Ulice miasta

[Rei Uta]

KONIEC! Dziękuję za wspólną zabawę, ogłaszam uroczyście że jesteś wolna i delikatnie pokiereszowana Proponuję odpocząć z dzień lub dwa

[Minoru]

Był to jego pierwszy raz w tej odległej krainie i drugi raz po tej stronie kontynentu. Dotąd wiele słyszał o bogactwach Ryuzaku no Taki, lecz nigdy dotąd nie dane było mu doświadczyć tego wszystkiego na żywo. Musiał przyznać, że historie jakie słyszał mocno przesadzały, lecz wciąż był oniemiały bijącym zewsząd bogactwem. Całe swoje życie uważał rodzinne strony za najpiękniejsze miejsce na ziemi, lecz to co dane było mu zobaczyć w tym mieście potężnie przyćmiewało jego własny kraj. Tylko po co właściwie tutaj przybył? Podróż tutaj była częścią jego odkupienia za przystanie do Uchiha podczas rewolty na murze. Rewolty która doprowadziła do wybuchu kolejnej wojny i śmierci ogromnych ilości ludzi. Nie chciał wracać do domu, bojąc się że wypapla przed kimś gdzie był i co robił, co na pewno wkopałoby go w kłopoty. Była jeszcze sprawa Misae, która dołączyła do najemniczej grupy, która była raczej kojarzona z krajami pustynnymi niż jego rodzinnymi stronami. Dlatego też, dopóki nie poukłada sobie wszystkiego w głowie, doputy nie wróci do domu. I tak minęły trzy, długie lata, podczas których zwiedził połowę kontynentu. Czuł, że jego wędrówka powoli zbliża się ku końcowi. W jego duszy panował już spokój, a na jego wędrowniczej liście figurowały już tylko dwa miejsca. Ryuzaku i Samotne Wydmy.
Przemierzając ulice, jego głowa nie przestawała się obracać. Chłonął każdą uliczkę i panujący na nich gwar. Zastanawiał się, czy znajdzie się ktoś, kto pokusi się na znajdujące się tutaj bogactwa. Im więcej spędzał tutaj czasu tym coraz bardziej dostrzegał, że Ryuzaku ma podobne problemy jak inne wielkie miasta, tutaj jednak przykryte było to pod ogromem bogactwa. Nie było jednak jego celem nie było poszukiwanie problemów Ryuzaku. W pierwszej kolejności zamierzał odwiedzić sklep z wyposażeniem, a później wrócić do swego pokoju by oddać się treningom. Oh i właśnie wpadł mu w oko całkiem niezły sklepik.

[z/t]->[Sklep z wyposażeniem]

[Ken Katagiri]

Ken poszukał paczki. Nie było to trudne, gdyż jeden z funkcjonariuszy mu ją wskazał. Wziął ją po czym ukłonił się nisko właścicielowi zniszczonego miejsca. Podniósł wzrok i powiedział spokojnym głosem.
- Jest mi niezmiernie przykro z powodu zniszczeń i przykrości jakie Pan poniósł. Doskonale sobie zdaję sprawę w jak nieprzyjemnej i ciężkiej jest Pan sytuacji. Jeśli mogę jakoś pomóc proszę mi powiedzieć. Zrobię co w mojej mocy.
Po tych słowach młodzieniec wziął wdech i powoli go wypuścił. Zastanawiał się jak ma dalej powiedzieć co musi. Jego słowa płynęły z serca i chętnie by na tym poprzestał jednak reprezentował nie tylko siebie i nie tylko swoje interesy. Dlatego musiał się zmusić do dalszych słów choć nie było to dla niego miłe. Jednak wiedział ze będzie dla niego to kolejne doświadczenie jakie rozwinie jego horyzonty. Możliwe ze jeśli będzie sumiennie wykonywał tak małe zlecenia będzie w stanie zdobyć większe zaufanie organizacji a ona i jemu pomoże jeszcze mocniej w przyszłości. Wyprostował się lekko poprawił ubranie po czym spokojnym głosem przemówił.
- Przepraszam, że to mówię jednak nie reprezentuję tylko siebie. Sygnet zobowiązuje mnie do spytania się na temat drugiej paczki i jej zawartości. Wiem doskonale jak jest Pan szanowany przez naszą organizację.
Blondyn powoli przełknął oraz lekko się uśmiechnął zmieszany. Nie chciał wyjść na człowieka nie szanującego swego rozmówcy. Zaraz zaczął dalej kontynuować.
- Oczywiście przekażę tą paczkę organizacji wraz z informacją co się tutaj stało. Chciałbym więc zapytać co mam odpowiedzieć moim mocodawcą odnośnie do drugiej paczki? Jeśli wolałby Pan to omówić sam z moimi mocodawcami proszę śmiało mi to powiedzieć. Jeśli natomiast chce Pan im coś przekazać z chęcią przekażę każdą informację, prośbę jaką mi Pan tylko przekażę. Nie tylko związaną z tą paczką. Jeśli jestem niegrzeczny przepraszam wychowałem się z dala od większej ilości ludzi i nie chce być nietaktowny.
Młodzieniec czekał na odpowiedź zamartwiając się czy jego zapytanie było właściwe. Jednak co się stało to nie odstanie. Trzeba przyjąć konsekwencje swoich czynów. Nie tylko dobre jak i negatywne. Może jednak postąpił dobrze? Nie wie i to go zadręcza. Zadręcza go czy zachował się właściwie.

[Yami]

MISJA D - "Rabatowy pojedynek" - Ken Katagiri
Posty 9/14 ____________________________ Cała sytuacja zdawała się być dość absurdalna. Pojawienie się nieznajomej osoby, która w środku dnia rzuca wyzwanie szkole niszcząc sklep papierniczy wskazywało na bardzo niską kulturę osobistą danego człowieka. Pomijając również fakt, że informacje o nim mogą się roznieść jak również i informacje o wyglądzie. Ciężki los będzie czekać w Ryuzaku tego wandala.
Straż pokiwała przecząco głową. Nie było tutaj nic więcej do zrobienia jak posprzątać cały bałagan i dokończyć spisywanie zeznań. Twoje oczy nie były w stanie dostrzec żadnych nowych śladów, a przynajmniej nic co w sposób oczywisty nie rzucało się w oczy czyli nadsmolone miejscami księgi czy półki. Rzeczywiście wybuchowy był to wandal.
Co się zaś tyczyło właściciela sklepu westchnął ciężko. Miał za zadanie przekazać część artykułów szkole jednak zawiódł za sprawą ataku. Było to dość problematyczne aby dopełnić swojej części umowy w tej chwili.
- Niestety nie będzie mi dane dziś spełnić obietnicy danej Kyusei. Napiszę odpowiednie pismo dla Hayato. Mam nadzieję, że wybaczy mi całe to zajście jednak nie miałem na nie wiele wpływu. To co mogę obiecać to dostarczenie reszty towarów następnego dnia już na własny koszt i niech nie martwi się, że atak był wymierzony w niego przez mój sklep. Powinienem wcześniej się lepiej upewnić z kim mam doczynienia.
Mężczyzna zamknął powieki i lekko ukłonił się przepraszając za aktualny stan. Przeprosił strażników i oddalił się aby sporządzić odpowiednie pismo. Zawinięte w rulonik i związane wstążką trafiło ostatecznie na twoje ręce wraz z jedną z dwóch paczek.
- Zostało mi posprzątać i zająć się przygotowaniem paczki na jutro. Dziękuję, żeście przybyli. Życzę Tobie, jak i Hayato dobrego dnia.
Nie pozostało nic innego jak skierować się do następnego miejsca, chyba, że nasz bohater miał potrzebę skierowania swoich stóp w inne miejsce, bądź mimo wszystko chciał poszukać jakichś wskazówek w tym sklepie papierniczym.

[Ken Katagiri]

Ken postanowił się rozejrzeć raz jeszcze. Odbył w tym czasie wewnętrzny monolog

Może coś znajdziesz. Wyostrz zmysły. Bądź otwarty na przeczucia. Chłoń wszystko co pochodzi z świata. Może coś znajdziesz. Może pomożesz temu biednemu człowiekowi. Jest szanowany przez ludzi jacy wyciągnęli do mnie pomocną dłoń. Może więc i ja na coś się przydam. Wiem ze są na to marne szansę. Wiem ze wiele lepszych, bardziej wyszkolonych osób, z większym doświadczeniem oraz większymi możliwościami, darami zajęli się tym tematem. Może jednak stanie się cud.

Włosy Kena rozwiał wiatr. Powoli ochłodził jego głowę w czasie, gdy natłok myśli przegrzewał mu ją. Powoli studził jego zapał jednak pozwalał się lepiej skupić. Przypominał mu beztroskie chwile z ojcem oraz treningi z wujem. Również przypominało mu coś niedalekiego. Widział jak by za mgłą wspomnienia. Nie umiał sobie dobrze przypomnieć kontekstu. Jedynie wspomniał mgłę rozwiewaną przez powiew wiatru nad ranem. Patrzył chyba z góry na jakiś budynek, gdzie każdy spał. Musiało być to wspomnienie wypartego, może zapomnianego momentu w jego życiu. Musiało być to wspomnienie z tych 3 lat, gdzie stracił z nich jakiekolwiek wspomnienia. Jak by nie istniał przez te 3 lata. Pozwolił sobie zatracić się w tych odczuciach. Kilka razy już podobne chwile pozwalały mu zobaczyć więcej. Poczuć więcej. Usłyszeć więcej oraz wyczuwać większy strach. Strach za równo o siebie jak i o innych. Niewytłumaczalny, dziki, pierwotny. Plan jego był prosty. Zaczął sobie powtarzać w myślach kroki jakie podejmie.

Jeśli nie znajdę żadnego tropu grzecznie się pożegnam skinę głową w stronę właściciela tego miejsca. Podziękuje mu słowami. "Dziękuje Ci bardzo za pomoc oraz wieści jakie mam przekazać moim mocodawcą. Postaram się przekazać im jak najdokładniej co się stało. Jeśli będę mógł pomóc Panu proszę tylko o słowo. Postaram się jak najszybciej zrobić co tylko w mojej mocy." Tak to będą dobre słowa. Po tych słowach uchylę się niżej, jeśli nie poprosi mnie o pomoc i ruszę w kierunku drugiego celu. Natomiast jeśli mnie poprosi zrobię co w mojej mocy by mu pomóc. Teraz skup się po raz ostatni i czytaj znaki jeśłi jakieś istnieją.

Powiedziawszy to wewnątrz siebie Ken zrobił to co planował.

[Yami]

MISJA D - "Rabatowy pojedynek" - Ken Katagiri
Posty 11/14 ____________________________ Mimo wielkich chęci zwrócenia dobra dobrem nie udało się Kenowi dopatrzeć nic więcej. Czyżby czerwona nić przeznaczenia kierowała go inną trasą albo demony nie pozwalały mu kroczyć drogą światłości i ukrywały to, co powinno ujrzeć światło dzienne. Chłopak niestety nie mógł tego wiedzieć. Musiał odpuścić, choć może ostatecznie pomógłbym mężczyźnie w ogarnięciu sklepu jednak miał na swojej głowie inne obowiązki, chociażby dostarczyć towary dla szkoły, która go przyjęła pod skrzydła.
Chłopak postanowił oddalić się i skierować do następnego miejsca, czyli antykwariatu gdzie miał odebrać jedną z ksiąg. Pożegnał się uprzejmie co spotkało się z wzajemnym szacunkiem od strony właściciela. Ten zaczął sprzątanie pod oddaleniu się Ciebie i straży, z całą pewnością zajmie mu to całe popołudnie.

Co się zaś tyczyło antykwariatu. Znalezienie jego nie stanowiło większego problemu. Dobrze opisana lokalizacja przez ojca Riki oraz uważne obserwowanie otoczenia pozwoliło w końcu zobaczyć odpowiedni szyld.
Główne pomieszczenie było przyciemnione. W przeciwieństwie do sklepu papierniczego czuć było tutaj mało przyjemny zapach staroci. Na półkach znajdowały się różne drobiazgi i starocie, które dla Kena raczej nie stanowiły większej wartości. Od jakiś mechanizm nieznanego pochodzenia, kilka instrumentów ale również biblioteczkę na której znajdowały się księgi, bardziej i mniej zadbane.
Za ladą, czytając jedną z tych ksiąg, znajdował się starszy, łysiejący facet na którego nosie znajdowała się para szkieł. Palący się kaganek oświetlał stronice lektury. Słysząc skrzypnięcie drzwi skierował wzrok w Twoją stronę.
- W czymś pomóc?

[Ken Katagiri]

Ken jednak nie znalazł nic co mogłoby pomóc właścicielowi. Bardzo chciał jednak nie był w stanie pomóc przyjacielowi organizacji, która przyjęła go pod skrzydła. Wiedział, że jest mała szansa na to ze mu się uda jednak miał małe nadzieje ze jednak się uda. Mała nikłą nadzieje która jednak pękła. Pękła niczym porcelanowa bombka. Poczuł pustkę. Poczuł się dziwnie. Czuł się niemal jak by padał deszcz. Deszcz pustki oblepiający go wnikający w niego. Wyostrzył wszystkie swoje zmysły na ile był w stanie w danym momencie. Wiedział ze może zapłacić za to emocjonalnie. Musiał, po prostu musiał chwycić się jakiej nadziei, która znów pękła. Zdawał sobie sprawę ze jest niestabilny emocjonalnie od momentu zobaczenia innej twarzy ojca a tym bardziej po odzyskaniu sprawczości nad swoim życiem po 3 letniej dziurze niepamięci. Czół się źle. Spojrzał na właściciela sklepu i pożegnał się. Bał się tego pożegnania. Bał się odrzucenia. Bał się zbłaźnienia. Bał się być nieużyteczny. Bał się złej opinii. Był pełen trwogi jednak zauważył wzajemny szacunek. Sprawiło mu to ulgę. Sprawiło to ze poczuł ulgę na sercu porównywalną z odczuciem spływania po gardle słodkiego czekoladowego koktajlu dającego szczęście i ukojenie. Czuł się jakby jego ubrania i ciało wyschło w ciągu chwili. Deszcze przestał padać.

Wyszedł i skierował się w stronę kolejnego miejsca wyznaczonego przez ojca Riki. Kierowany był ciepłym wiatrem wiejącym od pleców. Wiał jak by chciał dalej go pchać w właściwą stronę. Wiedział ze ma skłonność do zatrzymywania się tam, gdzie nie trzeba. Miał potrzebę akceptacji otoczenia ciepłem. Jednak nie czas widocznie był na to by teraz się zatrzymywać przy tym. Trzeba ruszać dalej. Znalezienie miejsca nie było ciężkie. Wskazówki staruszka były bardzo dokładne a szyld widoczny. Po drodze pokrzepił swoje serce widząc biegające dzieci. Pamięta jeszcze dobrze jak biegał tak beztrosko w ogrodzie otoczony miłością rodzicielską Ojca i Matki.

Wszedł do środka i zobaczył czytającego książkę mężczyznę. Zwrócił się on do niego bezpośrednio. Było to szczęśliwie zdarzenie dla młodzieńca. Nie musiał on pierwszy się odzywać. Dało mu to nieco śmiałości. Dało mu to siłę do odezwania się.

- Dzień dobry. Przychodzę w imieniu Kyusei.
W tym momencie Ken pokazał sygnet z odległości by mężczyzna mógł dobrze mu się przyjrzeć jednak na tyle daleko by nie chwycił go i nie zabrał.
- Oto mój sygnet. Zostałem poproszony o odebranie książki od Pana. Mam ją zanieść bezpośrednio do Kyusei.

[Yami]

MISJA D - "Rabatowy pojedynek" - Ken Katagiri
Posty 13/14 ____________________________ Mężczyzna widząc jak chłopak podnosi sygnet oraz wypowiada słowo Kyusei westchnął ciężko. Zamknął książkę prawą ręką zaś stworzony tym ruchem podmuch wprawił w taniec płomyk kaganka.
- Bliżej, bliżej, nie mam już tak dobrego wzroku aby widzieć rzeczy z tak daleka. Jeszcze może lunetę mam wyciągnąć hmmm?
Zrzędliwy i zmęczony głos, tak najlepiej można byłoby go opisać. Powolnym ruchem skierował się w stronę biblioteczki tak jakby chciał sięgnąć po książkę dla Ciebie. Zaczął powoli przejeżdżać palcem po grzbiecie każdej. W końcu zatrzymał się na jednej z podniszczonych ksiąg. Mężczyzna stuknął w nią palcem dwukrotnie i spojrzał w Twoim kierunku.
- Jak to była książka chłopcze?
Kyusei było dość sporą organizacją. Najwyraźniej intuicja starca podpowiadała mu aby upewnić się względem Twojej prawdomówności. Może była to kwestia doświadczenia. Mimo, że pierścień został Tobie wręczony istniała przecież szansa, że wszedłeś w jego posiadanie nielegalnymi sposobami. Jak inaczej rozumieć to pytanie podczas przeczesywania ksiąg? Choć może... była to już kwestia starszych lat właściciela.

[Ken Katagiri]

Ken podał bliżej sygnet by właściciel antykwariatu mógł się przyjrzeć dokładnie. Widać ze było mu z ciężarem pracować. Czuje też, że kochał książki. Widać, jak przejeżdżał palcem po książkach można by pomyśleć ze rozpoznaje je po dotyku. Nie musi czytać co to za książka. To zaimponowało młodzieńcowi. Czuć w tych ruchach grację oraz lata doświadczenia a co najważniejsze pasję, miłość. Przypominało mu to jego kontakt z nowym płótnem. Zawsze zastanawiał się co płótno chce mu powiedzieć. Czym chce się stać. Był w tym pewien artyzm. Artyzm jaki cenił. Słysząc zapytanie młodzieniec uśmiechnął się po czym rzekł:
- "Genjutsu - wstęp do świata iluzji" autorstwa Uchiha Akiry. Mogłem coś przekręcić, ale zdaje mi się ze tak dokładnie brzmiała ta książka. Muszę jednak przyznać ze aż dziwie się ze Pan mnie o to pyta. Mogę tylko domniemywać ze wiedział Pan od początku jaka jest to książka. Widać ze kocha Pan je. Kocha Pan książki oraz obecne tutaj przedmioty. Jestem niesamowicie rad z tego, bo widzę ze trafiłem na wielkiego znawcę tematu. Trafiłem na osobę, od której mogę się dużo nauczyć i poszukiwać odpowiedzi na nurtujące mnie pytania. Osobę jaka poleci mi dobrą lekturę. Skąd to wiem, można by było się zastanawiać?
Wtedy młodzieniec uśmiechnął się jeszcze serdeczniej. Uśmiech miał szczery pełen miłości, natchnienia oraz szacunku.
- Czuje to. Czuje, bo sam kocham swoje rzeczy. Kocham obrazy jakie tworze, płótno jakie ma być przyszłym obrazem. Poznałem po pana ruchach i pewności w szukaniu książki po samym grzbiecie. Jak by Pan nie musiał czytać co jest na nich napisane wystarczył sam dotyk. Jestem pod wielkim wrażeniem. Nie chce by brzmiało to grubiańsko czy niegrzecznie jedynie miałem nieodpartą potrzebę podzielenia się z Panem moimi przemyśleniami oraz podziwem w Pana stronę. Jeśli byłem niegrzeczny proszę mi wybaczyć, gdyż wychowałem się w stronach, gdzie nie miałem wielkiego kontaktu z ludźmi poza moimi rodzicami.
Po tych słowach młodzieniec podrapał się w głowę z powodu zmieszania jakie nastało u niego po zastałej sytuacji. Widać było ze chciałby być jak najbardziej grzeczny i krępuje się jak przedszkolak.

[Yami]

MISJA D - "Rabatowy pojedynek" - Ken Katagiri
Posty 15/14 ____________________________ Ken, który raczej próbował należeć do tych cichszych jeśli tylko znalazł potencjalną "ofiarę" zaczął swój wywiad. Kiedy tylko padły słowa dotyczące tytułu i autora właściciel pokiwał głową i sięgnął po książkę z całkowicie innego rzędu, bardziej usytuowaną z początku.
- Tak tak, księga iluzji oczywiście jak nie Uchihy.
Powolnym krokiem zbliżył się do szyldu i położył książkę na ladzie stołu. Widać, że trawił ją ząb czasu ale nie była zniszczona. Tak właściwie panujące tutaj warunki, mimo, że nie były zbyt przyjemne były idealne do przechowywania tego typu dzieł. Większe zaciemnienie lokalu, niska wilgotność, pozwalały na zapewnienie książkom odpowiednich warunków na długowieczność.
Niekoniecznie można powiedzieć tego samego względem właściciela.
- Książka była opłacona a więc jedynie czego potrzebuję to parafki w tym miejscu.
Wyciągnął zwój na którym znajdował się dokładny opis zamówienia z przyklepaną ceną kilkuset Ryo z podpisem ojca Riki, właścicielem karczmy oraz pustym polem na doręczyciela. To było miejsce w którym powinieneś się podpisać.
Co się jednak miało tych wszystkich rzuconych przez chłopaka pochlebstw dotyczących kunsztu właściciela? Bardzo krótką notkę jaką otrzymał na sam koniec, kiedy miał już wychodzić.
- I przekaż też Hayato, że jeśli jeszcze raz wpadnie na pomysł aby słodzić mi przez pomagiera to podniosę wam ceny. Nie przepadam za taką wazeliną. Nie jestem narcyzem.
Zamiłowanie chłopaka spotkało się z kubłem zimnej wody. Mówi się, że piekło wybrukowane jest dobrymi uczynkami... może coś w tym było.

[Ken Katagiri]

Młodzieniec posmutniał. Nie chciał być tak zrozumiany. Naprawdę, nie pragną tego. Co się wydarzyło zastanawiał się. Czy może to jakoś odkręcić? Czy jest w stanie naprawić swój błąd? Jednak nie był. Nie widział teraz żadnej możliwości poprawienia relacji. Był niezrozumiany. Ba nawet można by poczuć że był odrzucony. Wstrząsnęło to nim niesamowicie mocno. Poczuł. Jak podłoga się pod nim zapada a ściany ciepłego przytulnego domu rozpadają. Pozostała pustka. Nie mógł sobie poradzić z emocjami jakie dochodziły do niego, od momentu. Kiedy odzyskał Sprawczość nad swoim życiem. Emocje często zalewały go. Nienawidził tego. Nie umiał się odnaleźć w tej całej karuzeli uczuć.

Odczuł jednak jak by coś go pchało do przodu niczym popychająca dłoń. Jak by jego rodzic poklepał go po plecach i lekko popchał do przodu by nie wstydził się działania. Może to wewnętrzny obowiązek. Nie sprawił się. Nie uzyskał tego o co go proszono. Niestety nie podołał w takim zakresie jak tego pragnął a teraz trzeba zmierzyć się z konsekwencjami swoich czynów. Z smutną miną zbitego psa jednak z głosem nie łamiącym się powiedział:

- Dziękuje za pomoc oraz książkę. Oczywiście ze przekażę Pana słowa dalej. Jednak nie taka reakcja była moją intencją. Nawet nie zamierzałem walczyć o rabaty. Chciałem pochwalić jednak widać moje wioskowe wychowanie może kogoś urazić za co przepraszam. Przepraszam za to z całego serca. Mam nadzieje ze w niedalekiej przyszłości się zobaczymy a Pan wskażę mi ciekawą książkę na temat moich umiejętności oraz medycyny. Jednak jest to pieść niedalekiej przyszłości mam nadzieje będę musiał tylko więcej zarobić pieniędzy by stawić się a odpowiednim kapitałem. Mam nadzieje do zobaczenia.

Powiedziawszy to Ken obrócił się zabierając książkę i wyszedł z budynku. Słońce świeciło mocno. Oślepiało jego oczy. Jego promienie bombardując jego twarz przyjemnie go ocieplały. Dodawały otuchy. Jak by czas przestrzeń i natura pokrzepiały jego serce i mówiły mu by się nie przejmował ze życie ułoży się w najmniej spodziewany sposób. Dawało mu znać ze jego założenia nie musza być słuszne. Może ktoś ma na niego inny plan kto wie. Skierował swoje kroki w kierunku swego miejsca pobytu. Musiał zdać sprzęt jaki uzyskał. Miał nadzieje ze nie będzie zbyt ganiany za to co udało mu się uzyskać.

Po drodze postanowił się nie śpieszyć by ułożyć sobie wszystko w głowie jak ma się zachować. Co ma powiedzieć. Całkowitym przypadkiem natrafił na małe dziecko. Wpadło na niego miało może 7 lat. Chłopiec miał lekko zadarty nos, znoszone ubrania, ciemne oczy oraz włosy. Skądś znał ten uśmiech. Tylko skąd? A no tak to jeden z chłopców domu dziecka jaki odwiedził. Fakt miał wtedy przynieść owoce jednak był tam on jak i dzieci z sierocińca oszukany. Zamiast dorodnych owoców dostarczył zgniłe, nienadające się dla świń odpadki. Nie była to jego wina, jednak to padło na niego. Był przestraszony ze jeśli chłopiec go pozna będzie płakał. Będzie szlochał albo wytykał palcem, krzyczał oskarżał o brak owoców. Jednak jego rekcja była całkiem inna niż si spodziewał. Chłopiec trzymał się jego hakamy, odsłonił swoją twarz a na niej rysował się ogromny uśmiech. Po czym przemówił.
- O to Pan od rysunków. Cudownie ze Pana widzę. Poproszę. Proszę. Bardzo bardzo usilnie proszę przyjść znowu do nas i porysować nam. Dawno tak dobrze się nie bawiliśmy. Proszę przyjść i nas czegoś nauczyć.


Chłopiec uśmiechał się zupełnie szczerze. Może zjawił się on po to bym uwierzył w siebie. Bym wiedział ze jednak nie jestem takim całkowitym przegrańcem a jedynie widzę świat w czarnych barwach.

Ken uklęknął przy chłopcu i przemówił pełnym promiennego uśmiechu głosem.

- Oczywiście ze przyjdę. Przyjdę najszybciej jak tylko będę potrafił. Teraz jednak muszę iść szybko zanieść te książki do moich znajomych jak tylko się z tym uporam zjawie się u was.

Mówiąc to młodzieniec przytulił chłopaka i wstałby iść dalej za pleców jedynie rzucił

- Do zobaczenia szybciej niż myślisz. Pa

Tak to był sygnał by jednak przyspieszyć może nie będzie tak źle.

Z/T

[Kisuke]

Wychodząc z siedziby Kropli nie miał jasno określonego celu. Hoshi przekazała mu główne informacje dotyczące misji. Kupiec Ryouji Shinji nie zgadza się z polityką Ryuzaku i chce i tak handlować z Cesarstwem. Jego majątek oraz spora ilość ludzi na jego usługach sugerowały, że jest to osoba, z którą warto wejść we współpracę, aby otrzymać dodatkowe środki zdolne poprawić fundusze organizacji. Problem w tym, że żadnych dokładniejszych szczegółów Kisuke nie otrzymał. To jednak nigdy nie byłą dla niego przeszkoda, bo lubił rozglądać się po mieście i zbierać informacje.

Z takim właśnie założeniem podróżował przez miejskie uliczki, mijając po drodze wiele przydrożnych sklepów i kramów. Wsłuchiwał się w rozmowy kupców, kupujących czy też zwykłych przechodniów. Plotki to była potężna broń, a w mieście takim jak to był to wręcz oręż używany codziennie przez wszystkich. Wystarczyło przejść się przez kwadrans w najbardziej uczęszczanych miejscach aby dowiedzieć się o sytuacji w Cesarstwie, o wydarzeniach z Sogen czy też o niedawnych kupieckich planach Rady Ryuzaku. Kisuke skupiał się jednak na tym, aby wyłapać coś, co dotyczyło nazwiska, które miał na radarze. Ryouji.

[Ario]

Kisuke
Wyprawa rangi A
Kolejka 1/38 PÓŁ na PÓŁ

Kisuke, główny i jedyny protagonista tej historii dostał przykaz od niejakiej zarządczyni Kropli, by móc zając się jedną z kolejnych spraw, ułatwiającą fundowanie jakże fantastycznej organizacji. Chłopak był idealny na szpiega - mierzył 185 cm i przechadzał się jakby nigdy nic środkiem osady w poszukiwaniu jakicholwiek oznak kupca.

Wiedział niewiele: imię, nazwisko, cel działania. Próbował podsłuchać to i owo, lecz jedyne czego się dowiedział, to że Sangryo podniósł cenę na zboże i to ostatni łajdak, bo ma romans z córką Mitune, a ta zamiast szkolić się i udoskonalać jako kunoichi włóczy się z kilkoma mężczyznami naraz. Potem dowiedział się, że ostatnie wydarzenia w Sogen sprawiły, że teraz ciężko tak naprawdę powiedzieć, jakie będą kolejne ruchy polityczne i wszystko może się wydarzyć. To było nawet ciekawe, bo odruchowo Kisuke przysłuchał się, czy powiedzą coś więcej. Tak też się stało, dowiedziałeś się, że Cesarstwo prawdopo...

Wtedy nagle ktoś chwycił Cię delikatnie za przedramię. Odruchowo obejrzałeś się za siebie by widzieć chłopaka w Twoim wieku, jednak zdecydowanie mniejszego. Trochę wyglądał jak połączenie Ario i Kyoushiego, z dużym zwojem przy pasie.
- Czy Ty jesteś ochroniarzem z Kropli? - zapytał i w jego głosie słychać było coś bardzo nienaturalnego. Mówił głośno, ale miałeś wrażenie, że tylko Ty jesteś w stanie to usłyszeć. Nie wiedziałeś, czy to jakieś ninjutsu, genjutsu, czy sztuka naturalna. Wiedziałeś jedno.

Ten człowiek był bardzo dziwny i za nic nie możesz mu zaufać.

Takie przynajmniej odniosłeś pierwsze wrażenie, ale czy każdą książkę powinno oceniać się po okładce? Zapewne od tej decyzji zależeć będzie powodzenie tej wyprawy.

Chłopak puścił Cię za rękę, jak tylko przykuł Twoją uwagę.

[Kisuke]

Ryuzaku, a zwłaszcza jego główne ulice, zawsze było pełne klasycznych ploteczek i historyjek o tym jak kto się prowadza. Niewierność małżeńska, wątpliwe prowadzenie się, krzywe interesy czy dziwne zachowania z pozoru zwykłych ludzi. O tym dało się usłyszeć na każdym rogu, z ust prawie każdej staruszki. Starsze pokolenie jakoś uwielbiało mówić o wszystkim co udało im się zasłyszeć, a że bardzo często słuch im niedomagał, to wzajemnie się do siebie wydzierali, dzieląc się wiadomościami z połową lokalnej społeczności.

Gdy został chwycony za ramię instynktownie się odwrócił. Nie lubił dotyku, nawet bardzo delikatnego. A tym bardziej gdy brano go z zaskoczenia. Nie powinien sobie na to pozwalać, ale skoro do takiej sytuacji doszło, to trzeba będzie poprawić kilka spraw, aby w przyszłości nie dawał się w taki łatwy sposób podchodzić. W niektórych sytuacjach to może oznaczać uratowanie życia, swojego bądź cudzego, więc nie było z tym żartów. Kikaichu, skryte w ciele Aburame, momentalnie się przebudziły, gotowe wylecieć w każdej chwili. Ale pozostały w środku, bo bezpośredniego zagrożenia w tym momencie nie było. To tylko chłopak. Dziwny chłopak.

-W czym mogę pomóc?- Kiwnął głową, niejako potwierdzając, że rzeczywiście jest tym "ochroniarzem". Nie lubił wdawać się w dywagacje na takie tematy, bo niezbyt często miało to w ogóle sens. Był z Kropli, ktoś coś od niego chciał więc pewnie potrzebował pomocy, a jeśli mowa o ochronę kogoś, to Kisuke znał się na tym doskonale. Szybkim rzutem oka spróbował zlokalizować co może być przyczyną problemów. Przebywał dużo wśród biednych i potrzebujących. Łatwo potrafił rozróżnić tych, którzy potrzebują schronienia, od tych głodujących albo tych co potrzebują jakiegoś rodzaju przysługi. Osobną kategorią byli też kupcy, którzy zwykle potrzebowali kogoś, kto zabezpieczy ich towary w czasie kupieckich podróży. Trzeba było znaleźć tylko kilka cech, które wskazywałyby kim może być ten dziwny chłopak.

[Ario]

Kisuke
Wyprawa rangi A
Kolejka 2/38 PÓŁ na PÓŁ

Winny został znaleziony - to najważniejsze. Chłopak lustrował Kisuke wzrokiem od góry do dołu, by cicho westchnąć.
- Ryouji Shinji. Masz mnie eskortować do Cesarstwa. Nawet zapłaciłem połowę stawki z góry, by dostać jednego z najlepszych ochroniarzy z tej nowej organizacji. Napewno to wszyscy? Byłem przekonany, że wyraziłem się jasno, że potrzebuję naprawdę...najlepszych ludzi. - mimo swojego wyglądu, gość wyglądał jakby totalnie Cię nie szanował, a oprócz tego jeszcze podważał Twoje kompetencje.
- Na morskich szlakach przez ostatnie wydarzenia kręci się trochę piratów. Niedobitki z ostatnich bitew, a także degeneraci, żerujący na takich jak ja. Po pierwsze, zejdźmy z widoku. - wyjaśnił i ruszył w kierunku bocznej alejki. Upewnił się, że duży zwój, który ma przełożony przez plecy, cały czas jest na swoim miejscu. Gdy tylko dotknął, wziął głęboki oddech.

Coś Ci w nim nie pasowało. Kupcy zdecydowanie bardziej przypominają kogoś, kto wygląda jak Ario - mają swoje toboły, jakieś dobra czy przedmioty i tak dalej. Widać to na goły rzut oka. Ten tutaj zdecydowanie umiał się poruszać jak shinobi, chociaż starał się to dobrze zakamuflować.
- Dobra, skoro już Ty jesteś...jak dobrze władasz suitonem? Walki na wodzie to niemalże pewnik, bo więc musimy być dobrze przygotowani.