Dom uciech "Rōzugōrudo"

[Hayami Akodo]

Co, do diabła?

Coś "buchnęło, zawrzało i zgasło", jak mówił poeta, Hayami buchnął na ziemię na pewno. Przeraźliwy łomot towarzyszący wybuchowi i upadkom oszołomił go całkiem porządnie, więc skrzywił się porządnie, próbując sobie zlokalizować wszystkie kończyny po kolei. Jednakże owa lokalizacja nie trwała zbyt długo - mimo wszystko był samurajem, do licha, nie jakimś przestraszonym smarkiem, w pobliżu czyhali wrogowie, a jeśli będzie leżeć martwym bykiem, to z pewnością nie wyjdzie stąd żywy.

- Do najjaśniejszej cholery! Kei, jesteś cały?! - krzyknął.

Zerwał się na tyle szybko, na ile było to możliwe wobec tej sytuacji i tego ikarowego lotu na podłogę (upadło się, aniołeczku, co?) i, pędząc w kierunku leżącego lisiego bruneta, rzucił po drodze okiem, czy inni nie zamierzają jeszcze szarżować, po czym rzucił się na leżącego. Wykorzystywał w trakcie owego pędu całą swoją prędkość, choć ciężko mu było złapać oddech, lał się z niego pot, a umysł jeszcze się nie otrząsnął z tego, co się stało.
Haretsu - jak się okazało - leżał. I nie wstawał, powerade chyba mu nie pomogło...dobra, nie przebijajmy czwartej ściany, powiedzmy po prostu, że nie wstawał. Sumo też chyba siedział, tak przynajmniej wynikło z szybkich oględzin kasztanowowłosego; Cana i Shinigami chyba się nie ruszyli z miejsca, tamci też stali jak wmurowani. Czy zamierzali atakować? Modlił się, by nie zrobili tego za szybko. Biegł w kierunku tego mężczyzny z prędkością niszczącego ognia, a kiedy do niego dobiegł, wówczas - o ile by mu się udało - rzuciłby się na niego i przebiłby mu gardło samą siłą, jaką dysponował. . Gdyby jednak nie było to wystarczające do jego pokonania, wtedy do gry ponownie weszłoby Issen i brutalne cięcie posłane w jego stronę musiałoby go jakoś uszkodzić, chyba żeby chybił (celował tak, by pozbyć się jego kończyn albo przynajmniej trafić w jego kark). Jak wcześniej, starał się robić ewentualne uniki w puste przestrzenie pokoju, nie celować w Canę ani w Seinaru ( i tym samym złamać zasadę tnij każdego, bogowie rozpoznają swoich - a jeśliby nie rozpoznali?), a także mieć się na baczności, czy nic już nigdzie nie wybuchnie. W razie czego miał jeszcze w zapasie Gairaishuu Kaiatari, którego użycie zaplanował także dla lisiego brunecika - ofiary uroczego oszustwa "boga śmierci"; być może nie udałoby mu się z wykorzystaniem tej swojej siły rozciąć wroga na pół, ale podjął działania w tym kierunku. Ewentualnie próbował zranić go w inny sposób.

Hayami Akodo raczej nie był aniołem. Próbował jedynie być lwem. A to, czy mu wychodziło...różni powiedzieliby różnie.


STATYSTYKI:

  Ukryty tekst

UŻYTE JUTSU :

  Ukryty tekst

[Seinaru]

Wah! Uderzenie kijkiem zrobiło robotę tak jak powinno, ale okazało się, że blondyn jest bardziej wybuchowy niż można było przypuszczać. Nie dał rady odbić wybuchem uderzenia samuraja, lecz i tak wytworzył na tyle silną eksplozję, że Keia po prostu odrzuciło na ścianę za nim, a tuż obok dojechał do niego grubaśny grubas. Co ciekawe, fala położyła również Hayamiego i jego przeciwnika, jednak póki co chyba wszyscy potrzebowali chwileczki, aby dojść do siebie. Seinaru słyszał w uszach pisk, w klatce czuł ścisk, a ręce drżały mu tak, że zupy na pewno by się teraz nie najadł. Musiał jednak jak najszybciej otrząsnąć się, nic jeszcze nie zostało rozstrzygnięte, choć widok spacyfikowanego blondyna leżącego po drugiej stronie pomieszczenia był dla niego w pewien sposób nagrodą za otrzymane uderzenie. Spojrzał na grubasa obok niego.
- Uh, nieźle trzepło, co nie? - I począł powoli gramolić się z powrotem do pionu. To znaczy... hmmm... chciał to zrobić jak najszybciej, jednak zdawał sobie sprawę, że nie jest w stanie po prostu skoczyć na równe nogi i wrócić do walki. Trzeba było jednak wspomóc Hayamiego w walce, Złota Róża nie była miejscem na prawdziwie samurajskie pojedynki jeden na jednego, więc uzyskana przez Seinara przewaga liczebna teraz bardzo mogła się przydać.
Spojrzał na swój kijek. Wygięty, osmolony, bezużyteczny. Westchnął ciężko, w końcu tyle razem przeszli... aż nadeszła chwila rozstania. Raczej nie będzie go prostował, tylko po wszystkim kupi sobie nowy. Upuścił go, a jego miejsce w dłoni samuraja zajęło awaryjne tanto, z którym miał zamiar ruszyć do walki. Dodatkowo zerwał z siebie płaszcz i tak uzbrojony, w sztylet i kawał materiału (cloak&dagger), ruszył do dalszej walki. Tamci na pewno już walczyli. Plan był prosty, Seinaru miał zamiar zachodzić przeciwnika za jego plecy i w ten sposób cały czas stwarzać zagrożenie. Cały czas być za jego plecami, aby brunet odwrócony do jednego twarzą, do drugiego musiał stać plecami. Jeśli zdarzy się, że zwróci się plecami właśnie do Keia, ten zarzuca mu płaszcz na łeb i w sumie tyle widział, Hayami nie będzie miał już wtedy problemu z tym, aby go wykończyć. Jeśli jednak swoją agresję jashinista skieruje przeciwko Seinaru, wówczas ten stara się trzymać dystans od niebezpiecznego ostrza katany, czekając na dźgnięcia wyprowadzane przez Akodo. Tanto tak naprawdę miał zamiar używać tylko w ostateczności, wiedział, że znikoma długość ostrza to duża niedogodność podczas pojedynku, dlatego podstawą miało być wycofywanie się, nie zaś bohaterskie próby bloku.

  Ukryty tekst

[Uchiha Izanami]

Hayami był pewien swoich zdolności. Był pewien tego, że w przypadku wybuchu, który był zaledwie kilka metrów od niego, przewrócił go oraz odepchnął kilka metrów, będzie w stanie wstać i zaszarżowac na wroga, jak gdyby nigdy nic. Wykonać techniki, zamordować swojego przeciwnika, który leżał bezbronny na podłodze. Hayami już widział w swoim umyśle, jak to się dzieje. Jak triumfalnie pozbywa się przeciwnika i, prawdopodobnie w nastepnej kolejności łapie Canę i triumfalnie ucieka z pomieszczenia jak Super-Samuraj.

Niestety, były to jedynie marzenia Hayamiego.

Chociaż chciał zrobić tak dużo, fala uderzeniowa spowodowała, że Hayami dość boleśnie się przewrócił. Zbroja, chociaz go ochroniła, spowodowała, że młodzieniec strasznie się w środku poobijał własnie o samą zbroję. Wstrząs również spowodował, że Hayami poczuł się skołowany i podniesienie się z podłogi zajęło mu dobrą chwilę. A próba utrzymania się na drżących nogach nie była szczególnie udana, chłopak całkiem mocno musię się skupiać nad utrzymaniem pionu. Nie było mowy, żeby szedł, a już tym bardziej – biegł – w stronę swojego przeciwnika (który niemniej był jakieś dwa metry od Hayamiego).

Seinaru Kei odpadł po tym, jak jego kij udrzeył w Haretsu i ostro plecami poszedł w ścianę, obijajac się w swojej zbroi. Jeżeli ktoś określił kiedykolwiek, że Seinaru Kei byl Modliszką, teraz był poobijana Modliszką. Szczęśliwie nie stracił głowy. Próbował się podnieść, otrzasnąć, zażartować nawet do zawodnika sumo (którego odpowiedź brzmiała „Hmpf”, kiedy próbował się wgramolić na nogi). Całe ciało Keia było pokryte siniakami od wewnątrz, a jego zbroja istotnie była usmalona od wybuchu.

Brunet o lisim wyrazie twarzy potrząsał głową, jakby chciał się pozbyć dźwieku ze swoich uszu. Też trochę czasu zajęło mu dojście do siebie i wyglądało na to, że na nogach się nie znajdzie tak szybko, jak Hayami czy Kei, ale chwilowo był bezpieczny, ponieważ i Akodo i Seinaru sami wychodzili z szoku. Chyba najszybciej podniósł się zawodnik Sumo.

Obaj młodzieńcy mogli zauważyc, że w miejscu, gdzie nastapił wybuch, była dziura – drewno było osmalone, a spod spodu było widać podstawę budynku i chyba trochę błota. Wiało stamtąd.
Shingiami się radośnie roześmiał, co mogło zaskoczyć wszystkich dookoła. Ten dźwięk spowodował, że i Hayami i Kei spojrzeli na mężczyznę, który siedział z kolejną czarką sake i był naprawdę niesamowicie rozbawiony. Jego tatuaż tym bardziej dodawał jego śmiechowi upiornej radości. Cana była tuż obok niego, pierwszy raz jej wyraz twarzy nie był nieobecny. Teraz Cana wyglądała na absolutnie przerażoną. Przyciskała swoje dłonie do brzucha.

- Patrz na to, dziewczyno! – zawołał radośnie Shinigami. – Czy to nie piękne? No dalej, dalej, bawię się doskonale. Wy, do walki! – dodał do swoich zamaskowanych samurajów. Nie wydawało się, że w jakikolwiek sposób przejmował się życiem swoich podwładnych.

Zamaskowani mężczyźni – w liczbie czterech - za to wyciągnęli swoje katany i ruszyli na Hayami’ego i Keia, którzy własnie się otrząsneli z szoku, a ich ciała przestay drżeć. Kei nawet odrzucił swój smutny, krzywy kij, ściągną peleryne i wyciągnął tanto.

Udało wam się wstać i wrócić do siebie. Mówiłam, że potrzebujecie rundy na otrząśnięcie się. Hayami za to chciała atakowac. Rzuciłam kością - nie wywrócił się nam Akodo.

Mapka poprzednia jest w mocy. Samurajowie wyciągnęli miecze. Jashinista nadal na ziemi, wy stoicie. Shinigami szczęśliwy, sumo niewzruszony, Cana przejęta.

[Seinaru]

Gdy Kei podnosił się i otrząsał po wybuchu, miał odrobinę czasu aby spojrzeć na to, jaki efekt eksplozja wywarła na resztę walczących. Z tego co zobaczył, cała ta akcja wywarła negatywny wpływ jedynie na najbliższych obserwatorach całego zajścia: Akamiego, bruneta, Seinaru, sumitę i oczywiście blondyna, które chyba nie należy już wymieniać w gronie walczących. Pozostałę towarzystwo siedzące lub stojące pod ścianą dobrze się bawiło, no może z wyłączeniem Cany, która chyba jednak nieco się przebudziła z marazmu. Nie było jednak czasu na zastanawianie się nad jej obecną kondycją, bo z rozkazu jej właściciela do walki miały zostać posłani kolejni wojownicy. Gdy Kei to zobaczył, zmienił nieco swój plan działania. Dobył tanta, tak jak planował wcześniej, jednak ruch samurajów spowodował, że nie sięgnął on drugą ręką od razu za plecy po płaszcz, lecz zamiast tego sięgnął do torby po kunai z przyczepioną notką wybuchową. Nie miał zamiaru niczego detonować, oh nie, jedyne co zrobił to rzucił go przed dwójkę samurajów, która stałą po jego stronie stołu. Miał zamiar odciąć im tym samym drogę do swojej osoby i ewentualnej obrony bruneta. Jeśli będą mieli trochę oleju w głowie to ominą zagrożenie, jeśli jednak wbiegną na pałę w pole rażenia "pułapki", to Kei nie zawaha się ani przez chwilę z detonacją i mają w zasięgu chociaż jedno pewne zabójstwo przeciwnika, wykorzysta okazję. Pierwotny plan był jednak taki aby zmusić przeciwników do obrania konkretnej ścieżki, która kupi mu nieco czasu i pozwoli spokojnie, razem z Akamim, dobić leżącego/podnoszącego się bruneta. Cisnął więc wybuchowym kunaiem w upatrzone miejsce, a następnie jednym susem doskoczył do zdezorientowanego jeszcze (miał nadzieję), leżącego przeciwnika i wbił mu tanto prosto w gardziel, aby uśmiercić go na miejscu.
- Dobij go! - Zakomenderował do Hayamiego, gdy ruszał. Gdyby jego kolega mógł być pierwszy w tym czynie, wówczas już by się nie wtrącał. Gdyby coś się nie powiodło, należało mieć na uwadze przede wszystkim to, aby samemu nie zostać zranionym. Seinaru zaleząło również na broni bruneta, którą mógłby bez przeszkód posłużyć się w dalszej walce. Nie znajdował tanta użytecznego w otwartych potyczkach z wieloma przeciwnikami.

  Ukryty tekst

Mapka w razie gdyby coś.


Czarna kropka to użyty przeze mnie kunai z notką. W razie gdyby nie odcinało to drogi całkowicie to Seinaru rzuca dwie w odstępach, ale nie dostaliśmy żadnych konkretnych wymiarów chyba. Czarna przerywana strzałeczka to kierunek mojego rajdu

[Hayami Akodo]

Tak jak mu polecono, rzucił się na mężczyznę, drżąc z przejęcia i korzystając z tego, że tamten ewidentnie leży i nie ma zamiaru - przynajmniej na razie - wstawać. Biegł przy tym najszybciej jak mógł, jakby chodziło o jego własne życie (a przecież to ono - i życie Seinara oraz dziewczyny były tu istotne), o ile w jego stanie dało się biec. Jeśli było to możliwe, wykonał na osobie biednego przeciwnika gwałtowne Iaigiri - to znaczy wykonał najpierw początkową serię szybkich ciosów kierowanych w korpus mężczyzny, chcąc mu odciąć ręce i nogi, a następnie zadał ostateczne, kończące cięcie z powietrza, zaciskając przy tym zęby z wściekłości. Cała jego siła i skupienie skoncentrowały się na tym, by wykończyć nieruchomego bruneta jako tego mimo wszystko najgroźniejszego; nawet pokonany wąż może jeszcze ukąsić, ale taki pozbawiony głowy raczej nie będzie już miał pomysłu, jak zatrzymać ataki Hayamiego i jego przyjaciela. Chyba, że młody Akodo nie wiedział jeszcze o jakichś wężach-zombie atakujących nawet po śmierci; za Murem nie takie diabelstwa mogły się znajdować, dość było wspomnieć atramentowe kreatury rozłażące się po polu tamtej bitwy.
Jeśli były jakieś problemy z wrogiem - a raczej z jego dobiciem - to Hayami spróbował sobie z tym poradzić z pomocą gwałtownych, licznych ciosów, wymierzanych z dużą siłą i energią w kierunku tak głowy, jak i kończyn (odciąć głowę, rączkę...ojć, przepraszam, omsknęło mi się ostrze...drugą rączkę, drugą nóżkę!), a w każdym razie miał baczenie tak na siebie, jak i na Seinaru. Starał się też uważać na inne problemy; do takiej rangi mógł urosnąć chociażby potężnych rozmiarów były zawodnik sumo, który na razie nie atakował.
Shinigami śmiał się jak szalony, wyglądał na zachwyconego tym całym teatrem, który się przed nim rozgrywał. Hayami nie miał czasu, by zastanawiać się nad ciętą ripostą na jego zachwyty, bo jeśli nie udało im się wspólnie zabić tamtego, jeśli jego techniki nic nie dały, to byli w ciemnym odwłoku osy. Przed nimi byli samurajowie, po kilku na łebka, może z nimi sobie jakoś poradzą. Jego nadrzędny cel nadal się nie zmieniał. Był stabilny, nie to, co spektrum jego głupoty i pecha, które chwilami wylatywały ponad poziomy, a chwilami z tych poziomów spadały.


STATYSTYKI:

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Uchiha Izanami]

Seinaru wyrzucił notkę przed siebie. Rzucił ją dość daleko od siebie oraz samurajów, ale z całą pewnością zapewnił sobie tyle spokoju, że raczej nie zaszli by go od drugiej strony. Oczywiście. Przestrzeń pomiędzy potencjalnym wybuchem, a stolikiem, gdzie siedział Shinigami była wystarczająca przestrzeń, żeby owi zamaskowani samurajowie się przedostali się do bruneta, Hayami oraz Seinaru Keia. Cóż – kunai znalazł się w okolicy jednego i pół metra od ściany, przez co dwa metry pomiędzy brzegiem stołu, a brzegiem wybuchy granatu były wolne od niebezpieczeństwa. Niemniej nie wyglądało na to, żeby samurajom notka szczególnie przeszkadzała. Raczej im się nie spieszyło do tego, aby pomagać brunetowi.

Sam Kei rzucił się na bruneta, żeby mu przebić gardło.

Hayami za to w pierwszej fazie nie zrobił za dużo. Chyba tylko obserwował jak Seinaru rzuca kunaiem. Był już na chodzie i mógł robić rzeczy, ale dopiero, kiedy do niego krzyknał Kei, żeby dobił bruneta. Wtedy Hayami próbował się przemieścić jak najszybciej do przeciwnika.

Sam brunet, w momencie, kiedy Seinaru do niego dopadał, próbował podnieść sie na nogi. Zorientował się jednak, że ma być zaatakowany, więc chwycił swój miecz i zasłonił gardziel przed uderzeniem Keia. Niestety dla bruneta – nie był on wystarczająco szybki czy silny, żeby obronić się przed wywijającym swoją włócznią Hayamim. Udało mu się trafić raz, trafić drugi raz. Wykonać swoją technikę. Jedna ręka odpadła, krew się polała i wytrysnęła na Keia, zachlapując mu zbroję. Brunet zamiast wrzasnąć z bólu na stratę kończyny, zaczał się śmiac. Po chwili odpadła mu noga i jeszcze jedna ręka, a brunet śmiał się i śmiał. Wtórował mu śmiech Shinigami. Ciosy padały bardzo szybko i po chwili odpadła druga ręka i noga, aż w końcu Hayami wykonał ostatni cios i głowa o czarnych włosach odpadła od korpusika i potoczyła się w strone Cany.

Tup, tup, tup...

Czwórka zamaskowanych przeciwników dotarła do skraju podwyższenia i bez wahania zaatakowali Seinaru Keia oraz Hayamiego. Żaden nie podszedł nawet do notki, która została wyrzucona przez Seinara. W przeciwieństwie do Cany. Kei widział, jak Shinigami ją instruuje między wybychami jego śmiechu. Nie słyszał dokładnie, co powiedział, ale dziewczyna bez sprzeciwu wstała i podeszła do notki, nachylając się i chąc podnieść kunai. Była w samym centrum potencjalnego wybuchu.

W tym samym czasie wszyscy czterej zamaskowani osobnicy zaatakowali Hayamiego i Keia. Ci od Hayamiego zaatakowami z przodu, jeden wyprowadzając cios poziomo od dołu, drugi pionowo od góry, chcąc ciąć kolana Hayamiego oraz rozłupać jego czaszkę. Dwójka atakująca Keia od razu zaatakowała go od prawej i lewej strony, wyprowadzając pchnięcia, mające zamiar wbić się w ciało samuraja, w miejscach, gdzie były złączenia jego broni i nadziać go jak dango na patyk. Widac było, że cała czwórka jest ze soba zsynchronizowana i doskonale wiedzą, jak ze sobą współpracować.

Czy ja kiedykolwiek w narracji napisałam, że brunet jest jashinistą? Proszę mi ty nie walić wiedzy out of character. Ani w narracji ani świadomie nie wiecie. Tak, patrzę na ciebie, Hayami.

Proszę o listę ekwipunku.

Atak zaznaczony na czarno strzałkami, selednowo - droga samurajów. Cana przy notce. Not to scale, tylko poglądowo

[Seinaru]

Udało im się nareszcie pokonać drugiego z duetu, który Seinaru poznał na Yinzin. Zgodnie z przypuszczeniami, jego jedyną zdolnością była... nieśmiertelność? Kei widział to już wcześniej, jednak możliwość aż tak drastycznego przetestowania limitu tej umiejętności była tak samo niezwykła, co obrzydliwa. Zdziwił się zaciekłością Hayamiego. Oczywiście nie było chyba innego sposobu na unieszkodliwienie delikwenta w takiej szybkiej i jeszcze nieskończonej walce, ale brak nawet oznaki zawahania w poczynaniach Akodo nieco go przeraził. Gdy jednak tylko odpadła ta ręka wroga, która dzierżyła katanę, Seinaru postanowił na chwilę ją pożyczyć i zanim Hayami skończył szlachtować wroga, Pasterz miał zamiar mieć już ją w wolnej ręce (czyli uzbroi się w tanto trzymane już wcześniej i zdobyczną katanę). Koniec końców pozostała im jeszcze czwórka samurajów, a notka chyba na szczęście nie eksplodowała. Dziwne było to, że wstała po nią Cana. Chłopakowi przeszło przez myśl, że będą z tego kłopoty, jednak widział to tylko kątem oka, nie mógł skupiać się teraz na dziewczynie, mając przed sobą dwa ostrza, które chciały zatopić się w jego ciele. Sztuczka na takie pchnięcia była prosta, choć przeciwko dwóm przeciwnikom poziom trudności oczywiście wzrastał. Widząc kierujące się ku niemu katany, Kei umknął w swoją prawą stronę, aby znaleźć się na skraju nacierającego szeregu. Przede wszystkim miał zamiar nie dać się nadziać, a także wyprowadzić kontratak. Cały czas jednak miał na uwadze, że jedną ucieczką w prawo musi zejść z linii pchnięcia obu mieczy. Gdy to się uda, chciał zastosować sztuczkę Yodo, czyli uderzyć kataną w ominiętą katanę przeciwnika, który znajdował się na skraju prawej strony (wg mapki). Gdy tamten poleci do przodu i straci równowagę, Seinaru miał zamiar od razu wbić mu tanto w odsłonięty kark, lub plecy jeśli pierwotny cel byłby za daleko. Gdy to się uda, to byłby już jeden przeciwnik mniej, a walka 1vs1 byłaby na pewno bardziej wyrównana. Gdyby jego plan się nie powiódł, wówczas stara się unikać cięć, zamiast przyjmować je na zbroję i w razie potrzeby cofa się, jeśli miałoby to uratować mu tyłek.

  Ukryty tekst

[Hayami Akodo]

Śmiejący się mężczyzna rozbawił też Hayamiego. Zaniósł się tym samym, głośnym śmiechem. Facet chyba lubił zabawę, lubił teatrzyk, walki na pokaz. Zrobił z nich sobie gladiatorów, tyle że Hayami nie był zabawką, lalką pozbawioną uczuć i gotową na wszystko. Nie był...
Marionetką.
Nie czekał tym razem na komendy ani na rozkazy, choć nie można było powiedzieć, by dystansował się od Seinaru czy od tego, co się działo. Przeciwnie, wszystkie te wydarzenia napędzały go adrenaliną, dawały kopa do walki. Chciał być obok Keia, walczyć z nim razem, po to stworzono samurajów, by działać, prawda? Zwłaszcza że na filozoficzny coaching i rozważania o naturze bogów i tak było już za późno.
Przeciwnik, który nie miał już głowy ani kończyn, na razie nie stanowił problemu. Chyba? W każdym razie Hayami nie myślał teraz jasno, nie kierował się niczym konkretnym, chciał tylko przetrwać - a po przetrwaniu wykonać swoje zadanie i zniknąć z Ryuzaku no Taki, którego nadmiar szkodził. Kupieckie miasta były wspaniałe, dawały spore możliwości, ale nie można było w nich przebywać zbyt długo. Zresztą po co miałby to robić?
Przeciwników było czterech, po dwóch na łeb; na kasztanowowłosego szarżowało właśnie duo od lewej strony. Jeden z wrogów miał pragnienie rozwalić głowę chłopaka, drugi zaś chciał chyba mu zrobić dziab w okolicy kolan - tyle że Hayami nie był zbyt chętny na takie operacje i bardzo dbał o swój rysopis. W miarę możliwości więc cofnął się do tyłu, unikając wrogich ciosów, jeśli to było możliwe, to przyblokował cios z pomocą włóczni - w każdym razie podjął działania mające uniemożliwić przeciwnikom dosięgnięcie jego ciała. Jeśli się to udało, wówczas nasz młodzieniec skorzystał był ze swojej siły i szybkości, zadając znów serię ciosów przeciwnikowi od głowy. Jeśli udało mu się zranić tego wroga z pomocą owych ciosów - zauważmy, szybkich, silnych ciosów wymierzonych prosto w kończyny - to jego uwaga skupiła się na drugim przeciwniku i w razie potrzeby na tych, których nie zabiłby Seinaru. Jeśli jednak cokolwiek poszło nie tak, to w odwodzie zostawały następujące czynności: Hayami starał się, bardzo usilnie się starał, użyć na pierwszym wrogu Kenryuuto i z jego pomocą zdzielić go solidnie w łeb, następnie zaś trafić w drugiego wroga ostrzem swej włóczni. Modlił się w duchu, żeby tylko nie musiał używać niczego ze swoich nabytków i żeby cokolwiek z tego się powiodło. Dygotał ze strachu na samą myśl o tej durnej notce i o Canie, liczył na to, że mężczyzna nie postanowi sobie teraz - dla lepszych efektów specjalnych i wyższych recenzji na Shinobiwebie...znaczy, zostańmy przy efektach specjalnych! - zakatrupić niewiasty, znudzony ich wysiłkami.

- Zaczyna mnie to wszystko irytować - mruknął. Zerknął na Seinaru, czy aby tamten sobie radzi, wierzył w niego diabelsko, ale starał się też nie tracić czasu na gapienie się, jak przyjaciel sobie radzi. Teraz i tak istotniejsze były inne rzeczy.

Czy to był już śmiech Śmierci?

Może.

EKWIPUNEK:

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Uchiha Izanami]

Hayami bardzo skupiał się na otoczeniu – słuchaniu śmiechu Shinigami, obserwowaniu dziewczyny, która została wysłana do pozbierania notek wybuchowych. Jednak nie przeszkadzało mu to w widzeniu tego, co się działo w jego bezpośredniej okolicy. W ramach obrony przed przeciwnikami, zaczął się cofać oraz uniósł swoją włócznię do góry, aby zablokować cięcie kataną, które mogłoby mu rozłupić czaszke. Hayami miał całkiem sporo przestrzeni, aby się cofać. Jednak, skupiony na obronie okolic głowy, został draśnięty w okolicę kolan, co rozcięło jego skórę i trysnęła krew. Szczęśliwie dla Hayamiego – młodzieniec się cofał, dlatego draśnięcie było tylko i wyłącznie powierzchowne i nie stanowiło w żadnej mierze zagrożenia dla życia chłopaka. Tylko bolało i mogło trochę rozpraszać.
Stal katany zderzyła się z włócznią, poszły iskry. Nogi bolały, krew pociekła. Zamaskowany mężczyzna, który zaatakował górę, odsunął swoją broń i nieco się wycofał, ale Hayami w tym momencie zaatakował – wyprowadził kilka pchnięć i niewielkich cięć w strone przeciwnika, celując w jego głowę. Przeciwnik dokonywał uników, przesuwając ciało raz w jedną, raz w druga stronę. Dwa pierwsze ciosy wymierzone w wroga nie dosięgneły go, ale już trzeci, czwarty, piaty zdołał zahaczyć ramiona zamaskowanego samuraja i drasnąć go w prawe i lewe ramię. Trysneła krew, która zalała strój ochroniarza i została na końcu włóczni Hayamiego. Samuraj za każdym razem robił krok w tył, aby oddalić się od zmasowanego ataku wroga, ale po pierwszym i drugim ciosie, widać było, że stracił równowagę i nogi mu się zaczeły plątać. Na to wyskoczył przeciwnik, który wcześniej zaatakował nogi Hayamiego i doskoczył tak, że znalazł się bliżej młodzieńca, atakując cięciem z prawej strony, aby dosięgnąć klatki piersiowej Hayamiego.
Jeżeli Hayami nic nie zrobi – katana go dostęgnie.

Broń, którą podniósł Seinaru Kei była mokra od krwi i nie leżała dobrze w dłoni – nie byla jakoś szczególnie dobrze wyważona. Brunetowi całkiem pasowała, ale prawdopodobnie długo z nią ćwiczył. Seinarowi była w dłoni zbyt lekka, a ewentualne zadawane ciosy nie byłyby tak precyzyjne. Jednak do chwilowej walki jak najbardziej się nadawała, szczególnie, że krzywy kij poszedł w kąt, a tanto z całą pewnością skracało dystans do dość kontaktowego. Tym bardziej, że Kei specjalistą w broni siecznej nie był. A dwa dzierżone ostrza tym bardziej utrudniały walkę.

Kei był jednak pewien swoich możliwości. Umknał w prawą stronę – chociaż jeden z ciosów właśnie z prawej strony Keia był wyprowadzany. Tylko przez swoją wyjątkową szybkość oraz percepcję udało mu się ostatecznie uniknąć katany, która akurat z tamtej strony chciała się wbić w złączenie na jego zbroi, ponieważ przeciwnik przesunął się do przodu i na prawo – pratycznie na spotkanie z Seinaru. Nie udało mu się całkowicie uniknąć ciosu i ostrze katany ześlizgneło się po przodzie jego zbroi, zarysowując ją głeboko. Jednocześnie Kei uderzył kataną w katanę przeciwnika, co spowodowało, iż ten się lekko zachwiał i przechylił do przodu, próbując odpowiednim krokiem stanąć tak, żeby się nie przewrócić. Spowodowało to, że Seinaru miał odpowiedni moment na to, żeby zaatakować i bez problemu wbił tanto w kark zamaskowanego ochroniarza.
W tym momencie drugi z ochroniarzu, zaatakował Keia od lewej strony, kiedy ten był odsłoniety. Jego cięcie miało przeciąć ścięgna łokcia Seinaru. Był bardzo blisko dokonania tego.

Kiedy zamaskowany Samuraj padł na ziemię, rozległ się głośny krzyk bólu ze strony mężczyzny za plecami Hayamiego i Seinara. To duży mężczyzna zawył z rozpaczy, na widok miecza przeszywającego ciało zamaskowanego samuraja. Podłoga zadrżała, a Shinigami przestał się śmiać i uniósł z miejsa.

- Nie – powiedział rozkazującym tonem, a drżenie podłogi ustało.

[Seinaru]

Szybki trik się udał, choć nie bez pomocy zbroi, dzięki której mógł skupić się na zadawaniu obrażeń, a nie tłumieniu bólu w swojej głowie. To chyba nazywa się chrzest, jak otrzymujesz pierwszą rysę na nowym ekwipunku. Nie żeby wcześniej nie miał okazji w niej walczyć, ale dopiero teraz naprawdę mu się ona przydała. Nie lubił moczyć oręża w krwi wrogów, z grubsza dlatego jego bronią z wyboru był kij, jednak w obronie życia i zdrowia musiał uciec się do środków, które sam nie do końca pochwala. No cóż, najważniejsze że się udało, choć śmierć pierwszego z oponentów wyraźnie wpłynęła na stoickiego dotychczas grubaska. Gdy zawył, usłyszeli go chyba nawet goście w głównej sali Złotej Róży, lecz Kei rzucił tylko okiem, aby upewnić się, że tamten nie zebrał się do żadnej szarży, a następnie skupił się nad kolejnym nadchodzącym atakiem. Teraz pozostał tylko jeden zawodnik z duetu, który go zaatakował, choć jego cios był już w locie w kierunku ramienia Seinaru. Nie chciał ryzykować paskudnego trafienia, dlatego szybko postawił blok bronią, którą trzymał w ręce, w którą celowano. Takie rozwiązanie wydawało mu się najszybsze, jedynie niewielka zmiana pozycji, a może uchronić przed zranieniem i dodatkowo na chwilę doprowadzić do klinczu obu broni. Postawił zatem blok i gdy ten się udał, drugą uzbrojoną ręką wyprowadził pchnięcie w tors oponenta, aby zakończyć jego życie równie szybko, co jego kolegi przed chwilą. Jeśli jednak blok zostanie ominięty lub przełamany, wtedy pozostaje jedynie unik i odskoczenie poza zasięg wrogiej broni, jeśli jakimś cudem miałby na to szansę. Wiedział jednak, że to jedynie pobożne życzenia, w walce na miecze nie wybacza się błędów w tej kwestii. Był jednak całkiem pewny tych prostych ruchów i jeśli to przeciwnik zostanie zepchnięty do defensywy ale wciąż w pełni zdrowia, wówczas Kei przejmuje inicjatywę, atakując obiema broniami swojego przeciwnika.

  Ukryty tekst

[Hayami Akodo]

- AAAAAAAAA! - wrzasnął wściekle Hayami, czując cięcie po nogach. Miał chyba jakiegoś cholernego pecha do tych nóg, ogólnie do wszystkiego! Mimo tego pecha natychmiast zablokował, o ile to było możliwe, cięcie włócznią. A jak wyglądało to dokładnie? Zobaczmy. Otóż w momencie, kiedy przeciwnik wykonywał zamach i chciał go "dojechać" kataną, Hayami, zacisnąwszy palce na swojej wiernej broni, uderzył z całej siły tępą stroną swojego ostrza poprzez bardzo brutalne szarpnięcie nią w górę. Miało to sprawić, że przeciwnik zostanie ranny w rękę, jego palce i nadgarstek zostaną połamane. Następnie, nie tracąc na szybkości, nie zastanawiając się w żaden sposób, starając się ignorować krew ściekającą mu z kolan w dół i czerwień barwiącą mu szaty, z całej siły pchnął w swój pierwotny cel, usiłując zagłębić w jego ciele ostrze swej fukurou-yari. Później jeszcze przyłożył odpowiedniej osobie z całych sił w krocze za pomocą owej tępej strony.
Gdyby przeciwnika numer 1 można było w następstwie tych ruchów uznać za "outplayed", wówczas Hayami zamierzał zająć się drugim wrogiem. Jeśli pierwszy wróg byłby martwy albo chociaż niezdolny do walki, młody Akodo pragnął rzucić się na leżącego mężczyznę i zwyczajnie dobić go, wbijając mu yari w krtań. Wszystkim tym czynnościom towarzyszyłby uśmiech - bo walka, wojna, ten przerażający żywioł, który wchłaniał ludzkie serca i umysły, wyzwalając z nich najniższe instynkty, wyzwoliły je także w prostym i zwyczajnym Hayamim. Cichy, skromny chłopak, który wprawdzie miał styczność z wojną, ale nigdy jeszcze nie zabijał tak naprawdę (bo to, co przeżył pod Murem, należało nazwać jedynie szczęściem głupiego, a historia z Atsui była już jak odległy, wyryty w umyśle sen), teraz myślał i czuł jak demon. Nie przejmował się tym, co pomyślą przodkowie, bogowie, demony, duchy, księżniczka Kaguya o włosach utkanych z księżyca czy jego ukochana Sagisa - po prostu ciął zawzięcie i blokował, starając się zwyczajnie przeżyć.
Jak każdy.
Nie patrzył teraz na to, co robi Seinaru, usłyszał wprawdzie "nie", ale gówno go tam tak naprawdę obchodziły preferencje pana boga śmierci - skoro rozkręcił maszynerię zabijania, skoro sprawił, że w samurajach wyzwoliła się chęć walki, skoro Hayami zaczął tak po prostu zabijać, to nie powinien się spodziewać, że jakieś zwykłe "nie" zatrzyma ich tak po prostu. Z drugiej strony walka do śmierci, do upadłego nie miała sensu. Ród potrzebował żywych mężczyzn, nie martwych.
Jeżeli więc cokolwiek się nie udało - cóż...Pretensje mógł mieć tylko do siebie. W końcu naiwny idealizm, który nim kierował, nie mógł sprawdzić się w świecie odartym z marzeń młodzieńców.

EKWIPUNEK:

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Uchiha Izanami]

Hayami instynktownie chciał zablokować cięcie po nogach swoją włócznią, ale kiedy pomajtał nią w okolicach nóg w ten swój wyrafinowany sposób, cóż, ani zamaskowanego samuraja ani katany już tam nie było – z tego prostego względu, że cięcie odbyło się w przeszłości i było już dokonane. Przeciwnikowi nie stała się krzywda w żadnej mierze. Przynajmniej nie przez ten cios. Hayami po chwili jeszcze raz użył ostrza swojej włóczni na przeciwniku przed nim, ale w momencie, kiedy młodzieniec był zajęty zbędąną obroną, zamaskowany samuraj był już poza zasięgiem jego włóczni, przechodzac koło stołu, na którym było sake i obchodząc Hayamiego od lewej strony. Przeciwink po prawej stronie właśnie się prostował i już przenosił ciężar ciała na drugą nogę, aby zaatakować.
Hayami postanowił ciąć i blokować. Walka jeden na jeden, kiedy jeden z przeciwników odchodził go i szukał możliwości ataku, była o wiele łatwiejsza niż walka z dwoma przeciwnikami. Minusem była długa broń drzewcowa, kiedy przeciwnik miał katanę. Jednak w żyłach Hayamiego szybko płyneła krew pompując adrenalinę do wszystkich mięśni, przez co wydawało się, że Czerwony Lew walczy nie jak lew, ale jak lwica broniąca swoich młodych. Cięcie, obrona, miecz zahaczajacy o ramię Hayamiego. Cięcie, obrona, ostrze trące noge zamaskowanego samuraja. Kolejne cięcie, obrona, obrona, cięcie, Hayami poczuł ból na piersi, kiedy katana cięła w poprzek. Kolejne cięcie i Hayami rozbił maskę samuraja. I właśnie to spowodowało jego śmierć.
Zaskoczenie widniało na twarzy starszego mężczyzny, kiedy maska na niego twarzy pękła na kawałeczki i przez chwilę spowodowała, że samuraj nie widział tak dobrze. Zmarszczki na jego twarzy, wyraz jego brązowych oczu – czy to było przerażenie? Zmęczenie? Prośba o litość? Te oczy jednak były tym, co Hayami na pewno zapamięta na całe swoje życie. Tym bardziej, że nawet nie miał momentu, aby się zawahać.
Ostrze włóczni przebiło gardło mężczyzny. Trysneła krew. Światło w brązowych oczach zgasło.


Kei zwrócił uwagę na grubego mężczyznę, który zawył przeraźliwie. Zauważył, że na jego twarzy malował się ból, rozpacz i wściekłość oraz, że był o połowę bliżej Keia niż wcześniej. Jego oczy wpatrywały się z nienawiścią w Seinaru.
Seinaru jednak skupił się na walce, nie na wpatrywaniu się w zrozpaczonego mężczyznę. Co okazało się błędem, jak miał się później przekonać. Albowiem w momencie spojrzenia gruby mężczyzna się nie ruszał. Co miało być później...
Jednak nie miał czasu na przygotowywanie się na ewentualną szarżę, ponieważ był zaatakowany w łokieć, a trafienie byłoby wyjatkowo paskudne. Seinaru szybko wyciągnął ostrze z ciała martwego wroga i zablokował atak przeciwnika – w ostatniej chwili. Trochę problemu sprawił Seinarowi kolejny manewr, który chciał wykonać. Musiał się odwrócić, żeby miał możliwość ataku ręką, która miała być zaatakowana. Jednak dał sobie radę – ze względu na swoją szybkość. Pchnął mieczem w tors oponenta, a jego ostrze wbiło się w zbroję i przebiło klatkę piersiową zamaskowanego samuraja. Katana, którą dzierżył Seinaru pękła po tym, jak wbiła się w przeciwnika, ale udało mu się zabić przeciwnika.

Shinigami ponownie wydał z siebie ostrzegawczy odgłos, ale było już za późno. W tym samym momencie ciężkie kroki pobrzmiały w stronę Keia i wielkie cielsko znalazło się tuż przy nim. Kei poczuł zapach potu oraz ciepło jego ciała. Miał dosłownie ułamek sekudny, żeby zareagować i nie zostać stratowanym.

Shinigami wstał.

[Seinaru]

Modliszka szybka jak wiatr! Walczy z armiami Sanktuarium! Damn, Seinaru naprawdę był tutaj o włos od utraty ręki, a przynajmniej jej solidnego poharatania, jednak jakoś uchronił się przed tym, choć przez chwilę miał już wielkie, przestraszone oczy. Ostatecznie jednak cios został zablokowany, a kontratak wyprowadzony, zatem akcję można było zaliczyć do udanych. Niestety, śmierć drugiego z duetu musiała zostać okupiona pękniętą kataną, która w tym stanie do niczego się już nie nadawała, zatem musiała zostać porzucona. Kei po prostu wypuścił ją z dłoni, pozwalając jej upaść na ziemię razem z pokonanym. Teraz bowiem nadchodziło już kolejne zagrożenie, a mianowicie zawodnik sumo postanowił wykonać swój ruch, a po jego żywiołowej reakcji można było stwierdzić, że cała czwórka samurajów to jego dobre znajomki. Jak jednak mógł kierować swoją złość na tych, którzy jedynie się bronili? Był szybki, a sądząc po masie na pewno również silny, dlatego zamiast iść z nim w jakiś zapaśnicze chwyty, co byłoby głupotą, samuraj postanowił zejść z drogi jego szarży poprzez odskok w kierunku ściany pomieszczenia (na mapce wg ściany po prawej stronie). Zagryzł na chwilę rękojeść tanto aby mieć wolne ręce do złożenia trzech pieczęci i gdy tylko miał na to chwileczkę po uniku, przystąpił do wykonywania planu. Ciach, ciach, ciach i pufff! Z powstałego obłoczku wyłoniło się jedenastu Seinarów-bliźniaków (oryginał jest jedenasty), każdy dzierżył już w dłoni wcześniej przygryzione tanto.Może i był szybszy od sumotori, ale żeby dostać się w miejsce gdzie może go uśmiercić jednym pchnięciem krótkiego sztyletu, potrzebował jakiejś pomocy, dywersji. Miał również nadzieję na element zaskoczenia i chwilę dezorientacji przeciwnika. Nie wiedział, czy grubas widział wcześniej takie czary, czy jest może mniej doświadczonym wojownikiem. Tak czy siak, klony miały rozpierzchnąć się dookoła niego i otoczyć, a wraz z nimi ruch wykonał również Kei. Może usłyszy jego kroki, jednak czy w tym tłumie i wśród odgłosów walki Hayamiego wyłapie która sylwetka jest prawdziwa? Amatorskie bunshiny miało mnóstwo słabych punktów przez które można było je przejrzeć, ale Seinarowi potrzebne było właśnie tylko to kilka sekund potrzebne na ich dojrzenie. Miał zamiar razem z garstką klonów obiec przeciwnika i gdy tamten nie będzie wiedział za kim pójść, wskoczyć mu na plecy z tanto gotowym do wbicia w kark. Gdy to się uda, Kei nie waha się ani sekundy, bo to mogła być jego jedyna szansa w tej walce.
Jeśli grubas pokrzyżuje jego szyki, wówczas pozostają uniki jego gwałtownych szarży i czekanie na inną sposobność do ataku, bądź zakończenie walki Hayamiego i jego pomoc.

  Ukryty tekst

[Hayami Akodo]

Modliszka była szypka. Superszypka, był to bardzo efektywny pokemon! Przynajmniej pozornie, bo pamiętajmy, że obycie Hayamiego w sprawach kolejnych generacji polegało jedynie tylko na wymienieniu przodków i przodkiń, i to tylko na oficjalnych rozmowach. Z Czerwonym Lwem Yinzin było gorzej, bo w momencie, gdy się bronił i stawiał iście lwi opór, został zraniony w klatkę piersiową. Odczuwał już upływ krwi z nadal nieopatrzonej nogi (może nie chlastała widowiskowo posoką, ale mimo wszystko trochę czasu już minęło), do tego został trafiony w pierś. Owo trafienie powitał przeraźliwym krzykiem bólu...
...i wtedy jego świat zyskał kolejny kolor. Wcześniej był on krwisty, płomienny jak marzenia, jak jej włosy, które głaskał, gdy płakała w jego ramionach. Potem błękit nieba, zimny antracyt oczu mówiących nie jesteś jednym z nas, chłód wygnania, gdy jako dziecko patrzył na odejście wuja z szeregów rodu, na dobrą sprawę rozumiejąc tylko tyle, że "wujek jest zły, bo tak mówili dorośli". Szarość i czerwienie dnia, gdy przyjaciel odszedł na zawsze, gdy coś się skończyło, głucha zieleń zazdrosnych i pogardliwych słów rzuconych w gniewie, bo przecież pewnych obelg samurajowi nie wolno zapomnieć.
Prawda?
Teraz do tych kolorów dołączył jeszcze brąz. Brąz zdesperowanego spojrzenia mężczyzny, którego tak okrutnie, bezlitośnie zabił. Pozbawił go życia bez sentymentu, z tak cholernie dziką nienawiścią, że...
Coś się kończy. Czuł to, gdy krew spływała mu po nodze i piersi, dotykając blizny wyrządzonej ręką kobiety - nie żeby nie była to hańba, ale nauczył się po turnieju wspominać swoje przeciwniczki z szacunkiem większym od złości - i czuł też rozpacz, błaganie, gdy starszy mężczyzna upadał na ziemię, martwy.
Był jak świeca, którą się gasiło, idąc spać; ale czy zrobił to za wcześnie, czy za późno?

...zatracony w pytających uśmiechach
Gubisz się, idziesz spać - czy powiesz mi wreszcie coś innego niż to?

W krzyku rannego Hayamiego, oprócz bólu i zaskoczenia, był też strach, zwykły, młodzieńczy strach. Krwawy szał opuścił go na jedno mgnienie oka (oby dość długie), a zastąpiły go niepokój, strach i dziwne, irracjonalne zdziwienie.
Ja to zrobiłem? Naprawdę to zrobiłem?

Nie mógł, nie potrafił uwierzyć w to, że ten rozwścieczony, skrwawiony chłopak o wysokim wzroście, kasztanowej grzywie włosów, płonących złotych oczach pełnych przerażającej furii i swego rodzaju chorej radości płynącej z zabijania, dzierżący sztywno swą lepką od krwi i nagle zbyt ciężką włócznię, to właśnie on. Że to on zabił tego człowieka, że...

A jednak to zrobił. Sumita krzyczał, Shinigami stał już od dłuższej chwili, drugi przeciwnik obchodził go wokół - więc Hayami pozwolił, by te myśli płynęły na razie gdzieś z boku, rozdzierały go jak wody Styksu, gdy biegł na tamtego przeciwnika. W biegu przerzucił włócznię z ręki do ręki, spieszył się, chcąc tak po prostu raz z tym skończyć. Krzyk sumity, miast go zatrzymać, dodawał mu sił. Przecież cierpienie jest udziałem każdego, prawda...?
Nawet takich jak on, zatraconych i naznaczonych bliznami, gówniarzy, którzy kiedyś wierzyli naiwnie w szlachetne, białe jutro.
Ile miałaby teraz lat mała jesień, gdyby żyła...?
Skupił się. Spróbował po prostu przebić tamtemu gardło - biegł na niego tak szybko, jak pozwalała mu odległość, żeby nie upaść i jednocześnie zdążyć zareagować na wszystko. Pomyślał o swoich braciach, o matce, o rodzinnym domu, który zniósł wszystko: biedę, żałobę porzuconej rodziny, pijaństwo, rozpacz dziecka, którego nikt nie chciał poza jego ojcem, ale - hańby nie zdołał przetrwać. I dlatego wuj Seiji został na zawsze wygnany, nawet jeśli jego córka zwyczajnie tego nie rozumiała. Nikt nie tłumaczył wtedy dziewczynkom z rodziny, dlaczego jest zły; chłopcom, takim jak Hayami, powiedziano po prostu "twój wujek nas zdradził", a oni uwierzyli, nie pytając - w końcu byli tylko dziećmi.
I kiedy szarżował na swojego wroga, gotowy w razie czego odskoczyć, zablokować, starając się z nikim i niczym nie zderzyć, a już na pewno nie z klonami Keia (swoją drogą ciekawa taktyka), zobaczył w oczach i masce, w katanie tamtego człowieka, małą i nic nie rozumiejącą Seiko, która płakała, gdy jej ojca żegnał kamienny mur wrogości i milczenia.
Może dlatego znów krzyknął? Potrzebował tym razem odpowiedzi.
Odpowiedź tą mógł mu zaś dać Seinaru, żyjąc.
A jeśli jeden z nich ujrzy ten martwy uśmiech królowej, zobaczy znów widmową rękę zmarłych przestawiającą biały pionek z pechową liczbą...
....przynajmniej będzie wiedzieć, że coś się zaczyna.

EKWIPUNEK:

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Uchiha Izanami]

Cena Wolności
Misja rangi B[102]
Seinaru oraz Hayami Akodo Hayami przeżywał szok. Dotarło do niego to, że kogoś zabił, a to spowodowało u niego lawinę myśli oraz wspomnień, które płynęły szybko, ale jednak trochę czasu mu to zajęło. Dlatego nie miał szans zareagować tak szybko, jakby tak naprawdę chciał, nawet w sytuacji zagrożenia życia. Jednak ostatecznie rzucił się na swojego wroga, atakując go bez większego ładu i składu, tnąc, siecząc i pchając swoją włócznią. Ostatni zamaskowany samuraj, który podchodził do Akodo, został szybko sprowadzony do defensywy, a Hayami nawet nie wiedząc co robi, bo myślał o sprawach zgoła innych, działał niemal na oślep.
Gdyby ktoś zapytał go, jak zginął jego drugi przeciwnik – nie potrafiłby powiedzieć. Kiedy mgła zeszła mu ze spojrzenia, drugi zamaskowany samuraj leżał już na podłodze, zakrwawiony, ledwo oddychając. Jego maska też pękła i to, co Hayami zobaczył mogło mu się nie spodobać.
Patrzyła na niego młoda, delikatna twarz – jasna cera, złote oczy, dobrze zarysowane kości policzkowe, prosty nos. Włosy były kasztanowate, rozrzucone wokół twarzy. A spojrzenie na samego Hayamiego było pełne boleści i zrezygnowania.

Seinaru Kei, po tym jak zauważył nacierającego mężczyznę uznał, że jest on szybki. Czy jednak faktycznie taki był? Ciężko było powiedzieć, tym bardziej, że zajęty młodzieniec został wzięty z zaskoczenia, ale jednak ciosu uniknął. Szybko również złożył pieczęcie i pojawiło się więcej Seinarów. Dzięsięć klonów iluzyjnych, które obiegło zawodnika sumo, który się zatrzymał, kiedy nie uderzył w Keia. Rozejrzał się dookoła, w jego oczach były łzy i oddychał szybko i płytko, co chyba tylko wzmagało jego furię.
- Ty draniu! TY DRANIU! Zabiłeś go! – zawołał sumo, patrząc dookoła. Widać było, że wiedział, że nie powinien atakować przeciwnika, kiedy było ich tylu, ale z całą pewnością był zdezorientowany i nie wiedział, który z Seinarów jest prawdziwy.
Potem Seinaru zaatakował od tyłu i wskoczył na plecy ochroniarza sumo w celu wbicia tanto w ciało dużego mężczyzny. Udało mu się, owszem, przebić skórę i spowodować, że krew popłynęła, ale zbyt głęboko go nie wcisnął, bo sumo wyciągnął ręce do tyłu, złapał Seinara za rękę, kiedy ten był na jego plecach – a wyczuć mógł dobrze, gdzie co było, kiedy już było na jego ciele i przerzucił Seinara przez swoje ramię, chlastając nim o podłogę naprawdę, naprawdę potężnie.
Kei poczuł, jak jego ciało dostaje wstrząsu od upadku i całe się poobijało w zbroi, a także, że stracił całe powietrze z płuc i ciężko mu się oddychało przez dobrą chwilę. Leżąc na plecach widział nad sobą sufit oraz lampiony oświetlające pomieszczenie. Musiał jak najszybciej się pozbierać jednak, aby nie zginąć.