[Zwodniczy Karmazyn] Ulice Ryuzaku no Taki

[Sumairu Abe]

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=suwfJMiXauU[/youtube]
Tanio skóry nie sprzedam...!

Dreszcz. Sumairu nie spodziewał się, że poczuje coś w postaci obrzydzenia, gdy zarażony oponent rzuci się na niego i złapie go za rękę. Dreszcz przeszedł szybkim krokiem po ciele chłopaka i odruchowo szarpnął ręką, aby uwolnić się z 'nieczystego' chwytu. Samuraj nie był w stanie zareagować na tyle szybko, aby uniknąć kontaktu z zarażonym przeciwnikiem, ale jego odruch mógł uratować mu skórę i wyswobodzić się póki reszta popaprańców jeszcze do niego nie dotrze.
Jeżeli Sumie uda się uwolnić jego prawą rękę, bez chwili wahania sięgnie nią po jedną ze swoich katan, aby wyprowadzić błyskawiczne uderzenie rękojeścią w okolice tułowia przeciwnika będącego najbliżej. Wyprowadzone uderzenie powinno dać chłopakowi nieco czasu (mowa o ułamkach sekund) jak i możliwość wyprowadzenia cięcia wyciągniętym już za sprawą wcześniejszego uderzenia mieczem.
Tym razem cięcie nie będzie wypełnione samą odrazą, czy też obrzydzeniem, które pojawiło się przy bliższym kontakcie z zarażonymi. Cięcie będzie naładowane wolą walki o przetrwanie. Sumairu był w sporym niebezpieczeństwie i zdawał sobie z tego sprawę.
Gdyby Suma miał nieco więcej czasu to prawdopodobnie przez jego myśli przeplatałoby się jedno zdanie.
-Teraz albo nigdy. - Niestety, bądź stety, w tej sytuacji nie było czasu na sarkastyczne odzywki, planowanie czy też obrócenie się na pięcie i ucieczkę. Żadna z tych rzeczy nie wchodziła w grę.
Suma wykonał energiczny zamach i z całych swoich sił wyprowadził horyzontalne cięcie na poziomie brzucha zarażonego, który znajdował się tuż przed nim. Nie chciał celować w głowę. Zbyt duże ryzyko, że przeciwnik uchyli się i wykona unik, jeżeli zaraza daje jakichś nadludzkich zdolności. Zbliżająca się grupa była oczywistym znakiem dla Sumy i gdy tylko miecz przeleciał od prawej do lewej, Suma z całą możliwą siłą wykonał obrót z bioder, a miecz równie szybko pokonał tę samą odległość, tym razem od lewej do prawej. Jeżeli reszta zarażonych jeszcze nie dotarła na tyle blisko, aby ostrze samuraja ich dosięgnęło przy pierwszym, czy drugim cięciu - Sumairu wyprowadził trzecie, ostatnie horyzontalne cięcie, tym razem nieco niżej niż poprzednio. Wszyscy, którzy znaleźli się w zasięgu miecza, powinni zostać obaleni i zatrzymani na dłuższą chwilę - o ile jeszcze byli w stanie wstać.
Jeśli wszystko poszło zgodnie z planem, Suma zrobił kilka kroków w tył z mieczem trzymanym przed sobą - w pełnej gotowości do defensywy, bądź też wyprowadzenia kolejnego cięcia.
Jeżeli Suma oblał test i zarażony wciąż trzymał jego dłoń (czy też ubranie), samuraj korzystając z lewej ręki sięgnął po katanę i tak szybko jak tylko mógł wyprowadził cięcie przez rękę rywala, który wydawał się być bardzo czuły. Sumairu liczył, że jego przeciwnik (jeszcze bez kompanów) nie będzie aż tak mu przeszkadzał bez ręki, a co za tym idzie - Suma będzie miał większą swobodę by wyprowadzić kolejne cięcia odsuwając od siebie zagrożenie kilkoma defensywnymi cięciami od lewej do prawej i wokół siebie. Cięcia będą padały póki Suma nie poczuje, że atakująca go grupa wciąż mu zagraża i gdy nie uda mu się ich powalić, pociąć, czy też wystraszyć swoją groźną miną i mordem wymalowanym na oczach.

Opcja pierwsza: 1. Iaidou , 2. Mikazukigiri
Opcja druga: 1. Mikazukigiri

ATRYBUTY PODSTAWOWE:
SIŁA 41
WYTRZYMAŁOŚĆ 37
SZYBKOŚĆ 74 | 89
PERCEPCJA 37
PSYCHIKA 1
KONSEKWENCJA 2
SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 189
KONTROLA CHAKRY BRAK
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 100%
MNOŻNIKI: [ Styl szkoły Taka ] +20% szybkości
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPO:
NINJUTSU - BRAK
GENJUTSU - BRAK
STYLE WALKI
Battodo (Chanbara) - B
(D) Iaidō
(D) Yōdō

(C) Mikazukigiri
(C) Uragiri

(B) Shōten

[Yasuo]

Dlatego właśnie zrezygnowałem z przemieszczaniem się przez budynki. Mistrz Gry mnie przejrzał. Budynek nie był taki wielki, żeby objąć całym swoim rozmiarem tą długą uliczkę. Musiałbym przemieszczać się między budynkami, co było dla mnie problematyczne. Z braku laku postanowiłem więc skonfrontować się z "przeciwnikiem". Nie wydawali się mocniejsi ode mnie, więc powinienem sobie poradzić. Z drugiej jednak strony, ciągle miałem wątpliwości. Co mam teraz zrobić? Co mam zrobić, widząc, że trójka wrogów po prostu ruszyła w moją stronę? Mogłem spróbować ich jakoś ogłuszyć i zostawić. Na początku ten plan wydawał mi się niemalże doskonały. Teraz jednak zobaczyłem jego wady. Nic nie wiedziałem na temat wytrzymałości moich przeciwników. Nie wiedziałem czy jedno uderzenie wystarczy do spowodowania, że przeciwnik zwyczajnie straci przytomność. Być może musiałbym uderzać parę razy w jednego typa, a jego "kompani" na pewno nie będą czekać. To było zbyt trudne. Nawet dla mnie. Zbytnio ryzykowałem swoim życiem. Miałem misję. Miałem Yukę... Poza tym, dotkliwe pobicie niosło ze sobą bardzo duże ryzyko śmierci, tak czy siak. Z pewnością większą szansę na przeżycie ma ktoś kto dostał tępą stroną miecza lub płazem niż ktoś kto oberwał bezpośrednio ostrzem. Jednak nawet takie mocne uderzenie tępą częścią może zakończyć się tragicznie, jeśli w pobliżu nie będzie żadnego medyka. Istniało bowiem coś takiego jak obrażenia obuchowe zadawane chociażby przez maczugę. Takie uderzenia mogły podobno łamać kości. Uderzenie płazem miecza niczym nie różniło się zbytnio od uderzenia maczugą. A uderzenie tylcem było jeszcze bardziej niebezpieczne. Co chcę przez to powiedzieć? Ano to, że nie było żadnej gwarancji, że nawet jeśli chciałbym ocalić ich życia, to oni przeżyją. Nie było gwarancji, że nie pobiję ich tak dotkliwie, że i tak umrą. Nie było gwarancji, że w ciągu 5 minut uda mi się odnaleźć jakiegoś medyka (chociażby Pana Izo), który udzieli im od razu pierwszej pomocy. Plan z wyeliminowaniem przeciwników bez ich zabijania miał mnóstwo niewiadomych i był bardzo niebezpieczny dla mojej skromnej osoby. Musiałbym bowiem walczyć, nie wykorzystując pełni swoich umiejętności i wtedy sam byłbym narażony na śmierć. No i nie miałem pewności czy rzeczywiście to przeżyją. Nie chciałem, żeby się męczyli. Zdawałem sobie sprawę, że choroba ta powoduje, że cierpią...
To były tylko wymówki i usprawiedliwienia, a w rzeczywistości było tak, że zwyczajnie bałem się z nimi walczyć nie całkiem na poważnie. Bałem się, że moje próby zwyczajnie na nic się zdadzą i sam umrę. Brakowało mi doświadczenia w rozwiązywaniu takich problemów i odpowiednich umiejętności. Bo każdy głupi potrafi z całej siły uderzyć mieczem i odciąć wrogowi głowę. Każdy głupi potrafi machać na oślep kataną i masakrować swoich wrogów. "Jednak jedynie mądrzy potrafią wygrać, nie walcząc. Taka jest prawdziwa sztuka wojny!" Ja byłem głupcem. Nie potrafiłem tego. Przełknąłem ślinę raz jeszcze i rozpocząłem masakrę.
Chwyciłem mocno swój miecz oburącz i poczekałem na właściwy moment. Gdy przeciwnik był 2 metry ode mnie, to zrobiłem jeden szybki krok w przód i wyprowadziłem płynne i precyzyjne pchnięcie, celując w krtań przeciwnika[1]. Do ataku wykorzystałem całe swoje ciało, więc impet powinien być wystarczający, by go wyeliminować. Szybko wyciągnąłem miecz z gardła (prawdopodobnie, bo pewności nie mam) przeciwnika. I odskoczyłem do tyłu. Nie szarżowałem na nich. Zamierzałem z zimną krwią pozbawić ich życia. Z zimną krwią i spokojem. Odskok był wykonany po to, bym ewentualnie jeszcze widział swoją pierwszą "ofiarę" i mógł coś zrobić jakby nagle się podniosła. Jeśli nic takiego się nie stało, to wzniosłem po prostu miecz nad głowę i czekałem na kolejnego. Gdy tylko się zbliżył, wyprowadziłem potężne cięcie z powietrza (cięcie wertykalne)[2]. Prawdopodobnie wróg przepołowił się na dwie części. Jeśli dwóch przeciwników padło martwych, to od razu popędziłem na trzeciego (Jeśli któryś przeżył, to zrobiłem coś innego. Co dokładnie? O tym napiszę w następnym poście, jak poznam sytuację). Zacząłem okładać go mieczem, celując w jego głowę[3]. Miałem nadzieję, że to go skutecznie wyeliminuje.
Nie zapomniałem też o swoim bezpieczeństwie. Gdyby bowiem coś poszło nie po mojej myśli, to zamierzałem bronić się za pomocą dość dobrej techniki defensywnej. Zacząłem kręcić mieczem wokół siebie[4], tnąc chcących mnie pochwycić prawdopodobnie przeciwników. Jeśli wymierzali ataki za pomocą pięści bądź nóg, to celowałem oczywiście w atakujące mnie kończyny. Jednocześnie łączyłem atak i obronę.
Zakładałem też sytuację, że po pokonaniu pierwszego wroga, pozostała dwójka po prostu odpuści i ucieknie przede mną. Wtedy w żadnym wypadku nie zamierzałem ich gonić. Nie byłem brutalnym mordercą, który chce wymordować wszystkich zarażonych obywateli. Gdzieś z tyłu mojej głowy ciągle miałem taką myśl, żeby ocalić jak najwięcej się da. Gdy tamci uciekli, zbliżyłem się do tego którego pokonałem w pierwszej kolejności. Nazwijmy go "Wyjcem", dobrze? No więc jeszcze raz. Jak "Głowomur" i "Kopacz" uciekli, to zbliżyłem się do Wyjca. Chciałem sprawdzić czy jeszcze żyje i czy ewentualnie można mu pomóc. Ocena ran. Sprawdzanie pulsu. Tego typu sprawy. Można to było zrobić jedną ręką, więc drugą dobyłem kunaia (uprzednio chowając miecz do pochwy). Z dwóch powodów. Po pierwsze, jeśli tamten ciągle by żył i by mnie zaatakował, to wystarczyło tylko wbić mu kunai w serce i po sprawie. Nie mogłem na niego marnować czasu, wystawiając się na atak innych zarażonych. Po drugie, jeśli jego stan byłby na tyle niekorzystny, że człowiek ten po prostu się męczył, a ja nie dałbym rady mu nijak pomóc, to zamierzałem go dobić. Nie mógł się męczyć.
Po całej tej walce (a może powinienem powiedzieć "masakrze"?) miałem zamiar ocenić stan wszystkich "poszkodowanych". Oczywiście dotyczyło to pewnie samego Wyjca, bo pozostali powinni być martwi. Oczywiście, zakładałem, że coś pójdzie nie tak jak sobie zaplanowałem i jakimś cudem (liczę na MG jak coś!) inni też jakoś unikną śmiertelnych ran. Nie zależało mi na tym, by ich dobić za wszelką cenę. Więc po uprzednim schowaniu miecza, dobyłem kunai. Popatrzyłem na niego i nagle sobie coś uświadomiłem.
"Cholera..." - Pomyślałem, zdając sobie sprawę jak poważny był mój błąd. Zamiast masakrować tych biedaków, mogłem po prostu rzucić w nich kunaie, po prostu celując w nogi. To być może by ich unieruchomiło. Nie wpadłem na to. Cała ta sytuacja mnie po prostu przytłoczyła. No, ale mleko się wylało, nieprawdaż? Nic innego nie mogłem zrobić, jak tylko sprawdzić czy rzeczywiście nie żyją i czy komuś ewentualnie mogę jeszcze pomóc. Oczywiście podszedłem też do ofiary Kopacza (tj. tego kogoś kogo ten jeden zarażony kopał). Może człowiek tamten jeszcze żył? Oczywiście ciągle zachowywałem należytą ostrożność.

Statystyki:

  Ukryty tekst

Użyte Techniki:

  Ukryty tekst

[Yamanaka Inoshi]

Zwodniczy Karmazyn

---

- Rok 385 - Wiosna - - Ulice - Sumairu, Yasuo

---

" Starcie. " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=kJ-4MHq7m50[/youtube] Sumairu Czy spodziewałeś się tego wszystkiego gdy wparowałeś tutaj chcąc zażegnać konfliktu? Chyba nieco się przeliczyłeś samuraju. Wyszarpnąłeś się z zarażonych szponów bardzo szybko, reszta niemal nawet nie ruszyła jeszcze w twoim kierunku kiedy to zrobiłeś. Wyciągnięcie miecza również obyło się bez większych problemów. Uderzenie rękojeścią podczas wyciągania wydawało się całkiem naturalnym ruchem w tym wypadku, przeciwnik otrzymał cios tam gdzie odruchowo skierowałeś swoją rękojeść, na jego klatkę piersiową i momentalnie się cofnął po otrzymaniu tego ciosu robiąc ci nieco więcej miejsca na wykonanie twojego wymachu. Ciachnąłeś oddalającego się przeciwnika gdyż dalej był w zasięgu twojego ostrza, wszystko trwało może króciutką chwilę jednak po trafieniu czerwona posoka zaczęła wylewać się z jego torsu. Trafiłeś go, nie był to jednak cios śmiertelny ani taki który nic by mu nie zrobił. Rozzłościł on jednak pozostałych którzy dalej niewzruszenie kierowali się w twoim kierunku.

Zbliżający się do ciebie przeciwnicy za nic mieli twoje ostrze, szaleństwu zdawało się to nie przeszkadzać, że twój miecz jest ostry i może pozbawić ich życia. Wykonałeś niemalże gładkie szerokie cięcie wraz z obrotem które pozwoliło ci dziabnąć przynajmniej odrobinę każdego z nich krańcem swojej broni... Rany im zadane nie były śmiertelne ani nie były wystarczające by rzeczywiście się ich pozbyć... Ten który się wycofał po otrzymanym od ciebie ciosie, wyglądał na najsilniejszego z całej czwórki. I teraz wraz z nimi starał się do ciebie zbliżyć... Wtedy jeden z zarażonych padł na ziemię po otrzymaniu strzały od jednego ze strażników którzy znajdowali się na bramie. Znajdujący się na dole, całkiem niedaleko ciebie wojownik również jakoś sobie radził trzymając ich na dystans...

  Ukryty tekst

---

Yasuo Wielki dylemat w umyśle Yasuo wreszcie pozbył się tej mgły i był w stanie podjąć jedną decyzję. Wiedział jak zareaguje... Czy to był strach czy może wola walki... Wola ratowania sobie drogich osób, któż by to miał wiedzieć. Był pewny swoich działań i tego, że jeżeli zadziała wszystkimi swoimi siłami to będzie w stanie pokonać i tę trójkę przeciwników. Z jednej strony myślał, że jest głupcem bo nie potrafi machać kataną jak szaleniec... Wszystko to jednak tylko próby usprawiedliwienia się bo tak naprawdę gdyby rzeczywiście mu zależało znalazłby inne wyjście Wyczekałeś na odpowiednią okazję z mieczem w dłoni, pierwszy cios, pchnięcie, oj było on celne, aż nazbyt. Krew od razu trysnęła nawet i w twoją stronę ochlapując twoje dłonie a kilka kropel poleciało w stronę twojej twarzy. Chyba trafiłeś w jakąś ważną żyłę... Nie powiem ci jednak jaką, nie znam się na iroyjutsu. By wykonać takie ciecie musiałeś przychylić się do przeciwnika bądź wystąpić jedną nogą. W niczym to jednak nie przeszkadzało i pozwalało na kontynuowanie dalszej walki...

Zaraz po tym odskoczyłeś w tył ciągnąc swój miecz za sobą, Kolejny podskok z podniesionym w górę ostrzem. Cięcie które zadałeś również było śmiertelne dla tego co z przeciwnika zostało. Nie musiałeś nawet trafiać w głowę, bo nawet nie trafiłeś. Zwyczajnie przeciąłeś wszystko co " ten kotek " miał w środku. Od ramienia aż do nogi. Dwie części twojego przeciwnika rozpadły się i upadły na ziemie w swoistym tańcu konwulsyjnym. Krew natomiast sikała zarówno na ulicę jak i na ciebie całkiem obficie, w tej chwili twoja twarz spływała parunastoma kroplami krwi a szata miała ich na sobie ich całkiem sporawą ilość. W tej chwili chciałeś odwrócić się na trzeciego przeciwnika jednak ten bardzo szybko złapał cię za ramiona i nim zdążyłeś zrobić coś jeszcze uderzył cię z gonga w twarz. Cios ten musiał nieco tobą wstrząsnąć bo tak silne uderzenie które przed chwilą wykonałeś musiało jakoś na ciebie wpłynąć.... Może i nieco oszołomiony ale dałeś radę przystąpić do swoich ciosów defensywnych, udało ci się wykonać Mikazukigiri na ostatnim przeciwniku w chwili w której otrzymałeś cios na twarz... Można powiedzieć, że byłeś bezpieczny a i on leżał z odciętą ręką na ziemi wyjąc z bólu... Tylko on wył bo pozostali dwaj już byli martwi z chwilą w której zadałeś swój cios.

Był jeszcze jeden... Ten leżący, zbliżyłeś się do niego, byłeś ostrożny ale nie powstrzymało to go przed ugryzieniem ciebie w rękę oczywiście nie mamy tutaj do czynienia z ugryzieniem zombie które odrywa skórę i mięśnie, mowa o zwyczajnym dziabnięciu które pozostawia drobne ślady na trochę. Dlaczego to zrobił? Szybko oszacowałeś, że jego kończyny były połamane i nie mógł się ruszać ani wstać... Droga do portu przez uliczki stała otworem, czyż nie? Alejka dalej nie posiadała zagrożeń, dużo gorzej było z ulicą na którą mogłeś w każdej chwili wyjść... Jakieś czterysta metrów dalej alejka dobiegała końca. Na samiuśkim końcu znajdowało się wyjście z alejki, swoisty skręt w prawą stronę który prowadził bezpośrednio do bramy...

---

Tutaj będzie spis npc i ich kolorków

• Tsobuki
• Pan Koyama
• Yukari Narahasi
• Haruko Ihara
• Kazumi
• Właściciel Ryokanu
• Biedna kobieta

  Ukryty tekst

[Sumairu Abe]

Obłęd wymykał się poza wszelkie dotychczas poznane przez Sumę ramy. Chłopak nigdy nie spotkał się z tego typu wściekłością i obojętnością na rany, czy też nawet na słowa, które Sumairu jeszcze chwilę temu do nich wszystkich wypowiedział.
Czy wszyscy postradali zmysły i nie widzą już jakiejkolwiek nadziei? Może żaden z zarażonych nawet nie jest świadom tego, że jest zarażony, a po prostu są wypełnieni wściekłością i pustą chęcią do zabijania?
Jedno było pewne... minęło trochę czasu odkąd na broni Sumy można było zauważyć krew. Chłopak mimo wszystko nie mógł teraz odpuścić i pertraktować swoimi pacyfistycznymi metodami, gdyż najzwyczajniej w świecie - z tego świata odejdzie.
-Wybaczcie.- wyszeptał, gdy przeszła przez niego myśl, że to nie w ten sposób powinno się wyleczyć zarażonych. Nie było wyjścia, ani czasu który odgrywał teraz bardzo ważną rolę.
-Wytrzymaj jeszcze chwilę! - zakrzyknął do zmagającego się niedaleko strażnika, dzięki któremu Suma nie musiał zmagać się z całą grupą nieokiełznanych bestii, gdyż inaczej chyba nie można było już ich nazywać. Dłoń zacisnęła się mocno na rękojeści wyciągniętej i pokrytej krwią katany, a klatka piersiowa delikatnie zaczęła się unosić. Nie było tu teraz miejsca na jakieś popisowe numery. Poprzednie techniki okazały się być skuteczne na tyle, aby zranić oponentów.
Tym razem, Sumairu nie czekał z wykonaniem trzech szerokich cięć na to aż zarażeni zbliżą się do niego na odpowiednią odległość i postanowił ich nieco zaskoczyć wysuwając się nieco do przodu, aby skrócić dystans i nie narazić się na niespodzianki w postaci uników. Może i zarażeni zachowywali się jak opętani, ale mogliby nie dać się nabrać na tę samą sztuczkę i wszystko przerodziłoby się w jeszcze większe kłopoty, a właśnie kłopotów Suma wolał uniknąć.
Dwa cięcia pod delikatnym kątem od barków do bioder, a następnie trzecie cięcie w okolice tułowia.
Jeden z przeciwników wydawał się być bardziej wytrzymały od pozostałych, zatem gdy tylko ostrze zastygło na moment po ostatnim cięciu, Sumairu wykonał skręt biodrami opierając nogi stabilnie na ziemi i wymierzył kolejne trzy cięcia - tym razem już bez precyzyjnie wybranych punktów na ciałach oponentów. Trzy silne cięcia wymierzone zwyczajnie w napastników powinny ich obalić i unieszkodliwić... Przynajmniej na kolejną chwilę.

Technika: Mikazukigiri

ATRYBUTY PODSTAWOWE:
SIŁA 41
WYTRZYMAŁOŚĆ 37
SZYBKOŚĆ 74 | 89
PERCEPCJA 37
PSYCHIKA 1
KONSEKWENCJA 2
SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 189
KONTROLA CHAKRY BRAK
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 100%
MNOŻNIKI: [ Styl szkoły Taka ] +20% szybkości
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPO:
NINJUTSU - BRAK
GENJUTSU - BRAK
STYLE WALKI
Battodo (Chanbara) - B
(D) Iaidō
(D) Yōdō

(C) Mikazukigiri
(C) Uragiri

(B) Shōten

[Yasuo]

Mistrz gry się myli. Nie uważałem się za głupca, dlatego, że nie potrafiłem machać mieczem jak szaleniec. Uważałem się za głupca, ponieważ szaleńcze machanie mieczem to było jedyne co w życiu potrafiłem. Byłbym mądry, jeśli potrafiłbym tą sprawę załatwić, bez konieczności ranienia i krzywdzenia tych biednych ludzi. No, ale udało mi się. Źle się z tym czułem, widząc to do czego doprowadziłem. Dwóch martwych, zabitych w okrutny i brutalny sposób. Dwóch ciężko rannych (chociaż jeden nie z mojej winy), którzy prawdopodobnie cierpieli strasznie. Otarłem krew rękawem (zakładam, że jakiś rękaw miałem), by pozbyć się krwi. Jednak miałem świadomość, że to nie zmyje tej substancji z moich rąk. Liczyłem jednak na to, że deszcz zrobi swoje i pomoże pozbyć się posoki z mojej zbroi i jakoś wybieli moje odzienie. Nie chciałem przemierzać ulic Ryuzaku no Taki będąc pokryty krwią. Nie chciałem, by ludzie się mnie bali. Nie chciałem, żeby widzieli we mnie zwykłego mordercę, którym najprawdopodobniej właśnie się stałem. W szczytnym celu (chyba) - bo w końcu chciałem pomóc pokonać tą zarazę - ale jednak mordercą.
Nie wszystko jednak poszło tak gładko jak to sobie myślałem. Trzeci koleś po prostu mnie chwycił i uderzył w twarz. Jednak dałem radę pozbawić go ręki i oswobodzić się. Musiałem więc wziąć to pod uwagę, tak na przyszłość. Jakby tak znowu przyszło mi się mierzyć z taką trójką w podobnym ustawieniu. Niby byli tylko zwykłymi ludźmi, których ogarnęła nieznana i potężna choroba, ale mogli mnie zaskoczyć. Nie byłem więc wszechmocny i walka z całym tłumem - oby nigdy do niej nie doszło - byłaby dla mnie całkowicie niemożliwa. A przynajmniej bardzo trudna.
Kolejną przeciwnością losu był ten drugi żywy koleś. Skopany pewnie tak, że cały leżał połamany. Nie pozwolił mi się do mnie zbliżyć i ugryzł mnie w rękę. Momentalnie ją cofnąłem. Ugryzienie nie sprawiało wrażenia groźnego, ale kto wie? Może właśnie ta nieznana trucizna dostała się do mojego krwiobiegu? Może już zostałem zarażony? Sprawdziłem czy po tym ugryzieniu zostały mi jakieś ślady krwi czy po prostu zwyczajne wgniecenie na skórze. Oczywiście nie wykluczałem też faktu, że ugryzienie samo wystarczy, nawet jeśli nie dosięgnie żadnych naczyń krwionośnych. Człowiek w takiej sytuacji miał dziwne myśli... Oceniłem jednak to czy ten gryzący także ma na ciele czerwone plamy, świadczące o chorobie. Bo jeśli nie miał, to nie było powodu do strachu. Chociaż po prawdzie, nigdy nie mogłem być pewien. Może samo przebywanie wśród zarażonych mogło być zaraźliwe. Albo kontakt z ich krwią? Nie miałem co do tego pewności, jednak postanowiłem się zbytnio tym nie przejmować. Nie miałem wystarczającej wiedzy medycznej, by móc wymyślić coś sensownego w tej materii. Myśl "Cholera! Mogę być zarażony!" ciągle gdzieś tam pozostawała z tyłu mojej głowy. Jednak siłą woli zepchnąłem ją do najdalszych zakamarków mojego mózgu i zamknąłem w "ciemnym i ciasnym pokoju" na klucz, niczym jakiegoś niewolnika albo zakładnika. Tak. Zrobiłem to po to, by ta myśl nie zaprzątała mi głowy niepotrzebnie. Nic mi w obecnej sytuacji nie da bycie hipochondrykiem, prawda? Dopóki nie zobaczę na swoim ciele czerwonych śladów, to mam zamiar działać normalnie! Jak osoba całkowicie zdrowa.
No właśnie. Trzeba było działać. Musiałem przemyśleć kolejne punkty swojego planu. Mogłem udać się prosto do celu, zostawiając tych nieszczęśników na pastwę losu. Nie mogłem tego zrobić. Co prawda zabijałem, ale miałem też dobre serce.
- Przepraszam - powiedziałem do tego z uciętą ręką. Chciałem wiedzieć czy chociaż jest zdolny do rozmowy, czy już całkowicie postradał zmysły. Oczywiście podczas tej rozmowy zachowywałem odpowiednią odległość, by nie zostać ponownie pochwyconym.
- Jak się Pan (lub opcjonalnie "Pani", bo takie słowa jak "przeciwnik", czy "zarażony" nie świadczą jeszcze o płci, chyba, że czegoś nie doczytałem) nazywa? Czy da Pan/Pani radę się uspokoić na tyle, by dać sobie pomóc?
Jeśli ta osoba była w stanie mi odpowiedzieć na to pytanie twierdząco i widziałem jakąś poprawę, świadczącą o tym, że może mówić prawdę, to zwyczajnie znalazłem jakiś kawałek materiału (pewnie przy zwłokach dwóch innych zarażonych były jeszcze ich ciuchy). Odciąłem go za pomocą kunaia, a następnie zbliżyłem się do mojego "pacjenta" i chociaż w ogóle się na medycynie nie znałem, to próbowałem tak obwiązać ranę tą szmatą, żeby zrobić prowizoryczny opatrunek i zapobiec upływowi krwi. Potrzebowałem dwóch rąk, ale kunai ciągle leżał obok mnie. Więc gdyby coś, to zamierzałem po niego sięgnąć i go użyć, by się bronić. Przeciwnik miał tylko jedną rękę, więc powinno mi się udać. Czy moje działania przyniosą jakiś inny skutek niż tylko niszczenie wszystkiego wokół i zabijanie?
Niezależnie od tego, co się stało z tamtą osobą bez ręki, zamierzałem jeszcze udać się do tego, który leżał połamany. Chciałem także z nim spróbować nawiązać kontakt.
- Jak się Pan/Pani nazywa? - zapytałem nieszczęśnika. - Bardzo boli? W sumie nie wiem jak mogę pomóc, ale może ma Pan/Pani tutaj gdzieś rodzinę? Jeśli tak, to proszę mi wskazać drogę. Sprowadzę pomoc.
Nie mogłem go poskładać tutaj na miejscu. Nie miałem też przy sobie żadnych środków przeciwbólowych. Szpital był oblegany i dostanie się do niego graniczyło z cudem. Zwłaszcza, próbując taszczyć ze sobą dwóch rannych ludzi. Ten bez ręki pewnie mógłby jeszcze chodzić, ale przeniesienie tego połamanego nie było takie proste. No i zapewne nawet nie przyjęliby ich w szpitalu, bo mają tam pełne ręce roboty. Logicznym więc wyjściem byłoby odnalezienie osób, które byłyby zdolne na chwilę przetrzymać tych ludzi w swoich własnych domach i użyczyć im swoich własnych lekarstw i bandaży. Dlatego właśnie zapytałem o rodzinę. Liczyłem na to, że rodzina tego człowieka nie mieszka daleko i będę mógł dość szybko się tam dostać. Chciałem przy okazji poprosić tamte osoby o to, by także zajęły się tym bez ręki. Oczywiście, że był zarażony, więc pewnie się nie zgodzą, ale co szkodziło zapytać? Koleś (albo kobieta, hehe) i tak straci bardzo dużo krwi, nawet jeśli udało mi się zrobić opatrunek. Prawdopodobnie więc za jakiś czas straci przytomność. Wystarczy go więc przenieść, przywiązać do łóżka i opatrzyć. Może uda się go wyleczyć. Oczywiście zamierzałem jakoś się odwdzięczyć ludziom, którzy pomogliby mi uratować tych nieszczęśników.
Miałem też dwa awaryjne plany. Plan B miał być zrealizowany na wypadek, jakby okazało się, że połamana osoba nie ma rodziny, lub nie mogę się z nią porozumieć, lub dojście do jej domu jest niemożliwe z powodu dzikiego tłumu na ulicach. Zamierzałem wtedy po prostu pukać we wszystkie drzwi, które znajdowały się w pobliżu, licząc, że ktoś mi otworzy. Nie chciałem wyważać drzwi, bowiem wiedziałem, że mógłbym tym zaszkodzić mieszkańcom. Przecież takim sposobem zrobiłbym wejście dla zarażonych. Plan C natomiast był naprawdę radykalny i nie chciałem nawet myśleć, że musiałbym go wykonać. Chodziło po prostu o dobicie rannych i ruszenie w dalszą drogę. Jeśli nic innego nie poskutkuje, to trzeba będzie to zrobić. Jednak póki co byłem dobrej myśli i liczyłem, że los się do mnie uśmiechnie.
Oczywiście podczas tych wszystkich akcji, podczas prób nawiązywania rozmowy, prób bandażowania, prób szukania osób, które mogą mi (i im) pomóc... zachowywałem czujność. Nie chciałem, żeby ktoś mnie zaskoczył. Jeśli coś poszłoby nie tak, a znając los (czyli Mistrza Gry) na pewno pójdzie... to wolałem jednak podjąć jakąś próbę walki bądź uniku.

Statystyki:

  Ukryty tekst

Użyte Techniki:

  Ukryty tekst

[Yamanaka Inoshi]

Zwodniczy Karmazyn

---

- Rok 385 - Wiosna - - Ulice - Sumairu, Yasuo

---

" Starcie. " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=kJ-4MHq7m50[/youtube] Sumairu Nie było czasu na zbyt dosadne rozmyślania odnośnie tego co było w tej chwili właściwe, liczyły się szybkie decyzje, żałować można było później... Czy jednak właśnie takim człowiekiem jesteś? Takim który działa a potem myśli? Może jednak da się zrobić w tej chwili coś innego? Czy rzeczywiście postępujesz właściwie i wykonujesz swoje zadanie tak jak powinieneś? Może powinieneś był postępować inaczej już od samego początku i wtedy może do tej sytuacji by nie doszło...

Wykrzyczałeś do zmagającego się z drugą grupą strażnika kilka słów, tak naprawdę to nie wiadomo w jakim celu, jakoś sobie dawał radę, chciałeś pewnie by wiedział, że może na ciebie liczyć. Ponieważ właśnie teraz byliście dla siebie towarzyszami broni, właśnie w tej chwili gdy razem walczyliście z szaleństwem które kroczyło obok was i nawet brocząca krew nie potrafiła go powstrzymać. Część przeciwników rzeczywiście była utrzymywana przez nieco całkiem sprawnie na dystans, jeden cios... Potem strzał i kolejny z nich padł podczas gdy on krążył i cofał się do bramy. Ty natomiast przystąpiłeś sprawnie do kolejnych cięć gdy się do ciebie zbliżyli. Tym razem wysunąłeś się do przodu i zdecydowałeś ponownie na szerokie cięcie. Jedno za drugim zadane na dwóch różnych wysokościach. Wtedy też dwaj ranni i pocięci odsunęli się od ciebie wbiegając w uliczkę, wyraźnie mieli dosyć. Ostatni z nich jednak okazał się nie mieć dość, wykonałeś dlatego trzy kolejne ciosy które miały go wykończyć, chciałeś wykonać, rzecz jasna. Po pierwszym z ciosów ostrze utkwiło w jego ramieniu podczas gdy on popędził za pozostałymi znikając w uliczce wraz z twoim mieczem... Czy było warto?

- Zostaw go, niech ucieka! - Wykrzyczał w twoją stronę strażnik dysząc przy tym znacznie. Właśnie w tej chwili wbijał miecz w leżącego przeciwnika który miał go już zwyczajnie dobić. To chyba był koniec patyczkowaniem się. Wyjął strzałę z jednego strupów przysiadając na kolanach i dysząc zarazem niezmiernie. Ci będący na murach odetchnęli również z ulgą, nikt jednak nie był szczęśliwy.

- Czego tutaj chcesz? Wystarczająco dużo problemów jest z utrzymaniem ich w ryzach a przez ciebie poszaleli tylko bardziej... - Pokręcił głową podnosząc się z miejsca w którym siedział, stanął blisko ponieważ naprzeciw Sumairu.

---

Yasuo Cóż, mądry po szkodzie jak to mawiają, teraz przyszło ci do głowy, że również możesz się tym dziadostwem zarazić? W sumie, skąd widziałeś, że nie zaraziłeś się wcześniej? Może to wszystko jest wytworem twojej rozgorączkowanej wyobraźni? Czy to w ogóle możliwe? Starałeś się wyprzeć całą tę niepotrzebną w tej chwili oraz utrudniającą działanie myśl, oj tak. Nie mogłeś o tym myśleć cały czas. Gdzie jest dobre serce tego samuraja? Czy ktoś z tutaj obecnych potwierdzi jego pełne dobroci słowa? Raczej nikt, nikogo to nie obchodziło czy jest on dobry czy zły, intencje nie grały roli, liczyły się zawsze fakty i bezpośrednie działanie.

Co właściwie sobie myślałeś podejmując swoje kolejne działania? " przepraszam " Dobre sobie, czy to się mówi po urżnięciu komuś ręki bo tak? Kolejne pytania również były kompletnie poza światem, tak jakbyś był gdzieś indziej albo nie zdawał sobie sprawy z tego co się tutaj rzeczywiście stało. Wyjący, tak wyjący, nie wyjąca. Po chwili się uspokoił jednak nie z powodu twoich próśb, zwyczajnie stracił przytomność. Krew dalej spływała z jego rany i raczej nie wyglądało na to byś mógł ją odpowiednio zatamować... Co to zresztą da? I tak umrze jeśli mu ktoś nie pomoże, widzisz tutaj kogoś? Niee, nikogo tutaj nie ma, jest tylko ulica pełna równie szalonych oczu jak te tutaj w zaułku... Zaraz... Ludzie stojący na ulicy zwrócili uwagę na ciebie w zaułku i wydzierającego się mężczyznę, ku twojemu zaskoczeniu oni też mieli czerwone placki na twarzy, byli jednymi z nich... Nie trwało to długo i szybko przejcie między zaułkiem a ulicą zapełniało się nimi którzy szybkimi krokami zbliżali się do ciebie.

Co dalej z twoim planem odnośnie pukania do drzwi? Chyba nie sądziłeś, że ktoś ci rzeczywiście w okolicy otworzy, tym bardziej widząc to co miało na dole miejsce, tym bardziej nie miałeś czasu zastanawiać się co zrobić z osobą która była połamana. Twoje pole manewru wcale nie było zbyt duże...

---

Tutaj będzie spis npc i ich kolorków

• Tsobuki
• Pan Koyama
• Yukari Narahasi
• Haruko Ihara
• Kazumi
• Właściciel Ryokanu
• Biedna kobieta

  Ukryty tekst

[Sumairu Abe]

Suma zrobił kilka kroków do przodu, lecz stracił werwę aby dogonić uciekającego przeciwnika. Być może jeszcze by go dorwał, ale nie mógł sobie pozwolić na zabawy w berka, czy tam w kotka i myszkę. Przez to wszystko, Suma zaczął się zastanawiać czy w ogóle dobrze zrobić wybierając się na tę misję. Tak na dobrą sprawę to i tak nie miał innego wyjścia. Nie?
-Wybacz, ale zachowałem się naturalnie i prawidłowo. Nie jestem tu żeby teraz słuchać jak bardzo źle postąpiłem próbując wykonać swoje zadanie. - odezwał się do strażnika spoglądając po tym na swoją katanę, która straciła swoją bliźniaczą odpowiedniczkę. Chłopak był zdenerwowany, ale cały czas utrzymywał swoją stanowczą i pełną powagi minę. To nie Suma był powodem tego rozlewu krwi, prawda?
-Już mówiłem. Przybywam na bramę z misją. Mam obserwować tu wszystko co dzieje się dookoła, aby uzyskać informacje i przekazać je do reszty swojej grupy. Wspólnie z moimi kompanami próbujemy zakończyć ten nieprzyjemny czas, dlatego miejże litość i pozwól mi objąć posterunek. - Krew na glebie przykuwała wzrok Sumy, do którego powoli docierało wszystko to co miało miejsce kilka chwil wcześniej.
Samuraj jeszcze raz spoważniał i spojrzał się na strażnika.
-Nie zamierzam patrzeć bezczynnie na ten cały chaos, dlatego pozwól mi pomóc. - westchnął i spojrzał się w górę.
-Jeszcze jest nadzieja. - dopowiedział po chwili, patrząc na mur i stojących na nim łuczników.
Sumairu poprawił swój strój oraz białe obi, do którego jeszcze do niedawna przylegały dwie katany. Teraz zrobiło się nieco luźniej. Zawsze mogło być gorzej, prawda?

Użyte techniki: Talk no Jutsu

[Yasuo]

Ja to miałem szczęście, prawda? Nie dość, że zabiłem ludzi, których wcale nie chciałem zabijać. Po prostu zrobiłem to dlatego, że nie widziałem innego wyjścia i po prostu spanikowałem. Później chciałem im pomóc, ale to też niewiele dawało. Wyjący mężczyzna stracił rękę. Temu drugiemu nie wiedziałem jak pomóc. Nikt z nich mi nie odpowiedział. Dodatkowo, nikt nie otworzył drzwi. Musiałem więc ich dobić, by się nie męczyli. Jednak nawet tego nie byłem w stanie zrobić. Dziki tłum zainteresował się bowiem tą uliczką i zaczął mnie gonić. Nie miałem najmniejszego zamiaru wpadać w ich ręce, więc pognałem do końca tej uliczki. Musiałem uciekać, chociaż czy to tak na prawdę coś da?
Biegłem i bacznie się rozglądałem. Miałem taką dziwną myśl, że ta hałastra, która mnie goni, nie jest jedyną hałastrą, która będzie mnie gonić w przyszłości. Spodziewałem się bowiem tego, że zostanę jakoś okrążony, ale co miałem zrobić? Musiałem wykonać zadanie. Musiałem odszukać Yukę. Musiałem przeżyć. Jednak nie mogłem z nimi walczyć. Nie dlatego, że nie chciałem ich zabijać. Oczywiście nie chciałem, ale to nie był powód. Po prostu nie miałem szans z taką masą "wrogów". Oczywiście samuraj nie powinien uciekać z pola walki, ale to była inna sytuacja. Tak na prawdę nie byli moim wrogami, ale chcieli mnie zabić. A ja tylko usiłowałem im pomóc. Usiłowałem ocalić Ryuzaku no Taki. Można więc mój czyn chyba śmiało nazwać taktycznym odwrotem, prawda? Oczywiście miałem też świadomość, że tamci biedacy, których zostawiłem zapewne umrą stratowani przez ten tłum, albo zwyczajnie zabici przez jego członków, którzy postanowią przestać biec i zajmą się innymi ofiarami niż ja. Liczyłem się z tym. To było zło konieczne.
Byłem gotowy na ewentualne uniki czy bloki czy w ogóle na podjęcie walki. Jednak moim priorytetem było po prostu wyminięcie wrogów, którzy mogliby nadciągnąć z naprzeciwka. Jeśli to by się nie udało, to zamierzałem zrobić coś innego (o tym w następnym poście, jak poznam dokładną sytuację). Nawiasem mówiąc. Ten tłum był w pewnym sensie czymś naprawdę cudownym. Uliczka była dość wąska (dopytałem Inosia na GG), a mimo tego około 100 zarażonych ludzi (o to także dopytałem Inosia) potrafiło się w miarę sprawnie nią przemieszczać. Nie wpadali na siebie. Nie tratowali się. Nie spychali na ściany. Byli jak woda. Niesamowicie zgrani. Już prędzej bym się spodziewał, że jakiś biegnący koleś popchnie swojego "towarzysza". Ten "towarzysz" się wypierdzieli, popychając też innych z przodu. Natomiast ci, którzy są za nim zwyczajnie się o niego potkną i wywrócą. Nic takiego chyba jednak nie miało miejsca, prawda?

Statystyki:

  Ukryty tekst

Użyte Techniki:

  Ukryty tekst

Sorka za tak krótki post, ale uznałem, że trzeba spieprzać XD. Nie miałem co tutaj zbytnio opisywać.

[Yamanaka Inoshi]

Zwodniczy Karmazyn

---

- Rok 385 - Wiosna - - Ulice - Sumairu, Yasuo

---

" Starcie. " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=kJ-4MHq7m50[/youtube] Sumairu Strażnik zmierzył poważnym wzrokiem Sumę - Nie ty decydujesz co jest prawidłowe. Nic mnie twoje zadanie nie obchodzi, ja mam swoje a ty swoje - Prychnął w twoją stronę przyglądając się temu co razem uczyniliście. Wyraźnie nie był zadowolony z tego do czego tutaj doszło. Wziął kilkanaście głębszych oddechów zerkając na osoby stojące na bramie, machnął w ich stronę ręką by zaraz wyciągnąć strzały które znalazły się w już zabitych. Po krótkiej chwili pomaszerował z nimi do bramy i oddał je łucznikom. W tej chwili każda jedna sztuka się liczyła i mogła zrobić gigantyczną różnicę.

Czy Suma to spowodował? Trudno ocenić, gdy przybył już było gorąco, wkroczył do akcji tak jak powiał wiatr. Niemalże ten sam wiatr pokierował jego ostrzem które jednak zdecydowało się go opuścić, czy to symbol końca dobrej passy?
- Ty głuchy jesteś? Widziałeś przecież co się stało. Zmywaj się stąd, chyba, że zamierzasz tutaj stać i pilnować by nikt się nie wydostał. Co innego niby chcesz tutaj robić? Oglądać? Mało już widziałeś? - Wyraźnie poirytowany strażnik wdrapał się przy pomocy zwyczajnego chodu shinobi na bramę, ot, wszedł po ścianie. Pewnie nie spodziewałeś się tego jednak i on znał kilkanaście sztuczek. Nie każdy strażnik był ninja gdybyś zapytał to prawdopodobnie Oshi opowiedziałby ci o swoim spotkaniu z tym jegomościem jak sam próbował się przez bramę przedostać do środka.
- Nikt nie przekroczy tej bramy, ani z jednej ani z drugiej strony. - Westchnął wskazując swoim ludziom pozycje które powinni zająć. Obrócił się zerkając na tereny zewnętrzne by następnie, całkiem szybko wrócić do obserwowania okolicy i pobliskich uliczek. Nie zapomniał jednak o tobie i też bacznie obserwował. Tak naprawdę to wiedziałeś co masz tutaj robić czy zgadywałeś tylko?

---

Yasuo Największy szczęściarz w Ryuzaku kontratakuje, no chyba nie... Ostatecznie musiałeś sobie zdać sprawę z tego, że wiele tutaj nie zdziałasz i czas również masz ograniczony. Wciąż nie dotarłeś do portu i nie rozpocząłeś swojego właściwego zadania zajmując się, no właśnie, czym? Czyjeś intencje zawsze potrafią namieszać. Na całe szczęście gdy już zdecydowałeś się biec bez żadnego problemu uniknąłeś tłumu. Biegałeś znacznie szybciej niż oni co pozwoliło ci stworzyć pokaźny bufor między tobą a nimi, dotarłeś do końca już po kilkunastu chwilach z całym tłumem gdzieś daleko za tobą.

Jak już dobiegłeś do końca otwierała się przed tobą ścieżka na prawo, tam natomiast kończyła się uliczka i ku twojemu zaskoczeniu ludzi na ulicy było niewielu może kilku, czy warto ich zaczepiać? Właśnie tutaj powinna być brama do portu która z jakiegoś powodu jest otwarta a na jej szczycie na ma żadnego strażnika. Ups... Właściwie to jest, jeden, leży przy wejściu i chyba jest martwy... A przynajmniej taki się wydaje a ślady krwi na jego skórzanym pancerzy i nieco zakrwawiona twarzy świadczą o tym dobitnie. Jakby wejść na samą bramę lub przejść przez nią port wydaje się w większości pusty. Tu i ówdzie można dostrzec ludzi z tej odległości trudno stwierdzić czy też są dotknięci zarazą czy nie. Twoją uwagę mogłaby zwrócić zabita deskami ściana oddzielająca jedną z części portu. Drewniana brama mająca oddzielać obydwa sektory jest jednak otwarta.

---

Tutaj będzie spis npc i ich kolorków

• Tsobuki
• Pan Koyama
• Yukari Narahasi
• Haruko Ihara
• Kazumi
• Właściciel Ryokanu
• Biedna kobieta

  Ukryty tekst

[Sumairu Abe]

- Pomogę Wam jeśli przestaniesz wyładowywać się na mnie i posłuchasz raz jeszcze o czym mówię...- westchnął z dozą bezsilności i zmęczenia w głosie. Chłopak nie chciał przedostać się przez bramę i uciec ryzykując przeniesienie jakichś zarazków poza Ryuzaku, czy też zainicjować swoim wyjściem jakieś powstanie z zarażonymi mieszkańcami. Ile razy miał jeszcze podkreślać po co tu przybył i jakie ma zadanie? Czy zaraza zasiała aż tak potężny niepokój i brak zaufania wśród ludzi?
- Moim zadaniem jest zostać tu z wami i obserwować sytuację. Nie chcę uciekać z miasta, a chcę jedynie zająć swoją pozycję na bramie... przy bramie, czy gdziekolwiek mi zezwolicie, a następnie czekać i liczyć, że takie zamieszanie do którego doszło tu przed chwilą nie wyniknie po raz kolejny. - tym razem wyraził się chyba jasno i ponownie spojrzał się w górę.
- Walka o pokój naprawdę jest ciężka i mozolna... - pomyślał z rozmarzonymi oczami na ułamki sekund odcinając się od tej aury niedoli i rozpaczy.
Oczy Sumy powędrowały na strażnika, z którym gawędził od dłuższej chwili. Chłopak miał nadzieję, że tym razem strażnik zezwoli na obecność samuraja i umożliwi mu realizację jego zadania.
- Na pewno przyda się tu dodatkowy strażnik, prawda? - rzucił w stronę mężczyzny.
Chłopak na moment ucichł i zaczął myśleć o pozostałych członkach załogi. Nie miał pojęcia jak im idzie i jak się mają sprawy z ich zadaniami. Miał nadzieję, że szło im o wiele lepiej i szybciej niż jemu samemu.
- Uważaj na siebie, Rika... - pomyślał wyobrażając sobie małoletnią Rikę, której obecność mogłaby oszczędzić rozlewu krwi pod bramą. Dziewczyna na pewno znalazłaby najlepsze rozwiązanie i nie doszłoby do walki, którą Suma mógł przypłacić życiem własnym, jak i zebranych tu strażników... Kto wie? Może i nawet dużej ilości osób z okolic Ryuzaku, gdyby zarażeni przedostali się przez bramę główną? Lepiej sobie tego nie wyobrażać...
- Ilu już takich narwańców musieliście powstrzymywać od przedarcia się przez bramę? Czy Ci zarażeni w ogóle mają świadomość tego, że są zarażeni? Czy może chcą zwyczajnie opuścić miasto z nadzieją, że zaraza ich ominie? - zapytał się stojącego obok strażnika zaczynając przy tym zdobywanie informacji... jakichkolwiek.

[Yasuo]

Biegłem, biegłem. Biegłem przed siebie. Po pewnym czasie udało mi się zgubić pościg. Wybiegłem na ulicę, która skręcała w prawo. Może "ulica" to za mocno powiedziane, skoro Mistrz Gry określił to mianem "ścieżki". W każdym bądź razie, uznałem, że warto nią pójść. No po prostu ładna się wydawała i w miarę bezpieczna. Tylko kilka osób się kręciło w pobliżu. Kto wie? Może byli zarażeni i zaraz zaczną mnie atakować? Za dużo szczęścia jak na jedną przygodę, prawda? Bo ja naprawdę chciałem sobie pomachać mieczem i pościnać parę głów, wiecie?! Nie no, żartuję. Takie coś nie było mi na rękę. Postarałem się więc jakoś ich minąć. Oczywiście nie zamierzałem ich zaczepiać. Miałem nadzieję, że oni także nie będą zaczepiać mnie. Jeśli natomiast mieli ochotę na jakąś bitkę (tj. chcieli mnie zaatakować), to wyciągnąłem miecz i byłem gotowy do walki. Co prawda dobycie miecza-tasaka trochę dłużej trwało niż wyjęcie katany, ale powinienem zdążyć, prawda?
"Jedna śmierć to tragedia. Milion, to statystyka. (cyt. podobno Józef Stalin)" - Pomyślałem ponuro. Walka z tamtymi byłaby mniej więcej tym samym, co walka z tymi poprzednimi. I jednym i drugim nie mogłem pomóc. Mogłem tylko skrócić ich cierpienie. Morderca, ale z zasadami i dobrym sercem, prawda? Oto kim się stałem. Nie zamierzałem jednak sam z siebie ich atakować. Co to to nie!
Jeśli udało mi się niezauważenie dojść do bramy portowej, to pierwsze co zrobiłem, to zerknąłem na strażnika. Już chciałem do niego podejść i sprawdzić czy żyje, ale rzeczywiście. Nie miałem wystarczająco dużo czasu. Musiałem zostawić nieszczęśnika. W końcu i tak bym mu nie pomógł. Musiałem odszukać Pana Izo. On na pewno dałby radę. No i odnośnie tego czasu... zwyczajnie to Pan Izo był dla mnie najważniejszy. Kto wie czy coś mu przypadkiem nie zagrażało? No i zawsze mogłem natknąć się na kolejną grupkę tych zarażonych psycholi. Nie chciałem ich obrażać, bo to w końcu nie ich wina, że byli jacy byli, ale trzeba nazywać rzeczy po imieniu. Byli zarażeni, a zaraza mieszała im w głowach, zamieniając ich w prawdopodobnie bezrozumne bestie. Po strażniku przyszła kolej na bramę. Oczywiście. Nikt więcej jej nie bronił. Czyli wychodzi na to, że dostanie się do portu będzie bardzo łatwe, prawda? Wychodzi na to, że paradoksalnie zarażeni ludzie zwyczajnie oddali mi przysługę, otwierając wrota portu. Przekroczyłem zatem portowe progi i zacząłem się bacznie rozglądać.
Nie chciałem, żeby cokolwiek mnie zaskoczyło (jeśli jakiś atak na moją osobę miał miejsce, to zwyczajnie dobyłem miecza, lub wykonałem unik). Port wydawał się opuszczony. Szczerze mówiąc, spodziewałem się tego. Kazumi powiedziała, że port jest sercem tego wszystkiego. To tutaj najprawdopodobniej zaraza była najbardziej powszechna. Mało tego. Stąd pewnie przybyły te rzesze zarażonych, a skoro było ich pełno w mieście, to znaczy, że tutaj nie było praktycznie żadnego. To dobra wiadomość. Chyba. Przeniosłem wzrok na tą dziwną ścianę. Ciężko stwierdzić czy wyglądała jak palisada, czy bardziej jak ściana jakiegoś domu. Po prostu był to rodzaj płotu. Zabezpieczenie, które pewnie zostało wybudowane w jakimś celu.
"Może miała oddzielać część, w której ludzie byli zarażeni, od tej, w której żyli zdrowi?" - Taka myśl właśnie we mnie uderzyła. Czy miałem rację? Miałem nadzieję, że tak. Miałem nadzieję, że po tamtej stronie tego "płotu" znajdę osoby rozumne; że znajdę Pana Izo. Oczywiście otwarta brama była mi bardzo na rękę. Nie musiałem przebijać się przez to drewniane gówno. Nie byłem shinobi i po ścianach chodzić nie potrafiłem, dlatego w przypadku zamknięcia tej bramy musiałbym użyć siły i wyrąbać sobie wejście. Czy jednak wiedziałem, czy ta konstrukcja wytrzyma moje ataki? Mogło być tak, że się po prostu cała zawali. Na mnie albo na ludzi po drugiej stronie. A nawet, jeśli nikt by nie zginął, to tak zniszczenie - nawet przypadkowe - tego tworu rąk ludzkich, który mógłby być świetną ochroną przed zarażonymi, wcale nie było czymś inteligentnym? Mógłbym wtedy rozważyć jeszcze wybranie innej ścieżki, ale z pewnością bardzo bym żałował, że nie mogę się tam dostać. W końcu chciałem znaleźć się po drugiej stronie. Tam mogli być ludzie. Tam mógł być Izo. Oby tylko Yuki tam nie było. Oby tylko dziewczyna nie była zarażona, bo wtedy nie wiem co bym zrobił...
Jednak - jak już wspomniałem (i wspomniał MG) - brama była otwarta. Miałem szczęście. Jednak miałem też obawy. Co jeśli "wrogowie" już tam się dostali? W końcu co to za obronny mur, przez który można przejść, używając znajdujących się w nim drzwi? No nic. Myślenie na ten temat nic nie da. Przekroczyłem tą bramę i znalazłem się po drugiej stronie tej wielkiej (chyba) drewnianej ściany.
Oczywiście, wykonując te wszystkie czynności opisane wyżej, byłem gotowy na ewentualny atak. Kto by nie był, skoro można powiedzieć, że Ryuzaku no Taki zostało ogarnięte wojną domową? Tak. To była wojna. A będąc na terenach objętych wojną trzeba było liczyć się z możliwymi atakami walczących na tych polach stron. Zatem w grę wchodziły głównie uniki, jeśli udałoby mi się "wykryć" nadlatujące w moim kierunku, posiadające mordercze intencje w stosunku do mojej skromnej osoby, śmiercionośne i niebezpieczne pociski, takie jak strzały, bełty lub inne ataki dystansowe. W grę wchodziły także moje techniki walki mieczem i ogólnie sama walka za pomocą ostrego jak brzytwa tasaka, zakładając oczywiście, że miałbym czas go dobyć i odpowiednio użyć. Jeśli takiego czasu byłoby zbyt mało, to zwyczajny unik też by się chyba sprawdził. Przynajmniej na początku. W razie potrzeby (jakbym nie zdążył dobyć miecza), to zamierzałem dać potencjalnemu przeciwnikowi w twarz, częstując jego nos moją pięścią i na chwilę go ogłuszyć (a potem dobyć Tsume). Zwracałem też uwagę na wszystko co wydawało mi się dziwne. Na jakieś pułapki, które rzucałyby się od razu w oczy takiego zawodowego wojownika jak ja. Dodatkowo starałem się zwracać też uwagę na okna znajdujących się w pobliżu budynków (tych niskich - parterowych, a także tych wyższych - jedno, dwu lub wielopiętrowych). Oczywiście miałem świadomość, że nie miałem wystarczających umiejętności, by ogarnąć cały teren i wiedzieć o wszystkich zagrożeniach występujących w okolicy, ale liczyłem ponownie na swoje szczęście. Wspierałem to szczęście za pomocą swojego skupienia, wytężania wszystkich zmysłów, uspakajania oddechu, różnorakich technik medytacyjnych (za wyjątkiem jogi, bo na nią czasu nie było). Liczyłem, że wszystko się ułoży. Oczywiście nie biegłem. Szedłem pomału, analizując wszystko wokoło. Jednak, jeśli nic się nie spierdzieliło, to po jakimś czasie powinienem być już po drugiej stronie tej wielkiej, drewnianej ściany.

Statystyki:

  Ukryty tekst

Użyte Techniki:

  Ukryty tekst

[Yamanaka Inoshi]

Zwodniczy Karmazyn

---

- Rok 385 - Wiosna - - Ulice - Sumairu, Yasuo

---

" Co teraz? " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=9PZzPAbhmBg[/youtube] Sumairu - Powiedziałem ci, że masz się stąd wynosić. - Warknął strażnik w stronę Sumairu który chyba za nic brał sobie słowa shinobiego. Ten zmarszczył brwi przysłuchując się drugiej wypowiedzi samuraja, westchnął ciężko zapierając się dłońmi o drewniane elementy bramy.
- Przeszkadzasz nam i przez ciebie nie możemy zachować czujności. Nie obchodzi mnie twoje zadanie, nie znam ciebie. Równie dobrze możesz być szalony jak oni - Stuknął zamkniętą dłonią w element bramy nie odwracając od ciebie wzroku. Był wyraźnie zły jednak jego gniew nie był tylko skierowany w twoim kierunku. Męczyło go znacznie więcej niż mogłoby się wydawać.
- Nie przyda się tutaj nikt więcej, poradzimy sobie doskonale, nikt nie wejdzie, nikt nie wyjdzie. Tego się trzymam. Tak samo ty, skąd mam wiedzieć, że nie jesteś jednym z tych którzy nam to zrobili, co? Mniejsza, nie obchodzisz mnie, wynoś się - Powiedział całkiem głośno w stronę sumy wskazując na niego palcem. Całkiem szybko przewrócił wzrokiem po uzbrojonych w łuki strażnikach. Obydwaj obrócili się do siebie i kiwnęli głowami. W tej samej chwili obydwaj naciągnęli cięciwy swoich łuków. i wycelowali w stojącego u podnóża masakry Samuraja.
Co się dalej stanie? Strażnicy są wystarczająco zdeterminowani by pozostać na swoich pozycjach i nikogo do siebie nie dopuścić, tym bardziej kogoś takiego jak Sumairu. Wyglądało na to, że nie bardzo mają ochotę nawet go słuchać. Ale tak naprawdę czego więcej się tutaj dowiesz? Czy wiesz już wszystko?
Okolica nie pozostawiała złudzeń, jeżeli nie rzuci się na nich chmara szaleńców to sobie poradzą, brama również wydawała się wyglądać w porządku, nikt się nie przebił ani nikt nie wyszedł przez jej wielkie wrota, jeśli wierzyć relacji zdeterminowanego strażnika. Na bramie świat się jednak nie kończy.

---

Yasuo Wkroczyłeś więc do odgrodzonej murem dzielnicy. Na ulicy panował niesamowity syf, pełno było porozrzucanego śmiecia, strzępków ubrań, trochę krwi tu i tam. W niektórych miejscach znajdowały się nawet porozwieszane na sznurkach ubrania. Zadziwiająco mogłeś czuć się nawet i bezpiecznie, w zasięgu wzroku nie było dosłownie nikogo, ta strona portu wydawała się całkowicie opustoszała, co jakiś czas mogłeś zasłyszeć odgłos trzaskających niedomkniętych drzwi czy okna w jednym z dwu piętrowych budynków po lewej stronie od wejścia. Brzmi złowieszczo, prawda? Nie natrafiłeś na żadne pułapki, nikt ciebie nie zaatakował. W rogu ulicy rzuciła się w oczy nieco zakrwawiona czapka którą już gdzieś widziałeś. Tak, było to nakrycie głowy noszone przez iryoninów w szpitalu. Im dalej w las tym bardziej pusto. Po prawej stronie znajdował się jeden przycumowany statek, również pusty, przynajmniej na taki wygląda od miejsca w którym się znajdowałeś. Wejście do niego nie mogło być problemem bo akurat w tej chwili istniało połączenie z burtą, swoisty drewniany most. Statek jak to statek, miał zejście pod pokład z jednej strony i wejście do kajuty kapitana z drugiej.

Przejście całej dzielnicy, bez dokładnego rozglądania się mogło ci zająć może pół godziny. Nie była ona duża i od razu można rozpoznać ścisk jaki tutaj musiał panować. Gdy tak powoli przemierzałeś ulicę ktoś, albo coś mignęło ci pomiędzy drewnianymi straganami, usłyszałeś trzask i nagle coś zaczęło uciekać, nie mogłeś dojrzeć kto to ani co to, wydawał się jednak całkiem szybki i zwinny. Całkiem szybko spostrzegłeś gdzie się ten ktoś kierował. na końcu alejki znajdowała się całkiem spora szopa której otwierane drzwi usłyszałeś niemalże od razu gdy uciekający się przy nich znalazł. Mogłeś jedynie zobaczyć kawałek szalika znikający w budynku.

---

Tutaj będzie spis npc i ich kolorków

• Tsobuki
• Pan Koyama
• Yukari Narahasi
• Haruko Ihara
• Kazumi
• Właściciel Ryokanu
• Biedna kobieta

  Ukryty tekst

[Sumairu Abe]

-Uważajcie na siebie.- odpowiedział do strażnika, z którym nie miał już ani sił ani ochoty debatować. Suma nie miał żadnego potwierdzenia o jego misji i tak na dobrą sprawę... może i dobrze? Coś w głębi duszy samuraja podpowiadało żeby jeszcze raz spróbować ich przekonać, ale po co? Czy warto ryzykować własne życie, żeby tylko dostać pozwolenie na obserwowanie bramy ze strażnikami o poszarpanych nerwach.
Suma kiwnął głową i obrócił się plecami do bramy jak i strażników, a następnie powolnym i spokojnym krokiem zaczął zmierzać w stronę z której przybył. Nie czuł się zawiedziony i z każdym kolejnym metrem był nawet zadowolony, że nie będzie musiał się zmagać z tak upartymi ludźmi. Jednego był pewny... Znowu został sam, a co za tym idzie - będzie jeszcze groźniej.
Jeżeli teraz coś lub ktoś go zaatakuje, nie będzie towarzysza który powstrzyma grupę zarażonych umożliwiając Sumie poradzenie sobie z resztą.
-Będzie dobrze... - burknął pod nosem i oparł dłoń na rękojeści swojej katany. Właśnie w tym momencie westchnął na myśl o tym, że jego miecz został pozbawiony swojej towarzyszki.
-Minashigo...Nazywasz się Minashigo, gdyż zostałaś osierocona. - oznajmił tak jakby jego miecz był jego przyjaciółką, która właśnie straciła rodzica w postaci starszej broni. Suma nie pozwoli sobie na kolejną pomyłkę i utratę ostatniego miecza jaki jest w jego posiadaniu. Wszystko pięknie, tylko gdzie teraz powinien się udać nasz samuraj?
W jego sercu wciąż tlił się ogień nadziei na to, że uda mu się przegonić czarne chmury zarazy znad Ryuzaku no Taki. Oczywiście nie samemu, gdyż wciąż gdzieś tam wędrują jego towarzysze. Racja?
Pokonanie zarazy jest pierwszym krokiem nowej drogi dla Sumairu. Zaczął odczuwać ogromną potrzebę i obowiązek przyniesienia pokoju w tym pełnym cienia świecie. Zadanie niełatwe i prawdopodobnie dla większości nieistotne...
-Idealnie! - pomyślał chłopak krocząc wydreptaną wcześniej ścieżką. Najrozsądniej będzie chyba udać się do szpitala.
Oczywiście z nadzieją, że ekipa zarażonych wciąż śpi i nie będą stanowić problemu...Suma musi to sprawdzić, a następnie zastanowić się jakie kroki poczynić dalej.

[Yasuo]

Robię z/t: http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?p=96524#p96524

[Yamanaka Inoshi]

Zwodniczy Karmazyn

---

- Rok 385 - Wiosna - - Ulice - Sumairu

---

" Co teraz? " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=9PZzPAbhmBg[/youtube] Sumairu Rzeczywiście, może to i lepiej, że wszystko skończyło się tak jak skończyło. Nie zostałeś przynajmniej przez nich poturbowany ani nie zaatakował ich nikt więcej, czy można to nazwać dobrym zakończeniem? Pewnie nie bo to zapewne dopiero początek... Ryzyko zawsze istniało i każdy z nich o tym wiedział jak również i ty, tak naprawdę to pewnie o ciebie nikt by nawet nie zapytał... Opuścili łuki i jak mogłeś się spodziewać odetchnęli z ulgą gdy odwróciłeś się i zacząłeś odchodzić w przeciwnym do nich kierunku. Powtarzałeś sobie, że będzie dobrze, właściwie to tylko to ci zostało. Strażnik na odchodne skinął do ciebie i machnął ręką. Miał dość ale utrzymanie posterunku to było jego zadanie. Szedłeś więc w miarę opustoszałą ulicą zastanawiając się nad losem swojego drugiego ostrza a raczej oznajmiając, że twoje, jedyne w tej chwili źródło obrony straciło kogoś bliskiego. Zaiste nie było to niczym dziwnym gdyż miecz który straciłeś służył ci dłużej. Ku twojemu zaskoczeniu jednak w pobliskiej uliczce dostrzegłeś rannego mężczyznę, całkiem sporawego jeśli chodzi o wielkość, oj tak, to był ten sam którego dziabnąłeś swoją bronią, siedział tak, wyglądał na nieprzytomnego a z jego cielska wciąż wystawało wbite ostrze...

W tej chwili mogłeś również dostrzec z oddali szpital, mimo wszystko jednak spełniły się twoje najgorsze oczekiwania. Tłum ludzi poprzednio uśpiony przez Rikę i Hiroshiego był znowu na nogach i ponownie oblegał wejście do środka. Wygląda na to, że nici z powrotu bez lepszego planu, tylko, no właśnie... Co teraz, gdzie teraz powinien udać się nasz mały Sumik? Warto nadmienić, że w pobliżu panuje głównie pustka, nie ma ani ludzi ani zarażonych, ostatnia fala z jaką miałeś styczność to ta pod szpitalem albo ta którą przepędziłeś z pod bramy... Pytanie natomiast jest inne... Gdzie oni się podziali.

---

Tutaj będzie spis npc i ich kolorków

• Tsobuki
• Pan Koyama
• Yukari Narahasi
• Haruko Ihara
• Kazumi
• Właściciel Ryokanu
• Biedna kobieta

  Ukryty tekst