TABLICA INFORMACYJNA

[Ero Sennin]

Zwykła tablica, na której różni ludzie proszą o różne rzeczy. Najczęściej są to ogłoszenia matrymonialne, czy kartki z podobiznami zaginionych osób. Czasami jednakże można trafić na prośby o pomoc, czy też misje. Najczęściej stoją pod nią też "wieszcze" czy też "zbawiciele" trujący dupy przechodniom, że zbliża się koniec świata, że Stwórca prosi ich by wrócili na dobrą drogę, odwrócili się od przemocy i takie pierdoły. Od tak zwykła, drewniana płyta, przybita do dość wysokiego pala, na wysokości jednego metra i sześćdziesięciu centymetrów. Zwykle poobklejana papierzyskami czy też obmalowana wulgarnymi rysunkami przez wredne dzieciaki, które nie mają co robić.

Miejsce gdzie co jakiś czas, będą pojawiały się fabularne misje, czy też ogłoszenia. Gracze mogą zamieszczać tutaj swoje ogłoszenia.

[Ero Sennin]

Do tablicy przybiegł wysoki i chudy młodzieniec, który w wielkim pośpiechu, starał się przykleić coś na nią. Niestety jest z niego mały głuptas, ponieważ po prostu przyłożył kartkę na drewnianą płytę i ją puścił, po czym ta opadła. Zapomniał o czymś. Przez ten cały pośpiech, całkowicie z głowy mu wypadło, że powinien przyczepić jakoś tą kartkę, żeby się trzymała. Zaczął więc szukać w swojej torbie czegoś, czym może wykonać ową wcześniej wspomnianą sztukę. Po chwili szukania, znalazł jakiś młotek i gwoździe w torbie. Czy ten głupek zamierzał tak przybić skrawek papieru do tablicy informacyjnej? Już miał to zrobić, lecz na całe szczęście, za nim zjawił się zasapany i zziajany lekko grubawy jegomość, który palną go w tył głowy.
-Co robisz głupku, mam przecież pinezki... NO I NIE BIEGNIJ TAK SZYBKO! - warknął na niego i zabrał mu kartkę z ręki. Wyciągnął ze swojej torby pinezki i przyczepił na tablicę zdobioną kartkę, która zajęła całą wielkość drewnianej płyty i zabrał ze sobą głupka, żeby biegli gdzieś dalej. Teraz można już spokojnie określić ten skrawek papieru mianem plakatu, zawierał pewną ciekawą informację

Ludzie dobrej woli. Władca Antai, prowincji Wietrznych Równin, zaprasza na wielki bal i super zabawę, z okazji ceremonii zaręczyn jego córki z następcą prowincji Sogen z Wietrznych Równin. Przyjdźcie wszyscy, jedzenie i picie do momentu aż pękniecie, na koszt władcy! Nie może was tam zabraknąć!

Wszystkich chętnych do wzięcia udziału w evencie, zapraszam tutaj.

[Kyoushi]

Przechadzając się główną drogą Kyou wciąż rozleniwiony jak nieboskie stworzenie trzymał ręce za głową i gryzł wargi jak to miał najczęściej w swoim zwyczaju, ot głupi nawyk, którego nijak nie mógł się pozbyć. Dreptał po mieście bez celu, w sumie miał kupić jakieś składniki do gotowania, gdyż trochę mu ubyło czasu od kiedy ostatni raz sam gotował i nadszedł czas by wymienić połowę kuchni. A szczególnie zrobić jakieś nowe zapasy. No cóż, wracając do białowłosego ten snując się po mieście dotarł do wielkiej tablicy informacyjnej, na której wisiało pewne ogłoszenie, którego wcześniej tu nie było..

Doczytawszy całość zaintrygował się się ów wielkim balem i zabawą - dawno się nie bawił lepiej niż śpiąc w swoim łóżku więc był dość przychylny ku wyprawie do Antai, gdzie bal się odbywał. A poza tym jeśli to bal to i.. darmowa stołówka! Ohhh i ten dopisek na temat jedzenia i picia za darmo do rozpuku.. Aż przeszły go ciarki gdy wyobraził sobie swoją osobę turlającą się z powodu utycia parunastu zbędnych kilogramów, które później prawdopodobnie spożytkuje na energię do treningów.. Albo i nie, w końcu jest strasznie leniwy..

Powiedział po cichu spoglądając na tablicę raz jeszcze - Chyba pora pakować manatki i wybrać się do stolicy Antai...

[Raito]

Jeden z ostatnich dni regeneracji Raito. Rana na lewym ramieniu już się dobrze zasklepiała, a termin zwolnienia lekarskiego mijał. Korzystając z ostanich leniwych dni chłopak udał się na przechadzkę. Jak zwykle nie miał wiele do roboty. Po paru minutach powolnego dreptania shinobi sięgnął do kieszeni po swoją nową zabawkę - metalowy dzwoneczek. Rozglądając się za potencjalnymi kandydatami do rozmowy, obracał w palcach kulisty przedmiot. Do Ryuzaku przyjechał dla nowych znajomości, ale póki co nie znalazł czasu spotkania towarzyskie. Miał chyba potwornego pecha, gdyż nawet podczas wolnego nie trafił na nikogo budzącego zaufania. A co, jeśli to on był zbyt zamknięty w sobie i wybredny? Chodziło mu głównie o przyjaciół w fachu, gdyż z normalnymi mieszkańcami nie miał by wielu tematów do rozmowy.
Tak rozmyślając, trafił do centrum osady. Tam też zauważył nowe ogłoszenie na tablicy informacyjnej. Swoją drogą zastanawiał się, czy samemu nie posunąć by się do desperackiego ruchu, czyli zachęcenia ludzi do spotkań ze sobą.
Zmierzając w stronę szyldu, natknął się na innego zainteresowanego. Młodszy, wyraźnie ninja miał tak jak Raito wyjątkowe włosy, a oprócz tego fioletowe oczy. Kiedy chuunin usłyszał komentarz białowłosego, zapaliła się iskierka nadziei na ciekawy temat konwersacji.
- W-wybacz, ale ty też wybierasz się do Antai? - niepewnie zagaił shinobi. To, że 20-latek uda się na festiwal było pewne. W końcu jak mógł przegapić okazję poznania tak wielu osób?
- Nazywam się Raito. - pozdrowił kolegę miłym uśmiechem. Całą rozmowę prowadził będąc po prawej stronie odbiorcy. Przyczyna była prosta - ukrycie specyficznego znaku na twarzy. Dlatego też kiedy mówił, zbytnio się nie obracał. Ostatecznie jednak musiał pokazać lewy profil, gdyż zasady wychowania wymagały podania dłoni podczas powitania.

[Kyoushi]

Jak ja się tam kurrr zapiał dostanę.. Myślał intensywnie mówiąc do siebie o festiwalu w Antai i imprezie.. Ale dopadł nagle do niego lekko starszy niebiesko-włosy, wysoki chłopak spoglądający podejrzanie. Podszedł do Kyou i zapytał o wyjazd. No cóż białowłosy się tego nie spodziewał więc obracając się w prawą stronę po której stał ów Raito ukazał swoje nieco rybie, zamglone fioletowe oczy, które świeciły się jakby miał płakać, a to jedynie oznaka zaspania. Łzawiły mu co chwile, bo ziewał nieznośnie całe dnie. Ehh znudzony gówniarz. Po chwili z rybich oczu zaczął je mrużyć spoglądając na niebiesko-włosego.. NIEBIESKO?! Zdziwił się nieco, no ale sam nie był przecież do końca normalny więc już dłużej postanowił się tym nie przejmować.
- Em, pewnie. Tylko jeszcze nie ustaliłem kiedy i jak.. - odpowiedział dość niepewnie gładząc się po głowie lewą ręką. Czochrał jeszcze bardziej rozczochrane włosy. Siano na głowie i tyle. - A ja nazywam się Kyoushi, miło Cię poznać - wysunął prawą dłoń w geście powitalnym spoglądając na twarz Raito, ehh już jednak nic go nie zdziwi więc nawet nie ma zamiaru o coś pytać.. - Skoro o tym wiesz, to pewnie sam się wybierasz? - zapytał kontratakując niebiesko-włosego spoglądając na niego z chęcią dowiedzenia się co planuje ów chłopak.

[Raito]

Cała sytuacja była lekko żałosna, podobnie jak niepewne podejście Raito do ludzi. Starszy o 5 lat ninja szukał kolegów, zaczepiając innych. No trudno, lepiej późno niż wcale. W głębi duszy niebieskowłosy wiedział, iż chuuninowi nie przystoi szukanie towarzystwa w niższych rangą. Nie chciał urazić nowo poznanego, ale uznał, iż musi nabrać więcej pewności siebie. Jeśli będze jąkał się przy geninach, to jak niby ma zasłużyć sobie na szacunek. Zaczerpną głęboko powietrze i zamykając oczy wypuścił je. Już się opanował, odprężył. Przestał bać się odrzucenia i postanowił w końcu coś zrobić ze swoim życiem towarzyskim. Kiedy już powrócił myślami do tego świata, odpowiedział na pytanie białowłosego.
- Jasne, takiego czegoś nie można przegapić. - uśmiechnął się na myśl o wszystkich zabawach, jakie go czekają na miejscu.
- Mówisz, że jeszcze nie ustaliłeś jak się tam dostać? Z tego co widzę, trochę młody jesteś na tak dalekie wyprawy. Mi samemu by się przkrzyło, więc jeśli chcesz mogę Cie przygarnąć. Przy ewentualnych niebezpieczeństwach zawsze dobrze mieć sojusznika. Mam tylko nadzieję, że nie sprawisz mi większych kłopotów. - kontynuował rozmowę w lekkim rozbawieniu. Oczywiście nie miał na celu podirytować Kyoushiego, tylko zaoferować mu pomoc.

[Kyoushi]

Otwarta osoba, wow, oferuje mi pomoc? Pewnie czegoś chce zamyślony wpatrywał się znudzony w wyższego chuunina. Wyższy rangą, a jednak zainteresowany osobą Kyoushiego. To chyba nic nie znaczy czy jesteś słabszy czy silniejszy, zawsze raźniej we dwóch. Takie przynajmniej poczucie miał Kyou, który był samotnikiem jednak szukał wewnętrznego spokoju opierając się na innych, a to może być dobry znak do nawiązania jakiegoś kontaktu z kimś, kto mógłby mu pomóc w rozwoju.
- Młody jak młody, ale na taką bibkę się wybieram - rzekł uśmiechając się i przymykając oczy. Kozacka odpowiedź, której w zasadzie sam się nie spodziewał do końca - w takim razie znalazłeś we mnie towarzysza podróży! Ahh i nie bagatelizuj tak wszystkich. Siła może przyjść z czasem Raito.. - piekielny uśmieszek zawitał na twarzy Shiroyasha, który wiedział że jest sporo słabszy od nowo poznanego kolegi, ale nie miał zamiaru pękać z samej rozmowy, może się podporządkować, ale w kasze nikt mu dmuchać nie będzie. Szacunek to po pierwsze, ale swoje zdanie i zadziorność jest równie istotna u ambitnych osób jaką był białowłosy.

- Kiedy ruszamy? - zapytał wpatrując się w niebieskie włosy Raito..

[Raito]

Na pyskatą odpowiedź Kyoushiego, Raito głośno się roześmiał. Nie miał pojęcia, że rozmowa z kimś da mu tak dużo pozytywnych emocji. Przede wszystkim cieszył się, iż jego propozycja została zaakceptowana. Na zewnątrz tego nie pokazywał, ale w środku nie posiadał się z radości. Nie licząc nowego kumpla, sam festyn był wielkim wydarzeniem. Najbliższe pare dni zapowiadały się wyśmienicie.
Kiedy młody wspomniał jeszcze o różnicy sił, w 20-latku rozpalił się ogień rywalizacji. Wiedział, iż teraz powinni przygotowywać się do podróży, ale obiecał sobie sparing czy inną prostą konkurencję, która wyjaśniłaby białowłosemu który z nich jest lepszy. Miał pojęcie, że nie powinno się deptać niższych rangą, więc pojedynek traktował bardziej jako formę pogłębienia więzi. Odkładając te plany na potem, chuunin zastanowił się jakby zorganizować ich wyprawę.
- Co powiesz na dziś za dwie godziny? - odpowiedział pytaniem.
Nie do końca podobało mu się, iż Shiroyasha był wpatrzony w jego czuprynę, więc w formie żartu też kierował wzrok tylko na czubek głowy genina.
Po wysłuchaniu opinii młodego na temat czasu wyprawy, uświadomił sobie, że musi się jeszcze spakować. Biorąc pod uwagę niegramotność Raito, czasu było niewiele.
- To jak, widzimy się przy bramie głównej? Ja lecę, narazie! - uścisnął dłoń nowopoznanemu i w skowronkach oddalił się do swojego lokum.
z/t

[Kyoushi]

Widząc jak Raito się roześmiał sam zaczął się podśmiewać reagując na reakcję niebieskowłosego. Widać, że całkiem nieźle sobie poradzili po szybkim zapoznaniu i dogadali dość szybko. Śmiać się razem to już naprawdę progres chłopaków z Ryuzaku. Nieźle sobie poczynali, ale po garstce zabawy i śmiechu Raito zapytał czy termin odpowiada białowłosemu, który wciąż gapił się na włosy kolegi. - Emm.. No pewnie, to za dwie godziny pod bramą! - zgodził się na wcześniej wymyśloną godzinę podróży przez niebieskowłosego i tam mają się spotkać. Nagle i starszy kolega zaczął wpatrywać mu się w czuprynę, ale nie przeszkadzało mu to widocznie, urodził się z białymi włosami i traktował je jako swój skarb. Schlebiało mu wręcz zainteresowanie przez 'przełożonego'.

Po uściśnięciu ręki tylko rzekł - Bywaj, do później! - i skierował swe kroki gdzieś dalej w centrum w poszukiwaniu jedzenia, by jakoś przeżyć do tego czasu i spotkania pod bramą główną.

z/t

[Murai]

Przechadzając się po uliczkach osady i szukając czegokolwiek, co mogłoby być choć trochę interesujące, by móc się tym zająć. Niestety nic takiego nie znajdował - lokale albo nie pasowały do jego charakteru, albo zwyczajnie głupio by się w nich pokazywać samemu. Nigdy nie pił w barach sam, a ostatnie doświadczenia pokazały mu, że w towarzystwie czas spędza się znacznie lepiej. O ile jest to dobre towarzystwo. Najlepiej rozmowne i ciekawe, posiadające dużą wiedzę i podobne zainteresowania. A zainteresowaniami chłopaka było... no, ten. Właśnie tak. Dokładnie takich osób będzie musiał poszukać. W pewnej chwili rzucił mu się w oczy jakiś plakat zawieszony na czymś, co było oznaczone jako Tablica Informacyjna. Typowy środek powiadamiania mieszczan o co bardziej istotnych wydarzeniach. A z treści plakatu wynikało, że właśnie takie będzie miało miejsce. Nawet nie miało znaczenia, że "super zabawa" będzie ozdobiona darmowym bufetem. To było gdzieś tam, na Wietrznych Równinach. Nigdy tam nie był, nie wiedział, co go czeka. To niepowtarzalna okazja zobaczyć kawałek świata, na dodatek w towarzystwie "super zabawy". Nawet ubrany był odpowiednio. Decyzja została podjęta prawie natychmiastowo. Odszedł spod tablicy, pozostawiając za sobą całą osadę. Miał cel, którego musiał dosięgnąć. A tym celem było nieznane.

z/t

[Kaz]

Po wypoczynku w gorących źródłach młodzieńcowi kompletnie wypadło z głowy spotkanie z nowo poznanym Muraiem. Zielonooki zarzuconym ciężkim brzemieniem codzienności i wszechobecnej monotonii spędzał kolejne dnie na niezbyt wysublimowanych czynnościach. Po tym okresie wydłużającej się bezczynności, marazmu i chocholego tańca, Kaz wrócił do korzeni swojego charakteru. Carpie diem ~ chwytać dzień! Doceniać każą najdrobniejszą chwilę w tej nadchodzącej wieczności, gdzie czas jest jedynie kompanem do herbaty, a starzenie się czy choroby nie dotyczą pijącego w żadnym, choćby w najmniej znacznym stopniu. Tak oto nasz kochany reaper postanowił wyjść poza progi własnego mieszkania i przejść się po mieście. Rozprostować kości. Kolejne uliczki mijały jedna za drugą. Każda wypełniona wielokolorowym pejzażem złożonym z setek drobinek tworzących tłum. Barwne stroje, odmienne rysy twarzy, cała talia emocji. Do tego dodajmy poczciwe bezpańskie psiska, koty, stragany z jedzeniem i zachwalających swój towar sprzedawców. W końcu każdy śledź jest cenniejszy od diamentu, przydatniejszy od kunaia i bardziej niezawodny niż młot kowalski mający uśpić niemiłego natręta. Nawet tak wielka mozaika ma swój koniec. Po kilku godzinach spaceru, wdychania na nowo wszechotaczającego miejskiego powietrza, labirynt ścieżek przerzedził się.
Eh kurwa. - kapłan krótko podsumował cały spacer jednocześnie siadając na rogu pobliskiego parkanu. Zielone tęczówki prześlizgiwały się po horyzoncie, a wyraz twarzy wskazywał na dużą ulgę. W końcu wyrwał się z kręgu Uroborosa. W końcu uciekł od monotonii, chociaż na jedną chwilę. Dzięki ci Jashinie. Cierpienie umysłu jest nieporównywalnie większe od tych kilku cięć czy ran cielesnych. - pomyślał, a następnie skierował swoją głowę ku bardziej przyziemnym sprawom. Konkretnie? Tablicy ogłoszeń, która stała tuż przed jego nosem. Czas na jakąś misję, zlecenie czy bitkę. Mogę też wytłumaczyć komuś religię Jashina, czemu by nie, byle zapłacił. - doszedł do "słusznego" wniosku, a następnie rozpoczął lekturę. Nawet dwulatek dojrzałby w podniesionych brwiach młodzieńca duże zdziwienie. W tym momencie standardowy spokój Kaz'a został zaburzony, a szczęka, kolokwialnie pisząc, mu opadła. Nani? Jedzenie? Picie? Za darmo? I mnie tam nie ma? O Jashinie, pędźmy. - radośnie zakończył piętnastolatek, a następnie pogwizdując ruszył w kierunku bramy.

z|T

[Ichirou]

Snuł się ulicami miasta, by finalnie dobić do jednej z tablic informacyjnych. Miał bowiem trochę czasu wolnego i nie cierpiał na nadmiar gotówki, stąd też był zainteresowany podjęciem się jakiegoś łatwego i dobrze płatnego zajęcia. Pieniądze Ichiego nie trzymały się niestety najlepiej, ale wynikało to z jego podejścia, ponieważ chłopak uważał, że istnieją one po to, by je wydawać i z nich korzystać, a nie składować w skarpecie. Chuunin stanął wiec przed tablicą ogłoszeń i przeglądał kolejne umieszczone tutaj notki. Dość szybko odnalazł niezwykle ciekawą wiadomość. Wielki bal organizowany przez samego władcę Antai z otwartym wstępem dla wszystkich chętnych? Cudownie! Właśnie tego typu wydarzenia młodzieniec najbardziej lubił. Nic zatem dziwnego, że od razu wrócił do swojego mieszkania, by tam przygaotować się i od razu wyruszyć na miejsce bogatego bankietu. Bal pełen przepychu i najróżniejszych osobistości? Do tego za darmo? Lepsza okazja nie mogła się trafić.

[zt]

[Rinsari]

Nie miała ochoty wracam od razu do domu, więc postanowiła udać się na mały spacer do mieście. Wracając przypomniała sobie o tablicy z ogłoszeniami, którą widziała pewnego dnia. Jako że po dość obfitych zakupach jej zapasy gotówki nieco stopniały, miała nadzieje znaleźć tam interesującą szansę na zarobek. Chociaż przy tylu shinobi w mieście szanse na złapanie czegoś są niewielkie, to jednak warto spróbować.
Zaskoczył ją mały tłumek osób stojących przy jednym ogłoszeniu. Tak jak myślała, nie było żadnego ogłoszenia o pracę, ale za to było zaproszenie na wesele. Wychodziła za mąż córka kogoś za syna kogoś innego, bla bla bla.. Niezbyt interesujące, ale było darmowe jedzenie i obiecywali dobrą zabawę.
"Moze akurat będzie zabawnie?" pomyślała sama do siebie. Nie przepadała za takimi imprezami, ale chyba taka odskocznia od codzienności dobrze jej zrobi..
"Nic mi nie zaszkodzi pojechać. Zawsze mogę wrócić" przekonywała się w ten sposób jeszcze przez chwile, po czym ruszyła w stronę drogi.

/zw/

[Kaien]

Po tej upierdliwej akcji w zajezdzie był lekko poirytowany. Misja była conajmniej... Głupia. Ale to nie wina samego zamysłu danej misji, o nie, bo zdobycie od kupca jego sekretu bogactwa jest naprawdę dobre... Ale te kobiety które to zlecały były tak strasznie daremne i nie do zniesienia. Dla nich to tylko istniała kradzież i morderstwo jako sposób załatwienia takiej sprawy. To bardzo wiele mówi o tym jakiego typu ludzmi były...
Kaien doszedł do wioski w kilka minut. Chciał się zaopatrzyć przed dalszą podróżą w świat, a i może przy okazji znależc inspiracje co do celu następnej wedrowki - Może coś go natchnie by iść tu i tu, a nie tam? Zauważył dużo ludzi opuszczających Ryuzaku, ale ominął ich, wyczekując aż przejdą. Nie chciał kontaktu z ludzmi teraz, bo jeszcze byłyby z tego jakieś problemy.
Jak tylko ludzie sobie przeszli, Kaien poszedł w kierunku z którego podążali. Dotarł do tablicy ogłoszeniowej zakrytej wielkim plakatem.
-Oh... I chyba wiem, gdzie pójdę. Najjem sie i napije na czyjś koszt. Lubie to. Bardzo to lubie. A i może jakieś ładne kobitki tam będą... - Po tych słowach wyruszył w podróż za innymi - Wiedząc, że będzie 'elegancko spóżniony'.

Zt

[Ryu]

Ryu po zakupach błyskawicznie dołączył do Mei udając się za nią w nieznanym kierunku. Dziewczyna nie chciała zdradzić, dokąd idą, aż w pewnym momencie zatrzymała się przy tablicy ogłoszeń i pokazała palcem na treść tam widniejącą. Senju szybko przeczytał, zapoznając się z treścią i sam nie wiedział, co o tym myśleć, bo nigdy na takiej uroczystości nie był. Cieszył się za to, że założył swój szkarłatny płaszcz, który idealnie nadawał się na strój wizytowy, a ponadto pozwalał mu ukryć kaburę z ekwipunkiem, którą zawsze przy sobie nosił. Ok,. więc ruszamy – ale trzeba się pośpieszyć. - po czym obydwoje ruszyli w dalszą wędrówkę...