Gaj na uboczu miasta

[Isei]

Misja rangi D - Kazuki [04/15] Dłoń Kazukiego zacisnęła się na broni jeszcze mocniej, a jego rozmówca dalej leżał na gałęzi oparty o pień z zamkniętymi oczyma. Zwyczajnie nic sobie nie robił z blondyna, chociaż ten mógł w każdej chwili rzucić w niego kunaiem. Albo zawiązać pieczęć lub nawet wystrzelić jakąś techniką bez niej. Ewentualnie skorzystać z podłej sztuki genjutsu i pobawić się z umysłem nieświadomego młodzieńca. Spokój emanował nie tylko z tego miejsca, ale również z chłopaka.
- Każdy może być potencjalnym wrogiem, ale trzeba wiedzieć kogo należy za niego uznać i kogo uznać za zagrożenie. Pokazując mi swoją gotowość do walki, nie wpływasz zbyt pozytywnie na dalsze wydarzenia. Wręcz zachęcasz do spróbowania sił, a prezentujesz mało. Wybacz, ale ten drobny kawałek żelaza i Twoja natychmiastowa czujność, gdy ja spokojnie leżę... to oznacza niepewność. Twoja gotowość mogłaby zastraszać, ale nie w ten sposób. Wiem co mógłbyś zrobić skoro chwytasz za kunai. Z pewnością nie zawiążesz pieczęci. Nie każdy wróg to zagrożenie i Ty nim dla mnie nie jesteś z powodu różnicy poziomów. Ja nim dla Ciebie nie jestem z powodów osobistych. Łatwo wywnioskować, że masz niewielkie doświadczenie. - spokojnie, powoli i cichutko - tak właśnie mówił, a było to jeszcze zanim dotarły śmiechy i krzyki do jego uszu. Wydawało się, że nie należy do osób rozgadanych, lecz mimo to udzielił Kazukiemu dosyć wyczerpującej wypowiedzi na temat jego postrzegania. Przy okazji dał kilka rad i wskazówek, o które wcale blondyn nie prosił. Czarnowłosy może uznał, że przydadzą mu się mimo tego. W końcu mogły uratować mu życie lub zwyczajnie pomóc. Kto wie.
Kolejna odpowiedź sprawiła, że młodzieniec delikatnie się uśmiechnął, chociaż nie otworzył jeszcze oczu. Chwilę milczał widocznie zadowolony z siebie, aż w końcu postanowił się odezwać. Rozchylił usta już z zamiarem wypowiedzi, lecz znów nasiliły się krzyki i śmiechy. Dzieci się zbliżały. Czarnowłosy ponownie zrobił niezadowoloną minę.
- Słabo przyjmujesz krytykę. - odparł na początek i westchnął. Otworzył oczy, a swój zmęczony wzrok wlepił w Kazukiego. - Zrobiłbym to sam, ale jest jeden ważny problem. Mam pewien defekt, o tutaj. - i wskazujący palec kierował wzrok na głowę młodzieńca, zaś na jego twarzy znajdował się drobny uśmiech. - Jestem bardzo czuły na dźwięki i nienawidzę jak ktoś zakłóca ciszę. Nie czuję furii, gdy gdzieś jest wiecznie gwar, ale czuję ją, gdy ktoś niszczy ciszę, rozumiesz? Gdybym spotkał te dzieci i sam rozwiązał problem, to byłyby trupami. Szczerze mam je gdzieś, ale mam w Ryuzaku pewne sprawy, których muszę dopilnować. Morderstwo trójki bachorów, zapewne bestialskie i drastyczne, to nie jest coś, czego potrzebuję. - dodał i wcisnął dłoń do kieszeni. Coś chwilę w niej szukał, aż w końcu wyciągnął drobny mieszek, a raczej kawałek szarego materiału związany czerwonym, plecionym sznureczkiem. Rzucił nim w stronę Kazukiego.
- Uprzejmie Cię proszę i nawet płacę, abyś miał powód - zaradź temu hałasowi. Metody mnie nie interesują, chociaż nie zabijaj ich. Byłbym wplątany w płatne morderstwo. - i znów przymknął oczy. Blondyn mógł zrobić co chciał. Albo złapać worek i pójść sobie z nim, albo pójść sobie bez pieniędzy, albo zakończyć hałasy, albo cokolwiek tylko wpadłoby mu do głowy. Nikt tutaj nikogo nie zmuszał do jakichkolwiek działań. Wszystko zależało od Kazukiego.

W mieszku jest 120 Ryo.

[Kazuki]

Blondyn nie miał zamiaru przejawiać jakiejkolwiek agresji w stosunku do nieznajomego. Dłoń zaciśnięta na żelastwie miała mu służyć tylko i wyłącznie do ewentualnych celów defensywnych, w końcu nie często spotyka się tak nietypowych ludzi w tak nietypowych miejscach. Przemowa czarnowłosego sprawiła, że skrzywił się nieco. Choć bardzo tego nie chciał, musiał się przed sobą przyznać, że jednak miał on sporo racji. Jak na młody, a przynajmniej tak się wydawało, wiek, mówił dość mądrze, szybko wyciągając trafne wnioski. Ostatecznie Kazuki wyciągnął dłoń z kabury, skrzywił się i prychnął cicho zdając sobie sprawę z tego, że właśnie został pouczony przez jakiegoś gówniarza. Nic nie odpowiedział, ograniczając się do przełknięcia goryczy słownej porażki i mimo wszystko postarał się wyryć w pamięci słowa nastolatka - a nuż przydadzą mu się w przyszłości? No i kolejny szczegół potencjalnie warty odnotowania - brunet wiedział o pieczęciach, więc zapewne był shinobi, na co by zresztą wskazywało jego obuwie. Nie było jednak czasu na dalsze rozmyślania, bo irytujące dźwięki dzieciaków raz jeszcze się nasiliły, powodując skrzywienie się zarówno siedemnastolatka, jak i jego rozmówcy, który po chwili znowu się odezwał.
Zwyczajny zjadacz chleba pewnie wzdrygnąłby się podczas wypowiedzi bruneta, ale na Kazukim, który mimo wszystko dość sporo już przeżył, nie zrobiła ona większego wrażenia, choć zdecydowanie obudziła jego czujność. Z jednej strony dzieciak mógł starać się na siłę brzmieć groźnie, by znaleźć wymówkę dla lenistwa, ale z drugiej mógł rzeczywiście okazać się dość niebezpieczny, szczególnie biorąc pod uwagę jego charakterystyczny styl bycia. W końcu, pozory mylą, o czym blondyn zdążył się przekonać kilka chwil temu. Dlatego też, gdy złapał mieszek, nie rozważał opcji ucieczki z nim. Wiele do stracenia nie miał, ale mimo obojętności nie spieszyło mu się do kłopotów, choć nawet nie były one gwarantowane. Nie chciało mu się przeganiać tych dzieci, ale jeszcze bardziej nie chciało mu się po raz kolejny błąkać bez celu w poszukiwaniu miejsca odpoczynku, więc dlaczego by nie zarobić? Dla pewności potrząsnął delikatnie woreczkiem, by zidentyfikować zawartość za pomocą dźwięku, schował go do kieszeni i ruszył w stronę hałasu po krótkim, cichym "niech będzie", starając się stąpać tak cicho, jak to tylko możliwe, by nie psuć wszechobecnej harmonii.

[Isei]

Misja rangi D - Kazuki [06/15] Nie wiadomo na ile czarnowłosy chłopak rzeczywiście był tak groźny jak mówił, a na ile były to jedynie puste słowa. Inteligencji jednak nie dało mu się odmówić, więc dlaczego miałby kłamać w tak niepewnej sprawie? Kazuki przecież mógłby przetestować go, a jednak tego nie zrobił. Z pewnością było to rozsądne zachowanie, bo nie narażało go na niebezpieczeństwo i pomyłkę w swoich założeniach. Blondyn więc bez najmniejszego problemu złapał mieszek i podrzucił go sobie dla ocenienia zawartości. Z pewnością było tam wystarczająco, aby wynagrodzić trud za przegonienie bachorów. A i tak siedemnastolatek chciał odpocząć, więc musiałby to zrobić lub szukać innego miejsca. Dwie pieczenie na jednym ogniu? Możliwe. Kazuki wreszcie ruszył, na co czarnowłosy delikatnie kiwnął głową. Nawet lekko się uśmiechnął, gdy uchylone oko ujrzało, jak blondyn stara się cichutko poruszać. Może się nabijał, a może docenił jego trud w to włożony. A poruszał się naprawdę cicho, bo mech całkiem nieźle wygłuszał kroki.
Powolny spacer nie psuł harmonii gaju, ale krzyki oraz śmiechy dzieci już tak. Do tego doszło jeszcze głośne stukanie - jakby ktoś uderzał czymś w pień drzewa. Źródło hałasu już nie zbliżało się, ale to siedemnastolatek zbliżał się do niego. Mijał powalone drzewa, które przykryte były zielonym całunem mchu, a także omszone kamienie, na których niezwykle łatwo było się poślizgnąć. Ostrożność uchroniła go od upadku i mógł poruszać się dalej, aż do momentu ujrzenia czegoś w oddali. Coś między konarami drzew mrugnęło, a później drugi raz i trzeci, i jeszcze następny. Ktoś się tam poruszał. Kazuki zbliżył się po cichu jeszcze trochę, aby ujrzeć bezsprzecznie swój cel podróży - wskazywał na to hałas i widok trójki dzieci. Jedno z nich było wyższe - chłopiec z zawiązaną bordową, nieco wyblakłą bandaną na głowie. Wyglądał na może dziesięć lat i miał przy pasie sakwę. Reszta jego stroju to szara koszulka z krótkim rękawem i czarne spodnie oraz zwykłe buty. Obok niego biegała dwójka młodszych dzieciaków. Wyglądali na coś około ośmiu lat. Jeden chłopiec - z dłuższymi włosami związanymi w króciutką kitkę. Ubrany był zupełnie zwyczajnie - zielona koszulka, na którą zarzucona była trochę poniszczona, cieniutka kurtka w grafitowym kolorze. Oczywiście rozpięta. Nogi okrywały długie, za długie spodnie, które były podwinięte przy kostkach, aby nie przydeptywał ich. Miały barwę granatową. Na stopach nosił najzwyczajniejsze buty. Obok niego stała drobna dziewczynka o kruczoczarnych włosach związanych w wysoki, długi kucyk, który kończył się gdzieś między jej łopatkami. Ubrana była w kontrastującą z fryzurą sukienkę o białej barwie. Sięgała ona prawie jej kolan. Nogi ukrywały czarne, przylegające spodnie, które kończyły się nad kostką. Na stopy zaś ubrane miała czarne buty ninja dopasowane do jej rozmiaru. Ważnym elementem było to, że każde z nich trzymało po jednym kunaiu, chociaż wszystkie oddali młodszemu chłopczykowi, a najstarszy wyciągnął z kabury jeszcze trzy. Młody zaczął gdzieś celować i rzucił niezdarnie bronią, która raczej nie wbiła się w pień drzewa, gdyż słychać było głuche stuknięcie i uderzenie metalu o kamień.

[Kazuki]

Ciche kroki blondyna niemalże perfekcyjnie komponowały się z atmosferą gaju. Cichy szum chłodnego wiatru i radosne ćwierkanie ptaków były dodatkowo upiększone delikatnymi, ledwie słyszalnymi dźwiękami mchu spotykającego się ze stopami młodzieńca. Wszystko to było jednak regularnie psute przez krzyki i śmiechy dzieciaków, teraz jeszcze od czasu do czasu urozmaicone głośnym stukaniem. Choć wzrok utkwiony w jednym punkcie wciąż był obojętny, to mięśnie Kazukiego, głównie te na twarzy, były mocno napięte, gdy starał się zachować spokój. Jakim prostakiem trzeba być, żeby tak po prostu niszczyć atmosferę takiego miejsca? To pytanie przemykało przez jego umysł dosłownie co kilka sekund - zawsze, gdy któryś z tych gówniarzy znowu się wydarł.
Po kilku minutach i kilkudziesięciu hałasach, nogi wreszcie zaprowadziły blondyna do celu. Najpierw mruganie między drzewami, aż wreszcie ujrzenie celu swojego "spaceru". Trójka bachorów, dwóch chłopców i dziewczynka, biegający beztrosko wte i we wte, całkowicie ignorując to, co ich otaczało. Zlustrował ich pospiesznie wzrokiem i ściągnął nieco brwi, gdy zobaczył, że mają kunai w dłoni. O ile u dwójki dzieci potrafił to jeszcze zrozumieć, to broń i sukienka nie szły ze sobą w parze. Ale cóż, nie przyszedł tutaj wysuwać wniosków, tylko naprawić zniszczoną ciszę. Upewniwszy się, że żaden z noży nie leci w jego stronę wyszedł zza drzew, ukazując się w pełnej krasie trójce nieznajomych. Na pierwszy rzut oka powiewający na wietrze płaszcz i otulające sylwetkę promyki słońca mogły wydawać się wręcz majestatyczne, ale całe to wrażenie było skontrastowane twarzą młodzieńca. Wykrzywiona w nieprzyjemnym grymasie zwrócona była w stronę gówniarzy, pomagając względnie obojętnym oczom spocząć na nich.
- Nie mam zamiaru zbytnio się rozwodzić. Po pierwsze, wypierdalać, zakłócacie harmonię tego miejsca swoim darciem mordy - zaczął ordynarnie, całkowicie ignorując młody wiek tej trójki. Nie miał zamiaru ich skrzywdzić, mimo wszystko aż tak bezuczuciowy nie był, ale średnio go obchodziło to, co poczują po reprymendzie. - Po drugie, popracuj nad celnością - zwrócił się do młodszego z chłopców, już po chwili przenosząc wzrok na dziewczynkę. - A po trzecie, proponuję zmienić ubiór, jak chcesz się bawić w shinobi. - Przez cały czas jego głos był zimny. Emocje? Tylko nutka irytacji, pojawiająca się co kilka słów. Gdy skończył mówić, objął spojrzeniem całą gromadkę i splótł ręce na piersi, oczekując odpowiedzi lub po prostu spełnienia "prośby".

[Isei]

Misja rangi D - Kazuki [08/15] Nagłe pojawienie się blondyna spowodowało widoczny strach u najmłodszego chłopczyka, lecz starszy szybko ustawił się ze swoimi kunaiami gotowy do rzutu albo nawet ataku. Dziewczynka wydawała się jedynie zdezorientowana pojawieniem się nieznajomego, który nie wyglądał na zadowolonego. Z rozchylonymi ustami obserwowała go i przysłuchiwała się jego słowom, by po chwili na jej twarzy zagościła zwyczajna złość. Najstarszy rozluźnił pozycję, gdyż zrozumiał, że Kazuki nie jest wrogiem, a jedynie niezadowolonym młodzieńcem. Już coś chciał powiedzieć, a wtedy wybuchła zdenerwowana dziewczynka.
- Po pierwsze, nie powinieneś się tak odzywać! Wiesz chociaż kim jestem?! Po drugie, właśnie ćwiczyliśmy rzuty kunaiami, więc pracujemy nad celnością, głupku! Po trzecie, nie będę przyjmować porad od takiego prostaka! Nie umiesz się zachować w obecności kobiety! - oczywiście jej głos kontrastował ze słowami, które chciały być poważne, ale w ustach małej dziewczynki o wysokim, dziecięcym głosie nie mogły brzmieć tak, jak powinny. Mimo wszystko mała była śmiertelnie poważna, a nawet wyszła przed samego Kazukiego i podparła się obiema rękoma na bokach, by blondyn zrozumiał, że nie ma z nią żartów. Niestety, to nie zmieniało faktu, że była na oko ośmiolatką.
W tym momencie najmłodszy już zdążył się uspokoić, a najstarszy jedynie głośno westchnął i zrezygnowany schował kunaie do kabury. Widocznie nie do końca był zadowolony z tego, że dziewczynka zaczęła wojować słownie z nieznajomym. Nie przerywał jej jednak tylko przetarł twarz dłonią i obserwował co się może wydarzyć za chwilkę. Dziwnym było, że jeszcze się nie odezwał.

[Kazuki]

Kazuki uśmiechnął się z politowaniem widząc, jak starszy chłopiec pospiesznie ustawił się przed młodszym, gotów do rzutu czy ataku. Blondyn już miał się odezwać, gdy to dziewczynka przejęła stery, odpowiadając na reprymendę pyskówką. Przewrócił oczami słysząc, jak bardzo wysoki ton jej głosu kontrastował ze słowami, które tylko starały się brzmieć poważnie. Westchnął zrezygnowany, a jego zmęczony wzrok ponownie spoczął na niej.
- Trenować możecie gdzie indziej albo raczej - macie trenować gdzieś indziej. Naprawdę nie chcę robić wam krzywdy. I nie wydzieraj się tak - mruknął znudzony, ostentacyjnie ignorując większą część wypowiedzi "rozmówczyni". Jego oczy ponownie omiotły całą trójkę. Zaczynał żałować, że podjął się tego "zlecenia". To zbyt kłopotliwe, użeranie się z gówniarzami. Tym bardziej, że szło raczej opornie, brunet pewnie nie był zadowolony. Ale kogo by on obchodził? Starał się przegonić gromadkę dla własnego spokoju i dla pieniędzy, dlatego postanowił, że te słowa posłużą za ostrzeżenie. Nie miał zamiaru stać tutaj dłużej i szargać nerwów. Jeśli się nie podporządkowują - cóż, trzeba będzie użyć siły. Już teraz pomimo tego, że wyglądali raczej niegroźnie, starał się ocenić mniej więcej ich siłę i sprawność, tak na wszelki wypadek.

[Takechi]

//Sądzę, że należy się z mojej strony nutka wyjaśnienia. Miałem drobny kryzys twórczy, ale sądzę, że przeminął on. Teraz, w następnych misjach, będę już pisał na bieżąco.//

Misja Rangi D - 14/15

Takechi spojrzał nieco zdziwiony na kobietę, gdy ta wyszła z propozycją, iż będzie towarzyszyć dzieciakom w drodze do kupca. Należało jednak postawić tutaj jedno, zasadnicze pytanie. Dlaczego się zdecydowała tak nagle na to, by wybrać się w, jakby nie patrzeć, dosyć długą podróż. Przecież zapewne miała tutaj kogoś. Rodzinę, przyjaciół. Dlaczego chciała ich zostawić na kilka tygodni? A może liczyła na to, iż sama znajdzie tam zatrudnienie? Kto wie?
- Jeśli jesteś tego pewna, to w porządku. - samuraj rzekł po chwili namysłu. W zasadzie to na razie nie uśmiechało mu się opuszczanie tego miasta, bowiem miał tutaj jeszcze wiele do zrobienia. Tak naprawdę nie zrobił jeszcze nic, co pozwoliłoby mu zbliżyć się do odnalezienia swojej siostry. - Chcecie iść z tą kobietą? Wygląda raczej na godną zaufania. - powiedział, zerkając na dzieciaki w oczekiwaniu na odpowiedź. Miał nadzieję usłyszeć odpowiedź twierdzącą. Miałbym w tym czasie problem z głowy, a jednocześnie miałby na koncie dobry uczynek. No i przy okazji napisze do kupca list o tym, co słychać w tym mieście, jak mu się powodzi i takie tam. Samuraj w swoim standardowym odruchu, położył dłoń na głowni swojej szabli i poprawił jej ułożenie. Wielu samurajów tak robiło, co było cechą charakterystyczną dla tej kasty wojowników.

[Isei]

Misja rangi D - Kazuki [10/15] Kolejne słowa Kazukiego wywołały chytry uśmiech na twarzy dziewczynki. Założyła ręce na pierś, zadarła głowę, aby móc patrzeć w obojętne oczy blondyna i z cwaniackim wyrazem buźki patrzyła na niego, lekko chichocząc. Jej reakcja była co najmniej dziwna. Dwójka chłopców zwyczajnie obserwowała sytuację, chociaż starszy wydawał się nieco zrezygnowany. Opuścił głowę i złapał się za czoło jakby miał dosyć. Ale czego miał dosyć? Może niecierpliwił się i za chwile przystąpi do ataku? Kazuki nie miał wielkiego doświadczenia jako shinobi i nie potrafił tak przejrzeć człowieka na wylot jak spotkany wcześniej czarnowłosy, ale nawet tyle wystarczyło, aby zrozumieć, że dziewczynka i młodszy chłopiec nie wyglądają na jakiekolwiek zagrożenie. Mała była szczuplutka i można było się spodziewać od niej co najwyżej szybkich nóg. A może i to niezbyt, gdyż wyglądały jak słabe. Jej, zapewne, rówieśnik był zbyt niepewny siebie, aby cokolwiek nawet się odezwać, a co dopiero zaatakować, lecz on też wyglądał jak zwyczajny ośmiolatek. Nie można było się wiele spodziewać po nim. W dodatku nie umiał zbytnio rzucać kunaiami - co zdążył zaobserwować Kazuki. Najstarszy z nich z pewnością jak na swój wiek wyglądał okazale. Dosyć wysoki i całkiem umięśniony, chociaż stan jego dłoni wskazywał bardziej na bycie robotnikiem, niż shinobi. To tłumaczyłoby mięśnie. Spojrzenie miał bystre, trzeźwe, rozumne, więc jakimś zagrożeniem mógł być. Zresztą nosił przy sobie kaburę z kunaiami, więc raczej to on uczył rzutów. Coś tam potrafił.
- Nie możesz nam zrobić krzywdy, blondasku. - rzuciła dumnie, a najstarszy ruszył w jej stronę lekko przyśpieszonym krokiem. Patrzył na nią wzrokiem wyrażającym zirytowanie. - Jestem wnuczką jednego z kupców, którzy rządzą Ryuz--. - i chłopak z bandaną zaatakował. Zaatakował uderzeniem kantem wyprostowanej dłoni w czubek głowy dziewczynki na co ta zareagowała natychmiastowym chwyceniem się za miejsce trafienia, wydaniem z siebie przeciągłego odgłosu "ałaaa~" i spojrzeniem smutnym wzrokiem na swojego "oprawcę". Rzeczywiście mała wyglądała inaczej niż dwójka jej towarzyszy - jej strój był zupełnie czysty, a styl szycia wyglądał na profesjonalny. Cała sukieneczka leżała na niej, jakby była szyta na miarę. Nawet z twarzy i karnacji do nich nie pasowała - jasna skóra i wyglądająca na zupełnie gładziutką.
- Uważaj na słowa, Miyu. Lepiej trzymaj język za zębami i nie bądź taka zepsuta. Nikt nie zechce takiej zepsutej panny. - odezwał się do niej, wciąż patrząc na nią karcącym wzrokiem, lecz po chwili uspokoił się i spojrzał na Kazukiego. Miyu zaś zrobiła naburmuszoną minę i wycofała się do młodszego z chłopaków. Odwrócili się plecami do reszty i coś tam półgłosem do siebie mówili.
- Przepraszam za nią. Ma w nawyku kłamanie. - odezwał się na początek, a później lekko pochylił głowę w znaku przeprosin. - Mógłbym wiedzieć dlaczego nie możemy akurat tutaj ćwiczyć? Miejsce jak każde inne - z dala od ludzi i bezpieczne, bo w granicach osady, więc nic dzikiego nas nie zaatakuje. A jakby zaatakowało, to wątpię, abym ich obronił, więc nie ryzykuję. Ah, no i jestem ciekaw kim jesteś, że wyganiasz nas z publicznego miejsca. - ton miał uprzejmy, więc nie naskakiwał na Kazukiego, a zwyczajnie pytał. Wyglądał na dosyć rozsądnego, ale nie wyglądał na takiego, który lubi ustępować, gdy wydaje mu się, że ma rację. Biedny blondyn - miał jedynie odpocząć w ciszy, a właśnie użerał się z dzieciakami.

[Kazuki]

Szybka analiza Kazukiego przyniosła oczekiwane rezultaty. Fakt, brakowało mu doświadczenia. Zdążył poznać zaledwie podstawy sztuki shinobi przed wyruszeniem do Ryuzaku no Taki. Ale nawet taki brak wprawy nie przeszkadzał w orientacyjnej ocenie siły trójki dzieciaków, prawda? Ano prawda. Dziewczynka i młodszy chłopiec - zerowe lub bliskie zeru zagrożenie. Ta - słaba, ukrywająca swoją "ułomność" za ścianą niczym niehamowanego języka, ten - słaby, bał się chociażby odezwać, a co dopiero poprawnie użyć broni. Jedynym względnym niebezpieczeństwem mógłby się wydawać najstarszy z nich - ten z bandaną. Ponadprzeciętna budowa ciała zestawiona z bystrym spojrzeniem mogły stanowić stosunkowo groźną kombinację, nawet w przypadku tak młodego wieku. Poza tym, Kazuki też nie był szczególnie silny, choć rzadko kiedy to przed sobą przyznawał. To znaczy, na standardy przeciętnych ludzi można by było uznać go za wykraczającego poza średnią, ale na standardy shinobi, cóż, sprawnością nie grzeszył.
Tuż po rozeznaniu się w sytuacji przez blondyna, małolata odezwała się raz jeszcze, wzniecając iskrę poirytowania w swoim rozmówcy. Mimo, że wzrok dalej był obojętny, to chłodna kalkulacja zaczęła powoli ustępować nerwom, jednak jeszcze nie na tyle, żeby Kazuki całkowicie im się oddał. Obserwował z politowaniem, jak dziewczynka jest przywracana do porządku przez starszego brata, kolegę czy tam kogokolwiek. Przy tym zauważył, że jej strój i ogólna aparycja całkiem różniły się od pozostałej dwójki, co tłumaczyłoby cięty język. Nie rozwodził się dłużej nad tym, bo chłopiec z bandaną zwrócił się tym razem do niego, o dziwo uprzejmie i spokojnie. Głównie dzięki temu właśnie tonowi siedemnastolatek tymczasowo zrezygnował z chęci użycia siły. Gdy najstarszy z dzieciaków skończył mówić, Kazuki klasnął językiem i westchnął, by dopiero po chwili się odezwać.
- Wybaczam. Poniekąd - rzucił początkowo, nawiązując do przeprosin za maniery odwróconej teraz plecami gówniary. - Dlaczego? Ano dlatego, że to prawdopodobnie jedno z niewielu stosunkowo cichych i spokojnych miejsc w tej osadzie. Nie bawię tu zbyt długo, więc mogę się mylić, ale na pewno wiem, że przed waszym pojawieniem się zastałem tutaj ciszę i harmonię. Poza tym, na pewno znajdą się specjalnie wydzielone miejsca dla takich jak wy, jak zakładam, aspirujących shinobi. - Cóż, właśnie wdał się w dyskusję, choć początkowo nie chciało mu się wypowiedzieć choćby kilku słów. Mężczyzna zmiennym jest, c' nie? Nie? No cóż, więc Kazuki był wyjątkiem albo po prostu uprzejmość rozmówcy zapewniła tę zmianę zdania. On sam mówił podobnie - choć dalej z nutką znudzenia, nie naskakiwał na chłopca tak, jak na początku. Wręcz przeciwnie - niemalże traktował go jak równego sobie.

[Masaru]

Misja samuraja 15/15
Bohater, bo tak należy nazywać samuraja który zapewnił godziwe życie dwójce sierot wojennych mógł liczyć że wszystko się dobrze skończy. Miał sprawę do załatwienia w mieście dlatego postanowił jeszcze z niego nie wyjeżdżać, za to kobieta która zaoferowała mu że zaopiekuje się dziećmi i je odprowadzi do znajomego kupca była mu bardzo na rękę. Samuraj poprawił miecz i zapytał dzieci co sądzą o tym pomyśle. Te popatrzyły na siebie i zaczęły dobre kilka minut ze sobą szeptać. Kobieta stała wtedy nie ruchomo czekając na decyzję. Odpowiedz była twierdząca, co więcej dzieciarnia przeprosiła samuraja za powstałe przez nich problemy. Wtedy dama która uratowała nogę bohatera przed odcięciem załatwiła z nim formalności czyli poprosiła o jakiś dowód że jest od niego i jakieś informację jak tam dotrzeć. Powoli odeszli w kierunku miasta, a Takechi został koło swojego kamienia za którym dzielnie się chował i mógł wrócić do grania swojej muzyki. Za nim cokolwiek zrobił podbiegła do niego dziewczynka która naglę zawróciła i wsadziła mu do ręki banknot 100ryo. Ukradłam to komuś, teraz mi już nie będzie potrzebne. Dziękuję i przepraszam. Do widzenia. I odbiegła do swojego brata i trójka nieznajomych ruszyła w drogę.

Wynagrodzenie standardowe

[Isei]

Misja rangi D - Kazuki [12/15] Sytuacja została uspokojona przez najstarszego z grupki. Pyskata dziewczynka otrzymała swoją karę, a za rozmowę wziął się już ktoś znacznie odpowiedniejszy. Chłopak z bandaną był również wyjątkowo młody, ale widać było, że oleju w głowie mu nie brakuje. Nie wyglądał na kogoś, kto został wychowany w bogatej rodzinie, więc łatwo było założyć, że za jego roztropnością stało samo życie i jego trudności. Kiwnął głową na słowa Kazukiego i wydawał się być lekko speszony ostatnią częścią wypowiedzi. Uśmiechnął się niemrawo, lecz szybko zebrał się do kupy, aby odpowiedzieć swojemu rozmówcy.
- Właśnie problem polega na tym, że ani ja, ani mój brat nie jesteśmy w stanie zostać shinobi. Musimy zarabiać na własne utrzymanie, a bycie ninja to dla nas marzenie i zabawa. Miyu to zupełnie inna sprawa. Nie jesteśmy shinobi, aby pojawiać się w takich miejscach, gdzie oni trenują. Dlatego wybraliśmy to, ale poszukamy innego jeżeli jest to problemem. - odparł, a wtedy Kazuki mógł coś ujrzeć przed sobą. Poprzedzone to było odwróceniem się dziewczynki. Między drzewami coś mignęło. Raz z jednej strony, raz z drugiej. Aż nagle pojawiły się wilki! Było ich przynajmniej z pięć, a za nimi wyszły jeszcze ze trzy. Wydawały się znacznie większe niż normalne. Odsłaniały swoje kły, jeżyły sierść na grzbiecie, zaś z ich pysków kapała ślina. Szły bardzo powoli, zbliżały się stopniowo. Cała trójka dzieciaków uciekła w bok i nim blondyn się spostrzegł, to już rozpłynęli się w powietrzu gdzieś między drzewami. A wilki się zbliżały. Cała ósemka.

[Kazuki]

Zwyczajny, dobrze wychowany chłopak czy też ktoś, komu życie już zdążyło dać kopa - przeszłość rozmówcy nie obchodziła Kazukiego zbytnio, liczyło się to, że potrafił się wypowiedzieć z odpowiednim szacunkiem, zamiast drzeć mordę tak jak jego towarzyszka. Dlatego podirytowanie szybko zmieniło się w typowy dla niego spokój, gdy dyskutował z młodzieńcem, negocjując przeniesienie ich treningu w inne miejsce. Prośba ta została skwitowana kolejną, równie uprzejmą odpowiedzią osobnika z bandaną. Blondyn już miał się odezwać po raz kolejny, gdy podwójne mignięcie pomiędzy drzewami rozkojarzyło go nieco. Zamrugał oczami tak jakby sprawdzał, czy się nie przywidział, a tu... wilki? W pierwszym szoku paraliżujący strach oblał jego ciało gdy zobaczył, że zwierzów było dość sporo, a poza tym wyglądały na bardziej wyrośnięte niż zwykle. Całe to odczucie zostało jednak zastąpione zdziwieniem chwilę później, gdy cała trójka rozpłynęła się pomiędzy drzewami, a fakty powoli zaczęły się łączyć w całość. Wciąż pozostawały ważne pytania, takie jak kto i dlaczego, ale kilka sekund wystarczyło, żeby Kazuki niemalże w pełni uznał te drapieżniki za genjutsu. Szybka, sprawnie zawiązana pieczęć barana i chwilowe odcięcie dopływu chakry do mózgu. Jutsu tak sztandarowe, że wykonane praktycznie bez namysłu. Jeżeli jednak to nie podziałało, blondyn miał plan B. Mianowicie zamierzał odszukać wzrokiem najbliższe drzewo i jak gdyby nigdy nic wbiec na nie, by rozeznać się w sytuacji z góry.

Nazwa

Kai

Pieczęci

Baran

Zasięg

Dowolny

Koszt

Brak

Dodatkowe

Na czas użycia dodaje 65 konsekwencji

Opis Kai to jedna z podstawowych technik shinobi, często niedoceniania - i niesłusznie. Jutsu to polega na chwilowym odcięciu dopływu chakry do mózgu, dzięki czemu jakiekolwiek impulsy - również te narzucone zewnętrznie - przestają działać. Efektem tego jest uwolnienie użytkownika z dużej ilości prostszych technik genjutsu. Niestety, te silniejsze dalej będą na nas oddziaływać i trzeba je dezaktywować innym sposobem.

Nazwa

Kinobori no Waza

Pieczęci

Brak

Zasięg

Na ciało

Koszt

Minimalny, nieodczuwalny

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Kolejna z podstawowych jutsu, które potrafią wykorzystać nawet największe świeżaki spomiędzy ninja. Technika ta pozwala na odpowiednią kontrolę i kumulację chakry w z góry określonym miejscu - tu są to stopy. Dzięki temu shinobi jest w stanie poruszać się po powierzchniach pionowych, a nawet poziomych (tylko w sprzeczności z grawitacją), czyli prościej - po ścianach i sufitach, drzewach, gałęziach, i po czym tylko nam przyjdzie ochota - nie wliczając wody.
Uwaga: Odpowiednio skumulowana chakra w stopach nie wyklucza korzystania z innych technik w trakcie jej używania.

[Takechi]

Takechi wraz z nieznajomą kobietą przez kilka minut stali i czekali na odpowiedź dzieciaków, które dyskutowały o całej tej sytuacji, szepcząc między sobą. Prawdopodobnie zastanawiali się nad tym, czy warto, czy to nie pułapka, co to wszystko zmieni w ich życiu. Prawdopodobnie, gdyż nie można było być tego pewnym. Wreszcie zdecydowały się skorzystać z propozycji samuraja, jak również i zgodziły się na to, by kobieta je odprowadziła tam. Zagadką były dla niego motywy jej działania, ale w to już chłopak postanowił nie wnikać. Uśmiechnął się pod nosem, gdy usłyszał przeprosiny od dziewczynki, ale nie przyjął pieniędzy. W końcu taką samą sumę dostał od nieznajomej, która uratowała go przed utratą kończyny. Poza tym, te dzieciaki były bezdomne, więc nie mógł przyjąć od nich pieniędzy, nawet jeśli były ukradzione. Podróż, która je czekała była długa, więc fundusze im się przydadzą. Chociażby marne 100 ryo.
Fushigi wytłumaczył dokładnie jak dotrzeć do kupca, który na imię miał Yorichi. Wyjął też list, który miał wysłać, gdy tylko wróci z gaju. Otworzył kopertę, szybko dopisał post scriptum, wyjaśniające sytuację, schował list z powrotem i zamknął go, by następnie wręczyć go nieznajomej kobiecie.
- Gdy wrócisz od Yorichiego, przyjdź na Targowisko. Jestem tam niemalże codziennie, a chciałbym ci się odwdzięczyć za uratowanie mi nogi. - powiedział do niej, uśmiechając się do niej lekko.
Gdy po chwili Takechi został sam, usiadł na głazie i kontynuował swoją grę jeszcze przez kilka minut. Następnie zebrał się i ruszył w miasto, by poszukać jakiś informacji o miejscu przebywania swojej siostry. W końcu nie mógł siedzieć bezczynnie, czyż nie?

z/t

[Isei]

Misja rangi D - Kazuki [14/15] Nie wiadomo jak wielkie doświadczenie miał Kazuki z genjutsu, ale nie trzeba było być ekspertem w tej dziedzinie, aby uznać, że przerośnięte wilki w środku osady, to coś wyjątkowo nieprawdopodobnego. Tak samo dziwne było natychmiastowe zniknięcie całej trójki dzieciaków, którzy dosłownie rozpłynęli się w powietrzu. Blondyn niemalże od razu zrozumiał, że widok bestii jest iluzją, którą ktoś na niego rzucił. Zawiązał pieczęć i już miał odcinać dopływ chakry, a wtedy wszystko znikło i po zwierzętach nie było najmniejszego śladu. Za to przed Kazukim stał chłopak w bandanie i trzymał go za ramię. Wyglądał na mocno zdenerwowanego. Zapewne to on wyrwał blondyna z genjutsu, zanim ten sam zdążył to zrobić.
- Spokojnie, to tylko iluzja. - syknął i odwrócił się w stronę dziewczynki, której szeroki uśmiech nagle zmienił się w nietęgą minę. Objęła obiema dłoniami głowę, aby w nią znów nie dostać i skuliła się, a najstarszy złapał ją za rękę i podniósł, chociaż ta nie spojrzała mu w oczy tylko dalej próbowała wyrwać się, by kucnąć. - Wydaje Ci się, że to zabawa?! Sztuki ninja to nie są zabawki, a świat to nie Twoja piaskownica! To że jesteś wnuczką tak ważnej osoby nie sprawia, że możesz pomiatać innymi! To nie Twoje królestwo, księżniczko! Jeszcze raz zrobić coś, co mi się nie spodoba, a koniec z naszymi wypadami! - chłopak był naprawdę zdenerwowany. Nie szczędził głosu na reprymendę dla Miyu, ale co najgorsze - mógł wkurzyć na tyle tamtego czarnowłosego, że ten mógł się zjawić tutaj i zrobić to, o czym mówił. Trzy trupy, a w tym jeden, który byłby ważniejszy. Pieniądze były obrzydliwe. Dzieci jak dzieci, ale śmierć dziewczynki byłaby prawdziwą tragedią, przy nieopłakiwanej dwójce biedaków.
- Przepraszam jeszcze raz za nią. Już się wynosimy. Do zobaczenia, miłego dnia. - ostatnie zdanie powtórzył za nim młodszy chłopiec i odeszli. Miyu oczywiście ze spuszczoną głową. Nie minęła chwila, a już ich nie było widać, ani nawet słychać między gąszczem drzew. Po małych trudnościach wychodziło na to, że Kazuki wykonał swoje zadanie i wreszcie mógł odpocząć w ciszy.

//Misja zakończy się z Twoim 15 postem. Możesz też wrócić do tamtego czarnowłosego i z nim pogadać, co przedłuży misję. Albo zacznie nową. Kto wie. Wybór należy do Ciebie. Jak odpiszesz i wyjdziesz/zakończysz już misję, to wrzuć ją do wynagrodzeń.

[Kazuki]

Przypuszczenia Kazukiego okazały się trafne, ale co ciekawe to nie Kai uwolniło go od iluzji, a dłoń chłopaka z bandaną, który teraz stał przed nim. Młodzieniec prychnął cicho, gdy tamten go uspokajał. Oczywiście, że to tylko genjutsu, idioto, aż cisnęło się na usta, ale nie chcąc wszczynać bezsensownych dyskusji trzymał język za zębami. Rozsądnie? Pewnie tak, już wystarczająco dużo czasu zmarnował użerając się z tą dzieciarnią. Chwilę po tym nadszedł czas na reprymendę. Wydzieranie się najstarszego zapewne nie podobało się brunetowi tak samo jak blondynowi. No ale przeprosił na koniec? Przeprosił. Wreszcie się stamtąd wynieśli? Wynieśli się. Zostali zaszczyceni jedynie kiwnięciem głowy na pożegnanie? Zostali. Cóż, więc misja zakończona sukcesem, a Kazuki był teraz bogatszy o małą sumkę, ale biedniejszy o czas do zmroku. No właśnie, do zmroku. Spojrzał w górę, by jego wzrok spotkał słońce chowające się już za horyzontem. Chwila zdenerwowania i dum. Nagłe kopnięcie podeszwą stopy w drzewo pozwoliło mu wyładować frustrację. Jeden cios, a w ciało wstąpiła zwyczajna obojętność i spokój. No nic, mógł winić tylko siebie, w końcu nikt nie kazał mu się zgadzać na ofertę bruneta. Westchnąwszy cicho blondyn schował ręce w kieszenie i ruszył w stronę domu, jeszcze przez chwilę rozkoszując się ostatnimi minutami ciszy. Mógł tu co prawda zostać, ale dbanie o swój zegar biologiczny wydawało się ważniejsze. Poza tym, musiał odpocząć. Dość sporo atrakcji jak na pierwszy dzień w nowym, nieznanym otoczeniu.
[z/t -> Lokum Kazukiego]