Tymczasowa Siedziba Kropli

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Zima, Rok 393

---

Hoshi skinęła głową. Nie uznała za stosowne pouczanie dziewcząt, jeżeli chodziło o nienawiść czy niechęć do innych. Pewnie miały swoje powody, a takie rzeczy należało adresować z czasem, nie agresywnie. Na razie nie była też dla nich nikim ważnym, więc jej słowa mogły paść na głuche uszy, a i może by zantagonizowała dziewczęta. Tego nie chciała - obie wyglądały sympatycznie i wydawały się chętne do pomocy.

- Poza pomaganiem ludzi, jesteśmy najemnikami. Dzięki Kisuke-kunowi - tutaj uśmiechnęła się do Kisuke - mamy umowę z miastem na zlecenia. W ten sposób zarabiamy pieniądze, z których żyjemy i z których pomagamy innym. Czasami gotujemy obiady, ja często zajmuję się okoliczną dzieciarnią. Chcemy, żeby było tutaj bezpiecznie, więc czasami patrolujemy okolicę. Proponowałabym, żebyście zaczęły od zleceń dla miasta, żeby lepiej poznać okolice i samo miasto. Jutro pójdę i wybiorę coś dla was. Na pewno jesteście też zmęczone po podróży. Jeżeli więc nie macie pytań na ten moment, udam się, żeby przygotować wasze pokoje, abyście mogły odpocząć. Potem zawołam was na kolację - oznajmiła i lekko ukłoniła się do Sasame i Misaki i, jeżeli nie było więcej pytań, Hoshi wstała.

Kisuke widział, że Hoshi nie była do końca sobą, chociaż było to subtelne - kobieta z klanu Yuki była daleka od wyrażania swoich emocji w bardzo wyraźny sposób. Ucięcie dość krótko rozmowy z Sasame i Misaki było nie do końca w jej stylu, nawet jeżeli przeprowadziła ją tak, że wszystko wydawało się być na swoim miejscu. Wstanie i wyjście z pomieszczenia, pójście przygotowywania pokoi było też trochę pospieszne z jej strony.

O ile nikt jej nie przeszkodził, zajęła się tym, o czym wcześniej mówiła - przygotowaniem pokoi oraz przygotowaniem kolacji dla wszystkich.

[Kisuke]

W czasie gdy jeden Kisuke obsługiwał pozostałych, drugi usunął się nieco w cień, jedynie z boku przysłuchując się rozmowie. Wzrok utkwił mu na czymś za oknem. Nie żeby działo się tam coś godnego uwagi, ale właśnie w taki sposób objawiało się u niego głębokie rozważanie tego co usłyszał. Cesarstwo stało się sporym problemem na arenie światowej, a tym bardziej lokalnej.

Na chwilę odwrócił wzrok, gdy do głosu doszła Misaki, która dopytywała o Sogen. Od początku dało się wyczuć, że nie pała ona miłością do tamtejszych mieszkańców. Nie było się co temu dziwić, jeśli ktoś słyszał o dawnych porachunkach tych klanów. Ale wyznanie swojej nienawiści względem Uchihów było bardzo poruszające. Po pierwsze przez wzgląd na jej wiek, bo uderzało to podwójnie. A po drugie przez to, że w bardzo bezpośredni sposób dotyczyło to samego Kisuke. Idealnie wpasowywał się w regułę "nie mieszkaniec Sogen, ale posiadacz ich doujutsu". O tajemnicy, którą dzierżył Aburame, młoda Jugo wiedzieć nie mogła i jej słowa nie miały na celu go urazić. Był o tym przekonany, ale wiedział też o tym, że zanim zdecydowałby się na odkrycie tej cząstki "siebie" przed nowymi dziewczynami, będzie musiał najpierw zasłużyć sobie na ich przyjaźń. Uśmiechnął się więc do różowookiej, aby dodać jej otuchy. Ich personalne i klanowe sprawy nie miały znaczenia, o ile wciąż chciały pomagać w Kropli i potraktować to miejsce jako swój nowy dom.

-Ja tylko wykonywałem swoje zadanie. To twoja zasługa, że w ogóle miałem okazję porozmawiać z kimś ważniejszym-Szybko spróbował odbić piłeczkę, umniejszając swoim dokonaniom i stawiając Yuki oraz jej działania na piedestale. To głównie jej obeznanie w tematach około-politycznych sprawiły, że Kropla najpierw jakoś zaczęła w ogóle funkcjonować, a potem bardzo szybko weszli w bliższą współpracę z kimś kto miał odpowiednie środki. Rozmowa, choć bardzo miłą, nie mogła trwać wiecznie, bo nie można było zamęczać gości ciągłymi pytaniami, więc idąc za sugestią Hoshi, odłożyli pewne kwestie na inny czas. Główny Kisuke chyba nie zarejestrował głównego powodu, nadal częściej zaglądając przez okno aniżeli na twarz innych osób biorących udział w dyskusji. Był w pomieszczeniu jeszcze drugi Kisuke, który z racji końca obsługiwania innych, zakończył swój cel na koniec znikając w chmurce dymu. Dokładnie takiej samej jak gdy się pojawił. Wtedy coś tknęło tego Kisuke, który pozostał. Trybiki zaskoczyły przy nowej dawce wiedzy o zachowaniu Hoshi, którą wyłapał jego klon. Zapewne w spokojniejszej chwili na osobności zapyta ją o ten fakt oraz spróbuje zachęcić do podjęcia jakichś działań, uspokajając, że w razie jej nieobecności Kropla nie zawali się i Kisuke zrobi wszystko aby, przynajmniej w ramach swoich możliwości, spróbować przejąć jej obowiązki. Tymczasowo.

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Wiosna, Rok 394

---

Następnych kilka dni dla Hoshi zlało się w jeden koszmar. Potrafiła nad sobą zapanować i była, jak zawsze, bardzo przyjemna dla wszystkich - poznając Misaki i Sasame. Młode kobiety były bardzo przyjemne i Hoshi znajdowałaby sporo przyjemności w przebywaniu z nimi - w końcu do tej pory zwykle była tylko z Kisuke. Kilka kobiet wokół niej, które nie były okolicznymi gospodyniami lub dziećmi było bardzo przyjemne. Jednak nie potrafiła się z tego tak naprawdę cieszyć. Dotarła w końcu do plotek. I nie brzmiały one dobrze.

Po kilku dniach słuchania, wściubiania nosa w najróżniejsze kąty i bycia czterokrotnie nazwana "Cesarską Kurwą" (nigdy nie kryła się z tym, skąd pochodziła i trochę niezadowolonych osób było), dowiedziała się wszystkiego, czego musiała. Cesarz zwariował (nie był pierwszy, sama uważała, że Natsume też odbiło, ale wtedy była krawędziową nastolatką, sentyment jeszcze został) a klan Yuki zdradził Cesarstwo (to tych, co od kurwy ją wyzywali akurat to nie dotarło). Yuki Mikoto była na południu Sogen, a wieść niosła, że Cesarz mianował się Shirei-kanem klanu i przesiedla ludzi z klanu Yuki. Mikoto na pewno nie wzięła ze sobą wielu jej rodaków, a zwykli ludzie w ogóle nie byli pewnie brani pod uwagę. Dlatego ona, zdawało się, wystosowała prośbę o pomoc w ratowaniu klanu i przewiezienia go do niej, do Sogen.

Było to dla Hoshi trudne. Zmagała się kilka dni z myślami. Zapuściła niewielkie korzenie w Ryuzaku, a Kropla w końcu zaczęła przynosić korzyści dla lokalnej społeczności. Rośli w siłę. Jednak tam cierpieli jej rodacy. Ludzie, których kochała, ludzie, którzy byli bezbronni wobec przemocy. Tak, shinobi i kunoichi jej klanu na pewno sobie poradzą i pewnie bronią Fuyuhany - Yuki to był silny klan, chłodny, ale zawzięty - ale ludzie. Dzieci. Jej dzieci. Nikt nie powinien tracić domu. Nie na rzecz innych ludzi, a Hoshi spodziewała się, że to wszystko było po to, żeby na wyżyny wynieść klan Ranmanu. Kiedy pomyślała, że jej rodzinna posiadłość była przejęta przez obcych… nie, przez jej sąsiadów.

Bała się tego, co tam się działo. Bała się tego, że sąsiad sąsiada zaatakował.

Musiała coś zrobić.

Długo dyskutowała o tym z Kisuke. I on ją wsparł. Kropla się nie zawali (organizacja, budynek w każdej chwili jak najbardziej mógł), jeżeli na jakiś czas wyjedzie. Sasame i Misaki będą miały wprawkę w tym, co należy robić. Lepiej zrozumieją na czym to wszystko polega, jeżeli nie będą miały Hoshi. Na dobre mogło to wyjść wszystkim.

Nie porzuciła ich jednak od razu. Usiadła z Sasame i Misaki, opowiadając im o dokumentacji, którą prowadziła ("Zapisujcie co wydajecie, na co i komu oraz skąd są pieniądze"), o tym, skąd brała zlecenia ("Wyślijcie Kisuke-kuna, znają go tam") oraz dodatkowych rzeczach, które organizowała ("Trzy razy w tygodniu gotujemy obiad dla okolicznych ludzi, dwa razy w tygodniu dzieci przychodzą uczyć się czytać, pisać i rachować. Możecie ich też uczyć samoobrony."). Wyjaśniła, o co chodziło z materiałami, które przyniosła ("Dwie nastolatki chcą lepiej uczyć się szyć, a nie będą potrafiły robić pięknych, drogich strojów, jeżeli nie będą miały szansy poćwiczyć. Miałam dla siebie mieć te suknie, bo strasznie mi się podoba moda Ryuzaku, ale… kiedy przyjdą, proszę, niech zrobią je dla was, a potem je zapłacicie. Bądźcie wymagające, dziewczęta celują w perfekcję, ale też nie przesadźcie. Materiały są już wyczyszczone").

Potem przygotowała się do odejścia na jakiś czas.

- Mam kilka zleceń, które udało mi się wyciągnąć. Zajmą trochę czasu na pewno. Kisuke-kun, kupiec Ryouji Shinji nie zgadza się z polityką Ryuzaku i chce i tak handlować z Cesarstwem. Ma duże zasoby, wielu ludzi i shinobich na swoich usługach, więc chcą, żebyśmy się tym zajęli. Myślę, że będzie to dobre zadanie dla ciebie. Sasame-san, dużo płacą za ochronę kupca podążającego do Atsui i z powrotem. Będzie to długa, niebezpieczna wyprawa. Czy masz ochotę wziąć to zadanie? Misaki-chan, chciałabym abyś została tutaj i zarządzała Kroplą pod naszą nieobecność. Myślisz, że dasz sobie radę?

Po rozdaniu zadań i odpowiedzi na potencjalne pytania, sama była gotowa, żeby zrobić to, co zrobić należało.

[Sasame]

Następne kilka dni spędziłyśmy we czwórkę w Ryuzaku, (Ario zdążył już wyjść ze szpitala i ponownie wyruszyć w podróż. Podobno więcej go nie było w siedzibie niż był, a prace remontowe w dalszym ciągu czekały.) Przez ten czas mogłyśmy nieco lepiej zapoznać się ze sposobem funkcjonowania organizacji i wszelkich regularnie prowadzonych działalnościach charytatywnych dla okolicznej ludności, przy czym z chęcią pomagałam czarnowłosej. Zdziwiło mnie jednak to w jaki sposób część ludności zwracała się do kobiety. Nienawiść do osób pochodzących z cesarstwa dała się łatwo wyczuć i przypominało mi to mocno sposób w jaki ludzie często odnosili się do Juugo. Potrafiąc zrozumieć sytuację, starałam się wspierać Hoshi a także rzucałam chłodne spojrzenia każdemu kto obrzucał pogardliwym wzrokiem Yuki.

Po paru dniach również Hoshi poinformowała nas o misji, którą sama miała wykonać, więc przed wyruszeniem oddelegowała całej reszcie zadania, którymi mają się zająć podczas jej nieobecności. Mi przypadło zadanie, podczas którego miałam eskortować kupca do Atsui. Nie były mi to znane tereny, jednak skoro kupiec znał drogę, jedyne czym musiałam się martwić to ochranianie go przed bandytami czy innymi niebezpieczeństwami czyhającymi na drodze.

Kiedy nadszedł dzień w którym miało zacząć się moje zlecenie, szybko przygotowałam się do wyjścia, pożegnałam z Kisuke i Misaki, zebrałam swoje rzeczy i opuściłam siedzibę organizacji.

[z/t]

[Kisuke]

  Ukryty tekst

[Kisuke]

  Ukryty tekst

[Kisuke]

  Ukryty tekst

[Kisuke]

  Ukryty tekst

[Kisuke]

  Ukryty tekst

[Kisuke]

  Ukryty tekst

[Kisuke]

  Ukryty tekst

[Tanaka Misaki]

  Ukryty tekst

[Misae]

MISJA - C

Yuki Hoshi

1/…

---

Wiosna. Wszystko powoli budziło się do życia. Plotki o dramatycznych wydarzenia, które miały miejsce w Kotei zdążyły obiec już świat, a kolejne po nich pokłosie po dzień dzisiejszy wpływało na życie ludzi na kontynencie. Jeden dzień na zawsze zmienił bieg świata i choć mogło wydawać się, że powinno się świętować, ci co starsi wiedzieli, że to ułudne poczucie sukcesu. Gdzieś w środku każdy zastanawiał się jak będzie wyglądały nowe dzieje bez Hana i jego ludzi.
Nawet jeżeli nikt nie znał odpowiedzi na to, ani na inne pytania wiadomym było, że trzeba ruszyć dalej. Choćby czas miał się skończyć jeszcze dzisiaj, nikt nie wiedział, która z chwil miała być tą ostatnią. Dlatego właśnie tak ważne było aby nie stawać w miejscu. Aby dalej się rozwijać, aby chodzić na zakupy, do pracy. Aby dalej żyć.
Członkowie Klepsydry Kropli dobrze zdawali sobie z tego sprawę i nie stali w miejscu. Nie tylko powiększyli swoje szeregi o dwie niezwykłe i bardzo silne ognistowłose kunoichi, ale również ruszyli z wynajdowaniem nowych zleceń, treningami, odgrzybieniem. Dni układały się pięknie i dawały nadzieję na lepsze czasy, nawet jeżeli co chwilę dochodziły niepokojące sygnały z rodzinnych stron jednej z członkiń organizacji.
Po siedzibie Kropli rozniosło się pukanie. Nie było ono jakoś wyjątkowo głośne, zupełnie jakby osoba po drugiej stronie drzwi nie należała do najsilniejszych, jednakże było ono zdecydowane i nieustępliwe. Ktoś musiał mieć jakąś ważną sprawę i ani myślał ustąpić.

[Tanaka Misaki]

  Ukryty tekst

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Wiosna, Rok 394

---

Post MG

Hoshi, przygotowująca plan podróży, siedziała właśnie w swoim gabinecie. Wszyscy się rozeszli w swoje strony - Sasame na zadanie, które jej zleciła, Kisuke w znane tylko Kisuke zakamarki, gdzie trenował ciężko. Tak samo jak Misaki, też trenowała. Hoshi była dumna z ludzi, z którymi pracowała. Oczywiście, trochę im zazdrościła, że mogą to wszystko robić - trenować i wykonywać zadania. Ona zwykle siedziała nad papierami, ale cóż, taki już był jej los.

- Tamaki-chan, gdybyś nadal żyła, zagoniłabym cię do tego - powiedziała do siebie i zerknęła w bok, na niewielki ołtarzyk, który miała dla zmarłej przyjaciółki.

Nie miała jednak czasu dłużej nad tym rozmyślać, bo ktoś zapukał do drzwi. Westchnęła, bo miała jeszcze tyle do zrobienia przed potencjalną podróżą. Jednak nikogo innego w tamtej chwili nie było w siedzibie Kropli. A to łomotanie w drzwi było na tyle mocne, że groziło zawaleniem tej budy, w której mieszkali.

Jeszcze trochę, a pewnie będą mogli kupić ziemię pod miastem, a to sprzedać. Oddać za darmo. Zburzyć. Spalić. Zdezintegrować.

Ech, podobno Ario inżynierem był, jednak zamiast robić remont, znów wyruszył w drogę. Lub chorował. Hoshi miała problem, żeby nadążyć za rudym Ayatsuri.

Wstała od swojego stolika i ruszyła przez budynek, aby otworzyć drzwi. Przybrała swój naturalny, chłodny i uprzejmy uśmiech, którym powitała gościa.

- Witam w siedzibie Kropli. Jak mogę pomóc?