Centralna i zachodnia część dzielnicy mieszkalnej

[Misae]

Centralna i zachodnia część terenów mieszkalnych jest dużym obszarem, w którym swoje miejsce znalazły zarówno bogate, pełne przepychu lokacje, jak i te, których stan świadczy raczej o biedocie ludzi je zamieszkujących. Zazwyczaj tętni życiem dziesiątek mieszkańców, którzy przechadzają się nimi każdego dnia. Szerokie drogi prowadzą prosto do centrum i mają pomóc handlarzom w swobodnym przemieszczaniu się. Jest to okolica raczej zadbana i widać, że te szczególnie główne położone budynki mają być ozdobą i cieszyć oko.

[Kisho]

Jednak się pomylił. Uderzenia w policzek według niego faktycznie coś dały, przynajmniej na chwilę. Niestety nie były wystarczającą formą pobudki, by nasz śpioch mógł oszukać Panią Kapitan.
- Eeee to... - próbował znaleźć usprawiedliwienie. Nie mógł jednak na nic wpaść. Co prawda kilka rzeczy przeszło mu przez głowę, ale były to tak irracjonalne pomysły, że sam by w nie nie uwierzył. - Ruch statku tak na mnie działa - Zrezygnowany, musiał ulec i przyznać blondynce rację. Delikatne bujanie podczas transportu działało na Kisho jak bujanie w ramionach dziecka przez matkę. Chwila i już smacznie chrapie. - Poza tym, myślałem, że chodzi o jakąś osadę na terenach Cesarstwa - dodał w formie wytłumaczenia, co by nie było, że faktycznie zapomniał celu, w jakim się tutaj wybrał.
Dobrze wiedział, na co się pisze. Wbrew temu, co twierdzi Mei. Wiedział to już wcześniej od dziadka. Teraz chciał się jedynie upewnić i ewentualnie dowiedzieć czegoś więcej. Staruszek przekazał mu praktycznie te same informacje co teraz blondynka. Poruszające się przedmioty, rany biorące się praktycznie znikąd... Nadal miał problemy, by w to uwierzyć. Niedowiarek musiał doświadczyć tego na własnej skórze.
Nie musiał długo czekać. Po pokonaniu sporego dystansu w końcu dotarli do miejsca, gdzie atmosfera znacząco zgęstniała. Coś wyraźnie wisiało w powietrzu. Odczuli to wszyscy, a przecież jeszcze nic nienaturalnego się nie stało.
Chłopak impulsywnie połknął ślinę, trochę z obawy przed tym, co może się stać i zamrugał oczyma. Po chwili jego kompani mogli dostrzec zmianę w kolorze jego tęczówek. Nie wiedział, czy oczy Ranmaru są w stanie zobaczyć duchy lub inne podobne im byty, ale warto było spróbować i z miejsca przyjrzeć się osadzie pod kątem bardziej precyzyjnego i wyczulonego na obiegi chakry oka. Aż ciarki go przeszły na myśl, że rzeczywiście może dojrzeć ducha.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• kabura na broń (na prawym i lewym udzie)
• torba (na lewym i prawym pośladku)

  Ukryty tekst

[Misae]

Misja C
Kisho
19/...

---

Atmosfera stawała się coraz bardziej gęsta a najlepiej widać było to po współtowarzyszach. Wszyscy zdawali się być mocno zestresowani, ale czy można im było się dziwić? Mieli się zmierzyć z siłą której nie byli w stanie pojąć, bo kto normalny by był. Gdyby problem polegał jedynie na dziwnych przesuwanych przedmiotach nie byłoby tylu nieprzyjemnych sytuacji... to te rany i morderstwa spędzały sen z powiek tak wielu - przecież same otwierające się drzwi nie dałyby rady sprawić, aby tak wielka część osady została opustoszona.
Mei, aż podskoczyła kiedy przenosząc oczy na swojego nowego towarzysza dostrzegła barwę jego tęczówek. Zupełnie się tego nie spodziewała, ale potem ze wszystkich sił starała się udać, że jej reakcja nie miała miejsca i szybko odzyskała fason.
-Ładne masz oczy - rzuciła z lekkim zająknięciem się na początku, krótkie odchrząknięcie pozwoliło jej jednak zyskać powagę w głosie - ruszamy, nim noc nas złapie - dodała ruszając z wolna przed siebie, a za nią ruszyli pozostali. Nie jednak to było najbardziej ciekawe dla chłopaka... a co było?
Ano to, że im bliżej byli centrum tym trudniej było dostrzec jakiekolwiek źródło chakry. Faktycznie była to wioska duchów. Panowała pustka, a tylko niektóre ludzkie osiedla na skraju były jeszcze zajęte przez pojedyncze źródła chakry... zwykli mieszkańcy, część z nich chorych, część starych... raczej nie było na czym kolorowego oka zawiesić poza jednym. Około 1,2 km od naszych bohaterów znajdował się człowiek, który siłą znacząco odbiegał od pozostałych. Był on około 5 m od najbliższej z zamieszkałych chatek, siedział przy oknie obserwując dokładnie starsze małżeństwo siedzące na werandzie. Było to na pewno dość dziwne.

---

[Kisho]

Zawiódł się, aczkolwiek tym razem rozczarowanie wychodziło na jego korzyść. Po aktywacji klanowej zdolności Ranmaru i przyjrzeniu się osadzie, Kisho nie odnalazł niczego co choć odrobinę przypominałoby ducha czy inny podobny mu byt. I to chyba dobrze, prawda? Inną kwestią natomiast był fakt, że być może Tsūjtegan nie był w stanie dostrzec nadnaturalnych rzeczy. Jakby nie było, głównie polega na "wychwytywaniu" wszelakiego życia, a czy pośmiertne dusze jako takie je jeszcze posiadają? Raczej nie.
- A dziękuję - odpowiedział blondynce z szerokim uśmiechem. Naturalnie, zauważył jej początkowe zaskoczenie, ale darował sobie jakiekolwiek komentarze. Przecież nie wypadało drażnić się z Panią kapitan. - Pozostali tutaj jedynie starzy i chorzy... - Cóż, nie trudno było zgadnąć, że w tym momencie cała radość znikła z twarzy chłopaka. W osadzie nie było już prawie nikogo prócz tych, dla których śmierć była jedynie kwestią czasu. - No i chyba nie jesteśmy jedynymi, którzy chcą tutaj pomóc - dodał po zauważeniu ciekawej osóbki w okolicy. Wyraźnie silniejsze źródło chakry znajdowało się blisko zamieszkanej chaty. Przypuszczalnie ów ktoś prowadził obserwację nienaturalnych zjawisk. Może warto byłoby go wypytać, czego się dowiedział? - Nieco ponad kilometr w tamtym kierunku - wyciągnął rękę, by wskazać dokładny kierunek. - Jeden człowiek, bynajmniej nie zwykły cywil.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• kabura na broń (na prawym i lewym udzie)
• torba (na lewym i prawym pośladku)

  Ukryty tekst

[Misae]

Misja C
Kisho
21/...

---

Kobieta dokładnie słuchała i przyglądała się chłopakowi w czasie jego oględzin. Po jej minie można było wnioskować, że nigdy wcześniej nie widziała czegoś podobnego, ale chłopak miał w tamtym momencie ważniejsze rzeczy niż jedynie przyglądać się tymczasowej szefowej, choć nie dało się ukryć, że jej grymas był zabawny.
Mei na pewno nie zdawała sobie wcześniej spray z tego jaki skarb trafił jej w ręce mimo dodatkowych wniosków, które mogła wysnuć po dość lakonicznym opisie osiągnięć przedstawionym wcześniej przez Kisho i jeśli wtedy czuła, że ma szczęście to teraz mogłaby piać z zachwytu gdyby duma jej tego nie zakazywała. Chłopak, który do tej pory dość nieprzychylnie podchodził do kolorowowłosego teraz przyjrzał mu się z szeroko otwartymi oczami po czym jak gdyby nigdy nic prychnął coś bliżej niezrozumiałego pod nosem obracając głowę w przeciwną stronę.
Nasz bohater jednak nie przejęty niczym opowiadał dalej. Ale czy było o czym? Ludzie bliscy śmierci, którzy chcieli dotrwać swoich ostatnich dni w miejscu, które było dla nich zapewne od zawsze domem. Nie trudno było im się dziwić takiej, a nie innej decyzji. Tylko ta jedna osoba nie pozwalała zachować spokoju... pomijając oczywiście brak pewności czy niezwykły wzrok chłopaka był w stanie dostrzec niematerialne istot astralnych - i trudno powiedzieć czy chłopak na pewno chciał się co do tego upewniać.
-Idziemy tam, na razie to nasz jedyny trop - odparła i nie czekając na reakcję nikogo poprawiła swoją klingę i ruszyła dziarskim krokiem we wskazanym przez Kisho kierunku. Na pewno chciała też udowodnić swoją pozycję, która mogła być nieco naruszona w tamtej chwili. Pozostali skinęli głowami. Jeśli chłopak dalej obserwował mógł dostrzec, że z palców tajemniczego jegomościa zaczęła wypływać cienka, niebieska energia, a on sam zaczął nieznacznie nimi poruszać...

---

[Kisho]

Czyżby kapitan rzeczywiście widziała Tsūjitegana pierwszy raz? Jej mina wyraźnie na to wskazywała, choć zawsze istniało przypuszczenie, że najzwyczajniej nie spodziewała się posiadacza Kekkei Genkai w swojej drużynie. Trochę dziwne, bo ruszali z Cesarstwa, czyli miejsca, gdzie żyją członkowie szczepu Ranmaru, więc przypuszczalnie istniała szansa, że spotka kogoś ze szkarłatnymi ślepiami. Niewielka, ale jednak. Chyba że w ogóle nie zdawała sobie sprawę z ich istnienia... To już inna sprawa.
Mniejsza z tym.
- Tak jest! - odpowiedział jak na komendę i posłusznie ruszył za Mei. Bynajmniej nie chciał naruszyć jej pozycji, toteż ani myślał wyprzedzać. Kolorowowłosy był sensorem, dla niego zbieranie informacji i przekazywanie ich było czymś normalnym, więc jeśli ktokolwiek chciałby w tym momencie oskarżyć Kisho o zostanie przywódcą, to owszem miałby ku temu podstawy, ale bynajmniej nie pokrywałoby się to z prawdą. Chłopak dobrze czuł się w swoim obecnym położeniu. Rola zwykłego żołnierzyka odpowiadała mu znacznie bardziej niż dowództwo. Zarządzanie ludźmi, a także odpowiedzialność, jaka się z tym wiąże, za bardzo by mu ciążyły. Nie wspominając już o tym, że rozkazywanie wcale nie leży w jego naturze. Najpewniej nie odnalazłby się na jakimkolwiek wyższym stanowisku.
- Yyyy - Nieoczekiwanie stanął, po zaledwie pięciu krokach i wydał z siebie ten specyficzny dźwięk. Przechylił delikatnie głowę w bok i zmrużył nieco powieki, starając się skupić wzrok bezpośrednio na wcześniej dostrzeżonej osobie. - Nie wiem, co on robi teraz dokładnie, ale właśnie używa chakre... - Jako jedyny „widzący" to, co się dzieje, był zobowiązany do ujawnienia kolejnych informacji. - Przypomina mi to trochę Irojutsu. Gromadzi energie w dłoniach. Nie. Raczej w palcach i wypuszcza ją w postaci cienkich wiązek... - I nagle go oświeciło. - Lalkarz. - Wycedził jedno, znienawidzone przez siebie słowo. Jak mógłby zapomnieć tę umiejętność? Te charakterystyczne linki, za pomocą których poruszają swoimi tworami? Już raz się na kogoś takiego nadział, mało tego prawie śmiertelnie! Poza tym nadal miał w pamięci małżeństwo, które wtedy zginęło, a także samurajów, którzy omyłkowo wzięli go na muszkę. Przeklęci kuglarze...
- Idziemy dalej? - spytał z niepewności. - Czy czekamy i obserwujemy, co zrobi? - Decyzja bynajmniej nie należała do niego, a do Pani Kapitan. Sam nie wiedział, która z opcji byłaby lepsza. Niby przyglądanie się z bezpiecznej odległości mogło dać im jakiś punkt zaczepienia, bądź oceny sytuacji i zamiarów lalkarza, a z drugiej, mając na uwadze to, jak potraktował go inny marionetkarz, istniała obawa o bezpieczeństwo i życie mieszkańców osady.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• kabura na broń (na prawym i lewym udzie)
• torba (na lewym i prawym pośladku)

  Ukryty tekst

[Misae]

Misja C
Kisho
23/...

---

Powodów zdziwienia kobiety mogło być wiele... zapewne mogła zakładać, że jeżeli ktoś o takich zdolnościach dołącza do grupy gdzie mają współpracować powinien jej powiedzieć skoro miała zarządzać zasobami ludzkimi. Może wtedy podjęłaby inne decyzje? Trudno powiedzieć, najważniejsze było to, że zupełnym przypadkiem trafiła im się prawdziwa przewaga, o której mogła tylko śnić. Szczególnie, że chłopak chętnie dzielił się wszystkim tym co widział.
Grupa zatrzymała się i z wielką uwagą pochłaniała wszystkie kolejne szczegóły jakie Kisho miał im do przekazania. Mei nieco zagryzła wargi na słowa o medykach, a grymas na jej twarzy zdawał się pokazywać, że ta nie jest za bardzo przekonana co do tej wersji. Dopiero po chwili przyszło rozwiązanie tej wyjątkowo okrutnej tajemnicy. Blondynka odetchnęła głęboko. Czuła na sobie wyczekujący wzrok pozostałych i wiedziała dobrze, że jedno jej słowo wystarczy.
Kolorowowłosy nie tracił czasu - wiedział jak bardzo niebezpieczni bywają lalkarze, więc musiał mieć na niego oko. A co widział? Widział jak za pomocą swoich nici porusza drzwiami od domu starszych ludzi. Jak trzaska oknem i rozbija czarkę herbaty. Niby nic, ale starsi ludzie zdawali się być przerażeni, a zapłakana kobieta wbiegła do domu. Niedługo potem ruszył za nią jej mąż. Wtedy to lalkarz cofnął swoje nici chaky i schował się wgłąb domu, w którym się ukrywał.
-Idziemy po niego. Zbyt długo znęcał się nad mieszkańcami osady. Pora aby ktoś go ukarał. - wyczekiwała, aż chłopak wskaże dokładny kierunek aby mogli ruszać. Na skraju zasięgu chłopak mógł dostrzec kolejne źródło chakry ninja. Zdawał się czekać na kogo bo oparł się plecami o jednej z pustych budynków.

---

[Kisho]

Chłopak zagryzł wargę i posłusznie ruszył za Mei. Coś mu tu nie pasowało. Jeden człowiek zadał sobie tyle trudu, by wypłoszyć całą osadę? Po co? Poza tym, skoro kwestię poruszających się przedmiotów mieli rozwiązaną i wiedzieli kto za tym stoi to, co z nagle pojawiającymi się ranami? Ten „objaw" trochę trudno było przypisać kuglarzowi. Jasne, Kisho nie znał wszystkich ich umiejętności i mógł się mylić, ale mimo wszystko lepiej być podejrzliwym.
- Kolejne źródło chakry - poinformował od razu, gdy zasięgiem objął kolejne obszary. W tym momencie mógł uznać, że jego ostatnie rozmyślania i niepewności były uzasadnione. Lalkarz najpewniej nie działał sam. - Przypuszczalnie może być ich jeszcze więcej... - odważył się zasugerować. Cóż, początkowe założenia Mai były dość proste i polegały na typowym ruszeniu bez zastanowienia w celu obicia komuś mordki. Chłopak nie miałby nic przeciwko temu, bo faktycznie było to najprostsze rozwiązanie, a dodatkowo mieli przewagę liczebną i wiedzieli z kim się mierzą. Tak przynajmniej było do momentu, aż nieoczekiwanie pojawiła się kolejna persona w okolicy.
- Mogę podsłuchiwać na odległości, więc jeśli poczekamy, może dowiemy się, o co tutaj chodzi - kolejna sugestia. Tak na dobrą sprawę, dopiero teraz zauważył, że popełnił spory błąd już na samym początku, przez co Mei nie mogła w pełni wykorzystać potencjału grupy. Mianowicie nie powiedział jej nic a nic o swoich umiejętnościach i dopiero teraz w miarę upływu czasu i okoliczności wszystko musi tłumaczyć.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• kabura na broń (na prawym i lewym udzie)
• torba (na lewym i prawym pośladku)

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Misja rangi C
Kisho
25/30

---

Choć uczestnictwo dwudziestoletniego Ranmaru w tej misji było zupełnie przypadkowe, okazało się, że jego umiejętności są wprost idealnie skrojone pod charakter przedsięwzięcia. Dzięki unikalnym właściwościom szkarłatnych ślepi cała drużyna mogła sobie darować żmudną pracę, jaką byłoby przeczesywanie całej dzielnicy w konwencjonalną metodę. Prawdopodobnie wcześniej wspomniane trzy godziny, które dzieliły słońce od zachodu za horyzontem, nie wystarczyłyby do dokładnego przebadania terenu. Tsūjtegan zmienił jednak postać rzeczy i wystarczyła chwila skanowania okolicznego terenu, by móc przynajmniej ocenić, w jakiej ilości i gdzie znajdują się pozostali żywi w opustoszałej, udręczonej przez koszmary strefie.
- Naprawdę możesz to zrobić?! - zapytała Mei z niemałą doza ekscytacji w głosie. Wspaniałe oczy kompana nie przestawały jej zadziwiać. Nie myślała długo nad odpowiedzią, bo mając takie możliwości grzechem nie byłoby z nich skorzystać.
- Skoro potrafisz, no to śmiało. Możemy się jeszcze czegoś dowiedzieć, ale nie zmieniamy głównego planu. Mamy wystarczające dowody, by wymierzyć im karę. Znaczy się... ich schwytać. No, nieważne - stwierdziła, wzdychając cicho, po czym odmachnęła ręką od niechcenia. Miała najwyraźniej dylemat, jak bardzo powinni się rozprawić z bandytami. Najsurowsza z kar była tutaj uzasadniona, co do tego nie było wątpliwości. Z drugiej jednak strony, bardziej humanitarnym rozwiązaniem było wzięcie ich żywcem i wymierzenie sprawiedliwości w bardziej oficjalny sposób, za wykorzystaniem służb porządkowych.
Tak czy inaczej, marionetkarz posiedział jeszcze trochę w domu i narobił w nim nieco więcej bajzlu, ale po kilku, może kilkunastu minutach się znudził. Opuścił budynek i ruszył na północ. Kierunek ten zgrywał się z tym, w którym należało podążać, by zobaczyć czerwonymi ślepiami innego osobnika - chudego, ciemnowłosego, tak samo jak marionetkarz odzianego w płaszcz. Znajdował się on już wewnątrz jednego z dziedzińców, wsparty był o ścianę i stał z założonymi rękami, jakby czekając na spotkanie.
Mniej więcej w tym czasie Kisho mógł zarejestrować jeszcze kolejną personę, która od północy właśnie weszła w zasięg jego niesamowitych oczu. Był nim rosły, całkiem dobrze zbudowany, blondyn, ubrany - to już żadna nowość - również w ciemny płaszcz.
Intuicja mogła podpowiadać, że cała trójka jest ze sobą w jakiś sposób powiązana. Kilka kolejnych chwil jedynie potwierdziło te przypuszczenia, bowiem wszyscy spotkali się tam, gdzie czekał już jeden z nich - na dziedzińcu między większymi, wielorodzinnymi budynkami.
- Jak poszło? - zapytał marionetkarz pozostałych.
- Zrobiłem jakieś zjawy, standardzik. Przybłędy się spłoszyły, dzielnica raczej czysta - odparł chuderlawy.
- Gadałem z ????*, ma przygotować pieniądze. Jutro kończymy robotę, odbieramy kasę, zawijamy się i nic tu więcej po nas. Niech se sam już resztę ogarnia - odpowiedział blondyn, najroślejszy z paczki.
- Mi się właśnie udało spłoszyć staruchów, ale jeszcze kilku tych najbardziej zawziętych zostało - stwierdził marionetkarz.
Rozmawiali jeszcze trochę. Głównie na temat tego, z których domostw należy wyeksmitować mieszkańców.
Prędzej lub później Mei postanowiła coś z tym zrobić. Nawet jeżeli Kisho nie był skory do dzielenia się zdobytą wiedzą, jej decyzja i tak była zgoła podobna.
- No to ich zgarniamy. Kisho, zasłużyłeś na pierwszeństwo. Którego z tych gagatków sobie wybierasz? - rzuciła swobodnie, tak dla rozluźnienia atmosfery przed chwilami pełnej koncentracji. Za chwilę żarty miały się skończyć.

• Mapka - Kisho i reszta drużyny znajdują się na południe od przedstawionego fragmentu mapki.

  Ukryty tekst

[Kisho]

Nie pamiętał, kiedy ostatnimi czasy miał tyle szczęścia co dzisiaj. Przeważnie, jeśli już komuś pomagał, sprawy szybko przybierały nieoczekiwany i bardzo niekorzystny dla niego obrót, całkiem tak jakby wisiała nad nim klątwa, która pilnowała, by też czasem nie miał zbyt łatwo w życiu. Zdążył już do tego przywyknąć, dlatego też bywa ostrożniejszy. Tego dnia jednak wydawało się, że klątwa wzięła sobie wolne albo miała na tyle dobry humor, że po prostu odpuściła, bo mało tego, że jeszcze nic złego się nie stało, to dodatkowo chłopak wpasował się idealnie w ramy zadania.
Kisho przygryzł nerwowo wargę. Podsłuchał prawie całą rozmowę przeciwników, jednak nie dowiedział się zbyt wiele, a przynajmniej nie tyle ile by chciał. Wiedział jednak, że chodzi o coś więcej niż zwykłe nastraszenie cywilów czy wykurzenie ich z osady.
- To nie będzie takie proste. - Musiał ostudzić entuzjazm Mei. Nawet jeśli była tutaj kapitanem i dowodziła, musiała zachować zimną krew. Wciąż nie wiedzieli, z kim mają do czynienia i co potrafi pozostała dwójka. To jednak nie było wszystko. - Schwytanie ich nic nam nie da... - rzucił chłodno. - To tylko jakieś płotki, najemnicy, którzy mają zrobić tu swoją robotę i tyle. Niemniej i tak nie możemy puścić ich ot, tak. - Wyciągnął kunai z torby na lewym pośladku i nakreślił kilka linii na ziemi w formie drogi, prostokątów mających za zadanie odzwierciedlać schemat budynków i trzy „x”, których raczej tłumaczyć nikomu nie musiał. W czasie szkicowania planu osady kontynuował wcześniejszą wypowiedź: - Ta trójka jutro ma kończyć swoje zadanie i odebrać zapłatę. Miejmy nadzieję, że zleceniodawca pofatyguje się do nich osobiście, bo to on jest tutaj wszystkiemu winny. - Dla Kisho sprawa była prosta. - Jeśli go nie złapiemy, incydent będzie się powtarzał aż do skutku. Dlatego też najlepiej będzie złapać tę trójkę i wydusić z nich gdzie mają się spotkać ze swoim szefem. Później wystarczy się za nich podmienić i poczekać w wyznaczonym miejscu, a jegomość wpadnie w naszą zasadzkę. - Niezbyt skomplikowany plan, który powinien zadziałać. - Co o tym myślicie? - spytał z ciekawości pozostałą dwójkę. Możliwe, że mieli w głowach skuteczniejsze rozwiązanie tej sprawy. Jeśli nie, no cóż, wiadomo, do czego teraz przystąpią.
- To jest plan okolicy - wskazał na wcześniej wyrysowane na ziemi linie. - Pamiętajcie, że walczymy z innymi shinobi, więc trudno będzie ich osaczyć czy zamknąć wszelkie drogi ucieczki, a musimy ich koniecznie złapać. - Wyprostował się i chowając broń z powrotem do torby, dodał, tym razem odpowiadając na poprzednie pytanie kobiety: - Ja biorę na siebie lalkarza. - Kuglarze wystarczająco mocno zaleźli mu za skórę, by wiedział, że z nimi lepiej się nie bawić. W bliskim starciu może i mocni nie są, ale pozostawieni samym sobie choćby na chwilę, momentalnie dostają zielone światło i za pomocą marionetek robią, praktycznie co zechcą - na ogół szatkują i kroją przeciwnika na małe kawałeczki, opcjonalnie nadziewają na wszelakie żelastwa pochowane w lalkach. Wybór kuglarza, jako cel nie był podyktowany jedynie własnymi odczuciami. Kisho nie jest na tyle głupi, by mierzyć się z kimś tylko dlatego, że wie, jaki jest groźny lub wywołuje w nim swoistą złość czy odrazę. Co to, to nie. Chłopak po prostu wiedział, jak za pomocą swoich umiejętności może szybko wyłączyć go z walki. W zasadzie miał tylko jedną skuteczną technikę, ale liczył, że skoro szczęście i tak mu dzisiaj dopisuje, to czym miałby się jeszcze martwić?
- To do dzieła - rzucił, zbierając chakrę potrzebną do techniki. Rzecz jasna, jeśli którekolwiek miałoby coś jeszcze do powiedzenia, zostałby i wysłuchał, jeśli jednak nie, pani kapitan, jak i drugi członek drużyny mogliby jedynie zauważyć, jak Kisho zagłębia się w ziemi centymetr po centymetrze. - Uważajcie na siebie - dodał, chwilę przed tym, jak całkowicie zniknął pod ich stopami. Natura dotonu w połączeniu z limitem krwi Ranmaru dawała całkiem ciekawe opcje. Przykładowo, chłopak mógł niewidocznie zbliżyć się do każdego, co też właśnie czynił i nie potrzebował wychylać głowy zza poziomu gruntu, gdyż miał te swoje czerwone oczka. To właśnie była jego karta atutowa, ta, za pomocą której miał wyautować lalkarza. Podkraść się pod jego stopy i szybkim ruchem wciągnąć nic niepodejrzewającego jegomościa pod ziemię, gdzie nie będzie wstanie używać dłoni. Unieruchamiając kończyny, praktycznie pozbawi go wszystkiego, czym mógłby im zagrozić. Dodatkowo, jeśli zgra się czasowo z resztą i wszyscy zaatakują niemal jednocześnie, zmniejszą kolejne ryzyko ucieczki bądź nawiązania walki.
Tak przynajmniej byłoby w idealnym świecie, gdzie wszelkie genialne plany mają stuprocentową szansę powodzenia. Niestety my w takim nie żyjemy, dlatego też zachowanie czujności w razie szybkiego kontrataku jest swoistym przymusem.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• kabura na broń (na prawym i lewym udzie)
• torba (na lewym i prawym pośladku)

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Misja rangi C
Kisho
27/30

---

Kolejna chwila minęła na zdaniu relacji z tego, co Kisho zdołał zobaczyć i usłyszeć. Pozostała dwójka shinobi wysłuchiwała uważnie przekazu kompana i przyglądała się poglądowym rysunkom, by jak najlepiej ocenić sytuację. Na sam koniec, kiedy młody Ranmaru przedstawił już swój pomysł, Mei klepnęła go w ramię i uśmiechnęła się.
- A widzisz, miałam właśnie to proponować. Skoro w takim razie się zgadzamy, to chyba nie ma co zwlekać, prawda? Skorzystajmy z okazji, skoro cała trójka jest w jednym miejscu - odparła, a potem spojrzała na drugiego z mężczyzn, który jedynie krótko przytaknął.
Wszystko zostało postanowione, więc bohaterowie podjęli wstępne przygotowania i mieli już ruszać przed siebie. Mei, widząc, że Kisho zdecydował się przemieścić pod ziemią, rzuciła w jego kierunku jeszcze kilka słów.
- Tylko nie wyrywaj się za szybko. Musimy dotrzeć na miejsce. Skoro są przy budynku, to zaatakujemy z dachu. Z dwóch różnych stron. - Przy ostatnim zdaniu przeniosła wzrok na przybocznego, który skinął głową na znak, że przyjął komunikat.
A potem wszyscy ruszyli.
W ciągu kilku krótkich chwil wszyscy - czy to na lądzie, czy pod ziemią - znaleźli się blisko celów. Dzięki szkarłatnym oczom, Ranmaru mógł łatwo pokierować swe tunele tak, by znaleźć się dokładnie pod wybraną ofiarą. Nie stracił przy tym kontaktu ze światem zewnętrznym. Wciąż widział, że podejrzane trio wciąż toczy rozmowę na dziedzińcu, a jego towarzysze z drużyny wskakują właśnie na dachy pobliskich budynków.
Wreszcie Kisho przystąpił do ataku. Jego ręce wyłoniły się z ziemi i złapały za nogi marionetkarza, by w następnym ułamku sekundy ściągnąć ofiarę na dół. Właściciel szkarłatnych oczu tym sposobem wymienił się miejscami z ofiarą.
Maleńką chwilę później do walki dołączyła reszta drużyny. Mei zeskoczył z krawędzi dachu i rzuciła się na rosłego blondyna. W świetle słabnącego już słońca błysnęło ostrze kobiety, które drasnęło jasnowłosego - ten zdążył bowiem się nieco odchylić i sprawić, że cięcie nie było śmiertelne. Trzeci członek zespołu pozostał na krawędzi dachu i rzucił salwę shurikenów w ciemnowłosego, chudego typka. Większość gwiazdek dosięgła celu i pokaleczyła go, ale jeszcze trochę brakowało, by uznać go za zneutralizowanego.

Mapka - Niebieski - Kisho, Jasnozielony - Mei, Brązowy - wciągnięty w ziemię lalkarz. Reszta chyba już oczywista.

[Kisho]

- Tak jest! - odpowiedział z werwą Pani kapitan, dosłownie chwilę przed zniknięciem pod ziemią. Nie był na tyle głupi, by puszczać się przodem i próbować wskórać coś na własną rękę. Od początku stawiał na współpracę i zgranie. Mieli przewagę w postaci wiedzy na temat dokładnego położenia ich przeciwników, a także po ich stronie znajdował się element zaskoczenia. Tylko idiota by tego nie wykorzystał. Co więcej, Mei wpadła na równie dobry pomysł, by zaatakować z różnych kierunków, a to dodatkowo wprowadza element dezorientacji i chwilowy chaos w drużynie przecinka.
Plan planem, wiadomo, to co się ustali, czy też obmyśli, nie zawsze ma pokrycie w rzeczywistości. W tym przypadku akurat wszystko przebiegało po myśli bohaterów. Każdy z osobna bez wykrycia dotarł na dogodne pozycje, po czym niemal natychmiastowo a przy tym w zgraniu z resztą zaatakował swój cel. Wynik? Za pomocą technik dotonu zdołali zmniejszyć stosunek liczebny najemników praktycznie jeszcze przed dojściem do jakiejkolwiek groźniejszej potyczki, a żeby tego było mało, częściowo zranili resztę. Mieli teraz przewagę liczebną i znacznie lepsze pozycje. Nie mogli wymarzyć sobie lepszej sytuacji.
Nie było jednak czasu na kolejne planowanie akcji. Teraz każdy ruch musiał być przeprowadzany szybko. Nie było czasu na dywagacje i myślenie.
Po wciągnięciu najemnika pod ziemię i stanięciu na równych nogach chłopak niemal od razu zagłębił obie dłonie w torbach. Jego zagranie było nadwyraz proste. Korzystając z idealnej pozycji, zaatakował z dystansu. Wypuścił w kierunku blondyna serię czterech shurikenów nacelowanych w tylną część jego nóg. Liczył, że chociaż jeden rozetnie udo albo jeszcze lepiej wbije się w łydkę, co utrudni ewentualną ucieczkę, ale w głównej mierze ułatwi Mei walkę. Tuż po tym ruchy wyciągnął z pojemnika drugą dłoń i zaczynając biec przed siebie, rzucił w kierunku chuderlaka niewielką kulkę - bombkę dymną i ponownie sięgnął prawą dłonią do torby, tym razem po kunaia. Przygotowywał sobie grunt do walki.
Nacierał na ciemnowłosego z bronią w ręku delikatnie od jego lewej strony. Zamysł był prosty - wykorzystać stworzony za pomocą bombki dym i zaatakować od boku krótką serią w splot słoneczny, rzecz jasna pięścią, a nie ostrzem. Broń służyła mu tylko jako ewentualnie wsparcie do obrony. Dzięki KG widział dokładnie, gdzie stoi jego oponent, więc wiedział też jak bezpiecznie się do niego zbliżyć i zaatakować.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• kabura na broń (na prawym i lewym udzie)
• torba (na lewym i prawym pośladku)

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Misja rangi C
Kisho
29/30

---

Sytuacja bardzo prędko się zmieniała, a do szali zwycięstwa cały czas dokładane były po jednej strone kolejne obciążenia. Wszystko dlatego, że aktualna konfrontacja nie była standardową walką, lecz bardziej zasadzką. Gdyby obie strony starcia były świadome nadchodzącej walki od samego początku, sytuacja teraz z pewnością wyglądałaby inaczej. Tutaj marionetkarz nie miał możliwości reakcji, co dało przewagę liczebną na samym starcie. Atak kapitan i jej przybocznego jeszcze bardziej zepchnął szemrane towarzystwo do panicznej defensywy.
Zaraz później śmignęły shurikeny. Rosły blondyn całkiem dobrze orientował się w sytuacji i dostrzegł nadlatujące pociski, jednakże z powodu uwikłania w bezpośrednią walkę z Mei nie zdołał wykonać całkowicie skutecznego uniku. Jedna ze stalowych gwiazdek wbiła mu się boleśnie w nogę, co mogło odbić się na jego sprawności.
Kapitan wymieniła kilka ciosów ze swoim oponentem, a jej przyboczny zeskoczył z dachu, by dołączyć do centrum zamieszania. Kisho w tym czasie sięgnął po bombkę wybuchową, którą cisnął tuż pod nogi ciemnowłosego osobnika.
Dym rozległ się w bliskiej okolicy i ograniczył wizję ofiary do absolutnego minimum. Mei i jej rywal byli nieco dalej, więc u nich chmurka było nieco rzadsza, co przy walce w zwarciu nie było przeszkodą. Przeszkodę miał natomiast trzeci członek drużyny bohaterów, bo gdy zeskoczył na ziemię i miał rozpoczynać szarżę, to jego cel skrył się w gęstych obłokach.
Zasłona dymna nie była problemem dla samego Kisho, który dzięki swym czerwonym ślepiom doskonale widział przeciwnika. Zanim jednak doskoczył do niego i wykonał zaplanowane uderzenia, jego oponent zdążył wykonać kilka pieczęci i wymusić błyskawiczny wzrost czarnych włosów, które uformowały się w szczelną kopułę, zapewniającą ochronę ze wszelkich stron. Przynajmniej tyle, że Ranmaru zdążył wstrzymać się od uderzenia, dzięki czemu nie nadział się na ostre kolce z utwardzonych włosów. Znalazł się krok od Jeża i mógł podjąć jakieś działanie. Tamten utrzymywał bowiem pozycję defensywną, ale raczej nie było co liczyć, że będzie tak stał w nieskończoność.
Mei tymczasem zadała kilka celnych, ale płytkich cięć blondynowi, a potem w korzystnej chwili podcięła mu nieskalezoną nogę, w efekcie czego ten znalazł się na łopatkach zdany na łaskę kobiety.
Przyboczny pani kapitan przypilnował natomiast marionetkarza, by ten dalej tkwił grzecznie w dziurze w ziemi.

[Kisho]

Czasami po prostu nie ma czasu na myślenie. Widząc, co się dzieje dookoła człowiek reaguje niemal automatycznie, odruchowo. Instynkt przetrwania. Widzisz zagrożenie - omijasz je bądź się cofasz, ktoś cię atakuje - bronisz się i sam atakujesz. Prosty mechanizm. Akcja i towarzysząca jej reakcja. Każde działanie ma jakiś skutek. Nie inaczej było w przypadku Kisho. Chociaż miał swój plan i naprawdę nie brakowało zbyt wiele, by wbił swoją pięść w brzuch przeciwnika, musiał nieco przystopować. Chuderlawy najemnik jak się szybko okazało, potrafił się bronić. Całe szczęście, że Kyuzazame widział doskonale, na co się zanosi i zdążył zareagować. Gdyby nie szkarłatne oczy, zapewne byłby teraz nieźle ponadziewany.
Chłopak instynktownie odskoczył w tył, na maksymalny zasięg kolejnej techniki. Nie miał zamiaru czekać, aż przeciwnik pokaże mu coś jeszcze prócz technik defensywnych. Nie mógł też pozostawić go samemu sobie, więc pokusił się o coś, co już nie raz wykonywał, z większym i mniejszym powodzeniem. Tym razem gorączkowo liczył na sukces. W końcu uzyskaliby miażdżącą przewagę.
Szybko zebrał spore ilości chakry, miał nawet wrażenie, że z tego pospiechu mógł nieco przesadzić i wykrzyknął: - Doton: Rokkusherutā - Chłopak nie posiadał skutecznego jutsu zdolnego kogoś złapać bądź uwięzić, nie licząc wcześniej użytego wciągnięcia w glebę. Potrafił jednak wykorzystać to, co miał, a więc proste Rokkusherutā w podwójnej liczbie zastosowane w taki sposób, że obie półkopuły powstawały z dwóch stron i finalnie łączyły się w jedną całość, szczelnie zamykając to, co było między nimi. Jest to chakrożerne jak diabli, ale wiadomo, jak się nie ma, co się lubi, to się lubi, co się ma. Grunt by zadziałało, prawda?

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• kabura na broń (na prawym i lewym udzie)
• torba (na lewym i prawym pośladku)

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Misja rangi C
Kisho
31/30

---

Rozmywające się z lekkim wiaterkiem kłęby dymu zaczynały odsłaniać zwycięzców, którymi byli rzecz jasna autorzy zasadzki. Całą trójka z szemranego towarzystwa została unieszkodliwiona, tyle że na różne sposoby. Marionetkarz w ziemi, blondyn obalony, a czarnowłosy zamknięty w dwuczęściowej kopule.
- No dobra, ogarnijmy to jakoś - oznajmiła zadowolona Mei, po czym klasnęła w dłonie i zabrała się do pracy. Należało jakoś unieszkodliwić pokonanych, więc w ruch poszła stalowa linka, za pomocą której kobieta postanowiła spętać przeciwników. Jako pierwszego związała poobijanego blondyna, a później zasugerowała wyciągnięcie marionetkarza, który niebawem podzielił los swego kompana. Pozostała już zatem ostatni, znajdujący się w najbardziej zagadkowej pozycji. Wiele sił wkładał w to, by przebić się na zewnątrz przez ziemne więzienie i prawie mu się udało. Prawie, bo kiedy kopuła rozszczelniła się - czy to za sprawą Kisho, czy to za sprawą samego ciemnowłosego - mężczyzna został natychmiast spacyfikowany przez panią kapitan.
Zasadzka została zakończona sukcesem, ale nie oznaczało to powodzenia całego zadania.
- Kisho, rozejrzysz się, czy nie ma tu nikogo w pobliżu? - zapytała kobieta. Jeżeli Ranmaru spełnił prośbę, to swymi ślepiami nie dostrzegł żadnej nowej duszy, która była w okolicy lub zmierzała w ich kierunku.
- No dobra, chłopcy, to sobie teraz porozmawiamy. Dla kogo pracujecie? - odezwała się do trzech mężczyzn, którzy byli spętani stalowymi linkami i zostali posadzeni tuż przy ścianie najbliższego budynku.
No i sobie porozmawiali.
Chwilę to zajęło. Panowie z samego początku nie byli rozmowni, ale kilka uderzeń przybocznego Mei rozwiązało ich języki. Właściwie, to wygadał się jeden z nich - ciemnowłosy. Z jego zeznań wynikało, że pewien zleceniodawca opłacał ich grupę za wypędzanie mieszkańców tutejszej dzielnicy. Dlaczego? Cóż, ich pracodawca był jakiegoś rodzaju biznesmenem i wiązał pewne nadzieje co do tej okolicy. Chyba planował poważne inwestycje związane z tym miejscem, a że obecność mieszkańców nie za bardzo była mu na rękę, to postanowił ich postraszyć, by potem odkupić ich własność po zaniżonych cenach. Ot, cała sprawa.
Prócz samych wyjaśnień przesłuchany udzielił również cennych informacji, które były kluczowe dla dalszych misji drużyny. Zgodnie ze słowami mężczyzny, mieli się spotkać we trójkę ze zleceniodawcą chwilę po zmierzchu, by omówić efekty pracy i otrzymać kolejną część wypłaty. Pojmany osobnik podał konkretne miejsce spotkania, czyli duże domostwo z bordowym dachem na północ od obecnego położenia całej gromady zebranej na dziedzińcu.
- No, to pora odeskortować miłych panów - stwierdziła pani kapitan, podnosząc jednego z pokonanej trójki. Rzecz jasna chodziło o odprowadzenie ich na statek.
Do zmierzchu mieli jeszcze chwilę czasu, więc zdążyli zostawić pojmanych u reszty załogi, a potem wrócić do dzielnicy mieszkalnej. Jeżeli chodzi o domostwo z bordowym dachem - jak najbardziej byli w stanie takie wypatrzeć. Nie było tam jednak żadnej osoby. Mieli więc chwilę na kolejne przygotowania, które tym razem miały sprowadzić się do zmiany wyglądu. Mei żartobliwie zasugerowała Kisho, że może jako pierwszy wybrać sobie wizerunek jednego z trzech schwytanych.