Tymczasowa Siedziba Kropli

[Tanaka Misaki]

  Ukryty tekst

[Misae]

MISJA - C

Yuki Hoshi

3/…

---

Hoshi dźwignęła się na równe nogi i ruszyła w kierunku drzwi, do których ktoś ciągle, niezmącenie próbował się dobić. Szczęśliwie brunetka nie zwlekała, już po chwili znalazła się na miejscu i była w stanie zobaczyć kto jest prowodyrem tego całego zamieszania.
Oto gdy tylko otworzyła drzwi dostrzegła nikogo innego jak Ukiyami Noriko. Była to starsza kobieta zamieszkująca Ryuzaku od wielu, wielu lat. Hoshi miała okazję poznać ją bo kobieta prowadziła duży sklep z importowanymi materiałami. Posiadała w swoim asortymencie zarówno budżetowe okazy, jak i te sprowadzane z całego świata. Była mądra, oczytana o radosnym temperamencie i inteligentnym poczuciu humoru. Pewnym było, że przeszła wiele w życiu, a jej dotknięta przez czas twarz była jedynie świadectwem wszystkich minionych wydarzeń, a mimo to. Mimo to potrafiła się uśmiechać, bardzo pogodnie, bardzo ciepło. Tym też zaskarbiała sobie sympatię wszystkich dookoła.
Teraz Noriko stała, opatulona płaszczem, który na pozór prosty, dla wprawnego oka a to Hoshi na pewno takie ono było; pewnym było, że wykonany był z drogich materiałów. Z zewnątrz pokryty był grubą wełną, po strukturze zapewne z kaszmiru lub nawet wikunii, od środka podszyte satyną by zwiększać komfort noszenia. Siwe włosy kobiety były schludnie upięte, a we włosy wsunięta była mieniąca się kolorami spinka która na samym końcu miała dekorację w kształcie kryształka lodu. Wyglądała bardzo schludnie, ale również z niezaprzeczalną klasą.
Noriko uśmiechnęła się szeroko, wyglądała jakby ogromny ciężar spadł jej z serca gdy tylko dostrzegła kto taki otworzył jej drzwi.
-Hoshi-san, bardzo miło mi cię widzieć! Nawet nie wiesz jak się cieszę, że akurat ciebie złapałam! - zaszczebiotała ogromnie uradowana, aż klasnęła w dłonie, po czym spoważniała, pochyliła się lekko w kierunku Hoshi by tylko ona słyszała -Czy jeszcze przyjmujecie zlecenia? Miałabym jedno, ale bardzo zależy mi na tym, abyś TY się nim zajęła. Jak mało kto zrozumiesz z czym się borykam i jak bardzo ważne jest to dla mnie… dla nas - wyjaśniła dosyć tajemniczo, widać było nie chciała wchodzić w szczegóły póki nie będzie pewna, że dziewczyna podejmie się zlecenia.

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Wiosna, Rok 394

---

Hoshi chętnie zobaczyła się z kobietą, bardzo dobrze ją znała, często współpracowała. Sama Hoshi miała słabość do ładnych rzeczy i bardzo często musiała się powstrzymywać, żeby kupować najróżniejszych rzeczy i nie zagracać Siedziby. (I tak już była zarobaczona i zagrzybiona). Tym razem młoda kobieta była trochę niepewna - przygotowywała się do podążania swoja własną ścieżką przez jakiś czas i domykała sprawy w Kropli. Dlatego - chociaż wpuściła kobietę do środka, wyglądała trochę niepewnie.

- Noriko-san, tak, dobrze widzieć cię w zdrowiu - powiedziała uprzejmie, trzymając wszystkie emocje na wodzy. - Co do zleceń, wszyscy są zajęci, powysyłałam ich do roboty, żeby nie siedzieli tutaj i nie martwili się, że niebo spadnie im na głowę. Co do mnie… jestem w trakcie przygotowywań do… pewniej sprawy i nie będzie mnie przez jakiś czas…

Hoshi niepewnie spojrzała na panią Noriko i westchnęła. Jednak obowiązek wobec klanu i obowiązek wobec Ryuzaku dla niej były tak samo ważne. A Noriko była blisko i Hoshi czuła się w dużym obowiązku wobec niej.

- W porządku, Noriko-san… szczególnie, jeżeli tylko ja jestem osobą, która może się tym zająć, a nie Kisuke-kun czy… mamy dwie nowe dziewczyny w Kropli, może one, jeżeli chodzi o to, żeby nie był to mężczyzna? - zaproponowała, ale ostatecznie wyraziła swoją chęć na to, żeby pomóc Noriko. Hoshi miała jednak miękkie serce.

[Misae]

MISJA - C

Yuki Hoshi

5/…

---

Noriko przyglądała się niezdecydowanej Hoshi. A do czego był jej Kisuke, czy te pozostałe dziewczyny. W jej wieku nie było czegoś takiego jak kobiece sprawy. Pokręciła głową. Nie tak. Nie tak to miało przebiegać.
-Hoshi-san… - odetchnęła zastanawiając się jak ubrać w słowa to co chce powiedzieć, w końcu jednak zdecydowała się wyłożyć kawę na ławę. Nie słyszała zbyt wielu odgłosów ludzi, wyglądało jakby były z Hoshi sam na sam.
-Potrzebuję cię, bo jesteś Yuki. Bo tylko ty jesteś w stanie zrozumieć jak bardzo rozdarte jest teraz moje serce. - zaczęła unosząc na nią swój smutny, zmęczony wzrok. Hoshi mogłaby przysiąc, że w tej jednej chwili kobieta stała się starsza o kilka jak nie kilkanaście ładnych lat, zupełnie jakby przestała się starać wyglądać kwitnąco i zdjęła maskę, którą zakładała by robić dobre wrażenie.
Nie zawsze nosiłam nazwisko Ukiyama. Przed ślubem mieszkałam na Hyou. Tam wychowywałam się i dorastałam jako członkini klanu Yuki. Miałam nawet zostać kunoichi! - uśmiechnęła się z nostalgią wspominając minione czasy -Los jednak płata nam figle i podsyła nam bratnie dusze w najmniej oczekiwanym momencie. Pewnego dnia na wyspach pojawił się Ashi, dopiero zaczynał handlować materiałami i starał się zdobyć jak najwięcej kontaktów na jak najszerszym terenie. Nawet nie uwierzysz jak piękne miał wtedy oczy! A jego uśmiech! - zaszczebiotała Noriko, niczym młodziutka nastolatka -Ale byliśmy w sobie zakochani! Potrafił on roztopić moje mroźne serce i sprawić, że zapragnęłam przyjechać z nim, aż tutaj. Osiedliłam się i pomagałam mu prowadzić rodzinny biznes. Przez te wszystkie lata obiecałam sobie, że wrócę i odwiedzę moich bliskich, jednak dni zmieniały się w miesiące, te w lata i obudziłam się mając dwójkę dzieci, wnuka i słysząc, że mój dom… - głos kobiety złamał się na chwilę, a ta zacisnęła ciężko powieki. Przycisnęła do serca zaciśniętą w pięść dłoń. Tak bardzo ją to bolało. To wszystko, tak bardzo bolało.
-Hoshi-san, nie jestem już dziewczyną, która mogłaby wziąć los w swoje ręce i walczyć o mój rodzinny dom. Śmierci się nie boję, lecz wiem, że na nic się zda moje samobójcze machanie szabelką. Chce wspomóc wygnanych Yuki’ch na kontynencie. Mam dużo oszczędności, po śmierci Ashi’ego również jego majątek, ale co ja z nimi zrobię? Do grobu ich nie zabiorę, a moi najbliżsi… tylko na wnuka mogę polegać w tych strasznych czasach. Wykupiłam dwa wozy jedzenia i towarów pierwszej potrzeby. Potrzebuję kogoś, kto będzie eskortował jeden z nich. Kogoś, kto rozumie ból naszej rodziny… - patrzyła jej głęboko w oczy, mówiła prosto z serca -…Hoshi-san, potrzebuję ciebie

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Wiosna, Rok 394

---

Hoshi była gotowa przygotować herbatę dla Noriko, ale jednak nie - były w trakcie rozmowy, a kobieta otworzyła przez Hoshi swoje serce. Młoda kobieta wpatrywała się w starszą z rosnącym zdumieniem, żeby cicho zapytać: "Nie powiedziała mi pa… ach, no tak, wojna…" i pokręciła głową, żeby dalej słuchać jej opowieści. W pewien sposób to, co przytrafiło się kobiecie, przytrafiło się też jej - tylko ona z Kisuke nie była związana romantycznie, tylko silną przyjaźnią (Hoshi cieszyła się z tego, że nic między nimi nie było, nie dałaby rady przemóc się wiedząc, co żyje w jego wnętrzu).

Lekko się roześmiała, kiedy dowiedziała się, co chce od niej pani Noriko. Zbliżyła się do niej i złapała za jej dłonie.

- Noriko-san, chciałam odmówić, ponieważ przygotowuję się, żeby tam wrócić… żeby jechać na Hyuo i pomóc ludziom… Myślę, że nie byłby to zły pomysł, gdybym zahaczyła o Sogen i sprawdziła, co się dzieje z Mikoto-dono. Czego potrzebują i jak najlepiej pomóc. Ale głównie mam zamiar dostać się na Hyuo.

Uśmiechnęła się lekko i podeszła o krok, żeby objąć kobietę. Rozumiała ją bardzo.

- Mój brat tam jest. Na wyspach. Ja zrezygnowałam z bycia w wojsku, ale on nadal służy. Poza nim mam tam przyjaciół. Pomogę. Zrobię, co w mojej mocy. Dostarczę wóz do Sogen, do Mikoto-dono. A potem popłynę. I nie przejmuj się, każdy następny wóz Kropla - Kisuke czy dziewczęta - również odeskortują. Wiedzą, jak bardzo potrzebujemy pomocy.

[Misae]

MISJA - C

Yuki Hoshi

7/…

---

Noriko otworzyła swoje serce i zdradziła ważne historie ze swojego życia młodej Yuki. Wyglądała nawet jakby choć częściowo ciężar, który spoczywał na jej ramionach na chwilę zelżał, a ona mogła choć troszkę odetchnąć, mając nadzieje na lepsze jutro. Czasy nie były pewne, a to co działo się nie napawało optymizmem, jednakże teraz miała to w nosie. Teraz jej serce rozpierała radość.
-Zesłały mi cię niebiosa Hoshi-san - powiedziała przez zaciśnięte od wzruszenia i wdzięczności gardło. Ścisnęła dłonie Hoshi uśmiechając się do niej.
Kobieta wyprostowała się lekko. Teraz musiała przejść do konkretów, Hoshi na pewno będzie chciała wiedzieć co nieco o samym transporcie oraz osobie, która będzie towarzyszyć ochraniając drugi powóz. Nie zamierzała zostawiać wszystkiego na jej głowie. Uśmiechnęła się pogodnie sięgając po przygotowaną herbatę. Upiła łyk, pozwalając aby gorący napar rozgrzał jej wnętrze przyjemnym ciepłem.
-Transport planowałam wysłać jutro z samego rana, tak abyś miała czas na spokojnie się przygotować. Wiem, że to będzie długa podróż, nie wahaj się zatrzymać w karczmie na sen i posiłek. Opłacę wasz pobyt, bylebyście bezpiecznie dotarli na miejsce. - zapewniła ją, aby Hoshi nawet nie próbowała ryzykować śpiąc gdzieś na polanie, czekając tylko na atak dzikich zwierząt albo rabusiów.
-Myślę, że mogłabym nawet podprowadzić wozy tutaj, abyś nie musiała pchać się przez całe miasto. I czy masz do mnie jakieś pytania?

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Wiosna, Rok 394

---

- Żadne niebiosa, Noriko-san. Sama do mnie przyszłaś i sama wszystko spowodowałaś - uśmiechnęła się młoda kobieta. - Wszystko dzięki tobie.

Po wszystkim przyszedł czas na herbatę i szczegóły. Hoshi usadziła kobietę w miejscu, gdzie zwykle przyjmowała gości, tym razem nie siadając po drugiej stronie, ale bliżej Noriko. Nadal nie mogła wyjść z podziwu, że przez cały ten czas nie zorientowała się, że Noriko była z jej klanu. Lata w Ryuzaku zatarły jej akcent, a i pewnie pewne wyuczone zachowania. Hoshi to rozumiała, sama przejmowała sporo od ludzi tutaj.

Kiedy dowiedziała się, że nie będzie sama ochraniać wozów… cóż, poczuła się lekko urażona. Oczywiście, wystudiowany spokój i uprzejmość były na jej twarzy cały czas, ale w dalszym ciągu brak wiary w umiejętności Hoshi był trochę niepokojący. Z drugiej strony, teraz to niemal ich nie pokazywała, zajmowała się zarządzaniem i czasami trochę polityką. Nic dziwnego, że nie było w nią wiary.

- Wasz. Jak rozumiem, będę miała towarzysza podróży, tak? Oczywiście, spokojnie poradzę sobie w pojedynkę, jeżeli zatrudniasz kogoś jeszcze. Ja nie wezmę za to ani ryo, więc masz jeszcze szanse trochę zaoszczędzić - wyjaśniła Hoshi poważnie. Nie chodziło jej o swoja lekko urażona dumę - troszczyła się o kobietę. - Oczywiście, żadna twoja decyzja mi nie przeszkadza. Jeżeli tak będzie wygodniej, możemy wyruszyć stąd. Jednak jeżeli twierdzisz, że mam pracować z kimś, chętnie dowiem się jakiś szczegółów.

[Kisuke]

W dzień pełno obowiązków przedzielały jedynie rozmowy ze sporą ilością ludzi, którzy akurat przychodzili w potrzebie. Bardzo dużo chwil spędził również z Misaki, która potwierdziła, że była bardzo ciekawą osobą z mnóstwem pomysłów oraz bardzo ambitnym podejściem do życia. Im obojgu, Kisuke i Misaki, bardzo zależało na poprawie własnych umiejętności oraz potrzebie wykazania się, więc chętnie dzielili się ze sobą swoimi przemyśleniami. Kisuke pokazywał młodszej koleżance tego co zdążyła nauczyć go Hoshi, w trakcie administrowania i zarządzania Kroplą. Równocześnie Aburame był równie skupiony na własnych treningach w samotności. Opuszczał on wtedy siedzibę, pozostawiając ją w rękach pozostałych osób. Zazwyczaj znikał on wieczorami i powracał dopiero późno w nocy, czasami śpiąc aż do południa, a czasami już od wschodu słońca zajmując się przydzielonymi mu obowiązkami.

I takim właśnie obowiązkiem była sprawa kupca. Trzeba było się do tego zadania odpowiednio przygotować, więc w swoim pokoju sprawdził swój sprzęt oraz zwoje, odpowiednio pakując je do toreb, albo zakładając na plecy w przypadku jednego ze swoich dużych zwojów. W międzyczasie zostawiając też inny w skrytce pod łóżkiem. Przygotował też swoją zbroję, czyszcząc ją z zalegającego brudu w trudniej dostępnych miejscach i zakamarkach. Posprawdzał mechanizm wyrzutni, schowki i opaski, a dopiero gdy był gotowy, jeszcze przed wschodem słońca wyruszył. Oczywiście zostawiając stosowną wiadomość dla pozostałych z informacją gdzie znika, w razie gdyby misja przeciągnęła się, bądź zakończyła podróżą w nieoczekiwane miejsca.

[z/t]

[Uchiha Hiromi]

~ 1/... ~

~ Jūgo Misaki ~

~ Wyprawa rangi B ~

~ Misaki Sama W Domu ~

Kropla.

Kropla.

Kropla.

Kropla.

Gdyby nie to, że Misaki miała bardzo dobry refleks, była sprawną kunoichi i spodziewała się niespodziewanego - sufit zwaliłby się jej na głowę. Niestety, zawalił się tylko na papiery, które Hoshi mówiła, żeby uzupełniła, jak będzie miała określone informacje. Oczywiście, wszystko przebiło się przez dwa piętra najpierw - przez stryszek z pokojem Hoshi, potem przez pokój Ario i do gabinetu Hoshi (chwilowo gabinetu Misaki).

Nie trzeba było mówić, że ta wiosna była dość deszczowa w Ryuzaku.

Misaki miała swoje obowiązki - upilnować, żeby jutrzejszy obiad był wydany, miały przyjść dzieci na lekcję czytania i nastolatki, które praktykowały na krawcowe. Miały uszyć suknię dal Misaki. Do tego uzupełnianie papierów i przyjmowanie ludzi, którzy mogli zawitać. Oczywiście, miała również wiele innych obowiązków.

Młoda Kunoichi mogła się poczuć zostawiona przez Hoshi z ręką w nocniku. Nocniku, który właśnie się zawalił i mieli małą powódź. W gabinecie. Gdzie były wszystkie dokumenty i zwoje. I trochę ciężko było powiedzieć, co powiedziałaby Hoshi po powrocie. Zawsze na twarzy miała ten uprzejmy uśmiech. Uprzejmy uśmiech osoby, której się nie zawodzi. Misaki mogła sobie wyobrazić słowa kobiety: "Misaki-chan, nie jestem zła, po prostu mi przykro". Ponadto był jeszcze Kisuke-kun, który był równie uprzejmy, ale lekkie bzyczenie z jego strony wydawało się raczej niepokojące. No i Sasame - poszła na misję i powierzyła Misaki ich honor.

Misaki miała przejebane.

[Misae]

MISJA - C

Yuki Hoshi

9/…

---

Słysząc jakiś nonsens o wolontariacie Noriko zaczęła kręcić nosem, jakby poczuła jakiś okropnie przykry zapach.
-Hoshi-san, oczywiście, że ci zapłacę. Robicie bardzo dużo dobrego i w ten sposób chcę również wspomóc wasze działania. Poza tym moja droga. Za pracę się płaci, więc nie przyjmuję odmowy. - dodała stanowczo. Znała dobrze wartość pieniądza i wiedziała, że nikt energią kosmosu i jedną wisienką nie żyje. Jeżeli pieniądze miałyby nie trafić nawet do kieszeni Hoshi, to niech chociaż wesprze Krople. Mają robić dobrze rzeczy, w świecie tak popsutym przez niego.
-Nie chcę zrzucać wszystkiego na twoją głowę, będę się czuła pewniej jak będę wiedziała, że ktoś ci będzie towarzyszyć. Samotna droga może być uciążliwa, chociażby w momencie gdy będziesz chciała się zdrzemnąć i wypocząć. Poza tym po ludzku, dobrze jest mieć kogoś do kogo usta otworzysz - mówiąc ostatnie zdanie uśmiechnęła się lekko rozbawiona. Jej kontaktów z ludźmi nie brakowało, zajmując się handlem trzeba było być bardzo społeczną personą, która ma dobre gadane i do tego umie łatwo nawiązać kontakty. Przez te lata nauczyła się, że towarzystwo jest potrzebne każdemu. Chociażby po to, aby w chwili słabości był ktoś kto będzie obiektywnie podawał spostrzeżenia, które na pozór mogłyby nie wydawać się oczywiste.
-Pomagać ci będzie mój wnuk. Tomomori. Jesteście w podobnym wieku. Trochę z niego włóczęga i często zdaje się być roztrzepany albo rozkojarzony, ale można na nim polegać. Jest moją najbliższą rodziną. - opisała jegomościa z lekkim rozbawieniem w głosie. Po lekko skrzących się oczach widać było, że bardzo jej zależy na wnuku i kocha go ponad wszystko mimo wad, które posiada. Nikt nie był idealny, a wolała ostrzec Hoshi zawczasu na co powinna uważać.

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Wiosna, Rok 394

---

Hoshi zwykle spędzała mnóstwo czasu w samotności - czy to w domu w Fuyuhanie czy tutaj, w Kropli, ale zrozumiała sentyment kobiety i nie chciała w jakikolwiek sposób przekazywać, że nie szanuje tej potrzeby. Mogłoby być nawet miło podróżować z kimś. Dlatego Hoshi tylko skinęła głową. Nie odmówiła też zapłaty, oczywiście.

- Hmm… rozumiem. Tomomori-san… czy odziedziczył po tobie zdolności klanu Yuki? Czy tak, jak pani mąż, urodził się bez zdolności mieszania chakry? A może miesza chakrę, ale nie ma zdolności klanu? Byłoby dobrze, żeby się dowiedzieć trochę szczegółów na jego temat. Nie przeszkadza mi to, że jest roztrzepany albo rozkojarzony, ja jestem zawsze skupiona i poukłada. I bardzo dobrze radzę sobie z dziećmi - wyjaśniła Hoshi, wiedząc, że Noriko-san zauważy, że metaforycznie wbija senbona, żeby pokazać, że uważa, że mężczyzna powinien być skupiony. - Proszę się nie przejmować, zaopiekuję się nim. Byłam w wojsku Cesarskim kilka lat.

[Misae]

MISJA - C

Yuki Hoshi

11/…

---

Noriko całkowicie zgadzała się ze swoją rozmówczynią. Zdanie o swoim wnuku miała mieszane, ale wiedziała jedno - to był dobry człowiek o dobrym sercu. To były jedne z najważniejszych cech w tym złym świecie.
-Nie ukrywajmy, mężczyźni rozwijają się do trzeciego roku życia, potem już tylko rosną… no a potem się kurczą - dodała ostatnie śmiejąc się perliście. Trudno było powiedzieć o jakie kurczenie się jej chodziło, ale można się było tylko domyślać, że o garbienie i malenie, bo przecież inaczej damą żartować nie wypadalo.
-Jest ninja, spokojnie, aż takiej kłody bym ci pod nogi nie podrzucała, Hoshi-san. - upiła łyka herbaty. Dawno nie miala okazji na taką rozmowę, nie w interesach. Po prostu. Z kobietą o sprawach, które tylko kobieta zrozumie. Nie umiała tego ukryć, ale od kiedy straciła ukochanego jej życie stało się wyjątkowo samotne. Wraz z nim odeszła ważna część niej.
-Dziękuję moja droga, zostawiam go w twoich odpowiedzialnych rękach - powiedziała lekko kłaniając głowę w geście wdzięczności. Wiedziała, że wraz z nią Tomomori nie zginie.
Rozmowa przebiegala miło, a po niej kunoichi miała całe popołudnie aby na spokojnie się przygotować - zrobić ostatnie zakupy, spakować zwoje, ubrania i wszystkie potrzebne rzeczy. Dobrze było nie być wyrywanym z marszu na zadanie bez możliwości sensownego zebrania odpowiedniego sprzętu. Potem mogło czegoś zabraknąć.
W końcu nastał ranek. Hoshi spokojnie mogła zjeść śniadanie, jeżeli takie było jej życzenie, odświeżyć się przed drogą i zastanowić się co jeszcze ze sobą zabrać aby miło spędzić czas. I gdy tak sielsko szykowała się ze swoimi rzeczami, do jej uszu dotarło kilka odgłosów. Najpierw powozów, które ustawiły się zaraz przy wejściu do kwatery Kropli oraz rozrywające ciszę…
-To są chyba jakieś żarty! - krzyk należał bez wątpliwości do Noriko, którą nazwać wzburzoną było jak określić płonącą pożogę malutkim żarem świecy.
-Spokojnie Noriko-san… - odpowiedział drugi, męski głos, dużo łagodniejszy, może nawet lekko uspokajający, ale przez drzwi trudno było powiedzieć co tam się dokładnie działo.

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Wiosna, Rok 394

---

Hoshi chętnie spędziła trochę czasu z Noriko, chociaż nie dało się ukryć, że Hoshi ma rękę bardziej do dzieci, niż do staruszek. Nie wiedzieć czemu, jakby miała wybrać, to Kisuke zajmował by się starszą populacją i rozmowami z nimi. Jednak dobrze sobie poradziła i z kobietą była nawiązana większa więź a Kropla i ludzie z nią związani mogli liczyć na nią.

Wieczorem przygotowała jeszcze raz odprawę dla młodej Misaki, zostawiając wszystko w jej rękach (serce się jej krajało, kiedy widziała ten strach w oczach młodej Jugo). Jednak uznała, że nie ma nic do zepsucia. Co złego mogło się stać? (zapraszam do misji "Misaki sama w domu").

Jako że Hoshi zaplanowała dłuższą podróż, łącznie z próbą przedostania się na statek na Hyou, spakowała się skrzętnie. Wydobyła z kufra futra, rękawice i cieple buty, wszystko zapakowała do zwoju. Poza tym kilka ubrań na zmianę - takich na kontynent i takich na morze.

Rano sprawdziła jeszcze obejście, ubrała się - wygodna suknia podróżna, nie krępująca ruchów, wysokie buty - bardzo lekka, ale Hoshi była odporna na zimno (według niej w Ryuzaku była jakaś popierdółka, nie zima), pożegnała się z Misaki i pożegnała się ze swoimi pięknymi materiałami na suknie - ale kiedyś jeszcze będzie je mieć.

Nakładała właśnie czernidło na rzęsy, kiedy usłyszała zamieszanie na zewnątrz. Szybko skończyła makijaż, spięła włosy szpilką i wyszła na zewnątrz, czując na ciele chłód wczesnego, wiosennego poranka. W końcu jakaś normalna pogoda.

Hoshi oczywiście się rozejrzała i natychmiast się przywitała z zapytaniem "co się tutaj dzieje?"

[Misae]

MISJA - C

Yuki Hoshi

13/…

---

Obraz, który ujrzała Hoshi gdy tylko opuściła siedzibę Kropli był charakterystyczny. Oto przed nią stały dwa wozy mocno wyładowane różnej maści dobrami, wszystkie przykryte materiałem aby nie zwracać uwagi gapiów na ich zawartość. Każde z nich zaprzęgnięte w dwa konie. Ta część wydawała się być wyjątkowo dobrze zorganizowana. Była tam jeszcze dwójka mężczyzn, która odpowiadała za dostarczenie wozów, ale widząc co się dzieje dookoła bardzo szybko się zmyli, aby przypadkiem nie dostać na trzeciego.
A kogo się tak bardzo bali? Pani Noriko, która stała naprzeciw młodzieńcowi, który wystawiał przed siebie dłonie w uspokajającym geście. Był to wysoki brunet o długich włosach spiętych w wysoki kucyk i luźno puszczoną grzywkę zaczesaną na prawą strone. Ubrany był w czarną szatę ze złotym ornamentem w kształcie smoka. Na zewnątrz miał jeszcze dodatkową jedwabną szatę o podobnych zdobieniach. Wszystko przepasane czarnymi skórzanymi pasami o złotych okuciach. Na rękach miał rękawiczki bez palców sięgające wgłąb rękawów. Miał przystojną, łagodną twarz, a jego czarne oczy opatulone wachlarzem rzęs obserwowały w tej chwili straszą kobietę z lekkim przerażeniem.
Noriko kipiała niczym wulkan.
-Jak mam być spokojna, kiedy ten łapserdak się wykpił! I nawet nie próbuj go tłumaczyć! Liczyłam na niego! - Noriko była wściekła i na wymachiwała trzymanym w ręce parasolem tak, że każdy kto był blisko mógł niechcący został jego ofiarą.
-Ja wiem… jak tylko go spotkam to… - cofnął się w mgnieniu oka unikając ciosu, który o ile nie skierowany na niego niebezpiecznie się doń zbliżył.
-Jak ja go spotkam to mu wszystkie kości porachuję! Co do jednej! Kaien, dziecko moje słowo ci daję, że porachuję co do jednej! - aż trudno było uwierzyć, że miała tyle sił w zdawać by się mogło w tak starym ciele.
-Noriko-san, proszę, tutaj jakaś panienka się nam przygląda. Wydaje się być zaniepokojona hałasami pod swoim oknem… - starał się ze wszystkich sił i sensownych argumentów przekonać kobietę aby spuściła z tonu. Dopiero gdy dotarło do niej co powiedział opuściła parasol i obróciła się dostrzegając stojącą zaraz obok Hoshi. Aż podskoczyła.
-Hoshi-san! Do trzeciego roku życia! Ani dnia więcej! Ani dnia więcej się nie rozwijają! - liczyła, że ta zrozumie jak wielki zawód odczuwała teraz Noriko -Tomomori się wykpił! Na „ważne zadanie” poszedł! Raz go babcia o coś prosi! Jak dorwę w swoje ręce to ukatrupię. I co ja teraz zrobię! Nie wyślę cię samej, a towary się zmarnują jeżeli nie dojadą w najbliższym czasie. Nie mogą czekać na jego powrót… no wszystko zniszczył… - z furii przeszła do głębokiego żalu.
-Zajmę jego miejsce Noriko-san, pomogę dostarczyć towary… - Kaien ze wszystkich sił chciał załagodzić sytuację. Wyszukał nawet wzrokiem Hoshi patrząc na nią błagalnie. Jeżeli ktoś miał przekonać kobietę i ocalić tą wyprawę była to tylko ona. Uśmiechnął się do niej rozbrajająco, jakby za chwilę miał wywiesić białą flagę ogłaszając kapitulację.

Kaien
Noriko

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Wiosna, Rok 394

---

Widok, jaki zastała Hoshi był co najmniej interesujący. Nie spodziewała się, że będą problemy i krzyki od samego rana. Może trochę zamieszania, ale poza tym - nie sądziła, że trafi na problem już na samym początku wyprawy.

Wnuk Noriko miał najwyraźniej inne zoobowiązania. Hoshi to rozumiała. Jeżeli był shinobi, to komuś musiał służyć i wątpliwym było, żeby służył akurat swojej babci. Co nic nie zmieniło w oczach kobiety, oczywiście. Takie niuanse w emocjach łatwo mogły gdzieś zaginąć.

Trochę zdziwiło ją, kiedy mężczyzna, który próbował ratować sytuację i uspokoić panią Noriko, nazwał Hoshi "panienką". Hoshi była pod trzydziestkę. Owszem, dobrze zakonserwowaną i nadal wyglądającą bardzo młodo, jednak nie aż tak młodo, żeby była łatwo określana "panienką". Z całą stanowczością powinna już być zamężna i mieć stadko dzieci (cóż, trochę miała - Kisuke, Ario, Sasame i Misaki, ale to była inna sprawa). Dlatego pierwszym spojrzeniem, jakie uraczyła przystojnego mężczyznę było uniesienie brwi, a następnie lekkie przekrzywienie głowy, wpatrując się w niego z zainteresowaniem.

- Rozumiem, Noriko-san. Jestem pewna, że twój wnuk miał bardzo ważne zadanie do wykonania - powiedziała łagodnie Hoshi, łapiąc staruszkę za dłonie, żeby ta nieco się uspokoiła i przestała wymachiwać parasolką. - Nie przeszkadza mi to, jak powiedziałam wcześniej, poradzę sobie. Chodzi w końcu o naszych krewniaków. Twój wnuk pewnie wykonuje zadanie dla miasta kupieckiego, w końcu jest stąd. Trudno zrozumieć mu, jak waży jest lud i lód, którego nie zna. Ja jednak rozumiem. I obiecuję, że zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby dostarczyć twoją pomoc ludziom z naszego klanu, którzy jej potrzebują.

Kiedy już udało jej się uspokoić Noriko, spojrzała na mężczyznę i uśmiechnęła się do niego.

- Dziękuje bardzo za chęć pomocy - powiedziała do niego. - Zapewniam, że jestem w stanie pana ochronić po drodze.