Slumsy

[Kamiyo Ori]

Kamiyo właściwie nie zapuszczał się w biedniejsze rejony miasta z prostej przyczyny – rzadko opuszczał znane mu miejsca, jak jego schronienie w pensjonacie, przyszpitalną bibliotekę oraz do niedawna posiadłość pewnego majętnego kupca, który wspierał go finansowo w czasach, gdy jego sztuka jeszcze była popularna i przede wszystkim łatwo dająca się sprzedać. Minął właściwie rok odkąd był traktowany właściwie jak maszynka do robienia pieniędzy i poniekąd odebrano mu wolność. Była to jednak transakcja wiązana i Ori wyciągnął z tego układu to, co w jego poprzednich warunkach było prawie niemożliwe do zrealizowania. Miał możliwość rozwoju i spokój z tym związany. Odebrał również technik w zakresie podstaw ninjutsu, co otworzyło mu drogę do zupełnie nowego świata możliwości, podnosząc ze statusu zwyczajnego cywila. Niestety, albo też na szczęście, przyjęta nauka wcale a wcale nie była widoczna w jego ubiorze, czy zachowaniu. Wszystko co robił wręcz krzyczało, że jest młodzieńcem z dobrego domu, który zdecydowanie trafił w nie swoje strony miasta. To właśnie zostało mu wytknięte przez trzech rówieśników, których najpotężniejszą bronią, jaką mieli w arsenale, był właśnie dość intensywny zapach.

Bananowiec? Mają mnie na myśli? – Odruchowo odwrócił głowę, aby się upewnić, że to do niego były skierowane te słowa. – Dość dziwne, aby do kogoś się zwracać popularną nazwą figi rajskiej. – Zanim na dobre się zamyślił i wyłączył z tej konwersacji na przemyślenia związane z genezą tego sformułowania, przypomniał sobie o swoim zadaniu i od razu otrzeźwiał.

- W żadnym razie. Nie widzieliście może czarnego kotka? – Odezwał się pewnie, nieco prostując się, aby stać się chociażby wizualnie większy, niż jest normalnie. Nie było to specjalnie skuteczne w sytuacji, gdy jest się tak nikczemnego wzrostu i wagi, jak Kamiyo.

[Shugo]

Misja rangi D - 11/15

Mieszkańcy slumsów najwyraźniej nie byli nastawieni na konflikt z obcym przedstawicielem wyższych sfer, bo rozmawiający z Orim chłopak porozumiewawczo skinął głową i wykonał ręką gest sugerujący, by młody poszukiwacz kota poszedł za nim. Cała czwórka zanurzyła się w gąszczu domopodobnych konstrukcji. Przemierzając wąskie alejki, mijali wielu lokalnych mieszkańców. Wszyscy z nich witali chłopców, nawet nieznanego im Kamiyo, widząc, że prowadzony jest przez znajome twarze. Chwilowo shinobi stał się częścią ich małej społeczności. Po dwóch minutach marszu i wielu pokonanych zakrętach, dotarli wreszcie przed niewyróżniający się niczym budynek, przed którym się zatrzymali. Przed nim, na drewnianym taborecie siedział mężczyzna w średnim wieku, pozbawiony jednej nogi. Mężczyzna ten powitał chłopców skinieniem głowy, na co Ci odpowiedzieli tym samym.
- Panie Hirashi, ten chłopak szuka kota, który chyba mu się tutaj zgubił. - Powiedział lider grupy. Kaleka bez słowa podniósł opartą o tylną część taboretu drewnianą kulę, na której wsparł się i ruszył w kierunku czegoś, co chyba stanowiło ogród jego domu, choć w rzeczywistości było kawałkiem terenu odgrodzonym dziurawym płotem. - Pan Hirashi to weteran wojenny. Nie był zdatny do pracy, a jego żona zachorowała, więc wpadł w długi i teraz mieszka tutaj. To człowiek o wielkim sercu, pomaga wszystkim bezdomnym zwierzętom jak może. Tutaj i tak mają lepiej niż w tym paskudnym schronisku.
Weteran wprowadził was do ogrodu. Na kawałku wysuszonej trawy, częściowo pod daszkiem z desek, przebywało kilka kotów i psów o różnym ubarwieniu i rasie. Część z nich spała, ale te, które akurat były wybudzone, patrzyły się teraz na gości.
- No, wybierz sobie jakiegoś.

Staruszka 1
Staruszka 2
Staruszka 3
Hycel
Młody mieszkaniec slumsów
Pan Hirashi

[Kamiyo Ori]

Wszystko zdawało się sprzyjać Oriemu, który może nie urodził się pod szczęśliwą gwiazdą, ale bardzo dobrze radził sobie z korzystaniem tego co mu mama w genach dała oraz oczywiście jak wychowała. Do niedawna jeszcze miał dość duży problem ze swoimi rówieśnikami z powodu jego dość samotnego, koczowniczego trybu życia, ale ogłada której nabrał przebywając na salonach nie poszła w las i można było spokojnie powiedzieć, że prawie nie było widać, by było coś z chłopakiem nie tak. Pozwalając się prowadzić grupce potencjalnych ochroniarzy, przez labirynt uliczek Ryuzaku, Kamiyo rozglądał się po miejscu w którym się zatrzymywał zanim rozpoczął na dobre swoją karierę artysty. Czy dane było mu dostrzec jakieś znajome twarze czy sylwetki? Może tak, może nie. Nie było teraz czasu na uprzejmości, większe niż skromne skinięcie w kierunku starszych od niego. Nie miała tutaj wiele do rzeczy pozycja społeczna. Status seniorów był zawsze w pewien sposób wywyższony oczach chłopaka. Ciemnowłosy nauczył się sporo właśnie od tych najstarszych przedstawicieli ludności. Doświadczenie życiowe zawsze było tym źródłem wiedzy, którego sam miał przecież niewiele.

Spędzając swój czas na wspominkach o dawnych czasach i starych znajomych został w końcu doprowadzony przed oblicze tutejszego opiekuna zwierząt. Starszy mężczyzna został oczywiście powitany odpowiednio głębokim skłonem, świadczącym o szacunku. Podczas tego pochylenia wzrok Oriego powędrował w kierunku nóg starca. Póki co nie planował bliższego oglądu, ale chciał mieć chociaż ogólne pojęcie o jego dolegliwości. Miał on w końcu przeszkolenie medyczne, więc mogłaby być to całkiem dobra metoda odpłaty za pomoc w jego aktualnym zadaniu.

- Dzięki za doprowadzenie mnie tutaj. – Uśmiechnął się nieśmiało do grupki chłopców, która służyła mu do tej pory za przewodników po tych uliczkach. Następnie zwrócił się do kaleki. – Dziękuje Panu, tak właśnie zrobię. – Po tych słowach bez względnych ceregieli podszedł do zagrody i porównując z zerwanym listem gończym zaczął doszukiwać najbardziej odpowiedniego kandydata na Puszka Okruszka. Nie było to specjalnie trudne, bowiem kotów z heterochromią nie było zaraz tak wiele, a już w ogóle o takim kolorze sierści, jak czarny.

[Shugo]

Misja rangi D - 13/15

- To drobnostka. Wiem jak to jest martwić się o ukochane zwierzę. Też mam kota, przygarnąłem go od Pana Hirashiego. To dachowiec, do tego raczej ulicznik, więc czasami znika na kilka dni i nie wiem co się z nim dzieje. Im dłużej go nie ma, tym większy stres, ale do tej pory wrócił za każdym razem. - Chłopak uśmiechnął się do rówieśnika, po czym w zagrodzie nastąpiła niezręczna cisza. - No, to może my już sobie pójdziemy.
Trójka przewodników pożegnała się z przybyszem z wyższych sfer i zniknęła w odmętach slumsów. Shinobi mógł w spokoju wrócić do ostatniego etapu poszukiwań. Kotów w zagrodzie było sporo, rozsianych po całym jej obszarze, choć tylko dwa z nich były pożądanego umaszczenia. Kamiyo znał z ogłoszenia cechę, która wyróżniała Puszka Okruszka. Niestety, koty nie były zbyt skore do współpracy z obcym i stale od niego uciekały. Minęło kilka minut, nim mógł w pełni zidentyfikować, że obecny przed nim kot, to faktycznie zguba dziewczynki, o której wcześniej wspomniały trzy staruszki. Puszek jednak nie wyglądał na takiego, który dałby się po prostu wziąć na ręce i zanieść do domu. Głośny syk w stronę chłopaka sugerował, by ten raczej się do niego nie zbliżał na odległość uzbrojonych w pazury łap.
- Potrzebujesz pomocy? To na pewno Twój kot? - Zapytał zaniepokojony weteran, który przyglądał się sytuacji.

Staruszka 1
Staruszka 2
Staruszka 3
Hycel
Młody mieszkaniec slumsów
Pan Hirashi

[Kamiyo Ori]

Gdy w końcu gadatliwe dzieciaki go opuściły i zostawiły sam na sam ze starszym panem w podejrzanej dzielnicy, to przecież nie mogło się źle skończyć, prawda? Tak, czy inaczej Ori potrafił się już trochę obronić przed porywaczami i to nie było już takie proste, jak kiedyś go po prostu zabrać na własność. Ktoś przecież mógłby go szukać, jakby nagle się przestał pojawiać, a już zwłaszcza jakby czynsz nie wpływał na konto właściciela pensjonatu, który zamieszkiwał. Te wszystkie dywagacje dotyczące jego bezpieczeństwa jednak chłopak musiał odsunąć na bok, bo najważniejsze było ukończenie zadania. W końcu podjął się go z bardzo ważnej przyczyny(z nudów) i miał zobowiązania wobec swojego zleceniodawcy(którego nawet nie znał).

Po dość skutecznej selekcji, która jest możliwa tylko dla istot nie obdarzonych ślepotą barw udało mu się wyodrębnić poszukiwanego sierściucha. Niestety, tak jak wszystko w jego życiu, musiały być jakieś komplikacje po drodze. Dotychczasowy opiekun kota, albo też jego właściciel wychował pchlarza w taki sposób, że ten wykazywał wyjątkowo aspołeczne zachowanie. Kamiyo mógł łatwo to wywnioskować po tym, że Puszek Okruszek nagle zjeżył sierść, wydał z siebie głośny syk i zaczął markować pacnięcia pazurami w stronę Oriego. Przez myśl nawet przeszło mu wypchanie tego czarnego skurczybyka i zwrócenie go w takiej postaci, w końcu przynajmniej by się zachowywał grzeczniej niż do tej pory. Niestety jednak list gończy za zwierzaczkiem był w domyśle ustanowiony za dostarczenie go żywym. Tak przynajmniej zakładał, bo kto właściwie szuka zdechłych kotów?

- Tak się składa, że mam go dostarczyć jego właścicielowi. – Odwrócił się do kaleki, który wyraźnie był poza jego zasięgiem pomocy medycznej. Wyglądało na to, że raczej nie będzie mógł mu odpłacić za udzieloną pomoc, co lekko kuło jego sumienie. Nie było to jedynie ze względów grzeczności, kultury i dobrego wychowania. Wynikało to również z tego, że uważał się za kupca i transakcja w której tylko on otrzymywał korzyść była po prostu nieuczciwa. – Tak się składa, że wypłaca nagrodę za jego znalezienie. – Rozwinął papierzysko z poszukiwanym zwierzem i jego epickiej jakości interpretacją artystyczną w której można było zobaczyć wpływy kubizmu oraz silnych psychotropów. – Oczywiście za dotychczasową opiekę podzielę się nią z Panem, Panie Hirashi. – Skłonił się mężczyźnie w pas. Nie bardzo miał możliwość, aby w inny sposób zagwarantować swoje zamiary, niż zwyczajne danie słowa. Nie było jednak do końca jasne, czy tego typu zabezpieczenie było wystarczające dla inwalidy.

[Shugo]

Misja rangi D - 15/15

Weteran był wyraźnie zaskoczony propozycją młodzieńca. Zaniemówił na chwilę, jakby wyczekiwał, czy shinobi zaraz nie powie mu jednak, że to był tylko żart. W tych rejonach dzielenie się pieniędzmi nie było raczej chlebem powszednim.
- Dziękuję za propozycję, ale naprawdę nie trzeba. - Odpowiedział, śmiejąc się w zakłopotaniu. - Natomiast jeśli nalegasz, to tym zwierzakom przyda się zapas karmy. Samemu trudno jest mi je wykarmić. Czasami okoliczni mieszkańcy coś dorzucą, ale to nadal za mało dla tylu wygłodniałych zwierząt.
Mężczyzna wykonał ręką gest w stronę Oriego, by ten się przesunął i zrobił mu miejsce. Zbliżył się powoli do Puszka Okruszka, ukucnął, trochę pokicikiciał i wystawił w jego stronę ręce. Kot, widząc swojego tymczasowego opiekuna, natychmiastowo złagodniał i zrobił kilka śmiałych kroków w jego stronę. Pan Hirashi bez problemu pochwycił i wziął go na ręce. po czym przewiesił go sobie przez ramię jak bobasa, którego klepie się po pleckach. Puszek był w obliczu weterana kompletnie uległy, jakby był tak noszony od kocięta. Trzymał zwierzę jedną ręką, a drugą sięgnął po kulę.
- No, prowadź do właścicieli. Pewnie bardzo się niepokoją.

Staruszka 1
Staruszka 2
Staruszka 3
Hycel
Młody mieszkaniec slumsów
Pan Hirashi

[Kamiyo Ori]

Wyglądało na to, że problem z sierściuchem został zażegnany. Dziadyga… Wróć Starszy Pan, który opiekował się zwierzątkami zdecydował się nawet pomóc w transporcie wcześniej wspomnianego zwierzaka do rąk właściciela lub właścicielki. W końcu będzie mógł postąpić logicznie i zamiast szlajać się po slumsach w najgorętszy dzień roku usiąść gdzieś w cieniu swojego pokoiku, a nogi włożyć do miski z zimną wodą. Poprawiało to świetnie krążenie oraz miało dużo innych zalet zdrowotnych. Jakich dokładnie? Kamiyo był w trakcie czytania dość obszernego traktatu na ten temat, kiedy wpadł na genialny pomysł wyjścia na zewnątrz.

- Oczywiście, bardzo mi Pan pomaga. – Lekki ukłon w stronę damy z łasiczką… znaczy weterana z sierściuchem. Czarnowłosy wyciągnął list gończy za kotem, gdzie był napisany adres dostarczenia zbiega. Zapewne gdzieś w okolicach osiedla z którego go zerwał, dlatego prowadząc Hirashiego z powrotem w kierunku znanych mu zabudowań. Już niedługo miał się cieszyć dobrze wykonanym zadaniem i być może jakimiś drobniakami na waciki czy tym podobne.

[Shugo]

z/t

[Souei]

Przekazanie informacji przebiegło względnie bezboleśnie. Nie było zbędnych uśmiechów ani sztucznego przedłużania, więc dość szybko przeszli do konkretów i Souei otrzymał, to po co przyszedł. Nie chciał robić sobie z Jedwabistego przyjaciela i dowiedział się, że ten na pewno nim jest. Był to jeden z ważniejszych wniosków, które Pazur wyciągnął z tego spotkania. Tak naprawdę w Ryuzaku działa już sam i nie zamierzał liczyć na pomoc Feniksów, którzy mogą znajdować się w mieście.
Niemniej jednak, zamierzał skorzystać z otrzymanej listy adresów i tak trafił pod dom, w którym spodziewał się zastać poszukiwaną starszą panią. Raczej nie było sensu pytać informatora o jej rysopis, skoro potrafiła zmieniać swój wygląd. Souei miał jednak nadzieję, że prędzej czy później pojawi się pod wskazanym adresem, aby spędzić tam noc, chyba że lubi włóczyć się po przytułkach i spać między swoimi bezdomnymi przyjaciółmi. A może już tam jest? Pazur nie omieszkał oczywiście przeskanować rudery swoim byakuganem aby zorientować się, czy ktoś jest w środku i ogólnie czego może się spodziewać. Rzucił również okiem na swoje otoczenie, które nie budziło zaufania. Nie było dla niego niespodzianką, że takie dzielnice gromadzą podejrzany element, który z czasem tworzy hermetyczne środowisko. On nie był nigdy tutaj widziany więc normalnie było, że wzbudzał ciekawość. Dlatego był owinięty płaszczem, a na głowę zarzucił kaptur. Nie chciał aby jego charakterystyczny wygląd został przez kogoś zapamiętany. Póki co, lepiej było go ukryć i obserwować z bezpiecznego dystansu. Było już późno, ale Matsuda był na tyle wytrzymały i zawzięty, że zarwanie jednej czy dwóch nocy nie było dla niego problemem. Jeśli nie znalazł niczego swoim byakuganem w środku obserwowanego domu, wówczas znalazł sobie jakiś ustronny kąt z dobrym widokiem i z niego obserwował cel, czekając na swoją ofiarę. Starał się nie zwracać na siebie uwagi licząc na to, że lokalsi nie będą zbyt dociekliwi czy natarczywi.

  Ukryty tekst

[Tetsurō]

"Córkoo Rybakaaaa!!"

Misja A dla Souei'ka

21 / 38 Poprzednia Lokacja : Ryuzaku no Taki - Dom uciech "Rōzugōrudo"

Tak to już było w biednych, hermetycznych środowiskach. Często przyjmowały one strukturę plemienną, na której szczycie znajdował się ten najsilniejszy, albo ten, który jest w stanie zapłacić najsilniejszym. Pojawienie się nowego, potężnego osobnika mogło oznaczać zmiany w strukturze, a tego ci na górze chcieli uniknąć, dlatego też nic dziwnego, że nastawiali mieszkańców przeciwko obcym. Nie trzeba było być geniuszem, żeby odkryć, że nie jest się tutaj mile widzianym. Co prawda ludzie nie byli na tyle głupi, żeby zadzierać z patrolującymi strażnikami, jednakże Souei był sam, dlatego też był obserwowany. Wyglądało, jakby póki co ustalali, czy będzie on łowcą czy może jednak ofiarą. Na szczęście ograniczali się tylko do obserwacji, nie ma co się dziwić, taki tajemniczy pakunek zawinięty w płaszcz i kaptur przyciągał uwagę.
Nasz bohater postanowił przeskanować swoim magicznym okiem zawartość domu, w którym podobno miała zamieszkiwać kobieta. Szybki błysk białego oka wystarczył, żeby rozejrzeć się w tym niewielkim mieszkaniu o prostym układzie. Wąski korytarz prowadził do pomieszczenia, które powinno być salonem. Od niego odchodziły dwa kolejne, po lewej kuchnia a po prawej sypialnia. W przejściu nie było za dużo mebli, ot pojedyncza szafka na obuwie oraz wieszak na okrycia oraz lustro posklejane z połamanych odłamków. W salonie był duży, niski stół i niewielka szafka z zastawą do jedzenia oraz niewielkie okno. W kuchni na nieposprzątanym blacie leżały resztki po gotowanym obiedzie, była tam też duża szafka ze sprzętem kuchennym oraz zapasami. W sypialni był zwinięty materac do spania a na środku pomieszczenia spora balia z wodą. Wszystko nie wyglądało na zadbane, raczej brudne i biedne. Dom raczej rzadko był sprzątany. W środku nie było nikogo, ewidentnie gospodyni gdzieś przepadła.
Souei postanowił na chwilę tutaj zostać, tak żeby poprzyglądać się okolicy i może poczekać na powrót kobiety. Nie przejmował się lokalnymi, którzy cały czas mu się przyglądali. Zdawało się, że grupka, która mu się przygląda, co jakiś czas delikatnie się zmienia, odchodzi od niej kilka osób, później przychodzą kolejni, choć było kilka osób, które cały czas tutaj były od samego początku, odkąd tylko tutaj przybył. Zdawali się być świadomi tego, że Souei wie o ich obecności, gdyż zerkali na dach na którym odpoczywał bez ukrywania się. Po prostu wychylali się, zdawało się nawet, że raz udało im się złapać kontakt wzrokowy. Jednakże nie to było najważniejsze w tej sytuacji.
Otóż, nad ranem, kiedy to już słońce zaczęło wspinać się na nieboskłon, do domu podeszła bardzo ładna, młoda kobieta o długich, czarnych włosach. Ubrana była w eleganckie kimono a przy sobie miała duży wór. Otworzyła drzwi kluczem i weszła do środka. Nasz heros mógł ją obserwować dzięki swoim oczom. Dostrzegł, że kiedy tylko weszła do domu, zniknęła w chmurze białego dymu. Po chwili wyłoniła się z niej pomarszczona, niska kobieta w średnim wieku. Miała związane w kok siwiejące włosy. Bez zdejmowania butów weszła do salonu i rzuciła torbę na stół. Po uderzeniu o blat monety wysypały się z niej a kilka z nich spadło na podłogę. Kobieta wyglądała na zmęczoną, poszła do kuchni i zaczęła szykować sobie jedzenie. Co ciekawe, jej pojawienie się zaciekawiło nie tylko naszego shinobiego, grupka, która cały czas obserwowała Souei'a także zwróciła na nią uwagę, wymienili między sobą kilka zdań po czym dwoje z nich odłączyło się od grupki i poszło gdzieś w głąb slumsów.

Tajemnicza Kobieta
Róża Aiko
Jedwabisty

[Souei]

Nie była to najprzyjemniejsza noc w jego życiu. Bycie na świeczniku, gdzie każdy mógł mu się dokładnie przyjrzeć, to nie był jego styl, ale jednak miał stąd dobry widok na obserwowany dom. Czy powinien przejmować się ciekawskimi lokalsami, którzy co rusz bezwstydnie próbowali zajrzeć mu pod kaptur? Matsuda najchętniej zszedłby tam do nich, ale na pewno nie dowiedziałby się prawdy, a przy tym ujawnił więcej z tego, kim sam jest i co tutaj robi. Było wiele możliwych odpowiedzi na pytanie, kto może tak pilnie mu się przyglądać. Pionki od Feniksów, jakaś obstawa poszukiwanej kobiety, a może po prostu zwykłe tutejsze gangusy, którzy nie tolerowali obcych na swoim terenie? Żadnej z tych opcji nie widział jako przeszkody nie do przeskoczenia, natomiast był już pewny, że skomplikuje mu to życie w niedalekiej przyszłości. Raczej nikt nie zadaje sobie tyle trudu w pilnowanie go, aby na koniec w żaden sposób nie zareagować. Tym bardziej gdy zacznie się coś dziać, kiedy tylko poszukiwana kobieta wróci do domu.
Stało się to jednak dopiero nad ranem, po całonocnym oczekiwaniu, od którego lekko zdrętwiały mu członki. Dobrze, że w końcu mógł je rozprostować, bo w drzwiach obserwowanego domu pojawiła się w końcu jakaś kobieta. Pazur mógł przyjrzeć się jej dokładnie z daleka i gdy zobaczył, że czuje się ona jak u siebie, a do tego zmienia swój wygląd zgodnie z tym, co przekazał mu wcześniej Jedwabisty, przeszedł w końcu do działania. Zobaczył przy tym, że wśród podejrzanej grupki również zaczęło się coś dziać. Wtedy pojawiła się w jego głowie myśl, że może będą mieli tutaj do czynienia z konfliktem interesów. Jeśli oni nie obserwowali wcale jego, a raczej wspólnie z nim czekali na powrót kobiety? Może też mieli z nią na pieńku?
Tak czy siak, mógł zajmować się tylko jedną sprawą naraz i wybrał oczywiście swój pierwotny cel. Zszedł w końcu na ziemię i zbliżył się do domu. Wszedł tymi samymi drzwiami co kobieta, nie pukając i nie zatrzymując się w progu. Znając już dobrze rozkład pomieszczeń, nie musiał jej szukać. Dobrze wiedział, gdzie się znajduje. Zatrzymał się więc dopiero wtedy, gdy znalazł się w tym samym pomieszczeniu, a może nawet jeszcze bliżej.
- Mishura Kyoko? Musimy porozmawiać. - Jak zwykle małomówny, nie tracił czasu na miłe słowa czy powitania. Chciał załatwić swoje sprawy możliwie szybko, bez owijania w bawełnę. Był oczywiście przygotowany na to, że kobieta może być kunoichi, może nawet doświadczoną w walce. Gdyby wybrała rozmowę za pomocą pięści, Souei na pewno nie miałby nic przeciwko temu. Prawdę mówiąc, mogło to nawet przyspieszyć zdobywanie informacji.

[Tetsurō]

"Córkoo Rybakaaaa!!"

Misja A dla Souei'ka

23 / 38

Na dworze zaczęło robić się niewielkie zamieszanie. Ewidentnie pojawienie się kobiety zmieniło zachowanie przyglądających się uliczników, a może to właśnie przejście do akcji Souei'a spowodowało, że się zaciekawili? Zapewne niedługo się dowiemy, to jednakże nie przeszkadzało naszemu herosowi w rozpoczęciu swojego zadania. Zeskoczył on z dachu i od razu skierował się w stronę drzwi. Mimo tego, że te były zamknięte, nie były w stanie zatrzymać naszego herosa. Jedno silniejsze uderzenie i te ustąpiły, pozwalając mu na wejście do środka. Doskonale znał rozkład pomieszczenia, widział je cały czas swoim cudownym okiem. Na pewniaka ruszył w stronę kobiety, od razu rozpoczynając rozmowę. Co ciekawe, mimo zmęczenia kobieta dalej była w pełni świadoma swoich zmysłów, była też dosyć bystra. Kiedy tylko ten pojawił się w drzwiach, Kyoko rzuciła w jego kierunku trzymanym nożem, po czym wykonała przewrót po podłodze w stronę najbliższego okna, które było na końcu kuchni. Niestety dla niej, jej rzut nie był tak szybki i silny, żeby zrobić wrażenie na Souei'u. Bez problemu mógł go uniknąć i przejść do dalszej walki. A przynajmniej tak mogło zdawać się na początku, gdyż tylko dzieki swojemu cudownego oku i wizji sferycznej Matsuda dostrzegł, że w cieniu noża leciał drugi, bardzo podobny, bardzo dobrze maskując swoją obecność. Taka niespodzianka mogłaby go kosztować ranę, na szczęście opatrzność i skradzione geny nad nim czuwały.
Kobieta jednakże nie przerywała swojego działania, kolejnym ruchem było rzucenie pod swoje nogi dymnej bombki. Jej eksplozja miała dać kobiecie chwilę czasy na przeskoczenie przez okno i podjęcie próby ucieczki. Tylko czy Souei na to wszystko pozwoli? Mimo, że kobieta coś tam potrafiła, nie dorównywała jego umiejętnościom, bez problemu mógł to wyczuć. Ta zapewne też czuła dzielącą ich przepaść, mimo wszystko walczyła o swoje i starała się uciec. Miała swoje szanse, mimo cudownego wzroku, nawet Souei może mieć problemy z odnalezieniem jej w mieście, którego nie zna. Kobieta wiele lat przeżyła w tych murach, więc i sztuczek znała niż odwiedzający ją młokos.
Co ciekawe, nasz heros dzięki swojej ogromnej percepcji widział także co dzieje się poza murami domu. Otóż, kiedy tylko wtargnął on do domu kobiety, obserwujący go ludzie zaczęli sięgać po bronie. Część z nich zaczęła zbliżać się do głównego wejścia, tego z którego drzwi usunął Matsuda. Kilkoro innych za to ruszyło na drugi koniec budynku, na jego tył, gdzie znajdowała się wąska, ciemna uliczka. To właśnie tam można było pojawić się, wychodząc przez okno w kuchni, do którego kierowała się uciekająca kobieta.

Tajemnicza Kobieta
Róża Aiko
Jedwabisty

Pamiętaj o odliczeniu chakury za byakugana

Dla Sprawdzających :

  Ukryty tekst

[Souei]

Może i mógł zrobić to subtelniej zamiast wyważać drzwi z futryną, ale nie miało to aż tak wielkiego znaczenia. Matsuda skupiony był na swoim celu, który mógł łatwo domyślić się jego zamiarów, a przynajmniej tego, że nie były one dobre. Szybko okazało się więc, że póki co nie ma miejsca na rozmowę, bo gdy tylko Pazur pokazał się w kuchni, od razu wymierzono w jego stronę atak. Był na to przygotowany odkąd tylko przekroczył próg domu, dodatkowo obserwując kobietę od samego początku swoim byakuganem. Białe oczka pomagały mu na każdym kroku tego zadania i używał ich dość często, aby ułatwić sobie życie, co zaprocentowało również teraz. Dzięki możliwości widzenia przez ściany i we wszystkich kierunkach, Souei był w stanie dostrzec również, że na zewnątrz domu szykuje się już komitet powitalny, który próbował odciąć mu wszystkie drogi ucieczki z domu. Tym też trzeba będzie się zająć, ale wszystko w swoim czasie. Kobiety mają przecież pierwszeństwo.
Lecący w jego stronę nóż nie był trudny do uniknięcia, choć być rzucony bardzo zręcznie i nagle. Pazur uchylił się przed nim, ale w tym samym ułamku sekundy musiał wychylić się jeszcze bardziej, aby nie dostać również drugim, sprytnie ukrytym w cieniu pierwszego. Ciekawa sztuczka, jednak sztuczki to trochę za mało, aby móc stawać z nim jak równy z równym. Nie czekając na drugi ruch kobiety, Souei wystartował ze swojej pozycji, jednocześnie aktywując Klątwę. Może i nie da mu to dużo przewagi, ale przynajmniej trochę bardziej zaboli przeciwniczkę. Rzucona bombka dymna nie była tutaj dużym problemem. Byakugan cały czas był bowiem aktywny i Matsuda nawet na chwilę nie stracił Kyoko z oczu. Ta planowała jednak ucieczkę zamiast walki, co oczywiście nie wchodziło w grę. Mafiozo musiał wybić jej ten pomysł z głowy, dlatego skrócił do niej dystans najszybciej jak tylko mógł, a następnie zaatakował ją uderzeniem na tułów, aby odrzucić ją od okna. Powstrzymywał się trochę, aby nie zabić swojej ofiary, przynajmniej jeszcze nie teraz. Jeśli pierwszy ruch się udał i Souei miałby szansę kontynuować natarcie, dopiero wówczas atakuje głowę, próbując ją znokautować. Jeśli podczas pierwszego uderzenia okazała się bardzo słaba, wówczas lekki cios w potylicę załatwiłby sprawę, jeśli jednak dobrze przyjęła pierwszy atak, wówczas Souei atakuje mocniej, aby nie musieć uderzać po raz trzeci.
Jeśli miał już ją przy sobie nieprzytomną, musiał podjąć próbę ucieczki z domu. Paradoksalnie, rzucona wcześniej bombka dymna mogła zadziałać na jego korzyść. Jeśli dwie drogi wyjścia były odcięte, wówczas należało wybić sobie trzecią. Zamiast walczyć z nadciągającym tabunem "wojowników" i urządzać tutaj krwawą łaźnię, Matsuda wybrał rozwiązanie, które zwróci mniej uwagi i nie ściągnie mu na głowę więcej problemów. Korzystając z osłony dymu, który cały czas wypełniał pomieszczenie, przerzucił sobie kobietę przez ramię i wyskoczył w górę zadając cios w sklepienie biednego domu. Chciał zrobić dziurę w dachu i wyskoczyć przez nią, a następnie udać się z dala od goniących go łebków. Przeszukiwał slumsy swoim byakuganem w poszukiwaniu jakiegoś porzuconego domu, w którym mógłby się na trochę przyczaić i przesłuchać kobietę w spokoju.

  Ukryty tekst

[Tetsurō]

"Córkoo Rybakaaaa!!"

Misja A dla Souei'ka

25 / 38

To nie był najlepszy dzień kobiety, a nawet jeśli był, to w momencie przybycia Matsudy do jej domu przestał nim być. Mimo jej wysiłków, członek Akiyamy nie robił sobie nic z tego i niczym czołg ruszył w jej kierunku. Jego ciało pokryło się przedziwnymi znakami, których błysk kobieta dostrzegła kątem oka, jednakże nawet to nie było w stanie jej uratować. Jej przeciwnik momentalnie znalazł się przy niej i obezwładnił ją jednym uderzeniem, które rzuciło nią o ścianę. Gruchnęła mocno, nawet uwzględniając to, że nasz potwór się ograniczał. Mimo wypełniającej pomieszczenie mgły Souei widział wszystko co powinien, widział jak jego ofiara osunęła się o ścianę ledwo oddychając. Niestety dla kobiety, próbowała ona w locie jeszcze coś zrobić swojemu przeciwnikowi i sięgnąć do swojej torby po kunai, jednakże skończyło się to tylko tym, że złamała rękę przy uderzeniu. Nie była przytomna, z trudem oddychała i na pewno jej ciało wymagało opieki medycznej. Tylko czy to interesowało naszego herosa? Była na tyle zdrowa, żeby przekazać mu wszystkie potrzebne informacje...
To nie był koniec kłopotów. Otóż na dworze zbierało się kilkoro zbójów, którzy chcieli wedrzeć się do domu. Zapewne albo chcąc pojmać kobietę, albo też zrobić porządek z nowo przybyłym Matsudą. Niestety dla nich, nie będzie im dane zaprezentować swoich celów. Souei zarzucił na swoje ramię nieprzytomną kobietę, po czym niczym rakieta wybił się przed dosyć stary dach domu. Nim wszyscy dookoła spostrzegli się co tak właściwie się stało, ten pędzący jak błyskawica zabójca był już dwie uliczki dalej. Zaczął on wypatrywać w okolicy jakiegoś miejsca, gdzie będzie mógł się skryć. Był to dobry plan, gdyż widział jak z okolicznych uliczek zbierają się patrole straży miejskiej, zapewne wiedzione hałasem, który narobił niszcząc dach. Można się było tego spodziewać, skoro widział ich chodzących po okolicy, dlatego też lokalsi postanowili się rozproszyć, tak aby zwracać na siebie mniej uwagi. Pod domem zostało ich jedynie dwóch, którzy skryli się w uliczce, obserwując i zapewne licząc, że Matsuda tutaj jeszcze powróci.
Znalezienie opuszczonego domu nie było trudne. Trochę trudniejsze było za to znalezienie takiego, w którym nie mieszkają dzicy lokatorzy, jednakże i taki w końcu udało się znaleźć. Kilka uliczek od poprzedniego domu stał budynek zabity dechami w środku zamieszkały przez szczury. Idealny do schowania się przed patrolem. Jedna z okiennic była na tyle obluzowana, że bez problemu dało się wejść do środka, zastawiając ją za sobą tak, aby wyglądało to jakby nikogo nie było w środku. Budynek był jednym, niezbyt dużym pomieszczeniem z dwoma oknami zabitymi dechami i zamurowanymi drzwiami. W środku dosyć mocno śmierdziało krwią, było tutaj sporo połamanych mebli i plam po zaschnięte jusze. Było też trochę lin i potłuczonych butelek. Wygląda jakby ktoś tutaj kiedyś urządzał sobie pokój przesłuchań, albo przetrzymywał tutaj zakładników i ich dosyć brutalnie eksterminował. W pokoju uchowało się nawet jedno w miarę sprawne krzesło, na którym dałoby się usiąść.
Dzięki swoim cudownym oczom Souei widział, że jego sprawa nie została jeszcze zakończona. Straż miejska właśnie przeszukuje dom w którym był chwilę temu, za to w okolicznych uliczkach kręcą się ludzie którym zwiał. Zapewne poszukują jego albo też porwanej kobiety. Mimo bezpieczeństwa, jakie dawał ten dziwny dom, reprezentant smoków musiał się mieć na baczności. Jeden zły ruch i może mieć na głowie całe miasto, a to nie jest coś, co by spodobało się jego przełożonym. Słońce coraz bardziej wspinało się na horyzont a pierwsi ludzie w okolicy zaczynali wstawać, żeby rozpocząć kolejny dzień pracy. Mogło to być zarówno plusem jak i minusem w obecnej sytuacji. Tylko jak to wszystko planuje rozegrać nasz bohater?

Tajemnicza Kobieta
Róża Aiko
Jedwabisty

Dla Sprawdzających :

  Ukryty tekst

[Souei]

Nie było tak trudno jak się spodziewał. Póki co zadanie szło dość gładko, choć wciąż pilnował się na każdym kroku. Starcie z kobietą było z gatunku tych łatwiejszych, więc Souei szybko przeszedł nad nim do porządku dziennego. Skupił się na tym aby wydostać się z domu i jak najszybciej się od niego oddalić. Szybko okazało się, że była to dobra decyzja. Strażnicy byli w pobliżu i gdyby Pazur wdał się tam w walkę, zapewne zostałby przyłapany na gorącym uczynku. Teraz też nie miał co prawda dużo czasu, ale i tak nie było źle. Szybkie przeszukanie okolicy przyniosło bardzo dobre efekty. Matsuda znalazł porzucony budynek, który idealnie nadawał się do tego, co miał zamiar teraz robić. Szybko wślizgnął się do środka razem z nieprzytomną Kyoko, a następnie zasłonił wejście od środka, aby nie budziło podejrzeń z zewnątrz. Zostawił tylko pojedyncze szczeliny, aby do środka mogło wpadać jakieś światło. Nie potrzebował go dużo, ale chciał widzieć kobietę wyraźnie do tego stopnia aby zorientował się, gdyby coś kombinowała. Póki co jednak problem leżał po przeciwnej stronie - była nieprzytomna, więc nie mogła mu nic powiedzieć. Souei musiał szybko ją ocucić, bo nie zamierzał czekać, aż sama się ocknie.
Podniósł ją i posadził na krześle. Zanim cokolwiek zrobił, przeszukał ją w poszukiwaniu czegoś, co mogłoby przydać mu się w zidentyfikowaniu młodej dziewczyny, która była jego prawdziwym celem. Może znajdzie przy niej kopertę, którą ta dostała od interesującego go Radnego z Shigashi? Gdy z tym skończył, obwiązał starszą panią liną, choć dla wprawnej kunoichi nie była to żadna przeszkoda. Z plecaka wyjął dość długi fragment bandaża, jednak nie po to, aby ją opatrzyć. Zawiązał jej oczy i zostawił również fragment na to, aby za chwilę zasłonić jej usta. Gdy miał już ją gotową przed sobą, wyjął z torby pigułkę żywnościową i wepchnął jej do ust albo i do gardła jeśli było trzeba, po czym zasłonił je bandażem. Nie miał czasu czekać, musiał szybko postawić ją na nogi, a knebel był tylko po to, aby nie zaczęła od razu krzyczeć.
Jeśli jego metoda poskutkowała i udało mu się ocucić swoją ofiarę, wówczas jeszcze raz upewnił się, że jest dobrze związana i w końcu się odezwał.
- Potrzebuję informacji na temat dziewczyny, którą opiekujesz się na prośbę jednego z Radnych Shigashi no Kibu. Wiem, że wiesz o kogo mi chodzi. Co to za dziewczyna i gdzie ją znajdę? - Zapytał od razu, bez zastraszania i robienia wymyślnego teatrzyku. Odchylił jej na chwilę bandaż z ust, aby wysłuchać odpowiedzi. Od tej odpowiedzi zależał jej los. Miał nadzieję, że była tego świadoma.

  Ukryty tekst