Herbaciarnia

[Hayami Akodo]

Mężczyzna roześmiał się cicho, słysząc komentarz swojego towarzysza. Poznałeś mnie. To nie jest tego warte? Cóż, to dopiero miało się okazać. Może Kuro byłby dobrym rozmówcą i wartościowym źródłem informacji (oraz endorfin dostarczonych przez pandę) - a może okazałby się zwykłym szalbierzem, nabierającym naiwniaków na słodycz swojego kompana. Tak czy inaczej, nie miało to już znaczenia. Skoro już zaczęli rozmowę, nie powinien się z tego wycofywać. Spojrzał na Kuro, równie uważnie, i spróbował zapisać sobie w pamięci detale jego obrazu, ton głosu, typowe zachowania. Samuraj nigdy nie powinien wszak tracić okazji, aby zebrać konieczne do przetrwania informacje... W tym świecie, gdzie w każdej chwili przyjaciel mógł stać się wrogiem, nie było czegoś takiego jak nieistotny detal. Skinął lekko głową, odnotowując sobie w głowie wszystko to, co powiedział jego nowy znajomy. Więc tak: na pewno musiałby odwiedzić świątynię Bishamontena, Pana Wojny, którego czcicielami byli chyba wszyscy samurajowie. Warto by było złożyć tam ofiarę. Biblioteka nie wchodziła w grę, zresztą Hayami i tak nie miał teraz nastroju na studiowanie lokalnej literatury... Co jeszcze...?
Karczma Onigiri. Las Pamięci. Samotne Drzewo. Każde z tych miejsc miało dla Akodo swój urok, przyciągało go, ale jeżeli miał podejmować konkretne decyzje, musiał wybrać jedno. Być może zdecydowałby się na wyprawę do Lasu - coś ukrytego, będącego legendą, zawsze było warte sprawdzenia. Dawny Hayami zapewne rzuciłby się w wir poszukiwań, sprawdzałby każde miejsce, zaintrygowany legendami, lokalnymi sekretami, plotkami...
Teraz interesowało go to tylko dlatego, że - mimo wszystko - spoczywali tam wojownicy (jeżeli wierzyć słowom Kuro). Co lepszego mógłby zrobić żywy wojownik niż oddać hołd tym, którzy odeszli?
To nie jest dobry moment, Hayami. Nie teraz.

- Wysoko się cenisz. - zauważył, unosząc lekko kącik ust w uśmiechu. - Ale dzięki za informacje. Może któregoś dnia umówimy się na małe zwiedzanie terenu, chciałbym zobaczyć...

W tym momencie przerwał, ponieważ - tak jak Tsukune - wyczuł shinobi. Westchnął w duchu, gdy zaobserwował, że nieznajomy się do nich zbliża. Kolejna znajomość? Albo mam więcej szczęścia niż rozumu, albo to Bishamonten jest łaskawy. Jednak to, że ten podszedł do nich ze shochu w ręku, go... Zaskoczyło. Nie przewidział tego, że ktoś będzie chciał do nich dołączyć, a na swoiste wkupne zaoferuje wódkę z herbatą. Teraz?!
Tak czy inaczej, przesunął się lekko, żeby nieznajomy miał jak się przysiąść w ogóle do ich stolika. Liczył na to, że nie będzie znowu strasznych skutków picia wódki, jak wtedy, przed kilkoma laty.

- Niezły pomysł - mruknął do siebie.- Nie, nie przeszkadzasz nam. Siadaj.
Po chwili milczenia dodał:
- Miło z twojej strony, że przyniosłeś flaszkę. Jak się nazywasz?

Pytanie było czysto grzecznościowe, luźne, rzucone wyłącznie dla zapisania sobie w myślach nowych informacji. Kolegów po fachu... W ich przypadku można było w ogóle mówić o tym samym fachu? On był samurajem, oni byli shinobi - może i łączyły ich walki i zabijanie, ale pochodzili z innych światów. Tak innych, że rzadko kiedy udawało się znaleźć między nimi wspólny język. Uśmiechnął się jednak, nie chcąc wyglądać na gbura ani przepłoszyć gościa od shochu. Kulturalne picie to było coś, z czym raczej sobie poradzi.

- Cóż, w moim życiu nie było wiele przygód - stwierdził. - Ale byłem w kilku miejscach: pod Murem, potem na wyspach, odwiedzałem też Pustynię, kiedy byłem młody... Słowem, było tego trochę. Mogę wam to opowiedzieć, ale nie gwarantuję, że nie zaśniecie z nudów.

Zaśmiał się cicho. Był ciekaw, jak Kuro i drugi mężczyzna na to zareagują. Miał jednak wrażenie, że nie powinien im chyba mówić wszystkiego... Z drugiej strony, rozmowa w herbaciarni nasuwała możliwości. Mógł ustalić, czy wiadomo coś o ludziach, których szukał. I mógł dowiedzieć się jeszcze innych spraw.
Albo i nie - bo przecież ani Kuro, ani ten drugi nie wyglądali mu na Biuro Zagubionych Samurajów.

[Minoru]

Minoru był pewny siebie i swojej zagrywki, do momentu gdy zaczął dostrzegać więcej szczegółów. Pierwszy, ten z prawej. Wyglądał na młodego mężczyznę, ale miał włosy już mu zaczynały siwieć w niektórych miejscach. I do tego jeszcze… cholera czy on ma wydłużone kły?! I do tego jeszcze ten drugi. Wyglądał normalniej od tego pierwszego, sposobem ubioru bardziej przynosił na myśl to co nosił na sobie Minoru, choć jego strój zdawał się być bardziej zadbanym niż wysłużone już ciuchy Minoru, które tylko podkreślały niechlujnie związane włosy shinobiego. I niby spoko, tylko czemu zdawał się gadać sam do siebie. I co miało oznaczać, że zgadza się z tym, że to niezły pomysł? Może miał na myśli, że niezłym pomysłem była propozycja Minoru by pogadać między sobą, choć Rakurai odniósł wrażenie, że swe słowa kierował bardziej do tego pierwszego z zębami. Minoru starał się nie tracić rezonu, choć zaczął zastanawiać się nad swoimi życiowymi decyzjami. Oboje zgodzili się na jego towarzystwo, choć Minoru zaczął rozważać czy on ma ochotę na ich. Zawahał się jednak tylko na ułamek sekundy. Nie wypadało mu ot tak odejść, jeśli sam rozpoczął tą konwersację. Zresztą, przecież nie zamordują go w pełnym ludzi pomieszczeniu, prawda?
– Minoru… Minoru Rakurai - Przedstawił się drugi raz, zapytany przez tego co gadał do siebie, jednocześnie zajmując zwolnione miejsce między nimi. Ustawił trzy kubki, pełne herbaciano-alkoholowej cieczy, na stole i rozdzielił je między nowych towarzyszy, którzy jeszcze się nie przedstawili. Minoru postanowił jednak nie naciskać. Z zadowoleniem stwierdził, że ten który gadał do siebie, sam pociągnął dalszą rozmowę. Może po prostu lubił gadać i jak nie miał do kogo, to zaczynał sam do siebie? W tym fachu różnych spotyka się typów, a ci silniejsi zwykle wydają się być jacyś inni. Podniósł swoją szklankę do góry, w geście powitania i szacunku dla swoich gości i wziął łyk, w momencie gdy gadatliwy zaczął wymieniać miejsca, w których był.
- Ależ mocne! - Wychrypiał Minoru, ratując się z opresji, gdy chwilę wcześniej niemalże się zadławił swoim trunkiem, gdy brązowo włosy wspomniał o murze. Nie spodziewał się takiego obrotu rzeczy. Przyjrzał się uważniej swemu rozmówcy, choć robiąc to ukradkiem, przez załzawione od kaszlu oczy. Nie poznawał go, więc prawdopodobnie nie miał z nim styczności podczas szturmu na mur. Nie wiedział również, po której stronie walczył, lecz wątpił by któryś z agresorów przyznał się do jakiegokolwiek uczestnictwa w ofensywie na mur. Zwłaszcza gdy niemalże cały świat potępił ten czyn.
- Słyszałem wiele o Murze. Ba nawet chciałem kiedyś się na niego zaciągnąć, ale stwierdziłem, że życie w celibacie nie jest dla mnie. - Uspokoił się. Przecież nie miał pewności, czy brał udział w tych samych wydarzeniach pod Murem co on. Mógł przecież być tam lata wcześniej, lub też już po ataku. Nie… nie mógł wiedzieć o tym co zrobił Minoru.
–Chętnie posłucham co też skłoniło cię by tam się wybrać- Postanowił pociągnąć mężczyznę za język. Upił kolejny łyk, tym razem nie dławiąc się. Kątem oka spojrzał na drugiego z jego rozmówców. Całkiem o nim zapomniał, zszokowany tym co usłyszał. Czy ten również był na Murze, czy mógł wiedzieć coś o Minoru?

[Tsukune]

-Nah. Szczerze to w ogóle się nie cenie. Chociaż zbytnio mi to raczej nie wychodzi stwierdziłem na zdanie Akodo o "wysokim cenieniu". Cóż może się wysoko ceniłem ale to bardziej jak chodziło o muzykę czego raczej nikt z obecnych nie wiedział. W sumie ciekawe jakby to było być znanym na cały świat przez swoją twórczość a nie przez siłę.
-Pewnie jak do tej pory. Nic by się w twoim wypadku nie zmieniło usłyszałem w głowie wypowiedź alter ego. Cóż zapewne miał rację. Nic by się nie zmieniło. Wszystko byłoby po staremu nie licząc iż pewnie więcej ludzi by się kręciło wokół mnie i mnie irytowało. Tak zapewne tak to by wyglądało.

-Tsukune ale możesz mówić do mnie Kuro przedstawiłem się Minoru po tym jak zrobił to mój pierwszy rozmówca.
-Z nudów to można zasnąć jak ja opowiadam. O ile w ogóle będzie się w stanie zrozumieć moją opowieść dodałem na wspomnienie Hayamiego o tym iż mógłby opowiedzieć nam o swoich przygodach.
-O Murze coś tam słyszałem z plotek. Nie byłem pod nim. Jakoś mnie nie interesował. W przerośniętej piaskownicy również byłem z dwa razy. Jednym z nich był Pogrom, drugi pomoc przyjacielowi. Widziałem też koronację cesarzynka Natsume. czy będzie to obrazą jak nazwałem Natsume cesarzynkiem? Raczej nie w końcu nim jest...a może był? Szczerze to dawno go nie widziałem. Trzeba by się dowiedzieć co z tym chodzącym lodzikiem się dzieje. Nach nie czas teraz się nad tym zastanawiać i rozmyślać.
-Nawet nie próbuj powiedziałem jakby w przestrzeń by następnie przenieść wzrok na swoją pandę która po grzbiecie psa człapała w stronę jego tyłu zapewne po to aby albo ko poklepać po zadzie albo dziabnąć w ogon. Zwierzak spojrzał na mnie jakby nie wiedział o co chodzi
-Domyślam się co planujesz ty mały złośliwcu... zacząłem sięgając do swojego futerału który położyłem na kolanach i otworzyłem. Moi rozmówcy mogli zobaczyć w nim skrzypce. Z ukrytej przegródki wyciągnąłem małą zabawkę ..Łap dodałem rzucając tą zabawkę w stronę swojej pandy. Ta go złapała i przewróciła się na grzbiet leżąc teraz znowu spokojnie na grzbiecie psa i gryząc sobie zabawkę która wydawała cichy pisk gdy ją gryzła. Pokręciłem tylko na to głową z rozbawieniem by następnie zamknąć futerał i ponownie zawiesić go na oparciu krzesła.
Minoru rozstawił szklanki z napitkiem jaki przyniósł. Delikatnie odsunąłem ją od siebie
-Nie przepadam zbytnio za takimi trunkami. powiedziałem po czym uśmiechnąłem się wrednie -Ale zamówię sobie coś na twój rachunek dodałem by nie myślał iż nie chcę pić. Po prostu nie przepadałem za takim alkoholem. Uniosłem lekko rękę by w ten sposób wezwać kelnerkę. Szepnąłem dziewczynie na ucho swoje zamówienie. Zrobiłem to specjalnie aby mój drugi rozmówca nie wiedział co zamówiłem. Tak bycie wrednym to fajna ale niebezpieczna zabawa. Po krótkiej chwili przybył mój zamówiony kieliszek z winem. Podziękowałem po czym chwyciłem kieliszek i powąchałem jego zawartość, następnie lekko nim zakręciłem aby zamieszać delikatnie zawartość i znowu powąchać by na samym końcu wziąć delikatny łyk napitku i unieść kieliszek wyżej by zerknąć pod światło na jego kolor. Po tej swojej rutynie odstawiłem kieliszek na stół.
-Mnie tam zbytnio nie interesowało co się tam dzieje. Moja znajoma z dzieciństwa się tam udała. Zapewne tam zginęła bo od bardzo dawna jej nie widziałem. napomknąłem od tak i po prostu słuchałem swoich rozmówców.
-Sam chętnie posłucham dodałem na wzmiankę o opowieści o Murze -I jak wspomniałem ale Minoru może tego nie wiedzieć. Nie przejmuj się jak nagle wyciągnę zeszyt i zacznę coś w nim pisać. Lubię to nazywać zboczeniem zawodowym powiedziałem wpierw do Hayamiego a następną część swej wypowiedzi skierowałem do obu moich rozmówców. Po czym zapewne jakoś w połowie odpowiedzi Akodo wyciągnąłem zeszyt i ołówek i zacząłem na wolnej kartce pisać nuty.

//Taki prowizoryczny wygląd pandy ze swoim gryzakiem gdy nie pozwoliłem jej zrobić głupoty jaką planowała

bez tych łez//

[Hayami Akodo]

Minoru Rakurai... Robiło się coraz ciekawiej. Wobec tego Hayami postanowił jednak nie odmawiać wódki i wypił spokojnie, powoli, przyniesiony trunek (swoją herbatę zdążył opróżnić nieco wcześniej). Westchnął głęboko i już miał zacząć barwną, długą opowieść o swoich przygodach, gdy nagle zauważył, że panda zachowuje się dziwnie, a i Itachi zaczyna się wiercić. Czyżby zaczynał mieć dość wariactw małego futrzaka? Jednak mężczyzna szybko odetchnął z ulgą - zwierzęta uspokoiły się, gdy naczelny mały przeszkadzacz dostał od Tsukune zabawkę i przez to przestał męczyć biednego pieska swoim zachowaniem.

- O, byłeś na koronacji Yukiego? Mogliśmy się tam minąć, bo też tam byłem. - zainteresował się, zaciekawiony tymi słowami. - Spotkałem go, pogadaliśmy chwilę... Byłem tam ze swoją... przyjaciółką z dzieciństwa, dziewczyną Uchiha. Jest szansa, że wpadliśmy na siebie w przelocie, ale nie jestem pewien... Byłem na pewno na walkach, widziałem jedną lub dwie z tego, co pamiętam.

Zaśmiał się krótko, urywanie. Pobyt w Fuyuhanie wiązał się z licznymi wspomnieniami, ale wolał nie zdradzać zbyt wielu szczegółów. Szczególnie na temat Sagi i jej syna. Nie chciał też wracać do szczegółów spotkania z Natsume, śmierci Tensy, samobójstwa Shijimy czy innych tego rodzaju rzeczy.

- Kiedy byłem młody, jeszcze jako absolutny dzieciak, zostałem zabrany przez ojca na Pustynię jako jego... Pomocnik, ujmijmy to w ten sposób. Widziałem, jak ginie pod Atsui - stwierdził spokojnie, jedynie wyjaśniając fakty. - Od tamtej pory już nigdy nie odwiedziłem Pustyni. "Przerośnięta piaskownica", jak to nazywasz, nie była dla mnie priorytetem. Ale teraz... Chciałbym się tam wybrać. Minęło już dość czasu, żebym pozwolił temu odejść. My, samurajowie, cenimy sobie... Okazje. I możliwości, jakie oferują różne części świata.

Zamilkł na chwilę, żeby się napić herbaty ze shochu. Zanotował sobie w pamięci też reakcję tamtego i jego załzawione oczy oraz to, jak mu się przyglądał. Czy rzeczywiście chodziło tylko o zbyt mocny alkohol? Nie jemu było to oceniać. W końcu nie był Bishamontenem, żeby czytać w umysłach i sercach wojowników.

- Mocne, ale nie aż tak - stwierdził luźno. - Co mnie skierowało pod Mur...? Dobre pytanie. Chyba dziecięca głupota, naiwność... Pod Murem pierwszy raz walczyłem na poważnie, poznałem tam między innymi lalkarza i gościa z Majich, także było ciekawie. Może też byłem trochę idealistą... Broniliśmy go wtedy przed Dzikimi, to były pierwsze poważne walki. Potem wszystko się pozmieniało.

Machnął ręką. Westchnął znowu, zamrugał powiekami. Może jednak ta herbata z wódką była mocniejsza, skoro zaczynał się aż tak rozgadywać. Nieważne.

- Kim była twoja znajoma? - spytał, przenosząc spojrzenie na Tsukune.
- Sam szukam kontaktu z kilkoma osobami, które są dla mnie ważne albo z którymi chcę coś załatwić. Być może któryś z was je spotkał.

Od kiedy taka bezpośredniość leżała w jego naturze? Zdziwił się tym przez chwilę - wcześniej zdarzało mu się wprawdzie wykorzystywać różne okazje, przechodzić wprost do ataku, ale nigdy aż tak... otwarcie.
Może taka już była natura Lwów.

[Minoru]

- Oh, jakie tajemnicze imiona, bardzo interesujące - Z dwójki tylko ten, który stroił się na Kyūketsuki podał swoje imię. Tsukune lub Kuro, o dziwo pasowały do niego jak ulał, chyba, że był dziewiątym synem i lubił jeść klopsiki teriyaki. Drugi z rozmówców usilnie jednak, postanowił zachować swoje imię dla siebie. No cóż, jego prawo, będzie zatem nazywał go kasztankiem.
Jeśli wcześniej całkowicie nie zwracał uwagi na Kuro, to teraz zmieniło się to totalnie. Mówił niewiele, lecz ciekawie. Po pierwsze nie było go na murze, to ważne, nie musiał obawiać się tego czy go rozpozna. Wspomniał o tym, że był na pustyni, ostatnim miejscu, które Minoru chciał zwiedzić przed powrotem do domu. Wspomniał coś o jakimś pogromie, lecz Rakurai nie kojarzył co miał przez to na myśli. Ostatnim, o czym wspomniał była koronacja Natsume. Już miał otwierać usta, gdy wtrącił się kasztanek, wszystko wskazywało na to, że i on był na tej imprezie.
- Ależ ten świat mały… Też byłem na koronacji cesarza Natsume, choć czuję, że było to wieki temu, a ja byłem zupełnie innym człowiekiem. - Powiedział, w końcu gdy znalazł miejsce, gdy nikt mu nie przerywał. – Byłem wtedy ze swoim bratem i dwójką przyjaciół w cesarstwie. Ha, nawet wpadliśmy na samego cesarza i pogawędziliśmy trochę. Muszę przyznać, że nie odczuwałem od niego aury władcy. - Aż się rozemocjonował na wspomnienia o tamtych wydarzeniach. Czyżby alkohol zaczynał powoli robić swoją robotę? – Stare dobre czasy - Aż pociągnął kolejny łyk, by odciągnąć myśli od tego jak naiwny i szczęśliwy był wtedy.
Wtedy też Tsukune wypowiedział swoje „Nawet nie próbuj”. Minoru aż zamarł na moment, rozglądając się oczyma na boki, zastanawiając się, czy ktoś na nich zaraz wyskoczy, a może sam zrobił coś niestosownego? Po chwili jednak sprawa wyjaśniła się, gdy przeniósł swój wzrok na swojego misia, który zadziwiał Rakuraia coraz mocniej swym charakterem. Wiedział, że zwierzęta potrafią być inteligentne, ale to było coś!
–Masz niezwykle ciekawe zwierzę… chyba nie znam tego gatunku niedźwiedzia… jestem również pełen podziwu dla jego inteligencji, w życiu nie widziałem tak złośliwego zwierza.- Zwrócił się do Kuro, nie wiedząc, czy mu gratulować czy też współczuć takiego towarzysza. Od kiedy pojawił się przy stoliku, zwierzę próbował coś wykombinować chyba z tuzin razy. Gorzej jak z dzieckiem. Szybko jednak zrozumiał skąd u niedźwiadka taki temperament. Ten dupek Kuro ot tak postanowił wzgardzić jego wkupnym trunkiem i zamówić coś na jego koszt.
–Twoja strata - Zabrał jego naczynie sprzed nosa Tsukune i przyciągnął do siebie. Jego słowa być może brzmiały normalnie, lecz wzrok wyrażał niezadowolenie. Aż musiał wziąć kolejny, tym razem większy, łyk by uspokoić skołatane serce, gdy Kuro szeptał swoje zamówienie na ucho kelnerki.
W między czasie nasz kszatanek stał się bardzo wylewny. Zdradził im odrobinę o swoim dzieciństwie, a także o śmierci swego ojca na pustyni. Rakurai pokiwał jedynie przytakująco głową, na znak solidarności. Sam nie stracił nikogo z rodziny, lecz bał się o nich każdego dnia. Wspomniał również, że chciał wybrać się na pustynię. Czyli była szansa, że spotkają się ze sobą jeszcze. Co ciekawe zdradził, że był samurajem. Czyli kasztanek od teraz będzie samurajem. Na uwagę o tym, że trunek nie był aż tak mocny uśmiechnął się.
– Zaskoczył mnie, teraz już sobie z nim radzę - Na dowód wziął kolejny łyk, zastanawiając czy został przejrzany. Nah, nawet jak wzbudził wątpliwości, to pozostawały tylko tym. Gdy wspomniał o lalkarzu, prawie natychmiast przypomniał sobie o tym, który zdradził swoich i przystał do nich samych. Ciekawe czy jeszcze żył… miał wątpliwości. Maji nie kojarzył, ale działo się tam tyle, że mogło mu coś umknąć. Dalsza jednak jego wypowiedź wskazywała na to, że była jakaś inna walka o mur. Czy oznacza to, że był bezpieczny? Na to pytanie nie odpowiedział jednak, ponieważ przybyło zamówienie Kuro. Minoru nie wiedział czy powinien odetchnąć, czy wzdrygnąć się. Ten cholernik zamówił sobie wino. Teraz, gdy przyglądał się barwie trunku i kręcił nim w naczyniu, naprawdę wyglądał jak Kyūketsuki. Właściwie co to za herbaciarnia, gdzie można było zamówić wino?! Czy było drogie, czy sprzedawali je specjalnie dla koneserów? Minoru nie znał na te pytania odpowiedzi, co zaowocowało tym, że wcale nie czuł się spokojniejszy. Jeszcze mniej spokojniejszy stał się gdy Tsukune napomknął o jego przyzwyczajeniu do zapisywania różnych rzeczy. Ten tutaj zdawał się być równie niebezpieczny co samuraj. Minoru będzie musiał uważać, co też im opowiada. Samuraj napomknął jeszcze coś o poszukiwaniu przyjaciół.
- Zdradź nam chociaż ich imiona, może okaże się, że są to nasi wspólni znajomi - zagadał samuraja. Sam zaczął zastanawiać się, gdzie też wędrowała Misae, czy była bezpieczna? Ale szybko zdał sobie sprawę, że najprawdopodobniej była razem klepsydrą, a biorąc pod uwagę członków których spotkał dotąd, na pewno była bezpieczna. Sięgnął po swój kubek i wychylił kolejny łyk, z zaskoczeniem stwierdzając, że był to jego ostatni. Szybko jednak sięgnął po drugi, którym wzgardził Tsukune.
– Panowie ciekawe są te wasze historie - wbił wzrok w swoją szklankę – Sam nie mam historii o wielkich bitwach jak ty samuraju. Nie zwiedziłem również tak wielu miejsc jak wy. Moje życie głównie kręci się wokół Soso, mojego rodzinnego domu. Dzięki bogom, nie straciłem nikogo bliskiego, choć podczas wojny z Hyuga widziałem wiele śmierci. - Podzielił się z nimi swoim losem, na znak podziękowania za wszystkie skrawki ich życia, którymi się podzielili. Żałował jednak, że sam nie miał tak wiele do opowiedzenia o sobie, lub też nie mógł opowiedzieć.
- Widziałem, niedawno że masz tam ukryty jakiś instrument. Grasz? - Zmienił pośpiesznie temat, nie chcąc by zapadła między nimi cisza.

[Tsukune]

-Ano byłem. Podpierałem ściany. Muszę przyznać że strasznie pokazowa ta koronacja była. Brakowałoby aby był przykuty łańcuchami które by rozerwał i cięty aby pokazać iż każda rana jego ludzi jest tym samym co zranienie jego i bla bla bla stwierdziłem przewracając lekko oczami na lekkie wyolbrzymienie tej koronacji.
-Jak go spotkałem jeszcze na Pogromie w Sabishi gdzie walczyliśmy ramię w ramię aby pomóc ocalić ludzi mówiąc to położyłem prawą rękę odzianą w rękawicę na wierzchu przedramienia jakby na wspomnienie czegoś -Ale to Historia raczej na inny czas dodałem po czym mruknąłem pod nosem tak iż moi rozmówcy mogli to usłyszeć -Pierdolony jebany wybuchowy skurwysyn.
-Później spotkałem naszego Cesarzynka na trybunach. W ramach prezentu koronacyjnego dałem mu chyba z dwa utwory na pianino w kompanii ze skrzypcami jakie stworzyłem. Trzeba przyznać iż ma cholernie potężną chakrę. Jak demony to ostatnie zdanie bardziej powiedziałem w zamyśleniu niż do moich rozmówców.
Wysłuchałem spokojnie wzmianki o pustyni od naszego Akodo.
-Tak pustynia bywa upierdliwa. Rano gorąc w nocy zimno. Ale też są interesujące i piękne miejsca. Byłem w takim jednym gdzie pomagałem mojemu pracodawcy a obecnie przyjacielowi zdobyć w pewnej grze żonę...Nie będę się zbytnio o tym rozpisywał, ale prawie wyszłoby iż ja bym zdobył żonę...albo kilka ostatnie zdanie powiedziałem z lekkim rozbawieniem kończąc to westchnieniem. Po czym otworzyłem swój zeszyt na ostatniej stronie i pokazałem szkic miejsca w którym odbywała się owa impreza.
-Ten miś to miniaturowa Panda. Dostałem ją w tej Herbaciarni dawno temu gdy pomogłem w mówiąc prosto "zabawieniu" jakiegoś bogacza który urządził sobie tutaj prywatną imprezę. Pomogłem trochę w kuchni, następnie coś zagrałem chodząc po ścianie dla "widowiska" po czym zaprosił mnie do stolika. Nie wspomnę iż masa tych zwierzaków łaziła po podłodze. Sprowadzał je z dalekich krajów i jak on to stwierdził "Jak chcesz możesz go sobie wziąć. Ja pewnie i tak bym go zjadł". Więc zgarnąłem tego podgryzającego mnie za kostkę złośliwca opowiedziałem po krótce "historię" w jaki sposób zdobyłem swoje zwierzę no i czym jest tak naprawdę ten zwierzak.
-Czy ja wiem czy strata? Po prostu moim zdaniem wino ma więcej smaku i tyle. dodałem i wzruszyłem delikatnie ramionami.
-Czyli z naszego grona chyba jesteś jedyną osobą która nikogo nie straciła czy miałem coś ku temu na myśli? Możliwe. Jeżeli będą ciekawi o co mi chodziło to odpowiem na pytanie. Jeżeli nie to nie będę tego mówił skoro nie jest to zbyt potrzebne.
-Moja przyjaciółka miała na imię Hisui...no i nie potrafiła mówić. Jak widziałeś kobietę piszącą na kartce jako rozmawianie to mogła być ona. Dlatego specjalnie przezywałem ją pisarką lub pisarczyk odpowiedziałem Akodo
-Na nerwach zacząłem do Minoru uśmiechając się wrednie po czym mój uśmiech wrócił do normy o ile normą można nazwać bycie wiecznie uśmiechniętym z powodu blizn w kształcie białych kresek sprawiające iż wiecznie jest się uśmiechniętym -Tak gram na wszystkim. Najbardziej jednak upodobałem sobie Skrzypce i Gitary oznajmiłem spokojnie uśmiechając się bardziej naturlanie? no chyba można by to tak najlepiej uznać.
-A co chciałbyś abym coś zagrał? zapytałem od tak.

/Jak coś ten "rysunek" nie wygląda tak dokładnie jak na zdjęciu tylko jest czarno białe i bardziej tylko szybki szkic

[Hayami Akodo]

Przepraszam za spóźnienie, coś mi wypadło. Już nadrabiam.

Malownicza wizja Natsume przykutego do ściany i z ranami sprawiła, że Hayami zakrztusił się z wrażenia herbatą i dłuższą chwilę mu zajęło, zanim opanował kaszel.

- Khe, khe, khe... - tu na szczęście udało mu się zarówno opanować atak kaszlu, jak i galopującą wyobraźnię, zanim pośpieszyła zbyt daleko. - No, tego to się po tobie nie spodziewałem...

Z ulgą przyjął kolejne wypowiedzi i co prędzej skupił się na nich, żeby przypadkiem nie było potrzeby wracać do tego... Nieoczekiwanego tematu. Dyplomatycznie pominął także kwestię ewentualnych haremów, chociaż nie ukrywał, że wizja posiadania żony (lub też kobiety ogólnie) w życiu z wiekiem zaczynała do niego coraz bardziej przemawiać... Nie był to jednak temat, o którym chciałby rozmawiać z towarzyszami. Westchnął. Hisui... Musiał wytężyć pamięć. Czy spotkał kobietę tego typu? Nie wydawało mu się. Nie był pewien, minęło tyle lat, odkąd zaczął swoje musha shugyo - po drodze zresztą tyle się pozmieniało, że nie byłby pewien nawet własnego imienia. Którego, notabene, zapomniał podać trzeciemu rozmówcy.

- Zapomniałem się, cholera, przedstawić... Wybacz, od tego powinienem zacząć - westchnął, zwracając się najpierw do Minoru, aby dać sobie czas na poukładanie myśli i słów (i przesunięcie tych przysłowiowych pionków. - Jestem Akodo Hayami z Yinzin.

Wyjaśniwszy tę kwestię, przeszedł do rzeczy.

- Jeśli chodzi o moich znajomych... Przede wszystkim szukam samuraja znanego jako Seinaru Kei, pochodzącego z Teiz. Czarne włosy, zielone oczy, najczęściej ubrany na ciemno, walczy kijem. Ostatni raz miałem z nim kontakt, gdy byliśmy na koronacji Natsume. Mogliście go widzieć podczas walk, jeżeli byliście na trybunach - opisał swojego przyjaciela w skrócie, jednak znowu pominął parę spraw. Westchnął. - Drugi "znajomy" nie jest tak łatwy do znalezienia, wątpię, czy w ogóle go spotkam, ale... Chcę spróbować. Mówię o Ichirou Asahim, sławnym Kochanku z Pustyni. Na pewno choć jeden z was o nich słyszał. Spotkałem go jakiś czas temu i... Powiedzmy, że mam do niego pewne pytania, na które może znać odpowiedź.

Wyjaśniwszy, o kogo mu chodziło (choć wątpił, by pozyskał informacje na temat Ichirou; bardziej prawdopodobny wydawał się mu Seinar), postanowił skupić się tym razem na bardziej konkretnych sprawach i odpowiedziach. Takich, jak odpowiedzi na pytanie, czy znał Hisui. Nie wydawało mu się, aby tak było, chociaż... Nie, to na pewno nie była ona.

- Nie spotkałem Hisui. Nie wydaje mi się. Ale jeśli wy też szukacie jakichś znajomych, pytajcie o nich śmiało. Podczas poszukiwania mojego musha shugyo, Drogi Wojownika, trochę podróżowałem. Spotkałem sporo ludzi - wyjaśnił oględnie. Następnie uśmiechnął się do pandy i wstał na chwilę, żeby ją pogłaskać (o ile szanowna panda nie miała nic przeciwko). Widać było, że mały, puszysty miś go jednak urzekł, miał zresztą zawsze słabość do słodkich, uroczych zwierząt (kotek panienki Aki, na ten przykład...)
Coś drgnęło w jego sercu, ale zaraz potem ucichło. Zamarło. Stare wspomnienie odeszło w niebyt, a Hayami Akodo - idealnie opanowany, idealnie samurajski, idealnie standardowy - szybko zajął z powrotem miejsce.

Wygląda na to, że ta rozmowa będzie warta twojego czasu. I pieniędzy.

[Minoru]

Tsukune ponownie wspomniał o czymś co nazwał pogromem. Tym razem jednak dodał lokalizację, Sabishi, miejsce do którego Minoru zamierzał się wybrać. No może nie dokładnie do tam, ale chciał zwiedzić jak to Tsukune określił, wielką piaskownicę. Potem nastąpiło jeszcze coś, co wywołało na Minoru niemałe wrażenie, wzmocnione dodatkowo odpowiednią ilością alkoholu. Tsukune, w całej swojej dziwności zaklął z taką wrogością w głosie, że Minoru odruchowo spojrzał na jego zwierzątko spodziewając się, ze psotliwy miś odwalił właśnie jakiś epicki numer. Tak jednak nie było. Zatem drugim strzałem Rakuraia było to, że Kuro właśnie przypominał sobie coś o czym wolał nie pamiętać, a wiązało się z tą jego ręką, którą właśnie wyciągnął spod stołu. W międzyczasie samuraj napędzany alkoholem tak bardzo rozbawił się historią Tsukune, że aż parsknął, rozlewając na całą okolicę swój drink, co spowodowało, że Minoru musiał uchylić się do tyłu, by choć trochę uchronić się przed zmoczeniem.
Później Tsukune wyjaśnił mu, czy był ów miś. Panda, cóż za wymyślna nazwa dla niedźwiadka. Nigdy w życiu nie słyszał o takim stworzeniu, ani nie widział by ktoś takie hodował w jego okolicy. Minoru musiał przyznać, że jakość przygód Kuro pasowały do jego wyglądu. Na pewno nie nudził się. I wtedy nastąpił moment przełomowy. Samuraj przedstawił się.
- Iiiii teraz cały czar prysł. Przez chwilę, byłeś tym super tajemniczym bezimiennym samurajem, niczym z powieści którymi karmi się młodych adeptów sztuk walki. - Pozwolił sobie na żart, jednocześnie wyciągając dłoń by uścisnąć dłoń Hayamiego w geście szacunku. – Nic to, samuraj z imieniem też jest dobry, bo to wokół imion budują się legendy, zatem niech ten wieczór będzie legendarny i niech nasze imiona zapiszą się chociaż w pijackich historiach- wzniósł toast za wspólne spotkanie. Czuł jak alkohol zaczynał nabierać mocy. Nie był to jeszcze moment bez odwrotu, ale powoli powinien zacząć zwracać na to większą uwagę. Powrócił jednak temat zaginionych przyjaciół. Hayami wspomniał dwa nazwiska. Oba znane mu, choć jedno tylko z legend, drugie natomiast spotkał na żywo, choć tamten nigdy by się o tym nie dowiedział.
- Ostatni raz gdy dane mi było usłyszeć o Seinaru Kei, było to jakieś cztery… a może pięć lat temu. Być może będziesz lepiej pamiętał, ponieważ było to podczas turnieju zorganizowanego w Yinzin. Miał tam walkę pokazową z innym samurajem. Oboje byli bardzo szybcy, choć Seinaru-sama pokazał o wiele więcej. - Przypomniał sobie wszystko co pamiętał, choć zdawał sobie sprawę, że było to tyle lat temu, że jego wspomnienie nie dawało Hayamiemu właściwie nic. – O tym drugim słyszałem, lecz nie dane było mi go spotkać chyba nigdy…- Podrapał się z tyłu głowy, starając przypomnieć o tym czy na pewno nie było dane im się spotkać, lecz naprawdę nie potrafił sobie przypomnieć. Była jeszcze sprawa Hisui od Kuro, lecz jej na pewno nie dane było mu spotkać, dotąd nawet nie wiedział, że istnieje takie imię. Pokręcił zatem przecząco głową. Wszyscy tutaj mieli wspaniałe historie, dlatego też on sam postanowił, że nie będzie gorszy i musi czymś się podzielić. Problem polegał jednak na tym, że nie miał żadnych wywrotowych historii. No dobra miał jedną, ale tą zabierze ze sobą do grobu. Chociaż, chociaż. Ta ostatnia miała potencjał.
- Trzy lata temu miałem sposobność zawitać do Shigashi. Niezwykłe miejsce, bardzo tajemnicze i kontrastowe. W pewnej spelunie poznałem kilku oprychów, którzy wciągnęli mnie w pijacką grę. Czego nie przewidziałem to, to że będą chcieli mnie okraść. Podlali coś do mojego alkoholu, po czym straciłem przytomność. Kiedy się zbudziłem, okazało się, że odebrali cały mój sprzęt, który chcieli sprzedać, a mnie pokroić i sprzedać na organy. - Zatrzymał się w tym momencie, by pociągnąć pierwszy łyk, z drugiego już kubka i pozwolić sobie przypomnieć co było dalej. – Ostatecznie okazało się, że opryszki miały bardzo szeroki wachlarz działalności gospodarczej, ponieważ oprócz rabunków, nielegalnego handlowania organami, zajmowali się również sprzedażą dzieci. Muszę przyznać, że pomimo tego, że nie byli jakimiś mocarzami, dawno nie wyprułem się tak bardzo z chakry. - Specjalnie pozmieniał odrobinę tą historię, w kilku szczegółach, by nie musieć się zagłębiać w szczegóły. Nie lubił, gdy opowiadał historie, a inni czegoś nie rozumieli, ponieważ było w nich zbyt wiele wątków i musieli się dopytywać. W oczach Minoru niszczyło to cały sens opowieści. – Koniec końców, odzyskałem sprzęt, skopałem kilka dupsk i stałem się na krótką chwilę ojcem dla małego Muraia. Wiedziałem jednak, że marna ze mnie figura ojca i oddałem dziecko do sierocińca. - Zamilkł na chwilę, gdy dotarła do niego pewna oczywistość – Cholera… malec ma już około czterech lat… - Był to moment, w którym obiecał sobie, że w drodze powrotnej do Soso, odwiedzi Shigashi i sprawdzi co u malca. Pociągnął kolejny łyk ze swojego kubka i spojrzał po stanie naczyń pozostałych dwoje.
– Zagraj nam zatem coś. Sam grywałem na gayageum, lecz ostatni raz było to tak dawno temu, że odnoszę wrażenie jakby działo się to w życiu kogoś innego. - Oho zaczynał się robić sentymentalny, czyli jutro czeka go kac.

[Tsukune]

Czy moja wizja, aż tak była dziwna iż Akodo się zakrztusił? Mi to tam rybka szczerze nie zdziwiłoby mnie że coś takiego mogliby zrobić aby ukazać jak potężny jest sam cesarz i bla bla bla.
-Cóż mam horą wyobraźnię do takich rzeczy odpowiedziałem wzruszając delikatnie ramionami na stwierdzenie Akodo i się tego nie spodziewał.
-Tak jedynie tego Kei'a widziałem na koronacji podczas walk, zaś co do Ichirou kojarzę go z Krwawego Pogromu ale nie miałem z nim kontaktu powiedziałem praktycznie nic nie wiedząc o osobach o których wspominał. Nigdy ich osobiście nie widziałem.
-Więcej osób nie znam. Chociaż może kojarzysz samuraja o imieniu Yasuo ? Miałem z nim kiedyś mały sparing. Było to parę lat temu. Wspominał chyba iż chce walczyć z piratami, ale pewnie mi się coś miesza dodałem i wzruszyłem lekko ramionami.
-Czasem legenda tworzy się przy imieniu czasem przez wygląd. Ale legendy to legendy. Jestem ciekaw jak w przyszłości będziemy zapamiętani. Jednak chyba nie warto się nad tym teraz zastanawiać stwierdziłem
-Za dziecka też miałem nieprzyjemność zostać porwanym przez bandytów. To oni doprawili mi "uśmiech" oraz oznaczyli w ten sposób mówiąc to zdjąłem lewą rękawicę, rozwinąłem banda ukazując na wierzchu bliznę po poparzeniu a po tym jak ją przekręciłem dało się zobaczyć tatuaż węża z jedną głową skierowaną do nadgarstka a drugą skierowaną w stronę łokcia.
-Po latach wydaje mi się iż w ten sposób mnie oznaczyli na sprzedasz gdyż posiadałem specjalny talent czy coś w tym stylu odpowiedziałem po czym owinąłem rękę i założyłem rękawicę
-Nie widzę problemu. Zagram coś co właśnie zapisałem bo przypomniałem sobie pewną melodię z dzieciństwa którą grała jakaś grupa nomadów na pustyni oznajmiłem sięgając po futerał, otwierając go i wyciągając skrzypce. Następnie oparłem skrzypce o bark, następnie oparłem na nich brodę, smyczkiem delikatnie zakręciłem w palcach by następnie przyłożyć go do strun. Przymknąłem jak zwykle oczy, uśmiechnąłem się lekko i zacząłem grać dopiero co stworzoną melodię. Stukałem też lekko butami o podłogę w momencie kiedy powinny występować bębenki. Co prawda nie było to samo co prawdziwe ale i tak dodawało to swoistego pustynnego klimatu.
-Mogę później zagrać coś innego bardziej z dzieciństwa lub coś innego powiedziałem po tym jak skończyłem grać dopiero co tak naprawdę zrobiony utwór i schowałem skrzypce do futerału, otwierając jednocześnie swój zeszyt i otwierając go na jednej z nieukończonych melodii

[Hayami Akodo]

Yinzin? To już jakiś trop.

Wprawdzie akurat wtedy, gdy w jego rodzinnych stronach odbywał się turniej, podróżował i nie miał zamiaru wrócić - zbyt wiele spraw musiał zostawić za sobą - ale to już podsuwało mu całkiem konkretne możliwości. I całkiem konkretne plany, jeżeli chodziło o podróże. Uśmiechnął się delikatnie, zadowolony z odpowiedzi, i dopił resztę herbaty. Wyglądało jednak na to, że zamówi jeszcze jedną. Co najmniej jedną. Ostatecznie... Co złego mogło się stać? Skupił się, żeby dobrze wszystko sobie poukładać w głowie, co nie było łatwe - zważywszy na fakt, że myśli zaczynały się już rozlatywać w jego mózgu na wszystkie strony niczym spłoszone przez naiwnego dzieciaka wróble. Podsumowując, Tsukune znał i Seinaru, i Asahiego, chociaż z obydwoma nie miał od lat kontaktu. Ostatnie wieści, jakie miał na temat samuraja, były takie, że ten odwiedził rodzinne strony, aby walczyć z innymi podczas kolejnego turnieju. Musiał tam zyskać pewną sławę, skoro mimo upływu czasu Kuro wciąż pamiętał tego konkretnego zawodnika... Warto byłoby więc się tam wybrać i rozpytać braci o wszystko. Zakładał, że nawet jeżeli Hajime ani Takashi nie odwiedzili tego turnieju osobiście (co było dość prawdopodobne ze względu na wieczny słaby stan zdrowia tego pierwszego), to jednak znają kogoś, kto mógł tam być. Cóż, jeżeli chciał podtrzymać kontakt ze starym znajomym, to wypadałoby tym się zainteresować na poważnie... Powinien także odwiedzić grób Shijimy na wyspach. I może grób panienki Aki, małej księżniczki, którą Hayami na początku swej drogi jednocześnie i witał, i żegnał. Ciekawe, jakim człowiekiem byłby teraz, gdyby odmówił jej wtedy pomocy? Asahi... Cóż, ten drugi powinien być łatwiejszy do namierzenia. Ale póki co, jego odnalezienie nie stanowiło aż takiego priorytetu. Ostatecznie Hayami wątpił, żeby po upływie lat Ichirou w ogóle pamiętał tamto krótkie spotkanie, zwłaszcza w takim przelocie - i jeszcze z takim szczyszylem bez sławy, jakim był teraz. Może zapamiętał imię, wygląd, ale... Na pewno nie był aż tak interesujący, by takie sławy jak Kochanek raczyły go w ogóle odnotować.

- Yasuo? - kurhan mać, musiał się dobrze skupić, żeby skojarzyć to imię. To musiała być wina tej kolejnej już flaszki, którą zamówił, wypił - i która zaczynała mu wchodzić. Aż za bardzo. - Póki co nic mi to nie mówi. Ale swego czasu spotkałem inną wojowniczkę, nazywała się Megumi Ishida... Była dobra, zostawiła mi niezłą szramę po walce. Muszę to przyznać z przyjemnością.

Zaśmiał się cicho, ale nie był to zbyt przyjemny śmiech. To był cichy, zdławiony chichot kogoś pijanego - powoli, ale skutecznie popadającego w stan radosnego niekumania (by tak rzec potocznie). Na tyle silnego, że powoli zaczyna ono wyciągać na wierzch coraz brudniejsze, ciemniejsze strony człowieka.

- Ja to tam nie robiłem sbyt wiele - wyjaśnił. - Pochowałem matkę, podróże robiłem... tu i tam... teges... Wienc ni mam wincyj historiów, pszykro mi. Jeszcze ni jestem legendem.

Zdecydowanie był to moment, kiedy powinien odstawić sake i wszelkie herbaty, przeprosić towarzystwo i udać się do pokoju w karczmie, zanim zacznie sprawiać problemy. Tak też miał zamiar zrobić, ale...

- Panowie fybaczom... Mi jusz wchodzi. Ni pijem wiencej. - zaśmiał się znowu, cicho, wcale nie radośnie. - Posidzem tu jeszo chwilkem, a potem idem do pokoju... Miałem duszom pszrwem w piciu, także wybaszcie. Ostatni rasss piłem, jak mie kobieta... no. Jak siem z kobietom nie sgadałem. Ale to ni waszkie. Waszne. Wapszne. Kurwa, jak to się wymówi... Ważne?

To mówiąc - dla łatwiejszego przypomnienia sobie - spróbował zogniskować wzrok na Kuro. Byłoby to prostsze, gdyby nie to, że zawiłe zagadnienia gramatyki (to na pewno była gramatyka?) zaczynały mu się mieszać z muzyką, którą grał jego nowy znajomy. To przypomniało mu, jak siedzieli kiedyś z Sagą i Tensą, lata temu, i słuchali lokalnej samurajskiej muzyki podczas jednego ze świąt Bishamontena. Wszystko było wtedy takie proste, takie łatwe, takie... Oczywiste. Nie musiał wtedy jeszcze decydować, nie musiał kombinować, nie musiał wybierać ani iść za żadnymi głosami. I wtedy jeszcze nie widział śmierci.
Śmierci, która wydawała się do niego uśmiechać zza zasłony opowieści o uśmiechu Tsukune, o smutnym losie sierot takich jak ta, którą zaopiekował się Minoru. Czy przypominała mu o czymś, czy tylko mu się wydawało?
A potem zdał sobie sprawę, że w pijanym widzie pomylił śmierć z życiem - i to nie była ona. To samo życie w pewien sposób zwizualizowało się przed nim, przypominając mu, że jednak (jeśli chce jeszcze być częścią jakiejkolwiek historii) powinien zacząć bardziej działać. Podejmować więcej decyzji. Istnieć, a nie tylko trwać - chyba że ma być tylko wspomnieniem barczystego, dziwnego mężczyzny, który przez życie przeszedł jedynie z honorem (lecz za to bez humoru).

- F sumie mam pomysła - zakomunikował swoim towarzyszom pospiesznie, żeby zatrzeć złe wrażenie. Chociaż wydawało mu się, że wrażenie to i tak już złe zrobił, no bo przecież kto normalny... Kto normalny upijałby się tak szybko i to jeszcze z herbatą? Na swoją obronę miał tylko tyle, że naprawdę dawno nie pił. Może w przyszłości ci dwaj nauczyliby go, jak lepiej imprezować. A może nie. - Mosze jak wypszczszeźwieję, jeden z was... albo obaj... zabieszecie siem z mnom w podróż? Moszna odwiedzić tego małego, Muraia, i ogólnie powędrować po świcie. I popić razem. Póki jesze mamy moszliwość być legendami. Mosze po drodze znajdziemy tych, co ich szukamy. A co do twojej muzyki, Kuro, to jest pienkna. Bardzo.

No właśnie. Póki masz możliwość, Hayami. I dopóki jeszcze nadajesz się do czegokolwiek innego poza smętnym snuciem się tu i tam w oczekiwaniu na większy cel, jak ronin. Swoją drogą, to zabawne, że pomyślał akurat teraz o roninach... I że po raz pierwszy od dłuższego czasu docenił muzykę. Może naprawdę powinien trzymać się na dłużej z którymś z tych gości, przynajmniej zaimponuje kobietom pojęciem o muzyce pustyni...
Zaraz. Czy on, do cholery, zaczął myśleć po pijaku o podrywaniu kobiet?!

[Minoru]

Atmosfera powoli zaczęła zagęszczać się. Minoru czuł, że druga herbatka grzeje go nie tylko w brzuszku ale i w główce, a kubek zaczynał być coraz bardziej pusty. Lecz to nie on był chyba w najgorszym stanie. Teraz już imienny samuraj stawał się z każdą chwilą coraz bardziej wylewny, a zarazem słowa zdawały mu się plątać. Wyglądało na to, że wewnątrz mistrza zen i bushido odbywała się jakaś potworna walka. Rakurai przyglądał się przez chwilę Akodo, zastanawiając się nad jakimś żartem, lecz postanowił przemilczeć całą sytuację. Zwłaszcza, że ich drugi towarzysz wydawał się być nawet nie poruszony alkoholem który sobie sączył. Widać wino było słabe, lub też on jedyny w całej tej ekipie miał tęższy łeb.
– Yasuo też widziałem podczas turnieju. Walczył w zbroi przeciwko… chyba temu kolesiowi od papieru. Ale nie przedstawił się z najlepszej strony.- Pamięć mu już odrobinę szwankowała. Niektóre rzeczy były wyraźne jak gdyby działo się to wczoraj, inne wydawały się jakby zamglone, niewyraźne i zniekształcone. Były tam jakieś dźwięki, jakieś kształty, lecz szczegóły całkiem ich brakowało. A było to zaledwie kilka lat temu.
- Myślę, że dotąd nigdy mi nie zależało na tym by zostać zapamiętanym w legendach. To takie małostkowe i nastręcza tyle kłopotów gdy jest się znanym. - Odpowiedział Tsukune, dzieląc się z nim swoimi przemyśleniami, nie zważając na to, czy go to interesuje. Zamilkł na chwilę, oddając się pijackim przemyśleniom, którym towarzyszyło kręcenie kubkiem w taki sposób by w naczyniu stworzył się malutki wir z pozostałej tam cieczy. Gdy zebrał myśli chciał kontynuować, lecz samuraj uaktywnił się ponownie, starając się wyjaśnić wszystkim, że oprócz podróżowania i podążającej za nim śmierci, w jego życiu nie działo się nic niezwykłego.
– Z czasem jednak, zaczynam odczuwać chęć pozostawienia czegoś po sobie. Chciałbym by moje przyszłe dzieci mogły powiedzieć o swoim ojcu coś więcej niż tylko to, że był…- Dorzucił, gdy Hayami, w końcu umilkł. Cholera, ta herbata była dobra, powinien wykorzystywać ją do przesłuchań.
Potem nastąpiło coś, czego Minoru nie przewidziałby nigdy w życiu. Chociaż jak by się nad tym zastanowić, to w Tsukune wszystko było tak niezwykłe, że to właśnie było jego normalnością. Wracając jednak do tematu. Kuro obnażył jedną ze swych dłoni, ukazując obojgu skrywany na niej tatuaż węża.
- Nie widziałem niczego takiego na Muraiu… cholera nie przyglądałem się mu aż tak bardzo. Wiesz co, ponoć mieli już kupca, może ten nie chciał by jego towar był oznaczony… - Był wyraźnie poruszony tym co zobaczył i usłyszał. Nabrał przez to jeszcze większej nienawiści do Shigashi, miejsca w którym znakowało się dzieci jak bydło i sprzedawało się. W milczeniu przypatrywał się jak Kuro chowa, jedną z wielu, swoich tajemnic w szczelnej pokrywie z bandaży i rękawicy.
Sytuacji, bynajmniej, nie poprawił mistrz pijanego miecza Akodo. Chłop spruł się jak koala, która zjadła za dużo eukaliptusa. I do tego jeszcze smęcił o kobiecie która… no właściwie nie powiedział co zrobiła, ale hej, nie trzeba być prorokiem by wiedzieć, że facet zalewa się w trupa gdy zostawia go kobieta do której żywi się uczucia.
Atmosfera rozluźniła się jednak kilka chwil później, gdy Tsukune wyciągnął swój instrument i zaczął grać. Chociaż rozluźnienie, to może zbyt dużo powiedziane. Jego muzyka była poważna, chaotyczna. Smyczek wędrował po strunach to raz łagodnie, to innym razem uderzał o nie gwałtownie w szaleńczym tańcu. Minoru nie potrafił stwierdzić jednoznacznie czy był to jego rodzaj muzyki. Potrafił jednak rozpoznać talent gdy miał go przed sobą. A Tsukune zdawał się wręcz żyć tą muzyką. Gdy skończył, można było mieć wrażenie, że wszyscy w herbaciarni przycichli oczekując co będzie dalej. Milczenie przerwał Kuro proponując, że może zagrać coś innego jeśli będzie taka ochota. I pewnie by coś zaproponował, lecz mistrz pijanego ostrza odezwał się, pijany chyba jeszcze bardziej niż kilka minut temu. Zaproponował wspólną podróż, co wcale nie było takim złym pomysłem. Dość nietuzinkowa była z nich kompania, ale cholera, wyglądało na to, że dogadywali się między sobą. Minoru wstał ze swego miejsca, uradowany na samą myśl o wspólnych przygodach.
– Cóż za genialny pomysł Akodo, mój chłopcze, aż wypiję za to. - Rakurai uniósł swoje naczynie do góry w geście toastu i przechylił je tak, że cała zawartość wlała mu się do gardła. Gdy skończył, obrócił się do Kuro z szerokim uśmiechem.
– Kuro, mój drogi odmieńcze, zagraj nam coś wesołego, będziemy świętować! - Chwycił rozweselony obu za ramiona i chciał ich wyściskać, lecz wpadł na jeszcze lepszy pomysł. Obrócił się na pięcie w kierunku pracujących w tym przybytku osób i uniósł swą dłoń, chcąc złożyć zamówienie na kolejne trzy kubki. Totalnie nie zważał na to, że Akodo zamówił niedawno drugi kubek, a Tsukune pił zupełnie co innego. Znalazł właśnie nowych przyjaciół, on dopiero zaczynał się bawić. A przynajmniej tak mu się wydawało.

[Tsukune]

-Nie nastawiałem się na to, że możesz mi coś o nim powiedzieć. No nic. Może jak sobie go później przypomnisz lub go znajdziesz to mi powiesz i tyle stwierdziłem na wypowiedź o tym iż Akodo nie kojarzy Yasuo.
-Mi nie było dane pochować swojej rodziny gdy miałem 12 lat i zostali zabici a ja porwany przez bandytów...ale otrzymali to na co zasłużyli...oj zasłużyli a na to powtórzyłem uśmiechając się w zagadkowy sposób.
-Jasne nie ma problemu możemy się gdzieś wszyscy wybrać. A pro po. Znasz może jakieś techniki których mógłbyś mnie nauczyć? To jest całkiem przydatne narzędzie To zdanie skierowane było w pełni do Akodo a kończąc ową wypowiedź uniosłem do góry laskę która miałem cały czas przy sobie jakbym miał problem z chodzeniem.
-Czyli raczej Yasuo za bardzo się nie zmienił z tego co słyszę odpowiedziałem na wypowiedź Minoru co do jakiejś walki Yasuo.
-Ja to chciałbym być zapamiętany w legendach ale przez swoją muzykę. Bo Muzyka jest moim prawdziwym zawodem, zaś bycie shinobi po prostu jest łatwiejsze aby zarobić na życie stwierdziłem z lekkim rozbawieniem. Na stwierdzenie iż jego Murai jak kolwiek dziwnie by to nie brzmiało nie był oznaczony
-Albo po prostu nie miał żadnej specjalnej umiejętności to bardziej mruknąłem pod nosem do siebie ale Minoru mógł spokojnie to usłyszeć. To było po prostu bardziej rozmyślanie i swoista teoria. Złapałem Minoru za dłoń i pociągnąłem lekko w dół aby usiadł na krześle. Nie było to nachalne ale lekko sugestywne.
-Wiesz co? Może lepiej już nie zamawiaj nic z procentami? Zwłaszcza dla naszego kompana. Bo wiesz. Jak urwie mu się film i nie będzie nic pamiętał to może nie chcieć z nami podróżować. Pomyśl o tym. Jak wyruszymy w drogę to wtedy będziemy mogli trenować jego głowę do alkoholu powiedziałem z uśmiechem.
-Nie wiem czy to będzie wesołe ale może się spodoba. Jak nie to pozwolę sobie pożyczyć tą gitarę i wymyślić jakąś melodię na szybko po swojej wypowiedzi zgarnąłem z powrotem skrzypce i zacząłem grać melodię jaką kiedyś skomponowałem. Możliwe iż była trochę romantyczna ale na pewno była wesoła.

[Hayami Akodo]

Muzyka Kuro, słowa Minoru, alkohol, wszystko zaczynało się to już mieszać dość mocno Hayamiemu w głowie. Zbyt dużo informacji, bodźców, kolorów, słów... Biszamontenemie wielgaśny, za dużo, za dużooooo! Powoli czuł, że musi odpuścić. Że musi się wycofać. Wysłuchał więc do końca tego, co mówili tamci, ale nie pił zbyt dużo.

- Odmieniec jest fajny, ni gadaj tak na niego. - zaprotestował, oburzony, chociaż zapewne nie było nawet po temu powodu. Spróbował wstać, ale wyszło mu to cokolwiek średnio, dopiero po drugiej próbie (zwieńczonej wylaniem części swojego alkoholu na stół) zdołał zlokalizować poprawnie nogi. - Urwał jego maść. Pszpraszam.

Westchnął ciężko, z nieironicznym smutkiem. Czemu on zawsze musiał pasować wtedy, gdy rozgrywała się największa impreza? Mogliby się chociaż zabawić. Na szczęście z kłopotu wybawiła go kelnerka, która przyszła na miejsce, zwabiona dźwiękiem pięknej muzyki Tsukune.

- Pani posssswoli, panienko, sze... sa siebie zapłacem, a resztem kolega. - oświadczył natychmiast młody samuraj. - Herbata była najwspanialszejsza. Najwspamnialsza. A oto ryo.

Mógł być schlanym w cholerę samurajem, mógł przestawać ogarniać, ale jednak wiedział, jak należy skomplementować kelnerkę. Wobec powyższego niewiasta, nawet jeżeli miała poważne wątpliwości co do leksyki i gramatyki samurajów tudzież ich normalności (nikt normalny nie odpadałby przecież tak szybko po zwykłej herbatce z wódką...), bez większych komentarzy przyjęła pieniądze, sprzątnęła ze stołu i ulotniła się. Dzięki temu i Hayami zyskał okazję do ulotnienia się.

- So do technik... tefnik... Techników... No wiecie, o co chodzi. Jutro wieczorem, zapomniane jezioro, jak wypszczeświejemy. Czekam - rzucił w stronę towarzyszy. Pożegnał się z nimi, zgarnął swoje bambetle tudzież psa i opuścił lokal.
A dlaczego wspomniał o tym konkretnym jeziorze? Sprawa była prosta: usłyszał o nim nieco wcześniej od miejscowych to i owo, dlatego też był nim zainteresowany. Poza tym ostatnimi czasy cenił sobie ciszę, spokój i wodę.
Być może znowu wzywała go do siebie natura żywiołu, o którym na długi czas zapomniał - wszak cały czas podążał drogami innymi niż shinobi.
__________________________________________________________________________________________________
ja idę tu: jezioro, tam dostaniecie co trzeba i skończymy ten wątek

[Minoru]

Ahh, cóż to był za wieczór. Minoru przysiadając się do tej dwójki w życiu nie wpadłby na to, że jego los potoczy się w ten sposób. Chciał jeno rozluźnić się odrobinę i urządzić sobie mały smalltalk, a wychodzi na to, że zdobył dwoje nowych przyjaciół? Miło było odnieść jakiś sukces po ostatnich seriach porażek, nawet jeżeli był tak drobny.
Tsukune jeszcze przez chwilę zachowywał się jak rasowy smutas i creeper gdy wspomniał o zamordowanych rodzicach i zemście jakiej dokonał na tych, którzy skrzywdzili go. No, w sumie nie powiedział tego wprost, ale Minoru potrafił czytać między wierszami. Na szczęście, nie trwało to długo i rozmowy ponownie wróciły na mniej przygnębiający tor.
– W moich rodzinnych stronach czcimy boga sztuki Tenjina. Powinieneś wpaść do Soso w zimię, urządzamy wtedy festiwal ku jego czci i jestem pewien, że czułbyś się tam jak w domu. Byłaby to dla ciebie również szansa, by zapisać się w historii dzięki tej twojej sztuce.- Zwrócił się ku Kuro, gdy ten podzielił się z nimi swoim marzeniem by być zapamiętanym ze względu na jego muzykę. Uwagę o Muraiu, zbył bez odpowiedzi. Zapewne Tsukune miał rację i maluch nie był nikim szczególnym, lecz jakie miało to znaczenie? Dla Minoru był bardzo ważny.
- Hmmm. No dobra… w takim razie tylko jeden, dla mnie - Nie spodobała mu się uwaga, by nie zamawiał więcej alkoholu. Jeśli on nie chciał pić, nie musiał. Minoru był jednak dorosły i sam mógł decydować o swoim losie, a jego decyzją było zalać się w trupa. Gdy jednak dostrzegł w jakim stanie był biedny Akodo, postanowił dać i mu spokój. Może i Tsukune miał trochę racji.
Samuraj zataczał się coraz mocniej z każdą chwilą bełkocząc coraz bardziej niezrozumiale. Wpierw zaatakował go, gdy nazwał pieszczotliwie Kuro odmieńcem. Potem, już tylko obserwował jak ten walczy z grawitacją, a później stara się zapłacić za swoje zamówienie. A wszystko to w akompaniamencie muzyki granej przez Tsukune. Minoru musiał przyznać, że miał ubaw po pachy, gdy obserwował poczynania Akodo. Nie spodziewał się jednak, że samuraj postanowi zawinąć się już teraz, zamiast jak porządny człowiek upaść pod stół nieprzytomnym. Nim jednak umknął, powiedział coś wieczorze i że nauczy ich oboje jakichś technik walk. Potem, Minoru, mógł już tylko obserwować jak samuraj chwiejnym krokiem wytacza się na ulice.
- Wesoły z niego jegomość. Chociaż nigdy w życiu nie widziałem kogoś kto upijał się tak szybko. - Zaśmiał się. Czuł jednak, że sam nie jest w lepszej kondycji. Posiedział tak jeszcze chwilę, chcąc dopić swoje zamówienie i wtedy podniósł się ze swego miejsca.
– Wybacz mi proszę Tsukune. Pójdę już również. Sprawdzę co z naszym samurajem, o ile go odnajdę. - Nie była to jednak prawda. Czuł się najzwyczajniej zmęczony i chciał wracać do swojego pokoju, zwłaszcza że czekał go jeszcze kawał drogi do niego. Podniósł zatem swój tłusty zad i skierował swe kroki wpierw ku wyjściu, a następnie do przybytku, w którym wynajął pokój.

[Z/T]

[Tsukune]

-Nie przejmuj się tym. Jestem odmieńcem. Poza tym gdyby każdy był normalny to świat byłby nudny odpowiedziałem na próbę obrony mojej osoby przez Akodo. Dla mnie było to zabawne. Stwierdzenie o tym iż jestem odmieńcem nie sprawiało mi żadnego smutku ani nic w tym stylu. Lubiłem być taki jak jestem. Nie było żadnego problemu z tym.
-Warto wiedzieć. Chętnie odwiedzę Soso. Może nawet uda mi się coś tam ciekawego skomponować. powiedziałem z lekkim uśmieszkiem na stworzenie jakiejś nowej melodii. Po czym zagrałem coś w trakcie gdy Akodo powoli zataczał się po zapłacie do wyjścia. Skończyłem akurat grać gdy wyszedł za drzwi. Schowałem wtedy skrzypce do futerału który przewiesiłem na krześle i zgarnąłem wiszącą na ścianie gitarę i delikatnie zacząłem sprawdzać i poprawiać jej brzmienie po czym od tak delikatnie zacząłem sobie brzdąkać zaczynając tworzyć jakąś melodię.
-Skłamał co? No nic . pomyślałem wyczuwając w ostatniej wypowiedzi Minoru kłamstwo. Czy mi to przeszkadzało? Nie. Czy planowałem z tym coś zrobić? Również nie.
-Jasne. Pomóż mu dotrzeć bezpiecznie do pokoju...ja pewnie zrobiłbym mu jakiś głupi żart dodałem z lekkim rozbawieniem. W między czasie moja panda spokojnie sobie wlazła pod mój kapelusz i sobie tak postanowiła leżeć. W końcu i Minoru zniknął mi z pola widzenia wychodząc z Herbaciarni po zapłacie za siebie. Posiedziałem jeszcze tak z parę minut brzdąkając lekko na gitarze po czym sam postanowiłem się wynieść z tego miejsca. Odwiesiłem gitarę na miejsce. Następnie zabrałem swoje rzeczy, zapłaciłem za to co zamówiłem, ukłoniłem się jeszcze na wyjście i skierowałem się w tylko sobie znanym kierunku. Zapewne do domu aby zdrzemnąć się do następnego dnia. A później? A później pewnie po zjedzeniu udać się na miejsce spotkania i tam sobie poleniuchować, albo potrenować kto wie.

[z/t]