[Zwodniczy Karmazyn] Ulice Ryuzaku no Taki

[Yasuo]

Po krótkiej chwili Pan Yukari przystąpił do rozdzielania zadań, a właściwie zespołów, które będą miały w tej misji uczestniczyć. Nie za bardzo mam jak komentować innych składów - nie znam bowiem ich członków - ale mogę skomentować swój. Zostałem przydzielony do zespołu razem z Panią Kazumi i małą Riką, którą nawiasem mówiąc miałem chronić. Trochę nie chciało mi się w to wierzyć, że taka mała dziewczynka w ogóle została uznana za uczestnika takiej niebezpiecznej przygody. W sumie to pewnie się cieszyła. Z pewnością do czasu aż nie stanie ze śmiercią twarzą w twarz. Jednak trochę mnie to dziwiło. Normalny dorosły by raczej nie pozwolił dziecku na coś takiego. Oczywiście nie znałem jej umiejętności. Nie wiedziałem czy coś potrafi. Może Yukari uznał, że ma jakąś wartość? Może miała być kimś w rodzaju szpiega? Na pewno strażnicy - chociażby - bardziej przychylnie by patrzyli na taką słodką istotkę niż na uzbrojonego w wielki miecz samuraja, który z pewnością nie wyglądał na kogoś kto jest bezpieczny. Było więc bardziej prawdopodobne, że odpowiedzą na pytania Riki niż na pytania moje albo Pana Yukariego. Miało to sens, ale i tak narażanie tej dziewczynki moim zdaniem to było trochę za dużo. Na szczęście zarówno ja, jak i Pani Kazumi, byliśmy w pobliżu.
Natomiast Kazumi. Pewnie była świetną wojowniczką. No i miała pewne atrakcyjne walory fizyczne. Em... mówiłem o jej mięśniach, zboczuchy! Bo przecież dla wojownika bardzo istotne jest to jak szybko będzie biegał i jak mocno będzie uderzał, prawda? Każdy wojak musi ćwiczyć swoje mięśnie. No, ale takie walory jak myślicie... też miała niezłe i to trzeba było otwarcie przyznać. Yukari miał szczęście, że taka piękność mu towarzyszyła. Eh... cholera, o czym ja myślę, powie mi ktoś?! Idąc tak sobie obok Pani Kazumi i małej Riki, nie omieszkałem skomplementować tej, która miała nami dowodzić. Bo jak zrozumiałem, ona była liderem naszego zespołu. Mogłem założyć, że była na pewno silniejsza ode mnie, chociaż z tym różnie mogło być. Na pewno miała też większą wiedzę na temat tego z czym przyjdzie nam się zmierzyć. No i generalnie była towarzyszką tego, kto niejako ("niejako", bo w zasadzie nic nie było mówione o "nagrodzie pieniężnej", czy nawet o zleceniu) nas wynajął. Powiedziałem:
- Pani Kazumi, kocham już jedną dziewczynę, ale jak jest Pani obok, to nie mogę patrzyć na coś innego niż tylko na Panią. I jak mam się skupić na wykonaniu zadania? Pewnie zginę przez to... Byłoby mi prościej jakby była Pani w wieku małej Riki... Eh... mniejsza. Najwyżej pokonam wroga moim drugim, ukrytym "mieczem" ( ͡° ͜ʖ ͡°), który właśnie powstaje...
Uśmiechnąłem się, trzymając się jakiś metr od dziewczyn i zmierzając do celu.
- No dobra. Dobra. Żartowałem. Ale trzeba przyznać, że jest Pani naprawdę bardzo piękną kobietą. Pan Yukari pewnie ciągle Pani to powtarza, co?
Oho... Swatania Yukariego i Kazumi ciąg dalszy. No i w końcu doszliśmy do szpitala.
Tłumy ludzi mijanych po drodze, akty zła i terroru... Nie było to coś co podobało się takiemu komuś jak ja. Ludzie powinni być dobrzy, ale co ja miałem na to poradzić? Sytuacja ich do tego zmusiła. Pod szpitalem było jeszcze gorzej. Już pierwszym naszym zadaniem było dostanie się do środka. Sprawa była o tyle trudna, że właśnie wściekły tłum próbował sforsować jedyne widoczne wejście. Ludzie zaczęli snuć jakieś swoje pomysły. Niektórzy zachowywali pełną dyskrecję. Inni otwarcie mówili o tym co planują. Oddaliłem się od Riki, więc nie słyszałem tego co mówi do Kazumi. Nie słyszałem też rozmowy innych osób, które szeptały sobie coś na uszko (Keion i Hiroshi, patrzę na Was!) niczym zakochana para. A zakochane pary zazwyczaj mówiły sobie jakieś świństewka na ucho, by nikt publicznie nie usłyszał ich fantazji erotycznych. Pomysł z podkopem był naprawdę ciekawy, ale była cała masa niewiadomych. Chociażby taka niewiadoma - czy da się przekopać przed podłogę? Co jeśli będzie tam kamień? Albo deski? Czy to wypali? Moim zdaniem powinno się spróbować wejść do szpitala w nocy, kiedy nie będzie takiego tłoku. Ale na to już za późno, prawda? Nikomu chyba nie chciało się czekać 16 godzin czy coś w ten deseń. I wtedy pewnie też nie będzie pewności czy spotkamy tego całego Izo. W końcu nie jest powiedziane, że śpi on w swoim miejscu pracy. Kolejnym moim pomysłem byłoby przejście przez dach. Jednak ja nie potrafiłem wspinać się po pionowych ścianach, a poza tym sama próba wycinania otworu w dachu mieczem może trwać cholernie długo i być niebezpieczna. Bo co jeśli taki wycinany kawałek spadnie komuś na głowę? Oba moje pomysły miały takie wady, że postanowiłem nawet się nimi nie dzielić. Po prostu milczałem. Niemniej jednak nie zamierzałem stać z założonymi rękami.
- Dajcie mi 5 minut - poprosiłem, a następnie - jeśli Yukari się zgodził - odłączyłem się na chwilę od grupy. Moim celem było oczywiście odnalezienie drugiego wejścia. Albo raczej wyjścia. Drzwi dla służby. Wyjście ewakuacyjne. Coś co jeszcze jest ukryte przed wzrokiem wściekłego tłumu, ale być może uda mi się to odnaleźć. Jeśli przez jakieś 3 minuty nic nie znalazłem, to zacząłem wracać do grupy. Nie miało to sensu. Chciałbym zaznaczyć, że szukając innych drzwi, po prostu biegłem dookoła budynku i się rozglądałem.

Statystyki:

  Ukryty tekst

[Chiaki Manano]

Shinobi oraz Samuraje mają problem
Ciężko nam wejść do szpitala
Może po prostu wykorzystać przewagę?

Wyszedłem na zewnątrz. Byli już tam wszyscy. No chyba wszyscy, nie wiem, nie wnikałem za bardzo w całą tą grupkę ludzi, którzy postanowili… no właśnie, co postanowili robić? Nic nie wiadomo. Może już widzą, ja nic nie wiedziałem, nie miałem żadnych informacji na temat co chcą zrobić, po prostu wiem, że jest źle oraz mają gdzieś iść.
Po cichu kierowałem się w głąb ulicy. Tak by mnie nikt nie zauważył, by o mnie zapomnieli i bym miał święty spokój i mógł się jakoś od tego wszystkiego wywinąć. Gówno. Usłyszałem moje imię. Od razu kiedy dotarło ono do moich uszu pochyliłem się lekko do przodu, zgarbiłem tak dokładnie, jakby moje imię stało się ciężarem zrzucone na moje barki.
-T-tak?- obróciłem niezadowolony głowę w tamtym kierunku, gdzie był samuraj oraz reszta ekipy ratowania świata. Usłyszałem, że będę się z kimś trzymał. Cholera jasna, jak o kimś się wspomina to niech wskażą na niego dłonią albo ta osoba kiwnie główką, nikogo tutaj nie znam. I czemu się tym przejmuje?! Przecież nie zadeklarowałem się, że pomogę im, jedną rzecz zrobiłem, powiadomiłem ich ale o reszcie nie było mowy, oj nie.
Usłyszałem również, że chcą iść w stronę szpitala, no wszystkich chcą zabrać do szpitala, każdą z tych nowych magicznych drużyn ma tam ruszyć. No i w tym ja… złapali mnie, no nie dosłownie, ale stwierdzili że mam iść, a kim bym był jakbym to zostawił. Tchórzem jeszcze nie, ale gnojem, czymś takim w ich oczach.
Poszedłem razem z nimi. Nie wiem dlaczego! Może dlatego, że pragnęli mojej pomocy, nawet jak o nią nie poprosili, ale także nie mam nic do roboty. Miasto zostało zamknięte, a jak się uda im to rozwiązać to tym lepiej dla mnie. Chce wrócić do siebie, od razu.
-Jestem na to za stary.- rozglądałem się po bokach i widziałem tych wszystkich ludzi. Przepychanki i tym podobne. Nie wydawało się to normalne. No u Siebie takich rzeczy nie miałem, ale może tutaj inna kultura? Tłumy ludzi, różnych ludzi. Albo po prostu ta zaraza zmieniła ludzi. Ciężko stwierdzić, trzeba by było temu porządnie się przyjrzeć.
Byliśmy już niedaleko szpitala. Tłum ludzi pod nim, napierali na drzwi, a straż miała problemy z tym wszystkim. Typowe, jakby ktoś mógł się domyśleć, ale nie ja. Chiaki czyli ja, patrzyłem na to z otwartymi oczami i dziobem. Nigdy czegoś takiego nie widziałem. No dobra, małe zatarczki, czy kolejki do jednych z najlepszych piekarni, mięsnych czy innych prestiżowych sklepów w Sogen się zdarzały, ale nie takie! To już jest przesada. Potrzeba tutaj więcej strażników do ogarnięcia tego tłumu, dużo więcej strażników. No ale nic, teraz było pytanie, jak tam wejść. Spojrzałem na tłum, potem na budynek, a następnie słuchałem reszty. Na koniec dopiero postanowiłem otworzyć usta zmęczony tym wszystkim.
-Jestem na to za stary… Czy my wszyscy musi tam wejść? Tam rozwiążemy cały ten problem? Chyba nie. Niech najsprawniejszy z nas poskacze sobie po głowach tego tłumu, potem wejdzie na ścianę szpitala i następnie przez otwarte okno, przez które wyglądają lekarze. Albo po prostu wejść na budynek z innej strony, na dach czy coś i tam się wejdzie do środka.- westchnąłem ciężko, zacząłem powoli od nich odchodzić, a dokładniej zmierzałem pod najbliższe poddasze. Mokry Chiaki to śmierdzący Chiaki.
-Ci strażnicy ledwo dają sobie radę z tłumem, więc wskoczenie szybko przez jedną osobę do środka potem wyjście to nie problem. Po cholerę bawić się w jakieś podkopy czy inne. Po prostu wejść zrobić swoje i wyjść. Chyba jesteśmy tacy sprawni, więc nie potrzebujemy wymyślnych planów, wykorzystajmy to.- schowałem się pod jakiś daszek, wytarłem okulary o koszulkę i rozglądałem się z wyrazem twarzy, jakbym był zmęczony życiem i chciałbym już umrzeć.

[Oshi]

Chłopak trafił wreszcie tam, gdzie od początku prowadził go plan. Być może wejście nie było najlepsze, jednak coś w głowie mówiło mu że sytuacja nie skończy się bardzo dramatycznie. Samuraj który w pierwszym szeregu zainteresował się jego osobą, niestety nie był tak zajęty myślami... Chłopak odetchnął, gdy tamten uznał że Oshi trafił tu dla pomocy. Przecież nic nie stało na przeszkodzie żeby trzymać się tej wersji, szczególnie że przecież był dobrym dzieckiem lasu... Burū wreszcie wystawił swój łeb na światło dzienne, uznając że skoro Hebi nie ucieka to wszystko jest git.
W późniejszym czasie, trudnym do opisania, odliczanym w kroplach spadających z szerokich dachów. Młodzieniec wystawił dłoń w stronę obcego mu mężczyzny, przemawiając spokojnie jak za każdym razem...

- Hebi Oshi... Pochodzę z północnych lasów.

Tutaj jednak zakończyło się jego szkolenie, bo zaraz po chwili na pustym placu zebrała się większa grupa ludzi. Oshi podziwiał tę niezwykłą barwę harmonii i kontrastu... Różne osobowości, które zebrane w jednym miejscu miały tworzyć "drużynę"?
Przydzielony do człowieka który przypominał wyglądem bogatego pana, Oshi nawet nie miał okazji na odkryciu jednej rzeczy... Co tu się u diabła dzieje?
Wyskoczył z ziemi, a zaraz po chwili szedł przez plac, u boku człowieka bez życiorysu. Kto go wynajął i na jakich zasadach... Gdzie szli Ci wszycy ludzie, zombie o ostrym wyrazie swych oblicz. Chłopak patrzył na nich, jak na zwykłe bydło. Pchani pragnieniem przetrwania, mogli liczyć tylko na pomoc innych. Co jeśli Ci inni są prawdziwym problemem, czy nie posiadając żadnych szans obrony swego życia... Można być faktycznie wolnym?
Wreszcie trafili przed budynek szpitala. Chłopak domyślał się od początku o jakie miejsce chodzi... Zaraza nie mogła być bajką dla dzieci.
Hebi musiał zdobyć jak najwięcej informacji, jednak tylko lekarze w środku mieli dostęp do pełnej bazy danych. Jak wejść do budynku pilnowanego przez strażników. Otoczonego barykadami i wściekłym tłumem na dokładkę. Chłopak słuchał pomysłów swych tymczasowych kompanów, ignorując jednocześnie wcześniejsze pytania zadawane w trakcie drogi... Prostak.
Jego i Burū zdaniem najlepiej było wejść od frontu... Kto zatrzyma tak pokaźną grupę shinobi, z dodatkiem samurajskiej stali. Oshi bez większych problemów zlokalizował wzystkiego główne źródła zagrożenia, oceniając że rozbrojenie ich zajmie im raptem kilka sekund... Czego tu jednak szukali?. Jego jedynym zadaniem było zdobycie dla wioski istotnych informacji o Kami no Hikagi, lider przepadł... Wraz z nim pewien duch który prowadził ludzi za jego głosem. Co się teraz stanie z rodem, z jakim losem przyjdzie mu się jeszcze zmierzyć... Trzeba było działać szybko, coraz większe rozpady mogą spowodować trudności w realizacji jego planu...

[Hyūga Hiroshi]

Hiroshi wraz z Keionem w miarę szybko poradzili sobie z jedzeniem i wyszli na zewnątrz, by móc się skierować do szpitala. Tam jednak zdążyła zebrać się już grupka ludzi, którą to przewodził samuraj w zbroi. Gdy tylko zauważył, że dwójka wyszła z karczmy zwrócił się też do nich. Nakazał im się dołączyć do pozostałych, gdyż zmierzali w jedną stronę i pochwalił to, że pracowali przez całą noc, co sprawiło, że Hiroshiemu zrobiło się jakoś lżej, że przynajmniej został doceniony również przez kogoś spoza pacjentów.
Chłopak kiwnął głową zgadzając się na słowa jak się później okazało Yukariego.
- Witam wszystkich, jestem Hiroshi, a to Keion. - przedstawił siebie i swojego towarzysza, gdyż zauważył, że ten nie był specjalnie zainteresowany pozostałymi i również posłał im lekkie skinięcie głowy na znak powitania, by nie musieć tego robić każdemu z osobna. Liczył też na to, że dowie się wkrótce jak i oni się nazywają.
Następnie cała grupa ruszyła w stronę szpitala. Marsz był dość długi, gdyż szpital musiał znajdować się w innej części wioski. Co dziwne, podczas wędrówki napotykali mieszkańców, którzy wyglądali na dość poddenerwowanych. Sam ich styl poruszania się był dość agresywny, w dodatku gdy dochodziło do zderzenia się dwóch takich, to niemal mieli ochotę się zacząć bić. Warto więc było ustępować drogi takim ludziom, żeby nie wpakować się przez przypadek w jakieś kłopoty. Byli jednak dość zwartą grupą, więc całkiem spokojnie mogli przedostać się pod szpital, gdzie już z daleka można było zaobserwować liczne tłumy, które naprężały na drzwi szpitala. Mieszkańcy byli bardzo agresywni, niestety nawet strażnicy sobie z nimi nie radzili i praktycznie jedynie zamknięte drzwi zapewniały jakiś opór przed wściekłym tłumem.
Wtedy też Yukari zatrzymał się i rozglądając się dookoła zapytał wszystkich o pomysły. Pewnym było, że tak po prostu nie wejdziemy do środka, a lekarze wyglądający przez okna nie wydawali się być zachwyceni całą tą sytuacją. Wtedy też zaczepił mnie Keion, który rzucił dość absurdalnym jak na tą porę pomysłem. Hiroshi spojrzał na niego sprawdzając, czy na pewno mówi on poważnie.
- Mówisz serio? - zapytał dość zdziwiony po czym ściszył głos.

- Każdy z nas to zapewne Shinobi, rozdzielając się teraz moglibyśmy zwrócić na siebie uwagę strażników, bądź przez przypadek trafić na jakiegoś bardziej agresywnego przechodnia. Poza tym naszym celem było dostanie się do szpitala, a port jak wiesz jest obecnie zamknięty, a jeśli zostalibyśmy złapani na próbie dostania się tam, to zapewne czekały by na nas jeszcze gorsze konsekwencje. Oczywiście, warto będzie go zbadać, bo przypuszczam, że teraz tam znajduje się źródło problemu, jednak najpierw powinniśmy ustabilizować sytuację tutaj i porozmawiać z Panem Izo, by móc później obmyślić plan co zrobić dalej. - odpowiedział mu zachowując powagę, jednak tak by nikt ich nie usłyszał stanowczo nie zgadzając się na jego propozycję.

W tym czasie jeden z tu obecnych - blondyn, zaproponował wykonanie podkopu pod budynek szpitala, co jednak spotkało się z dezaprobatą pozostałych. Hiroshi również uważał, że to nie był by najlepszy pomysł. Kolejni zaś proponowali, aby znaleźć wejście z innej strony, albo dostać się tam przez dach. Zapewne było by to to dość słuszne, pytanie jednak jak długo wytrzymają drzwi, które blokują dostęp rozwścieczonego tłumu do budynku?
- Dostać się tam to jedno, ale co jak wedrą się tam oni? - powiedział do grupy mając na myśli wszystkich tych ludzi.
- Poza tym Ci ludzie również potrzebują pomocy, a żeby ich tam wpuścić trzeba otworzyć drzwi, a w obecnej sytuacji mogło by to zagrozić wszystkim w środku. Najpierw musimy zrobić coś z tym tłumem. - powiedział stanowczo Hiroshi przedstawiając swoje spostrzeżenia.
- Cofnijcie się i nie podchodźcie, spróbuję coś zaradzić. - powiedział i ruszył w stronę tłumu, zaczepiając po drodze jednego ze strażników, który był w miarę możliwy do rozmowy.

- Niech Pan poinformuje swoich kolegów, aby odsunęli się od tłumu, spróbuję rzucić na tych agresorów jutsu uspokajające, jednak mogę przez przypadek trafić też personel, nie jest ono jednak groźne, więc proszę się nie martwić, staram się pomóc, w razie czego nie będzie problemów z ich wybudzeniem, wystarczy użyć Kai. - powiedział strażnikowi, jednak tak by żaden z postronnych nie mógł usłyszeć, w końcu nie miał pewności czy wśród tłumu nie ma shinobi.

Po tym udał się w takie miejsce, aby zasięg jego jutsu objął cały tłum, jednak nie wpływał szczególnie na jego towarzyszy bądź personel i złożył jedną pieczęć (jeśli były by jakieś kłopoty to używa tego wcześniej, nim wszyscy opuszczą zasięg). Miał nadzieję, że dzięki temu uda im się jakoś uspokoić całą tą agresję. Uważał przy tym, żeby nie napatoczyć się przez przypadek na jakiegoś chorego mieszkańca. Po wszystkim sprawdza, czy czasem ktoś niepowołany znalazł się pod wpływem tego jutsu i w razie czego wybudza ich i wraca do reszty czekając na następne decyzje.

Nazwa

Nehan Shōja no Jutsu

Pieczęci

Tygrys | Brak

Zasięg

Promień od używającego - 100 metrów | Bezpośredni

Koszt

E: 36% | D: 28% | C: 20% | B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4%

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Technika powodująca uśpienie większej ilości osób. Dzięki jej użyciu można spowodować uśpienie nawet stadionu wypełnionego po brzegi ludźmi. Warunkiem jest spojrzenie na cząstkę iluzji - w tym wypadku opadających białych piór - które powodują uśpienie przeciwnika. Aby wyjść z genjutsu wystarczy użyć techniki Kai co sprawia, że wpadnięcie w genjutsu jest równie proste co z niej wyjście. Jednak istnieje również druga odmiana tej techniki. Bezpośredni kontakt. Dotknięcie ofiary, a także utrzymanie z nią kontaktu przez około 4-5 (dwie tury) sekund powoduje natychmiastowe zaśnięcie, oczywiście w tym czasie robimy się coraz bardziej senni. A więc by uchronić się przez bezpośrednim atakiem tego Jutsu trzeba zorientować się przez okres dwóch tur, że coś jest nie tak.

Nazwa

Kai

Pieczęci

Baran

Zasięg

Dowolny

Koszt

Brak

Dodatkowe

Na czas użycia dodaje 65 konsekwencji

Opis Kai to jedna z podstawowych technik shinobi, często niedoceniania - i niesłusznie. Jutsu to polega na chwilowym odcięciu dopływu chakry do mózgu, dzięki czemu jakiekolwiek impulsy - również te narzucone zewnętrznie - przestają działać. Efektem tego jest uwolnienie użytkownika z dużej ilości prostszych technik genjutsu. Niestety, te silniejsze dalej będą na nas oddziaływać i trzeba je dezaktywować innym sposobem.

KONTROLA CHAKRY: C
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 102%
SIŁA 1
WYTRZYMAŁOŚĆ 21
SZYBKOŚĆ 41
PERCEPCJA 19
PSYCHIKA 65
KONSEKWENCJA 3

[Yamanaka Inoshi]

Zwodniczy Karmazyn

---

- Rok 385 - Wiosna - - Ryokan Tanmei 短命 - Chiaki, Yami, Satori, Sumairu, Rika, Hiroshi, Keion, Yasuo, Oshi

---

" Na miejscu... " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=V-6UGYJ ... &index=117[/youtube] Wszyscy Kazumi poruszając się wraz z całą grupą początkowo starała się nie zaprzątać sobie głowy młodym chłopakiem który dobitnie starał się jej zalecać.
- O co ci chodzi właściwie, hę? - Obróciła się w jego stronę z lodowatym spojrzeniem które niemal mroziło na sam ich widok.
- To, że mam was pilnować nie oznacza, że muszę się do ciebie przystawiać ani ty do mnie. Mam już kogoś, zwłaszcza w tej sytuacji... Skup się. - Mówiła niewzruszona w jego kierunku, na chwilę się zatrzymała, nie było to jednak nic poważnego. Ot przeszedł jej przez myśl cel tego wszystkiego co chłopaczyna wygaduje.
- Tylko nie zostaw tam przypadkiem swojego " miecza " - Mówiła Kazumi odchrząkując po wszystkim i rozkładając dłonie, skinęła w kierunku Yukariego który zerknął na kolejne poczynania chłopaka. Pozwolili mu ruszyć bo nie mieli właściwie innego wyjścia. Rzecz jasna wypatrzył drugie drzwi z tyłu, były one jednak zastawione przez drugą grupę, inny tłum który tak jak i ten który widzieli wcześniej tarasował ją niemal całkowicie. Udało mu się mimo to przemknąć niezauważenie, był wystarczająco szybki by zdać raport w ciągu chwili.

Jak słusznie zauważył blondyn z ustami na dłoniach przeciskanie się przez tłum może przysporzyć wszystkim jedynie problemów. Tłum wydawał się zaabsorbowany dostaniem się do środka a po dokładniejszym przyjrzeniu się, ci nieco bardziej obeznani w temacie zarazy mogliby dostrzec ludzi którzy odpowiadają zachowaniem oraz objawami osobom zarażonym. Wszystkie one są jednak nieco bardziej nasilone... Wydawałoby się, że blondyn przedstawił genialny plan, co mogłoby się w nim nie udać?
- Hmm, nie znam rozmieszczenia ludzi wewnątrz, ciągle się ono zmienia, mimo wszystko ten plan nie wydaje się wcale taki zły. Gorzej jeśli coś pójdzie nie tak. - Mówił drapiąc się nieznacznie po brodzie, z drobną odrazą w swoim spojrzeniu odwracał wzrok od nieco szalonego tłumu.
- Może ktoś inny? Ma ktoś jakieś lepsze rozwiązanie? - Począł rozglądać się po zgromadzonych osobach. Nagle jego wzrok przyciągnęła mała Rika oferując swój plan który jak się wydawało przemyślała i dodatkowo skrytykowała pierwszą sugestię Satoriego co przyciągnęło uwagę nie tylko Yukariego ale pozostałej trójki, to jest Haruko oraz Kazumi.
- No właśnie, możemy uszkodzić coś czego nie powinniśmy, nie znamy rozkładu pomieszczeń i dodatkowo nie wiem co czeka nas w środku. - Rozglądał się nieznacznie po tłumie i parterze, szukając zarazem jakiegoś punktu zaczepienia.
- Wiem... Nie jesteśmy tutaj by robić więcej krzywd niż już się stało... - Spojrzała na małą Rikę a następnie wysłuchała co miała ona do powiedzenia, wydawałoby się, że jej pomysł jest tym najmniej agresywnym i najbardziej bezpiecznym ze wszystkich jakie mogliby zastosować, dodatkowo pozbyliby się ewentualnych komplikacji mogących wystąpić później.
- Yukari, ta mała ma całkiem dobry plan, może powinniśmy jej posłuchać? - Kobieta przytoczyła samurajowi to co powiedziała jej dziewczynka, zrobił wtedy całkiem wielkie oczy i z drobnym brakiem wiary spojrzał na małą drapieżną bestie która zaproponowała całkiem dobry plan.
- Hmm, możemy spróbować. Wydaje mi się, że to może zadziałać. Rób swoje Riko. Wszyscy! Idziemy na bezpieczną odległośc - Rzucił w kierunku reszty i samemu zaczął się oddalać pozostawiając małej pole do popisu i działania...

Nie wszyscy z grupy zdawali się podejmować jakieś działania mające na celu oczyszczenie drogi. Nie wszyscy musieli, każdy ma swoje pięć minut, prawda? Zmęczony staruszek zdecydował przyglądać się całej sytuacji z oddali, nie było mu to jednak dane gdyż już po chwili Haruko złapał go za rękę i pociągnął za Yukarim, nie chciał by drzemał niepotrzebnie jak śpiąca królewna.
- Chodź staruszku - Powiedział.
Hiroshi w tym czasie zdążył uprzedzić strażników którzy byli wyraźnie osłupiali słysząc to co im powiedział. Widząc jednak co się dzieje nieco dalej i oddalających się wojowników pokręcił głową na boki ze zrezygnowaniem. Już wiedział, że jest zbyt późno by zaprotestować, dodatkowo chciał mieć sprawę opanowaną jak najszybciej. Podniósł ręce i zaczął gestykulować do strażników obecnych na placu. Już po chwili wszyscy również zaczęli się oddalać, tak samo i on. Technika rzucona przez małą Rikę zadziałała śpiewająco, wszyscy ludzie którzy znaleźli się w zasięgu i obserwowali technikę natychmiast zasnęli i całkiem szybko położyli się plackiem na ziemi.
- Cholera... Wycofujemy się - Powiedział do Hyugi i również zaczął się cofać. Wiedziałeś o drugim tłumie dlatego również przystąpiłeś do wykonywania techniki mając na uwadze i tą grupę. Całe szczęście zarówno tobie jak i małej Rice udało się znaleźć poza zasięgiem swoich technik co umożliwiło wam jednoczesne uśpienie obu grup z wyjątkowo niskim ogniem rykoszetu, nie mogło jednak być idealnie. Dwójka lekarzy która obserwowała wszystko z okna również padła ofiarą tej techniki. Lepszy jednak rydz niż nic.

Yukari skinął na wszystkich i ruszył do szpitalnych drzwi. Zostały rozwarte dla nadchodzącej grupy dość szybko przez część personelu który otworzył je z wyraźnym odetchnięciem ulgą. Ludzie których mijaliście wydawali się być w znacznie poważniejszym stadium choroby niżeli ci z Ryokanu. Większość z nich pełna była czerwonych plam i sińców, nie były to pojedyncze plamki a całe placki mogące rozciągać się nawet i na pół ręki lub twarzy.
- Poszukujemy Izo Sakaia... - Zwrócił się w kierunku dwójki pracowników którzy otwarli przed nimi zaskoczeni drzwi.

[uhide=Rika Kari Matsubari, Hyūga Hiroshi ]Odlicz chakrę za jutsu[/uhide]

Tutaj będzie spis npc i ich kolorków

• Pan Koyama
• Yukari Narahasi
• Haruko Ihara
• Kazumi
• Właściciel Ryokanu
• Biedna kobieta

  Ukryty tekst

[Sumairu Abe]

-Zdolniacha... - pomyślał Suma, gdy Rika wykorzystała swoje wcześniej ukrywane zdolności i zapewniła nam wszystkim swobodne przedostanie się do środka placówki.
Duma przeszła jednak szybko na drugi plan, gdy stan zarażonych mógł zostać zaobserwowany z bliska. Ciarki na ciele chłopaka targały również emocjami, których nie sposób jest teraz nazywać.
Może i zarażeni nie byli jakoś wielce trędowaci, ani oszpeceni... dało się jednak odczuć kolejną dozę realnego zagrożenia i tego, że coś się święci. Coś czego nie można zwyczajnie zlekceważyć lub przeczekać.
Sumairu zdawał się być nieobecny i wiele rzeczy zaprzątało mu głowę, a co za tym idzie - nie wziął zbyt wielkiego udziału w planowaniu obejścia grupy zarażonych razem ze swoimi kompanami, którzy byli zdecydowanie bardziej zaangażowani w sprawę.
Samuraj wolał chyba jednak ułożyć sobie wszystko w głowie zanim zacznie rzucać słowa na prawo i lewo, nawet jeżeli miałyby być trafne. Równie dobrze mógł być po prostu rozkojarzony. Cała ta sprawa z utworzeniem grupy i ruszeniem w podróż przeciwko jakiejś chorobie wydawało mu się całkiem 'nie z tej ziemi'. Gdy wędrowali, Sumairu parę razy przetarł oczy z myślą, że zaraz wybudzi się z jakiegoś snu. Wszystko wydarzyło się przez jakiś 'przypadek', czy zrządzenie losu...
Z tego całego zamyślenia... Sumairu został wyrwany szponami nieziemsko zabawnego podrywu Yasuo, który ewidentnie zalecał się do Kazumi. Jej odpowiedzi na jego felerny romantyzm sprawiły, że na twarzy Sumy pojawił się niekontrolowany uśmiech, a dołeczki w jego policzkach pogłębiały się i rozszerzały.
-Dajcie sobie jeszcze trochę czasu!- odezwał się ni z tego ni z owego do Kazumi i Yasuo. Jego głos mógł być niemałym zaskoczeniem dla towarzyszących mu kompanów, gdyż nie mieli zbyt wielu okazji by go słuchać przez ostatnich kilka chwil.
-Cierpliwość jest kluczem do sukcesu, Yasuo. - zażartował i posłał uśmiech do dwójki idącej obok siebie.
Sumairu miał dług wdzięczności u Yasuo, gdyż jego nieudana próba poderwania dziewczyny rzuciła wielki cień na emocje towarzyszące mu jeszcze przed chwilą, gdy zauważył plamy na ciałach zarażonych.
Personel, który otworzył przed nami drzwi również nie wyglądał najlepiej... ale przynajmniej - nie byli zarażeni.
Chyba...
-Nawet nie wiem jak dochodzi do zarażenia się tym ... czymś... Przez bliski kontakt? Jedzenie? Jakąś nadludzką energię?...- ponownie zaczął sobie zaprzątać głowę realnymi zagrożeniami i przechodząc obok zarażonych, starał się utrzymać jakiś dystans. Nigdy nie wiadomo.

[Yami]

Stałem blisko tłumu. Zerkałem to tu czy tam, czy nie da się jakoś wkręcić do środka. Ale potężna ściana ludzi zdecydowanie mi to uniemożliwiała. Wychodzi na to, że nic już nie jest w stanie mnie uratować. Położę się tutaj zamknę powieki i oddam się ciemności aby ta mnie okryła i pochłonęła razem ze sobą. Koniec mój bliski nastał.
Kiedy tak użalałem się nad sobą nagle z nieba zaczęły spadać jakieś białe nie wiadomo co, kiedy się to im przyjrzałem okazało się, że były to pióra jakiegoś ptactwa. Ouaaaaaaa. Ziewnąłem. Cholera spać mi się zachciało a to przecież ranek. Do tego jeszcze sam niedawno co wstałem. Co się do cholery dzieje? Obejrzałem się a moje powieki zaczęły się sklejać. Wśród innych osób, które się tutaj znajdowały również dostrzegłem takie objawy. Czyli to nie tylko ja Ouaaaaaaa. Znowu ziewnąłem. Powieki były cholernie ciężkie. Już mi się kleiły. To z całą stanowczością nie jest nic normalnego. Gdyby parę osób osłabło to jeszcze bym to zrozumiał, że trata sił. Nie zaś wielkiego tłumu. Jakiś gaz wydzielany przez pióra? Zieeeeew. Nieee to nie może być gaz w zależności od masy ludzie inaczej by na takie coś działali. Tak więc co? Jeśli nie substancja zwykłą to chakra? Chakra...
Ninjutsu z całą pewnością nie. Przecież same pióra nic by takiego nie zrobiły. O Taijutsu i Bukijutsu raczej nie wspomnę. Technik żywiołowych też nie będę w to mieszał. Zostaje więc. Jasna cholera zaraz pierdytnę na ziemię. Moje mięśnie zaczęły być jakieś rozleniwione, aż układały się do snu. Wszystko wydaje się więc, że to efekt jakiegoś genjutsu. Rozejrzałem się dokładniej i dostrzegłem wśród opadających ludzi to, że część osób, która było oddalona od strefy nie doświadczała uśpienia. Ba zdawać by się mogła, że ucieka od działaaaaania, znowu ziewnąłem sorki, techniki. Nie mam nic do stracenia. Jak mówiłem wszystko zdaje się być genjutsu więc warto sprawdzić czy mam rację póki jeszcze jestem świadomy tego i owego.
Złożyłem pieczęć, zatrzymałem mój układ chakry i ponownie go załączyłem. Technika Kai, taka prosta taka przydatna.

  Ukryty tekst

Jeśli udało mi się przełamać morderczą technikę małej dziewczynki, która jednak jak wszystko na tym świecie jest wywrócone do góry nogami. Skieruję się w stronę wolnej strefy, tuż za grupką tajemniczych ludzi, wśród których mogłem dostrzec kilka znajomych twarzy, a wśród nich z pewnością Satoriego. Warto się dowiedzieć od niego tego i owego. W sumie dość dobrze się wyróżnia. Stojący blondyn wśród tłumów śpiących ludzi. W sumie teraz właśnie przypomniałem sobie, że brzuch znowu mi zaczyna doskwierać. Dwie pieczenie na jednym ogniu. Ha! Nawet podczas moich pechowych momentów mam farta.
- Satori- zapytałem zbliżywszy się do grupki trzymając brzuch i wyglądając ze pewnie blado - możesz mi powiedzieć co się dzieje? Nie że nie jestem wdzięczny bo mam lekkie problemy a sam bym nie przeszedł ale warto wiedzieć to i owo.
No no tak to pewnie wyglądałoby gdybym nie zasnął. A jeśli zasnąłem? Matko chryste Panie, leżałem razem z tłumem chorych i brudnych ludzi przed szpitalem. No to wtedy spałem. Ale pewnie czyjeś śmierdzące giry z pewnością mnie obudzą. He He... ;-;
Ku memu szczęściu wyszło jednak na to, że było to Genjutsu, gdyż wystarczyło przerwać przepływ chakry a całe zmęczenie odeeeeszło w dal. Szkoda tylko, że nie mój ból brzucha

[Rika Kari Matsubari]

Wszystko układało się zgodnie z planem małej diablicy. Podwójnym planem. Pierwsza jego część polegała na nadaniu swojemu pomysłowi większej rangi i przepuszczeniem go przez Kazumi. Łatwiej przekonać jedną osobę, niż cały tłum i Yukariego. Co więcej, namówienie kobiety miało prowadzić to przepuszczenia tego rozwiązania dalej, a z jej głosem i jej pozycją było to o niebo łatwiejsze. Gdy udała się pierwsza część zadania, udała się i druga. Przyodziana na niebiesko kobieta uznała, że może warto spróbować i przekazała to dalej do Yukariego. Ten chyba nie do końca wierzył w powodzenie tej akcji, ale postanowił dać Rice szanse. Jego zaskoczenie i brak pełnej wiary tylko utwierdził ją w przekonaniu, że pomysł z Kazumi w roli pośrednika był strzałem w dziesiątkę.
Miłe było to uczucie, gdy grupa wojowników, pewnie w większości bardziej doświadczonych od niej zrobiła jej miejsce i pozwoliła pokazać, co potrafi. Mniej lub bardziej, ale zaufali jej zdolnościom i Rika chciała zrobić wszystko, by wyszło jak najlepiej. Właściwie spodziewała się, że zaraz wyjdzie przed szereg w roli rozwiązującej problem pod szpitalem. Pomysły które usłyszała miały za wiele wad i szybko wzbudziły jej wątpliwości. Jej, czyli osoby której dobro szpitala leżało bardzo na serduszku. Rikowe rozwiązanie miało pewien atut, którego nie miało chyba żadne inne – rozwiązywało problem z ludźmi dobijającymi się do wewnątrz, którzy być może wdarliby się do środka nawet podczas obecności tam grupki Yukariego. Przy piórkowym planie było to wykluczone. Jeśli chcieli pomóc w walce z zarazą, musieli pomóc szpitalowi, a nie tylko myśleć o sobie i spotkaniu z człowiekiem, który czekał na nich w środku.
Wyszła więc przed szereg i nie oglądając się za siebie zaczęła składać pieczątki swoimi niewielkimi dłońmi. To oczywiste, że była nieco bardziej zdenerwowana, niż na treningu. Miała coś do udowodnienia. Sama nie wiedziała, czy bardziej chodziło o jej urodę i filigranową słodkość, czy o scenę z hełmem, ale teraz dostała doskonałą okazję, aby zrewidować ichnie poglądy na swój temat. Starała się nieco bardziej niż zwykle, ale po odpowiedniej serii wygibasów rączkami na niebie pojawiły się pierwsze piórka. Opadały leniwie charakterystyczną dla piór trajektorią lotu. Opadały, a wraz z nim padać zaczęli kolejni ludzie, uprzednio uspokojeni przez początkowe działanie techniki. Jeden z nich, konkretnie zamulony chłopak jednak ustał. Rika odnalazła w nim człowieka siedzącego przy stole z blondasem, którego miała za plecami. Wkurzyła się. Nie jednak dlatego, że wciąż stał, ale że w ogóle znalazł się na linii ognia. Wszyscy mieli się odsunąć, a on co? Gdybym chciała zmarnować nieco więcej chakry na wzmocnienie jutsu, pewnie leżałby teraz między udami tego pana, który chyba tyje jakoś dziwnie pod brzuchem… - pomyślała i odwróciła się za siebie. Yukari był jednak zadowolony, a reakcje pozostałych raczej też nie wskazywały na niepowodzenie. Yami dołączył do grupy i zagadnął Satoriego, czym utwierdził ją w przekonaniu, że wszystko jest w porządku. Jeszcze raz uśmiechnęło się do niego szczęście.
Zresztą i dziewczynka była szczęśliwa. Ubrana w swoją białą jak śnieg przewiewną sukienkę wyglądała tak niewinnie… szkoda że na tle kilkudziesięciu leżących ludzi. Gdyby była starsza i pasowałyby do niej pieszczotliwe zwroty „żabciu”, pewnie chodziłoby o złotą żabę śmierci, uroczą żabkę i jednocześnie najbardziej jadowite stworzenie na całej planecie. Uśmiechała się od ucha do ucha i dała ręką znak, by wszyscy poszli dalej. Naprzóóóóóód! – krzyknęłaby pewnie z radością, albo powiedziała coś innego, co zazwyczaj mówią radosne dzieci, które rządzą całą gromadką i właśnie wybiegają na boisko szkolne. Atmosfera jednak temu nie sprzyjała, toteż ograniczyła się do zapraszającego gestu ręką. Gdy Yukari wchodził do środka, mała była tuż za nim. W szpitalu miała poczuć się jeszcze pewniej, to były jej tereny i… miało być nieco lepiej. Nie było może jakoś tragicznie, ale jednak widok walczących o życie ludzi nie był łatwy. Szczęśliwie nie rozpoznała żadnej z twarzy. Normalnie nie zrobiłaby tego, aby nie wiem… nie sprawiać ludziom przykrości i nie izolować ich jeszcze bardziej, ale w tej chwili pamiętała o rodzicach. Pod żadnym pozorem nie mogła się zarazić. Dlatego często szła bokiem do zarażonych i nawet zasłaniała dłonią usta, gdy nie mogła minąć ich inaczej. Wodziła wzrokiem w poszukiwaniu Sayaki Horiuchi, dwudziestopięcioletniej, blondwłosej pielęgniarki, która niezłomnie stała przy recepcji i zarażała uśmiechem szpitalnych gości. Przyjaciółka Riki ma sparzone ogniem plecy tuż po spowodowanym wybuchem pożarze w szpitalu. Ta tragedia zbliżyła je do siebie jeszcze bardziej. Gdyby tylko ją dostrzegła, z cała pewnością zamieniłaby chociaż kilka zdań, poszła się przywitać i pokazać, że znowu tu jest. Silniejsza, jak zawsze. Miała też nadzieję, że wie o ostatnich popisach Riki od swojego brata, jednego ze stróżów Ryuzaku. Nie chciała jednak stracić tego, po co tutaj przyszli, a więc rozmowy z Izo. Dlatego też nie oddalała się zbyt daleko od Yukariego.

[Keion]

Entuzjazm z jakim Hiroshi przedstawił siebie i mnie przed cała grupą trochę mnie zadziwił, a zarazem wprawił w niemałe zakłopotanie. Ja taki odludek zostałem w pewien sposób na chwilę wyróżniony ponad grupę, całe szczęście obchodziło to wszystkich jak zeszłoroczny śnieg. Wszyscy się prześcigali w wymyślaniu planu wejścia do szpitala, tylko ja jeden się nie odzywałem bo nie byłem w stanie wymyślić nic sensownego co odbiegałoby od pomysłów reszty. Za to uważnie wysłuchałem pomysłów każdego kto się wypowiadał. -Dotonowcy, mogą robić podkop?-Zdziwiłem się słysząc plan blondwłosego chłopaka w końcu byłem shinobii od bardzo niedawna i nie miałem zielonego pojęcia co to znaczy. -Czyżby mianem dotonowca określano osobę która potrafi używać techniki żywiołu ziemi? To by oznaczało że ja jestem..., oraz że to co pokazał Hiroshi było niczym w porównaniu do tego co może jeszcze zrobić.-Zastanowiło mnie jak wiele jeszcze powinienem się nauczyć, domyślając się przy tym że całe to zgromadzenie wie o wiele więcej o skutecznych metodach zabijania, jak i unikania śmierci niż ja. Czułem się trochę zawiedziony faktem że mój kompan nie chciał tak jak zaryzykować żeby choć na moment móc spojrzeć na to co się działo za murem. Niestety musiałem tam zaryzykować bo wyprawianie się tam samemu było by dla mnie zbyt ryzykowne i nie sądziłem żeby w ogóle udało mi się tam dostać, więc na jego słowa nic nie odpowiedziałem jedynie skrzywiłem twarz z grymasem. Wkrótce kolejna osoba zaczęła mówić coś o wkradaniu się i szukaniu innego wejścia, ale uznałem że mało prawdopodobne jest żeby znalazło się wejście przed którym nie stał tłum rozgniewanych ludzi. Finalnie działać zaczął Hiroshi i jakaś dziewczynka, a ja byłem strasznie ciekaw co zrobią. -Ten chłopak lubi się nieco wyróżniać z tłumu.-Pomyślałem widząc jak przeciska się ku strażnikom i cofnąłem się tak jak wszyscy inni, a chwile później ludzie zaczęli padać na ziemię niczym muchy. -Co jest? Co oni właśnie zrobili?-Zdziwiłem się nie mając zielonego pojęcia co się właśnie stało, a gdy wszyscy ruszyli ku wejściu ja ruszyłem za nimi oglądając się na leżących ludzi i zorientowałem się że wszyscy po prostu pozasypiali. Zauważyłem też że oni wszyscy byli wizualnie gorszym stanie niż ci, którym pomagałem w barze, ale nie wiedziałem czy to samo się tyczyło innych objawów tej całej zarazy.
Zatrzymałem się dopiero będąc w szpitalu i poczułem ulgę że nie jestem już na zewnątrz, gdyż ogrom agresywnych ludzi po prostu mnie przerażał. Byłem pewien że każdemu z osobna dałbym radę bez problemu, ale nie mogłem tego samego powiedzieć, gdyby w tym samym czasie chciało mnie zaatakować pięć osób lub więcej. Wymusiłem uśmiech na twarzy i spojrzałem się na Hiroshiego, jakbym chciał pochwalić go za dobrze wykonaną robotę. Teraz nadchodził czas żeby to ja mógł się wykazać i dać z siebie wszystko pomagając chory, ale najpierw musieliśmy znaleźć Izo Sakaia, a słyszałem że o to starał się już Pan Yukari. Dlatego podążyłem za nim i gdy tylko zaczął rozmawiać z dwoma pracownikami szpitala postanowiłem się dołączyć do konwersacji. -Jestem medykiem, a w barze wraz z Hiroshim udzielaliśmy pomocy rannym, najprawdopodobniej zarażonym. Co nieco udało nam się zaobserwować, choć dla was to pewnie nie będzie żadna nowość, ale ja wciąż jestem w stanie leczyć i mogę wam się do czegoś przydać.-Odezwałem się zaraz jak tylko Pan Yukari skończył mówić, choć moje spojrzenie mogło raczej na myśl przynosi zmęczenie bo w końcu nie spałem całą noc. Sądziłem że ten cały Izo może mieć tyle na głowie że nawet nie będzie w stanie się nam pokazać. Świadczył o tym też fakt że personel był w pewien sposób przygotowany na nasze przyjście, a to oznaczało że może zaraz się dowiemy co mamy robić. Osobiście sądziłem że bardziej się przydam pomagając chorym niżeli idąc z całą tą grupą, która raczej nie miała komukolwiek pomagać, co najwyżej ułatwić rannym dostanie się w bezpieczne miejsce.

[Yasuo]

Jak mogłem się spodziewać, Kazumi całkowicie odtrąciła moje zaloty, które wcale zalotami nie były. No i jeszcze udało mi się zwrócić uwagę innego osobnika, który widocznie znał moje imię. Mogłem się tego spodziewać, bowiem kilka razy już publicznie się przedstawiłem, ale nie przypominam sobie, żeby ten drugi zrobił to samo. No cóż. Pora więc zdementować plotki i powiedzieć na prawdę jak to jest.
- Nikt tutaj się do nikogo nie przystawia, Kazumi-dono. Po prostu chciałem sprawić Pani przyjemność, mówiąc jakiś tani komplement. Zwłaszcza, że może to być ostatni komplement w moim życiu, który powiem jakiejś kobiecie. Kobieca uroda jest dla mnie czymś w rodzaju obrazu. Czy jest to zbrodnią, mówiąc, że obraz mi się podoba? A poza tym chyba kocham już pewną dziewczynę. Ma na imię Yuka i prawdopodobnie jest gdzieś tutaj, w Ryuzaku no Taki. Walczę po to, by ją odszukać i sprawić, by ta cała cholerna zaraza nie była w stanie mi jej zabrać.
Westchnąłem. To było naprawdę romantyczne, prawda? Oby tylko nie zakończyło się tragicznie. Czy to dla mnie. Czy to dla niej. Czy to dla małej Riki. Czy dla kogokolwiek z całej mojej drużyny.
- To moje obecne marzenie. Jednak, jeśli któryś z Was będzie potrzebował pomocy, to chociażbym miał poświęcić swoje życie, wyrzekając się tego marzenia, zrobię to. Wszyscy bowiem obecnie jesteście moimi towarzyszami. Może Pani na mnie liczyć.
Ukłoniłem się. Takie słowa były pełne patosu i dodawało całej sytuacji pewnego rodzaju dramaturgii. Samuraj chcący poświęcić swoją wielką miłość - ukochaną dziewczynę - dla dobra drużyny. W rzeczywistości jednak wiedziałem, że jeśli drużyna wypełni swoją misję, nawet za cenę mojego życia, to Yuka będzie bezpieczna. Dlatego zamierzałem dać z siebie 120%.
- Jak Cię zwą? Nie pamiętam Twojego imienia, wybacz... - zwróciłem się do Sumairu.
Później wcieliłem w życie swój plan. Szybki zwiad wykonany z dużą prędkością i precyzją. Zlokalizowane drugie drzwi, które także były zablokowane przez wściekły tłum, szukający na siłę ratunku. Taka sytuacja nie była nikomu na rękę. Bo gdyby trzeba było błyskawicznie opuścić szpitalny budynek czy cokolwiek w tej deseń, to nawet nie dałoby się przeprowadzić skutecznej ewakuacji. Nie mówiąc już o przyjmowaniu naprawdę ciężko chorych i potrzebujących.
- Są drugie drzwi, ale też zablokowane przez tłum - zdałem szybki raport Yukariemu i wskazałem w stronę tych drugich drzwi. Tak jak się spodziewałem. Nie dało się wejść ani przez dach, ani przez podziemny tunel, ani przez drugie drzwi. Trzeba było znaleźć jakieś inne wyjście i udało się to. Wyglądało to tak jakby zarówno mała Rika jak i jakiś chłopak (Hiroshi) mieli połączone mózgi, bowiem chyba jednocześnie - bez konieczności używania słów - wpadli na ten sam pomysł. Oboje także dysponowali podobną (jeśli nie taką samą) techniką. Przyznam się szczerze, że nie spodziewałem się tego po tej dziewczynce. Jeśli mała była zdolna bez najmniejszego problemu wyeliminować z gry cały ten tłum, to naprawdę trzeba było na nią uważać. Zarówno pod względem ewentualnej walki z nią - czego oczywiście nie chciałem, ale różnie może być - jak i podczas jej ochrony. Nie warto było tracić kogoś o takich umiejętnościach, zwłaszcza, jeśli to dopiero dziecko. Nie znałem działania tej techniki, jednak jedno zrobiłem. Idąc za dobrymi radami, wycofałem się poza zasięg jej działania (mam taką nadzieję, ale tak zrobili też strażnicy i moi kompani, więc powinno być dobrze). Po wszystkim jeszcze obserwowałem to niezwykłe zjawisko przez chwilę. Podszedłem do jednej ze śpiących osób. Nie wiedziałem czy jest martwa. Gdyby była, to moje spojrzenie na Rikę, Hiroshiego i Yukariego, który na to wszystko pozwolił, zmieniłoby się diametralnie. Nie zamierzałem pomagać zwykłym mordercom. Tutaj wychodziło jednak na to, że osoby tylko spały.
- Śpią... - powiedziałem cicho i ruszyłem za grupą.
Cały czas trzymałem się blisko Kazumi, która była liderem mojego zespołu i naprawdę urodziwym obrazem w jednej osobie. Ona pewnie trzymała się blisko Yukariego. Zmierzaliśmy na spotkanie z tym całym Izo. Ja od razu wyciągnąłem swój notes i ołówek. Tak w razie jakby trzeba było coś zanotować. Może będzie na to czas?

[Oshi]

Oshi znalazł się w punkcie, który odbierał mu możliwość zmiany decyzji. Skupisko dziwnych osobowości, otoczyło go niczym całun nocy. Chłopak idąc w ślad za swymi niedoszłymi towarzyszami, przez większą część czasu zastanawiał się dlaczego tak łatwo przyszło im go zmanipulować. Blondyn, samuraje, przypadkowi shinobi bez wyrazu... Nawet dziewczynka, która wydawała się całkowicie irracjonalna. Jak niby podobna banda, miała zmienić cokolwiek w mieście przejętym przez zaraze... Senju co jakiś czas unosił głowę w górę, sprawdzając niewysokie dachy w ramach własnego bezpieczeństwa. Karcił się w duchu za to że postanowił znaleźć się tutaj osobiście, przecież mokutonowy klon w zupełności mógł załatwić sprawę.
Gdy Burū wreszcie wyłonił się zza kołnierza, młodzieniec uśmiechnął się do niego... Ciesząc się że nie jest tu całkiem sam.

- Słuchaj tych genialnych pomysłów... Wydaje mi się że już dawno zostawiliśmy za sobą bramy zdrowego rozsądku.

Oczywiście przemówił tak, żeby wszyscy mogli usłyszeć. Śmiesznie musiały brzmieć podobne słowa, w ustach człowieka który igrał ze śmiercią jak by to była dobra znajoma. Skoro już skazał się na spędzenie tego deszczowego poranka w podobnej kompanii, to nie przychodziło mu już nic innego jak tylko obserwować przebieg zdarzeń. Zaciągając szczelniej kaptur na głowie, chłopak stanął nieco z boku, przyglądając się temu jak bardzo pozory mogą mylić...
Jeden z nich podbiegł do strażników, a chwilę później niewyrostek o drobnej budowie ciała, ruszył przed szereg by pokazać swe umiejętności... Oshi zaklaskał w dłonie gdy kolejne rzędy ludzi padały na ziemię, przytoczone czymś co widocznie zmusiło ich do spokojnego snu... Oshi pełen podziwu zajął się już tylko przyglądaniem się małej, całkowicie ignorując wszystkie pytania które mogły paść w jego kierunku... Jak bardzo ten świat potrafił zaskakiwać.

- Mój przyjacielu... Jeśli i tym razem obronimy skórę, chętnie poznam sekret jej technik...

Tym razem słowa skierowane były tylko do małego gada. Reszta mogła podziwiać szeroki uśmiech, na blade twarzy ozdobionej błyszczącym blaskiem złotych oczu.

[Hyūga Hiroshi]

Wraz z Hiroshim najmniejsza z tu obecnych ruszyła ku tłumowi, wcześniej coś przekazując samurajowi na ucho. Nie wiedział do końca co zamierza, ale skoro reszta jej na to pozwoliła, to i on zmienił kierunek ruszając w stronę ludzi szarżujących na drugie wejście, o którym usłyszał od Brązowowłosego chłopaka w zbroi. Gdy był na miejscu i po poinformowaniu strażników złożył szybko jedną pieczęć i minęła tylko chwila, a wszyscy dookoła zaczęli usypiać. Po wykonanym zadaniu odetchnął głęboko i wrócił do reszty.
Po drodze zdążył zauważyć, że ta mała dziewczynka najprawdopodobniej wykorzystała tą samą technikę, gdyż wszyscy dookoła niej również spali. Był pod wrażeniem, że już w tym wieku potrafiła władać tak silną techniką, ale zarazem poczuł się nieco słaby, skoro on w swoim wieku potrafi tyle co ta Ciemnowłosa nastolatka.
Rozglądając się dookoła przyjrzał się również śpiącym osobom, którzy mieli widocznie większe objawy choroby niż ci z karczmy. Razem z grupą przesuwał się w stronę wejścia, choć powoli zaczął się zastanawiać, czy w ogóle ktoś go tu zauważa - do tej pory nikt oprócz najstarszego samuraja nikt mu nic nie odpowiedział. Zauważył też uśmiech Keiona, na który odpowiedział również dość wymuszonym uśmiechem - udało mu się, ale co z tego, skoro Rika już w swoim wieku potrafi to samo?
Po dotarciu do dwójki ludzi z obsługi przysłuchiwał się tylko co mówi Yukari i Keion. Zamierzał zdać raport dopiero przy panu Izo.

[Chiaki Manano]

Deszczyk pada, a wraz z nim piórka
Małe dziewczynki są przerażające
Za nic na świecie już nie dotknę żadnego piórka

Stanąłem sobie pod dachem. Nie obchodziła mnie reszta tej ekipy. Nikogo nie znałem. Nikogo nawet nie lubiłem, wszyscy byli dla mnie neutralni, no poza zamaskowanym dzieciakiem i naszym wielkim samurajem, oni są u mnie na plus.
Nie posiedziałem zbyt długo, ponieważ Haruko podszedł, złapał mnie za rękę i pociągnął. Nie miałem co z nim walczyć, był odemnie silniejszy. Po prostu byłem zgarbiony, moja wolna ręka wisiała bezwładnie i generalnie wyglądałem jakby ktoś mnie ciągnął na dywanik do dyrektora. JA NIC ZŁEGO NIE ZROBIŁEM, chciałem po prostu ukryć się przed deszczem. Czuje się jak dzieciak, najstarszy stąd, a ja mam rolę tutaj dzieciaka, którego prowadzą młodsi, lecz oni mają rolę tego starszego. Do czego to doszło.
Pojawiły się piórka. Spadały one z nieba, niczym śnieg pomiędzy kroplami deszczu. Dodawało to barwy tej całej smutnej i ponurej scenerii. Byłem nimi oczarowany, nawet chciałem jedno złapać w rękę. Tylko to się zmieniło. Kiedy zobaczyłem, jak jedno piórka dotknęło kogoś z tłumu, a ten padł jak długi wystraszyłem się. Wydałem z siebie cichy pisk przerażenia. Stałem niczym słup soli. Nie wiedziałem co zrobić, wszystkie moje szare komórki pracowały na najwyższych obrotach, by zrozumieć czego byłem właśnie świadkiem. Zwróciłem mój wzrok na naszą ekipe, gdzie na przodzie jej była dziewczynka. Ta sama dziewczynka z karczmy, która miała problemy z hełmem. Wyglądało to jakby to była jej sprawka. Przerażony patrzyłem na nią, przełknąłem ślinę i wiedziałem jedno, jestem nikim przy nich wszystkich. Dziewczynka z mocą uśpienia tłumu. To jest dla mnie za dużo. Dzisiejsza młodzież jest przerażająco za sila. Co ja mogę zrobić? Jestem Shinobi, starym, ale nie mam doświadczenia, takiej siły i tym podobne. Czuje się jakbym dopiero co zaczął raczkować, a ta dziewczyna robi gwiazdy, skacze niczym gazela. A jeżeli chcecie lepszy obraz, to mnie porównajcie do pagórka, a ją do góry. Wielka różnica, co nie?
Szliśmy teraz do szpitala. Nikt nam nie zagradzał drogi. Przechodziliśmy i mogliśmy zobaczyć zarażonych. Popatrzyłem na nich i od razu spróbowałem wejść na środek naszej grupki. By nie być za blisko tych zarażonych, by mnie jakiś nie dotknął jakimś cudem. Do tego cały czas trzymałem Haruko za rękę. Jakoś czułem się bezpieczniej, kiedy ktoś doświadczony jest przy mnie i w każdej chwili może mnie pociągnąć, przez co może mnie uratować. Zrobie wszystko by przeżyć, ale to co robimy wróży, że coraz bliżej jesteśmy większego niebezpieczeństwa.
I co dalej? NIE WIEM! Było pytanie o człowieka i tyle. Co nam zostało do zrobienia, no nic, czekanie aż się dowiemy gdzie on jest i do niego pójdziemy. Mało co mamy do roboty, nie ma nic do wykazania się, no dla mnie, chociaż ja bym mógł się wykazać dobrą ucieczką oraz spierniczeniem z miasta.

[Yamanaka Inoshi]

Zwodniczy Karmazyn

---

- Rok 385 - Wiosna - - Ryokan Tanmei 短命 - Chiaki, Yami, Satori, Sumairu, Rika, Hiroshi, Keion, Yasuo, Oshi

---

" Szpital " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=V-6UGYJ ... &index=117[/youtube] Wszyscy Pracownicy wydawali się zaskoczeni od samego początku całą sytuacją, częściowo jednak odetchnęli z ulgą obserwując śpiący tłum.
- To wasza sprawka? Uff, przynajmniej zaznamy chwili spokoju ale nie cieszy mnie to, że dalej będą musieli czekać. - Mówił pierwszy z nich łapiąc się za głowę i obserwując wszystkich tych uśpionych ludzi przed wejściem.
- Cholera, co z nimi teraz zrobić? - Zastanawiał się spoglądając na swojego kompana który wskazał palcem na podchodzącą grupę.
- Oi, jeżeli chcecie porozmawiać to nie tutaj. - Zlustrował każdego uważnie wzrokiem nie zostawiając przy tym wątpliwości, że ma do przekazania coś ważnego lub Izo jest taką osobistością, że do niego się przychodzi, nie odwrotnie.
Kilkadziesiąt metrów dalej od budynku gromadzili się strażnicy którzy oddalili się na czas działania techniki, zaczęli coś razem omawiać jednak nie mogliście ich usłyszeć, byli zbyt daleko od was, wydawało się, że przygotowywali się do zrobienia czegoś. - Dobrze, chodźmy więc. - Zwrócił się samuraj do lekarza spoglądając na wyznaczone przez siebie drużyny.
- Po drugiej stronie leży taki sam tłum - Wtrąciła się Kazumi poprawiając przy tym lekko włosy, wydawała się szczęśliwa z takiego obrotu wydarzeń, póki co nikomu z postronnych nic się nie stało a co za tym idzie uniknęli rozlewu krwi. Dwójka lekarzy spojrzała się na siebie a potem skierowali spojrzenie na Keiona oraz Hiroshiego.
- Świetnie, wy też chodźcie. - Nie chciał zdradzać póki co żadnych szczegółów. Zaraz obok Yamiego nagle pojawił się Haruko, nie miał właściwie do pokonania sporego dystansu gdyż był niedaleko zarówno Satoriego oraz Oshiego.
- Potrafisz bardzo szybko analizować pewne fakty, nie spodziewałem się, że poradzisz sobie z tą iluzją, nie wyglądasz jak większość z tych ludzi - Zaczął przyglądać się Yamiemu co jakiś czas zerkając w kierunku śpiącej gromady.
- Nie złapało ciebie chyba to co ich... Chyba, najlepiej jakby potwierdził to Izo-sama. - Pokręcił głową rozkładając przy tym swobodnie dłonie. Wszyscy ostatecznie nie meli zbyt wielkiego wyboru i weszli do budynku. Stanie na deszczu raczej nie należało do przyjemnych a przebywanie w towarzystwie zarażonych ludzi również nie wydawało się dobrą opcją dlatego jedyną możliwością wartą uwagi było podążenie za Yukarim.
- Współpracowaliśmy już z Izo, jak wygląda sytuacja w mieście? Z tego co widziałam powoli dzieje się coraz gorzej. - Mówiła Kazumi podczas gdy mijali korytarze gdzie znajdowały się sale z chorymi, rannymi oraz innymi zarażonymi. Po kilku dłuższych chwilach dotarliście do pomieszczenia który zdawał się być całkiem sporym gabinetem, był on pusty. Idąc przez korytarz i rozglądając się po różnych pokojach Keion i Hiroshi mogli dostrzec w jednym z pokoi znajomą twarz. Była to ich przyjaciółka Kitsune, wyglądała koszmarnie, tak jakby nagle zaraza w jej wypadku postępowała trzy razy szybciej niż powinna, była nieprzytomna a jej twarz zdobiły bardzo duże zaczerwienienia, swoiste placki a na jej rękach mogliście zobaczyć kilka, wyglądających na swędzące bąbli o czerwonej poświacie.
- Yukari-sama... - Zaczął nieco chwiejnym głosem mężczyzna z kitką - Izo badał całe to zamieszanie i nie mógł sobie z tym stąd poradzić, nasze siły również są na wykończeniu i nie możemy przyjąć tutaj kolejnych ludzi, nie tylko doskwiera nam brak miejsc ale i nasi ludzie już sobie z tym nie radzą. Nie potrafimy zapanować nad tymi w najwyższym stadium, stają się agresywni... Izo zabronił nam ostateczności, nie chciał krzywdzić mieszkańców. -
- Gdzie moje maniery... Nazywam się Tsobuki. - Zwrócił się do was mężczyzna w średnim wieku z ciemnymi włosami spiętymi w kitkę.
- Izo-sama chciał zbadać źródło zarazy dlatego udał się do portu, do tego czasu powinien był już jednak wrócić a wciąż go nie ma... To niepokojące jednak nie miał kto go szukać, w mieście panuje zbyt wielki bałagan a sama droga do portu jest odcięta co oznacza, że dostał się tam w jakiś inny sposób o ile tam dotarł. - Mówił nieprzerwanie z głosem pełnym powagi, może dostrzegł w waszej niesfornej grupie okazję na zmianę lub dostrzegł coś innego? Może zwyczajnie nie było do kogo się zwrócić i padło na was.
- Mamy tutaj jego niedokończone próby znalezienia leku jednak... To wciąż nieskończona praca. Może Toyoko będzie wiedziała coś więcej, straciliśmy z nią kontakt przez to wszystko. Mieszka w jednej dzielnic na drodze do portu. Dotarły do mnie plotki, że Hirotsugu-sama odciął dzielnicę od zarazy i od napływu ludzi, uczynił ją swoim własnym graidołkiem. - Uśmiechnął się lekko podczas gdy wypowiadał te słowa.
- Nie myślałem, że to powiem ale ciesze się, że ten bandyta to zrobił, przynajmniej porządek panuje w jednym miejscu. Dodatkowo, do portu można się dostać z upoważnieniem władz, wtedy być może... Ktoś przemówi im do rozsądku i straż zacznie coś robić w tamtych rejonach bo jak dotąd każdy ruch jaki wykonują sprawia, że jest tylko gorzej... - Pokręcił głową podchodząc do okna z którego wyjrzał przyglądając się jednej z leżących grup ludzi przy której gromadzili się strażnicy.
W pierwszej chwili samuraj przodownik wydawał się nieco zmartwiony stanem rzeczy o którym usłyszał, czy można mu się jednak dziwić? Został postawiony w swoistym burdelu na kółkach gdzie nie wszystkie z nich były sprawne, nie wiedział nawet które i nie mógł wiedzieć dopóki ten przysłowiowy wózek się nie przewróci i nie przeleje się rzeczywista czara goryczy.
- Dobrze, że jest nas tyle. Nie mamy czasu do stracenia i musimy zbadać każde z tych miejsc i wyciągnąć z nich jak najwięcej... - Mówił Yukari poprawiając pod szyją swoją pelerynę, podrapał się nieznacznie po brodzie mówiąc dalej.
- Możecie liczyć na mnie, to jest pewne. Znajdziemy Izo i zakończymy cały ten bałagan. Jednakże... Jest jeszcze kilka spraw które trzeba zbadać. - Spojrzał na Haruko oraz Kazumi.
- Wydaje mi się, że będziemy musieli opuścić tę grupę i samemu zbadać jeszcze jeden trop... Nie wydaje mi się to dobrym rozwiązaniem jednak nie możemy inaczej podzielić naszych sił. - Westchnął rozglądając się po wszystkich którzy tutaj za nim przyszli, wypatrywał wzrokiem kogoś kogo mógłby nazwać liderem tej chałastry, po chwili jednak zwątpił.
- Dobrze, musimy się podzielić. Prócz tego o czym wspomniał do tej pory ktoś musi obserwować główną bramę miejską, musimy mieć wiedzę co się tam dzieje. Wszyscy, z każdego miejsca, informacjami przyjdźcie bezpośrednio do Tsobukiego a gdy skończycie spotkamy się wszyscy tutaj. - Stał wtedy obrócony w kierunku wszystkich, nie dawał po sobie poznać zaskoczenia ani pewnego zawodu jaki do niego docierał w związku z grupą jaką udało mu się zebrać. Nie byli oni wymarzonymi towarzyszami jednak musieli wystarczeć.
- Wszystko to wydało się wprowadzić zbyt dużo zamieszania zarówno u władz jak i w ich działaniu, wiedzą coś czego my nie wiemy, obawiam się, że musimy zbadać jeszcze jeden trop jak już mówiłem... Haruko, wiesz gdzie masz iść. - Oparł dłoń na rękojeści swojego miecza spoglądając na niego.
- Hai, dokładnie tak zrobię. Możesz na mnie liczyć - Odparł swoim wysokim dosyć głosem i wykonał nieznaczny ukłon
- Kazumi, musimy sprawdzić czy mam rację... -

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Tutaj będzie spis npc i ich kolorków

• Tsobuki
• Pan Koyama
• Yukari Narahasi
• Haruko Ihara
• Kazumi
• Właściciel Ryokanu
• Biedna kobieta

  Ukryty tekst

[Rika Kari Matsubari]

Dziecince doskonale było móc przez chwilę wyjść przed szereg i zabłysnąć zdolnościami nabytymi na lodowej wyspie. W jej rozpoczynającej się dopiero drodze, a może raczej karierze ninja już kilka razy spotkała się z uznaniem, nie było to jednak to samo, co teraz. Bo czymże są pochwały sensei’a czy rodziców, troszczących się o nasz rozwój i samopoczucie albo garstki dzieciaków, które obroniła przed bandytami w porównaniu z „występem” przed grupą innych wojowników? Pewną okoliczność ułatwiającą zdobycie poklasku i tu stanowił dość mało popularny styl walki, jakiego używała. Tylko jeden z zebranych również znał jej jutsu i nawet użył go na grupie dobijającej się do drugich drzwi szpitalnych. Poczuła pewną dziecięcą złość do Hiroshiego, bo próbował skraść jej show i pewnie jeszcze zgapił pomysł… na szczęście szybko zrozumiała, że przecież tak trzeba i wspólnie, wraz z całą grupą mają ważniejsze cele.
W pogodzeniu się ze statystą na scenie pomogły jej brawa Oshi’ego. Rika z nieco mniejszym podnieceniem od reszty przyjęła jego pojawienie się przed ryokanem, ale było to spowodowane jej humorkami. Wiedziała jednak, że jeśli chłopak nie trenował przez całe życie efektownego wejścia smoka, to powinien mieć w arsenale inne, bardzo silne techniki. Tym bardziej jego poklask był dla niej cenniejszy, jednak dosyć o tym.
Stanęli przed drzwiami i od razu dało się wyczuć powagę sytuacji. Nie tylko po śpiących ludziach za plecami, ale również miotających się spojrzeniach człowieka, który otworzył im drzwi. Uśpienie chorego tłumu okazało się pewnym zbawieniem dla personelu, więc i Rika ucieszyła się, że wzięła to pod uwagę. Zresztą trudno o inny powód, dla którego tylu ludzi nie mogło wejść do środka publicznej placówki. Mężczyzna, który później przedstawił się jako Tsobuki zaprosił ich do wejścia, nie chcąc rozmawiać na zewnątrz. Zupełnie jakby obawiał się, że śpiący ludzie będą podsłuchiwać. Rzeczywisty powód był prawdopodobnie inny. Tsobuki stracił zaufanie do świata znajdującego się poza szpitalnymi murami.
Tsobuki nakreślił im sytuację, w jakiej się znajdowali. Szpital pękał w szwach, a sposobu na zaradzenie najcięższym przypadkom zarazy jak nie było, tak nie ma. Chorzy charakteryzują się specyficznymi, czerwonymi plamami, z których część jest naprawdę duża. Ich choroba może jednak zaszkodzić nie tylko im, ale również osobom znajdującym się w pobliżu, bowiem zaraza wyzwala tajemnicze pokłady agresji. Niemal wtedy, gdy Rika zaczęła się zastanawiać, dlaczego właściwie rozmawiają z Tsobukim, a nie Izo, ten pierwszy wyjaśnił, że ich docelowego gospodarza obecnie nie ma, gdyż wyruszył w stronę portu, przyjrzeć się bliżej źródłu zarazy. Rika podejrzewała, że musi on być medykiem lub kimś w tym rodzaju. Myślała o tym jak musi się czuć, będąc jedyną nadzieją dla wielu zarażonych.
Sytuacja nie wyglądała ciekawie. Izo nie wracał, w Ryuzaku panuje jeden wielki rozgardiasz. Praca Izo nad wynalezieniem leku jest nieukończona, a jedyna osoba, która mogłaby wiedzieć jest obecnie odgrodzona w dzielnicy jakiegoś łotra. O tak, Rika wczuwała się w sytuację i każdą narrację dziecinnie przyjmowała za swoją. Ta sytuacja była tak nierealna, że mała momentami traciła kontakt z rzeczywistością i wydawać by się mogło, że jest w bajce. Bajce przynajmniej od 16 lat.
Na szczęście nie ona musiała tu najlepiej orientować się w sytuacji, bowiem należało to w gestii Yukariego. Ten zdecydował, że ich niewielka grupa musi zbadać wszystkie tropy. Mówił tajemniczo. Jakby w tym wszystkim doszukiwał się czegoś więcej. Czegoś czego nie mógł im powiedzieć Tsobuki. A może najzwyczajniej nie chciał? Rika nie chciała tak myśleć, ale przecież było to niewykluczone. Świat bywa okropny i choć maleńka dobrze radziła sobie w świecie wielkoludów, to jednak były nimi zazwyczaj inne dzieci. Rika zamierzała poruszać się ostrożnie i chyba wiedziała już, gdzie najbardziej chciałaby się wybrać.
Średnio interesowała ją brama i wydało jej się mało prawdopodobne, by kobieta imieniem Toyoko mogła wnieść coś przełomowego. Skoro Izo jeszcze do tego nie doszedł, to co ma zrobić Toyoko, która chyba z nim współpracowała? No ale to tylko takie jej szybkie rachunki z mnóstwem niewiadomych. Tsobuki musiał wiedzieć lepiej. Źródłem zarazy określił port i to wydawało jej się bardzo ciekawe. Spodziewała się, że pójdzie tam ktoś naprawdę odważny. Dziewczynka sama najchętniej obrałaby ten kierunek, ale nawet gdyby przeżyła wizytę w porcie, to nie przeżyłaby powrotu do domu albo raczej gniewu domowników. Ta wizja przemówiła jej do rozsądku. Decyzja została podjęta.
-Ja bym chciała iść do Nihya-tsu. – powiedziała, jakby właśnie wybierała smak lodów, które właśnie kupiła babcia. Z wiadomych powodów to urokliwe miejsce było jej mniej znane niż reszta Ryuzaku, więc argument orientacji w terenie odpadał. Mimo to dodała. – wiem gdzie to jest. Kto pójdzie ze mną? – rzuciła spojrzenie do góry.
W rzeczy samej, czuła że właśnie tam przyda się najbardziej.
-Yukari-sama, jakie będzie nasze zadanie? Czy wpuszczą nas w ogóle do środka? – miała sporo pytań, bowiem nt. tego miejsca Yukari mówił zdecydowanie najmniej. Liczyła, że przed wyruszeniem dowie sięna czym będzie polegać jej zadanie.

  Ukryty tekst