Opuszczony magazyn

[Shin]

Plan Shina się powiódł i pomimo tego, że rezolutna dziewczynka na końcu prawie się domyśliła, że "Pan Duch" to fikcyjna postać, nagłe odwrócenie uwagi przedmiotem po który tu weszła zdało egzamin i odciągnęło jej myśli od zdemaskowania chłopaka. Już po chwili od wyjścia z budynku młody shinobi mógł słyszeć rozmowę chłopców pełną zdziwienia i grad pytań powiązanych z niedowierzaniem, którym wtórował niejaki podziw.
Cała grupka dzieciaków kręciła się jeszcze w pobliżu magazynu mimo, że najwidoczniej nie mieli nic ważniejszego do roboty. Czasami grzebiąc w stertach śmieci można było natrafić na perełkę: jakąś mieniącą się lub obrotową część w dobrym stanie, patyk idealny na zrobienie procy czy krótki, tępy stalowy kijek, który idealnie imitował sztylet z zabawie. Niekiedy były to nawet śmiecie, którym dziecięca wyobraźnia nadawała wartość ponad miarę, z którą nie mogły się mierzyć żadne pieniądze.
Niedługo trwała krotochwila chłopca, gdy z innego końca magazynu niż ten, w którym przebywały dzieci usłyszał jakieś dźwięki. Jak się w niedługim czasie okazało, był to jakiś dorosły czy starsza osoba, która przedzierała się dzielnie przez ciężki teren, omijając rozmaite przeszkody w postaci pozostałości ogrodzenia, zarośli, krzewów, dziur w ziemi czy większych kamieni. Po wypowiadanych słowach dało się usłyszeć, że jest to osoba starsza lub schorowana, a na dodatek szuka jakiejś "panienki", czyli dziewczynki z bogatego rodu.
Cyk! Koła zębate zaczęły się kręcić napędzając wyobraźnie Shina, a odpowiednie trybiki w machinie myśli podążyły za logiczną całością. Starsza osoba szukała panienki z dobrego domu, która zapewne z niego uciekła i została skazana na ukrywanie swojej tożsamości, na przykład przebierając się za chłopca, będąc nieśmiałą z powodu tego, że do tej pory żyła w zupełnie innej rzeczywistości. Nawet jej nauka czytania zaczęła mieć sens, gdy Tsuchi dobrze się nad tym zastanowił.
Chłopak postanowił, że trzeba zrobić dziewczynce jeszcze jedną przysługę, ale nie znając wszystkich faktów może wszystkim tylko jeszcze bardziej zaszkodzić. Wziął więc nieco wody w manierce i po cichu poszedł w stronę mężczyzny i zatrzymał go stanowczo, oferując mu butelkę.
- Niech Pan pije, bo widzę, że jest Pan na ostatnich nogach. Czy szuka Pan przypadkiem młodej damy? Mogę Panu pomóc, jeśli nie zamierza Pan zrobić jej krzywdy - powiedział z uśmiechem. Przede wszystkim zamierzał poczekać na wyjaśnienia zachowując dystans metra odległości między sobą, ale również z ruchów i słów mężczyzny wyczytać jaka jest jego rola w całej tej szopce. Zamierzał zbadać sprawę, zanim zdecyduje się pójść do dzieciaków i sobie z nimi na spokojnie porozmawiać.

[Hana]

”Cztery pory Roku” - Misja D
Tsuchi Shin
(kolejka 6/7) Krótka rozrywka przydała się Shinowi, jak nigdy. Dzień mijał mu dotąd w pozytywny sposób. Urządził się w opuszczonym budynku w wygodny sposób, a nawet zdążył go zreperować w jakimś stopniu. Brud jednak unosił się wszędzie, więc trochę minie zanim efekty będą widoczne. O ile nie nazwać tego tymczasowym lokum, to widocznie chłopak widział pewien potencjał. Z pokoju, gdzie zawieszony miał hamak i gdzie leżały jego przybory, wyjął manierkę z wodą. Jego rezolutna postawa nie mogłaby spotkać się z negatywnymi emocjami. Miał w sobie chęci na poprawę życia innych i pomoc w kłopotach. Rozsądnie podszedł do dalszego ciągu wydarzeń. Posiadał właściwie końcowe informacje, które potwierdzić mógł przybyły staruszek.
Wraz z wyjściem mu naprzeciw nastolatek mógł w pełni ocenić nowego gościa. Pojawił się przed nim dość niespodziewanie, lecz mężczyzna nie zamierzał tracić energii na zbędne reakcje. Siwe włosy i wąsy były u niego cechą kluczową. Zadbany zarost w tym wieku potwierdzały niejako jego nienaganny strój. Oczywiście przed tym, jak tu dotarł. Nogawki spodni miał nadszarpnięte przez wystające wszędzie ostre krawędzie, a marynarkę wygniecioną i brudną od pyłu. Nie trudno się domyślić, że mógł należeć do służby u jednego z zamożnych kupców w okolicy. Typowy lokaj, który swoją droga musiał sporo przejść i poświęcić się dla dobra pracodawcy. Rzadki widok. Dlatego, gdy ujrzał chłopaka w takim miejscu nie zdziwił się ani trochę. Jakby mu ulżyło, że ktoś zdecydował się wyciągnąć do niego pomocną dłoń, zamiast zamknąć drzwi lub odwrócić wzrok. Ukłonił się z wdzięcznością i przyjął podarowaną manierkę. Wypił duszkiem kilka łyków i otarł zmoczone usta i wąsy.
- Niezmiernie dziękuję, chłopcze. - wypowiedział dosadnym głosem i oddał Shinowi jego własność. Dopiero teraz miał możliwość pojąć znaczenie dalszych słów jego wybawcy, bo zdaje się mógł mieć wiele szczęścia, kierowany nie tylko własną intuicją i doświadczeniem. Niemal się rozpłakał, przypadając do chłopaka. Z bliska jego oczy mieniły się w pewien sposób ze szczęścia. Nie wiedząc kiedy wystawił mu przed twarzą obrazek. Ciężko było zareagować na tego typu ekscentryczne zachowanie. Sam malunek był bardzo dokładny i przedstawiał młodą pannę, której najpewniej szukał.
- Czy widział panicz tę dziewczynkę? Była tu może? - pragnął się upewnić, a to znaczyłoby, że był już bliski odzyskania zagubionej panienki. Nadal nie wyjaśniało to pewnych informacji, lecz był widocznie przejęty i zamierzał zrobić wszystko dla dobra tego dziecka. Jego sędziwe ciało drżało, ale nie ze zmęczenia, a pod wpływem napięcia jakie nim owładnęło. Naprawdę oddany człowiek. Zaś Shin musiał mieć w pamięci, że trójka dzieciaków w każdej chwili mogła obrać nowy cel.
- Pragnę jej dobra. Nie wybaczyłbym sobie, gdyby coś stało się panience Hitomi. - odparł na zakończenie spokojniejszym głosem. Zdał sobie sprawę, że postąpił niewłaściwie, dlatego szybko zrobił krok do tyłu i ukłonił się jeszcze raz w ramach przeprosin. W zależności, czy Shin zechciał przyjąć niewielkie ‘zdjęcie’, to pozostawia mu je do dyspozycji lub tylko zerknąć, to mężczyzna je schowa.

Legenda:
Krzykliwy chłopak
Energiczny dzieciak
Nieśmiała dziewczynka
Sędziwy mężczyzna

[Shin]

Człowiek, który wtargnął na teren magazynu okazał się być staruszkiem niezbyt przygotowanym do długich wypraw, a raczej błąkającym się po okolicy w nieznanym sobie celu. Z jego zmęczenie chłopak wyczytał, że podróż była albo długa, albo nagła, i miała dość osobisty lub ważny charakter skoro starsza osoba wybrała się sama i przebywała na dworze w tę pogodę tak długo, że ledwo szła przed siebie. Shin uśmiechnął się niedbale podając wodę mężczyźnie i widząc, jak ten łapczywie zaspokaja swoje łaknienie.
Szybko okazało się, że poszukiwacz stara się znaleźć dziewczynkę i nie chce, by stała się jej krzywda - albo przynajmniej tak mówi. Chłopak wiedział, że wielu ludzi traktuje dzieci jak darmową siłę roboczą, więc jego cel nie był do końca znany. Shin przyjął obrazek, zabierając go mu.
- Siedź tu i czekaj. Muszę coś sprawdzić, ale nie możesz się stąd ruszyć. Usiądź na kamieniu, wrócę za niedługo - powiedział i odwrócił się na pięcie. Popędził w stronę dzieciaków, mając nadzieję, że jeszcze nie zmienili swojego miejsca. Z daleka zamierzał pomachać im i krzyknąć "dzień dobry", żeby się nie bali. A jeśli się przestraszą, to przecież złapać dziecko nie jest wcale tak trudno.
Jeśli dzieciaki zostaną, to chłopak zamierza pokazać zgrai obrazek i opowiedzieć, że bardzo zmęczony, starszy człowiek szuka tej dziewczynki i stara się ją znaleźć, ale Shin nie wie czy można mu ufać, i że trzeba znaleźć ją jak najszybciej, żeby uniknęła kłopotów. Jeśli dziewczynka się ujawni, to odprowadzi ją do mężczyzny.
Jeśli dzieciaki zaczną uciekać, to chłopiec złapie dziewczynkę, pokaże jej ilustrację i powie, że ten mężczyzna jest bardzo słaby, ale od długiego czasu ją szuka i musi mu powiedzieć, czy jest dobrym człowiekiem, bo jeśli nie, to wyprowadzi go na manowce dając jej czas od ucieczki.
Najważniejszym zadaniem było nie tyle dojść prawdy, chociaż pomoc dzieciakom pewnie nie była tak rentowna jak pomoc staruszkowi, ale to, by dziecku nie stała się żadna krzywda.

[Hana]

”Cztery pory Roku” - Misja D
Tsuchi Shin
(kolejka 7/7) W całym tym zajściu istniał długi łańcuch przyczyn i skutków, które zeszły się w jednym miejscu. Shin zwyczajnie podjął się zajęcia, jakby nigdy nic, kiedy odwiedziny zaliczyła wpierw grupka dzieci, a potem sędziwy jegomość. Z ufnością wobec dorosłych było zupełnie inaczej niż z typową szczerością dziecka. Tutaj chłopak prędko zastosował logiczne myślenie, jakby same wyznanie lokaja nie było wystarczające. W końcu mowa tu o mężczyźnie, którego słowom mogłoby trudno dać wiarę. Oczywiście w obu przypadkach kłamstwa były lepiej lub gorzej rozpoznawalne. Mimo to podjęta decyzja była ostateczna i wydawało się, że Shinowi zwyczajnie znudziło się bycie spektatorem.
Nie dał staruszkowi za wielkiego wyboru ani nie oświecił go potrzebnymi informacjami. Za to nakazał formę odpoczynku i poczekanie na jego przyjście. Fakt, że mężczyzna posłuchał nie obyła się bez zdziwienia i błagalnie podniesionej ręki w stronę odchodzącego chłopaka. I tak trudno byłoby mu nadążyć za sprawnym marszem Shina. Chłopak pospiesznie okrążył budynek, aby znaleźć się po drugiej stronie. Mógł na razie nasłuchiwać, czy trójka dzieciaków nadal przebywa w zasięgu. Uważnie obserwował każdy element, z którym mogli wejść w interakcję. Chwila moment i pożądane postacie znalazły się na horyzoncie. Przekraczały właśnie pozostałości po bramie wjazdowej. Dwójka chłopaków przecisnęła się właśnie między deskami, które zostawiały wstęp, aby niepożądane osoby nie mogły wejść. Po tej stronie pozostała już tylko dziewczynka, która przez cały ten czas próbowała zakumplować się z chłopakami. Cała trójka zwróciła uwagę, gdy Shin krzyknął do nich przywitanie.
- Kto to? Właściciel?
- Może to jego własność? Lepiej stąd spadajmy!
- Dawaj, przechodź szybciej. - wywiązała się szybka i napięta rozmowa. Dziewczyna posłuchała i zamierzała czym prędzej przejść. Widzący to chłopak przyspieszył kroku, żeby podjąć się próby złapania dziecka. Na jego szczęście lekka panika sprawiła, że dziewczynka zaczepiła o wystający element drewna i zablokowała się. Ubranie rozdarło się na ramieniu, a czapka spadła jej z głowy. Wtedy jej ciemne włosy wyjrzały na światło dzienne. Widok ten zaskoczył pozostałą dwójkę, która domyśliła się kim była przybłęda. W konsternacji i przerażeniu popatrzyli po sobie, zwyczajnie postanowili dać nogę.
- Nie, czekajcie... - zawołała bezradnie, gdyż jedyne co mogła zrobić to cofnąć się i ratować resztki materiału. Gdy tylko się wyswobodziła, to tuż nad nią stała postać Shina. Dziewczynka nie bała się, ale trochę posmutniała i ze wstydem spuściła głowę. Oczekiwała chyba ostrych słów reprymendy od dorosłego. Niemniej nasz shinobi zamierzał zapytać ją o coś zupełnie jej znajomego. Sam obrazek spowodował, że nie miała innego wyjścia, jak przytaknąć. W końcu podobieństwo biło po oczach dość mocno.
- To mój opiekun. Czy pan Shinazaki jest tutaj? - odparła poważnie i niejako z obawą o zdrowie faceta. Wydawało się, że nic nie wskóra z ucieczką, dlatego ostatecznie mogliby wrócić do staruszka.
Mężczyzna oczekiwał w tym samym miejscu i zdążył odrobinę doprowadzić się do porządku. Bród nie przylegał już do jego ubrania. W dłoni trzymał chustkę, którą ocierał twarz. Odkaszlnął dwa razy nim dostrzegł Shina wraz z dzieckiem. Ci podeszli do niego z wolna i sytuacja nabrała typowego dla nich znaczenia. Dziewczynka czuła się swobodnie, ale jak to dziecko zawstydzona spoglądała po swoich butach.
- Panienko, tak bardzo się martwiłem. Proszę tak nie znikać bez słowa. - odparł dramatycznie i niemal się rozpłakał. Z kieszeni marynarki wyjął świeżą chustkę i uklęknął przed dziewczynką. Z zaskakującą precyzją odgarnął burzę czarnych włosów i otarł zabrudzoną twarz, a potem dłonie dziecka. Potem doprowadził do ładu fryzurę. Poza ubraniem zaczynała teraz wyglądać ładnie, niczym księżniczka.
- Przepraszam... - odpowiedziała szczerze do opiekuna i kątem oka zerknęła jeszcze na Shina. Ciężko było odczytać, co kryło się za tym spojrzeniem. Mężczyzna również skupił uwagę na chłopaku. Nie miał powodów wyjaśniać wszystkiego poza tym, że dzieciak wymknął się z domu bez słowa. Niemniej odchrząknął dosadnie i niejako zanosił się z zamiarem podziękowania młodzieńcowi. Zza pazuchy wyjął niewielki mieszek, który zabrzęczał w dłoni. Upierał się z podarkiem, gdyż tego wymagał jego honor. Po czym odszedł z podopieczną, trzymając ją za rękę. Przed nimi zapewne spora przeprawa, szczególnie przedzieranie się przez ten opuszczony teren magazynu. Wprawdzie już nie taki bezludny.

Legenda:
Krzykliwy chłopak
Energiczny dzieciak
Nieśmiała dziewczynka
Sędziwy mężczyzna

[Shin]

Jak można było się spodziewać, dzieciaki były przestraszone konsekwencjami i zapewne nauczone doświadczeniem, że nikt nie lubi kiedy ktoś błąka się po jego domu, więc postanowiły uciec. W Rezydencji nie było co prawda takich problemów, bo wdzięczni mieszkańcy wioski w której się znajdowała nie stwarzali problemów i akceptowali dzieci z uśmiechem i uprzejmością, a w zamian każdy wiedział gdzie może się zapuścić, gdzie warto poprosić o zgodę, a gdzie nie wolno się przemieszczać i przez jaki płot nie można pod żadnym pozorem przechodzić. Z rzadka zdarzały się jednak sytuacje, w których jakiś człowiek przyprowadzał dziecko z niezadowoloną miną oskarżając je o kradzież jabłek albo deptanie rabatek, niezależnie od tego, czy miał rację.
Dziewczynka w panice zaczepiła się o wystającą deskę podczas ucieczki, przez co nie mogła przedostać się przez ogrodzenie. Shin wyśpiewał formułkę tłumacząc młodej damie, że nie zamierza siłą zmuszać jej do czegokolwiek i tłumacząc, czemu podszedł do niej i co zamierza zrobić. Panienka Hitomi, jak nazwał ją starzec, wydawała się być szczerze zmartwiona o stan człowieka, który przyszedł ją szukać. Widocznie był to człowiek, który miał się nią opiekować, a ta zniknęła mu z oczu jak sen złoty. Shin uśmiechnął się szeroko podejrzewając, że mała łobuzica nie chciała sprawiać kłopotów, a jej wybryk pewnie pozbawiony był myślenia o konsekwencjach.
Po tym, jak chłopiec zaprowadził zgubę do opiekuna nazwanego panem Shinazaki, wywiązała się między nimi krótka rozmowa. Z jednej strony mężczyzna nie zdenerwował się czy nie wyładował, a jedynie stwierdził, że bardzo się martwił o jej bezpieczeństwo. Z drugiej dziewczynka zrobiła przepraszającą minę i wyglądało na to, że nauczyła się swojej lekcji.
- Widzę, że moja rola tu się już skończyła - powiedział, spoglądając na wzruszającą scenę pojednania - Przyjmę podarek mimo, że nie zrobiłem nic wielkiego. Wiem! Pokażę Wam łatwiejszą drogę, żeby nie przedzierać się przez chaszcze - stwierdził, powoli prowadząc podróżników tą samą drogą, którą chodził codziennie po wodę. Była to dość wąska, ale zadbana ścieżka, wyłożona częściowo kamieniami, by łatwiej odbywać codzienną podróż i miała jeden dobry punkt: nie wymagała skakania przez płot, co w sytuacji pana Shinazakiego było raczej wskazane. Gdy chłopak odprowadzi ich wystarczająco daleko poza teren działki, wróci do siebie zajmując się sprzątaniem hali i przygotowywaniem do naprawy lub wymiany dachu.

[Shin]

Nie było to co prawda ścisłe centrum miasta, ale opuszczony magazyn do którego nikt się nie zbliżał budził ciekawość Shina. Chłopak usłyszał od jakiegoś przechodnia, że to miejsce nawiedzają duchy robotników wykorzystywanych do robotniczej pracy. Co za brednie, pomyślał zbliżając się do opustoszałego budynku. Jedyne, czego oczekiwał to znalezienie tam grupy bezdomnych lub kryjących się przed światem.
Na szczęście budynek był całkowicie pusty mimo tego, że było widać w nim ślady pobytu ludzi. Porozrzucane tu i ówdzie butelki, wyłamane pojedyncze deski w oknach, porozrzucane łachmany które miały robić za coś w rodzaju prymitywnego łóżka. Idealne miejsce dla kogoś, kto nie miał zbyt wielu rzeczy i nie chciał spędzić najbliższego czasu pod gołym niebem. Chłopak szybko przeszukał cały magazyn wywołując panikę w lokalnej społeczności gryzoni, owadów i robaczków. Znalazłszy jeden mniejszy pokoik, w którym o dziwo działał słabej jakości zamek wyniósł z niego wszystko a pomiędzy dwoma ścianami zawiesił hamak, zasklepiając dziurę pod sufitem która, jak można się było domyślać, niegdyś była oknem.
Plac za magazynem świecił pustkami, nie licząc ogromnych roślin i wielkiego drzewa, które wyrosło na, jak się okazało, wybrukowanym placu. Doprowadzenie tego miejsca zajęłoby masę czasu, ale chłopiec na razie nie miał takich planów co do tego miejsca. Usiał na rampie, która prawdopodobnie służyła do wyładowywania powozów bez konieczności znoszenia i wnoszenia ich na różne odległości i zaczął zbierać chakrę, wyczuwając ją jak zawsze pod splotem słonecznym, niedaleko serca.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Yami]

Misja rangiD

1/7
Shin

Praca nad własnymi zdolnościami w opuszczonym magazynie w którym zalęgły się myszy, które mogły to ciche, osamotnione miejsce nazwać swoim domem. Idealne miejsce na zaszycie się przed kimś czy dbanie o rozwój osobisty w tajemnicy, wszak nie wszyscy pragną prawić na lewo i prawo co potrafią, niektórzy preferują dyskrecję, która w walce z nieznanym może okazać się kluczową.
Miejsce ciche, spokojne, tajemnicze, idealne... szybko jednak całun perfekcji został zerwany przez głośny krzyk, który przerodził się w płacz. Niewątpliwie posiadaczem tego wysokiego, piskliwego głosu musiało być dziecko. Okolica nie należała do bezpiecznej, jednak również i tutaj musiały dzieci. Dziecko musiało być blisko, w jednej z pobliskich uliczek. Pytanie brzmiało czy chciałeś zajmować się problemami, które ciebie nie dotyczą... niewątpliwie jednak przez dłuższy okres czasu miejsce ćwiczeń nie będzie już takie spokojne jak do tej pory.

[Shin]

Samotnia Shina wyglądała coraz to lepiej. Prawie całkowicie zreperowany dach i oczyszczona przestrzeń magazynowa z jedną tylko stertą badziewia pozostawiała jeszcze trochę do życzenia, ale już było tu lepiej niż jeszcze kilka tygodni temu. Te tygodnie chłopak spędzał jedynie na remontowaniu i treningu, co zaczęło mu powoli doskwierać. Od kiedy dostał się do rezydencji zawsze był otoczony gromadą rówieśników i dorosłych, a tutaj przyjemna na początku cisza zaczęła się przeradzać w niemą samotność.
Tego dnia chłopak skończył powolny trening i zaczął się zabierać do rozmyślania co mógłby zrobić przy domu, ale jego zajęcia przerwał krzyk i szloch. Głos należący do jakiegoś dziecka zdawał się dobiegać z niedaleka, a Shin raczej nie zwykł ignorować płaczu.
Nie namyślając nie zbytnio chłopak wciągnął na siebie koszulkę i ruszył w stronę nieprzyjemnych dźwięków, rozglądając się bacznie i nasłuchując, by nie przeoczyć tajemniczego zdarzenia które właśnie się wydarzyło. Lekko parsknął, gdy tylko przypomniał sobie, że tydzień temu udawał ducha przed przebraną za chłopca dziewczynką. Widocznie opuszczone budynki stanowiły w mieście jakąś niepohamowaną dla nieletnich formę rozrywki i przygody, dostarczając im dreszczyku emocji. Dzieci nigdy nie myślą o bezpieczeństwie, gorzko skwitował będąc coraz bliżej zagadkowego źródła dźwięku.

[Yami]

Misja rangiD

2/7
Shin

Podróż młodego Doko nie była ani trudna, ani czasochłonna. Wkroczenie na kolejną uliczkę pozwoliło na precyzyjne określenie pochodzenia głosu. W błocie siedział mały chłopczyk, którego ubiór, choć jak również i miejsce zabaw, nie wskazywało na wysokie pochodzenie. Brudnymi dłońmi ocierał z policzków wciąż płynące łzy.
Ze względu na miękkie podłoże dostrzegłeś dość szybko, głębokie odciski butów w ziemi, wnioskując po nierównym kształcie ktoś musiał być w dużym pośpiechu albowiem nieraz się w tym błocie ślizgał. Co do samego, wciąż płaczącego chłopca, ściana o którą oparte były jego plecy była zrobiona ze starych dziurawych desek. Nie tylko zniszczone ale również i brudne albowiem znajdowało się na nim wiele czarnych śladów.

[Shin]

Odnalezienie małego chłopca okazało się być dziecinną igraszką. Łatwo można było zobaczyć, że siedział on w brudnych ubraniach w dużej kałuży błota. Nie było w tym nic dziwnego, akurat tego w jesiennej pogodzie nigdy nie brakowało - wszędzie pojawiały się kałuże, a tam, gdzie odpływ wody był dobry lub gdzie nie napadało jej wystarczająco, występowały bagniska i błota.
- Hej! - krzyknął Doko, zbliżając się do kałuży - Jestem Duch. Wszystko w porządku? Co się stało? - pytał raz po raz, starając się uzyskać odpowiedź od chłopaka. Nie był zbyt chętny do wejścia do błota w swoich ciuchach szczególnie, że jeszcze nie przebrał się w te ubrania, w których zazwyczaj remontował magazyn. Mycie ubrań w zimnej wodzie albo chodzenie kilka razy po dostateczną ilość wody do podgrzania , a pranie - żadna z tych opcji nie wydawała się być wystarczająco zachęcająca.
- Mogę Ci jakoś pomóc? - spytał, kucając na boku błotnej kałuży i obserwując od czasu do czasu okolicę w poszukiwaniu właściciela odcisków butów, którego pospieszne kroki wykonały nieładne zmiany w tym małym krajobrazie.

[Yami]

Misja rangiD

3/7
Shin

Efektem zadawanych pytań było przejście z płaczu w przerywane łkanie. Chłopiec próbował odzyskać panowanie nad sobą. Pociągnął nosem, przetarł twarz rękawem i z łzami w oczach, oczach które od tychże łez zaczęły robić się czerwonawe. Chłopiec podniósł głowę aby lepiej przyjrzeć się potencjalnemu bohaterowi. Ponownie pociągnął nosem.
- Rysak...
Wystarczyło to jedno słowo aby na jego twarzy zagościł bardzo wyraźny grymas. Samo wspomnienie co się tak naprawdę wydarzyło musiało być dla niego bolesne (inaczej wszak by nie płakał). Kolejny wybuch udało się jednak powstrzymać.
- Biegł i mnie popchnął... Rysaka mi zabrał... mojego rysaka. Jak mam malować bez rysaka? - do kącików oczu zaczęły napływać nowe łzy, które spływały po policzkach - tam pobiegł... z moim rysakiem.
Chłopiec wskazał palcem kierunek wzdłuż alei. Ślady stóp, które widoczne były na ziemi potwierdzały słowa chłopca, któremu tym razem nie udało się powstrzymać szlochu. Był to naprawdę nieprzyjemny dla ucha dźwięk.

[Shin]

Po krótkim zapoznaniu z sytuacją chłopak był mówiąc oględnie zmieszany. Po pierwsze, ktoś popchnął dzieciaka, który leżał teraz w błocie. Po drugie, zabrał mu coś i uciekł. Po trzecie, tym czymś był rysak, cokolwiek by to nie było. Wyglądało to na wybryk dziecięcej zazdrości i złośliwości, więc nic groźnego ani ważnego, ale miękkie serce do dzieci Shina znowu zagrało pierwsze skrzypce w postępowaniu chłopaka.
- Powiedz mi czym jest rysak. Potem kto Ci go zabrał i jak wyglądał, a potem w jaką stronę poszedł. - rzucił niedbale, wysłuchując pochlipywania dziecka płaczącego w błocie. Te informacje były mu niezbędne do wykonania zadania, więc po usłyszeniu odpowiedzi trzeba było ruszyć w pościg za złodziejaszkiem, który był sprawcą całego zdarzenia. Ani myślał brudzić się podchodząc do dziecka, ale jeśli będzie to jedyne wyjście, by go uspokoić i wyprowadzić z błota, to chłopak tak czy inaczej wejdzie po niego i wyprowadzi go na trawę, żeby się już nie babrał w nieczystościach.

[Yami]

Misja rangiD

4/7
Shin

Chłopiec pociągnął nosem i zacisnął usta uważnie słuchając starszego od siebie Shina. Chęć okazania pomocy sprawiła, że oczy nieszczęśnika zaszkliły się widząc przed sobą narodziny nowego bohatera.
Podnosząc się z klęczek chłopak wstał i zbliżył dłonie ku sobie zostawiając między nimi przestrzeń wolną na około 40cm.
- Taki jest mój rysak! Dzięki niemu mogę rysować!
Wskazał on następnie palcem na dziwne czarne ślady na deskach budynku. Widocznie był dumny z dzieła stworzonego przy pomocy magicznego narzędzia jakim był wyjątkowy "rysak". Następnie chłopiec ponownie zwrócił się ku Tobie.
- Wyglądał jak wujek co do taty przychodzi napić się ale nie był jak on. I tam pobiegł z moim "rysakiem".
Chłopak wskazał palcem uliczkę którą żłobiły wyraźne ślady butów. I to właśnie one doprowadziły Ciebie do małej drewnianej szopy, która od jeden strony sąsiadowała z innym magazynem. Drzwi do niej były przymknięte zaś ślady wskazywały, że to właśnie tam zaszył się winowajca.

[Shin]

Może to kwestia ciągłego zmęczenia, a może fakt, że dawno nikt nie odwiedzał opuszczonego magazynu, ale chłopak naprawdę spodziewał się od malca normalnej odpowiedzi , takiej jak na przesłuchaniu, z odpowiednim stopniem szczegółowości. Mimo wszystko dziecko pozostało dzieckiem i w chwili rozpaczy nad utraconym skarbem raczej ciężko było rozmawiać z nim o czymkolwiek.
- Biegnę po niego - powiedział Shin po wysłuchaniu malca. Co prawda opis złodzieja nie był zbytnio szczegółowy, ale można było wysnuć, że jest to mężczyzna w średnim wieku, być może nieco zniedbany, a w okolicy zazwyczaj nie było zbyt wielu ludzi. Tym bardziej Doko spieszył się, żeby zdążył zaobaczyć kim jest tajemniczy złodziej rysaków, bo jedynie kwestią czasu było to, żeby ten skręcił nagle lub znalazł się w jakiejś grupie ludzi, w której ciężko będzie go rozpoznać.
Docierając do małej szopy chłopak nieco się zdziwił. Co prawda był tu jakiś czas temu, ale nigdy nie zwrócił uwagi na to, że była ona w dobrym stanie. Widocznie nie tylko Shin wpadł na pomysł zaasymilowania jakiegoś opuszczonego budynku na własne potrzeby, chociaż może ten człowiek żył już tu wcześniej. Nie namyślając się zbytnio chłopak podszedł do drzwi i załomotał.
- Jest tam kto? Chcę porozmawiać - krzyknął, nasłuchując, czy w środku budynku nie słychać dźwięku obecności człowieka albo czy ktoś mu nie odpowie.

[Yami]

Misja rangiD

5/7
Shin

Shin podążył śladem prowadzącym do szopy. Kilkukrotne uderzenie w drzwi i wezwanie do rozmowy i otwarcia drzwi. Uderzenia były na tyle silne, że otwierające się na zewnątrz drzwi odbijając się od futryn nieważnie uchyliły się. Nie były zamknięte na klucz jednakże powstała w ten sposób szpara była zbyt mała aby wyraźnie dostrzec co się znajduje w środku. Jedyne co udało się wychwycić w ten sposób Shinowi to fragment nogi od kolana do kostki, który opierał się o deski szopy. Kolano unosiło się kilkanaście centymetrów nad ziemią.
Ktoś znajdował się w szopie jednak nie odpowiedział Tobie na pytanie. Zaś na podstawie ułożenia nogi mogłeś być pewny, że wchodząc staniesz naprzeciw leżącej osobie, której twarz będzie zwrócona ku Tobie.