Opuszczony magazyn

[Mizumi]

Dawny, opuszczony już magazyn. Wcześniej służył on do przeładunków, jednak część dzielnicy portowej w której się znajdował została zniszczona podczas jednej z potężniejszych burz. Przez rozmiar zniszczeń i odległość od "działającej" części portu nie został nigdy odbudowany. Stary, pełen podniszczonych mebli i pustych czasem skrzyń byłby idealnym miejscem na wszelkie tajemne spotkania, o parterowym budynku chodzą jednak pewne plotki. Ponoć dusze zmarłych w czasie niemalże niewolniczej pracy robotników nawiedzają to miejsce, co skutecznie odstrasza każdego kto miałby ochotę się do niego zbliżyć. Tak naprawdę to zwykły, zaniedbany budynek wokół, którego narosły legendy.[/center]

[Mizumi]

Stary, dawno opuszczony magazyn, w okolicy gdzie nie zapuszczały się nawet drobne pijaczki. Legendy mówiły o duchach pracowników, zmuszanych do pracy w nieludzkich warunkach. -Bać należy się żywych.- pomyślała podchodząc do głównego wejścia. Drzwi jak to bywa były równie zamknięte, co stare i zmurszałe, silne kopnięcie wystarczyło, by wypadły z zawiasów. Mogła to zrobić delikatniej, ale jakoś nie miała ochoty. Światło wpadało przez wybite okiennice pustej hali służącej kiedyś do przechowywania i kompletowania ładunków. Deski trzeszczały niebezpiecznie, a porozrzucane co i rusz drewniane skrzynie nadawały temu miejsca swoistego uroku. Na jedną z takich skrzyń położyła płaszcz, oraz kurtkę, nie chciała za nadto ich pobrudzić, może i była potworem brodzącym w krwi tych, którzy stawali jej na drodze, ale była też kobietą i musiała jakoś wyglądać.
Rozejrzała się po belkach stropowych, niektóre były zbyt wysoko, lecz znalazła i taką która znajdywała się na odpowiednim poziomie. Przerzucone przezeń, zbyt zniszczone, by był z nich jakiś użytek liny, popchnęły ją do pewnych wniosków. Ową belkę wykorzystywana do podnoszenia zbyt ciężkich skrzyń, najzwyczajniejsza w świecie dźwignia. Weszła po pionowej ścianie, kpiąc sobie z grawitacji, by już po chwili znaleźć się przy niej. Z torby wyjęła metalową żyłkę, pięć metrów wystarczyło, by porządnie ją zamocować, no i by zwisała, tak by dało przywiązać się kogoś na dole, może i z uniesionymi rękami, ale zawsze. Zeskoczyła na ziemię. -Prawie jak szubienica.- podsumowała krótko. Szubienica, na którą zapewne trafi po tym wszystkim, a może śmierć strażników była wystarczająca? Nie chciała wiedzieć. Miała przed sobą zadanie, musiała dotrzymać słowa. Chwyciła żyłkę i podciągnęła się kilka razy, ta nieprzyjemnie wbiła się w dłonie, ale teraz była pewna, że wytrzyma. Spojrzała przez wybite okno, miała jeszcze nieco czasu, do domniemanego końca "zmiany". Schowała kościaną broń w jednym z pojemników, z nią zbyt rzucałaby się w oczy. Z resztą jeśli ktoś popytałby w akademii mógł już mieć jej dokładny rysopis. Złożyła trzy pieczęci, z dymu który ją otoczył wyszła, dziewięcioletnia dziewczynka, o włosach w kolorze blond. -Czas ruszać pod kanał - pomyślała opuszczając magazyn.

Kc C: 106%-4%=102%

Nazwa

Henge no Jutsu

Pieczęci

Pies › Świnia › Baran

Zasięg

Na ciało

Koszt

E: 7% | D: 5% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: Niezauważalny

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Pomocna technika przy pomocy której użytkownik może przybrać wygląd innej osoby bądź obiektu. W przypadku zmiany w inną osobę to zmieniona zostaje aparycja wraz z ubraniem, a dodatkowo głos pozostanie zmutowany do tego, jaki miała udawana przez nas osoba. Zmiana w przedmiot jest możliwa jeśli przedmiot jest wielkości porównywalnej z rozmiarem użytkownika, a dodatkowo nie zyskuje on żadnych właściwości przedmiotu w który się zmieni, np. zmieniając się w betonowy mur nie zyskamy jego trwałości. Technikę łatwo rozpoznać, ponieważ chakra użytkownika pozostaje niezmieniona, przez co shinobi o zdolnościach sensorycznych i Ci posiadający Doujutsu z łatwością przejrzą przygotowany fortel.

Nazwa

Kinobori no Waza

Pieczęci

Brak

Zasięg

Na ciało

Koszt

Minimalny, nieodczuwalny

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis <span style="display: block; margin: 0; padding: 0; text-align: justify;">Kolejna z podstawowych jutsu, które potrafią wykorzystać nawet największe świeżaki spomiędzy ninja. Technika ta pozwala na odpowiednią kontrolę i kumulację chakry w z góry określonym miejscu - tu są to stopy. Dzięki temu shinobi jest w stanie poruszać się po powierzchniach pionowych, a nawet poziomych (tylko w sprzeczności z grawitacją), czyli prościej - po ścianach i sufitach, drzewach, gałęziach, i po czym tylko nam przyjdzie ochota - nie wliczając wody.
Uwaga: Odpowiednio skumulowana chakra w stopach nie wyklucza korzystania z innych technik w trakcie jej używania.</span>

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - B - 2/...

---

- Rok 384 - Lato - Mizumi Kaguya
- Opuszczony Magazyn -
- Słowa Bestii -

---

" Żywi czy umarli? " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=vHL3m4PxSlE[/youtube] Nawiedzony magazyn w tej mniej przyjemniej dzielnicy miasta handlowego. Czy mogłaś wybrać lepsze miejsce do swej zemsty? Taak, zemsta, tylko to ci pozostało, postanowiłaś się przygotować, nie miałaś wiele czasu, zegar cały czas tykał i z każdym ruchem długiej wskazówki czas odliczający do twojej śmierci zbliżał się... Śmierci? Wiedziałaś, że nie masz szans walczyć sama przeciw niekończącym się falom strażników, a być może i komuś silniejszemu... Bestia w tobie jednak nie mogła odpuścić, musiałaś zrobić coś jeszcze nim opuścisz Ryuzaku no Taki. Twój cel był jasny, ukarać tych którzy cię w to wplątali.

Podobno w każdym Kaguyi żyje demon który wprowadza ich w szał, twój się objawił i nie zostawi cię w spokoju, nie chciałaś już dłużej z nim walczyć. Miejsce która wybrałaś do rozpoczęcia swojej zemsty okazuje się być czymś więcej niżeli tylko magazynem, ponoć nawiedzają je duchy skatowanych pracowników, ty jednak nie spotkałaś żadnego z nich. Czy to oznacza, że nawet duchy ukrywają się przed twoim szałem? Powinny, bo jest przed czym uciekać. Chłód lekkiego wiatru wieje w twoją stronę otulając cię swoją chłodną powłoką, to normalne uczucie, dziwne jednak na jednej z twoich rąk, nowa skóra, nowe doznania, tak, to miłe uczucie. Szpital jednak skrócił twój bezpieczny czas przynajmniej o połowę więc postanawiasz działać, jak najszybciej.

Twoje najnowsze dzieło, ktoś będzie wisiał ku twojej uciesze, twoje plany sięgają daleko jednak wiesz, że posiadasz wszelkie umiejętności których możesz potrzebować w realizacji swoich niecnych planów. Nadszedł czas by mieszkańcy, a najbardziej ci którzy stanęli na twojej drodze przekonali się kim naprawdę są członkowie klanu Kaguya. Szpiegowskie techniki, zmieniłaś sposób działania, odrzuciłaś ostrze a dzięki pieczęciom uzyskałaś nowy, młody wygląd, czyj on był? Czy to ważne? Liczy się jedynie wykonanie zadania. Gdy spojrzałaś przez rozbite okno widziałaś, że zbliża się noc i niedługo znajdziesz się na świeczniku... Skierowałaś się tam gdzie twoja vendetta wykiełkowała, do Kanału.

Mała dziewczynka podróżująca przez niezbyt bezpieczne okolice miasta przyciągała uwagę, mimo to jednak udało ci się wydostać z dzielnicy bezproblemowo. Gdy już weszłaś do pozostałych dzielnic, w których życie zaczynało ponownie zamierać z powodu zachodzącego słońca, samotna mała dziewczynka nie rzucała się zbytnio w oczy. Wiedziałaś jaki kamuflaż wybrać by przejść niezauważenie. W końcu... Czy ktoś wpuści małą dziewczynkę do środka? W pewnej chwili dotarłaś do miejsca zwanego kanałem, tego w którym wszystko się zaczęło. Stanęłaś na rogu obmyślając swoje następne kroki. Przed lokalem wciąż znajduje się dwójka ogromnych bramkarzy w postaci Rin'a, oraz jego brata Kin'a, dodatkowo jednak uwagę zwraca wybite okno z jednej strony budynku prowadzące do zaplecza. Efekt twojej ostatniej wizyty w tym miejscu.

  Ukryty tekst

---

- Lokal Kanał -

[Shisen]

Shisen dosłownie nie mógł się doczekać potyczki z baśniowymi stworami. Z dziecinną łatwością można było dostrzec jego entuzjazm w ruchach, drżenie ciała z podekscytowania czy też zwyczajnego uśmiechu, który pojawiał się mimo iż ten próbował go ukryć. Kompletnie olał swojego kompana, oczywiście to co mówi. Co go obchodzą jakieś tam kobiety nie ważne czy damy czy wieśniaczki. Mimo to nie olał go całkowicie, w końcu był jego przewodnikiem. Szedł i robił to co mu kazał Nara w granicach rozsądku oczywiście. W końcu dotarli do celu jakim było legowisko smoków. Mimo iż Mekura nie mógł go zobaczyć to z łatwością mógł wyczuć złowrogą aurę oraz straszną atmosferę otaczającą budynek. Oczy wyobraźni dużo dodały temu miejscu jednak chłopak i tak nie miał zamiaru zawracać. Ba jego polot co do wyglądu budynku jeszcze bardziej go nakręciły. Nie mogąc już dłużej czekać zwyczajnie wszedł przez frontową bramę/drzwi krzycząc przy okazji:
- DAWAJCIE MI TU TE SMOKI!!!

[Hisashi]

Misja D
11/15

~ Białe złoto ~ Mekura był zbyt podekscytowany potencjalną walką z baśniowymi stworami, o których mówił nieznajomy, dlatego też nie zwracał uwagi na to, co mówił jego towarzysz. Więc po pewnym czasie, gdy szli tak w milczeniu, Nara uznał go po prostu za nieśmiałego i przestał się do niego odzywać, lecz jego przekonania na temat młodzieńca miały się za niedługo zmienić. Nasza dwójka dotarła do dość sporego budynku, który wyglądał na stary i opuszczony, lecz to mógł zauważyć jedynie jeden z nich. Za to drugi z nich - Shisen, nie czekając nawet na to, co powie jego towarzysz, udał się w stronę średniej wielkości bramy, która otworzyła się pod naporem jego dłoni ze skrzypieniem. A gdy przekroczył próg magazynu wydarł się na cały głos, by wyrazić chęć zmierzenia się z kryjącymi się tam stworami. Był jednak mały problem, otóż nie było tam rzadnych smoków, a jedynie dwóch zdziwionych mężczyzn, którzy akurat grali w karty.- Co jest kurwa? Kolejny ćpun chce okraść szefa? - Shisen usłyszał chropowaty głos jednego z mężczyzn. Nagle został powalony na posadzkę, tyle że nie przez owych mężczyzn, których głosy nadal słyszał kilka metrów przed sobą, a przez kogoś, lub raczej coś, znajdującego się do tej pory za nim. Na plecach czuł silnie przygniatające go łapy, z pazurami wcinającymi mu się w skrórę. Czyżby jednak nieznajomy nie kłamał i naprawdę mogły tu być smoki? Jak najbardziej, o ile smoki były puszyste i szczekały. Ochroniarze placówki wykorzystali to, że pies przygniótł ślepca i podbiegli do niego zanim ten mógł jakkolwiek zareagować. Następnie Mekura poczuł drobne ukłucie w zgięciu łockiowym prawej ręki.- No już, już, masz tu swoją działkę i wypierdalaj. - powiedział pierwszy głos, - Kurwa, ona należała do mnie! - wydarł się drugi, choć Mekura słyszał go o wiele ciszej, niż w rzeczywistości. - Wolisz, żeby ten tutaj sprawiał nam problemy i... - odezwał się znów pierwszy głos, który był niemalże niesłyszalny, aż w końcu całkowicie się rozmył. Wraz ze słuchem, zanikł także zmysł dotyku, węchu, smaku i wszystkie inne zmysły. Pozostała tylko ciemność. A w tej ciemności znajdywała się świadomość Shisena. Przez długi czas mógł się jej przypatrywać, do czego zresztą był zmuszony od dziecka, teraz jednak nie było nic innego. Czas leciał wolno, niezwykle wolno, dla świadomości młodzieńca mijały całe lata, jednak w miarę jak skupiał swą uwagę na ciemności, mógł dostrzec w poruszające się w niej kształty.Na początku były one niewyraźne, z czasem przybierały coraz bardziej skomplikowane formy, nabierały kolorów, działo się to coraz szybciej i szybciej. Pod koniec formowania się tegoż świata młodzieniec widział, mógł widzieć, a wraz ze wzrokiem wróciły wszelkie jego zmysły. Widział wielką batalię, na początku obserwował ją jakby z lotu ptaka, w oddali widział plecy olbrzymiego, pokrytego zbroją wojownika, który walczył z zielonym smokiem, równie olbrzymim jak on. Niebo spowijały ciemne chmury, a w szczególności górę, która się przez nie przebijała. Z owej góry dochodził niezwykle gromki ryk, a wraz z nim pojawił się tam duży, płonący niebieskim ogniem kot, czy może raczej tygrys, który skierował swe spojrzenie na Mekurę, szykując się do ataku. Pomiędzy walczącymi oddziałami przemykał mniejszy, różowy smok, mknący w stronę Shisena, a on sam stał na olbrzymiej wieży. Nie, to on był wieżą, a olbrzymi wojownik walczący ze smokiem najwyraźniej go chronił. Widzący teraz świat ślepiec nie mógł się ruszać, lecz zauważył, że gdzie nie spojrzy, tam kieruje się obracające się na wieży działo, czyżby mógł wspomóc chroniącego go wojownika?

[Shisen]

Wejście smoka jak do siebie okazało się być chyba najgorszym możliwym sposobem na dostanie się do środka budynku. Pierwsze wrażenie jakie odczuł młody chłopak to rozczarowanie. Wewnątrz nie było żadnych stworów rodem z opowieści, a jedynie dwójka mężczyzna o niezbyt przyjaznym nastawieniu. Chyba nie lubili obcych albo niezapowiedzianych gości. Niestety nim się zorientował i cokolwiek zrobił leżał już na ziemi powalony przez zwierze, które razem z wcześniej wspomnianą dwójką strzegło budynku, a raczej tego co tutaj się chowa. Rozczarowanie minęło, a zaczęła pojawiać się złość i gniew przez sposób w jaki został pojmany i obezwładniony. Zaczynał już obmyślać plan jak pierw zrzuca z siebie psa, następnie w efektowny i efektywny sposób radzi sobie z dwójką handlarzy zostając bohaterem. Pojawił się jednak mały problem mianowicie ukłucie i substancja, która zaczęła powoli oddziaływać na zmysły Shisen. Cały plan w jednej chwili się skończył, choć tak naprawdę się nawet nie zaczął. Całkowicie pozbawiony jakichkolwiek możliwości mógł jedynie czekać na wyrok, który chyba został odroczony.
Po jakimś czasie zaczął odzyskiwać świadomość i możliwości. Pełna gotowość do akcji i jeszcze więcej chęci popychanych pragnieniem rewanżu. Strach myśleć co by był w stanie zrobić swoim prześladowcom jakby ich dopadł. Ich szczęście, że umieścili Mekurę w równoległym świecie gdzie toczyła się bitwa pomiędzy olbrzymem, smokami i ognistym tygrysem.
Olbrzym stał po stronie ślepca, natomiast reszta stworów próbowała go zabić. Batalia, o której marzył chłopak w końcu nadeszła. Pech chciał, że nie był on w stanie nic zrobić. No może nie nic, jedyną rzeczą do jakiej był zdolny to użycie działa. Mimo, że nie był to jego wymarzony i wyśniony sposób na pokonanie trójki bestii to użył go. Strzelał bez opamiętania do najbliżej akurat znajdującego się przeciwnika krzycząc przy tym wniebogłosy!!!

[Hisashi]

Misja D
13/15

~ Białe złoto ~ Bitwa trwała, wojska przelewały się, mieszały ze sobą i padały, olbrzym mocował się z największym ze smoków, natomiast dwa kolejne, mniejsze stwory ruszyły w stronę jego i wieży. Nasz bohater przejawiający się w postaci olbrzymiej budowli górującej nad walczącymi ludźmi, będącymi dla niego zaledwie robactwem, i nad równie dużymi, baśniowymi stworami, nie mógł zostać bohaterem w swoim świecie, jednak czy miało to teraz jakiekolwiek znaczenie? Był teraz w świecie, który wcześniej opisywał mu nieznajomy człowiek, ten sam który potrącił go na targowisku i który go z tego targowiska wyciągnął pod pretekstem ucieczki od smoków. Teraz sam Mekura mógł doświadczyć tego świata, tego widoku, bo przecież mógł widzieć, pierwszy raz w swoim życiu! Dodatkowo sam niejako brał udział w walce, nie wiedząc przy tym, co się z nim stanie w razie przegranej. I zamierzał wykorzystać śmiercionośną maszynę, którą mógł sterować i którą sam był.Pierwszy strzał działa wymierzony został w zielonego smoka walczącego z olbrzymem. Proces ładowania się działa był dość czasochłonny, na początku do Shisena dotarły gromkie, nieludzkie i liczne okrzyki, jakby ktoś obdzierał setki ludzi ze skóry, następnie wokół działa zaczęło gromadzić się oślepiające światło, które po nagromadzeniu zostało wystrzelone w postaci dużego, destruktywnego promienia. Dla wszystkich na polu walki nastąpił błysk, a zaraz za nim tnący powietrze ryk, grzmot i ogłuszający huk. Długi smok oberwał w swoje zielone cielsko, które niemal stopiło się pod mocą promienia, a olbrzym, który wcześniej zdążył zorientować się, co się dzieje i odskoczył, został powalony. Tam, gdzie wcześniej znajdował się smok pozostał tylko duży, pochłonięty ogniem krater. Olbrzym otrząsnął się i zaczął walczyć z drugim, znacznie mniejszym smokiem, którego zdołał rozerwać na dwoje. Ostatnim przeciwnikiem był ognisty kocur, który znacznie zbliżył się do walczących schodząc z góry. Kolejne nagromadzenie światła poprzedzone nieziemskimi krzykami, błysk i grzmot. Olbrzymi kot uniknął bezpośredniego kontaktu ze śmiercionośnym promieniem, jednak był na tyle blisko, że został odrzucony na dużą odległość. Wstał z trudem, otworzył swą paszczę i, o dziwo, przed nim zaczęła zbierać się swego rodzaju energia. Olbrzym widząc to rzucił się w stronę bestii, lecz nie zdążył tego zrobić. Nagromadzona przez stwora energia została wystrzelona prosto w budynek, a raczej Shisena. Zapanowała ciemność.- Nareszcie, już myślałem, że nigdy do mnie nie przyjdziesz. - zanurzona w ciemności świadomość młodzieńca usłyszała głos za sobą, w tym samym czasie pojawiło się jego ciało, a gdy zdecydował się odwrócić ujrzał swoje odbicie. Ciekawe jakie musiało być to uczucie, pierwszy raz móc spojrzeć na swoje ciało z perspektywy osoby trzeciej, czy mogło być ono pozytywne, zważywszy na to, że zapewne już nigdy nie będzie mu dane przejrzeć się w prawdziwym lustrze? Jego odbicie, a raczej klon, czy też jakaś część jego samego usiadła w krześle, które pojawiło się jak na zawołanie. - Usiądź - rzekł... on sam? wskazując kolejne krzesło naprzeciw siebie, - Mamy wiele do omówienia. Przybyłeś do mnie, gdyż w końcu zauważyłeś, że każdy świat to tylko złu... - zawachał się, - Ekhem, chyba nie o to chodziło. - zaczął zbierać myśli, - A tak, mam! Oberwałeś od Mruczka, cóż, na to nie mogę zbyt wiele poradzić, byłem przygotowany na inną rozmowę, wybacz. - podrapał się po tyle głowy z głupim wyrazem twarzy, - Eh, na to jeszcze przyjdzie czas, albo wiesz co? Niech będzie, dam ci to teraz. - powiedział i zaczął nerwowo szukać czegoś po kieszeniach. - Oho, mam! - wyciągnął zamknięte dłonie przed siebie, - Te pigułki wpłynął na całe twoje dalsze życie, wybierz niebieską, a obudzisz się ponownie w swoim świecie, lub czerwoną, a uwolnisz się od iluzji. - powiedziawszy to rozwarł dłonie, na obu znajdowały się pigułki, tyle że obie były niebieskie, jednak "drugi Shisen" zdawał się nie mieć o tym pojęcia, zupełnie tak, jakby był ślepy. Zanim Mekura zdążył cokolwiek zrobić, przestrzeń w której się znajdował zaczęła się rozpadać i to w zastraszająco szybkim tempie. - Niech to, dopada nas! Bierz jedną z tych pigułek, bo zaraz będzie za późno! SZYBKO! - zaczął wydzierać się klon młodzieńca, który nie mógł dojść do słowa, musiał wybrać pigułkę, szkoda tylko, że obie były identyczne.- Wstań młody człowieku! - ślepiec usłyszał kobiecy głos, poczuł także duży, palący ból w okolicy klatki piersiowej, - No, już, już, będzie dobrze, tylko się nie szarp. - powiedziała starsza kobieta, która właśnie kończyła zakładanie opatrunku. - Mocno cię pocharatała ta bestia, ale twój znajomy zabił tego psa w odwecie. - powiedziała, po czym wstała i gdzieś poszła, Mekura usłyszał oddalające się kroki, natomiast obok siebie usłyszał splunięcie. - Nie tylko ciebie ten pies dorwał. - przemówił znajomy mu, niski głos, - Przeklęte bydle. Na domiar złego zbiegli się tu strażnicy, niech ja tylko dorwę tego, kto ich tu wezwał. Są tu od dobrych dwóch godzin, a teraz przeszukują całe to laboratorium, ale ono miało być moje! - Nara skarcił się i przeklął, gdyż najwyraźniej powiedział za dużo, zaraz po tym dało się usłyszeć kolejne kroki. - Kurwa, znowu tu idą, jakby nie mieli wystarczających dowodów. Nic im nie mów... - urwał, gdyż obok naszej dwójki stanęło dwóch strażników. - O czym ma nie mówić? - spytał strażnik, jego głos był nieco wyższy od głosu Nary, następnie spojrzał na leżącego Shisena, - Przebudziłeś się, wyśmienicie. Odpowiedz proszę na kilka pytań, coby ułatwić nam tą sprawę. Na początku powiedz, co tu się do cholery stało i skąd znasz tego człowieka? No i o czym miałeś nie mówić?

[Shisen]

Totalny chaos i bezład. W świecie, do którego trafił nasz bohater nie istniało chyba słowo niemożliwe albo jego definicja była nieznana. Wielka bitwa, która zapisze się na kartach historii dobiegła końca. Wydawać mogło by się, że to koniec cudownego świata fantazji do którego trafił ślepiec, który nie wiedząc czemu w tymże uniwersum posiadał zdolność widzenia. Na nic mu ona się jednak zdała. Teraz był zmuszony do słuchania i odpowiadania do czego zmysł wzroku był totalnie bezużyteczny. Na dodatek sam nie wiedział z kim rozmawia jakoś tak pewne rzeczy i detale coś mu sugerowały ale niestety nie wpadł na to co to za osoba. Możliwość widzenia mogłaby się w końcu na coś przydać przy pomocy wyboru jednej z pigułek tylko niestety były takie same co tylko dobiło naszego bohatera, który w końcu się obudził. Wieczna ciemność znów go nawiedziła, a on dzięki niej miał pewność, że wrócił do prawdziwego świata. W nim podobnie jak w poprzednim totalny chaos, ale to raczej z powodu braku ogarnięcia i rozeznania w sytuacji. Skąd tu strażnicy? O czym mam nie mówić? Co się dzieje do cholery? Takie pytania zadawał sobie Shisen. Nie myśląc jednak nad odpowiedziami powiedział jedynie kręcąc delikatnie głową w koło:
- Gdzie ja jestem? I co tu się wyrabia? Gdzie smoki, tygrys? Wygraliśmy?

[Hisashi]

Misja D
15/15

~ Białe złoto ~ Młodzieniec najwyraźniej był zmieszany całą tą sytuacją, a i nie dziwota, w końcu z walki z potworami, poprzez rozmowę z samym sobą, trafił do wypytujących go strażników, tyle że tym razem nie były to halucynacje, z deszczu wpadł pod rynnę, z popiołu w sam środek ognia. Rzeczywiście, za dużo bodźców mogło być dla niego czymś przytłaczającym, raz mógł widzieć, drugi raz zanurzał się w ciemności. Strażnicy jednak nie przeżyli tego, co on i dla nich liczyły się odpowiedzi. Gdy usłyszeli, że jedyne co ślepiec miał im do powiedzenia był bełkot, to delikatnie mówiąc nie byli z tego zadowoleni. Ten, który stał bliżej Mekury i który wcześniej do niego mówił podszedł teraz do niego i kopnął go, celując pod żebro.- Skończ pierdolić i mów, kto was przysłał?! Dla kogo mieliście przejąć to laboratorium?! - zamierzał kopnąć kolejny raz, ale Shisen usłyszał nieco ciszej stawiane kroki i poczuł, że ktoś osłonił go swoim własnym ciałem.- Zostaw go! Zażył dużą ilość tej trucizny, to zwykły ćpun! - krzyknęła strasza kobieta, która wcześniej opatrzyła rany Shisena. Choć mogło to brzmieć jak obraza, to jednak trzeba było przyznać, iż ratowała go dziś już po raz drugi i robiła to skutecznie, bo po krótkiej rozmowie strażnicy wypuścili Mekurę, zostawiając go samego przed budynkiem. Gdy ten chciał już odejść, podeszła do niego kobieta, która wręczyła mu nieduży mieszek. - Za milczenie. - rzekła, - Byłoby tego więcej, gdyby was nie złapali. - mówiąc to zniknęła, niemalże dosłownie, a przynajmniej tak mogło to wyglądać w odczuciu młodzieńca. Został sam, wokół panowała cisza przerywana szczekaniem psów.

[Chise]

Misja C
13/30, cd.


Karczma była na uboczu, ale i tak czekał ich kawałek drogi, do zupełnie innej części miasta. Zamiast domów mieszkalnych musieli przejść w okolicę stoczni, doków i portu, części nie pasażerskiej, a towarowej, gdzie nie kręcili się porządni ludzie, a za to pełno było marynarzy, magazynierów, kapitanów, majtków i innego elementu ciężko pracującego, a rzadko trzeźwego. Nikt jednak ich nie zaczepiał, zresztą szybko przeszli w okolice coraz mniej zatłoczone i coraz bardziej zaniedbane. Szybko stało się jasne, że okolice nie zostały porzucone przez naturalne przeniesie ludzi w lepsze miejsce, lecz miała tu miejsce jakaś naturalna katastrofa. Burza, sztorm, pożar? Często jedno było powiązane z drugim, wiec ciężko powiedzieć, ale budynki były już poważnie zaniedbane i nieczęsto uszkodzone lub nawet na skraju zawalenia się. Ich miejscem docelowym okazał się gmach będący prawdopodobnie wcześniej magazynem, zanim jednak weszli do środka, chłopak zatrzymał go gestem dłoni. Podszedł do jednego z okien, odchrząknął cicho i nagle zaćwierkał jak mały ptak. Gdyby Kisho nie widział go na własne oczy w tym momencie to mógłby przysięgać, że naprawdę było to zwierzątko, a nie mały chłopiec. Niezwykły talent. Po momencie ze środka mogli usłyszeć przeciągły gwizd, będący prawdopodobnie hasłem zwrotnym, bo młody wyraźnie się rozluźnił. Kiwnął na starszego, by przejść razem do środka.
W środku pełno było starych mebli, pudeł, skrzyń, a także wypełnień, które walały się bez większego ładu i składu tworząc prawdziwy labirynt. Mito jednak poruszał się pewnie, bez żadnego zawahania, wybierając kolejne zakręty i przejścia. W końcu dotarli do czegoś, co wyglądało jak dziecięcy fort i chyba nim było. Poskładany ze wszystkiego, co można było tam znaleźć, wejście było na tyle duże, by dziecko mogło wejść skulone, zaś Kisho.. Chyba musiał kucając lub na kolanach.
W środku było dość.. Przytulnie. Światło zapewniała lampa naftowa i przeciągnięto tu chyba najlepsze meble jakie znaleźli. Na kanapie leżał blady, nieprzytomny mężczyzna, z obandażowanym bokiem, który przesiąkał czerwienią. Dwójka innych dzieci, chłopiec i dziewczynka młodsi od Mito, patrzyła się na niego na razie w milczeniu, w czasie gdy jego przewodnik coś im szeptem tłumaczył.

[Kisho]

Szedł tuż za Mito, starannie trzymając pakunek z pięcioma racjami żywności. Mimo że opuścili karczmę jakiś czas temu, on nadal miał przed oczyma minę kelnerki, której niemal wypadły gałki oczne na widok pustych talerzy. Naprawdę widok godny zapamiętania. Oczywiście chłopak podziękował jej należycie za miłą i fachową obsługę, a także zapłacił za wszystko z własnej sakiewki, ale ani myślał wyjaśniać jej, że nawet tej drugiej porcji nie tknął. Tak było znacznie zabawniej.
Zastanawiał się, co go czeka na miejscu. Nie spodziewał się luksusów, ale to, co zobaczył... Stan malca, z uwzględnieniem nie tylko samego wizerunku, lecz i stanu jego wiedzy, wyraźnie wskazywał, z jakiego rejonu pochodzi. Kisho jednak nie miał pojęcia, ze w rzeczywistości jest znacznie gorzej. Trudno było określić to biedotą. Zbyt słabe słowo. Biedni, jak sama nazwa wskazuje, są biedni. Tak wiem masło maślane. Już wyjaśniam. Chodzi o to, że tacy ludzie potrafią żyć i myśleć o przyszłości, bo mimo wszystko jakieś zaskórniaki posiadają. Żyją, tyle że skromnie. Mito i jego kompania to zupełnie coś innego, coś gdzie biedota czy ubóstwo nijak nie odzwierciedla ich stanu bycia. Nędza. To nie był nawet stan trzeci czy hołota. Ta piątka zapełniały doły społeczne. Inaczej nie można tego określić. Zwłaszcza że były to chyba same dzieci...
- Tylko mi nie mów, że ty jesteś tutaj najstarszy - zaryzykował pytanie, mając nadzieję, że nie ma tu nikogo młodszego niż Mito czy choćby ta dwójka.
Tak czy owak, musiał przyznać, że radzą sobie nie najgorzej. Mimo braku praktycznie wszystkiego, co normalnemu człowiekowi wydaje się niezbędne do przetrwania, zdołali zapewne przeżyć spory kawał czasu. Tak przynajmniej można by przypuszczać, sądząc po tym, jaki fort zdążyli sobie zbudować lub też po pomyśle z hasłem, który też pewnie bez powodu nie powstał. Mimo braku wiedzy elementarnej ruszali makówkami lepiej niż niejeden miastowy chłystek w ich wieku.
- Mogę go obejrzeć? - Kiwnął na leżącego i wyraźnie krwawiącego. Jego cel tej wizyty rzeczywiście potrzebował pomocy, a na odległość nawet najlepszy medyk by mu nie pomógł. Chciał go obejrzeć i ocenić czy jest w stanie w ogóle jakoś go poskładać do kupy albo chociaż opatrzeć te jego krwawiącą ranę.

[Chise]

Misja C
15/30


Pytanie Kisho nie padło w eter. Nagle wszystkie trzy pary oczu wlepiły się z niego, jakby właśnie wyrosły mu czułka na czole albo małe szczękoczułki, ale nie. Młodzieniec nadał wyglądał normalnie, tylko zwrócił na siebie większą uwagę i przerwał szeptaną konwersację. Następnie dzieciaki spojrzały na siebie niepewnie, w ich oczach mnożyły się pytania. Mito wzruszył w końcu lekko ramionami.
- Ciężko powiedzieć.. Ale pewnie Tetsu jest starszy, bo jest ode mnie wyższy - stwierdził niepewnie, zerkając na towarzyszy, których miny wyrażały także większe lub mniejsze wątpliwości - Suko jest chyba najmłodsza, ale jej nie ma. Poszła z Tetsu, nie? Jej zawsze najlepiej idzie na rynku - dodał z namysłem, po czym zarobił kuksańca od chłopca, który zaczął coś do niego szeptać, ale zbyt cicho by gość mógł to usłyszeć. Mito dał znać, że ma wolny dostęp do rannego, po czym wdał się dyskusję z młodszym kolegą. Dziewczynka przysunęła się bliżej kanapy, patrząc Kisho na ręce z ciekawością.
Facet nie wyglądał dobrze. Był jeszcze młody, nie mógł mieć więcej niż dwadzieścia kilka lat, ciemnowłosy i dość opalony, typem urody bardziej pasował do pustynnych klimatów, co było widać mimo bladości. Skórę miał chłodną i spoconą, ale na szczęście nie było widać znaków gorączki. Bez żadnych przeszkód mógł obejrzeć go, nieprzytomny przecież nie stawiał oporu. Bandaże opasywały go w niemal całym tułowiu, ale niezbyt zgrabnie założone zsuwały się i poruszały, w dodatku nie były pierwszej czystości. Najbardziej przesiąkały na lewym rogu, można było zgadywać, że tam jest rana. Nie było żadnych trudności w tym, by nieco rozsunąć szatki, by zobaczyć problem.
Rana, choć tygodniowa, nadal krwawiła i sączyła się z niej półprzezroczysta, żółtawa ciecz. Strupy, które tworzyły się na ranie musiały wielokrotnie pękać i znów się zrastać, były nierówne i grube. Nie było widać żadnych śladów szycia lub innego zabezpieczania jak szarpie poza bandażami. Musiało to być głębokie cięcie w bok, po którym ktoś pociągnął broń w bok, by zwiększyć zniszczenia. Zapach, który z niej bił także nie był przyjemny, a okolice były zaczerwienione i opuchnięte. To aż prosiło się o pomoc lekarską.

[Kisho]

A mógł nie pytać. No naprawdę mógł siedzieć cicho. Z trudem uwierzył w to, co usłyszał. Nawet stał przez chwilę jak słup soli, mając nadzieję, że za moment padnie „Ha, żartowałem". Dzieci jednak mówiły wszystko na poważnie, dywagując nawet nad tym, czy Tetsu jest faktycznie tutaj najstarszy. Oceniali po wzroście, więc trudno było im przyznać stuprocentową rację.
Odstawmy jednak na bok dzieciarnię i skupmy się na głównym celu. Znajomy znajomego od Mito - jak to dziwnie brzmi... - rzeczywiście nie wyglądał dobrze. Trudno tez powiedzieć, że należycie się nim zajęto. Co prawda zastosowano bandaże w celu zatamowania krwotoku, ale w takich celach stosuje się czyste rzeczy. W innym przypadku poszkodowany nabawi się kolejnej choroby czy zakażenia, które jedynie pogorszy objawy.
Przed przystąpieniem do czegokolwiek, Kisho przesłał cząstkę chakry w stronę oczodołów, zamrugał dwa razy i spojrzał na pacjenta jeszcze raz, tym razem bardziej „fachowo". Dzięki umiejętności klanowej nie musiał dobierać się do rany, by móc ją ocenić, a także był w stanie oszacować, jak bardzo zagraża życiu rannego. Nie spodziewał się dobrych wiadomości, ale dzięki temu mógł przynajmniej sprecyzować, ile czasu jeszcze mu zostało. Tuż po tym, o ile oczywiście rannemu nie pozostała chwila życia, zabrał się do leczenia. Wiedział, że nie jest w stanie w pełni wyleczyć szkód, ale przynajmniej spróbuje nieco zatamować upływającą krew, przelewając swą zielonkawą chakrę wprost na ranę, by zasklepić uszkodzone naczynka krwionośne.
- Tam jest mały prezent dla was - szepnął do małej dziewczynki, która postanowiła poobserwować jego poczynania. Miał na myśli paczuszkę, którą zabrał z karczmy, a która aktualnie znajdowała się przy niewielkim wejściu. - Dla każdego po porcji. - Uśmiechnął się i korzystając z okazji, przyjrzał się szkarłatnymi ślepiami dodatkowo każdemu z osobna, czy aby i im coś nie dolega.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• kabura na broń (na prawym i lewym udzie)
• torba (na lewym i prawym pośladku)

  Ukryty tekst

[Chise]

Misja C
17/30


Gdyby Kisho nie posiadał swoich umiejętności, zapewne musiałby właśnie grzebać w niezbyt czystych bandażach i brzydko wyglądając ranie, a mógł ocenić jej stan nawet dokładniej niż niejeden medyk. Sama rana, choć była dość poważna, nie zagrażałaby życiu chłopaka gdyby. No właśnie, pojawia sie to gdybanie. Gdyby się nią zajęto porządnie, zabrano do medyka lub do szpitala albo chociaż zostawiono w warunkach odpowiednich do rekonwalescencji to zapewne po jakimś czasie doszedłby do siebie, może nawet bez użycia żadnych medycznych jutsu. Niestety, zabrakło wszystkiego z wyżej wymienionych. Dlatego teraz obrażenia były znacznie poważniejsze niż jeszcze ten tydzień temu. Bez leków pokonanie zakażenia było niemal niemożliwe, interwencja była niezbędna i to najlepiej jak najwcześniej, dopóki zaogniona była tylko okolica rany, a nie został zaatakowany cały organizm.
Medyczne jutsu Ranmaru, choć na pewno było pomocne, to na pewno nie wystarczyło do tego by całkowicie go wyleczyć, ale mogło przez pewien czas utrzymać jego stan stabilnym, bez pogarszania się. Mimo wszystko, nie było to rozwiązanie na dłuższą chwilę.
Dziewczynka po słowach chłopaka przekrzywiła głowę w bok, zaciekawiona, po czym obejrzała się na miejsce wskazane przez niego. Szybko przetuptała w okolice paczki i niecierpliwie otworzyła jedną i wydała z siebie zdumiony, radosny pisk, który zwrócił na nią i na paczki uwagę innych, to znaczy pozostałej trójki, która także się tam zbliżyła. Rozpoczęła się wesoła i dość głośna konwersacja na temat jedzenia, przerywana tylko odgłosami ćlamania i mlaskania, jednak nawet pełne buzie nie przeszkadzała w jedzeniu. Najwięcej gadał Mito, który ponieważ jadł wcześniej teraz już się tak nie napychał. Poza tym, że wyraźnie głodnawe i wychudzone, a przez to nieco osłabione, to dzieci były generalnie zdrowe.
Kisho miał moment spokoju na leczenie.. I na postanowienie co zrobić dalej. Ranny nie mógł tu zostać, jednak dzieciaki powiedziały, że nie mógł trafić do szpitala. W dodatku dzięki swoim oczom (uznałam, że są nastawione na widzenie 360 st), mógł zauważyć, że do budynku się ktoś zbliża. I choć były to dwie sylwetki, to nie należały na pewno do dzieci, za to jeden z nich był shinobim, nie wyczuwał od nich żadnych emocji jednak.

[Kisho]

- On umrze, jeśli tutaj zostanie - poinformował dzieciaki po dłuższej ciszy przerywanej jedynie odgłosami mlaskania. Wiedział o tym doskonale w momencie, gdy aktywował swoje Kekkei Genkai i prześwietlił rannego, a nawet i bez tego, miał niemalże pewność, że sytuacja jest tragiczna. Co prawda jest w stanie nieco go unormować i utrzymać w aktualnym, a przynajmniej chwilowo niepogarszającym się stanie, ale na jak długo? Chakra prędzej czy później i tak się skończy, a co wtedy? Bez fachowej pomocy chłopak wykituje. Umrze, nawet nie wiadomo dokładnie za co...
- Dlaczego nie zanieśliście go do szpitala - mruknął z lekkim wyrzutem w głosie. Mito tłumaczył, że zakazano im tego, to znaczy pokazywania rannego w szpitalu, ale na co oni tak właściwie liczyli? Nie da się uratować czyjegoś życia ot tak, bez żadnych działań.
- Emm - zastygł nagle wgapiony centralnie w ścianę przed siebie jak jakiś posąg. Przynajmniej tak to wyglądało mniej więcej dla osób trzecich. Kisho natomiast zauważył coś niepokojącego i właśnie to sparaliżowało. - Ktoś się tutaj zbliża - ostrzegł resztę, samemu nie przerywając ani obserwacji, ani leczenia. - Dwie osoby, z pewnością nie wasi kumple, bo zdecydowanie starsi. Możliwe, że to tylko jakiś patrol lub zagubieni, ale kierują się dziwnie właśnie jakby tutaj.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• kabura na broń (na prawym i lewym udzie)
• torba (na lewym i prawym pośladku)

  Ukryty tekst