PORT

[Natsume Yuki]

Natsume przeszedł się spokojnie po wnętrzu kabiny kapitańskiej, sprawdzając na szybkości czy wszystko co tu pozostawił nadal jest na swoim miejscu. W takich miejscach jak to, pozostawienie okrętu bez opieki często oznaczało albo utratę statku na korzyść jakiegoś złodzieja, albo przynajmniej pomniejsze straty materialne poczynione przez kogoś ze zbyt lepkimi rękami. Co prawda nie miał tutaj niczego co mogłoby mieć dla jakiegokolwiek złodzieja nawet szczątkowej wartości - w głównej mierze jakieś losowe notatki lub zapiski na temat własnych obserwacji, czasem tylko z dodatkiem planów na czas wykonywania zleceń wymagających szczegółowego planowania. Żadnych pieniędzy, żadnych cennych przedmiotów, zero ryo czy innych fantów które dałoby się opchnąć. A jednak, mimo tej względnej biedoty to właśnie tutaj Natsume czuł się jak u siebie. Nie licząc kilku fantów zdobycznych na tajemniczych agresorach z Hyogashimy, których zamordował i przejął ich okręt by powrócić na kontynent, całość była dokładnie tak jak mu się marzyło - i tak jak to wyglądało nawet w jego małej pagodzie na uboczu Hyuo.
Minimalizm. Tak właśnie trzeba było żyć. Po co komu przepych, skoro i tak za kilka dni można było skończyć jako zwłoki w rowie - im mniej się pozostawi, tym mniejsze ryzyko że czegokolwiek będzie się żałowało przy utracie.
Przeszedł się pomiędzy nielicznymi meblami, i podszedł do stojącego w rogu biurka które niegdyś stało na środku pomieszczenia - główny stół każdego kapitana. Ominąwszy go, przysiadł na moment na pozostawionym za nim krześle, i korzystając z chwili w której Mei odkładała swoje wyposażenie na jeden ze stojaków, zaczął przeszukiwać półeczki - by ostatecznie wydobyć z nich małą gurdę z zabutelkowanym umeshu. Sięgnął też po dwa niewielkie naczynka, które postawił na blacie. Nie pytając, napełnił oba morelowym alkoholem i odstawił napitek na bok. Jeżeli Mei nie będzie chciała pić, to po prostu nie będzie po to sięgać, i tyle. Sam chętnie podniósł naczynko i wychylił je, wypijając napój jednym haustem; następnie odetchnął z satysfakcją i odłożył kubek z powrotem na stół.
-Cóż, teraz jak jesteśmy już w zamkniętej przestrzeni, to raczej można rozmawiać spokojnie - powiedział wesoło. - Okręt jest zabezpieczony, żadna hołota pod pokład się nie dostanie bez klucza który mam przy sobie. Specjalnie też postawiłem statek na uboczu, żeby nikt nie zawracał sobie nim głowy. Tutaj można się czuć komfortowo.
Można było zauważyć, że Natsume zaczął preferować przebywanie w zamkniętych, odosobnionych przestrzeniach, do których ciężko się dostać w sposób inny niż taki o którym wszyscy przebywający w środku będą wiedzieć. Najpierw pagoda na Hyuo, później zapomniana świątynia w Antai, a teraz to? Znowu można byłoby pomyśleć, że mężczyzna całkowicie dał się złamać własnej paranoi - chociaż zupełnie nie było to prawdą. Był po prostu wyjątkowo skrupulatny w swoich taktykach zachowywania bezpieczeństwa. W końcu już trochę życia spędził na tym lataniu po świecie jako shinobi, miał możliwość nabycia doświadczenia w tego typu sprawach.
Yuki wysłuchał Mei przedstawiającej mu jej powody do chęci udziału w konflikcie, i pokiwał lekko głową na znak że rozumie jej argumenty. Czy będzie próbował ją powstrzymywać? Absolutnie nie - podawał jej powody dla których sam nie zamierzał się zbliżać do pól walk, i wcześniej już odradzał. Nie zamierzał układać jej życia ani decydować co do tego, co powinna robić dalej. Jeżeli chce coś zrobić, to niech po prostu to zrobi - a później żyje z konsekwencjami własnych decyzji.
-Po czym poznałaś, że ta osoba jest "dobrą"? - zadał podchwytliwe pytanie, uśmiechając się krzywo. Ostatnimi czasy miał takie zapędy do zadawania niepotrzebnych pytań. Być może jego nauczycielowanie obudziło w nim filozofa, chcącego by ktoś namyślił się na temat ich własnych wypowiedzi. - Czy potwierdził to swoimi słowami, czy byłaś świadkiem dobrych czynów? I jeśli jego "dobrem" jest walka w imię Antai, to czy dla niewinnych ludzi drugiego stronnictwa również będzie "dobry"?
Wyszczerzył lekko zęby.
-Niestety, wszystko jest szare - nie istnieje czerń i biel. Z czasem zaczniesz zauważać, jak bardzo parszywy jest świat shinobi, ich zbędne wojny i gloryfikacja śmierci.
Ostatecznie jednak wzruszył ramionami, nadal się uśmiechając.
-Nie musisz mnie przekonywać na siłę co do słuszności swojej chęci w udziału w wojnie, jak również nie potrzebujesz przecież do tego mojego błogosławieństwa. Nie przeżyję Twojego życia za Ciebie - sama będziesz decydować za siebie, i będziesz musiała brać pod uwagę wszystkie plusy i minusy tych decyzji. Jeżeli uważasz, że Twoje powody do brania udziału w walkach są słuszne, to nie wahaj się.
Przeciągnął się lekko, i wypił kolejny kieliszek umeshu.
-Ja mogę tylko Cię przeszkolić w kilku sztuczkach, które pomogą Ci przeżyć. I przedstawić te cechy, które w moim mniemaniu znacząco przedłużą Twój żywot.
Lekko tylko uniósł brew, gdy Mei stwierdziła że chce służyć zarówno klanowi Senju, jak i Yuki.
-Obawiam się, że to jest balansowanie na bardzo cienkiej nitce - stwierdził. - Jeżeli tylko Cesarstwo dowie się o tym że służysz też komuś innemu, mogą Cię oskarżyć nawet o zdradę... i wysłać skrytobójców. A zaufaj mi - skrytobójców to akurat mają dobrych. Wiem, bo sam nadzorowałem ich szkolenie.

[Mei]

Wcześniejsze zero-jedynkowe podejście, wydawało jej się niezwykle trafne. Ktoś jest dobry albo nie, lecz w praniu nigdy to tak nie działało. Po poznaniu Yoake, w pierwszej chwili określiłaby go chodzącym dobrem z kilkoma mankamentami, pozostawiającymi smugi na jego odbiciu. Dlaczego w takim razie i teraz skusiła się ku wcześniejszemu myśleniu? Spojrzała gdzieś powyżej rozmówcy, sięgając po kieliszek. Przyłożyła go powoli do ust, wąchając morelowy zapach. Owoce. Jak mogłaby im odmówić? Wychyliła zawartość jednym haustem, racząc się delikatnym pieczeniem w gardzieli. Nie potrzebowała popić - napój był na to za słodki. Odruchowo podsunęła puste naczynko gospodarzowi - chciała dokładki, nie wiedząc co to umiar. Do czasu, aż trunek do końca zostanie wypity. Wtedy jak za dotknięciem magicznej różdżki robiła przerwę, zupełnie jakby ona miała ją uchronić od fali procentów zalewających głowę.
- Gdy zasłabłam na klifie, był pierwszą osobą, która mnie uchroniła przed upadkiem. Z kolei później zadbał, bym powoli stanęła na nogi. Stąd pojawiło się określenie dobry. Z resztą nieco wcześniej przyszedł mnie "ocalić", myśląc, że towarzysz, z którym byłam chciał mi zrobić krzywdę - samo wspomnienie, wywoływało u niej szeroki uśmiech. Tak, zdecydowanie lubiła do tego wracać, przeżywając na nowo wydarzenia, które miały tam miejsce - Oczywiście, że nie będzie. Tylko czy żywot shinobi, który walczy w imię klanu możemy nazwać "dobrym"? I tak przyjdzie mu mordować niewinne osoby, które znalazły się na polu bitwy. Podobnie jest z działaniami, które podjąłeś kilka lat temu. Puściliśmy osoby wolno, te, które nas ograbiły. Ty ich zabiłeś. Tego też nie powinno się określać tym słowem - jego filozoficzne podejście niezwykle jej się udzieliło. Lubiła myśleć nad wieloma sprawami, poddawać je pod dyskusję, a skoro sam z tym wyszedł, nie mogła się powstrzymać przed przytoczeniem tego. Nie żeby mu dogryźć, a by dalej rozmawiać - tak beztrosko jak teraz.
Gdyby miała się zastanowić, błądząc wzrokiem po bezpiecznej oazie - wyszłoby, że miał rację. Wszystkie decyzje, które podejmowała były jej własnymi. W końcu, gdyby powiedział, by tego nie robiła - nie zawahałaby się. Przed sobą otwarcie przyznała -będzie kowalem swego losu, który umrze lub przeżyje następną dekadę. Palcem zrobiła kółko po krawędzi czarki, zupełnie jakby potrzebowała robić coś w trakcie rozważań. Wtedy też zastanawiała się, ile wyniesie z tego spotkania. Będzie przesycona wiedzą, czy praktycznymi zdolnościami? Brakowało jej wielu rzeczy, by uznać, że jest gotowa, by stoczyć swój bój na wojnie. Dlatego miała nadzieję, że wyniesie stąd... właściwie wszystko, co się dało. Żałowała jedynie, że nie przekona brata, aby ten ruszył za nią. Żył w swoim własnym świecie, tak dalekim od jej aktualnych zamiarów. Stąd też potrzebowała godnego towarzysza, kogoś kto wypełni pustkę po stracie. Wychyliła następną czarkę, ale dalej brakowało jej kilku do uczucia błogostanu. Coś w niej pękło, pozostawiając ciężkie uczucie na piersi. Mimo to smutek nie rozlał się po jej buzi, ciągle górowała wesołość - Tego potrzebowałam. W takim razie wiem, że ten trening wiele zmieni. Będziesz miał coś przeciwko jeśli będę zadawała dużo pytań? No wiesz... W czasie mojego szkolenia - o dziwo, lepiej przychodziło jej skoncentrowanie się, gdy kwestie w jej głowie rozwiewały się same. Czy coś było mocne przeciwko czemuś innemu? Jaka umiejętność by jej zaszkodziła? To wszystko zawsze przychodziło jej do głowy, nawet gdy robiła prosty cios bronią.
Kolejna kwestia dała jej mocno do myślenia. Jeśli za zdradę wysyłają przeszkolonych przez niego skrytobójców, musiała się odciąć albo pozostać z nimi. Inaczej mogłaby narazić Senju na niepotrzebne niebezpieczeństwo. Jednakże, czy już tego nie zrobiła? Wysyłając list pod przykrywką w stronę Cesarstwa - W takim razie, powiedz mi jak mam się odciąć od Yukich. Co powinnam zrobić, by nie chcieli szukać siostry byłego Cesarza? - lekko zmrużyła ślepia, patrząc z powagą w jego stronę - Użyłam henge, by przekazać Twoją wiadomość, lecz to nie daje mi żadnej gwarancji, iż ktoś z nich mnie nie wykryje. Bycie blisko Hyuo to kuszenie losu, aby zabiły mnie psy Satoshiego albo żeby liderka zadała ostatni cios. Widzisz... Nie chcę umierać, dlatego potrzebuje azylu. Kogoś lub czegoś, co uchroni mnie przed zasięgami Cesarza, czy Senju... Nie będą dobrą opcją? A może znasz organizacje, która takowy mi udzieli? Każdy pomysł jest na wagę złota, a czas wyjątkowo działa na moją niekorzyść - martwiła się, nie zamierzała tak po prostu skonać albo znowu doprowadzić do swojego zamknięcia. Już raz była w niewoli, poznając gorzki smak eksperymentów oraz tortur. W końcu, dlaczego gdy patrzyła na swoje odbicie była tak młoda? Jej skóra jak na Yuki była nienaturalnie zimna, ciało pozbawione było włosków poza niebieskimi pasmami, które okalały jej buzię. Czuła się jak wynaturzenie, choć nie mogła nic zrobić by temu przeciwdziałać. Zerknęła na swoje dłonie, tak delikatne mimo parania się tak okrutnym fachem - Opowiesz mi o Jugo? Jesteśmy szlachcicami, a nawet nic o nich nie wiem. Zarówno o umiejętnościach, jak i charakterze tego rodu. Ich krew płynie w naszych żyłach, a jednak... nie czuję do nich nic. Wypełnia mnie wściekłość, że jesteśmy związani z Hanem, jednakże.. Nawet nie wiem jak on wygląda - potrzebowała zająć czymś myśli, dać się temu pochłonąć. Zbieranie wiedzy zawsze ją relaksowało, zwłaszcza, że ciało pozostało spięte, sztywne w dotyku. Każdy mięsień pulsował, gotowy na atak, a przecież była bezpieczna. Podsunęła czarkę po kolejną porcję trunku. Potrzebowała rozluźnienia, w końcu... Ile stresu jeszcze wytrzyma?

[Natsume Yuki]

Natsume lekko się uśmiechnął, słysząc odpowiedź Mei na jego dość dziwne pytanie. Rzeczywiście, w przypadku shinobi ciężko było określić, gdzie zacierała się linia między tymi dobrymi a tymi złymi - wszystko zależało tylko i wyłącznie od perspektywy, z której się patrzyło. Dla niebieskowłosej, która otrzymała od tego nieznajomego pomoc, będzie się on kojarzyć raczej z pozytywnym obrazem - jednak w rzeczywistości, gdyby chwilę później okazało się że może ona być w jakiś sposób zagrożeniem dla jego stronnictwa, nie zawahałby się jej zabić na miejscu. I to wszystko również potwierdzało pierwszą teorię, którą jej przedstawił jako pożywka dla myśli. Nie istnieje coś takiego, jak biel i czerń. Nie ma zer i jedynek. Istnieje tylko szara masa pomiędzy nimi, ułamki postawione bliżej lub dalej definicji "dobra" i "zła". Jednak można z tego wycisnąć znacznie więcej filozofii, niż tylko takie proste i dość negatywne obrazy otaczającego ich świata. Ciekawiło go nieco, jak by zapatrywała się na temat powiązany z tym.
-Przyznasz więc, że nie da się jednoznacznie powiedzieć, że ktoś jest "dobry" lub "zły" - powiedział wesoło, utrzymując na twarzy lekki, krzywy uśmiech. - I prawdą jest, że shinobi, którzy kroczą krwawą ścieżką, okazują sobą różne odcienie szarości. Czy jednak shinobi - o którym mówimy że gdy walczy dla swojego klanu, to nie zawsze jest "dobrym" - zabija na polu walki innych shinobi, walczących po innej stronie, nie eliminuje w ten sposób innych "nie zawsze dobrych"? Zwalcza zło złem, czy dobro dobrem? I czy można założyć, że którakolwiek ze stron ma "niewinne osoby" walczące w swoich szeregach?
Uśmiechnął się lekko i skinął głową z rozbawieniem. Rzeczywiście, jednym z ich ostatnich spotkań, jeszcze na Hyuo, była wspólna pomoc handlarzom z Sabishi, od których zresztą otrzymał plany mechanizmu na nadgarstkowe ostrze którego teraz bardzo lubił używać. I rzeczywiście - kiedy mieli do czynienia z bandytami, Natsume wymordował prawie wszystkich z nich. Nie zamierzał się z tego tłumaczyć ani spowiadać, bo i nie miał z czego: dziewczyna dobrze pamiętała fakt, że najpierw nakazał on rozbrojenie rabusiów, przesłuchanie ich i puszczenie wolno - dopiero gdy okazało się, że skazali oni handlarzy na śmierć przez uduszenie i spróbowali mimo wszystko oszukać duet shinobi Yukich, Natsume pokazał im konsekwencje ich czynów. Otrzymali wybór, i z niego nie skorzystali - teraz mogli tylko krążyć po Yomi i pluć sobie w brodę, że byli takimi idiotami.
Ostatecznie jednak pogładził się lekko po zarośniętym podbródku.
-Czy kiedykolwiek twierdziłem, że jestem dobrym człowiekiem?
Następnie skinął lekko głową, gdy dziewczyna spytała o możliwość zadawania pytań podczas szkoleń.
-Zadawanie pytań to przecież główny sposób na naukę - stwierdził. - Tylko poprzez analizowanie nauk i wyciąganie własnych wniosków, można rzeczywiście osiągnąć to co się chce. Mogę pokazać różne ścieżki, jednak to Ty zdecydujesz w jaki sposób i którą chcesz zmierzać. A właśnie przez pytania i rozmyślania nad odpowiedziami znajdziesz tę drogę, która najbardziej będzie Ci odpowiadała.
Następnie lekko uniósł głowę, zastanawiając się nad kolejnym pytaniem. Cóż, w tej sytuacji generalnie nie będzie żadnego dobrego rozwiązania. Mei co prawda była tylko zwykłym Doko w oczach Yukich, ale miała wiedzę na której mogłoby im zależeć - krew Antykreatora, to raz, znajomość miejsca ukrycia Natsumego, to dwa. Samo to może wystarczyć, by próbowali jej nie wypuszczać z własnych łap. Ale z drugiej... bez konfrontacji, będzie zmuszona do tego samego rodzaju tułaczki co on sam. Albo tej innej, którą niegdyś przyjęła Reika gdy wpuścił ją do Cesarstwa jako najniższej rangi kunoichi. Nie każdemu życie uchodźcy odpowiada - ciężko było powiedzieć, czy niebieskowłosa by sobie poradziła z życiem z przesadną ostrożnością i paranoją na każdym kroku. Czyli w podobny sposób jak Natsume teraz.
-... Nie wiem czy to będzie takie proste - odpowiedział w końcu. - Najbezpieczniejszy, lecz zarazem niepewny sposób to po prostu udanie się na Hyuo i prośba o zwolnienie ze służby. Jednak sama wiesz, że nie tylko mogą się nie zgodzić, ale wręcz zareagować... gwałtownie.
Westchnął.
-Drugim, znacznie mniej komfortowym sposobem byłoby po prostu zniknięcie. W podobny sposób jak ja - ukryć się gdzieś na dłuższy czas, w miejscu gdzie ciekawskie oczy nie sięgają. Powrócić, gdy wszystko się uspokoi, stać się nową osobą. - Podrapał się po potylicy. - Najlepsze w fabrykowaniu śmierci są Kruki, ale prędzej uciąłbym sobie obie ręce niż zaufał tym czarnopiórym skurkowańcom. Istnieją też Feniksy, ale... kontakt z nimi bywa utrudniony. Nie wiem jak z klanami - oni zawsze postawią interes frakcji ponad dobro jednostki, zwłaszcza "nie swojej".
Na ostatnie pytanie zaś podrapał się po potylicy.
-Niestety, nie znam szczegółów co do przeszłości Hana - jedyne co widziałem w Oniniwie, to jego wspomnienie w którym odwiedzał swój rodzinny dom. Widziałem tam drzewo genealogiczne rodu szlacheckiego Suzumura, uwzględniające liczne imiona - między innymi Ryuichiego, naszej dwójki, Inuzuki Yoichiego, Nanatsuki Youmu. Potomkowie Hana, zrodzeni przez niegdysiejszego Jeźdźca Głodu, Kabuto. - Westchnął. - O samym Hanie też nie wiem dużo. Ot, był bękartem rodu który przeżył tragedię w mieście. Do tego... jest martwy, ale żyje. Wspominał coś o tym, że "jak poznał śmierć, to przestał się jej obawiać". Poza tym... wygląda bardzo młodo. Maks trzydziestka, długie rude włosy, złote oczy.
Podrapał się po potylicy.
-A co do ich umiejętności... daj mi moment, muszę sobie przypomnieć.

[Mei]

Im dalej brnęli w temat szeroko pojętej filozofii, tym łatwiej było się w tym wszystkim pogubić. Nawet jeśli znała swoją opinię i rozumiała każde z pytań, zdecydowanie potrzebowała chwili. Dokładniej to momentu, aby się wyciszyć i wszystko ubrać w odpowiednie słowa. Smukłe dłonie ponownie złapały za czarkę. Po pociągnięciu łyka, wizualizacja przychodziła prościej, podobniej jak słowa mogłyby z niej wypływać, racząc rozmówcę melodyjnym, przyjemnym dla ucha głosem. Nie nastąpiło to od razu. Zdążyła wypuścić powietrze przez usta, zmienić otoczenie na pole walki i oszacować, czym kierowały się osoby z klanu. Dopiero gdy miała przed sobą odpowiedni obraz mówiła do niego, lecz jej oczy utkwione były w przestrzeń pełną szkarłatu i ciemności - Dokładnie, wszystko będzie zależało od perspektywy - uśmiechnęła się delikatnie - Dla jednych shinobi będzie dobrem zwalczał dobro, dla drugich dwa zła będą się z sobą ścierały. Każdy z nas czegoś doznał, którąś w stronę kieruje swój gniew i tak będzie odbierał sytuację. Ciężko powiedzieć, czy istnieje osoba, która nie żyje w swojej własnej bańce - mrugnęła dwukrotnie, patrząc nie w przestrzeń, a na oblicze swojego brata. Czy tego się po niej spodziewał? Chciał coś więcej, mniej? Powinna coś dodać? Tak dawno nie rozmawiali, że zastanawiała się, ile widzi z niej na wylot, a ile pozostało zagadką - Myślę, że dla samego siebie możesz być niewinnym i usprawiedliwiać, że zabijasz, aby chronić bliskie Ci osoby. Jednakże dla przeciwnej strony, taki nie będziesz, bo w drodze wojny i tak kogoś mu odbierzesz. W ten sposób pętla nienawiści się tylko nakręca - westchnęła, zawsze tak było. Nieważne, co zrobiła, świat działał tak samo. Jednostki rodu szły na walkę, przelewały krew, mówiąc o chwale oraz czynach, jakie osiągnęli - pozbawiając życia dziesiątek żołnierzy. Pierwotnie chciała ocalić wszystkie istoty, oszczędzić im bólu, to jednak dawno przestało leżeć w jej kompetencji. W aktualnej sytuacji mogła próbować ocalić wyłącznie siebie, podejmując decyzję, które zaważą na losie bliskich, bądź tych co ją otaczali.
- Właściwie to nie - zaśmiała się, spoglądając na pustą czarkę. Więcej nie potrzebowała, ba nawet nie chciała. Pozostałość alkoholu przypadła gospodarzowi. Skoro nie piła, mogła skupić się na pytaniach i za ich sprawą się zrelaksować. Tylko skoro teraz nie trenowali, musiała trzymać się spraw przyziemniejszych. A te wprowadzały zamieszanie do jej głowy. Cesarstwo w tym momencie mogło na nią polować, a nawet jeśli nie, to i tak spodziewała się pytań - Gdzie załatwiała swoje sprawy? Dokąd się udała? Przecież pewnie zdawali sobie sprawę, że w Ryuzaku powinna o wiele mniej zabawić. Zanurzyła palce we włosach, kiwając głową. Przygotowała się na najgorsze, wiedząc, że takowy azyl mógł nie istnieć. Nie znała się na organizacjach, ba do żadnej nie dołączyła. Jednakże, Natsume wiedział więcej, a zatem mógł znaleźć opcję, która byłaby doskonałym rozwiązaniem. Na pierwszą kwestię pokręciła jedynie głową, dłonie dalej trzymając na głowie. Niedawno się podpisała, co oznaczało, iż nie było opcji, aby teraz wyskoczyła z czymś takim. Jeśli dobrze rozumiała swoją sytuację, to by jedynie jej zagroziło. A przecież... tak bardzo chciała się uratować - Czyli ukrycie się, frakcja lub Feniksy, skoro Krukom nie ufasz - znowu westchnęła, lecz wtedy jej oczy zabłysły, dłonie nagle zostały oderwane. Położyła je mocniej, niż zamierzała na stole - Shigeru i Reika, czy oni byli ważni dla klanu? Może Twoja znajomość z nimi mi pomoże. Sprawi, że... będę bardziej godna zaufania dla Senju. Co o tym myślisz? - nie mówiła, że ma poparcie u szlachciców, na to było za wcześnie. Jednakże ciągle szukała czegokolwiek, co mogłaby chwycić i wykorzystać, a przy tym nikogo nie zawieść. Nie chciałaby rykoszetem trafić w Kazumę - zbyt jej na nim zależało. Stąd nawet jeśli mogła, nie zamierzała wykorzystywać jego uczuć. Nie była taka zła, jaką mogłaby się wydawać w parku. Miała swoje uczucia, a przynajmniej część z nich, które nie uległy deformacji.
Informacje o Antykreatorze, nieco ją uspokoiły. Czuła się, jakby dostała zimnym kubłem wody, przywracając świadomość do pionu. Mięśnie się rozluźniały, pulsowanie zniknęło. Brwi za to delikatnie się uniosły, oczy rozszerzyły. Był martwy, ale wciąż żywy? Co to w ogóle oznaczało? Czy w takim razie - był nieśmiertelny? Zamrugała kilka razy, nie wiedząc jak mogłaby pomóc w jego ubiciu. Do tego na umiejętności klanu musiała poczekać, a to oznaczało cierpliwość. W tym stanie mogła wytrzymać, ale jak długo za nim ponownie jej odwali? Westchnęła, patrząc wzrokiem w sufit. Hachiro wydawał się spokojny, lecz gdy tylko zerknęła w jego kierunku, widziała, że udawał. Ciało delikatnie drgało, bał się, ale nie jego, tylko o nią. Pogłaskała go czule, przywracając na buzię spokój i delikatny uśmiech. Nie zadziałało - Natsume-sama, pozwól, że wyjaśnię. Podczas wizyty w Shinrin, moja pani poznała szlachcica wywodzącego się od Osumo Senju. W obecnej chwili miałaby warunki, aby u nich się schować. Zwłaszcza, że jego ojciec przynajmniej z opowieści oraz wyglądu domu wydaje się być politycznie wpływową jednostką - dorzucił swoje trzy grosze, patrząc uważnie w kierunku Yukiego. Nawet jeśli ten myślał nad umiejętnościami Jugo, nie przeszkadzało mu, aby naświetlić wcześniejszą sytuację. Nie zdając sobie sprawy, iż białogłowa patrzyła w przypływie frustracji na niego, wiedząc, iż te informacje powinny się wydobyć z jej ust.

[Natsume Yuki]

Natsume skinął lekko głową, chcąc w ten sposób wyrazić że rozumie co dziewczyna ma na myśli. Wyciągała jak najbardziej prawidłowe wnioski - to, że wszystko zależy od perspektywy patrzącego na konflikty, i że nie istnieje coś takiego jak czyste dobro, gdyż takowe nie może istnieć - zakładałoby to przecież, że istnieje również czyste zło. Każda istota rozumna mogła zostać wpisana w spektrum pomiędzy czernią i bielą, lecz nigdy nie byłaby ona w stanie sięgnąć żadnego ekstremum, gdyż to nie było wykonalne. Czyste dobro było osiągalne tylko i wyłącznie dla bogów, którzy nie mają żadnego prywatnego interesu w czynieniu tegoż dobra; czyste zło było zaś siłą natury, niepowstrzymane i niemożliwe do zrozumienia, czyniące chaos tylko dla samego siania chaosu. Nie było żadnego szaleńca, który wszedłby na ten poziom - nawet NES, który był najbliższym sile natury z wszystkiego co widział w swoim życiu. A co do życia w swojej bańce... z tym nie do końca by się zgodził, bo chociaż wielu rzeczywiście ma tak zakrzywione odczuwanie rzeczywistości, istnieje równie wielu ludzi którzy z takich baniek się wydostali - czy to z własnej woli, przez swoje decyzje, czy zostali z niej wydarci siłą przez zderzenie ze światem i doświadczeniem czegoś czego by się nie życzyło nikomu innemu. Nie zamierzał jednak w jakikolwiek sposób narzucać komuś swojej opinii - może z czasem ona sama również zacznie zauważać ten brutalny świat nieco inaczej niż teraz.
W końcu na tym polega osobisty rozwój.
-Trudno zaprzeczyć - stwierdził w końcu w odpowiedzi na ostatni argument. - Ludzie to istoty napędzane żądzą krwi. Niezależnie od czynników czy tego po czyjej stronie leży racja, konflikty prędzej czy później i tak zawsze się pojawią - ludzkość zawsze znajdzie powód by rzucać się sobie wzajemnie do gardeł. Nawet jeżeli uda się złamać to koło, z czasem i tak zostanie ono naprawione bądź odbudowane. A jeżeli ktoś próbuje powstrzymać to szaleństwo - zwykle kończy z łatką szaleńca lub głupca.
Wzruszył ramionami. Świat nigdy się nie zmieni.
Uśmiechnął się lekko, gdy dziewczyna potwierdziła że Yuki nigdy nie zakładał że jest dobrym człowiekiem. Bo i za takiego zupełnie się nie brał. Był wyszkolony do tego, by być zabójcą. I niezależnie od tego czy miał swoje powody - czy to rozkazy od przełożonych lub zleceniodawców, czy to powody prywatne, czy to usprawiedliwienia własnych czynów - nie zmieniało to faktu, że na jego rękach spoczywała krew dziesiątek, jeśli nie setek ludzkich istnień. Nawet jeśli tymi którzy padli od jego oręża byli bandyci lub zbrodniarze, nie zmieniało to faktu że on sam na swój sposób też do nich dołączył. Najgorsze w tym wszystkim zaś było, że nie odczuwał wyrzutów sumienia z tego powodu - robił co uważał za słuszne lub to co do niego należało, nie mniej, nie więcej.
Na następne pytanie Yuki początkowo nie odpowiedział.
-... byli dziećmi poprzedniego lidera Senju - stwierdził w końcu. - Lider ten jednak abdykował i opuścił klan, dlatego możliwe że będą na taką "znajomość" patrzeć krzywo. Potomkowie zdrajcy, co z tego że Shigeru zginął na misji dla klanu...
Wtedy usłyszał słowa Hachiro, który wyjaśnił sytuację Mei i możliwość ukrycia jej. Yuki lekko skinął głową, lecz na jego twarzy pojawił się lekki wyraz niechęci.
Politycy.
-W obecnej chwili, ale na jak długo? - stwierdził, po czym pokręcił lekko głową. - Politycy to parszywe węże, które zmieniają swoje zdanie i nie zawahają dźgnąć Cię w plecy, jeśli tylko zauważą że mogą na tym coś zyskać. Wolałbym już zaufać mafiozie niż politykowi - mafioza miałby przynajmniej na tyle honoru, by dźgnąć Cię od przodu.
Westchnął.
-Dla polityków i szlachty ludzkie życie to zabawka, którą mogą wykorzystywać - lub zniszczyć - dla własnych celów i dla własnej rozrywki. Nie mają honoru, nie mają skrupułów - uznają je za zbędne utrudnienia na swojej drodze. Owijają Cię wokół swojego palca i liczą, że będziesz tańczyć tak jak oni Ci zagrają - a jeśli okażesz wystarczająco honoru lub dumy, by nie dać się wciągnąć w ich gierki, okazują swoje prawdziwe oblicze: reagują wściekłością i natarczywością, bo w ich oczach to Ty robisz coś złego, sprzeciwiając się ich woli.
Machnął ręką.
-Miałem do czynienia z politykami dostatecznie długo, by nie czuć wobec nich ani grama szacunku. A nawet wyhodować w stosunku do nich czystą pogardę.
W końcu napełnił swoją czarkę jeszcze raz, i wypił kolejną porcję umeshu. Odetchnął lekko, zadowolony, po czym w końcu wyciągnął z jednej z toreb mały zwój, w którym zapisywał część swoich notatek.
-Juugo to... bardzo specyficzny klan. Poprzez wpływ tajemniczej chakry, są w stanie swobodnie kontrolować własne ciało, przerabiając je na wszelkie formy jakie tylko im są potrzebne. Stworzenie olbrzymich pazurów lub ostrza na przedramieniu? Żaden problem. Tarcza na plecach? Proszę bardzo. Wyrzutnia chakry? Żaden problem. Są nieludzko silni, potrafiąc bez problemu przebić granice ludzkich zdolności. - Westchnął. - Nie przychodzi to jednak bez ceny. Energia jest tak duża, że jej natłok na ciało jest w stanie wprawić ich w stan szaleństwa, w którym nie kontrolują swojej agresji i mordują wszystko wokół siebie. Dlatego każde użycie tej mocy wiąże się dla nich z olbrzymim ryzykiem.

[Mei]

Świat właściwie nigdy się nie zmieniał. Cały czas jego obraz przedstawiał się tak samo, napędzając niekończącą się machinę śmierci i bólu. Zastanawiała się, kiedy właściwie doszło do niej, że nigdy nie była w stanie się temu przeciwstawić. Kiedy zrozumiała, że nie uratuje tych, co stoją po drugiej stronie barykady. Od czasu kiedy wyszła z laboratorium, nie znała nic poza cierpieniem. Ludzie są okrutni, nie istnieje nikt poza ostatnim członkiem rodziny - tak wtedy myślała. Dopiero później przyszła ochota na coś więcej, niż zwykłe podróżowanie - była nim próba ocalenia ludzi w zasięgu wzroku. Nawet w Raigeki o tym mówiła, będąc tą, której pobudki są dobre. Jak teraz by na nią spojrzano, skoro była tak szara jak tylko się dało? Dalej byłaby z tamtej perspektywy "dobra"? Czy niosłaby jedynie śmierć tym, co stanęli po drugiej stronie? Jednego mogła być pewna - jej ogląd nie został spaczony przez zemstę. Chciała zabić swojego ojca, by dokonać ostatni akt pomocy dla wykorzystywanych ofiar, po tym... Będzie wolna, martwiąc się o własne bezpieczeństwo. Oczywiście, do tego czasu nie mogła usiąść na laurach. Musiała baczniej obserwować swoje otoczenie, niejako popadając w paranoję. Kto i kiedy zaatakuje? Z której strony? Znowu spojrzała w kierunku ścian, doszukując się jakiejś luki. Chyba zaczynała rozumieć, przez co przechodził białowłosy. Będąc tułaczem, liczył się z każdym zagrożeniem, wiedząc, iż Cesarstwo depcze mu po piętach. Kolejne konflikty wybuchały, co oznaczało, iż nawet ta wojna mogła się okazać gwoździem do jej trumny.
- Dalej nie rozumiem, czemu po jednej straconej bitwie Uchiha postanowili zaatakować Kaminari-Inuzuka. Była to chciwość, głupota, czy kolejne nieporozumienie stron? - głośno pomyślała, pamiętając, iż już wcześniej do tego doszło. Mostem łączącym obie frakcje miało być małżeństwo, które doprowadziło do kolejnej katastrofy. Kto za tamtą sytuacją stał? Prawdopodobnie wiedzieli o tym nieliczni oraz tamten chłopak, mówiący, że zna odpowiedź. Nawet jeśli po latach by go odszukała, nic by tym nie osiągnęła. Jedna informacja w morzu nie zmieniała niczego. Podobnie jak relacja Reiki i Shigeru z Senju, nie mogłoby ją uratować. Jak się okazało byli potomkami zdrajcy, który abdykował, zostawiając swoich. Dla przykładu Natsume zniknął i nie wrócił, pozostawiając po sobie niezbyt ciepłe uczucia. Yuki go nie szukali, dopóki się nie pojawiła. Zamiast szczerości, uraczyli ją wygodnym kłamstwem. Innymi słowy zagrywanie tej karty jedynie pogorszyłoby jej wizerunek. Westchnęła. Niepotrzebnie przywołała niemiłe wspomnienia.
Coś w niej pękło. Powieka drgnęła, błyskawice biły od niej w kierunku lisa. Chciał dobrze, lecz jedynie sprawił, że zrobiło się nieprzyjemnie. Już wcześniej usłyszała jakie było zdanie brata w kierunku polityków. Fałszywe towarzystwo, przepełnione sztucznymi uśmiechami. Wypisz wymaluj świat spisków, gdzie nic nigdy nie było pewne. Wbiła palce w blat, patrząc poważnie w kierunku Yukiego. Hachiro, jednak nie czekał, postanowił uderzyć ponownie. W końcu, gdy rozmawiał o swojej pani, nawet jeśli miałby się narazić na jej złość - wszystko robił dla jej własnego dobra - Będą idealnym azylem dla Mei-sama, do czasu, aż nie nawiąże kontaktu z Feniksami. Otóż nawet jeśli zawitałaby do świata, który ją ominął u Yuki, tam mogłaby czuć się bezpiecznie. Szlachcic darzy ją uczuciem oraz jest skory, aby z nią współpracować. Nawet jeśli w Twojej opinii wydaje się to śmieszne, tak nie bez powodu ten chłopak został towarzyszem kobiety. Z resztą osobiście zadbałem, aby dobro mojej właścicielki nie zostało przekreślone dla jakiś gierek - powiedział spokojnym tonem, zamykając na moment powieki - Hachiro! - nie wytrzymała, zwracając swoje ślepia w kierunku lisa. Oczy zapłonęły, zaś buzia pokazała ukrywaną wcześniej złość. Zdecydowanie nie powinna odwlekać rozmowy o ich potajemnej konwersacji. Czuła w tym momencie, że podczas transu ominęło ją coś niezwykle ważnego. Czyżby to oto chodziło? Dlatego Kazuma się tak zmienił - nie naciskając, dając jej chwilę wytchnienia, a także przejmując się jej problemami? To wszystko było dziełem jej kompana? Prawda była bolesna, co oznaczało konfrontację i to w chwili, gdy postawi stopę w Hayashimurze - Nie zrozum go źle. To co powiedziałeś dużo mówi o tym, co sama dostrzegłam, lecz muszę przyznać, iż on ma rację - wskazała dłonią na zwierzaka, przyjmując ponury wyraz - Szlachcice mają swoje wady, lecz jednocześnie odczułam troskę, gdy go najbardziej potrzebowałam. Mogło to być tylko grą, lecz za fasadą własnego samolubstwa widziałam szczerość. W tym jednym przypadku, wiem na czym tam stoję. Nawet jeśli on nie wie o moim pokrewieństwie z rodem Suzumura, ani o Tobie. Z resztą dla niego jesteś prawdziwym przykładem za zjednoczenie wysp -opuściła głowę, wyrażając swoje przemyślenia oraz obserwacje miękkim tonem. Była zła na swojego przyjaciela, lecz na jej buzi ponownie zagościł spokój. Daleko było jej wewnętrznie do opanowania się, czy pozbawienia wątpliwości, lecz to zawsze był jakiś start.
Gdy usłyszała o przypadku Jugo, nie sądziła, aby ktokolwiek był zdolny do takich rzeczy. Dowolna manipulacja ciałem, do tego niezwykle silne umiejętności. Płacili przy tym psychiką, mordując ludzi oraz wyzbywając się resztek człowieczeństwa. Idealne maszyny do zabijania. Do tego Han był jednym z nich, mógł być nieśmiertelny i zagrażał wszystkim shinobi. Nie mogło być gorzej - W takim razie jak się bronić przed czymś, co przekracza wszelkie pojęcie? Z tego co mówisz, mogą walczyć zarówno w dystansie, jak i w bliskim zasięgu. Do tego ich siła jest monstrualna... Naprawdę nie pozostaje nic poza ucieczką? - zmarszczyła czoło, rozmyślając - No i jeszcze jedna sprawa. Czy Han ma kogoś z kim współpracuje?

[Natsume Yuki]

Ponownie sięgnął do niewielkiej gurdy postawionej na stole, napełnił sobie czarkę kolejną porcją alkoholu, i wychylił ją powoli, delektując się smakiem moreli. Niektórzy mogliby pomyśleć, że przez hardkorowy styl życia przyzwyczaił się do spożywania napitków, być może nawet popadając w nałóg - w końcu zarówno podczas ich ostatniego spotkania, jak i teraz, Yuki często popijał różnego rodzaju napoje wyskokowe. W sumie pośród shinobi nie było to nic dziwnego: niektórzy, co bardziej wrażliwi, poszukiwali w procentach jakiejś odskoczni i utopienia własnego sumienia - inni zaś po prostu pili dlatego, że mogli, gdyż używali przepychu który zdobyli własnymi rękami. Jak zaś było z Natsumem? Cóż... najprawdopodobniej była to opcja numer trzy. Po pierwsze, nie pijał wcale tak wiele, dwa - robił to głównie nudów i dla faktu że z delikatnym szumieniem w głowie łatwiej było mu układać sobie natłok myśli który kolebał mu się między uszami. Może brzmiało to dziwnie, że alkohol pomagał mu w myśleniu... ale jeżeli taka była prawda, to jak inaczej to nazwać?
Plus, wbrew pozorom, łatwiej mu było zachować czujność. Głównie dlatego, że miał bardzo mocną głowę, a przeciwnicy widząc kogoś pijącego zakładają, że ten łatwiej popełni błąd.
Natsume lekko zmarszczył brwi, słysząc słowa dziewczyny na temat początku konfliktu między Kaminari i Uchiha. Zaraz, to Uchiha zaatakowali pierwsi? Jakoś ciężko mu było uwierzyć że prowokatorami konfliktu byłby już osłabiony przez porażkę pod murem klan. A przynajmniej o ile dobrze pamiętał, ówczesna liderka Uchiha nie była głupia - nie zrobiłaby tak podstawowego błędu jak wywoływanie wojny której na pewno nie byłaby w stanie wygrać, lub przynajmniej utrzymać własne ziemie.
-Jakoś ciężko mi uwierzyć, że to czerwonoocy zaczęli wojnę - powiedział, popijając kolejny łyk napitku. - O Uchiha można powiedzieć wiele rzeczy, ale o tak skrajną głupotę bym ich nie oskarżał. Strzelam że to Kaminari tutaj wykorzystali osłabienie Uchiha po fiasku pod murem, i postanowili przelać swoje frustracje na konflikt. Albo zainscenizowali atak Uchiha na siebie, żeby światu pokazać że "odpowiadają na agresję". Słyszałem o takiej taktyce, tchórzliwej ale czasami skutecznej.
Natsume spojrzał na Hachiro, który zaczął swoje wywody na temat możliwej pomocy od szlachcica co do przechowania Mei przez najtrudniejsze momenty - i zmrużył nieco oczy, zastanawiając się jak w ogóle powinien zareagować na tego typu rewelacje. Z jednej strony odczuł lekkie ukłucie nieufności, kiedy okazało się że ten szlachetka "darzy Mei uczuciem", gdyż po prostu jego wewnętrzny pragmatyzm nauczył go że takie zagrywki były zazwyczaj tylko sprytnym oszustwem ze strony dwulicowego mężczyzny wiedzionego ciekawością. Z drugiej jednak... tak jak wspomniał wcześniej, nie może prowadzić dziewczyny i narzucać jej swoich opinii jako te, których powinna wysłuchać i być może się nimi kierować. Jedyne co może jej dać, to rady i swój wgląd w sytuację - czy je wysłucha i weźmie do serca, czy odrzuci i pójdzie swoją drogą, należało tylko do niej. Białowłosy po prostu odczuwał że widział dostatecznie dużo, żeby móc podzielić się doświadczeniem ze swoją siostrą - by nie musiała przeżywać czegoś, czego da się uniknąć.
Spojrzał w stronę Mei, która zbeształa swojego czworonożnego kompana, a później sama przedstawiła swój punkt widzenia co do tego szlachcica z Shinrin. Yuki lekko kiwnął głową na znak że zrozumiał co ma na myśli - lecz jego wyraz twarzy ani trochę się nie zmienił. Nawet gdyby próbował (a nie próbował), to i tak by nie ukrył faktu że zupełnie nie ufał "wyższej strefie". Tak jak wilk nie zrozumie człowieka, tak wojownik nie zrozumie szlachcica. Szlachcic nigdy nie pozna brudu życia człowieka walczącego o każdy dzień, a wojownik nie odnajdzie się w wymuskanym i zakłamanym świecie bogaczy, polityków i obłudników.
-"Towarzysz", huh. - mruknął, po czym westchnął ciężko. - Być może dał Ci troskę dlatego, że rzeczywiście był szczery - a być może zrobił to dlatego, że widział że tego potrzebujesz, i dał Ci to tylko dlatego że sam zamierzał później na tym zyskać. Po wyższych sferach nie można się niczego spodziewać. - Prychnął cicho. - Przynajmniej miej pod ręką jakiś sztylet, na wypadek gdyby zaczął sobie pozwalać na zbyt wiele. Granie na emocjach to ich specjalność.
Następnie zaśmiał się gorzko.
-Gdybym dostał jeden Ryo za każdy raz kiedy słyszałem tego typu słowa od polityków w pałacu, to mógłbym sobie postawić drugi zamek w Hanamurze. Albo i trzeci, gdybym dostawał dwa za każde takie słowa bez szczerości.
Ostatecznie jednak westchnął ciężko.
-I tak wiem że cokolwiek powiem, i tak będziesz planowała tam powrócić gdy tylko będziesz mogła. Nie mogę Ci też narzucać decyzji, gdyż tak jak mówiłem - to Twoje życie. Po prostu... nie chcę, żebyś zderzyła się ze ścianą rzeczywistości, gdyby się okazało że moje słowa są prawdziwe. Żebyś nie dała się zaślepić emocjom i uzależniła od niego. Trafiła w jego sieć.
Wstał i podszedł do dziewczyny, kładąc jej rękę na ramieniu.
-Jesteśmy nie tylko potomkami szlachty Juugo, ale przede wszystkim - jesteśmy rodziną liderów rodu Yuki. Może w dzisiejszych czasach nie każdego obchodzi honor, ale istnieje coś ważniejszego. DUMA. - Uśmiechnął się delikatnie. - Tylko duma trzyma shinobi przy życiu, niezależnie w jak głębokim gównie jest. Jeżeli pozwolimy innym odrzeć nas z dumy i wolności... to tracimy wszystko, czym tak naprawdę jesteśmy.
Cofnął się o krok, i wrócił na swoje miejsce siedzące po drugiej stronie biurka.
-Czy współpracuje?... - Podrapał się lekko po podbródku. - Cóż, nie nazwałbym tego współpracą, a służbą. Nie wiem jak z armią, ale na pewno ma swój oddział czterech Jeźdźców - przybocznych o niezwykłej sile i bezwzględnej brutalności. Jednego z nich spotkałem pod Oniniwą - NES. Tak psychopatycznego szaleńca dawno nie widziałem... - Wzdrygnął się lekko. - Świr wypuścił na nas Sześcioogoniastego, tylko dlatego że mógł. Uznał że to będzie zabawne. A ukrył to pod "chęcią" Hana do wymazania Oniniwy z oblicza świata.

[Mei]

Gdy nad tym rozmyślała, nawet nie wiedziała, kto zaczął starcie. Powiedziała, że Uchiha, lecz właściwie przekazała jedynie pogłoskę, szerzącą się wśród ludności. Będąc w Antai usłyszała rozmowę ludzi, podobnie jak i w prowincji kupieckiej do której się udała. Prawdopodobnie, gdyby przeszła przez Sogen, doszłoby do jej uszu, że to Kaminari zaczęli i tak w kółko. Kto miał rację w tym wszystkim? Ile faktów zdążyła pomieszać w procesie przyswajania wiedzy? Miała wtedy swoje problemy, rzeczy do poskładania, nie zdziwiłaby się, gdyby w tym temacie popełniła błąd. W końcu i tak, spór zawrzał, doszło do konfliktu, teraz toczyła się wojna - to było najważniejsze. Teraz Uchiha musieli bronić oraz atakować, zaś Kaminari-Inuzuka, nacierać na nich. Potencjalne jednostki, mogły wspierać każdą ze stron, lecz ile minie za nim na pole walki uda się inny ród, widzący profit w osłabieniu czerwonookich? Mogła tylko zgadywać, kto zacierał rączki, szykując swoje wojska do bitwy. Nieustanne koło znowu miało się nakręcić, pochłaniając kolejne istnienia.
- Właściwie, mogłam coś pokręcić - spojrzała z konsternacją, próbując sobie przypomnieć jakieś konkretne detale - Masz rację, że osłabieni Uchiha nie powinni się angażować w kolejne podboje, jednakże udało mi się usłyszeć jedynie plotki. Rekiny były spragnione zemsty i krwi, im więcej tym lepiej. Świat czasami wydaje się takim absurdalnym miejscem - westchnęła, rozkładając ręce. Właściwie wielu z tych osób, mogło kogoś stracić i teraz wypowiadało modły, by sprawiedliwość sięgnęła odpowiedzialnych. Sama najchętniej wróciłaby do medyka odpowiedzialnego za jej powrót do sił po upadku, lecz nie tędy droga. Po zabiciu wszystkich odpowiedzialnych nie poczułaby się lepiej, pozostałaby jedynie pustka i niedosyt. No bo przecież nie mogła im przywrócić życia, ani tym bardziej cofnąć czasu.
Czy rzeczywiście powinna ufać Kazumie? Czuła jak szpilki powoli nakłuwają jej ciało, ból przypominał o nieufności, którą wcześniej darzyła każdą napotkaną osobę. Nigdy nie była zdolna do posiadania kogokolwiek, kogo szczerze mogła nazwać towarzyszem. Jednakże w jego przypadku, coś w niej pękło, sprawiło, iż mimowolnie chciała zaufać, nawet jeśli pakowała się w jeszcze większe bagno. Potrzebowała chwili do przemyślenia, kiwając posłusznie głową na propozycje sztyletu. Broń zawsze trzymała pod ręką, nawet jeśli pozostawała poza zasięgiem wzroku. Wszakże znikąd mogła zrobić sobie kilkanaście ostrzy nasyconych jej własną czakrą o zimnym charakterze, lecz coś metalowego również powinna posiadać. Najlepiej, aby broń, w którą się uzbroi była równie niepozorne, co jej limit krwi. Tylko, czy we właściwym momencie się nie zawaha? Chwila nieuwagi oznaczała śmierć. Emocje były istotne, dlatego musiała zacząć nad nimi panować, zwracać większą uwagę. Była łatwym celem, dlatego wzniosła wokół siebie mury, które z każdym dniem opadały, odsłaniając emocjonalne wnętrze - Czy jeśli powiem szczerze, że podziwiam Twoje dzieło, chciałbyś bym przekazała jeden ryo na budowę kolejnego zamku? - zaśmiała się w szczery sposób. Promienie rozświetliły lico, zaś usta rozszerzyły się w uśmiechu. Dwukolorowe ślepia, które niedawno płonęły w kierunku Hachiro, napełniły się przyjemnym blaskiem. Migotały w świetle, który wypełniał pomieszczenie.
Miał całkowitą rację. Chcąc podjąć odpowiednią decyzję, potrzebowała tam wrócić i skonfrontować się ze szlachcicem. Niezależnie od tego, co postanowi, wzięła sobie jego radę do serca, a także przyjęła troskę jaką ją otoczył. Zdecydowanie tego jej brakowało - brata, który doradzi oraz wyrazi swoje zdanie. Gdy dotknął jej ramienia, spojrzała w kierunku jego twarzy. Wewnętrznie odczuwała mieszankę bólu i szczęścia. Pierwsze uczucie zwiastowało stratę, zaś drugie pojawiło się z zarówno dotyku, jak i wypowiedzianych przez niego słów. Duma. Nawet jeśli wywodzili się z rodu Suzumura, wciąż istniało światło, a była to linia idąca od Yuriko. Ona dzięki temu była jego siostrą, co w obecnej chwili dawało jej nieopisaną dotąd radość, przewyższającą kłucie w środku. Instynktownie złapała go za dłoń, przyciągając do siebie. Jeśli jej pozwolił delikatnie przytuliła się do niego, głowę opierając na jego ramieniu - Dziękuję - w oczach zalśniły łzy - Dzięki Tobie w ciemności, zaczęłam dostrzegać przebłyski światła. Gdy powiedziałeś mi, że pochodzimy od samego Antykreatora, było to dla mnie frustrujące. Nie potrafiłam się z tym pogodzić, jednakże dziedzictwo mamy oraz to co ty zrobiłeś przynosi ulgę. Naprawdę jestem dumna, że mogę być jej córką oraz siostrą ukochanego brata. Nikomu nie pozwolę tego odebrać, masz moje słowo - wcześniej potrzebowała się podnieść z kolan, aby móc zrobić to, co podpowiadała głowa. Teraz, jednak puściła go, dłońmi ocierając kropelki łez. Szczęście wymalowane na jej buzi, pozostało przez długi czas, aż nie zapytała o współtowarzyszy Hana.
Ten szaleniec poza monstrualną siłą, miał własny oddział, w który skład wchodziło czterech Jeźdźców. Przypominało to apokalipsę, lecz bez znaków na niebie oraz trąbienia. Zamiast tego byli ludzie odziani w silę z własnym potworem, którym był sześcioogoniasty. Samo wspomnienie, że tego rodzaju bestia istnieje, sprawiło, że trzy razy zamrugała. Parę miesięcy temu usłyszała o legendzie o demonach z różną ilością ogonów, teraz.. to ziarenko, które było prawdą, wykiełkowało, stając się ogromnym drzewem - Sześcioogoniasty? - powtórzyła niepewnym głosem - Chcesz mi powiedzieć, że te demony z legend istnieją i jeden z nich został wypuszczony dla zabawy przez NES'a? - głośno wciągnęła powietrze - Jak wyglądał? Czym był oraz co potrafił? Całkiem niedawno w Raigeki opowiedziano mi o nich jako czymś wyimaginowanym, teraz zaczynam sądzić, że bajeczki dla dzieci od zawsze były skrywanym przed światem koszmarem - zawahała się na moment, kontynuując - Jak został powstrzymany? Każda informacja się przyda, na wypadek, gdyby coś takiego się powtórzyło.

[Natsume Yuki]

Trudno tu nie było przyznać odrobiny racji. Dzisiejszy świat był naprawdę popapranym i pokręconym miejscem, w którym nic nie było takie jak powinno być na pierwszy rzut oka. Kiedy wszystko było otoczone wojną, stare ideały i mentalność praktycznie całkowicie zanikały, ustępując miejsca brutalności i pomijaniu podstawowych zasad etyki i praw. Żołnierze mogli sobie pozwalać na zbrodnie, bo przecież "walczą dla dobrobytu swojego klanu". Politycy obracają kota ogonem, przedstawiając sytuacje godne potępienia jako bohaterskie czyny, warte powielania. Zwykli cywile, popchnięci do ostateczności przez biedę, głód lub tragedie których byli świadkami, zapominali o swoim człowieczeństwie, przestawiając się na czysty instynkt i chęci przetrwania. W głowie Natsumego ponownie pojawiło się to samo pytanie, które wcześniej zadał sobie widząc płonącą Fuyuhanę podczas Zimnej Wojny.
"Czy człowiek oszalał?"
-Nie szkodzi, przypuszczam że większość z tego co się słyszy z pogłosek to jest mieszanka wszelkich teorii z tylko małym ziarnem prawdy - powiedział, lekko wzruszając ramionami. - A to z rekinami to też bardzo dobra analogia. Dlatego właśnie na scenie politycznej nie można okazać nawet najmniejszej oznaki słabości - jeżeli sobie się na to pozwoli, to zostanie się rozszarpanym na strzępy. I dokładnie to dzisiaj widać w Sogen. Uchiha popełnili błąd, który zachwiał ich balans - i sąsiedzi bezlitośnie to wykorzystali.
Polityka światowa. Może i wciąż była to polityka, czyli temat który dla Natsumego był wypełniony kłamstwami, spiskami i innym gównem, ale na tym akurat pochylał się znacznie chętniej niż nad wszelkim mikrozarządzaniem i wykłócaniem się z przedstawicielami frakcji. Głównie dlatego, że polityka światowa polegała w głównej mierze na analizie i poznawaniu oponenta. Sprawiało to, że jeśli miało się chociaż niewielki wgląd w ogólną sytuację, można było mniej więcej poznać plany poszczególnych frakcji. W porównaniu do wszelkich innych form polityki, ta światowa była najbardziej przewidywalna... i możliwa do zarządzania. Dlatego też zdarzało mu się przeglądać mapy świata, analizować informacje o przywódcach klanów i rozważać, z którymi warto utrzymać kontakt, a których lepiej trzymać na dystans... a z czasem, można nawet zacząć zauważać punkty osłabień, które można było wykorzystać do przeprowadzenia ofensywy, czy to politycznej, czy to wojskowej.
Może dlatego tę wersję zarządzania tolerował. Była logiczna w swoim chaosie, przewidywalna w swojej nieprzewidywalności. Można było się na niej skupić, ignorując demagogię doradców i kłamstwa pochlebców.
Na następny komentarz Mei, Natsume zareagował tylko cichym śmiechem.
-Srał pies pałace, pomieszkałem w jednym przez kilka lat i nie zamierzam się dać w nich więcej zamknąć. Mi do radości w zupełności wystarczy moja mała pagoda na uboczu. Tak jak ta w której mieszkałem na Hyuo.
Podszedł do jednej z beczek i wyciągnął z niej mały pakunek, w którym znajdowały się ryżowe krakersy senbei - standardowa przekąska na okrętach ze względu na ich długowieczność i dość przyzwoity smak. Chwilę podróżowali, więc uznał że dziewczyna może będzie chciała coś przekąsić - więc zaproponował jej gestem, aby się częstowała. Sam zaś ponownie łyknął odrobinę alkoholu.
Kiedy dziewczyna najpierw ujęła jego rękę, a później podciągnęła żeby zamknąć go w uścisku, początkowo okazał na twarzy lekkie zaskoczenie - oraz poczuł delikatny wstyd z faktu, że jego wyszkolone do granic możliwości ciało chciało instynktownie wydobyć z karwasza ukryte ostrze do obrony. Ostatecznie jednak udało mu się powstrzymać instynkty, i nie dobył żadnej broni - wiedział przecież, że ze strony Mei nic mu nie grozi, i podobnie on nie chciał żeby on był zagrożeniem dla niej. Dlatego, kiedy się do niego przytuliła, Natsume początkowo po prostu stał, nieco zaskoczony, lecz w końcu również objął dziewczynę jedną ręką, a drugą położył na jej głowie. Może i on sam był na tym etapie już wyzuty z większości emocji, ale rozumiał że są one bardzo ważne - i że dziewczyna teraz potrzebowała jakiegoś oparcia z jego strony. Dlatego po prostu przez chwilę tak stali, objęci, lecz w końcu Natsume delikatnym ruchem odsunął się i pozwolił sobie na spokojny uśmiech.
-Skoro widzisz przebłyski światła, to nigdy więcej ich nie zgub - powiedział wesoło. - Pozwól Twojej dumie utrzymać Cię nie tylko przy swojej sile, ale też przy swojej wartości.
Przez chwilę stanął prosto, widocznie się nad czymś wahając. Ostatecznie jednak, sięgnął za swoje plecy w kierunku paska - i odpiął od niego coś, co z zewnątrz wyglądało jak laska wędrowca, a co obydwoje doskonale wiedzieli że jest ukrytym w pochwie shirasaya miecz chokuto. Shiroi Shi - tachi dzierżone przez ich matkę, liderkę rodu Yuki, które później przeszło na Natsumego i towarzyszyło mu przez prawie dwadzieścia lat życia jako ninja. W tym mieczu znajdował się duch całego ich rodu - ich przodków, ich matki, teraz także i część ducha Natsumego. Samurajowie nazwaliby ten oręż "mieczem ducha" - i takie właśnie znaczenie powinien mieć dla dzierżącego. Sam i tak aktualnie głównie używał zdobytego przed laty artefaktu rodu, Hakuhyo - Shiroi Shi zaś powinien trafić dalej, do następnego, kto wie czy ostatniego członka ich Rodu. Dobył też z torby małą tsubę w kształcie płatka śniegu - tę samą, która znajdowała się na tej katanie przed jej złamaniem pod Sachu no Senjo. Po przekuciu Shiroi Sou na Shiroi Shi przestał używać tsuby, by miecz wyglądał bardziej jak zwykły kij - jednak zachował tsubę, by móc ją zawsze założyć z powrotem.
-... wydaje mi się, że to jest odpowiedni moment, by ci go przekazać. Służył naszym przodkom z rodu Yuki, był też dzierżony przez naszą matkę. Nosiłem go przez prawie dwadzieścia lat, i wielokrotnie uratował mi życie. Niech Shiroi Shi przypomina Ci o Twojej dumie.
Parsknął śmiechem, gdy dziewczyna spytała o sposób na powstrzymanie demona.
-Bijuu? Och, istnieją, jak najbardziej. I tak potężnej siły w życiu nie widziałem. Sześcioogoniasty wyglądał jak wielki ślimak, który wypuszczał z siebie obłoki silnie żrącego śluzu. No i tworzył olbrzymie bomby z chakry, z której jedna byłaby w stanie znieść z powierzchni ziemi ćwierć, może jedną trzecią Ryuzaku no Taki. Przeżyliśmy tę walkę tylko dlatego, że Han stwierdził że mimo wszystko zależy mu na Oniniwie - i pomógł nam w walce i pieczętowaniu.

[Mei]

Najmniejsza oznaka słabości dawała ogromną przewagę. Manipulacja, wykorzystanie jednostki oraz zadanie krytycznego ciosu - wszystko za sprawą jednego momentu. Nic dziwnego, że podczas rozmowy z bratem dokładnie rozmyślała nad precyzyjnym przemyśleniem wszystkiego. Dzięki niemu i Hachiro, wiedziała, że nie tylko potrzebuje poważnej dyskusji z Kazumą, ale także powinna się o wiele bardziej pilnować. Ostatni pobyt pokazał jej jak lekko obchodziła się ze szlachcicem, dając mu szczere uśmiechy oraz pokazując fragment wewnętrznego bytu. Każdy moment słabości pozostał na wierzchu, pozbawiając ją obrony przed atakiem. Politycy, a w tym także jego rodzina, mogła być stadem rekinów, przywdziewających maski dobroduszności. Dlatego potrzebowała strategii, czegoś co wbrew pozorom odzieje ją w dodatkową zbroję. Dawne poczucie bezpieczeństwa prysnęło jak bańka mydlana, otwierając jej oczy - ukazując szerszą perspektywę. Gdy sprawy przybiorą brzydki obrót, nie zawaha się - osłoni każdy zakamarek, stając się osobą, którą pokazała Shinzo. Za zdradę była gotowa zaatakować, nawet zabić, jeśli musiała. Jednakże tego również spodziewała się w drugą stronę. Ludzie byli nieobliczalni, zaś tak jak Natsume wcześniej powiedział, z politykami wszystko było możliwe. W najczarniejszym scenariuszu musiała być gotowa, że relacja wyląduje w gorszym miejscu, niż na rozdrożu. Nawet jeśli chciała tego uniknąć i zdobyć prawdziwego towarzysza.
Na jego słowa, pokiwała twierdząco głową, doskonale rozumiejąc sytuację. Uchiha wykonali wyjątkowo zły ruch, atakując mur i pozbawiając się kontroli nad lawiną konsekwencji. Teraz znajdowali się w tamtym miejscu, wiedząc, iż sojusz dyszy im na karku. Świat powoli o tym mówił, liderzy innych rodów przyglądali się, kto zaatakuje następny?
Minimalizm i mniejsze przestrzenie, miała z resztą podobnie. Posiadłość Kazumy nie bez powodu ją z początku przytłoczyła. Bijący przepych, ogromne pomieszczenia, no i służba, która była na najmniejsze skinięcie palca. Z pewnością coś podobnego doświadczył białowłosy, gdy mieszkał w pałacu. Mogła tylko wyobrażać sobie, jak to wyglądało z jego perspektywy. Parsknęła - Musiał zdecydowanie odbiegać od tego, co szczerze preferujesz. Masz jakieś miłe wspomnienia z tamtego okresu? - dopytała z ciekawości. Sama w odpowiedzi pewnie by opisała swoje wrażenia, lecz jeśli nie teraz, to później. Mieli kilka innych rzeczy na głowie. Natomiast nawet bez historyjki sięgnie po senbei. Od jakiegoś czasu nie jadła, wyłącznie piła. Z kolei skosztowane wcześniej procenty, wymagały jakiegoś posiłku, nawet najmniejszego, aby pusty żołądek mógł przyswoić coś więcej, niż truciznę.
Zmartwiła się. Początkowe stanie i zaskoczenie, doprowadziły do refleksji. Czyżby popełniła błąd? Mimo to zaczekała na to, co przyjdzie później. Brak pospiechu, zadział wyjątkowo dobrze. Czyn został odwzajemniony, przez co pozwoliła sobie na chwilowe zamknięcie powiek. Poczuła przypływ ciepła, nawet jeśli oboje byli zimni. Trochę absurdalne, prawda? Mimo to czuła się wyjątkowo dobrze. Odsłonięta na ramionach skóra nie wskazała żadnej obecności gęsiej skórki, ciało się nie wzdrygnęło - pozostało w pełni rozluźnione. Gdy się odsunął, otworzyła oczy, kierując je w kierunku jego oblicza - Zawsze będzie mi ono przyświecać, niczym gwiazdy na ciemnym niebie - to była obietnica. Miała więcej się nie zatracić, znać wartość dumy i samej siebie. Nie pozwolić nikomu zdeptać tego, co otrzymała od swojej rodziny. Była niezwykle pewna siebie, nawet, gdy zobaczyła, że się waha. Nie rozumiała, skąd to pochodzi, aż nie zobaczyła, co robi. W połączeniu ze słowami oraz wyciągniętą tsubą, jak i chokuto, nie potrafiła ukryć zaskoczenia oraz wątpliwości. Pomimo ich wyciągnęła ręce i lekko się uśmiechnęła. Shiroi Shi był piękną pamiątką, posiadającą cząstki tych, którzy go dawniej dzierżyli - Niezwykłe uczucie. Trzymanie go sprawia, jakby była tutaj nasza matka. Również wszyscy Ci, którzy go dzierżyli. Każda obecność, tak jak i wspomnienia są niemalże namacalne, nawet jeśli ich nie widzę. Dziękuję - skłoniła głowę, powstrzymując łzy od dopełnienia wzruszenia. Zamiast tego wyjęła ostrze, przyglądając się stali. Po nałożeniu tsuby był jeszcze piękniejszy. Idealna sygnatura dla Yuki oraz dopełnienie jej samej. Po krótkim momencie zdjęła śnieżynkę, chowając stal pod postacią drewnianej laski. Usiadła z powrotem na swoim miejscu, opierając broń o stolik, tsubę, kładąc przed sobą.
Wzdrygnęła się, koszmary naprawdę istniały - Pomógł wam? Dziwna z niego osoba, dość... zagadkowa. Natomiast w czym go zapieczętowaliście? Ogromnym słoju, za wielką bramą... - zastanawiała się nad innymi opcjami, w końcu westchnęła - Skoro Bijuu istnieją, ciekawe czy da się je jakoś okiełznać. Na przykład do walki z Hanem, tylko.. czy coś tak absurdalnego, jest w ogóle możliwe?

[Natsume Yuki]

Natsume uśmiechnął się lekko, kiedy dziewczyna spytała o jego możliwe przyjemne wspomnienia z czasów zamieszkiwania w wielkim pałacu w cesarskiej stolicy, Hanamurze. Jeśli miał być szczerym, to nigdy do tego miejsca nie przywiązywał szczególnej uwagi - po prostu dlatego, że nigdy nie uważał tego miejsca za swój dom. Jeżeli cokolwiek miało nosić to miano, to na pewno była to ta mała pagoda na Hyuo. Miał z nią równie dużo miłych, jak i parszywych wspomnień - w końcu to właśnie w niej odnaleziono go po tym, jak wyrwał się z rocznego uwięzienia w pirackich kazamatach. Jednak z drugiej strony... po tym jak ją odbudował z niewielką pomocą wuja i przeniósł się do niej na stałe, z czasem zaczął ją zauważać jak taką swoistą bezpieczną przystań. Jedyne miejsce w którym mógł być całkowicie sobą, wliczając w to jego miłość do muzyki, przesiadywania nad różnego rodzaju tomami prozy, no i trenując do upadłego. Ta mała pagoda była jego rzeczywistym domem, w którym trzymał wszystko co posiadał... nieważne jak mała była to liczba. Kiedy więc otrzymał to pytanie, na moment uniósł wzrok w sufit, przy okazji sącząc odrobinkę alkoholu z czarki. Musiał odpowiednio pomyśleć i sobie wszystko poprzypominać, jeżeli miał dać na to wystarczająco wyczerpującą odpowiedź.
-Szczerze... z pałacu nie pamiętam zbyt wiele, bądź inaczej - wiele z tego wyparłem, gdyż nie czułem się komfortowo. Może i była to siedziba pełna splendoru i bogactwa, lecz czułem się w niej równie dobrze jak w klatce. - Uśmiechnął się lekko. - Chociaż, jeżeli tak pomyśleć, to kilka pozytywnych wspomnień może bym wyciągnął. Głównie z treningów w pałacowych ogrodach, kiedy mogłem wymknąć się ochronie i po prostu utrzymać swoje ciało w odpowiedniej kondycji by móc w każdej chwili walczyć.
Na chwilę zmrużył oczy, lecz niemal od razu uderzył spodem pięści w otwartą dłoń, na znak przypomnienia sobie czegoś.
-Ach, no i był jeszcze moment w którym przyjmowałem pewnego shinobi Ranmaru, niestety już zmarłego - Shijimę. Młodzieniec był malarzem, i to znakomitym - namalował obraz na którym przedstawił mnie wręcz zastraszająco szczegółowo. Nie tylko wyglądem, ale nawet w małych gestach odzwierciedlił mój rzeczywisty stan umysłu jako Cesarza; pokazał człowieka który wiedział co musi zrobić, ale wiedział że nie nadaje się na swoją pozycję. - Westchnął i uśmiechnął się smutno. - Chłopak był geniuszem. Szkoda, że tak szybko odszedł. I to z własnej ręki...
Pokręcił głową.
Sam też wziął jeden z krakersów senbei. Co prawda nie był jakoś kosmicznie głodny, ale rzeczywiście - picie bez jedzenia to proszenie się o problemy. I chociaż zawsze wiedział kiedy przerwać raczenie się napitkiem by następnego dnia nie odczuwać żadnych reperkusji, to i tak wolał dmuchać na zimne.
Przyjął obietnicę Mei, która stwierdziła że nigdy nie pozwoli żeby ktokolwiek zdeptał jej dumę i ugiął jej kark pod swoją wolę, a następnie z uśmiechem przekazał jej rodzinną katanę. Niebieskowłosa przyjęła ją i widocznie się z niej ucieszyła - w końcu miała jakiś dodatkowy hak, przypominający jej o tym skąd pochodziła i co reprezentuje. Zwłaszcza, że było to coś tak wartościowego jak miecz należący do ich przodków - w tym ich matki. Natsume, który z natury był dość bogobojny i uduchowiony, wierzył też że w takim mieczu spoczywała część duszy każdego z poprzednich poprzedników - zarówno Yuriko, jak i jego samego. A teraz, kiedy Mei po raz pierwszy użyje go w trakcie walki, ona również dołączy do tego grona. Spojrzał na dziewczynę, która dobyła katany i przyjrzała się srebrno-białemu ostrzu Białej Śmierci. Widać było że tachi rzeczywiście zrobiło na niej wrażenie, i od razu się do niego przywiązała - na co Natsume musiał przyznać, że nawet się ucieszył. W końcu o to chodziło w dumie rodu... i dumie szermierza, jeżeli dziewczyna zdecyduje kroczyć tą ścieżką.
-To się właśnie nazywa dusza miecza. Każdy szermierz dzierżący dany miecz przelewa w niego część swojej duszy i woli walki. W Shiroi Shi znajduje się honor całej naszej rodziny - w tym Yuriko i mnie. A teraz, gdy sama kiedyś użyjesz go w walce, część Twojej duszy również dołączy do tego grona. - Uśmiechnął się delikatnie. - Jeśli chcesz, mogę Ci podsunąć kilka wskazówek jak się posługiwać mieczem. Albo w formie podstawowej, Chanbara, albo stylem który opracowałem sam - Sengiri no Kokyuu, Oddechem Tysiąca Cięć.
Kiedy dziewczyna wyraziła zaskoczenie faktem że Bijuu istnieją i sam Han pomógł im w walce, Yuki lekko skinął głową. Jeśli miał przyznać, to sam również był bardzo tym faktem zaskoczony - wcześniej zawsze przedstawiano mu postać Antykreatora jako szaleńca, który walczył tylko dla własnego zysku i dla zniszczenia wszystkiego co istnieje. Teraz zaś? Okazało się, że ten człowiek potrafi okazywać emocje... i nawet używać ich w innych celach. Miał jakieś sumienie - w końcu po pokonaniu Demona, mógł spokojnie kontynuować walkę i wymordować ich wszystkich. Wcale nie musiał dotrzymywać swojego słowa, że nie będzie za nimi podążać jeśli oddadzą mu jego wspomnienia...
-Ano pomógł... chociaż sam nie miałem okazji się temu przyjrzeć. - Tu wymownie podniósł tunikę swojego mnisiego stroju, pokazując dziewczynie świeżą, szeroką bliznę, w miejscu w którym przez jego ciało przebiła się szeroka belka. - Odłamki po tej wielkiej bombie wystrzelonej przez demona przeszyły mnie na wylot. Gdyby nie pomoc medyka z Ryuzaku, Yokagego Mujina, teraz latałbym sobie pośród skowronków.
Pogładził się po zarośniętym podbródku.
-O ile dobrze pamiętam, Han skorzystał z jakiejś techniki by zapieczętować demona... w człowieku. Takeshi mu chyba było, taki młodzik. Nie wiem jak miałaby działać kontrola czegoś takiego, ani jak działa ta pieczęć - jestem prostym siepaczem, takie rzeczy są ponad moje zrozumienie.

[Mei]

Nie była zdziwiona. W końcu czuła się bardzo podobnie, przez co w tej kwestii mogli dojść do cichego porozumienia. Dużo lepiej się czuła w mieszkaniu w Ryuzaku, gdzie wszystko było na swoim miejscu. Dużo mniejsza przestrzeń, minimalistyczny wystrój i znane pianino brata. Żałowała, że tutaj nie miał swojego instrumentu. Z marszu poprosiłaby, aby zagrał jej jakąś melodię - nawet tą samą, gdy po raz pierwszy go odwiedziła. Słuchając jego opowieści o zmarłym Ranmaru na jej buzię wkradło się przygnębienie. Nigdy nie sądziła, że zdolny artysta zakończy własne życie. Dlaczego to zrobił? Co się stało? Wina klanu, czy własnych, przytłaczających problemów? Miał talent... zupełnie tego nie rozumiała.
- Przykro mi - powiedziała po chwili, patrząc zmartwionym spojrzeniem w jego kierunku - Szkoda, że Shijima potrafiący wydobyć wnętrze z osoby już nie jest z nami - delikatnie się uśmiechnęła - Co do zamku, to nie dziwię Ci się. Po zobaczeniu miejsca, w którym miałam spać miałam podobnie. Przepych był widoczny od zewnątrz, zaś w środku co tu dużo mówić, kosztowności witały w każdym kącie, gdy tylko przekroczyło się próg. Pamiętam, że potrzebowałam chwili, aby się oswoić i przelać uwagę na coś innego. Na przykład na zapamiętywanie drogi w labiryncie korytarzy - parsknęła. Uwielbiała być niezależna, móc sama kreować ścieżki. Wzięła drugiego krakersa, łamiąc z niego mniejszy kawałek. Potem następny, aż zniknął z ich oczu.
Miecz wywołał u niej coraz większe wrażenie. Nawet jeśli nie wiedziała, w co wierzyć, tak uczucie z którym się spotkała było nie do opisania. Zamknięta w nim duma, która przechodziła z rąk do rąk, aż trafiła do niej. Musiała przyznać, iż nie było na świecie lepszej pamiątki, jaką mogłaby otrzymać. Chciała być jego godna, dzierżyć go z gracją, aby skrawek jej duszy został przelany do ostrza. Mogło to dziwnie zabrzmieć, ale chciała być z nim całością, czymś, co jedynie przedłużało kończyny. Osobne byty, nigdy nie mogły ze sobą kooperować. Wiedziała to, aż za dobrze, gdy oddawała się treningowi. Teraz z kolei, miała okazję podjąć kolejną decyzję. Mogła zostać szermierzem lub odziedziczyć styl jej brata. Potrzebowała pomyśleć - W takim razie chciałabym móc z niego korzystać. Przelać do niego cząstkę siebie i zjednać się z pozostałymi bytami - mówiła miękko, przyjemnym dla ucha głosem - Opisałbyś mi oba style? Co charakteryzuje jeden oraz drugi? Myślę, że posiadając większą wiedzę, będę w stanie podjąć decyzję. Chciałabym wydobyć z Shiroi Shi, to co najlepsze - w uśmiechu odsłoniła swoje perłowe zęby, patrząc uważnie to na niego, to na laskę, którą trzymała.
Jeśli wcześniej jej oczy otworzyły się szeroko, tak teraz tęczówki wyraźnie zmalały. Blizna, którą jej pokazał była szeroka, śliczna w pewien sposób. Dłonią chciała jej dotknąć, lecz wyciągnięta ręka zatrzymała się w powietrzu. Nie była pewna czy może sobie pozwalać na takie rzeczy. Wątpliwość zakwitła na licu, zaś oczy nie odrywały się od miejsca, gdzie dostał odłamkami. Han od razu zszedł na dalszy plan, jego bliska śmierć wypełniła jej myśli - Jak wyglądał medyk, który Cię ocalił? Chciałabym po wojnie osobiście mu podziękować, że dzięki niemu przeżyłeś spotkanie z czymś... tak tragicznym - zabrała dłoń, kładąc ją na brzegu stołu, przy którym siedziała. Żałowała, że w tym nie uczestniczyła, poświęcając czas na szkolenie umysłu oraz ciała. Powinna być silniejsza, przyjść mu z odsieczą. Teraz jedynie mogła słuchać i żałować. Uformowała pięść, kso!
Gdy usłyszała w czym zamknięto demona, nie mogła z początku uwierzyć, że coś takiego było możliwe. Jedna z osób posiadała teraz bestię w sobie. Ciekawe jak się czuł, co się z nim stało? Nie rozumiała tego podobnie jak jej brat, a skoro nie mogła się temu przyjrzeć, była w kropce - Nie potrafię sobie tego wyobrazić. Demon, pieczęć... wszystko w jednym z ludzi, który się napatoczył. To chyba za wiele, ale z czasem może znajdę na ten temat informacje. Jednakże nie szybko, mam inne problemy na głowie. Do tego wojna... - westchnęła, powracając do dawnego spokoju. W środku czuła się wystarczająco przytłoczona - Co powiesz na małe rozluźnienie? Trening byłby dobrą formą, zajmę umysł innymi sprawami. Od czego chciałbyś zacząć? - przechyliła głowę na bok, wyraźnie zaciekawiona jego propozycją - Później będę chciała pogadać z tygrysami, wspominałam o tym, za nim opuściłam świątynię.

[Natsume Yuki]

Białowłosy lekko skinął głową, kiedy dziewczyna stwierdziła że śmierć Shijimy była niestety przedwczesna. Trudno temu zaprzeczyć - chociaż młodzieniec należał raczej do tych bardziej wycofanych i emocjonalnych do granicy możliwości, dzięki temu potrafił on zauważyć znacznie więcej niż standardowy zjadacz chleba. Ba, jego zdolności obserwacyjne były tak dobre, że nawet wielu shinobi mogłoby mu pozazdrościć talentu w dedukcji i obserwacji. Niestety, widać było jednak że czarnowłosy nie nadawał się do życia shinobi - skoro emocje przeważyły nad nim tak mocno, że nie zawahał się wbić sobie ostrza w podbrzusze, to liczne dramaty które łamały nawet znacznie bardziej doświadczonych bojowników na polu walki byłyby dla niego po prostu zbyt dużym brzemieniem. Pozostaje tylko pozwolić mu udać się do Yomi, z nadzieją że nie będzie musiał obserwować przerażającego oblicza Izanami. "Niech wiatr zaniesie Cię w rodzinne strony, czarny ptaku".
Lekko się uśmiechnął i kiwnął głową, gdy dziewczyna wspomniała o niechęci do tak wielkich przestrzeni i przepychu. Cóż, najwidoczniej to krąży w rodzinie, chociaż przyczyna takiego stanu rzeczy jest dla tego duetu zupełnie inna. Natsume po prostu żył głównie jako ninja, który nie lubił przesadnego bogactwa i rozbudowanych struktur, bo nie czuł się w nich bezpiecznie - nawet kiedy mieszkał w pałacu, zdołał zapamiętać co najmniej kilkanaście luk w defensywie które zdolny skrytobójca mógłby spróbować wykorzystać. A przynajmniej o ile dobrze by obliczył moment w którym zmieniają się straże Ranmaru, by móc przejść niezauważonym. Przypuszczał że gdyby miał możliwość zapoznać się z okolicą siedziby w której przebywała Mei, pewnie szybko znalazłby więcej takich ubytków i ścieżek które można byłoby wykorzystać. Być może było to po prostu jakieś zboczenie zawodowe - kto wie. On to wolał nazywać ostrożnością.
Następnie, kiedy dziewczyna spytała o różnice pomiędzy stylami, Natsume lekko skinął głową, pozwalając sobie na delikatny uśmiech. Rozmowa na temat technik bojowych - to był właśnie jego żywioł. A doświadczenie jako nauczyciel też mogło się przydać. Podszedł o krok i spytał gestem, czy może jeszcze na moment pożyczyć Shiroi Shi - niegdyś obiecał sobie, że nie będzie dobywać Hakuhyo dopóki nie będzie musiał zakończyć czyjegoś życia i przelać krwi. Do pokazu zaś znacznie lepiej zadziała ich rodzinny oręż. Kiedy dostał przyzwolenie, wziął miecz ponownie w swoje dłonie i pokazał Mei by wyszła razem z nim z kajuty do magazynu - nie będzie on na widoku, i tak jest oświetlony, więc dziewczyna będzie mogła lepiej zaobserwować różnice nawet pomimo półmroku na zewnątrz.
Kiedy dotarli na miejsce, Natsume wyszedł kilka kroków do przodu.
-Istnieje zasadnicza różnica między Sengiri no Kokyuu i Chanbarą - sposób prowadzenia walki. Styl walki którym posługuję się ja, jest znacznie bliższy samurajskiemu Iaido - polega nie na sile, a na zasypaniu wroga licznymi uderzeniami, z których nie wszystkie zdoła zablokować lub uniknąć. Chanbara zaś jest znacznie bardziej uniwersalna - łączy szybkość z siłą, dzięki czemu można wyprowadzać zarówno silne ciosy, jak i szybkie. Dodatkowo, Oddechu można używać tylko za pomocą ostrzy jednoręcznych, takich jak katana bądź tachi, podczas gdy Chanbarę można zastosować również do cięższych broni, takich jak zanbato.
Wtedy stanął w jednej z podstawowych postaw bojowych stylu Chanbara: gedan no kamae. Zaczął również wyprowadzać podstawowe uderzenia stylu: nie tylko zwykłe, horyzontalne i wertykalne uderzenia i pchnięcia, ale też podstawowe ruchy bloków i parowania. Przeplatał je zaś technikami stylu, takimi jak Mikazukigiri, Omotegiri i Uragiri. Cały czas trzymał miecz w dwóch rękach, kontrolując szybkość i siłę uderzeń - tak, że świst ostrza dało się usłyszeć nawet z dalszej odległości. Gdyby uderzył tak trzymanym orężem w drewno, zapewne bez problemu byłby w stanie je złamać. W rękach eksperta, a za takiego Yuki chciałby się uważać po dwudziestu latach ćwiczeń, Chanbara na swój specyficzny sposób wyglądała jak taniec - silna i wykalkulowana, lecz jednocześnie wyjątkowo elegancka, z gracją.
-Podczas stosowania technik Chanbary, wszystko zależy od odpowiedniego wyliczenia czasu na każdy ruch. Trzeba być cały czas skupionym, lecz zarazem nie pozwolić myślom o ruchach przeciwnika na łamanie koncentracji. Trzeba wypatrywać luk... które następnie bez litości trzeba wykorzystać.
Nagle wykonał szybki wyskok w przód, połączony z horyzontalnym cięciem. Pokazowy manewr stylu Chanbara. Hiken: Tsukikage. Następnie wyprostował się i schował miecz z powrotem do pochwy.
-Jak na swoje możliwości, Chanbara jest wyjątkowo uniwersalna - na upartego, nawet zwykły sztylet może być narzędziem do wykonania tych technik. Dlatego jest to przydatny styl, nawet jeśli przez swoją otwartą naturę dość... niezdecydowany.
Następnie zaś stanął w zupełnie innej postawie: na ugiętych nogach, jak zwierzę przygotowane do skoku na zwierzynę, i nachylony, jak gdyby chciał zająć jak najmniej przestrzeni. Ostrze miecza było schowane w pochwie, ta zaś była umieszczona w jego słabszej, lewej ręce. Prawa dłoń zaś była przygotowana w każdej chwili dobyć oręża.
-Dla porównania, Sengiri no Kokyuu jest znacznie bardziej nastawione na posługiwanie się kataną - najlepiej w celu szybkich, bardzo trudnych do zauważenia ataków. Te uderzenia nie mają na celu pojedynkowania się: ich jedynym zadaniem jest wyeliminowanie przeciwnika tak szybko, jak to tylko możliwe, najlepiej jeszcze zanim walka zacznie się na dobre. Kiedy zaś oponent jest przygotowany do walki, Oddech służy do zadawania jak największej ilości precyzyjnych, śmiercionośnych cięć. Nawet jeśli wróg zablokuje część z nich, to te które dosięgną zwykle wystarczą by zakończyć walkę.
Zrobił krok do przodu, wyprowadzając nagle uderzenie schowanym orężem - w rzeczywistych warunkach ten cios miałby za cel przebicie bloku wroga i zaskoczenie go. Doprawił drugim, po czym ujął rękojeść i... wykonał jedno, niezwykle szybkie cięcie. Tak szybkie, że Mei mogła mieć problem z zauważeniem momentu w którym ostrze przemknęło przez powietrze - jedyne co było widoczne, to smuga światła po łuku uderzenia. Yuki wyprowadził następne uderzenia, co jakiś czas kończąc sekwencję umieszczeniem katany z powrotem w pochwie. W przeciwieństwie do Chanbary, która była wolniejsza, lecz płynna, tu wszystkie ruchy były nastawione na efektywność... nie tracąc przy tym na widowiskowości. Jeżeli Chanbarę można było porównać do tańca, to Sengiri no Kokyuu przypominało bardziej obserwację szalejącej burzy. W końcu zaś, Natsume przystanął na niecałą sekundę, skupiając się na czymś - a następnie sprowadził na bliżej nieokreśloną przestrzeń istny grad uderzeń, pozostawiający za sobą tylko falujące powietrze. W końcu, gdy zakończył, ponownie schował katanę i podał ją Mei.
-Jak widzisz, opcje i różnice są spore. A wybór - Twój.
Następnie prychnął cichym śmiechem.
-Yokage-san? Długie włosy, większość czasu poukrywany za bandażami i innymi ubraniami. Wyjątkowo specyficzny typek, wygląda jak ktoś spod ciemnej gwiazdy - ale przypuszczam że teraz nie ma lepszego medyka niż on, zwłaszcza w Ryuzaku. Nie da się go nie rozpoznać.
Kiedy dziewczyna zaproponowała rozpoczęcie treningów, Natsume skinął lekko głową. Było już dość późno, a oni byli świeżo po podróży, lecz widział że dziewczyna rzeczywiście chce opanować wszystko jak najszybciej. W sumie jeżeli zamierzała uczestniczyć w wojnie, to rzeczywiście będzie potrzebowała odpowiedniego przeszkolenia, które nie będzie mogło czekać. Dlatego po prostu oparł się o jedną z beczek ustawionych nieopodal, i lekko wzruszył ramionami, na widok że jemu obojętne.
-To zależy od Ciebie. Mogę pomóc Ci z żywiołami, zdolnościami klanowymi, podstawowym ninjutsu albo zacząć szkolić Cię w stylu walki. Które z tych najbardziej Ci się przyda?

  Ukryty tekst

[Mei]

Musiała przyznać, że była zaintrygowana dwoma stylami walki. O pierwszym już słyszała, był powszechny wśród shinobich. Chociaż miała na jego temat dość niewielką wiedzę. Jego odmianę zaprezentował jej Kazuma, którego styl raczej przypominał piękne akrobacje, niźli proste ciachanie ostrzem. Kręcił się, skakał, wykorzystując każde położenie by zadać ogromną ilość uderzeń. Do tego kilka dzierżonych na raz broni jakich używał była dość dziwnym zjawiskiem, lecz przyjemnym dla oka. Miała swój mały pokaz za sobą, kolejny dopiero co miała ujrzeć. Z tego względu podała szermierzowi Shiroi Shi i wstała ze swojego miejsca. To pomieszczenie niekoniecznie się nadawało do tego typu treningów, dlatego poszła za białowłosym w kierunku magazynu. Hachiro, który siedział przy swojej pani, rzucił jej pytające spojrzenie, przez co gestem mu pokazała, aby poszedł za nimi. Tego potrzebował. Zgody, że mimo wszystko może za nią podążać. W ten sposób w trójkę zmienili otoczenie, z tym wyjątkiem, że kunoichi stanęła ładne siedem metrów od Yukiego. Walka z nim nie miała sensu, dlatego z opuszczonymi dłońmi stała, przysłuchując się jego słowom. Najwidoczniej Oddech był przeznaczony dla mniejszego grona broni, gdzie Chanbara odnajdował się przy każdym ostrzu. Nie myślała nad zakupem czegoś innego, ot pamiątka całkowicie jej wystarczyła. Poza nią, miała do wyboru grupę, po którą skusiła się już na początku swojej podróży. Odnajdowała się w trzymaniu naginaty, a nawet zwykłego kija. To było jej wsparcie, a przynajmniej na to wyglądało. Dzierżenie różnej maści kos poszło w odstawkę, teraz była zachwycona czymś nowym.
Lubiła się mu przyglądać. Każdy ruch wykonywał z gracją, tańcząc we własnym rytmie. Ciął w różnych płaszczyznach, parował oraz pokazał prawidłową postawę. Patrzyła na to z delikatnym uśmiechem, gdy lis postanowił się położyć, obserwując ciosy Natsumego. Wszystko miał pod kontrolą, każdy atak wydawał głośny świst przecinając otaczające ich powietrze. Gdyby zrobiła mgłę, nie miała wątpliwości, żeby ją również przepołowił, robiąc chwilową lukę, przez którą mogłaby go podziwiać. Cofnęła się o krok, choć to z pewnością nie było potrzebne. Miał dużo przestrzeni, lecz instynktownie powiększyła ją. Nie bała się. Tutaj była bezpieczna.
Sengiri no Kokyuu, czym tak naprawdę było? Pierwsza prezentacja była wszechstronna, nadawała się do dużej ilości sytuacji. Po wyjaśnieniu, miał on za zadanie pozbyć się kogoś niezwykle szybko, nie dając przeciwnikowi możliwości walki. Idealna umiejętność dla skrytobójców, a także w walce jeden na jeden. Nawet jeśli ktoś byłby gotów do pojedynku - grad jaki by go zalał miałby nie być do uniknięcia. Na pewno nie z bliskiego dystansu. Z tego względu, dokładnie się przyjrzała jak formuję pozycję, a później robi cuda. Pierwsze uderzenie schowanym orężem oraz drugie - dla niej przypominające widmo. Smuga światła, świst, nic więcej nie potrafiła zaobserwować. Podobnie było z kolejnymi atakami - wiedziała, że je wyprowadzał, lecz były dla niej za szybkie. Gałki powoli się poruszały w jedną, w drugą stronę - cóż za niezwykła szybkość! Była zachwycona, patrząc z wrażeniem na szalejący przed nią sztorm. Nagłe zatrzymanie i zobaczyła lawinę, trudną do dostrzeżenie, lecz smugi oraz ruchy powietrza wyraźnie informowały ją o dużej ich ilości. Gdy skończył, zbliżyła się do niego, chwytając schowane tachi - Piękny pokaz. Wszystkie informacje zanotowałam i porównałam w głowie. Z czasem dostaniesz moją odpowiedź. Chociaż bardziej... kusi mnie drugi styl. Tak precyzyjny i piękny. Zdecydowanie odmienny od pierwszego - zerknęła na Hachiro, który skinął jej głową. On tutaj był jedynie obserwatorem, który skupiał się w pełni na zadowoleniu swojej pani. Skoro ją urzekł drugi styl, to cieszył się jej wyborem i zadba oto, aby dopingować ją w treningu. Chciał nad nią czuwać, w każdej sytuacji, zwłaszcza, że mogła potrzebować dodatkowej ochrony. Gdy miała spać, wtedy ktoś inny musiał pełnić wartę. W przypadku samotności, to zadanie przypadło jemu.
- W takim razie, już wiem kogo szukać. A skoro stacjonuje w Ryuzaku, to pewnie nie będzie go ciężko znaleźć. Zwłaszcza z tak specyficznym wyglądem - podczas następnej wizyty będzie musiała się rozejrzeć, zobaczyć, czy gdzieś nie ma swojego sklepu lub miejsca, w którym leczył ludzi. Jedynie potrzebowała to sobie zanotować i zostawić dopisek w notatniku, co by nie zapomnieć. Dzięki temu, podziękuję mu i wymieni dwa słowa. Pozna tego, co uratował mu życie.
Jeśli chodziło o wybór, to z tym było nieco trudniej. Spojrzała do góry w lekkim zamyśleniu, analizując dostępne opcje. Co takiego chciała spróbować? Czego nowego się nauczyć? W końcu wpadła na pewien pomysł, coś do czego brakowało niewiele oraz o czym poinformowała liderkę. Jednakże wypadałoby ją czymś zaskoczyć. Na to też miała plan - W takim razie, co powiesz na Hyōton? Skoro Shiroi Shi ma płatek śniegu przy ostrzu, wypadałoby być... bardziej biegłym w sztukach naszego klanu. Im lepiej będę się nim posługiwać, tym bliżej będę umiejętności naszej rodziny. A po tym co zobaczyłam podczas wspólnego zlecenia, nie mogę się doczekać by moje twory stały się tak silne jak Twoje - rzuciła z szerokim uśmiech, z ekscytacji robiąc pełen gracji piruet. Tyle razy ćwiczyła taniec, że teraz, nie mogła się powstrzymać, aby pokazać skrawek tego, czego się nauczyła. Zwłaszcza, że kiedyś sama go poprosiła, aby z nią ruszył na parkiet.

[Natsume Yuki]

Przez większość pokazu obu stylów szermierczych, Natsume nawet zdawał się nieszczególnie przyglądać się temu czy Mei dobrze obserwuje jego ruchy - po prostu przeprowadzał swoje podstawowe sekwencje kata dla obu styli, starając się dobrze odzwierciedlić każdy manewr najlepiej jak tylko potrafił. Cały czas miał wszystkie ruchy pod kontrolą, poruszając się niemalże jak w transie - podczas ćwiczeń Chanbara, przemieszczał się z gracją ze stopy na stopę, wyprowadzając precyzyjne i silne cięcia, atakując w iście podręcznikowy sposób. Na jego twarzy widać było skupienie, pod którym jednak można było wyłapać drobny uśmiech; widać było, że trening z mieczem sprawiał mu wyjątkowo dużo frajdy. Kiedy zaś przeszedł na Sengiri no Kokyuu, jego wyraz twarzy stał się... zastanawiający. Z jednej strony był znacznie spokojniejszy i chłodniejszy, jak gdyby... wykalkulowany. Z drugiej jednak... dało się pod tym spokojnym obliczem wyczuć swoistą drapieżność. I gdyby nie to, że Mei nie była zbytnio w stanie zaobserwować wszystkie punkty uderzenia, ujrzałaby że każde cięcie trafiałoby we wrażliwe punkty stojącego przed nim człowieka: skronie, szyja, oczy, podbrzusze, tętnica udowa. Chociaż Oddech był bazowany na samurajskim Iaido, nie była to sztuka pasująca do honorowych szermierzy. To był styl doskonały dla zabójcy - a tym właśnie był.
Dlatego właśnie tak dobrze mu szło.
W końcu, kiedy umieścił miecz z powrotem w pochwie, podał go w stronę Mei - która wyraziła zainteresowanie opanowaniem właśnie Sengiri no Kokyuu. Mężczyzna skinął lekko głową, pozwalając sobie na delikatny uśmiech. A więc jednak będzie mógł przekazać swój styl walki większej ilości osób, nie tylko Hayami, Mikoto i siostrom Tanuki. W ten sposób nawet jeżeli jemu zdarzy się odejść do Yomi, jego sztuka szermiercza nie zostanie zapomniana. Chociaż, oczywiście, jemu do zaświatów się nie spieszyło - domyślał się że jeżeli umrze, to na pewno nie ze starości we własnym łóżku, ale i tak nie planował biec w objęcia Shinigami. Miał jeszcze sporo do zrobienia, nawet mimo tego że już teraz mógł się pochwalić dość dużym portfolio.
-W porządku. Będę musiał przyjrzeć się Twoim zdolnościom i popracować nad Twoją tężyzną fizyczną, ale na pewno coś wymyślimy - po prostu dopasuję ćwiczenia tak by łatwiej było przystosować się do określonego stylu. Tylko miej świadomość - nawet w dni kiedy nic nie robisz, będziesz musiała kontynuować ćwiczenia gdy mnie nie będzie w pobliżu. Ostrze które nie jest cały czas utrzymywane w ostrości, tępi się i rdzewieje.
Skinął lekko głową, kiedy dziewczyna wyraziła chęć poznania tajemniczego medyka z Ryuzaku. Cóż, pozostaje w takim razie tylko mieć nadzieję, że niebieskowłosa nie wpakuje się w jakąś większą kabałę - o ile wierzył w umiejętności medyczne Mujina, o tyle jego samego jako osoby zupełnie nie miał okazji poznać. A po takich ludziach można się spodziewać absolutnie wszystkiego i zarazem absolutnie niczego. Może być jednocześnie inteligentnym i szlachetnym człowiekiem trzymającym się chęci pomocy innym, a równie dobrze może być szalonym naukowcem dążącym do bogowie wiedzą czego. Na ten moment jednak... nie ma co nad tym załamywać głowy. Póki co, jedyne co mógł powiedzieć że Yokage Mujin mieszkał w Ryuzaku, i uratował mu rzyć pod Oniniwą. Jemu to wystarczy.
-Dobrze więc - powiedział, kiedy dziewczyna wyraziła zainteresowanie opanowaniem sztuki tworzenia lodu. - Najpierw chciałbym zobaczyć co potrafisz zdziałać na aktualnym poziomie. Wtedy będę mógł zadecydować, jak poprowadzić Twoje szkolenie. Rzuć przez ładownię dowolną najsilniejszą techniką jaką będziesz w stanie uczynić - tylko, z łaski swojej, nie przebij burty. Przywiązałem się do tej łajby.
Wzruszył ramionami.
-Zaczniemy trening od jutra, niedaleko Ryuzaku jest pewna polana na której niegdyś trenowałem wraz z przywołańcami. Będzie odpowiednia na nasze potrzeby - z dala od ciekawskich oczu i uszu. Na razie jednak potrzebuję próbki zdolności. Strzelaj.