Herbaciarnia

[Yasuo]

Ryuji
Misja rangi D
3/15 Mogłoby się wydawać, że kelnerka po prostu wróci do pracy. Niemniej jednak, ona po prostu stała i przyglądała się Ryujiemu. Nad czymś ewidentnie myślała. Może chłopak miał coś na twarzy? A może się po prostu w nim zakochała? Nie, to chyba jednak nie to. Więc o co tak na prawdę chodziło? Dlaczego taka zapracowana kelnerka nagle zrobiła sobie krótką przerwę. Być może po prostu się zmęczyła? Niemniej jednak wszystko wyjaśniło się po czasie.
- Wie Pan co sobie pomyślałam? Nie jest problem przygotować herbatę. To naprawdę krótko trwa. Problemem jest to, żeby te herbaty dostarczyć do klientów. W sumie, ale proszę się nie gniewać, czy mógłby mi Pan pomóc w tej pracy? Oczywiście zapłacę. Kolejny plus jest taki, że od razu dostanie Pan swoją herbatę.
To był prosty układ. Pomoc pięknej kelnerce, otrzymanie wynagrodzenia i dostępu do kuchni, czyli miejsca, w którym stoi zamówiona przez niego herbata. Miejsca, gdzie tylko pracownicy mogą wejść. To chyba można nazwać szczęściem, nie?
Oczywiście srebrnowłosa nie miała co do tego pewności. Nie wiedziała kim jest Ryuji. Równie dobrze mógł być obrzydliwie bogatym kupcem, który tylko postanowił sobie zamówić herbatę. A propozycja, którą złożyła takiemu bogatemu kupcowi, byłaby niemalże obelgą. "Czy pani sobie kurwa żarty stroi? Myśli pani, że kim ja jestem?!" - takiego właśnie tekstu kelnerka się spodziewała. Była gotowa przyjąć go na klatę (bardzo ładną nawiasem mówiąc) i ze spuszczoną głową pracować dalej. Jednak potrzebowała pomocy. Nie dawała sobie rady z tym wszystkim. Co zrobi Ryuji?

[Ryuji]

Ryuji nie spodziewał się takiej odpowiedzi. W sumie to naprawdę się zdziwił co było widać po jego minie. Chłopak nie mógł jednak zostać obojętny na wezwanie tak uroczej dziewczyny. Choć wolałby dalej o niej marzyć z ukrycia to jednak nie potrafił odmówić jej prośbie. Dobrze, chętnie pomogę. - krótka, konkretna i stanowcza odpowiedź. Jednoznaczna jednak pewnie trochę zdziwiła kelnerkę, która nie spodziewała się raczej, że tak szybko i łatwo uda się jej namówić karzełka do pomocy. Cóż w przypadku pań i to tak pięknych miały 100x łatwiej aby przekonać do siebie takiego miłośnika płci pięknej. Po paru sekundach ciszy i zwątpienia blondyn dodał:
-To co mam dokładnie robić? - podobnie jak poprzednio swoje słowa zakończył szczerym i szerokim uśmiechem.

[Yasuo]

Ryuji
Misja rangi D
5/15 Bardzo niecodzienna prośba, prawda? Ogólnie to personel w takich miejscach zazwyczaj nie składa tego typu próśb, ale ta kobieta pozwoliła sobie na taką ekstrawagancję. Chociaż być może dostała odgórne polecenie znalezienia nowego pracownika? Może właśnie dlatego pytała klientów o to czy zechcieliby jej pomóc? Może kilka czy nawet kilkanaście osób już jej odmówiła, a Ryuji wcale nie był kimś wyjątkowym. Po prostu kolejną osobą, którą o to zapyta. To chyba było najbardziej racjonalne wytłumaczenie, ale chłopak nie mógł być tego pewien. Srebrnowłosa uśmiechnęła się i od razu wytłumaczyła na czym polega ta robota.
- Po prostu bierze Pan notesik i ołówek. - By to potwierdzić wyciągnęła swoje materiały piśmiennicze i pokazała Ryujiemu. - Do tego osoby z kuchni wydają zamówienia i mówią, na który stolik ma iść dane zamówienie. Jeśli osoba, która to zamówiła nie siedzi przy stoliku, to pewnie ma numerek. Musi ją Pan odszukać, potwierdzić informacje, że to ona to zamówiła i wydać zamówienie, jednocześnie odbierając zapłatę. Płatność z góry. Do tego, jeśli nie może Pan znaleźć osoby zamawiającej, to zamówienie wraca do kuchni. Notesik i ołówek służą oczywiście do zbierania zamówień. Powinien Pan każdego klienta zapytać o to czy sobie czegoś życzy czy nie.
Wszystko niby spoko, ale kobieta zamyśliła się. Teraz nagle uświadomiła sobie, że cały system z tymi numerkami jest trochę bez sensu, jeśli mają pracować tutaj dwie osoby. Bo co jeśli zarówno ona, jak i Ryuji wypiszą te same numerki i dwóch klientów dostanie dokładnie te same liczby? To mogłoby być trochę kłopotliwe, nieprawdaż?
- Ale nie... To nie ma sensu. Zrobimy inaczej. Ja zajmę się zbieraniem zamówień i pomocą w kuchni, a Pan będzie to tylko roznosił, dobra?
Jeśli tylko Ryuji się zgodził, to automatycznie dostał dostęp do kuchni. Mógł tam się udać bez najmniejszego problemu. I tak jak mówiła kelnerka, która wprowadziła go do pomieszczeń tylko dla personelu i od razu powiedziała co i jak. Ryuji dostał na wstępie swoją herbatę, za którą nie musiał płacić. Można powiedzieć, że bonus do wynagrodzenia. Dodatkowo, miał 10 minut na jej wypicie. No, była gorąca, a gorących napojów tak szybko się nie pije. Potem musiał zacząć pracować.

[Ryuji]

Blond-niziołek wiedział już wszystko. Z dużą uwagą i pełną koncentracją wysłuchał dokładnie każdego słowa kelnerki. Cały tłumacząc to sobie w głowie na swoje by łatwiej było mu zrozumieć i zapamiętać. Tylko po co skoro parę sekund później plan całkowicie się zmienił i jego starania okazały się bezużyteczne. Jednak musiał przyznać rację pierwotne założenia miały dużo niedociągnięć, zwłaszcza dla dwójki pracowników. Drugi system był już lepiej dopracowany dla pary pracowników. Zdecydowanie dobry plan. Rola jaką dostał czyli roznosiciela też mu bardziej odpowiadała. Nie znał tak dobrze oferty firmy więc miałby problem na ewentualne pytania od klientów. Nie miał również cennika w głowie co też pewnie by utrudniłoby mu pracę. Najważniejsze jednak to fakt, że nie musi się użerać z klientami, którzy czasami mogą być odrobinę za bardzo pewni siebie i aroganccy. Swoje dziesięć minut postanowił wykorzystać na wypicie darmowej herbatki, czekając przy tym na zamówienia oraz jeszcze raz opracowując w głowie co i jak.

[Yasuo]

Ryuji
Misja rangi D
7/15 I o to było. Pierwsze "zlecenie" Ryujiego. Dostarczyć jakąś herbatę na stolik numer 20. Ale od początku. Ryuji siedział w dość prostym pomieszczeniu i popijał sobie swoją herbatkę. W międzyczasie za ladą (tak, na zapleczu, bo to de facto było zaplecze, była kolejna lada) uwijał się jeden facet i przygotowywał zamówienia. Znajoma kelnerka czasem wpadała i mu pomagała. Czyli to był powód dla którego co jakiś czas znikała na dłużej. Po chwili na ladzie pojawiła się wspomniana przez narratora kilka zdań wyżej herbata. Naprawdę aromatyczna. Jakaś ziołowa. Pewnie też droższa niż normalna.
- Stolik numer 20.
Ryuji usłyszał słowa znajomej kelnerki. Ta wskazywała swoim pięknym paluszkiem idealnie na tą filiżankę. Nic tylko brać i ruszać w drogę, prawda?

Taki krótki post, bo nie miałem weny, ale myślę, że następne będą dłuższe.

[Ryuji]

Ryuji powoli, subtelnie i ze smakiem popijał herbatę. Pił małymi łyczkami aby nacieszyć się jej aromatem i smakiem. Trochę się przy tym namachał ale warto było. Napój był świetnie przygotowany co jeszcze bardziej odbiło się na jego ogólnej ocenie wystawionej przez miłośnika takich trunków jakim wątpliwie był chłopak. Herbaty coraz mniej za to coraz więcej dowiadywał się o sposobie i metodyce pracy w tej kawiarni. Jeden pan miał swoje miejsce na zapleczu zaplecza. Nazwijmy to taką kuchnią tyle, że herbacianą. To właśnie on odpowiadał za każdy trunek, który został zamówiony przez klienta. Po tym jak karzełek wypił swój już wiedział, że ma do czynienia z fachowcem. Kelnerka co jakiś czas mu pomagała. Pewnie dlatego powinno być ich więcej niż jest teraz. Jedna cały czas zbiera zamówienia, druga pół na pół w zależności od potrzeb. Raz zbiera zamówienia jak bardzo dużo gości. Gdy już większość jest zebrana to pomaga "kucharzowi" je przygotować. Dobra organizacja, zdecydowania dobra. Tylko czy blondyn odnajdzie się na stanowisku? Pierwsze zamówienie już dostał. Miał je dostarczyć do stolika numer 20. Pierwszy problem od razu na starcie już się pojawił. Gdzie jest ten stolik?
-Przepraszam gdzie jest stolik numer 20? - spytał pewny siebie, przecież każdy może nie wiedzieć.

[Yasuo]

Ryuji
Misja rangi D
9/15 Oczywiście, że Ryuji mógł nie wiedzieć gdzie jest stolik numer 20. Mógł być tutaj pierwszy raz i być może też pierwszy raz pracował jako kelner. Jednak to i tak było dziwne, bo przecież stoliki w tej herbaciarni były ponumerowane, więc łatwo było odnaleźć numer 20. Ups... Narrator nie powiedział? Pewnie dlatego, że chłopak zbyt intensywnie wpatrywał się w walory pięknej kelnerki, by zauważyć, że jego stół miał numer 21. Czyli to było gdzieś obok. Kelnerka zrobiła tylko wielkie oczy i powiedziała:
- Nie zauważyłeś, że stoliki są ponumerowane? Raaany... Ale dobra, nic się nie stało. Dasz sobie radę?
Ewidentnie się lekko martwiła. Ryuji wydal jej się naprawdę fajnym i miłym gościem, w końcu zgodził się pomóc, ale był trochę taki nieporadny. Czy na pewno da radę? Czy ten lokal będzie miał pożytek z jego zatrudnienia? Czy nie rozleje gorącej herbaty wprost na krocze jakiegoś klienta? Się zobaczy. Powinien sobie jednak poradzić, bo w końcu był shinobi.
- Numer 20 jest obok stolika przy którym siedziałeś. Powodzenia.
Mógł więc ruszać w drogę. Wziął herbatę i niósł ją, szukając odpowiedniego stolika. Poszukiwania jednak nie zajęły zbyt dużo czasu, bo w końcu dostał dość dokładne informacje od srebrnowłosej kelnerki. Po drodze mógł też próbować zapamiętać numery innych stolików, tak na przyszłość. Bo jednak ta praca wymagała pamiętania gdzie co jest. W końcu nie można było za każdym razem na nowo szukać, prawda? To strasznie mało efektywne, a w końcu Ryuji niedawno chwalił tą herbaciarnię, że niby jest tutaj dobra organizacja pracy. On więc musiał się do niej dopasować i niczego nie popsuć. Po drodze jednak nie obyło się bez problemów. Klienci się tłoczyli. Czasem nawet spychali z drogi innych klientów. Ryuji kilka razy by oberwał takim idiotą, który myślał, że jest taranem. Kilka razy herbata, którą niósł była zagrożona. Jednak umiejętności shinobi dały o sobie znać i ocaliły ten napój. Chociaż pewnie i tak by się nic nie stało. Bo w końcu zrobić herbatę to minuta, nieprawdaż?
Jak już wspomniałem, Ryuji odnalazł odpowiedni stolik. Był on większy niż ten przy którym siedział (tamten był dwuosobowy). Okrągła drewniana konstrukcja, a wokół niej ustawione pięć krzeseł. Na jednym siedziała stara babcia. No może nie siedziała, bo stała obok, ale to ona ten stolik okupowała. Nie wyglądała na przyjazną, zwłaszcza, że w tej właśnie chwili okładała swoją laską jakiegoś pijaka, który pewnie zmęczony ciągłym staniem, postanowił dotrzymać towarzystwa kobiecince.
- Zajęte! Wypad!
Pijak przegrał walkę i musiał uciekać gdzie pieprz rośnie. Nie uciekł jednak daleko, bowiem po jakichś 5 metrach padł na ziemię. Został pokonany nie tylko przez staruszkę, która widać nie chciała z nim siedzieć przy jednym stoliku (pewnie cuchnął alkoholem). Został pokonany także przez swoją słabą głowę. Prognoza na jutro? Wielki guz i wielki kac. Ryuji też mógł się zastanawiać dlaczego ta jedna kobieta okupuje ten duży stół. Czy tylko pijaków tak pierze? A może rzeczywiście na kogoś czeka? Aż strach podchodzić, prawda?
Jednak Ryuji musiał. Miał jej zamówienie. Podszedł więc do stolika i położył obok kobiety. Ta tylko pokiwała głową i powiedziała:
- Dziękuję. A teraz składam zamówienie. Jeszcze pięć takich samych herbat, do tego sushi, gdzieś tak z 10 sztuk. Onigiri, 15 sztuk. Ramen, trzy miski. Okono... Te. Czemu nie notujesz, hę?
Kobieta wyglądała na wkurzoną. Zamówiła jednak dość sporo potraw. Niby to była herbaciarnia, ale serwowali tutaj także jedzenie, tak więc zaplecze na zapleczu nie było tylko małą wytwórnią herbaty, ale także prawdziwą kuchnią, gdzie przygotowywano standardowe potrawy (Tak jest przynajmniej w opisie lokacji XD Nie czytałeś?). Ale co teraz Ryuji miał zrobić? To babsko miało kij! Ale jedno było pewne. Sama raczej tego wszystkiego nie zeżre. Pewnie rzeczywiście na kogoś czeka.

[Megumi Ishida]

Megumi podpierała sobie spokojnie ściany kontemplując rzeczywistość i rozmyślając nad sensownością pojawienia się w lokalu do którego wcześniej wymieniona ściana należała. Fuma shuriken zaskrobał o ścianę, a on poparzyła w niebo. Kim jest? Jaki jest jej cel? Po co żyje? Co zje na obiad? Mnóstwo pytań, a tak mało odpowiedzi. Po co chce stawać się silniejszą? Po co jej mocne uzbrojenie? Nie no, to akurat po to żeby dłużej przeżyć. Ale wracamy do wcześniejszego pytania, po co żyje w ogóle? Problemy egzystencjalne, nie dawały jej spokoju ostatnimi czasy. Tak samo zresztą jak przemożna chęć spożycia czegoś w cywilizowanym miejscu. Dlatego nie oporowała gdy przystojniak w wieku podobnym co ona wyskoczył z zawadiackim tekstem i w dosyć kreatywny sposób zaprosił ją do lokalu. Zły lost nie mógł być taki zły skoro postawił przednią takiego przystojniaka prawda? Zapowiadała się przyjemna i spokojna przygoda, czyli coś w sam raz do ułożonej damy. Której notabene asertywność wymaga doszlifowania. Niby taka z niej dama która nie okazuje publicznie emocji a wystarczy troszkę ludzi na arenie żeby zachowywała się jak żaba na patelni. Wystarczy ładny chłopak który pokazuje swoją pewność siebie i ona już przestaje wgl oponować przed czymkolwiek. Bycie damą zobowiązuje do chociaż udawania pewnego oporu. Zagryzła wargę, teraz będzie już zachowywać się na poziomie, nie da mu się omotać zbałamucić. Ale jednak deklaracje deklaracjami, a jednak już grzecznie siedziała w kawiarence zakładając nogę na nogę i bawiąc się włosami nawijając je sobie na palec, czekając na przystojniaka. Dostała gorący napój i dopiero chwytając go ręką zdała sobie sprawę jak zmarzła. W końcu jej sukienka była strojem całorocznym i troszkę zmarzła. Zdjęła z pleców no-dachi i oparła je zboku o stolik. Przesunęła ręką ponad kubkiem czując gorącą parę przelatującą jej między palcami. Przeczesała grzywkę mokrymi palcami, klnąc pod nosem na głupotę tego działania i nadstawiła uszu. Zamknęła oczy trzymając obydwoma rękami kubek, oparła się łokciami o stolik, pochyliła do przodu i zaczęła leniwie dmuchać w napój by go ostudzić. Jako sensorka doskonale wiedziała czy w karczmie znajduje się ktoś silny, bądź czy jakaś osoba nie będąca tym chłopakiem się do niej zbliżała. Zazwyczaj w karczmach podsłuchując rozmów można było znaleźć pracę, albo okazje do zarobku. Ciekawe jednak czy w herbaciarni da się podobnie? Wątpiła, do takich miejsc nie przychodzi się szukać wielkich byków dwa na dwa zdolnych rozwalić komuś łepetynę, trudno też liczyć na zdolnych młodych biznesmenów z sektora handlowego potrzebujących pomocy w obronie dobytku własnego, bądź w uszczupleniu dobytku jakiegoś wyzyskiwacza pracowników z tej samej branży który to paskudnymi metodami dorobił się majątku paląc plądrując i ogólnie zachowując się tak że trzeba go natychmiast usunąć. A to że pomoże to temu pierwszemu w interesach to tylko czysty przypadek. W tego typu spokojnych lokalach to bardziej nie pracy, a plotek się słucha. W końcu ludzie rozwiązują języki w miłej atmosferze. Słuchała jak ktoś wychwala kształty jakiejś kobiety i to być może chodziło o nią! Wypięła klatkę piersiową tak by wywalić dekolt mocno do przodów. A patrzcie sobie smarkacze patrzcie, patrzcie też wszyscy inni, atencjonowanie się mi dobrze zrobi. Gdzie indziej padały różne inne wychwalania, ale tym razem nie dotyczące jej, a raczej kogoś kto posiadał pewną nową siłę! Co prawda to tylko ploty i trudno zrozumieć o co chodzi, i może to być tylko chłopskie gadanie, ale postanowiła się skupić na tamtej rozmowie. Za mało dobrych powodów żeby próbować wyciągnąć bardziej szczegółowy opis historii, ale też nie można takich doniesień zbagatelizować ponieważ w każdej legendzie jest ziarnko prawdy zazwyczaj i z opowieściami prostego ludu jest podobnie. Sami sobie raczej nie wymyślili super kolegi który naglę nabrał tężyzny fizycznej takiej że dogania dzikie zwierzęta. Tak więc przysłuchiwała się spokojnie dalej.

[Hitsukejin Shiga]

Po nitce do kłębka, po kłębku w sam środek...
Wyprawa rangi C - Megumi Ishida.
Post 3/... Hej, ja strasznie lubie takie egzystencjonalne pytania. Za każdym razem jak ktoś zaczyna się zastanawiać dokąd zmierza, kim jest, jaki jest cel.... No, to pewne jest, że dojdzie do mojego ulubionego pytania czyli mianowicie następując - co zje na obiad. Tego nie wiem, to prawdopodobnie największa zagadka świata. Wiem za to, że wszyscy zmierzamy do nieuchronnego końca i śmierci w strasznej, przeraźliwej agonii która jest początkiem przeraźliwych cierpień które będziemy czuć przez resztę wieczności. Swoją drogą proponuje kurczaka z ryżem. Bardzo lekka sprawa, rześki człowiek po tym jest. Ja zawsze czuje się po tym rześko i całkiem zdrowo. Kurczak a day utrzymuje agonie away, czy jak to tam szło. Nigdy nie byłem dobry w języki. Nie to co wąż, hehe, rozumiesz? Rozdwojony język, wąż poliglota... Panteon śmieszności. Wiem. Staram się.
Mężczyzna zdawal się całkowicie kupować zachowanie Megumi. Gdyby teraz zrobić w tym miejscu jakiś konkurs piękności i ponętności i ustawić obok Megumi wszystkie kobiety z okolicy to niezależnie od ich urody wygrałaby Megumi której zachowania - pozorne "nie dam się zbałamucić" bałamuciły na okrętke mężczyzne. I to on tutaj dominował, taki męski i zawadiacki, a jednak gdyby teraz Megumi zagrała w jego gre i zasugerowała, że coś jej potrzeba to pewnie pół rodzinnego biznesu by jej wziął i zapisał. A ta się bawi włoskami, a ta go nęci, aj aj aj. Gdyby nie to, że autorytet w biznesie i rodzinie, jego matka go zawołała, to by na pewno został i tutaj dalej swoje procesy zwabiania Megumi w pułapkę miłosną kontynuował. A mężczyzna nawet na odchodnym zdążył spalić buraka, gdy Megumi dotknęła swoimi chłodnymi dłońmi jego gorącej ręki. To, że chciałby ogrzać ją oddając jej swoje w łasne ciepło nie pozostawało najmniejszą wątpliwością.

Kiedy Megumi podsłuchując uznała, że wzmianki o piersiach są wzmiankami o niej i jej wyposażeniu postanowiła wyeksponować swój biust. I jak się okazuje zgadła, bo ze strony dwóch młokosów których czakra była prawie niewyczuwalna dało się slyszeć synchroniczne "Oooooooooo...." i ślinienie się niemalże słyszalne, jeszcze chwila i będą się na stoliki ślinić jak psy na kości krowie świeżo z mięsa orąbane.

A tymczasem przy drugiej rozmowie... tej niewątpliwie ciekawszej... "Wiem, że dla Ciebie jestem idealny kochana, ty dla mnie też". "To po co? Przecież wiesz, z jakimi typami on się ostatnio zadawał... Na pewno ma to od nich". "Zbieg okoliczności kochanie. On by się nie zadawał z mafią, ale..."

I ostatniego ale już nie słyszysz. Do stolika zbliża się amant, z daleka już nawołujący do Ciebie i zagłuszający innych.
-Śpiąca królewno czyżbym musiał cię rozpalić swą energią i pocałunkiem ze snu wyrwać?! - I już po kilku krokach jest przy twoim stoliku. Jedno jest pewne, przy jego jazgocie nie dowiesz się nic więcej z tamtych rozmów...

[Hitsukejin Shiga]

Misja D 3/15 dla Harumi - Trudne sprawy, niech twoje serce, rozwiąże jeee.

Kobieta przyjęła stwierdzenie o tym, że Harumi nie chce korzystać z zaoferowanego posiłku z ulgą. Tak samo jak jej córka, która po cichu liczyła, że dziewczyna odmówi. Nie chodziło o życzliwość czy jej brak. A o naprawdę wątłą zawartość sakiewki którą jej matka bez zawahania by otworzyła przed innymi. Herbaciarnia została przyjęta jako idea bardzo rześko i z radością wręcz, bo to dość tanie miejsce. Dobra herbata nie jest droga w Ryuzaku.
W ten sposób już po dłuższej chwili bo tempo było cokolwiek niskie - cała czwórka znalazła się w herbaciarni. Od razu pojawił się młody chłopak lat dwadzieścia parę znany wszystkim, przystojniak o opalonej karnacji i kruczoczarnych włosach w białej lnianej koszuli. Syn właścicieli, który robi dobry PR herbaciarni będąc największym zbieraczem uwagi płci żeńskiej jak to tylko możliwe.
Zawiesił oko na Harumi, lustrując ją od góry do dołu i od razu podszedł do całej czwórki bardzo prężnym krokiem. Na jego policzku był widoczny opatrunek, odejmujący mu nieco uroku.
Widząc jednak z kim przyszła dziewczyna przystanął w pół kroku i wyraźnie na jego twarzy pojawiła się irytacja.
-To znowu Ty? - Spojrzenie niczym ostrze wbite w Ishiego. W głosie... agresja? - Wiesz, mały odpadzie, że to.. - wskazał swój policzek - zostawi bliznę? Powinienem ci za to kazać odjąć rękę. - Spojrzenie powróciło na Harumi. Obie kobiety spuściły tylko głowy, licząc, ze nie będą musiały interweniować za chłopaka. W tym miejscu jakikolwiek atak na tego przystojnego młodzieńca... byłby samobójstwem w mieście. Nie atakuje się majętnych, zwłaszcza kiedy jest się od nich biedniejszym, to kluczowa część tej opowieści.
-Cztery herbatki, tak? Dobrze. Dla Ciebie piękna damo specjalność zakładu. - I zniknął w czeluściach herbaciarni, następnym razem wysyłając z zamówieniem kelnerkę. Rozmowa była cokolwiek nieobecna dopóki nie pojawiła się herbata, matka w dobrym zwyczaju nie przechodziła do interesów bez herbaty tudzież jedzenia. Jak to się mówi o suchym pysku.
-No więc, sprawa ma się tak, jak mówiłam na ulicy. Trzeba mi kogoś, kto by odebrał leki. Miałam wynegocjowaną stawkę za nie z alchemikiem, ale on sądzi, że za dużo biorę i nie chce mi więcej dać. A ja mam na tyle, za ile wynegocjowaliśmy. Musiałabys go jakoś przekonać by ci spuścił z ceny... Moje dzieci zna. Nie mogę ich wysłać. A jestem w kropce. Za kilka dni ból wróci na tyle, że nie będę mogła w ogóle stać. - Ze smutkiem wyznała kobieta, uzewnętrzniając się. Jej potomstwo siedzi po bokach, bez słowa. Ishi jedynie sie czujnie rozgląda.

*Tam herbatę to sobie wybierz jaką chcesz*

[Kana Yuki]

Gołym okiem było widać, że rodzina nie śmierdzi groszem, a Haru - jak to Haru - miała za dobre serce, żeby kogokolwiek sobą obciążać. To kruche, delikatne serduszko powinno w końcu dostać nauczkę; nieco odpuścić dobroduszność. Inaczej... No właśnie - będzie źle.
Powoli poprzeciągali nóżkami; dziewczyna starała się nie narzucać zbyt szybkiego tempa, które z pewnością przysporzyłyby kłopotów starszej kobiecie. Zajęli stolik na cztery osoby i rozsiedli się wygodnie.
Nim zdążyła otworzyć usta obok pojawił się rosły mężczyzna. Dziewczyna natychmiastowo odwróciła głowę w jego stronę. Podążyła wzrokiem za oskarżycielskimi słowami skierowanymi w stronę Ishiego. Na jej twarzy zostało zmalowane niezrozumienie całej sytuacji. Ciekawska natura drążyła tunele w jej myślach nie pozwalając, by ów incydent został pozostawiony sam sobie.
Wokół stolika mieszała się aura wstydu i agresji. Zamurowało ją, zdążyła tylko potwierdzić zamówienie. Właściwie, co miałaby powiedzieć? "Przepraszam o co chodzi?", wśród osób, których ów sytuacja dotyczyła? Bez sensu.
Wszyscy w ciszy czekali na zamówienie. Haru niespecjalnie wiedziała o co zapytać i czy w ogóle to robić. Pozwoliła, by to głowa rodzinki nadała bieg rozmowy, a w tym z pewnością pomoże jej herbata, która właśnie została przyniesiona do stolika.
- Dziękuję - rzuciła serdecznie do kelnerki od razu podnosząc szklankę do ust, powoli studząc ją chuchaniem. (chuchanie brzmi tak rakowo XD)
Starsza kobieta, nie da się ukryć, od razu przeszła do rzeczy. Cały monolog wydawał jej się... niezbyt prawdziwy.
- Wszystko rozumiem, ale skoro nie skonsultowała się pani z lekarzem, to... - zebrała myśli - nie boi się pani, że podwyższenie dawki może być niebezpieczne? - upiła łyk herbatki - Przepraszam, muszę wyjść do toalety - dodała natychmiastowo.
Ziarno wątpliwości zostało zasiane. Dziewczyna wstała od stolika, jednak nie pokierowała się do toalety, a do swoistego barku. Na szczęście miejsce, w którym usiedli nie pozwalało na to, by dziewczyna była widoczna.
- Przepraszam... - zaczepiła stojącą za barem kelnerkę. - Szukam mężczyzny, czarne włosy, opalona karnacja... Mam małą uwagę co do herbaty - dodała z uśmiechem.
Tak na prawdę chciała dowiedzieć się co narozrabiał Ishi. Mówią, że ciekawość to zła cecha, jednak czasami może prowadzić do czegoś dobrego. Kto nie próbuje - ten nie pije szampana.

[Hitsukejin Shiga]

Misja D 5/15 dla Harumi - Trudne sprawy, niech twoje serce, rozwiąże jeee.

Uwaga szybki żart - Co łączy kobietę z herbatą? I jedno i drugie można dmuchać. To tak odnośnie słabe słowa "nachuchać na coś". No, rzeczywiście brzmi słabo jak powiesz to głośno. A powiedz to kilkanaście razy szybko na głos! Dopiero traci sens. Harumi miała i ma kochane serduszko, ale nie jest głupia. To nie jest pierwsza lepsza dzida którą można urobić jak plastelinkę i zrobić z nią co tylko się zechce. Bycie kochaną i troskliwą, pełną współczucia jednostką nie zepsutą przez świat nie oznacza, że ktoś jest głupi. I definitywnie Harumi do głupich nie należała.
Z jednej strony opowieść matki jej mocno nie kleiła sie nijak do kupy i była do dupy, że sobie pozwolę na rym... Z drugiej strony scenka obyczajowa rodem z Dlaczego Ja między czarnowłosym, a Ishim... była cokolwiek mocno zastanawiająca. Coś musiało się wydarzyć więcej. I chyba to przykuwało myśli Harumi najmocniej w obecnej sytuacji. Herbata była naprawdę smaczna, ten kto ją robił postarał się by była z najlepszych jakością składników. Specjalnością zakładu była więc niezaprzeczalnie.
-Lekarz także kosztuje. A poza tym są rzeczy z którymi nie chodzi się do lekarza, żeby... uniknąć komplikacji, problemów i niepotrzebnej ingerencji osób trzecich. - Odpowiedziała kobieta skrajnie beznamiętnym tonem. Jej córka tymczasem kreśliła palcem coś na stole z nudów... Choć kątem oka wydaje się obserwować Harumi. Gdy tylko łapie z nią wzrokowy kontakt patrzy się na swój palec jakby dając znak. Dziewcze po kolei kreśli " T A T A" na stole. Nie zauważyła tego matrona, bo nijak nie skkomentowała. Czekała na odpowiedź Harumi. Na oskarżenie które zawisło w powietrzu. Czy kościana także ją weźmie za ćpunkę?
-Jeśli tylko uśmieży ból to może warto. - Skwitowała krótko starsza kobieta, zakańczając jakąkolwiek dyskusję na ten temat. Tymczasem Harumi od razu jak oparzona uciekła od stołu, kierując się do baru, z dala od spojrzeń rodziny, w przybliżoną stronę wychodka.
Pod rękę jako pierwsza podeszła jej rudowłosa, niska i nieco pulchna kobietka o ładnej piegowatej buzi. Na opis od razu uśmiechnęła się szeroko i poinformowała, że chodzi Harumi o syna właścicieli i na pewno jest na zapleczu. I by nie krępowała się tam wejść.

Kiedy tylko Harumi postąpiła na zaplecze, krok za krokiem dość wąskim korytarzem, mijała zakamarki i drzwi. Od piwnicy, przez składzik herbaciarni, kuchnie... Wtem zza pleców wyskoczył jej niemalże jak duch czarnowłosy chłopak. Biała lniana koszula. Zielonkawe materiałowe spodnie. Wszystko ładnie ułożone na muskulaturze godnej adonisa. Zadbany, pachnący. Pachnący pieniędzmi. To ten typ faceta który sprawia, że rośnie wilgotność w pomieszczeniu i między nogami. Taki, co zdejmuje niewiastom majtki przez głowę.
-Mnie szukasz, piękna? - Jego dłoń znalazła się na nadgarstku Harumi. Uścisk pewny, ale... lekki. Zaskakująco lekki. Z wyczuciem.
-Co taka wspaniała, śliczna, seksowna młoda kobieta robi w tak spokojnym miejscu jak herbaciarnia? - Pociąga ją do siebie, zmuszając nieco do wykonania lekkiego obrotu... i wpadnięcia mu w ramiona. - Powinnaś chadzac chyba w miejsca bardziej aktywne. Gdzie będziesz mogła zaprezentować swoje piękne zgrabne ciało. W tańcu albo.. - Na jego ustach pojawia się uśmiech. TEN uśmiech. Jego lodowate błękitne oczy wwiercają się w Harumi wygłodniale. On ma już swój cel i swoją nagrodę w zasięgu swoich rąk.
-Chcesz wiedzieć o tym chłopcu? Chodź. Wszystko ci powiem. Tylko nie chcę świadków. Intymna sprawa. - Jeśli Harumi up to this moment go nie zabiła, he he, to ciągnie ją za dłoń za pobliskie drzwi gdzie znajduje się prawdopodobnie coś co ma służyć za biuro lub pomieszczenie administracyjne. Biurko, szafki, oświetlenie świecą. Wszystko ładnie. Papiery walają się tu i tam. Głównie zamówienia. Bezpiecznie. Odizolowanie. Cicho. Nikt nie usłyszy. Jak tylko Harumi znajdzie się w środku to chłopak zamknie drzwi na klucz.
-Nie chcemy podsłuchujących nasze sekrety, prawda? Co chcesz wiedzieć kochanie? Napijesz się? - Spytał się od razu chłopak, odchodząc od drzwi i podchodząc do szafki. Wydobył karafkę i dwie czarki. Bezpośredni jest... Ale i... zniewalająco pewny Siebie. W tym jak się porusza, mówi, jak pachnie... Jest coś, co otępia zmysły. Powoduje szum w głowie. Paruje od niego jakaś aura i jakiś aromat... czystego pożądania.

[Kana Yuki]

W tym wszystkim nie chodzi o to, by uznać ją za głupią. Bo taka nie jest, ale z pewnością jest - niestety - cholernie naiwna. Za bardzo chce wierzyć, że ludzie są dobrzy. Stara się z każdego wyciągnąć choćby ziarno pozytywnych cech, a to bywa zgubne. Zwłaszcza, kiedy wpada ci do głowy pomysł, by udać się do rosłego mężczyzny. Sam na - kurwa - sam. Ale o tym później, moi mili.
Monolog kobiety przyprawiał Haru o niesamowite uczucie, że coś tu jest ewidentnie nie tak, że nie mówi wszystkiego. Opierając lico o prawą dłoń zmrużyła oczy - mimowolny odruch podczas analizy czyiś słów. Fakt, iż z rozemocjonowanej kobiety przeszła do totalnej beznamiętności w wyrazie sprawiał, że napis "it's a trap" nad głową Noshiko był coraz wyraźniejszy. Szukając odpowiedzi przeskoczyła oczyma po dzieciach. O ile Ishi szybko wbił wzrok w ziemię, tak nastoletnia córcia już nie. Twardo utrzymywała kontakt patrząc to na Haru, to na palec. Białowłosa podążyła za wskazówką widząc kreślone znaki. Początkowo zmrużyła oczy jak idiotka; klejenie faktów na szybko nie szło jej dziś najlepiej. Po chwili jednak doznała olśnienia.
Tata... - ciepła ciecz spłynęła po jej gardle.
- Wrócimy do tego - rzuciła na odchodne dodając do tego serdeczny i milusi uśmiech nr 250.
Wstając zachybotała się z lekka. Nie przejęła się tym jednak - często, podczas zbyt szybkiego wstawania, zdarzało jej się, by mieć chwilowe mroczki przed oczami. Moment na namysł - w drodze do baru - sprawił, iż w jej głowie pojawiło się jeszcze więcej pytań, niż przedtem. Zmęczenie, potęgowane półmrokiem panującym w herbaciarni, sprawiało, iż coraz trudniej było jej szybko podejmować decyzję, znajdować rozwiązanie.
Gdy już znalazła się przy docelowym miejscu nie musiała zbyt długo czekać. Rudowłosa kobiecinka szybko podeszła do Haru, a jeszcze szybciej odpowiedziała na jej prośbę.
Pozwolenie na wejście na zaplecze wydało jej się nieco... dziwne? Kto normalny wpuszcza byle kogo na zaplecze, do syna właściciela? Choć jakby wziąć pod uwagę, że kelnerka z pewnością nie jest mózgiem operacji, to skala dziwności zaczyna diametralnie szybować w dół.
Wciąż z lekką podejrzliwością udała się w kierunku zaplecza. Szła powoli, kroczek, po kroczku mijając składziki, kuchnie.
I tak by szła, gdyby nie to, że poszukiwany osobnik pojawił się znikąd. Wręcz poczuła jego oddech na szyi.
Jestem w dupie - podsumowała wiedząc, że ma totalnie przejebane. W moment dopadł jej nadgarstek. Przełknęła ślinę czując, że robi się coraz bardziej przerażająco.
- Tak - wydukała z zakłopotaniem lekko ciągnąc dłoń w przeciwną stronę. Liczyła, że mężczyzna zrozumie znak, ale nie. Nie zrozumiał, a wręcz przeciwnie. Pociągnął dziewczynę do siebie. Jego usta poruszały się w tak obleśny sposób, w moment odczuła totalną bezradność. Nie wiedziała co ma zrobić - zabić go, uciekać, wyrywać się? To wszystko działo się za szybko. Haru nie jest dziewczyną przyzwyczajoną do podejmowania decyzji na tip-top, jest typem stratega. Wszystko analizuje, wyciąga przed szereg, a dopiero wtedy... Sytuacja jednak nie pozostawiała możliwości na długie, wnikliwe analizy.
Nie potrafiła wykrzesać z siebie słowa. Instynkt podpowiadał - wiej. Ale jak? Lewa dłoń grzęzła w męskim uścisku. Prawą próbowała ów chwyt zdjąć.
Mężczyzna wciągnął ją do - prawdopodobnie - biura. Zero okien, z daleka od pomieszczeń, w którym są ludzie.
kurwa, kurwa, kurwa - rzucała w myślach paraliżowana strachem. Z momentem przekręcenia klucza serce podeszło jej do gardła. Ręce zaczęły się lekko trząść, a on... Wydawał się tak cholernie atrakcyjny.
Coś było nie tak. Herbata? "Specjał zakładu". Bingo!
Gdyby tylko była bardziej podejrzliwa wobec pozornie codziennych sytuacji. Gdyby tylko...
- Podziękuję - odparła. Tak ciężko było jej powiedzieć cokolwiek, czuła się jak malutka dziewczynka przerażona potworami spod łóżka.
Uspokoiła oddech, powoli składała fakty do kupy. Ogarnij się. Ta sytuacja była jak gra w szachy - jeden fałszywy ruch i giniesz, w najlepszym przypadku kończysz jako żywa lalka z sex shopu. Życie przeleciało jej przed oczami i jeden obraz pozwolił oprzytomnieć. Opiekun. Tyle razy jej powtarzał, by nie pozwalać sobie na pokazywanie swoich słabości. Otrząsnęła się.
- Nie piję alkoholu - chłodno zgasiła zapały mężczyzny - Nie szukam kłopotów, ty też, prawda? - dodała z nieziemsko urokliwą barwą głosu, typową dla regiony z którego pochodzi. - Wiem, że pomożesz mi dowiedzieć się co się stało. Jesteś porządnym mężczyzną - czarowała. Kto normalny chciałby skrzywdzić takiego anioła w ludzkiej skórze?

[Hitsukejin Shiga]

Misja D 7/15 dla Harumi - Trudne sprawy, niech twoje serce, rozwiąże jeee.

Do rosłego mężczyzny który już od progu wydaje się być takim typem co najpierw wyciąga ze spodni, a dopiero potem wyciąga dłoń na przywitanie, to warto dodać do twojego podejścia i przemyślenia. Nie chce też ci koniecznie psuć zabawy, ale wiesz co mówią o piekle? Że dobrymi chęciami właśnie ono jest wybrukowane. I tak się teraz może okazać, że twoje dobre chęci zostaną wynagrodzone w bardzo brutalny sposób. Bo chyba nie każda dziewczyna chce mieć swój pierwszy raz w gabinecie na tyłach herbaciarni, oparta o biurko, wzięta przez zupełnie i całkowicie obcego faceta którego imienia nawet nie zna? Wiesz, ja się nie znam, ale ryzykujemy to, że taki właśnie będzie finał tej opowieści. Ale odpowiedzmy sobie na jedno pytanie, śmiało, pomogę ci. Jak się tutaj znalazłaś? Prześledźmy sytuację od początku.
Widzisz, że kobieta nagle zobojętniała. Chce dać ci pieniądze - z górką za fatygę - i wysłać cię po leki. Ma nadzieje, że zatrzepotasz rzęsami, sprzedasz bajeczkę o chorej babuni którą boli albo oprzesz się na aptecznej ladzie tak, by było ci widać cycki az do sutków włącznie. Wszystkie sposoby są dobre, a cel byłby tak czy siak osiągnięty. Wilk syty i owca cała, bo alchemik i tak by zarobił, a że potem mógłby sobie fantazjować o twoim dekolcie rzecz bonusowa, he he. Ewentualnie jak byś wzięła opcję numer jeden to może by się rozczulił nad biedną babunią, jaka to ona cierpiąca, a ty kochana wnusia taka ti ti ti chcesz jej ulżyć w cierpieniach. I wszystko byłoby pięknie... Ale dostrzegłaś znaki od córki. Czyli ojciec, bardzo ważna, dla dzieci kluczowa jednak postać, męski autorytet, jest tutaj sprawcą całego zła? Tylko jak dokładnie jest w tym umoczony ojciec, że matka tak się zachowuje, jego notabene żona?

Ale nie, Ciebie to nie przekonało. Ty wolisz zainteresować się tym, co miało miejsce wcześniej. Poznałaś Ishiego. Ishi jak każdy, kto go zna o tym wie, jest chłopcem dość... agresywnym i impulsywnym. Od urodzenia był wycofany i cichy, wiecznie nieśmiały i speszony, a potem nagle coś się zmieniło i teraz mamy chłopaka który kiedyś kogoś przez swoją żywiołowość zabije i wyląduje za to na stryczku albo pójdzie pod topór. Kiedy go poznałaś byle co wystarczyło, by chwytał za swą broń, na której polega jak na najlepszym i najbliższym sobie przyjacielu. Co by się nie działo, jego tanto jest w gotowości. A teraz w herbaciarni co miało miejsce? Syn właścicieli poznał go. Wskazał opatrunek na policzku i zwalił winę na chłopaka. Zagroził mu obcięciem ręki. Chłopak nie odpowiedział... choć widoczna była na jego twarzy złość. Nie, nie było tam ani krzty wstydu czy żalu. Matka i siostra wstydziły się za swego Ishiego. Ale on sam? Nie zawahałby się dokończyć dzieła które okazało się nieidealne ostatnim razem.
I czułby przyjemność. Widziałaś tylko przelotne spojrzenie na jego siostrę, dziewcze na oko szesnastoletnie, po bliższych oględzinach. Ona się zaczerwieniła, a jemu zbielały palce dłoni zaciskanej na rękojeści tanto. Wściekłość i wstyd to tak pięknie destrukcyjne uczucia, zwłaszcza, kiedy wymieszają się odrobinę, dojrzeją i przeistoszą w hańbę i zemstę.

Kiedy tylko poczułaś ciepło od herbaty w swoim ciele, poczułaś ciepło dosłownie rozchodzące się po każdej kończynie. Po tej herbatce, po tym dużym łyku, nawet Ishi zaczął wydawać się jakiś... bardziej dorosły. Bardziej męski. Twoja wyobraźnia podsuwała ci dziwne emocje i myśli... Było coś pociągającego w tym nastolatku, tak żywiołowym, nieskomplikowanym... i energicznym. Rwał się do dzieła. I chcial dać z Siebie wszystko. Był tak cudownie oddany sprawie... Ale to dopiero potem wpakowałaś się do jamy bestii, prosto w paszczę potwora. O ile siedzący w oddaleniu Ishi wydawał się przystojniejszy, tak Ran, syn właścicieli, tak blisko Ciebie, ocierający się niemalże ciałem o Ciebie... Jego ciepło, zapach, pulsujące żyły w umięśnionych rękach, w dłoniach zacisniętych na twoich. Chciałabyś poczuć te dłonie wszędzie... A w głowie tylko szum, szum i szum. Popełniłaś największy błąd swojego życia próbując poznać sprawę między Ranem, a Ishim od tego pierwszego. Bo prócz słodkich kłamstw i kwaśnej prawdy może ci on ofiarować słone łzy. I gorzki wstyd.

Wszystko działo się szybko. Jego ruchy były... w porównaniu do twoich... cóż.
To jak pojedynek stratega który potrzebuje chłodnej analizy, opanowanego który wyciąga wnioski porównując za i przeciw z kimś, kto porusza się przy pomocy instyktów, podejmuje decyzje w locie, kierując się najprostszymi odruchami. To jakby strateg chciał walczyć z dziką bestią. Nim plan walki będzie gotowy może być po wszystkim. Tak było i teraz. Ran był dwa kroki przed Haru, kiedy ta pociągnęła rękę w drugą stronę niż on - jedynie wykorzystał to by ją obrócić, jak w tańcu i objąć mocniej. Jego uścisk był bezlitosny. Całkowita dominacja... A jednak męski zapach wdzierał się w nozdrza, penetrował ciało i umysł. Pogłębiał szum. Kolana miękły. Strach mieszał się z podnieceniem wywoływanym przez specyfik krążący w żyłach - specjalność zakładu. Harumi chciała uciekać... ale jakiś głosik z tyłu głowy chciał by sprawy toczyły się dalej. Chemia mocno wpływala na trzeźwy osąd. Zmieniała sytuację stanowczo na niekorzyść Harumi. To jak on się poruszał, dziarsko, stanowczo... Z każdym krokiem wyrzeźbione silne mięśnie poruszały się, a jej serce dostosowywało się do jego ruchów. Do jego serca. Przyśpieszało, gdy on przyśpieszał. Oczekiwanie. Pojawiło się oczekiwanie, prośba niewypowiedziana i chęć na więcej.

Mężczyzna nie rozumiał odmowy. Albo nie chciał w ogóle jej przyjąć do świadomości, jemu się przecież nie odmawia. Podszedł do dziewczyny z trunkiem o bardzo silnej woni... Która tylko bardziej przytępiała zmysły. Alkohol pachniał... Smacznie, słodko, ale nie do przesady. Tak w porządku. Wywołując ślinkę na jęzku, nie tym, że ma procenty, ale tym, że zapewne smakuje bosko. Wnioskując po samej zdobionej złotem kamionkowej karafce... JEST drogi. I czy przypominanie sobie w tym momencie człowieka który żył wedle zasady wiecznego polowania ma sens? Czy cokolwiek da? Czy wierzenie w słowa kogoś, kto zakazuje ci pokazywania słabości bo cały świat jest twoją ofiarą gdy jesteś nieprzeniknioną potęgą bez słabośći, a gdy tylko okażesz ją - ty stajesz się zwierzyną... ma sens? Przecież wszyscy mamy słabości.

Słabością Rana są piękne kobiety. A także wyjątkowo duży dar do technik medycznych i trucizn. A nie, to nie słabość. To właśnie jego zaleta numer jeden.
Mężczyzna westchnął widząc studzenie Harumi. Ale wiedział, że to kwestia czasu. Specyfik przybiera na mocy, a nie na niej traci. Jeszcze przez kilka minut będzie osiągał większą moc... Ale tym razem trafiła się twarda sztuka. Może trzeba jej pomóc. Zająć. Skierował się do biurka. Otworzył szufladę. Wyciągnął czerwone sukno. Jedwab.
-Widzisz, kiedy czynię kobietę swoją lubię jak jest związana. Większość z nich... - Mężczyzna zniżył głos. - Większość z was myśli, że ma dość. Osiągacie ekstazę dzięki mnie i myślicie, że to koniec. Chcecie uciekać, bo tak wam każe wasz prosty umysł. A to dopiero ja wam mogę pokazać, że jednokrotne osiągnięcie szczytu nie ma sensu, to rozgrzewka. Dopiero przy mnie możecie poznać przyjemności do tej pory zarezerwowane jedynie dla bogów... A Ishi... Głupie dziecko. - Żachnął się mężczyzna. Na jego palcu pojawiła się błękitna czakra. Przesunięciem kciuka po materiale odciął ładny długi pasek. - Zapomniałem zabrać swoje zabawki. Jego siostra wróciła do domu mając zawiązany mój jedwab na swojej kostce. Gnój czekał na mnie po zamknięciu herbaciarni tylko po to by rzucić się na mnie z tanto! Ciął mnie raz i uderzył drugi, ale zatrzymałem jego akcję serca. Narobił pod siebie ale się nauczył. - To co mówił mężczyzna świadczyło o tym, że jego umiejętności i wiedza medyczna... są dość spore. Jak i umiejętności walki. Nie, żeby pokonanie nastolatka, wychudzonego, w walce było imponujące jakkolwiek, ale... Nic dziwnego, że jego specyfiki są tak skuteczne. Kiedy mówił o boskich przyjemnościach i o tym, jak zdobywał inne, wzrok Harumi coś ciągnęło na wysokość jego krocza. A i w jej podbrzuszu pojawiło się lekkie mrowienie... Mężczyzna podszedł bardzo szybkim krokiem, znów łapiąc za ręce.
-Żadnych problemów. Tylko przyjemność. Daj rączki, zawiążemy... - Mężczyzna naprawdę planuje teraz związać dziewczyne która z każdą upływającą chwilą ma coraz mniejsze szanse na wyjście z tego obronną ręką. Tylko co zrobić? Zagadywać go? Zaatakować? Czy miałaby siłe jeszcze walczyć? Czy walka z kimś silniejszym ma szansę wyjść jej na dobre?

[Kana Yuki]

Tak, do rosłego mężczyzny, który wygrał chuja w lays'ach i rucha wszystko, co się rusza i chodzi na dwóch nogach. Fakt. No, ale tu zaś wracamy do początku - naiwność i wiara w ludzi. Zapewne będzie mnóstwo sytuacji, w których właśnie dzięki tym dwóm cechom osiągnie sukces, ale póki co... Jest w dupie.
Co gorsze - prawdopodobnie mężczyzna nie kryje się ze swoimi zdobyczami i - również - prawdopodobnie informacja ta dotrze do jej rodziny, a wtedy już jest pewne, że właściwie nie ma po co wracać. Zbrukana plama na honorze. W rodzinnych stronach nie ma sentymentu do zdrajców i ludzi, którzy hańbią imię rodziny. Można polemizować, czy gwałt na dziewczynie to sprawa honoru czy nie. Można, ale w ojczyźnie piasku nikt nie rozkłada sytuacji na czynniki pierwsze. Albo białe, albo czarne. Tu nie chodzi o miłość czy więzy krwi. Uczucia pozostaną zawsze, ale ród musi być szanowany. Nieco inny system wartości pochłonął wiele istnień - oddzielonych przez zrządzenia losu od rodzin. Haru nie chciała podzielić ich historii. Tak bardzo chciała wrócić do rodziny; cała i zdrowa, wciąż radosna. Czy jakikolwiek przysposobiony - przez rodzinę - jej mężczyzna zechce nieczystą? To pytanie można pozostawić bez odpowiedzi.
Podsumowując - kobiecinka nie ma pieniędzy, ale chętnie oferuje je totalnie nieznajomej kobiecie licząc, że ta błyszczy jak kryształ i przyniesie zarówno leki, jak i wynegocjuje obniżkę ceny. Może gdyby świat mógł zwolnić, a białowłosa kalkulować wszystko na zimno, sytuacja byłaby prostsza. Ale nie jest. Te wydarzenia są jak książka kryminalna; czytasz kolejno rozdały myśląc, że wiesz już wszystko. Typujesz zabójcę, rozwiązanie zagadki, a zakończenie okazuje się zupełnie inne. I oczywiście, o ile takie zgadywanie pozostaje niewinną, nic nie znaczącą przegraną z samym sobą, tak w tej grze możesz skończyć w trumnie z białym kwiatkiem na twarzy. Nie oszukujmy się - takiego losu nie chce nikt o zdrowych zmysłach. Dziewiętnastolatka ma przed sobą jeszcze całe życie. Szkoda byłoby umrzeć przez głupotę, prawda?
Ishi wzbudzał w niej dziwne uczucie, coś... czego doświadczyła dawno temu. Biblioteka pamięci otwierała kolejno skrytki, przypominając o... O czym? Nie mogła tego zrozumieć, nawet nie próbowała. To był odruch. Czy jej wspomnienia z bratem wciąż tkwią na jednej z półek w ów bibliotece? Któż to wie. Jedno jest pewne - czuła, że musi dowiedzieć się o co chodzi. Może to nadmierna ciekawość, która skończy się tragicznie, a może coś innego.


Coś przeszyło jej ciało, nieznajome dotąd uczucie. Pożądanie mężczyzn, chłopców... To było dla niej obce. Nigdy nie żywiła takiego uczucia, a przynajmniej nie wiedziała, iż jest ktoś, kto sprawia, iż kolana jej miękną, a wnętrze krzyczy "bierz go!". Każdy dotyk wydawał się tak intensywny, piorunujący. Słowa dźwięcznie zataczały tor w uszach. To wszystko było niesamowicie przerażające, a jeszcze bardziej pociągające. Powoli zaczynała iść w stronę tego drugiego, łaknąc słów, dotyku. Nieważne jakiego. Toksyna działała, kończyny wiotczały, ale umysł - choć osłabiony - wciąż pracował.
Więcej, więcej...
Obojętność powoli wypełniała jej ciało. Tak skończy się jej historia? To wszystko, co oferowały karty losu?
Zsunęła ciałem wzdłuż białej, gładkiej ściany. Podsunięty pod nozdrza alkohol wypełnił je, a zmysły zwariowały. Jej mózg zaczął tańczyć sambę mając w dupie los właścicielki. Kolorowo. Poczuła suchotę w ustach; tak bardzo chciała się napić. Oczy zmrużyły się, głowa poczęła chybotać - prawie niewidocznie - na prawo i lewo. Jej odporność na wszelakie toksyny i inne tym podobne była... Cóż, nie ukrywajmy - słaba. Alkohol był obcy jej ciału, toteż podobne objawy, choć mogłyby być mniejsze, tak w zasadzie były na takiej samej poprzeczce.
Nie chciała tak skończyć, pustka wypełniła złote oczy. Myśl o czymś miłym - chciała uspokoić samą siebie. Ostatkiem wolnego umysłu przywoływała miłe wspomnienia; dokuczający jej opiekun, jak zabierał ją na lody, opowiadał historie, o wielkich shinobi. Kącik jej ust wygiął się nieznacznie. Czy to, co mówił miało sens? Z jego wiedzą na tamten moment - tak. A Haru wchłonęła wszystko jak gąbka, gloryfikując wszystko co robił i mówił.
Wbiła wzrok w stopy, mężczyzna obrzydzał ją, a wciąż pragnęła być w jego obecności. Szaleństwo.
Słowa, mimo tego, iż sam język był dla niej zrozumiały, wydawały się obce; jakby mówił jakimś prastarym, obcym językiem.
Ruch mężczyzny nieco rozjuszył - tańczący dotąd sambę - mózg dziewczyny. Otworzyła szeroko oczy i spojrzała wprost na mężczyznę. Czy się bała? Skalę wyjebało i poszybowała gdzieś w okolicę Marsa.
Nie będziesz decydował za mnie. Skoro ma zostać zniszczona w taki sposób, to z własnej, nieprzymuszonej woli. Nie będzie płakać, prosić. Niech robi co chce, ale ze świadomością, że się zgodziła, że nie ma nad nią władzy, że w żadnym śnie nie ujrzy jego twarzy, by następnie obudzić się zalana zimnymi potami.
- Wiąż - rzuciła dziarsko podając grzecznie obie dłonie. - No dalej! - pośpieszała z uśmiechem na ustach.
Z pewnością wybiło go to z rytmu - nagły obrót o 180 stopni. Jeszcze ten uśmiech satysfakcji dający znak, że nie on tu rządzi. Cudownie.