Siedziba władzy

[Kagaya]

wiosna, r. 395. – po time-skipie

---

Choć zdecydowanie niepocieszony, a na pewno niezbyt głodny, Kagaya starał się nie okazywać za bardzo negatywnych emocji, by pokrzepić zarówno siebie, jak i rodziców. Optymistyczne podejście było trudne w tak nowej, nietypowej sytuacji, ale dwa fakty były pocieszające. Po pierwsze, nie był absolutnym żółtodziobem, coś niecoś jednak potrafił, a poza nim w zespole miały być jeszcze trzy osoby. Po drugie, Rika wynegocjowała dla niego (dla nich?) zadanie z minimalną szansą na jakąkolwiek konfrontację. Te dwie rzeczy w połączeniu ze świadomością, że nie miał zbyt dużego wpływu na swój los w danym momencie, sprawiły że po pożegnaniu się z rodziną i w trakcie drogi na miejsce spotkania, choć część przykrych odczuć zaczęła opuszczać jego głowę. Wiadomo – kiełkujący pacyfizm nie był zbyt sprzyjający, ale zawsze mogło być gorzej, na przykład gdyby braki w ludziach były na tyle poważne, że wysłanoby go na misję wyższej rangi, gdzie szansa na walkę była znacznie większa. Mózg to potężne narzędzie i odpowiednim podejściem można sobie naprawdę wiele wmówić, więc dziewiętnastolatek miał nadzieję, że w trakcie podróży uda mu się zmienić nadzieję w szczęśliwy powrót do domu w pewność, że tak się stanie.
Dotarłszy na miejsce przemknął wzrokiem po swoich towarzyszach, potwierdzając swoje wstępne przypuszczenia. Poza Riką – która zaskoczyła go swoim statusem, wszak nie przydzielonoby byle kogo jako liderkę tak niedoświadczonego zespołu – pozostała dwójka nie emanowała doświadczeniem bojowym. Patrząc na to pod nieodpowiednim kątem można by się przejąć, ale dla Kagayego był to paradoksalnie dobry znak; w zawodzie, gdzie śmierć czyha na każdym kącie, młodzi są na wagę złota, więc ryzyko podjęte przez władze rodu musiało zostać wykalkulowane jako całkiem niskie, żeby wykorzystać tak początkujących żołnierzy.
Yamanaka skłonił się delikatnie najpierw swojej znajomej, a potem Anie i Tetsu, gdy ci byli przedstawiani przez czarnowłosą. Medyczka i sensor, ciekawe. O ile to pierwsze było całkiem zrozumiałe, to to drugie było czymś, czym sam mógł się zająć. Pewnie rozchodziło się o wyjątkowe Kekkei Genkai Hyūgi, które miało nieco szersze zastosowanie niż same zdolności wykrywania chakry. Młodzieniec nie zastanawiał się nad tym zbyt długo ufając, że ktokolwiek skompletował ich drużynę – czy to była Rika, czy ktoś wyżej – wiedział, co robi.
— Ja nie byłem — odpowiedział na pytanie bojowej recepcjonistki. — Znam tylko teorię, nie praktykę. — Trenowany przez ojca poznał podstawy taktyki i podobnych zagadnień, ale była to wiedza bardzo płytka w porównaniu do kogoś z realnym doświadczeniem, więc tym bardziej słuchał uważnie, co liderka miała do powiedzenia. W innych okolicznościach Kagaya może by był zawiedziony tym, że raczej nie będzie dużo okazji do pogawędek ze względu na to, w jaki sposób będą podróżować, ale biorąc pod uwagę powagę misji, nie przeszkadzało mu to ani trochę. Przytakiwał w odpowiednich momentach i z każdym momentem niepokój nieco ustępował słysząc, jak dobrze przygotowana była ich liderka.
— Ode mnie brak pytań, Rika-san — odezwał się, o ile nikt go nie uprzedził. Przez moment zastanawiał się czy nie dorzucić jakiejś grzecznościowej formułki wyrażającej nadzieję na owocną współpracę, ale ostatecznie wydało mu się to nie na miejscu – mogłoby dołożyć niepotrzebnego stresu, a poza tym nie taka była jego rola w drużynie. Gdy zajmował się papierami w archiwum, sam sobie był szefem, tu zaś musiał (i bardzo dobrze!) przekazać pałeczkę komuś innemu.

  Ukryty tekst

[Kizuna]

z/t

[Ario]

Ario myślał, że osada rodu Yamanaka będzie wyglądać zdecydowanie inaczej. Gdy wjechał do samej mieściny, schował kamiennego węża do zwoju, bo nie chciał robić aż takiego zamieszania. Już sam żółw z matką w środku wyglądał dość intrygująco, a co dopiero dodając do tego 2,5 metrowego gada. Kunisaku starał się nie zaczepiać ludzi w żaden sposób, ale czuł na sobie te spojrzenia, bo wyróżniał się od miejscowych na wielu płaszczyznach. Po pierwsze, nie był "piękny" z długimi włosami, a raczej chudy i niski z pomarańczowymi włosami. To już sprawiało, że można było łatwo przypuszczać, że nie jest stąd. Po drugie, jego plecak i marionetki bardziej sprawiały wrażenie, że ten jest jakimś podróżnym kupcem, niż rolnikiem czy kimś tego rodzaju.

On sam podziwiał widoki. W Soso nie zdarzyło mu się jeszcze być, więc dużo poświęcił na obserwację topografii terenu. Różniło się to od tego co sobie wyobrażał, ale z drugiej strony przypomniał sobie położenie i nazwę - jak sama wskazywała na górski teren - a mianowicie Karmazynowe Szczyty. Taki klan jak ten bardziej pasowałby do jakiejś mieściny w typowym tradycyjnym stylu. Jednakże nie, tutaj konkretnie mieliśmy obszar zdecydowanie skalisty, z interesującymi budowlami dookoła. Ario nie omieszkał przystanąć przy bardziej wyróżniających się strukturach i pooglądać w jakim stylu były wybudowane. Tym bardziej jak tylko dotarł do siedziby, podszedł do niej i zaczął dotykać ścian. Czucie w jego palcach było decydowanie "inne" niż w tym ludzkim, ale nie nazwałby tego, że lepsze czy gorsze. Po prostu inne. Ludzkie palce były miękkie i czuć było dłonią. Teraz jego dłoń była stalowa, twarda, ale czuł strukturę "całym sobą" swojej chakrze, która otaczała całą lalkę. Spojrzał jeszcze na matkę i upewnił się, że ta siedzi grzecznie w żółwiu, po czym wszedł do siedziby.

Rozejrzał się na spokojnie dookoła i w sumie dotarło do niego, że dziwnie będzie prosić tak o pomoc, ale chyba nie miał innego wyjścia. Poza tym, w jego rozumowaniu - mało co, co było związane z Ario, nie było dziwne. Sam fakt, że był chodzącym rdzeniem było bardzo dziwne.

W związku z tym nie miał nic do stracenia i podszedł do pierwszego wolnego stanowiska i przedstawił się.
- Ario Kunisaku, sentoki Ayatsuri. Przyszedłem prosić Was o pomoc.

[Papyrus]

Post Fabularny Kunisaku Ario Wiosna 395

Ario wszedł do jednego z budynków Siedziby Władzy, po uprzednim “poznaniu” go w sposób, który rozumiał tylko on. A właściwie to chciał wejść do środka, ponieważ strażnicy zatrzymali go przed wejściem. Nie rozpoznali w nim shinobiego Saimin i, bez rozkazów, nie mogli go po prostu wpuścić.

Po prostu musiał zdać widoczną broń i widoczne zwoje, a jego mama, wpatrująca się w strażników czy może poza strażnikami, została w jego żółwiu na zewnątrz. Salamandra musiała zostać, a on miał być tak bezbronny, jak tylko mógł. Oczywiście, mógł użyć chakry, ale jednak osłabienie petenta przed wejściem było rozsądniejsze, niż nie osłabienie go.

Podróż dla jego matki była trudna, wiedział to, widział. Niby nadal była w swoim świecie, wpatrując się zwykle w przestrzeń lub coś, co zwróciło jej uwagę. Jednak częściej było słychać, że ciężej oddycha, a jej sylwetka nieco bardziej się pochyliła. Chyba tylko to wskazywało jeszcze, że była człowiekiem.

Sami strażnicy byli nieco zaniepokojeni samym Ario i jego matką, ale Ario to widział po ich spojrzeniu, bo niczego nie powiedzieli. Zostali przed Siedzibą, razem z jego matką, na którą nieco łypali.

Samo dotarcie do recepcji w Holu Głównym było proste. Akurat nie było za dużo innych petentów i szybko zostali odesłani do odpowiednich pokojów. Ario sam dotarł do mężczyzny w okularach, który - o zgrozo! - pisał gęsim piórem zamiast pędzlem. Mężczyzna uniósł wzrok na Ario i niemal potraktował go tak samo, jak innych (bez zainteresowania), ale coś, jeżeli chodziło o Ario go zaniepokoiło i skupił na nim całą swoją uwagę.

- Ayatsuri? Z Pustyni? Co ty…? - przełknął ślinę. - Czy przynosisz jakieś wieści z południa? Czy chodzi o misję i chcesz wynająć klan Yamakana do wykonania zadania? Jeżeli przynosisz wiadomość, udaj się proszę do biura kurierów - tutaj podał, jak się do owego biura kurierów dostać. - Jeżeli chodzi o misję, proszę udać się do gabinetu różanego, w głębi korytarza po lewej. W przypadku innych spraw, proszę podać cel i pokieruję pana w odpowiednie miejsce.

[Ario]

Powitanie Ario było zgoła inne niż przywykł do innych klanów. Tak jak generalnie spotykał się z różnym wzrokiem, tak pełne rozbrojenie i pewnego rodzaju obawa w oczach dawała mu jasny przekaz, że ten klan dawno nie brał udziału w żadnych bitwach i ludzie żyją sobie tu spokojnie. Tak przynajmniej mogło mu się wydawać. Nie miał problemu z "rozbrojeniem", ponieważ nie przyszedł tutaj walczyć. W ogóle nie miał złych intencji, wręcz przeciwnie. Potrzebował ich wsparcia.
- Przyszedłem tutaj zupełnie prywatnie, nie ma to żadnego związku z walką czy wojną. Ani żadnymi wiadomościami. - powiedział, po czym jego wzrok wylądował na piórze, które trzymał. - Nie wygodniej Wam pędzlem pisać? Chyba, że to takie nawiązanie, do tradycji. - podsumował tylko, po czym skinął głową i ruszył w kierunku wskazanego wcześniej gabinetu różanego.

Ario nie miał złudzeń, że co do nazewnictwa są pionierami, więc zakładał, że powita go pomieszczenie w różowym stylu, tak jak większość tutejszych dekoracji. Nie mniej, dotarł bez problemu i zapukając uprzednio wszedł do środka, informując od nowa z czym przyszedł.
- Ario Kunisaku, sentoki z klanu Ayatsuri, przyszedłem prosić o pomoc. - ponowił to samo co powiedział, po czym rozsiadł się i wyjaśnił powód przybycia.
- Od pewnego czasu moja matka choruje. Jestem dość dobry w medycynie, dlatego badałem ją przez większość czasu moimi metodami. Z tego co jestem pewny, jej ciało jest w nienaruszonym stanie, więc sama choroba nie jest spowodowana obrażeniami fizycznymi. Swojego czasu współpracowałem z Misae od Was z klanu, która zasugerowała, żeby dobrze było jeszcze sprawdzić czy jej choroba nie wynika z jakiejś blokady...nazwijmy to mentalnej lub psychicznej.

Cała choroba była dziwnie podejrzana, stąd Ario mógł rozumieć, jak to wygląda z perspektywy osoby przyjmującej zlecenie. Dla niego jednak sprawa była śmiertelnie poważna.
- Matka ma objawy takie, że patrzy się przed siebie i nie reaguje na żadne znaki. Początkowo objawy były dużo łagodniejsze...jednak nie wiem, czy mam to tutaj wszystko opowiadać, czy skierujesz mnie do osoby, która powinna to wysłuchać. Nie mam złych zamiarów, na wojnie pomagałem w szpitalu jakiejś wysokiej kobiecie z Waszego klanu, ewakuując cywili ze szpitala. Powinna poręczyć za moje dobre zamiary.

Już niedługo miało okazać się, czy jest jakakolwiek szansa dla kobiety. Jeżeli nie, Ario obawiał się, że zostanie mu ostateczny zabieg...którego wolałby nigdy nie powtarzać.

[Papyrus]

Post Fabularny Kunisaku Ario Wiosna 395

Istotnie, gabinet, do którego został skierowany Ario był różowy. Oczywiście, nie całkowicie. Dominowały jasne, pastelowe kolory, delikatne wzory i kwiatowe motywy. Było tutaj bardzo ładnie, chociaż nie wpadało to w gust każdego, oczywiście.

Osoba, która przyjmowała misję, dokładnie wysłuchała Ario i, kiedy do niej mówił, wypełniła dokumentację.

- Im więcej szczegółów, tym łatwiej będzie znaleźć odpowiednią osobę, która się tym zajmie. Już wiem, że nie chodzi o nic poza granicami Saimin prawdopowodnie oraz nie jest to żadnego typu misja, która sprawi problemy międzynarodowe. Nie mamy żadnego typu problemów z Pustynią. Misja zostanie przyjęta. Nadana ranga misji będzie rangą B, w granicach Saimin, ale dla obywatela innej prowincji. Czy… Kunisaku-san wolałby zachować nasze działania w tajemnicy, jeżeli ktokolwiek będzie kiedykolwiek pytał? Wtedy ranga misji będzie podniesiona do rangi A.

Zanotowała odpowiedź Ario, podała mu rangę misji oraz cenę, jaką będzie musiał zapłacić za to, żeby specjalista klanu Yamanaka się zajął kobietą.

- Proszę o wynajęcie sobie pokoju w ryokanie. Nie trzeba przysyłać nam adresu, znajdziemy was. Proszę o zachowanie spokoju i nie wywoływanie zamieszania wśród straży. Nie wiem, ile czasu będzie musiał Kunisaku-san tutaj przebywać, ale dopóki nie wchodził będzie pan w drogę klanowi, może się pan podjąć pracy zarobkowej opartej na swoich umiejętnościach.

[Ario]

Ario siedział i słuchał, jak osoba shinobijska, która siedziała przed nim, wyjaśnia jak wygląda ich współpraca. Uspokoiło to chłopaka, bo wiedział, że nie zamierzają go spuścić na drzewo, tylko realnie ktoś się tym zajmie. Rozumiał też potrzebę zapłacenia za tego typu usługę, ale no niestety - nie miał wyjścia.

Jednakże wszystko po kolei.
- Zaczęło to się odkąd pamiętam. Miałem może z 6 lat, a wspomnienia z tamtego okresu lubią płatać figle. Wydaje mi się, że zaczęło się niewinnie. Mam w głowie taką scenę, jak matka zaczęła nagle budować ołtarz dla jakiegoś bóstwa, ale nie oddawała w nim czci, tylko początkowo próbowała nam wmówić, że to taka zabawa. Wraz z bratem bawiliśmy się tam marionetkami, ale z biegiem czasu przestawała nas do niego dopuszczać. Zaczęła traktować to jako jakiś relikt, albo coś w tym stylu. Wtedy przestawała już pomału wychodzić z domu i zachowywała się agresywnie, jak ktoś zbliżył się do ołtarza. Swoje bóstwo, któremu oddawała cześć to Ningyo-shi, a z tego co wiem, nie ma w panteonie bóstw takiego bytu.

Ario podrapał się po brodzie. Nie sądził, że odświeżanie tamtych wydarzeń sprawi mu tyle trudności.
- Minęło parę lat, a matka przechodziła w stan wegetatywny. Stało się tak, że sam z nią zostałem, więc doglądałem jej kiedy mogłem, ale w okresie, kiedy zostałem już Doko mojego klanu, ona się nie ruszała niemalże. Nie reagowała na bodźce, jedzenie musiała mieć niemalże wmuszane w siebie. Nie rozpoznaje ludzi, w ogóle nic nie rozpoznaje. Wygląda na osobę z bardzo rozwiniętą demencją, ale jej ciało na to nie wskazuje. Za chorobami psychicznymi idą też choroby fizyczne, ale w jej przypadku, ciało jest niemalże nienaruszone. Dlatego potrzebuję zbadać jej głowę, ale nie umiem posługiwać się Waszymi technikami, stąd moja wizyta tutaj.

Na dalsze słowa, Ario wyciągnął sakwiekę.
- Mam pieniądze, o to proszę się nie martwić. Nie mam też potrzeby jakoś zatajać sprawy. Jestem tu prywatnie, a nie z klanu, więc możecie zrobić z tymi informacjami co tylko chcecie.

  Ukryty tekst

Wtedy też położył sakwę z brzęczącymi ryo na stole.
- Nie potrzebuję pracy zarobkowej. Chyba, że Wy potrzebujecie jakiegoś wsparcia, to mogę pomóc. Mimo, że nie wyglądam, poradzę sobie z każdą misją, do S włącznie.

Po tych słowach wstał, skinął głową.
- Będę czekał w takim razie w wynajętym mieszkaniu.

Po tych słowach wyszedł i skierował się w celu wynajęcia jakiejs placówki.

Z/T viewtopic.php?p=221307#p221307