Tymczasowa Siedziba Kropli

[Tamaki Hyūga]

Dawna, lokalna karczma. Nawet za swoich najlepszych czasów daleko jej było do rozpoznawalnej, czy też dobrej. Największym mankamentem było to, że budynek mieścił się w jednej z najstarszych części Ryuzaku, wymagał sporego remontu, a do tego niezbyt dużo ludzi odwiedzało tą część miasta. Z czasem interes szedł coraz gorzej, a właściciel w pewnym momencie całkiem zniknął. W okolicy krążyły plotki o niecnych interesach i porachunkach z bandziorami. Budynek przeszedł więc w ręce władz miasta. Niestety podobnie jak poprzednicy, tak i nowe władze niezbyt widziały szanse na rewitalizację tych terenów, dlatego przez wiele lat budynek nadal był opustoszały. Oczywiście oznaczało to pogłębianie ruiny, w której znalazło się to miejsce.

Tak było jednak do czasu, aż znalazła się grupka która postanowiła odmienić to miejsce oraz wykorzystać je, aby nieść pomoc innym. Czekało ich sporo pracy, ale z czasem miejsce znowu zaczęło nadawać się do użycia. Dach w kilku miejscach czasami przeciekał, nie wszystkie okiennice się otwierały albo potrafił wylecieć z zawiasów, gdy za mocno się nimi szarpnęło. Odnowiony jednak został wewnętrzny plac. We wschodnim skrzydle znajdowała się duża sala, dawniej używana jako główna część karczmy. Teraz także wstawione zostały tam stoły. W północnym skrzydle znajdują się pomieszczenia, które pełnią rolę magazynów, zaś na piętrze znajdują się małe pokoje, gdzie przenocować mogą członkowie Kropli.

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Jesień, Rok 392

---

Ryuzaku no Taki było ciekawym miejscem. Przybyła tutaj rok temu i nadal nie mogła się nadziwić temu, jak bardzo ten kraj i to miasto różniło się of Fuyuhany na Hyou.

Przede wszystkim, już w momencie, kiedy na statku zbliżali się do brzegu, nawet jesienią, Hoshi poczuła ciepły wiatr na swojej twarzy. Dość szybko pozbyła się swoich futer, ciężkich butów i sweterka, rozluźniając swoje włosy i pozwalając przyjemnemu ciepłu ją owiewać. Gdyby nie to, że była wśród ludzi, pozbyłaby się również swojej ciepłej bielizny, ale nie chciała wzbudzać zamieszania. I tak narażała się na pełne zdziwienia i rozbawienia spojrzenia Kisuke, który nadal był owinięty w swoje ciepłe ubrania. Był z cieplejszych okolic, więc jesień na morzu była dla niego nadal chłodna.

Kolejnym zaskoczeniem, kiedy już wyszła na ląd, było życie. Pełno różnorakiego życia obecnego wszędzie. Kiedy po zadomowieniu się, Kisuke zabrał ją poza miastko, nie mogła uwierzyć, że świat mógł tak wyglądać. Może gdyby kiedykolwiek odwiedzała Kantai, to mogłaby się tego spodziewać, może gdyby bardziej skupiała się na tym, co czytała i pozwalała swojej wyobraźni dryfować. A może nie. Ciężko byłoby to sobie wyobrazić to, czego była świadkiem. Po trawie chodziło się cudownie, kiedy chodziła boso, a szelest liści i piękno kwiatów były urzekające.

Śmiała się do Kisuke, że zachowuje się jak mała dziewczynka.

Jedynym minusem, jakie widziała było robactwo - widok wyjątkowo rzadki na Hyuo. Było irytujące - gryzło, wszędzie właziło, brzęczało czy miało zbyt wiele nóg, było jakieś włochate lub latające wokół nieczystości, które były na ulicach Ryuzaku (sławetna kanalizacja jeszcze nie była montowana tutaj).

Prosiła Kisuke wielokrotnie, żeby coś z tymi owadami zrobił. Bezskutecznie. Jeszcze ośmielił się twierdzić, że pająki to już nie jego jurysdykcja, bo zajmuje się samymi owadami, a pająki do owadów nie należały. Hoshi ośmieliła się wątpić.

Samo Ryuzaku zasłużyło na swoja nazwę Stolicy Świata. Miasto było wielkie i na swój sposób piękne. Wysokie budynki, bogate dzielnice, ulice wyłożone kładkami, żeby w razie deszczu przejść po nich sucha stopą. Mnóstwo najróżniejszych sklepów, ogromny targ z towarami z całego świata, teatr, domy uciech, domy hazardu, szkoły. Przepych, bogactwo.

Niestety, dość szybko odkryła, że tylko część miasta taka była, bo w większości było ubóstwo i bród. Dlatego Hoshi zrozumiała, dlaczego od Stolicy Świata należało zacząć ten świat naprawiać.

Zaczęło się powoli i ciężko. Po kilku dniach wspólnego przebywania ze sobą w Ryuzaku, Kisuke zostawił ją samą, aby zajęła się układaniem wszystkiego. No i ułożyła całkiem sporo, nawet jeżeli musiała spać w małym, brudnym hoteliku na samym początku, nad miejscem, gdzie panowie szukali pociechy w kobiecych ramionach (chociaż nie burdelu). Odkładała pieniądze, żeby móc kupić siedzibę Kropli i zacząć działać oficjalnie. Próbowała działać z hoteliku, ale nie było to komfortowe rozwiązanie. Szczęśliwie, jako kunoichi łatwo zaciągnęła się jako najemniczka jeden z gildii kupieckich i pokrywała na skrzypeczkach wieczorami. Zajęło to kilka miesięcy, ale końcu - z pieniędzmi przysłanymi od Kisuke i Ario - udało sie wykupić niewielki budynek. Natychmiast sie też tam przeniosła i zaczęła załatwiać wszystko, co było potrzebne, żeby Kropla była znana.

Zaczęło się od biurokracji i wchodzenia w tyłek tym, którym w tyłek wchodzić było trzeba. Nie była to szczególnie rozwinięta cecha Hoshi. Nie tak załatwiało się sprawy na Hyuo. Tutaj ona, nawet jeżeli w Fuyuhanie była delikatna i uprzejma, tutaj kiedy się wypowiadała - brzmiała twardo i zimno. Jej akcent był łatwo wyczuwalny, co przynajmniej na początku nie przyciągało do niej ludzi. Ludzie z Ryuzaku niezbyt lubili Cesarstwo po ich nagłym ataku na Sogen, byle tylko oderwać sobie kawałek ziem. A Ryuzaku się to nie podobało. Niekoniecznie podobało się to samej Hoshi, ale nie zabierała głosu na ten temat. Mówiła kupcom i magnatom, że ona się polityką nie interesuje i była tam z zupełnie innych powodów. Co, samo w sobie było wybraniem stanowiska politycznego, ale wiele osób się na to złapało, a ci, którzy się nie złapali - wiedzieli, że z kunoichi z Yuki mogą mieć interes.

Z czasem Hoshi zdobyła kilka kontaktów, dostała kilka zleceń od tych samych ludzi. Starannie je dobierała - tak jak na Hyuo wykonywała wszelkie polecenia liderki i administracji, jak dobry żołnierz, tak tutaj wybierała ostrożnie. Nie brała niczego, co miałoby skrzywdzić zwykłych ludzi, bardziej patrząc na pomoc im. Osoby, z którymi współpracowała również były dobrane tak, że byli to zamożni ludzie, ale w sercu raczej dobrzy, też starający się uczynić świat trochę lepszym lub po prostu podchodzili do świata neutralnie. Chciwych ludzi, którzy nie cofali się przed niczym, aby swój cel osiągnąć, starała się omijać.

Udało jej się zorganizować kilka zbiórek żywności, która była rozdana najbiedniejszym w mieście, zaczęła też uczyć okoliczne dzieci pisania, czytania i rachunków, jeżeli ich rodzice się na to zgodzili. Tęskniła za swoją gromadką z Fuyuhany, ale tam dzieciaki były odesłanie, żeby się pod nogami nie kręciły, a tutaj rodzice, których było nie stać na szkoły byli wdzięczni i mówili, żeby dzieciaki się uczyły i może doszły do czegoś w przyszłości.

Oczywiście, wszystko zajmowało mnóstwo czasu, dlatego budowa renomy i reputacji zajmowała tak długo. Tym bardziej, że miała zajmować, a ona była sama, czasem z pomocą lokalnych ludzi. Okazjonalnie z listem od Kisuke czy Ario i funduszami, które przesyłali i za które była bardzo wdzięczna. Wszystko wkładała w Kroplę, trochę żałując, że nie ma tego więcej. Szczególnie, że chciała trochę pieniędzy wydać na stroje. Moda Ryuzaku była absolutnie cudowna.

I tak spędziła rok, może trochę więcej. I było dobrze.

Jesienią w roku 392, w godzinach popołudniowych siedziała przed (dumnie nazwanym) swoim biurkiem i robiła sobie notatki z ostatniego zadania, który wykonywała ostatnio. Było całkiem przyjemnie, bo nuciła sobie pod nosem. Była sama, nie musiała się niczym przejmować. Nawet tym, że dłoń i nos wybrudziła sobie atramentem do pędzelka.

[Ario]

Ario znał położenie karczmy dzięki ostatnim wymianom listów z Kisuke i Hoshi. Jego podróż trwała dość długo, a po drodze zdążył porobić jeszcze kilka rzeczy i zwiedzić kilka miejsc. Lubił Ryuzaku z wielu powodów. Po pierwsze było duże. Dużo większe niż lepianka na pustyni, dużo większe niż sama osada Ayatsuri. Chłopak początkowo był trochę stłamszony przepychem, który aż bił z tego miejsca, ale z biegiem czasu po prostu zdążył do tego przywyknąć.

Po wejściu, zawsze kupował sobie okoliczne przysmaki. Chociaż świat nie był aż tak duży, to jednak zróżnicowanie potraw było zdecydowanie szerokie. Gama dań, która witała młodego Sentokiego od samego początku sprawiała, że nie mógł się nie pokusić na kupno jakichś rogalików, a gdy tylko przeszedł dalej, trzymając i zajadając słodkości z paczki, znowu zatrzymał się przy straganie i kupił coś nowego. Odpuścił dopiero wtedy, gdy był pełny i zrobiło mu się przez chwilę nie dobrze.

Dalej zachwycały go ponownie kramy z materiałami, które wystawione były przez okolicznych handlarzy. Ario odniósł wrażenie, że ceny są tutaj przesadzone, a jakoś przedmiotów jest porównywalna jak wszędzie. Nie było to jednak tak, jak na pustyni. Tutaj każdy zabiegał o klienta i ludzie byli zdecydowanie bardziej otwarci. No, do momentu, jak Ario wszedł w dyskusję ze sklepikarze, gdzie ze stoickim spokojem i brakiem większych emocji na twarzy wyjaśniał, że to co oferuje nie jest w cale najlepsze na świecie, a wręcz raczej przyoszdzędził i sprzedawane przez niego narzędzia raczej szybko się rozpadną. Ludzie zaczęli więc odchodzić od niego, a on sam pogonił Kunisaku miotłą, krzycząc, że ma się tu więcej nie pokazywać.

Kilka ludzi patrzyło na jego płaszcz, gdzie znak Kropli opadał spokojnie na plecak, który zdecydowanie mógł przykuwać uwagę. Salamandra na jego barku siedziała nieruchomo, jakby obserwowała wszystko spode łba, okazjonalnie odwracając łeb, gdy jakieś dziecko zapatrzyło się w jego kierunku. Tak idąc dotarł do celu, którym miała być siedziba kropli. Tymczasowa siedziba.

Sam nie poznał jeszcze Hoshi, ale skoro Kisuke twierdził, że się nadaje, to pewnie się nadaje. Wymienił z nią zaledwie kilka listów, ale to nadal nie było to, co poznanie się na żywo. Stąd gdy zobaczył flagę kropli powiewającą w miejscu, gdzie miał się stawić, stanął jak wryty i zaczął się jej przyglądać. Stał tak dobre 30 sekund, nim spojrzał przed siebie i ruszył do środka. Przekraczając próg karczmy stanął w drzwiach i złapał za klamkę. Skrzypienie zawiasów obudziłoby nawet umarłego, lecz sam Ayatsuri tego nie skomentował w żaden sposób. Analogicznie, nie szukał Hoshi, tylko zaczął oglądać sam budynek. Przechodził od stołu do stołu, kucając i zaglądając w każdy zakamarek, a nawet wsadzając palca do dziury, jakby sprawdzał, jak głęboki jest ubytek. Niczym architektoniczny dentysta, Ario wiedział, że sytuacja byłaby średnia, gdyby włożyc tu mnóstwo pracy, a na ten moment...było jak było.

Dopiero po dłuższego chwili odnalazł pokój, z którego dochodziły dźwięki pisania. Pomarańczowo włosy chłopak stanął w progu, prezentując swój niski wzrost, duży plecak, małe zwierzątko na barku i pierdyliard zwojów i opasek, którymi był przewiązany. Gdyby ktoś go zobaczył pierwszy raz, mógłby go pomylić z jakimś kupcem, względnie mocno odklejonym poborcą podatkowym. Jednakże wszyscy, którzy na placu boju podchodzili do niego w ten sposób, albo kończyli bez rąk, albo już nie żyli. Trudno było brać go na poważnie, widząc go pierwszy raz. Nie budził ani szacunku, ani grozy. Łącząc to ze swoim wyrazem twarzy i jakby nieobecnym wzrokiem, dodawało to tylko śmieszności sytuacji.
- Cześć, jestem Ario. - powiedział widząc Hoshi. - Słabo to wygląda. - powiedział bez ogródek.

Nie wiedział, ile Kisuke zdążył opowiedzieć o chłopaku, tak samo sam nie znał Hoshi. Nie mniej, będą musieli się jakoś dotrzeć, skoro mają razem współpracować.
- Gdzie mogę się rozpakować?

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Zima, Rok 392

---

- A ja nie - odpowiedziała mu, kiedy się przedstawił i niemal natychmiast zirytowała. Pracowała bardzo ciężko na to, żeby wszystko szło tak, jak sobie zaplanowała i w czasie, kiedy on i Kisuke byli daleko, na odwalała tutaj najgorszą robotę. - Witaj Ario - dodała, puszczając kunai, który złapała pod biurkiem, kiedy usłyszała, że ktoś sie jej kręci po budynku.

Oczywiście, nie mogła mieć pewności, że to istotnie ten Ario, którego podziwiała i o którym opowiadała i Tamaki i Kisuke. Na pewno nie tak sobie go wyobrażała - na pewno nie spodziewała się, że słynny Ario ją zirytuje od samego początku.

- Nazywam się Yuki Hoshi. Witaj w Kropli. Na razie jeszcze się urządzam tutaj i jest jeszcze sporo rzeczy do przygotowania, ale nie jest najgorzej. Teraz, kiedy tu jesteś, na pewno pójdzie dwa razy szybciej.

Była uprzejma, nawet jeżeli jej duma była troszeczkę urażona. Jej ton głosu wydawał się jednak dość szorstki, twardy. Jeżeli Ario spotkał kiedyś kogoś z Cesarstwa, mógł poznać charakterystyczny akcent Hyuo, niepasujący do delikatnej urody kobiety. A była urodziwa, chociaż nie było w niej niczego szczególnego - ten typ urody pojawiał się na całym kontynencie i chyba był najbardziej dla niego typowym.

- Przygotowałam pokój dla ciebie i Kisuke-kuna, jest na piętrze. - Wstała. - Zaprowadzę cię tam. Potem możemy iść coś zjeść czy do łaźni, jeżeli potrzebujesz odświeżenia się. Zapewne masz do mnie dużo pytań. Ja do ciebie również.

[Ario]

Ario stojąc w drzwiach rozejrzał się jeszcze po pokoju, po czym skoncentrował się na samej Hoshi. Podszedł bezceremonialnie do biurka, po czym zerknął na to co ona tam robi. Nie komentował tego w żaden sposób, jednak przeniósł swój wzrok na dziewczynę, jakby ją badał i oceniał. Patrzył przy tym swoim nieobecnym wzrokiem na jej twarz, na jej ciało, na jej ubranie. Mogła odczuć pewien dyskomfort, jednak Sentoki szybko...zaczął być po prostu Ariem.
- Masz długie i ładne włosy. Są idealne by schować tam kilka pieczęci fuinjutsu, w których można zapieczętować niezbędne rzeczy. Nikt nie pomyśli, że Twoje kokardy mogą skrywać takie rzeczy. - zaczął wywód, po czym uniósł rękę, wskazując na jej szatę. - W rękawach to samo. Są długie i można bez problemu zagnieździć tam fuinjutsu w wersji plakietki. Wtedy będziesz mogła przechowywać broń, nie obnosząc się przy tym. - stwierdził, spoglądając jeszcze na jej talie. - Jesteś z klanu, który walczy lodem. Jeżeli to ułatwienie, to moge przygotować Ci zwoje, w których zmagazynuje się wodę i dzięki temu, będziesz mogła stworzyć sobie zbiornik wodny. - powiedział, a Salamandra na jego barku wydawała się przeszywać wzrokiem na wylot młodą Kunoichi.

Nie mniej chłopak obrócił się i spojrzał jeszcze na sufit i podłoge.
- Nie wiem czy jest sens odnawiać to wszystko. - powiedział, schylając i pukając dłonią w drewnianą podłogę. - Słyszłysz? - zapytał, robiąc tak kilka razy. Następnie podszedł do okna, a raczej do rogu i zrobił tak samo. Popukał i spojrzał na nią, jakby czekał na odpowiedź na zagadkę. - Wilgoć. Drewno nie było zabezpieczane od wielu lat. Prawdopodobnie naruszyło to całą strukturę. To samo jest przy wejściu. - stwierdził, podnosząc się. - Co prawda, budynek się nie zawali, ale jedna większa awantura shinobi i nie będzie czego zbierać .

Po tych słowach, chłopak zamierzał iść z Hoshi.
- Łaźnia? - Ario nie przypominał sobie, by kiedykolwiek był w łaźni. Przynajmniej takiej publicznej. W swojej lepiance miał co prawda dociągniętą wodę oraz kranik, ale stosował to bardziej w celu porządkowych, albo jak chciał napełnić wiadro. Też o swoją higienę dbał wynosząc takie wiadro na słońce i myjąc się po prostu gąbką, ale mówimy o prawdziwej łaźni. - Chcę to zobaczyć. - odparł, najwyraźniej lekko zaciekawiony. To i tak było dużo, jak na niego.

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Zima, Rok 392

---

Hoshi przez chwilę patrzyła na Ario. Jeszcze moment temu trochę ją zirytował, narzekając na budynek, który znalazła (a wynegocjowała bardzo dobrą cenę). A teraz zaskoczył ją zupełnie. Dlatego roześmiała się głośno, zasłaniając usta dłonią i lekko pokręciła głową.

- Jesteś zupełnie taki, jak opisywała cię Tamaki-san i Kisuke-kun - odpowiedziała mu. - Tak, jestem z klanu, który posługuje się lodem Specjalna umiejętność z zimnej wyspy Hyuo. Tylko nie jestem jakoś specjalnie dobra w tym. Zwykle zajmowałam się przenoszeniem wiadomości czy siedzeniem w wartowni na straży. Ale przyzam, że twoje pomysły ukrycia broni we wstążkach czy rękawiczkach sprawdziłyby się. Szkoda, że nie znałam cię, kiedy byłam w wojsku. To by się sprzedało dobrze.

Podeszła do Ario, chcąc go zaprowadzić do jednego z pokojów.

- Nie spodziewam się, żebyśmy mieli tutaj awantury, ale masz rację, że można by pomyśleć w przyszłości o czymś solidniejszym i nowszym. Na razie jednak to starcza. Jest miejsce, żeby trzymać jedzenie czy inne ważne rzeczy. Na razie, będąc sama, nie chciałam działać zbyt ambitnie. Dlatego wykonuję proste zadania, łapię kontakty, zajmuję się okolicznymi dzieciakami i biednymi ludźmi. Byłbyś zaskoczony, jak wielu mieszkańców chce się dzielić w czasie jakiejś zbiórki jedzenia czy odzieży! Na razie jest dobrze.

Machnęła ręką i zaprowadziła Ario do jednego z pokojów na piętrze. Po drodze wskazała na drabinkę prowadzącą na poddasze.

- Ja śpię tam. Lubię być wysoko. Twój pokój to nic nadzwyczajnego, ale wiedząc, że masz marionetki, wybrałam dla ciebie taki większy - powiedziała, otwierając drzwi do jednego z pokojów. - Wcale nie dlatego, że robactwo Kisuke-kuna chciałam mieć jak najdalej od siebie. Jestem pewna, że napuszczałby na mnie pająki. W każdym razie, futon jest w szafie, jest miejsce na swoje, okno wychodzi na zachód, więc jest sporo światła wieczorami. Łazienki są na dole. Wyobrażasz sobie, że można tutaj przekręcić kurek i płynie woda z rur? Na Hyuo musiłam nosić wodę ze studni. Takie tu mają udogodnienia! Będę czekać na dole, ąż się rozgościsz.

Hoshi skinęła głową i zeszła na dół po schodach, ciągle rzucając mu przyjazny uśmiech. Fajny ten Ario. Bardzo pozytywny.

[Ario]

Na słowo Tamaki, Ario przez chwilę stanął w miejscu, jednak była to zmiana tak niezauważalna, że zapewne Yuki nawet nie zorientowała się, że coś się stało. Nie mniej, chłopak zupełnie nie przejął się aluzjami dotyczących opowieści jego osoby, ponieważ nie uznawał tego za coś złego. Ludzie o nim mówili - to mówili. Dopóki nie chcieli go zabijać, jak na misjach, to raczej wszystko było w porządku.

Dziewczyna zaczęła oprowadzać go po siedzibie, a z każdym skrzypnięciem podłogi Ario marszczył brwi, ale nie komentował więcej stanu budynku. Wydawało się, że każdy taki dźwięk niemalże przeszywa serce Ayatsuri, jednak ten wydawał się mimo wszystko starać pozostać niewzruszonym. Sentoki wysłuchał więc historii, że była w wojsku (swoją drogą, kuglarz nie był pewny, czy chodzi o jakiś specjalny oddział Sakki, czy po prostu przynależność do klanu, czy może jakieś inne ugrupowanie), a także to, że sama przygotowała tyle, ile dała radę. Też poinformowała, że zaczęła robić już jakieś proste zadania pod szyldem ich organizacji, oraz łapac kolejne kontakty, które mogą być w przyszłości pomocne. Wszystkie te rzeczy były zaprawdę istotne do uruchomienia ich działalności, jednak Ario nie bardzo lubił te tematy. W sensie, pomoc pomocą, a zarządzanie budynkiem i zleceniami to drugie. Może gdyby zarządzanie było marionetką, to podszedłby do tematu inaczej.

Potem pokazała mu pokoje na piętrze. Mówiła, że lubiła spać na górze, a z kolei Kisuke, że ma spać na dole. Chłopak zdecydowanie nie wyłapał żartu z robakami znajomego Aburame, więc skwitował to jedynie zapytaniem.
- A gdzie Kisuke i kiedy przyjdzie do siedziby? - powiedział jednocześnie spoglądając do środka pokoju. - Na górze jest cieplej niż na dole. Myślałem, że jak jesteś z zimnych krain, to wolisz chłód. - dodał wzruszając ramionami. - Mi obojętne, ważne by było miejsce na warsztat.

Co prawda i tak jego pokój był zdecydowanie większy, niż kilka metrów w podziemiu lepianki, więc zaczął już w głowie planować, gdzie co rozłoży. Z zamysłu wyrwała go dopiero zaczepka na temat kurka i wody z rur, oraz tego, że musiała nosić wode ze studni.
- To przez ciśnienie. - odparł jakby od niechcenia, lecz obserwując zdziwienie Hoshi, przeszedł do wyjaśnień. - Woda zbiera się pod ziemią i płynie w konkretnym kierunku. Dzięki temu wyżłabia tunele w kamieniach, szukając ujścia. Jeżeli przebijesz się od góry... - powiedział gestykulując ręką drążenie. - ...to jak znajdziesz taki tunel, to woda pod ciśnieniem idzie do góry. - pokazał jak woda wypływa w górę. - Wtedy należy zablokować takie ciśnienie, tworząc kran. To taki mechanizm, który działa jak blokada. Gdy przekręcasz kurek, blokada schodzi, a woda pod ciśnieniem wypływa. - powiedział, zabierając ręce. - To wynalazek Ayatsuri. Znalazłem schematy opracowane przez moją matkę, kiedy projektowała za czasów młodości ujście wody w naszej osadzie. Sam stworzyłem podobny, lecz na dużo mniejszą skalę. Dodatkowo, gdy założysz pieczęć na taki kran, po przelaniu w nią chakry i nagrzaniu, można uzyskać gorącą wodę...ale tego pomysłu jeszcze nie miałem gdzie zrealizować. - zakończył wywód, spoglądając na nią. - Pójdę zobaczyć łazienki.

Ario ruszył odrazu na dół, nie zrzucając plecaka do pokoju. Mogło to się wydawać dość dziwne, bo większość ludzi pierwsze co by zrobiło, to pozbyło bagażu. Chłopak jednak tego nie zrobił. Wydawało się nawet, że plecak jest dziwnie...pasujący do Ario. Tak, jakby był jego częścią. Jakie tajemnice mógł skrywać ten mały pomarańczowy marionetkarz? O tym wiedzieli tylko Ci, którzy albo siedzieli w więzieniach, albo bez kończyn. W każdym razie sam chłopak wkońcu dotarł do łazieniek, widząc kilka desek z dziurami, a także dwa miejsca z krzesełkami i dwa krany, a nad tym małe umywalki. Podszedł więc do jednej z nich i odkręcił kurek, a z jednego z kranów poleciała woda. Chłopak wziął trochę do rąk i napił się, przepłukując usta. Następnie zakręcił i wrócił do Yuki.
- Jakie są kolejne kroki w sprawie Kropli? - zapytał. - Kaminari nie przysyłało jeszcze żadnego poselstwa? Przepędziłem ich z jednej z osad Uchiha. - powiedział. - Nie szanowali cywilów. - dodał, wyjaśniając.

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Zima, Rok 392

---

Hoshi nie miała nic złego na myśli, kiedy mówiła, że Ario był taki, jak o nim mówiono. Było jej za to miło, że jej wyobrażenia były takie same, jak rzeczywistość. Rzadko rzeczywistość była taka jak oczekiwania, więc chociaż tutaj nie musiała się przyzwyczajać i oswajać.

Zwiedzanie z Ariem było przyjemne, chociaż widziała, że niekoniecznie do końca mu się wszystko podobało. Słuchał skrzypienia drewna i robił miny. Hoshi uśmiechnęła się sama do siebie. Strasznie typowe - przyjść na gotowe i narzekać. Nawet, jeżeli tylko brwiowo. Ale Hoshi nie przejmowała się. Młody był. Dorośnie.

- Nie wiem, kiedy możemy spodziewać się Kisuke-kuna - odpowiedziała szczerze dziewczyna, kiedy Ario o niego zapytał. - Wybył już około rok temu, utrzymujemy tylko kontakt listowy. Mam nadzieje, że niedługo się pojawi. Byłoby dobrze, gdybyśmy mogli spotkać się wszyscy razem. Ale jeżeli się nie uda… cóż, ja tutaj będę.

Hoshi nie do końca wierzyła Ario, kiedy ten powiedział, że na górze było cieplej niż na dole. Zaprotestowała.

- Ale to jest daleko od paleniska!

W ogóle Ario był młodzieńcem, którego nie za bardzo rozumiała. Słuchała grzecznie, z zaciekawieniem, nawet jeżeli przesadnie dużo nie rozumiała z tego, co mówił. Jakieś ciśnienia, rury, kurki. Trochę rozumiała, trochę nie. Nie była uczona takich rzeczy. Część była bardzo sensowna i nawet zrozumiała tak intuicyjnie, ale nie wszystko było takie. Niby ciśnienie miało sens, ale…

- Czekaj, czekaj, to jak to jest - przerwała mu w pewnym momencie. - Jak to przenieść do domu? Przecież my tutaj nigdzie nie mamy wody pod ciśnieniem. W sensie, że my wcale nie mamy takiego kamienia z tunelem pod budynkiem. Zaglądałam pod spód, kiedy wynajmowała, żeby zobaczyć czy nic się nie zalęgło…

Opowieści o ciepłej wodzie z kranu też były bardzo dziwne, Hoshi nie spodziewała się, że to mogło wypalić, ale dała mu spokój. Niech robi, co chciał. Ona dała mu wolną rękę, a sama wróciła do swojego gabinetu, żeby skończyć raport. Trudno, jak Ario przyjdzie i będzie gotowy - to będzie.

Zdążyła już usiąść na miejscu i zacząć pisać, kiedy Ario wrócił.

- Słyszałam. Ryuzaku wysłało do Uchiha dużo pomocy. Zastanawiałam się, czy nie zrobić zbiórki w tym celu, ale jednak oddałam do sierocińca tutaj. Najwyraźniej do Sogen poszło dużo tego wszystkiego. Poza tym… nie chciałam uspokajać swoich wyrzutów sumienia, po tym, co Cesarstwo zrobiło. Gdybym została na wyspach, pewnie przywróciliby mnie do czynnej służby i byłabym jednym z atakujących… a tego bym nie chciała. Strasznie mi wstyd, że moje państwo skrzywdziło innych. To nie do pomyślenia, żeby w tak cywilizowanych czasach dalej były wojny.

- Co do Kropli. Jakie poselstwo Kaminari? Poza tym uważam, że moglibyśmy rozszerzyć naszą grupę i opowiadać na świecie o tym, co chcemy osiągnąć i zainspirować innych.

[Ario]

Ario nie skomentował tego, jak Hoshi mówiła o pompach. On oczywiście powiedział jej podstawy tego, jak to się dzieje, jednak wejście w dalszy system kanalizacji istotnie był bardziej skomplikowany. Bardziej go jednak zainteresowało to, co dziewczyna opowiedziała o Kisuke. Pewnie chodził swoimi ścieżkami, jak to mieli w zwyczaju żywi członkowie Kropli i załatwiał swoje sprawy.
- Jak przyjdzie, to przyjdzie. - skomentował jedynie, potwierdzając w pewnym sesnie słowa Hoshi.

Po powrocie, przysiadł naprzeciwko dziewczyny i zaczęli omawiać to, czego chłopak zdążył liznąć, ale nie czuł się jeszcze ekspertem. Polityka.
- Ja nie szedłem z ramienia żadnego klanu. Byłem u shirei-kan Ayatsuri i...mieliśmy różne poglądy. - chłopak zamierzał iść w otwarte karty z koleżanką z organizacji. Nie znali się niewiadomo jak dobrze, ale skoro Kisuke wybrał ją do zespołu, to Ario zamierzał dać jej kredyt zaufania. Tym bardziej, że to nie plac bitwy. - Początkowo chciała, bym opiekował się Kaguyami, kiedy ja tego nie chciałem, bo uznawałem ich za zagrożenie. Saori-sama jednak przekonała mnie, że nie wszystko jest czarno-białe i stąd zacząłem ich tolerować. Jednak gdy ja chciałem iść o krok dalej i uzyskać pomoc, dla cywili obu stron, to kategorycznie mi tego zabroniła. To wkońcu jak. - powiedział, nadając jego wypowiedzi akcentu zapytania. - Mamy bardzo dużo terenów, nawet przy samych granicach, gdzie nie jest jeszcze aż tak gorąco. Można byłoby ich przesiedlić, to ani Ayatsuri, ani sama Unia nic nie zrobiła. Ja jednak nie zamierzałem się biernie przyglądać. - uznał, a jego nieobecny wzrok zaczął przeszywać Hoshi na wylot. Ario miał tendencję do robienia tak, gdy skupiał się na rozmówcy. - Sam poszedłem jako członek Kropli do jednej z wiosek i przegoniłem Kaminarich. Starałem się ich nie zabijać, jedynie okaleczać jak mnie zmusili.

To była pierwsza sprawa. Rozliczenie się z działań wojennych. Co prawda nie były to działania jako takie, ale istotnie Ario odbił samodzielnie jedną osadę. Tym bardziej, że w swoim repertuarze odbytych zadań miał również samodzielny szturm na bramę w Odnogach, a jego akcje na murze pozwoliły ponownie mu zmierzyć się na dużym obszarze. Chociaz Sentoki tego nie czuł, stawał się pomału bardzo doświadczony, jeżeli chodzi o skomplikowane taktyki wojskowe. Szczególnie, że nigdy nie odniósł obrażeń, a tym bardziej tylko raz sięgnął go jakikolwiek atak...i to też w ostatniej sekundzie, bo przeciwnik Aburame dokończył żywota chwilę później.

Ario jednak wrócił szybko do rozmówczyni. Nie podjął debaty na temat przeszłości Hoshi w związku z wojskowością. Wyszedł z założenia, że to inna kultura i tam po prostu tak jest.
- Poselstwo Kaminari dlatego, bo oszczędziłem ich, by opowiedzieli o Kropli. Mieli się wynieść z osad cywilnych i atakować tylko militarne punkty. Zapowiedziałem rzeź, jak jeszcze raz ich nakryję na podobnych praktykach. - to był tylko jeden z powodów. Trzeba było być na miejscu, by zobaczyć, co źli najemnicy robili z osadnikami. - Ale to zostawię Tobie. Lepiej Ci idzie w takich rzeczach.

Trudno stwierdzić, co Ario miał na myśli. W sumie to politycznie można nazwać, że narobił dużą kupę, ale on się tym zupełnie nie przejmował. Poza tym Hoshi pełniła funkcję zarządczyni, więc zostawiając jej temat, pozbył się go i mógł skupić się na dalszych rzeczach.
- Co do nowych członków...to owszem, przydałoby się rozszerzyć grupę. Nie wiem jednak skąd członków pozyskać. Masz jakiś pomysł?

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Zima, Rok 392

---

Hoshi wysłuchała Ario w kwestii jego odwiedzin u Shirei-kana i musiała trochę pomyśleć, o co mogło chodzić kobiecie. Jak to zwykle była, wszystko miało dwie strony. Ale co było w tym wszystkim dobre, było widać, jak bardzo Ario jest szlachetny. Byle nigdy nikt go nie zniszczył. Nie wiedziała za to, że Ario mógłby mieć problem z tym, że była w wojsku. Wewnętrznie miał jednak rację, inna kultura.

- Nie do końca znam się na polityce Unii, ani jakiejkolwiek innej, sama jestem prostą Doko, która pracowała bardziej jako straż niż cokolwiek innego. Ale w karczmie słyszy się to i owo - zaczęła powoli. - Myślę… - potarła swoja własną dłoń, żeby ułożyć słowa w głowie. - Kaguya miejszkają na waszych terenach, więc to wasi ludzie. Jesteście z jednego frontu, z jednej pustyni. Wietrzne Równiny to są za to inni ludzie, nie z waszego kraju. I pewnie Saori-sama nie chciałabyś tracił czas i zasoby waszego klany na obcych, bo swoi też potrzebują. Nie mówię, że się z tym zgadzam, wszyscy ludzie powinni być nasi, przecież wcale się od siebie nie różnimy. Ja z Cesarstwa, Tamaki ze Szczytów, ty z Pustyni, Kisuke z Lasów. Wszyscy jesteśmy takimi samymi ludźmi. Musimy spać, jeść, odpoczywać, śmiać się. Ale wiele osób tego nie widzi, skupiając się tylko na własnej grupie. I stąd mamy wojny.

Uśmiechnęła się do Ario lekko i pokiwała głową. Wzrok Ario powodował lekki dyskomfort, ale pomyślała, że po prostu trzeba było się przyzwyczaić.

- Dobrze zrobiłeś, że nie zabijałeś, jak nie musiałeś. Jeżeli chodzi za to o przesiedlenia… myślę, że powinniśmy zorganizować pomoc na miejscu, teraz, po wojnie. Ludzie będą potrzebowali pomocy w rozpoczęciu życia na nowo. I to przez dłuższy czas. Działania wojenne doszły aż do granicy z Ryuzaku, więc myślę, że przy Ryuzaku musimy działać. Tutaj mamy zaplecze, a wejście w Sogen głębiej może być niebezpieczne, jeżeli Uchiha działa tam po swojemu. Nie powinni mieć problemu, gdybyśmy działali przy granicy i może byśmy sobie zrobili dobrą reputację u nich również…

Zmarszczyła brwi na słowa Ario na temat zapowiedzianej rzezi, ale miał rację, co do przekazu. Ario naprawdę był szlachetny i zależało mu na ludziach. Zobaczą, czy będzie z tego coś złego. Bała się trochę, że Antai nie będzie zadowolone, że jakieś bezimienne osoby przywłaszczają sobie prawo do moralnego pouczania ich pod nazwą "Kropli". Ale może nie będzie problemu.

Chwilę musiała się zastanowić, jak zdobyć nowych członków. Miała już kilku cywilów, którzy jej czasami pomagali. Młodych mężczyzn, którzy przychodzili, żeby coś porobić tylko po to, żeby popatrzeć na zimną, egzotyczną piękność (Hoshi tego nie rozumiała, na Hyuo była tak zwyczajna, jak tylko się dało). Ale nie mieli nikogo z shinobich. Może byłoby warto kogoś znaleźć, kogoś kto popierał ich wartości.

- Sogen. Kotei. Turniej Pokoju. Trąbią o tym wszędzie, Takasu Tsuyo z Rady Możnych teraz najmuje wszystkich możliwych, inni szukają albo reprezentantów albo strażników. Podobno mają tam myć wszyscy. A ma to być Turniej Pokoju, więc… może to zbyt daleko idący wniosek, ale może spotkasz tam shinobich i kunoichi, którzy też są pokojowi i chcieliby pomóc. Pewnie nie będzie łatwo przekonać ich do Ryuzaku, jeżeli są z innych terenów, ale może niektórzy podróżujący chcieliby wykorzystać ten moment, żeby zrobić coś dobrego - za darmo i żeby zarobić. Udaje mi się nawet złapać zlecenia najemnicze, gdzie nam płacą. Dodatkowo… Tamaki chciałaby, żeby był to dom dla tych, którzy nie mają rodziny, rodzina ich odrzuciła czy po prostu nie mają po drodze z nimi. Daj znać, że tutaj każdy shinobi i każda kunoichi znajdzie dla siebie miejsce.

[Ario]

Hoshi wstępnie rozpoznała sytuację i dała odpowiedź, która w jakimś stopniu satysfakcjonowała Ario. Co prawda nie potrzebował on jakiejś dogłębnej analizy, bo miał swoje zdanie na ten temat, ale wyjaśnienie Hoshi uspokoiło go w jakimś tam stopniu.
Tak, wszyscy patrzą na siebie. Taki urok bycia przy władzy. Mam nadzieję, że nasza grupa pokaże, że my jesteśmy dla ludzi, a nie ludzie dla nas. Jednak co złe ziarno zostało zasiane, ciężko będzie je wyplewić. - powiedział, trochę jak nie w jego stylu, bo Ario rzadko dawał do swoich wypowiedzi jakieś romantyczne nawiązania do poetyckich metafor. Tym bardziej, jak niewiadomo skąd, na jego głowie wylądował...motyl. Chłopak odgonił go ręką.
- Robaki? Tutaj? - mruknął zdziwiony.

Dalej jednak Hoshi zaczęła temat, który zainteresował Ario. Turniej. Nigdy czegoś takiego nie widział na oczy, a to oznaczało, że będzie miał możliwość zobaczenia nie tyle najlepszych wojowników na świecie, to zwiedzi kolejne miejsce i poszerzy swoje granice.
- Turniej Pokoju. Ciekawa nazwa. - zaczął mówić, nie ruszając się zbytnio z miejsca. - Czyli wymęczone narody po wojnie, wyślą swoich najlepszych zawodników, by zaprezentować swoją siłę. - Sentoki jakby się przez dłuższą chwilę zamyślił. Patrzył na Hoshi, przeszywając ją wzrokiem, a nieruchoma jaszczurka na jego barku wydawała się być w dziwnej stagnacji, czekająca na jakikolwiek nagły ruch, by zareagować. Cisza została jednak szybko przerwana.
- Zgoda, sprawdzę to. Ciekawy jestem, co tam odkryję. Ostatnio zajmowałem się trochę Iryojutsu i Fuinjutsu, mam nadzieję, że trafi się jakiś prawdziwy ekspert tych dziedzin i będę mógł coś podpatrzyć. - wyjaśnił. - Jest jeszcze jeden temat. Będę potrzebować dodatkowego pokoju dla mojej matki. Jak się nie da, to wezmę ją do siebie. - powiedział, po czym wstał. - Przygotuję się do wyprawy i zaczynam wymarsz.

Po tych słowach Ario ruszył do swojego pokoju i zamknął się na kilka godzin. Tak szybko jak się pojawił, tak szybko zniknął z pola widzenia. To był styl lalkarza, to był styl Kunisaku. W pewnej chwili drzwi się otworzyły, a on wyszedł bez słowa i podążył za celem. Turnieju Pokoju, czy jesteś gotowy, na swojego ulubionego pacynkarza?

Z/T viewtopic.php?p=193244#p193244

[Kisuke]

Powrót z misji na Hyuo przeciągał się. Kisuke musiał załatwić jeszcze sprawy raportu, po czym czekał go wir zupełnie nowych zadań. Jedne polegały na szkoleniu innych a inne na pozbywaniu się bandytów. Było ich całe mnóstwo, ale w międzyczasie Kisuke odnalazł moment na samodoskonalenie się.

  Ukryty tekst

Zamiast osobiście stawić się w siedzibie, utrzymywał z Hoshi kontakt listownie. Kropla zdawała się powoli rozwijać, a dziewczynie z klanu Yuki bardzo dobrze szło zarządzanie tym wszystkim. To ogromne szczęście, że Tamaki ją poznała, a także ogromne szczęście, że Hiroe udało się ją odnaleźć. Chociaż bardziej trafnym byłoby określenie, że to ona znalazła jego.

-Trafiłem pod dobry adres?- Gdy dotarł w pobliże zapukał w drewnianą okiennicę. Budynek, który był dawniej karczmę, zgadzał się z opisem przedstawionym w listach. Hoshi nie owijała w bawełnę zwracając uwagę jak pilna jest pomoc finansowa, materialna, a przede wszystkim jego fizyczna obecność. Bardzo chciał być w dwóch miejscach na raz. Ale nawet on miał pewne ograniczenia i zobowiązania, które go wiązały. Teraz jednak ponownie został wolny. Przynajmniej na jakiś czas. Może więc przedyskutować z zarządczynią ich dalsze plany. Rozmowa z twarzą w twarz to mimo wszystko zupełnie co innego niż wysyłanie sobie listów.

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Zima, Rok 392

---

Po odesłaniu Ario na turniej, na który sama chciałaby iść, zajęła swoimi sprawami. Wiedziała, że więcej dobrego zdziała tutaj, tym bardziej, że dużo przyjemności sprawiało jej planowanie, organizowanie i lawirowanie wśród przepisów Ryuzaku. Poprawiła nawet swój charakter pisma i zakupiła liniał, kolorowe tusze, ołówki i puste księgi - nie do wszystkich zapisków nadawały się zwoje. Miała też liczydło! Była świetnie przygotowana do księgowości, chociaż dużo czasu spędzała na kalkulowaniu. Nie była najlepsza w liczbach, ale jak wszystko miało już sens, czuła niezwykłą dumę.

Może było pracować jako urzędniczka cesarska, a nie zaciągać się do wojska w przeszłości?

Cóż, nie było co rozmyślać o tym.

Przygotowała też pokój, o który prosił Ario - dla jego mamy. Była to niezwykle ciepła myśl, że chłopakowi zależało na tym, żeby być blisko swojego rodzica. Nie wiedziała, gdzie mama Ario teraz przebywała, ale postarała się przygotować jak najwygodniejsze miejsce dla niej. Zastanawiała się również czy kobieta będzie potrzebowała większej pomocy i będzie trzeba poprosić kogoś, kto odpłatnie będzie przychodził i zajmował się tym miejscem i nią, czy ona sama będzie taką osobą. Hoshi powoli widziała, że zajmowanie się budynkiem, papierami, organizacją różnych rzeczy oraz wykonywaniem zdań dla lokalnych ludzi, nie było proste do pogodzenia. A i zaczęła mieć troszeczkę życia prywatnego - czasami spędzała wieczory na miseczce sake z ludźmi, których poznała w Ryuzaku.

Żałowała, że nie mogła się rozdwoić.

Kiedy Kisuke wrócił ze swojej wyprawy i przybył do siedziby Kropli, zastał Hoshi intensywnie przyglądającą się kurkowi z wodą i rurom. W dalszym ciągu zastanawiała się, gdzie była ta skała, o której mówił Ario. Kiedyś nawet wlazła pod budynek, ale znalazła tam tylko rury, żadnych skał. Coś tutaj było nie tak. Ale Ario był Ayatsuri. Przecież musiał wiedzieć, o czym mówi.

- Co…? Tak, tego… - mruknęła Hoshi, bezwiednie się odwracając w stronę okna. Była tak zamyślona, że potrzebowała sekundy, żeby się zorientować, co się właśnie stało. - Kisuke-kun! - zawołała radośnie i pospieszyła do wejścia, żeby tam powitać chłopaka. Szybko wsunęła sandały na stopy i w lekkim kimonie wyszła na chłód zimy w Ryuzaku, aby przywitać młodzieńca ciepłym uściskiem. - Nie spodziewałam się ciebie tak wcześnie! Wchodź, wchodź, zobacz, jaką ruderę udało mi się znaleźć. Twój przyjaciel, Ario, wcale nie był zadowolony!

[Kisuke]

-Hoshi! Dobrze Cię znów widzieć. Widzę, że nie próżnowałaś- Choć lekko zaskoczył ją swoją obecnością, to dziewczyna szybko się zreflektowała. Czyżby nakrył ją przy jakichś ważnych organizacyjnych sprawach? Wydawało mu się, że czemuś się przygląda, ale on sam nie dostrzegł tam niczego specjalnego. Dostrzegł za to, że dziewczyna bardzo swobodnie podchodziła do kwestii pogodowych. Co prawda w Ryuzaku zimy były cieplejsze niż w Kaigan, ale nie aż na tyle, by tak swobodnie paradować w lekkim stroju. Uniósł jedynie lekko brwi, poprawił swój płaszcz i odwzajemnił uścisk.

-Mam nadzieję, że nie zaczął swojego wywodu o ulepszeniach... Ale pewnie to zrobił, prawda?- Nie potrzebował potwierdzenia, znał Ario aż za dobrze. Pamiętał jego plany przy akcji na Murze. Coś o jakichś ogromnych budowlach z drewna. Ale też o mniejszych ulepszeniach dla sprzętu Misae. Na wszystko zawsze miał pomysł, a był przy tym niezwykle... ekstrawagancki. Zdecydowanie nie była to osoba, obok której można było przejść obojętnie.

-Jest może w... środku?- Przez chwile zawahał się jak określić ten budynek. Wyglądało na karczmę, było siedzibą organizacji, ale Tamaki zawsze chciała stworzyć dom. Kisuke spojrzał Hoshi przez ramię (co przy różnicy ich wzrostu nie było problemem), starając się dostrzec swojego przyjaciela.
-Jestem ciekaw czy ma jakiś pomysł na moją gurdę. Dostałem ją od klanu, ale jednak więcej mi przeszkadza niż się przydaje- Prezent, który otrzymał już jakiś czas temu od dawna chciał pokazać Ario. Skoro więc słyszał, że był tutaj, to liczył na szybkie spotkanie i okazję do zasięgnięcia opinii w tej sprawie. Miał też wiele innych mniej lub bardziej palących spraw. Minęło sporo czasu, Kisuke był tak zalatany, że teraz chciał wszystko nadrobić w jak najkrótszym czasie. Niestety nie było to takie proste. O czym zapewne brutalnie uświadomi go zaraz kunoichi z Hyuo. Jak zwykle brutalnie sprowadzając go na ziemię.

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Zima, Rok 392

---

- Och, nie, nie, Kisuke-kun - powiedziała Hoshi, kręcąc głową, kiedy ten zapytał, czy Ario jest z nimi. - Doszedł do siebie, chwilę tutaj pobył, ale po prawdzie był potrzebny w innym miejscu. Myśleliśmy o większej liczbie ludzi, którzy mogliby z nami pracować. Jest trochę ochotników z samego Ryuzaku, ale to do zwykłych prac a nam by się przydali ochotnicy ninja, którzy pomogliby z bardziej skomplikowanymi rzeczami.

Następnie wprowadziła Kisuke do środka. Miejsce powoli stawało się coraz bardziej przytulne. Traciło karczemne uczucie. Na wejściu wydawało się bardziej stołówką, gdzie można było wydawać jedzenie, gdzie indziej wydawało się bardziej magazynem. Ale głębiej było lepiej. Kuchnia wyglądała dobrze - może nie była pierwszej nowości, ale było trochę nowych naczyń i garnków. Poza tym była doszorowana Dalsze pokoje też były przygotowane i przytulne. Jakieś kwiaty, drobne ozdoby, poduszki, koce. Dość wygodnie i bardzo przytulnie. Hoshi w każdej wolnej chwili pracowała, żeby jej nowy dom (ICH nowy dom) był przyjemny.

- W Sogen jest Turniej Pokoju. Pomyślałam, że może będą tam osoby, które w pokojowych zamiarach będą chcieli nas wspierać, bądź, no wiesz, chociaż mówić innym o naszym pomyśle. Podoba mi się, że jesteśmy trochę jedynymi w swoim rodzaju, ale po prawdzie lepiej, żeby było więcej takich miejsc nawet, jeżeli… no wiesz… nie będziemy jedynymi. Mam jednak nadzieje, że coś tam uda się załatwić Ario na tym Turnieju. Jest specyficzny, ale… sympatyczny. Łatwo go lubić. Pewnie coś mu się uda załatwić.

Zaprowadziła go do pokoju, który dla niego przygotowała.

- Ja śpię na poddaszu, na parterze przygotowałam pokój dla mamy Ario, bo mnie o to prosił. Dla Kukiełek i jego samego upewniłam się, że pokój jest duży. Dla ciebie na końcu korytarza.