PORT

[Arii]

Przesyłeczka [C]

1/14

Ostatnie wydarzenia w Ryuzaku no Taki spowodowały wiele cierpienia, strachu… Smutku i żalu. Mieszkańcy nie byli już tak uśmiechnięci i szczęśliwi, jak wcześniej. Cała sytuacja z Antykreatorem, Cesarstwem, śmiercią wielu znamienitych Shirei Kanów powodowała cierpienie i strach na samą myśl. Jakie czasy nadchodzą skoro wydarzyła się taka tragedia?
Posępne miny kupców, którzy stracili swoje dobytki. Gniew chłopów, którzy nie mieli gdzie i komu sprzedać swoich towarów, które zaczynały powoli gnić. Masa osób została zaprzęgnięta do pomocy przy odgruzowania miasta i rozpoczęcia wielkiego przebudowania. Trzeba było, jak najszybciej wrócić do pełnych sił… Tylko czy ludzie chcieli? Czy posiadali odpowiednio wysoką motywację? Nie. Żaden pieniądz nie zwróci im tego, co stracili.
W takich warunkach przyszło aktualnie przebywać przybyszowi z Soso, który zatrzymał się tutaj na jakiś czas. Potrenował, zaopatrzył się. I czas najwyższy wracać prawda? Gdyby było to takie proste. Oczywiście, że i ta podróż musiała być utrudniona lub podkolorowana. Kiedy przemierzał port Ryuzaku no Taki mógł widzieć wszystkie te stany w społeczeństwie. Od złości po smutek. Ale wiedział, że tak został skonstruowany ten świat. Ktoś musiał na tym źle wychodzić. Ale ten spacerek w środku dnia został w końcu przerwany. Życie shinobiego nie mogło być spokojne, ale to też wiedział. -Rakurai Minoru?- przed nim wyrósł rosły mężczyzna zakryty na twarzy porcelanową maską tygrysa. Wyglądał na spiętego. Oznaczało to tylko jedno… Poważne zadanie.

[Minoru]

Minoru przebywał na terenie Ryuzaku już tyle czasu, że mógłby uchodzić za miejscowego. Było to dla niego o tyle śmieszne, że planował opuścić to miejsce już dawno temu, ale z jakiegoś powodu nie mógł się do tego zmusić. Nawet nie potrafił podać żadnego logicznego powodu. Ani nie poznał tu miłości swego życia, a jedyne osoby które mógłby nazwać przyjaciółmi, albo opuściły to miasto dawno temu, albo nie widzieli się już od bardzo dawna. Cała ta sytuacja z turniejem i antykreatorem dotarła do niego gdy było już po wszystkim. W pierwszym odruchu nawet chciał tam biec, bo wiedział, że spotka tam swoją przyjaciółkę Misae, lecz rozum podpowiadał mu, że wszystko się skończyło i nic by już nie zmienił. Dlatego też ostatecznie pozostał dalej w Ryuzaku. Nie mógł jednak powiedzieć, że nie odczuł na własnej skórze skutków tego co wydarzyło się w Sogen. Ba, widział to każdego dnia przechadzając się ulicami miasta. Radość, która wypełniała tutejsze ulice gdzieś uleciała. Mieszkańcy zdawali się gromadzić większe zapasy niż zwykle. Kupcy spoglądali na każdy dzień z przerażeniem, a ceny zdawały się lecieć na łeb z każdym dniem. Dla Minoru nie znaczyło to jednak nic. Był Shinobi… był biednym shinobi. Spadające ceny były mu na rękę, ponieważ po ostatnich wydatkach mógł pozwolić sobie na więcej. Złe czasy oznaczały również więcej pracy dla niego, czyli większy zarobek. Niech was jednak nie zmylą te przemyślenia. Minoru nie cieszył się z takiego obrotu sprawy. Gdyby miał wybór, wolałby żeby wszystko pozostało takie jak kiedyś. Po prostu nie miał do stracenia tyle co większość ludzi, no może oprócz rodziny, o nich martwił się najbardziej, ale w Soso było spokojnie, ot plus mieszkania na jednym z końców świata. W końcu jednak i jemu dane było wyrwać się z tych filozoficznych rozważań, gdy tuż przed jego licem wyrósł nieznany mu i do tego jeszcze zamaskowany jegomość.
– Tak… to ja… - Odpowiedział mu bez chwili zawahania. Starał się rozpoznać po głosie i budowie ciała z kim ma do czynienia. Po szybkich oględzinach doszedł do jedynego wniosku, że miał przed sobą mężczyznę. A szkoda, kobieta zawsze była jakimś milszym urozmaiceniem. No, to teraz gdy już odkrył tą jedną tajemnicę, pozostało jeszcze jedno pytanie. Czego chciał od niego ktoś taki jak on? Nie dostrzegł wcześniej nikogo w Ryuzaku, kto nosiłby się w taki sposób jak on. Jeśli pamięć go nie myliła, to ostatnim razem gdy widział zamaskowanych ludzi było jakieś cztery, może pięć lat temu gdy ratowali go z opresji zamaskowani shinobi, którzy pochodzili… z Ryuzaku. Zmarszczył mocniej brwi, zastanawiając się, czy ten jegomość przed nim należał do tego samego oddziału co tamci i jeśli tak, to czego chciał od niego i dlaczego ujawnił się w jasny dzień, w tak tłocznym miejscu.
– Czy mogę jakoś pomóc? - Zapytał, chcąc rozwiać wszelkie wątpliwości. Nie podejrzewał, by miał zostać zaatakowanym. Zbyt wielu było tu gapiów, a Minoru nie uważał się za aż tak słabego, by miał paść od ledwie jednego ataku.

[Arii]

Przesyłeczka [C]

2/14

Mężczyzna kiwnął głową. Czyli dobrze trafił, informacje się zgadzały. Zamaskowany oblukał drugiego i pokiwał jeszcze raz głową. Pasował do opisu. Czyli wszystko się zgadzało. -Przysyłają mnie władze Yamanaka. Mam zaprowadzić Cię do miejsca, gdzie otrzymasz informacje o Twoim zadaniu. Nie możemy zwlekać.- odwrócił się i ruszył przed siebie. Od czasu do czasu spoglądał na boki, jakby spodziewając się jakieś przeszkody. Najwyraźniej jego zadanie było dostarczyć Minoru na miejsce żywego i bez żadnej skazy. Chociaż mógłby się odezwać... Brakowało informacji.
W końcu dotarli do jakieś karczmy na uboczu. W środku nie było za wiele osób, ale dwójka ludzi od razu wstała a zamaskowany mężczyzna skierował się w ich stronę. Klęknął na jedno kolano i podparł się pięścią o drewniane panele. -Hishin-san, doprowadził Rakuraia Minoru. wysoki mężczyzna o żółtych oczach uśmiechnął się do mężczyzn.
-Cudownie! Możesz odejść. Minoru-kun, miło mi poznać. Usiądziesz? wskazał otwartą dłonią krzesło naprzeciw siebie. Zamaskowany skierował się do wyjścia. Wcześniej ukłonił się Rakuraiowi i opuścił karczmę. Samemu usiadł wraz ze swoim towarzyszem, który nie wyróżniał się niczym w tym miejscu. Spoglądął niepewnie na przyprowadzonego shinobiego.
-Według znanych mi raportów dawno nie było Cię w domu. Jak podoba Ci się Ryuzaku?- uśmiechnął się do niego i czekał na odpowiedź. Zowu zero informacji... do stolika kelnerka przyniosła trzy gliniane kubki z herbatą. Odeszła i nie przeszkadzała w rozmowie.

[Minoru]

Aż dreszcz przeszedł mu po plecach gdy usłyszał, że stojący przed nim człowiek został przysłany przez Yamanaka. Czyżby uznali go za dezertera? Co prawda, niebyło go już naprawdę długo w wiosce, ale był przecież tylko Doko i nigdy wcześniej nie robili sobie problemu, gdy Minoru opuszczał wioskę na dłuższe okresy. Nagle jednak w jego głowie pojawiła się jeszcze jedna, jeszcze bardziej przerażająca myśl. A co jeśli poznali prawdę o wydarzeniach na murze i teraz chcieli go ukarać? Nie, to niemożliwe. Po ostatnich wydarzeniach w Sogen wszyscy musieli mieć gdzieś mur i co stało się na nim kilka lat temu. Skinął więc potakująco głową, na znak, że pójdzie wraz z zamaskowanym jegomościem do wyznaczonego miejsca. W końcu, gdyby chcieli go pochwycić, zrobili by to inaczej, po cichu, a nie wśród tłumów. Przynajmniej tak się pocieszał.
Przez całą trasę utrzymywał odległość kilku metrów, tak by nie zgubić mężczyzny, a jednocześnie mieć czas by zareagować, gdyby ten postanowił go nagle zaatakować. Przez całą jednak trasę nie wydarzyło się nic. Jego przewodnik nie odezwał się do niego nawet słowem, a on sam nie zagadywał go, skanując co jakiś czas okolicę, w poszukiwaniu podejrzanych skupisk chakr shinobi. W końcu jednak dotarli. Zamaskowany, doprowadził go do jednej z karczm, znajdującej się z dala od głównych ulic. Przez moment Minoru nawet zastanawiał się, czy nie jest to przybytek, w którym mieszkał, ale pomimo tego, że okolica wyglądała swojsko, to dostrzegał pewne różnice, które wykluczały taką ewentualność. Rakurai gestem ręki przekazał swojemu przewodnikowi, że on ma wejść pierwszy, a gdy ten wykonywał jego polecenie, sam przeskanował karczmę w poszukiwaniu źródeł chakr wskazujących, że ich posiadacze nie są zwykłymi cywilami. Dopiero wtedy przekroczył próg karczmy. Podążał za mężczyzną w odległości około trzech kroków, nie odważając się zmniejszyć jej nawet o krok. Czuł się jak jakiś paranoik. Powitało ich dwóch innych osobników, można było zgadywać, że oboje byli shinobi. Minoru natychmiast przyjrzał się obojgu szukając typowych cech urody, które posiadał niemalże każdy członek klanu Yamanaka. A już na pewno ci czystej krwi. Zamaskowany przedstawił go przed pozostałą dwójką, klękając również przed nimi, choć zwrócił się jedynie do jednego z nich. Ten podziękował mu i pozwolił mu odejść. Choć Minoru miał odczucie, że było to bardziej ukryte polecenie.
– Dziękuję, chętnie… - Odpowiedział na zaproszenie, zastanawiając się czy również powinien klęknąć przed Hishin-samą. Ten jednak nie wymagał tego od niego, a sam nie chciał się wygłupić. Zajął więc miejsce, które wskazał mu ten zwany Hishinem, uprzednio odpinając obie swoje katany od pasa i kładą je oparte o stół, z lewej strony, tak by w razie potrzeby, mógł chwycić je z łatwością prawą ręką. Ledwo usadowił swój zad, a odezwał się ten drugi. Nie powiedział zbyt wiele, ot stwierdził zaledwie jeden fakt, a potem zadał pytanie. A jednak Minoru wyczytał między wierszami o wiele więcej. Po pierwsze skoro były stworzone raporty o nim, to musieli obserwować go od dłuższego czasu. Czyli albo Ryuzaku, zainteresowało się, czemu ktoś siedzi u nich tyle czasu, lub Yamanaka zauważyli jego brak i zainteresowali się, gdzie też się podziewa. Po drugie strój tego drugiego wtapiał się w to miejsce doskonale. Więc miał do czynienia z zawodowcami.
– Zasiedziałem się odrobinę tutaj. Planowałem zrobić tourne po całym kontynencie, ale w świetle ostatnich wydarzeń na świecie, pewnie wrócę niedługo w rodzinne strony. Choć miasto jest przepiękne, tylko te ceny… - Odpowiedział na zadane pytanie, przypatrując się kelnerce, która postawiła przed nim jedno z trzech naczyń z herbatą. Uniósł naczynie i zaciągnął się jego aromatem, chcąc ocenić z czym ma do czynienia. Nie upił jednak łyku, odstawiając naczynie na swoje miejsce. Spojrzał na oboje, badawczo. Żaden nie przedstawił się mu, a tym bardziej nie okazali żadnej informacji kim są. Postanowił zatem, że zagrają w otwarte karty. Sięgnął za poły swego stroju, łapiąc za znajdujący się na jego szyi łańcuszek i ostrożnym ruchem ręki przeciągnął go przez głowę. Na końcu łańcuszka wisiał niedużych rozmiarów medalionik, na którym wyryto w specjalny sposób, utrudniający podrobienie, znak osób będących na służbie w siłach klanu Yamanaka. Sam nie był z rodziny, lecz jemu również przysługiwał ten przywilej.
Odłożył medalion na stół, w taki sposób, by był zwrócony do pozostałej dwójki. Sam podniósł i wbił w nich swój wyczekujący wzrok. Zupełnie jakby chciał powiedzieć „Wasz ruch panowie”

KP

  Ukryty tekst

użyta umiejętność

  Ukryty tekst

[Arii]

Przesyłeczka [C]

3/14

Minoru mimo bycia Doko zrobił wszystko, jak zawodowiec, który nie jest już pisklakiem. Możliwe, że ostatnie wydarzenia w jego życiu nauczyły go zdecydowanie więcej niż inni mogliby się spodziewać. Podróż wyszła mu na dobre. Ale w głowie dzwoniło mu wiele niebezpieczeństw. Czyżby miał zostać ukaranym za swoją samowolkę i nagłe zniknięcie? Czy otrzyma karę za to? A może znali jego całą historię bycia na Murze?
Takie pytania towarzyszyły mu cały czas do karczmy. Skanował całą okolicę, oczywiście znajdował skupiska chakry shinobich, ale byli to zazwyczaj strażnicy lub odpoczywający ninja. Co poniektóre skupisko cywili zaciekawiło go potężną chakrą, ale jakby jeszcze nie poznaną przez kogoś.
To samo wydarzyło się w karczmie, kiedy postanowił prześwietlić budynek w poszukiwaniu zagrożeń. Ale nic poza tym nie znalazł.

Kiedy przyjrzał się Hishinowi widział wszystko, co widzieć powinien po członku Yamanaka. Długie blond włosy zaczesane w kok związane na samym czubku głowy jedwabną wstęgą. Dodatkowo majętne kimon, gdzie na piersi znajdował się herb rodu.
Drugi, jeszcze mu nie znany z imienia, ubrany był tak jak już ocenił w zwykły stój cywilów z tej strony. Kasztanowe włosy i pusty wzrok.
Hishin się uśmiechnął na obwąchanie herbaty i jej odstawienie, następnie wyciągnięcie wisiorka.
To samo zrobiła pozostała dwójka kładąc swoje wisiorki na stole. Medalion Hishina był złoty, drugiego mężczyzny srebrny, jak samego Minoru.

-Minoru-kun, jestem dogłębnie zaskoczony tym, jak wydoroślałeś. W raportach nie było opisane, jak doświadczony jesteś. Z pisklaka stałeś się prawdziwym shinobim.- pochwalił go i zaciągnął się herbatą dając znać, że nie jest zatruta. -Cieszę się, że jesteś tak ostrożny, podoba mi się to!- jego towarzysz kiwnął głową. Nadal nie powiedział ani słowa.
-Tak, Ryuzaku jest piękne, ale się ceni… Co zrobić, Miasto Kupców, bez złota się nie pojawiaj!- mężczyzna zaśmiał się z własnej uwagi, ale nagle spoważniał. -Przechodząc do poważniejszych spraw. Mimo, że wyruszyłeś na tak długo, nikt nie ma Ci tego za złe. Tym nie musisz się martwić. Od tej porty musisz wiedzieć, że klan Ciebie obserwuje i jest zadowolony z wyników Twojej podróży. Dlatego też postanowiliśmy to wykorzystać, Minoru-kun.- kolejny łyk herbaty. -Chcemy, żebyś został w terenie z dala od Soso. Potrzebujemy trochę ludzi poza naszymi granicami. Musimy zdobywać informacje i je gromadzić. Szczególnie po ostatnich wydarzeniach, jak sam zauważyłeś. Dlatego też otrzymasz pierwsze poważniejsze zadanie od Nas. Będzie to nasz test, ale też coś bardzo ważnego. Obok mnie siedzi mój towarzysz, Bo-san, zdobył specyficzne i bardzo ważne informacje na temat pewnej grupy bandytów, która stała się pewnym zagrożeniem na kontynencie. Chcemy dostarczyć te informacje do naszych ludzi w innych prowincjach, ale jesteśmy ograniczeni, jeżeli chodzi o zasoby. A z tego, co wiemy i co mogę sam stwierdzić – nadasz się idealnie. Jesteś gotowy.
Mężczyzna zajął się do końca swoją herbatą, nagle odezwał się Bo, miał bardzo schrypnięty, głęboki głos, jakby pił przez ostatnie miesiące. Wyciągnął spod swojej górnej części kimona małą paczuszkę i położył ją na środku stolika.

-Paczka nie może zostać uszkodzona. Masz jej pilnować, jak własnej głowy na karku. Każdy z naszej trójki ma tylko po jednej kopii. Więcej nie ma. Dlatego ważnym jest, żeby dotarła tak, jak Ci ją przekazuje. Rozumiemy się?- skupił na chwilę wzrok na chłopaku i chrząknął. -Swoją paczkę masz dostarczyć do Midori. Jest tam Ukryta Wioska Wśród Drzew, czekać tam będzie nasz człowiek. Jemu masz przekazać przesyłkę.
Bo spojrzał się krzywo na sensora. Chyba nie ufał komuś tak młodemu, żeby oddać mu coś tak ważnego.

-Minoru-kun, czy do tej pory wszystko jest jasne? Jeżeli masz jakieś pytania, to możesz je zadać. Podzielę się wskazówkami i postaram się wszystko wyjaśnić.- Hishin uśmiechnął się jeszcze raz do chłopaka, który mógł być na początku skołowany ilością informacji.

Dialogi:
Yamanaka Hoshi
Bo

[Minoru]

Wiele działo się w głowie Minoru. Z jednej strony uspokoiło go odrobinę to, że jeden z osobników wyglądał kropka w kropkę jak 90% populacji klanu Yamanaka, do tego wiedza, że posiadał złoty wisiorek, tylko utwierdziła go w przekonaniu, że ma do czynienia ze swoimi. Z drugiej jednak strony, skoro pofatygowali do niego kogoś z klanu, to nie mogła to być jakaś błaha sprawa, a biorąc pod uwagę jego przeszłość, spodziewał się najgorszego. Tylko, że żadne z nich nie wydawało się być wrogo nastawionym wobec niego. I wtedy zaczęło się. Jeden z nich, ten od złotego medalionu, zaczął go… wychwalać?
– Dziękuję... - Odpowiedział, odrobinę zażenowany. Nie przywykł do tego, że go chwalono. Dlatego też nie do końca wiedział jak powinien się zachować. Spowodowało to również, że opuścił odrobinę swoją gardę. Nawet chwycił herbatę i upił kilka łyków by odzyskać rezon. Wymienili jeszcze między sobą kilka uwag odnośnie tego jak strasznie drogim miastem było Ryuzaku, ot tak dla rozluźnienia atmosfery, gdy nagle przeszli do konkretów. Minoru nie był pewien jak powinien zareagować na informację o tym, że klan obserwuje go od bardzo długiego czasu i jest zadowolony z tego co osiągnął podczas tej podróży. Było w tym tyle niedopowiedzeń, że nie potrafił stwierdzić czy wiedzą wszystko i naprawdę nie musiał się przejmować, czy tylko tak im się wydaje i Rakurai wciąż musiał trzymać gębę na kłódkę. Przynajmniej jedna tajemnica się rozwiązała, potrzebowali go do wykonania pewnego zadania. Miał być kurierem? Nie brzmiało to zbyt heroicznie, ale skoro tego chcieli od niego jego ludzie.
– To dla mnie wielki zaszczyt. - Odpowiedział Hoshiemu, gdy ten skończył ponownie go wychwalać. Robił to tak często, że Minoru aż zaczął mu wierzyć i czuć się niczym jakiś mocarz. Po chwili do rozmowy włączył się drugi z jegomości, ten zwany Bo. Mężczyzna był o wiele bardziej przejęty od Hoshiego, widać było, że to on jest bardziej zaangażowany emocjonalnie w to zadanie.
– Bo-sama proszę się uspokoić, przesyłka dotrze na miejsce nienaruszona. Ręczę za to mym honorem. - Starał się uspokoić mężczyznę. Przyciągnął paczuszkę do siebie i przyjrzał się jej. W jego głowie już zaczynał powstawać wstępny plan, jak upora się z tym problemem. Midori… dotąd był tam tylko przejazdem. Z tego co plotkowali ludzie, ponoć stracili swego lidera. Musiał tam panować niezły chaos, ale wszystko wskazywało na to, że będzie mu przekonać się o tym z pierwszej ręki. Z rozważań wyrwał go Hoshi-san pytając czy potrzebuje jakichś wyjaśnień.
– Sam zarys zadania jest oczywisty. Chciałbym jednak dowiedzieć się jak mam rozpoznać osobę której mam oddać paczkę. Ciekawi mnie również, czy istnieje szansa, że o przesyłce wie ktoś postronny, kto mógłby chcieć przeszkodzić mi w dostarczeniu paczki. - Interesowało go również co znajduje się w przesyłce, lecz zdawał sobie sprawę, że nie był w pozycji by domagać ujawnienia się tej informacji. Zamiast tego podniósł ją ze stołu, starając się określić jej wagę, a także potrząsnął ostrożnie, sprawdzając stopień wypełnienia paczki, a także stan skupienia zawartości.

[Arii]

Przesyłeczka [C]

4/14

Bo krzywo się spojrzał na chłopaka. Nie ufał mu i nie chciał wierzyć swojemu przełożonemu, że jest inaczej. Chłopak potrząsnął paczuszką a w tym się zagotowało, ale nie dał tego po sobie poznać, przyglądał się dalszym poczynaniom szczyla, który możliwe, że udawał przejęcie swoim zadaniem. Ktoś musiał go strasznie zawieść w przeszłości, że tak patrzył się, co jak co, na swojego partnera i towarzysza tej misji.
-Dobre pytanie, Minoru-kun!- rozluźnił atmosferę, niczym nie przejęty Hoshi -Osoba, której będziesz musiał dostarczyć paczkę pojawia się każdego dnia, na najwyższym drzewie Ukrytej Wioski, czeka, aż księżyc sięgnie najwyższego punktu i wydaje trzy dźwięki sowy. Jego postać widać z północnej części osady. Otacza go aura radości i miłości, jest tak jasna, jakby świeciło słońce. Na pewno go rozpoznasz dzięki swoim umiejętnością, Minoru-kun.- upił ostatni łyk herbaty i uśmiechnął się do Bo. -Przestań tak się spinać. Wierzę w chłopaka, więc ty też zacznij. No chyba, że się rozdwoisz i ruszysz na dwie różne strony świata. Wtedy możemy porozmawiać inaczej o tej misji.- Bo jakby skulił się w sobie. Dostał niepotrzebną wręcz reprymendę od swojego szefa.
-Jeżeli chodzi o osoby wiedzące o tej przesyłce – to aktualnie nasza trójka. Jednak trzeba mieć na uwadze, że ktoś mógł obserwować Bo. Nawet ktoś tak zdolny, jak on może zostać złapany w jakąś pułapkę, dlatego w podróży bądź czujny. Chciałbym, żebyś następnym razem, jak się spotkamy był w całym kawałku, dobrze?- mężczyzna uśmiechnął się do niego. Chwilę pogadali jeszcze o małych głupotach. Po czym blondyn wstał a za nim Bo.

-Panowie. Sądzę, że tyle z rozmowy nam wystarcza. Każdy wie, gdzie ma się skierować. Zostaje mi życzyć, aby każdy dotarł na miejsce bezpiecznie i bez problemowo. Przez swoich odbiorców przekażcie informacje do Soso.- uśmiechnął się do nich i podał im kolejno, Bo następnie Minoru, rękę. Jego uścisk był delikatny, ale również stanowczy. Wierzę w ciebie, Minoru-kun. Daj z siebie wszystko. Usłyszał w swoich myślach. Sekretna technika Yamanaka, jakież to było dziwne uczucie, ale sam głos był taki ciepły i uprzejmy… Hijutsu tego klanu było niezwykłe pod wieloma względami!
Teraz pozostało tylko przedostać się do Midori. Jaką drogę wybierze młody shinobi? Czy jest gotowy na takie wyzwanie? Może Bo miał rację i trzeba było być ostrożniejszym z wyborem go do tego?
Nie!
Wystarczyło tego gadania, sam zleceniodawca, Yamanaka Hoshi, wierzył w niego i pokładał w nim nadzieję, dlatego paczka dotrze do wskazanego miejca bez żadnego uszkodzenia!

Dialogi:
Yamanaka Hoshi
Bo

Z/T

[Kisuke]

Dla różnych trudnych ludzi już pracował. Z jednymi czasem dało się pogadać, innym trzeba było czasami potakiwać i po prostu zająć się tym czym trzeba było się zająć. Tutaj było widać, że raczej ma przyjemność z tym drugim typem człowieka, więc kolejny komentarz na temat jego umiejętności wpuścił jednym uchem i wypuścił drugim. Tylko ktoś niezaznajomiony w możliwościach używania chakry mógł robić takie założenia na podstawie czyjegoś wyglądu. Owszem, czasem ci najsilniejsi lubili roztaczać wokół siebie atmosferę grozy lub przepychu, ale to nie była żadna reguła. Zwłaszcza w kontekście zdolności Kisuke. Mrugnął on jedynie swoimi różnokolorowymi oczami, po czym kiwnął głową, gdy ruszyli w stronę portu.

"Ochroniarz z Kropli". Bardzo bezosobowo został potraktowany, ale nie widział w tym problemu. Liczył się splendor i dobro Kropli, nie zaś łechtanie jego własnego ego. Kiwnięciem głową przywitał i pożegnał się jednocześnie z mężczyzną ze zwojem. Kisuke trzymał się dwa kroki za kupcem, cały czas zwracając uwagę na okolicę. Szybko starał się przeanalizować ile osób jest na statku, jakiego rodzaju towar jest ładowany, co może stanowić zagrożenie, kto zachowuje się podejrzanie i tego typu oczywistości przy pracy ochroniarza. Póki co o samym zadaniu nie wiedział zbyt dużo, ale skoro obawiano się piratów, to zapewne właśnie do tej sprawy został tutaj zaprzęgnięty. O ile to było wszystko, to w sumie nie było co tu dużo wyjaśniać. Ale kupiec przecież coś mu bardzo chciał opowiedzieć.

[Ario]

Kisuke
Wyprawa rangi A
Kolejka 4/38 PÓŁ na PÓŁ

Weszliście na środek pokładu. Twój klient rozejrzał się dookoła, poprawił zwój i ruszył w kierunku drzwi. Na samym pokładzie było kilkanaście osób. Był to dosyć pokaźny transportowiec, o czym świadczył fakt, że miał swoją ładownię, a także kajuty. Plan statku wyglądał tak, że z tyłu były magazyny, na środku dwupiętrowa struktura w kształcie prostokąta, wypełniona oknami - domniemywałeś, że to właśnie tam znajdują się kajuty, o których mówił człowiek przed wejściem na pokład. Z przodu statku była oddzielna część służbowa - mniejszy prostokąt, ale wyższy, gdzie prawdopodobnie mieścił się główny kokpit. Ogolnie cały statek wyglądał dosyć nowocześnie, jak na standardy. Widać, że był czysty i zadbany, a materiały z których był zbudowany nie wyglądały na stare.

Nawet idąc dalej - wejście na taki statek, musiało kosztować bardzo dużo. Ty jednak nie wyjąłeś nawet ryo, by tu wejść. Kupiec musiał mieć z góry opłacone bilety. Po co jednak podróżować takim statkiem, który może być szczególnie podatny na atak? Taki wniosek mógł nasunąć Ci się na myśl, jak tylko za Wami weszła młoda para kupców. Odziani w dostojne szaty, śmieszkowali na tematy błache, jak to, czy dango można zjeść w polewie z owoców, czy powinno być to wytrwaniejszą potrawą. Spojrzeli na Ciebie wymijająco i ruszyli dalej.

Ładowniczym jednak nie było do śmiechu, bo właśnie ta para kupców zostawiła za sobą niemalże dwa powozy różnych towarów.

A jednak nie mieli ze sobą ochroniarza. Przynajmniej na widoku.

Na statku było przynajmniej 50 osób, nie licząc obsługi. Gdy dotarłeś za kupcem do drzwi, ten obejrzał się w Twoim kierunku.
- Nie stój tak. Zabezpiecz statek, sprawdź czy nie ma jakichś nie wiem...bandytów, którzy się tu kręcą. - wydał Ci polecenie, a następnie miał się skierować do swojej kajuty - przynajmniej tak zakładałeś, jak zniknął za drzwiami.

Kątem oka zobaczyłeś ruch. Była to młoda dziewczyna, ubrana w strój marynarza (damska wersja), ale też w pewien sposób formalny. Podeszła z szerokim uśmiechem.
- Hai hai! Witamy na pokładzie Kirayou - Damaki! Nasz statek to wytwór najnowszej technologii i tym samym zapraszam do skorzystania z naszych eksluzywnych usług! Po pierwsze za jedyne 250 ryo, może pan odbyć masaż w stylu sogeńskim! Jednak za dodatkowe 250 ryo, Pan i Pana towarzysz podróży oprócz masażu mogą przejść do kolejnej atrakcji, jaką są nasze nowoczesne sauny na pokładach niżej! Jeżeli skorzysta Pan z oferty już teraz, do pakietu obiadowego, który jest w standardzie dochodzi możliwość skorzystania z wykwitnych deserów przygotowanych przez naszych mistrzów kulinarnych, sprowadzanych z różnych stron świata! - to mówiąc, pokazała Ci zeszyt, który trzymała w ręku. - Jeżeli jest Pan shinobi, oferujemy również nowoczesne rozwiązania siłowe. Nasz tor przeszkód wraz z nowymi urządzeniami do rozwoju sprawności, pozwoli zostać Panu w wyśmienitej formie przez całą podróż!

Zobaczyłeś, że kobieta miała rozpisane sporo tych atrakcji, każda droższa od poprzedniej. Tymczasem wydawało się, że podróż zaraz się rozpocznie, bo ładowniczy zaczynali wchodzić na pokład.
- Ostatni gwizdek! Zaraz odpływamy! - krzyknął brodaty facet.

[Kisuke]

Statek robił wrażenie. Wieloma jednostkami już pływał. Pierwsze porównanie jakie miał to Krwawy Orzeł. Łajba, którą dostał się kiedyś na Cesarstwa. I musiał przyznać, że to porównanie było najodpowiedniejsze. Z perspektywy czasu ciężko było mu stwierdzić który z tych statków był większy, ale każdy robił nieco inne wrażenie. Krwawy Orzeł był statkiem raczej nastawionym na możliwości obronne. Tutaj widać, że jest to statek transportowy. Oczywiście nie byli tutaj bezbronni, bo wciąż posiadali sporo walorów obronnych, po prostu nie aż takich jak Orzeł.

-Zgodnie z poleceniem- Ukłonił się, potwierdzając przyjęcie rozkazu, a jednocześnie pożegnał swojego zleceniodawcę. Upierdliwy był jak mało kto, ale taki już urok ludzi lepiej urodzonych. Może właśnie tego uczeni są w domach, a może to właśnie takie podejście sprawiło, że stali się bogatsi. Zamiast oburzać się na rzeczywistość, czasem lepiej było spróbować ją zrozumieć. Na podstawie kilku przykładów żadnych daleko idących wniosków się nie wyciągnie, ale Kisuke lubił w wolnych chwilach analizować takie rzeczy. Pozwalała to trochę odciążyć umysł po ciągłych dniach zajętych sprawami Kropli i treningach. Po prostu siedział, obserwował gwiazdy i myślał. O ile miał czas, bo póki co się na to nie zapowiadało.

-Dziękuję, może innym razem...- Odparł, grzecznie i spokojnie odmawiając zaproponowanych mu usług. Tor sprawnościowy brzmiał interesująco i gdyby to była zwyczajna, prywatna podróż, na pewno by sobie to miejsce odwiedził, ale w obecnej sytuacji się na to nie zapowiadało. Ale skoro jednak miał już okazję porozmawiać z kimś tutejszym, to postanowił skorzystać i nieco drążyć inne tematy.

-Ale muszę przyznać, że całkiem pokaźna lista atrakcji. Podróżujących musi być całkiem sporo, skoro aż tyle niespodzianek jest dla nich przygotowanych- Zagaił lekką rozmową, na chwilkę spoglądając w stronę krzyczącego brodacza. Mieli odpływać, więc zapewne wszyscy którzy potrzebowali muszą być już na pokładzie, to zaś zamyka listę osób do sprawdzenia. Warto więc było dowiedzieć się najpierw ile osób znajduje się na statku. Ktoś kto zajmuje się organizacją tylu zabaw musi przynajmniej odrobinę wiedzieć na ten temat.

[Ario]

Kisuke
Wyprawa rangi A
Kolejka 5/38 PÓŁ na PÓŁ

Brodaty facet zaczął organizować wypłynięcie. Na pokładzie zaczęło się dużo akcji operacyjnej, aby statek mógł bezpiecznie wypłynąć w rejs. Cokolwiek się miało zadziać - nie miałeś już odwrotu.

Jednak nim przykułeś swoją uwagę zbyt bardzo w tym znaczeniu, dziewczyna starała się nadal zdobyć swojego klienta.
- Ara-Ara! Zgadza się! Nasz statek oferuje multum możliwości dla każdego! Jeżeli jest pan poszukiwaczem przygód, oferujemy również wiele gier i zabaw, w których do wygrania są talony na kolejne rejsy, a także nagrody! Główną nagrodą jest specjalny zwój, dzięki któremu posiądzie Pan niesamowitą władzę! - opowiadała przejęta. - Każdy z naszych podróżujących jest dla nas wyjątkowy, stąd za jedyne 500 ryo jest możliwość zarezerwowania specjalnej podróży oprowadzącej po caaaaałym statku, wraz z opowiadaniem o genezie powstania Kirayou - Damaki! Nasz architekt przykłada najwyższej uwagi, żeby statki były opracowywane w taki sposób, byśmy mogli szybko i bezpiecznie podróżować z punktu A do punktu B, i to w miłej atmosferze!

Kobieta generalnie opowiadała Ci dalej o kolejnych atrakcjach, jakie miała dla Ciebie przygotowane. Ceny zaczynały rosnąć, aż wkońcu doszedłeś do czegoś, co mogło Cię zainteresować.
- ... a ponad to, atrakcją tej podróży jest postój w miejscu, gdzie istnieją najpiękniejsze rafy koralowe. Za jedyne 3000 ryo istnieje możliwość wypożyczenia specjalnego sprzętu do zanurzania się pod wodą i obejrzenie tego pięknego podwodnego krajobrazu we własnym zakresie!

Nagle targnęło powierzchnią. Usłyszałeś głos jakiejś trąby czy czegoś podobnego. Para buchnęła z kominów i obrazy, które Kisuke widział, zaczęły się przesuwać.

Ruszyliście.

Z/T viewtopic.php?p=206302#p206302

[Rokudo Gaika]

Taki tutaj mamy klimat
Misja Rangi A dla Sasame 5/19 kolejek

Port Ryuuzaku no Taki stanowczo był jednym z najważniejszych w całej okolicy. Na nabrzeżu panował gwar, a w powietrzu unosił się zapach soli morskiej. Nieopodal doków jest mały ryneczek, na którym kupcy sprzedają swoje towary. Można tam znaleźć wszystko, od świeżych ryb i owoców po drogocenne tkaniny i broń. Wzdłuż rynku rozmieszczone są karczmy, w których można spróbować lokalnych napitków i zjeść smaczne dania z owoców morza.

Całe nabrzeże otaczał niewysoki mur zbudowany z czerwonej cegły, która pięknie kontrastowała z błękitem morza. Na szczycie muru biegła ścieżka, którą mogli przemieszczać się strażnicy, którzy czuwali nad bezpieczeństwem portu. Po obu stronach muru znajdowały się strzelnicze okna, przez które można było obserwować cały port. Na jednym z odcinków muru znajdowała się wieża strażnicza, w której stacjonowała część sił zbrojnych miasta. Z trzypiętrowego budynku rozpościerał się widok na cały port i okolicę, co pozwalało strażnikom na szybką reakcję na ewentualne niebezpieczeństwo.

Zawsze było tu dużo ruchu, ale dzisiaj atmosfera była wyjątkowo napięta. Wiele jednostek straży miejskiej patrolowało przylegające tereny i dokładnie sprawdzała każdy statek, który wpływał do portu. Prawdopodobnie było to związane z ostatnimi wydarzeniami, o których Sasame dowiedziała się w siedzibie władzy.

Wśród wielu cumujących statków można było dostrzec jeden, który przyciągał uwagę swoimi jaskrawożółtymi żaglami. Nosił nazwę Yonaga, wyrytą na drewnianej powierzchni rufy i był jednym z większych statków handlowych w całych dokach. Posiadał aż trzy maszty, które wybijały się wysoko w niebo. Jednak tym, co najbardziej się rzucało w oczy byli dwaj strażnicy miejscy, którzy stacjonowali w pobliżu sterburty i wejścia na sam pokład drewnianego kolosa. Obaj mieli na sobie charakterystyczne zbroje lokalnej władzy oraz sasumaty na długich metalowych trzonkach. Bacznie obserwowali każdego, kto zbliżał się do ich posterunku i byli gotowi interweniować w razie jakichkolwiek zagrożeń.

Jak czerwonowłosa góralka zbliżyła się bliżej tak, aby pośród gwary tłumnej ludności miasta móc usłyszeć fragment rozmowy obstawy okrętu. - … przeciwko kupcom, którzy podnoszą ceny towarów. – Rzucił jeden z nich, do drugiego. W odpowiedzi tamten się odezwał -Tak, słyszałem. Ale na szczęście w porcie… - Zatrzymał się w pół słowa, gdy zauważyli jak nieznajoma członkini Kropli idzie w ich kierunku. – Stać! Kto idzie? – Uderzył metalowym trzonkiem o bruk, prostując się jak strzała. Drugi tak samo wyprostował się z w miarę zrelaksowanej pozycji do stania na baczność.

Słownik

Postacie
1) Urzędniczka
2) Sato Kaiki
3) Strażnik 1
4) Strażnik 2
5)


Mapa
klik
Inne:

  Ukryty tekst

[Sasame]

Szybkim marszem przemierzyłam Ryuzaku no Taki, kierując się prosto do portu. Jak się tam znalazłam to miałam chwilę aby się dobrze rozejrzeć i rozeznać w terenie a także zlokalizować okręt na który chciałam się stawić aby przeprowadzić śledztwo. Ku mojemu zaskoczeniu, port w Ryuzaku całkowicie odbiegał od tego co widziałam w Kotei podczas Turnieju. Nie mówiąc już o samych wszechobecnych zniszczeniach, port w Ryuzaku zdecydowanie prezentował się o wiele lepiej wizualnie a także wydawał się być ogólnie lepiej rozplanowany. Po ujrzeniu ogromnego statku, od razu wiedziałam że to ten, więc żwawo się na niego udałam. Kiedy zatrzymali mnie obecni przy nim strażnicy, wyciągnęłam zwój otrzymany od urzędnika i rozwinęłam go aby pokazać że przybywam tutaj z polecenia członka Rady.
- Dzień dobry, jestem Sasame Urumi, zostałam tutaj wysłana aby przeprowadzić śledztwo w sprawie kradzieży plonów. - powiedziałam spokojnym głosem, obserwując reakcje mężczyzn.

[Rokudo Gaika]

Taki tutaj mamy klimat
Misja Rangi A dla Sasame 6/19 kolejek

- Jakie śledztwo! Przecież to domena straż… - Mężczyzna podniósł już głos na akt sprzeciwu, kiedy zobaczył, co takiego czerwonowłosa góralka mu podsunęła pod nos. Mina od razu mu zrzedła, a jego kolega również zerknął przez ramię na treść dokumentu, jakim się posłużyła, by otworzyć sobie drogę do sceny zbrodni. On też specjalnie na zadowolonego nie wyglądał. – Ech, rozumiem. – Dość intensywnie poczochrał się po potylicy. Następnie opuścił bezwładnie rękę zrezygnowany. – Prosimy zatem Urumi-san, byś nie zostawiła po sobie żadnych śladów, które mogłyby przeszkodzić w dalszym śledztwie. Nasi ludzie nie zdążyli jeszcze sprawdzić całego statku. – Skinął głową na znak, że akceptuje jej obecność tutaj. – Zgłoszona została kradzież właściwie całej ładowni zboża i zapasów załogi na podróż. – Kciukiem wskazał za siebie, w kierunku ogromnego okrętu. – Prosimy też o nieusuwanie żadnych poszlak, ma się rozumieć. – W głosie strażnika nie było już tego władczego tonu, co na początku rozmowy. Poczuł się jednak w obowiązku powtórzyć swoją prośbę. Po tych jednak słowach zamilknął i zacisnął usta w wąski pasek, uciekając wzrokiem od członkini Kropli. Przyglądał się groźnym spojrzeniem na innych ludzi w porcie, jakby oceniając czy ktoś będzie próbował naruszyć jego przestrzeń osobistą i przy okazji miejsce zbrodni. Partner typa natomiast humor miał przedni i przykładając rękę do ust, cicho zachichotał. – Nie przejmuj się nim Sasame-chan. – Puścił oko do dziewczyny. – Daj nam znać, jeśli coś tylko znajdziesz. – Na te słowa milczący mężczyzna, z którym rozmawiała na początku, zrobił się lekko czerwony na twarzy, najprawdopodobniej ze złości.

Jeśli nie podejmowała dalszej rozmowy, to gadka z miejskimi siłami porządkowymi właściwie na tym się zakończyła. Wchodząc na pokład, mogła jeszcze zobaczyć, jak ten bardziej wyluzowany typek machnął jej ręką i obaj wrócili do swojej arcyciekawej rozmowy, którą przerwało jej nagłe pojawienie się w ich życiu.

Powiedzieć, że Yonaga był ogromnym statkiem, to jak nie powiedzieć nic. Inne przycumowane okręty w tym doku były co najwyżej połową wielkości tego kolosa. Sama burta była wysokości połowy ich masztów. Z głównej burty można było zejść pod pokład na kilka sposobów. Były oczywiście drabinki sznurowe, którymi można było zejść w labirynt korytarzy o dość niskim stropie. Pokładów miało to monstrum aż trzy, z czego do ładowni na tym najniższym można było po prostu skoczyć przez wielką dziurę na środku pokładu. Dla zwykłego cywila byłby to pewnie karkołomny wyczyn, ale nie dla shinobi, chociaż zrobiłoby to jednak nieco bałaganu.

Wyzwanie detektywistyczne, czyli szukanie poszlak. Masz podzielone części statku na poszczególne części i w jednym poście możesz deklarować przeszukiwanie jednego z pięciu obszarów. Zaznacz w następnym poście gdzie idzie postać!

Słownik

Postacie
1) Urzędniczka
2) Sato Kaiki
3) Strażnik 1
4) Strażnik 2
5)


Mapa
klik
Legenda:
A) Ładownia
B) Dolny Pokład
C) Spiżarka
D) Zbrojownia
E) Kajuty

Inne:

  Ukryty tekst

[Sasame]

- Wybaczcie, to nic osobistego, po prostu takie dostałam zlecenie. - powiedziałam lekko przepraszającym tonem do strażników, kiedy jeden z nich dość wybuchowo zareagował na informację o celu mojego przybycia tutaj. Szybko jednak sprawa się uspokoiła po tym jak pokazałam zwój a także drugie ze strażników okazał się podchodzić do sprawy z o wiele większym luzem. - Dołożę wszelkich starań aby pozostawić to miejsce w takim samym stanie jak je zastałam, proszę się o to nie martwić. - odpowiedziałam szczerym i uprzejmym tonem do dwójki mężczyzn po czym ruszyłam wgłąb statku. Wpierw zajęłam się ogólnym rozejrzeniem po łajbie aby zorientować się w jej budowie a następnie kiedy już wiedziałam gdzie co mniej więcej się znajduje, mogłam przejść do dokładniejszych oględzin poszczególnych miejsc na statku. Mając podstawowe informacje, decyduję się udać do największej z ładowni aby tam zacząć poszukiwanie poszlak. Jeżeli po drodze uda mi się natrafić na jakiekolwiek zwierzęta, jak choćby szczur, to staram się je podpytać o wydarzenia z ostatnich kilku dni, czy może nie widziały czegoś albo kogoś podejrzanego, co miałam nadzieję że pomoże mnie nakierować na jakieś konkretne tory. (Sekcja A)