Szpital

[Kaori]

[6/15] Cóż, co prawda można by się było zastanawiać czy wewnętrzna walka jest wskazana przy jego wierze, ale on nie miał zamiaru tracić czasu na takie rozmyślania. Wierzył, że postąpił słusznie, analizując sytuację i wybierając opcję, która bardziej mogła zranić nieznajomego. Owszem, nie posyłał duszy Jashinowi od razu. Krwawy Bóg musiał chwilę poczekać, ale za to będzie się cieszyć większym cierpieniem zadanym przez jego wyznawcę. A chodziło tylko o to, prawda? No nie do końca. Gdzieś głęboko w Reijim swoją rolę odegrała także chciwość. Chciał i potrzebował pieniędzy, a nieczęsto zdarza się taka dogodna sytuacja jak ta. Niemniej jednak uważał, że nie tylko on będzie miał w tym korzyści, ale także Władca z pewnością pochwali takie zachowanie.
Jashinista wzdrygnął się, gdy usłyszał kolejny obrzydliwy dźwięk wydany przez "pacjenta". Zmierzył go morderczym spojrzeniem, gdy pokazywał wcześniej zauważone przez czerwonowłosego kajdany. Wtedy do niego dotarło, że był on więźniem, a nie zwykłym odwiedzającym, którego skuto dla bezpieczeństwa chorego. Po usłyszeniu wypowiedzi przez chwilę miał zamiar odrzucić "zlecenie". Zbyt długo musiałby czekać zarówno on jak i Pan, ale nim zdążył się odezwać do sali weszło dwóch strażników. Rośli, potężni shinobi, z których jeden zajął się nieznajomym, "poszerzając" łańcuch, a następnie wyprowadzając go z pomieszczenia. Reiji już miał wychodzić, gdy drugi z goryli podszedł do niego i wygłosił krótką przemowę, zakończoną retorycznym pytaniem.
- Tsa, zgłoszę - mruknął niezbyt przekonującym głosem jashinista za odchodzącymi ludźmi. Poczekał, aż przynajmniej zejdą oni na niższe piętro, by po chwili wreszcie wyjść z sali. Zamknął za sobą drzwi i spokojnym, niepodejrzanym krokiem ruszył na koniec korytarza. Odszukał pokój, w którym przechowywane były rzeczy pacjentów, wszedł do niego i zaczął się rozglądać w poszukiwaniu czarnych ubrań. Jeżeli takowe znajdzie to sprawdza, czy w kieszeni znajduje się kartka z symbolem lwa.

[Yoichi]

Misja rangi D - Reiji [7/15] Strażnicy byli w zupełności przyzwyczajeni do takich odpowiedzi. Kto chciał współpracować z ludźmi, którzy ciągle patrzyli Ci na ręce, a sami zdawali się uważać za lepszych. W szczególności obrzydzeniem napawali bandytów. Ciężko zrozumieć tych ludzi, gdyż morderstwa i rabunki były dla nich normalne, ale służba dobru hańbiąca. Mniejsza z tym. Cała trójka wyszła z sali, zaś Reiji natychmiast wziął się do roboty. Nie pośpieszył się jednak nazbyt, aby nie wzbudzić podejrzeń. W końcu nie mógł dać się przyłapać na, tak naprawdę, kradzieży cudzych rzeczy. Pomijając już fakt, że wykradał je na zlecenie i były one własnością mordercy oraz złodzieja, który był zamieszany w coś większego. Znacznie większego.
Korytarz jak korytarz. Krzątało się po nim kilka osób, a część siedziała na ławkach i krzesłach obok sal, oczekując, aż ich bliscy się obudzą. Chociaż pacjenci również odpoczywali poza łóżkami. Kilku z trudem stawiało kroki, ale dalej próbowali wrócić do normalnego życia. Byle szybciej. Nikt nie lubił szpitali.
Odnalezienie pomieszczenia nie było trudne. Wyznawca otrzymał dokładne wskazówki gdzie znajdują się rzeczy pacjentów i jak wyglądają te, które ma zabrać i spalić. Wszedł do pokoju jak gdyby nigdy nic i zamknął za sobą drzwi spokojnie, rozglądnął się po wnętrzu i ujrzał... medyka. Siedział on po prawej stronie, na ławeczce. Dwie ściany, czyli lewa i ta naprzeciw wejścia, były zastawione regałami z półkami podzielonymi na kwadraty. Każdy z takich kwadratów był oznaczony numerkiem. Przynajmniej połowa z nich była zajęta przez jakieś rzeczy. Zaraz przy medyku stał inny regał - szeroki, o podłużnych półkach, na których leżał różnego rodzaju ekwipunek. Miecze, kunaie, wszystko co nie zmieściło się w tamtych kwadracikach. A co z medykiem? Ubrany w jasny strój, który właśnie wskazywał na jego zawód, młody chłopak. Wyglądał na ledwie dwadzieścia pięć lat. Miał krótkie, brązowe włosy i bystre, zielone oczy. Spojrzał na Reijiego pytająco, lecz dłuższą chwilę się nie odzywał.
- Przepraszam, tutaj może wchodzić jedynie personel. - rzucił i opuścił wzrok, wyciągając z torby stojącej przed jego nogami drewniane pudełko i pałeczki. Zapewne miał przerwę na jedzenie. Wyznawca mógł też dostrzec, że ciemnych ubrań na półkach jest dosyć sporo, zatem co teraz?

[Kaori]

[8/15] Reiji przemierzył korytarz spokojnym krokiem. Tylu ludzi, których miał ochotę zabić. Tyle dusz, którymi mógł nakarmić Jashina. Tyle pogan, których agonią mógł się napawać. Jednak, na jego szczęście, żądza krwi nie działała w parze z głupotą. Zaatakowanie niewiernych byłoby samobójstwem, nawet zważywszy na to, że jest shinobi. Owszem, może zdążyłby powalić trzy, może cztery osoby, ale od razu rzuciłaby się na niego reszta, a ci bardziej strachliwi zawołaliby strażników/medyków/kogokolwiek, a wtedy cała zabawa skończyłaby się tak szybko, jak się zaczęła. Brak działań nie uniemożliwił mu jednak brzydzenia się wszystkimi otaczającymi go poganami. A wierzył, że nawet tak małe gesty były aprobowane przez Władcę.
Z łatwością odnalazł opisane przez więźnia pomieszczenie. Chwycił za chłodną klamkę i popchnął lekko, otwierając drzwi. Wszedł do środka i rozejrzał się wstępnie. Jego droga po pieniądze została spowolniona przez pierwszą przeszkodę. Medyk, który uświadomił go o zakazie wstępu. Poproszenie tamtego o zwyczajne wskazanie mu ubrań nie wchodziło w grę. Każda kupka była oznaczona numerem, a do jashinisty nie był przypisany żaden z nich. Gdyby tylko więzień podał mu swoje dane osobowe, mógłby się za niego podać, ale w takiej sytuacji miał tylko jedną, dość ryzykowną opcję. Spuszczenie wzroku przez nieznajomego było jednak wystarczającym bodźcem. Dłoń czerwonowłosego powędrowała do kabury i momentalnie doskoczył do medyka. Wyjął kunai i nie zatrzymując ruchu ręki, od razu ciął przez szyję. Ach, ten dźwięk niszczonych ścięgien. Drugą dłonią przytkał mu usta, by nikt nie usłyszał żadnych krzyków. Było multum czynników, które mogły wpłynąć na niepowodzenie tej akcji, ale było ona jedyną opcją, jaką widział Reiji. Nadzieję dawało mu to, że był to pokój jedynie dla personelu, więc prawdopodobieństwo przyłapaniu go na przeszukiwaniu ubrań było dość małe. Jeżeli z powodzeniem udało mu się pozbawić nieznajomego życia, oblizuje kunai z lubością i zabiera się do poszukiwania odpowiednich ciuchów. Gdyby znalazł coś przydatnego oczywiście to zabiera, ale priorytetem jest kartka z pieczątką lwa. Jeżeli medykowi udało się przeżyć, jashinista wykonuje pchnięcie nożem w jego szyję mając nadzieję, że to podziała.

Szybkość: 20

[Yoichi]

Misja rangi D - Reiji [9/15] Istniały setki, a może tysiące sposobów na rozwiązanie sytuacji. Można było skorzystać z tak wielu metod, a jednak ta najprostsza była najskuteczniejsza. Brak człowieka, brak problemu. Reiji, jak przystało na członka szalonego kultu, bez chwili zawahania podjął decyzję o likwidacji medyka. Młody chłopak nie mógł nawet przypuszczać, że za chwilę starci życie. Kilkanaście minut temu je ratował, a teraz sam miał zostać go pozbawiony. Zniszczenia czerwonowłosego były większe niż zamordowanie jednej persony. To też utrudnienie w działaniu całego szpitala, zaś to może prowadzić do dodatkowych zgonów. Istne domino.
Medyk nie był w stanie nawet zrozumieć co się wydarzyło. Może jak na standardy shinobiego Reiji był powolny, ale i tak górował wiele ponad zwyczajnym człowiekiem, który po pierwsze nie spodziewał się, a po drugie nigdy nie walczył. Zwinny doskok, a następnie świst przecinanego przez ostrze powietrza. Mokry odgłos rozcinanego mięsa rozległ się po pomieszczeniu. Usta młodzieńca szybko zostały zasłonięte. Dławił się własną krwią i machał rękami, próbując zacisnąć je na własnym gardle, by zatamować krwotok. Pudełko z ryżem upadło na ziemię, a ściekająca krew zabarwiła go na szkarłat. Medyk wierzgał się jak zarzynane zwierzę i w istocie właśnie nim był. Uderzył z mokrym plaskiem o zalaną podłogę, nogą przewrócił ławeczkę, na której siedział, by po chwili przestać się ruszać. Nieprzyjemna śmierć.
Dłonie Reijiego były całe zakrwawione. Krew również znajdowała się na jego ubraniu, chociaż stosunkowo niewiele. Kilka grubych kropli na wysokości brzucha rzuconych przez ciśnienie albo z innego powodu. Nie wiadomo było skąd się wzięły, ale brudna robota wymaga ubrudzenia się. Nie zważywszy na to zaczął przeszukiwać półki w poszukiwaniu ubrań, którymi miał się zająć. Początkowo nie mógł znaleźć, pobrudził inne krwią, ale przynajmniej jego ręce były prawie czyste. W kieszeniach znajdował różne rzeczy, w większości nic przydatnego. Wśród jednych ubrań znalazł 50 ryo, wśród drugich 20, a dopiero we właściwych znalazł 100 ryo. Mógł zabrać też klucze do mieszkań, ale do których? Nie wiadomo. Zabrał więc pieniądze i miał w rękach ciuchy, które miał spalić. Czarne spodnie, zupełnie zwyczajne; ciemne, niemalże czarne, a jednak szare buty dosyć zwyczajne, ale całkiem eleganckie jak na codzienne obuwie; czarna koszulka z krótkim rękawem i czarny płaszcz z ciemnoszarym symbolem szczura wyszytym na plecach. W kieszeni rzeczywiście była pusta kartka, a na niej czarna pieczątka z głową lwa. Miał teraz rzeczy, ale jak wydostać się z pomieszczenia? Miał na sobie ślady zbrodni w postaci zakrwawionych rąk i śladów na ubraniu. Miał też w rękach nieswoje rzeczy. Wychodząc dałby się dostrzec innym, a to wskazałoby go jako mordercę, zaś na domiar złego w pomieszczeniu nie było okien. Światło dochodziło z lamp na naftę, które stały w dwóch miejscach pokoju. Oczywiście na półkach była różnoraka broń, którą mógł zabrać, ale... to tylko zwiększało ryzyko namierzenia go. Jak więc postąpi Reiji po impulsywnym zamordowaniu medyka?

[Kaori]

[10/15] Ach, ten wspaniały dźwięk umierania. Reiji napawał się każdą sekundą. Każdą sekundą dławienia się krwią przez medyka, każdą sekundą jego wicia się. Wreszcie żądza krwi czerwonowłosego została choć po części zaspokojona. Nie mógł jednak sycić się cierpieniem niewiernego przez więcej niż kilkanaście sekund. W każdej chwili ktoś mógł wejść do pomieszczenia i zwołać straże, a wtedy nie miałby dużych szans w walce. Oblizał jedynie kunai z krwi, która na nim pozostała i zabrał się za wertowanie ubrań. Głównym celem były te należące do więźnia, ale nie gardził też pieniędzmi znalezionymi w innych. Sto siedemdziesiąt Ryō to zawsze coś, prawda? Odnalazłszy cel swojego przybycia tutaj zauważył kolejny problem na jego drodze do większej sumy. Znikoma ilość krwi na dłoniach i nieco większa na koszuli i spodniach.
Rozwiązanie znalazł jednak dość szybko. Mimo przeciwwskazań nieznajomego założył jego buty, spodnie, koszulkę i płaszcz. Chwilę później już składał trzy proste znaki, by jego aparycja zmieniła się w tą, która należała do martwego już medyka. Spokojnym, niepodejrzanym krokiem wyszedł z pokoju i uprzejmie kiwając głowom niektórym ludziom, skierował się do wyjścia ze szpitala. Jeżeli wszystko poszło zgodnie z planem, jashinista udaje się w stronę jeden z bram, prowadzących poza wioskę. Tam, gdzieś na obrzeżach, będzie chciał wypełnić do końca swoją "misję".

Kontrola chakry: E
Chakra: 95%

Użyte jutsu:
- Henge no Jutsu.

Nazwa

Henge no Jutsu

Pieczęci

Pies → Świnia → Baran

Zasięg

Na ciało

Koszt

E: 5% | D: 4% | C: 3% | B: 2% | A: 1% | S: 1% | S+: 1%

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Pomocna technika przy pomocy której użytkownik może przybrać wygląd innej osoby bądź obiektu. Co za tym idzie jeśli zmieniamy się w personę, to wygląd, a także ubranie zostaje zmienione. Również i głos pozostanie zmutowany do pewnego stopnia przypominający ten osoby w którą to się zamieniliśmy. Jednak jest to tylko zmiana aparycji, tak więc nie przejmujemy zdolności fizycznych czy też innych. Możemy zmienić się w każdą osobę, a także w przedmiot. Jednak nie może on być zbyt mały. Więc nie możemy zmienić się w Kunai czy zwykłego Shurikena. Dodatkowo nasza chakra pozostaje bez zmian. Tak więc, jeśli ktoś wykryje naszą niebieską energię, może bez problemu odkryć oszustwo, również i wszystkie Doujutsu bezproblemowo sobie z tym radzą.

[/center]

[Yoichi]

Misja rangi D - Reiji [11/15] Czerwonowłosy wyznawca znalazł wydawałoby się idealne wyjście z niekomfortowej sytuacji. Zamknięte pomieszczenie bez okien, on, trup i krew na nim. Każdy zwyczajny człowiek byłby już skazany na porażkę, ale po stronie Reijiego stał spryt oraz sztuka ninjutsu. Nikt nie zakłócał mu momentu, w którym narzucał na swoje ubrania szaty mężczyzny, który definitywnie odradzał mu noszenie ich. Sprzeciwił się temu, postępował jak uważał, gdyż w końcu nie miał zamiaru się w nich pokazywać, a jedynie wynieść je sprytnie.
Kilka znaków i drobna, prosta technika zmieniła jego aparycję. Wyglądał teraz jak jego ofiara. Idealna kopia. Zupełnie swobodnym krokiem wyszedł z pomieszczenia. Nawet nie miał brudnych butów, więc nie zostawiał krwawych śladów za sobą. Niektórym się skłaniał uprzejmie, niektórzy mu odpowiadali tym samym, a niektórzy dziwnie patrzyli. Nie zatrzymywał go nikt, aż do pewnego momentu. Niestety - nie ma idealnych rozwiązań. Z pokoju naprzeciwko wybiegła kobieta w średnim wieku, o czarnych, związanych w kok włosach. Jej strój wskazywał, że jest pielęgniarką. Zauważając medyka, którego wygląd skradł wyznawca, podbiegła do niego i zaaferowana zaczęła mówić.
- Doktorze Masahi! Pana pacjent z dzisiaj dostał drgawek! - i stanęła obok niego, aby go przepuścić, by mógł pośpieszyć natychmiast do sali. Zwyczajnie czekała, aby skierować się zaraz za nim. Ta sytuacja nieco skomplikowała spokojne opuszczenie szpitala przez Reijiego. Wzrok niektórych z korytarza na chwilę spoczął na dwójce, by po chwili każdy wrócił do swoich zajęć. Co dalej?

[Kaori]

[12/15] Plan "na papierze", czyli w umyśle Reiji'ego, był pozbawiony wad, a przy tym bardzo prosty. Zmienić się w medyka i wyjść ze szpitala jak gdyby nigdy nic. Jednak, jak to często w życiu bywa, nie mogło się obyć bez przeszkód. Już kilka chwil po opuszczeniu zbrukanego morderstwem pomieszczenia został zatrzymany przez jakąś pielęgniarkę w średnim wieku, która oznajmiła, że "jego" pacjent dostał drgawek. Szybko przeanalizował sytuację i zdecydował się na krótkie stwierdzenie.
- To normalne przy tej chorobie. Nie ma powodu do obaw. - I w momencie kiedy nieznajoma kobieta jeszcze trawiła tę informację, szybkim krokiem udał się w stronę wyjścia ze szpitala mając nadzieję, że tym razem nikt go nie zatrzyma. Znowu w całym tym "planie" było mnóstwo niewiadomych. Jednak nawet gdyby się okazało, że mężczyzna na nic nie choruje, a drgawki to skutek uboczny wcześniejszych zabiegów, Reiji nie miał zamiaru się wracać. W końcu ci losowi ludzie nie mieli prawa wiedzieć co się działo z pacjentem, prawda? Poza tym, martwy już lekarz był znacznie większym autorytetem niż pielęgniarka, toteż "jego" diagnoza zapewne nie wzbudzała podejrzeń. Jeśli jashiniście udało się w końcu wydostać z budynku, kieruje on swe kroki poza wioskę - tak jak wcześniej planował.

[Yoichi]

Misja rangi D - Reiji [13/15] Kolejna nieciekawa sytuacja, z której Reiji wyszedł obronną ręką. Jego odpowiedź, jak przystało na medyka, zabrzmiała wystarczająco przekonująco dla zwykłej pielęgniarki, która nie miała zielonego pojęcia na temat tego, co dolegało pacjentowi. Spojrzała chwilę na niego z pytającym i lekko niezrozumiałym wyrazem twarzy, aż w końcu kiwnęła głową obserwując jak rzekomy doktor kieruje się w swoją stronę. Pośpiech wyznawcy wzbudził podejrzenia kobiety, która przyglądała mu się, aż do momentu wyjścia. Wydawało się nawet, że zanim zdążył zniknąć za drzwiami odezwała się "Gdzie doktor idzie?". Nic go jednak już nie zatrzymało. W całkowitym spokoju opuścił budynek i znalazł się na ulicach Ryuzaku no Taki.
Spacer w stroju medyka przez środek wioski z pewnością nie był codziennym widokiem. Dodatkowo był to pracownik tutejszego szpitala, więc niektórzy z mieszkańców mogli nawet rozpoznawać nijakiego "Doktora Masahiego". Spojrzenia przechodniów chwilowo zawieszały się na kroczącej postaci, ale nikt nie odzywał się. Niektórzy jedynie kłaniali się w milczeniu i uśmiechali. Jakieś dziecko pomachało, aż w końcu podbiegł do Reijiego chłopczyk w wieku może dziesięciu lat. Szczupły, w swojej kategorii wzrostu. Miał czarne włosy o długości zaledwie kilku milimetrów. Stanął naprzeciwko medyka i zadarł głowę, by spojrzeć mu w twarz. Wtedy wyznawca mógł spokojnie przyjrzeć się bliznom po pazurach na szyi chłopaka. Jedna, poszarpana również była na jego lewym policzku.
- Doktorze! Blizny już nie pieką! - lecz w tym momencie podeszła do niego kobieta i zgarnęła go na bok. Była to najprawdopodobniej jego matka. Skinęła do rzekomego doktora głową w przywitaniu i uśmiechnęła się uprzejmie.
- Przepraszam za niego. - odezwała się do Ciebie po czym spojrzała na chłopczyka. - Doktor gdzieś się śpieszy, nie trać mu czasu. - i jeszcze raz skinęła, chłopak pomachał i ruszyli w swoim kierunku. Reiji mógł kontynuować opuszczanie Ryuzaku no Taki. Minęło kilka minut i był już za murami wioski. Strażnicy zmierzyli go wzrokiem, ale nie odezwali się ani słowem.

[Kaori]

[14/15] Na szczęście Reiji'ego tym razem wszystko poszło tak jak zakładał. Co prawda kobieta była przez chwilę zdezorientowana, ale nie zatrzymywała go. Zdała się na autorytet niejakiego doktora Masahiego. Jashinista opuścił budynek i kroczył przez ulice Ryuzaku no Taki, śmiejąc się w duchu. Być może posłał kolejną duszę Władcy, kto wie czy drgawki nie były zwiastunem śmierci mężczyzny? Szybkim, nieco podejrzanym krokiem kierował się w stronę bram wioski. Spojrzenia ludzi często zatrzymywały się na nim, niektórzy kłaniali się, aż wreszcie jego "misja" została po raz kolejny zakłócona. Tym razem jednak nie musiał podejmować żadnych kroków, gdyż gówniarz szybko został odciągnięty przez swoją rodzicielkę. Zmusił się do odwzajemnienia uśmiechu i kontynuował wędrówkę. Wcielanie się w medyka było bardziej irytujące niż przypuszczał, ale cóż, przynajmniej nie miał problemów z opuszczeniem wioski.
Gdy już znalazł się poza nią, poszukał jakiegoś ustronnego miejsca i anulował technikę przemiany. Zdjął siebie ubrania więźnia i wrzucił je w pierwsze lepsze krzaki - nie miał za bardzo pomysłu jak je spalić, a rozpalanie ogniska uznał za zbędną stratę czasu. Tamten i tak nie mógł mieć dowodów na to, czy zostały one zniszczone, czy nie. Wreszcie zdjął ubrudzoną krwią koszulę i zawiązał ją na biodrach tak, że zasłaniała plamy na spodniach, jednocześnie nie ujawniając swoich. Tak "zamaskowany" wrócił do wioski, by potem oczekiwać nadejścia "szczurów".

[Yoichi]

Misja rangi D - Reiji [15/15] Mimo że Reiji opuścił wioskę, to jeszcze kilka dobrych chwil spacerował po okolicy w poszukiwaniu odpowiedniego miejsca na pozbycie się ubrań swojego zleceniodawcy. Krążył, krążył, aż znalazł się znaczny kawałek za osadą Ryuzaku no Taki. Las, krzaki, idealne miejsce na ukrycie czegoś. Anulował prostą technikę ninjutsu, która pozwalała mu przybrać aparycję medyka i zaczął zdejmować z siebie ciuchy, które musiał zutylizować. Jednak nie zamierzał ich palić, bo byłby to zbędny trud według niego. Założył, że Szczury i tak się nie dowiedzą o tym co się stało z tymi czarnymi szmatami, więc zwyczajnie wrzucił je w byle jakie krzaki. W sumie dym z ogniska również byłby jakimś sygnałem, więc ruch ten nie należał do nierozsądnych, chociaż oczywiście brakowało mu chęci do bycia wystarczająco dobrym.
Własnym, ubrudzonym krwią ubraniem zajął się w sprytniejszy sposób. Nie chciał go tracić, więc przewiązał zabrudzoną koszulę w taki sposób, aby zakryła ona plamy na spodniach. W ten sposób był bezpieczny i mógł spokojnie wrócić do Ryuzaku no Taki, by czekać na pojawienie się Szczurów, które to miały wręczyć mu trzykrotność zarobionych dzisiaj pieniędzy. Według mężczyzny miało to stać się maksymalnie w trzy dni, ale czy tak będzie na pewno? Kto wie.

Koniec misji.
Wynagrodzenie: 20PH, 100 ryo + 70 ryo bonusu.

[Kaori]

Reiji przez dłuższy czas nie opuszczał wioski, cierpliwie oczekując pojawienia się szczurów. Oprócz tego jego spędzanie czasu było dość monotonne. Ot, zabicie kilku niewiernych, jedzenie, modlitwa, sen, zabicie kilku niewiernych, jedzenie, modlitwa, sen. I tak do znudzenia. Szczęśliwie szybko nadeszło przełamanie rutyny. Przechadzając się od czasu do czasu ulicami wioski coraz częściej słyszał wieści o zaostrzającym się konflikcie pomiędzy Uchiha i Senju. Przypuszczał, że były to jakieś klany, a to, co zdołał wyłapać z pojedynczych strzępów informacji ograniczało się do wiedzy, że zarówno jedni, jak i drudzy, byli dość potężni. Reiji nie mógł zmarnować takiej okazji. Ile ciał mógłby poświęcić swojemu krwawemu Bogu? Ile cierpienia mogłoby nasycić jego żądzę krwi? Nawet dość szybko zapomniał o tym, że prawdopodobnie został oszukany przez więźnia. Sprawdził ekwipunek i, zmówiwszy modlitwę, udał się w stronę szlaku transportowego, skąd miał zamiar udać się do Sakai.
[z/t -> Szlak transportowy]

[Tenshi]

-W końcu dotarłem, teraz już tylko pozbyć się tego cholerstwa z ramienia.- pomyślał Tenshi zsiadając z wielkiego niebieskiego psa.-Dzięki Ao, wracaj już do Hoshi.- powiedział, a pies co prędzej pognał do swojej pani. Chłopak wziął wdech, no cóż pierwszy raz przyszło mu dostać się do szpitala, więc nie do końca był pewien co czeka go za drzwiami. Tenshi nabrawszy pewności siebie przestąpił próg szpitala, dalej przeszedł tylko rozmowę z kobietą przyjmującą na oddział. Przez chwile żałował nawet, że złamał wystający z ramienia drzewiec, może, gdyby zostawił go na miejscu cała procedura przyjęcia na oddział trwałaby krócej? Jednak nie ma tego złego, gdyż po odbyciu rozmowy i ogólnym wyjaśnieniu sytuacji, udało mu dostać się na oddział, gdzie dość szybko się nim zajęto. Został jednak w szpitalu na dłużej, pod obserwacją, na wypadek, gdyby okazało się, że rana została zanieczyszczona i wymaga natychmiastowej pomocy.

Czas leczenia: 12h
Link do zdarzenia:Epicki bój

[Masaru]

Nauka 1/15
Do naszego rannego poszkodowanego w szpitalu w momencie kiedy już go wypisywali i mieli pozwolić odjeść podeszła starsza kobiecina. Bez owijania w bawełnę zagadała- Widzę że nie jesteś pierwszy lepszy chłystek, zapłacę ci jak pomożesz mojemu synowi nauczyć się walczyć. Miał chłopak zapał aczkolwiek po tym jak został zraniony w nogę jakieś kilka lat temu to opadł z kondycji i stracił chęć do czegokolwiek. Gdybyś pomógł mu odzyskać formę i wiarę w siebie będę wdzięczna. Do tego świadomość że może by potrafił się bić by go zmotywowała do powrotu do swojej dawnej pracy czyli bycia kupcem. Bo ja lada moment umrę a on w tym stanie sobie nie poradzi. Bierzesz to zadanie ? Mogło się wydawać ze to proste zadanie które dałby radę nasz shinobi wykonać bez większych utrudnień. Kobieta na oko miała już 60 lat była siwa, i opierała się o lasce. Była ubrana przeciętnie na pierwszy rzut oka, po głębszych oględzinach można stwierdzić że jednak te szmaty na niej kiedyś były sporo warte, tylko podniszczyły się przez upływ czasu.

[Narubi]

Ciemność. Wszędzie zalegała ciemność. Mój umysł nie odbierał bodźców z otoczenia. Gyo niósł mnie właśnie do szpitala, bowiem potrzebna mi była pomoc. Jeśli udałoby się uratować życie takiemu śmieciowi jak ja ... to właśnie Gyo zawdzięczałabym dużą część tego "sukcesu". Medykom oczywiście też, lecz wierzyć w to, że akurat medyk znajdzie mnie w domu Iwaru to czysta głupota. Ja osobiście nie uważałabym tego za sukces. Powinno się mnie dobić i odesłać na tamten świat. Ratowanie było zbędne. Gyo gdy tylko wszedł do środka od razu zwrócił uwagę personelu.
- Co się jej stało? - zapytała jedna z pielęgniarek, a po usłyszeniu wyjaśnień, a może nawet bez nich rzuciła prostą komendę - Proszę za mną.
Po chwili leżałam już w szpitalnym łóżku.

Czas leczenia: 7 dni, może
trochę dłużej (dodatkowe uszkodzenie ręki, opisane dwa posty wyżej - do decyzji MG)
Link do zdarzenia: http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=62&p=40960#p40902

Gyo jest ze mną w tym temacie :P

[Ero Sennin]

Szpital w Ryuzaku nie miał zbyt wielkiego oblężenia. Chyba większy ruch to panował, kiedy to młodzi ninja zjeżdżali się w przeróżnych osad. Próbując swoich sił stawiali sobie wymagania zbyt wysoko, czy też szukali niepotrzebnie utarczki. Na całe szczęście nie było to zbyt częste zjawisko, ani nie kończyło się to zbyt poważnie. Stąd też służba zdrowia w Ryuzaku na spokojnie wypełniała swoje obowiązki w tym dniu. Do czasu, aż nie zostali zaalarmowani i osobie, która potrzebowała ich pomocy. Pielęgniarka, która jako pierwsza zobaczyła Narubi, aż własnym oczom nie mogła uwierzyć. Dziewczyna była wychudzona, wymęczona i do tego ranna. Jej ręka w końcu nie wyglądała zbyt ciekawie, szczególnie gdy była taka zakrwawiona. Natychmiast przełożoną Narubi na nosze, a po chwili zniknęła z oczu Gyo.
Po około godzinie dziewczyna znalazła się już w jednej w sal. Była osłabiona i to na tyle, że ciężko byłoby jej nawet podnieść rękę. Zresztą jedna z nich była cała obandażowana, najwidoczniej i nią zajęli się tutejsi lekarze. Narubi przez swój wybryk zdarła sobie skórę na kostkach palców, ale na całe szczęście ich nie połamała. Na pewno jednak przez pewien czas pozostanie ślad, który będzie się trochę goił, o ile całkowicie zniknie. Jednakże pobyt w szpitalu dziewczyny na pewno nie będzie jednodniowy. Trzeba będzie doprowadzić tę rozpacz do porządku.
Jeżeli Gyo postanowił pozostać, pielęgniarka powiadamia go o tym, gdzie Narubi należy. Zaleca jednak ostrożność, nie można było przecież męczyć pacjentki, która pozbawiona była niemalże wszystkich sił. Oprócz niej, na sali leżała jeszcze jedna, dość młoda dziewczyna, mogła mieć z trzynaście, może czternaście lat. Zajęta jednak była rysowaniem w swoim małym arkuszu. Zresztą, sala jakoś nieszczególnie zachęcała do pobytu tutaj. Ściany lekko szarawe, a do tego biała pościel. I jedno okno, które dawało jakiś widok na świat. Też nie za wiele, bo była zima.