Warsztat Kunisaku

[Papyrus]

W jednej z bocznych uliczek znajdował się warsztat, niedaleko głównego targowiska i portu, gdzie przewijało się wielu kupców. Budynek był parterowy, zbudowany z drewna i kamienia, o ciemnych, lakierowanych belkach i dachówkach w stylu ryuzackim - z lekko wygiętymi ku górze narożami. Nad wejściem wisiał prosty szyld z symbolem jego rzemiosła: młotem, pędzlem i zwojem.

Frontowa część domu otwierała się bezpośrednio na ulicę. Szerokie, przesuwane drzwi można było całkowicie odsunąć, by klienci widzieli wnętrze. W środku znajdowały się dwa pomieszczenia. Izba robocza, gdzie mąż i żona pracowali razem. Na niskich stołach leżały narzędzia, bele materiału, zwoje, drewno i metalowe elementy. W powietrzu unosił się zapach drewna, smaru i herbaty. Jedna ściana była niemal całkowicie zajęta przez regał z półkami - na nich spoczywały towary przeznaczone na sprzedaż, drobiazgi i prototypy. Marionetki bojowe - w niewielkiej ilości, rynsztunek do nich, pancerze; większą część jednak zajmowały marionetki i laleczki używane do teatrów czy po prostu zabawki z ruchomymi mechanizmami. Z tyłu był magazyn, w którym przechowywano surowce: tkaniny, oleje, papier, farby, metale czy drewno. W rogu znajdował się kuźnia do wykuwania broni i przetapiania metalu. Pod sufitem zwisały suszące się zioła lub kawałki skóry, a podłoga z ciemnego drewna w większości pomieszczeń oraz kamienia - pod kuźnią - była wytarta od tysięcy kroków, które były robione codziennie.

Z warsztatu prowadziły przesuwane drzwi do tylnej części domu - prywatnej, spokojniejszej. Pokój wspólny, gdzie cała rodzina jadła, siedząc na matach tatami przy niskim stole. W rogu stał mały ołtarzyk z kadzidełkami, a nad nim - skromny zwój z kaligrafią przedstawiającą znak „rodzina” (家). Sypialnia rodziców była dalej oddzielona papierowym parawanem, a kącik dziecka, gdzie leżały zabawki z drewna, lalki, mały bączek oraz prosty smok z ryżowego papieru.

Na tyłach znajdowało się małe podwórze z drzewkiem morelowym, studnią i kamienną balią do prania. Tam też, w ciepłe wieczory, rodzina jadła kolację przy świetle lampionów, słuchając cykad.
Wszystko było skromne, ale zadbane i pełne ciepła.

[Papyrus]

Post Fabularny
Zima, 395 Ryuzaku no Taki było ogromnym miastem. Rozpychało się na wzgórzu oraz niżej, lasy i pola pchając daleko od siebie. Dachówki domów odbijało światło słońca, a setki wąskich uliczek spływały ku portowi jak strumienie. Powietrze pachniało tu mieszaniną soli, przypraw i innych produktów, które przywodziły na myśl to, czym Ryuzaku było - handlem, słowami, pieniędzmi.

Na samym szczycie wzgórza, ponad gwarem portu i dachami kupców, wyrastał Budynek Rady Możnych - pięciopiętrowy kolos z czerwonego drewna i kamienia, jego okna lśniły w słońcu niczym oczy drapieżnika czuwającego nad doliną. Stamtąd bogaci patrzyli na morze - nie z zachwytem, lecz kalkulując, jak można na nim zarobić.

Z portu dochodziły skrzeki mew i trzask lin napinanych na masztach. Ogromne statki handlowe kołysały się w rytm fal, a ich żagle - białe, czerwone, błękitne - przypominały chmury. Wiatr niósł sól i wilgoć oraz głosy dochodzące z portu - marynarze, dokerzy, kupcy. Dźwięk wózków przenoszących towary do portu z innych części miasta oraz z portu wszędzie - szczególnie na główny targ.

Na głównym targu rzeka ludzi płynęła nieustannie. Mnisi w prostych szatach mijali bogatych kupców w eleganckich kimonach; kobiety w wymyślnych sukniach z długimi rękawami niosły kosze pełne herbat i ryżu, a dzieci przemykały między stoiskami, śmiejąc się, jakby cała ta codzienna bieganina była ich zabawą.

Od targu odchodziły uliczki i zaułki. Każdy tętnił życiem. Wąskie, kręte uliczki prowadziły między domami o zdobionych okiennicach, przy których suszyły się kolorowe tkaniny i płócienne chorągiewki z herbami kupców. Pod stopami były deski z ciemnego drewna, chroniące przed błotem, a w kałużach odbijało się światło lampionów zawieszonych nad ulicami niczym niskie, pomarańczowe gwiazdy.

W jednej z takich bocznych uliczek znajdował się warsztat, niedaleko głównego targowiska i portu, gdzie przewijało się wielu kupców. Budynek był parterowy, zbudowany z drewna i kamienia, o ciemnych, lakierowanych belkach i dachówkach w stylu ryuzackim - z lekko wygiętymi ku górze narożami. Nad wejściem wisiał prosty szyld z symbolem jego rzemiosła: młotem, pędzlem i zwojem.

Frontowa część domu otwierała się bezpośrednio na ulicę. Szerokie, przesuwane drzwi można było całkowicie odsunąć, by klienci widzieli wnętrze. W środku znajdowały się dwa pomieszczenia. Izba robocza, gdzie mąż i żona pracowali razem. Na niskich stołach leżały narzędzia, bele materiału, zwoje, drewno i metalowe elementy. W powietrzu unosił się zapach drewna, smaru i herbaty. Jedna ściana była niemal całkowicie zajęta przez regał z półkami - na nich spoczywały towary przeznaczone na sprzedaż, drobiazgi i prototypy. Marionetki bojowe - w niewielkiej ilości, rynsztunek do nich, pancerze; większą część jednak zajmowały marionetki i laleczki używane do teatrów czy po prostu zabawki z ruchomymi mechanizmami. Z tyłu był magazyn, w którym przechowywano surowce: tkaniny, oleje, papier, farby, metale czy drewno. W rogu znajdował się kuźnia do wykuwania broni i przetapiania metalu. Pod sufitem zwisały suszące się zioła lub kawałki skóry, a podłoga z ciemnego drewna w większości pomieszczeń oraz kamienia - pod kuźnią - była wytarta od tysięcy kroków, które były robione codziennie.

Z warsztatu prowadziły przesuwane drzwi do tylnej części domu - prywatnej, spokojniejszej. Pokój wspólny, gdzie cała rodzina jadła, siedząc na matach tatami przy niskim stole. W rogu stał mały ołtarzyk z kadzidełkami, a nad nim - skromny zwój z kaligrafią przedstawiającą znak „rodzina” (家). Sypialnia rodziców była dalej oddzielona papierowym parawanem, a kącik dziecka, gdzie leżały zabawki z drewna, lalki, mały bączek oraz prosty smok z ryżowego papieru.

Na tyłach znajdowało się małe podwórze z drzewkiem morelowym, studnią i kamienną balią do prania. Tam też, w ciepłe wieczory, rodzina jadła kolację przy świetle lampionów, słuchając cykad.
Wszystko było skromne, ale zadbane i pełne ciepła.

Rodzina obecnie była zajęta swoimi sprawami. Pracownik prowadził sklep, ale chwilowo nie było szczególnie dużego ruchu - właściwie w Ryuzaku nigdy nie było zbyt dużego ruchu, jeżeli chodziło o marionetki bojowe - nie było w mieście wielu Ayatsuri. O wiele większą popularnością cieszyły się zabawki oraz prywatne zamówienia. Ojciec rodziny właśnie pracował nad jednym - planami ogrzewania podłogowego w Budynku Rady Możnych, co było prawdziwym wyzwaniem inżynieryjnym, ponieważ nie był on zbudowany z myślą o tym. Dodatkowo chciano wprowadzić tam kanalizację, nie tylko na parterze, jak do tej pory. Obok niego siedziała siedmio-ośmioletnia dziewczynka o tak samo rudych włosach, ćwicząc kaligrafię, a na boku rysując pomarańczowe salamandry. Oboje milczeli, zajęci swoimi sprawami.

Matka rodziny, kobieta o długich, brązowych włosach i nieco ciemniejszej cerze zdradzającej domieszkę krwi Kaminari lub ludzi z tamtejszych stron, weszła właśnie do izby, z kilkoma siatkami, wyraźnie wracająca z targu, przywitała się od wejścia. Dziewczynka zerwała się niemal natychmiast od stołu, przewracając swoją tackę z atramentem, ale mężczyzna, bez podnoszenia wzroku uratował wszystkie papiery od tragedii szybkim ruchem dłoni, po czym spojrzał na obie kobiety.

- Arata-chan, uważaj. Tatuś już długo pracuje nad swoimi planami - powiedziała kobieta, patrząc karcąco na dziewczynkę. Ta wyglądała przez chwilę na zawstydzoną, ale potem przytuliła się do matki. Dość szybko też dostała słodką bułkę i wycofała się, żeby ją zjeść. Mężczyzna również dostał swoją. - Zwoje z Sabishi jeszcze nie zostały dostarczone, nikt nie chce mówić czemu - zagaiła. - Ale plotki mówią, że niedługo zjawi się spora grupa uchodźców z Sabishi, może się czegoś dowiemy. Udało mi się też kupić trochę kantajskiej stali, ale będziesz musiał wziąć zwoje i iść po nią w nocy. Szemrane towarzystwo, ale niczego innego od dawna nie udało mi się dostać. - Westchnęła, po czym uśmiechnęła się psotnie. - Jakby co, to im nastukasz, Nizan, kochanie.

Ario - proszę przygotować "pośmiertną postać". Rdzeń z Ario jest zamknięty, nie może nic robić. Zostaje uznany za martwego. Aby kontynuować przygodę, przygotuj postać Kunisaku Nizana, starszego brata Ario. PH i Ryo - zgodnie z zasadami pośmiertnych.

Twoja podróż, Gustawie, się zakończyła. Teraz czas na Verso.
For those who come after.

[Nizan]

Na nosie Nizana znajdowały się okulary powiększające. Często uż... nie, wróć. Zawsze ich używał, gdy nad czymś pracował. Miał już taki nawyk, że do każdego projektu potrzebował jak największej dokładności. Potrzebował po prostu widzieć wszystko. Zawsze, gdy coś projektował, skupiał się nad tym do cna. Nie było ważne, czy to akurat marionetka bojowa, pacynka dla córki jakiegoś szlachcica, czy prototyp akweduktu dla górskiej prowincji. Jego wyznacznikiem była jakość... no i cena. A cena była uczciwa, bo tak jak sam Nizan był uczciwy, tak nie trudnił się zbytnio mętnymi biznesami.

Nie zauważył, jak jego żona, Shima, weszła do pokoju. Potrzebował dosłownie ostatnie trzy pociągnięcia piórem by dokończyć...

...i wtedy mała Arata zerwała się z miejsca do matki, potrącając kałamarz. Dosłownie w ostatniej chwili Nizan złapał przyrząd, balansując jeszcze ręką, by nawet kropla z cieczy nie wylała się na papiery. Mężczyzna zrobił przerażoną minę, jednak po chwili odetchnął z ulgą, pokazując, że ma wszystko pod kontrolą.
- Abunakatta...! Hehe... - powiedział, a na jego skroni pojawiła się kropla potu. Jednak odetchnął z ulgą. - Jak było, wszystko w porządku? - zapytał, zdejmując okulary z nosa i kładąc je obok projektu, po czym podszedł i na przywitanie przytulił się z Shimą. Drobne gesty były codziennością w relacji Nizana i Shimy.

Co więcej, głowa domu wzięła od kobiety siatki i pomogł jej zanieść je do pokoju, wysłuchując przy tym opowieści. Nim jednak opuścił warsztat, spojrzał na Aratę.
- Tylko nie baw się na projektach, dobrze? Możesz rysować na swoich kartkach, tutaj obok. - przestrzegł jeszcze małego urwisa przed tym, jak wyszedł z Shimą do pokoj, ta opowiedziała mu ciekawą historię. - Uchodźcy z Sabishi? - powtórzył zaciekawiony. Dał jej opowiedzieć wszystko, po czym oparł się o szafkę i wyglądał, jakby nad czymś się zastanawiał. Nagle odwrócił się do żony.
- Powiem Ci coś, tylko obiecaj, że się nie zdenerwujesz. - powiedział, po czym krzywo się uśmiechnął. Tak, teraz to napewno, na bank się nie zdenerwuje. Shima nie była fanką przeszłości Nizana, bo zawsze, gdy do niej wracał, atmosfera w domu robiła się gęsta. - Miałem dziś sen... o domu, tym w Ningyo-shi. Już dawno mi się nie sniło, ale z jakiegoś powodu... Shima no, nie patrz tak na mnie, daj mi dokończyć! - powiedział i delikatnie się zaśmiał. - W każdym razie, to był ten dzień. Kiedy matka wychodziła z Saori na wyprawę. To jedno z moich głównych wspomnień z tamtego okresu. Pamiętam, że wtedy biliśmy się z Ario. Dla zabawy, wiesz, jak to dzieci. Tylko, że w tym śnie, Ario nie było. Szukałem go, a go nie było. Dziwne. - powiedział, po czym wzruszył ramionami. - W każdym razie... o, co to? Widziałaś to? - zapytał, wskazując za jej plecy palcem.

Gdy kobieta się odwróciła, on szybko wyjął coś zza pleców. Gdy kobieta wróciła wzrokiem, ten już trzymał przed nią upominek. Ozdobną wsuwkę do włosów.
- Dla mojej pięknej kobiety. Będzie Ci napewno pasować, skarbie! - dodał, wsuwając jej we włosy.

Uśmiechnął się szczerze, po czym lekko zarumieniony podrapał się po karku.
- Wracając... zwoje z Sabishi? Może to związane z tymi uchodźcami? W każdym razie, jak tak teraz mówisz, to rzeczywiście, Sayuri od dość dawna mi nie odpisała. Ciekawe co się stało, mówią coś na mieście? - zapytał, po czym pokiwał głową na temat tego, że właśnie otrzymał specjalne zlecenie. Nocna wyprawa po stal kantaiską. Tym bardziej, że dowiedział się wprost, że nie był to do końca legalny biznes.

Shima była jedyną osobą, która znała realną siłę Nizana. Co więcej, z jakiegoś powodu, Shima uwielbiała oglądać pokaz siły Nizana. Prawdą było, że zdarzało się to bardzo, bardzo rzadko, bo sam Nizan był już na emeryturze shinobijskiej, ale jak tylko jest okazja, to kobieta zawsze stawała w pierwszej linii trybun.

No, tylko problemem było to, że Nizan stronił od przemocy. Owszem, był kimś, kogo określa się pojęciem geniusza, ale z bitkami skończył już dawno, dawno temu. W związku z tym był delikatnie zaskoczony, że Shima nie chciała iść z nim. Niby pod pretekstem jakichś zakupów, ale byleby tylko popatrzyć.
- Nie będę nikogo bić, ok? Napewno damy radę się dogadać bez zbędnej bijatyki. To... gdzie jest to miejsce, gdzie mam się udać? - zapytał.

[Uchiha Hiromi]

~ 1/... ~

~ Kunisaku Nizan ~

~ Misja rangi C ~

~ Stal Kantaiska ~
~ rok 395, zima~

- Ale ja chce na twoim pracować. To weź mi go przerysuj, dobra? - zawołała Arata, kiedy Nizan ją karcił. Zupełnie nic sobie z jego słów, już przytulała się do mamy, która się z nią witała.

- Przybywają tutaj od dawna - stwierdziła Shima, kiedy pomagał jej z siatkami. W jednej było jedzenie, w drugiej kawałki materiału - próbki - oraz cztery sztabki stali. - Z całej Pustyni. Po prostu pierwszy raz mówią o tak dużej grupie z Sabishi. A zwróciłam na to uwagę, bo stamtąd jesteś.

Nie wydawała się szczególnie zdenerwowana czy nie snem swojego męża. Odpowiadała mu pomrukami i zachęcaniem, żeby kontynuował. Zainteresowanie to było jednak bardziej uprzejme, niż cokolwiek innego. Żona typowo unikała rozmów o rodzinie - matce i bracie Nizana - głównie dlatego, że to powodowało u niego ból. Teraz też, mimo że opowiadał sen ze śmiechem, wiedziała, że go to bolało.

Sam jednak odwrócił i jej i swoją uwagę od sprawy, dając jej prezent w podstępny sposób.

- Dziękuję! Jest piękna - powiedziała, kiedy zobaczyła wsuwkę. Uśmiechnęła się, odwróciła i pocałowała go w policzek. - Zacznę przygotowywać obiad.

Podeszła do kuchennej części ich izby i zaczęła wyciągać i przygotowywać ryż i wszystko, co miało się wiązać z posiłkiem, jaki mieli spożyć niedługo. Nizan zapytał o zwoje, a Shima pokręciła głową.

- Nie, nie, chyba nie. Chodziło mi te zaległe, z prototypami od Sayuri-san. Jeszcze nie przyszły, prawda? Czy mi coś umknęło?

Prototypy od Sayuri-san. Tak. Były spóźnione. Nizan mógł sobie przypomnieć wszystko jeżeli zerknąłby na ostatnią korespondencję z Ayatsuri Sayuri, w której była mowa o projekcie nad którym praktycznie razem pracowali odkąd na Pustyni zapanował tyran. Ona projektowała, jej siostra - Saori - budowała je, on miał je sprawdzić, przetestować, poprawić, jeżeli było trzeba i przedstawić Możnym, jako wsparcie ich armii. Pełne, wzmocnione buty z wygodnie zamontowanym ostrzem na razie radowały część z Rady i byli gotowi zapłacić za projekt i same buty. Na rzecz Sabishi, oczywiście.

Była już w trakcie gotowania ryżu, kiedy musiała sobie przypomnieć, gdzie Nizan miał się udać, aby zdobyć stal.

- Port. Oczywiście, że port - uśmiechnęła się, wykrawając ze świeżej ryby ości i krzywiąc się, widząc jakieś narośle w okolicach rybiego żołądka. - Paskudztwo. Trzecia w tym miesiącu z jakimś świństwem - mruknęła. Wyciągnęła je razem z resztą wnętrzności ryby i rzuciła je do miski kota, który już od jakiegoś czasu przypatrywał się, jak przygotowywała posiłek i czekał na ochłapy. - Co ja… a tak, południowa część portu, gdzie się kręcą zbiry i tanie prostytutki. Facet ma cię spotkać pod "Zdechłą Rybą". Rozpozna cię.

"Zdechła Ryba" była wyjątkowo parszywa i tanią speluną dla marynarzy, którzy przepili już większość swoich pieniędzy oraz dla szemranych typów. Nigdy tam nie zapuszczali się strażnicy, więc można było załatwić interesy - jak odebranie stali, która z całej pewności pochodziła z przemytu.

Arata siedziała sobie teraz ze swoja słodką bułką na boku i powoli.. Nie, już nie jadła. Ubijała właśnie środek buły w kształt salamandry, pomagając sobie przy tym śliną i palcami.

Kunisaku Shima
Kunisaku Arata

[Nizan]

No i tak właśnie kończyło się wszelkie strofowanie Araty, podczas gdy Shima była w pobliżu. Niestety, Nizan był jaki był, ale przede wszystkim, to był młodym ojcem. Dystans, który skrócił od samego początku sprawił, że Arata-chan bardziej traktowała go już chyba jak kumpla, niż jakiś niesamowity autorytet. On sam zaś miał problemy w tym, by cokolwiek odmówić jego małej księżniczce.
- Ehh... - westchnął jedynie, po czym sięgnął do szafki i wyjął plik projektów. Położył je na stole. - Tutaj są prace, które wymagają Twojego sprawdzenia, Arata-chan. Możesz po tym rysować jak chcesz i gdzie chcesz. - ale nie było to do końca kłamstwo. W sensie, były to skończone, gotowe prace, ale łatwiej było przerysować to od nowa, niż cały system grzewczy, który dopiero tak naprawdę powstawał. Ten ostatni projekt schował po cichu do szafki.

Następnie Shima zaczęła przygotowywać obiad i opowiadać o prototypach Sayuri. Nizan przez chwilę się zamyślił.
- Wiesz, z tymi prototypami to jakaś dziwna sprawa. Od początku mi to śmierdziało. Skoro robisz prototyp nowej broni, takiej wiesz... naprawdę nowej, wręcz kluczowej dla jakiegoś konfliktu, to chyba lepiej, by oglądał je jakiś Ayatsuri na miejscu, prawda? Z jakimś doświadczeniem bitewnym czy wojennym. Ja już jestem chwilę czasu na emeryturze i nie zajmuję się takimi rzeczami "na codzień". - westchnął. - I popatrz na to z drugiej strony. Z Ningyo-shi do Ryuzaku jest kawałek drogi. Co oni, wynajmą Kogo do ochrony karawany czy coś? Przecież to nie ma sensu.

Nizan dostrzegł pytający wzrok Shimy, który co jakiś czas mógł spoczywać na jego twarzy. Ten wzruszył ramionami.
- Nie wiem, Shima. Jeżeli chcieli mojej pomocy, to raczej powinni mnie ściągnąć na miejsce, na czas budowania tego projektu, zamiast bawić się w wysyłanie i odsyłanie przedmiotów. A druga sprawa, nie wiem czy jestem odpowiednią osobą do tego zadania. W każdym razie, Sayuri prosiła, to się zgodziłem. - było to jakieś wyjaśnienie perspektywy Nizana co do tego, co się tak naprawdę zadziało.

Dalej przyszedł etap, w którym kobieta zobaczyła narośl na oku rybim. Kunisaku nachylił się.
- Hmm... myślisz, że ma to związek z tą blokadą Cesarską? Kto wie, ile oni syfu spuszczają do wody. - powiedział.

Na koniec przyszedł moment na wyjaśnienia, gdzie Nizan ma się udać. Gdy żona tłumaczyła mu o "zbirach, tanich prostytutach" i w ogóle o tym, że ktoś go rozpozna, to Nizan zrobił skwaszoną minę.
- Czy powinienem wiedzieć, jak udało Ci się to załatwić, czy raczej pozostawać w niewiedzy? - zapytał. - Umawialiśmy się, że masz się takimi rzeczami nie zajmować. Nie chcę, by coś Ci się... stało, czy coś.

Skwitował. Sama wyprawa do Zdechłej Ryby go nie przerażała. Bardziej przerażał go fakt, że Shima ma z tym styczność.

Potem nastąpił moment samego obiadu. Nizan widział, jak Arata-chan bawi się swoim jedzeniem i wykorzystał ten moment, by samemu zrobić z bułki jakieś zwierzę. Nie zrobił jednak Salamandry, a coś o wiele innego. Żółwika. Pokazał jej zadowolony swoje dzieło.

Odwrócił się do Shimy.
- Poradzisz sobie? To ruszę już, żeby być w miarę szybko z powrotem. - miał na myśli oczywiście pozmywanie.

[Uchiha Hiromi]

~ 2/... ~

~ Kunisaku Nizan ~

~ Misja rangi C ~

~ Stal Kantaiska ~
~ rok 395, zima~

- Myślę, że tylko grzecznościowo proszą cię o opinię - rzuciła Shima, unosząc brew. - Dodatkowo musisz wiedzieć, co to jest, żeby to przedstawić i sprzedać Możnym, prawda? A tylko ty to możesz zrobić. Rozumiesz plany i mechanizmy i ciebie słuchają. W sensie, jak ci się nie podoba, to ja mogę spróbować. Ale wiesz jak jest. Mogą nie wziąć mnie na poważnie. A co do ochrony uchodźców? Tego nie wiem, mogli zatrudnić do ochrony kogokolwiek. Shinobi czy nie. Raczej bardziej nie. Na pewno kogoś znaleźli z najemników. W każdym razie, kto by nie chciał tutaj przybyć. Sam tutaj się zadomowiłeś.

Shima uśmiechnęła się do niego, próbując dać mu jakąś perspektywę. Co jakiś czas rozmawiali na te tematy - ona z punktu widzenia osoby nie posługującej się chakrą, on z punktu widzenia uprzywilejowanej i silnej osoby chakrowej. Ścierali się nieco, ale dzięki temu mieli ciekawą perspektywę na różne sprawy.

Arata za to zapytała natychmiast o nurtujące ją stwierdzenie, które rzucił Nizan.

- O jakim syfie mówicie? Chudy Keishi - chłopak z sąsiedztwa, nie mylić z grubym Keishim - mówił, że siostra do domu syfa przyniosła. To ten sam syf?

W czasie obiadu, Shima wydawała się na niezadowoloną, że Nizan jej mówił, czym miała się zajmować a czym zajmować się nie miała. Umawiali się.

- To ty się umawiałeś, ja nie zgodziłam się na to - odpowiedziała mu. Jak Nizan pamiętał, Shima istotnie, kiedy ją prosił, żeby przestała się wystawiać, nie odpowiedziała mu ani "tak" ani "nie". Po prostu zignorowała jego słowa, wiedząc, że zrobi po swojemu. Zawsze robiła po swojemu. - Ktoś musi rozmawiać z ludźmi i dowiadywać się różnych rzeczy, kiedy ty siedzisz i pracujesz nad planami, żeby Możni wieli ciepło w dupy na swoich stołkach. Oczywiście, to jest twoja praca, zarabiasz w ten sposób, ale jak nie mam stali, to nie mam nad czym pracować. Poza tym, mam kontakty, a nie idę do "Zdechłej Ryby". Ty masz się tym zając. Wieczorem. Nie teraz. Chyba nie myślisz, że przemyconą stal ci dadzą zanim zajdzie słońce.

Do wieczora miał jeszcze kilka godzin, a Shima lekko się krzywiła na niego, ale jej złość i niezadowolenie nigdy nie trwały długo. Mimo tego, że w niektórych rzeczy się nie zgadzali.

- Poza tym, rozpoznają cię, bo jesteś rudy. Ciesz się, że za to cię nie pobiją - dodała wstając i mierzwiąc jego włosy dłonią. - Możesz poczytać Aracie zanim pójdziesz.

Arata właśnie oglądała żółwika, którego zrobił Nizan i się roześmiała.

- Fuj, pomymlałeś go! - Odsunęła się, bo nie chciała, żeby Nizan dotknął jej żółwikiem, ale bardziej się śmiała, niż była obrzydzona.

Posprzątali po obiedzie, po czym Shima zniknęła w warsztacie, gdzie poszła ułożyć sztabki stali oraz porównać próbki materiałów, które dzisiaj zdobyła z tym, do czego miały pasować. Część miała iść na podszerstek do zbroi, część na ubranka do zabawek.

Arata już czekała, aby Nizan jej poczytał. Miał do wyboru praktycznie cokolwiek, łącznie z wymyślaniem własnych historii. Ona już była gotowa, żeby rysować na papierach, które dał jej wcześniej i słuchać.

Kunisaku Shima
Kunisaku Arata

[Nizan]

Nizan nie miał w zwyczaju kłócić się z Shimą. Kobieta mimo tego, że była nie chakrowa, to urzekła go swoją silną osobowością. Dlatego też, gdy przekazywała mu co o tym sądzi, jedynie skinął głową.
- Możni... a co o nich sądzisz w ogóle, po tym całym czasie? Myślisz, że powinniśmy się trzymać jakiejś polityki handlu z nimi, czy skupić się na planie, który mieliśmy od zawsze? - rzucił mimo chodem, starając się wyciągnąć od niej jej własne przemyślenia na temat tajemniczego klienta, który przewijał się już któryś raz w rozmowie. - Nim z nimi porozmawiam, dobrze, żebyśmy ułożyli cali plan. - dodał, jednocześnie biorąc na siebie ciężar całej nadchodzącej rozmowy.

Arata zapytała o syf, a następnie wspomniała o jakiejś kobiecie. Nizan otworzył usta w zdziwieniu, badając, czy jego córka użyła właśnie wyrafinowanego połączenia słów, który mógłby świadczyć o tym, że dziewczynka rozumie biologiczny system świata. Musiał szybko wybrnąć.
- Dokładnie ten sam, pewnie kąpała się w wodzie i przyszła brudna do domu. - stwierdził, badając reakcję Shimy i patrząc na nią w stylu "pomóż".

Dalej, Shima przypomniała mu warunki ich współpracy. Czyli mów sobie co chcesz, ja i tak zrobie po swojemu. Typowe.
- Weź mi przypomnij, skąd Ty w ogóle miałaś te kontakty? - zapytał, imitując rozgarnianie i chwilową amnezję. - W każdym razie, niech będzie. Wieczorem się przejdę i załatwię temat.

Gdy tylko jednak Shima wspomniała o tym, że go pobiją, szczególnie w obecności Araty-chan, to Nizan stanął dumnie wyprostowany.
- Nie no, tak źle to nie będzie. W razie czego zrobię... tak! - i zrobił dwa proste ciosy przed siebie krzycząc przy tym "HA! HA!" podczas wykonywania ataków. Doskoczył do Araty i wystawił otwarte ręce w jej kierunku, imitując tarcze do atakowania. - Dawaj Arata-chan, jak trenowaliśmy! Dwa proste i sierpowy na głowę!

Na sam koniec miał opowiedzieć jej historię. Albo poczytać.
- Przygotuj się Arata, zaraz przyjdę. - powiedział, po czym w pierwszej kolejności ruszył do swoich szafek.

Zamierzał przeczytać korespondecję z Sayuri. Przypomnieć sobie, na co tak naprawdę się zgodził i jakie były dokładne ustalenia. Idąc tym tropem dalej, jeżeli miał jakieś kwity od Możnych, to tak samo chciał to przeczytać.

Gdy wrócił po wszystkim do Araty, to zapytał ją.
- Jaką chcesz historię? Albo książkę? Masz coś ulubionego, o czym chcesz posłuchać?