Siedziba Kyusei

[Ken Katagiri]

Ken obejrzał dokładnie gościa. Spodobał mu się wygląd jego rozmówcy. Było coś w nim łagodzącego nerwy. Na początku nie umiał tego określić choć jeszcze do tego wrócimy. Zanim zaczął mówić dokładnie go obejrzał.
Co mnie w nim koiło? Co sprawiało, że czuje się bezpieczniejszy? Może broda? Tak broda kojarzyła mi się z wujkiem. Był zawsze bardzo dobry dla mnie. Zawsze się mną opiekował. Fakt czasem jego głupie żarty według taty sprawiały, że byłem w niebezpieczeństwie. Jednak wujek zawsze mrugał do mnie wtedy okiem. Wiedziałem, że jest to znak ze ojciec przesadza. Jego broda była pełniejsza, ale zawsze coś w stylu tygodniowej. Nigdy nie golił się na gładko. Więc chyba nie to. Może była to lekka siwizna? Tak to mogło być to. Ojciec miał podobne oznaki starości. To musiało być to.
Młody chłopak w czasie tych rozmyślań poczuł coś czego nie czuł już od czasu przebudzenia. Spokój… Czuł zapach drewna, potu i znoju innych ludzi oraz środków czystości na bazie octu. Tak nie każdemu by się to kojarzyło z przyjemnymi doznaniami.
Czemu mnie ten zapach tak uspokajał. Dawał taki spokój duszy. Był balsamem na moje zszargane nerwy jak aloes na otarte kolano jaki przykładała mama by uśmierzyć mój ból? Było to pewnie spowodowane tym, że od dawien dawna nie czułem normalności. Fakt nie był to mój dom, jednak dano mi tutaj spocząć i to nie tyko na chwilę. Dano jakiś cel.
Ten ogrom myśli zaczął spływać na mnie niczym fala zalewająca domy w pobliżu wybrzeża podczas tsunami. Trwało to ułamek sekundy jednak dało niesamowicie inne odczucia od ostatnich. Kim i czym będę zobaczymy.
Słowa rozmówcy nie spodobały się Kenowi. Nie miał co prawda nic przeciwko takiej pomocy, jednak bał się jej. Ostatnio przy robocie z przedpłatą został dość mocno oszukany przez co nie tylko ucierpiał on, ale również osoby postronne, dzieci z sierocińca. Musiał się zabezpieczyć by nie spalić mostów za sobą od razu na samym początku z powodu niezależnych od niego splotu zdarzeń. Wyprostował się nieco i jego uśmiech w miarę wysłuchiwania słów mężczyzny powoli wykrzywiał się. Powoli przybierał nieco skruszony i pełen pokory wyraz twarzy. Po czym przemówił spokojnie powoli. Chciał być dobrze zrozumiany i wysłuchany. Bardzo mu na tym zależało.
- Z wielką chęcią pomogę. Nie przeszkadza mi ze jestem budzony. Jestem tutaj i z chęcią pomogę w czym będę tylko w stanie, co powiedziałem i teraz potwierdzam. Więc czym prędzej ubiorę się i ruszę. Zrobię co w mojej mocy. Również postaram się może uda mi się coś wywalczyć, a jeśli chodzi o antykwariat również tam wyruszę czym prędzej. Może też znajdę coś tam dla siebie?
W tym momencie z słodkim uśmiechem Ken wzruszył ramionami, podnosząc lekko dłonie do góry.
- Jednak chciałbym być dobrze zrozumiany. Podczas przyjazdu tutaj miałem problem z wcześniej przedpłaconym towarem. Przyjechałem z mężczyzną jaki obiecał dowieźć owoce do pobliskiego domu dziecka jednak ten oszukał mnie oraz co gorsza dzieci. Prosił mnie bym zaniósł skrzynię z owocami do sierocińca i tam okazało się, że tylko z wierzchu były ładne owoce a pod spodem znajdowały się zgniłe stare nie nadające do niczego. Były tak obrzydliwe ze nie nadawały się dla świń. Podobnież ten mężczyzna jest znany dobrze w okolicy oraz straży. Dlatego zajmę się z całych moich sił by pomóc wam jak najlepiej tylko potrafię jednak proszę nie być przesadnie złym, jeśli z racji niezrozumienia czegoś albo oszukania mnie zrobię jakiś błąd. Proszę zrozumieć. Będę robił co tylko w mojej mocy by dobrze wam służyć pomocą.
Powiedziawszy to Ken czekał na odpowiedź. Miał nadzieje ze jego słowa będą dobrze odebrane. Chciał być użyteczny i odpłacać ca całe dobro jakie otrzymał.

[Genzou]

MISJA D - "Rabatowy pojedynek" - Ken Katagiri
Posty 5/14 ____________________________
Mężczyzna słyszą twą odpowiedź, w której zadeklarowałeś się pomóc szkolę, subtelnie się rozpromienił.
- Bardzo się cieszę panie Ken, będziemy panu bardzo wdzięczni, a i Rika o czym już teraz zaświadczam z pewnością dowie się o pańskim wkładzie w naszą sprawę. Jak już będzie pan gotów do wyjścia ze szkoły to doradzałbym wejść jeszcze na chwilę do kantyny i posilić się ramenem. Dzisiaj nasz kucharz Po przeszedł samego siebie, czasami sam sobie zadaję pytanie: "Ile jeszcze razy ten Po mnie zaskoczy ?". Proszę się nie martwić, sprawa jest pilna, ale nie mogę pozwolić, aby tułał się pan po mieście na głodnego. A teraz udam się w swoją stronę, wie pan, obowiązki wzywają - zaprosił cię na posiłek ojciec Riki Mężczyzna już się od ciebie odwrócił i zmierzał ku dalszym sprawunkom kiedy naświetliłeś mu swoją poprzednią przygodę. Odwrócił się powoli w twoją stronę, na jego twarzy malowała się złość.
- Świat jest paskudny, a tych którzy dzieciom odciągają żywność od ust powinno się wieszać. W mojej opinii, Ryuzaku no Taki jeszcze chyba nie dorosło do tak kroków - mężczyzna powiedział to z zaciśniętymi zębami
Złapał głęboki oddech i uspokajając swego wewnętrznego ducha przemówił ponownie:
- Proszę o nic się nie martwić, ma pan pełne zaufanie Kyusei. A właściwie, przypomniało mi to, że na tak zwaną gębę to pan co najwyżej dostanie kijem przez głowę. Proszę trzymać...- członek rodziny Matsubari podszedł do ciebie i podał ci złoty sygnet na którym wygrawerowany był herb szkoły-... Sygnet oznacza, że jest pan naszym człowiekiem, dzięki czemu nie powinno być kłopotu z wydawaniem towarów. A teraz jeszcze raz żegnam pana i życzę miłego dnia.
Mężczyzna odszedł na dobre, zostawiając cię z uczelnianą biżuterią w ręku. Gdy lepiej przyjrzałeś się pierścieniowi zobaczyłeś, czerwoną różę z której tak słynęła Kyusei.

Po oględzinach przyszła kolej na podjęcie bardzo ważnych decyzji. Mianowicie, co chciałeś zrobić ? Pójść i zażyć szybkiej kąpieli, zjeść fantastyczny ramen Po Akimichi`ego, dokończyć higienę i ruszyć w celu wykonania zadań ? A może miałeś inny plan bądź ten sam, ale w innej kolejności ? W każdym razie musiałeś zacząć działać, nie ma co tak stać w progu drzwi

[Ken Katagiri]

Ken widząc odchodzącego mężczyznę jeszcze powiedział za nim na tyle głośno by usłyszał.
- Zrobię co w mojej mocy.
Powiedziawszy to otworzył okno by przewietrzyć pokój i szybko zaczął poranną higienę. Starał się zrobić wszystko jak najszybciej jednak starannie.
Nie mogę załatwiać takich rzeczy wyglądając jak bym się nie mył czy nie dbał o siebie.
Spojrzał na sygnet. Lekko go potarł. Można było zauważyć ze uśmiecha się do niego. Napawa go dumą. Lekko się rozczulił tym, że gdzieś należy. Po czym zaczął ubierać swój strój. Starannie wiązał każdy węzeł nie mógł wyglądać jak włóczęga.
Od dziś zaczyna się moja nowa droga. Nie mogę zawieźć pierwszego dnia z racji lenistwa. Zjem jak wrócę teraz jest czas pracy. Często głodowałem nie tylko ostatnim czasem, ale również z roztargnienia ojca, gdy wyszedł malować i zapominał mi przyrządzić śniadania. Przyznam szczerze ze czasem lepiej mi się tak myślało. Bardziej czułem siebie na głodnego. Gdzie wpierw pójdę.
Młodzieniec mówiąc to patrzył przez okno podziwiając przyrodę oraz aurę otaczającą te miejsce. Była ona przepełniona wieloma nadziejami, spokojem oraz braterstwem. Fakt każdy miał swoje sprawy, ale ogólnie każdemu przyświecał jeden cel. Brnąć do przodu. Ken właśnie tego teraz potrzebował. Po kilku sekundach napawania się krajobrazem powiedział do siebie.
No dobrze, gdzie się dziś udam w pierwszej kolejności? Gdzie będzie lepiej. Od ranna lepiej nie denerwować człowieka, który nie idzie łatwo na rękę tutejszym ludziom więc udam się do Art. papiernicze Jinbei’a. Trzeba oddać szacunek temu który dba o uczelnię.
Ken pokłonił się zamknął okno. I wybrał się przed siebie. Po drodze spytał się tylko ludzi napotkanych jak udać się do sklepu szanownego Jinbei’a. Chciał trafić tam jak najszybciej. Jest przed nim sporo do roboty. Układał sobie w głowie jak powinien się zachować jednak miał nadzieje ze będzie odpowiednio grzeczny. Po chwili szukania znalazł szybko cel swojej podróży. Wszedł do środka i od razu grzecznie się ukłonił. Po czym zaczął wyraźnie bez uniesionego tonu głosu mówić. Starał się by jego głos był jak najbardziej spokojny. Wręcz przyjacielsko usłużny.
- Witam mam nadzieje ze dobrze trafiłem do artykułów papierniczych Jinbei’a. Przysyła mnie czcigodny Pan Hayato Matsubari z Kyusei.
Mówiąc to był dalej lekko pochylony z lekko spuszczoną głową pokazując sygnet. Po czym kontynuował.
- Zostałem przysłany po zaopatrzenie dla uczelni oraz książki. Zostałem poinformowany ze materiały zostały przedpłacone. Jeśli coś przekręciłem przepraszam z góry dopiero tutaj przybyłem i chce być jak najbardziej pomocny. Jeśli wykonałem jakiś afront przepraszam wychowałem się z dala od etykiety oraz większej ilości osób.
Ken kończąc swoje słowa czekał w lekkim ukłonie na odpowiedz. Miał nadzieje ze się nie zbłaźnił

Z/T

[Rika Kari Matsubari]

Rika Kari Matsubari nie mogła narzekać w ostatnim czasie na nadmiar wrażeń. Od odnalezienia córki Sao Hanako, wysoko postawionej urzędniczki, która przyłożyła rękę do założenia Kyusei, upłynęło już kilka tygodni. Wystarczająco wiele, by Hoochi zapomniał, jak o mały włos nie zginął w skutek wybuchu w jednym z opuszczonych budynków. Mahoniowe włosy uratowały go nie tylko przed siłą eksplozji, ale i lawiną gruzu, która o mały włos ich nie zmiażdżyła.
Rika pamiętała. A jej ciało pamiętało także inne zdarzenie, w którym ledwo uniknęła śmierci. Przyjaciele z królestwa sów uratowali jej życie, ale to wcale nie czyniło sentokini szczęśliwą. Całą lewą część ciała: przez nogę, po bok aż po ramię miała owiniętą bandażami. Już nie z bólu, ale ze wstydu spowodowanego bliznami, które pokrywały znaczną część jej ciała. Pytana o ten groteskowy widok metrów bandaży i białej sukni tłumaczyła się chwilową kontuzją, ale w głębi ducha cierpiała i postanowiła o siebie zadbać. Wcześniej wracała do domu, a lwią część wolnego czasu spędzała nad morzem lub w gorących źródłach. Potrzebowała troski, bo choć ze swoją dziecięcą posturą nigdy nie była szczególnie pociągająca, uchodziła za ładną i bardzo jej zależało, by ten status podtrzymać. Liściastopióry chyba nie do końca rozumiał jej rozterki, ale podobała mu się ta zmiana. Chętnie pławił się w luksusie wraz z Riką. Nawet teraz, gdy panienka Matsubari siedziała bez celu na jednej z dziedzińcowych ławeczek, ten pierzasty cwaniak wyfrunął z okna kantyny, rozprawiając się w locie z trzymaną w dziobie kluseczką. Wylądował jej na kolanach, zapominając że ma tak nie robić po 3 dniach bez pedikiuru. Zganiony, przełknął ostatni kęs i przeprosił samym spojrzeniem, choć przykro wcale mu nie było. Dzień jak co dzień.

[Tetsurō]

"Wybranek"

Wyprawa B dla Riki Tiki Narkotyki
Jesień, rok 393

kolejka 1 / 17

To był przyjemny, jesienny dzień. Jeden z tych, kiedy to dni przypominały bardziej lato, a dopiero wieczorem uświadamiały wszystkich, że mamy jesień i trzeba by się ciepło ubrać. Słoneczko świeciło na niebie, ogrzewając wszystkich i wszystko, jedynie co jakiś czas niknąc gdzieś za chmurkami. Całą tę atmosferę uprzyjemniał wiatr, który delikatnie szumiał drzewami, przy okazji schładzając skórę, która była rozgrzana od gorących promieni. No wręcz idealna pogoda na odpoczynek czy też spacer, dlatego też nie dziwota, że naszą dzisiejszą bohaterkę odnajdziemy na dziedzińcu sporej posiadłości, w jej zielonej części, gdzie na ławeczkach można sobie odpocząć i zrelaksować się. Były to idealne warunki do rozpamiętywania i wspominania przeszłości. Zdecydowanie taki nastrój dopadł Hoochiego, który po tym jak pochłonął swoją kuleczkę, usiadł na swojej ptasiej dupce tak, że jego nóżki zwisały z ławeczki i przez chwilę przyglądał się jakiemuś punktowi zawieszonemu w oddali, dopiero po chwili przeniósł wzrok na Rikę i spojrzał na nią swoimi świdrującymi oczami.
- Jak myślisz, co u Po? Myślisz, że zajada się kluseczkami i wspomina to jak go uratowaliśmy? - strażnik bagnistego zakątka zaczął mocniej myśleć, co objawiło się tym, że wydawał charakterystyczny dla siebie skrzek przy każdym wydechu. Czyżby aż tak tęsknił za swoim przyjacielem? Pewnie tak, skoro razem przeżyli niejedną cudowną kluseczkową przygodę. Gdzie był teraz ten olbrzym i czym się zajmował? Tego chyba nie wiedział nikt. Hoochi przez chwilę pomachał swoimi nóżkami, po czym znowu skierował swój dziobek w stronę Riki.
- Może pojedziemy do niego kiedyś w odwiedziny? Na pewno dobrze nas ugości i ucieszy się na nasz widok. Tylko najpierw załatwmy wszystkie sprawy tutaj. Wiesz, takie wakacje, wy ludzie chyba też macie coś takiego, co nie? - Hoochi jak zawsze wykazywał się brakiem wiedzy odnośnie ludzkiego świata, no ale co się dziwić, to tak jakby zabrać Rikę i wrzucić do krainy gadających myszoskoczków, myślicie, że wiedziałaby jakie mają zwyczaje i jak zorganizowały sobie świat. Pewnie nie...
Te urocze rozmowy zostały przerwane przez wtargniecie na dziedziniec. Otóż nagle przez główną bramę weszła kolumna 10 żołnierzy. Każdy z nich miał zdobione, lśniące zbroje z dodatkami w kolorze jadeitu oraz z dużym, zielonym koniem wymalowanym na piersi. Prezentowali się bardzo dobrze i mieli o wiele lepsze wyposażenie niż straż miejsca czy też wojsko Ryuzaku, musiało oznaczać to jedno, byli to prywatni ochroniarze kogoś ważnego. Z resztą, Rika znała tego kogoś, można było to rozpoznać po zielonym koniu, który był symbolem jednej rodziny w Ryuzaku - rodziny Hisuiuma, dosyć bogatych kupców, którzy większość swojego majątku zbudowali na jubilerstwie. Tuż za kolumną żołnierzy szła lektyka niesiona przez sześciu dużych służących, była ona ogromna, i bardzo droga, zapewne z niej samej można by zrobić tysiąc złotych pierścieni. Wykonana była z najlepszego drewna, pokryta złotem i jadeitowymi wstawkami a zasłonka była uszyta z najwyższej jakości zielonego jedwabiu. Na końcu kolumny szło jeszcze sześciu innych żołnierzy, także odzianych w odświętne i bardzo drogie pancerze. Tuż obok kolumny, na jej przedzie, szedł mężczyzna, wyglądał na dowódcę, gdyż jego pancerz był jeszcze dostojniejszy, dodatkowo miał on przy pasie przepięknie zdobiony miecz oraz nie miał na głowie hełmu, co odróżniało go od pozostałych. Kolumna równym krokiem zatoczyła lekki łuk i zatrzymała się bokiem do Riki, jakieś kilka metrów przed nią. Hoochi widząc co się dzieje od razu zrobił susa i schował się w krzakach rosnących tuż obok ławeczki. Czyżby nadciągnęły kłopoty? Oficer donośnym głosem nakazał żołnierzom stać, po czym podszedł do Riki i powitał ją skinieniem głowy. Poczekał chwilę, zapewne chcąc okazać jej w ten sposób swój szacunek, a następnie podniósł głowę i spojrzał jej prosto w oczy.
- Pan Hisuiuma chciałby się z Panienką rozmówić. Czy mogę zaprosić do lektyki? - zawitał donośnym, niskim głosem, po czym zamilkł, przyjmując iście żołnierską pozę, tak jakby stał przed wyżej od siebie postawionym oficerem.

Hoochi

Dla Sprawdzających :

  Ukryty tekst

[Rika Kari Matsubari]

Wakacje to wspaniały pomysł. Rika potrzebowała wakacji. Wcale niekoniecznie takich, by gdzieś wędrować i poznawać obczyznę. W gruncie rzeczy, dla Riki teraz były wakacje. Od pewnego czasu nie odbyła żadnej misji, Kyusei hulało samowystarczalnie i choć ona była, a nawet prowadziła pewne zajęcia, szkółka doskonale poradziłaby sobie bez niej. Była już dość samowystarczalna. Sama sentokini w była teraz skupiona na własnej regeneracji i choć nie do końca to do niej pasowało, obecnie uważała to za swoje kanikuły. I to najlepsze z możliwych.
-Mamy coś takiego, ale nie wszyscy ludzie podczas wakacji wyruszają w podróż. Część z ludzi w ogóle nie ma wakacji, a inni postanawiają zostać na miejscu. Najczęśćiej z braku pieniędzy albo potrzeby odpoczynku. Daleka podróż to nie zawsze odpoczynek. Czasem trzeba się namęczyć, żeby coś załatwić na obczyźnie, a nie wszyscy mają ochotę użerać się w tym jednym czy dwóch tygodniach wolnych od obowiązków. - wyjaśniła Hoochiemu niczym nauczycielka w szkole.
Natychmiast zaczęła się zastanawiać nad samą sobą. Ryo jej nie brakowało. Sama wyznaczała sobie kiedy ma wakacje i teraz bardzo tego potrzebowała. Dlaczego została w Ryuzaku? Jak ci wszyscy zgorzkniali ludzie, którzy marzą tylko o rzuceniu się na kanapę. Jak stare pryki, którzy nie mają już sił na dalekie wojaże? Nigdy wcześniej się nad tym nie zastanawiała, ale było w tym coś smutnego. Całe ramię i noga owinięta w bandażach. Jak starzec. Nie była w najwyższej formie.
-Moglibyśmy się niedługo dokądś wybrać, ale najpierw muszę wyglądać trochę lepiej. - wskazała jeszcze raz na swoje lewe członki i bez szczególnego entuzjazmu złożyła Hoochiemu obietnicę. Nie powinna być zbyt egoistyczna. Nie tylko ona zrobiła wiele dla Liściastopiórego. To działało w obie strony.
Kiedy tak siedzieli na dziedzińcu, zadziwiająco pustym tego dnia, niezagospodarowany plac zaczeli wypełniać bogato odziani żołnierze. Ich wyposażenie znacznie różniło się od budżetowego odziania ryuzackich strażników czy nawet wojska. Matsubari względnie szybko zidentyfikowała kolumnę, rozpoznając charakterystyczny styl rodziny Hisuiuma. Czemu zawdzięczała tę wizytę? Nie miała pojęcia. Była jednak przekonana, że przychodzą w dobrych zamiarach. Albo w interesach.
Grupa strażników natychmiast skoncentrowała na sobie całą uwagę pojedynczych ludzi, którzy w tej chwili znajdowali się na dziedzińcu. Nie chodziło zresztą tylko o nich, ale przede wszystkim o lektykę tak bogatą, że można by pomyśleć, że takie znajdują się tylko na paradach. Kiedy tylko przybysze skierowali się ku Rice i postawili kilka kroków do przodu, sowi przyjaciel kunoichi dał dyla w krzaki. Tyle z jego odwagi. Rika zachichotała bezgłośnie zerknęła na niego kątem oka.
-Głupolu, oni są po naszej stronie. - dodała, po czym zrobiła nieco poważniejszą minę.
Kolumna strażników była już całkiem blisko, a całe te odwiedziny zarządził przecież ktoś ważny. Kiedy odezwał się oficer, Rika zrozumiała jak bardzo ważny. Hisuiuma we własnej osobie miał do niej interes.
-Tak, proszę. - zgodziła się na wizytkę w lektyce. Co tu wiele ukrywać, bardzo chętnie. Panienka Matsubari nie należała do biednych. Była bogata, ale z pewnością nie obrzydliwie bogata. A tak się składało, że lubiła błyskotki, świecidełka i chyba każdy rodzaj zdobień na świecie.
-Poczekaj na mnie. - rzuciła Hoochiemu, który mógłby nie być mile widziany w środku. Zwłaszcza z tymi pazurami.
Gdy podeszła bliżej i przyjrzała się tym wszystkim kosztownym dodatkom, których lektyka wcale nie potrzebowała (ale dobrze by miała!), mało nie zaczęła piszczeć. Uśmiechnęła się do służących. Nie dorzuci im wiele ciężaru do niesienia. Wreszcie odchyliła wierzchem dłoni delikatną zasłonkę i hycnęła do środka.
-Panie Hitsuiuma, czemu zawdzięczam tę wizytę? - zapytała rozentuzjazmowana. Choć właściwie to on był u niej, czy ona u niego?

  Ukryty tekst

[Tetsurō]

"Wybranek"

Wyprawa B dla Riki Tiki Narkotyki
Jesień, rok 393

kolejka 2 / 17

Kiedy tylko Rika upomniała swojego ptasiego towarzysza, ten wykonał jeden sus i wylądował na oparciu ławki, na którym jeszcze chwilę temu siedzieli. Spojrzenie, jakie posłał Rice jasno mówiło "Przecież wiem" chociaż tak na prawdę było to kłamstwo. Strażnicy spojrzeli ze zdziwieniem na sowę. Takiej jeszcze nigdy nie widzieli, co więcej, nie spodziewali się, że rozumie ona słowa. Widać było, że najbardziej wzbudził on zainteresowanie kapitana, ten jednakże dokonywał swoich obowiązków. Kiedy tylko Rika potwierdziła chęć wejście do lektyki, jeden ze służących wysunął ze ścianki schodki, które pomogą dziewczynie wejść do środka. Oficer także podał jej dłoń, aby bez problemu mogła się wspiąć i zająć miejsce w środku. Kiedy tylko Rika zniknęła w odmętach lektyki, zasłonił on ich zieloną zasłonką, całkowicie odcinając od tego co działo się na dworze. Zdecydowanie to co było w środku, było dużo ważniejsze.
W środku lektyki panował delikatny półmrok. Chwilę zajęło nim dziewczyna mogła dostrzec szczegóły. Pierwsze co poczuła to dosyć intensywny zapach kadzidła, które było włożone w jedną ze ścianek i delikatnie się tliło. Poza tym na małych półeczkach były ustawione dwie świeczki, które dawały niewiele światła. Na środku lektyki stał niewielki stolik na którym był czajnik z jeszcze gorącą herbatą oraz dwie czarki. Obok nich duża patera z różnymi słodyczami, widać było, że każde z nich to niewielkie dzieło sztuki, aż szkoda było ich jeść, choć to nie przeszkadzało gospodarzowi, który już kilka pochłonął. Po dwóch stronach stołu, na przodzie i tyle lektyki, były ustawione ogromne, bardzo mięciutkie poduchy. Jedna była wolna, na drugiej siedział nie kto inny jak pan Hisuiuma we własnej osobie. Dosyć rosły mężczyzna z lekką nadwagą. Miał około czterdziestu lat, długie, czarne włosy zaplecione w kok oraz elegancko przystrzyżone, gęste wąsy. Odziany był w bardzo bogate, ręcznie haftowane jedwabie a na dłoniach miał wiele pierścieni, w tym ten najważniejszy, sygnet z jadeitem rzeźbionym w konia, symbol głowy całej rodziny i władzy nad jej interesami. Cały też bardzo ładnie pachniał, musiał używać bardzo drogich i rzadko spotykanych perfum. Woń była niespotykana, kunoichi nie mogła określić skąd ona pochodziła, choć była przekonana, że czuła ją wcześniej. Mimo tego, że była bardzo delikatna, zapadała w pamięć. Mężczyzna powitał Rikę skinieniem głowy, po czym wskazał jej ręką poduchę naprzeciw siebie. Była ona bardzo, ale to bardzo miękka. Jeśli Rika myślała o drzemce, to właśnie znalazła idealną do niej miejscówkę. Gospodarz wysłuchał pytania dziewczyny, nim jednak odpowiedział, zaczął od nalania jeszcze gorącej herbaty do obu czarek. Powietrze od razu wypełnił zapach kwitnących wiśni. Wskazał on dłonią Rice napój, pozwalając wybrać czarkę, po czym chwycił oburącz za drugą i się napił, zagryzając ją praliną wyglądającą jak malutki kamyczek pokryty śniegiem.
- Proszę się częstować. Na pewno docenisz ich smak, specjalnie sprowadzam je z przeróżnych zakątków świata. Te akurat są z Daishi. - dał jej chwilę na skosztowanie. Jak wiadomo, nie wypada od razu rozmawiać o interesach. No bo przecież w jakim innym celu mógłby on przybyć do dziewczyny tak odświętnie ubranym.
- Jak zapewne się domyślasz, przychodzę, w interesach. Mam córkę, którą chcę wydać za mąż. Wszystko jest już gotowe, musi tylko wyjechać do swojego przyszłego męża. Potrzebuję kogoś, kto dopilnuje, że nic jej się nie stanie i bezpiecznie dojedzie do celu. Pomyślałem o tobie, bo nie rzucasz się w oczy. Oficjalnie mogłabyś pojechać jako jej przyjaciółka albo służka. Mam pewne podejrzenia, że nie wszyscy w moim otoczeniu są ze mną szczerzy, więc wolałbym nie wysyłać oficjalnej ochrony, to może być dobra okazja do odkrycia, kto knuje za moimi plecami. - mówił do dziewczyny, choć zdawało się, że trochę też mówił do samego siebie. Co jakiś czas robił przerwę na odetchnięcie, napicie się i zjedzenie czekoladki. Musiałby być bardzo pyszne, gdyż za każdym razem, po zjedzeniu, na jego twarzy malował się uśmiech.
- Oczywiście, nie obejdzie się bez zapłaty. Mogę przekazać dosyć wysoką dotację na twoją organizację. Albo, jeśli byś wolała, jestem w posiadaniu pewno zwoju z wiedzą. Mi nie jest on potrzebny, ale komuś tak biegłemu w sztukach shinobi jak ty mógłby się przydać. - zrobił tajemniczą minę, chcąc zaciekawić dziewczynę i przyciągnąć ją do swojej oferty. Cóż to mogło być, czyżby tajemnicza, dawno zaginiona wiedza? A może tak ją tylko wkręcał a w zwoju było napisane jak wiązać buty, żeby nie spadały w trakcie biegu po wodzie...
Mężczyzna dał Rice trochę czasu na przemyślenie, w międzyczasie dolewając sobie i jej herbaty, a następnie wyciągając dużą fajkę ze szkatułki, która leżała tuż obok niego. Napił ją intensywnie pachnącym owocami tytoniem, po czym odpalił i zaciągnął się. Przez chwilę trzymał dym w płucach, po czym wypuścił go. O dziwo ten nie gryzł ani trochę w gardło czy też oczy, był bardzo przyjemny. Niczym delikatna perfuma muskająca skórę i nos.

Hoochi
Pan Hisuiuma

[Rika Kari Matsubari]

Panienka Matsubari nigdy nie zrealizowała swojego marzenia o byciu księżniczką. Teraz miała jednak akt własności budynku, który niegdyś uważała za pałac, a dzisiejsi goście traktowali ją z najwyższymi honorami. Ją, sentokini, która stawia czoła prawdziwym zwyrodnialcom, traktuje się jak dziewczynkę, co to do lektyki nie wskoczy. I bardzo jej się to podobało.
Znalazłszy się w środku trzeba trochę czasu, by zaznajomić się z wnętrzem. Przyjemne zapachy, bogactwo zdobień i stoliczek pełen rzeczy wartych spróbowania. Rika nie miała wątpliwości, że na jej spotkanie z Hisuiumą złożyło się wiele pieniędzy i ludzkich starań. Oparła się o mięciutkie podusie i niemal zapomniała o bożym świecie. Niestety, naprzeciwko siedział mężczyzna, który nie złożył jej wizyty po to, by patrzeć jak ta smacznie śpi. Imponował wzrostem, a każdy element wyglądu Bogacza miał za zadanie przypominać o jego pozycji i pracować na jego szacunek. Bogatych ludzi, a nawet bardzo bogatych w Ryuzaku no Taki nie brakuje. Nie każdy jednak wozi się tak drogą lektyką. Nie każdy ma równie wyszukaną biżuterię. Dziewczyna przyglądała się, jak ten nalewa im obojgu herbaty z pewnym zaskoczeniem, bo jak dotąd sądziła, że tego typu ludzie sami nie zamykają nawet powiek przed snem. Nie roztrząsała jednak tematu, bo górę wzięła ekscytacja z całej tej wizyty i podniecenie na myśl o spróbowaniu napoju z wyższych sfer. Zachęcona, wzięła łyk naparu i z trudem powstrzymała grymas na buzi. W ułamku sekundy przypomniała sobie słowa babki Akane:
"Każdy człowiek zaczyna swoją podróż po piciu herbaty od mocno słodzonej, zwykłej herbaty popijanej do porannej książki. Herbata nie jest wówczas niczym więcej niż pretekstem, by zapewnić sobie dawkę cukru. Lecz pewnego dnia człowiek zdaje sobie sprawę, że poza cukrem i książką w zasadzie nie wyczuwa nic więcej: nie czuje smaku herbaty. Wobec tego człowiek zmniejsza ilość curu, odkłada ksiżkę i zamyka oczy, skupiając się na samej herbacie. Zaczyna zauważać jej wyjątkowy aromat i smak. Wkrótce rozpoczyna eksperymentowanie z różnymi odmianami herbaty. Czarnej, zielonej... porównując właściwy każdej z nich wyborny cierpki smak i delikatny bukiet. Po paru miesiącach człowiek nie kupuje już byle jakiej herbaty. O nie! Zaopatruje się w nią w specjalistycznym stoisku, takim jak pani Hao z Alei Zmysłów. Wreszcie każdy refleksyjny człowiek zaczyna gustować szczególnie w odmianie Panda Dung Tea, pochodzącej z gór otaczających miasto Ya'an w prowincji Sichuan. Robi się ją z liści krzewów herbacianych nawożonych odchodami pand. W ten sposób filiżanka po filiżance, doskonali się swoją wrażliwość i staje koneserem herbaty. i to jest droga, którą każdy z nas musi przejść".
Słowa babki błysnęły w jej świadomości. Już po sekundzie wróciła na ziemię do pana Hisuiumy, rozumiejąc że jest on mistrzem picia herbaty. Rika niestety podążała drogą cukru i w herbacie miała 1 lvl. Dlatego szybko sięgnęła po smakołyk z Daishi, z którego potrafiła wydobyć pełnię rozkoszy. Zanim Bogacz przeszedł do interesów, mógł ujrzeć błogie zadowolenie na twarzy kunoichi, któremu wtórowało cichutkie mmm.
Rika dała się wprowadzić temat i o ile rozumiała, jej zadaniem byłaby ochrona córki Hisuiumy, mając jednocześnie oko na niezaufanych ludzi z jego otoczenia. Nieco ją ubodło, że zdaniem jubileta nie rzucała się w oczy, ale mówiła sobie, że na pewno nie to miał na myśli. Dziewczyna zasadniczo nie lubiła służyć bogatym, ale perswazja wyjątkowej pralinki nie dawała jej choćby niewielkiej przestrzeni do namysłu. Jako że postanowiła się zgodzić, miała przed sobą perspektywę podróży. Spryciula postanowiła upiec dwie pieczenie na jednym ogniu i zorganizować sobie wakacje. Lepiej wakacjować jako przyjacielka burżujki, niż służka. Tylko jak to uzasadnić...
-Jak ma na imię córka?
-O jak dalekiej podróży mówimy? Sądzę, że lepiej, jeśli zabiorę się w podróż jako jej przyjaciółka. W ten sposób będę mogła być cały czas przy niej. Poza tym lepiej dla pana reputacji, by nie widziano pana służki tak obandażowanej. Niedawno zostałam poważnie ranna, ale nie ma to już wpływu na moją sprawność. Czekam tylko aż zanikną blizny. - poklepała się kilka razy po ramieniu, pokazując że nie boli.
Gdyby akurat popijała herbatę, pewnie zachłysnęłaby się na wieść o tajemniczym zwoju. Pieniądze były cenne, ale Kyusei miało już dofinansowanie od miasta, zaś kolejni darczyńcy to kolejne wpływy do podziału. Chętnie by skorzystała, ale zwój?! W jej świecie, świecie shinobi, wiedza bywa bezcenna. Zachowaj spokój... - upominała się, by nie zdradzić swojej ekscytacji.
-Jeśli nie jest panu do niczego potrzebny, ja na pewno bardzo skorzystam na tym zwoju. W mojej profesji takie rzeczy bywają bezcenne. - odparła tak neutralnie, jak tylko potrafiła.
W oparach kadzideł, drogich perfum i zadziwiająco przyjemnym zapachu wydobywającym się z fajki bogacza Rika uzmysłowiła sobie, że o czymś zapomniała. O kimś.
-Panie Hisuiuma, w zamian za zwój, w trosce o pańską córkę chciałabym zabrać ze sobą Hoochiego. To sowa, która zna ludzką mowę i jeśli wraz z nami wyruszy zdrajca, może się niechcący przed nim ujawnić. To zadanie doskonale odpowiadające jego profesji. Siedział ze mną na ławce, zanim złożyliście mi wizytę i zdaje się, że przykuł uwagę pana strażników. Oczywiście doskonale poradzę sobie sama, ale dodatkowa para uszu, zwłaszcza takich, na pewno zwiększy bezpieczeństwo. - zakończyła.

  Ukryty tekst

[Tetsurō]

"Wybranek"

Wyprawa B dla Riki Tiki Narkotyki
Jesień, rok 393

kolejka 3 / 17

Oczy Riki coraz bardziej przyzwyczajały się do półmroku, który panował w lektyce, dzięki czemu była w stanie dostrzec coraz więcej szczegółów bogatego wystroju. Widać było, że całość została specjalnie zaprojektowana tak, żeby przykuwać uwagę. Każdy, nawet najmniejszy detal miał tutaj znaczenie, nie było elementów stawionych od tak, bo ładne, każdy dopełniam ten wspaniały, choć delikatnie przytłaczający obrazek. No ale takie było zadanie tego miejsca, wskazać jak wpływowym i potężnym człowiekiem jest Pan Hisuiuma. Rika dostrzegła jeszcze jedną rzecz, otóż praliny, które jadła, były niczym malutkie dzieła sztuki. Niektóre wyglądały jak miniaturowe owoce, inne przypominały kamienie szlachetne a jeszcze inne były po prostu kolorowymi rzeźbami. Oczywiście nie zaskakiwały one jedynie wyglądem, to był dopiero szczyt góry lodowej. Prawdziwe dzieło sztuki ukazywało się dopiero po zjedzeniu, kiedy zaskakująca mieszanka smaków atakowała kubki smakowe, powodując ślinotok i chęć sięgnięcia po kolejną z pralinek. Herbata także należała do tych, których uzupełnienie cukrem było by świętokradztwem. Jednakże nie można powiedzieć, że była gorzka, oj nie! Był to bardzo delikatny napar białej herbaty z dodatkiem płatków wiśni, które nadawały lekkiej nuty wiśni i szczyptę słodkości. Idealnie pasowała do pralin, przeczyszczając kubki smakowe po dosyć intensywnych słodyczach. Ewidentnie to co znajdowało się na stoliku także zostało dosyć skrupulatnie zaplanowane, tak aby wszystko pasowało do siebie, tworząc wspaniałą ucztę, idealną do rozmowy o interesach.
- Moja córka ma na imię Satomi. Jej wybranek mieszka w Sabishi, także tam właśnie się udacie. Oczywiście nie pojedziecie same, wyruszy z wami oddział moich strażników, jednakże wolałbym mieć na pokładzie kogoś z zewnątrz, nieuwikłanego w wysoką politykę, nieprzekupionego, dlatego też zwracam się z prośbą do Ciebie. - mężczyzna spojrzał na Rikę i uśmiechnął się delikatnie. Opinia o dziewczynie musiała być niezgorsza, skoro to właśnie do niej skierował się z tak delikatną sprawą. Po raz kolejny upił naparu i wrzucił do swoich ust kolejną pralinkę, tym razem wyglądała jak duży rubin, nawet delikatnie załamywała światło, jak cukiernikowi udało się to osiągnąć??
- Otrzymałem ten zwój bardzo dawno temu, od pewnego mędrca, który mieszkał w górach Daishi, przez lata przeleżał w moim skarbcu, jednakże nie mam zbytnio pożytku z niego, dlatego też, jeśli przyda się tobie, to wesprze on Ryuzaku, co z kolei oznacza, że pośrednio wesprze także mnie. Z chęcią przekażę go w ręce twojej organizacji po twoim powrocie. Niech służy kolejnym pokoleniom. - Mężczyzna na chwilę przekręcił swój korpus na bok i sięgnął po drewnianą szkatułkę, która była skryta pod jedwabnym suknem. Położył ją na swoich kolanach i otworzył. Oczywiście, przedmiot był wykonany ze zdobionego drewna a w środku był wyłożony czerwonym jedwabiem, w jego wnętrzu leżały dwa duże zwoje zabezpieczone lakową pieczęcią z herbem rodziny jubilera.
- Chciałbym, aby twoim zadaniem nie była tylko ochrona mojej córki. W tym zwoju zawarty jest kontrakt małżeński. Zawiera wszystkie zapisy, które uzgodniłem z ojcem pana młodego. Chciałbym, abyś wręczyła mu go, niech podpisze oba, jeden zostawi sobie a drugi dostarcz proszę do mnie. Przypilnuj także, aby nikt niepowołany nie miał wglądu w zwój, są tam bardzo ważne zapisy, które nie powinny wyciec. - mężczyzna odłożył skrzynkę na bok, tym razem jednak bliżej, tak aby była w zasięgu rąk Riki. Jakby w razie czego chciała rzucić okiem.
Kiedy Kunoichi wspomniała o swoim pierzastym przyjacielu, ewidentnie zainteresowało to bogacza. Odstawił on swoją filiżankę i zaczął słuchać jeszcze uważniej. Mimo tego, że widział wiele w tym świecie, to jeszcze nie nadarzyła mu się okazja do kontaktu z inteligentnym zwierzęciem.
- Zrobisz jak uważasz, jeśli sądzisz, że może się przydać, to oczywiście weź go do pomocy. Chciałbym jednakże abyście nie zwracali na siebie większej uwagi niż to konieczne. I tak zapewne domyślą się, że nie jesteś w trakcie tej wyprawy bez przyczyny, no ale jednak wolałbym unikać wszelkich kłopotów. - sprawa była prosta, Pan Hisuiuma nie chciał, aby z tej wielkiej wyprawy wynikały jakieś dodatkowe problemy. Miał on ułożone w głowie co i jak, i tak miało być. Tak to już było z bogaczami, że rzeczy powinny iść według ich wizji.
Zdawało się, że mężczyzna wyczerpał temat. Przekazał Kunoichi wszystkie szczegóły, które według niego należało przekazać. Oczywiście to nie tak, że od razu ją wyprosił, dał jej chwilę na zastanowienie się i przemyślenie dokładnie tej sytuacji. Być może miała jeszcze jakieś dodatkowe pytania, które pomogą w zrozumieniu sytuacji. Przecież już wielokrotnie współpracował z Shinobi i wiedział, że to oni znają się na tej robocie lepiej i potrafią odnaleźć lukę w każdym, nawet najdoskonalszym planie. Sam w tym czasie zajmował się uzupełnianiem herbaty w czarkach, tak aby dziewczyna miała czym zapić swoje myśli. Oczywiście pralin dalej nie brakowało, mimo tego, że podjadali ich całkiem sporo, to na tacy pozostało jeszcze wiele bardzo interesujących smaków.

Hoochi
Pan Hisuiuma

[Rika Kari Matsubari]

-Satomi. - Rika powtórzyła na głos imię córki Hisuiumy, chcąc usłyszeć jak wybrzmiewa z jej ust w tej wypełnionej przepychem lektyce. Zupełnie jakby dzięki temu mogła dowiedzieć się kim jest i jaka jest. Nie mogła, ale właśnie w ten sposób często tworzyła sobie reprezentację danego człowieka jeszcze przed pierwszym kontaktem. Ledwo słowo wygasło w powietrzu, a Rika już trochę znała tę kobietę. Nie znała za to miejsca, do którego mieli się udać.
Sabishi? Tak daleko od domu jeszcze nie byłam. - pomyślała i zachowała tę uwagę dla siebie. Nie chciała wyjść przed panem Hisuiumą na zaściankową. Prawda była jednak taka, że choć Rika parę razy udawała się poza swoje rodzime strony, to nigdy do tak odległych krain. Nawet Kari w poszukiwaniu korzeni nie musiała wędrować aż tak daleko. Dla Riki kraniec Antai był niemal jak koniec świata, a Sabishi znajdowało się jeszcze dalej i dla panienki było jedynie abstrakcyjnym punktem na mapie. Wiedziała, że tam jest piasek. W sumie to tyle.
-Czeka więc nas kawał drogi. - odparła z entuzjazmem. Daleka podróż to długa podróż, a długa podróż oznacza, że trzeba być cały czas skoncentrowanym i mieć oczy szeroko otwarte. Dla Riki oznaczało też, że będzie miała wakacje z prawdziwego zdarzenia. Hoochi będzie zadowolony. - stwierdziła w myślach. Nie było to szczególnie profesjonalne i podziękowała w duchu, że Hisuiuma nie czyta w myślach. Czy jednak można ją winić? Ten zamożny człowiek zgłosił się do niej dlatego, że była Riką. A była Riką, ponieważ była Riką i tak jak z leżącej beztrosko na ziemi monety nie można podnieść reszki, pozostawiając orła na ziemi, tak nie można wziąć zdolności panienki Matsubari bez jej wad. Nie próbowała zmienić się na siłę. Wierzyła, że jej siła wynika między innymi z temperamentu.
Kiedy Bogacz przemawiał, Rika chętnie wypychała usta kolejnym cukierkiem. Darzyła te smakołyki takim szacunkiem, że wcale nie połykała całego od razu, jak to miała w zwyczaju. Wysłuchała historię zwoju i przyznała przed samą sobą, że ma to sens. Hisuiuma zapłaci jej zwojem, który jednocześnie po wielu latach lenistwa zacznie pracować także na jego korzyść. Mądre. - przyznała zdumiona. Ale tacy ludzie nie są przecież bogaci bez powodu i Rika wierzyła, że powodem tym nie zawsze są machlojki i czynienie zła. Zwłaszcza w JEJ Ryuzaku no Taki.
Tymczasem dowiedziała się, że jej obowiązki nie ograniczą się do zapewnienia Satomi bezpieczeństwa. Poza tym będzie odpowiadać za dopełnienie wszelkich formalności i formalne doprowadzenie do podpisania czegoś, co Hisuiuma nazwał kontraktem małżeńskim. Nigdy nie słyszała o czymś takim i była zaintrygowana.
-Oba zostaną podpisane i jeden egzemplarz oddam panu, gdy wrócę do Ryuzaku. - powtórzyła, dając do zrozumienia, że rozumie. Napawało ją dumą, że nadąża za takimi sprawami. Pamiętała, jak musiała oddać jeden egzemplarz, wypełniając papierologię związaną z Kyusei. - Oczywiście. Będę trzymała zwoje w bezpiecznym miejscu i nikt nie będzie miał do nich wglądu. - położyła dłoń na skrzyneczce ze zwojami. Nie była jeszcze pewna czy ma je zabrać, czy otrzyma dopiero przy wyruszeniu z miasta. Zakładała to pierwsze. Była przeciekawa co znajduje się w środku, ale nie chciała zgłębiać tematu przy samym Hisuiumie. Zwłaszcza, że Bogacz widocznie lubił dyskrecję. Nie tylko nie chciał, by ktokolwiek nawet z jego otoczenia poznał szczegóły ich kontraktu, ale też liczył, że Rika nie będzie rzucać się w oczy. Konkretniej - że to Hoochi nie będzie przyciągał dodatkowej uwagi.
-Dyskrecja to drugie imię Hoochi'ego, proszę się o nic nie martwić. Doprowadzę wszystko do szczęśliwego końca. Pozostanę w cieniu jako przyjaciółka Satomi oraz jej świadek. Gdyby wyszło na jaw kim jestem, też powinno to zmusić agresora do ponownego namysłu. - dodała tym razem pewna siebie. Rika mimo dobrego serduszka często kłamała. To były dobre kłamstwa, jak zwykła to nazywać. Znając naturę swojego sowiego przyjaciela, wystawiła mu skrajnie nieprawdziwą laurkę i w głębi ducha paliła się ze wstydu. Doszła do wniosku, że płonący ogień ugasić może tylko smakołyk ze stoliczka. Wiedziała, że wizyta zmierza ku końcowi i skorzystała z ostatniej okazji, by uregulować swoją słodycz czymś wyjątkowym.
-Wiem już na czym polegać ma moje zadanie. Zgadzam się. Proszę powiedzieć, kiedy i z jakiego miejsca wyruszamy.
-Dziękuję za poczęstunek. Pójdę już. Muszę powiadomić Kyusei o mojej nieobecności i przygotować się na wyprawę. - podniosła się, szykując do wyjścia. Jeśli mogła, wzięła ze sobą skrzyneczkę z kontraktami. Na odchodne dodała: - Proszę być spokojnym. Zadbam, by do niczego nie doszło.
I opuściła lektykę. Miała nadzieję, że jeden z mężczyzn ponownie poda jej rękę. Naturalnie nie potrzebowała tego. Potrzebowała jeszcze ten jeden raz poczuć się księżniczką. Idąc w stronę ławki żegnała się z odchodzącymi strażnikami. Kiedy wokół niej i Hoochi'ego zrobiło się swobodnie, opowiedziała mu o tym, czego się dowiedziała.
-Hoochi, będziemy mieli wakacje. - zakończyła wywód. I jeśli tylko miała taką możliwość, zerknęła do sekretnych kontraktów. Ciekawość to pierwszy stopień do bycia Riką.

  Ukryty tekst

[Tetsurō]

"Wybranek"

Wyprawa B dla Riki Tiki Narkotyki
Jesień, rok 393

kolejka 4 / 17

Smaki czekoladek były zaskakujące, w większości słodkie, jednakże czasami zdarzały się kwaśne, albo też i ostre. Jednak nawet jeśli posiadały tak niecodzienne smaki, balans w ich konstruowaniu był taki, że nie przeszkadzał. Wręcz zachęcał do dalszego jedzenia a takie zaskoczenie było cudowną odmianą. Pobudzały też ciekawość, w końcu nie wiesz co tak na prawdę władasz do ust dopóki jej nie rozgryziesz, a każda niosła kolejne zaskakujące doznania. Zapewne to właśnie dlatego gospodarz umieścił je w swojej kolekcji, chciał aby sprawiały przyjemność jego gościom, przy okazji podkreślając wyjątkowość jego samego. Przecież takie cuda nie mogły być sprowadzane dla byle kogo.
- Nasza wyprawa wyrusza jutro z samego rana, więc przygotuj się na spokojnie. Będziesz jechać w wozie wraz z moją córką. Tam także będą czekać na Ciebie przygotowane kontrakty. Zapasami nie musisz się przejmować, moja służba przygotuje wszystko, aby wam się dogodnie podróżowało. - zapewnił ją gospodarz, po czym upił znowu tej cudownej herbaty. Ciekawym było to, że świeżo co nalana porcja smakowała inaczej, być może przez to, że liście dalej parzyły się w czajniku, przez co miały bardziej intensywny smak.
- Większość moich ludzi zostanie w Sabishi, więc będziesz musiała wracać na własną rękę. Jak wrócisz do Ryuzaku, odnajdziesz mnie w mojej posiadłości, tam wysłucham jak poszło i przekażę Ci zwój. - mężczyzna uśmiechnął się i wyciągnął rękę w kierunku dziewczyny, na znak podpisania umowy. Kiedy tylko kunoichi uścisnęła jego dłoń, mogła poczuć, że nie są to ręce człowieka, który nigdy nie pracował. Mimo luksusu, jaki go otaczał, dało się po skórze jego dłoni poczuć, że dalej grał czynni udział w życiu swoich zakładów. Jego skóra była w kilku miejscach twarda i popękana, były to dłonie kogoś, kto rozumiał czym jest praca i wysiłek.
Po tym symbolicznym geście dziewczyna była wolna. Pan Hisuiuma zastukał w drewnianą ściankę a chwilę później odsłoniła się zasłonka i ręka jednego z żołnierzy pomogła jej wyjść z lektyki. Początkowo słońce było problematyczne, gdyż w pojeździe było ciemniej, jednakże szybko wzrok naszej bohaterki wrócił do normy. Wtedy też dostrzegła, że Hoochi siedział na ławce a przed nim kucał dowódca żołnierzy, który wyciągał w jego kierunku rękę. Kiedy spostrzegł, że Rika wyszła, wstał i powitał ją skinieniem głowy, a następnie stanął na przodzie kolumny i rozpoczął przemarsz. Zbrojna kolumna szybko opuściła dziedziniec, pozostawiając Kunoichi samą, no może poza Hoochim, który był bardzo ucieszony. Spodobała mu się wizja wakacji, choć nie był przekonany, że Pustynia to najlepsze miejsce.
- No no no, nie spodziewałem się, że będziemy ruszać tak daleko. Moooże wróciłbym na chwilę do siebie, dowiedziałbym się od mędrców coś ciekawego o Pustyni i wróciłbym nad ranem, albo sama mnie przywołasz. Co myślisz o tym planie?? - Hoochi dosyć mocno zaangażował się w tę wyprawę, może chciał pomóc Rice zobaczyć kawałek świata, a może on także chciał zobaczyć te niegościnne miejsce, do którego będą zmierzać. W każdym razie, Hoochi miał rację w jednej rzeczy, każdy kto słyszał o Pustyni wiedział, że trzeba się przygotować na pobyt tam. Gryzący piasek, palące słońce, brak wody... Zdecydowanie nie były to warunki do dobrego życia. A więc, dlaczego właśnie tam zmierza nasza panna młoda? Jakie interesy można robić na tej spalonej słońcem ziemi??
W każdym razie, do opuszczenia osady było jeszcze trochę czasu, idealnie, żeby spakować co potrzeba i przekazać informacje o swojej nieobecności. Rika nie musiała się spieszyć, ważne tylko, żeby nie zaspać i nad ranem pojawić się przy bramie, tam gdzie wskazane zostało miejsce odjazdu. Z resztą, można się było spodziewać, że takiego transportu jej oczy nie pominą. No, tylko nie zaspać... Czy nasz bohaterka była gotowa na tak wczesne wstanie? Przecież nikt nie będzie na nią czekać, czas to pieniądz, a jak wiadomo, bogaci ludzie lubią pieniądze, więc lubią też szanować swój czas...

Hoochi
Pan Hisuiuma

[Rika Kari Matsubari]

Rika po "podpisaniu" umowy z Hisuiumą uściskiem dłoni opuściła lektyką. Na zewnątrz było znacznie jaśniej i oczy musiały przyzwyczaić się do naturalnego światła. Dopiero gdy to nastąpiło dziewczyna mogła być pewna, że widzi to, co widzi. Hoochi był w towarzystwie jednego ze strażników. Ten odsunął się, gdy podeszła Rika i właściwie tyle. Rika pożegnała się także z nim. Dalej opowiedziała sowie o tym, czego dowiedziała się w środku. Nie wspominała nic o super cukierkach, żeby Hoochi nie był zazdrosny. W szczegółach opowiedziała jednak o przygodzie, którą mieli na wyciągnięcie ręki. Nie mogło paść też pytanie o jego kontakt ze strażnikiem.
-Rozmawialiście o czymś? - zapytała podejrzliwie. Hisuiuma nie był niemądry. Na pewno żaden z obecnych tu strażników nie będzie brał udziału w eskorcie jego córki, niemniej wciąż mógł się komuś wygadać i zabranie Liściastopiórego w podróż mogło być ryzykowne. Rika zignorowała to ostrzeżenie. Przecież nie mogła pojechać bez niego.
-Też nie spodziewałam się tak dalekiego wyjazdu. Ale może dobrze nam to zrobi? Cieszę się, że nie muszę znowu wypływać w morze albo, o zgrozo, płynąć do Morskich Klifów. - podzieliła się swoimi przemyśleniami, po czym odpowiedziała na propozycję samej sowy. Była zaskoczona inicjatywą, jaką wykazywał się jej przyjaciel. Widocznie i on był podniecony perspektywą podróży. Ostatni raz wspólnie podróżowali po Midori, a potem Hoochi towarzyszył Rice w jej osiadłym, ryuzackim życiu. - Hmm. Jeśli uważasz, że to dobry pomysł. Na pewno część z waszej rodziny pochodzi z Pustyni i będą mieli jakieś wskazówki. Ja nigdy tam nie byłam. Wiem tylko że jest dużo piasku i bardzo, bardzo ciepło. - skwitowała.
-Zmykaj Hoochi i widzimy się najpóźniej o świcie. Wyjazd jest rano, a musimy jeszcze dotrzeć do bramy. - wyjaśniła, po czym odeszła w swoją stronę.
A tą stroną był sam budynek Kyusei. Odszukała matkę i podzieliła się swoimi planami. To nie jej ojciec ani nawet nie sensei Kihara rządził Kyusei pod jej nieobecność. To Maya Matsubari, szara eminencja Kyusei pociągała za sznurki organizacji niczym doświadczony Ayatsuri. Kiedy wszystko było ustalone, wróciła do domu. Wysypała na podłogę swojego pokoju całą zawartość torebki, celem opróżnienia ją z niepotrzebnych fantów. Niestety, wszystko okazało się absolutnie niezbędne. Wrzuciła więc wszystko byle jak do środka i właściwie była spakowana. Zabrała trochę lekkich ciuszków na zmianę, odrobinę sprzętu bojowego, a także rzeczy, które uznała za przydatne na Pustyni. Czyli głównie wodę.
Kiedy zaczęło się ściemniać, przygotowywała ubranie na następny dzień. Wiedziała, że jeśli nie chce cierpieć, musi mieć na sobie niewiele ciuchów. A to oznacza, że jej bandaże będą aż nazbyt widoczne. Czy nie będzie to podejrzane? Odrobinę będzie. Dlatego powiem, że miała wypadek podczas jazdy konnej... tak. Podobała jej się ta wizja. Jak na swoją pozycję społeczną zbyt rzadko jeździła konno. Położyła się spać, myśląc o Satomi Hisuiumie. Miała tak wiele pytań. Samo wypowiedzenie na głos jej imienia nie dawało wszystkich odpowiedzi. Przede wszystkim była ciekawa jak to jest być córką kogoś takiego jak sam pan Hisuiuma. Jak to jest urodzić się z potężnym nazwiskiem. Jak to jest mieć tyle pieniędzy i właściwie nic nie musieć. Jak to jest wychodzić za mąż? - wreszcie dotarła i do tego pytania. Zreflektowała się, że powinna była od tego zacząć. Kolejne myśli były nieprzyjemne. Natychmiast je odrzuciła i odpłynęła w sen.
Nazajutrz obudziła się mniej więcej planowo. Pomimo paktu z sowami, Rika nie była sową, a rannym ptaszkiem właśnie. Wszystko miała przygotowane, więc zebranie się do wyjścia nie zajęło wiele czasu. W okno jej pokoju zastukał dziobem Hoochi, który pomimo faktycznego bycia sową także dał radę dotrzeć na czas. Rika potrzebowała jeszcze śniadania.
-Dowiedziałeś się czegoś ciekawego? - zagaiła, przeżuwając.
Jedzonko nie trwało długo. Około 10 minut później Rika z Liściastopiórym na ramieniu, wyszła naprzeciw przygodzie, kierując się prosto do wyznaczonego miejsca.
-Pamiętaj Hoochi. Przy samej Satomi możesz czuć się swobodnie, ale przy innych ludziach ani słowa. Nie chcemy zwracać na siebie uwagi, a nie wiemy czy ktoś nie zamierza popsuć nam wycieczki. - poinstruowała go po drodze. Nie wierzyła, że to się uda.

  Ukryty tekst

[Tetsurō]

Z/T

[Ken Katagiri]

Ken stawił się najszybciej jak mógł w organizacji. Skierował swe ruchy w kierunku swego zleceniodawcy. Słońce dalej przygrzewało go dając mu odwagi. Wiatr popychał go w plecy w momencie gdy szedł przez dziedziniec. Wszedł do budynku i spytał pierwszej napotkanej osoby w budynku a był to wysoki, wyższy od niego o pół głowy młody może 20 letni mężczyzna z długimi czarnymi włosami.

- Przepraszam gdzie znajdę Ojca Panienki Riki. Mam dla niego przesyłkę.

Chłopak bez chwili wytchnienia odpowiedział.

- Proszę to są te drzwi

Wskazał po tych słowach drzwi zaraz przy których staliśmy.

Tak blisko a jednak czasem człowiek nie widzi tego co ma pod nosem. Ken uśmiechnął się lekko śmiejąc się z siebie i odpowiedział;

- No tak głupi ja dziękuje i do zobaczenia.

Zapukał i otworzył drzwi. Widząc Ojca Riki położył mu na biurku to co miał. Czyli książkę z antykwariatu, paczkę książek jak i list od mężczyzny jakiemu splądrowano sklep. Opowiedział o wszystkim co mu się stało. Jak naszedł na zaatakowany budynek, o tym jak był w antykwariacie i uzyskał książkę. Oraz to ze nie udało mu się wywalczyć upustu. Po swoich słowach spuścił wzrok czekając za wyrokiem.

[Yami]

MISJA D - "Rabatowy pojedynek" - Ken Katagiri
Posty 17/14 ____________________________ Ken próbował ratować sytuację w antykwariacie jednak nie udało mu się osiągnąć zadowalających rezultatów. Mężczyzna nie chciał słuchać jego przeprosin. Wrócił za ladę zaczął czytać książkę i jeszcze w trakcie Twojej przemowy machnął dwukrotnie ręką w Twoją stronę nie odwracając wzroku od swojej książki. Usłyszałeś w swojej głowie nieme "Sio Sio", które nalegało do opuszczenia antykwariatu.

Po przypadkowym spotkaniu na ulicy oraz kilku pytaniach zadanych osobom znajdującym się na terenach szkoły Kyusei odnaleźć pomieszczenie w którym znajdzie się ojciec Riki, Hayato. Mężczyzna ze spokojem przyjął Twój raport. Bardzo zasmuciła go sytuacja w sklepie papierniczym oraz mówił abyś nie martwił się antykwariuszem, ba nawet podziękował za próbę odkręcenia sytuacji, którą nieświadomie wywołałeś. Uznał, że Twoje dobre serce bardzo szybko roztopi lody innych serc, że bardzo szybko znajdziesz wokół siebie ludzi, którzy będą się troszczyć o Ciebie. Z uśmiechem podziękował za Twoją pomoc udzieloną Kyusei oraz wręczył podarek w postaci niewielkiego mieszka z Ryo.
- Dziękuję Ci jeszcze raz, Ken. Mam nadzieję, że jednego dnia nie będziesz czuł się tak spięty w mojej obecności, ani innych osób będących częścią Kyusei... a tą częścią jesteś dla nas i Ty.

Misja Zakończona powodzeniem