Karczma kupiecka

[Vulpie]

Nana i Toshiro rozgościli się na pustym miejscu w rogu pomieszczenia. Czy było puste dlatego, że akurat nikogo przy nim nie było, czy może dlatego, że ktoś specjalnie nakazał, by było puste? Cokolwiek. Grunt, że osoby wysyłającej wiadomość jeszcze nie było. Można było usiąść i zamówić coś. Dziewczę przyszło szybko, mogło zaoferować pełnoprawną strawę, jakieś przekąski, herbatę, alkohol, cokolwiek sobie zażyczono. To była karczma dla gości wyjątkowych, na pewno bardziej wyjątkowych niż zwykłe pospólstwo. Za odpowiednią kwotę znalazłoby się tutaj nawet wino z piwniczek z Kami no Hikage.
Duet prawdopodobnie podążał wzrokiem za zgromadzonymi w karczmie. Poszukiwał osoby w słomianym kapeluszu, zgodnie z opisem. Toshiro na pewno tak czynił, ale nie widział nikogo spełniającego owy wymóg. W środku znajdowali się faktycznie kupcy wraz z ich obstawą, po prostu elegancko prezentujące się jednostki, no i rzecz jasna obsługa. Karczmarz i dziewczęta do podawania zamówień. Te drugie co jakiś czas pojawiały się zza drzwi przy kontuarze, by przynosić kolejne posiłki i kufle pełne różnorakich trunków. Może ten ktoś wyjdzie zza drzwi właśnie? Ugadał się z karczmarzem i przesiaduje tam sobie w oczekiwaniu na pojawienie się Toshiro? Nie, niekoniecznie. Mniej więcej kilka chwil po odejściu od nich dziewczęcia zbierającego zamówienia, pojawił się w drzwiach on. Całkiem niski mężczyzna, ledwie kilka centymetrów wyższy od Nany. W słomkowym kapeluszu, bardziej stożkowym niż okrągłym. Z nieregularnym zarostem i o zmęczonej twarzy. Reszta jego ubioru obejmowała prostą, czerwoną koszulę, bardzo luźną, a także spodnie przeplatane sznurem przy pasie, by zapewnić ich stabilność. Na nogach standardowe wręcz drewniane sandały bez podbicia. Mogłoby mu się przydać, patrząc na jego postawę. Grozy ewidentnie nie budził, był niepozorny. Jak kupiec nie wyglądał, prędzej jak jakiś podróżujący wojownik. Bo przy jego pasie znajdowały się dwa miecze, katany dokładniej. Mężczyzna po przyjściu natychmiast skierował się do baru, rzucił kilka monet i coś wydukał do barmana. Ten zabrał pieniądze i kiwnął głową. Po złożeniu zamówienia, mężczyzna przysiadł się do Toshiro i Nany, bez pytań. To musiał być on.
- Dobry - rzekł, unosząc rękę do góry w geście przywitania. Nie, żeby chciał się ściskać, szybko ją opuścił. Usiadł na jednym z wolnych krzeseł. - Nie spodziewałem się ciebie, Nana-san, ale nie szkodzi. A nuż wyjdzie lepiej. - powiedział, rozsiadając się nieco wygodniej w krześle. Po chwili przyszła do niego dziewczyna od przynoszenia posiłków. Postawiła przed nim dzbanuszek herbaty i trzy gliniane kubeczki.
- Dzięki, piękna. - podziękował zawadiacko wraz z gestem lekko uchylanego kapelusza. Dziewczę odeszło, a tajemniczy mężczyzna nalał sobie porcję herbaty. I duetowi, jeśli tylko zechciał.
- Możecie mówić mi Kuroko i przysyła mnie Saisei. Feniksy, jak się na nas mówi. Coś świta? - zapytał Kuroko, pierwszy upijając łyk z kubka. Herbata była ewidentnie klasyczną czarną z dodatkiem bliżej niezidentyfikowanych owoców. Chyba leśnych. Cokolwiek by to nie było, było bardzo dobre.

[Toshiro]

Nie jesteś sam. Czy aby na pewno? Nawet jeśli wokół Ciebie jest pełno ludzi, to dalej możesz być sam. Toshiro był tego doskonałym przykładem. Bardzo rzadko do siebie kogokolwiek dopuszczał, a jeśli już to robił to zazwyczaj w krytycznych sytuacjach, w których nie wiedział co dalej. Wtedy przychodziło to z różnym skutkiem. Jedynymi ludźmi dotychczas, których dopuścił bliżej są Shikarui i Asaka, ale to... Cóż, nie skończyło się najlepiej dla obu stron. Chociaż z tym pierwszym miał chyba lepszy kontakt po tym wszystkim. Teraz sytuacja była jednak z deczko inna. Osoba, która pojawiła się w jego życiu i przeprowadziła szturm na jego fortecę była nie kim innym, niż kobietą, z którą podróżował teraz do Ryuzaku. Przebiła się przez pierwsze wrota, ale nie bez przyczyny. Nic przecież nie dzieje się bez przyczyny, prawda? Teraz taranem okazało się wspólne pochodzenie i podobna historia, a oprócz tego podejście do tego niechlubnego klanu, który nie wiadomo czy swoim atakiem cokolwiek zdziałał, czy tylko narobił sobie więcej wrogów.
Nie spodziewał się innej odpowiedzi od czarnowłosej. Rzeczywiście coś w tym było, że jeśli coś siedzi ci w genach i we krwi to zmianą otoczenia raczej nie da się tego zmienić innym otoczeniem. Toshiro z tym walczył, ale jak mu to szło? Może niech wypowiedzą się w tym temacie inni.
-Przecież Cię nie zostawię, głupia.- oznajmił całkowicie poważnie. Ona też powinna spodziewać się takiej odpowiedzi. Nie było jednak czasu na dalsze pogawędki, ponieważ weszli już do środka. Okazało się, że miejsce spotkania było jeszcze puste, zatem przybyli pierwsi. Troszkę go to zdziwiło, zazwyczaj takie osoby pojawiają się pierwsze i czekają tajemniczo łypiąc na otoczenie, czyż nie? No może jednak nie do końca. Zamówiona została butelka sake, przynajmniej ze strony Toshiro. Odrobina alkoholu nigdy nie zaszkodzi, szczególnie do przystawek, które również wliczały się w zamówienie. Nie zamierzał się ani objadać, ani opijać. W końcu jednak pojawił się niewysoki jegomość w słomianym kapeluszu. To chyba on. Momentalnie przykuł wzrok Nishiyamy.
-Dobry.- odparł lakonicznie i jego twarz przybrała wyraz lekkiego zaciekawienia, gdy okazało się, że tajemniczy jegomość kojarzył też Nanę. Za herbatę podziękował i sam nalał sobie trochę sake, a także swojej towarzyszce jeśli tego chciała. -Świta. Znam paru. Oniniwa, mówi Ci to coś? Nie widziałem Cię tam, ale za to widziałem się z wieloma innymi i z jednym z waszych przebywałem całkiem sporo. Dowodził moją grupą. - zaczął bawić się nieco swoją czarką i przejechał palcem wskazującym po jej krawędzi. Specjalnie nie wymieniał imion będąc ciekawym, czy te rzeczywiście padną z jego strony. Byłoby to zapewnienie, że jest dobrze poinformowany, a nie, że rzeczywiście do nich przynależy. Poza tym ciekawe czy nie było go tam dlatego, że był za słaby, czy wręcz przeciwnie? Był tak silny, że nie zamierzał się ujawniać? Tylko po co chować taką siłę w obliczy biju i NESa, a także samego Antykreatora. Wiadomym było przecież, że nie wyślą tam wszystkich swoich sił albo był po prostu w zwiadzie, którego nie było dane mu spotkać.
-No dobrze, ale w takim razie czego pragnie ode mnie Saisei, Kuroko-san? W sumie to od nas, bo z tego co widzę to jesteście też zainteresowani moją towarzyszką.- spojrzał uważnie na mężczyznę w słomianym kapeluszu, a potem zerknął na chwilę w stronę Uchihy. Woń herbaty dosięgnęła jego nozdrzy, pachniała całkiem ładnie, ale cóż. Lepiej nie ryzykować. Nie miał jeszcze pewności z kim ma do czynienia. Feniksy jakoś się przecież identyfikowały, nieprawdaż?

[Nana]

Każdy mógł każdego zawsze zaskoczyć, jednak ludzie bardzo często działali schematycznie. Nana nie była inna i nic dziwnego, że Toshiro domyślił się w jaki sposób działała. Nie należała do osób, które cofały się przed czymś bez wyraźnego powodu. Zdecydowanie wolała bardziej iść do przodu, w kierunku czegoś nieznanego.Obojętnie jak bardzo miało to być niebezpieczne. Miała zresztą ze sobą Toshiro. Oczywiście, że dodawał jej otuchy. Znała część jego możliwości. Wiedziała, że był od niej znacznie silniejszy. Mogła po prostu na nim polegać. Nie rozmyślała nad tym za wiele. Jeśli mięli zginąć w głupiej karczmie to po prostu tak miało być. Destiny. Nie zawsze miało się na wszystko wpływ.
Słysząc jego słowa nie odpowiedziała. W końcu wchodzili do karczmy, jeśli jednak chłopak spojrzał w jej stronę od razu pokazała mu język. Jak dziecinnie. Po chwili znaleźli się już w środku. Miejsce zatłoczone i Nana nie bardzo wiedziała czego szukać. Zdała się w tej kwestii na Toshiro, który zamówił im coś do picia i udał się do jednego z wolnych stolików. Dziewczyna usiadła grzecznie. Nie zdążyła się jednak specjalnie zadomowić, bo po kilku chwilach dołączył do nich nieznajomy osobnik. Ewidentnie to na niego czekali, nie było mowy o pomyłce. Był pewny siebie, od razu się do nich dosiadł. Widocznie wiedział po co tutaj przyszedł, czyli znacznie więcej niż wiedziała Nana.
Kiedy się przywitał skinęła głową na przywitanie.
- Ohayo - dodała grzecznie odgapiając od Toshiro. Potem usłyszała swoje imię i nie potrafiła ukryć zdziwienia. Przekrzywiła delikatnie głowę i uniosła brwi ku górze. Znał ją? Teraz dopiero była zainteresowana. Z początku przeszło jej przez myśl, że może Toshiro się pomylił i klan rozpoznał ją nie jego. Na szczęście nic się nie wydarzyło. Atak nie przyszedł - jeszcze. Siedzieli spokojnie w karczmie jak cała reszta gości. Skoro nieznajomy nie był przysłany przez Uchiha, to kim był? Za pewne mądrze byłoby w takim momencie wstać i wyjść. Nigdy więcej nie oglądać się za siebie. Nana była jednak zbyt ciekawską osobą, żeby zwyczajnie odpuścić. Wydęła za to pełne usta wydając z siebie typowe ‚hmm’.
- Miło poznać? - Zapytała bardziej niż stwierdziła. Trochę sarkastycznie, ale nie umiała się powstrzymać. W końcu nie wiedziała skąd nieznajomy ją znał. Była miła, trochę sobie żartowała, trochę nie. Rzeczywiście była ciekawa dlaczego znał jej imię. Była nikim, nic nie znaczącym wyrzutkiem. Po co komu taka wiedza? Czyżby przez te przeklęte wydarzenia na Murze? Już żałowała, że przedstawiała się tam tylko fałszywym nazwiskiem. Za pewne powinna była wymyślić też inne imię. Ehh.
Resztę rozmowy przemilczała. Toshiro od razu przejął pałeczkę, widocznie wiedział na te tematy znacznie więcej niż ona. Saisei? Antykreator. Postać tajemnicza, budząca strach dla wielu. Nana podchodziła do niego neutralnie. Nie znała, nie oceniała, nie miała zdania. Nie wtrącała się na razie, jednak słuchała uważnie co mieli do powiedzenia. Kto wie, może dowie się przy okazji czegoś ciekawego?
Z wdzięcznością przyjęła sake od chłopaka. Od razu je wypiła. Ostatnio rozmowy stawały się coraz cięższe, więc alkohol bardzo przy nich pomagał. Nie pogardziła także herbatą od nieznajomego. Nie wypiła jej, jednak trzymała kubeczek w łapkach wdychając przyjemny zapach. Chciała zachować pozory?

[Vulpie]

Jaki trunek mógł pojawić się na stole? Alkohol oczywiście! Sake. Płynna rozkosz rozplatająca języki i umilająca czas w momentach wszelakich. Zalewała troski, podtapiała zmartwienia i wynosiła na powierzchnię wszystko, co dobre. Prawda? W tej sytuacji może i tak, może był to właściwy wybór. Zakładając, że był jakiś wybór niewłaściwy, w tym przybytku mogło zostać zamówione cokolwiek i pewnie duet wyszedłby z niego w pełni zadowolony. Mężczyzna jednak zdecydował się na herbatę. Wyraz ostrożności, można pomyśleć. Alkohol jest jaki jest, każdy wie co robi. Były momenty, gdzie trzeźwość umysłu i ostrożność były wskazane bardziej, niż zwykle. Gdzie nie można było wyjawić za dużo, odpowiednio się prezentować. Przy rozmowach ważnych, angażujących. Mających długofalowe konsekwencje. Albo mężczyzna po prostu wolał herbatę. Proste odpowiedzi czasem były tymi poprawnymi.
- A tak. Od niego o tobie wiem. A teraz się okazuje, że wywiało się na Mur. Wpychasz się gdzie się da i wychodzisz z tego cało, to się chwali. - odpowiedział, nadal jednak nie podając konkretu. Mógłby równie dobrze udawać, że wie o co chodzi. "A tak, znam go, kojarzę, mój dobry znajomy", gdzie faktycznie tego człowieka na oczy by nie wiedział w całym swoim życiu. A jednak za dużo było przypadków i elementów zastanawiających, by uznać obecność tego mężczyzny za przypadek. Raczej był autentyczny. Ze spokojnym, wyluzowanym wręcz, podejściem, ale jak najbardziej prawdziwy. Czy Saisei miało jakiś swój znak rozpoznawczy? Odznakę, tatuaż, kolczyk... Cokolwiek? Jakiś charakterystyczny element? O tym Toshiro nic nie wiedział. Nana z kolei wiedziała jeszcze mniej. Ot przyszedł sobie jakiś jegomość, zagadał do Toshiro i prawdopodobnie to do niego miał sprawę. A jednak znał też Nanę. Jakimś cudem. Skąd? Kunoichi raczej tego jegomościa na oczy nie widziała. Kuroko Bez Nazwiska był całkiem charakterystyczny, ale zawsze istniał jeden prosty trik na ukrycie swojej tożsamości. Co, miałby ich szpiegować z ukrycia? Saisei posuwałoby się do takich cichociemnych praktyk? A czemu tak właściwie miałoby nie?
- Mamy oko na ludzi, którzy mogą nam się przydać. W tym na waszą dwójkę. Takie... hmh, wydarzenia, bardzo pomagają nam w procesie selekcji - ciężko było się nie zgodzić, że ważne wydarzenia o dużej skali przyciągały wybitne jednostki. To było pewne, dlatego w takich miejscach warto było szukać przydatnych ludzi o wielu talentach. Nie była to wiedza elitarna, wyzwanie przyciągało ludzi chcących mu sprostać. Gdzie szło się bić, znaleźć można było dobrych zabijaków. A przynajmniej tych, co przeżyli bitkę. Akurat na Murze nie każdemu się udało. Nie, żeby nie próbowali. Mężczyzna upił kolejne kilka łyków, powoli i nieśpiesznie. Ewidentnie smakował się w herbacie. Do pewnego stopnia aż za wolno. Odetchnął głęboko, odstawiając kubek. Gorący napar uderzył w nosy dwójki alkoholików.
- Saisei potrzebuje ludzi. Wiecie, Hana i jego żołnierzyków nie da się tak po prostu pokonać. Do tego trzeba zaplecza ludzi, wyszkolonych i zaprawionych w boju. Na różnym szczeblu, do różnych zadań. Nie wszyscy dają radę, cały czas trzeba nowych. To cała szeroko zakrojona operacja. Czasami pojawi się ubytek w ludziach i wtedy szukamy nowych twarzy. - wyjaśniał mężczyzna, subtelnie zerkając na ich otoczenie. Czegoś się bał? Szukał? Oczekiwał? Jego mimika nie zdradzała nic, poza umiarkowanym zadowoleniem. Był spokojny, pewny siebie i ewidentnie się nie stresował. Był zrelaksowany, to on kontrolował przebieg rozmowy i to on wyznaczał jej tempo. Które, warto dodać, wcale nie było zawrotne.
- A tak swoją drogą, to co cię tutaj przywiało, Nana-san? Całkowity przypadek? - mężczyzna skierował się tym razem w stronę buntowniczej Uchiha, poświęcając jej część uwagi do tej pory zarezerwowanej prawie wyłącznie dla Toshiro. To on, jakby nie patrzeć, był głównym... celem? Jej obecność faktycznie mogła wynikać z nieszczęśliwego zbiegu okoliczności, albo też z przebłysku geniuszu z jej strony. Cokolwiek to było, umieściło ją to w takiej, a nie innej, sytuacji. Gdzie mowa była o Antykreatorze, o nowych członkach organizacji zajmujących się walką z nim. Pewnie też zaraz pojawi się jakaś gadka o prawości, obowiązkach, cnotach i powinnościach ninja praworządnych dobrych.

[Toshiro]

Toshiro parsknął lekko śmiechem, a kąciki jego ust na chwilę powędrowały ku górze gdy zobaczył po raz kolejny dziecinną stronę Nany. Niestety na tym jednak kończyły się uśmieszki, bo chwilę później bardzo spoważniał. Obserwacja otoczenia nie należała przecież do najtrudniejszych, a dobór tego co będą pić był zupełnie przypadkowe. Po prostu Nishiyama miał ochotę wypić sobie trochę sake. Może po prostu ją wolał? Co do rozpoznania to rzeczywiście, pozostawała cały czas Nana, wspominała coś chyba o tym, że zawsze tak się przedstawiała, kto więc wiedział komu przedstawiła się tak w przeszłości? Ktoś na Murze ją tam chyba kojarzył i to nawet z rodu Uchiha. Cholera. Dlaczego tak późno to sobie przypomniał. Poprawił się lekko na siedzeniu. Być może Misae jednak go wydała? Zawsze wydawała mu się być porządną dziewczyną, tym bardziej, że dogadywali się bardzo dobrze. Być może po prostu znudziło jej się czekanie na wyjaśnienia? Mężczyzna nie rzucał też za bardzo konkretami, a wystarczyłoby podać tylko jedno imię i od razu patrzyłby na sprawę zupełnie inaczej.
-Parę razy było blisko, ale jak widać dalej się trzymam.- skromność przede wszystkim. Chociaż w przypadku potencjalnej rozmowie o współpracę chyba nie powinien się do niej uciekać. Cóż, taki po prostu był. Chociaż akurat w Oniniwie to było ledwo, ledwo. Dalej pamięta robotę, którą odwalił Mujin przy nim i Shikaruiu. Co prawda gdyby go nie ratował to nie byłby w takim stanie, ale czego się nie robi dla przyjaciół, prawda? Pomimo tego, że tajemniczy jegomość nie podawał konkretów to mimo tego zdawał się być wiarygodny. Niestety jednak gdzieś z tyłu głowy dalej siedział mu strach. Teraz nie tylko o siebie. Zerknął na Nanę myśląc o tym jak nieroztropnie się wcześniej zachowywała i teraz mogli za to srogo zapłacić. Pomimo tego chciał wierzyć, że rzeczywiście w końcu ktoś go dostrzegł.
-Nie wątpię, dużo można dowiedzieć się o tym jak zachowają się takie jednostki w krytycznych sytuacjach.- tyle ile mógł, zawsze robił. Walka z biju nie była jego zadaniem. Jeszcze. Wiedział, że pewnego dnia będzie w stanie zrobić to samo co Yoshimitsu, tylko tym razem w odpowiedni sposób. Ile jeszcze mu do czegoś takiego brakowało? Pewnie wiele. Gdzie jednak będzie mógł się lepiej rozwijać jak nie pod skrzydłami Feniksów, czyli ludzi, którzy walczą z głównym złem tego świata. Poza tym, hej, bez przesady z tymi alkoholikami, dopiero kończył pierwszą czarkę! No i na razie tylko nalał kolejną, jednak nie postanowił nieco się wstrzymać. Za to położył dłoń na blacie stołu i cichutko stukał symultanicznie po nim palcami, zupełnie jakby ważył wypowiadane przez mężczyznę słowa.
-Hm. No dobrze. Wiem już w jakim kierunku zmierza ta rozmowa.- oznajmił i na spokojnie pochylił się nieco nad stolikiem kładąc łokcie na stole i patrząc prosto w oczy panu Kuroko. Tak, po to, aby się zabezpieczyć i móc odpowiednio szybko zareagować. -Załóżmy, że to wszystko jest prawdą. Akurat w to, że Saisei potrzebuje ludzi to wierzę na pewno, szczególnie po ostatnim. W każdym razie chciałbym powiedzieć, że jeśli Feniksy szukałyby we mnie poplecznika to na pewno go znajdą, pytanie tylko na jakich warunkach? Wiem, że Hana i jego sługusów, o ile tak ich można nazwać, nie da się tak po prostu pokonać. Widziałem ich na własne oczy. To zupełnie inny poziom. Szczególnie, że... - Han jest martwy, ale żyje. Chciałoby się powiedzieć to i wiele innych rzeczy, ale cóż. Nie wiadomo kto słuchał, a poza tym im mniej wiesz tym lepiej śpisz. Poza tym słowa, które wypowiadał mogłyby całkiem ryzykowne. Nie wiedział jak wyglądają pozostali jeźdźcy i jaki był ich plan. Być może było nim wyżynanie potencjalnych członków Feniksów? W sumie, bardzo wątpliwe. Po co mieliby zajmować się takimi płotkami? -No. Zagrożenie jest mi bardzo dobrze znane, nawet za dobrze. Wiem z czym mamy do czynienia i wiem, że może być jeszcze większe niż to co widziałem do tej pory. - nie chciał tylko skończyć po raz kolejny jako najemnik albo inny pachołek do popychania, szczególnie, że na dowódców to zazwyczaj trafiał kiepskich. No, Hakusei akurat był całkiem w porządku i dlatego w ogóle rozważał, jakkolwiek by to nie brzmiało, dołączenie do Feniksów. Teraz wydawało się to rzeczywistością, bo przecież o to musiało chodzić, nieprawdaż? O ile Kuroko rzeczywiście był przedstawicielem tej organizacji. Najpierw chciał wysłuchać jego propozycji, na razie sypał strasznymi ogólnikami i snuł się jak smród po gaciach. Nishiyama wolał już przerwać te domysły i wyrazić wprost swoje zainteresowanie ich działaniami. Nie bez powodu opowiedział się po tej, a nie innej stronie. Wtem Nana również dostała swoje pięć minut i została zagadana, czarnowłosy oczywiście nie miał z tym żadnego problemu, jeśli i ona miała by dołączyć, tym lepiej, nie musiałby się zapewne z tym przed nią kryć. Poza tym, wyglądało na to, że w najbliższej przyszłości i tak by się jej nie pozbył, więc prędzej czy później też by ją wcielał o ile gdziekolwiek by dołączył.

[Nana]

Większość rozmowy dotyczyła Toshiro, więc Nanusia grzecznie sobie siedziała. Nie zamierzała się wtrącać. W końcu to chłopak dostał wiadomość, zaproszenie czy list. Whatever it was. Nana była tutaj tylko dodatkiem. Przypadkową przybłędą jak dachowy kot. Nie, żeby czuła się z tego powodu gorsza, jednak nie chciała im przeszkadzać. Oczywiście kiedy usłyszała, że ją również mieli na oku uniosła delikatnie brwi. Była nikim, czemu ktoś miałby ją chcieć? Sharingan? Pochodzenie? Może było to jakoś powiązane ze śmiercią jej rodziców? Może chodziło o umiejętności dywersji czy dowództwa, jakimi mogła się popisać na Murze. Nie była mistrzynią w boju, ale może to nie było wszystko czego szukali? Nie wiedziała o co dokładnie chodziło, nie rozumiała, jednak świetnie ukrywała zmieszanie.
Im dłużej wsłuchała ich rozmowy tym bardziej zdawała sobie sprawę jak mało wiedziała. Życie w Hyuo, w samotności, nie było rozwijające. Wręcz przeciwnie. Straciła wiele lat i wiele ją ominęło. Toshiro za to nie próżnował. Udzielał się, pomagał i zdobywał informacje. Milczała chłonąc ich słowa jak gąbka. Postanowiła nie być aż lekceważąca. Każdy posiadał jakieś tajemnice, sekrety ze świata. Tak jak ona o Protektorze. Będzie musiała opowiedzieć o tym Toshiro przy następnej okazji, jeśli jeszcze sam nie wiedział. Spojrzała na niego ukradkiem. W ilu wydarzeniach, bitwach, walkach brał udział? Wyglądał młodo, a tyle przeżył. Za pewne go nie doceniała.
A więc był to nabór. Nabór mięsa armatniego. Przynajmniej tak zabrzmiało to dla Nany. Skrzywiła się delikatnie, jednak nic nie powiedziała. Nie jej to oceniać. Zdawała sobie sprawę, że ludzie ginęli każdego dnia. Nikt o nich nie mówił, nikt o nich nie wspominał. Było to normalne, zwłaszcza wśród shinobi. Nie uśmiechało jej się jednak oddawać życie za coś czego nie znała. Organizacja walki ze złem? Zło było wszędzie i pozostanie na zawsze. Mur kontra Uchiha. Han kontra Saisei. Obojętnie jakie miejsce, jaki czas, zawsze był jakiś powód do walki. Ważnym jednak było po jakiej stronie się stało. Nana święcie się o tym przekonała na Murze. Nie zamierzała stać po stronie przegranych. N i g d y więcej. Jeśli Saisei było wystarczająco silne, żeby zdjąć Hana, very well. A jeśli nie?
Słuchając dalszego rozwoju wydarzeń uśmiechnęła się delikatnie. Poznała już Toshiro wystarczająco, żeby wiedzieć, że miał silny kręgosłup moralny. Przynajmniej w jej oczach. Oczach osoby znacznie mniej pozytywnej. Przejmował się czymś takim jak dobro innych, walka ze złem. Może bazował na swoich doświadczeniach? Nie wiedziała. Nie oceniała. Zdawała sobie sprawę, że nie potrafiła być taka prawa i dobra jak on. Pewnie nigdy nie będzie, ale może obcowanie z nim jej w tym pomoże? Kierowały nią niskie pobudki. Zemsta, złość i przede wszystkim chęć zdobycia siły na te dwie poprzednie. Jeśli Saisei to oferowało, nie miała najmniejszego problemu do nich dołączyć. Oczywiście, jeśli rzeczywiście ją chcieli. Przecież nie było tajemnicą, że nie dorównywała swoimi umiejętnościami Toshiro. Zdecydowała się podążać za chłopakiem głównie z tego powodu. Teraz oczywiście sprawa powoli się zmieniała. Zdecydowanie pasowało jej towarzystwo Toshiro i nie zamierzała z niego rezygnować. Gdyby postanowił dołączyć do Feniksów była all in. Zwłaszcza, jeśli mogłaby wyciągnąć z tego jakieś korzyści dla siebie.
Po kilku chwilach nieznajomy do niej zagadnął. Zamrugała kilka razy, jak gdyby otrząsała się z zamyślenia. Nana nachyliła się delikatnie nad stolikiem posyłając mężczyźnie najładniejszy uśmiech na jaki potrafiła się zdobyć.
- Oczywiście, że przypadek, Kuroko-san - odparła i zaśmiała się cicho. Żartowała? A może nie? Skoro ją znał musiał sam się domyślić. Nie zamierzała się z niczego tłumaczyć. Musiał ocenić czy uknuła całe to spotkanie, została przyciągnięta przez Toshiro na siłę, była szpiegiem Hana czy zwyczajnie przypadkiem znalazła się w karczmie. Opcji było na prawdę wiele. - A może nie. Jak myślisz? - Zagadnęła wciąż się do niego uśmiechając. Rozkoszowała się zapachem gorącej, parującej herbaty.
Słysząc pytanie Toshiro o warunkach przytaknęła delikatnie głową. Nie chciał więcej rozmawiać o pogodzie. Chciał znać szczegóły. Bardzo dobrze, sama była ich mega ciekawa. W końcu nic na tym świecie nie było za darmo, prawda?

[Vulpie]

Mięso armatnie... bardzo celnie zauważone przez Nanę zjawisko. Obecne właściwie wszędzie. Nawet w prowincjach, w zorganizowanych społecznościach ninja. Ale było kilka różnic. Dobrowolność. Gdzie jedni są w organizacji dobrowolnie, tak by na to wychodziło, to inni muszą służyć pod groźbą bycia zwierzyną łowną. No i gdzie w jednej społeczności się rekrutuje, w drugiej się rodzisz. Saisei rekrutowało swoje mięsko, rody swoje hodowało.
- A czy ma to znaczenie? Mam przed sobą kolejnego ocaleńca-najemnika. Nie skorzystanie z tego daru losu byłoby pewną stratą. - Kuroko wyszczerzył zęby do Nany. Bielutkie perełki zalśniły w świetle otwartych okien i świec przybitych do ścian. Ocaleniec-najemnik. Ładne określenie na sprzedajnego ninja gotowego oddać życie za czyjeś ideały. Kuroko potrafił dobrze dobierać słowa, na to wychodziło. Może i dobrze? Ba, na pewno dobrze. Niewłaściwe słowa mogłyby doprowadzić do konfrontacji, a komu była ona potrzebna? No właśnie. Ale o ile Nana była niedoświadczona i o pewnych rzeczach nie wiedziała, o zasadach rządzących tym światem, to Toshiro był nieco wyżej, nieco bardziej wtajemniczony. On wiedział co i jak i bezpośrednio "skonfrontował" Kuroko. Popatrzył mu prosto w oczy. Kontynuował. Chciał wymusić stres? Zmusić go do popełnienia błędu? Cholera go wie, pewnie miał w tym jakiś cel.
- Fakt. Han i jego przyboczni to problem. Ale do przeskoczenia. Jeden z jego najbliższych ludzi padł podczas walki na Kami no Hikage. Ayatsuri, niezwykle potężna jednostka. Oni są jeszcze realnym celem. Ich można powalić. Hana niekoniecznie, nie na ten moment. I prawdopodobnie przez długi czas się to nie zmieni. - mężczyzna pozwolił sobie chyba na odrobinę szczerości. Na pewno miał jakieś granice informacji, które mógł udzielić, której w rozmowie rekrutacyjnej nie powinien przekraczać. Zakładając, że nie był zapominalski, roztrzepany albo nie był skończonym kretynem, to pewnie te informacje były jeszcze do ujawnienia. No i samo czynienie z Hana nietykalnego... kogo chce się tutaj oszukać, on praktycznie był nietykalny. Mężczyzna mógłby szukać okrążenia tego tematu, jakiejś furtki lingwistycznej pokroju "JESZCZE nie mamy na niego sposobu" albo "Pracujemy nad tym", ale mataczenia i polepszanie sytuacji na siłę nie dało się przekuć w pozytyw. W takich momentach często pojawia się "ale"...
- ALE. Nie jesteśmy na tyle nierozważni, by stawać naprzeciwko szarżującego byka. Stoimy z boku i spowalniamy go. Nie skaczemy i nie ryzykujemy własnym życiem przy byle okazji. Działamy rozważnie i metodycznie. - metafora chyba miała sens. I chyba łatwiej było uzmysłowić sobie, jak sytuacja się prezentuje, kiedy przyrównało się ją do czegoś bardziej przyziemnego. Nana na pewno skorzysta na tej analogii, gdzie Toshiro miał już pełne spektrum zagrożenia płynącego z konfrontacji z Antykreatorem i jego najbliższym otoczeniem.
- Powiedzmy, że działałoby to jak w każdym innym przypadku w każdej innej organizacji. Jedni zdobywają informacje. Jedni decydują. Inni wykonują decyzje. Wykonujący są informowani o aktywnościach ludzi Hana na kontynencie i nie tylko. Tam coś ukradną, tam zabiją, tam wprowadzą chaos. To się okaże, że ktoś ważny jest szpiclem Hana. Zdarzało się. - przerwał na chwilę zwilżając gardło - I wy znaleźlibyście się w trzeciej grupie. Jako wykonujący. Na początek, oczywiście. Zobaczymy jak spiszecie się w akcji od strony praktycznej. Potem można pomyśleć o wyższych stopniach wtajemniczenia w nasze operacje. Wszystko oczywiście zgodnie z zasadami usługa-klient. - wyjaśnienia mężczyzny zdecydowanie dawały nieco więcej szczegółów. Od podstaw na szczyt, jak w innych przypadkach. Od Doko do Shirei-kana, od zwykłego mafiosy do przywódcy gangu. Od zera do bohatera. I tak dalej, i tak dalej. By zajść wyżej, trzeba zacząć od poziomu ziemi. Od ciecia od wykonywania brudnej roboty. Nic niezwykłego. A relacja usługa-klient? Chyba chodziło o korzyści finansowe. No skoro babcia potrafiła rzucić groszem za wyrwanie chwastów z ogródka, to chyba ratowanie świata też musiało być coś warte.

[Toshiro]

So little you know, darling. I've seen a lot of darkness and done some pretty bad things. Prawdą było, że teraz obraz Toshiro był zupełnie inny niż kiedyś. Niestety starych nawyków ciężko się wyzbyć, nawet jeśli przybierzemy pięknie pasującą maskę to dalej jesteśmy tymi samymi ludźmi. Oprócz tego doświadczenie i wydarzenia, w których brał udział Nishiyama był ciężarem, który dźwigał na swoich barkach już od dłuższego czasu. Zaczęło się oczywiście od Iglicy. Od tamtego czasu jedynie przybywało coraz więcej rzeczy, coraz częściej i o większym znaczeniu. No, może poza ostatnimi wydarzeniami na Murze. To po prostu była zwykła, nieprzemyślana z jego punktu widzenia sieczka. Być może to kolejny pomysł NES'a? Aby nieco zamieszać tu i tam? Kolejna manipulacja, na której zyskał jedynie Antykreator, bo jeśli pogłoski rzeczywiście są prawdziwe i przekonał do siebie Dzikich... To cóż. Byli ubodzy w kolejnego sojusznika, który mógł im pomóc. Co za tym idzie? Silniejszy Antykreator, gorzej dla świata. Niestety niektórzy nie widzą dalej niż czubek swojego nosa, czy też "królestwa", którym zarządzają. Nic dziwnego, że Han z tego korzysta skoro przychodzi to tak łatwo.
Innym i chyba przewodnim motywem była dla Toshiro siła. Siła, którą tak bardzo pragnął zdobyć i którą regularnie powiększał, ale... Cały czas jakby było jej za mało. Nie był wystarczająco silny. Ciągle pragnął więcej. Saisei miało dać mu ku temu okazję. Im bliżej największej potęgi na świecie tym większe zagrożenie i tym większe możliwości rozwoju. Nie mógł przepuścić takiej okazji. Postawa czarnowłosego nie była zbyt natarczywa, ot nawiązał kontakt wzrokowy, ponieważ wiedział, że gdyby coś poszło nie tak, zawsze mógłby z tego skorzystać, nieprawdaż? Wystarczyło tylko zmienić kolor swych tęczówek i byłoby po wszystkim. No chyba, że mężczyzna byłby niebywale wytrzymałym psychicznie przeciwnikiem, ale wtedy zawsze luki są gdzie indziej, nieprawdaż?
Trochę zdziwiło go gdy ten zaczął mówić o Kami no Hikage. Dawno o tym nie słyszał. Ostatnim razem rozmawiał o tym... Na weselu Asaki? Cóż. Dawno temu. Pomimo tego była pewna informacja, która bardzo go zainteresowała. Zmrużył lekko oczy słysząc nazwisko Ayatsuri. Momentalnie w jego głowie zapaliła się lampka i być może połączył pewne fakty.
-Sayuri? Jeździec Głodu?- od razu podłapał temat. Czyżby pra-babcia Asaki poległa właśnie tam? Interesujące, choć w sumie lepiej dla niej. Czy ona też była tego świadoma? Raczej nie. Przecież wcześniej nie wiedziała, że ma z nią jakiekolwiek połączenie. Kobieta, która zmieniła się w marionetkę poległa. Hm. Czas najwyższy. I tak czy siak długo oszukiwała śmierć, bo z tego co mówiło drzewo genealogiczne to już dawno powinna być martwa, a Kami no Hikage nie było przecież aż tak odległe. Problem tkwił w tym, że o tym się nie mówiło i przez zatajenie informacji czasem potrafią po jakimś czasie zniknąć wraz z osobą, która tak kurczowo się ich trzymała i nie chciała wypuścić. Oprócz tego Kurko nie powiedział na razie nic, czego by nie wiedział, więc po prostu dalej w milczeniu słuchał z uwagą. O, w końcu przeszli do konkretów. Podział funkcji, a także propozycja wstąpienia na najniższym szczeblu. Nie za bardzo podobało mu się bycie chłopcem na posyłki, szczególnie, że wiedział już tak dużo.
-Nie uważasz, że robienie ze mnie chłopca na posyłki byłoby stratą? Wiem już co nieco, a ze swoimi zdolnościami mógłbym dowiedzieć się znacznie więcej. Być może nawet coś, czego jeszcze Wy nie wiecie. Zapewniam, że od ostatniego razu moje zdolności jedynie się zwiększyły. Poza tym żyję w Daishi, a to, jak dobrze zapewne wiesz jest blisko Głębokich Odnóg, kto wie co jeszcze skrywają te niezbadane tereny?- pozwolił sobie na lekką sugestię odnośnie tego, że nie podoba mu się po raz kolejny zostanie popychadłem, a także tego czym mógłby się zajmować po dołączeniu do Saisei i łyknął nieco sake, po czym spojrzał w czarkę. Ugh. Ta jakoś trunku. Nie umywała się do tych z Daishi. Postanowił w końcu skorzystać z herbaty, którą uraczył ich Kuroko i po prostu dolał do niej resztę sake, co sprawiało, że mógł się delektować i jednym i drugim. Musiał przyznać, że wybór herbaty był całkiem w jego stylu i smakowała całkiem nieźle. Na jego twarzy pojawił się delikatny, lekko zadziorny uśmiech.
Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że Nana najprawdopodobniej nie może sobie pozwolić na takie negocjacje, chyba, że były wydarzenia, o których on również nie słyszał i ona brała w nich udział. Wtedy może wyciągnie resztę kart na stół i też dowie się czegoś przydatnego. Jeśli jednak ich nie posiadała, to nic straconego, jeśli on będzie wyżej w szeregach tej organizacji to zawsze będzie mógł lepiej przyjrzeć się Nanie jeśli ta również zdecydowałaby się dołączyć, ale ileś szczebli niżej. Wszystko zależało od tego co odpowie teraz tajemniczy mężczyzna w kapeluszu. Podobała mu się wizja działania w terenie i odnajdywania nowych informacji, wcześniej miał robić to samo dla kogoś innego, więc w sumie całkiem nieźle się na tym znał. Zdolności rodowe jedynie pomagały. Poza tym Nishiyama był bardzo dobrze doinformowany o całkiem sporej ilości rzeczy, które wydarzyły się w niedalekiej przeszłości. Wiedział o Kami no Hikage, wiedział o Iglicy, wiedział o Oniniwie. Wieloma rzeczami jeszcze się nie podzielił, bo nie widział ku temu powodu, poza tym jeśli Kuroko był dostatecznie wysoko to pewnie o tych rzeczach też już wiedział. Poza tym, to i tak wchodziło już w zakres wiedzy zastrzeżonej, nieprawdaż?

[Nana]

Nana nie kryła zainteresowania. Były to zdecydowanie ciekawe tematy. O wrogu, który był praktycznie nieśmiertelny. O jego sługach i o organizacji mającej na celu go pokonać. Czyżby był aż tak silny? Miał wszystko co czego pragnęła. Siłę i potęgę, może nawet nieśmiertelność? Mogłaby wykorzystać te wszystkie umiejętności do swoich własnych celów. Mogłaby pomścić rodziców, znaleźć swojego byłego senseia. Niestety Antykreator był pewnie bezdusznym kryminalistą niszczącym wszystko na swojej drodze. Sama jednak nie była ideałem. Widziała świat w szarych odcieniach. Nie przeszkadzał jej fakt, że Saisei zwalczało zło złem, a może dobrem? Podchodziła do całej sprawy z dystansem, patrząc na wszystko neutralnie. Czy rzeczywiście była gotowa na taki krok? Dołączyć do organizacji, którą ledwo co poznała. Już raz odmówiła dołączenia do swojego klanu. Mogłaby stchórzyć, odmówić i tym razem. Nie była jednak wciąż tą samą osobą.
Ta rozmowa niebezpiecznie zbaczała z tematu, przynajmniej w oczach Nany. W jej głowie rodziły się nowe, dzikie plany, o których nie zamierzała mówić na głos. Skoro Han był taki silny, czemu z nim walczyć? Stanie po stronie wygranych zawsze było przecież wygodniejsze.
Nanę i Toshiro łączyło znacznie więcej niż Sharingan. Obydwoje pragnęli zwiększyć swoje umiejętności. Szukali mocy, którą mogliby wykorzystać do własnych celów. Różnili się jednak w poszukiwaniach i swoich własnych celach. Za pewne przez doświadczenia. Toshiro wiedział więcej o Antkreatorze, o jego występkach i sojusznikach. Nana nie. Han był dla niej tak samo obcy jak Saisei. Może dołączenie do niego było lepszą opcją? Rodził się w niej zarodek czegoś nowego, mrocznego. Czegoś co zawsze nosiła w sercu, jednak zazwyczaj ignorowała. Nie dała po sobie poznać jaką walkę toczyła w środku. Siedziała cicho z przyklejonym uśmiechem na ustach.
Wiedziała, ze jej umiejętności nie dorównywały Toshiro, jednak słysząc jego słowa skrzywiła się lekko. Nie miała mu tego za złe, jednak uderzył w samo sedno sprawy, problemu jaki widziała. Nie miała problemu działać pod jego dowództwem. Ufała mu, gorzej z innymi. A na pewno byli też inni. Czekała na odpowiedź Kuroko na temat stanowiska jakie miał zajmować chłopak. Nie wtrącała im się w słowo wyczekując swoich 5 minut. Kiedy już się dogadali przyszła pewnie jej kolej. Wciąż się uśmiechała, jednak jej czarne oczy pozostały poważne.
- Chętnie się wykażę. Zwłaszcza pod dowództwem Toshiro - powiedziała rozsiadając się wygodniej na krześle. Jej uwaga skupiona była na mężczyźnie przed nimi. Znali możliwości Toshiro. Nana, chociaż słabsza, nie miała za wielu okazji udowodnić co sobą prezentowała. Nic nie było za darmo, doskonale to rozumiała. - Nie dam jednak sobą pomiatać. Szukam siły, potęgi. Czy Saisei może mi w tym pomóc? - Dodała już znacznie ciszej, nachylając się nad stołem. Chciała zniwelować ewentualną możliwość bycia podsłuchaną. Spojrzała ukradkiem na Toshiro. Miała nadzieję, że rozumiał jej obawy. Czy dołączenie do Feniksów było przywilejem? Traktowała je bardziej jako transakcję. Nie zależało jej na pieniądzach. Nowe umiejętności, nowa moc. Wzięła głębszy oddech. Musiała się odrobinę uspokoić. Była bliska aktywowania Sharingana jak zwykle w takich momentach. Czemu Toshiro nie miał z tym problemu? Nana nie była mistrzynią kontroli nad sobą. Dobrze, że miała go ze sobą. Inaczej pewnie już leciały by stoły, krzesła i katony. Na samą wzmiankę o tym, że miałaby się komuś innemu podporządkować. Kuroko-san wyglądał jednak na dobroduszną osobę. Kunoichi nie znała się jednak najlepiej na ludziach, więc nie zamierzała go oceniać. Mógł zwyczajnie wyglądać niepozornie.

[Vulpie]

- Tak, o nią chodziło. I o jej lalki. Niezwykle problematyczne, potrzeba było całej grupy wyszkolonych ninja, w tym członków Krwawego Pokolenia, by ją pokonać. Ale się udało. Nawet najbliższe otoczenie Hana może paść. - odpowiedział. W tamtym czasie musiał być to spory sukces po ich stronie. Jeden z bliższych popleczników samego Antykreatora, niezwykle potężny ninja, biegły w zakazanych klanowych sztukach, padł pod naporem zjednoczonych ninja. Różnej przynależności, różnego wieku, ogólnie różnych. Zjednoczonych we wspólnym celu. Szkoda, że idea pojednania nie przeżyła jakkolwiek dłużej i nie rozeszła się po świecie. Oszczędziłoby to wiele cierpienia i straconych żyć. Ludzie najwidoczniej są skazani na popełnianie tych samych błędów, raz za razem. Wizja wyjątkowo pesymistyczna, ale zawsze są ludzie zdolni do walki za dobrą sprawę. Ludzie tacy, jak Feniksy.
- Jeśli chodzi o twoje umiejętności to tak, nie mamy wątpliwości, że jesteś odpowiednio kompetentny. Ale bycie w Feniksach to nie tylko kula ognia, którą pluniesz. Każdy, nie ważne jak sprawny w boju, zaczyna od tego samego. Ktokolwiek by to nie był, wspina się od pierwszego szczebla. - diagnoza mężczyzny była surowa, ale miła. Nie próbował w jakiś sposób umniejszać Toshiro ani atakować jego osoby. Faktem było, że był silny i że swoje przeżył, ale czy nadawał się na wyższego szczeblem? Czy potrafił dowodzić ludźmi, miał odpowiednią moralność, potrafił wykonywać rozkazy i podporządkowywać się autorytetom? Tak, tego wszystkiego nie dało się stwierdzić od razu, a ujawnienie się negatywnych cech po wejściu na wyższy szczebel byłoby szkodliwe. Wsadzanie niezaufanych ludzi na wysokie stanowiska i potem sprzątanie tego bałaganu? Usuwanie ich? Po co wynosić na wyżyny ludzi i potem ich ściągać, jak coś odwalą? Wiele sensu to nie miało, przynajmniej dla wysłannika Feniksów.
- Oczywiście, Nana-san. Ostatecznie i tak wszystko zależy od ciebie, ale gwarantuję, że jesteśmy w stanie zapewnić odpowiednio rozwijające wyzwania. - odpowiedział mężczyzna z rozbrajająco szczerym uśmiechem. Rozwijanie się nie poprzez wstrzykiwanie jakiegoś gówna na porost mięśni czy innej fantastycznej mieszanki chakry z magią, ale rozwijanie się jako stawanie przed wyzwaniem. Przed ciężkim zadaniem, z którego wyjdzie się albo martwym, albo silniejszym. W takim rozumieniu "poszukiwanie siły" oczywiście może być spełnione. Co prawda też każdy miał inną definicję i inne standardy tego, czy była owa "siła", ale w powszechnym rozumieniu można ją było pewnie określić jako "umiejętność do krzywdzenia drugiego człowieka". Ale to była dobra wskazówka odnośnie Nany i jej charakteru, wskazówka z potencjalnie nieprzyjemnymi konsekwencjami.

[Toshiro]

Rzeczywiście pokonanie jednego z Jeźdźców musiało być sporym sukcesem. Niestety w ich miejsce szybko pojawiają się silni shinobi, chociażby tacy jak Yoshimitsu, z którym miał nieprzyjemność przez chwilę nawet współpracować pod Iglicą. No, a potem wiadomo co było. Mangenkyo, kontrola biju i walka z resztą najemników, których zjednoczył wspólny wróg i front. Jeszcze wtedy był totalnie nic nie znaczącym pionkiem, nie żeby teraz się dużo zmieniło w tej kwestii jeśli chodzi o walkę z biju, ale przynajmniej może zawsze pomóc w dotarciu do niego, czy też w innych aspektach, jak choćby rozpoznanie i inne rzeczy. Niestety po zawiązanych wtedy stosunkach nie było śladu, ba, po tych wydarzeniach wybuchła nawet wojna. Ludzie byli na prawdę głupi i ślepi. Dbali o to co ich, to prawda, ale patrzyli na to bardzo krótkowzrocznie. Pewnego dnia obudzą się, gdy Antykreator stanie u bram ich miast i wyciągnie rękę po to co chce. Kto im wtedy pomoże? No nikt, dlatego, że w tym samym czasie woleli bić się na swoich wojenkach zamiast zjednoczyć przeciwko prawdziwemu zagrożeniu.
W każdym razie rozmowa z początku przebiegała bardzo pomyślnie, ale wraz z jej biegiem zostały postawione niewygodne przeszkody, które Toshiro wolał jak najszybciej ominąć. Jego umiejętności zostały bardzo spłycone przez jego rozmówcę. Zastanawiało go, czy zrobił to specjalnie, czy po prostu był niedoinformowany na jego temat. Jeśli to drugie, to trochę źle by o nim świadczyło, nieprawdaż? Zatem lepiej założyć pierwszą opcję. Być może był to też pewnego rodzaju test, który musiał zdać. Postawi się i będzie dążył do swojego? Czy też ulegnie i stanie się kolejnym, mało znaczącym trybikiem w tej wielkiej machnie. O nie, nie tym razem, kolego. Jeśli jest możliwość, to trzeba walczyć o swoje. Parsknął lekko słysząc wzmiankę o kuli ognia.
-Doskonale zdaję sobie sprawę, że to nie tylko kula ognia. Dlatego proponuję coś więcej niż tylko moje żywiołowe techniki. Oferuję też wiedzę, doświadczenie i resztę moich zdolności, o których nie wspomniałeś, głównie pozyskiwanie informacji, szczególnie z ludzi, ale w terenie też się świetnie odnajduję. Brałem udział w wielu wydarzeniach na całym świecie i o różnym charakterze i z każdego z nich wyciągnąłem odpowiednie wnioski. Za każdym razem analizowałem kto gdzie i jakie błędy popełnił, aby w przyszłości samemu ich nie popełnić gdybym miał być odpowiedzialny za jakąś grupę osób. Poza tym powinniście wiedzieć, że moje ideały raczej nie odbiegają od waszych, chociażby po tym jak często wpadam na kogoś z waszych.- oznajmił już nieco poważniejszym tonem. Miał świadomość, że ów jegomość w żaden sposób nie chciał go obrazić i wiedział też, że chodzi o pewien stopień zaufania, ale... No nie był to przypadek, że Toshiro wielokrotnie opowiadał się po tej samej stronie. Musieli to zauważyć. Zastanawiało go, czy był ktoś od nich w Iglicy, bo nie kojarzył żeby ktoś otwarcie przyznał się do Feniksów w tamtych rejonach. Na pewno doszły już ich słuchy o tamtych wydarzeniach, więc raczej nie zaskoczył by ich wiedzą stamtąd. W każdym razie był jednym z niewielu, którzy wiedzą już tak wiele. Trzymanie kogoś takiego na najniższym szczeblu było po prostu stratą, przynajmniej w jego oczach. Być może Feniksy inaczej się na to zapatrują i jeśli dalej będą w to brnęli to cóż, albo będzie trzeba ustąpić, albo walczyć dalej, ale na własnych warunkach i jedynie w postaci najemnika. Byłaby to zapewne duża strata i to dla obu stron.
-Z chęcią wziąłbym Nanę pod swoje skrzydła w Feniksach, znam ją już całkiem dobrze, wiem o jej mocnych i słabych stronach. Ma mocny charakter. Na pewno się nada. Poza tym być może znalazłbym jeszcze paru rekrutów, którzy zgodziliby się dołączyć. Wtedy będąc na odpowiednim stanowisku o odpowiedniej randze mógłbym ich lepiej wprowadzić. Myślę, że w ten sposób możemy pomóc sobie nawzajem, przecież koniec końców wszyscy chcemy tego samego, nieprawdaż? - dalej brnął w swoje. Doskonale wiedział też czego poszukuje Nana. Toshiro zdawał sobie sprawę, że samodzielnie mógłby jej dać to czego szukała, ale w Feniksach potencjał był jeszcze większy, zarówno dla niej jak i dla niego. Nishiyama przecież też pragnął się dalej rozwijać. Można by rzec, że dopiero raczkował w poziomie, który chciałby osiągnąć, ale powoli, systematycznie, małymi krokami do przodu.

[Nana]

Żadne negocjacje nie były zazwyczaj przyjemne i tym razem nie było inaczej. Każdy miał swoje stanowisko. Każdy chciał ugrać jak najwięcej. To chyba normalne. Nasłuchała się takich rozmów chociażby na targach rybnych w Hyuo. Tutaj oczywiście tematy były znacznie poważniejsze, jednak przebieg wyglądał tak samo. Większość czasu nie zamierzała się wtrącać. Chłopcy mieli to przecież załatwić między sobą. Czekała grzecznie. Wyjątkowo grzecznie jak na siebie. Każdy kto ją trochę znał wiedział, że nie była najlepsza w siedzeniu cicho i byciu ozdobą otoczenia. Może i prezentowała się wyglądem. Temperamentem już trochę mniej.
Prychnęła rozbawiona słowami Toshiro. Mocny charakter hm. Bardzo dyplomatycznie ubrał to w słowa. Była z niego dumna. Sama nazwałaby siebie inaczej. Dzika? Wybuchowa? No tak starał się ją ładniej zaprezentować przed nieznajomym. W końcu była to jakaś forma rekrutacji, prawda? Tutaj jednak obydwie strony miały na tym skorzystać. Stali na równi. Jeśli Kuroko zadecyduje, że nie może ich przyjąć na własnych warunkach znajdą sobie inny cel, a Saisei pozbawi się dwóch par Sharingana. No trudno, ich strata.
Przyszedł ten moment, w którym zaczynało jej się dłużyć. Wystarczyło już tych negocjacji, zaczynała ją boleć głowa. Brakowało stanowczego tak czy nie. Toshiro ładnie opowiedział o swoich wszystkich atutach. Oczywiście się z nim zgadzała. W końcu postanowiła dorzucić swoje trzy grosze.
- Spełnij nasze warunki, Kuroko-san, a możemy zaczynać od razu - powiedziała miło kładąc łokcie na stole i opierając brodę na swoich dłoniach. Od kiedy stali się transakcją wiązaną? Wpatrywała się w mężczyznę ze ślicznym uśmiechem. Sam wydawał się pogodny w rozmowie, więc starała się reagować podobnie. Przekrzywiła delikatnie głowę nie odrywając wzroku od mężczyzny.
Cóż z Toshiro sprawa była prosta. Oferował swoją osobą wiele. Zgadzał się z ich ideałami. Idealny kandydat. Jeśli nie ufali jemu, to komu? Był godny zaufania i szczerze wierzył w to o co walczyło Saisei. Z Naną oczywiście sprawa była odrobinę bardziej skomplikowana. Nie przejęłaby się za bardzo gdyby jej nie wzięli. Byłoby to jednak kwestią czasu i kiedyś skończyłaby po przeciwnej stronie. Wtedy spotkaliby się ponownie, na polu walki. Może dlatego chcieli ja zrekrutować? Minimalizowali tym samym zagrożenie na przyszłość. Czyżby aż tak zwracali uwagę na to co może się wydarzyć? Nana była obecnie jedynie pisklakiem, jednak czas płynął szybko, a dziewczyna nie zamierzała próżnować. Chciała osiągnąć swoje cele chociażby po trupach. Dołączenie do Saisei było jedną z wielu opcji, jakie rozważała. Zdawała sobie sprawę, że na obecnym poziomie w zupełności wystarczyłby jej Toshiro jako nauczyciel. Nie potrzebowała do tego żadnej organizacji. Jeśli jednak zamierzał do nich dołączyć i taki był jego plan, nie chciała tego psuć. Traktowała to jako część możliwości rozwijania siebie. Zamierzała się go trzymać. Z Saisei albo bez.
Może ujawnianie swoich pobudek, pogoni za siłą, nie było najmądrzejsze. Z drugiej storny Kuroko wiedział czego chciała. Jeśli Saisei pomoże jej stać się silniejszą będą mogli jej używać jako własnej broni. Win win situation. Przynajmniej tak to widziała.
- Dobrze się uzupełniamy - dodała jeszcze. Dobry Toshiro i zła Nana. Mógł mieć na nią oko, starać się wpoić swoje ideały. A ona nie miała problemu ze zwalczaniem zła złem. Czy właśnie nie tego szukało Saisei? Równowagi i balansu.

[Vulpie]

Dobrze, że Kuroko nie słyszał myśli Toshiro. Że widział tylko ładną powłokę i ostrożnie dobierane słowa. Oczywiście nie znaczyło to, że sam ninja przez przeżarty do szpiku kości negatywnymi cechami i wartościami, ale chyba dało się jasno stwierdzić, że Toshiro nie jest zadowolony z miejsca, w jakie chcą go wsadzić Feniksy. Że chce więcej niż podstawowy zestaw. Że do tego mięsa warto dolać mocną porcję sosu, nieco ziemniaczków i surówkę. Jego osiągnięcia mówiły samo za siebie, jego historia współpracy z ważnymi osobami tak samo. Więc pojawiło się pytanie, w głowie samozwańczego protagonisty tej historii - dlaczego? Dlaczego ten człowiek nie chce dać mu tego, co po prostu mu się należy? Jego wywiad był niedoinformowany? On miał jakieś uprzedzenia względem Toshiro? Albo faktycznie to było celowe i kandydat był poddawany testowi. Czy jest wystarczająco ambitny, zna swoją wartość? Interpretacji tej sytuacji można było się doszukać dziesiątki i jeszcze kilka, ale mimo wszystko Akoraito postanowił spróbować walczyć dalej. Kuroko jednak nie wydawał się zadowolony. Jego uśmiech zniknął z twarzy już jakiś czas temu, gdy przyszła pora na bardziej poważny temat. Ale można było jeszcze czuć iskrzący się entuzjazm. Teraz go już nie było.
- Zdaję sobie sprawę, co sobą reprezentujesz, Toshiro-san. Rozumiem twoje doświadczenie i dotychczasowe dokonania. Ale bez względu na to kim jesteś i ci potrafisz, nie będziemy robili dla ciebie wyjątków. Ani dla nikogo innego. Szczerze? Nie obchodzi mnie kim jesteś, co potrafisz ani co robiłeś. Mógłbyś być wnuczkiem Mędrca Sześciu Ścieżek, ale i tak zacząłbyś od poziomu gruntu. Bo najważniejsze jest to, czy masz klepki w odpowiednim miejscu i czy umiesz wykonywać bardzo konkretny zestaw zadań. To chcemy sprawdzić. - słowa mężczyzny nie były chłodne, były po prostu neutralne. Nienaznaczone agresją czy sympatią, ale ewidentnie dało się wyczuć stanowczość, bardziej niż do tej pory. Ten człowiek raczej nie ruszy się ze swojego miejsca. Nawet siła byłaby wątpliwym sposobem. Człowieka wyjątkowo przekonanego do swoich racji można było zazwyczaj poznać po żarliwości, z jaką bronił swoich ideałów. A także po tym, że nie zmienia swojego zdania bez względu na pozycję drugiej strony i dowody. To chyba właśnie był taki człowiek. Nanę obdarzył jedynie przelotnym spojrzeniem, ale nie skomentował jej wypowiedzi w jakikolwiek sposób. Ale chyba wypuścił nieco powietrza z nosa. Wyraz zażenowania, zmęczenia czy zdenerwowania?

[Toshiro]

Być może podejście Toshiro do sprawy było zbyt optymistyczne albo może bardziej zbyt... Nadgorliwe? Wiele rzeczy chciałby już teraz, zaraz, natychmiast! Nie należał do tych najcierpliwszych w pewnych sprawach, a do tego bardzo wkurzała go bezsilność. Nienawidził być bezsilny, a często rzeczywistość weryfikowała jak słaby jest, zbyt słaby, aby cokolwiek zmienić czy zrobić jakąś większą różnicę. Może wydawało mu się, że ktoś chciał go docenić i dlatego Saisei się odezwało? W sumie jakby nie patrzeć - tak było. Niestety Nishiyamie wiecznie było mało, cały czas walczył we walkach, w których po prostu nie miał szans na wygraną. Mówił różne rzeczy wtedy gdy nie powinien, a jednak jakoś za każdym razem udało mu się wykaraskać ze wszystkich opałów. Szczęście się jednak kiedyś kończy i trzeba zacząć rozważniej postępować. Mniej impulsywnie i emocjonalnie. To trudne, ale możliwe do osiągnięcia. Przyglądanie się Nanie sporo mu dawało. W pewnym sensie widział w niej trochę siebie, ale z drugiej... Była zupełnie inna niż on. Bardziej dzika i nieokrzesana, a to już całkiem niezłe osiągnięcie.
Negocjacje trwały jednak chwilkę dłużej, ale były krótkie. Kuroko nie zamierzał ustępować i w sumie nie przedstawił za bardzo ku temu dobrych powodów. Czarnowłosy mógł się głównie domyślać o co chodziło. Z drugiej strony dobrze to o nich świadczyło, że nie brali pierwszego lepszego na wyższe stanowiska i czymś trzeba było się wykazać. Zmarszczył lekko brwi mierząc wzrokiem swojego rozmówcę. Nie było w tym jednak nic negatywnego, ani agresywnego. Ot tak przyglądał mu się jakby chciał dobrze zapamiętać jego twarz. Po chwili zlustrował jeszcze otoczenie i wziął głębszy oddech.
-Niech będzie. - oznajmił i dopił drugą czarkę sake zmieszaną z herbatą. Te już dużo lepiej wchodziły, a przy tym były nieco rozwodnione, przez co lżejsze dla głowy i mniej się nimi upijało. -Zatem zaczniemy, a raczej ja zacznę od poziomu gruntu. Tak jak być powinno.- doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że był zwyczajnym szarakiem i kolejnym żołnierzem. Nie wyróżniał się aż tak z tłumu, nie był gwiazdą, bohaterem, czy kimkolwiek innym. Był po prostu kolejnym ninja. Nie miał żadnych specjalnych praw, czy też czegokolwiek innego. Po prostu sam z siebie próbował ugrać coś więcej. Nie wyszło, trudno. Trzeba grać według narzuconych zasad. A może to tak na prawdę Toshiro testował Saisei? Czy są poważną organizacją, czy może chwytają się brzytwy i rekrutują kogo popadnie? Temu również należało się przyjrzeć, akurat co do ich dwójki to nie miał wątpliwości, że każdy skorzystałby z ich umiejętności, z ich oczu. Niestety jednak nastroje również były coraz gorsze, więc chyba najwyższa pora, aby to spotkanie zakończyć.
-A teraz... Jeśli to wszystko to mam jeszcze parę spraw do załatwienia, więc wybacz, ale będziemy się zbierać. Gdybyście chcielibyście mnie finalnie przetestować i wdrożyć, czy czego tam potrzebujecie żeby się upewnić to jak najbardziej jestem chętny, żeby pokazać czy mam klepki w odpowiednim miejscu. Znajdziecie mnie w Daishi, ale to już pewnie wiecie. Miło się gadało. Do zobaczenia niebawem, mam nadzieję.- uśmiechnął się lekko wstając od stołu i kiwnął lekko Nanie głową na znak, że wychodzą. Rekrutacja na jego warunkach? Być może. Chociaż nie do końca. Przystał przecież na wszystko co chciał Kuroko, zapewne on był tylko posłańcem, więc czekał aż jego przydziałem zajmie się ktoś ważniejszy. Teraz nie było sensu ślęczeć z nim i czekać, aż ten wygłosi swoje ideały, które Toshiro już znał. On wolał konkrety, a tych było bardzo mało. To samo denerwowało go podczas całej ekspedycji na Mur. Jeśli czarnowłosy jakoś nie protestował albo nie chciał mu czegoś jeszcze wytłumaczyć czy coś w tym stylu to po prostu skierował się do wyjścia ówcześnie podnosząc jeszcze rękę w geście pożegnania.
Zastanawiało go jedynie podejście czarnowłosej do tego wszystkiego. Nie spodziewał się, że będzie aż tak bardzo stała za nim murem. Co prawda ostatnio ich relacja znacznie się polepszyła, ale... Hm. Dalej było to całkiem zastanawiające. Być może dążenie do większej potęgi Nana stawiała ponad wszystko inne i jeśli większa siła oznaczała przebywanie w pobliżu Toshiro, a później Feniksów to jak najbardziej dalej chciała w to brnąć? Z drugiej strony może po prostu polubiła jego towarzystwo? Albo po prostu nie ma się gdzie podziać i jest jej po prostu wygodnie podróżować wraz z Nishiyamą? A może wszystkiego po trochu? Kto ją tam wiedział.

[Nana]

Nie zawsze wszystko szło jak by ktoś sobie tego życzył i negocjacje okazały się właśnie takie. Niestety nie było im dane nic ugrać, może i lepiej? Mniejsza odpowiedzialność, mniejsze problemy. Saisei miało swoje zasady, których nie zamierzało nagiąć dla dwójki nowych, obcych. Zaufanie podobno trzeba było wypracować, podobno, Nana nie wiedziała zbyt wiele na ten temat. Wychyliła się dla Toshiro, może niepotrzebnie. W końcu nie walczyła o nic dla siebie, prawda? Rzadka sprawa starać się zrobić coś dla kogoś innego. Bardzo niezręcznie się z tym czuła, jednak nic nie żałowała. Działała instynktownie i widocznie tak miało być. Stanie po stronie Toshiro przyszło jej bardzo łatwo. Może za łatwo?
Kuroko-san okazał się miły, ale stanowczy. Asertywny. Tak powinno być. Za pewne idealny do prowadzenia właśnie takich rozmów rekrutacyjnych. Nana bardzo chciała wziąć z niego przykład, jednak była to jedynie marna próba. Dobrze wiedziała, że jej wybuchowy charakter by na to nie pozwolił. I tak teraz bardzo grzecznie się trzymała. Czyżby to miły ton Kuroko, albo towarzystwo Toshiro tak na nią wpływało?
Tak więc negocjacje powoli dobiegały końca. Chłopak odpuścił - może i lepiej. Nie znała się na organizacjach, jednak nie dziwiła się, że Saisei było po prostu ostrożne. Better safe ten sorry. Mimo wszystko Toshiro zdecydował się do nich dołączyć. So be it. Rozważnie schował męską dumę do kieszeni. Uniosła lekko brwi ku górze, ale nic nie powiedziała. Przytaknęła jedynie głową na jego słowa, jeśli Saisei chciało będą czekać na wiadomość. W Daishi? Więc zmierzali do domu, do jego domu?
- Dziękujemy za rozmowę Kuroko-san - odpowiedziała cicho dopijając swoją czarkę herbaty. Tej cudownie pachnącej. Kwiaty i jakieś leśne owoce? Pyszna. Idealne połączenie. Kojące jej wiecznie zszargane nerwy. Naprawdę się starała, czy to zauważą? Chyba częściej będzie musiała parzyć sobie uspokajające herbatki. Może wtedy przestanie być taka wiecznie zdenerwowana. Z drugiej strony takie rzeczy były niebezpieczne. Zwłaszcza w świecie shinobi, gdzie zawsze trzeba było na wszystko uważać. Otoczenie mogło wyglądać przyjaźnie, jednak nigdy nie wiadomo kiedy ktoś zaatakuje kogoś kunaiem od tyłu. Zawsze trzeba było uważać. Zawsze. Zwłaszcza jak się uciekało przed własnym klanem, prawda? Wciąż miała nadzieję, że o niej nie wiedzieli. Pewnie złudną.
Sama nie wiedziała dlaczego wzięła sobie za punkt honoru stanie po stronie Toshiro. Wolała się w to nie zagłębiać. Tak było znacznie łatwiej. Dziwne myśli krążyły jej po głowie. Takich jeszcze nigdy nie miała. Zdecydowała się dołączyć do Toshrio ze względu na jego umiejętności. Oferował pomoc, więc chętnie przystanęła na jego propozycję. Z początku się jej wydawało, że to wszystko. Nie było w tym nic więcej. Nie chciała się przywiązywać. Bała się przywiązywać. Mozolnie starła się odgonić od siebie wszystkie te parszywe myśli, bez większego skutku. Musiała zacząć trzymać go na dystans. Kiedyś się na nim zawiedzie. Była to kwestia czasu. Już raz zawiodła się na swoim senseiu, dawno temu - w dzieciństwie, czemu teraz miałoby być inaczej? No właśnie, nie miało. Wiedziała, że powinna uważać. Dla własnego dobra. Zaufanie było przekleństwem, tylko wielu po prostu nie zdawało sobie z tego sprawy. Więc dlaczego tak często wierzyła we wszystko. Była naiwna, chociaż nawet nie zdawała sobie z tego sprawy. Czy podążanie za Toshiro było przejawem jej łatwowierności? Oby nie. Spojrzała na niego ukradkiem.
Po wszystkim pożegnali się miło. Nana i Toshiro wyruszyli w swoją stronę. Czekając na wiadomość od Saisei, jeśli ta miała kiedyś w ogóle nadejść. Gdzie się kierowali? Daishi?

zt Toshiro i Nana