Karczma Onigiri

[Harikotto]

Tamaki Hyuga Misja D
3/15 Różni ludzie różnie reagują na stratę i porażkę. Niektórzy bardzo mocno zatracają się w żałobie i rozpaczy i robią to tak długo, aż cała rozpacz nie wypali się w nich do cna. Na innych natomiast dosyć szybko spływa opamiętanie i zaczynają podchodzić do sprawy dosyć spokojnie. Co się stało, to się stało i się nie odstanie. Biorą się szybko w garść i przechodzą nad porażką do porządku dziennego, szukając sposobu na poprawienie swojego ciężkiego losu. Tym drugim typem musiał być właśnie ów karczmarz. Gdy podeszłaś bliżej dostrzegałaś nawet, że delikatnie się uśmiecha.
- Dwieście osiemnaście, cztery w pamięci, to daje... Och, dzień dobry. Tak, tak, cała karczma uciepriała i trzeba będzie stawiać niemal od podstaw. Straszna tragedia. - widziałaś, że jego mimika wskazywała na coś innego, niż mówił - Niedługo powinien przyjść rzeczoznawca i wycenić straty. Właśnie robię dla niego wstępne obliczenia. Wychodzi na to, że ubezpieczenie tej rudery było świetną decyzją biznesową. Tak, tak, od dawna myślałem o remoncie i teraz jest świetna okazja. Skoro jednak chcesz pomóc panienko... Musimy przejść do odbudowy jak najszybciej. Interes nie lubi przestojów. Gdybyś mogła zobaczyć więc, czy do portu nie przybił jakiś statek z drewnem sosnowym z Hyuo? Gdyby je dostarczyć szybko do mojego znajomego stolarza, to już za tydzień miałbym świeżutkie, nowe meble... Tylko pamiętaj, niech drewno będzie pierwsza klasa.

[Tamaki Hyūga]

Ku mojemu zdziwieniu, karczmarz najwyraźniej był o wiele lepiej przygotowany na taką sytuację niż można było się tego spodziewać. Mało tego, już układał sobie w głowie cały plan dzięki któremu w ogóle wyjdzie na tym wszystkim lepiej niż jakby ten cały pożar w ogóle nie miał miejsca. Na chwilę mnie nieco zatkało, jednak po chwili odzyskałam fason. Zastanowiłam się chwilę i stwierdziłam że co mi szkodzi, pomogę mężczyźnie, mimo tego że jednak nie wydawał się aż tak bardzo potrzebować pomocy jak na początku myślałam.
- Oczywiście, z wielką chęcią pomogę panu. Cieszę że będę mogła pomóc w odbudowanie i remoncie tego przybytku. - odpowiedziałam w dalszym ciągu uprzejmym tonem po czym skinęłam mężczyźnie i nie mając nic lepszego do roboty ruszyłam w kierunku portu aby wykonać powierzone mi przez karczmarza zadanie.

[Harikotto]

z/t

[Harikotto]

Tamaki Hyuga Misja D
9/15 Swego czasu przebywałaś w Hyuo i zdążyłaś się napatrzeć na ichniejsze sosny. Właśnie takie, poza tym, że już zdecydowanie nierosnące w ziemi oraz pozbawione swoich igiełek właśnie znoszono ze statku "Syreni płacz". Widząc to, postanowiłaś wrócić do karczmarza. Ten w dalszym ciągu coś notował, zapisywał i przeliczał w okolicy gruzów swojej karczmy. Gdy poinformowałaś go o ładunku "Syreniego płaczu" bardzo się ucieszył.
- Cudownie. Szczęście mi dopisuje i wygląda na to, że wszyscy bogowie mają mnie w swojej opiece. Leć teraz panienko do kapitana tego statku i przekaż mu, że stolarz Hiraga, który ma swój zakład przy głównej drodze. Następnie, najlepiej jeszcze przed tragarzami drewna poinformuj Hiragę, że zamawiam u niego kompletne wyposażenie karczmy. Jeśli wszystko pójdzie sprawnie, to za tydzień, może dwa będę mógł znów otwierać interes. Cudownie. No i nie martw się. Dla ciebie też będę miał jakiś zadatek.

[Tamaki Hyūga]

Po przyniesieniu dobrych nowin z powrotem do karczmarza, dostałam od niego namiary na jego znajomego stolarza do którego ma trafić drewno z pokładu Syreniego Płaczu. Dałam mężczyźnie do zrozumienia że przyjęłam informacje do wiadomości po czym ruszyłam żwawym krokiem do zakładu stolarskiego znajdującego się przy głównej drodze w Ryuzaku no Taki. Po dotarciu na miejsce odszukałam kogoś kto wyglądał na szefa zakładu i podeszłam do niego aby przekazać mu wiadomość od karczmarza.
- Dzień dobry, czy zastałam pana Hirage? Przychodzę w imieniu karczmarza oraz właściciela karczmy Onigiri. Miał tam dzisiaj miejsce drobny incydent i teraz trzeba będzie zrobić nowiutkie wyposażenie do całej karczmy, meble i wszystko inne. Idę zaraz do portu gdzie przypłynął transport z sosnami z Hyuo i skieruję ich od razu tutaj, zgoda? - powiedziałam do Hirage bądź innego mężczyzny z którym rozmawiałam jeżeli Hirage nie był osiągalny w tym momencie. Jeżeli nie było żadnych zastrzeżeń to ruszam z powrotem do portu aby zrobić dokładnie to co powiedziałam że zrobię, przekierować transport drewna do zakładu stolarskiego aby prace nad odbudową wnętrza Karczmy Onigiri mogły się jak najszybciej zacząć.

[z/t]

[Harikotto]

Tamaki Hyuga Misja D
15/15 Twoje wyczucie czasu prawdopodobnie po prostu nie mogło być lepsze. Akurat, gdy okazywało się, że łapówka kapitana dla urzędnika celnego była zbyt niska, ty dawałaś marynarzowi idealny powód, aby jej nie zwiększać. Skoro przecież urzędnik sam powiedział, że przymknie na wszystko oko, jeśli natychmiast znajdzie się kupiec, to teraz nie może zmienić zdania, prawda? Ludzie przecież są prawdomówni i nie zmieniaja ustalonych przez siebie zasad, gdy tylko najdzie ich taka ochota, prawda? W tym przypadku akurat prawda. Słysząc słowa Tamaki, urzędnik załamał tylko ręce, zanotował coś w swoich papierach, po czym kręcąc głową odszedł w stronę przybijającego właśnie do portu statku. Kapitan natomiast udał się wraz z tobą do ruin karczmy. Tam szybko znaleźliście karczmarza, który wręczył ci sakiewkę bardzo dziękując za wykonaną pracę, jakkolwiek nie zwracając na ciebie większej uwagi. Widać było, że teraz jego całe zainteresowanie skupia się na kapitanie statku i próbie wynegocjowania z nim dobrej ceny drewna, które już kupił.

Misja D zakończona sukcesem.

[Tamaki Hyūga]

Odebrałam pieniądze od karczmarza i również podziękowałam za współpracę, jednak ten już był kompletnie pochłonięty swoimi sprawami, więc stwierdziłam że nie będę mu przeszkadzać w negocjacjach z kapitanem Syreniego Płaczu. Ruszyłam więc do gorących źródeł aby nieco wypocząć przed ponownym wyruszeniem w drogę. Wiedziałam że jak dotrę do Sogen to była spora szansa na to że przez dłuższy czas będę musiała obchodzić się w trudnych warunkach, więc trzeba było chwytać możliwości, póki był jeszcze na to czas. Szybko przemaszerowałam żwawym krokiem przez kolejne ulice Ryuzaku aż znalazłam się przed wejściem do onsenu. Miałam szczęście że akurat w tych godzinach większość ludzi jest zajętych pracą bądź innymi przyziemnymi rzeczami i mało kto wybiera się na wypoczynek, więc powinnam mieć tam względny spokój, z dala od innych ludzi.

[z/t]

[Chojiro]

Trochę to potrwało, zanim Saejima w końcu dotarł do Ryuzaku no Taki - podróż nie należała do najkrótszych, zwłaszcza że musiał nieco nadrabiać drogi, gdyż - jak się okazało - połowa Wietrznych Równin aktualnie była zamknięta przez jakąś kolejną wojenkę pomiędzy shinobi. I przez tę durną niedogodność mężczyzna musiał się po kryjomu przedostać również przez prowincję, która teoretycznie była dla niego zamknięta - należąca do Akimichi prefektura Sakai. Na wszelki wypadek podczas tej podróży starał się nie wyróżniać i wędrować tylko mniej utartymi traktami, i w ostatecznym rozrachunku wyszło mu to na dobre - nie natknął się na żadne patrole ani straż, dzięki czemu mógł nie tylko przedostać się przez Sakai, ale też zatrzymać się na moment w jednym z tamtejszych zajazdów, aby nieco odpocząć przed dalszą wędrówką. Zmieniony przez więzienie wygląd jednak działał zaskakująco pozytywnie na jego zdolność wtapiania się w tłum - nikt nie spodziewał się po wychudzonym, zarośniętym podróżniku bycia poszukiwanym w Shigashi i Sakai nukeninem. Mimo wszystko cieszył się, że nie musiało dojść do najgorszego - nie chciał wchodzić w konflikty z klanem tak długo, jak tylko było to możliwe.
A czy będzie to możliwe jeszcze przez długi czas? Tego nie mógł obiecać ani sobie, ani komukolwiek innemu.
Kiedy opuścił Sakai, mógł sobie pozwolić na nieco lepsze popuszczenie pasa - dzięki temu że nie spieszyło mu się w podróży, mógł pozwolić sobie na dłuższe postoje w różnych osadach i zajazdach, racząc się smacznymi posiłkami i regenerując siły które utracił przez jedenaście lat postu i zamknięcia. W efekcie, odzyskał sporą część swojej masy - może nie był dalej tym samym, tęgim mężczyzną, ale na pewno nie był już chodzącym szkieletem wzmacnianym pokaźnymi mięśniami. Był pulchny, lecz zarazem w doskonałym uwarunkowaniu fizycznym... dalej jednak nie był w stanie pozbyć się długotrwałych negatywnych efektów niewoli na jego ciało. Na jego skórze widać było mnóstwo zmarszczek, ona sama zaś miała szarawy kolor starego pergaminu. Dodatkowo, nie miał możliwości odpowiedniego zadbania o włosy i zarost, w efekcie jego podbródek był pokryty dość gęstą, szpakowatą brodą, a ciemne włosy spływały w nieładzie do jego ramion - nadając mu niebezpieczny, po części wręcz dziki wygląd.
Kiedy w końcu dotarł do Ryuzaku no Taki i odpowiednio się wylegitymował przed strażą (w Ryuzaku nie był poszukiwany, ba, istniało prawdopodobieństwo że nikt nawet nie wiedział o jego istnieniu), pierwszym co zrobił było właśnie odnalezienie jakiegoś niewielkiego miejsca w którym będzie mógł spokojnie spożyć swój następny posiłek, odpocząć po długiej wędrówce... i pomyśleć o tym, co powinien zrobić dalej. Logika podpowiadała, że wypadałoby zająć się jakąś robotą aby zdobyć nieco pieniędzy, następnie zdobyć jakieś bezpieczne miejsce zamieszkania...
... Tylko co tak właściwie ktoś taki jak on mógłby robić w świecie cywili? Jego specjalizacją było rozbijanie ludziom czaszek, życie w podświadku i zarządzanie oddziałami yakuza - a te umiejętności praktycznie na pewno nie miały jakiegokolwiek użytku dla społeczeństwa. Mógłby się na upartego zatrudnić jako jakiś ochroniarz, albo może nawet wykorzystać swoją wiedzę medyczną w praktyce, ale poza tym... nic.
Na razie będzie musiał po prostu się zakręcić gdzieś w mniej "wyemancypowanych" dzielnicach, być może w jakiejś miejscowej dzielnicy czerwonych latarni yukaku albo w dzielnicy portowej - w takich miejscach nietrudno było nie tylko o zatrudnienie na boku, ale też nie ryzykował nudy.
Pierwszym krokiem jednak była jakaś izakaya - i tą okazało się miejsce o kolorowej nazwie Onigiri. Kiedy tylko dotarł na miejsce, przysiadł do szynku i spojrzał na właściciela. Najlepiej w taki sposób, żeby nie wywołać u niego przerażenia bądź niepokoju - często wywoływał taki efekt samą swoją aurą, i to w czasach kiedy jeszcze wyglądał w sposób cywilizowany. A co dopiero teraz.
-Herbatę i oyakodon, proszę - powiedział spokojnie ze swoim specyficznym, ciężkim akcentem kansai-ben, kładąc odpowiednią ilość ryo na stół. - Czekac' będę na zewnątrz, widział żem tam ławę ze stol'em.
Następnie, zgodnie z zapowiedzią, wyszedł przed karczmę i zasiadł na bambusowej ławce przy niewielkim stoliku, gdzie goście mogli spożyć posiłek na świeżym powietrzu. A i tak nie wyglądało na to, żeby ktokolwiek miał pytać go o ustąpienie miejsca - ze względu na jesień, było już dość rześko, co nie każdemu odpowiadało. Kiedy zaś w końcu otrzymał swoje zamówienie - od razu zajął się pałaszowaniem. Zasłużył po tak długiej wędrówce.

[Jinpachi]

Łysy i spółka
Wyprawa B
1/x Chojiro postanowił ulokować się w pewnej dość popularnej karczmie, na zewnątrz, zamawiając dość nietypowy zestaw. Oczywiście herbata, nie doprecyzowano jaka, i oyakodon. Dodatkowo postanowił jeść na zewnątrz. Może i było troszkę chłodno, ale ta tusza musiała zapewniać cholernie dobrą izolację przed zimnem. Jak niedźwiedzie. Nie miał może jeszcze futra i grubej skóry, ale z drugiej strony można było się sprzeczać, który z nich - Chojiro czy niedźwiedź - był gorszym wyborem do wspólnego spędzania czasu.
Zamówienie zostało złożone, można było czekać. W pewnym momencie, zanim jeszcze zamówienie dotarło, na drodze przy karczmie pojawiło się kilku jegomościów. Dość typowych rzezimieszków i oprychów. W skład tej grupki wchodziła trójka ludzi, mężczyzn w różnym wieku, o różnej posturze i różnych broniach noszonych przy pasie. Najbardziej znaczącym był ewidentnie mężczyzna idący pomiędzy pozostała dwójką. Stosunkowo wysoki i łysy. Z tatuażem skorpiona na górnej części głowy. Z żółtą bródką i kilkoma kawałkami metalu wbitymi w twarz. Najwidoczniej nigdy nie miał przyjemności nadepnąć na odcisk jakiemukolwiek Maji. Żywo o czymś rozmawiał zanim jeszcze grupka weszła w pole widzenia i słyszenia Chojiro.
- ...i ja mu wtedy mówię "chcesz, to ci mogę napluć gumą na wacka". - przerwał, pozostawiając miejsce na rechoty i śmiechy reszty kompanii. Które też się pojawiły - No ale on chciał bardzo konkretnie lawę. Przekonywał, że nic mu się nie stanie i tak dalej. No to ja do niego "No dobra, na twoją odpowiedzialność". Tam inne mnichy wzięły za świadków, że jak się kropnie po drodze to ja będę mógł wyjść. No to biorę nabieram chakrę. I plum. Leci w typa. - ciągnął historię mężczyzna. Szerszy kontekst nie był znany Chojiro, więc ciężko było dopisać resztę. Ale na szczęście dla niego, rozmowa trwała, a grupka zbliżała się do karczmy przed którą siedział. W zimę. Jak kto woli. W międzyczasie przynajmniej kelnerka dostarczyła jego zamówienie.
- Trafia na niego, a on tak po prostu to strzepuje. Pali mu się skóra, ale on nic. Nawet nie mrugnie. Czaicie? Taki twardy skurwysyn. Wiecie myślałem na początku że to jakieś chakrowe tarcze czy inna magia ninja. Ale nie, naprawdę. Naplułem na typa lawą a temu nawet brew nie drgnie.
- Papa zawsze mówił, że niektóre mnichy to dziwne rzeczy potrafią robić. Bo bogowie ich lubią. - powiedział największy z nich, chociaż nie najbardziej umięśniony. Budził ewidentne skojarzenie z jakimś stworzeniem morskim, które już dawno powinno wyginąć. Jakaś foką czy innym izolowanym tłuszczem gryzoniem. Kilkudniowy zarost świecił się na mało inteligentnej facjacie. Raczej na pewno był "mięśniami" grupy, tym od ciężkiej fizycznej roboty. To też potwierdzała jego broń - miecz-tasak na plecach.
- Twój papa srał do wiadra i podcierał się sałatą na kiju, wielki mi ekspert. - odburknął trzeci, blondyn ze szpiczastymi włosami. Ewidentnie najmłodszy z grupy i o twarzy najmniej przypominającą nieobranego ziemniaka. Miał też przy sobie plecak i jakieś kabury, ale ewidentnej broni białej - żadnej. Mózg operacji albo przydupas od roboty brudnej i uwłaczającej pozostałej dwójce.
- Ej, nie obrażaj mojego papy! - odburknął z wyrzutem mężczyzna, ale mimo wszystko nie sięgnął po miecz. Koleżeńskie przepychanki? Obrażanie ojców i sałata na kiju?
- Gian. Futatsu. Koniec. - przywódca bandy doprowadził ich do porządku. Gruby spuścił nieco głowę, a blondyn nie zareagował wcale. Grupka była tuż przed drzwiami karczmy, wchodząc do niej zaskakująco grzecznie i bez kopania drzwi.
- No. To jak mówiłem... - dosłyszał jeszcze Chojiro, zanim grupka zamknęła za sobą drzwi. Zostawili w ten sposób Chojiro samego na zewnątrz. Nie, żeby dotrzymywali mu towarzystwa, i tak był samotny od początku. Ale przynajmniej był sam z herbatą i oyakodonem.

[Chojiro]

No, trzeba było przyznać - chociaż był generalnie przyzwyczajony do chłodniejszej pogody, i zdecydowanie preferował ją ponad gorące dni, to zima w Ryuzaku zdawała się być mniej przyjazna niż ta z którą miał do czynienia w Shigashi no Kibu. Strzelał, że duże w tym znaczenie było bliskości morza do jednego z tych miast kupieckich, i absolutny brak takowego przy drugim. W sumie, jeśli tak pomyśleć, to Saejima nigdy nie miał możliwości przesiadywania na wybrzeżu mórz - najpierw mieszkał w stolicy Akimichich, Yakiniku, która przecież znajdowała się wewnątrz prowincji całkiem odciętej od dostępu do morza. I podobnie, po pamiętnej bitwie na granicy Atsui mężczyzna trafił do Shigashi no Kibu, kolejnego miasta-państwa ustawionego nieopodal gór i bez dostępu do większych zbiorników wodnych. Być może dlatego znane mu zimy były znacznie łagodniejsze... nawet pomimo tego że zima dopiero się rozpoczynała, przesiadywanie na zewnątrz okazało się być nieco większym wyzwaniem niż początkowo myślał. Nie chciał swoją obecnością psuć reputacji miejsca, ani niepokoić klientów i pracowników - ale chyba w tym przypadku będzie zmuszony się przełamać, i po prostu wejść do wnętrza. Nie ma co kozaczyć, dopiero co wydostał się na wolność - nie ma co ryzykować choroby. Nawet jeśli nie chorował przez ostatnie dwie-trzy dekady.
Zanim jednak jego zamówienie zostało dostarczone, jego oczom ukazał się zaskakująco znajomy widok - grupa ludzi, przypominająca na pierwszy rzut oka zwykłą bandę chinpira - ulicznych rzezimieszków, zwykłych chuliganów którzy krzątali się po osadzie i szerzącą chaos dla samej rozrywki z tego płynącej, albo żeby utrzymać się przy życiu przez pomniejsze kradzieże, bijatyki i inne, zbyt liczne do wypunktowania utarczki z prawem. W Shigashi no Kibu było ich mnóstwo - gdziekolwiek by się nie obrócić, zawsze gdzieś niedaleko krążyła grupa pomniejszych przestępców, gotowa zaczepić Cię o cokolwiek w Twoim posiadaniu - albo ot tak, żeby z nudów sprowokować walkę i nakopać komuś "dla podbicia ego". Saejima nigdy za takimi nie przepadał, ale cóż... problem takich jak oni i tak zawsze będzie istniał, bo nawet jeśli jedni się "naprostują", zawsze pojawią się następni którzy zajmą ich miejsce. Najłatwiej było ich po prostu ignorować... albo stopniowo uczyć jak powinien działać świat przestępczy, uczyć szacunku i "łańcucha" - a z czasem może nawet dałoby się z nich wyhodować jakichś sensownych yakuza.
Nie był tu jednak po to - zamierzał przecież odnaleźć sobie nową ścieżkę życia po życiu jako gangster, i spędzeniu licznych lat w pierdlu. Nie po to wydostał się z Shigashi no Kibu, żeby znowu wrócić do podświatka, tylko w innym otoczeniu. Niby głównie na tym się znał, ale czy doświadczenie musiało oznaczać, że na to jest skazany?
No właśnie.
Chociaż nie zamierzał podsłuchiwać, jego uszy i tak wyłapały fragment ich rozmów. Pierwsza informacja - ten środkowy, najwidoczniej ich przywódca, potrafił tworzyć z chakry lawę. Pierwszy raz spotykał się z taką zdolnością, ale nie takie rzeczy już widział w życiu - nie wątpił, że na pewno istnieją shinobi którzy to potrafią. Bardzo ciekawa za to była druga informacja - czyli w tym mieście mieszkał jakiś wybitnie wytrzymały mężczyzna, sądząc z opisów - mnich, który był zdolny zatrzymać własną piersią nawet strumień gorącej, płynnej skały. Być może było to tylko przerysowanie, do których chinpira zawsze mieli ciągoty, ale jeżeli to była prawda?...
... z chęcią poznałby sekrety takiej odporności. Musiał przywrócić swoje ciało do pełni sił sprzed aresztowania, a niegdyś był znany przecież ze swojej tężyzny fizycznej.
W końcu jeżeli chce utrzymać przy życiu swój tytuł Żółwia, nie mógł zaprzestać w dążeniu do swojej doskonałości. Upór, wytrwałość, nieugiętość.
Dlatego też, kiedy otrzymał swój posiłek, zjadł kilka kęsów, po czym wziął naczynia i wszedł do środka, zamierzając usiąść przy jakimś niewielkim, nieokupowanym stole, możliwie w pobliżu tych chuliganów. Wtedy zaś zamierzał kontynuować posiłek, zjadając (z wielkim smakiem zresztą) podany mu oyakodon, oraz popić na ogrzanie ciepłą herbatą. A jeśli do tego będzie mógł przysłuchać się dalszej części niskolotnej wymiany zdań między rzezimieszkami - tylko tym lepiej. Być może będzie mógł zidentyfikować miejsce gdzie mieszka ten mnich (bądź z której świątyni pochodzi), nie musząc wdawać się w rozmowę z tą nieprzyjemną grupką. Bo jeżeli mieli charakter taki jak znani mu chinpira - to na pewno skończyłoby się walką.
... i w sumie, jeśli tak pomyśleć, miałby też możliwość przyjrzenia się im, czy przypadkiem nie spróbują robić czegoś co mogłoby zaszkodzić zwykłym cywilom - rabunek, utrudnianie pracy, napastowanie klientów i pracowników... cokolwiek. Kodeks yakuza, jingi, mówił na ten temat bardzo wyraźnie - i jeśli będzie mógł w jakiś sposób pomóc, to po prostu wkroczy.
Ale najpierw - oyakodon i herbata. Wbrew pozorom, znacznie lepsza kombinacja niż by podejrzewał.

[Jinpachi]

Łysy i spółka
Wyprawa B
3/x Grupka została zidentyfikowana jako chinpira, pospolici opryszkowie, rzezimieszki, grupka szukająca problemu i łatwego zarobku bez brania pod uwagi prawa lokalnego. Kto jak kto, ale człowiek tak obeznany w tym środowisku mógł z łatwością wskazać pewne schematy i archetypy krążące w tym mieście. Nie było tego aż tak dużo, jak w Shigashi, gdzie ilość przestępców przyprawiała o mdłości każdego z minimalnie ukształtowanym kręgosłupem moralnym, ale zdarzało się napotkać takie osoby. Ale nawet takie małe płotki miały kilka sztuczek w swoich rękawach i Chojiro nie omieszkał ich zanotować. Łysol potrafił pluć lawą. Była to rzadka umiejętność, na pewno bardzo destruktywna. Zakładając rzecz jasna, że potrafi to robić. Każdy potrafił pierdolić, jaki on nie jest silny i jak nie rozwala skał małym palcem u nogi. Ale żeby przekuć słowa w czyny i udowodnić? Nagle ikra gaśnie, a kozaki milkną i łagodnieją. Ludzie wielkich słów, ale małych czynów. Nic niezwykłego.
Ale informacja o mnichach twardych jak skała? Którzy potrafią zdjąć ze swojego ciała płynną skałę, jakby była kroplą miodu? Nie, to było już chyba za dużo. Za dużo zaufania do obcych osób, ot co. Znaczy się w świecie pełnym chakry i klanów wszelakiej maści, dziwaków i innych magicznych oczu, takie coś mogło wydawać się całkiem na miejscu, co nie? Wszystko do pewnego stopnia było możliwe do wyjaśnienia. Także to dziwo. Zakładając oczywiście, że łysy powiedział prawdę. Chojiro jednak zechciał zmienić lokację, specjalnie po to, by móc sobie posłuchać o reszcie historii i ambitnych planach. Wszedł więc do środka i zajął stolik najbliżej gromadki, jak tylko się dało. O dziwo nie robili problemu, kelnerka odchodziła od nich z dość neutralną twarzą.
- "...nie jesteś odpowiednią osobą, by posiąść tą wiedzę. Odejdź skąd przybyłeś". Łapiecie? Łyse pały wiedzą, jak strzepać z ciała płynną kurwa skałę, ale nie chcą się podzielić. Więc sobie wymyśliłem, że porwiemy sobie jednego i zmusimy by nam powiedział, co i jak. Dobre, nie? - przywódca gromadki kontynuował swoją opowieść i, podzieliwszy się pomysłem, czekał na walidację ze strony towarzyszy.
- Ambitnie, ambitnie. Ale wiesz, może nie chcieć nam powiedzieć. Nawet jak go ładnie poprosimy.
- To go poprosimy nieładnie. - mięśniak wykonał dość gwałtowny ruch szyją, wywołując dość nieprzyjemny zgrzyt. Obrócił się do poprzedniej pozycji i ponownie, zgrzyt kości.
- Nie bądź pizda, Futatsu. Jak nie wyciągniemy od jednego, to weźmiemy drugiego. Co to za problem? Znajdziemy kogoś od wyciągania z ludzi rzeczy, włączymy do akcji.
- A znasz kogoś takiego? - zapytał blondas, czym ostatecznie zgasił uśmiech pewności siebie obecny na twarzy przywódcy przez cały czas trwania rozmowy.
- No... No nie za bardzo. Ale co to za problem znaleźć? Na pewno się jakiś trafi. Znam miejsca, gdzie przesiadują inne gagatki, który na pewno zna się na łamaniu palców i innych takich. - pewność pojawiła się tak szybko, jak zniknęła. Cóż, z tego co Chojiro mógł usłyszeć, plan był zaskakująco ambitny jak na grupę trzech rzezimieszków. Porwanie i tortury, by posiąść sekret strzepywania lawy. Brzmi irracjonalnie? Może odrobinę.
- A nie możemy go jeb po prostu w łeb? Lawę wytrzymał, wytrzyma w ryj kilka razy. - bydlak nie był w ciemię bity aż tak bardzo, najwidoczniej. Ale jego odpowiedź szybko została skwitowana przez Futatsu.
- Nie nie nie, Gian. Tu nie chodzi, by mocno. Chodzi, by bolało. A jak typ jest twardy jak żelazo, to twoje jeb może nie dać rady. Trzeba czegoś... Genjutsu jakieś. Albo specjalista od bólu. - zamyślił się blondas. Rozmowa stanęła w dość niezręcznym punkcie. Jeszcze przed podaniem posiłku, ale po wyczerpaniu rozmowy. Tak zwana "niezręczna cisza"

Szefuńcio (łysy)
Futatsu (blondas)
Gian (grubas)

[Chojiro]

Całe szczęście, że o tej porze izakaya nie była przesadnie przepełniona - dzięki temu mógł spokojnie usiąść przy jednym z tych stolików, z których będzie mógł spokojnie wysłuchać całej rozmowy. Mężczyźni najwidoczniej zupełnie zignorowali jego osobę, co też działało na jego korzyść - zazwyczaj, ze względu na swoje rozmiary i dość... pierwotny wygląd, zwracał na siebie więcej uwagi niż by chciał. Pewnie ci tutaj byli zbyt zajęci własną rozmową i rozmyślaniem na temat przyszłych planów, by w ogóle zwrócić uwagę czy ktokolwiek mógłby ich podsłuchiwać. Saejima zajął więc spokojnie siedzenie przy jednym ze stolików, i cały czas nasłuchując, pochłonął resztę oyakodonu która pozostała w misce, popijając kubkiem ciepłej herbaty. Trzeba przyznać, ciepły i solidny posiłek na pewno zadziałał pozytywnie na jego samopoczucie... i to uczucie zdrętwiałych palców, które mu towarzyszyło od przybycia do okrywającego się zimową aurą Ryuzaku no Taki.
Wyglądało na to, że przybysze nie zamierzali rozkręcać chaosu wewnątrz izakayi - co działało na ich plus. Standardowi chinpira z Shigashi zwykle wkraczali do różnych przybytków z przysłowiowego buta, zachowując się tak jakby rządzili całym tym zamtuzem i powodowali ogólny rozgardiasz głośnym, paskudnym zachowaniem, szydząc z jakości obsługi, prowokując walki... standardowe rzeczy. Musiał przyznać, że była to całkiem miła odmiana, zobaczyć że uliczne rzezimieszki potrafią się zachowywać względnie kulturalnie kiedy było trzeba. Sądząc z zachowania kelnerki, nie była ona zachwycona obecnością tak szemranych typów jak oni (... i zapewne on) i utrzymywała bezpieczny dystans, ale jednocześnie... mogło być gorzej.
Trzeba było jednak przyznać, że do ostrożnych to te półgłówki nie należały. Nie tylko kontynuowali swoją szemraną rozmowę nawet po wejściu do restauracji, gdzie każdy mógł ich zobaczyć i usłyszeć, ale dodatkowo ogłaszali wszem i wobec o tym co planują zrobić wobec grupy mnichów. Bardzo nieodpowiedzialny, by nie powiedzieć wprost - nieludzko głupi ruch. Gdyby byli yakuza, ich starszy aniki na pewno dałby już im wszystkim w pysk. Podczas wyjścia na miasto można było rozmawiać o biznesie, ale tylko o tym który nie mógł się później obrócić przeciw nim - i najlepiej nie wspominać o planach na różne ataki z ich strony. To się tylko prosiło o zewnętrzną interwencję innej grupy - czy to ze strony straży, czy innych ugrupowań półświatka. Obietnice porwania i tortur w celu uzyskania informacji było czymś, o czym ABSOLUTNIE nie powinno się mówić przy obcych, i to proklamując na cały głos, tak by każdy to usłyszał - nawet gdyby nie chciał. Saejima zacisnął lekko wargi, nieco zawiedziony. Chinpira nigdy się nie zmieniają, huh.
Poza tym, tak otwarte atakowanie mnichów było zagraniem nawet nie tyle karygodnym, co po prostu nieakceptowalnym. Planowali atak na mnichów zajmujących się świątynią, i to tylko dlatego że byli ciekawi ich zdolności? Gdyby ci mnisi zrobili z nimi jakiś kontrakt, oficjalny bądź nie, dotyczący możliwości wyszkolenia się po zdaniu odpowiedniego testu, to jeszcze okej - to była już sprawa pomiędzy nimi, zwłaszcza tym mnichem który zaprezentował swoją odporność a tymi rzezimieszkami. Ale posuwanie się od razu do porwania i tortur? To było niskie zagranie, nawet dla chinpira. Żaden szczycący się honorem yakuza również nie dokonałby takiego ruchu - istnieli tacy którym to było obojętne, ale sam Saejima uważał takie zagranie za pozbawione sensu. Tym bardziej, że planowali w to wpleść innych mnichów, którzy nie mieli z tą sytuacją nic wspólnego - co sprawiło, że Chojiro poczuł wewnętrzną wściekłość. Jedna z zasad jingi wyraźnie mówiła: "Drobne przestępstwa są poniżej godności yakuzy - wszelkie czynności które zagrażają ludziom bez kontaktu z półświatkiem są niedopuszczalne".
Co oznaczało, że ci tutaj po prostu nieco lepiej się kryli ze swoją prawdziwą naturą. Szuje.
Będzie musiał się dowiedzieć, o których mnichach mowa. Nawet nie po to, by dowiedzieć się więcej o ich możliwościach i odporności fizycznej - chciał po prostu ich ostrzec o tym, co planowała ta niewesoła grupka. A jeśli dojdzie co do czego - mnisi starali się unikać aktywnego udziału w walkach... więc być może Saejima byłby w stanie im jakoś pomóc.
Żeby jednak się dowiedzieć nieco więcej, najłatwiej będzie po prostu zwrócić na siebie ich uwagę. W sposób taki, by zauważyli jego istnienie, zarazem nie wiedząc że ma ich na celowniku.
Najłatwiej będzie...
Uniósł rękę, patrząc w stronę kelnerki.
-Oi, nee-chan. - uśmiechnął się lekko pod wąsem. - Szklanicę awamori, jeśli macie - jak nie, to shochu też zadzial'a. I jeszcze misę oyakodonu, z jakimś yatsuhashi czy innym sl'odkim na przekąszenie. Szacunek dla szefa, ten szajs jest fenomenalny.

[Jinpachi]

Łysy i spółka
Wyprawa B
5/x Zaskakującym było, jak często oczekiwania zderzały się z rzeczywistością. Oczekiwano, że ci ludzie zrobią rozpierdol jak tylko wejdą do środka? Otóż nie, trzymali się siebie i nie robili rozróby. Zauważą dużego typa siedzącego na zewnątrz? A co on ich obchodził? Chłop jak chłop. Może faktycznie byli chuliganami i innym elementem, ale dzisiaj zachowywali się spokojnie przez ich wielkie plany? Może to jakaś inna okoliczność? Cokolwiek by to nie było, dziewczę zbierające zamówienia i roznoszące jadło potraktowało ich jak każdych innych klientów. A ci nie narzucali się jej, nie próbowali skubnąć tyłka czy innego niedorzecznego aktu napastowania.
A że nie byli ostrożni? To trzeba rację przyznać staremu wyjadaczowi, że słusznie oszacował ich plany jako zbyt łatwo ujawialne. Wystarczy, by ktokolwiek się na nich skupił albo faktycznie przyciągnął ich uwagę na dłużej, niż kilka sekund. Mieli sporo szczęścia, że nikt nie zwracał na nich uwagi. Może ludzie zwracali, ale nie postanowili zareagować? Może mówili za cicho? Kto chciałby słuchać o tym, co kilka drabów ma do powiedzenia między sobą. Było chyba takie porzekadło, że najlepiej ukryć się w miejscu publicznym czy coś. Chojiro, jako profesjonalny mafioso i znawca arkanów przestępczego świadka, na pewno wiedział lepiej od nich. Mogliby się od niego uczyć powściągliwości.
W Chojiro obudziły się szlachetne pobudki. Ostrzec mnichów przed grupą szuj? Nie lepiej byłoby samemu się dopytać o te umiejętności? Dołączyć się do grupki? Że honor? Kryminaliści nie mają przecież honoru! Każdy to wiedział. Że ten zły Pan ze szmatą na twarzy wejdzie ci do domu i ukradnie wszystko, co nie jest przytwierdzone do ziemi! Niektórzy chętnie zobaczyliby na własne oczy, jak i co zrobi "uczciwy mafiozo" Chojiro. Jak i co na początek zrobił z kolei? To zwrócił na siebie ich uwagę. Bardzo subtelnie. Przesiąknięci milczeniem i niezręczną przerwą w rozmowie, burzą mózgów byli łatwym celem.
- Ej patrzcie. Chłop mówić nie umie. Prawie jak Gian. - blondyn uśmiechnął się pod nosem, szczerząc zęby na kelnerkę. Akurat się pojawiła i akurat przyniosła zamówione drinki. Trzy kufle, a jakże, piwa.
- Spierdalaj. Ja nie gubię liter. - odpowiedział grubas i natychmiast chwytając kufel, przechylając go mniej więcej do połowy i żłopiąc zawartość. Dla rosłego chłopa jakiś kompot z chmielu nie był wystarczający, by się upić. Im większy, tym więcej alkoholu. Każdy o tym wie.
- Ej, wy lepiej myślcie. Bo będziemy tutaj siedzieć do rana. A zresztą... Wrócimy do tego później. - machnął ręką i sięgnął po swój kufel, biorąc kilka łyków napoju. Kto nie chce się raczyć alkoholem w trudnej chwili? Nawet, jeśli tą trudną chwilą był brak kontynuacji planu porwania mnicha biorącego lawę na klatę. Nadal, bardzo abstrakcyjny koncept.

[Chojiro]

Chojiro spokojnie złożył swoje zamówienie na kolejną miskę jedzenia z dodatkiem odrobiny alkoholu. Musiał przyznać, chociaż podczas swojej podróży z Shigashi no Kibu do Ryuzaku miał możliwość zatrzymać się w wielu zajazdach i spróbować różnego rodzaju smakołyków, dawno nic mu nie przypadło do gustu tak jak ten oyakodon. Z założenia danie bardzo proste: miska ryżu, przyprawione i zamarynowane mięso z kurczaka, i do tego wbite jajko do dodania swoistej kremowości posiłkowi. W ten sposób podane, danie było wyjątkowo smaczne, z dobrze mieszającymi się smakami - a zarazem niezwykle syciło. Przypuszczał że gdyby nie jego przepastny żołądek, znak rozpoznawczy każdego członka rodu Akimichi, nie byłby w stanie zmieścić dwóch takich misek. Ale że było tak a nie inaczej, to spokojnie zdoła pochłonąć kolejny don, zapewne zostawiając sobie jeszcze miejsce na wiele innych dań które skosztuje podczas szwendania się po okolicy. Czemu nie połączyć przyjemnego z pożytecznym, nie?
Wyglądało na to, że złożone przez niego zamówienie i jego specyficzny, ostry akcent kansai-ben, znany przecież ze skracania słówek i skrótów myślowych, przykuł nieco uwagę grupki chinpira siedzącej przy stoliku nieopodal. I ponownie, rozmawiając między sobą wykazywali się subtelnością rzutu cegłą w czoło: blondyn nazwany przez kompanów Futatsu nie krył się nawet ze swoim komentarzem na temat sposobu mówienia wielkiego, zarośniętego mężczyzny. Na dodatek gówniarz porównał go ze swoim przytępym kompanem, widocznie próbując w ten sposób obrazić Saejimę. Cóż, Chojiro należał raczej do ludzi małomównych, więc zwykle nie odpowiedziałby niczego... ale tym razem, skoro miał już na sobie uwagę tej wesołej trójki, to czemu po prostu nie wyciągnąć z nich informacji której poszukiwał? Tak na pewno będzie znacznie prościej, niż jakby miał się kitrać pół dnia. Co zresztą nie należało do jego natury - zdecydowanie wolał podejście bezpośrednie. Zarówno w słowach, jak i w czynach.
Saejima spokojnie podniósł kubek z herbatą do ust, wypijając resztkę znajdującego się weń naparu. Następnie odłożył naczynie na blat stolika przy którym siedział - i powoli obrócił głowę w stronę trójki. Jego przenikliwe, biało-niebieskie oczy zaczęły wwiercać się w rzezimieszków - a zważając na to, że wyraz twarzy mężczyzny był zawsze wyjątkowo kamienny, a jego długie, ciemne włosy częściowo zakrywały mu twarz, musiało to wyglądać co najmniej jakby jakiś yokai wdarł się do osady i postanowił pójść na miskę ryżu z mięsem.
-Lepiej nie umieć mówić, niż kl'apać paszczą trzy po trzy - powiedział wprost beznamiętnym tonem. - Na tym etapie zakl'adam, że pol'owa miasta słyszal'a tę historyjkie o mnichu, i waszych planach porwania go. Nie grzeszycie subtelnością.
Spojrzał w kierunku kelnerki, czy jego jedzenie i alkohol za niedługo się pojawią, jednocześnie sięgając do sakwy przytroczonej do jego paska. Wydobył z niej niewielkie krzesiwko i skręcony w kopciucha tytoń, zadając jej gestem pytanie czy może tu zapalić. W praktycznie żadnym przybytku w którym bywał nie zakazywano palenia tytoniu, czy to w formie papierosów czy w formie kiseru, ale warto zachować kulturę i upewnić się że właścicielom nie będzie to przeszkadzać. Jeżeli otrzymał przyzwolenie na zapalenie, zamierzał spokojnie odpalić tytoń krzesiwkiem i naciągnąć odrobinę dymu do płuc. Chociaż domyślał się ze swojej wiedzy medycznej, że ta używka nie jest najlepsza dla zdrowia - to głównie dzięki niej przetrwał tyle czasu w więzieniu w Shigashi. Co prawda niegdyś jechali tylko na ziołowych, nie było takiej specjalnej mieszanki jak ta; cóż, znaki czasów.
-Ten wasz mnich, przynależy do które świątyni? Z chęcią zobaczyłbym, czy to co gadacie rzeczywiście jest prawdą.

[Jinpachi]

Łysy i spółka
Wyprawa B
7/x Yakuza przeszedł do działania. Zamiast przysłuchiwać się i utwierdzać się w dalszym przekonaniu, że ci tutaj to skończone tłuki i niepoważni biznesmeni, postanowił nieco bardziej wejść do ich życia. Wcześniejsza prowokacja była udana, bo dała mu powód do interwencji. To nie on podszedł i przywitał się z nimi, to oni go zaczepili i tym samym sprowokowali interakcję. To ich decyzje przyciągnęły Chojiro. Trzeba było przyznać, że zmyślne to było. Ale co dalej z tym fantem?
- A co, jakiś problem? - grubas wstał, by zmierzyć się wzrokiem z Chojiro, jak równy z równym. Problem? Chojiro patrzył na niego z góry. Kilka centymetrów, ale wystarczyły, by byczek nieco spuścił z tonu... A nie, niespodzianka. Grubas dzielnie mierzył wzrokiem. Nie cofał się. Nie była to konfrontacja bezpośrednia - pojedynek na spojrzenia czy inny absurd. Ot wstał i zmierzył spojrzeniem Chojiro. Nawet nie był blisko niego, na drugim końcu stołu. Najbliżej Chojiro był blondas i łysol, gruby był po drugiej stronie.
- Siadaj, cyrku nie rób. - powiedział do grubasa, po czym ten usiadł. Jak posłuszny piesek. Możesz być największym koksem w karczmie, ale gdy ktoś umie pluć lawą - to żarty się kończą. Może dlatego to on był szefem tej gromadki? Co może spalić im mordy w dowolnym momencie? Rządzenie przez strach i siłę, idealne połączenie.
- Nie widzę, by ktoś się interesował poza tobą. - odpowiedział spokojnie do mężczyzny. Dość specyficznego, bo i teraz łysol przypatrzył się Chojiro odpowiednio dobrze. Tradycyjne ubranie. Wzrost. Szeroki prawie tak, jak wysoki. Ktoś mądry pewnie trochę spuściłby z tonu i wycofał, ale to oznaka słabości. Danie znać przeciwnikowi, że samemu jest się miękką fają, łatwą do przestraszenia.
- A czemu miałbym ci to mówić, co? Kto ty jesteś, tak swoją drogą? Chyba nie miejscowy. - co, ludzi chodzących w kimonach i innych jego konfiguracjach nie ma w Ryuzaku? Może to po akcencie? No tak, oczywiście, nie każdy brzmi jak zarzynana widelcem świnia błagająca o życie. Mimo, że łysol mógł być pierwszym lepszym zakapiorem, nawet jeśli się na to nie zapowiadało, to nie był idiotą. No dobrze, rozmawiał na głos o swoim planie i nikt zwrócił na to uwagi, ale kiedy przyszło do wyjawienia lokalizacji, to był już ostrożny. Ile świątyń było w Ryuzaku? Ile mnichów? Dość sporo, a nie chcieli mu ot tak powiedzieć o swoich tajemnicach. W tym momencie ta informacja była towarem bardzo luksusowym. Posiadanym przez osobę, która nie za bardzo wie, jak się z towarem obchodzić.