Szpital

[Yasuo]

Hibana
Misja wojenna rangi C
37/30+
Zima, 388 roku Szczęśliwie się złożyło, że jeden koń był w stanie ciągnąć wóz. Pewnie dlatego, że nasza bohaterka pozbyła się wszystkiego co było najmniej potrzebne. Nie było tego dużo. Na pewno nie tyle, by wóz po wyrzuceniu "dziadostwa" i ułożeniu Araty na wozie, wóz był tak samo ciężki jak przed walką z blondynem. Oczywiście, że był cięższy. Jednak nie na tyle, by potężny koń nie mógł sobie z tym poradzić. Męczył się trochę szybciej, ale Hibana przecież prowadziła kolejnego konia i co jakiś czas trzeba było je zmieniać. Takim sposobem bez najmniejszego problemu mogła zaoszczędzić kupę czasu na odpoczynek. Jednak, prawdę mówiąc, ona także musiała odpoczywać. Miała znacznie mniejszą kondycję niż jej zwierzęta. Ale jakoś dotarła. Miała gdzieś schowane te rzeczy, które zabrała od zmarłego przedwcześnie, za jej sprawą, przeciwnika. Były to takie przedmioty jak... dokument, który jasno mówił, że blondyn służył Aburame. Dokument ten miał służyć temu chłopakowi na wypadek, gdyby wpadł na jakiś patrol swoich "pracodawców". By nie zostać zaatakowanym i móc się swobodnie przemieszczać między fortami i posterunkami Aburame, "legitymując" się tym dokumentem. Hibana zabrała także fiolki z... trucizną. Chłopak oczywiście miał zatruć te medykamenty. Dlatego oczywiście, że miał przy sobie truciznę. Fiolki z trupią czaszką i jakąś zielonkawą substancją. To z pewnością trucizna i to z pewnością wystarczające dowody, by udostępnić atak. No i jeszcze ta bandana. W zupełności wystarczy. O ile oczywiście straże Ryuzaku nie wezmą Hibany za jednego z Aburame. A nawet jeśli? To nic. Ryuzaku nie było w stanie wojny z klanem "Władców Robali". Czyli wszystko poszło tak jak pójść powinno.
Dotarła do szpitala. Tam oddała Aratę w ręce medyków. Nic nie mówili. O nic nie pytali. Oczywiście do szpitalu przybywało dużo wojowników i czasem personel medyczny mógł się zastanawiać co takiego się stało. Ale nie pytali. Oceniali tylko szybko ocenili stan zdrowia poszkodowanego i natychmiast zabrali się do pracy. Do dalszej diagnostyki i leczenia. Arata miał naprawdę dużo szczęścia. Szczęścia, którego zabrakło naszej bohaterce. Bo, kto teraz będzie robił za świadka, jeśli jedyny świadek jest na badaniach? Ale czy świadek był potrzebny? W końcu miała bardzo mocne dowody, które mogły działać na jej korzyć. Ba! Z pewnością będą działać. O ile oczywiście znajdzie osobę, która miała odebrać ten transport. To już był lekki problem. Ale nie na długo. Po chwili bowiem podeszła do naszej bohaterki pewna kobieta. Po ubiorze można było poznać jedno. Była medyczką. Pracownicą tego szpitala. A może nawet kimś wyżej postawionym?
- Ty jesteś od Odoro, prawda? - zapytała. - Transport leków z Midori, tak? Ten mężczyzna, to Arata, nieprawdaż?
Oczywiście Hibana nie mogła mieć pewności czy owa kobieta jest wrogiem czy nie. Czy jest kimś upoważnionym do odebrania transportu czy nie. Ale czy to obchodziło naszą bohaterkę? W końcu o ile zapłaci, to może nawet to wszystko wypić, prawda? Medyczka zaczęła zadawać pytania:
- Jak minęła podróż? Pozostali pewnie opijają sukces? Mieliście jakieś problemy?
Czy to był dobry moment, by opowiedzieć kobiecie co zaszło "po drodze"? Czy to był dobry moment, by Hibana pokazała jej "dowody"? Chyba tak. Jeśli więc Hibana to zrobiła, to kobieta po chwili powiedziała z lekkim smutkiem:
- Rozumiem...
A następnie wręczyła naszej bohaterce mieszek z pieniędzmi.
- Dziękuję za pomoc.
Podziękowała, ukłoniła się i odeszła. Po kilku minutach przysłała jakichś facetów do rozładowania ładunku.

Informacja: Jeśli opowiesz lekarce o tym co się stało, to możesz uznać misję za zakończoną. Gratuluję .

Kopiuj

[b][color=#FF0000]- Mowa Araty[/color][/b]

[Uzumaki Hibana]

Dobrze, że znalazła dowody na powiązanie chłopaka z Aburame, bo inaczej czekały by ją długie tłumaczenia. Cieszyła się również, że jeden koń mógł ciągnąć cały wóz, bo to oznaczało trochę szybszą podróż.
Dotarli do Ryuzaku, Arata nie umarł po drodze, a nawet medycy się nim zajęli. Można powiedzieć, była zadowolona. Zadowolona, że wszystko układało się po jej myśli, i że – chociaż trochę – odzyskała swojego dawnego szczęścia.
Miała dobry humor i lekki uśmiech na twarzy, kiedy stała pod szpitalem, czekając na kogoś kto odbierze od niej leki. Gdy nieznajoma kobieta do niej podeszła, również nie zdradzała twarzą tragicznych wydarzeń, które miały miejsce. Była zmęczona, twarz miała wychudłą i oczy lekko podkrążone, ale to chyba normalne po długiej drodze. Pewnie dlatego, pielęgniarka uznała, że podróż odbyła się bez większych problemów. Nie mniej, jej pytanie... Nie jednemu pewnie serce by pękło, gdyby coś takiego usłyszał. Hibana tylko przypomniała sobie, że obiecała postawić chłopakom sake, po powrocie. Kiedy o nich pomyślała – nie powiem, by zrobiło jej się smutno – przeszła ją dziwna myśl, że powinna coś zrobić. Tylko co? Na początek, może powiedzieć pielęgniarce, co zaszło?
-Nie żyją – powiedziała pierwszym tchem, bo czuła, że później nie dałaby rady. Wyjęła z kieszeni, zawinięte w bandanę, zdobycze na najemniku Aburame i pokazała je kobiecie. -Spotkaliśmy wroga, miał to przy sobie.
Podała jej pakunek, w nadziei, że ta przekaże go odpowiednim służbom. W końcu, to dowód jej poświecenia. A także dowód, że powinna dostać większą zapłatę.
Co ciekawe, nawet nie musiała się upominać. Kobieta podała jej pieniądze, a kiedy Hibana zajrzała do woreczka, okazało się, że jest w nim więcej niż umawiała się z Odoro. Uśmiechnęła się więc i szybko schowała należność do kieszeni, jeszcze się zorientują, że za dużo dali.
Pożegnała się z kobietą i to byłby koniec przygody, ale Hibana wciąż czuła, że pozostało jeszcze coś do zrobienia. Kiedy ludzie opróżniali wóz, oddaliła się na chwile i udała do najbliższego sklepiku. Kiedy wróciła, wręczyła pakunek jednemu z pracowników szpitala i poprosiła by oddali go Aracie, kiedy wróci do zdrowia.
Była to oczywiście sake, ta, którą obiecała chłopakom.

Wskoczyła na Onne i odjechała. Dokąd? Właśnie, gdzie teraz...?

z/t -> Sklepik

[Yasuo]

Hibana
Misja wojenna rangi C
39/30+
Zima, 388 roku A więc to koniec. Koniec misji, koniec życia dla niektórych jej uczestników, ale o tym już chyba wszyscy wiedzą. Nikt za wyjątkiem Araty i Hibany nie przeżył. No, może jeszcze Onna i ten drugi koń, którym oczywiście ktoś się zaopiekował. W końcu koń nie był niczemu winien, a przecież dobre zwierzę ma cenę złota. Nie bez kozery mówi się "Królestwo za Konia!". A nasza bohaterka? Dostała więcej pieniędzy niż się spodziewała dostać. To się nazywa "mieć farta". Chociaż fartem był sam fakt, że przeżyła. A może to jej wrodzone umiejętności o tym zadecydowały? Mogła więc odjechać i udać się tam gdzie jej się żywnie podobało. A ona kupiła sake... Dla Araty. Ku pamięci poległych towarzyszy. Czyżby lód serca dziewczyny stopniał? W końcu ona miała ich za nic... a teraz taki gest? Oczywiście Arata nie dostał tego sake od razu. Pacjentom nie można było pić alkoholu. Ale personel przechował tą butelkę i dał mężczyźnie, kiedy ten miał opuścić szpital.
- Dziękuję, Panienko Amaterasu - powiedział, gdy tylko się dowiedział od kogo ten prezent... - Wasze zdrowie, przyjaciele!
Po tych słowach wypił całą butelkę. Miał jednak na tyle mocną głowę, by jeszcze dotrzeć do karczmy, gdzie załatwił sobie nocleg...
Misja wykonana pomyślnie!
50 PH, 500 Ryo (+ bonus za misję wojenną)!

  Ukryty tekst

Kopiuj

[b][color=#FF0000]- Mowa Araty[/color][/b]

[Oshi]

Oshi czuł jak z każdym krokiem, coraz mniej panował nad własnym ciałem. Sytuacja w wylęgarni szybko obiegła okolicznych mieszkańców, czego efektem były coraz większe skupiska ludzi. Chłopak bardziej ciągnąc za sobą obolałe ciało, niemal piał z radości gdy w pobliżu zobaczył pierwsze zabudowania. Decyzja którą musieli podjąć w następnej chwili nie była łatwa, a na pewno nie łatwa dla Oshiego. Mieli zbyt rozległe obrażenia, by tak po prostu udać się z miejsca zdać raport. Chłopak wierzył w swoją wytrwałość, jednak i ona posiadała granice których nie można było ominąć zwykłym "chceniem". Zaraz po słowach towarzysza, Oshi złapał się za głowę zdrową ręką by przedstawić swe błyskotliwe zdanie.

-Jak dla mnie, to wyglądamy jak para uciekinierów z obozu dla uchodźców.
Chłopak chciał się nawet uśmiechnąć, ale jego twarz przybrała bardziej wyraz dziwnego grymasu.
-Może w pierwszej kolejności udamy się na delikatne podreperowanie, a dopiero później zdamy raport... W sumie wylęgarnia już upadła, raczej nie postawią jej znowu zanim się nie zgłosimy.
Oshi był zbyt zmęczony na dalszą podróż, potrzebował lekarza tak samo jak człowiek o dziwnym imieniu...Kakima...Kaako...A nie ważne. Stanowczo chciał postawić na swojej decyzji, a nawet przez sekundę miał nadzieję że towarzysz go poprze. Słońce na niebie zmieniło swą pozycję, a Senju dopiero wtedy zdał sobie sprawę ile czasu minęło od początku tego zadania... Zdecydowanie potrzebowali lekarza.

-Nie ma co zbytnio się napinać, skoro została nam czysta formalność
Burū zacisnął się mocniej na jego piersi, co dało mu jasny znak że też się zgadza.

[Kyoushi]

Misja wojenna rangi B
- Senju Oshi, Wylęgarnia -
45/45

---

Z jednej strony wypełniliście obydwaj swoje zadania, jednocześnie nie mogliście się prawie poruszać. To była udręka, by dotrzeć tam gdzie mieliście w końcu zdać raport. Ludzie tłumili się i chodzili dalej i dalej. Kolejny garnizon runął po ataku. Nie trzeba było wiele, by większość już o tym wiedziała. Wiedziałeś, że nie zdołacie dotrzeć do Midori w tym stanie, a nawet gdyby to nie będziesz zbyt przytomny by się pozbierać. Aktualnie, oparty o towarzysza tak jak i on o ciebie kroczyliście przed siebie w kierunku Ryuzaku no Taki, tam mieliście odnaleźć ukojenie. Podczas ciągnącej się podróży mieliście okazję jeszcze porozmawiać.
- Nie ważne jak, ważne, że się udało. Też tak myślę, nie dotrzemy tam w jednym kawałku i zejdziemy po drodze. Ruszajmy w kierunku Ryuzaku. - dodał pierwszy raz od początku eskapady bez żadnego grymasu, ironii czy też posiadając problemów z tym faktem. Byliście już niedaleko osady.
Dotarliście niedługo później. Obolali i porozbijani, z rozległymi obrażeniami. Jednostka medyczna bardzo szybko was przyjęła, ponieważ takie było ich zadanie. Cóż, nie byliście jednak w takim stanie byście stąd za szybko wyszli. Gdy tylko zostałeś zabrany na blok operacyjny zostałeś poddany narkozie i obudziłeś się... Dzień później. Zabandażowany cały po opalonej stronie, a także miałeś obandażowaną głowę, w którą raz mocno uderzyłeś z własnej winy. Leżałeś w tej samej sali co ranny Kakimoro, jednak on już z kimś rozmawiał. Nie był to nikt inny jak wasz zleceniodawca, który dowiedział się o wylęgarni i ruszył na wasze poszukiwania. Nie szukał daleko, ponieważ rozpoczął od Ryuzaku i tam też was znalazł w szpitalu (oczywiście nie szukał sam).
- A więc możemy oficjalnie mówić o wykonaniu zadania. Jestem niezmiernie rad, że wyznaczyłem dokładnie was na jego wykonanie. Mamy to z głowy, a wasze nagrody otrzymacie od moich popleczników. Dziękuję za pomoc w wojnie. Tymczasem wybywam. Plotki mówią o zniszczonej wylęgarni, więc potrzebuje tylko potwierdzenia - czy garnizon został całkowicie zniszczony? - pytanie formalne do dokończenia i zakończenia formalności. Klauzula została wypełniona, a ty po odpowiedzi otrzymałeś nagrodę, a klan Nara zniknął z pomieszczenia...

Misja wojenna rangi B zakończona powodzeniem - wylęgarnia zniszczona!
-10 h szpitala fabularnego dla ciebie!

  Ukryty tekst

[Oshi]

z/t

[Keira]

Kiedy chłopak przedstawił się jako Tao, Keira skinęła mu głową. Po chwili też potwierdził jej przypuszczenia odnośnie rodziców. Miała więc do czynienia z sierotami, które mieszkały w tak podłych warunkach i żyły z tego, co chłopakowi udało się ukraść. To było naprawdę przykre, jednak Kunoichi widziała kilka rozwiązań tego problemu. Tao jednak musiał zrozumieć, że powinien przestać kraść, bo to tylko mu zaszkodzi, a jego siostra zostanie wtedy sama i zapewne sobie nie poradzi bez niego. A jeśli już mowa o dziewczynce, to gdy została szczelnie opatulona, Keira wzięła ją na ręce i skinęła na chłopca, żeby kierował się do wyjścia, sama podążając za nim. Dziewczynka wcale jej nie ciążyła na ramionach, więc niosło się ją całkiem swobodnie. Musiała się tylko pospieszyć, aby otrzymała stosowną pomoc od medyków.
- Podziękujesz mi, przestając kraść. - Odpowiedziała chłopcu. - Ona Cię potrzebuje i nie możesz dłużej ryzykować tym, że trafisz do lochu za kradzież. Doceń proszę, że dałam Ci drugą szansę.
Jeśli dziewczynkę uda się uleczyć, już nie będzie potrzebował drogich leków, a pracą mogą zarobić na wynajęcie pokoju i posiłek, a jeśli nie, to jest też inny sposób, o którym Keira zamierzała potem powiedzieć Tao. Na razie priorytetem było zdrowie dziewczynki, którą niosła na rękach w stronę szpitala. Droga nie była długa i już po pewnym czasie byli na miejscu. Keira wkroczyła do środka z dzieckiem na rękach i rozejrzała się po pomieszczeniu, aby odnaleźć kogoś z personelu. Gdy dostrzegła odpowiednią osobę, podeszła bliżej.
- Jestem Kōseki Keira, Akoraito z Daishi. - Przedstawiła się szybko. - Potrzebuję pilnej pomocy medyka, mam tu chorą dziewczynkę.
Nie bez powodu przedstawiła się w taki sposób. Chciała, żeby wiedzieli, że nie mają do czynienia z pierwszym lepszym szeregowcem i jego kaprysami, a już z nieco wyróżnioną jednostką, która przyszła tu w konkretnej sprawie, której nie powinni jej odmówić. Jeśli od razu zajmą się dziewczynką, Keira wraz z Tao będą się trzymać na uboczu, żeby pozwolić działać medykom. Gdyby jednak coś zaczęli marudzić odnośnie tych dzieci, Białowłosa uświadomi im, że mają obowiązek leczyć ludzkie życie, bez względu na status. Oby jednak nie musiała przypominać im o tym zbyt dosadnie. Dziewczynce należała się pomoc, bo niczemu nie była winna.

[Kyoushi]

Misja rangi D
- Co było pierwsze, perła czy muszla? -
13/15

---

Zostaliście już koleżkami, znając swoje imiona wzajemnie. Jak widać, życie nie było tak kolorowe na jakie mogłoby się wydawać. Nie w wypadku tej dwójki, która siłami chłopca żyła z tego co ukradł. Twoje słowa oczywiście wpłynęły na chłopaka, który zwiesił tylko głowę, że to może być cięższe niż się wydaje. Nie posiadał prawdopodobnie innych umiejętności, dlatego trudził się kradzieżami. Małymi czy nie, wciąż dawali sobie radę. Póki co jednak nie było tak wiele czasu na rozmowę. Byłaś zdecydowana donieść dziewczynkę do szpitala, w którym mieli jej pomóc, a ty zobowiązałaś się pokryć koszty leczenia. Gdy już tam byłaś, znalazłaś jedną z medyków i przedstawiłaś się kulturalnie.
- Widać, widać... - powiedziała, wołając pozostałych z noszami, którzy mieli ją zabrać ze sobą i przenieść do ciepłej sali by zrobić wstępne oględziny jej stanu zdrowia. Gdy tylko ją zabrali, spisali twoje dane by uregulować prawdopodobnie płatności, której będziesz musiała dokonać. W końcu to nie darmowa placówka klanowa - jak widać. Pozostałaś już z samym Tao, który stał obok ciebie, widocznie smutny i zakłopotany: - Nie zrobią jej krzywdy? Czy wszystko będzie z nią dobrze? Parę dni się nie odzywała leżąc... - dodał, nie wiedząc co dalej. Wychodziło jednak na to, że dziewczynka została uratowana przed najgorszym co mogło ją spotkać tej zimy. Widać na chłopcu było odmrożenia na twarzy, a jego płaszczyk nie należał na pewno do zimowych.

[Keira]

Dziewczynka została sprawnie zabrana na noszach do jednej z sal, aby można było ją zbadać. Była w kiepskim stanie i Keira miała nadzieję, że nie było jeszcze za późno. Podała też swoje dane, które zostały spisane w celach zapewne uregulowania płatności za pomoc medyczną. Nie był to jednak koniec problemów rodzeństwa, bo o ile dziewczynka wyzdrowieje, to ich sytuacja nadal była opłakana i musiała poważnie porozmawiać na ten temat z Tao. Skoro był taki zręczny w kradzieży, to powinien sobie poradzić w uczciwej pracy, jednak przede wszystkim należało znaleźć im nowe lokum, bo w tej ruderze nie mogli zostać. Dziwiła się, że skoro tak dobrze szła mu kradzież, to nie wynajmował za to chociaż normalnego pokoju dla siebie i siostry. Brak mu było pomyślunku, dlatego też gdy dziewczynkę zabrano, Keira spojrzała na stojącego obok chłopaka.
- Krzywdy na pewno jej nie zrobią. - Zapewniła go. - Ale nie wiem, czy będzie dobrze. Przez złe warunki, w jakich mieszkaliście, jej stan był bardzo zły. Miejmy nadzieję, że będzie dobrze.
Wskazała mu ławkę na korytarzu. Dziewczynkę i tak badali, więc mieli chwilę czasu, żeby poważnie porozmawiać. Musiała przemówić chłopakowi do rozumu, bo inaczej nie poradzą sobie. Ona dzisiaj daruje mu kradzież, ale następnym razem może trafić do więzienia, a jego siostra zostanie wtedy sama i na pewno sobie nie poradzi. Koniecznie musiało się to zmienić, a zacząć trzeba od zmiany lokum, na coś bardziej cywilizowanego.
- Posłuchaj mnie teraz uważnie, Tao. - Usiadła obok niego na ławce i spojrzała mu poważnie w oczy. - Nie możecie dalej mieszkać w tym zrujnowanym domu, bo inaczej Twoja siostra znowu się pochoruje. Masz dwa wyjścia. Albo sierociniec, gdzie jest pełno takich dzieci jak wy, albo postaranie się o znacznie lepsze warunki. Jeśli jesteś zainteresowany tym drugim, to już Ci mówię, co możecie zrobić. Poszukajcie jakiejś miłej, starszej pani, która mieszka sama. W zamian za pomoc w domu, na pewno przygarnie was jak własne wnuki. Możecie też postarać się o pracę w jakiejś gospodzie, w zamian za pokój i ciepły posiłek. Możliwości jest dużo, tylko trzeba chęci. I koniec z kradzieżami. Powiedziałam Ci, jak możesz dobrze zarobić. Dzisiaj Ci odpuszczę, ze względu na Twoją siostrę, ale kolejny raz możesz trafić na kogoś, kto nie będzie tak wyrozumiały.
Miała nadzieję, że wreszcie to dotrze do chłopaka, bo naprawdę nie chciała, żeby rodzeństwo wróciło do swojego nędznego życia, jakie do tej pory wiedli. Chciała koniecznie, żeby ich sytuacja poprawiła się na tyle, żeby mieli godne warunki bytowe. Skoro już los ich zetknął ze sobą, to miała okazję zmienić ich życie na znacznie lepsze i to właśnie chciała zrobić, tym bardziej, że to przecież były jeszcze dzieci. Pytanie tylko, czy Tao wreszcie zrozumie, co się do niego mówi.
- Jeśli chcesz, mogę zapytać właścicielkę gospody, w której się zatrzymałam. - Zaproponowała. - Sprawiała wrażenie naprawdę serdecznej osoby.

[Kyoushi]

Misja rangi D
- Co było pierwsze, perła czy muszla? -
15/15

---

Tak naprawdę udało ci się wykonać cele misji, uratowałaś życie dziewczynki, jednocześnie miałaś nadzieję naprostować chłopaka, który kradł by utrzymać ją przy życiu. W końcu wykarmienie dwójki ludzi nawet w najskromniejszy sposób kosztuje, a on musiał każdego dnia pewnie ryzykować wolność, wciąż kradnąc. Miałaś jednak pomysł by to skończył i zszedł na prawą ścieżkę. Uczciwą. Postanowiłaś z nim porozmawiać. Niby miałaś go pocieszyć, ale było to raczej gorzkie pocieszenie z większą dawką prawdy niż mogło się wydawać. W zasadzie to była dobra przemowa, bo patrząc na niego, w jego oczach zatliła się nadzieja.
Tao wciąż cię słuchał, gdy mówiłaś o tych możliwościach. Był ciekawy tego jak na to wpadłaś, jednak on nie miał pytań, bo nasuwając mu pomysł z pracą wcześniej, którą przyjął do wiadomości, teraz rozwiązał sprawę mieszkania:
- Ależ ja znam taką babcię, której często za czekoladę pomagałem z zakupami! Rzeczywiście jest sama, bo zawsze chętnie przygarniała mnie na herbatę po pomocy i była bardzo szczęśliwa... Spróbuję jak mówisz Keira! Dziękuję ci, że mnie nie wydałaś i pomogłaś mojej siostrze... Dziękuję za wszystko! - powiedział, delikatnie ocierając łzy, które spływały po jego policzku. Był szczęśliwy, że trafił na swojej drodze kogoś takiego jak ty.

Misja rangi D zakończona sukcesem, bez wynagrodzenia pieniężnego!

[Keira]

Najwyraźniej w końcu coś dotarło do chłopka, bo zaczął ją uważnie słuchać i nie wtrącał swoich buntowniczych trzech groszy. Nie owijała w bawełnę i powiedziała mu szczerą prawdę, jak się sprawy mają i co może zrobić, żeby poprawić warunki życia swoje i siostry, która przecież pochorowała się właśnie przez to, że mieszkali w takim zrujnowanym miejscu. Już nawet nie chciała myśleć o tym, jak Tao miałby ją faszerować lekami, kupionymi za skradzione pieniądze, nie wiedząc dokładnie, co jej dolega. Jedynym wyjściem było zaniesienie dziewczynki tutaj i oddanie jej pod opiekę fachowej opieki medycznej, zanim jej stan jeszcze bardziej się pogorszy.
Słysząc, że Tao zna jedną taką starszą panią, która już wcześniej zapraszała go do siebie w zamian za pomoc, Keira skinęła głową z zadowoleniem. Jeśli staruszka zdecyduje się przygarnąć tą dwójkę, to zyska nie tylko pomoc w domu, ale i dobre towarzystwo.
- W takim razie poproś ją, żeby was przygarnęła. - Odpowiedziała. - Jeśli nie na stałe, to chociaż na pewien czas, dopóki nie staniecie na nogi i nie będziecie w stanie wynająć sobie czegoś samemu. Pomagajcie jej w domu i starajcie się też pracować, żeby niczego wam nie brakowało.
Przynajmniej tyle mogła zrobić dla tych dzieciaków i zapobiec dalszym kradzieżom Tao, chociaż z tym, to do końca pewności nie miała, dlatego też będzie lepiej trochę go nastraszyć, żeby mieć całkowitą pewność, że już nigdy więcej nikomu nie sięgnie do kieszeni po mieszek.
- Będę miała na Ciebie oko. - Ostrzegła go. - Mam nadzieję, że wam się ułoży, a teraz chodź, zobaczymy co z Twoją siostrą.
Znaleźli salę, w której położono dziewczynkę i dowiedzieli się, że wszystko z nią będzie dobrze, co zapewne uspokoiło Tao już całkowicie. Keira więc mogła zostawić rodzeństwo, żegnając się z chłopcem, by następnie uregulować płatność za leczenie dziewczynki i ostatecznie opuścić tą placówkę. Powiedziała Tao, że będzie miała na niego oko, żeby za każdy razem oglądał się za siebie, jakby chciał zrobić coś złego, ale tak naprawdę nie miała zamiaru już dłużej mieszać się w tą sprawę. Zrobiła co mogła, żeby zapewnić im lepsze warunki, a reszta była już w ich rękach. Sprawa zakończona i można było ruszyć dalej na zwiedzanie Ryuzaku no Taki.

[zt]

[Ōkami]

Wilk pojawił się znów w tym pięknym kolorowym Ryuzaku no Taki. Strażnikom w bramie odpowiedział zgodnie z prawdą, że jest przybyszem z Kantai, który zaciągnął się do pracy na kutrze rybackim Wydra, a ci wariaci kazali mu nurkować i choć niby dał radę przy użyciu klonów - bo sam nie schodził za głęboko przecież - to czuł się gorzej i sam uznał, że nic nie zaszkodzi jak się skieruje po pomoc lekarską, chociażby miała nią być zwykła diagnoza od jakiegoś lekarza. Toteż strażnicy nie robili mu problemów, widząc, że ani nie jest poszukiwany, ani nie jest podejrzany bo nie ma ani broni w przesadnej ilości ani krwi na Sobie czy innych znaków rozpoznawalnych dla złoczyńców i puścili go do szpitala, gdzie wilcza-futrzana kulka podreptał od razu.
Dotarł, przy pomocy wskazania kierunku przez tubylca (mogąc poprosić o pomoc w znalezienia szpitala Miko, ale nie chcąc jednak jej martwić), do szpitala gdzie udał się do Pani w recepcji.
- Nurkowałem w ramach pracy na pełnym morzu. Nie było tak zimno, jak w wodzie tutaj u was, ale i tak przemarzłem. Mógłbym prosić o diagnozę mojego stanu zdrowia? Wolałbym nie rozchorować się na jakąś paskudną dolegliwość i nie przypłacić tej prostej eskapady życiem. Niby nie schodziłem na więcej niż czterdzieści metrów, ale jednak. Ile czasu? Maksymalnie kilka minut. - Odpowiedział całkowicie zgodnie z prawdą co do joty, licząc, że ktoś się nim zajmie tak jak należy i Wilk będzie mógł spać spokojnie, że nic mu nie dolega i nie zagraża.


Notka by Lodomir:
Ōkami przeniesiony do Ryuzaku decyzją administracji przez komplikacje w misji - m. in. brak morskiej drogi do Yinzin. Szczegóły w rozliczeniu misji

[Kyohei]

MISJA 1/?
Okami: Czy jest z nami lekarz?

---

Wilk dostał szczegółowe instrukcje, gdzie ma się udać. Pielęgniarka wyjaśniła mu, że jeżeli nic mu poważnego nie jest, to podadzą mu zioła, aby wzmocnił swój organizm, a jego zadaniem będzie tylko leżeć i zbierać siły. Gdy położył się w łóżku, pielęgniarka natarła go jakimiś dziwacznymi glonami, a następnie nakryła kocem i poleciła wypoczywać. Sen spowił Wilka niemal natychmiast, był nie tylko zmarźnięty, ale także zmęczony ciężką pracą. Wypoczynek mu się zdecydowanie należał.

Okami nie był właściwie pewny ile spędził czasu śpiąc, kiedy już się wybudził. Sala na której leżał była już właściwie pusta. Nie było na niej nikogo poza nim. Na sąsiadującym z jego łóżka krześle wisiał lekarski fartuch. Najwyraźniej lekarz kończył już zmianę i sprawdzając stan Wilka począł już się szykować do domu. Wilkowi nic nie dolegało, toteż nie było potrzeby go budzić.

[Ōkami]

Definitywnie to czego dopuścił się w obecności Wydry, a może głównie przez Wydrę, w rozumieniu oczywiście jako jej załogę, było jednym z głupszych wyczynów w jego życiu. Co innego siedzenie pod wodospadem, gdzie woda uderzała, ale jednak spływała po ciele, by potem się rozgrzać poprzez rozruszanie, a co innego taka w gruncie rzeczy chora idea jaką było nurkowanie na pełnym morzu. Co prawda dostał potem gorącego grogu i mógł się okryć, nie zmieniło to jednak faktu, że Wilk poczuł w pewnej chwili na własnych ramionach istny ciężar świata, ale inny niż zwykle. Ciężar świata spoczywający na jego barkach najczęściej objawiał się poczuciem niedokończonej sprawy i obrzydzenia do bezczynności, każącej wstać z miejsca i coś robić, cokolwiek by świat był lepszy, bo nic nie robienie to gnuśność i przy tym także zło. Teraz? Teraz ciężar świata objawiał się łamaniem w kościach, pieczeniem w stawach i chrypą zmieniającą jego lekki i przyjemny dla ucha głos w charkot złoczyńcy.

Na szczęście Wilczą kulą z futra zajęto się w szpitalu i to dość porządnie. Najpierw dostał gorących ziół, dowiadując się, że nie jest w stanie agonalnie umierającym, ale i tak dostał zabieg z glonów powodujących, że jego skóra wydawała się mu cierpnąć, ale cały organizm był jakby cieplejszy i bardziej zrelaksowany, zwłaszcza sen i koc jednak, po ciepłym piciu, doprawiły jego wytrzymałość, zerując przytomność i odsyłając go w senną krainę. Tym razem Wilk odkrył, że jest czwarte stadium zmęczenia. Takie, gdy nawet sny są zmęczone i nie przychodzą, to samo koszmary. Wilk obudził się zdecydowanie później niż by sobie życzył. Podniósł zbolałe, ale już zdrowiejące ciało, okrywając się Haori, bo przeszył go dreszcz wywołany zimowym powietrzem. Wzzuł geta i poszedł się rozejrzeć, zostawiając klamoty na łóżku.
- Hop hop? - Rzucił cichutko, nie chcąc budzić innych chorych w innych salach. - Obudziłem się i się nudzę, mogę w czymś pomóc? - Typowe pytanie poranne porannego Wilka. Chociaż, która w ogóle była godzina?! Bardziej wczesna noc? Późne rano? Dzień-dzień?!

[Kyohei]

MISJA 3/?
Okami: Czy jest z nami lekarz?

---

Okami finalnie się obudził. Nie odczuwał już zbytnio negatywnych skutków nurkowania. Na sali natomiast było raczej zimno, czego Wilk zdawał się nie odczuwać okryty pierzyną. Postanowił już wstać i porozglądać się po szpitalu. Gdy podszedł jednak do drzwi i począł wołać, zauważył, że te są zamknięte. Niesłychane. Pozostał więc sam na sali, a załoga szpitala o nim zapomniała. W sali nie było zbyt dużo do robienia. Mógłby przeprowadzić sobie po cichu trening lub poszukać jakiegoś wyjścia. Mógł równie dobrze walić w drzwi i liczyć, że ktoś przyjdzie. Czas mijał mu powoli. Poczuł się poniekąd jak w pułapce, mimo, że nic mu nie doskwierało. Minuty leciały, a Okami rozglądał się po sali bez celu. Łóżka, małe komody przy każdym z łóżek, dwa okna, praktyczna ciemność. Było raczej późno.