[Zwodniczy Karmazyn - Zbiorczy] Ryokan Tanmei 短命

[Yamanaka Inoshi]

Zwodniczy Karmazyn

---

- Rok 385 - Wiosna - - Ryokan Tanmei 短命 - Chiaki, Yami, Satori, Sumairu, Rika, Hyojin, Hiroshi, Keion, Yasuo, Kurusu

---

" Wszystkie przygody zawsze rozpoczynają się w gospodzie... " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=njkFJoAuE5U[/youtube] Kurusu

  Ukryty tekst

---

Satori, Yami Dziewczyna do której zwrócił się złotowłosy skinęła do niego z nieznacznym ukłonem nim wróciła do pracy.
Kto by się spodziewał, że dojdzie do tego? Biedny kupiec Yami pozostanie w pokoju sam... Nie, jednak nie, zostanie mu przydzielony ktoś inny, może jakaś matka z dzieckiem? Może ktoś chory, kto wie. Wysłannik pustyni dobrze zauważył, że w mieście dzieje się coś niedobrego, coś co może całkiem szybko ulec kompletnej destabilizacji, zwłaszcza biorąc pod uwagę ilość przybyłych osób, oraz ilość miejsca w samej osadzie. Nie wszyscy ludzie mieli prowiant i siłę na podróż, wielu z nich musiało zostać w Ryuzaku no Taki, póki co znacie jedynie wizję każdej tutejszej gospody a przed wami wciąż... No właśnie, co?

Złotowłosy był przekonany, że jego miejsce przyda się, dużo bardziej innym, miał plan, wiedział jak spędzi noc. Obserwowałeś całe zdarzenie które miało miejsce gdzieś dalej w lokalu pomiędzy samurajami, wydawałoby się, że sytuacja nieco się uspokoiła co mogło zwiastować, że przynajmniej jedna rzecz nie skończy się dzisiaj dla kogoś źle... Stanąłeś przy oknie wyglądając na ciemne ulice miasta. Dostrzegłeś tam postać, osobę która stała oparta o jeden z pobliskich budynków, całkiem blisko wejścia do lokalu w którym się znajdowaliście. Stała z założonymi rękami, rozglądała się po okolicy, jej wzrost nie wychodził ponad przeciętną, jakieś metr sześćdziesiąt. Gdybyś spojrzał dalej, dostrzegłbyś mężczyznę w pomarańczowym eleganckim płaszczu, miał na twarzy białą maskę we wzorki oraz ciemny kapelusz, był zastanawiająco wysoki, kierował swoje kroki do wejścia do lokalu, ku twojemu zdziwieniu mogłeś dostrzec, że gdy się porusza część osób która dalej pozostaje na ulicach rozstępuje się pozwalając mu przejść, starają się omijać go szerokim łukiem.

[uhide=Yamanaka Inoshi, Dōhito Satori]Mogłeś dostrzec, że podrzuca coś błyszczącego w dłoniach. Dostrzegłeś również mężczyznę wychylającego się z okna po drugiej stronie, pośród coraz bardziej rzednących ulic mogłeś zasłyszeć jak mówi coś w jego kierunku.
- Pewnie to on przyszedł z portu, na pewno ma twarz pokrytą wrzodami, dlatego ją ukrywa! -[/uhide]
W tym samym czasie Yami skierował się do swojego pokoju na górę, człapał po tych schodach i człapał jakby chory był, nic mu jednak nie było, gdy już dostał się do swojego pokoju to... Zobaczył, że jest on chwilowo pusty, chwilowo? A może będzie tak na stałe? Tak czy inaczej miał chwilę tylko dla siebie którą mógł wykorzystać jak tylko chciał... Czy był jednak w stanie usnąć bez problemów po dzisiejszym dniu? A może wręcz przeciwnie, padłeś jak długi?

  Ukryty tekst

---

Rika, Yasuo, Sumairu, Chiaki Yukari nic nie mówił wsłuchując się w słowa młodszego kolegi po fachu, początkowo nawet się nie rozglądał, zdawał się obserwować zarówno jego jak i reakcję otoczenia. Na wyciągnięty gest zarówno samuraja jak i dziewczynki zareagował tak jak chcieli. Bardziej zwyczajowym byłby zwyczajny wzajemny pokłon ale co osoba to obyczaj, nie miał zamiaru nikogo ani edukować ani prowokować dalszej konfrontacji, jak to załatwią było dla niego obojętne, liczyło się to by załatwić to tu, teraz i spokojnie. Dziewczyna, siedząca naprzeciw samuraja, zmierzyła go wzrokiem wyciągając powoli dłoń w jego kierunku.

- Kazumi... - Odparła gdy ten ją ścisnął lub też nie, nie omieszkała również spojrzeć na małą Rikę którą do tej pory zawzięcie ignorowała, czy robiła to specjalnie? Nie, zwyczajnie tak wyszło, że wolała pozostać tym razem bierna. Nie trwało to długo, w końcu większość lokalu obserwowała Yasuo i każde jego poczynanie, nikt nie zaprzątał sobie natomiast głowy Yukarim, to na młodszym samuraju skupiony był wzrok wszystkich. Jego wycieczka do lady, zakończona sukcesem oczywiście sprawiła, że w samym lokalu podniosły się szczęśliwe głosy a nawet i sam właściciel, jak i pracownicy wydawali się odrobinę podniesieni na duchu.

- Arigatou... Um... Anata-sama - Zwrócił się właściciel do chłopaka podczas gdy inkasował otrzymaną gotówkę oraz wydawał swoim pracownikom kolejne polecenia mające sprawić, że w przeciągu godziny każdy będzie już w lokalu najedzony. Jeden z mężczyzn siedzących obok lady, białowłosy również miał do niego jakąś sprawę i zaraz po odejściu Yasuo przez chwilę rozmawiali. Chociaż tyle, prawda? Powrót odbył się bez najmniejszych komplikacji a i do stolika dostarczono sake oraz czarki a i nawet sok pomarańczowy. Wsłuchując się w to co zdecydował się przekazać wszystkim Manano można było odnieść wrażenie, że ten stary pierdziel jednak wie co mówi, kto jak kto ale starszy człowiek a dalej może powiedzieć coś mądrego.
- Nikt nie oczekuje, że będzie to robił zawsze, niech to robi przez kilka następnych dni... Jeśli mała będzie tego chciała. Nie można nikogo przymusić do ochrony, to by było ubezwłasnowolnienie. To mój błąd, mogłem wyrazić się jaśniej - Stwierdził spoglądając początkowo na dziewczynkę a potem na tego który złożył przysięgę.
Nie mogła nikomu umknąć reakcja na te spotkanie, mowa o drugim samuraju i dziewczynce, ta czułość była zaskakująca dla Yukariego, zdecydował się jednak tego nie komentować, lekko się tylko uśmiechnął tak jakby pewna myśl przyszłą mu do głowy, myśl może i oczywista, może i nie, jednak nie chciał się nią z nikim w tej chwili dzielić.
- Usiądźcie tutaj wszyscy - Powiedział do będących blisko zgromadzonych mężczyzna.
- Nie potrzeba tutaj żadnych toastów, jednak jeśli chcesz nie widzę problemu... Na to co wam powiem przyda się trochę odwagi.- Powiedział i natychmiast posmutniał.
- Jeśli masz ochotę... Chiaki-sama, niech się pan napije, wtedy wszyscy wyjdziemy porozmawiać z Haruko bo wydaje mi się, że wszyscy... Wszyscy będą chcieli to usłyszeć. - Podrapał się nerwowo po brodzie wypijając swoją działkę, dziewczyna natomiast zrobiła to powoli, widocznie nie przywykła, co za różnica jeśli toast został wzniesiony a czarka ostatecznie była pusta?
- Jeśli mam rację to mam wszyscy spore kłopoty i prawdopodobnie... Trudno mi to mówić ale będzie potrzebna całkiem zwarta grupa mogąca rozwiązać ten problem, każdy się przyda jednak... Nie chciałbym nikogo narażać. - Mówił z posępną miną przewracając wzrok na każdego ze swoich rozmówców, jeden za drugim.
- Nie wiemy jeszcze co powie Haruko. - Powiedziała ciemnowłosa kobieta rozkładając przy tym ręce.
- To tylko kolejny krok, on ma tylko wszystko potwierdzić - Mówił Yukari odpowiadając swojej towarzyszce.
- Jak uważasz, Yukari-san sprawdźmy informacje od niego i na razie nie marnujmy czasu, chodźmy - Spojrzała po każdym, nawet na małą Rikę, jej wzrok był zimny, przeraźliwie zimny, nie była jednak zła ani jej twarz nie sprawiała wrażenia kompletnie wrednej, to były zwyczajnie jej oczy, czy mogło to o czymś świadczyć? Oczy zwierciadłem duszy jak to mawiają...
- Tak, oczywiście masz rację Kazumi... - Samuraj podniósł się od stołu i zaczął kierować w stronę wyjścia z lokalu a za nim podążyła kobieta z którą tutaj przyszedł.

---

Hyojin, Keion, Hiroshi Kobieta z którą rozmawiał zarówno Keion, oraz później włączył się Hiroshi zarumieniła się, jednak nie z zauroczenia a ze wstydu, zwyczajnie. Ostatecznie podziękowała wykonując głęboki ukłon w stronę dwójki panów, nieco trzęsącą się, niepewną dłonią odebrała posiłki.

- Arigatou... Keion-sama, Hiroshi-sama, jak pan miałby niby pomóc? - Zwróciła się do drugiego i jeśli tylko mogła skierowała się z nimi do miejsca w którym wcześniej przesiadywała, tam zaczęła część z nich rozdzielać pomiędzy ludzi a część, nieco większą niż ta którą rozdała podsunęła do ledwo przytomnego chłopaka w rogu, miała wtedy w ręce łyżkę, podparła jego głowę na swoich kolanach i tak karmiła go ile tylko mogła, musiał nabrać sił, był słaby ale teraz mogło być tylko lepiej, prawda?

Gdy Keion zbliżył się do lady by zaoferować swoją pomoc i zwrócić się z prośbą właśnie wtedy obsługiwany był samuraj i podniosły się uradowane głosy gdzie każdy otrzyma dzisiaj i jutro posiłek za darmo. Ktoś cię uprzedził ale czy dobre intencje nie są zawsze nagradzane? Właściciel jednak zdecydował się nie ignorować twojej osoby, o nie, nie mógł, kolejny harcerz który pragnie pomagać innym, jakie to stereotypowe prawda? Tak czy inaczej, nie był zbyt uradowany słysząc o twojej ofercie, mimo to odpowiedział ci:
- Chłopcze, ja też muszę utrzymać ten lokal... Zresztą, tamten samuraj zajął się już wszystkim jak widzisz - Wskazał palcem w stronę odchodzącego Yasuo.
- Co do ciebie, hmm... Myślę, że powinieneś porozmawiać z panem Izo jeżeli rzeczywiście znasz się na medycynie, odkąd przybyli uchodźcy przechodzą tam trudny okres a pewnie i on zrobiłby użytek z dodatkowej pary rąk. On sam jest Iryoninem, pewnie od rana znajdziesz go w szpitalu, jeśli dopisze ci szczęście. - Mówił drapiąc się w tej chwili po brodzie, nie miał jednak zbyt dużo czasu którego mógł ci poświęcić, miał pełne ręce roboty z nowo zamówionymi posiłkami dla wszystkich potrzebujących.

Niestety, większość ludzi pracujących tutaj była zbyt zajęta by wysłuchać słów Kitsune i rzeczywiście spełnić jej prośbę, wszyscy pracownicy byli zbyt zalatani a i właściciel miał teraz inne sprawy na głowie. Jak zareagowali natomiast ludzie którzy kłębili się po kątach? W tej chwili byli zbyt podnieceni i zainteresowani darmowym posiłkiem który całkiem niedługo mieli dostać. Byli chwilowo uśmiechnięci i szczęśliwi, na tyle na ile może być szczęśliwy ktoś kto stracił wszystko i ma otrzymać miskę ryżu a może i coś więcej...

Całej waszej trójce rzucił się w oczy złotowłosy mężczyzna który wstał od jednego ze stolików, nie był sam jednak chłopak z którym siedział udał się na górę, do swojego pokoju, on sam natomiast skierował się w stronę okna gdzie też przystanął i zwyczajnie obserwował to co rozgrywało się poza wizją każdego z was, co takiego mógł dostrzec za oknem? Słyszeliście jak ktoś się tam wydziera jednak nie były to jakieś zwracające uwagę krzyki, raczej tak jakby ktoś komuś zwracał na coś uwagę lub upominał o coś.

---

Tutaj będzie spis npc i ich kolorków

• Pan Koyama
• Yukari Narahasi
• Haruko Ihara
• Kazumi
• Właściciel Ryokanu
• Biedna kobieta

[Senju Hyojin]

Wszystkie słowa, czyny jakie wykonała Kitsune przepadły w mroku głośnych rozmów, natłoku innych ludzi, który tłoczyli się wewnątrz karczmy, a heroiczny gest Keiona został wyprzedzony. Dostał także odmowę pracy, co przewidywała również dziewczyna. Nikt nie śmierdział tu groszem, pachnieli raczej potem, uryną, czasem rzygami. Od tego wszystkiego można było samemu zwymiotować. Dobrze, że wiosna dopiero się rozpoczynała a smród nie mógł rozgorzeć na dobre w takich okolicznościach. Kobieta otrzymała swoje obszerne zamówienie, flaszkę z soju zawinęła do plecaka, część zjadła jakby od niechcenia, bardziej z przymusu jedzenia, a nie delektowania się tonami smaku.
- Kto chce może się dołączyć - stwierdziła sama wargami czyszcząc pałeczki. Urocze, srebrne świecidełka, które zawsze nosiła w kimonie. Jedyna pamiątka z jej rodzinnych stron. Z dzikich, gęstych lasów, gdzie wszystko pachniało mchem oraz grzybami zbieranymi o poranku, dzikimi malinami i jagodami. W takich chwilach po części żałowała, że nie mogła zostać tam ni chwili dłużej. Nie chciała być wiązana z klanem przyrzeczeniami, obowiązkami, jakich nie chciała spełniać. Zapięła ściślej kimono i ponownie odwróciła się plecami do szynkwasu.
- Zaraz wrócę - oznajmiła do brązowowłosech chłopaka z jej kompanii. Chciała chociaż trochę zaczerpnąć świeżego powietrza, od tego zgiełku. Łudziła się, że na ulicy, przed starą karczmą odzyska chociaż trochę spokój. Ulice były jednak prawie tak same jak wnętrze; tłoczne. Przeciągnęła się przed karczmą aż stawy nadgarstkowe zatrzeszczały, wciągnęła powietrze głęboko do płuc i westchnęła. Nabiła ponownie fajkę, odpaliła, szła w głąb uliczki, tak aby sobie nieco pozwiedzać towarzystwo karczmy, słowem okrążyć ją całą. Zwróciła uwagę na sklepy, o dziwo ludzi też. Wyglądali nieco inaczej niż w pozostałych, znanych jej rejonach i bynajmniej miała tu na myśli bardziej ubogi strój, lekki bród.
"Na co ja tutaj w zasadzie liczyłam?" Zadawała sobie pytanie pociągając znowu z fajki. Słońce było przyjemne, lekko rozlewało się swoją złotą łuną po okolicy ogrzewając wszystko i intensyfikując smród jaki dobiegał zewsząd.
"Na co mi przyszło w moim życiu?" Sytuacja była patowa, a ona szła dalej na bok karczmy spoglądając przez okna, by mieć w zasięgu wzroku kompanie oraz rozejrzeć się z perspektywy na zgromadzonych ludzi.
"No tak, ale czemu władze miasta nic z tym nie robią? Wszyscy tylko kurwa czekają na super bohatera? Przecież... Przecież ten świat umarł, nie potrzebuje bohaterów, potrzebuje profesjonalistów takich jak ja. Potrzebują narzędzi jak ja..." Szła na tyły gospody rozmyślając o sensie tego wszystkiego, ale to nie łączyło się w żadną układankę, nie było w jej głowie odpowiedzi na te pytania. Była tylko ninja, który był narzędziem, szkolony do mordowania, nie znana mu była łaska, żal, wszystko się tylko zmieniało prócz tego. Ona się zmieniła.
"Nawet jeśli ten świat zgniłby do szczętu odrodziłby się z takimi samymi skurwielami, z takim samym brudem i fetorem" Zmarszczyła brwi będąc na tylnym rogu karczmy i prawie kończąc swój wyścig z myślami. Zaraz będzie musiała wrócić do reszty, zaraz znowu będzie musiała grać swoją rolę, zaraz znów przestanie myśleć, tylko istnieć. Pociągnęła znowu z fajki niemal będąc pod drzwiami do karczmy.
- Ech, ty stara kretynko - szepnęła zadzierając głowę i patrząc swoimi brązowymi oczami w splendor najwyższego nieba.

[Sumairu Abe]

Suma na widok podawanego alkoholu jedynie się uśmiechnął i kiwnął głową dziękując przy tym za swoją porcję.
Chłopak wolał nie ryzykować zaśnięcia przy stole, zwłaszcza przy tylu osobach. Prawdopodobnie zasnąłby po kilku toastach, bo na pierwszym by nie skończył. Nie z nim takie numery. Żeby pić trzeba mieć nastrój, bo później się tylko żałuje lub nie pamięta co się działo i żałuje się również tego. Z rozmyślań nad alkoholem i tym, czy jednak się nie skusić wyciągnęła go wcześniej poznana czarnowłosa dziewczyna. Może nie tyle co wyciągnęła co jedynie wstała i zmierzając ku wyjściu zwróciła tym uwagę siedzącego Sumairu. Ciekawiło go co wpłynęło na to, że taka młoda dziewczyna zachowuje się w taki straszliwy i nienaturalnie dojrzały sposób, tak jakby czuła potrzebę wywyższania się lub też udowodnienia komuś jego szeroko pojętej niższości.
-Pewnie w głębi serca jest łagodniejsza... - pomyślał na głos i w chwili gdy sobie to uświadomił to ze szczyptą zażenowania spojrzał się z powrotem na sake tak jakby ta myśl miała być właśnie na temat alkoholu, a nie nieznajomej dziewuszki. Lekko speszony rozejrzał się dookoła i liczył, że nikt nie zwrócił uwagi na to o czym mówił.
W chwili gdy mężczyzna, który niedawno zaprosił wszystkich do stołu wzniósł swoją czarkę i napił się z niej, a jego towarzyszka również zaczęła upijać swoją porcję, Sumairu sięgnął po swoją czarkę i przybliżył ją do ust przekręcając równocześnie do tyłu sake jak i swoją głowę. Po odłożeniu czarki na stół, Suma energicznie przetarł swoje dłonie i wziął głębszy oddech.
-Dziękuję. - wyszeptał w eter.
Następnie przyszedł czas na słowa 'gospodarza stolika' przy którym siedział Sumairu. Mówił w taki sposób jakby naprawdę coś nam groziło. Tak jakby zostało nam niewiele czasu i tak jakby tylko to było najpewniejsze. Tak jakby zagrożenie nie było jeszcze dokładnie zbadane, ale było mimo wszystko faktem.
Na słowa o zwartej grupie Sumairu westchnął i przeciął swoje włosy prawą ręką, a następnie oparł rękę na stolik, a na ręcę swoją twarz.
-Brzmi ciekawie.- odpowiedział z niewielkim entuzjazmem, ale mimo wszystko był zaciekawiony całą sprawą. Może i nie znał jeszcze żadnych szczegółów, ani nie był pełen energii by nagle ruszać w wielką podróż i to jeszcze z nieznajomymi, ale mimo wszystko słowa samuraja obudziły w chłopaku pewną potrzebę. Potrzebę zaangażowania się w sprawę o której trzeba się jeszcze co nie co dowiedzieć.
Mężczyzna wyszedł, a początkowo Suma chciał ruszyć za nim. W ostatniej chwili jednak postanowił jeszcze trochę posiedzieć przy stoliku. Kto wie? Może kolejny toast? Może jeszcze coś się tu ciekawego wydarzy przed pójściem do spania?

[Chiaki Manano]

Już trzeci raz będę próbował wyjść
Chyba jestem w labiryncie
Czy ktoś mi pokaże drzwi?!

Próbowałem wyjść, ale coś mi przeszkodziło. Nie wiem co dokładnie, ale to chyba odpowiedź Samuraja na moje słowa, które rzuciłem do tego najemnika-samuraja-chłopca-który-się-rzuca-o-byle-co. Popatrzyłem na niego i się uśmiechnąłem, nie wiedziałem oco mu teraz chodziło. Może starcza głupota mnie złapała czy inne dziwy, kto wie, fajnie by było pobujać się na fotelu bujanym i nie stresować się wszystkim dookoła.
-Nie, nie, to nie twój błąd. Nie przepraszaj.- potargałem swój tył głowy z uśmiechem, który prosto mówił „Co ja teraz mam zrobić?”. Popatrzyłem tak na wszystkich i dodałem tutaj dość nie pewnie.
-To chyba ja źle zrozumiałem, wybaczcie.- zaśmiałem się, ale nie głośno, tak po prostu jakbym chciał odwrócić moją gapę na żart, albo po prostu sam chciałem tak podnieść siebie na duchu. Eh, męcząca jest rozmowa z ludźmi, czemu musiałem dołączyć do tej dyskusji. Westchnąłem ciężko.
-Chociaż. Zaufanie dopiero poznanemu chłopakowi, który zrobił taki raban to bardzo nie na miejscu. I dziwne, że dopiero co poznał dziewczynę, obiecał jej ochronę aż dotrze do domu. Nieznajomy, który takie rzeczy rzuca na prawo i lewo, po tym wszystkim nie możemy wiedzieć co mu siedzi w głowie, a jeszcze co zrobi tej małej. Dziwne to jest, ja bym komuś takiemu nie zaufał, ale to tylko moje gdybanie, więc się mną nie interesujcie. Jak chcecie pić to pijcie, ja wychodzę. I wam też radzę, jeżeli szanujecie tego chłopaka na zewnątrz to od razu powinniście tam do niego wyjść.- po cholerę ja wylałem to tutaj i to na głos?! Czy może byłem zirytowany tym wszystkim? Tym, że dzieciak czeka na nich, a ci sobie normalnie gadają, bawia się, piją i takie tam rzeczy. Czy może po prostu chce wyjść, a nie mogę, kto wie…. Na pewno nie ja, bo ja sam nie wiem. Powinienem zostać w Sogen, tworzyć moje dzieła oraz łapać złodziei.
Postanowiłem wreszcie wyjść. Nic mnie nie powstrzyma! Nawet jakieś gadki ludzi! Szarpaniny! Wyjdę do chłopaka i mu powiem, że tam są, ale w spokoju sobie piją oraz mają go gdzieś.

[Rika Kari Matsubari]

Sumairu mógł sobie chcieć sięgnąć po kielona z sake, ale miał przecież obok siebie Rikę. Jak mógł o tym zapomnieć! Pełna energii nie czekała ani sekundy, gdy zobaczyła niesione naczynia z płynem. Już z daleka widziała, który jest przeznaczony dla niej. Ten pomarańczowy, między przeźroczystymi wyglądał jej jak jakiś napój specjalnej troski. Mimo to sięgnęła po niego z tacki, nim pani dotarła do stołu.
-Aligator. – podziękowała grzecznie.
Przy okazji wzięła też jedno sake, a widząc ewentualne spojrzenia, dodała tylko:
-To dla tego pana. – prychnęła w duchu. Jak mogłam powiedzieć na niego „pan”?
Trzymała dwa napoje i bacznie im się przyglądając szła w kierunku Sumairu. Po drodze wypiła łyczek soku. Gdy stanęła przy nim, odwróciła się za siebie i upewniła, że nikt się im nie przygląda. Podniosła kieliszek Sumairu zupełnie tak, jakby chciała mu go wręczyć, po czym przechyliła i ryżowy trunek przelał się do jej soczku. Oj nie, zdecydowanie nie była to kropelka. Spojrzała do góry na twarz samuraja.
-Nie chciałam, żeby ci się rozlało. – usprawiedliwiła się.
Spojrzała wtedy na swoją szklankę, z której poziom płynu równał się krawędziom szkła. Będzie musiała zaraz ponownie upić, bo inaczej się wyleje. Co gorsza, chwilę później ponownie uniosła rękę z sake Sumairu, tym razem aby mu je rzeczywiście podać. Nie takiego widoku się spodziewała. Zostało mu jakieś ¾ procentowego picia. Ups… - pomyślała. Oczywiście nie mogła dać po sobie tego poznać, ale może rzeczywiście przesadziła… Rika, jakie przesadziłaś!? Dzięki tobie temu brązowowłosemu samurajowi nie rozleje się sake!
Nie było czasu na wiele dyskusji, bowiem Yukari zaprosił wszystkich do stołu. Powiedział, że niedługo wszystkim przyda się trochę odwagi, co bardzo zainteresowało dziewczynkę. Teraz łączyło się w całość mówienie o ochronie dla Riki przez tego całego Yasuo. Mała początkowo chciała nawet odmówić, bo nie lubi być traktowana jak dziecko, ale to byłoby trochę niegrzeczne, poza tym… no właśnie. Nigdy nie wiadomo co nas spotka. Chcąc, nie chcąc, a zdecydowanie chcąc, Rika niespodziewanie była blisko centrum uwagi. Jedynie nastawienie Kazumi nie przypadło jej do gustu. Teraz jednak Chiaki poddawał w wątpliwość zaufanie do Yasuo. Rika nie wiedziała co o tym myśleć. Nie chciała jednak stawać po żadnej ze stron, ponieważ liczyła, że i tak rozejdzie się po kościach. Mogła zacząć krzyczeć, że wcale nie idzie do domu, ale... wtedy byłoby ciężko. Po prostu zostanie i postawi ich przed faktem dokonanym. Za sobie przecież radę, prawda? Wsłuchiwała się dalej, próbując połączyć fakty z tym, czego dowiedziała się od pana Koyamy. Kłopoty… oczywiście, że mieli kłopoty. Całe Ryuzaku miało kłopot, z którym należy się jak najszybciej uporać, żeby zapobiec czemuś jeszcze gorszemu.
Potrzebne miały być jakieś grupy, które zajmą się… nie wiadomo czym. O tym chętni mieli porozmawiać na dole z jakimś Haruko. To pewnie ten, co przysłał tutaj Chiakiego. – pomyślała. Zatem w drogę! Rika bardzo chciała iść na przedzie, ale w obawie, że ktoś mógłby jej czasem odmówić udziału w akcji, wolała nie rzucać się tak bardzo w oczy. Szła więc gdzieś w środku, może nawet bliżej tyłu. Najwyżej przebije się, gdy wyjdą na zewnątrz. Nie wiedzieć kiedy, Rika zgubiła Sumairu, który najwyraźniej miał inne plany na ten wieczór.

[Yami]

  Ukryty tekst

[Kurusu]

Status Misji: Niezadowalający. Te proste stwierdzenie niestety oddawała obecną sytuację, pozostawało więc zostawienie tego na kolejny dzień, choć oczywistym jest, że nie jest mu to na rękę. Komu było na rękę, działanie z opóźnieniem jeśli w grę wchodziły sprawy Mafijne? Z pewnością głupcom... Jednak nie to było najważniejsze, trzeba było zapewnić sobie jeszcze przetrwanie w tej klatce... Najskuteczniejsza może być najzwyklejsza kradzież z ewentualnym morderstwem włącznie, czego w końcu się nie robi, by przeżyć? Jedynie trudność rodzi pytania, ale nie jest duży problem.
Czy coś interesującego jeszcze się wydarzyło? Nigdy nie sądził, że ukrywanie ciała pod tyloma ubraniami, da mu tyle korzyści. Ma ułatwione przemieszczanie się po ulicach, a jeszcze nikt nie odważył się nic zrobić... I niech tak dalej pozostanie, choć z pewnością w przypadku agresji na swą osobę, odpowiedziałby nie pozostawiając miernocie szans na obronę. A teraz? Znowu tamten zamaskowany, dalej stał pod tym Ryokanem i na coś czekał... Pytanie na co? Prawdopodobnie na kogoś. Ale czy go to obchodziło? Nie. Stąd bawiąc się dalej monetą miał zamiar zignorować chłopaka i po prostu wejść do środka.

[Hyūga Hiroshi]

Samuraj z grupki ludzi przy których wcześniej wisiała lekka nutka nadchodzącej bitki przeznaczył dość sporą sumę, aby sprezentować głodującym tutaj darmowe posiłki. Bez dwóch zdań był to honorowy czyn, na który też zareagowano szczęśliwymi odgłosami. Chłopak najwidoczniej wyprzedził Keiona i Hiroshiego, o czym sam właściciel wspomniał i zaproponował spotkanie się z "Panem Izo", który miał znajdować się w szpitalu. Na niepocieszenie Hyugi, który niestety nie jest medykiem. Co najwyżej mógłby pomóc przenosić łóżka, chorych czy ewentualnie bandażować.
Kitsune, która starała się przeprowadzić jakieś badania niestety nikt nie posłuchał, wszyscy byli zajęci, w dodatku do dwójki swoich towarzyszów mówiła siedząc jeszcze na swoim miejscu, kiedy Ci rozmawiali z gospodarzem.
- Dobrze, tylko gdzie znajdziemy szpital? - zapytał się, gdyż nie znał tutejszego miasta. Kiwnął jeszcze w stronę Kitsune na znak, że zrozumiał. Nie wiedział gdzie idzie, ale miał nadzieje, że się znowu nie obraziła.
Kiedy tylko otrzymał dodatkową informację, podziękował i wrócił w pobliże baru, lecz nie siadał na krześle. Oparł się jedynie i znów zaczął się rozglądać. Wziął w rękę tylko swój napój, który co jakiś czas popijał. Mógł teraz lepiej przyjrzeć się tamtej zgrai, która teraz wyglądała już na nieco bardziej rozluźnionych. Zamówili sobie nawet sake, więc niebezpieczeństwo rozróby można uznać za zażegnane. Zaciekawiło go jednak to, co mówił mężczyzna w zbroi. Stwierdził, że jest jakiś kłopot i będą potrzebni ludzie. Najwidoczniej wszędzie potrzeba tutaj rąk do pracy. Niedługo po tym razem z kobietą wstali i ruszyli ku wyjściu, jakby zapraszając też resztę. Hiroshi zastanawiał się, czy im nie przyda się on bardziej, skoro nie posiadał umiejętności iryojutsu, ale zobligował się też do pomocy Keionowi, więc musiał z nim przedyskutować sprawę. No i co z Kitsune?
W międzyczasie chłopakowi rzucił się w oczy złotowłosy mężczyzna, który podszedł do jednego z okien, jakby zaciekawiony tym, co się tam dzieje. Gdyby się tak dobrze przysłuchać, to można było usłyszeć krzyki, które dobiegają z zewnątrz, lecz nie sprawiały wrażenia wołania o pomoc, a bardziej przekomarzania czy kłótni.
- To co, idziemy? - zapytał Keiona, kiedy ten wrócił od właściciela. Jeśli ten się zgodzi, to wychodzi razem z nim na zewnątrz - może przy okazji uda mu się dowiedzieć kto krzyczał albo podsłuchać czegoś więcej od tego samuraja.

[Dōhito Satori]

Satori pożegnał Yamiego kiwnięciem głowy i zdawkowym ,,dobranoc". Po tym podszedł do okna, gdzie miał nadzieję ujrzeć coś lub kogoś, co zainteresuje go na tyle, by wyjść i się temu przyjrzeć. Szukał punktu zaczepienia do swojego zadania, ale nic, co spotkało go dotąd w tym mieście nie wskazywało na bycie dobrym źródłem informacji, za którym warto podążać. No ale przecież dopiero co tu przybył, nie miał też jakiegoś limitu czasowego, więc może nie należało się tak spieszyć? Tak, nie należało, bo pośpiech to nieostrożność, a nieostrożność to śmierć, w najlepszym wypadku kompletne fiasko misji.
Przyglądając się szarym przechodniom natrafił wzrokiem na postać stojącą przy ryokanie. Człowiek ten wyglądał dość podejrzanie. Kilka sztuk żelastwa, które nosił na plecach bardzo przyciągało uwagę.
Czekał na kogoś? Pilnował? Jaki miał zamiar? Dohito zastanawiał się nad tajemnicą zamaskowanego miecznika, bo miał jakieś dziwne przeczucie, że on nie znalazł się tutaj od tak.
Obserwacje przerwał charakterystyczny dźwięk naczynia stawianego na drewnianym blacie. Satori odwócił się i zauważył miskę z ramen. Nie przypominał sobie, by coś zamawiał, ale zaświtało mu prędko, że tamten samuraj w ramach zadośćuczynienia postawił wszystkim kolację. Cóż, nie można było narzekać, ale chłopak jakoś nie był specjalnie głodny. Zostawiać czy oddawać miski też nie miał zamiaru bo za dużo byłoby tej dobroci na dziś. Zamiast tego po prostu sięgnął do torby i wyciągnął mały zwój, który postawił przed swoją kolacją i zapieczętował. Chciał w ten sposób zapewnić sobie prowiant na gorszą chwilę. Teraz była sielanka, ale to mogło prędko się zmienić, jeśli brać pod uwagę co dzieje się w tym mieście. Schował zwój i nie przejąwszy się reakcjami wrócił do okna, skąd zauważył nową, już nieco bardziej intrygującą osobę.
Zamaskowany kapelusznik w pstrokatym płaszczu przechadzał się uliczkami, nie niepokojony przez nikogo. Wszyscy go obchodzili szerokim łukiem, ale raczej ze strachu przed tym, co chował za maską, aniżeli przez to że był jakimś miejscowym szychą.
Satori odszedł wreszcie od okna i siadł przy stoliku, na miejscu Yamiego, skąd miał doskonały widok na resztę ryokanu. Liczył, że zasta tutaj tamtego pomarańczowego. Jeśli ten faktycznie się zjawi, to prędko odczuje na sobie baczne i przeszywające spojrzenie srebrnych oczu...

104-4 = 100%
Nie znam sie na japońskich daniach. Sam uznaj co wziąłem

Nazwa

Fūin no Jutsu

Pieczęci

Przy pieczętowaniu Tygrys, przy odpieczętowaniu brak

Zasięg

Bezpośredni

Koszt E: 7% | D: 5% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: Niezauważalny(jednorazowe pieczętowanie)

Dodatkowe

Użytkownik musi stać obok zwoju (i takowy posiadać, rzecz jasna)

Opis Podstawowa technika specjalistów w pieczętowaniu, wymagająca użycia zwoju. Ninja staje w pobliżu papirusu i nakłada na papier (lub obok, jeżeli przedmiot jest za duży) to, co ma zostać zapieczętowane wewnątrz. Następnie przelewa do obu - przedmiotu i zwoju - swoją chakrę i składa pieczęć tygrysa. Efektem jest zamknięcie wewnątrz papieru docelowego przedmiotu, który następnie można w każdej chwili ponownie odpieczętować.

Uwaga -Pieczętowanie materiałów organicznych (m.in. materiałów do przeszczepu) możliwe jest przy pomocy tej techniki dopiero od Fūinjutsu C. -Na randze E z Fūinjutsu możemy pieczętować przedmioty tylko w małych zwojach. -W przypadku samurajów technika jest dostępna od Fūinjutsu rangi D

[Yasuo]

Niby prosty gest podania sobie dłoni, w celu zakopania topora wojennego, a tutaj proszę. Niewiasta siedząca z Yukarim mi się przedstawiła, jak tylko uściskałem jej dłoń. Oczywiście chwilę wcześniej zrobiłem to samo z dłonią samuraja. Chociaż niewątpliwie miał rację. Po prostu ukłon by wystarczył. Jednak nie wypowiedział tego na głos i nie miałem jak tego skomentować. Ba! Nawet nie wiedziałem, że tak pomyślał. Ja jednak po prostu poszedłem za przykładem tej dziewczynki. Zrobiłem to co ona. Heh... może się głupio zachowałem. No cóż.
- Ineko Yasuo - przedstawiłem się Kazumi. No głównie jej, ale reszta także mogła to usłyszeć. Sama Kazumi wydawała mi się taka skryta i naprawdę piękna. Jednak moje serce należało już do innej, a przynajmniej tak mi się wydawało. (Od gracza: ale jeśli jakaś piękna kobieta chce podrywać mojego Yasuo, to nie mam nic przeciwko XD) Ale kto mi broni oceniać urodę kobiet niczym obrazy? A co do Yukariego. Z początku nawet zapomniałem jak się nazywał (Albo może nie dosłyszałem tego imienia?). Jednak Kazumi później mi o tym przypomniała, ale nie wyprzedzajmy tak mocno przyszłości.
Podszedłem do szynkwasu i postawiłem wszystkim głodnym tutaj kolację, osobom bezdomnym - miejsce do spania i może jeszcze jakieś śniadanie. Nie wiedziałem na co starczą te pieniądze, które wydałem, ale na pewno komuś pomogą. Robiłem to z oczywiście z głębi serca, bowiem uważałem, że tak należy. No i tego też wymagał ode mnie tamten samuraj, ale nawet pomijając jego osobę, prędzej czy później prawdopodobnie sam bym podjął taką decyzję i także uczynił to co uczyniłem dla tych ludzi. Jednak moje działania przyniosły trochę odmienny efekt niż się spodziewałem. Nagle spostrzegłem, że jestem na oczach wszystkich, albo chociaż większości. Czy to dlatego, że zaatakowałem tamtego samuraja? A może dlatego, że mój rozmówca na całe gardło wykrzyczał, że mam postawić wszystkim biednym jedzenie? Ludzie oczywiście się uradowali. Jednak ja - jako samuraj oczywiście - nie chciałem zbytniego rozgłosu. Nie robiłem tego bowiem dla sławy. Jednak jakaś sława chyba sama mnie znalazła, prawda? To było nawet miłe, ale nie mogłem tak myśleć. Jednak postanowiłem przyjąć to co mi zgotował los. Tak na wszelki wypadek, gdybym tego w przyszłości potrzebował. Gdyby ludzie mnie potrzebowali. Gdybym miał stać się jakimś bohaterem, który poprowadzi ich ku świetlanej przyszłości, podczas gdy wszyscy inni zawiedli.
- Ineko Yasuo - odparłem właścicielowi. To już drugi raz jak się dzisiaj przedstawiałem. Mogłem wykrzyczeć to na cały głos, ale to już byłaby przesada, prawda? Dlatego właśnie powiedziałem to po cichu i to jednej osobie. Jeśli los chciał, żeby ludzie poznali moje imię, to na pewno poznają. Jeśli chciał, bym został bezimiennym darczyńcą, to na pewno tak na pewno będzie. Jeśli jednak los zechciałby, żeby ten uczynek odszedł w zapomnienie wraz z moją osobą, to czy mogłem się temu sprzeciwiać? Wróciłem do stolika.
Przy stoliku działo się kilka interesujących rzeczy. Inny (jak mi się przynajmniej wydaje) samuraj chyba nie wiedział czy chce się napić z nami sake. Mała Rika przypadkowo wlała alkohol do swojego soczku. Eh... Miałem nadzieję, że tylko nie zacznie tego pić, bo to niebezpieczne dla jej zdrowia. Jednak Yukari miał rację. Nie można nikogo zmuszać do ochrony, dlatego nie zamierzałem interweniować. Nie powinno się jej nic stać (w końcu to była mała ilość). Nie zamierzałem też wymieniać jej tego soczku, bo zwyczajnie nie było na to czasu (jak się później okazało). Podobnież nie było też czasu na kolejne toasty. Zastanawiało mnie jednak co Pan Yukari myślał o ochronie ważnych osób. Powiedzmy liderów rodów? Zazwyczaj poruszali się ze swoimi strażnikami. A jeśli by odmówili, to pewnie i tak to by nic nie dało, bo jakaś starszyzna czy coś. Nie znałem się oczywiście na tym, bowiem nie zagłębiałem się w system władzy, który występuje w różnych prowincjach. Po prostu zastanawiałem się czy takie ważne osoby mogły odmówić ochrony czy byli po prostu zmuszani do bycia chronionymi przez swoich bądź co bądź podwładnych? Czy to też było ubezwłasnowolnienie?
Pan Chiaki chyba mnie nie lubił. Takie odnosiłem wrażenie. Nie ma co mu się dziwić. W końcu prawie doszło tutaj do naprawdę poważnej bójki. Na szczęście udało mi się dojść z Yukarim do porozumienia. Jednak nieufność pozostała. Oczywiście nie zamierzałem już dawać się sprowokować. Po prostu pochłonąłem te słowa i zachowałem komentarz dla siebie. Ciężko stwierdzić czy na pewno dotrzymam obietnicy danej Rice.
"Jeśli zdołam Cię ocalić... Zrobię to." - Przypomniałem sobie własne słowa. Co one oznaczały? Czy to, że będę walczył do samego końca i nawet, jeśli dziewczynka będzie w takim niebezpieczeństwie, że nawet pomimo mojej pomocy i tak nie przeżyje i na domiar złego, ja też poniosę śmierć? A może oznaczały, że będę się starał ją chronić najlepiej jak tylko będę mógł, a jeśli uznam za stosowne, że nic już więcej nie da się dla niej zrobić, to po prostu ją opuszczę? W końcu... tak byłoby chyba rozsądniej, prawda? Lepiej bowiem, żeby zginęła jedna osoba, niż dwie. Jednak póki co nie zamierzałem na ten temat rozmyślać. Wolałem, by taki scenariusz w ogóle nie zaistniał. Modliłem się o to. I nie zamierzałem cofnąć danego słowa. O ile oczywiście Rika mi na tą ochronę pozwoli.
Skupiłem się na rozmowie Yukariego z Kazumi. Siedziałem (O ile nikt inny nie chciał sobie usiąść, a nie mógł tego zrobić, bo zwyczajnie nie było już miejsc - w takim wypadku mu ustąpiłem miejsca). Przysłuchiwałem się tej rozmowie. Był jakiś problem i do jego rozwiązania Pan Samuraj potrzebował zwartej grupy.
- Czyli rozumiem, że skoro potrzebuje Pan zwartej grupy, to pokojowe metody zawiodły, co?
Uśmiechnąłem się nieznacznie. Oczywiście użyłem niejako jego własnych słów. W końcu jakiś czas temu powiedział, że samuraj powinien rozwiązywać problemy w sposób pokojowy, o ile jest to możliwe. Jednak może chodziło o coś bardziej prozaicznego? Powiedzmy... wóz jakiegoś kupca utknął w błocie i trzeba piętnastu mężczyzn i trzydziestu kobiet, żeby go ruszyć? Wtedy rzeczywiście zwarta grupa by się przydała. No i jeszcze było roznoszenie tych materaców, które próbowali załatwić. I rzeczywiście, to pasowało. Może potrzebowali tylko potwierdzenia czy kupcy się na ich odsprzedaż zgodzili? No, ale chyba do roznoszenia czegokolwiek zwarta grupa nie jest zbytnio efektywna, nie sądzicie? Dlatego właśnie pomyślałem, że chodzi o coś niebezpiecznego.
- Nieistotne. Wchodzę w to w ciemno. Jeśli tylko jakoś mogę pomóc...
Popatrzyłem na swoją pustą już czarkę po sake.
- Ale mógł to Pan powiedzieć trochę wcześniej... Eh... A co jeśli zaliczymy zgona podczas walki? Niebezpiecznie jest iść na taką misję po pijaku...
Jeśli cała grupa postanowiła skierować się ku wyjściu, to oczywiście poszedłem za nimi.

[Keion]

Podchodząc do barmana dowiedziałem się ze jeden z klientów dał juz przede mną sporą ilość pieniędzy by Ci wszyscy biedni ludzie mogli coś zjeść. -Moje dobre chęci są przy tym czynie niewiele warte.-Ulżyło mi wiedząc że będą mieli co zjeść, ale byłem także rozczarowany sobą ze nie mogłem im bardziej pomóc. Oczywiście barmana przedstawił mi inną sposobność do pomocy i innym. Razem ze mną był Hiroshi, a ja nawet nie uchwyciłem momentu w którym znalazł się obok mnie. Nie spodziewałem że tego i z zdziwieniem spojrzałem na chłopaka, sądziłem ze raczej nie będzie specjalnie się przejmować biednymi i głodującymi tak jak Kitsune, która najpierw coś do nas próbowała powiedzieć, a później sobie wyszła na zewnątrz. Chwilę później w lokalu doszło do jakiegoś ogólnego poruszenia na co zareagował Hiroshi i odezwał się do mnie. Co nieco udało mi się zrozumieć i wydawało się że wszyscy wybierali się na jakąś niebezpieczną misje. -Nie nadaje się na jakąś niebezpieczną misje, mogę przydać się jako ewentualna pomoc medyczna, ale czy nie lepiej udać się do szpitala.-Spojrzałem na Hiroshiego, który czekał na moją odpowiedź i nie wiedziałem dlaczego. Powiedziałem sporo nie miłych słów dając mu powody do złości i także sam miałem osobistą uraze do ludzi z wyższych sfer. Jednakże widząc że chłopak wykazuje chęć pomocy innym nie mógłbym go od tak olać. -Jeśli to rzeczywiście niebezpieczna misja to raczej będę tylko przeszkadzał. Również chciałbym dołączyć, ale pewnie lepiej będzie jeśli się udam do tego szpitala.-Odpowiedziałem Hyudze, a że ten już się pytał w jakim kierunku jest szpital to postanowiłem zostawić mu tą kwestię. -ale najpierw chcę z kimś porozmawiać.-dodałem po chwili przypominając sobie że miałem coś tutaj jeszcze do zrobienia.
Poszedłem do kobiety, która wcześniej prosiła o jedzenie i do jej syna. -Czy chłopak czuję się lepiej? Mogę spróbować sprawić żeby poczuł się nieco lepiej jeśli mi na to pozwolisz, ale niczego nie -Zacząłem rozmowę martwiąc się nieco o chłopaka chcąc przynajmniej spróbować mu pomóc i zebrałem wokół swoich dłoni czakrę, która przybrała barwę wyblakłej zieleni. Następnie powoli zacząłem ja zbliżać ku chłopakowi, w przypadku gdyby jego matka nie pozwoliła lub chłopaka czułby się dobrze to nawet się na to nie sile. -Chcielibyście się ze mną podzielić informacjami odnośnie tego co sie stało? Skad są Ci wszyscy ludzie i co tu się dzieje?-Nim miałem wrócić do towarzysza i udać się do szpitala chciałem dowiedzieć coś więcej.

  Ukryty tekst

[Yamanaka Inoshi]

Zwodniczy Karmazyn

---

- Rok 385 - Wiosna - - Ryokan Tanmei 短命 - Chiaki, Yami, Satori, Sumairu, Rika, Hyojin, Hiroshi, Keion, Yasuo, Kurusu

---

" Wszystkie przygody zawsze rozpoczynają się w gospodzie... " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=njkFJoAuE5U[/youtube] Hyojin, Keion, Hiroshi Cel był jasny i klarowny. Szpital, to właśnie tam mieliście się udać a przynajmniej chcieliście by pomóc miasto. Szczytny cel przedłożyć dobro innych ponad swoje i zakopać zarazem topór wojenny przyniesiony z nieco innego zakątka świata. Pierwsza lokal opuściła Kitsune, wyszła zaraz za całą tą zgrają w której znajdowali się samuraje. Keion czuł się zobowiązany do pomocy kobiecie której oddał już część swojego posiłku. Gdy tylko się do niej zbliżył i zadał swoje pytanie ona kiwnęła głową potwierdzając przy tym jego słowa, głaskała dzieciaka po głowie.
- Spróbuj jeśli zdołasz coś na to poradzić. - Mówiła, chociaż wiedziała że nie pomoże to wiele ponad chwilowe pozbycie się bólu. Pozwoliła ci działać a wtedy ty zacząłeś robić swoje, lecząca chakra otoczyła twoje dłonie i wtedy zaczęła " leczyć " chłopca o ile można to tak nazwać. Techniki leczące zazwyczaj wymagają wielkiego skupienia by nie zrobić komuś krzywdy dlatego musiałeś być przy tym bardzo skupiony, nie przeszkodziło ci to w zadaniu pytania na które odpowiedź, dostałeś bardzo szybko.
- Jesteśmy z Kami no Hikage, tego miasta już nie ma, przybyliśmy statkiem podczas ewakuacji. To był totalny chaos, nie wiem zbyt dużo. Wiem, że wielu ludzi zginęło by wydostać nas z tamtego piekła. - Westchnęła spoglądając przygnębiającym wzrokiem na innych ludzi którzy teraz oczekiwali na swój posiłek, tyle dobrego, ze przynajmniej dzisiaj nikt nie będzie głodny.
- Szpital o tej godzinie nie będzie czynny i tak jest przepełniony, nie przyjmują więcej ludzi, chyba, że zwalnia się miejsce. Najlepiej spróbować rano - Zwracała się do chłopaka ciepło podczas gdy również skupiała swój wzrok na dłoniach otoczonych magiczną, leczącą energią które w domyśle miały ulżyć jej synowi.
Znajdowaliście się blisko wejścia dlatego też zarówno Keion jak i będący niepodal Hyuga mogli dostrzec Kitsune stojącą gdzieś obok grupy ludzi która się zebrała, dodatkowo słyszeliście to o czym wszyscy mówili z osób znajdujących się na zewnątrz.

---

Rika, Yasuo, Chiaki, Kurusu Yukari kierował się do wyjścia wraz z Riką, Yasuo i staruszkiem Manano, towarzyszyła im oczywiście również Kazumi. Akurat złożyło się tak, że wypicie tej jednej kolejki nie trwało jakoś szczególnie długo, Chiaki nie zdążył zbyt daleko odejść gdy wszyscy do niego dołączyli.
- Chiaki-sama, proszę się nie gorączkować. Haruko wie, że to co ma nam do przekazania jest ważne, mimo to dzisiaj i tak już nic nie zdziałamy.... - Mówił zerkając nieznacznie na każdą z towarzyszących mu osób.
- Właśnie do pokojowego rozwiązania potrzebuję pomocy, uwierz mi lub nie Ineko-san, jeszcze dzisiaj jest spokojnie jednak to co usłyszymy może to zmienić... Dlatego dobrze, że się napiliśmy, ostatecznie chwila rozluźnienia dla każdego. - Mówił gdy przekraczali próg wyjściowy z Ryokanu, już wtedy każdy mógł dostrzec stojącego na rogu Haruko. Stał oparty o budynek z założonymi rękami i rozglądał się uważnie. Przez zasłoniętą twarz trudno dostrzec emocje jednak całkiem szybko można było zrozumieć, po brzmieniu jego wysokiego dosyć jak na młodego chłopca głosu, że widok Kazumi oraz Yukariego ucieszył go niezmiernie. W tej samej chwili na miejscu znalazł się również i Kurusu który mógł słyszeć całą tą rozmowę podczas gdy wchodził do lokalu, czy się zatrzymał czy nie to już druga kwestia w końcu nagle z budynku wyszła cała eskadra osób zbierająca się w koło zamaskowanego jegomościa. Młodzieniec był podekscytowany całą gromadą która wyszła i całkiem szybko przeszedł do przekazywania najważniejszych informacji.
- Yukari-sama, tak jak się spodziewaliśmy, odcięli miasto, nikt z niego już nie wyjdzie dopóki nie uporają się z zarazą w porcie. Dodatkowo, wydaje mi się, że ludzie w mieście zaczęli się sami organizować, zwłaszcza przy porcie gdzie jest największa szansa na kontakt. Wydawało mi się, że blokują niektóre ulice. - Mówił kręcąc się przy tym niemiłosiernie, ciążyły mu słowa które wypowiadał swoim głosikiem.
- Dalej mówili, że każdy kto spróbuje opuścić miasto zostanie zabity, dodatkowo wzmacniają straż na ulicach oraz ustanawiają godzinę podczas której będą wzmożone patrole na ulicach. - Mówił rozkładając przy tym swoje dłonie w nieco zbyt dużych rękawiczkach na boki.
- Hmm, więc jednak to są złe wieści... Liczyłem, że dowiemy się czegoś więcej o źródle... Uchodźcy nie mogą być jedynym punktem ale tak naprawdę nie wiemy nic. Idąc o krok dalej port zapewne będzie odcięty. Mówili coś o dostępie do tamtej dzielnicy? - Spytał Harukiego przykładając w tej samej chwili dłoń do swojej brody w taki sposób jakby wyraźnie się nad czymś zastanawiał.
- Tak, będą potrzebne upoważnienia by się tam dostać. Inaczej jak już się tam znajdziesz to nie wyjdziesz. Zamknęli port kompletnie. - Wbił swój wzrok w całą grupę osób która właśnie brała udział w dyskusji.
- Dobra robota Haruko, wierzyłam, że sobie poradzisz, obyło się bez komplikacji? - Zwróciła się do niego Kazumi opierając przy tym dłoń na swoim ostrzu.
- Tak mi się wydawało, mimo to... - Wskazał wtedy na kapelusznika który się kręcił przy wejściu - Z jakiegoś powodu ludzie boją się właśnie jego, tam niemal rozstępowali mu drogę, ponoć jest zarażony a jednak nie zachowuje się jak oni - Nie odrywał swojego spojrzenia z zamaskowanego wysokiego chłopaka w pomarańczowym płaszczu.
- Zdecydowali się nam pomóc, Haruko. Mam nadzieję, że wystarczą, już widzę, że we trójkę byśmy sobie z tym nie poradzili. Dalej jednak jest nas za mało i wiemy... Zbyt niewiele, będziemy musieli porozumieć się z Izo jeśli chcemy wiedzieć więcej. - Wtedy obrócił się wszystkich i każdej jednej osobie rzucił uważne spojrzenie, skończył na Kurusu.
- Ty! Jak cię zwą? Czy to prawda? Co wiesz o tej zarazie? Byłeś w porcie? - Można powiedzieć, że zalał mężczyznę w pomarańczowym płaszczu falą pytań, ale jakże mogących dostarczyć nowych informacji. Przyglądał się uważnie aparycji osoby w masce, wyglądał podejrzanie, jednak pokrywałoby się to z zeznaniami, skrywa twarz bo jest pokryta wrzodami lub zwyczajnie skrywa swoją tożsamość, tylko z jakiego powodu?
- To wasza decyzja co chcecie teraz zrobić. Jeżeli czujecie się na siłach chętnie wykorzystam waszą pomoc, spotkalibyśmy się tutaj o poranku i postanowimy co dalej. Nie chcę nikomu zaprzątać głowy tym wszystkim ponad to czego już się dopuściłem. No i większość miejsc i tak jest już pozamykana. Przydałby się nam ktoś jeszcze... Mimo to, radziłbym odpocząć gdyż jutro może czekać nas dużo pracy.... -

---

Satori, Sumairu Każdy dostał jakiś posiłek, wasza dwójka również wliczała się w spis osób którym Yasuo postawił kolację. Satori wykazywał się inwencją w pieczętowaniu przedmiotów. Mało kto spodziewałby się, że takie zwykłe ramen może zostać zapieczętowane w zwoju, zazwyczaj pieczętuje się broń albo jakieś inne przedmioty, ciepły obiad to jednak ciekawa odmiana. Puuf i już miska ramenu zniknęła w obłoku dymu i spoczęła gdzieś wewnątrz zwoju, teraz pozostanie pilnować tylko by się nie rozlało. Gdy tak stałeś i obserwowałeś co działo się za oknem dostrzegłeś jak wcześniej grupa osób która wyszła, zatrzymała się i rozmawia z zamaskowaną osobą. Nim opuścili lokal chwilę gramolili się przy wyjściu, zaraz obok niego mogłeś również dostrzec Keiona który właśnie w tej chwili skupiał swoją chakrę na dłoniach która przybierała zielonkawy odcień. Zdawałoby się, że robił coś choremu chłopcu, zielonkawa chakra? To mogło być tylko coś dobrego. Gdzieś obok tej grupy znalazł się kapelusznik w pomarańczowym płaszczu, przez chwilę wydawało ci się, że ktoś ze zgromadzenia nawet wskazał palcem zamaskowanego kapelusznika, o co mogło chodzić? Może warto się przekonać osobiście?

Sumairu natomiast zdecydował się nie towarzyszyć grupie, usiadł przy stoliku który opuścili, szybko dostawiono kolację i dla niego. Nastrój w lokalu ucichł podczas gdy grupa opuszczała budynek, zrobiło się też odrobinę luźniej gdy te kilkanaście osób opuściło budynek, kelnerzy chodzili od stolika do stolika i od materaca do materaca oraz od rogu do rogu donosząc jedzenie wedle zamówienia złożonego przez jednego z samurajów chwilę wcześniej. Jedynie gdzieś przy drzwiach wejściowych czyjeś dłonie świeciły jasno zieloną poświatą. Zdawało się, że prócz tego nie działo się nic wartego uwagi, można było powiedzieć, że to chwila odpoczynku... A może to tylko cisza przed burzą?

---

Tutaj będzie spis npc i ich kolorków

• Pan Koyama
• Yukari Narahasi
• Haruko Ihara
• Kazumi
• Właściciel Ryokanu
• Biedna kobieta

W sumie w tym momencie możecie zrobić kompletnie co chcecie, nawet iść na zakupy do wolnego sklepu, nie ograniczam was, możecie dokonywać zakupów czy zrobić sobie przez noc trening, najważniejsze byście znaleźli się tam gdzie potrzeba przed końcem waszego czasu.
Zakupy dokonujecie płacąc 150% standardowej ceny. Czyli jeśli coś kosztowało 100 ryo to w tym wypadku kosztuje 150.
Przemyślcie uważnie czy chcecie coś ćwiczyć bo może się to na was negatywnie odbić o poranku

[Sumairu Abe]

Towarzystwo się zmyło i zrobiło się nieco... lżej? Lokal mimo wszystko był upchany niemalże po brzegi, ale zapał i burzliwe rozmowy wspólnie opadły z sił wprowadzając coraz to bardziej senny nastrój. Sumie nagle przypomniało się, że wciąż jest śpiący i z chęcią wskoczyłby do łóżka. Łóżka w pokoiku, który udało mu się tu zarezerwować gdy przekroczył próg ryokanu.
Przez 'ułamek sekundy' przeszło mu przez myśl, że chciałby spędzić tę noc przy kimś. Leżeć razem, gawędzić o rzeczach ważnych i głupotach, czy nawet milczeć i co jakiś czas się dotykać, a ze snu wybudzić się wciąż w objęciach. W objęciach kobiecych lub też jakąś obejmując. Chłopak dawno nie miewał tego typu melancholijnych i czysto uczuciowych rozważań, więc poczuł się nieco... dziwnie i postanowił otrząsnąć się póki jeszcze nie jest na to zbyt późno.
Sumairu siedział przy stole sam, a jego wzrok odbijał się od ściany do ściany i od kelnerki do kelnerki, a te z kolei były znacznie ruchliwsze od ścian. Dopiero w tym momencie Suma zwrócił uwagę na szczegóły wystroju tego lokalu. Wcześniej jedynie widział gromadę ludzi, znajome twarze, posiłki... dym z fajki.
-Dym z fajki... - westchnął i cicho się zaśmiał, gdy przypomniał sobie o czarnowłosej kobiecie, z którą zamienił kilka słów.
Uśmiech na twarzy chłopaka widniał jeszcze przez kilkanaście sekund, a następnie powolutku zaczął znikać w otchłań naturalnej miny chłopaka. Suma ni z tego ni z owego ziewnął, a jego oczy się zeszkliły.
Dziewczyna o której sobie przypomniał była bardzo urodziwa i miała dość specyficzną aurę. Aurę, która mogłaby być ofiarą wielu żartów, docinek oraz droczeń od strony Sumy jeżeli nawiązaliby dalej jakiś kontakt. Póki co jednak nic na to nie wskazywało, lecz Sumairu w ten sposób najczęściej okazywał zainteresowanie i szacunek do innych. Nie był to jego jedyny arsenał jeżeli chodzi o relacje z ludźmi, ale ten aspekt jego reakcji pojawiał się wystarczająco często by o nim wspominać.
Chłopak nie miał nigdy okazji by się prawdziwie zakochać. Możliwe jednak, że okazji miał wiele ale był zbyt głupi by to zauważyć, bądź miał inne priorytety. Dalej miał inne priorytety, ale coś w głębi jego serca lub też czystej, fizycznej ludzkiej natury rozpalało w nim potrzebę bliskości.
-Wróć do mnie Sumairu... wróć.- zaczął nucić pod nosem wymyśloną melodię sam do siebie, nawołując do powrotu własnych myśli na odpowiednie tory. W zasadzie (no bo nie 'w sumie') to i tak pewnie nikt w lokalu go nie słuchał, ani nikt nie zwracał na niego większej uwagi. Suma wolał jednak się nie zagalopować z gadaniem i jeszcze raz rozejrzał się po lokalu bez większego planu zapanowania nad światem.
Suma przejechał dłonią po swojej twarzy i jeszcze raz ziewnął. Nie był pewien czy czekać na powrót swoich nowych kompanów i kiedy zamierzają w ogóle wrócić.
-Niezła zabawa. - rzekł do samego siebie i uśmiechnął się delikatnie. Nie przyszedł tu żeby się bawić, nie liczył na zabawę i nawet jej nie chciał. Chciał odrobiny relaksu i miło spędzonego czasu. W sumie to nawet nie wiedział czego do końca chce po wejściu do ryokanu. Wydawałoby się, że jedynie snu, a tu taki psikus! Pakiet familijny.
Chłopak rozejrzał się jeszcze kilka razy po sali w poszukiwaniu czegoś... kogoś... i postanowił, że poczeka aż ekipa wróci do stolika i ktoś będzie na tyle łaskawy, że streści mu o co tu tak naprawdę może chodzić. Prawdopodobnie, gdy już się dowie to powolnym krokiem ruszy do swojego pokoiku, sam lub z kimś i będzie czekał na owoce kolejnego dnia.
Zobaczymy.

[Yami]

  Ukryty tekst

[Rika Kari Matsubari]

Gdy już wszyscy zebrali się na zewnątrz i stworzyli względnie zwartą grupę można było przejść do rzeczy. Rika była nieco zaskoczona, że tak mało osób zdecydowało się wyjść z ryokanu i wziąć w tym udział, w zasadzie cokolwiek miało to być. Yukari rozmawiał z mężczyzną, który musiał być tym trzecim, do kompletu z Kazumi. Była z tyłu i nie bardzo go widziała, a że rozmowa bez wątpienia była ważna, mała zmieniła strategię i przepchnęła się do przodu, aby wszystko jak najlepiej słyszeć i widzieć. Nieco inaczej wyobrażała sobie Haruko, ale to nie było teraz najważniejsze. Należało skupić się na jej ukochanym Ryuzaku, które było w niemałym kryzysie. O skali kłopotu mógł świadczyć choćby fakt, iż miasto zostało zamknięte, a port odizolowany. Tu nie chodziło już tylko o napływ ogromu ludzi, logistyczne trudy ich przyjęcia i wydatki z tym związane. Teraz na tapecie była zaraza, a zatem zdrowie i życie wszystkich mieszkańców kupieckiego miasta.
Z relacji jasno wynikało, że wyzwanie przed jakim staną nie będzie należało do najłatwiejszych. Ich grupa miała być rzekomo za mała i prawdę mówiąc trudno było nie dać temu wiary. Mimo to Rice trudno było ukryć podniecenie. Gdy Kurusu skończył mówić i usłyszała o tym, że jakiekolwiek działania zaczną się następnego ranka, wyruszyła w drogę powrotną do domu. Śpieszyło się jej.

  Ukryty tekst