PORT

[Mei]

Najchętniej wybrałaby styl Oddechu, lecz wciąż nie była pewna. Co prawda podczas ferworu walki, nigdy nie dawała przeciwnikowi czasu do ucieczki. Jeśli miała kogoś zabić, zrobiłaby to byleby uchronić własną skórę. Świat w jakim żyli nie był bajką, rycerze na koniu, pojawiający się znikąd nie istnieli. Przypadkiem ktoś mógłby przyjść z odsieczą, ale na samotnym zleceniu? Tego typu rzeczy działy się niezwykle rzadko. Dlatego potrzebowała dopełnienia, czegoś równie bezwzględnego, co dopasuje się do jej natury. Kolejną sprawą było szybkie wyeliminowanie przeciwnika, jeśli na starcie mogłaby zadać znaczne szkody, wygraną miała w garści - a oto właśnie chodziło.
Jeśli chodziło o jej sentymentalność to pragnęła przejąć po bracie wszystko, co tylko mogła. Dziedzictwo miało dla niej ogromne znaczenie, lecz gdy przychodziło do zapewnienia własnemu bytu bezpieczeństwa, dużo analizowała. Sprawy rodzinne odchodziły na bok, dopasowując strategię do własnego stylu walki. Już wiedziała, że z kosą współpraca jej niezbyt wychodzi. Widząc dużą ilość oręży zeszła do defensywy, chwytając to z czym czuła się najpewniej. Nic dziwnego, iż przez większość czasu dzierżyła wachlarz. Mogłaby komuś jeszcze pogrozić patykiem, lecz to nie zawsze było dobrym pomysłem. Potrzebowała stali, czegoś, co się nie złamie przy pierwszym ciosie. Chanbarę do tego również mogła wykorzystać. Jednakże, musiałaby dużo częściej szukać luk i doprowadzać przeciwnika do odsłonięcia. Nie zawsze przychodziło to łatwo. Zwłaszcza, gdy miały nadejść wrogie posiłki.
Wolała uniwersalność, czy środek idealny dla zabójcy? Kim była? Czym chciała się stać? Patrzyła w kierunku sufitu, nie wiedząc do czego dążyć. Musiała ochronić siebie, Hachiro i ewentualnie wspierać Kazumę. O ile nic się nie zmieni po powrocie. Westchnęła, patrząc na jego uśmiech. To ona musiała wybrać, z tego względu nie mogła zrobić tego pochopnie.
Skinęła głową, wiedziała, że czasy sielanki się skończyły. Musiała trenować z dnia na dzień, poświęcając wolne chwile, aby zżyć się z Shiroi Shi. Nie mogła ich zawieść, Ci wszyscy szermierze liczyli na nią. Spojrzała na laskę, czule obserwując ukrywające ją drewno. Nie zawiedzie ich, obiecała to i słowa swojego dotrzyma - Dziękuję, tak będzie łatwiej. Zwłaszcza, że przy pokazie umiejętności Sengiri no Kokyuu nie wiele widziałam. Będę musiała popracować nad szybkością, im szybciej będę wyprowadzała ciosy, tym efekt będzie lepszy. Zwłaszcza, jeśli ma to przypominać prawdziwą lawinę - a ta zawsze przychodziła z zaskoczenia. Brakowało jej paska, dlatego musiała oprzeć broń o jedną ze ścian. W końcu zmierzali do kolejnej części, jakim był trening. Celowo wybrała sztukę klanu - w niej czuła się najlepiej. Wielokrotne używanie weszło w jej naturę, dzięki czemu była jednością z lodem. Z tego względu poleciła lisowi, aby ten zmienił miejsce. Nie mógł być w jej otoczeniu, nie gdy mogła go zranić. Dała sobie czas na przemyślenie. Co aktualnie w jej arsenale było najpotężniejsze i w dodatku nie niszczyło łajby. Potrzebowała kontroli, czegoś czym mogła sterować. Idea pojawiła się szybciej, niż mogłaby się tego spodziewać. Uśmiechnęła się figlarnie, tworząc znaną mu pieczęć tygrysa. Gdy śnieżynki pojawiły się w otoczeniu, stała się dyrygentką, mającą jeden cel - chciała burzę śnieżynek zebrać przy własnej postaci. Nie, żeby się pociąć. Tworzyła cyklon z niewielką luką w środku, w której stała. Z kolei szerokość była na tyle duża, aby nie dotykać góry sufitu. Również ściany ochroniła, ściskając masę. Dla bezmyślnego śmiałka mogłoby to skończyć się źle, gdyby starał się przez to przebić. Z tego względu utrzymała dzieło przez chwilę, dłońmi nadając mu ruch obrotowy. W końcu należało przerwać technikę, dlatego przestała przesyłać czakrę, patrząc na opadanie śniegu. Przez chwilę naprawdę czuła się jak w rodzinnych stronach. Sama z bratem, wśród opadających płatków, wesoło się uśmiechnęła, zamykając na moment powieki.
Gdy je otworzyła, skierowała swoje ślepia na Hachiro. Teraz siedział blisko szermierza, nie wchodząc w kontakt z jej techniką. Właściwie tego się po niej spodziewał, użyje czegoś, co raz już ją nauczono. Wierząc, iż to najsilniejsza rzecz jaką miała. I faktycznie, niebieskowłosa nie uważała, aby cokolwiek innego na tym poziomie przebiło chmarę. Zwyczajnie było ich za wiele. A cięcia znacząco raniły oponenta.
- Czy tyle wystarczyło? - spojrzała niepewnie, po czym złożyła trzy pieczęcie - Tygrys → Pies → Ptak. Koło niej pojawiły się dwa wilki odpowiadające ich odpowiednikom. Lis się zjeżył, zupełnie mu się nie podobało - Krążcie wokół mnie - zwierzęta usłuchały, robiąc kółka wokół użytkowniczki - Dorzuciłam to jako bonus, skoro niczym nie strzeliłam - wzruszyła ramionami, gdy twory rozpadły się. Wstążką związała luźno włosy w połowie ich długości i zerknęła po pomieszczeniu - Skoro trening następnego dnia, czy to moment, w którym porozmawiam z tygrysami? Co prawda potrzebuję popracować nad ninjutsu, ale to pewnie po klanowej zdolności - znowu głośno myślała. Z jednej strony uwielbiała to robić, z drugiej nienawidziła. Przychodziło jej to zdecydowanie za lekko, lecz tutaj nie musiała się hamować. Podniosła miecz, nie mogła go tutaj zostawić - Mam nadzieję, że nic nie ucierpiało - dorzuciła, szukając ewentualnych szkód. Chociaż naprawdę się starała, aby nie pozostała nawet rysa na jego domu.

  Ukryty tekst

[Natsume Yuki]

Yuki lekko skinął głową, gdy dziewczyna zgodziła się z faktem że od teraz będzie musiała spędzić znacznie więcej czasu przy treningach niż jak do tej pory. Co tu dużo mówić - wybierając ścieżkę szermierza, trzeba być przygotowanym na to że w idealnym stanie trzeba utrzymywać nie tylko ostrze oręża, ale również własne zdolności fizyczne. Każdy kroczący drogą miecza mógł pochwalić się tym, że jego własne ciało praktycznie mogło być samo zarejestrowane jako broń, a miecz był tylko przedłużeniem ich rzeczywistych zdolności. Taki stan rzeczy jednak nie przychodził z samych chęci. Samurajowie byli ćwiczeni do dzierżenia katany od dziecka, wielu shinobi również przygotowywało się do walki tym orężem od bardzo młodego wieku - Natsume zdołał stworzyć własny styl walki tylko dlatego, że sam bazował na swoich zdolnościach szlifowanych praktycznie od dziesiątego roku życia. Mei będzie potrzebowała nie tylko dużo pracy, by dotrzeć na ten sam poziom co on, ale też będzie musiała wykazać się talentem który przekroczy barierę lat uczenia się na zwycięstwach i porażkach. Podejrzewał jednak, że dziewczyna poradzi sobie lepiej niż początkowo można by było wnioskować. W końcu miała za swoimi plecami cały ród znakomitych mieczników, dziwne by było gdyby sama nie miała w sobie chociaż ziarna tych umiejętności...
-W takim razie przygotuj się na to, że od jutra nie będę Ci dawać forów podczas treningów - kilkukilometrowa przebieżka to będzie tylko rozgrzewka. - Uśmiechnął się krzywo. - Mam też kilka ćwiczeń, za które moi poprzedni uczniowie mieli mnie serdecznie dość - ale z czasem, gdy się przyzwyczaili, zauważali że daje to zaskakujące efekty.
Następnie, kiedy dziewczyna wyszła na przód i przygotowała się do aktywacji jednej z technik ze swojego repertuaru, Natsume spokojnie oparł się o jedną z beczek ustawionych w ładowni i skupił się na obserwacji. Mei skupiła swoją chakrę i stopniowo zaczęła przywoływać wirujące wokół kryształki lodu, przyjmujące kształt płatków kwiatów. Na ten widok na twarzy Yukiego tylko pojawił się krzywy uśmiech. Oczywiście prawie natychmiast poznał to jutsu - w końcu sam jej go kiedyś nauczył. Yukinokessho, jedna z technik klanowych wytworzonych i przekazanych mu przez sawanta rodu Yuki, Kamiru. Mężczyzna zawsze zachowywał się bardzo specyficznie, jak gdyby nie był do końca zdrowy psychicznie - jednak jeśli chodzi o umiejętności kontroli lodu, pośród młodszego pokolenia był on niedościgniony. Wiele jutsu które były teraz w repertuarze Natsumego pochodziły właśnie od zamaskowanego szermierza, który zaginął na Murze prawie dekadę temu. I ta technika zdecydowanie robiła wrażenie, niezależnie od poziomu kontroli Hyotonu. Natsume jednak zauważył, że ilość ostrzy była dość ograniczona - prawdopodobnie albo nie była w stanie lepiej kontrolować chakry, albo po prostu to był jej aktualny limit.
Miało to jednak pewien potencjał.
-Dobra, no to mam pomysł jak to możemy poprowadzić dalej - tylko trening tej sztuki potrwa pewnie dobre kilka dni. Musisz się przygotować na to, że po ćwiczeniach fizycznych będziesz z siebie wyciskać chakrę co do kropli. Od jutra zaczynamy trening czarnego lodu.
Odwrócił się, uważając żeby nie potrącić Hachiro, i ruszył w stronę wyjścia by udać się do kajuty. Przy okazji jednak złapał z szafy jeden z dodatkowych futonów, żeby móc go rozłożyć w kajucie kapitańskiej - przecież nie będzie jej kazać spać cholera wie gdzie.
-Za moment wrócę. Rozłóż sobie futon w kajucie, ja skoczę po coś do jedzenia - niedaleko mają dobry kiosk z oyakodonem. Zjemy i odpoczniemy, a od jutra zaczynamy.
Jak powiedział, tak zrobił - załatwił ciepłe jedzenie i przyniósł je z powrotem na okręt. Kiedy zaś spożyli kolację, położyli się spać na dość... chwiejnym okręcie. Nie wiedział jak Mei przyjmie taki nocleg, ale cóż - on się tu czuł jak w domu. Nawet mimo bujania.
A następnego dnia? Zamierzał zaprowadzić Mei na jego miejsce treningowe. Ciekawe czy nikt tam się jeszcze nie napatoczył.

z/t x2

[Sashiko]

Sashiko odebrała wynagrodzenie od kapitana statku. Zanotowała przy tym wyraźną zmianę podejścia załogi do niej samej. Nie podejrzewałaby wcześniej prostych marynarzy o to, że będą w stanie angażować się w zniuansowane kwestie etyczne związane z problemem uchodźców, ale cóż - nie był to jej problem. Jeśli chcieli rzeczywiście przygarnąć tamtych ludzi, to nikt im nie bronił. Ona nie miała kompetencji do tego, żeby gwarantować komukolwiek jakiekolwiek schronienie czy azyl w Hyuo, więc tamci powinni radzić sobie sami.
Jej mieszane uczucia co do misji i niewdzięczności tych, których ochroniła rozwiały się jednak bardzo szybko przez zanurzenie się w portowym życiu. Porty w Hyuo nie dorównywały wielkością i zgiełkowi portowi Ryuzaku no Taki. Od niepamiętnych czasów nie postawiła też swojej stopy na kontynencie, dlatego było to dla niej nie lada przeżycie. Oglądała wszystko z szeroko otwartymi oczami - zarówno rzeczy godne podziwu, jak wspaniałe statki czy budynki, jak i elementy mniej widowiskowe, jak zwykłych, pracujących, często biednych ludzi. Było tutaj też sporo elementu awanturniczego albo wprost przestępczego, który tylko liczył na nieuczciwy zarobek albo zwyczajną kradzież naiwnych. Asami pilnowała nieco baczniej swojego ekwipunku, w szczególności pieniędzy. Gdyby ktoś obserwował ją z boku, pewnie uznałby ją za dziwaczkę, ale ją niespecjalnie to obchodziło.
Kiedy przespacerowała swoje i nacieszyła oczy wszystkim wokół, postanowiła, że pora zrealizować to, co obmyśliła sobie jeszcze na statku, a mianowicie odwiedzić sklepy z ekwipunkiem i bronią. Słyszała, że w różnych rejonach świata można dostać naprawdę niezwykłe i niestandardowe bronie. Być może ona znajdzie coś dla siebie w ramach swojej łuczniczej profesji? Cóż - o tym przyjdzie się jej przekonać już wkrótce, bo wiedziona ciekawością opuściła port i skierowała się w głąb osady.

[Natsume Yuki]

A więc w końcu nadszedł ten moment. Natsume będzie musiał ponownie opuścić kontynent, i przez jakiś czas ukryć się pośród Tygrysów. W sumie, jeżeli by tak spojrzeć, to minęło sporo czasu od jego ostatniej wizyty na lodowych pustkowiach wyspy - taki powrót na pewno pozwoli mu poukładać nieco rzeczy w swoim życiu, zanim ponownie powróci na kontynent i zajmie się następnymi celami w swoim życiu. Planował stworzyć organizację Kenseikai, lecz niestety - nie będzie mógł kontynuować tego planu tak jak zamierzał. Mając Cesarstwo na karku, dla bezpieczeństwa wszystkich innych będzie musiał na jakiś czas zniknąć z powierzchni świata - co jakiś czas będzie mógł powrócić, lecz na pewno nie nastąpi to w najbliższym czasie. Teraz po prostu będzie musiał się skupić na nowym celu. Będzie obserwować świat jako wędrowiec, podobny jak jego poprzednik, Yuki Gareki - i gdy stanie się jakieś wydarzenie, które będzie wymagało jego pomocy lub interwencji, nie zawaha się wyruszyć by naprostować sprawy. Nie tylko jeżeli sytuacja będzie dotyczyła jego nowoodkrytej rodziny, Suzumura. Zamierzał też doglądać Cesarstwa, upewnić się że wszystko będzie z nim w porządku... a jeśli Cesarz zacznie być zagrożeniem dla pokoju świata, będzie musiał naprowadzić go z powrotem na odpowiednią ścieżkę.
Stanie się cieniem dla świata, by służyć światłu.
Zanim wkroczył na Morigan, Yuki podszedł do jednego z kurierów krążących po porcie.
-Mam do wysłania niewielki pakunek. Ma on sięgnąć Kakity Asagiego, mieszkającego w samurajskim dojo Taka w Kaigan. - Z tymi słowami wyciągnął niewielki skrawek papieru, na którym napisał wcześniej krótki list, oraz obły przedmiot przypominający nieco rękojeść miecza. Dla kogoś nieznajomionego, wyglądałoby to jak zwykły uchwyt z odrobiną metalu na czubku... Kakita jednak na pewno nie będzie miał problemu z rozpoznaniem rękojeści Kubikiriboucho, i będzie wiedzieć co z tym zrobić. - Da się to załatwić?
Kiedy paczka została odebrana, Natsume ruszył w stronę swojego okrętu, Morigan - tam zaś upewnił się, że Mei nie zostawiła za sobą żadnego elementu wyposażenia, przygotował okręt...
I wyruszył w stronę Hyogashimy.
Ku następnej przygodzie.

  Ukryty tekst

z/t

[Kisuke]

Rozdzielenie życia na własny rachunek od klanowych przynależności nie było tak proste jak się Kisuke spodziewał. Miał wiele obowiązków, tutaj na miejscu, ale musiał tak po prostu je przełożyć. Wiele ludzi przez to ucierpi, bo Kropla nie jest jeszcze wystarczająco rozwinięta, aby mógł oddelegować swoje zadania komuś innemu. Owszem, na tym polu miał wspaniałą pomoc innych, ale nadal byli tylko małą grupką zapaleńców, którzy pomagali jak tylko mogli. Niestety to było za mało aby coś zmienić. Bieda, głów i inne problemy dotykały Ryuzaku bardzo mocno. Przepych kupieckiego miasta był jedynie przykrywką dla prawdziwego zepsucia tego miejsca. Widać tutaj brak silnej ręki władzy ninja oraz ogromną chciwość bogatych kupców, którzy zbierali coraz większe majątki, którymi nie mieli zamiaru dzielić się z innymi. Klasyczne problemy obecnego świata. Kto wie, może w przyszłości ludzie wreszcie dojdą do porozumienia? Wojny przestaną być w ogóle brane pod uwagę, a na świecie zapanuje dobrobyt i pokój. To byłyby wspaniałe czasy, o ile w ogóle jest to możliwe.

-Dziękuję za pomoc. Pomyślnych wiatrów!- Ukłonił się, z ogromnymi wyrazami podziękowania dla marynarza, który postanowił pomóc mu w tej trudnej sytuacji. Wskazówka, który statek wybrać aby dostać się Miyamy, była wręcz nieoceniona. Wcześniejsze poszukiwania całkowicie spaliły na panewce, bo nikt o tej porze roku nie chciał ryzykować trudnej podróży. Nic dziwnego, wieczne mrozy w ziemie były wręcz zabójcze, a przez lód nie da się pływać. Nawet pomoc wykwalifikowane shinobiego mogłaby okazać się niewystarczająca. Żywioł był po prostu potężniejszy od chakry.

-Szukam pani kapitan. Podobno to najlepsza łajba po tej stronie morza i macie zamiar płynąć do Hyuo, prawda to?- Gdy tylko zbliżył się do statku wystarczająco blisko by kogoś dostrzec, natychmiast go zaczepił, licząc na jakąś pomoc ze strony nawet zwykłego marynarza, a jak będzie miał szczęście to może i nawet jakiegoś oficera spotka. Bo na tak szybkie spotkanie z panią kapitan raczej nie liczył.

[Kan Senju]

Wyprawa B
Post 19/57+
Kisuke Pomagający marynarz słysząc słowa pożegnania lekko się uśmiechnął. Pomógł, bo posiadał informację, której przekazanie go niczego nie kosztowało. Zapewne gdyby nie opijał swojej mordy poprzedniego dnia w karczmie nie byłoby to możliwe.
- Tobie również, bardziej się przydadzą w podróży na Hyuo.
Po można powiedzieć pożegnaniu ruszył on w kierunku jednego z statków, ale Kisuke nie był zainteresowany do którego konkretnie. Zamiast marnować swój czas na obserwowaniu odchodzącego mężczyzny ruszył w wskazanym mu kierunku. Krótki spacerek wystarczył aby znaleźć się przy galerze nad którą powiewała pomalowana na czerwono flaga z orłem trzymającym w paszczy rybę. Dopiero z bliska mógł zobaczyć jak wielki był to transport, aż dziw iż nie był jednostką militarną choć kto wie... Może mógł służyć również takim celom gdyby zachodziła potrzeba. W tym wszystkim miał trochę szczęścia, bo załogi wcale nie musiał szukać. Gdy tylko przystanął zaraz wyminęły go dwie osoby, które z marszu zaczęły wchodzić po desce na pokład. Lepszej okazji do zaczepienia kogoś nie znajdzie. Słysząc jego słowa natychmiast odwróciła się kobieta, której wiek przekroczył trzydziestkę kilka wiosen temu. Przynajmniej oceniając na oko.
- Nie musisz się tak podlizywać, komplementy nic tutaj nie zdziałają. Jeżeli masz jakąś sprawę udaj się do naszej kapitan, znajdziesz ją przy sterze. Tylko się pośpiesz, bo niedługo mieliśmy odpływać. Z jakiegoś powodu postanowiła nie czekać do wieczora zanim wypłyniemy do Hyuo.
Po odpowiedzi zrobiła obrót na pięcie o sto osiemdziesiąt stopni kontynuując swój poprzedni kierunek. Nie pozostało nic innego jak udać się w jej ślady, aby przejść po desce i udać się do pani kapitan. Przy okazji mogliśmy zobaczyć, że na łajbie przynajmniej zewnątrz panował duży porządek. Pokład musiał być niedawno myty, gdyż nie widać na deskach zbyt wielu śladów zostawianych przez buty. Nie znaleźliśmy chociażby jednej skrzyneczki leżącej gdziekolwiek. Najpewniej wszystkie schowane zostały do ładowni, aczkolwiek pozostaje to tylko domysłem. W końcu nie wchodziliśmy tam aby przekonać się o stanie faktycznym. Dowodzącą okrętem mogliśmy rozpoznać na pierwszy rzut oka, choć mogła zadziwić swoim wyglądem. Była młoda, patrząc na twarz można się zastanawiać czy skończyła dwadzieścia lat w związku z czym na myśl nasuwało się jedno pytanie. Czy posiadała odpowiednie doświadczenie, aby zapewnić bezpieczną podróż zimą w tak niekorzystne rejony? Wielu tylko z powodu jej wieku zrezygnowałoby z takiego transportu. Otuchy natomiast dodawał sternik z którym rozmawiała, był on spokojnie po pięćdziesiątce. Oboje byli pewni siebie, niewzruszenie z czegoś żartowali dzięki czemu do uszu Aburame dochodził dźwięk basowego śmiechu przeplatany z dość słodkim niczym miód damskim.

[Kisuke]

Jak widać czyjeś uzależnienia także pozwalają się do czegoś przydać. Szczęśliwy zwrot wydarzeń sprawił, że marynarz usłyszał, z pozoru niepotrzebną mu informację. W karczmach, tawernach, barach i innych, często bardziej niebezpiecznych miejscach zbiera się wiele ludzi, aby wspólnie spożywać alkohol. Pijani ludzie są zaś bardziej wylewni, przez co często latają tam przeróżne opowieści i historyjki. Niektórzy się popisują tym co potrafią, inni tym co widzieli podczas podróży morskich. Nie oznaczało to jednak, że wilki morskie to sami degeneraci. Ten, który pomógł Kisuke był przecież bardzo miły. Na odchodne wskazał nawet o który konkretnie statek chodzi. Dzięki temu Aburame nie musiał śledzić wzrokiem wszystkich powiewających bander, a niektóre przecież nie były nawet na masztach.

Dotarcie na odpowiedni statek było więc niezwykle proste. Los był jednak dla niego niezwykle łaskawy. Akurat ktoś wchodził na pokład, więc nie czekając dłużej, po prostu ich zaczepił, co zaowocowało wskazaniem gdzie znajdzie panią kapitan. Usłyszał także bardzo cenną poradę. Komplementy są całkowicie niepotrzebne. Ludzie obyci ze statkami byli ludźmi bardzo konkretnymi i najwidoczniej zabawa w ciepłe słówka nie miała tutaj żadnego sensu. Każda część społeczeństwa inaczej reagowała na wiele rzeczy. Kisuke, które lawirował zarówno pomiędzy gronem władzy, miewał spotkania z kupcami dla których pracował, czy też spędzał czas z najbiedniejszymi albo napotykał na swojej drodze bandytów, do każdego trzeba było mieć inne, indywidualne podejście. Stereotypy bardzo często się sprawdzały, a choć były krzywdzące, pozwalały w nieco prostszy sposób nawiązać kontakt z innymi oraz dawały pewne pojęcie czego się spodziewać i czego się wystrzegać.

-Szukam transportu do Hyuo. Podobno... Podobno ten statek ma niedługo wypłynąć. Jest szansa dołączyć na pokład?- Lekko chrząknął, zaznaczając swoją obecność, czasami jako ninja łapał się na tym, że kroki stawiał bardzo ostrożnie przez co niewprawieni byli czasami zaskakiwani jego obecnością. Nie każdy lubił takie zaskoczenia, więc w przypadku braku złych zamiarów, dobrze jest poinformować o swojej obecności, jeszcze zanim się odezwie. W połowie złapał się też na tym, że kolejny raz chciał rzucić niepotrzebny komplement. Szybko złapał się za język i poprawił, aby powiedzieć to w bardziej bezpośredni sposób. Coś ostatnio miał chyba za dużo rozmów z władzami Ryuzaku i bardziej majętnymi, którzy wprost uwielbiają jak im się słodzi w rozmowie. Teraz jednak miał przyjemność spotkać panią kapitan, osobę bardzo młodą. Kobieta wyglądała na młodszą nawet od niego, co w żadnym stopniu mu nie przeszkadzało. Obecny świat pokazywał, że w bardzo młodym wieku można daleko zajść, a jeśli ona potrafiła zdobyć własny statek i przeżyć na morzu, to znaczy, że wiele potrafi. Jej młody wiek odebrał więc nie jako wadę, czy coś o co musi się obawiać, lecz jako zaletę i potwierdzenie, że musi się ona znać na swoim fachu. Doświadczenie bywa jednak przydatne, z czego najwidoczniej także zdawała sobie sprawę, otaczając się osobami, od których może się wiele nauczyć. Sternik zapewne nie jedną wyprawę przeżył.

[Kan Senju]

Wyprawa B
Post 21/57+
Kisuke Kisuke wyciągał wnioski z swoich poprzednich rozmów tym razem podchodząc do sprawy bardzo bezpośrednio. Prosto z mostu rzucił po co pojawił się na mostku szukając kapitana statku z którym miał sprawę do załatwienia. Sternik tylko się uśmiechnął rzucając iż dokończą rozmowę później, a następnie obrócił się plecami do przybysza kierując się do krawędzi aby popatrzeć na morze w wolnym czasie kiedy pozostali obecni będą załatwiać swoje sprawy. Dziewczę tylko przytaknęło kiwnięciem głowy, a następnie odwróciła się w kierunku młodzieńca mierząc go wzrokiem. Nie wyglądała na zaskoczoną jego nagłym pojawieniem się, widocznie oboje musieli się zorientować zanim ten przemówił tylko najzwyczajniej w świecie nie przerywali swojej rozmowy póki nie wystąpiła konieczność. Możliwe iż nie zwrócili uwagi kto dokładnie się pojawił i myśleli, że to ktoś z załogi zamiast obca osoba. Mogli też mieć chłopaka najzwyczajniej gdzieś. Ciężko powiedzieć.
- Wszystko się zgadza, nawet mamy jeszcze kilka wolnych pokoi. Tylko zanim podejmę decyzję może byś się przedstawił i powiedział o swoim celu na wyspach? Nie lubię mieć na pokładzie tajemniczych osób, po których nie wiem czego się spodziewać. Muszę to wiedzieć nim podejmę decyzję.
Jej głos, który wcześniej można było uznać za melodyczny gdy rozmawiała z swoim członkiem załogi nagle stał się ostrzejszy. Spoglądała w kierunku Aburame mierząc go poważnym wzrokiem składając obie ręce pod piersiami jeszcze bardziej je podkreślając. Już bez tego były przyzwoitych rozmiarów, choć wielkimi nie można ich nazwać. Owszem komplementów strzelać nie potrzeba, aczkolwiek jak się okazuje pewne maniery wypadało posiadać. Do takich należało przedstawienie się na początku rozmowy, szczególnie kiedy czegoś się chciało. Niestety gafa została popełniona, a teraz czasu nie można było cofnąć. W tej posturze czekała na odpowiedź, która raczej nie mogła być kontrowersyjna. Wystarczyło przedstawić swoje imię, a także powiedzieć gdzie chcemy się udać oraz dlaczego. Niestety prawdziwy cel był tajny i teraz trzeba było coś wymyśleć przez aż przesadną bezpośredniość. Niemniej gdy to nastąpiło dało się znaleźć w jej nastawieniu zmianę. Opuściła swoją lewą rękę, a drugą poprawiła kapelusz.
- Miyama mówisz? Cóż to nie będzie wielki problem. Za tą usługę należy się płatne z góry czterysta ryo, bo nie planowaliśmy się tam zatrzymywać, a przy tych warunkach taki przystanek muszę policzyć dodatkowo. W cenie dostaniesz swój pokój, a także wyżywienie więc nie uważam aby była wysoka. Jeżeli nie pasuje to przykro mi, musisz poszukać innego statku.
Przedstawiła swe warunki twardo nie poddając ich negocjacji. Nie powinien to być dla czarnowłosego młodzieńca wielki wydatek, a zapewne gdy o tym powie po wykonaniu zadania ród z chęcią mu wszystkie pieniądze zwróci. Poniesienie tych kosztów jest najwyżej tymczasowe. Pozostaje tylko pytanie czy zechciał się podporządkować.

[Kisuke]

Początkowe obawy Kisuke okazały się bezpodstawne. Nie miał do czynienia z kimś pospolitym, a ludźmi, którzy oby się z trudnym życiem na morzu. Kto wie, pewnie nawet istniało spore prawdopodobieństwo, że przynajmniej jedno z ich dwójki może posiadać zdolności kontroli chakry. To bardzo ułatwia karierę i pozwala w młodym wieku zostać kim ważnym, na przykład kapitanem własnego statku. Możliwe, że to ponownie błędne przypuszczenia. Kisuke nie był zbyt dobry w ocenianiu ludzi, starał się robić to tylko na tyle wnikliwie ile było koniecznie. Zamiast tego wolał ich po prostu poznawać, czasami zbytnio wierząc w to co mówią. Nie był jednak głupcem, dlatego zawsze pilnował siebie oraz innych, których powinien bronić.

-Na imię mi Kisuke. Ninja, szukam roboty, to tu, to tam. Cesarstwo ma teraz na głowie lepsze sprawy, więc zapewne tamtejsi ludzie będą bardziej skłonni korzystać z usług najemników, aniżeli swoich ludzi. Miyama to całkiem spore miasto, wystarczająco duże, aby coś znaleźć, a jednocześnie nie na tyle duże, aby uprzedzili mnie inni, podobni do mnie- Konkretnego celu wizyty podać nie mógł, co było rzeczą oczywistą. Postanowił pominąć także dokładny aspekt o jakie zlecenie może chodzić. Zamiast tego po prostu się przedstawił, a potem wykorzystał obecną wojenną zawieruchę jako wymówkę oraz powód, dla którego chciałby wyruszyć właśnie na Hyuo. To chyba wystarczyło, bo kobieta odpuściła swoją bojową postawę, nadal jednak nie spuszczając z tonu.

-Wygląda na to, że nie pozostaje mi nic innego jak zgodzić na te warunki- Rozłożył lekko ręce i delikatnie się uśmiechnął. Warunek był jasny i podlegający negocjacjom. Przy sobie zapewne posiadał wystarczającą ilość gotówki, aby wydatek czterystu ryo go nie zabolał, więc nawet nie musiał się zastanawiać czy ewentualnie klan pokryje później te wydatki. Sięgnął więc do swojej torby, z której wyciągnął umówioną kwotę i w małej sakiewce chciał ją przekazać pani kapitan. Płatne z góry to płatne z góry, nie ma co zwlekać, jeszcze się rozmówczyni rozmyśli i do Miyami będzie musiał płynąć wpław.

[Kan Senju]

Wyprawa B
Post 23/34+
Kisuke Powody, które podał Kisuke pani kapitan były wystarczające, więc ta nie roztrząsała sprawy dalej. Tym bardziej, że nie miała jak sprawdzić jego prawdziwych pobudek nawet gdyby chciała. Musiała najzwyczajniej na świecie zaufać na słowo, a następnie przedstawić swoje warunki, które były trzeba przyznać uczciwe. Dawała komfortowe miejsce do snu, zapewniała pożywienie, ale wymagała też nie małej opłaty za wszystko. Zawsze można było próbować negocjować, tylko skoro posiadał wystarczająco gotówki w kieszeni nie był tym w żaden sposób zainteresowany. Bez najmniejszego zawahania sięgnął po gotówkę, którą następnie przekazał.
- W takim wypadku oprowadzę ciebie po statku i przedstawię zasady, których musisz przestrzegać. Nie ma ich wiele.
Tym razem ton jej głosu był już łagodny, takiego samego używała wcześniej do sternika. Nigdy nie wiesz z kim masz do czynienia, więc zachowała się odpowiedzialnie. Początkowa ostrożność nie mając pojęcia z kim ma do czynienia była do zrozumienia, na pokładzie jej statku pojawił się nagle obcy chłopak chcący transportu. W tym świecie nawet niepozorne osoby mogą okazać się zagrożeniem, gdy po świecie chodzą osoby mogące używać chakry w wszelaki sposób. Najczęściej ten destruktywny. Nie wiadomo ile osób potrafi się nią posługiwać na statku. Tak czy inaczej na chwilę odwróciła się do swojego towarzysza odpowiedzialnego za stery.
- Przypilnuj wszystko abyśmy mogli wypływać.
To powiedziawszy ruszyła na pokład, a następnie natychmiast rozpoczęła wycieczkę zapoznawczą. Podczas niej pokazała swoją kajutę kapitana, kuchnię, jadalnię, toaletę, a także sporawy pokój nazwany salonem, gdzie mógł zauważyć trójkę marynarzy grających w karty przy stole... Podsumowując kilkoma słowami wszystko czego potrzebuje w swojej podróży. Na sam koniec pokazała jego pokój, który znajdował się blisko jadalni, ale niestety również daleko wyjścia na pokład, którego uznała iż nie musi pokazywać. Był widoczny od samego wejścia i bez problemu się z nim zapoznał. Po całym zwiedzaniu trzeba przyznać, że statek jest naprawdę sporych rozmiarów, co zresztą dało się zauważyć z zewnątrz. Gdy tylko otworzyła drzwi do sypialni oczom Kisuke ukazało się jednoosobowe łóżko, stolik, oraz jakaś wysoka szafka. Wszystko oczywiście przymontowane do statku, aby stało nieruchomo nawet podczas większych fal. Nie były to warunki idealne, ale w nie można było narzekać.
- Zasad nie ma wiele, więc mam nadzieję ich nie zapomnisz. W przeciwnym razie będziemy musieli porozmawiać inaczej. Do ładowni nie ma wstępu, przewozimy tam różne towary. Nie mam zamiaru ryzykować, że cokolwiek zniknie. Gdyby pojawił się jakikolwiek problem, zgłaszasz się do mnie. Gdybyś miał problem z znalezieniem mnie możesz się udać do sternika, poznałeś go wcześniej. Jest moim zastępcą, więc ufam jego decyzjom. Gdyby nastąpiły jakieś nieprzewidziane kłopoty, bandyci czy coś masz się słuchać moich rozkazów, a także najlepiej się nie wychylać. To wszystko. Proste prawda?
Zapytała się uśmiechając, a gdy usłyszała potwierdzenie zostawiła czarnowłosego samego uznając iż ten sobie poradzi. Oczywiście o ile nie miał więcej pytań, w takim wypadku poczekałaby aż zostaną zadane, a następnie udzieliła odpowiedzi. Kilkadziesiąt minut od opuszczenia go przez panią kapitan mógł poczuć jak statek wyrusza w morze.

Od razu opisz około tydzień podróży, nie będziemy tego przedłużać gdy nie ma takiego powodu.

[Kisuke]

Sposób podejścia pani Kapitan bardzo podobał się młodemu Aburame. Nie żeby nadawali na tych samych falach, ale w wielu aspektach mieli bardzo podobne zdanie. Początkowa nieufność, z czasem przejście na łagodniejszy i spokojniejszy ton, aby może w przyszłości spróbować jakieś bliżej się zapoznać. Na to ostatnie w tym przypadku pewnie nie mieli co liczyć, bo ich relacja byłą czysto biznesowa. Ona miała statek, którego on potrzebował, żeby dostać się do celu swojej podróży.

-Jak będzie potrzeba, chętnie pomogę. Zwłaszcza z ewentualnymi piratami albo innymi nieprzewidzialnymi sytuacjami na morzu. Ale tak poza tym, to postaram się zwracać na siebie uwagi- Zawsze trzeba było brać pod uwagę możliwość stoczenia bitwy morskiej. Czasy były jakie były, a im bliżej wojny, tym prościej wszelkim bandytom atakować bardziej cywilne statki, zwłaszcza handlowe, bo są słabiej bronione. Kisuke był jednak shinobim, całkiem dobrym, biorąc pod uwagę jak wysoko w hierarchii Aburame już zaszedł. Pytań raczej żadnych nie miał, ot zapytał co najwyżej ponownie o lokalizację pokładowej mesy. Jedzenie to bardzo ważna sprawa i lepiej dwa razy zapytać gdzie je dostać, niż potem chodzić głodnym albo zaczepiać przypadkowych marynarzy.

Po pożegnaniu się z panię Kapitan postanowił jeszcze posiedzieć w "swoim" pokoju. Był całkiem przytulny, chociaż do pokoju w hotelu, gdzie zatrzymał się Kogane było temu stanowczo zbyt daleko, aby w ogóle próbować coś tutaj porównać. Nadal jednak były to warunki znacznie lepsze, niż większość biedoty w Ryuzaku miała na co dzień. To trochę przykre, jak się na to spojrzy. On sam nie miał problemu, żeby za coś takiego zapłacić i mieć wygodne miejsce do spania. Ale on był ninja i dostawał sowite wynagrodzenie ze swoje prace, które często nie były nawet tak trudne, biorąc pod uwagę możliwość kontroli chakry. Kolejny raz zamyślił się nad trudnym losem zwyczajnych ludzi, aż wyrwało go z tego odbicie od brzegu. Statek wypływał w morze, a on sam postanowił rozejrzeć się po pokładzie. Na wszelki niczego specjalnego ze swoich rzeczy nie zostawiał w kajucie, zasada ograniczonego zaufania mogła być zastosowana nie tylko wobec niego, ale i przez niego. Kto wie, czy ktoś nie postanowi mu czegoś podwędzić, a kabury czy gurda były dla niego istotnym elementem całego wyposażenia. Zamiast tego postanowił przejść się na pokład, gdzie stanął sobie z boku i obserwował jak na horyzoncie maleje kształt miasta.

Kolejne dni też nie były zbyt interesujące. Obserwowanie pustki na morzu w czasie lepszej pogody czy też przesiadywanie w swojej kajucie podczas tej gorsze trzeba było umilać sobie obserwowaniem jak marynarze grają w karty. Gra w wielu aspektach była prosta z jasnymi regułami, ale emocje, które im towarzyszyły sprawiały, że każdy taki pojedynek był niezwykle ciekawy. Problemów jednak specjalnych nie uświadczyli, ale w odróżnieniu od poprzedniej podróży, gdy miał Hoshi za towarzyszkę, tym razem wszystko ciągnęło mu się niemiłosiernie dłużej. Wchodzenie w nowe relacje nie wychodziło mu zbyt dobrze, dlatego nawet nie próbował za bardzo zapoznawać się z częścią załogi, licząc na to, że po prostu wkrótce dotrze do celu.

[Kan Senju]

Z/T --> Miyama

[Ando Giichi]

Kolejny dzień przynosił kolejny wschód słońca. W Ryuuzaku no Taki było wiele miejsc, gdzie można było podziwiać ten widok, licząc, że kiedyś się dostrzeże wybrzeże Cesarstwa Morskich Klifów albo nawet Czarnego Archipelagu. Nic jednak z tego nie tylko ze względu na pogodę i odległość, a przez umiejscowienie osady kupieckiej głęboko w zatoce, więc można było podziwiać głównie wybrzeże kontynentu. Nawet jeśli krajobrazy nie były zbyt naturalne, to jednak działo się tutaj imponujące dzieło człowieka. Stetki statków, po których kręcili się ludzie, przeładowywali towary, a niektórzy trochę ćwiczyli, byle by byli sprawni bojowo, gdyby przyszło jakieś starcie. Piraci, złoczyńcy z Kami no Hikage, bojówki po dezerterach z niedawnej wojny między Uchiha a wieloma innymi krainami.

Ostatnio chodziły też inne plotki, na przykład o dzikich sprwoadzanych statkami zza muru, mieszaniu przez Antykreatora w polityce świata, czy także o katastrofach pokroju tej, która się zadziała parę lat temu na pograniczy Midori i Kaigan, gdzie las umierał, a po świecie szukano najemników do zbadania sprawy. Giichi ciągle żałuje, że się wtedy nie zgłosił, bo tak duże wydarzenie z pewnością musiało być dobrze płatne. Nie narzekał jednak ani na wyjątkowy brak zajęć, ani na wyjątkowy brak pieniędzy w tym momencie. Pomógł ostatnio dość bogatemu kupcowi spotkanemu na trakcie i uratował od napadu. Żołd z Ryuuzaku również nie jest taki tragiczny mimo najniższej pozycji. Ot, życie jakoś się toczyło. Powoli, ale do przodu. Można było każdego dnia cieszyć, że się żyje, a przy każdym niebezpieczeństwie cieszyć, że się coś dzieje. Odpowiednie nastawienie to podstawa.

Teraz młody Ando nastawiał się tylko na jedno - że przeżyje ten dzień i być może zarobi. Czasem pracodawcy szukali takich jak on, czasami to on szukał pracodawców. Dziś jednak podjął się zdania na to pierwsze, dlatego przesiadywał sobie w porcie na jednej z ławek z widokiem na przystań. Niedaleko niego było stanowisko urzędnika, nieopodal również tablica z ogłoszeniami. Był dość widoczny, ale w odcieniach brązu i zieleni nie rzucał się bardzo w oczy. Może coś się dziś wydarz, kto wie?

[Takashi]

"Wymiana"
Misja rangi C - Ando Giichi
Jesień, rok 393
1/28...

Prowincja Ryuzaku no Taki słynie nie tylko z handlu, ale również z wyjątkowego klimatu wynikającego ze szczególnego umiejscowienia tej lokalizacji. Tereny rozpostarte przy szerokiej linii brzegowej charakteryzowały się ogromną zmiennością, ale tutejsza ludność przywykła już do takich, a nie innych warunków atmosferycznych? Słońce - zaraz mogło go nie być. Burza - pewnie przejściowa i to właśnie po niej znów się poprawi. Wiatr - komu w ogóle przeszkadzał, gdy było zbyt słonecznie, przynosił ukojenie. Deszcz - tego nie brakowało, a użyźniał glebę i powodował, że plony były bardziej obfite. Nie ma zatem sensu dyskutować o pogodzie, zaś jeśli chodzi o dzisiejszą - nie było może szczególnie pięknie, ale nie można było narzekać. Chmury co chwila zasłaniały słońce, jednakże co chwila wyłaniające się zza nich jasne promienie oświetlały osadę, sprawiając, że było stosunkowo ciepło. Delikatny, rześki wiatr muskał skórę, dając chwilowe poczucie orzeźwienia wyjątkowo przyjemnego o tej porze dnia. Był ranek, niektórzy dopiero budzili się do życia, inni od kilku chwil gotów byli pełnić swoje obowiązki. Jednym z tych drugich był Giichi, który wypatrywał dla siebie kolejnego zadania, którego mógłby się podjąć.
Tak się składało, że jego wzrok był w stanie zlokalizować coś interesującego nieopodal. Statek. Ktoś by pomyślał - "No rzeczywiście, statek w porcie, bardzo odkrywcze i niespotykane". To prawda, nie było w tym niczego zaskakującego. Gdyby nie fakt, że na tym statku znajdowała się jedynie jedna osoba. Sam obiekt, należy zaznaczyć, był niemałych rozmiarów i przypominał coś na wzór transportowca. Ogólnie deski, z których był zbudowany, były zadbane i niczego im nie brakowało, poza załogą, rzecz jasna.
Persona znajdująca się na samej górze kładki, którą wchodziło się na wspomniany statek, wyglądała na przejętą. Mężczyzna rozglądał się raz w lewo, raz w prawo, wyczekując kogoś niecierpliwie. Obserwujący go ninja mógł odnieść wrażenie, że na kogoś czeka i tak też najpewniej było. Przy statku dało się dostrzec tabliczkę z ogłoszeniem, ale bohater znajdował się za daleko, by cokolwiek dostrzec. Gdyby chciał podejść bliżej, ujrzałby taką treść:

Poszukuję kilkunastu chętnych osób do pomocy przy wymianie towaru na środku morza. Statek nie jest mój, wynająłem go na potrzeby wymiany.
Dojdzie do niej na środku morza, więc byle chłystków nie zabiorę!

Dla wszystkich, którzy popłyną - niemała nagroda pieniężna!

[Ando Giichi]

Spokojny relaks w porcie mógł trwać tak na dobrą sprawę w nieskończoność, ale Giichi nie po to tu przyszedł. Tak na prawdę przecież szukał zajęcia, na którym mógłby trochę zarobić. Obserwacje przystani pozwalały mu znaleźć wiele szczegółów w okrętach, ale jeden nie był zbyt typowy, bo na jednym okręcie był samotny człowiek. Skoro to był transportowiec, to coś tu było nie tak. Nie miał kto załadować, kto rozładować. W przypadku, gdyby jednak ktoś zapakowałby tu ładunek, na przykład dokerzy, to nie miałby kto bronić. Wyglądąło jak dobry kąsek dla piratów nawet z powodu samego statku. Abordażem przejąć i potem udawać bezbronną jednostkę w potrzebie. Dużo było tutaj możliwości. Nawet jeśli ten człowiek nie szukał w tym momencie pracowników, bo szukał wzrokiem kogoś po porcie (może ekipy?), to zaraz zatrudni Ando. Wytarguje się odpowiednią stawkę i albo załaduje statek, albo popłynie razem z nim jako ochrona...

Brązowowłosy ściągnął się z ławki i wyprostował. Górował nad większością osób w okolicy, ale rozluźniał mięśnie i ramiona, przez co ta różnica nie była aż tak duża. Ręce włożył w kieszenie płaszcza i pewny siebie przechadzał się po pomostach. Zgarbieni tragarze z towarem, kapitanowie i urzędnicy załatwiający uprawnienia i opłaty, a on kierował się do tego jednego transportowca, który nie pasował do całego schematu. Delikatnie się rozglądał z tego względu, czy nie ma gdzieś kogoś, kogo tamten samotnik mógł wyglądać, jednak nawet zauważenie kogoś takiego nie było powodem do przerwania drogi do celu. Po prostu obserwował wtedy i zbierał informacje, bo może to była konkurencja, a może przyszli współpracownicy. W końcu dotarł do takiego miejsca, że stawiając ostatnie kroki mógł przeczytać zawartość tablicy. Zaczął się trochę nad tym zastanawiać.

Wymiana na środku moża? Nie jest napisane czego. Ale wyglądało to podejrzanie. Czyżby ktoś był skazany i nie mógł się pojawić w porcie? A może kwestią był towar? Ale co? Broń, narkotyki... Wszystko moralnie jest sporne, bo borń może służyć do obrony, tak jak to Giichi chronił cywili. Narkotyki może i nie są zdrowe, część ludzi od tego umiera, ale jest to jakaś forma wolności, na którą można przymknąć oko. Tak na prawdę jedynym, czego by się nie podjał tutaj Ando po chwili zastanowienia, to handel ludźmi. To ograniczało ich wolność i szkodziło ich życiu, co byłoby skrajnie złe. A nawet jeśli dozłoby do czegoś takiego, to wolałby tu być, by im pomóc i ich uwolnić. A rodziny oswobodzonych nieszczęśników na pewno znalazłyby coś w kieszeniach za taką pomoc. Ostatecznie więc decyzja zapadła. Zlecenie można podjąć, a nawet było to dość słuszne. Giichi nawet nie zakładał, że się nie powiedzie, chociaż z doświadczenia wiedział, że nie można tak wcześnie szykować się na łatwą przeprawę. Doko miał parę możliwości do walki na wodzie, nawet nieźle się w tym czuł, parę razy nawet pływał na statkach i wspierał kupców, choć nie był profesjonalistą. Zdarzało mu się też nawet wkradać jako dziecko pod pokład, a potem za karę myć deski, ale to doświadczenie raczej nijak się ma do aktualnego, gdzie może chodzić o walkę na śmierć i życie, albo zatopienie innego statku. Właściwie to by była walka na śmierć i życie ze śmiercią oponenta. Ale skoro decyzja została podjęta, trzeba było się z nią zadeklarować.

- Dość nieliczna załoga jak na wypływanie z towarem na morze, gdy nie ma jeszcze nawet towaru. Trochę można stracić czasu, sił, a i mało to bezpieczne. Ale chętnie pomogę, przynajmniej z ochroną... Za odpowiednią stawkę. - Wyciągnął rękę z kieszeni i wysunął ją w stronę osobnika, któremu proponował swoje usługi, by się przywitać. - Ando Giichi. -Przedstawił się. Nie było o nim słychać za bardzo na mieście, ale sama i wzrost powinny zadziałać jako argument, że ten człowiek może walczyć a w radzie czegoś również coś dźwignąć. Ando nie wyglądał na słabeusza, nawet jeśli nie był mocarzem. Pytanie tylko, czy jego oferta zostanie zaakceptowana, chociaż skoro osobnik szukał członków załogi, najemnik z Ryuuzaku raczej był pewny, że już niedługo będzie wypływać na morze.