Siedziba Kyusei

[Ashitaka]

Chyba zabłądziłem. Ognisko było, kluseczki też. Była nawet dziewczyna w bieli, ale o co chodziło z tymi wszystkimi ludźmi? Nie wyglądali na służbę. Dziwna mieszanina wieku i ubrań, nie przywodziła na myśl zupełnie niczego. Rika. Ciekawe imię, tylko co miało znaczyć "sentokini"? Może to coś z innego języka. Bogaci czasami lubią rzucać czymś takim, żeby uchodzić za bardziej światowych. Kółko legend też brzmiało jakoś tak mocno podejrzanie. Czyżby zwoływała lokalną biedotę, karmiąc ich i słuchając opowiastek? Od nadmiaru pieniędzy najwyraźniej można oszaleć. Postanowiłem poświęcić się dla społeczeństwa i niczym doświadczony lekarz, przeciwstawić się tej chorobie. Jak wiadomo, najważniejsze jest usunięcie objawów, czyli w tym konkretnym przypadku pięknych, błyszczących Ryo.
- Dobry wieczór wszystkim, miło mi was poznać. Nazywam się Musashi i od niedawna jestem szczęśliwym cywilem, poszukującym szczęścia w życiu. - Pora sprzedać historię życia. O jakim miejscu mogą wiedzieć na tyle mało, żeby uwierzyli w dowolną głupotę? - Pochodzę z niewielkiej wioski, położonej pośród gór Cesarskiej wyspy Hyuo. - Zaśnieżone zadupie było blisko, jednak niskie temperatury i odseparowanie od kontynentu, czyniło je dobrym miejscem pochodzenia. - Ostatnie dwa lata spędziłem, służąc jako oficer dyscyplinarny na Wielkim Murze. - Prestiżowa funkcja, pozwalająca sporo zarobić, a jednak taka, z którą styczność powinni mieć w większości przestępcy, bandyci, czy dezerterzy. Żadne z nich nie sprawiało wrażenia kogoś, kto należałby do tych grup.
- Tyle działo się tam na miejscu. Ah, aż ciężko wybrać właściwą opowieść. Szczególnie, że część spośród nich rozbawi wyłącznie tych, którzy już tam służyli. - Czyli nikogo z was. OBY. - Może o złotej chmurze miłości? Około pół roku temu, jakoś pod wieczór, ze strony niezbadanych obszarów nadciągnęła dziwna, złocista mgła. Początkowo wszyscy wpadali w panikę. Trucizna! Wołali, mknąc w stronę medyków. - Charczałem, na bieżąco budując kolejne elementy. Sztuką dobrego kłamstwa były tu uogólnienia. W szczegółowych historiach znacznie łatwiej doszukać się błędów. W otwartych luki można zapełniać na bieżąco. - Wielu mistrzów żywiołu wiatru w pocie czoła ciskało potężne techniki, usiłując odepchnąć od nas niepokojące zjawisko. Na próżno. Chmura zbliżała się nieubłaganie, gęstniejąc i pochłaniając kolejne połacie terenu. Po pewnym czasie dotarła i do muru. Wewnątrz wszystko wydawało się takie... - Wstrzymałem głos, "szukając właściwego słowa". - ... takie magiczne! Powietrze skrzyło się, a na kraju wizji tańczyły cienie, tylko z grubsza przypominające sylwetki. Wszyscy czuliśmy się tacy szczęśliwi i kochani. Mgła zaczęła rozwiewać się wraz z pierwszymi promieniami słońca. - Budowałem, zastanawiając się, po cholerę w ogóle to robię. Mogłem przecież popchnąć jakiegoś nudnego gniota, po którym straciliby mną zainteresowanie. Poczekać na chwilę nieuwagi i wymknąć się, by obrobić posiadłość. przeklęty nałóg. Ciekawe, czy gdzieś organizują terapię dla kłamstwoholików. - To jednak jeszcze nie koniec. Prawdziwą gratkę odkryliśmy dopiero około południa, kiedy to podczas wydawania posiłku, kucharz wyznał miłość jednej z medycznych Kunoichi.
Rozszerzyłem ręce, by skupić ich uwagę i przybrałem radośniejszy ton głosu. - Wyobraźcie sobie, że przez cztery kolejne dni, wszyscy dotknięci chmurą byli niezdolni do kłamstwa! Cztery dni! Ludzie chodzili po murze, opowiadając swoje najskrytsze sekrety! Jeden z chłopaków dostał w twarz tak mocno, że spadł z posterunku. Dlaczego? Przypadkiem przyznał się do zdrady! Ohh co się tam działo! - Wymachiwałem rękoma, realnie zaangażowany w historię. Była na tyle dobra, że sam ciekaw byłem co będzie dalej. - Cały sztab medyków łamał sobie głowy nad znalezieniem lekarstwa! Powstawały nowe związki i rozpadały się przyjaźnie. Obsada popadła w całkowity chaos a kilku spośród żołnierzy osobiście przyznało mi się do naruszeń regulaminu. - Westchnąłem, kręcąc głową. - Niezbadane obszary to diabelnie dziwne miejsce. Kiedyś chciałbym ruszyć z jakąś ekspedycją i doświadczyć piękna kryjących się tam dziwów.

[Rika Kari Matsubari]

Musashi obwieścił wszystkim, że pochodzi z Hyuo. Rikę bardzo to ucieszyło, bo była tam kiedyś na wakacjach. Fakt ten nie stanowił dla mężczyzny większego problemu. Ale blisko 50 lat swego życia spędził tam sensei Kihara. Będę musiała zapytać senseia o Musashiego - pomyślała dziewczyna, odchodząc myślami od kolejnych legend.
Gdy sam jegomość doszedł do głosu, był pierwszym, który opowiedział o wydarzeniach widzianych na własne oczy. Wskazywało to na pewne doświadczenie i budziło respekt. Do tego Mur. Choć Mur nie znajdował się szczególnie blisko, to był jednak obiektem, który otaczają pewne mity. Historia jaką przytoczył Musashi była nieprawdopodobna, chyba nawet jak na Mur. Jeśli jednak ktokolwiek nie dawał jej wiary, to zostawił to dla siebie i milczał. Chmura miłości, której nie daje się przepędzić potężnym Fuutonem? Kto wie. Jeśli gdzieś mogą dziać się takie rzeczy, to zapewne w okolicach Muru.
-To wygląda na jakiś narkotyk, ale raczej nie Kokaino ani Metamfetaminutsu. Musiałabym zapytać Mujina, może on by wiedział. - wtrąciła w pewnym momencie.
Choć ludzie przez pewien czas mogli być nieco zmieszani, to pod koniec udzielił im się entuzjazm Pirata. Fajnie było wyobrazić sobie nieład w szeregach takiej grupy jak Shinsengumi. Każdy mógł dodać do tego swoją cegiełkę i stworzyć własny obraz niesamowitych wydarzeń, a co! Nikt już nie zastanawiał się, czy Musashi mówi prawdę. Przecież nie o prawdę w tym wszystkim chodziło.
-Dziękujemy, że podzieliłeś się z nami swoją historią. - Rika jeszcze się trochę chichrała. Następnie zwrociła się do kiku adeptów. - niezdolność do kłamstwa można wywołać nie tylko poprzez substancje, ale także chakrą. Np. wysokorangową techniką Genjutsu. Raczej nieprędko dojdziecie do takiego poziomu, ale warto o tym wiedzieć.
-No dobrze, zostałam chyba tylko ja. Klusek prosił mnie, bym przy następnej okazji opowiedziała o naszej wspólnej przygodzie. Z Po poznaliśmy się w Kagedokutsu, wiosce w północnym Midori. Byłam wówczas na tropie pewnego rzadkiego gatunku rośliny, która znajdowała się w posiadaniu panującej nad wioską sekty. Zapytałam Po o wskazówki, a zamiast tego poszliśmy do karczmy na kluski. Skończyło się na tym, że musiałam uciec, bo ludzie rzucali we mnie jedzeniem, a gdy tylko opuściłam lokal, Po został porwany przez sektę. Jest duży i idealnie nadawał się na ich ofiarę. - Rika mówiła wiele rzeczy, które moglaby sobie darować, ale taka już była.
-Połączyłam więc siły z samurajem z Teiz i ruszyliśmy do jaskini, w której miała się odbyć ceremonia. Przebraliśmy się w takie czarne szaty z kapturami i weszliśmy do środka. Na miejscu, w dużej sali siedzieli ludzie poubierani jak my. Wszedł mistrz ceremonii, kapłan w złotych szatach i masce. A po chwili pojawili się porwani ludzie. "Głównym daniem" miał być trzymany na łańcuchach Po. - Rika zrobiła teatralną pauzę, by do ludzi dotarła powaga sytuacja. - Części z nich nie udało się uratować. Gdy ruszyliśmy do ataku, stojący na scenie kapłani nie przerwali obrzędu i zbierali krew ofiar do specjalnych waz. Moje włosy dusiły kolejnych sekciarzy, część z nich oberwała z ostrych, mahoniowych igiełek. Kiedy jednak kapłan podszedł do Po, wszystkie siły skierowałam na ratunek. Tsunami włosów sunęło w ich kierunku, dopóki nie zostało zatrzymane przez kryształową ścianę. Kapłan należał do Kosekich. Oznaczył znak na ciele kompletnie odurzonego Po i zamachnął się sztyletem, gdy kompletnie znieruchomiał, związany silnymi pnączami! Skąd pnącza w jaskini? To tylko iluzja, ale uratowała życie Po. Nie miałam jak przebić się przez ścianę, więc... zaatakowałam Po kolejną iluzją. Nagle jego nos poczuł zapach kluseczek w sosie borowikowym, jego ulubionych. Nawet odurzony wyrwał się trzymającym go zbirom i wodzony przeze mnie za nos spokojnie uciekł. - Rika żyła swoją historią i chichrała się w miejscach, które uważała za zabawne. Zbliżała się do końca. - w tym czasie samuraj ciął głowę za głową. W sali aż czuć było żelazo krwi. Ja zajęłam się kapłanem. A właściwie on zajął się mną. Dostałam z kryształowych brył i aż słychać było pękające żebra. Padłam na ziemię. Bolało jak nie wiem. Kapłan podszedł do mnie, by zadać ostateczny cios, gdy okazało się, że stoi przed Kuroichi, bardzo zaawansowanym klonem-iluzją. Ja byłam już za nim i wykorzystując jego słabość, wtopiłam się w jego cień. Od tej chwili miałam pełną kontrolę nad jego ciałem. Poszliśmy więc z powrotem do ołtarza i stojąc nad wazą zbierającą krew, posługując się jego reką, wbiłam mu sztylet prosto w serce.
-Zabijanie nie jest dobre. Ale jak mawiał wujek Benu, z wielką siłą wiąże się wielka odpowiedzialność. Czasami trzeba wybierać mniejsze zło, by uratować możliwie wielu niewinnych. - zakończyła.
Historia wzbudziła mieszane emocje. Rika nie pochwala zabijania, zawsze mówi o tym, jak stara się tego uniknąć. A tu takie coś? Pełnokrwista opowieść o rzezi w jaskini, w której śmierć poniosły dziesiątki ludzi? Doszło do krótkiego panelu dyskusyjnego, po czym grupa zgodnie uznała, że czas kończyć. Zwłaszcza, że nie było już więcej kluseczek do spałaszowania. Ludie zaczęli wstawać. Część z uczestników opuściła już tereny za siedzibą, gdzie odbywało się ognisko. Pojedyncze osoby powoli się do tego zbierały. A jakie plany miał Musashi?

[Ashitaka]

Gdzie. Ja. Jestem. Reakcje Riki, jak i Jej komentarz na temat narkotyków był mocno podejrzany. Jak się jednak okazało, był to zaledwie szczyt góry lodowej. Historia o wymordowaniu grupy kultystów zadziałała jak kubeł zimnej wody. Cholera. Czyli jednak opcja numer jeden. Trzeba było zaufać instynktowi i trzymać się od Niej z daleka. Pod tą uroczą skórą czaił się jadowity gad. Żmija gotowa w każdej chwili rzucić mi się do szyi. Rozsądek nakazywał strategiczny odwrót. Wystarczyło wstać i ruszyć w ślad któregoś z oddalających się właśnie dziadków. Coś jednak powstrzymywało mnie przed podjęciem najlepszej z możliwych decyzji. Wzbierająca ekscytacja wyraźnie świadczyła o tym, że dziewczyna przestała być tylko łatwym celem. Teraz, była też wyzwaniem. Kto kogo przechytrzy? Na razie wygrywała i to z niemałą przewagą.
Bywam porywczy. Bywam chciwy i często ulegam zachciankom. Nie oznacza to jednak, że jestem idiotą. Już nie. Blizna na oku piekła, zażarcie przypominając o skutkach lekkomyślności. To, w jaki sposób opowiadała swoją historię. Jej śmiech podczas fragmentów opowieści. To wszystko zalatywało specyficznym swądkiem szaleństwa. Nowe informacje sprawiły, że wszelkie domysły na temat majątku w posiadłości mogłem wsadzić sobie w buty. Na gwiazdy i wysokie fale, to mogły być miliony. Miałem kilka możliwości podejścia do problemu. Wybrałem oczywiście najgłupszy spośród nich. - Fascynująca historia Riko. Nigdy nie spodziewałbym się takiej odwagi po delikatnej młodej damie. - Patrzyłem potworowi w oczy, starając się powstrzymać wypełzający na twarz uśmiech. Jeżeli sam miałem się za rekina, Matsubari była orką. Naturalnym łowcą takich jak ja. Wspominała o iluzjach i walce za pomocą włosów. Skierowałem spojrzenie ku potencjalnemu narzędziu mordu. - Fascynujące. - Mruknąłem, przez chwilę bawiąc się myślami. Muszą być niezwykle wytrzymałe. Pewnie można ciągnąć za nie, ile wlezie.
- Powiedz, czy znajdę w tej okolicy jakiś nocleg? Dopiero przyjechałem i nie mam gdzie się podziać. Lokalne oberże podobno nie słyną ze zbyt dobrych warunków. Poza tym trochę wstyd przyznać, ale chwilowo jestem bez grosza. - Karty po Jej stronie. Zaoferuje nocleg i gramy dalej? Zobaczymy. - Oh, nie zrozum mnie źle! - Przybrałem speszoną minę, wymachując rękoma - Nie przepiłem swojego żołdu. Musiałem wydać go na długi, jakich mój głupi kuzyn narobił sobie, grając w kości. - Bo taki ze mnie rodzinny i odpowiedzialny mężczyzna, ptaszyno. Igram z ogniem. Wiem, że nie powinienem próbować z Nią tańczyć, ale teraz przynajmniej znałem melodię. - To tylko kwestia czasu, zanim znajdę sensowną pracę. - Problematyczny "kuzyn" przerżnął w porcie niemały majątek. Przegrywał go zresztą we wszystkich portach kontynentu. Ba, sam również lubiłem zagrać. Wspomniałem o nim nie bez przyczyny. Jeżeli dziewczyna rzeczywiście była ninja, może znać sposób na znalezienie tego szczura. Oczywiście zapyta o niego we właściwym czasie i ze swojej własnej inicjatywy. Zupełnie jak z propozycją przenocowania mnie w posiadłości. To jest oczywiście, jeżeli taką złoży.

[Rika Kari Matsubari]

-Musashi, na zewnątrz widać słodkość, ale odwaga jest tu. - powiedziała głosem pewnym wiary we własne słowa, po czym wskazała kciukiem na serduszko.
Rika sprzątnęła na szybko pozostawione na stoliku rzeczy i powolutku zbierała się na powrót do domu. Nie zrobiła tego jednak od razu, bo jej nowy może-przyjaciel miał problem, którym należało się zająć.
-Hmm. Jeśli potrzebujesz gdzieś spać, to chyba nie ma drugiego takiego miejsca, w którym znajdowałoby się tyle noclegowni. Ale pojawia się pewien problem. Wszyscy na świecie lubią ryo, ale my w Ryuzaku no Taki lubimy je trochę bardziej, więc o tanim spanku można tu tylko pomarzyć. - Rika początkowo obdzierała mężczyznę ze złudzeń, bo miała asa w rękawie! - Na szczęście mamy tu kilka pokojów, które są udostępniane za darmo członkom wspólnoty Kyusei. A ty chyba się już do niej zaliczasz, Musashi?
-I o nic nie musisz się martwić, to bezpieczna okolica. Sensei Kihara ma już swoje lata, ale nikt nie jest tak głupi by go zaatakować. - śmiała się z tej domniemanej niedorzeczności jak z dobrego dowcipu. - zresztą wystarczy że złoży pieczęć i o wszystkim się dowiem, a nie mam znowu tak daleko.
Dziewczyna była bardzo wyrozumiała jak na osobę wychowaną w kulturze, która w pierwszej kolejności ocenia po grubości portfela. Wielokrotnie pomagała jednak biednym ludziom przy różnego rodzaju misjach i dużo chętniej służyła właśnie im, niż tym najzamożniejszym.
-Kuzyn z długami to przykra sprawa, ale tutaj na pewno sam wyjdziesz na prostą i zdołasz mu jakoś pomóc. Tylko nie spłacaniem długów, a wyciągnięciem z tych kości! Ale że jest taki głupi... przecież w kości gra się tylko znając genjutsu, bo można je wtedy fajnie ziluzjować i wygrać szklankę soczku. A pracy jest tu pod dostatkiem, zresztą nie musisz jej daleko szukać. Oprócz chodzenia na zajęcia, możesz także pomagać w ich prowadzeniu. Oczywiście jeśli jesteś wystarczająco silny i będziesz to robił w myśl naszych reguł. Szkółka ma też dostęp do misji powiązanych z Miastem. Skoro służyłeś na Murze, to na pewno lepsze od tego, co cię czeka w porcie. Ale o tym dowiesz się jutro. Na mnie już czas.
Rika zrobiła kilka kroków, po czym jeszcze się zatrzymała.
-Aha. Wejdź do środka od drugiej strony budynku. Znajdź tam tatusia i powiedz, że cię przysłałam. Szkoda że nie ma mamy, bo przygotowałaby pokój, ale tata chociaż rzuci klucze. - I znowu ten chichot.
-Do zobaczenia, Musashi! - pomachała mu na pożegnanie. Chwilę później zniknęła za podkową siedziby Kyusei i skierowała się do domu. Trochę myślała o tej całej chmurze miłości.

[Rika Kari Matsubari]

Nastepnego dnia Rika odwiedziła Kyusei o świcie. Do zajęć było jeszcze daleko, a na dziedzińcu kręciły się tylko dwa ranne ptaszki. Kunoichi ostatnimi czasy zajmowała się treningiem innych osób i zaniedbała trening własny. Nie mogę spoczywać na laurach - pomyślała i postanowiła, że weźmie się za siebie. Nie często się to zdarza, ale co postanowiła, to zrobiła. Wymknęła się na tyły siedziby do przerzedzonego lasku, znalazła wygodne miejsce na polanie i oparłszy się o znajdujące się na skraju drzewo, oddała się medytacji. Wygodna poza, plecy oparte o drzewo i zamknięte oczy.
Nie miała do kogo mówić, więc nie mówiła. Ale jak tu oderwać myśli od wszystkich zajęć i obowiązków? Jak skupić się na ćwierkaniu ptaszków i żyć podmuchami wiatru, gdy wicher nie hulał, a ptaki siedziały cicho? Nie, to dla mnie zbyt trudne. - powtarzała sobie raz za razem, gdy myśli uciekały jej w kierunku Kyusei, nowych sukienek i soku jabłkowego.
Wróciła do siedziby raczej zrezygnowana.
Całe szczęście przygnębienie nie trwało długo. Trening kontroli chakry nie był tak superowy jak nauka nowego jutsu, ale w krytycznej sytuacji mógł odegrac nawet ważniejszą rolę. Dlatego następnego dnia podjęła kolejną próbę. I kolejną. Aż wreszcie nauczyła się być tu i teraz. No, przynajmniej trochę bardziej tu i teraz, niż wcześniej.

  Ukryty tekst

[Rika Kari Matsubari]

Opuszczanie Kyusei na godzinę lub dwie stało się nową rutyną Riki. Nie samymi lekcjami człowiek żyje. Nie samym obcowaniem z innymi ludźmi, które w nadmiarze także może popsuć relacje. Panienka Matsubari nie chciała, by Kyusei spowszedniało. Wiedziała, że prowadzenie szkółki jest biegiem długodystansowym, maratonem wręcz, dlatego kontynuowała swoje wędrówki po okolicy, by zyskać na siłach i motywacji. Nie tylko bowiem organiacja nie mogła spowszednieć. Spowszednieć nie mogły także jej umiejętności.
Dziewczyna coraz rzadziej kierowała się w głąb lasu, zaś coraz częściej skręcała przy pierwsej okazji w prawo, na dobrze jej znaną drogę prowadzącą do wodospadu. Wszak żaden trening kontroli chakry nie ma racji bytu bez choćby kilku chwil spędzonych pod strumieniem spadającej wody. Wodospad znajdował się na terenach dobrze znanych Rice z dzieciństwa. Wiedziała, że wobec lepszych alternatyw miejsca tego nie odwiedza zbyt wielu ludzi. Mimo to nie zamierzała ryzykować. Wskoczyła do wody w ubraniach, zamknęła oczy i pozwoliła, by żywioł zniszczył jej fryzurę. Znajdując się pod strumieniem wody trudno było myśleć o czyms innym, niż o strumieniu wody, ale każdego dnia, mniej więcej po 10 minutach robiło się potwornie zimno. Proszę... otworzę zaraz oczy i niech okaże się, że spada na mnie soczek jabłkowy! Życzenie Riki nigdy się nie spełniło.

  Ukryty tekst

[Rika Kari Matsubari]

Piesze wędrówki i godziny spędzone na łące (bądź regularne, intensywne minuty pod pryszn... wodospadem) bardzo się Rice spodobały. Czuła, że z każdym dniem, każdym pokonanym kamieniem milowym stawała się coraz silniejsza. Spacery były oazą. Przestrzenią, w której mogła na chwilę zapomnieć o codziennościach. Mimo to nie była sama. Była z chakrą, z którą coraz bardziej się zaprzyjaźniała. I uznała, że przez kilka dni nie pojawi się w Kyusei. Została w domu. Tam, gdzie wszystko się jej zaczęło. Gdzie były jej korzenie.
-Rika Kari Matsubari, sentokini Ryuzaku no Taki, urodzona na wschodnim wybrzeżu, krętej Ścieżce Nadziei na prawo od lasku Sai. - powiedziała cichutko.
Taka była jej tożsamość.
I właśnie dlatego dzień za dniem kierowała się na sam kraniec wschodniego wybrzeża Ryuzaku, gdzie mogła hasać po plażowym piasku, słuchać mew i szumu fal. Choć rzadko podróżowała statkiem, przejęła tę tożsamość swojego ojca i czuła się bliska morzom i oceanom. Właśnie dlatego to tam podjęła kolejny cykl treningów chakrowych. Już nie marudziła, nie mruczała. Potrafiła skupic swoją uwagę na tu i teraz. Skoncentrować się na otaczającym ją świecie i niezauważalnej na co dzień prozie życia. Potrafiła nawet nie myśleć o soku jabłkowym. Choć chętnie przekąsiłaby coś słodkiego.

  Ukryty tekst

[Rika Kari Matsubari]

Aktywność RIki w Kyusei malała i wiedziała, że musi odciążyć nieco swoją kadrę i wrócić do swoich obowiązków. Sensei nie mógł na dłuższą metę prowadzić wszystkich chakrowych i niechakrowych zajęć, Maya miała na głowie aż za wiele, a i Hayato nie zawsze mógł poświęcić wieczorne godziny na ognisko. W każdym razie Rika wróciła do pełnej aktywności w szkółce. Ponownie prowadziła zajęcia. Pojawiała się na wykładach etycznych, wspierała codzienne funkcjonowanie szkółki, codziennie rozmawiała z ludźmi na dziedzińcu i zachwycała się rozwojem tego miejsca. Znajdowała coś wspaniałego w fakcie, że ta skromna, acz w mniemaniu Riki wielka organizacja o nieskończonym potencjale, potrafiła rozwijać się także pod jej nieobecność. Cudownie było znów pokazywać podstawy rzemiosła, bawić się chakrą i motywować do własnych prób w świecie raczej mało znanym większości kupieckiej społeczności Ryuzaku no Taki. A jakże wspaniale smakowały po dłuższej przerwie kluseczki Po!
Jej oczko (a właściwie bordowa różyczka) w głowie rozwijała się harmonijnie, a Rika miała przed sobą kolejny etap wtajemniczenia. Potrafiła już swobodnie skupiac chakrę, medytować w lesie, nad morzem i pod wodospadem. Wreszcie zaprzyjaźniła się ze swoją chakrą i potrafiła kontrolować ją lepiej niż kiedykolwiek wcześniej. To jednak tylko walka z samą sobą. Bodźce otaczające ją podczas samotnych wędrówek nie były tym samym, czym będzie medytacja na dziedzińcu pełnym ludzi, którzy, choć mają swoje sprawy, co rusz gapią się właśnie na ciebie.
Bo Rika, która ni z tego, ni z owego wychodzi z budynku, rozkłada kocyk na piaszczystym dziedzińcu, siada po turecku, zamyka oczy i... i właściwie nic nie robi, wzbudzała pewną sensację. Wystarczył szum słyszanych gdzieś w oddali rozmów, wystarczył rozchodzący się z kantyny zapach kluseczek Po, by cała koncentracja Riki ulatniała się w powietrze wraz z parą zaparzanych przysmaków szefa kuchni z Midori. Nie potrafiła. No nie potrafiła! Byle świadomość, że skupia na sobie spojrzenia ludzi sprawiała, że kąciki ust unosiły się niepozornie, by po chwili przerodzić się w niekontrolowany uśmiech eksponujący białe ząbki.
Mimo to wychodziła tak dzień w dzień, podczas swoich przerw, a gdy po tygodniu zaczęła kontrolować swoją buzię, poprosiła wspólnotę o pomoc. Tyle razy to ona uczyła i jeszcze miała uczyć ich. Pomagać w ćwiczeniach, szkolić i edukować. Ale tym razem sama zgłosiła się o pomoc, która miała polegać na... przeskadzaniu! I musiała przyznać, że ludzie byli w tym wspaniali. Podchodzili do niej, stroili niby głupie miny. Momentami wręcz czuła ich oddech. Jedli przy niej, rozmawiali. Jedna z grupek opowiadała sobie żarty. I to jakie śmieszne! Pomysłów było naprawdę wiele. A już najgorsze, najbardziej brutalne było siorbanie w jej obecności świeżo wyciśniętego soczku jabłkowego.
Może jeszcze pije z kufla... - pomyślała wreszcie, ulegając po przeszło godzinie niezliczonej już próby.
Ale pomimo porażki właśnie wtedy poczuła, że jest gotowa. Podziękowała wszystkim za swój wkład. Może nawet było w tym coś wzruszającego.
-Od jutra działamy ze zdwojoną siłą! - zapowiedziała wspólnocie i tak rzeczywiście zrobiła.

  Ukryty tekst

[Takashi]

"Płyniemy w nieznane"
Misja rangi B - Rika Kari Matsubari
Jesień, rok 393
1/34...

Widok

Ten ranek był wyjątkowo ciepły i słoneczny, dzisiejsze wiatry przywiały nad Ryuzaku wyjątkowo mało chmur, w skutek czego promienie wschodzącego słońca bez problemów docierały do mieszkańców prowincji słynącej z kupiectwa. Jak wszyscy wiedzą, nie był to jedyny aspekt, z którego znane było Ryuzaku no Taki, nie można zapomnieć o dostępie do morza i handlu morskim. W ostatnim okresie głośno mówi się o tym, że w osadzie pojawia się coraz więcej piratów, ma to związek z rzekomą informacją o tym, iż tutejsza Rada Możnych zdecydowała się poszerzyć swoje wpływy o nowe tereny, lecz ile w tym prawdy? To wiedzą nieliczni, szczególnie ci usadzeni bliżej koryta rządzących, ale jedno było pewne - piratów rzeczywiście było coraz więcej. Cywile znali swoich, każda nowa twarz stanowiła dla nich niewiadomą. Łatwo można było rozpoznać neutralnego ninję, chociażby po ekwipunku, łatwo też można było rozpoznać kupców, z reguły sprzedawcy nawet z różnych zakątków świata znali się i byli w stanie się rozpoznać, z kolei wszelkie nowe, nieprzyjemne gęby - to było coś, czego mieszkańcy osady nie lubili i czemu przyglądali się z ogromną ciekawością. Wszystko, z czym bezbronni mieszkańcy nie mieli wcześniej do czynienia, a co wywoływało w nich niepokój, traktowali z dystansem, co odbijało się niejednokrotnie na ich bezpieczeństwie. Dochodziło do kłótni, często nawet do bójek, w najgorszych scenariuszach nawet do zabójstw, a sprawców często nie udało się łapać. W dzisiejszych czasach szczególnie noce są niebezpieczne, szczególnie w ciasnych, wąskich uliczkach, zalecono więc ograniczenie poruszania się o późnych porach.
Teraz mieliśmy jednak ranek, o czym zostało już wcześniej wspomniane. Ranek i to dość piękny. Nasza młoda bohaterka, Matsubari, właśnie kończyła ranny trening i śniadanie, po którym zrobiła obchód po dziedzińcu Kyusei, zwykła tak robić bardzo często, szczególnie w tak piękną pogodę. Dzień, jak co dzień - dużo twarzy, do których zdążyła już przywyknąć, ale dużo też zupełnie nowych. Rozmowy, śmiechy, nauki, wymiana wspólnych doświadczeń, wszystko wyglądało spokojnie, jak zwykle zresztą. Pojawienie się znajomego kuriera zwiastowało przerwanie spokoju, jasnym było, że szykowała się kolejna misja. Kurier podszedł do kunoichi osobiście i wręczył jej zwój z niewielką ilością tekstu pisanego, a także z rozrysowaną mapką wioski ulokowanej niedaleko osady, była tam zaznaczona "iksem" konkretna lokalizacja.
-Panienko Matsubari, mam kolejne zadanie dla pani, tym razem wyższej rangi. Możni chcą, by udała się pani w wyznaczone miejsce i stamtąd wyruszyła w przeprawę morską z pewną załogą. Więcej nie mogę zdradzić, proszę zapoznać się z wiadomością, zapamiętać zaznaczone miejsce, po czym oddać zwój. Proszę. - jak zwykle grzeczny i posłuszny, wypełnił swoje zadanie i przekazał zapieczętowany zwój.

Rika Kari Matsubari Szanowna Sentokini, zwracamy się z prośbą o pomoc przy eksploracji nowych ziem, które zamierzamy włączyć do Ryuzaku. Z rybackiej wioski Nishihara wyruszysz jutro z samego rana na morze. Będziesz pomagała załodze statku, a także pełniła rolę ochrony, istnieje wysokie zagrożenie ataku ze strony piratów, których ostatnio w naszej osadzie jest coraz więcej. Kapitan statku nazywa się Isamu, jego statek poznasz po granatowych żaglach, będzie zacumowany w północnej części portu tamtej wioski.

Pod tekstem znajdowała się mapa z zaznaczonym "X" w porcie, tam pewnie będzie znajdował się jutro statek. Po prawej stronie na dole było miejsce na podpis w przypadku przyjęcia zlecenia, Rika zawsze mogła go przecież nie przyjąć. W każdym razie, jeśli miałaby się zdecydować, należało podpisać, oddać zwój, uprzednio zapamiętując informacje, przygotować się i następnego dnia z samego rana wyruszyć do rybackiej wioski Nishihara. Kurier opuściłby Kyusei od razu po odzyskaniu zwoju z treścią misji.

Legenda:
-Kurier Ryuzaki no Taki

[Rika Kari Matsubari]

W życiu Riki nigdy nie było tak spokojnie, jak teraz. Nie było tak ani wtedy, kiedy jako kunoichi na dorobku raz po raz podejmowała się nowych zleceń, ani jako dziecko, kiedy trapiona swoimi przypadłościami nie mogła wieść normalnego życia. Odkąd założyła Kyusei, każdy dzień miał swój rytm. Wstawała rano i opuszczała domek znajdujący się w bliskim sąsiedztwie lasku Sai, by przywitać się z ludźmi, troszkę pogaworzyć i przygotować się do zajęć, które prowadziła. Coraz lepiej znała ludzi będących częścią wspólnoty. Miała coraz więcej tematów do rozmowy i coraz więcej satysfakcji z każdej nowej osoby, która przekraczała próg dziedzińca. Większość ludzi mówiłaby o nich jako o znajomych. Może nawet dobrych znajomych, ale Rika, jak to Rika, śpieszyła się, by nazwać ich przyjaciółmi.
Tego ranka nie działo się nic ponad opisaną wyżej rutynę. Jak zawsze tego dnia tygodnia, zjadła śniadanie razem z Po. Kiedyś nie mogła się nadziwić, że nie nudzą mu się te kluseczki, ale teraz rozumiała go doskonale. Kluseczki jak nic innego we wszechświecie pozwalają mi wyrazić siebie w prosty, zrozumiały i smaczny sposób. - przypomniała sobie jego słowa. Podziękowała za posiłek i wyszła na zewnątrz.
Co się rzekło, Rikę cieszyła obecność jej nowych przyjaciół. Był jednak taki jeden, który przyjacielem bynajmniej nie był, a widok jego konturów już z daleka budził jeszcze większą radochę. To oczywiście kurier, który zjawiał się tylko w interesach. I to nie swoich, a samego Ryuzaku no Taki. Tym razem nie czekała, aż do niej podejdzie i sama wyszła mu naprzeciw. Wysłuchała wstępnych informacji o morskiej żegludze i chwyciła zwój jak najcenniejszą rzecz na świecie.
Jęła czytać linijkę po linijce. Nie było ich wiele, ale przecież to słowa Ryuzaku i należało czytać je z należytą starannością. Z każdą chwilą jej uśmieszek robił się coraz szerszy, aż mogło się zdawać, że zaraz nie zmieści się na twarzy. Eksploracja, nowe ziemie, statek, piraci - to słowa, przy których zatrzymywała się najdłużej, błodząc wyobraźnią jak po otwartym morzu. Następnie przyjrzała się mapce i lokacji zaznaczonej iksem, choć dla Riki był to bardziej odwrócony krzyżyk. Mapka nie zajęła jej wiele czasu. Dobrze znała przecież wybrzeże i choć ze względu na niewymagające potwierdzenia pogłoski o obecności piratów nigdy nie odwiedzałą tych stron jako dziecko, orientowała się jak tam trafić.
-Isamu, granatowe żagle, północna część portu. - powtórzyła, jakby grając z gońcem w jakąś grę. Gdy skinął głową, niechętnie oddała mu zwój.
-Jesteś wielki. - pochwaliła mężczyznę. Bo choć to nie on odgrywał w tych wszystkich przedsięwzięciach kluczową rolę, od niego wszystko się zaczynało i Rika czuła wręcz, jakby strzelała na pustą bramkę z doskonałego podania w wykonaniu właśnie kuriera.
-Możecie na mnie liczyć. - dodała jeszcze, po czym dała do zrozumienia, że rozmowa dobiegła końca. Powinnam się z nim zaprzyjaźnić.
Stojąc na środku dziedzińca zawsze miała na sobie zawieszonych parę spojrzeń. Panienka Matsubari nie była już zjawiskiem, a raczej stałym punktem krajobrazu szkółki, lecz wciąż budziła zainteresowanie, zupełnie jak dyrektor na korytarzu szkolnym. I to właśnie ze względu na te wlepione w nią oczy złożyła pieczęć barana, pozwoliła otoczyć się kłębom dymu i... ślad po niej zaginął.
A sama kunoichi znajdowała się już na ścieżce prowadzącej do domu, pogwizdując z zadowoleniem. Nie mogła się doczekać, aż powie ojcu, że wyrusza na morze, jak niegdyś on. Dotarłszy do posiadłości Matsubarich zaczęła od czegoś innego.
-Prowadzisz za mnie ognisko. Ryuzaku wysyła mnie na morze. Miasto chce przyłączyć do swojego terytorium nowe ziemie, a ja będę ochraniać ekspedycję przed piratami. Niedaleko pada jabłko od jabłoni- powiedziała dumnie. - a jak już jesteśmy przy jabłkach...
Piraci, ze względu na profesję Hayato byli w domu uważani za największych wrogów. Swoistym odpowiednikiem Talibów czy Rosjan. Sama kunoichi nigdy się z nimi nie mierzyła w walce, co budziło dodatkową nutę ekscytacji. Czas do wieczora zleciał migusiem. Spała dobrze. Nazajutrz wyruszyła w drogę do wioski Nishihara. Po drodze przyglądała się ludziom z nieco większą wstrzemięźliwością. Zawsze uśmiechnięta i pozdrawiająca z daleka niekiedy nawet obce osoby tym razem przyglądała się im lustrując, czy może też nie są piratami. Im bowiem bliżej wioski Nishihara, tym ryzyko większe.
W samej wiosce, jak w niemal każdym porcie, cuchnęło rybami. Nie straszne to jednak dla noska niedoszłej księżniczki, której nie są to obce zapachy. Kojarzą się z tatą, czyli dobrze. Rika skierowała się na północ portu z głową uniesioną wysoko do góry, wypatrując granatowych żagli. O ile wiedziała, kolor ten nie był typowy dla żagli, a mimo to miała trudności ze znalezieniem go w mozaice... no, głównie białych i nielicznych kolorowych.
Jest. - pomyślała tryumfalnie, znalazłszy pierwszy żagiel pasujący do opisu. Przyspieszyła kroku i udała się w jego stronę. Nie miała pojęcia jak wygląda Isamu, ani ile osób liczy załoga. Mogło też chodzić o inny okręt. To czego była przekonana, to że Isamu się jej spodziewa i jeśli trafiła na miejsce, to niebawem zagada.

z/t -> Wioska Nishikara

  Ukryty tekst

[Ashitaka]

Jej "tatuś" wyglądał na faceta, z którym mógłbym wypić i zagrać w kości. Roztaczał specyficzną aurę człowieka doświadczonego życiem. Z jednej strony dobrze, jeżeli zdecyduje się zostać w tej mocno podejrzanej organizacji, będzie, chociaż z kim porozmawiać. To oznaczało kolejne, czujne oczy, obserwujące moje lepkie rączki. Pokój okazał się wyjątkowo wygodny i całkiem przyzwoicie odnowiony. Przed snem szybko przejrzałem okolicę za pomocą swoich pięknych oczek, nie dostrzegając niestety niczego wartego uwagi. Rika chyba faktycznie udała się gdzieś poza rezydencję. Szkoda. Chętnie sprawdziłbym, w którym pokoju sypia. Prawdziwe skarby zapewne nosi przy sobie, ale Jej prywatna skrzyneczka również może okazać się nieskończonym źródełkiem obfitości. Zasypiając, myślałem o złocie, oraz wszelkich pułapkach, jakie mogły bronić mi do niego dostęp. Łóżko dawało radę jak na nie-będące-hamakiem. Wypadałoby umyć się przed snem, ale nie miałem już na to siły. Zajmę się tym jutro. Ostatnim szarpnięciem woli wysiliłem spojrzenie, przeszukując posiadłość pod kątem łazienek. Żadna z nich nie wyglądała na zabezpieczoną przed moim wzrokiem. Dobrze wiedzieć. W razie potrzeby będę mógł zaatakować tu kogoś, kiedy jest najbardziej wrażliwy, lub chociaż nacieszyć spojrzenie widokiem kąpiącej się kunoichi.

[Genzou]

MISJA C - "Mroczny feniks - zwiastun śmierci" - Ashitaka
Posty 1/28 ____________________________
Wygodnie rozkładając się w łóżku, knułeś jeszcze dobre kilkanaście minut, jak ograbić instytucję, która okazała ci tyle dobroci i wsparcia. W końcu, przychodzi jednak ten moment ukochanego snu, a dzisiaj zasnąłeś naprawdę głęboko.
W mętnej ciemności zaczęły pojawiać się różne kolory, powoli formujące się w różne kształty
- Kapitan na pokładzie ! - zawołał nieznanym ci głosem mężczyzna. Wyłoniwszy się z ciemności, oślepiły cię promienie słoneczne skutecznie uniemożliwiając ci rozejrzenie się po okolicy. Szybko jednak twoje gałki oczne zdążyły przyzwyczaić się do nowych okoliczności. Dzięki temu mogłeś ujrzeć pokład statku na którym znajdowałeś się, dookoła ciebie wyprostowani na baczności stali załoganci.
- Do żagli ! - to był twój głos, a ty byłeś jego kapitanem. Gdy załoga rozpierzchła się po całym statku, zacząłeś wydawać kolejne komendy:
- Prawy szoty foka luzuj! Lewy szoty foka wybieraj! Ster na lewo !
Połowa załogi rzuciła się do prawej strony odwijając liny owinięte wokół kabestanów. Gdy zakończyli swoją część, druga połowa załogi, zaczęła wybierać liny ze swojej strony, obwiązując ją wokół kabestanów z tamtej strony. Naprężony żagiel w momencie wykonania pierwszej komendy leniwie falował na wietrze. Kiedy drugi rozkaz został wykonany, ponownie można było zobaczyć jego wygładzoną postać. Wiatr był na tyle silny, że przy naprężonym foku, lekko przechylił się na prawą stronę. Po komendzie dotyczącym steru, statek zmienił kurs, kiedy dziób zwrócił się w prawą stronę. Krocząc w stronę steru, przejąłeś kontrolę nad nim i sam wykonałeś komendę ster zero, wydając swojej załodze jeszcze jeden rozkaz:
- Lewy szoty luz ! - majtkowie delikatnie poluzowali liny, żagiel już tak nie pracował na wietrze, ale mogłeś utrzymać obrany kurs.
Nagle po prawej stronie zobaczyłeś wielki wir wodny, który kręcił się i kręcił się, poczułeś silną potrzebę załatwienia się. Już popędziłeś do burty statku, chcąc dać upust swoim potrzebą. Gdy już miałeś odprężyć się, ale... otworzyłeś oczy przebudzając się w Kyusei z pełnym pęcherzem. Oczy były przyzwyczajone do panującej atmosfery w pokoju toteż nie miałeś większego kłopotu z wyraźnym dostrzeżeniem wszystkich rzeczy dookoła ciebie. Narastający ból na wysokości miednicy oznaczał jedno, musisz szybko do łazienki po pęcherz to zaraz ci pęknie.

[Rika Kari Matsubari]

Powroty do Kyusei, zwłaszcza po odbytych misjach były dla Riki czymś wyjątkowo przyjemnym. Szkółka od chwili powstania była jej oczkiem w głowie i pracy w niej oddawała się nawet bardziej, jak służeniu miastu. Służeniu miastu, któremu służyła przez niespełna połowę swojego życia. Dzisiaj jednak nie tryskała szczęściem. Nie podskakiwała z nogi na nogę, nucąc ostatnio zasłyszaną melodię. Nie to, że nie była w nastroju. Po prostu nie mogła. Rana jaką odniosła nie należała do poważnych i powinna niebawem się zagoić, ale ból skutecznie zniechęcał do szaleństw i tłamsił część z jej nieskończonych pokładów chęci do życia.
Miała wolne i w ogóle nie musiała tu być. Dzisiejsze zajęcia były na głowie senseia Kihary i jej ojca, jak to zwykle bywało, gdy została wysyłana na misje. Ostatnio coraz częściej jestem potrzebna Ryuzaku - pomyślała. Czy to dobrze? Z jednej strony chciałaby spędzać więcej czasu we wspólnocie. Z drugiej zaś, nie było większej nobilitacji niż zlecenia od miasta. Rika każdorazowo zachwycała się oficjalną pieczęcią i czuła okazywane zaufanie. W każdym razie teraz jest tu. Co się rzekło, nie musiała przychodzić. Mogła posiedzieć w domu, ale własnie na kontakcie z ludźmi jej zależało. Przeszywała ją satysfakcja, gdy widziała ludzi rozmawiających na dziedzińcu. Jej dziedzińcu. Byli wśród nich ludzie młodzi, żyjący marzeniami i zostaniu potężnymi shinobi, jak i starcy, którzy chcieli jedynie okiełznać swoją chakrę albo w ogóle tylko się czegoś dowiedzieć. Niektórzy nawet przychodzili jedynie na ploteczki. To, co było dla panienki Matsubari bezcenne to fakt, że zaczynała poznawać tych ludzi. Wchodząc na dziedziniec poznawała ich twarze i głosy. Ciekawe, czy młody Hao nauczył się już chodzić po wodzie? Czując na sobie parę spojrzeń, poczuła się w obowiązku do zabrania głosu.
-Dzisiejsze zajęcia bez zmian! Od jutra znowu będę z wami. - ogłosiła.
Dziwnie to brzmiało, przecież i tak była z nimi. Usiadła na wolnej ławce i wpatrywała się w ludzi. Zazwyczaj nikt się do niej nie dosiadał, jakby z braku odwagi. Chłonęła jesienną aurę i dusiła się z myślami o poprzedniej misji. Najchętniej by z kimś o tym porozmawiała, ale to było wykluczone. Szczegóły misji były ściśle tajne i choć trzymanie tajemnicy nigdy nie było jej mocną stroną, trzymała język za zębami. Popadła w zadumę. Nie mogła uwierzyć, że jeszcze parę lat temu Kari błakała się po południu, zabijając niewinnych ludzi i maniakalnie poszukując swoich korzeni, a teraz znowu jest uwielbiana w Ryuzaku i na dodatek prowadzi szkółkę. W życiu trzeba mieć fart. Ona go miała.

[Ken Katagiri]

Stanąłem na dziedzińcu pełen nadziei, ale również obaw, strachu i wątpliwości. Czy na pewno to jest dobry pomysł by się tam zjawić. Czy to dobry pomysł by komuś znów zaufać? Chcę znów móc zaufać, ale czy potrafię? Czy znów będę w stanie walczyć o siebie? Czy dzięki nim odnajdę najbliższych i odnajdę siebie? Co ważniejsze czy chce wiedzieć co się ze mną działo? Z każdym dniem mam co raz więcej wątpliwości. Wątpliwości kim i czym jestem.
Odchyliłem kaptur mojej hakamy. Włosy zostały oświetlone przez promienie słońca podkreślając mój kolor włosów. Przypominały one zboże. Pełne dojrzałe kłosy zboża. Mimowolnie uśmiech malował mi się na ustach. Mimowolnie uśmiech rozpromieniał na mojej twarzy:
- Tak to dobry znak. Dobry znak na nowy początek. (powiedziałem do siebie cicho)
Łza spłynęła mi po poliku. Pojedyncza łza, która mogła wydawać się niczym więcej niż zwykłym podrażnieniem oka. Jednak skrywała tyle emocji strachu. Taki bagaż emocji mógł wielu przygnieść jednak nie mnie. Miałem cel. Miałem zadanie przed sobą. Czy podołam? Nie wiem…
Powoli szedłem przed siebie szukając Riki. Zapytałem pierwszego lepszego człowieka czy widział ją. Miał on czarne długie włosy około 15 lat oraz minę dobrego miłego dzieciaka:
- Hej przepraszam, że ci przeszkadzam, ale widziałeś może Rikę?
Młodzieniec odwrócił się do mnie i z uśmiechem zachęcającym do dalszej rozmowy odpowiedział:
- Niestety nie mam pojęcia, ale może wewnątrz budynku ją znajdziesz. Niestety nie mam, jak ci pomóc poza oprowadzeniem. Może razem jej poszukamy?
- Dziękuję Ci. Nie ma problemu jakoś pochodzę pozwiedzam nie chce przeszkadzać Ci. Spokojnie jakoś dam radę. Jednak jak bym jej nie znalazł, czy jak będziesz ją widział możesz jej przekazać ze szukam ją? Moje imię jej niewiele powie, bo sam jej nie znam, ale polecono mi się do niej zwrócić. Podobnież jest bardzo pomocną osobą.
Odpowiedziałem z miną pełna nadziei ze to zrobi.
- Jasne nie ma problemu. I nie przejmuj się tak. Znajdziesz ją prędzej niż myślisz spokojnie.
Młodzieniec powiedział to i pomachał mi jak odchodziłem uśmiechając się szczerze. Pomyślałem wtedy ze to może być całkiem miłe miejsce.
Mam nadzieje ze zagrzeje jednak tutaj więcej czasu.
Wtedy to zostałem popukany w ramie delikatnie i obróciłem się a tam stała ten sam chłopak, z którym chwile temu rozmawiałem. Słuchaj nie widziałem jej wcześniej byłem zbyt zajęty swoimi sprawami, ale tam masz tą której szukasz. Wskazał mi dłonią cel mojej podroży. Podszedłem do niej i uśmiechnąłem kładąc rękę na klatce i lekko się pochylając. Wtedy powiedziałem:
- Witaj. Jednak cię znalazłem. Moje imię ci za wiele nie powie, bo i ja jeszcze ciebie nie znam. Przyszedłem po pomoc.
Mówiąc to miałem minę uśmiechniętą, ale oczy zdradzały strach. Oczy zdradzały wątpliwość. Nie było widać wrogości w mojej postawie a jedynie małego skrzywdzonego chłopca mimo mojego wieku. Po zaczerpnięciu powietrza od razu powiedziałem tak by wyrzucić z siebie pierwsze słowa jakie ułożyłem w głowie na wypadek jej spotkania:
- Nie chce wyjść na kogoś grubiańskiego, nieuprzejmego jednak poproszę Cię o rozmowę w bardziej ustronnym miejscu. Nadmienię ze zostałaś mi polecona przez kilku ludzi w ostatnim czasie. Zasłyszeli ze jesteś w stanie mi pomóc. Ze jesteś dobrą osobą pomagającą zagubionym.
To powiedziawszy czekałem z niecierpliwością na odpowiedź. Czekałem czy mój promyk nadziei rozpali się do końca czy jednak zgaśnie i będę miał mrok przed oczyma jedynie

[Rika Kari Matsubari]

Choćby nie wiem jak była przyjazna, zazwyczaj nikt nie zaczepia jej na dziedzińcu. Choćby nie wiem jak starała się być zwyczajną "jedną z...", wciąż odbierano ją inaczej. A tu właśnie ktoś do niej podszedł. W dodatku obcy. Nie wyglądał na posłańca władz Ryuzaku. Jego ubiór w ogóle daleki był od jakiegoś uniformu. A może zaczął szkolenie, gdy byłam na misji? - pomyślała, nim zdążył otworzyć usta. Wszystkie domysły były błędne.
Musiała wysoko unieść głowę, by patrzeć mu w twarz. Był bardzo, bardzo wysoki. Choć przy jej wzroście podobną postawę musiała przyjmować niemal przy każdym rozmówcy i to nie tylko na siedząco.
Jednak mnie znalazł? Robiło się ciekawie. Rika była Uwagojadem Pospolitym. Lubiła, gdy się o niej mówi.
-W Kyusei wszyscy mówimy sobie po imieniu, więc przynajmniej tyle chciałabym wiedzieć. Ja jestem Rika Kari Matsubari, sentokini Ryuzaku no Taki, urodzona na wschodnim wybrzeżu, przy krętej Ścieżce Nadziei na prawo od lasku Sai. - można było odnieść wrażenie, że jej przedstawienie nigdy się nie skończy. Gdy jednak do tego doszło, wyciągnęła do niego małą rączkę. Nie zamierzała wstawać. Nie było potrzeby. Ponownie zamieniła się w słuch i dała powiedzieć mężczyźnie o tym, z czym przyszedł. Potrzebował pomocy. To już wiedziała. Słysząc jednak, że została mu polecona przez jakichś ludzi natychmiast się uśmiechnęła. Pewnie nie mógłby bardziej zadowolić Riki nawet podstawiając jej pod nos pełny kufel świeżo wyciśniętego soku z jabłek.
Szkoda tylko, że nie zdradził żadnych szczegółów. Rika podniosła się ciężko, trzymając za bok. Nie trzeba być geniuszem by zrozumieć, że była ranna.
-Chodźmy na tyły. - wskazała ręką i powoli poprowadziła nieznajomego ku zapleczu siedziby. Nie wchodzili do budynku. Po prostu opuścili siedziniec i obeszli podkowokształtną siedzibę. Na tyłach znajdował się przerzedzony las i polana. Bliżej ścian niegdysiejszej willi znajdował się podstawowy sprzęt treningowy. Obecnie nikt z niego nie korzystał. Rika doskonale znała swój harmonogram i wiedziała, że tego dnia wszystkie urządzenie przeleżą nieużywane.
-Czyli mówisz, że jesteś zagubiony? - zagaiła po czasie.
-Nie wiem co ci o mnie powiedziano, ale prowadzimy tu szkółkę. Aspirujący shinobi mogą nauczyć się podstaw we władaniu chakrą i elementarnych technik. Nie wszyscy jednak się szkolą. Gros osób na co dzień pałających się np. handlem przychodzi tu od czasu do czasu, by poznawać chakrowy świat. Niektórzy są tu dla towarzystwa. Dlatego wolę nazywać Kyusei wspólnotą. A ty? Chciałbyś się przekonać jak silny możesz się stać? - kunoichi wprowadzała go w świat Kyusei. Jedyne co wiedziała, to że był "zagubiony". Ale co to dokładnie znaczyło? Że przybył z daleka, a może po prostu zbłądził na przestępczą ścieżkę? Nie wiadomo. Rika w krótkim czasie usłyszała o sobie tyle pochlebstw, że teraz musiała sprostać oczekiwaniom. Pomaga zagubionym? Tak!