Szpital

[Rika Kari Matsubari]

Patrzyli się, ale nikt nie zareagował. Bardziej zaciekawieni trupami i tym, co dzieje się na drugim piętrze szpitala, niż wielkim dramatem małej dziewczynki. Chciałoby się powiedzieć, że to normalne, ale wcale takie nie jest. Dlaczego nikt z gapiów nie zatrzymał jej, idącej wolnym krokiem donikąd? Czy mógł powodować nimi strach? Czy sądzili, że to ona jest winna temu wszystkiemu, może nawet wymyśliła to od początku do końca? Oczywiście część z nich mogła wyczekiwać wieści o swoich bliskich, ale z pewnością nie usprawiedliwiało to ich wszystkich.
Tymczasem mała szła przed siebie, posuwając się sukcesywnie do przodu. Czy jednak naprawdę o tym wszystkim myślała? Trudno powiedzieć. Zbitek szarpiących się myśli, które tylko na chwilę, tylko czasami zakłócały pustkę. Słabych jak fajerwerk, który tylko przez moment przykuwa uwagę swym blaskiem, po czym gaśnie. Wciąż była w tym dziwnym stanie, atakującym człowieka tylko w chwilach prawdziwej beznadziei. Kiedy nie można już niczego cofnąć, ani naprawić. Znacie to pradawne, chińskie powiedzenie? „Kiedy stoisz po szyję w szambie, nie wywołuj fal”… No dobra, może nie takie pradawne, ani nawet chińskie, ale za to jakże prawdziwe! To właśnie tym kieruje się ludzki umysł, chroniąc nas i prawiając w bezczynność, a on chyba głupi nie jest.
Od kilku chwil nie była jednak sama. Znów ktoś podążał jej śladami. Kiedy ostatnim razem, raptem kilka godzin temu poczuła za sobą czyjąś obecność, ani drgnęła, sparaliżowana strachem. Teraz, gdy scenariusz się powtórzył, również nie podjęła działania. Tylko że tym razem było jej zupełnie obojętne, co się dalej stanie.
Usłyszała, że coś do niej mówi. Odwróciła się w jego stronę i uniosła głowę przed siebie. Była teraz gdzieś na wysokości… no, niech będzie, że brzucha. Spojrzała jeszcze wyżej, wprost w niego. Chyba nie do końca rozumiała, co się dzieje. Przyglądała mu się kilka sekund z miną ucznia stojącego pod tablicą na lekcji matematyki. Miał dość czasu, by porządnie jej się przyjrzeć. Musiał ponowić pytanie. Tym razem – mniej lub bardziej zamierzenie – przywrócił Rikę do żywych.
Nerwy ponownie zaczęły przewodzić impulsy, dostarczając informacji. Informacji nieprzyjemnych, ale bardzo cennych. Oto stoi przed wielkoludem ze straży porządkowej. Zadał jej pytanie. Trzeba odpowiedzieć.
-Tak. Na chwilę przed i moment po. – pokazała swoje ramię. Dopiero teraz poczuła, jak boli – ja… chciałam to wszystko naprawić.
Wzdrygnęła się. Rika dopiero teraz zauważyła, jak bardzo jest wymarznięta. Była w fatalnym stanie i zaczęło to do niej docierać. Do oczu napłynęła nowa armia łez. Spojrzała porozumiewawczo na koronę drzewa i schroniła się pod nim przed opadami deszczu. Oparta o jego pień zsunęła się na ziemię i skuliła w kłębek, próbując zachować resztki ciepła.
-Był przysłany przez miasto. Miał specjalną pieczęć. Tak mówił mi tata. Miałam zrobić totem i dać w prezencie jego siostrze, która była w szpitalu. Okazało się, że jest w śpiączce, a gdy zeszłam na dół… Chciałam go przekonać, by sam wszedł na górę, ale on… To nie ja! - zrobiła przerwę. Tym razem w jej zachowaniu nie było krzty teatru – później wbiegłam na górę, żeby… wszyscy się ratowali, a ja… - głos urywał jej się co kawałek, by wreszcie zamilknąć na dobre.

[Ichirou]

Misja rangi D
3/15

---

Była jak ta kropla deszczu, która uderzyła o dachówkę jednego z budynków, by później spłynąć w dół i spaść na podmokły już grunt. Całkowicie poddana, nieopierająca się wpływowi grawitacji.
Obojętna.
Los w swej kapryśności mógł teraz zgotować zobojętniałej i niemalże bezbronnej dziewczynie różne niespodzianki. Uznał jednak, że na ten dzień nieszczęść było aż za nadto i nie postawił na drodze jedenastolatki nikogo podejrzanego. Horiuchi na takiego raczej nie wyglądał. W końcu oficjalny strój, informacja o przynależności do straży miasta. Jedynie ten posępny wyraz twarzy mógł wydawać się nieprzyjemny. Najwyraźniej mężczyzna nie miał ochoty lub sił na bycie przyjaznym na siłę, tak jak to czasem bywa w przypadku dorosłych z dziećmi. To nie był czas na rozdawanie cukierków.
Kiwnął głową na pierwsze słowa brązowowłosej. Rzucił okiem na jej ranę, ale moment później jego uwagę bardziej przyciągnęła usłyszana wypowiedź.
- Jak to, "naprawić"? - mruknął pod nosem, ni to pytając siebie, ni dziewczynę. Jednak nie musiał zadawać pytań, by otrzymać rozwinięcie w temacie, która mocno go nurtowała. Z każdym kolejnym zdaniem strażnik był zaciekawiony coraz bardziej, ale też i coraz mniej rozumiał.
Sprawa była świeża. Bardzo świeża. Dopiero co poszkodowani otrzymali pomoc. Ledwo policzono odniesione straty w ludziach i dobrach. Wciąż głowiono się nad tym, kto, jak i dlaczego dokonał zamachu. Wiele pytań, ale póki co brakowało jakichkolwiek odpowiedzi.
Horiuchi zrozumiał, że dziewczyna wie dużo. Wyjaśnienia na ten moment wydawały mu się bardzo nieskładne. Musiał więc spróbować wydobyć od małej informacje, w końcu to był jego jedyny trop.
- Mam nadzieję, że rozumiesz powagę sytuacji - odparł chłodno, mierząc ją wzrokiem, jakby chcąc podkreślić, że to nie jest najlepszy moment na zabawy.
- Będziesz musiała wszystko opowiedzieć. Dokładnie. Czas jest istotny, więc muszę cię poprosić, żebyś poszła ze mną teraz do siedziby straży, dobrze? - Zapytał spokojnie, mimo wszystko oczekując zgody. Innej opcji raczej nie brał pod uwagę. Cała straż stanęła na nogach, szefowie wariowali. Powstała burza, jakiej dawno tu nie było. Należało więc działać możliwie szybko i sprawnie, a to wykluczało ceregielenie się ze świadkami. Nawet, jeśli takowi byli tylko dziećmi.
Jeżeli Rika przystanęła na dość stanowczą sugestię Horiuchiego, to ten dość pospiesznym krokiem udał się z nią do placówki służb porządkowych Ryuzaku no Taki. W drodze raczej milczał, wyglądał na przybitego. Pociągnął kilka razy nosem, być może z powodu kataru. Albo z jakiegoś innego.

Jeśli idziesz ze strażnikiem, daj w poście [zt].

[Rika Kari Matsubari]

Domaganie się konkretnych, spójnych informacji, najlepiej wyrecytowanych bez zająknięcia, było raczej brutalne. Rika ledwie trzymała się na nogach, a właściwie teraz nawet nie. Chciało jej się spać. To coś, podobne do zmęczenia dawało o sobie znać i było trudne do skontrolowania. W każdej chwili mogła zamknąć oczy i już ich nie otworzyć. Na szczęście jedynie na kilka godzin.
Cóż jednak z tej brutalności, skoro myślenie w tym momencie o sobie było z kolei samolubne? Zaraz, ale czy na pewno? Mówiąc o tym, co zaszło nie pomoże rannym. Co najwyżej pomoże złapać człowieka, który do tego doprowadził. W tym momencie, w dobrym kryminale pada standardowa formułka: „nie wiemy, kiedy znowu uderzy”. Rika jednak znała bieg wydarzeń, znała motyw. On już nie uderzy. Albo raczej uderzy, ale rykoszetem nie oberwie więcej niewinnych ludzi. Jeśli prawdą jest, co mówił o losach Nany, ani trochę nie będzie jej szkoda kolejnych ofiar, choć sama nie przyłożyłaby do tego ręki. Właściwie nie myślała teraz o Menmie. Nie myślała o nim odkąd doszło do wybuchu w szpitalu, a ona ruszyła pędem do środka. Jeszcze do tego wróci, ale dziś opinia o zamachowcu się jej nie wykrystalizuje. W ogóle, zamachowiec. Jakie brzydkie słowo.
Niestety, brzydkie było też to, co zrobił. Chyba rozumiała, dlaczego chciał śmierci swojej siostry, ale czy naprawdę potrzebował do tego cierpienia innych osób, już i tak poszkodowanych? No i wreszcie czy potrzebna była do tego ona? Rika przytomniała i ostatkiem sił zaczynała myśleć do rzeczy.
Właściwie wcale nie chciała z nim iść do straży. W ogóle nie chciała się stąd ruszać, a jeśli już, to do domu. Tylko że tam czekała na nią mama. Na myśl o tym na powrót zrobiło jej się słabo. Co ona pomyśli? W domu byłabym bezpieczna… ale miałabym wiele do stracenia. Cokolwiek miała na myśli, była tego pewna. Matka zawsze była przeciwna jej „zabawom w ninja”, milcząco nie godząc się na nie. Gdyby nie tatko, nigdy nie nauczyłaby się tego, co już potrafi. Ale jego teraz nie ma i nie wróci przez… trzy, cztery dni? Nie pamiętała dokładnie. W każdym razie rachunek był prosty. Nie może pozwolić sobie na wsparcie.
-Dobrze – powiedziała krótko. Z jej głosu przebijał się smutek i niezadowolenie.
Horiuchiemu ewidentnie się śpieszyło i miał ku temu mnóstwo powodów. Dookoła panował niewidziany od dawna chaos. Służby robiły co w ich mocy, aby doprowadzić wszystko do ładu i on również będzie z tego rozliczany. Na szlakach pojawiło się mnóstwo ludzi. Dziw bierze, że w Ryuzaku jest aż tyle osób, bowiem tego wieczora dostrzec można było wiele nowych, nieznanych twarzy. Ciekawe co robią i gdzie pracują, że „z widzenia” znają ich tylko najlepsze osiedlowe monitoringi? No i w dodatku ta burza. Burzy nie trzeba się bać, by poczuć dyskomfort i nieświadomie przyspieszyć po kolejnych jasnych pęknięciach na sennym niebie.
Wszystko działo się jakby w przyspieszeniu i tylko Rika wyłamywała się z tego trendu. Szła powoli. Na więcej nie pozwalały jej siły. Strażnik nie tylko szybciej przebierał nogami, ale też jego kroki były niemal dwukrotnie dłuższe. Wyglądało to dosyć zabawnie, bo gubił dziewczynkę na kilkunastu metrach. Ona tymczasem głowiła się nad tym, co powie na miejscu. Powiem jak było. O tacie, o dziwnych głosach, o totemie i o tym, dlaczego weszłam z nim do środka. Ile powiedzieć o Menmie? Czego właściwie chcę? Może zamiast o nim, opowiem co wiem o Nanie? Ktoś wreszcie musi dopaść tych oprychów! Oh, wiem też, czego nie powiem. Jeśli nie padnie dokładne pytanie, spróbuję przemycić informację o zwoju. Ciekawe, czy nadal tam leży?
Z rozważań wyrwało ją wyczekiwanie Horiuchiego. Gdyby była w pełni sił z pewnością dostrzegłaby, że już wcześniej, właściwie od samego początku, zwalnia aby dać jej czas na dogonienie. Teraz jednak stał i choć nie dawał tego po sobie poznać, pewnie był zniecierpliwiony. Rika zrobiła trzy szybsze kroki. Strażnik odwrócił się w kierunku drogi i szedł dalej. Zwykły, nic nieznaczący pic, ale podziałał. Rika jednak znowu zwolniła. Miała już dość. Poruszała się w ślimaczym tempie. Strażnik znów oddalał się od dziewczynki i po kilku chwilach przystanął. Odwrócił się i ujrzał śliczną, lecz zupełnie zrujnowaną wydarzeniami dziewczynkę, szczerzącą się do niego najładniej, jak potrafiła. W jej oczach nie było zła. Była zaś nadzieja.
-Może mnie poniesiesz?

z/t

[Ichirou]

zapraszam -> http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?p=83152#p83152

[Rika Kari Matsubari]

Dotarła pod szpital. Niewiele się zmienił od czasu, gdy ostatni raz go widziała. Wybuch ptasiego totemu odcisnął na nim swoje piętno i minie jeszcze sporo czasu, nim wszystko wróci do normy. Póki co zrobiono jedynie prowizorkę hamującą zimne powietrze przed dostaniem się na korytarz. Porządne naprawy zaczną się pewnie na wiosnę.
Było zimno, ale stała tak przez kilka minut w bezruchu. Rozgrywała różne scenariusze tego, co zaraz nastąpi. Wzięła haust zimnego powietrza i weszła do środka.
Wewnątrz czuła się gorzej niż zwykle. Jakby wszyscy wiedzieli, kim jest. Wątpliwe, aby któraś z urzędujących teraz na dole pielęgniarek widziała ją tego feralnego dnia. Opowieści o samotnej, zrujnowanej dziewczynie, która jak duch przemknęła wokół tłumu musiały jednak dotrzeć i tu. Oczywiście dużo jest zielonookich dziewczynek. Część z nich ma też pewnie mahoniowe włosy. Ale hej. Patrząc na Rikę wspomnienia tej historii wracały same. Nikt nie miał wątpliwości.
Podeszła do recepcji.
-Szukam takiej pani… blond włosy średniej długości, zawsze uśmiechnięta… ucierpiała w wybuchu – dodała rwanym głosem. Ta ostatnia informacja, niewątpliwie ważna, nie przysporzyła jej przychylności nowej recepcjonistki.
-Skąd mam wiedzieć, kto jest teraz uśmiechnięty? Po tym co się stało, pewnie nikt! – odburknęła. Jej ton niemal kończył rozmowę.
Rika omiotła wzrokiem hol. Szukała pomocy. Chyba ją nawet znalazła.
-Horiuchi. To chyba jej nazwisko.
Podziałało. Panna Horiuchi leży na 1. piętrze. Czas znowu pokonać te przeklęte schody. W tej informacji było jednak coś pozytywnego. Najciężej ranni leżeli na drugim. Owszem, tam kilka sal było teraz niedostępnych i może część najbardziej potrzebujących trzeba było przenieść niżej. Była to jednak nadzieja, której można się było chwycić.
Będąc na piętrze i kierując się do wyznaczonego pokoju myślała, że postradała zmysły. Słyszała dochodzące z oddali śmiechy. Były coraz głośniejsze. Gdy zbliżyła się do sali panny Horiuchi, zobaczyła, że ktoś jest w środku. Rozpędem weszła jednak do środka. Gdyby tego nie zrobiła, może zbiegłaby na dół i nie wróciła tu już nigdy. Spojrzała na łóżko i leżącą na nim kobietę. Miała ochotę przeprosić i powiedzieć, że to pomyłka. Dopiero widok stojącej do niej tyłem dużej postaci przywrócił jej pewność. To Horiuchi. Mimo to z jej twarzy nie znikało zdziwienie. Czyżbym się pomyliła i to jednak nie jest…
-To ja – odezwał się znajomy głos, jakby czytając jej w myślach – Sayaka Horiuchi. Podejdź bliżej.
W tym samym momencie stróż odwrócił się, by zostawić je same. Na jego twarzy nie było już śladów po głośnym śmiechu, który słyszała chwilę wcześniej. Mimo to przez skórę przebijała się namiastka pozytywnych emocji. Pierwszy raz widziała go takiego. Przywitali się, a ten rozczochrał jej włosy. I tyle go widziała.
Podchodząc bliżej rozpoznała 23-letnią kobietę, która dodawała jej otuchy podczas jej pierwszej misji. Później razem wniosły na górę szpitala ukryty ładunek. Dziś Sayaka wyglądała zupełnie inaczej. Wygladała na wykończoną. Jej opadające wcześniej na ramiona włosy dzisiaj ledwo sięgały uszu. Ktoś przyciął je, gdy zajęły się ogniem.
-Przepraszam… - wtuliła się w ramię Sayaki i zalała je mieszaniną łez żalu i szczęścia. Potoczył się mało treściwy dialog, który trwał blisko dziesięć minut. Obydwie brały na siebie odpowiedzialność za to, co się stało. Dochodząc na końcu do wniosku, że żadna z nich nie zawiniła. Tak miało być. Tyle.
-Stałam wtedy tyłem i wybuch pchnął mnie do przodu. Pozostało kilka oparzeń, które już nie zejdą. Na szczęście to nie całe plecy, tylko niektóre miejsca. Gdy upadłam, uderzyłam o coś głową. – pokazała bliznę na skroni. – przez to mogłam zginąć. Ta kreska będzie mi o tym przypominać do końca życia. Na szczęście mogę ją trochę zakryć włosami, a lekarze obiecują, że z czasem nie będzie jej tak mocno widać… Co tak patrzysz? Włosy odrosną! To najmniejszy problem.
-Przez kilka dni nie było ze mną kontaktu – przez kilka dni leżała tu tak, jak Nana… - Obudziłam się dwa dni temu i próbuję wrócić pomału do normalnego życia. Yanagita jest ze mną, gdy tylko może. Opowiadał mi o waszych przygodach. Nie wiem co on o tym myśli, ale ja jestem ci wdzięczna. Nie za schwytanie Rana, ale za powstrzymanie Yanagity. Gdyby to zrobił, nie wiem co by to dzisiaj było…
-Przyjdź tutaj za miesiąc albo dwa. Jak dobrze pójdzie, wrócę już wtedy do pracy. Teraz przepraszam, ale jestem wyczerpana. Mam jak najwięcej spać.
Pożegnały się i zawarły przymierze. Dla małej Riki było to coś wielkiego. Gdy zeszła na dół, zapytała jeszcze o Kuroshiego. Owszem, był wtedy w szpitalu. Został szybko ewakuowany z pozostałymi pacjentami i nic mu się nie stało. Trzy dni temu wypisano go ze szpitala. Rika szarpnęła drzwi wyjściowe i wybyła na świeże powietrze. Przez chwilę zrobiło jej się wstyd, gdy drzwi uderzyły o ścianę. Nie zatarło to jednak tego, co teraz czuła. A czuła się panią świata. Rozpostarła szeroko ręce i zbiegła po schodach. W podskokach wróciła na szlak. Miała jeszcze trochę czasu.

z/w -> "Park" w centrum osady

[Keion]

No i stało się, zaryzykowałem dalsze działanie, ale nic nie poszło tak jak tego chciałem, już pierwszy mój ruch został dostrzeżony przez przeciwnika. Dziadzio choć stary to był bardzo doświadczony i sprawności też mu nie brakowało, szybko po ścianie ruszył w moim kierunku, nie dając się zwieść moim bunshinem. Próbowałem użyć techniki podmiany, ale oczywiście ranna dłoń wcale mi w tym nie pomagała i gdy kończyłem składać pieczęć woła w moje dłonie uderzyło ostrze topora. Zakończyło to moją próbę podmiany, a kolejna rana i tym razem dość poważna sprawiła że straciłem kontrolę nad chakrą odczepiając się od sufitu. Szybko runąłem z hukiem uderzając głową w podłogę, a w moim stanie do zdecydowanie wystarczyło bym wypadł z walki na dobre. Najśmieszniejsze było to że już nie czułem bólu usłyszałem tylko ostanie słowa starcza, po których sądziłem że zostanę natychmiast dobity.
Jak się później okazało mój przeciwnik okazał się być na tyle dobrotliwy że oszczędził mi życie, a przekonałem się o tym budząc się w szpitalu. Gdy się obudziłem obok mojego łóżka przechodziła jedna z pielęgniarek, dzięki czemu w miarę szybko dostałem coś do jedzenia. Niestety nie było to wiele, jak to zwykle bywa w szpitalu, ale jedzenie było na tyle dobre że pomogło mi odzyskać nieco sił i świadomości że zacząłem się interesować swoim zdrowiem. Obejrzałem swoje ciało i sprawdziłem czy nie mam żadnych poważnych ran czy trwałych obrażeń. Ku mojej uciesze wszystko z czasem mogło dojść do normy, no może poza prawą dłonią która była w najgorszym staniem. W tym momencie mogłem jej używać jedynie do korzystania z pomniejszych przedmiotów i w sposób mało sprawnym, ale to dawało mi nadzieję że kiedyś to się zmieni. Bardzo chciałem się wydostać że szpitala i zejść z łóżka, ale jako osoba znająca się na medycynie wiedziałem jak ważne było żebym dał ciału dojść do siebie. -Zaletą tego że tutaj się znalazłem jest to że mogę przynajmniej przemyśleć co zrobiłem źle, a trochę tych błędów popełniłem. Przede wszystkim nie powinienem godzić się na propozycję Pana Hayamaty, po drugie powinienem być ostrożny cały czas, a ja tego nie zrobiłem.-Podpierając głowę rękoma leżałem na łóżku wpatrując się przez długi czas tylko i wyłącznie w sufit, aż zasnąłem. Jednakże nim zasnąłem zdążyłem przeanalizować cały mój dzień od spotkania Pana Hayamaty, aż do momentu w którym straciłem przytomność po upadku na głowę. Kolejne dni aż do wyjścia minęły mi bardzo podobnie, leżałem odpoczywałem i rozmyślałem nad tym czego powinienem się nauczyć, w jakich kwestiach bardziej się rozwinąć, żeby więcej do czegoś takiego nie dopuścić.

[Keion]

Przez cały okres pobytu w szpitalu czas płynął mi bardzo powoli. Dni strasznie się dłużyły, a mi już ciężko było myśleć o tym co mogłem zrobić lepiej. Jasnym dla mnie się stało że mój pobyt w szpitalu jest sztucznie i niepotrzebnie przedłużanie, więc zacząłem się niecierpliwić. Co prawda wciąż nie czułem się w pełni zdrów i nie władałem prawą dłonią tak dobrze jak bym chciał, ale postanowiłem o sobie przypomnieć.
-Czy wciąż jest konieczne, żebym przebywał w szpitalu? -Zapytałem jednej z pielęgniarek podczas obiadu, na co szybko uzyskałem odpowiedź, że musiałbym porozmawiać z lekarzem. Całe szczęście jeszcze tego samego dnia ten mnie odwiedził i od którego dowiedziałem się co nieco jak to że mną jest.
Wiadomość niestety nie była zbyt radosna, ale nie była też tragiczna i musiałem przyjąć ja do siebie.
-Po roku powinienem odzyskać pełnie sprawności w dłoni, mogę też spróbować poszukać pomocy na własną rękę. -Pomyślałem niezbyt zadowolony i postanowiłem spróbować zrobić to po swojemu, bo nie mogłem dłużej przebywać w szpital.
-Dziękuję za otrzymaną pomoc, ale czas na mnie, a to łóżko bardziej pomoże komuś innemu. -Powiedziałem podnosząc się z łóżka i powoli zbierając swoje rzeczy. Wiedziałem że będę tesknił za tym miękkim łóżkiem, ale musiałem je opuścić i udać się w świat.

z/t

[Chise]

Misja C
31/30, cd.


Pokój był niewielki i cichy, nie wyróżniał się niczym spośród dziesiątek mu podobnych w szpitalu jak i tysięcy innych na świecie. Wydawało się, że są zawsze takie same - zimne, pachnące nieco dziwnie i spokojne. Światło padało przez okno, ale ktoś o dobrym sercu zaciągnął firankę, więc nie raziło w oczy. Przy łóżku stał stolik z dzbankiem wypełnionym wodą oraz szklanką, nieco dalej była miska i położony obok ręcznik, standardowe wyposażenie takich pomieszczeń. Rękę miał unieruchomioną w łubkach, ale nie bolała, owiniętą bandażem miał także głowę, ale o niej nie można było powiedzieć tego samego. Łupało w niej, aż dziwne, że huk się nie rozchodził, ale jak to mówią "boli, znaczy, że żyjesz!", co w przypadku Kisho wcale nie było takie oczywiste.
W nogach łóżka miał przewieszoną kartkę, w której lekarze robili notatki co do jego stanu. Zanim się ktoś zjawił i opowiedział o tym, to właśnie tam mógł znaleźć informacje o swoim stanie. Podobno trafił do szpitala nieznacznie oparzony, za to dość znacznie przyduszony dymem, ze złamaną ręką i rozciętą głową. Leżał tu drugi dzień. Podkreślone zdanie mówiło - zatrzymać do rozmowy ze strażą!
I rzeczywiście, niedługo po tym jak lekarze odkryli, że jest przytomny, zjawili się strażnicy. Kobieta z długim, blond warkoczem i szczupły mężczyzna. Opowiedzieli mu, że mężczyzna, którego przywieziono razem z nim odzyskał przytomność pierwszy. Nazywał się Masaru i wraz z przyjacielem byli w podróży z Sogen do Ryuzaku, gdy zostali zaatakowani. Nie wiedział jednak podobno niewiele więcej. Dzieciaki zeznały, że był nieprzytomny, więc uwierzono mu, że był ofiarą tego zajścia. Od tego, co powiedział im młodzieniec zapewne wiele zależało, jednak bez względu na to szybko wyszło na jaw, że jak na niewinnego to szybko zwinął się ze szpitala. I to przez okno.
Dwa znalezione trupy uznano za agresorów, unieszkodliwionych i zabitych w obronie koniecznych lub przez przypadek. I mimo tego, jednak delikatnie zasugerowano by mu się więcej takie sytuacje nie zdarzały w Ryuzaku, gdyż może to nie zostać potraktowane jako przypadek.
Po kilku dniach był wolny i w sumie pewnie na tym by się zakończyła jego przygoda, ale ktoś jeszcze o nim pamiętał. Bukiet polnych kwiatów i kawałek pergaminu obok, z dziecinnie narysowanymi znakami życzeń powrotu do zdrowia. Zaś w środku bukietu, sprytnie ukryty mały rulonik.

Karczma "Kurinuka-me". Gdzie jest Naoki?
M.

I jeśli chwilę nad tym pomyślał, to mógł sobie przypomnieć o tej karczmie. Był w niej.. A dokładnie, to był przy niej.
Tylko czy chce to ciągnąć?

/koniec misji C! Jeśli chcesz, wątek możemy kontynuować na misji C lub B <3 Mam nadzieje, że się dobrze bawiłeś, bo ja i owszem <3 Powodzenia dalej!
Btw, szpital możesz od razu opuścić, tylko nie zapomnij wspomnieć o tym, co powiedziałeś straży.

[Kisho]

Rozszerzył nieco powieki, by zobaczyć odrobinę światła. Miał wrażenie, że właśnie obudził się po przyjemnym kilkugodzinnym spaniu ledwo nad rankiem. Jakże wielkie zdziwienie go spotkało, gdy dosłownie po sekundzie poczuł pulsujący ból w czaszce i częściowo rozchodzącym się po całym ciele, a także dotarło do niego, co właściwie się stało. Migawki wspomnień z opuszczonego budynku nadal tkwiły w jego głowie. Pamiętał, być może teraz nie tak szczegółowo, ale pamiętał co się tam działo i dlaczego. Wiedział też bez zgadywania, gdzie jest. Zaskakująco często trafiał do szpitali i o dziwo wszystkie wyglądały niemalże podobnie. Przynajmniej z zapachu, bo co jak co ale ten zawsze był tutaj specyficzny. Pewnie nagromadzone tutaj medykamenty, bądź inne typowo medyczne przedmioty wydzielały ten charakterystyczny, nigdzie indziej niepasujący szpitalny zapaszek. Skończył jak zwykle poobijany, pewnie ledwo żywy, czyli praktycznie jak zawsze po ofiarowaniu komuś pomocnej ręki. Cóż, tego można było się spodziewać.
Co zabawne, tym razem miał dodatkowo styczność ze strażą i był brany pod uwagę jako sprawca, co należało szybko wyjaśnić i dokładnie wszystko szczegółowo opowiedzieć. Co prawda nie musieli mu wierzyć, mieli takie prawo, więc na zakończenie wspomniał, że jeżeli nadal mu nie wierzą, mogą nająć kogoś z Yamanaka, by prześwietlił mu wspomnienia i tym samym potwierdził jego zeznania. Wtedy mieliby pewność całkowitą, a sam Kisho miałby w pełni czyste konto.
Po kilku dniach odpoczynku i dalszej kuracji wreszcie został zwolniony i oficjalnie mógł opuścić szpital, co nie omieszkał uczynić. Przypadkiem jednak w oczy rzucił mu się rulonik ukryty w kwiatach od bandy dzieciaków, które można by rzec, zgotowały mu ostatnio piekło. Charakterystyczne bazgroły w życzeniach powrotu do zdrowia nie mógłby być przypisane nikomu innemu, ale ten tajemniczy dodatkowy liścik?
Odwinął rulonik, przeczytał krótką informację i aż go zamurowało. Podpis „M.", a także pytanie o Naoki'ego nie mógł być przypadkiem. Masaru chciał się z nim spotkać. Chyba nie wiedział, że choć Kisho początkowo starał się mu pomóc to koniec końców i tak odstawiłby go pod posterunek tutejszej straży. Narobił sobie bałaganu, więc musiał ponieść konsekwencje swoich czynów.
Zapowiadało się więc na to, że niedawana przygoda nadal nad nim wisi i będzie musiał ponownie spotkać się z malcami i podejrzanym, za którym wysłano list gończy. Najpierw jednak wypadałoby uprzedzić straż, że w okolicy jest przynajmniej jeden ze zbiegów, o którym też im ostatnio opowiadał na przesłuchaniu.

z/t -> KLIK

[Kamiyo Ori]

Służba
Misja Rangi D/C dla Nakagome Tsukuyo
26/?

[/center]

Spacer we trójkę, ku miejscowym medykom okazał się być forsowny. Przede wszystkim mnóstwo czasu musiałaś na niego przeznaczyć, bowiem z biedną towarzyszką nie mogłaś sobie specjalnie pozwolić na poskakanie po dachach i szybkie powietrzne skróty, które wszyscy zaznajomieni z fachem shinobi znali i korzystali. Twój dodatkowy ciężar może nie był duży, ale na tyle długo go niosłaś, że ręce zaczynały ci lekko drętwieć. Dobrze, że dziewczynka nie zdecydowała się na jakąś ucieczkę, bowiem naprawdę ciężko było w tym momencie priorytetyzować ją, ponad potencjalną bombę biologiczną, która ciężko dyszała na twoich plecach.

W końcu waszym oczom ukazał się budynek szpitala. Trudno było go przeoczyć. Ogromny, dwupiętrowy budynek górował nad okolicą dzięki otwartej przestrzeni, która go otaczała. Twoja droga ciągnęła się do izby przyjęć, gdzie znajdowały się osoby zajmujące się rejestracją pacjentów. Na wasz widok znalazło się szybko łóżko dla chorego, na które mogłaś go położyć.

- Nie ma czasu do stracenia! Czy poza wami dwoma, ktoś miał z nim styczność? – Pielęgniarka w okularach powoli zaczęła dookoła was krążyć i oglądała was od stóp do głów. Wyciągnęła z fartucha drewniany patyczek i włożyła go do ust dziewczynki, aby zobaczyć jej gardło.

Słownik

Postacie
1) Kupiec
2) Dziewczynka
3) Mężczyzna z nożem
4) Pielęgniarka
Mapa
klik
Inne:

  Ukryty tekst

[Nakagome Tsukuyo]

- Istnieje prawdopodobieństwo, że tak. Był w jakimś przyczółku dla bezdomnych. Co więcej, podano mu jakąś substancję, określoną jako "lekarstwo", wątpie, aby nim było. - odparła, składając natychmiastowo raport z sytuacji, nawet, pomimo że pielęgniarka nie była jej bezpośrednim przełożonym. - Prosiłabym jeszcze o możliwą dezynfekcję tych monet, ta dziewczynka je trzymała. Nie znam się na chorobie, ale wolę być ostrożna. - dodała po chwili, wyciągając zebrane monety z kieszeni płaszcza... Po tym jedynie już stała w bezruchu, będąc gotową do ewentualnego przebadania i potraktowania medycyną.
Ale na razie była zadowolona... Udało się tutaj dostać, ograniczając możliwość zarażenia innych do minimum. Był to duży sukces, z tego można było być dumnym. Teraz jednak pozostawała kwestia innych osób narażonych na to dziecko, a także nieznanego sprzedawcy tego "lekarstwa". Była niemal pewnym, że taka rzecz była zbyt droga, by kupić ją w jakiś podrzędnych slumsach... Więc czym to było...?

[Kamiyo Ori]

Służba
Misja Rangi D dla Nakagome Tsukuyo
28/?

[/center]

- Mam odkazić monety? - Pielęgniarka zapisała wszystko w swoim kajeciku i popatrzyła na ciebie groźnie. - Chyba zdajesz sobie sprawę, że musisz przejść kwarantannę. – Pokręciła głową. – Byłaś wystawiona na działanie tego patogenu i na dodatek trzymałaś chorego. Wszystkie musicie zostać na obserwacji. – Westchnęła ciężko. – I ja zresztą również.

- Musicie obie udać się do oddziału zakaźnego. - Zza biurka wyciągnęła skrzyneczkę i wyciągnęła z niego dwa worki.- Tam dostarczą wam nowe ubrania, a wszystkie wasze przedmioty musimy odkazić.

Potem było już z górki. Długi korytarz do wydzielonej sekcji szpitala. Ludzie w maseczkach na twarzy i rękawicach na dłoni. Wszędzie panowała czystość i sterylność. Nie było miejsca na jakiekolwiek ekscesy.

Zostaliście rozdzieleni, dziewczynkę zabrano do oddzielnego pokoju pod obserwacje. Została umyta i nakarmiona. Chyba wreszcie jak uświadomiła sobie, że jej braciszkowi nic nie grozi, to może sobie pozwolić na chwilę wytchnienia. Jedzenie zniknęło błyskawicznie. Po tym wszystkim padła na szpitalne łóżko i zasnęła.

Ty natomiast dobrze wiedząc, że regulamin w sytuacjach zagrożenia epidemią powodował, że legalne służby medyczne nabierały wyższych uprawnień niż twój autorytet. W takiej sytuacji musiałaś poddać się temu traktowaniu, by móc wrócić do dalszej służby. Ale czy po kwarantannie będzie do czego wracać? To już tylko zależy od ciebie.

MISJA ZAKOŃCZONA Sukcesem(?) Dodatkowe informacje: Kwarantanna potrwa 4h czasu, możliwość kontynuowania wątku w misji C

Słownik

Postacie
1) Kupiec
2) Dziewczynka
3) Mężczyzna z nożem
4) Pielęgniarka
Mapa
klik
Inne:

  Ukryty tekst

[Nakagome Tsukuyo]

Niebieskowłosa dziewczyna obecnie wpatrywała się w sufit pokoju szpitalnego, w którym się znajdowała. Jej pozbawione życia, czerwone oczy jedynie wierciły swym spojrzeniem przestrzeń nad sobą w wyraźnym zastanowieniu… Mimo że jej apatyczna mimika twarzy tego nie pokazywała, właśnie miała w głowie mały mętlik i zmartwienia. Czy była chora? Jeśli tak to, co dalej? Najwyraźniej łut szczęścia, który ocalił ją przed śmiercią ze strony tej plagi – skończył się w najmniej oczekiwanym momencie, w końcu i ona musiała paść pod naciskiem niespodziewanego ataku. Teraz jedynie nie skierować się do grobu tak jak rodzice… Oni, tak samo jak i reszta jej przodków nie byłaby dumna, gdyby teraz tak po prostu dała się zaprowadzić do grobu przez jeden patogen. Nie po to kontynuuje rodzinną tradycję i służy prawu, jak tylko może – będąc ostrzem sprawiedliwości, by teraz po prostu pęknąć od czegoś… Takiego?
Tsukuyo gwałtownie pokręciła głową, przybierając nieco bardziej zirytowany wyraz twarzy. Była pewna jednego – niezależnie od tego czy jest chora, czy nie, nie ma zamiaru tak po prostu skończyć tej tradycji! Jeśli nie ona, to kto będzie trzymał to brzemię na karku?! To jest jej przeznaczenie, a także misja… A dobry pies, będzie dbał o swoje życie, by móc dalej służyć swemu panu. Tak powinno być i tak będzie. Nie ma innej możliwości i nigdy nie zaistnieje. Niezależnie od okoliczności.
- W imię Absolutnej Sprawiedliwości. – mruknęła pod nosem, przypominając sobie swoje główne paliwo, by dalej robić, to co robi. W tym mieście dalej jest dużo brudu, który trzeba dokładnie wymyć… Cięciem miecza wycelowanym w kark. Nie ma innej możliwości. Mimo wszystko, strażnicy miejscy tacy jak Ona, niosą na swoich barkach sprawiedliwość i prawo tego miasta, a nie ma zamiaru opluć tych wszystkich, którzy się poświęcają i którzy się poświęcili, po prostu rezygnując z tego. Postanowione… Jak tylko stąd wyjdzie, będzie czas na powrót do pracy. I z tą myślą, motywując swój rozdarty umysł, zamknęła powoli oczy, by odpocząć i uporządkować swoje myśli w śnie.

[Nakagome Tsukuyo]

Kwarantanna minęła... Wyniki podobno były pozytywne, co uspokoiło Nakagome. Mogła się teraz w spokoju skierować do swojego miejsca zamieszkania, a następnie zgłosić się ponownie do pracy - meldując gotowość do działań operacyjnych.
Podziękowała skinięciem głowy lekarzom za ich pracę, a następnie spokojnym krokiem ruszyła się przebrać - by wrócić do swoich zdezynfekowanych ubrań. Trochę czasu zajęło jej przebranie się - najwięcej uwagi potrzebowały zakolanówki, których związanie z boku chwilę zajmowało... Będąc już ubraną w mundur, opuściła w końcu mury szpitala, kierując się w stronę obrzeż miasta - przy tym myśląc nad kolejnymi rzeczami do zrobienia, dzisiejszego dnia.

z/t

[Uzumaki Hibana]

Miała dobrą pozycje i dość chakry, te dwie rzeczy przesądziły o tym małym zwycięstwie.
Odetchnęła z ulga, gdy ogień dosięgnął wilków, oszczędzając konie, a dzikie zwierzęta zginęły lub uciekły do lasu. Wszystko ułożyło się po jej myśli. Trochę żal było jej wilków, ale były priorytety: najpierw Onna, potem reszta. Miała przynajmniej nadzieje, że ocalałe z watahy pożywią się potem padlinką.
Rozejrzała się po okolicy, żaden z jej klonów się ostał. Spełniły swoją role, więc nie były już potrzebne. Chociaż... mogły by pomóc w łapaniu koni.
Hibana zeskoczyła z wozu i w pierwszej kolejności pobiegła do Onny. Konie są zwierzętami stadnymi, więc miała nadzieje, ze po uspokojeniu własnego konia, ten drugi również zrozumie, że kobieta nie jest jego wrogiem i może jej zaufać. Hibana może nie była specjalistką od koni, ale coś z dzieciństwa jeszcze pamiętała.
Kiedy udało się opanować i uspokoić oba zwierzęta – z pewnością były wzburzone po tej całej ucieczce – upewniła się co stanu Araty, a następnie przeszła do zaprzęgania. Wóz był dedykowany dla jednego konia, więc na początek przywiązała Onne, a następnie sprawdziła, czy będzie w stanie sam ciągnąć wóz z dodatkowym balastem. Była by to najlepsza z możliwości, ponieważ wtedy mogłaby prowadzić drugiego konia luźno i zmieniać je, gdy ciągnący się zmęczy. To pozwoliło by zaoszczędzić sporo czasu na odpoczynek.
W przeciwnym razie, była zmuszona wprowadzić zmiany w systemie wiązania, tak, aby wóz mogły ciągnąć dwa konie. W końcu, nie mogła zostawić Araty. Ktoś musiał robić za świadka.
A mówiąc o świadkach... Hibana przypomniała sobie, że będzie musiała udowodnić władzom Ryuzaku, że doszło do starcia. Ale nie zamierzała odcinać chłopakowi głowy, byłby to zbyt nie poręczny, w dodatku śmierdzący pakunek. Ściągnęła jednak jego bandanę i przeszukła jego rzeczy w poszukiwaniu czegoś co mogłoby potwierdzić jego powiązania z Aburame. Jeśli nic nie znalazła, wzięła tylko chustkę. Względnie uprzątnęła pole bitwy, a następnie odjechała w stronę ziemi obiecanej.

Dalsza droga odbyła się już bez większych problemów. Arata wciąż dychał, i konie dawały sobie rade. Ona sama, co prawda, była zmęczona po walce, ale jakoś szła naprzód. Minęli granice i dotarli do stolicy.
Nigdy wcześniej nie była w tym mieście, ale szybko poczuła z nim dziwną więź. Cieszyła się, że tu jest. Czuła się jakby lata upłynęły od jej dołączenia do wojny. Cały ten czas, myślała tylko o dotarciu do Ryuzaku. I oto jest!
Nagle spadł z niej cały stres i lęk, czuła się bezpiecznie. Oczy jej się zaszkliły, a nogi ugięły, ale powstrzymała się żeby nie upaść i nie płakać.
Teraz, już tylko...
Obejrzała się na stojący za nią wóz. Konie wyglądały na zmęczone, ale chyba i one rozumiały, że to koniec trasy. A Arata... chyba było z nim coraz grzej.
Prawdę powiedziawszy, nie wiedziała gdzie powinna się teraz udać. Komu zgłosić dostawę? Stanęła na środku ulicy, jak zagubione dziecko i myślała co dalej. Dlaczego nie zapytała przed wymarszem? A no tak, bo myślała, że któryś z pozostałych będzie wiedział. Któryś z tych zabitych.
No nic, westchnęła. Arata był w kiepskim stanie, a leki z wozu i tak powinny docelowo trafić do szpitala, więc tam się udała.
Natychmiast po dotarciu, zawołała jakąś pielęgniarkę, żeby zajęli się jej towarzyszem, a sama została na zewnątrz. Nie wiedziała kto ma odebrać leki, więc chwilowo zajęła się końmi. Chciała odpiąć chociaż Onne. Teraz, gdy nie była na nim Araty, wóz mógł ciągnąć tylko jeden koń.
Liczyła, że ktoś się nią zainteresuje. Jeśli jednak nic takiego nie wystąpiło, sama zaczęła zaczepiać ludzi – wyglądających na lekarzy, lub urzędników – czy nie spodziewają się dostawy z Midori.