Targowisko

[Satoshi]

Satoshi z uśmiechem przyjął ofiarowane w podzięce pieniądze, tak samo zresztą koszulę, którą starannie złożył i wpakował do torby umiejscowionej na prawym biodrze. Nie było powodu, by dłużej zabawiać na targowisku, dzień chylił się ku zachodowi, więc handlarze powoli zwijali swoje manatki. Przynajmniej jeden z nich wróci dzisiaj do domu szczęśliwy, że dzień nie był stratny, choć biorąc pod uwagę wynagrodzenie, jakie wręczył Satoshiemu, być może był, choć nie tak bardzo, jak się na to zanosiło. Inni kupcy też mogą odetchnąć z ulgą, zawsze to jednego gagatka na ulicach mniej, a z rozmowy ze strażnikami wynikało, że ten już kilku kradzieży się dopuścił. Sabaku podziękował i grzecznie pożegnał się ze staruszkiem, po czym ruszył do wynajmowanego pokoju. Po drodze zahaczył jeszcze o jakieś zamykające się stoisko z przekąskami i zakupił dla siebie kolację w postaci kulek dango. Nie ma co się napychać na noc.

Będącego już w swoim pokoju Satoshiego naszły przemyślenia natury egzystencjalnej. Pustynia ma dość surowy system wymierzania kar ze względu na fakt, że spójne życie w dobrze zorganizowanym społeczeństwie jest dosłownie wymagane, by przeżyć w takich warunkach. To wcale nie znaczy, że przestępców nie ma, zdarzają się, ale dużo rzadziej wiedząc, jakie konsekwencje grożą im w razie przyłapania. Tu natomiast wydaje się, jakby takimi drobnostkami jak dzienny utarg nikt się nie przejmował. Wydawało się to straszne, skoro często oznaczało to brak środków na kontynuowanie biznesu(dostawy kosztują), nie mówiąc już o wydatkach na rzeczy pierwszej potrzeby jak jedzenie i odzież. Sabaku nie bardzo mógł pojąć, dlaczego nikt nic z tym nie robi. Wojna Kaminari - Uchiha prawie że za miedzą, a ludzie żyją w swojej bańce jakby nigdy nic...

Z/T

[Isane]

Teraz, kiedy stała w kuchni oparta o blat, myślała o cudownych chwilach spędzonych nad wodą. Na zawsze utknęły w jej pamięci. Znalazła dla nich również miejsce w swoim sercu. Jeden z najszczęśliwszych dni w jej życiu. Jeden z wielu, jakie spędzi u boku ukochanej osoby. Pewna przyszłość dawała jej poczucie bezpieczeństwa, którego chyba od zawsze pragnęła. Chciała po prostu żyć bez wątpliwości o to co przyniesie jutro. Teraz mogła w końcu się odprężyć i z radością, bez strachu, witać nowy dzień. Wszystko dzięki Hiro. Przymknęła powieki rozmyślając o tym co się stało. Wtedy, kiedy leżeli twarzą w twarz na pomoście. Błądziła dłońmi po jego ciele. No cóż, nie umiała się powstrzymać. Mieć przed sobą kogoś tak idealnego i obyć się bez dotykania? Niemożliwe, zdecydowanie brakowało jej samokontroli. Nikt nie mógł tego od niej wymagać. Byłoby to niewykonalne. Przygryzł wtedy jej dolną wargę, zadziornie za nią pociągając. Ah! Ten Hiro. Oblizała ją delikatnie chichocząc. Odrobinę bolała, ale chyba tak miało być. Zaśmiała się jeszcze raz. Czyżby ją ukarał? Sama zdziwiła się na myśl o tym, że nawet kara byłaby w jego wykonaniu czystą przyjemnością. W i e l k ą przyjemnością. Wciąż była w szoku wlasnej reakcji. Na szczęście szybko zmienił temat i nie pozostawił jej chcącej więcej na pomoście przy rzeczce, gdzie mógł zapuścić się dosłownie każdy obcy człowiek. Znów się zaśmiał. Ciekawe o czym pomyślał? Chciałaby znać wszystkie jego myśli. Każdą z osobna. Następne jego słowa ponownie skradły jej serce. Jego wyznania, potwierdzenia miłości dawały jej uczucie spełnienia. Feels like home. Dzięki nim mogła czuć się bezpieczna, zapomnieć o niepewności.
- Mnie też bardzo to wszystko cieszy - zaczęła, kiedy już skończył mówić. - To wszystko jest też dla mnie bardzo nowe, tak jak dla CIebie. Chcę już zawsze być blisko Ciebie. Widzieć Twoje szczęście - dodała ciszej wpatrując się w jego cudowne, złote oczy. Pełne miłości i spokoju. Całkiem inne niż te czerwone, drapieżne, które również stanowiły część jego osobowości. Tęskniła za nimi. Były równie cudowne. Mroczne i piękne, je ulubione połączenie. - Miłość od pierwszego wejrzenia? - Zapytała nieśmiało posyłając mu ciepły uśmiech. Powiedziała jedynie to co obydwoje myśleli. Jak sam to określił, bratnie dusze. Wyjątkowe, rzadkie, prawie nieosiągalne połączenie. Przecież jakie były szanse na spotkanie dwóch, prawie takich samych osób, które tak idealnie do siebie pasowały? Udało im się. To na pewno dla Hiro. Zasłużył sobie swoją dobrocią, a ona mogła z tego korzystać przy okazji. Oczywiście, że będzie wspaniale głuptasie! - dopowiedziała w myślach przyciągając go do siebie. Już było doskonale. Udało im się dokonać niemożliwego. Znaleźć prawdziwą, nieprzemijającą miłość. Dwójka szczęściarzy, leżących spokojnie na nagrzanych deskach pomostu.
„Uwielbiam Ciebie w takiej fryzurze” - wyrwał ją z zamyślenia, aż lekko podskoczyła. Posłała mu szczęśliwy uśmiech. - Dziękuję! - Rzuciła przez ramię poprawiając swoją yukatę. Chciała wyglądać w miarę schludnie, w końcu musiała się jakoś prezentować u jego boku. Nie był stąd, nie posiadała tutaj żadnych znajomych. Oprócz Hiro i Mujina nie znała praktycznie nikogo z Ryuzuku. Nie miała okazji spotkać kogoś nowego, nie starała się też przesadnie. Wtedy było jej wszystko obojętne, jak gdyby życie nie miało nic więcej do zaoferowania. Teraz jednak chciała błyszczeć u jego boku, niczym najpiękniejsza ozdoba. W końca on pochodził stąd. Tutaj się wychował. Nie mogła przynieść mu wstydu, prawda? Kiedy był już gotowy podszedł do niej, a ona wyszła mu na przeciw. Chwycili swoje dłonie, jak zawsze zresztą. Był to dla nich jedyny możliwy sposób poruszania się. Zakręciła się wokół własnej osi chichocząc. Potrafił zrobić z każdej przyziemnej rzeczy coś naprawdę wyjątkowego. Wyglądał obłędnie w czarnym stroju z włosami zaczesanymi do tyłu. Mrocznie, dziko i obłędnie. Wpatrywała się w niego nie kryjąc uwielbienia, jakie malowało się na jej twarzy. Była zachwycona tym co widziała. Wow.
Jego dziecięce podekscytowanie również jej się udzielało. Tak jak jego dobry humor. - Naszym nowym domu - poprawiła go ściskając trochę za mocno jego dłoń. Zasłużył sobie. Szli przed siebie oddalając się od ślicznego domku z małą polanką nieopodal rzeczki. Odwróciła się jeszcze raz przez ramię spoglądając na najpiękniejsze miejsce na ziemi. Już za nim tęskniła. - Co konkretnego powinniśmy kupić? - Zagadnęła po drodze zastanawiając się co lubił. Oprócz nienawiści do ryb nie wiedziała zbyt wiele o jego preferencjach kulinarnych. Chciała mu coś upichcić, całkiem lubiła gotować i nie uważała się za najgorszą kucharkę na świcie. Na pewno by mu smakowało! Dałaby z siebie wszystko. Bardzo chciała spróbować. Ogarnęła ją nowa motywacja. Wolała jednak najpierw wybadać teren. Nie wiedziała co mu smakowało, a co nie, skąd mogłaby to wiedzieć? W końcu powoli dotarli do wioski. Uliczki stawały się coraz bardziej zatłoczone. Normalnie czułaby już niechęć, spowodowaną tłumami obcych ludzi. Teraz jednak kroczyła dzielnie przy Hiro nie obawiając się absolutnie niczego. Przy nim nie było miejsca na niepokój. Rozkwitała w jego towarzystwie całkowicie zapominając o jakichkolwiek uprzedzeniach, jakie jeszcze niedawno dzierżyła do Ryuzuku. Teraz? Teraz był to jej dom, który mogła dzielić z Hiro. Nie chciała tego zepsuć. Nie mogła pozwolić sobie na żadną pomyłkę. Kilka uliczek dalej dotarli do targu. Hiro nachylił się nad nią szepcząc jej do ucha. Poczuła dreszcz ekscytacji schodzący w dół po jej kręgosłupie. Zawsze pojawiał się w momentach, kiedy specjalnie ją nakręcał. Doskonale wiedział co robił. Szanowna Pani? Na jej ustach pojawił się szelmowski uśmiech. Też miała mu coś do powiedzenia. Zarzuciła mu ręce na kark, zmuszając go, żeby się pochwalił. Dotknęła nosem jego ucha, potem ustami. - Dla Ciebie wszystko, Panie - wyszeptała specjalnie akcentując swoje ostatnie słowo. Przygryzła delikatnie płatek jego ucha. Miał za swoje. Odwdzięczyła się za to jak potraktował jej biedną wargę, kiedy leżeli na pomoście. Czy mógłby tak zrobić jeszcze raz?
Odsunęła się nieznacznie prowadząc go w stronę pobliskich straganów. Zaczęła oglądać różne błyskotki, jednak nic specjalnego nie wpadło jej w oko. Lubiła sam proces oglądania, niekoniecznie musiała cokolwiek kupować. W końcu dotarli do części targowiska, gdzie można było kupić jedzenie. Nie bardzo wiedziała od czego zacząć. Większość owoców i warzyw posiadali w ogródku. Oczywiście wymagały odpowiedniej opieki, ale na pewno jakoś im się uda. Zaczęła wybierać podstawowe składniki typu ryż czy kawa. Nie zamierzała kupywać dużo. Jedynie to co najpotrzebniejsze dla dwóch osób. - Masz na coś ochotę? Chciałbyś, żebym nam coś ugotowała? Czy zjemy coś tutaj? - Zagadnęła wciąż przebierając w różnych produktach, jakie udało jej się wypatrzeć. Dodała jeszcze kawałek mięsa. W końcu Hiro musiał coś jeść! Nie mógł być głodny na jej warcie. Już ona o niego zadba!

[Mūnraito]

Ryuzaku no Taki. Centrum. Targowisko. To miasto miało wszystko, czego potrzeba. Nic dziwnego: największy port na świecie, największa osada na świecie, czyli stolica tej prowincji, najbogatszy ośrodek handlowy. Ludzie tutaj przybywali ze wszystkich stron świata w celu robienia interesów - i nie tylko. Drugi ośrodek handlowy, Shigashi no Kibu, choć nieco większe jako prowincja, to nie ma najważniejszej rzeczy, dzięki której mogłoby być pełnoprawnym rywalem Ryuzaku - dostępu do morza i portu. A to zmieniało wszystko. Taka przynajmniej była moja opinia na ten temat, choć mając na uwadze bogactwo, jakie się tutaj przewijało, raczej się nie myliłem. Właściwie, jest to miejsce doskonale na start dla pary młodych zakochanych, którzy w końcu, poznawszy sens życia, mogą zacząć swój rozwój. Razem. Zdaje się, że Isane była podekscytowana całym wyjściem na miasto, na zakupy. Brakowało nam rzeczy w tym, bądź co bądź, pustym domku. Na razie jednak postanowiliśmy ograniczyć się do kupienia niezbędnych rzeczy, jak jakieś jedzenie, środki czystości, ewentualnie jakieś ubranie dla Isane - bo to Ona, jako gość, nie wzięła ze sobą zbyt wielu rzeczy. Jeszcze o tym nie wiedziała, ale chciałem zrobić jej niespodziankę i kupić dla Niej nową sukienkę. Pewnie miała dość chodzenia w moich yukatach, jakkolwiek pięknie jej w nich było. Pamiętam, jak jeszcze niedawno leżeliśmy na pomoście i gdy spytała o to, czy to dla nas miłość od pierwszego wejrzenia, ja odparłem: - Od pierwszej przywłaszczonej przez Ciebie mojej koszulki. - Do tej pory pamiętam jej uśmiech na te słowa. Ale taka była prawda: gdyby nie zabrała mojej odzieży wtedy na plaży, pewnie nawet bym jej nie zauważył, nie odnalazł, szukając swojej zguby. A znalazłem nie tylko ją, ale i najcenniejszy skarb - Isane. Powoli zbliżaliśmy się natomiast tu i teraz do straganów. Robiło się tłoczno, pojawiały przeróżne wystawne straganiki prezentujące owoce, warzywa, przeróżne mięsa. W innym miejscu natomiast widać były sklepiki z ubraniami. Tak, są i damskie ubrania. Na pewno jej się coś przypada. Miałem odłożonych już sporo pieniędzy, chociaż niebawem będziemy musieli zacząć wykonywać jakieś misje dla osady, gdy już przyjmą moją Isę w swoje szeregi. Pieniądze będą nam bardzo potrzebne. Teraz jednak, jedzonko.
W pewnym momencie, gdy ciesząc się z jej obecności, zwróciłem się do Niej zaczepnie, ta wtórowała, przygryzając mi przy tym ucho. Ach, ta kusicielka. Zresztą, sam nie byłem gorszy. Może pamiętała o zaczepce na pomoście? Zająłbym się Tobą, jak lubisz, ale nie tutaj... Może potem, gdy już się najemy, jak należy. Skwitowałem jej zaczepkę następującym słowami, jednocześnie wsuwając swoją dłoń lekko pod yukatę, kładąc ją na jej biodrze: - Jeszcze tego pożałujesz. - po czym lekko ścisnąłem ją za biodra tak, by nie zrobić krzywdy, posyłając jej jednocześnie podchwytliwy uśmieszek na twarzy, która miała sobie sama rozszyfrować. Domyśl się, Piękna. Następnie, przeszliśmy dalej w kierunku straganików z jedzeniem. Isane zgarnęła kilka rzeczy, ja się dostosuję, bo wygląda na to, że na razie trafiała w mojej gusta ze swoimi wyborami. Podsunąłem jej jednak jeszcze jeden pomysł, gdy spytała o to, co i gdzie zjemy: - Wydaje mi się, że w domku będzie mniej tłoczno, a na pewno przyjemniej. - I znowu uśmiech. Ale tak, o ile na pewno na mieście można by coś tutaj zjeść ciekawego, wszak do Ryuzaku spływały przeróżne potrawy z całego świata, tak liczyłem jednak na to, że razem spróbujemy swoich sił przy kuchni w domku: - Oczywiście, jeśli lubisz i chcesz coś gotować. Ja umiem przygotować tylko kurczaka teriyaki. Właściwie, może znajdziemy odpowiednie przyprawy i coś takiego u nas ugotujesz? Przydałyby się jeszcze... piersi... z kurczaka do tego. - i kolejna zaczepka z mojej strony. Chyba muszę zacząć się lepiej kontrolować i posyłać mnie sygnałów na temat, o którym od jakiegoś czasu myślę. Przestań, Hiro. Spokojnie. Patrzyłem na jej pięknie zarysowane ciało odbijające się w yukacie i dalej przygryzałem swoją dolną wargę. KONTROLUJ SIĘ! Jeszcze zobaczy i pomyśli, że myślisz tylko o jednym, Ty debilu. Tak, tak, masz rację. Dobra, czas się ogarnąć. Po tym, jak zgarnęliśmy potrzebne składniki do potrawy i inne rzeczy do domku, trzymając w jednej ręce składniki, drugą złapałem ją za dłoń i pociągnąłem za sobą, na drugą stronę targowiska, gdzie znajdowały się ubrania. Oby jej się spodobała.
Gdy kiedyś przechodziłem po targowisku, pamiętam, że było kilka straganików z damskimi yukatami, kimonami, sukienkami, butami i innymi rzeczami. Nigdy nie myślałem o kupowaniu takich rzeczy, bo niby po co? Komu? Oroshiemu czy Seinarowi? Nie, nikt z nas nie miał w zwyczaju przebierać się za kobietę. Zaśmiałem się głupawo, na głos, po czym spojrzałem na Isane. Odwróciłem się do Niej i spytałem: - Pozwolisz, że coś dla Ciebie kupię? Przymierzysz już w domku. To będzie niespodzianka. - po czym stanąłem, położyłem zakupy obok jej nóg, po drodze badające je swoim pożądliwym wzrokiem. Jakież zgrabne... Dobra, powróciłem do góry, a następnie poprosiłem ją: - Poczekasz tu na mnie chwilkę? Nie zajmie mi to długo. Potem, wracamy do domku, chyba że będziesz chciała kupić coś jeszcze. - A następnie, po jej aprobacie, jeśli taką wyraziła, udałem się przed siebie, znikając za straganami. Ależ kurwa wybór. I co ja mam stąd wziąć? Tyle tego tutaj jest. Różne kroje, różne zdobienia, różne kolory, różne długości. Kurwa. Nie mam w tym doświadczenia. Co wybrać? Patrzyłem na kolejne damskie ubiory, nałożone na drewniane kukły tam, by prezentować, jak będą leżeć na ciele. Hm, może ta? Albo nie, tak? Trochę za krótka. A ta? Ale dekolt... Jeszcze piersi by jej przez nie wyleciały, a Isane obdarzona była, jak na swoją bardzo szczupłą, zgrabną sylwetkę, ponadprzeciętnym biustem. Nie, nie będę robił z siebie jakiegoś zwierzęcia, które czyha tylko na jedno. Przeszedłem dalej. Dzisiaj znowu było ciepło, a pośród tylu ludzi, zabudowań i straganów robiło się tutaj bardzo duszno. Poluzowałem nieco swoje kimono, wystawiając umięśnioną klatkę na podziw ludu i gapiów. Mam to gdzieś. Uf, od razu lepiej. Panie dziwnie na mnie spoglądały i nie wiedziałem, czy to podziw, czy szok, że ktoś ma czelność tutaj tak paradować. Nieważne. Podszedłem do kolejnej wystawy. Hm, to wygląda ładnie. Stałem, patrzyłem i starałem sobie wyobrazić w tym ubiorze Isane.

Długa, prosta czarna suknia z gładkiego materiału, nieco błyszcząca, gdzieś do połowy ud - tak przynajmniej będzie chyba na Niej leżało - czyli okej. Poza tym, narzutka przypominająca kimono, cienka, letnia w kolorze pomarańczowo-czerwonym z cielistymi zdobieniami w różnych miejscach. Do tego, to kimono jest wiązane gdzieś w paście niegrubym paskiem w tych samych kolorach w ten sposób, że pozostaje ono narzucone ledwie na ramiona i swobodnie opada w dół, odsłaniając czarną suknię. Skromne, proste, ładne ubranie. Będzie pasować do Isane i jej mleczno-białej cery i jasnych blond włosów. Zdecydowanie. Dobra, biorę. Wręczyła Pani pieniądze, poprosiłem o to ubranie i zapakowanie go na prezent. Ech, zaczęły mną targać nerwy, gdy miałem wracać do Isane. Oby jej się spodobało... Dreszczyk emocji, szybciej bijące serce. Wróciłem do Niej i przywitałem stojącą tutaj grzecznie pośród ludzi: - Mam. Udało się. - po czym głośno przełknąłem ślinę, lekko tamując emocje, i dodałem: - Jest jeszcze coś, co mamy kupić, czy lecimy do domku? - Swój prezent dla Niej wręczę jej na miejscu, w odosobnieniu. Chyba spaliłbym się ze wstydu, gdyby tutaj, przy wszystkich okazało się, że prezent jest nietrafiony. Nie, lepiej nie ryzykować. Tutaj i tak nie będzie gdzie go sprawdzić. Mam nadzieję, że jest okej. Na pewno przyda jej się więcej ubrań, ale to powinno być na dobry, wspólny początek.

[Isane]

Dla nikogo nie było zaskoczeniem, że nie potrafili się od siebie oderwać. Zwyczajnie nie chcieli marnować czasu bez siebie. To co zaiskrzyło między nimi było dla obydwu nowością. Ciągle pragnęli własnej uwagi, zapewnienia i dotyku. Obiecała sobie zaprzestanie negatywnego myślenia. Jednak czasami wciąż nachodziły ją przerażajace myśli. Czy to kiedykolwiek minie? Czy tak wyglądała miłość pełna pasji i intensywności, czy to jedynie zauroczenie, które zblednie w przebiegu kolejnych dni? Swojej strony była pewna, zapewnienia Hiro również ją uspokajały, jednak życie nauczyło ją ostrożności i nie potrafiła się przed tym ukryć. Kurewska niepewność, z którą walczyła na każdym kroku. Byli do siebie tak podobni, że aż ją bolało. Jeśli on także musiał przeżywać tyle emocji i myśli w swojej głowie, było jej z tego powodu bardzo smutno. Chciała zabrać od niego całe cierpienie, jednak nie zawsze było to możliwe. Niektóre demony musiał zwalczyć sam, a ona mogła jedynie trwać u jego boku z nadzieją, że chociażby jej obecność mu w tym pomoże.
W miarę szybko pokonali dystans między domkiem a targowiskiem. Na szczęście ich własne, cudowne miejsce na ziemi, nie znajdowało się wcale daleko. Oczywiście w idealnym dystansie od całego zgiełku osady i przesadnej ilości mieszkańców. Mieli swoją prywatność, jednak mogli zawsze dotrzeć do centrum w miarę szybko. Przydatna rzecz na przyszłość. W końcu zakupy i praca były niestety nieodłączną częścią ich życia. Była tego świadoma, większość życia mieszkała sama. Atsui nie było małą wioską. Również znajdowało się tam wielu przyjezdnych kupców, sklepów i straganów. Klimat i otoczenie były jednak całkiem różne niż te w okolicach Ryuzuku. Zdecydowanie bardziej podobało jej się zielone piękno natury niż skwar i przesadnie wysokie temperatury panujące na pustyni. Nigdy tam nie pasowała i to się nie zmieniło. Zawsze uchodziła za przyjezdną mimo, że trafiła tam jako mała dziewczynka. To, że spędziła w Atsui większość życia nie miało znaczenia. Była zwyczajnie obca. Nie była członkiem żadnego klanu, jakie tam panowały. Sabaku, Maji, Kaguya i cała reszta. Były zajęte sobą, kto przejmowałby się obcym dzieckiem porzuconym w pustynnym kraju? Dała sobie radę. Wtedy i na pewno da w przyszłości. Parła do przodu, nawet jeśli nie posiadała ku temu sensu ani celu. Teraz jednak była z Hiro. Nie musiała rozumieć tego co się działo, nie musiała myśleć o przyszłości. Zdecydowała się kroczyć u jego boku, pozostawiając jemu decyzję. „Zrobisz ze mną co zechcesz” - naprawdę miała to na myśli, w każdym tego słowa znaczeniu. Była jego własnością.
Oczywiście nie potrafiła przestać się z nim droczyć. Ciągle potrzebowała jego uwagi, jego dotyku. Każdym swoim zachowaniem dążyła do jego reakcji. Cała zabawa, gra była po prostu uzależniająca. Nie potrafiła się powstrzymać. Kochała patrzeć jak reagował na jej zaczepki. Kusiła go specjalnie, żeby potem móc podziwiać jego odpowiedź. I tym razem się nie zawiodła. Nie miało znaczenia, że stali praktycznie na środku targowiska wśród wielu innych przechodniów. Dla niej nie liczyło się nic więcej, tylko on. Skupiła na nim całą swoją uwagę, otoczenie przestało istnieć. Od razu przystał na jej zaczepkę, nie mógł pewnie pozostać jej dłużnym. Wstrzymała oddech na dwie sekundy, kiedy włożył dłoń za jej ubranie. Oh, Hiro. Uchyliła delikatnie usta wpatrując się jak zaczarowana w jego złote oczy. - To obietnica? - Wyrwało jej się, kiedy odwzajemniła jego specjalny uśmieszek. Potem ruszyli dalej, a ona chwyciła się go pod ramię. Miała nogi jak z waty. To wszystko Twoja wina! - pomyślała z uśmiechem i zachichotała sama do siebie. Szli dalej rozmawiając o potencjalnym posiłku, żywności, którą powinni kupić. Czuła jak gdyby znali się od zawsze, jednak brakowało im doświadczenia we własnym towarzystwie. Szczegółów, takich jak ulubione potrawy, preferencje i tym podobne. Mimo wszystko nie miało to najmniejszego znaczenia. Na wszystko przyjdzie czas. Byli dla siebie stworzeni, doskonale o tym wiedziała. Znów prawie zwalił ją z nóg swoją odpowiedzią. Musiała zacząć się bardziej pilnować. Prowokowała go specjalnie, kusiła, jednak on nie był wcale gorszy! Czyżby przerósł już swoją mistrzynię? Zaczepki, wywołanie zaskoczenia wychodziło mu znakomicie. Wiedział jak ją podejść. Zadziorny uśmiech wykwitł na jej pełnych ustach. - W takim razie ugotujemy coś razem - odparła specjalnie akcentując ostatnie słowo. R a z e m mogli przecież przyrządzić tyle przyjemnych smacznych potraw, prawda? Pomysł idealny. Kurczak Teriyaki it is. Zjadłaby absolutnie wszystko na co miałby ochotę. Oczywiście z wyjątkiem ryb - FUJ! Nawet by ich nie spróbowała, gdyby ją błagał! Chodzili po straganach wybierając coraz to więcej potrzebnych rzeczy. Piersi z kurczaka również nie zabrakło - słodki chichot z jej strony był tutaj oczywiście jak najbardziej na miejscu i nie dało się go nie usłyszeć. Kiedy byli już gotowi i mogli w końcu ruszyć do domku, na co tak bardzo czekała, Hiro postanowił się zatrzymać. Ostatni przystanek przed powrotem.
- Nie musisz wydawać pieniędzy - zaczęła obronnym tonem, jednak zmiękła widząc prośbę w jego oczach. Znów nie umiała mu odmówić mimo, że absolutnie nie chciała robić mu kłopotu. Była przeszczęśliwa w jego towarzystwie, nie potrzebowała do tego dóbr materialnych. Jeszcze by sobie pomyślał, że cokolwiek od niego oczekiwała. Nie przepadała za takimi sytuacjami, czuła się niezręcznie, jednak nie potrafiła zniszczyć tej nadziei w jego spojrzeniu. - Ale tylko coś małego - dała za wygrana wzdychając teatralnie. Nie odbyło się bez przewrócenia oczami. Zniknął w następnej sekundzie zostawiając ją samą. Stała tak kilka chwil, musiała wyglądać trochę nieporadnie. Ciekawskie spojrzenia przechodni odbijały się w jej oczach. W końcu zdecydowała się odrobinę rozejrzeć. Kilka straganów później dotarła do małego sklepiku na rogu. Był praktycznie pusty, w środku urzędował jedynie jakiś starszy pan. Sprzedawał wróżby i talizmany o-mamori. Od razu wpadła na pewien pomysł. Sprzedawca wręczył jej skrawek papieru, na którym coś namalowała. Całość została otoczona czarnym materiałem i związana czerwoną wstążką. zapłaciła, schowała zawiniątko i ruszyła w miejsce, gdzie Hiro ją zostawił. Miała nadzieję, że zdążyła przed jego powrotem. Na szczęście poszukiwania małego upominku nie zajęły jej przesadnie dużo czasu - tak się jej przynajmniej wydawało. Odetchnęła z wyraźną ulgą, kiedy okazało się, że wróciła przed nim. Ledwo uspokoiła oddech, a Hiro pojawił się na horyzoncie. Pomachała mu ze szczęśliwym uśmiechem. Wrócił. - Wracajmy - poprosiła wyciągając do niego dłoń. Chciała mieć go już tylko i wyłącznie dla siebie. Czy mu się spodoba, co dla niego wybrała?

zt x2

[Sashiko]

Z nowym nabytkiem, Sashiko wróciła do zwiedzania Ryuzaku no Taki. Skierowała się ku najbardziej gwarnym i najczęściej uczęszczanym okolicom, chcąc jak najlepiej poczuć klimat tego miejsca. Nie chodziło tu jednak li tylko o napawanie się cieplejszym niż w Hyuo powietrzem, które pozbawione było mroźnego zaciągu. Przede wszystkim chciała poznać mieszkańców, ich zwyczaje, sposób zachowania. Nie to, żeby było to jej do czegokolwiek potrzebne - robiła to ciekawości, gdyż obcowanie w środowisku innym niż Hyuo było dla niej bardzo miłą odmianą.
Przechadzała się zatem między straganami, z wolna sunąc wzrokiem po niekończących się rzędach różnego rodzaju produktów. Było ich tyle, że nie sposób było tego spamiętać, a co dopiero kupić. Szybko jednak przypomniał o sobie jej żołądek, który od czasu wyjścia ze sklepu raz na jakiś czas przypominał o swoim istnieniu. I tak wykazał się wyjątkową cierpliwością - normalnie pewnie odchodziłaby już od zmysłów z głodu. Tak czy inaczej, Asami upolowała coś do jedzenia, a konkretnie... tak, tak - pieczone ziemniaczki z jakimś lokalnym sosem. Wzięła je na wynos, żeby urozmaicić sobie dalszą przechadzkę. Zajadając smacznie, rozglądała się wokół za... sama nie wiedziała do końca czym. Miała nadzieję, że być może coś samo zwróci na siebie jej uwagę.

[Kisuke]

Sashiko
Misja rangi C
1/30

Hyuo i Ryuzaku były od siebie bardzo odmienne. Obecna pogoda była tego najlepszym przykładem. Kilka chmur na niebie, które tylko co jakiś czas przykrywały słońce. Ciepłe promienie łatwo się jednak przebijały, opadając na brukowaną ulicę oraz okoliczne stoiska i budynki. Nie było jednak przesadnie gorąco, bo od strony morza wiał lekki, aczkolwiek przyjemnie chłodzący wiatr. Taki mały symbol, który te dwa odmienne od siebie krainy w pewien sposób łączył. Okoliczne morze było przecież tym samym morzem, które było widać z Cesarstwa. Szerokie, ogromne i kryjące wiele tajemnic wody, które wciąż czekały na odkrywców.

Młoda kinoichi, która postanowiła przejść się po okolicznym targowisku, pełnym ludzi, nie rzucała się zbytnio w oczy. Wszędzie było mnóstwo wszystkiego. Stragany, na których można było kupić właściwie wszystko. Od małych bibelotów, przez gotowe potrawy, różnego rodzaju materiały, na żywym inwentarzu kończąc. Dało się odczuć, że było to miasto kupieckie, które właśnie tym żyło. Tutaj jakaś dwójka ludzi kłóciła się o coś. Pewnie o zbyt wysokie ceny albo zepsuty towar. Tam gdzieś dalej, jakiś podejrzany typek zakradał się i próbował jakiś owoc zwinąć sobie do kieszeni. W jeszcze innym miejscu przejeżdżające karawany musiały uważać na nierozważnych przechodniów, którzy postanowili wyjść prosto pod końskie kopyta. A jeszcze gdzieś zebrał się mały tłum, który uformował okrąg wokół czegoś, a ludzie wzajemnie przez siebie krzyczeli. No prawdziwy kocioł. Typowy targowy dzień.

[Sashiko]

"Na straganie w dzień targowy, takie słyszy się rozmowy" - chciałoby się powiedzieć. Tym razem jednak dla młodej Asami wszystkie rozmowy, pokrzykiwania, kłótnie i tak dalej zlewały się w jeden dźwięk, któremu bliżej było jednak do kakofonii niż do przyjemnej melodii. Ten ciągły gwar wydawał się być jednak tak mocno związany z tym miejscem, że Sashiko pewnie czułaby się nieswojo, gdyby przyszła tu w nocy i ujrzała to miejsce znacznie, znacznie cichszym i spokojniejszym. To trochę tak, jakby płynąca rzeka wysychała na noc.
Ale teraz słońce było wysoko nad horyzontem i do nocy brakowało jeszcze sporo. Dziewczyna przechadzała się, wcinając ziemniaczki i spoglądając to tu, to tam. W końcu jednak coś wyraźnie przykuło jej uwagę. W jednym miejscu musiało się dziać coś niezwykle ciekawego, bo ludzie uformowali tradycyjne "kółeczko", otaczając coś albo kogoś. Towarzyszyły temu krzyki, a zatem sprawa była chyba jakiejś większej wagi. Łuczniczka podeszła więc spokojnym krokiem do tego zbiegowiska, żeby na własne oczy zobaczyć, co się tam dzieje, przy okazji chrupiąc warzywka, które tak bardzo sobie ceniła. Jeśli przechodniów było zbyt dużo i utworzyli oni zbyt szczelny kordon, przez który średniego wzrostu dziewczyna nie była w stanie się przebić, po prostu zaczepiła ona kogoś:
- Przepraszam... co tam się właściwie dzieje?

[Kisuke]

Sashiko
Misja rangi C
3/30

Cisza do tego miejsca z całą pewnością by nie pasowała, dlatego Sashiko zaczęła sobie wyobrażać, jak dziwnie by musiało tutaj być w środku nocy. W pierwszym momencie nawet by jej przez myśl nie przeszło, że miejsce takie jak to może nigdy nie zasypiać. Nocami oświetlone mnóstwem okolicznych lamp albo ognisk, dla tych którzy woleli spotykać się w świetle oraz ciemne zakątki, dla tych, którzy wykorzystywali późną porę do prowadzenia swoich niecnych interesów.

Słońce górowało nad miasta, a dziewczyna mogła sobie w spokoju podziwiać okolicę i zajadać się ziemniaczkami. Sporo rzeczy działo się dookoła, ale jedna z nich szczególnie przykuła jej uwagę. Nie była to kłótnia klienta i sprzedawcy, nie był to mały złodziejaszek owoców ani nawet nierozsądni ludzie pchający się na środek drogi. To tłum przechodniów, których coś wyraźnie skłoniło do zebrania się w tamtym miejscu. Nie chcąc odstawać od reszty pospólstwa, obywatelska Cesarstwa sama postanowiła dołączyć, zaczepiając przypadkową osobę i podpytując co się w ogóle dzieje.

-Znowu Ci młodzi! Ciągle tylko szaleją na tych powozach! Za nic sobie mają porządek i prawo! Ktoś ich powinien wreszcie pozamykać!- Drobna staruszka, o ponad głowę niższa od Sashiko wygrażała się, jakby całkowicie nie słuchała, co się w jej stronę mówi. Jak to bywało, osoba w jej wieku jak zwykle miała pretensje do młodszego pokolenia. Najwidoczniej coś się musiało wydarzyć przez nierozważną i szaleńczą jazdą nierozsądnego młodzieńca. Przepchanie się do przodu nie było jednak takie proste, a patrząc przez ramię osób przed nią, Sashiko dostrzegła w środku tego okręgu konia, który nagle stanął dęba oraz coś, co przypominało wóz kupiecki. Chyba jakiś synalek podwędził ojcu furmankę i rozwalił się na pierwszym zakręcie.

[Sashiko]

No, Sashiko ma to, czego chciała. Tu wiecznie coś dzieje, a ona właśnie natknęła się na ten moment. "Incydent", "wydarzenie", "afera", "bonanza", "przygoda" - zwał jak zwał. Jedno był pewne - na pewno nie będzie się nudziła.
- Tak, tak. Wszystkich, co do jednego - odpowiedziała mlaskając i kiwając poważnie głową dziewczyna. Takich postulatów oczywiście nie można było brać na poważnie, ale coś jej mówiło że wdawanie się w dyskusję z tamtą staruszką niekoniecznie mogłoby zmienić jej pogląd na tę sprawę.
Przechodząc powoli do końca ziemniaczków, Asami zaczęła próbować przeciskać się do wnętrza tego koła. Powoli, systematycznie, torując sobie drogę przez gawiedź, wiedziona ciekawością i chęcią taniej rozrywki, próbowała zbliżyć się do epicentrum wydarzeń. W pewnym momencie dojrzała w końcu zwierzę - konia. Konia ciągnącego (to znaczy akurat nie w tej chwili) wóz czy furmankę. Zwierzak stanął dęba, więc zapewne ktoś tu miał nie lada kłopoty, ale Sashiko nie przejmowała się tym. Starała się podejść bliżej, żeby dostrzec, kto taki kierował tym powozem, dlaczego nie jechał no i w końcu na co gapili się ci wszyscy ludzie. Zaczynała mieć już pewne podejrzenia odnośnie tego, co takiego się tutaj wydarzyło, ale chciała najpierw zrobić skuteczne rozpoznanie terenu.

[Kisuke]

Sashiko
Misja rangi C
5/30

Staruszka nagle odwróciła się w stronę dużo młodszej od siebie kunoichi i zmierzyła ją wzrokiem od stóp aż po czubek głowy, kilkukrotnie. Nawet pomimo wyrażenia podobnego podejścia co ona, staruszka chyba nie bardzo spodobała się także młoda dama, która zamiast siedzieć w kuchni, przy garach, to szlajała się po targowisku, w dodatku jeszcze nosiła przy sobie broń. Starowinka prychnęła kilkukrotnie, jakby nie mogła złapać oddechu i pokiwała głową z dezaprobatą. Faktycznie, Sashiko mogła mieć rację, że komuś takiemu raczej nie będzie prosto przemówić do rozumu, bo przecież ci młodzi to życie nie znają, a starzy swoje już przeżyli i oni wszystko wiedzą najlepiej.

Dalsza debata z babcią nie miała sensu, dlatego Sashiko pewnie parła do przodu przez tłum ludzi, którzy nie bardzo byli chętni, aby się przed nią rozstąpić. Ktoś tam krzyczał coś o kolejnym wypadku. Inny mężczyzna wymachiwał pięścią i groził, że zaraz sam tam się przejdzie zrobić z "nim" porządek. Dwie kolejne kobiety, które zerkały na całą scenę z pierwszego rzędu, chichotały coś między sobą, wyśmiewając i szydząc z "tego chłoptasia". Nikt jednak nie zbliżał się za bardzo do konia i lekko zniszczonego wozu. Koń nieco się uspokoił, gdy tłum przed nim się cofnął, jednak nadal niepewnie rozglądał się na boki. Ludzie zamiast spróbować go uspokoić, tylko swoimi ciągłymi krzykami i zbieraniem się w takim kółku dodatkowo go płoszyli. A na ziemi, tuż obok końskich kopyt leżał chłopak, w podobnym wieku do Sashiko, który próbował zakrywać swoją twarz i dłonie rękami, żeby przypadkiem nie zostać kopniętym. Chyba był jednak sparaliżowany całą tą sytuacją, bo w ogóle nie próbował spod tego konia się wydostać.

[Sashiko]

Sytuacja była nieco poważniejsza, niż na pierwszy rzut oka wyglądało. Niespokojny koń był pewnym źródłem zagrożenia - gdyby ruszył i pociągnął za sobą wóz, wpadając w tłum, mógłby kogoś poważnie poturbować. Co więcej jednak, tuż obok niego leżał jakiś młodzian, który najwyraźniej był ofiarą całej tej sytuacji... i samego siebie przy okazji. Starał się najwyraźniej osłaniać przed kopnięciami konia, które mogły nadejść.
Sashiko westchnęła. W sumie nie miała nic lepszego do roboty niż chodzenie z niezbyt precyzyjnie wyznaczonego punktu A do punktu B i zajadanie ziemniaczków. Ale angażowanie się w tę sytuację w obcym kraju... tak, zdecydowanie pewniej czuła się w Hyuo. Z drugiej strony, problemy ludzkie były tutaj dokładnie takie same jak tam, więc czemu by nie pomóc?
- ODSUNĄĆ SIĘ, BO WAS TEN KOŃ STRATUJE! - krzyknęła do tłumu, zachęcając okolicznych do zrobienia jeszcze więcej miejsca zwierzęciu i jego panu. Do ręki wzięła dwa ostatnie ziemniaczki, wystawiła dłoń przed siebie i bardzo spokojnym krokiem zaczęła iść od przodu w kierunku zwierzęcia. Nie trzeba było tutaj cudów, wystarczyło zachować spokój, a sytuacja sama się opanuje. Jeśli udało jej się podejść bezpiecznie, podzieliła się dwoma warzywkami z koniem, przy okazji głaszcząc go.
- Dobry konik, taki mądry - powiedziała, po czym dodała już nieco głośniej - hej, nic ci nie jest? Możesz już wstać i się odsunąć. Co tu się w ogóle stało? - zwracając się już nie do konia, a do jego właściciela albo kimkolwiek ten nieszczęśnik był.

[Kisuke]

Sashiko
Misja rangi C
7/30

Nadal przywiązany, aby ciągnąc za sobą powóz, koń wydawał się bardzo niepewny obecnej sytuacji. Rozemocjonowany tłum, wykrzykujący różne rzeczy, a w ogóle niechcący pomóc, był dla takiego zwierzęcia wyczuwany jako zagrożenie. W każdym momencie mógł on zrobić coś nierozważnego, co mogłoby narobić mnóstwo szkód, ran, a kilka osób przypadkiem mogłoby nawet zginąć pod jego kopytami. Ludzie często zapominali o tym, jak dzikie i nieprzewidywalne bywają zwierzęta, nawet te podobno oswojone.

Cała sytuacja skupiała na sobie uwagę, ale do takich incydentów dochodziło tutaj całkiem często, toteż nic dziwnego, że reakcja straży byłą nieco opóźniona, a w tym wypadku należało zająć się tym natychmiast. Jeden krzyk, który ledwo co przebił się przez krzyki innych, nie skłonił raczej nikogo do odsunięcia się. No może z wyjątkiem tych, którzy byli najbliżej Sashiko. Miała ona prostą drogę do konia, który dostrzegł jej próby podejścia. Kiwał głową na boki, obserwując pozostałych ludzi, ale nie cofał się już. Nie tupał także w miejscu, co pewnie uchroniło chłopaka od jednego czy dwóch kopnięć z kopyta. Powolne kroki, spokojna postawa i małe przekupstwo w postaci warzyw świetnie podziałały. Koń wyraźnie się uspokoił i zajął konsumowaniem jedzenia.

-Chyba... Chyba nic. Wóz mi się rozleciał. Chyba koło trafiło w jakiś kamień i oś niewytrzymała- Chłopak, gdy zobaczył, że nic mu nie zagraża, wygramolił się wreszcie spod swojego konia i odsłonił twarz. Nos miał rozwalony i leciała mu z niego krew i to chyba właśnie za to się trzymał, a nie próbował osłonić przed stratowaniem. Tak jakby wierzył, że jego koń mu krzywdy nie zrobi, nawet w takiej sytuacji. Pojedyncze osoby powoli zaczęły opuszczać tłum, nie widząc w tym zbiegowisku już niczego fajnego.

[Sashiko]

Taktyka Sashiko okazała się być skuteczna. Spokojne podejście do zwierzaka oraz niezwykle wymagająca dla niej (serio!) ofiara z dwóch ostatnich warzywek podziałała tak, jak sobie to obmyśliła dziewczyna. Koń uspokoił się już całkowicie i zajął się jedzeniem, a chłopak mógł bezpiecznie wstać na nogi i wyjść z zasięgu rażenia kopyt swojego zwierzęcia. Co równie mocno ucieszyło łuczniczkę, ludzie w obliczu stopniowego uspakajania się sytuacji tracili zainteresowanie i również zaczynali się rozchodzić.
- To dobrze - odpowiedziała nieszczęsnemu kierowcy powozu - opatrz sobie nos, bo nie wygląda najlepiej - po tych słowach spojrzała na wóz i drogę - jesteś pewien, że to był kamień? To chyba jedna z głównych dróg w Ryuzaku, wydaje się być w dobrym stanie... - poddała w wątpliwość jego wersję wydarzeń, po czym dodała - w każdym razie, potrzebujesz jakiejś pomocy czy sam sobie dasz radę z ogarnięciem tego bajzlu?
Ostatnie pytanie było raczej czysto kurtuazyjne, wyglądało bowiem na to, że jej rola w tym momencie powoli zaczynała się kończyć. Chłopakowi nic nie było, koń stał sobie spokojnie i jeśli nikt nie zrobi nic głupiego, to nie powinien sprawiać już kłopotu, a gawiedź poczęła rozchodzić się do swoich spraw. Na naprawach wozów nie znała się najlepiej, dlatego z usterką koła (niezależnie od jej prawdziwej przyczyny) też nic nie była w stanie poradzić. Popatrzyła zatem badawczym wzrokiem na swojego rozmówcę, zastanawiając się czy może już odejść.

[Kisuke]

Sashiko
Misja rangi C
9/30

Wystarczyła odrobina spokoju, a zwierzę natychmiast także przyjęło znacznie spokojniejszą postawę. Konie wyczuwały dobroć w sercach innych, a ogromne poświęcenie poprzez podzielenie się swoim własnym posiłkiem zostało wynagrodzone zaufaniem. Czasami wystarczyły takie małe gesty, aby wyróżnić się z tłumu, a nie iść razem z nim, bo to mogło doprowadzić do tragedii. Nie tylko tego chłopca, który był pod koniem, ale także wielu postronnych osób, które zostałyby stratowane lub oberwały resztkami powozu.

-Cholera, znowu go złamałem- Chłopak próbował dotknąć swojego nosa bardzo delikatnie, ale gdy tylko następował kontakt, lekko syczał i zaraz cofał rękę. Wyglądało na to, że mógł mieć rację, ale w obecnej sytuacji niewiele mógł zrobić. Przeciągnął rękawem pod nosem, wycierając swoją posokę w szary materiał i pozostawiając na nim bardzo piękny krwistoczerwony kolor.

-Kamien albo znowu się wóz sypie. Cholera, dopiero co go próbowałem naprawić. Jeśli byś mi pomogła, chociaż zebrać wszystkie części w kupę, byłoby miło. Koła chyba są całe, na wozie powinienem mieć jakąś belkę, którą je połączę, to może nawet dam radę pojechać dalej. Poszukasz czy jest cała?- Zaczął się rozglądać na boki, szukając, gdzie jest jego stara oś i koła. Faktycznie, co do samych kół miał rację, chociaż te nie były ze sobą połączone już żadnym kawałkiem drewna, bo oś pękła na kilka mniejszych fragmentów. Wyglądało jednak na to, że miał on już plan zapasowy. Chyba często musiał naprawiać ten wóz, skoro miał zaraz przy sobie kolejny element zapasowy, albo był bardzo przezorny i wolał zawsze przewidywać nawet najdziwniejsze sytuacje. Tłum rozszedł się już całkowicie, nikt nie kwapił się do pomocy młodzieńcowi, została mu jedynie Sashiko, bez której pomocy pewnie nie uda mu się dzisiaj zmontować powozu w całość.

[Sashiko]

A jednak, przez swoją gadatliwość wpakowała się w naprawianie wozu. Nie było to jej marzenie, ale żeby nie wyjść na całkowicie niepoważną (jak gdyby jeszcze kiedykolwiek miała się spotkać z tym chłopakiem...), postanowiła brnąć w to dalej. Nie miała zatem większego wyboru, jak pomóc mu w podreperowaniu wozu, który sprawiał wrażenie... intensywnie eksploatowanego.
- Znowu? Często ci się zdarza spadać z wozu? Chyba tak, słuchając tego co mówisz - powiedziała lekko kąśliwie, ale też mieszcząc się w granicach normy - przynajmniej jej zdaniem. Wiedziała, że złamania nosa często kończą się tym, że nie jest później tak prosty, jak powinien być, więc akurat tego typu obrażenia sama wolałaby uniknąć.
Nie myśląc jednak wiele, spełniła prośbę woźnicy i zaczęła szukać w wozie tej "zapasowej" belki. Kto woził ze sobą zapasowe osie do wozu, tak swoją drogą? Chyba tylko jacyś amatorzy mocnych wrażeń albo ci, którzy udawali się w baardzo daleką podróż. Temu młodzieńcowi bliżej było chyba jednak do pierwszej niż do drugiej kategorii. No ale nieistotne - teraz liczyło się tylko żeby mu jakoś tam pomóc i zmykać. Wdrapała się więc na wóz i sprawdziła jego zawartość. Jeśli rzeczywiście znajdował się tam nadający się do czegokolwiek kawał drewna, to wyciągnęła go i postawiła, opierając o wóz. Jeśli nie... cóż, zakomunikowała ten fakt chłopakowi.