Karczma "Pod uwędzonym dzikiem"

[Nakagome Tsukuyo]

- Rozumiem. – odpowiedziała, biorąc sobie chwilę przerwy na spożycie kilka kolejnych kęsów swego posiłku, przez chwilę ignorując obecność zielonowłosego. Zaskakujące było to, że pomimo chłodnego charakteru i obycia, mężczyzna nie zaprzestawał swoich prób utworzenia konwersacji. – Są to pewne umiejętności, choć nie wydaje mi się, aby były doceniane w tym mieście. – gdy tylko przełknęła swoje pożywienie, ponownie skierowała swój wzrok na Akirę, nie tracąc swojego obojętnego wyrazu. Po prostu obserwowała i słuchała, to wszystko… Nie przerywała mu, gdy rozpoczął swoją kolejną wypowiedź zamiast tego po prostu, co jakiś czas pozwalając znowu rozpłynąć się jedzeniu w ustach… Dalej nie mogła się nadziwić jak przyjemnie zjeść coś takiego, przy takich okolicznościach. W końcu podniosła kubek z herbatą i delikatnie zbliżyła go do swoich ust, by napoić się ciepłą cieczą – ignorując przy tym przekleństwa i ból zielonowłosego. Cóż za biedaczysko.
- Martwię się? Dbam o to, by obywatel nie wpadł w nic głupiego. – oznajmiła swoim profesjonalnym tonem, upijając spokojnie kolejny łyk herbaty i chwilowo skupiając się myślami na swojej pracy. Jutro, a właściwie dzisiaj wróci do służby… Idealny scenariusz. Ryuzaku wymaga jednak dbania i ochrony, co niestety jest często nierozumiane przez obywateli, którzy uwielbiają psioczyć na służby.
- Skończyłeś na propozycji słuchania twoich opowieści. Nie musisz kontynuować. I tak mnie, nie interesują. Nie lubię bajkopisarstwa. – sucho wypowiedziała te słowa, odwracając swój wzrok od Akiry, by skupić się już na skończeniu posiłku… Dopicie samej herbaty na koniec, będzie czymś, co można uznać za… Komfort? Trudno w jej przypadku powiedzieć. Jednak „towarzysz” do rozmowy trafił się jej… Oryginalny? To najlepsze stwierdzenie określające tę personę.

[Daidoji Akira]

- Hę? – kiedy opróżnił już całkowicie otrzymaną szklankę z wodą, spojrzał podejrzliwie na siedzącą obok granatowowłosą. Już kilka długich minut starał się w jakiś sposób do niej dotrzeć, a ta wciąż pozostawała niewiele bardziej gadatliwa niż posąg na rozdrożach. Nie wspominając o jej stoickiej reakcji na krzywdę, jaka właśnie spotkała język Akiry. Naprawdę zaczynał już się irytować. Siedział tu po to, żeby wyluzować się. Odpocząć. Zabawić w towarzystwie jakiejś miłej, niewymagającej kobiety. Czy naprawdę świat nie miał mu już nic do zaoferowania poza kolejną serią porażek?

– Słuchaj, chyba źle mnie zrozumiałaś… – zaczął, poprawiając się na krześle i odkładając szklankę na blat. Odwrócił się całym ciałem w jej stronę i oparł o poręcz mebla, na którym siedział, przyjmując pozycję podobnej do tej, w której trwał wcześniej, wypatrując dzisiejszej zdobyczy – to, o czym mówię, to nie są jakieś bajeczki. To naprawdę się wydarzyło. Ja, przerażeni kupcy i pięć dzikich bestii… mam nawet na dowód, blizny od ich szponów… ale rozumiem, że taka nieśmiała dziewczyna bałaby się ujrzeć to, co kryją ubrania noszone przez prawdziwego faceta. Kogoś takiego, jak ja – tutaj nastąpił dobry moment na, bez przerywania wypowiedzi, ponowne wyciągnięcie grzebienia i przeczesanie szmaragdowych włosów. – Poza tym skąd te określenie? „Obywatel”? Kim ty niby jesteś, żeby tak się o innych wypowiadać? Po twojej zgrabnej sylwetce obstawiam, że raczej nie kunoichi… Gdybyś miała więcej doświadczenia w boju, wiedziałabyś, że jak już można usiąść na spokojnie w przyzwoitej karczmie, to trzeba z tego korzystać, a nie zgrywać ważniaka. – Sięgnął znowu po swoją herbatę. Tym razem dało się już w miarę ostrożnie pić. Nie wiedział sam już kiedy zebrało mu się na takie mało przyjemne wypowiedzi, jednak nie przejmował się tym. Miał zepsuty cały wieczór, więc czemu nie popsuć go też komu innemu?

[Nakagome Tsukuyo]

W końcu skończyła… Oyakodon jako specjał Ryuzaku no Taki, musiał być… Odpowiednio jakościowy, by sprostować sławie, jakim był otaczany. W końcu to jedna z wizytówek tego miasta kupieckiego. Jednak miska z ryżem, kurczakiem i jajkiem była smakowo, czymś co odpowiadało Tsukuyo, mimo wszystko smak traktowała za bardzo… Przyjemny. Na tyle, że gdyby nie jej niechęć do spożywania większej ilości posiłków niż to konieczne, to by zamówiła jeszcze jedną porcję. Odłożyła miskę, sięgając już tylko po kubek i zaczynając popijać swoją obiadokolację czarną herbatą. Jej powód przybycia do tego miejsca był już praktycznie spełniony, pozostawała tylko jedna kwestia…
Słysząc kolejne słowa zielonowłosego, odwróciła się do niego w końcu przodem, siadając bokiem na krześle, by obdarzyć go w końcu frontalnym spojrzeniem. Jej czerwone oczy zawieszone były na jego twarzy, które jedyne czym biły to obojętnością w kierunku nowopoznanej osoby. Jej wyraz twarzy wskazywał tylko jedno… Całkowitą apatię w stosunku do kierowanych do niej słów, nawet nie mrugnęła, jej brew nie drgnęła. Ze kamiennym spokojem słuchała tego, co chłopak ma do powiedzenia, jednak w głowie już wyliczała, które paragrafy zostały złamane przez „wielkiego wojownika”. Najpewniej już sam punkt o obrazie mundurowego można w tej chwili podciągnąć, pytanie, czy jest tego świadomy? Raczej nie.
- Skończyłeś? – odezwała się w końcu, gdy tylko zapanowała cisza po słowach zielonowłosego. Z niezmiennym wyrazem twarzy dopiła swoją herbatę i oszczędnym ruchem ręki odłożyła kubek na ladę. Z głosu jak i mimiki, przesadą nie byłoby stwierdzenie, że wszelki słowa, które zostały wypowiedziane w jej kierunku, spłynęły jak po kaczce. – Ostrożniej dobieraj słowa. Takie określenia podpadają pod ósmy paragraf, obraza funkcjonariusza straży miejskiej Ryuzaku no Taki. Rada dla Ciebie, lepiej nie wpadaj w konfrontację z prawem… Odpowiadając, jeśli nie załapałeś, jestem strażnikiem, więc pozostali ludzie są obywatelami. – gdy skończyła swoją wypowiedź, której towarzyszył niezmienny, wręcz robotyczny ton, po prostu wstała i się odwróciła, kierując się do wyjścia. Powód jej przybycia został zrealizowany, teraz pozostaje odpoczynek i praca.

[Daidoji Akira]

Irytacja zielonowłosego okazała się słuszna. Dziewczyna o bladej cerze, udawane niewiniątko zagubione w karczmie pełnej krzykliwych ludzi, okazała się być jednym ze strażników osady pod zdradziecką przykrywką. Tak przynajmniej sytuację podsumowałby Akira w przyszłości, opowiadając o całym zdarzeniu towarzyszom jakiejś alkoholowej libacji. W tamtym momencie nie miał już jednak ochoty na gadanie o czymkolwiek. Jego wcześniejsza chęć do rozmowy została zduszona w zarodku przez ostatnią wypowiedź granatowowłosej. Paragrafy? Straż… miejska… Ryuzaku no Taki? Jego mózg nie był w stanie przetwarzać tak szybko informacji, którymi częstowała go dotychczasowa rozmówczyni. Patrzył się zbaraniały, jak Nakagome wstała i ruszyła w stronę wyjścia.

- No to się prawie wkopałeś, Akira… dobrze, że sobie odpuściła i nie musiałeś stąd zwiewać. Chwila… obywatel… strażnik… straż miejska… – spędził jeszcze chwilę, analizując zebrane przed chwilą informacje. O czymś mu to wszystko przypominało. O czymś, czym powinien się zająć, jednak przez dłuższą chwilę nie potrafił przypomnieć sobie, o co takiego mogło chodzić. – Czynsz… chyba jestem z nim na bieżąco. Nikt mnie ostatnio nie okradł… okradł… chwila, Azumi! I… jej brat, jakkolwiek było mu na imię… miałem mu załatwić pracę gdzieś, gdzie można wymachiwać bronią! – szmaragdowe oczy zielonowłosego zalśniły w przypływie nagłego geniuszu. Okazywało się, że Amaterasu wcale z niego nie kpiła, ale wręcz przeciwnie – wciąż sprawowała nad nim opiekę. I właśnie dzięki tej opatrzności na jego drodze stanęła osoba, która stanowiła klucz do rozwiązania wszystkich gnębiących ronina problemów. Zerwał się gwałtownie ze swojego siedziska, po czym, prawie wpadając na przypadkową kelnerkę, ruszył biegiem w stronę drzwi wyjściowych, a potem wypadł na zewnątrz budynku. Rozejrzał się dookoła. O tej porze było już ciemno, lecz jakimś cudem udało mu się wypatrzyć jeszcze oddalającą się powoli strażniczkę.

- Ej! Granatowa! Poczekaj! – krzycząc, ruszył pędem w stronę Nakagome, po krótkiej chwili docierając do niej i zrównując się tempem. – Słuchaj, nawet nie wiesz, jak dobrze, że na siebie wpadliśmy – zaczął radosnym tonem, jakby zapomniał o tym, co zaszło dosłownie przed chwilą w karczmie. Jego oczy błyszczały pod wpływem radości, a uśmiech rozciągał się od ucha do ucha. – Więc jesteś w tej osadzie strażnikiem miejskim, tak? Trzeba było tak od razu, nie wiem, po co bawicie się w te służby pod przykrywką i wszystkie takie ceregiele… Ja was rozpoznaję od razu, po tym dumnym, prawie wojskowym kroku. Mam do ciebie parę spraw. Obecnie szukam pracy dla pewnego świetnie wyszkolonego wojownika i zastanawiałem się, czy nie mógłby, tak jak ty, odnaleźć się jako strażnik osady. Nie wiem tylko, jak to u was działa z werbunkiem i wypłatą… wypłata byłaby dość ważna, ale nie najważniejsza, myślę, że za połowę ceny nawet byłby w stanie zasuwać… W każdym razie, kontynuując moją myśl, ślicznotko: byłabyś w stanie załatwić jakiś wakat? Napisać jakiś list polecający, czy coś, co ułatwiłoby chłopakowi start? Jest młody, pełen pasji i energii, myślę, że na pewno dobrze by wpłynął na waszą, obecnie niezbyt wydolną, skuteczność. Oczywiście bez obrazy, zawsze szanowałem ludzi dbających o to, żeby w tym wspaniałym mieście gnieździło się jak najmniej zła… – i tak, rozpocząwszy swoją długą wypowiedź, kontynuował towarzyszenie nowo poznanej kobiecie, zbyt zdesperowany, żeby teraz odpuścić sobie skorzystania z okazji, która właśnie się przed nim pojawiła.

z/t
(Daidoji Akira, Nakagome Tsukuyo)

[Toshiki Oden]

Wszedłem do przyzwoicie wyglądającej karczmy i rozejrzałem się za jakimś wolnym miejscem żeby sobie przycupnąć i zastanowić się nad moimi kolejnymi poczynaniami. Kiedy kelner w końcu mnie zauważył i zdecydował się do mnie podejść zapytać się co mi podać, uświadomiłem sobie że sam do końca nie wiem. Spojrzałem na niego znudzonym wzrokiem i po chwili zastanowienia przedstawiłem mu moje zamówienie.
- Yyyyyy, proszę herbatę jaśminową. I to narazie tyle. - bąknąłem w kierunku pracownika przybytku, który z uśmiechem przyjął zamówienie i odwrócił się na pięcie aby realizować prośbę. Odprowadziłem go wzrokiem po czym znudzony rozejrzałem się po karczmie.

[Yosuke]

Toshiki Oden
Misja rangi D
1/15

Znudzenie, jak to zwykle miało w zwyczaju, bardzo nie chciało dać Ci spokoju. Każda kolejna zwyczajna sytuacja dnia codziennego uzmysławiała, jak bardzo typowe potrafią być takie dni. Wizyta w karczmie miała coś temu zaradzić. To zwykle w takich miejscach ludzie przychodzili odreagować, spotkać ze znajomymi, pogadać i posłuchać o przygodach z dalekich krain, a także po prostu się napić.

Tymczasem po zamówieniu swojej herbaty przyszło Ci zauważyć, że dzisiaj było tutaj pusto i nudno. W kącie siedział pewien osobnik w kapturze, palcem stukając o stół, jakby był wyraźnie zniecierpliwiony. Może jego zamówienie nadal nie przyszło? A może po prostu oczekiwał na kogoś, kto punktualności nie uznawał. Przy barze dwie kobiety zajmowały czas barmanowi, nie mogąc się zdecydować, co takiego chciałyby zamówić, wypytując biednego pracownika o każdą możliwą pozycję w ich karcie. Kilka stolików dalej dwóch starszych mężczyzn z wielkim zaangażowaniem grało między sobą. Nie widziałeś dokładnie, co to było, ale musiałeś przyznać, że jak na ich wiek, mieli sporo werwy przy każdym z ruchów. Bardzo się musieli wciągnąć w ten ich mały pojedynek. No i był jeszcze pewien mężczyzna, który ciągle krążył między barem a zapleczem, parę razy coś przenosząc, kilkukrotnie pospieszając twoją kelnerkę. Chyba był to właściciel, a jego mina i zdenerwowanie wskazywało, że z całą pewnością z czymś nie może sobie poradzić. Prawie typowy dzień w karczmie, tyle że dużo nudniejszy. Pytanie tylko, czy przy takim ruchu na zapleczu młodzieniec doczeka się na swoje zamówienie?

[Toshiki Oden]

Powolnie omiotłem wzrokiem wnętrze karczmy oraz wszystkich zebranych tutaj klientów a było ich wyjątkowo mało. Jakieś upierdliwe kobiety, które chyba zajmują cały czas obsługi przez co czas oczekiwania na moją herbatę ciągle musiał się przedłużać... Ale właściwie i tak nie miałem nic lepszego do roboty. Po przypomnieniu sobie tego faktu odchyliłem się z powrotem na krześle i zatrzymałem wzrok na geriatrii zabawiającej się jakąś grą. "Jak można w ogóle mieć tyle energii? Do tego w takim wieku!" pomyślałem wzdychając a mój wzrok powędrował w kierunku zakapturzonego jegomościa siedzącego w kącie. O, ten też czeka na herbatę pewnie, no to pewnie jeszcze chwilę zajmie... Spojrzałem na największe źródło hałasu, czyli najpewniej właściciela całego przybytku, który wiercił się co nie miara i dyrygował wszystkimi, co jednak nie wydawało się pomagać w sprawnej obsłudze lokalu.

[Yosuke]

Toshiki Oden
Misja rangi D
3/15

Atmosfera w barze była raczej nijaka. Do typowego karczemnego wieczora zdecydowanie dużo brakowało. Po pierwsze ludzi, po drugie alkoholu, a po trzecie i najważniejsze, było zdecydowanie za cicho. Najbardziej przebijające się dźwięki to krzątanina na zapleczu, no i dwóch staruszków. Z pomieszczenia dla obsługi wyszedł teraz właściciel, przy okazji ucinając dalsze nerwowe dyrygowanie większością obsługi. Kręcił się niedaleko baru, chodząc to w jedną to w drugą stronę. Jeszcze trochę i wydepcze sobie sporą dziurę. On jednak był teraz pogrążony w jakichś poważnych biznesowych rozważaniach, całkowicie ignorując pozostałe osoby oraz to co się dzieje na sali. A tam dwóch staruszków bardzo żywo się kłóciło. Jednemu z nich bardzo nie spodobało się zachowanie drugiego. Oskarżył go o łamanie zasad, jakieś dziwne sztuczki i machlojki. Póki co siedzieli jeszcze na swoich miejscach, ale grożenie paluchami jeden drugiemu już zaczęło się pojawiać.

[Toshiki Oden]

Czas leciał nieubłaganie a herbatki dalej ani widu, ani słychu. Właściciel najwyraźniej również poddał się swojej frustracji i dreptał w tę i z powrotem jakby go swędziało pomiędzy pośladkami. Westchnąłem godząc się z tym ciężkim żywotem i podniosłem się z moich czterech liter i skierowałem moje kroki w kierunku kontuaru gdzie chciałem upomnieć się o moje zamówienie. Powolnym krokiem przeszedłem przez pomieszczenie i zatrzymałem się blisko jednego z pracowników karczmy.
- Yyyyy, tego no... Bo ja zamówiłem herbatę i tak czekam i czekam i się doczekać nie mogę... Dałoby się jakoś eeee, nie wiem no... Zrobić tą herbatę... Czy coś? - zapytałem się znudzonym tonem pracownika jeżeli udało mi się zwrócić jego uwagę.

[Yosuke]

Toshiki Oden
Misja rangi D
5/15

Obsługa wyraźnie była bardzo czymś zajęta, na tyle, że nawet zrealizowanie prostego zamówienia zdawało się przeciągać w nieskończoność. Nawet ktoś taki jak Toshiki zdawał się mieć już tego serdecznie dość, więc wziął sprawy w swoje ręce. Podszedł do baru, gdzie barman nadal był zalewany pytaniami. Kobiety teraz nawet już nie udawały, że chodzi im o samo zamówienie, a uparcie próbowały poderwać pracownika. Ten próbował zachować profesjonalizm, ale fakt, że dwie całkiem ładnie nadziane kobiety mogły zostawić spory napiwek, to starał się jakoś to odpowiednio rozegrać. W to wszystko wbił się Oden, ale szybko został odprawiony z kwitkiem, bo barman zawołał kelnerkę, która Cię obsługiwała.

-Bardzo przepraszamy, mamy pewne problemy. Niedługo zamówienie zostanie podane- Grzecznym tonem, ale z wyraźnym zestresowaniem chciała uspokoić klienta. Niewiele więcej mogła zrobić. Kilka razy spojrzała również w stronę szefa. Ciężko było określić, czy to on był powodem problemów, czy też kobieta liczyła, że może wreszcie jej szef zachowa się właściwie i rozwiąże tę sytuację.

-Młodzieńcu, poczekaj. Miałbym do Ciebie prośbę- Właściciel chciał zatrzymać Toshikiego, gdy ten miał już wracać do stolika, nadal bez swojej herbaty. Chyba miał do niego jakąś sprawę. Z całą pewnością nie chodziło o podanie herbaty czy też kolejne przeprosiny za powolną obsługę.

-Nie dotarła do nas ostatnia dostawa, a część naszych zapasów po wczorajszym wieczorze nam się skończyła. Bez tego transportu nie damy rady dzisiaj funkcjonować, ale kurier po prostu przepadł. Miał przybyć z targowiska dwie godziny temu. Poszukasz go dla mnie? Oczywiście zapłacę!- Głupio mu było prosić o przysługę, ale najwyraźniej bardzo się ucieszył, kiedy dostrzegł w swojej knajpie shinobiego. Słyszał wielokrotnie o ich zamiłowaniu do wypełniania różnych zadań, nawet tych najbardziej bzdurnych i nietypowych.

[Toshiki Oden]

Słysząc że niedługo dostanę moją herbatę stwierdziłem że po prostu dziewczyna gra a czas ale w sumie to i tak nie wiedziałem co innego próbowałem osiągnąć, już miałem wracać na swoje miejsce kiedy zaczepił mnie nie kto inny a właśnie właściciel. No i się zaczęło, chciałem sobie w spokoju wypić herbatę a tu już ludzie czegoś ode mnie chcą. Westchnąłem i wysłuchałem słów właściciela przybytku. No tak. Nie ma to jak "znalezienie" pracy kiedy chce się po prostu odpocząć. Westchnąłem jeszcze raz i podrapałem się po głowie. No cóż, jeżeli później dostanę swoją herbatę za darmo i jeszcze mi zapłacą... Dobra, niech będzie.
- Ehhh, no dobra, zajmę się tym... Jakieś jeszcze informacje dostanę? - zapytałem się i zaczekałem aż mężczyzna wtajemniczy mnie w kolejne informacje a jeżeli to wszystko to ruszam tam gdzie powinienem poszukać tego znikającego dostawcy.

[Yosuke]

Toshiki Oden
Misja rangi D
5/15

Szef tego całego przybytku wyraźnie się ucieszył. Wśród jego obecnych pracowników nie było odpowiedniej osoby, która mogłaby się tym zająć. Jedyny barman na tej zmianie był potrzebny na miejscu, zaś kelnerka nie była na tyle ogarnięta żeby mógł ją wysłać na poszukiwania. No i zapewne mogłaby po drodze zahaczyć o koleżanki, przedłużając swoją nieobecność, a szanse, że cokolwiek załatwi byłaby żadna. Nic dziwnego, że chodził taki wkurzony. Zostawienie przybytku bez jego nadzoru byłoby dobrym rozwiązaniem, ale jak przystało na prawdziwego szefa, coś takiego nie przechodziło mu nawet przez myśl.

-Niedaleko mamy targowisko. Tamtejszy kupiec, Takahiro, miał przysłać kogoś z moim zamówionym towarem. Do tej pory powinien już się pojawić, ale jak widać, nadal czekamy. Nie mam kogo wysłać, potrzebuję pracowników tutaj. Poznasz go po tym, że jest szerszy niż wyższy, a włosy z głowy zeszły mu na brodę. Gwarantuję, nie idzie go pomylić z nikim innym- Wyjaśnił i wstał od stołu. Poprowadził Toshiko również do wyjścia, przy okazji pospieszając z wykonaniem zadania. Trochę mało grzeczne i wyrozumiałe, bo przecież dopiero co spadł mu z nieba ktoś kto zrobi coś za niego. Najwyraźniej przyzwyczajenie do wydawania rozkazów i ustawiania wszystkich miał już we krwi.

[z/t] -> pisz w targowisku

[Toshiki Oden]

Po udanym rozdzieleniu bijących się osiłków zaczekałem aż sytuacja się w pełni uspokoiła. Odwróciłem się do Takahiro i skinąłem mu głową, przyjmując jego podziękowania i ruszyłem razem z transportem z powrotem do karczmy. Kiedy już dotarliśmy to wszedłem do głównej sali i rozejrzałem się za właścicielem karczmy i jak do już zlokalizowałem do podszedłem do niego.
- Dobra, przyprowadziłem dostawę od Takahiro. Miał pewne komplikacje ze swoimi pracownikami ale udało mi się zażegnać kryzys. A teraz... Czy mogę w końcu moją herbatę? Człowiek szuka spokoju i nie dadzą. Nie dadzą! - powiedziałem zmęczonym głosem po czym westchnąłem i spojrzałem na właściciela w oczekiwaniu na jego odpowiedź odnośnie mojej herbaty.

[Yosuke]

Toshiki Oden
Misja rangi D
15/15

Dwóch mężczyzn z niemałym trudem, ale wreszcie ruszyło ogromny wóz z towarami. Kilkanaście skrzyń zapewne nie ułatwiało zadania, ale widać było, że byli przyzwyczajeni do tego typu roboty, a ich mięśnie były do tego idealnie wyrzeźbione. Co prawda do takiego zajęcia lepiej nadawałby się jakiś koń. Najwidoczniej Takahiro ciął koszty i wolał dwóch średnio rozgarniętych siłaczy niż zwierzę, którym ktoś musiałby się ciągle zajmować.

-Jesteście wreszcie. Nie mogłem się już was doczekać- Można było usłyszeć głos karczmarza, gdy tylko dostrzegł nadjeżdżającą dostawę. Jego plan by wysłać chętnego młodzieńca okazał się niesamowitym sukcesem i tylko utwierdził go w przekonaniu, że na shinobich można zawsze polegać. Nawet najprostsze, często głupie zadania, przyjmowali bez mrugnięcia okiem dla zabicia czasu. No i nagrody, choć tutaj karczmarz mógłby się spierać czy takie wynagrodzenie jest dla nich odpowiednie. Na ich miejscu żądałby sobie więcej, no ale jakiś drobne wynagrodzenie zawsze się przyda.

-Twoja herbata już czeka, właśnie ją podajemy. Na koszt firmy!- Poklepał po ramieniu Toshikiego i pozwolił mu wejść do środka. Po chwili dodał -Na i oczywiście zasłużyłeś na małe co nieco-. Wręczył Odenowi sakiewkę ze skromną sumką. Czy było to warte męczenia się z rozdzieleniem bijących i prawie bycia wciągniętym w sam środek? Pewnie nie, ale może przynajmniej herbatka będzie dobra.

KONIEC MISJI

[Toshiki Oden]

Przynajmniej herbatę darmową dostałem. O i jeszcze trochę grosza. Żyć nie umierać, nie ma co. Usiadłem przy tym samym stoliku co poprzednio i po chwili dostałem nareszcie moją upragnioną herbatę. Rozsiadłem się wygodnie na krześle i sączyłem w zadumie napar. Ryuzaku no Taki było niemiłosiernie nudne. Zastanawiałem się nad jakimś innym, ciekawszym miejscem żeby się pokręcić na jakiś czas. Ale z drugiej strony nie ciągnęło mnie do żadnej z prowincji zarządzanych przez te wszystkie rody, więc przez mój umysł przewinęło się pewne ciekawe miejsce gdzie jest wolność, żadnych rodów czy szczepów wściubiających nosy wszędzie gdzie się tylko da. Shigashi no Kibu. No cóż, tutaj i tak mnie nic nie trzyma więc czemu by nie? Dopiłem herbatę i podniosłem się z krzesła wzdychając przy tym. Wyszedłem z karczmy i ruszyłem przez miasto, prosto do bram.

z/t