Gaj na uboczu miasta

[Satoru]

Chłopak rozglądał się wokół jeziorka ale nie widział żadnego pieska, podobnego do tego całego Kuro. To był dobry zdecydowanie dobry znak. W końcu, nie chciałby zawieść Roshiego, nawet jeśli go nie znał. Satoru po prostu już tak miał. Nie mniej jednak, wychodziło na to że jego celu tu nie ma. Co oznaczało więcej poszukiwań. Nim zbyt bardzo zagłębił się w problemy moralno-etyczne-psowe, usłyszał kaczki. Ptaki, które wzbiły się musiały zostać wystraszone. Wiele z tych czynników wskazywało na to, że zwierzak gdzieś tam przebywał. Ruszył w kierunku z którego dobiegał dźwięk kaczek i w międzyczasie rozmyślał jak przekonać do siebie psa. Może będzie w stanie mu zaufać? Trzeba było wziąć jakiś przedmiot od parki, która przerwała mu śniadanie. Gdyby już dotarł do następnego jeziora, zatrzymał by się przy drzewach i wyjrzał czy to faktycznie jakaś niezbyt, czarno-biała groźna psina się tam znajdowała. Równie dobrze mógłby trafić na jakieś dzikie zwierze, a nie chciał na nie czasu zbytnio tracić.

[Rindou Arashi]

9 / 15 Satoru pędził przed siebie, a po chwili zaczęło rysować się przed nim kolejne jezioro. To było węższe, jednak głębsze. Kiedy zatrzymał się na brzegu aby się rozejrzeć, dostrzegł pływającą po drugiej stronie parkę łabędzi. Chwilę później, kiedy skupił się bardziej, dostrzegł ruch w zaroślach było tam coś czarno-białego. Nie minęło kilka sekund a z pomiędzy roślin wyskoczył średniej wielkości pies, który nie zważając na otoczenie popędził w kierunku ptaków, wybijając się z brzegu i lecąc prosto na niczego nie świadome ptaki. Te jednak w porę zareagowały i wzbiły się w powietrze, wydając przy tym wiele nieprzyjemnych da ucha dźwięków. Kiedy te odsunęły się, piesek uderzył o powierzchnię wody a po chwili wynurzył się, piszcząc i miotając się w wodzie. Zdawało się, że nie może wypłynąć z jakiegoś powodu i coraz bardziej schodzi na dno...

[Satoru]

Widząc to wszystko, chłopak nie miał zbytnio czasu na zastanawianie się. Poza tym, dość oczywistym dla niego było jak skończyłoby się to polowanie na kaczki Kuro. Nie wiedział czemu ta psina nie potrafiła pływać, ale pewnie i takie przypadki się zdarzały. Przy pomocy Suimen Hoko no Waza, podbiegł do Kuro i starał się go wziąć na ręce. Nie chciał go zbytnio szarpać, bo musiał się chociaż trochę z nim zaprzyjaźnić. Uważałby jednak, by samemu nie wpaść przez małą koncentracje do jeziorka. Gdyby psina była zbyt głęboko żeby po nią sięgnąć, chłopak zrzucił by bluzę z siebie gdzieś na bok, żeby się zbytnio nie zamoczyła, a następnie zanurkował po niego. Idealny plan był taki. Wyciągnąć psinę z jeziora i wytrzeć go bluzą. Psy też mogą zachorować, z tego co wiedział Satoru. A tego chłopak nie chciał.

[Rindou Arashi]

11 / 15

---

Nasz bohater nie zastanawiał się zbyt wiele. Kiedy tylko dostrzegł lecącego zwierzaka, zerwał się w jego stronę, chcąc jak najszybciej uratować go od nieprzyjemnej wody. Po dobiegnięciu na miejsce, zobaczył on jak pies szarpie się w wodzie, starał się uwolnić łapę z drobnych roślin w których się zaplątał. Satoru działał szybko. Zrzucił z siebie koszulkę i zanurkował, nie trwało to długo, kiedy łapa Kuro oswobodziła się z glonów, a zwierz wypłynął na powierzchnię, tam trafił w ciepłe ramiona swojego wybawiciela, który został zalizany na śmierć w ramach wynagrodzenia za ratunek. Jednak miało to też swoje minusy, śmiejący się chłopak zaczynał tracić równowagę i czuł jak jego nogi coraz bardziej zanurzają się w wodzie.

[Satoru]

Chłopak oczywiście miał problem z powstrzymaniem się od śmiania. Pewnie większość by miała, chociaż to była akurat jego skromna opinia. Czując jednak, że Kuro negatywnie wpływa na jego koncentracje, szybka zaczął udawać się bliżej brzegu.
Nie potrzebował aktualnie kąpieli. Zebrał też swoją bluzę, by móc mokrego szczeniaka wytrzeć przy jej pomocy. Na tyle, by ten był... mniej mokry. W momencie w którym dotarł już na brzeg, postawił Kuro i popatrzył się na niego przez chwilę, czy zaraz nie zacznie gdzieś uciekać. Bo wtedy musiałby za nim pobiec. Nie żeby miał coś przeciwko małemu wysiłkowi.
-Energiczna z Ciebie psina, desu. - powiedział z uśmiechem i spojrzał w stronę z której przybył. Zostało tylko pokazanie reszcie, że mogą wracać do jego domku.

Chłopak szybko przeskakując przez pieczęci, wystrzelił Hōsenka no Jutsu w niebo, ale tak aby nie podpaliło żadnego drzewa. Nie chciał w końcu pożaru spowodować.

A po tym? Wziąłby pieska na ręce i zaczął iść w stronę swojego domku. Może w końcu uda mu się to śniadanie zjeść.

[Rindou Arashi]

13 / 15 Satoru biegł przed siebie po powierzchni wody, starając się nie zatopić siebie ani dopiero co wyłowionego pieska. Ten tylko wtulał się w jego ramie, starając się trochę ogrzać. Młody shinobi w końcu wyszedł na brzeg, gdzie postawił psa na ziemi i zabrał się za przygotowywanie sygnału. Ogniste kule wzbiły się w powietrze i wyleciały między koronami drzew a po przeleceniu kilku metrów dalej wypaliły się w powietrzu. Chłopak miał nadzieję, że to wystarczy i zadowolony z siebie mógł udać się z psem w stronę swojego domu, gdzie niedługo mieli pojawić się pozostali. Pies w tym czasie zachowywał się bardzo grzecznie. Otrzepał się z wody, po czym zaczął się drapać i lizać po futrze, starając się je oczyścić z brudu, którym pokryło się po kontakcie z niezbyt czystą wodą jeziora. Nie stawiał zbytniego oporu, kiedy jego wybawca wziął go na ręce, nawet polizał go po twarzy, starając się podziękować za ratunek, a może była to po prostu nadinterpretacja młodzieńca?? Droga mijała chłopakowi spokojnie, a po chwili las zaczął się przerzedzać. Satoru dostrzegł swój domek w którym mieszka, jednak dalej nie było tam dwójki gości, którzy pojawili się dopiero po kwadransie, wychodząc z krawędzi lasu w którą weszli jakiś czas temu. Przechodzimy tutaj

[Mizumi]

Z uśmiechem na twarzy przemierzała Ryuzaku. Ciepło słońce ogrzewało jej ciało, jakby kłócąc się z morską bryzą, która nadawała przyjemnego chłodu. Mimo, że był dopiero poranek na ulicach panował gwar. Czarnowłosej nie dziwiło to nawet w najmniejszym stopniu, w końcu przez kupiecką osadę zawsze przelewały się tłumy, a teraz kiedy gdzieś tam w świecie wybrano nowego cesarza, no cóż, było jeszcze gorzej. W końcu cała tamta celebracja dochodziła do końca, a ludzie musieli jakoś wrócić do domu. Na szczęście niewielu, nawet ze stałych mieszkańców zdawało sobie sprawę z istnienia tego urokliwego miejsca, gaju znajdującego się tak blisko miasta. Nawet jeśli ludzie nie przeszkadzali jej, miała ochotę napawać się ostatnimi chwilami w tym miejscu, zapamiętać je z najlepszej strony. Z drugiej strony nie wypadało wracać do osady przed wzniesieniem się na własne wyżyny. W końcu musiała pokazać, że lider podjął dobrą decyzję wysyłając właśnie ją.

Trening: Tessenka no Mai: Tsuru
Ranga: A
Wbiła w drzewo swoje kościane ostrze, weszło jak w masło, nic dziwnego, w końcu stworzone było z jej własnych, wzmocnionych chakrą kości. Na prowizorycznym wieszaku wieszaku zawiesiła niebieską kurtkę, a czarna, złożona koszula została odłożona na pień. Wzięła głębszy wdech, jeszcze z czasów gdy znajdowała się w osadzie pamiętała widok ludzi wyciągających własne kręgosłupy, wykorzystujących je jako miecze, czy też bicze, właściwie była to jedna z najsilniejszych broni jakie posiadał jej klan... no przynajmniej z tych, o których wiedziała. Rozejrzała się po zagajniku, było pusto, cicho i spokojnie. Uśmiechnęła się, w końcu nie chciała, by ktoś ujrzał ją niemal toples podczas porannego treningu. Uspokoiła oddech i skupiła się na swojej chakrze, przez lata szkoliła się w manipulowania nią i nawet jeśli nie miała ku temu wielkich predyspozycji, panowała nad nią w wystarczającym stopniu. Skupiła się na przepływie niebieskiej energii, ta przelewała się przez jej ciało napełniając kręgosłup, jej oddech przyspieszał, nie miała nad tym panowania, ale starała się. Jej umysł był spokojny, ale ciało wariowało od nadmiaru chakry. Przygarbiła się pochylając głowę, nie chciała przypadkiem oberwać w potylicę kością o twardości hartowanej stali. Kręgosłup, a konkretniej jego odcinek szyjny przybrawszy kształt rękojeści zaczął powoli wysuwać się z jej karku. Jęknęła cicho z wysiłku, wykonanie techniki okazało się o wiele trudniejsze, niż się spodziewała, ale skoro już zaczęła wypadała skończyć, zwłaszcza, że nie miała pojęcia co zrobić w momencie, gdy nowy kręgosłup zaczął już odrastać. Schwyciła swój kręgosłup, zapewne dla postronnego obserwatora, ten widok wydałby się makabryczny, jednak dla kogoś wychowanego wśród klanu Kaguya było to normalnością. Schwyciła odcinek szyjny w dłoń, pewnym, lecz nie za mocnym chwytem, musiała wyczuć z jaką prędkością może wyciągać swój kościec. Robiła to powoli, czując jak nowe "dyski" zastępując miejsce starych. Nie była kimś, kto nie odczuwa bólu, było jej do tego daleko, nie lubiła go i starała się unikać jak tylko może. Cieszyła się, że kości nie rozrywają skóry, że nie czuje tego co osoby, którym na żywca wyrywa się kręgosłup. To było dziwne uczucie, trudne do opisania słowami, nie ważne jak jej słownik byłby bogaty, opowiedzenie o tym było po prostu niemożliwe, a przynajmniej takie się wydawało. Ostrze powoli wychodziło z karku, płynny delikatny ruch wystarczył by miecz o długości około 75 centymetrów znalazł się w jej wyprostowanej ręce. Dyszała ciężko, wyzwanie, które podjęła okazało się trudne, ale jak najbardziej możliwe. Wykonała cięcie z uśmiechem patrząc jak ostrze stworzone z jej własnego kręgosłupa wbija się w pień drzewa. Wyrwanie broni po tak głębokim cięciu wymagało nieco siły i czasu, jednak chciała sprawdzić coś jeszcze. Wykonała zamach sprawiając, że ostrze "rozwinęło się" smagając jakieś pobliskie drzewo. Potężna broń, w rękach niezbyt doświadczonej shinobi, czy to mogło skończyć się dobrze? Tak, pewnie tak... Wykonała w powietrzu jeszcze kilka cięć, zatoczyła parę młynków i kilka razy smagnęła okolice, broń była dobrze wyważona i zabójczo ostra.

Mizumi, schowała kościane ostrze za pas. Po jej ciele spływał pot, technika była trudna i wymagająca, powoli dochodziła do siebie, ale zapach zmęczonego ciała nie był zbyt przyjemny. Na całe szczęście w gaju znajdowała się niewielka rzeczka o niezbyt silnym nurcie, idealna na szybki prysznic. Spędziła nieco czasu odpoczywając w chłodnej wodzie, pozwalając by ta obmywała jej ciało. Po wszystkim, gdy już z niej wyszła, założyła ubrania i umocowała stworzoną przez siebie broń. Z uśmiechem opuściła zagajnik, miała jeszcze kilka miejsc do odwiedzenia.

[z/t]

[Hayami Akodo]

Praise to my brother,
Blessed by the wind
Crown me with the moonlight
Roześmiał się głośno, słysząc naiwne i przerażone zarazem pytanie Seinaru. Mogło to zabrzmieć dziwnie, to fakt, ale przecież Hayami nie był jashinistą, nie był potworem jak niektórzy. Może kiedyś, przed wiekami, nim bogowie się zmienili, Bishamonten wymagał ofiar z ludzi, krwi, posoki i dziewic, ale teraz...Był przecież Panem Wojen, bogiem samurajów, opiekunem walczących za sprawiedliwość i za lepszy świat. Pokręcił głową z rozbawieniem, znów znał ten stan "omójborzeczemuja i dlaczegowłaśniejemu". Znowu wybuchnął śmiechem, ale po chwili już udzielał wyjaśnień, mówiąc wesoło:

- Nie, skądże znowu! Co ci przyszło do głowy? Bishamonten, Bóg Wojny, Pan Samurajów, nie wymaga ofiar. Jego usatysfakcjonuje walka sama w sobie i honor wojownika, bo tego właśnie strzeże. Jeśli obaj żyjemy zgodnie z bushido, to już jest to dla niego ofiara.

Przyspieszył kroku. Minęli miasto, domy, ludzi i ciche, uśpione lokale publiczne, wciąż jarzące się światłami; zeszli nieco w prawo, na bok, do gaju, o którym przed chwilą wspominał Keiowi. Ciche, spokojne drzewa pozbawione były kompletnie liści, niebo było granatowe, pełne gwiazd, a pod stopami zbierało się coraz więcej śniegu - chociaż i tak daleko temu było do śniegów Yinzin, Teiz i Hyuo, gdzie białego puchu bywało po pas, a zimny, trzaskający mróz sam w sobie niszczył przeciwników.
Słuchał uważnie wszystkich wywodów czarnowłosego towarzysza. Zmarszczył brwi. Długi hazardowe... Czyli sprawa zapewne zahaczy o którąś z tych mafijnych rodzin? Ale u nich lepiej nie pytać o zbyt wiele. Jeśli Cana jeszcze żyje (odpukać), to raczej na pewno nie ma jej na tych terenach, wywieziono ją tam, gdzie opłacał się handel ludźmi i gdzie nie sięgało oko Rady ani oko Cesarstwa, które pewnie też nie tolerowało takich wyskoków. W samym tym gaju było coś...mistycznego. Robiło się coraz zimniej, ale Hayami machał na to ręką, przyzwyczajony do przeraźliwego zimna Lazurowych Wybrzeży.
Stanął pod jednym z drzew i zaczął ćwiczyć wymachy, przerzucanie i ciosy; zadawał je na razie powietrzu, nic konkretnego. Czekał raczej, aż Seinaru zacznie coś robić.

- Możemy albo podzielić się obszarami miasta, albo pytać o to razem - zasugerował. - Ja bym zaczął poszukiwania od karczm, zimą zbiera się tam od czorta ludzi. Może ktoś z tubylców będzie na tyle rozmowny, że nam pomoże. Od czego zaczynasz swój trening? Dołączę się, dobrze będzie poznać coś nowego.

[Seinaru]

Trafili w końcu na spokojne ubocze miasta. Był już późny zachód słońca, choć do kompletnej ciemności pozostała jeszcze chwila czasu. Już na samym początku misji Hayami okazał się bardzo przydatny, znajomość miejsca, którego Seinaru nie miał jeszcze okazji odwiedzić była bardzo pomocna, a i sam leśny zakątek prezentował się bardzo urokliwie, jak na położony tak blisko ludzkich siedzib.
- Szczerze mówiąc, jestem nieco na bakier z religią i bogami. Nigdy nie zagłębiałem się w te mistyczne strefy bycia samurajem. - Wzruszył ramionami. W czasach gdy każda prowincja mogła mieć swoich bogów, stwarzać ich i obalać, kolejny przesąd nie robił na świecie żadnej różnicy.
- A jak ktoś nie żyje zgodnie z bushido? - Bo powiem Wam w tajemnicy, że gdyby Seinara wybudzić w środku nocy i kazać recytować jakikolwiek samurajski kodeks, to raczej kiepsko by sobie poradził.
- A jakiegoś bożka pasterzy nie ma? - Zapytał z lekkim uśmiechem. Bardziej taki by mu się przydał - Bóg Świętego Spokoju i Bezstresowego Żywota. O tak, taki by mu się przydał.
Zdjął z pleców płaszcz i odłożył go na ziemię razem z torbą, pod najbliższym drzewem. Mieli tutaj już nieco miejsca, dlatego Kei zatrzymał się już i przygotowywał do treningu.
- Wolałbym się nie rozdzielać. - Odpowiedział na plany Hayamiego.
- Nie mamy żadnych narzędzi do kontaktu na odległość, a w razie jakichkolwiek komplikacji nie będziemy sobie w stanie pomóc. Lepiej będzie trzymać się razem, nawet jeśli miałoby to opóźnić poszukiwania. Mierzymy się z groźnymi przeciwnikami, nie możemy o tym zapominać. - Nie napominał, lecz bardziej rozważał z nim możliwości, nie kończyło to więc jeszcze dyskusji, jeśli Akodo dalej będzie popierał rozdzielenie się.
Czas jednak było już przejść do trenigu.

  Ukryty tekst

[Hayami Akodo]

Pytania Seinaru sprawiły, że Hayami zmarszczył brwi. Sam nie był pobożnym, świetnie wykształconym mnichem, nie wiedział wszystkiego na tej ziemi i nigdy nie widział bogów, chociaż w nich wierzył; wiele rzeczy tłumaczył rozumem, inne tłumaczył po prostu wiarą lub przeznaczeniem. Jednak pytanie o boga pasterzy...Chyba nie było nikogo takiego, chociaż istnieli bogowie rolników. Oni chyba jednak nijak nie pasowali pod domeny Seinaru i jego prostego, wiejskiego życia?

- Są bogowie rolników, kupców, ale nie ma boga pasterzy. Zawsze mogę ci jednak jakiegoś wymyślić. - zaśmiał się głośno, szturchając przyjacielsko Keia w bok. - W końcu ten świat należy do nas. Przynajmniej w teorii.

Jeśli chodziło o życie bez bushido...Cóż. Uśmiechnął się delikatnie, rozważając tę kwestię. Życie samuraja bywało bardzo różne, drogi wojowników zakładały bezstronność wobec każdej rzeczy - uznawało się i bogów, i panów, obdarzało się ich szacunkiem, ale samuraj sam sobie musiał wypracować zasady, wedle których chciał żyć. Samotność stanowiła chyba najlepszy wybór; po co niepotrzebne obciążenia, zobowiązania? Lepiej żyć samemu, na własną rękę, iść tam, dokąd porwie cię fala życia.
Jak wiatr, wiecznie samotny, ale i wolny.
Ale to fakt: wielu żyło bez kodeksu honorowego, odrzuciło zasady, zmieniając się w roninów - bezpańskie psy, najczęściej najemnicze lub trudniące się wojną, lub po prostu wolało żyć zgodnie z regułami shinobi. Dla takich osób też istniały perspektywy. Przecież, na przykład, Yosuke nie uznawał takich reguł - wypracował swoje własne, połączył bushido z drogą shinobi i sobie jakoś radził. Inni, których poznał, również żyli wedle odmiennych zasad. I co, nad takimi ludźmi nie ciążyło błogosławieństwo Bishamontena? Sam przecież widział, że pośród shinobi było też wielu mężnych wojowników. Dlatego jego odpowiedź była raczej prosta.

- Co do bushido, powiem ci tak, Kei-kun. Jeśli sami sobie tworzymy bogów, to i tworzymy zasady. Bishamonten jest bogiem wojowników, ogólnie rozumianej walki o sprawiedliwość. Niezależnie, czy wierzysz w bushido, czy nie, jeśli służysz dobrej sprawie i postępujesz godnie, to znaczy na przykład nie znęcasz się nad słabszymi ani nikogo nie krzywdzisz, jego tarcza będzie po twojej stronie - wyjaśnił pogodnie. Zdjął z siebie plecak i płaszcz, odpasał katanę i umieścił to obok rzeczy Seinaru, po czym cofnął się trochę w kierunku drzew, tak by mieć dobry widok na to, co robi jego towarzysz. Miał zamiar dobrze zapamiętać jego treningi i samemu coś mu pokazać, o ile Seinaru będzie zainteresowany.

Robiło się już coraz zimniej. Wiatr przybierał na sile, śnieg zaczął prószyć odrobinkę mocniej, choć wciąż daleko mu było do arktycznych chłodów ojczyzny Hayamiego i krainy Shijimy. Mimo wszystko i tak było tu przyjemnie, to było miejsce, w którym Hayami czuł się jak u siebie. Ryuzaku no Taki, chociaż nie miało zbyt wiele do zaoferowania im obu (skoro interesowała ich Cana), to jednak było dość...przydatne. Na tyle, na ile przydatne mogło być miasto kupieckie dla samurajów, niezainteresowanych takimi praktykami, gdzie honor i słowo raz dane należało poprzeć niedopuszczalnymi dla nich umowami. Skinął głową, przyjmując do wiadomości uwagi Seinaru. Zgłosił swój pomysł w sumie dla zasady, sam wolałby się nie rozłączać z przyjacielem - jego chłód i spokój, stonowany błękit, mógł zatrzymać niebezpieczną furię rozszalałego złota.
Znał siebie i wiedział, na ile to zaszkodziłoby ich sprawie, a także samej Canie, którą tak haniebnie sprzedano. Chciał jej pomóc, i to bardzo, dobre serce młodego samuraja nie pozwalało mu milczeć na widok krzywdy kobiety, do tego znajomej przyjaciela - zapewne. Wpatrzył się w Keia, nic już nie mówiąc, a drobne prószynki śniegu opadały mu na płaszcz i leżącą swobodnie, jasną broń. Widok tajemniczego ruchu samuraja i wzmianka o Megumi Ishidzie sprawiły, że uniósł wysoko brwi. Czego jak czego, ale jej się nie spodziewał...Teoretycznie byłoby to niehonorowe, ale - do diabła - kto w tym świecie przejmował się tak naprawdę honorem? On, jego bracia, może Yosuke i...i to w sumie wszyscy! Poza tym ta dziwna technika mogłaby mu dać przewagę na polu bitwy. W końcu nikt nie spodziewa się pięciu wariatów z włócznią szarżujących na wroga z wściekłością wypisaną w oczach. Hiszpańskiej inkwizycji też nie.

- Klony mogą dać nam przewagę w walce i element zaskoczenia - zauważył z uśmiechem. - To się zgadza z moim nindou. "Człowiek, który lekceważy wroga, nieuchronnie skończy jako jeniec". Nawet jeśli to się kłóci z zasadami, dlaczego miałbym się tego nie uczyć?

  Ukryty tekst

Roześmiał się wesoło, widząc, że technika się udała.
Czasem trzeba było...

[Seinaru]

- Wygląda na to, że oboje szybko się uczymy. Mam w zanadrzu jeszcze dwa jutsu, które chciałbym wytrenować zanim wejdziemy do miasta. - Wydawał się niewzruszony ich małym sukcesem. Dla takich jak oni, wprawionych wojowników, takie coś powinno być jedynie formalnością, prawda? Seinaru sam nie miał pojęcia, czy kiedykolwiek użyje nauczonego przed chwilą jutsu, jednak zawsze jest lepiej mieć jedno w zanadrzu niż nie mieć, prawda? Rozwiał swoje klony, które pufnęły natychmiast w obłoczkach, tak samo jak się pojawiły.
- Trzeba z tym uważać. Te klony są bardzo niedoskonałą kopią. Rozpadają się przy pierwszym uderzeniu i nie mają nic z naszej materialnej formy. Zobacz, Twoje nie rzucają cienia, a trawa na której stoją w ogóle nie jest zgnieciona. - Wytknął kilka szczegółów. Nic nie można było na to poradzić, takie były niedoskonałości samej techniki, a nie jej użytkowników, chociaż mogła płynąć z tego cenna nauka.
- Łatwo rozpoznać te najprostsze klony. Świetnie posłużą jako element zaskoczenia, ale jeśli zrobisz je na czyichś oczach, wtedy nikt inteligentny nie da się oszukać. Nie marnuj chakry tak jak Megumi w finale, kiedy stojąc przede mną stworzyła zgraję takich iluzji. Już przy pierwszym ruchu, patrząc na cień i otoczenie wokół nich można rozróżnić, która sylwetka to oryginał. - Musiał przecież wypełnić swoją rolę senseia, prawda? Wiedza którą mu przekazał była chyba powszechnie znana. Każdy dziecko może powiedzieć tyle o ninjutsu tej rangi, a jednak samuraj czuł się w obowiązku, aby dodać te kilka słów.

  Ukryty tekst

[Hayami Akodo]

Czyli była to kwestia cienia, co...? Cóż, kiedy Hayami przypatrzył się uważniej swoim cieniom, klonom, iluzjom samego siebie, rzeczywiście dostrzegł, że nie rzucają one cieni na trawę i na wątłą, cienką warstwę śniegu, która w pewnym momencie powstała na ziemi. Dwóch Hayamich stało w bezruchu, czekając na polecenie swojego właściciela, a on sam zastanawiał się nad czymś przez chwilę. Wreszcie westchnął, jakby z rezygnacją, i sprawił że jego klony również rozwiały się w powietrzu. Dwaj pozostali samurajowie zniknęli tak szybko, jak się pojawili, jakby ich nigdy nie było. Jakby po prostu...
Odeszli?
Uśmiechnął się delikatnie, patrząc na obłoczki, które po chwili rozwiał wiatr. Śniegu było za mało, by zostawili ślady, trawa wyglądała tak, jakby nikt po niej nigdy nie stąpał. Nie marnuj chakry. Zachowaj ostrożność. Z obserwacji cienia i otoczenia wyniknie, który z klonów jest prawdziwy. Nikt inteligentny się nie nabierze, jeśli wykonasz je na jego oczach...

- Zrozumiałem - skinął głową, przyjmując do wiadomości nauki Seinaru. Przynajmniej ma z ciebie jakiś pożytek, Przyjacielu. Przydajesz się do czegoś więcej, niż bierne oczekiwanie, towarzyszysz mu jak zawsze...Ilu ludzi los jeszcze z tobą zetknie? Ile uśmiechów, słów zniknie w lodowatych podmuchach wiatru? W klifie? W morzu? W meczeniu głodnych owieczek o śnieżnobiałym runie? W pysznym jedzeniu Yuri, jasnych ścianach domu, budynkach gospodarczych, w których to umacniał dach, to naprawiał i oliwił drzwi przed zimą? W rąbanym ciężką siekierą drewnie i wołaniu "Kei, rozpaliłem, zaraz coś przygotuję!"? W zwykłym, codziennym, rzeczywistym życiu, podobnym do tego, jakie pędził na co dzień z matką i braćmi?
Więcej, niż nieba wśród gwiazd.

Więc czekały ich jeszcze dwa treningi, tak? W porządku, Hayami nigdy nie wybiegał się od ćwiczeń, jego naturą było poszukiwanie - a jeśli mógł się czegoś nauczyć, to z tego korzystał. Seinaru zaprezentował mu teraz Henge...to też widział już na turnieju, choć za diabła nie pamiętał teraz, kto tego używał i kiedy. Atari chyba nie. Megumi? Nie, Megumi też nie. Może ktoś inny, w innych pojedynkach, które widział z perspektywy trybun. Zamrugał, obserwując uważnie każdy ruch swojego senseia, słuchając uważnie tego, co Kei miał do powiedzenia. Wzdrygnął się trochę; było mu dosyć zimno, nie to, żeby narzekał, ale po prostu odczuwał spory dyskomfort.

  Ukryty tekst

[Seinaru]

- Heeej, panie kłodo... może się pan już odmienić? - Seinaru zapytał przeciągle, gdy transformacja Akodo zaczęła się przedłużać. Puknął go lekko kijem, aby zaprezentować podstawową wadę techniki. O ile dźwięk był odpowiedni dla leżącej kłody szturchniętej kijem, Hayami na pewno poczuł tego szturchańca całkiem normalnie.
- Mimo że wyglądasz jak kłoda, albo ja jak głaz, wciąż jesteśmy ludźmi. Henge zmienia tylko nasz wygląd, ale nie zyskujemy ani wytrzymałości, ani nawet wagi tego w co się zmieniamy. Możesz być zwierzęciem albo rzeczą, albo nawet innym człowiekiem. Musisz tylko uważać, aby nie przesadzić z rozmiarem. Nie uda Ci się przybrać kształtu czegoś zbyt małego, albo za dużego. - Odszedł kilka kroków w kierunku swojej torby.
- Dalej! - Zakomenderował. - To już ostatnia rzecz, musimy zbierać się już do miasta, bo niedługo będziemy szukać noclegu po omacku.

  Ukryty tekst

[Uchiha Izanami]

Cena Wolności
Misja rangi B[1(01)]
Seinaru oraz Hayami Akodo
Zerwał się wiatr. Drzewa gięły się pod jego wpływem, chmury były gonione po niebie. Wiało z zachodu, w kierunku morza, co niechybnie oznaczało, że pora roku z ciepłej zmieniła się w zimną. Tutaj, w Ryuzaku zimy nie były aż tak mroźne i gwałtowne. Jednak wiatr potrafił być przenikliwy i zdradziecki.

Młodzi mężczyźni, którzy trenowali w gaju, poczuli chłód przenikający przez ich ubranie i mrożący głęboko, szczególnie, że obaj właśnie kończyli swój trening. Byli spoceni i zmęczeni, przez co na pewno mieli ochotę na znalezienie miejsca do odpoczynku. Co już Seinaru Kei zarządził, kiedy krytycznie odniósł się do zdolności młodego Hayamiego. Prawdopodobnie miał rację - mrok zapadał dość wcześnie - była już szarówka, a przecież mogła miąć dopiero piąta godzina po południu, a przecież nie było wiadomo, czy obojgu uda się łatwo znaleźć miejsce do spania. Przynajmniej takie, gdzie nie należało się bać kosy sprzedanej w bok przez jakiegoś oprycha. A przecież Seinaru Kei miał misję.

Ile to czasu już minęło od czasu, kiedy Seinaru zdecydował się pomóc babci w znalezieniu zdechłego kota w piwnicy? Ile to już czasu minęło od poznania Yuri, znalezienia Cany oraz pieska? Ile to już czasu, kiedy stracił Canę ponownie? Dlaczego aż tak zależało mu na pomocy dziewczynie? Czy chodziło o nią czy o zemstę na ludziach, którzy go pokonali i zostawili na pewną śmierć? Jak w ogóle miał zamiar podjąć się zadania odszukania Cany oraz człowieka, do którego należała? Oraz czy miał prawo wciągać w to swojego przyjaciela, Hayamiego?

Pouczany Hayami Akodo, jeszcze nie zdążył odpowiedzieć, zanim Seinaru ruszył w kierunku dużej osady, jakim było Ryuzaku no Taki.

Od razu kieruję Was tutaj -> klik

[Fumetsu]

Po zakończonym każdym ukończonym zleceniu, każdemu należy się chwila przerwy na odpoczynek, czy też przemyślenia, lecz do takich nie należałem. Wolałem spożytkować ten czas, więc wpierw udałem się do pobliskiego Gaju, który znajdował się na uboczu miasta. Nie śpieszyło mi się tam, ponieważ ja dokonując pierwsze kroki wiedziałem, że nie idę tam odpoczywać, czekał mnie tam ogrom pracy.

Trening, tak to był trening właśnie zmierzałem w tamto miejsce, ponieważ uznawałem je za dość ciche i tylko raz ktoś przeszkodził mi tam w moim treningu, pamiętam tą dziewczynę, która dała mi zlecenie…. Ale to nie czas i miejsce na przemyślenia, więc mój tupot był co raz szybszy, więc byłem co raz bliżej celu. Mijały sekundy, minuty… aż nagle dostrzegłem miejsce, w którym miał się odbyć mój potencjalny trening, czy też odpoczynek.

Gdy już doszedłem w owe miejsce, znałem je praktycznie na wylot, skierowałem się głębiej, aż do krystalicznego jeziorka, które nadal pamięta. Usiadł na jednym z pniaków, blisko jeziora miał do niego dostęp, więc zgiął się i nabrał wody w dłonie po czym przemyłem sobie twarz. Zrobiłem tak jeszcze z kilka razy, lecz gdy już skończyłem, wstałem po czym zrobił kilka kroków w przód…

Gwałtownie się odwróciłem i wyciągnąłem w ekspresowym tempie kunaia i rzuciłem nim w kierunku, drzewa niestety nie trafiłem. Zatem momentalnie pobiegłem za kunaiem po czym powtarzałem te czynności w kółko. Po nie długim odstępie czasu udawało mi się, lecz nadal nie tak jak chciałem, lecz usiadłem na pniaku ponownie, aby odpocząć na jakiś moment, lecz wiedziałem, że powrócę do tej czynności za kilka minut, ponieważ chciałem udoskonalać swoje umiejętności manualne.