Szpital

[Harikotto]

Tak wiele czasu leżałeś teraz w samotności jedynie w towarzystwie swoich sennych majaków, że rozróżnianie ich od świata rzeczywistego stanowiło dla ciebie spory problem. Tak naprawdę to, co miałeś za rzeczywistość, również mogło być tylko snem i ułudą. Wielokrotnie zapewne słyszałeś fascynujące i niewiarygodne historie, które w finale bajarz pointował: "Okazało się, że to wszystko, to był tylko sen". Na początku to zdanie wywierało niesamowity wpływ na jakość opowieści. Z czasem jednak mogłeś zacząć dostrzegać, że jest to jedynie łatwy i tani trik, który ma mamić naiwnych i łatwowiernych słuchaczy. Tym razem jednak widziałeś, że jeśli ktoś odnośnie czegokolwiek powiedziałby ci, że to był tylko sen, uwierzyłbyś temu komuś. Tak długo bowiem spałeś i majaczyłeś, że nie mogłeś być do końca pewien niczego, co jest prawdziwe, a co siedzi tylko w twojej głowie.
Gdy kobieta, która zdawała ci się nierzeczywistym aniołem, wyszła z pokoju, zabierając światło, na długi czas pogrążyłeś się w ciemności. Nie wiesz na jak długo i nie wiesz, czy byłeś świadomy, czy też spałeś. Gdy jednak wyblakłe światło zaczęło nieśmiało wpadać przez zasłonięte okno, drzwi do twojej sali znów się otworzyły i wszedł starszy łysy mężczyzna z siwą brodą wraz z kilkoma młodymi ludźmi.
- Tutaj natomiast mamy pacjenta, ewidentnie shinobiego. Jak państwo doskonale zapewne wiecie, shinobi są szczególnie trudnym przypadkiem pacjenta. Czy ktoś będzie w stanie odpwoeidzieć mi, dlaczego tak jest? - powiedział mężczyzna w stronę młodzieży.

[Kisuke]

Choć tak niewiele w tym momencie pojmował, to wszystko wydawało się takie spokojne. Zazwyczaj miał mnóstwo rzeczy do zrobienia, jeszcze więcej obowiązków oraz czuł, że to co robi jest niewystarczające dlatego musiał starać się jeszcze bardziej. Gdy miał wolną chwilę, natychmiastowo wykorzystywał ją na kolejne treningi. Gdy miał przerwę od treningu, starał się pomagać ludności cywilnej. Zamknięte koło służby, z której nigdy nie schodził. Praktycznie nie robił sobie przerw, trochę nie dbał o siebie, czego efekty były teraz widoczne. Jego ciało po prostu odmówiło mu posłuszeństwa. Czy to była śmierć i przejście razem z Bogiem Śmierci do innego świata? Kształt, który widział nie pasował mu do opisów Shinigamiego, o którym tyle słyszał. W takim razie musiał to być sen. Niezwykle potrzebny sen.

Stukot kopyt o utwardzoną, przez wiele wóz oraz podróżników, drogę to kolejna z rzeczy, o których sobie przypomniał. Po opuszczeniu Gokiburi wybrali się wozem w daleką podróż. Krajobraz, choć nieznacznie, zmienił się kilkukrotnie. Zapewne musieli minąć przynajmniej jedną krainę. Ich karawana nie była zbyt duża. Jeden shinobi jako ochroniarz, kupiec oraz jego wóz wyładowany towarem. Trochę waz, dzbanów, chyba jakieś skrzynki, może kilka dodatkowych worków. Nic specjalnego, ale dla tego kupca to mógł być cały dobytek, a skoro potrzebował ochrony, to od powodzenia tej wyprawy mogły zależeć jego dalsze losy. Chyba właśnie o tym prowadzili rozmowę. O przetrwaniu w tym trudnym świecie, o niesprawiedliwości, o ninja oraz możliwości kontrolowania przez nich chakry. Temat bardzo rozległy, a dla wielu niezwykle drażliwi. Zwykli ludzie, którzy mieli ambicje, byli niezadowoleni, że ninja bez większego wysiłku może czynić takie cuda, a oni muszą biedować. Wielu bandytów także korzystało z chakry, co sprawiało, że zwykli chłopi byli pozbawieni szans w starciu z nimi.

-Co?- Nie był w stanie nic powiedzieć, dlatego pytanie to wybrzmiało tylko w jego myślach. Jakiś dziwny głos zabrzmiał w okolicy. Kisuke po otwarciu oczu ponownie ujrzał biel tego pomieszczenia. Tym razem było chyba znacznie jaśniej. Okno było jednak zasłonięte, a przebijały się wyłącznie pojedyncze promyki światła. Mimo tego Hiroe czuł się tak jakby wszystko go oślepiało. Najwidoczniej przyzwyczaił się do całkowitych ciemności, a teraz jego oczy będą potrzebowały chwilki. Nie potrzebował jednak pełni wzroku aby zorientować się, że do jego pokoju, czyli tego w którym się znajdował, bo z całą pewnością nie był to jego dom, wparowało kilka osób. Większość bardzo podobnych, w młodym wieku i jeden starszy. To właśnie tamten im przewodził, opowiadając im jakąś historię oraz zadając pytania. Kisuke próbował szerzej otworzyć oczy, aby wreszcie jego wzrok przyzwyczaił się i mógł coś normalnie zobaczyć. Do podniesienia się na łokciach, czy wydania z siebie jakiegoś odgłosu nie miał siły. A jednak jego ciekawość próbowała te problemy przezwyciężyć i nie dawała mu spokoju, zmuszając go do prób podjęcia jakiś działań.

[Harikotto]

Będąc shinobim nieustannie byłeś w pracy. Nawet, gdy chciałeś odpocząć, musiałeś czuwać. Ktoś w końcu mógł potrzebować nagle pomocy, a twoim obowiązkiem było jej udzielenie. Nieustannie więc się doskonaliłeś i pomagałeś innym, nigdy nie znajdując czasu dla siebie. To zadziwiające, że dopiero ciężkie rany i wycieczenie organizmu zmusiły cię do chwili wytchnienia. Nie ukrywajmy jednak. Najprawdopodobniej leżałeś wciąż w łóżku tylko dlatego, że sił miałeś jedynie tyle, aby ewentualnie coś powiedzieć, czy zjeść.
Starszy mężczyzna, po przyjrzeniu się mogłeś stwierdzić, że najprawdopodobniej jest uzdrowicielem w szpitalu, zrobił dłuższą pauzę, jednak nikt z młodych ludzi nie raczył odpowiedzieć na jego pytanie. Kontynuował więc:
- Shinobi bardzo często mają dziwnie wypaczone przez czakrę organizmy. Zazwyczaj też nie chcą zdradzić w jaki sposób. Za każdym razem gdy trafi się wam więc leczyć shinobiego musicie postępować ostrożnie. Nigdy nie wiecie, co może was w nim zaskoczyć. Ten pacjent na przykład użyczył swoje ciało tysiącom robaków, które w nim mieszkają. Nie mam pojęcia dlaczego. W trakcie operacji i leczenia jego ran były one bardzo agresywne. Musieliśmy postępować więc nad wyraz ostrożnie. Pamiętajcie więc, żeby każdy przypadek shinobiego traktować wybitnie indywidualnie. Skoro jednak widzę, że nasz pacjent się obudził... Jak się pan czuje proszę pana? Przez kilka chwil poważnie nas pan zaniepokoił. - ostatnie zdania zostały skierowane w twoją stronę.

[Kisuke]

Praca była dla niego wszystkim. Nie miał i nie znał innego życia, poza tym które wiódł. Skupiony na pomaganiu innym, nigdy nie przejmował się swoją własną sytuacją. Nie marudził gdy został zraniony, bo najpierw należało odprowadzić przestępczynie do klanu. Nie udał się do szpitala na hospitalizację, aby wyleczyć swoje rany, bo konieczna była jego asysta w kolejnej misji. Teraz pewnie też chciał się podnieść i ruszyć pomagać ludziom albo złapać jakiegoś bandytę, który grasuje na szlaku. Była jednak jedna jedyna przeszkoda, która mu to uniemożliwiała i sprawiała, że w dalszym ciągu nie zmienił on swojej pozycji. Jego stan zdrowia nie pozwalał właściwie na cokolwiek. Brak sił był dołujący, ale była to też solidna lekcja dla niego samego. Musiał się zmienić, jeśli dalej chciał pomagać innym. Jego, stosowana do tej pory, metoda nie działała optymalnie. Wymagała korekt. Musiał ewoluować, jeśli chciał przetrwać.

Kolejne wspomnienia wracały do niego. Rozmowa z kupcem zeszła na temat starszej kobiety, którą spotkali po drodze. Ona także trudniła się handlem, a do tego jej wóz był niesamowicie obładowany. Kimura, bo tak miał nazywał się towarzysz podróży młodego Aburame, przywitał się ze staruszką machnięciem, ale nie porozmawiali właściwie ani przez chwilę. Hiroe miał jednak okazję usłyszeć bardzo ciekawą historyjkę o przeszłości tej kobiety. Kupiec postanowił podzielić się informacjami na temat jej przeszłości oraz tego jak za młody dorobiła się niezłej fortuny. Kisuke błędnie wtedy założył, że musiała produkować bardzo dobre tkaniny. Prawda okazała się jednak bardziej przyziemna. Prowadzenie burdelu i paranie się najstarszym zawodem świata było jej sposobem na przeżycie w tym świecie. Niestety i nad nią zawitało fatum. Straciła praktycznie wszystko i musiała zaczynać od nowa, a że lata mijały, to i zmiana zawodu była koniecznością. Jak widać ludzkość jest jednak na tyle wytrzymała i przyzwyczajona do trudnych warunków, że odnajdzie się w nawet największej dziurze i po największej porażce.

-Chyba... Dobrze- Skłamał. Czuł się fatalnie, ale nie lubił marudzić. Aby utwierdzić innych, że mówi prawdę, spróbował podnieść się nieco na łokciach. Nie bardzo rozumiał w czym właśnie ma okazję brać udział, ale wyglądało mu to jak jakieś szkolenie. Trening Iryoninja? Opisywał dość szczegółowo organizmy shinobi, co jednak wskazywało na zwykłych medyków. W uszy rzucił się jednak fragment o robakach. Czyżby grzebali mu w jego ciele? Nic dziwnego, że Kikaichu się burzyły na każdą próbę ingerencji. Może na nim eksperymentowali? Coś mu chcieli zrobić? Kikaichu były w dużo lepszej kondycji od niego, choć i one odczuły słabość swojego nosiciela. Chyba próbowały go bronić nawet bez jego ingerencji. Kisuke spojrzał pytającym wzrokiem na wszystkich zebranych. Nie zadał pytania, ale jednak był ciekaw wyjaśnień odnośnie swojej sytuacji.

[Harikotto]

Brodatemu mężczyźnie zadrżał kącik ust, gdy usłyszał twoją odpowiedź. Wyglądało to trochę tak, jakby niemal idealnie powstrzymał się od parsknięcia.
- Obaj wiemy, że pan kłamie. Czeka jeszcze pana przynajmniej kilka dni odpoczynku. Przeforsował pan swój organizm kolejnymi ranami, brakiem rekonwalescencji i życiem w ciągłym napięciu i stresie. Obaj jednak doskonale wiemy, że nie przyzna się pan do tego. Spędzi pan w naszym szpitalu tyle czasu ile pan zechce. Za parę dni zapewne uda się panu zrobić to nawet na własnych nogach. Wiem, że nawet te parę dni, dobrze panu zrobi. Kilka porządnych posiłków, spokój i odpoczynek, to zawsze kilka dni oddechu dla pańskiego organizmu. Później pójdzie pan nadwyrężać się ponownie, aż w końcu znów pan przesadzi i wróci do nas na kilka dni. - skończywszy mówić do ciebie odwrócił się do towarzyszących mu młodych ludzi - Zapamiętajcie państwo. Shinobi rzadko kiedy będą marudzić i mówić prawdę odnośnie swojego stanu. Nie dość, że ich organizmy bywają dziwne, to w dodatku oni sami nigdy nie powiedzą dokładnie, co im dolega. Nigdy też nie będą chcieli stosować się do wszystkich waszych zaleceń. Leczenie shinobiego z miejsca skazane jest na porażkę i musimy się skupić na tych kilku dniach, gdy nie może wstać, aby zrobić co w naszej mocy.

[Kisuke]

Przerwa w czasie wypowiadania dwóch słów i syknięcie z bólu podczas podnoszenia się na łokciach były gwoździem do trumny tego kłamstwa. Nie trzeba było być lekarzem, żeby stwierdzić fatalny stan Kisuke. Co prawda nie zapowiadało się na to, żeby umarł im tutaj teraz, ale do kicania po dachach budynków będzie jeszcze musiał poczekać. Brodacz postanowił pójść na całość i z maksymalną szczerością, aż do bólu, wyznał Kisuke jego obecną sytuację. Kilka dni przymusowego odpoczynku nie było tym z czego ninja by się cieszył. Wyglądało jednak na to, że ten mężczyzna ma w tym starciu niespodziewanego sojusznika, z którym Hiroe nie mógł wygrać. Ranne, zabandażowane ciało samo domagało się odpowiedniej przerwy, a ból który przeszywał go przy nawet najmniejszym ruchu potwierdzał słowa medyka.

-A gdzie... Gdzie jestem?- Nie miał siły na kłótnie, tym bardziej, że tłum, który stał w tym pomieszczeniiu nieco go peszył. Zamiast przyglądać się kolejnym z młodych słuchaczy, odwrócił wzrok gdzieś w bok, licząc, że dostrzeże jakieś okno. Szczegółowość co do obecnych w jego ciele robaków wskazywała, że raczej nie było to Kaigan ani żadne z miejsc będące pod jurysdykcją Aburame, bo Ci od urodzenia doskonale wiedzieli o Kikaichu. A jeśli nie był u siebie, to oznaczało to, że mógł znajdować się na wrogim terytorium. W czasie podróży nie pamiętał dokąd dojechali, bo póki co przypominał sobie tylko kolejne fragmenty rozmowy,

[Harikotto]

Tym razem mężczyzna już się nie powstrzymywał, tylko szeroko i kpiąco się do ciebie uśmiechnął:
- Tak świetnie się pan czuje, że nie wie gdzie jest? Cóż, przybył pan do nas nieprzytomny, to i nie ma co się dziwić Jest pan w Lecznicy pod wezwaniem wielkiego Shinigamiego, przy Miejskiej Akademii Lekarskiej Ryuzaku no Taki. Tak wiem, że nazwa jest nico niefortunna, jednak jak się okazuje istnieją istotni lobbyści, którzy nie pozwalają rajcom miejskim jej zmienić. Zapewniam jednak, że dokładamy wszelkich starań, aby odwiedzający nas ludzie jak najrzadziej spotykali się z naszym patronem. Jeśli byłby pan w stanie się podnieść i wyjrzeć przez okno, mógłby pan dostrzec nasze słynne targowisko. Towarzyszący mi młodzieńcy i niewiasty o tak podkrążonych, jak mniemam od niewyspania, oczach, to adepci akademii. Proszę się nie obawiać, nie dopuszczę ich do pana tak długo, aż nie będę w stu procentach pewien, że pana nie skrzywdzą, a więc pewnie przez następne kilka lat jest pan bezpieczny.

[Kisuke]

Mina tego faceta mówiła wiele, a jednak Kisuke go nie obserwował. Wodził wzrokiem po obecnych za oknem drzewach, po ścianach w pomieszczeniu czy wreszcie po drobnych nierównościach na suficie. Tak jakby to właśnie te elementy były ciekawsze od jego rozmówcy, który przecież miał wiele ważnych rzeczy do przekazania. Ninja jednak w żadnym razie go nie ignorował, wprost przeciwnie, oczekiwał wielu wyjaśnień z jego strony. A te wreszcie zostały wyjawione młodzieńcowi pochodzącemu z Kaigan. Okazało się, że znajduje się w Lecznicy, która oddaje się pod opiekę Boga Śmierci. Ironiczna nazwa, choć medyk szybko wyjaśnił, że pomysł ten jest sprawą zupełnie od niego niezależną, a w grę wchodziła lokalna polityka. Jak zwykle. Tyle problemów na tym świecie, a tutejsze władze wolą skupiać się na nazewnictwie. Szybko też dowiedział się w jakim regionie przebywa. Ryuzaku. Dobrze pamiętał to miejsce. Jak widać pierwsze wrażenie było słusznym. Ale nie na tym miał się teraz skupiać. Jeszcze do niego nie docierało, że zamartwianie się takimi sprawami pośrednio doprowadziło go do takiego stanu.

-Jak tutaj trafiłem?- Żarty trzymały się tego mężczyzny bardzo mocno, ale Kisuke wydawał się na to całkowicie odporny. Nigdy nie był raczej osobą zbyt markotną, ale teraz wychodziła z niego jego posępność i przygnębienie. Kiedyś zareagowałby śmiechem na te żarty, ale w tym momencie jakoś do niego nie docierały.

-Mam nadzieję, że nie narobiłem nikomu problemów. Jak tylko będę w stanie się podnieść, natychmiast zwolnię łóżko- Mogło być wielu innych potrzebujących albo nawet umierających, którzy potrzebowaliby pomocy lekarskiej i wolnego łóżka. Łóżka które on teraz zajmował przez całą serię swoich własnych błędów. Sporo obserwujących go par oczu mogło w tym momencie opatrywać biedniejszych i rannych, a tymczasem stali tutaj i jakoś tak do shinobiego nie dotarło, że są oni tylko przyuczani i jeszcze niewiele sami mogą zrobić.

[Harikotto]

Słysząc twoje słowa, mężczyzna parsknął ze śmiechu. Paru studentów, najwidoczniej tych bardziej lizusowskich widząc to również zaimitowało śmiech, jednak słychać było, że nie robią tego szczerze i najprawdopodobniej nie rozumieją do końca z czego śmieje się lekarz.
- Jak państwo widzicie, ów pacjent w pełni potwierdza moje stereotypy na temat pacjentów-shinobich. Wbrew temu co powiedziałem, wbrew temu jak bardzo potrzebuje odpoczynku, chce opuścić nas najszybciej, jak będzie to możliwe. My natomiast mu na to pozwolimy. Nie jesteśmy w stanie go zatrzymać, w końcu to shinobi. W ten sposób pacjent przybył do nas nieprzytomny przyniesiony przez dobrego obywatela i opuści nas w niewiele lepszym stanie. Może pan bowiem dziękować wszystkim bogom świata. Miał pan szczęście i ktoś przyniósł tu pana, gdy był pan nieprzytomny.

[Kisuke]

Grupka młodszych ludzi zapewne była podwładnymi starszego, co natychmiast zasugerowała próba podlizania się poprzez powtórzenie śmiechu po swoim szefie. Brodacz miał niesamowity ubaw z każdego słowa Kisuke, zaś ninja jedynie próbował poskładać do kupy całość. Nie było to proste, bo zamiast otrzymać konkretną odpowiedź, otrzymywał kolejne pogardliwe odzywki. Może przyczyny trafienia tutaj nie były zbyt mądre, może próba szybkiego wyjścia stąd także, ale już wystarczająco dostał w kość żeby to zrozumieć. Może taka jednak miała być jego kara za ciągłe skupianie się na innych? Może chociaż przez jakiś czas powinien skupić się wyłącznie na sobie?

-Dziękuję za pomoc i uratowanie mi życia. Postaram się potraktować pańskie uwagi poważnie i wyjdę dopiero gdy poczuję się dużo lepiej- Wykłócanie się nie miało tutaj sensu, medyk zachowywał się nieodpowiednio i nieprofesjonalnie, ale jednego nie można mu było odmówić. Miał rację. A Kisuke to wiedział, dlatego jak przystało na niego, zgodził się z argumentacją drugiej strony. Oczywiście tak jak miał to też w zwyczaju, podziękował za udzieloną mu pomoc. Był niezwykle wdzięczny w takich sytuacjach, a tutaj chodziło przecież o jego życie. Dumę musiał schować do kieszeni, a własne ambicje i cele na chwilę odsunąć na bok. Hiroe potrzebował dużo czasu na przemyślenie swojego zachowania oraz tego co zrobić, żeby chociaż na chwilkę odciąć się od monotonii swojego życia. Musiał być wierny klanowi, ale martwy na nic im się nie przyda. Trudny dylemat i jeśli nic mu niespodziewanego nie spadnie z nieba, to będzie miał nie lada zagwozdkę.

[Harikotto]

Tym razem ponownie mężczyzna nieco się roześmiał, przy czym odniosłeś wrażenie, że było tutaj już odrobina zaskoczenia i być może nutka podziwu.
- Ha! Shinobi, który słucha zaleceń lekarza. Jak opowiem o tym kolegom, to mi nie uwierzą! Naprawdę dobre. Chciałbym wierzyć pańskim słowom, jednak zbyt często już moja wiara okazywała się błędem. Cóż, jest jednak tylko jeden sposób, aby się przekonać o słuszności tego, co pan mówi. Pożyjemy zobaczymy. Wielu shinobich już mi tak obiecywało, jednak chyba żaden jeszcze mi nie dotrzymał słowa. Kto wie, może pan będzie pierwszym wyjątkiem? Tak czy siak, mam nadzieję, że nie ostatnim. Wam shinobim przydałoby się trochę odpoczynku. - skończywszy mówić odwrócił się i wyszedł z sali pozostawiając cię samego ze swoimi myślami.

[Kisuke]

-Ma Pan całkowitą rację... Teraz... Teraz to dostrzegam- Przyznał mu rację. Zazwyczaj tak robił, nie był zbyt konfliktową osobą. Teraz jednak nie było to wyłącznie uznanie racji drugiej strony dla świętego spokoju. Rzeczywiście zgadzał się z tym co próbował on mu przekazać. Ninja rzucali się zawsze na głęboką wodę, nie dbając o siebie, wielu nie dbało tym bardziej o innych. Nie taki jednak powinien być przykładny ninja, który chce dbać o obywateli. Ryzykowanie życia miał wpisane w swój zawód, ale w sytuacji gdy mógł odpuścić aby skupić się na sobie - powinien to zrobić. Teraz Kisuke potrzebował długiego odpoczynku, a medyk wraz ze swoimi podwładnymi opuścili pomieszczenie. Hiroe mógł zasnąć w spokoju. To była konieczność.

Minęło kilka długich dni, a Kisuke jednak spełnił złożoną obietnicę i opuścił szpital dopiero, gdy całkowicie wydobrzał. Jeśli porównać jego obecny stan, z tym jaki był gdy tutaj dotarł lub gdy się pierwszy raz obudził, to właściwie były całkowicie różne. Teraz jednak ciągłe omdlenia, zmęczenie organizmu oraz ogólna niewydolność były jedynie wspomnieniem. Bardzo mocnym wspomnieniem i jeszcze mocniejszą lekcją. Przyszedł jednak czas na opuszczenie tego miejsca, zebrał swoje rzeczy, poszedł pożegnać się z medykiem, jednak nie mieli okazję na dłuższą rozmowę, bo ten był obecnie zajęty. No to można było ruszać do domu.

[z/t]

[Ario]

Ario wszedł do szpitala wraz ze swoim oporządzeniem i podszedł do recepcjonistki. O tej godzinie poczekalnia była w miarę pusta, a on sam wyglądał jak kombinacja kogoś, kto przeżył wybuch, z jakimś tragarzem lub handlowcem. Chłopak wątpił, czy ktokolwiek tutaj mu pomoże, ale z drugiej strony chciał mieć to już z głowy. Teraz każda chwila dla niego była ważna, stąd nie chciał niczego przedłużać.
- Ym... - mruknął podchodząc do recepcjonistki, która z dziwną dla niego uprzejmością zapytała, w czym może pomóc.
- Nazywam się Ario i prawdopodobnie jestem chory. Jestem też medykiem, ale znajomi kazali mi tu przyjść, więc przyszedłem, by się zbadać. - powiedział spoglądając na reakcję kobiety. Ta jednak musiała być dość dobrze zaznajomiona z podobnymi przypadkami, ponieważ odrazu zaprosiła go pod konkretny pokój.

Kunisaku był trzeci w kolejce, przed nim była dziewczyna w jego wieku z chyba złamaną ręką, bo trzymała się za nią dość mocno, o czym świadczyły sińce wokół przedramienia. W pierwszej kolejności Ario by zaproponował, że momentalnie jej to naprawi, jednakże wtedy przypomniał sobie, że nie bardzo powinien korzystać z chakry, dopóki nie dowie się co dokładnie się dzieje. Tak więc nieświadomie to był pierwszy raz Ario, kiedy to nie pomógł komuś w potrzebie. Też nie chciał wchodzić w kompetencje innych, a przede wszystkim myślami był gdzieś indziej. Gdy po niej wszedł do środka jakiś starszy mężczyzna z dzieckiem, potem nadeszła kolej Sentokiego.

Ario został przywitany przez staruszka, który kazał mu się położyć na stole i używając trochę - według Ario - archaicznego podejścia do medycyny, zbadał go od góry do dołu. Cała wizyta przebiegła dość standardowo, jednakże finalna diagnoza nie rozwiała żadnych większych wątpliwości. Kunisaku został skierowany na oddział, gdzie miał przenocować, a lekarze mieli go obserwować. Dostał również zioła i medykamenty, które miał zażywać kilka razy dziennie i zostały zalecone oczywiście standardowe rzeczy takie jak nie przemęczanie się i dużo odpoczynku.

Sama sala była dobrej jakości. Chłopak bez większego narzekania usiadł na łóżku i przyjrzał się lekom, które dostał. W jego głowie wiedział, co to oznacza, jednakże nie chciał tego mówić na głos. Po tym, jakie lekarz przypisał mu rzeczy był w stanie dużo wywnioskować. Cicho westchnął i położył swój plecak obok łóżka, a sam ułożył się wygodnie. Był zmęczony tym wszystkim, więc nie wiedząc kiedy, momentalnie zamknął oczy i usnął.

Rano powitało go dobre śniadanie, a także obchód lekarski. Kunisaku został wypisany i miał zgłosić się na kontrole gdy tylko mu się pogorszy, a także na cykliczne pojawianie się raz w miesiącu. Oczywiście chłopak się zgodził na wszystko, by tylko znaleźć się poza budynkiem. Nie czekając, przelał impuls chakry w pieczęć, by przywołać dużego kamiennego węża, na którego wszedł i usiadł, a ten zaczął poruszać się do przodu, w kierunku wyjścia z miasta. Wiedział, że nigdy nie wróci do szpitala, a on sam stał przed bardzo ciężkim wyzwaniem. Musiał jakoś przeżyć, nim dokończy wszystkie swoje sprawy.

Z/T viewtopic.php?p=205984#p205984

[Mukutaro]

Wyprawa B
Rei Uta
''Syn" _____________________________
Posty:
MG: 26
Gracz: 25
_____________________________ Rei nie rozumiał wiele, nie wiedział wiele. Nie połączył wielu kropek i nie pojął wielu słów, które mówił medyk. W momencie, kiedy strzykawka wbiła się w jego ciało, było już za późno na jakiekolwiek sprzeciwy i obiekcje. Rei musiał oddać się pierw medykowi, a potem przyjemnemu i ciepłemu objęciu snu. Wcześniejsza "drzemka" zdecydowanie nie była przyjemna, nie dawała ukojenia i skończyła się w krwawy, brutalny sposób. Tutaj, wraz ze znikającym bólem, Maji mógł obudzić się w przyjemniejszych okolicznościach. Teraz miał przynajmniej jakąkolwiek nadzieję, że tak się stanie, podjąwszy decyzję z własnej, nieprzymuszonej woli.

---

Rei odzyskiwał przytomność powoli. Od najmniejszych bodźców, jakby ciało zaczynało sprawdzać sprawność od najdrobniejszych rzeczy. Mrowienie w stopach, podmuch wiatru na skórze. Szorstka tkanina owinięta wokoło brzucha. Zapach kwiatów po jego lewej. Miękkie posłanie. Aż w końcu otworzył oczy, początkowo niesprawne od całego światła w pomieszczeniu. Był na zewnątrz. Na jakimś łóżku. Przykryty kocem, patrząc na drewniany sufit. Jeśli rozejrzy się wokoło, zobaczy szereg innych łóżek, z czego kilka z nich faktycznie było zajętych. Przez innych ludzi, innych... pacjentów, czego mógł się domyśleć. Po pokoju krzątała się jedna kobieta przebierająca łóżka i doglądająca doniczek z kwiatami na parapetach okien. Zobaczyła budzącego się pacjenta i pośpiesznie wyszła. W ciągu kolejny kilku minut odzyskiwania przytomności i orientowania się w sytuacji, Rei zauważył, że jego ból zniknął. Ba, znaki na jego ciele także zniknęły. Nie było ich nigdzie na jego ciele, jeśli chciałby je bardzo dokładnie przeszukać.
- W końcu, w końcu. Zaczynaliśmy się martwić. - do pomieszczenia weszła kobieta ubrana jak pracownik szpitala. Profesjonalnie i schludnie, jak nakazywała praktyka medyczna. Skierowała się prosto do łózka z Reiem, jeśli rzecz jasna zrobił jej tą przyjemność i nie wstawał, gdy nie czuł się na siłach. Uśmiechała się ciepło i Rei mógł odnieść wrażenie, że emanuje jakiegoś rodzaju ciepłem. Coś, czego nie odczuwał od innych napotkanych osób podczas jego niedawnej przygody, z braku lepszego słowa.
- Przyniósł cię do nas twój znajomy, tydzień temu. Wczoraj zostawił ci kwiaty podczas odwiedzin. - rozpoczęła, wskazując na wazon z pięknym, bogatym bukietem. Pełnym kolorów i zapachów, idealnie skomponowanym swoją drogą, dla tych obytych w sztuce komponowania bukietów. Do łodyżki jednego z kwiatów doczepiona była niewielka złożona karteczka z jednym zaledwie słowem - "Gratulacje". Rzeczy jednak nigdzie nie było, może do odebrania w recepcji? Albo gdziekolwiek trzymało się rzeczy pacjentów na czas trwania ich pobytu? Tym razem przynajmniej nie był nagi, a ubrany w prostą, białą szatę zakrywającą wszystkie kluczowe obszary ciała. Medyczka podeszła do swojego pacjenta i, bardzo delikatnie i z wyczuciem, przyłożyła swoją dłoń do jego czoła.
- Hmmmm... Gorączka spadła. Jak twoje ciało? Czujesz gdzieś jakiś ból? Odrętwienie? - następnie postara się przeprowadzić wywiad odnośnie stanu zdrowia Reia. Ten czuł się właściwie jak nowo narodzony, jak każdego poranka. Jakby nigdy wcześniej nie miał za sobą żadnej walki czy wbitego w ciało noża. Nic nie odstawało od normy. Kimkolwiek był ten nieznajomy medyk, faktycznie połatał go z odpowiednią starannością.
Po kilku godzinach kolejnych badań i wywiadów, oględzin, po kilku dawkach lekarstw i upewnieniu się, że stan Reia pozwala mu wyjść na świat, kobieta wypuściła go na wolność. Mógł odebrać swoje rzeczy - także te, które zostały mu zabrane podczas pobytu w kompleksie. Wydawało się, że całej tej sytuacji sprzed tygodnia zwyczajnie nie było. Że wszystko było jakimś dziwnym, brutalnym snem. A jednak, jedyną rzeczą odstającą od normy, był dziwny tatuaż na ciele Reia. Bardzo podobny do wzorów, które czaiły się pod jego skórą tydzień temu, a który medyczka uznała właśnie za to - za tatuaż, zwykłą ozdobę. Jeśli jakimś cudem chciały przejść obok sklepu Kompanii Shimote, w którym został uśpiony - wejście i okna zostały zabite deskami. Zniknęły krzewy i hodowle ziół, zniknęły kwiaty. Dom był właściwie opuszczony, pozbawiony życia. Ślepa uliczka. Może obydwie strony tej przedziwnej transakcji faktycznie znajdą się znowu, gdy jedna strona będzie potrzebowała drugiej?
Wyprawa zakończona powodzeniem!
Gratuluję!

[Rei Uta]

Rei obudził się w pewnej chwili całkowicie wyrwany ze swojego życia. Nie był w stanie odpowiedzieć na żadne z pytań, gdyby ktoś postanowił je zadawać. Nie wiedział, czym jest ani co ostatnio jadł na kolację. Czy właściwie, kiedykolwiek coś jadł? Przecierając oczy zdawał sobie sprawę z dwóch rzeczy. Po pierwsze leżał na czymś miękkim, a po drugie jego ciało nie nosiło już śladów walki. WŁAŚNIE!… Rei rozejrzał się wokół, zdając sobie sprawę, że leży w szpitalnym łóżku, a obok ma jeszcze kilku współlokatorów. Ubrany w biały strój wyglądał dość komicznie, jednak teraz nie było to żadnym zmartwieniem. Zanim zdążył zorientować się dobrze w sytuacji, do jego łóżka podeszła kobieta przypominająca trochę kosmiczną wojowniczkę. Mai przez chwilę gapił się na nią z rodzącymi się pytaniami w głowie, jednak gdy zaczęła go badać i przepytywać o wszystko, uznał, że nie warto robić sobie kolejnych problemów. Czuł się więcej niż znakomicie, co oczywiście przekładało się na jego nastrój. Przeklęty demon myślał, że już trzeba spisać go na straty, jednak chłopak nie powiedział jeszcze ostatniego zdania. Spokojnie uśmiechnął się do siebie, gdy siostra pielęgniarka postanowiła zostawić go samemu sobie. Rei w tej samej niemal chwili zauważył na swej dłoni coś, czego z pewnością wcześniej tam nie było. Czarna wzór przypominający rozlaną plamę. Im dłużej się w to wpatrywał, tym większe przekonanie miał, że kryła się za, tym tajemnica eksperymentów, które przeprowadzali w podziemnym kompleksie badawczym.

– No pięknie żeś się wkopał gamoniu… Chyba już czas wracać do domu i ogarnąć ten bajzel, który spowodowałeś.
Rei założył ramiona za głowę, spoglądając na wszystko, co malowało się na białym suficie. Oczywiście nie było tam nic… Jednak on widział praktycznie to, co chciał. Jego ojciec i matka z pewnością będą cieszyć się, że syn, jednak żyje… Jednak czy on będzie potrafił znowu stać się pomocny dla innych. Od dawna pozostawał sam, troszcząc się głównie o to, co było dla innych nieistotne… Jego los miał dopiero ujawnić swoje przyszłe plany. Mai pozostał w szpitalu jeszcze kilka godzin. Doprowadził się do ładu i składu, zmywając z głowy biały barwnik. Co prawda szło to opornie, jednak na tyle dobrze by zdążył przed wieczorem. Jego naturalny różowy kolor powrócił, co w odbiciu lustra przypominało mu o tym, kim był wcześniej. Rei zebrał swoje rzeczy, które też się tutaj znalazły, jednak kwiaty pozostawił na stoliku. Z pewnością przydadzą się komuś innemu, jemu pozostała tylko mała kartka z prostym słowem. Wiedział, że za jakiś czas znowu spotka się z medykiem, który go poskładał, a wtedy będą znowu mogli wszystko sobie wyjaśnić. Gdy został oficjalnie wypisany, przewiesił swój zwój przez plecy, po czym ruszył w kierunku Atsui… Nie przejmował się niczym innym, wiedział, że tamten nie oszukał, jeśli chodziło o porwanych. Jeśli nie kłamał, gdy leczył jego rany, to z pewnością w tamtej kwestii również musiał mówić prawdę. Pustynia wydawała się odległa niczym drugi koniec globu… Kto wie co miało go tam spotkać.

z/t->