Szpital

[Sekki]

100h minęło

Dziwnym było, że Nochi przemilczał całą drogę, ale to była tylko i wyłącznie jego sprawa. Lecz nie mogło tak pozostać, przez całą podróż i po jakimś czasie odezwał się do chłopaka. O dziwo, nie obeszło się bez jakiegoś zdrobnienia czy też komplementu. Udało się znieść wszystko chłopakowi... Wszystko dla pieniędzy, które Nochi był mu już dłużny spory okres czasu. Jakoś Sekkiemu nie podobało się to, że Nochi aż tak go wielbił, lecz starał się tego nie okazywać. W szpitalu przejęto Sekkiego, gdzie też miał dojść do siebie. Na sali operacyjnej pozszywali go, został fachowo opatrzony i było z nim już wszystko w porządku. Na sam koniec trafił do łóżka szpitalnego gdzie przystało mu przeleżeć dosyć spory okres czasu. Po operacji nadal był w sztucznym śnie i nie wiedział co się z nim działo przez kilka godzin.
Po jakimś czasie ninja przebudził się z narkozy, a jego oczom ukazał się Nochi. Czarnowłosy już znodzony całym tym okazywaniem przez Nochiego miłości zareagował obojętnie na widok chłopaka.
- Cześć. - przywitał się, nie okazując przy tym zbyt wielu emocji. Spojrzał na chłopaka który wiernie siedział przy jego łóżku i zaczął rozmyślać nad tym, co tak właściwie sługa widzi w Kaguyi. Nie spędzili oni ze sobą zbyt dużo czasu, nie mówili nic o sobie. Nawet Nochi nie wie o prawdziwej tożsamości Doukou. Dał mu należne wynagrodzenie i wyszedł, jak gdyby nigdy nic. No nic, najwidoczniej nie miał czasu dla swojego ukochanego.
- Żegnaj Nochi. - odparł, spoglądając na sakwe. Po tym jak sługa wyszedł, nastolatek schował sakwe do swojej kieszeni i spróbował zasnąć po raz kolejny.
Minął tydzień, pogoda całkowicie się zmieniła. Tego dnia było pochmurnie, a pielęgniarka oznajmiła chłopcu, że wszystko z nim jest w porządku. Doktor nie miał przeciwskazań, aby go wypuścić, więc chłopak czym prędzej opuścił szpital. Poszedł w nieznanym kierunku, chciał po prostu rozejrzeć się po mieście.

Trening techniki rangi B: Hokkotsu no Yoroi
Czas: 8h
Po drodze postanowił sprawdzić czy na pewno wszystko jest dobrze z jego Kekkei Genkai i działa prawidłowo. Rozpoczął trening techniki, o której wiele się nasłuchał w swojej rodzimej wiosce. Ponoć obrona nie do przebicia, a w dodatku na całe ciało. Sekki postanowił spróbować swoich sił i zaczął kumulować swoją chakrę w swoim kośćcu, tak aby kościec stworzył zbroję zaraz pod skórą. Pierwsze próby nie przyniosły zbyt ciekawych rezultatów, lecz z czasem stawało się coraz lepiej i pancerz został utwardzony do takiego stopnia, że mógł bez problemu zatrzymać nawet różnorodne techniki. Po kilku godzinach zabawy z utwardzaniem kośćca pod powierzchnią skóry, Sekki opanował tą technike do perfekcji tworząc idealne opancerzenie pod skórą.

[z/t]

Czas leczenia: 100h
Link do zdarzenia: http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=62&t=1459

[Murai]

Jego wejście spotkało się z dziwacznym odzewem. Może dlatego, że drzwi otworzyły się nie do wewnątrz, a na zewnątrz? Trochę głupie ze strony budowniczych, chociażby w takim przypadku. A jeśli zechcą przynieść rannego, który błyskawicznie musi się dostać na stół operacyjny? Nie będą mogli przez takie idiotyczne drzwi! Może i to drobiazg, ale w budynku przeznaczonym w całości, by dbać o zdrowie i ratować życie? No coś nie tak. Kiedy rozwalił drzwi, co uznał za błąd w sztuce budowniczej twórców tej placówki, natychmiast poprosił kogoś o zajęcie się tym gnojkiem. Reakcja była opóźniona przez szok wywołany wyłamaniem drzwi. Murai czasami miał wrażenie, że żyje wśród ludzi o stosunkowo niskim poziomie inteligencji. Chociaż może to przez ten tynk, który odpadł ze ścian uderzonych drzwiami? Też możliwe, ale nawet nie uderzył ich specjalnie mocno, jego siła fizyczna pozostawiała trochę do życzenia. Ale wystarczyła, by wyłamać zamek, też pewnie jakiś trzeciorzędny. Pielęgniarki wykazały się profesjonalną wiedzą na temat działania w takich warunkach, jedna z nich natychmiast pobiegła po lekarza. I tyle, musiał czekać. Przecież nie wbije się tam do środka, niosąc rannego i drąc się, by ktokolwiek mu pomógł. Tymczasem osoby będące w środku zaczęły obgadywanie go, w szczególności starsze wiekiem paniusie. Najwidoczniej ten stereotyp babci w moherowych beretach nie wziął się znikąd. Czekał, zerkając co chwila na ranne dziecko. Nie posiadał wiedzy by ocenić jego stan, jednak nawet idiota domyśliłby się, że nie jest dobrze. Gdyby tamta kobieta postanowiła samodzielnie zanieść go do szpitala, to prawdopodobnie by tego nie przeżył. Czekał, ignorując szepty i ciche rozmowy na jego temat, oczekując na lekarza, który uwolni go z obowiązku niańczenia go i zajmie się swoją pracą, jaką powinno być ratowanie życia tego dziecka.

[Inoue]

Misja rangi D
11/15

---

Nastała trochę głupia sytuacja, w szpitalu była dziwna cisza przecinana pojedynczymi szeptami różnych ludzi. Chyba się ciebie bali. Nie dziwota, pewnie uznali cię za jakiegoś rabusia lub złoczyńcę mimo iż trzymałeś w rękach mocno ranne dziecko i pragnąłeś mu pomóc. Wszak nie z czystego sumienia, czy innych honorowych pobudek, jednakże liczył się gest, musiałeś zasuwać taki kawał drogi aby dostać się do tej nędznej i średnio zorganizowanej placówki. Odczekałeś z jakieś 3 minuty, usłyszałeś głos szpilek, które tupały pospiesznie o podłogę. Wpadła do sali jakaś paniusia w brązowych włosach pchając jakiś wózek, wokół niej zebrały się pielęgniarki. Przystanęła przed tobą, spojrzała na ciebie dość nieufnie, lecz szybko zajęła się swoją robotą. - Połóż go tu. Tylko delikatnie, nie ruszaj nim zanadto - Rozkazała, dwie pielęgniarki wysunęły ręce by ci w jakiś sposób pomóc. Nie miałeś za wiele do wyboru, położyłeś dzieciaka na ten dziwny wózek (nie wiem jak się nazywa XD). Kobita w szpilkach od razu ruszyła na salę, towarzyszyły jej trzy pielęgniarki i...zniknęli ci z oczów. Cóż zrobić. Musiałeś chyba czekać na jakieś wyniki, oraz na krewną tego dzieciaka by otrzymać należną nagrodę.

[Murai]

W końcu, po kilku minutach, przybyła pielęgniarka która wcześniej poszła po lekarza. Nie przyprowadziła go, ale zamiast niego wzięła ze sobą gromadkę innych pielęgniarek. Może lekarz właśnie szykował stół operacyjny? Jeśli tak, to brawa dla niego za szybką i odpowiednią do sytuacji reakcję. Przez te trzy minuty był wystawiony na widok reszty osób wewnątrz, ale miał ich głęboko gdzieś. Nie patrzył sie na nich, nie zwracał uwagi. Jak gdyby byli meblami albo zwykłym powietrzem - czymś, o czym się wie, ale nie ma sensu poświęcać temu najmniejszej nawet uwagi. Grupka pielęgniarek poleciła usadzić chłopca na wózku. Pierwszy raz widział na żywo taki sprzęt, ale wcześniej coś o nim czytał. Wózek inwalidzki, czyli krzesło na kółkach. Pozwalał poruszać się osobom niezdolnym do ruchu, a przynajmniej po powierzchniach płaskich poziomych. Ciekawy wynalazek, trzeba było to przyznać. Z pomocą gromadki pielęgniarek udało mu się usadzić chłopca w bezpiecznej pozycji, postępując na tyle delikatnie, by nie pogorszyć jego stanu. Następnie odjechały wraz z rannym, ponownie pozostawiając go samego. Prosto na salę. Pozostało jedynie wspomnienie po dźwięku stukania obcasa o podłogę. Swoją drogą trochę dziwne obuwie do wykonywania pracy pielęgniarki, ale z braku wiedzy o tej dziedzinie postanowił nie oceniać. Czekał na dwie ostatnie rzeczy: przybycie dziewczyny, która opiekowała się chłopcem podczas wypadku i wieści o stanie gnojka.

[Inoue]

Misja rangi D
13/15

---

Pozostało ci jedynie czekać. Ludzie chyba powoli przyzwyczajali się do twojej obecności, po jakimś czasie wszystko wróciło do normy, wszystkie osoby zajęły się swoimi sprawami, skończyły się dziwne szepty, rozpoczęły się zwykłe ciche rozmowy schorowanych ludzi na temat: co kogo boli. Można było dosłyszeć kilka ciekawych historyjek, między innymi wzmianki o hemoroidach pewnego starszego gościa. Mówił o swojej historii z takim przejęciem, że ciężko było rozeznać się w jego głównej fabule. Nie było to jednak istotne w tej sytuacji. Czekałeś jak na zbawienie, czas powoli leciał. Minęło jakieś 15 minut od zniknięcia dzieciaka. Wyszła do ciebie babka w szpilkach niosąc w ręku jakiś plik papierów. - Em, przepraszam. To pan tutaj przywiózł tego chłopaka? Jest pan z nim jakoś spokrewniony? - Spytała unosząc jedną brew.

[Murai]

Nadal czekał. Zaskakująco długo trzeba było dodać. I to nie na wieści o młodym, tylko na przybycie jej rodziny. Tej dziewczyny, której zaoferował przyniesienie go do szpitala. Serio tak długo czasu zajęło jednej dziewczynie dotarcie do szpitala? Nawet on, skacząc na jednej nodze i wijąc się w agonii byłby w stanie tego dokonać, a co dopiero zdrowa kobieta. Wiedział już, że liczenie na innych nawet w takich prostych sytuacjach jest niepotrzebne i bezpodstawne. Licz tylko na siebie - tak mu wpojono i z każdym kolejnym dniem, każdą kolejną sytuacją przeżywaną przez niego uzmysławiał sobie, że to najprawdziwsza prawda. Niestety żył w społeczeństwie - zbiorowisku ludzi, a on nie posiadał wszystkich możliwych talentów. Był zmuszony liczyć na to, że sprzedane przez Panią Grażynę pomarańcze nie są trujące, ale ten przykład był tak idiotyczny, że szkoda wspominać. Pomijając to, że nie jadł pomarańczy, taka sytuacja nie miałaby miejsca z prostej przyczyny - to społeczeństwo, trzeba potrafić się dostosować do panujących reguł. Jego filozoficzne rozmyślania przerwała pielęgniarka, inna niż poprzednie. Zadała mi dwa pytania, z czego jedno było dość problematyczne. Oczywiście powiem, że go tutaj przyniosłem. Ale dalej? Powiedzieć prawdę czy może okłamać ją i powiedzieć, że jestem jej kuzynem czy kim tam sobie wymyślę? Ciężki wybór. Mówiąc prawdę niczego się nie dowiem o jego stanie, ale w sumie to nie jest to mu potrzebne. Wykonał swoją część zadania. A jeśli by skłamać, to miałby wiedzę o jego stanie zdrowia i ewentualny opieprz od pracowników, kiedy się okaże że gnojek jest mu obcy. Co zrobić? Obydwie opcje nic mu nie dają. To jakby wybierać czy chcesz dostać wazon czerwony czy niebieski - po kiego mu wazon, skoro nie lubi kwiatów? W końcu podjął decyzję.
- Ja go tylko przyniosłem, nie znam go. Niedługo powinna pojawić się jego rodzina, już wie o jego stanie. - zdecydował się, powiedział prawdę. Prawda, która nie dawała mu ni korzyści ni strat. Przyjdzie dziewczyna to się dowie wszystkiego, a mu informacje były całkowicie bezużyteczne.

[Inoue]

Misja rangi D
15/15

---

Pytająca lekarka nieco się strapiła, zmarszczyła czoło dowiadując się prawdy. Zamyśliła się na moment zastanawiając się nad odpowiedzią. - W takim razie nie mogę powiedzieć panu nic o stanie zdrowia pacjenta. Musimy poczekać na jego rodzinę- Oznajmiła. Kolejne minuty oczekiwania. Lekarka poszła i oznajmiła by rodzina zjawiła się w jakimś tam gabinecie, lecz ciebie to chyba mało co obchodziło. Musiałeś tu ślęczeć czekając na kobitę. Może się nie zjawi? Może cię wystawiła? Nie wiedziałeś o tym, pozostało ci tylko czekać.
Po jakiś 10 minutach zjawiła się oczekiwana osoba. Kobieta dyszała jak wieloletni palacz, trzymała się za klatkę starając się złapać tchu. Musiało minąć kilka sekund nim zabrała głos w wiadomej sprawie. - Już...jestem. Przepraszam...za..kłopot - Oznajmiła niezbyt głośno, lecz ją doskonale słyszałeś. Pozostała sprawa należności. Kobieta dostrzegła twój wzrok, wiedziała co miała zrobić. Wyciągnęła swoją portmonetkę i zapłaciła ci. Nie było to dużo lecz nie było to również mało...standardowo. Byłeś już wolny.

MISJA SKOŃCZONA

[Murai]

Ostatecznie powiedział prawdę i nie otrzymał informacji o stanie zdrowia pacjenta. Nie żeby były mu jakoś szczególnie potrzebne. Dzieciak i to czy przeżyje niezbyt go interesowało, bo ledwo go znał. Jego kontakt z nim ograniczył się do noszenia go, nie miał jak go poznać. A nawet gdyby miał to i tak niespecjalnie go obchodził go jego los. Na szczęście tak został wykształcony, by los innych w takich przypadkach był obojętny, by nie wiązał się z nikim emocjonalnie. I praktycznie nie działał pod wpływem emocji. I by praktycznie nie odczuwał emocji. W KOŃCU, po kolejnych dziesięciu minutach przybyła jego siostra. Chyba siostra. Zauważyła Muraia i to był dla niej wystarczający znak, że wszystko gra z dzieckiem. Ba, nawet przeprosiła za kłopot. Kłopot czyli zmarnowane pół godziny, które mógł przeznaczyć na przykład na trening. A tak musiał targać dzieciaka do szpitala. Chociaż zapłaciła - tanio sobie ceniła życie gnojka, ale zignorował małą wartość. Ważne, że coś dostał. I taki sprint w trudnych warunkach z pewnością dobrze wpłynie na jego kondycję. Korzyść otrzymał, mógł więc wyjść z budynku. A gdzie? Dobre pytanie, może do domu?

z/t

[Murai]

Wyzwanie
[9/15+]
Misja dla Toshio

Właściciel sklepu na wieść o tym, że nie ma przesyłki, ale może wkrótce się pojawi, jedynie kiwnął porozumiewawczo głową, po czym pomachał ci na pożegnanie. Ale co się dziwić, odwiedził go sympatyczny młodzieniec, na dodatek przynosząc wyczekiwaną przezeń przesyłkę i zadeklarował się, że zapyta w siedzibie Vari o nią. Jak można się nie cieszyć z takich przyjemnych odwiedzin. Jaki był następny przystanek na trasie kuriera Toshio? Szpital. Niezwykle ważne miejsce, w którym ratuje się życie i zdrowie ludzi. Dzielni herosi w białych kitlach i ich asystentki codziennie wyciskali siódme poty, byleby tylko przynieść ukojenie chorym i zranionym ludziom. Nie ważne czy zwykły zjadacz chleba czy wysokiej rangi Ninja. Paczka przeznaczona dla Doktor Himeko Inaba. Całkiem lekka. Zawartości i tak nie dało się wymacać przez twarde pudełko, w które była wsadzona. Szpital nie był przesadnie trudny do znalezienia, tak charakterystycznego budynku nie dało się zapomnieć. No i miał kilka pięter, więc wystawał nad mniejszymi budynkami. Po przeanalizowaniu trasy do szpitala okazało się, że "Vari" nie jest po drodze. Następny adres był natomiast całkiem blisko szpitala. Więc czeka cię szybki spacer. Chociaż może bieg? Bez względu na sposób poruszania się, będzie on wystarczający do spełnienia dewizy firmy. Po kilku minutach na piechotę dotarłeś do szpitala i do niego wszedłeś. Wewnątrz było prosto i sterylnie, jak to w szpitalu. Mnóstwo siedzeń w postaci krzeseł, foteli i nawet jednej kanapy. Stojaki z różnymi książkami czy pismami do poczytania. No i recepcja zaraz na prawo od wejścia. Stojąca za nią pielęgniarka wyrażała żywe zainteresowanie twoim przybyciem przez pytający wzrok.

[Senju Toshio]

Zdecydowanie młodzikowi nie brakowało sił, żeby porwać się biegiem od miejsca do miejsca. Tym samym mając na uwadze dobrą renomę firmy, a także ludzi postronnych oraz przesyłki. Nie mógł sobie bezkarnie pogrywać i zasłaniać się pracą, niby immunitet. Oczywiście wszelkie potknięcia kończyłyby się przeproszeniem za szkodę. Któż oparłby się słodkiej mince wykonanej przez Toshio? Balsam na zrażoną duszę. Teraz dopiero zaznał, co to znaczy mieć pełne ręce roboty, a zaczął stosunkowo niedawno. Ani myślał o rezygnacji po tak krótkim czasie, w końcu do również niezła zabawa. Obrany kurs zdawać mógł się nieco dłuższy niż najszybsza trasa. Nie mógł konkurować z osobami będącymi główną siłą sekcji kurierów. Ci znali każdy zakamarek tak dobrze, jak własną kieszeń. Dwunastolatek, chociaż często zagłębiał się w swoją kieszonkę po różne zdobycze, to musiał sprostać początkom obeznania się z miastem. Jako, że sposobność była i los nagradzał go za uczynki po drodze, to nie omieszkał korzystać. Wnet znalazł się przed sporym budynkiem, jakiego jeszcze w życiu nie widział. Zazwyczaj lekarz kojarzył mu się z drobnym medykiem, który miał własną klinikę gdzieś przy większym skupisku domów i tak odwiedzali go chorzy, którym udzielał pomocy za zapłatę. Tak przynajmniej było w rozmaitych opowiadaniach. Czasy się zmieniały, miasta rozwijały. Shinrin to nadal bujne tereny z dala od wielkich aglomeracji. Mimo wchłanianej wiedzy nadal mało wiedział o świecie, więc jedynie przyswajał widoki, które ukazywały się przed nim. Ochoczo stąpał krok za krokiem. Zatrzymał się w środku niemal w przejściu, lecz z racji obecności innych osób przeszedł na bok. A tu jakiś regał z gazetkami, a tam obszerna poczekalnia - zwróciły swoją uwagę. I gdy rozpoznanie zostało zakończone odwrócił się we właściwym kierunku, ku recepcji. Musiał jakoś odnaleźć właścicielkę przesyłki. Z nazwy brzmiała, jak lekarka. Na horyzoncie nie dostrzegł zaś nikogo, kto byłby pracownikiem, aczkolwiek nie każdy musi znać się w tym budynku. Toteż standardowo wychylił łepek nad ladę okienka, aby przekonać się o zainteresowaniu kobiety jego nietypowym ubraniem. Pielęgniarka musiała mieć odpowiednie dojścia i zaraz powiadomi kogoś odpowiedniego.
- Ohayō gozaimasu. Mogłaby mi pani pomóc w znalezieniu Himeko Inaby-san? Mam do przekazania paczkę. - przedstawił swój cel wizyty i objaśnił ważniejsze szczegóły. Nietypowo zgłosił prośbę o odszukanie ów postaci, lecz dla niego wydawała się całkiem naturalna.

[Murai]

Wyzwanie
[11/15+]
Misja dla Toshio

Oczy nielicznych zebranych w pomieszczeniu skierowały się na ciebie. Przeważnie były to osoby w podeszłym wieku, jednak były wśród nich osoby młodsze, przykładowo osoby towarzyszące tym starszym. Nigdy nie wiadomo, co takiemu emerytowi strzeli do głowy, niekiedy faktycznie potrzeba takiej osoby, która upilnuje go przez zrobieniem jakiegoś głupstwa. Grzecznie poprosiłeś o pomoc w znalezieniu odpowiedniej osoby, do której przesyłka miała trafić. Pielęgniarka natychmiast przystąpiła do działania. Oczywiście po dokładnym zlustrowaniu ciebie wzrokiem, chwilę potem przystąpiła do przeglądania jednego z kilku dużych zeszytów, które znajdowały się w szafce za nią. Czego mogła w niej szukać?
- W tym momencie powinna przyjmować pacjentów w pokoju numer 83. Musisz przejść schodami dwa piętra w górę i pierwsze drzwi po lew... O, Inaba-san, dobrze się składa. - zaczęła pielęgniarka, ale urwała kiedy tylko do lady podeszła jakaś młoda dziewczyna. Młoda jak na średnią wieku osób w tym pomieszczeniu, nie mogła mieć więcej niż 25 lat, a jeśli miała więcej, to wyglądała znacznie młodziej. Na dodatek ubrana w kitel lekarza. Pielęgniarką nie była, ale tutaj pracowała. Więc to ona? Kto by pomyślał, że w takim wieku można uzyskać taki zawód. Większość lekarzy była albo podstarzałymi mężczyznami, albo Paniami w średnim wieku.

- Przyszłam oddać karty pacjentów z dzisiaj. I pożyczyć trochę kawy, jak pomyślę, że jeszcze mam kilka wizyt domowych... - powiedziała, po czym położyła kilka dużych brązowych kopert na ladzie Każda z nich była oznaczona odpowiednim nazwiskiem pacjenta. Brzmiała na mocno zmęczoną, ale po dniu pełnym wyczerpującej pracy można było się tego spodziewać. To jednak nie przelewki, zwłaszcza że ludzie są różnymi i do każdego z nich należy podejść indywidualnie.
- Dobrze, że jesteś, ten chłopiec ma dla ciebie jakąś przesyłkę. - powiedziała pielęgniarka, wskazując ręką na ciebie. Co za zbieg okoliczności! Teraz nie będziesz musiał łazić po całym szpitalu, odbiorczyni sama przyszła. Ta natomiast spojrzała na ciebie pytająco, okazując żywe zainteresowanie zarówno tobą, jak i przesyłką. Uśmiechnęła się delikatnie, oczekując na przekazanie tejże niezwykle ważnej paczki. Nie wyglądała na zaskoczoną, więc prawdopodobnie się jej spodziewała.

[Senju Toshio]

Przystanek w recepcji nie miał być długi, bowiem ochoczo nastawieni do Troshio ludzie od razu chętni byli mu pomóc. Czy to zasługo jego okrągłych i pulchnych policzków, które lubiano miętosić czy każdej, nadarzającej się okazji? Jemu to nawet do głowy nie przyszło. Wyglądał słodko czy nie, dla niego wyglądało to naturalnie. Myślał już tylko o tym, czy nie zgubi się w instrukcjach. W głowie notował to sobie wraz za słowami pielęgniarki i byłby skłonny pobiec już teraz, gdyby nie fakt, że to szpital. trudno byłoby mu się powstrzymać, kiedy przestrzeń korytarzy kusi do rozpostarcia skrzydeł. Nawet to nie było konieczne, a przed naganą ustrzegł go zbieg okoliczności.
Zwrócił się raptownie ku postaci nazwanej przez recepcjonistkę Inaba-san. Na liście widniała jako Himeko Inaba. Gdyby był starszy i odważniejszy w słowach, wtedy na pewno dorzuciłby do grona kilka komentarzy. Miał szczęście w dzisiejszym dniu i wszystko układało się lepiej niż po jego myśli. Nie żeby liczył na trudności i wylatujące paczki. To byłaby przygoda, ale może na inny raz. Jeszcze kiedyś chętnie wspomoże kurierskie przedsięwzięcie w ważniejszej sprawie - jak tylko stanie się odpowiednio silny. Na pewno będzie mógł być przydzielany do ochrony konwojów lub temu podobne. Na chwilę obecną wysłuchał przybyłej właścicielki przesyłki, którą trzymał. Skłonił się wraz ze słowami pielęgniarki, wyjaśniającymi cel wizyty malucha. I skoro reakcja była jasna, to czym prędzej wziął się za wypełnianie obowiązków.
- Oto paczka. Proszę tylko pokwitować. - powiedział odpowiedzialnie i wyjmując pakunek od razu dołączył do niego blankiet, aby podpisać gdzie trzeba. Jako, że miał swój przybór do pisania to również go załączył. Nie wiedział, czy lekarze idący pożyczyć kawę noszą w kieszonce kitla własne długopisy. Taka praca w dużej mierze tego wymaga, ale co mu do tego. Czekał już tylko na odebranie papierka i ruszeniem w dalszą gonitwę za właścicielami przesyłek - poznać trzeciego z kolei osobę.

[Murai]

Wyzwanie
[13/15+]
Misja dla Toshio

Wykazałeś się pełnym profesjonalizmem w wykonywanej profesji. Żadnych zbędnych formalności, żadnej czczej gadaniny, zero miejsca na frywolne zachowania. Powitać, ukłonić się, oddać paczkę i wziąć podpisany kwitek. Nic prostszego. Mimo, że w niektórych sytuacjach ciężko zachować powagę i zachować się jak powinno. A jeśli wziąć pod uwagę wiek kuriera, czyli dwanaście lat, to nawet stali pracownicy takiego zakładu gwizdną z zachwytu. Pani Doktor chyba również miała ochotę zagwizdać, ale ograniczyła się do uśmiechu skierowanego w kierunku młodego kuriera. Z gracją ujęła w dłoń formularz, po czym szybko i sprawnie wypełniła go pisadłem, które miała w niewielkiej kieszonce w kitlu na wysokości piersi. Po chwili ona miała swoją paczuszkę, a ty dokumencik. Podpis był przy tym zaskakująco nieczytelny. Więc jednak te wszystkie żarty o lekarzach piszących tak niewyraźnie że do rozczytania się potrzeba tłumacza, są prawdziwe. Inaba-san starała się wymacać zawartość delikatnym naciskaniem na przesyłkę, ale karton skutecznie jej w tym przeszkodził.
- Dzięki chłopczyku, tego mi właśnie było potrzeba. - rzekła, po czym ujęła w dłoń podane jaj przez pielęgniarkę karty pacjentów. Do drugiej ręki wzięła natomiast kubek pełen aromatycznej i mocnej kawy. Podziękowała pielęgniarce, po czym mrugnęła do ciebie na odchodnym i obładowana ruszyła w kierunku swojego gabinetu. Cóż, to było zaskakująco łatwe. Praca kuriera jednak nie jest przesadnie skomplikowana, wymaga jednak dużego wkładu własnego i odpowiedzialności. Nie mówiąc o odpowiedniej kondycji fizycznej. Został tylko jeden cel, który to jest bardzo niedaleko szpitala. W związku z tym niewiele będziesz potrzebować czasu i szybciej skończysz twoją partię.

[Senju Toshio]

Wziąwszy za naturalne zachowanie odbiorcy, Toshio zarumienił się nieznacznie pod wpływem uśmiechu lekarki. Inaba-san od jakiegoś czasu zwracała zainteresowanie chłopca, a to ze względu na spore podobieństwo do innej kobiety. Rodzicielka zielonowłosego również wyróżniała się krótko ściętymi włosami o podobnej barwie, gdzie na czele całego wyglądu stał uroczy uśmiech słany mu, jako jedynemu dziecku. Tylko w ten sposób mógł poczuć się wyjątkowy i dostrzec własne zaskoczenie, kiedy spoglądał na nieznajomą osobę płci żeńskiej. Czar trwał póki nie zdobył się na pójście w dalszą drogę. Pochwała jednak zniweczyła jego zamiary. Wydawać się mogło, że to nic nadzwyczajnego, kiedy druga osoba Cię chwali za dobrze wykonaną pracę. Słowa właścicielki przesyłki były jednak mało znaczące. Niby to dobrze, że akurat tego potrzebowała, bo paczki przychodzą jednak w konkretnym celu. Obejrzał blankiet, który otrzymał i być może odkrył pewne powiązanie z pogłoskami na temat lekarzy. Zawsze to miejska plotka, która po upływie czasu może zmienić się w mit. Sztuka wypisywanych recept nie była teraz tym, co go interesowało. Nie młodego chłopca, który prężnie dążył do rozwoju i własnych, ciągle kreowanych idei. Cały czas tworzył podstawę do ambitnych myśli, jakimi była sztuka shinobi. Nie zaprzestał tego, tylko ze względu na zwyczajną pracę. Nawet tutaj pewne umiejętności powiązane były z zawodem ninja.
Mimo wszystko ponownie się ukłonił na znak, że to jego praca i obowiązek. Gest ten miał mu umożliwić płynne pożegnanie i uprzejme oddalenie się bez problemów. Ot, wszelka sztuka, która nie powinna dziwić dorosłych. Kojarzył już takie sytuacje podczas obserwacji swoich rodziców. Wymiana krótkich pozdrowień, czasami streszczenia dnia czy czegoś podobnego do opinii i przejście do pożegnania, aby odejść. Z perspektywy małego szkraba, trzymającego się rękawa opiekuna nie było to zbyt interesujące. Dwunastolatek nie musiał już o sobie tak uważać, a coraz to dalsze rozwój powodował, że opinia publiczna zaczynała mieć o nim zdanie. Poprzez pracę kurierską zapewne będzie kojarzony ze względu na miłe usposobienie. Z chłopca wyrośnie w końcu na nastolatka, którego nadal będą rozpoznawać. Ciekawa wizja, jak na pochłoniętego marzeniami młodzika z Senju. W końcu czymś chciał zabłysnąć i być rozpoznawalny, jako jeden z Senju.
Czas pokaże, a obecnie zależało mu na rozpoznaniu ostatniego adresata paczki. Jeśli się wyrobi w czasie, to spełni swój cel i zapunktuje u pracodawcy. Na bonusy nie liczył, ale miło będzie dowiedzieć się jeszcze o paczce dla syna właściciela sklepu z narzędziami. Za niedługo wszystko to mogło stać się jego dniem powszednim. Traktował to prawie, jak nowe znajomości, które zostały przezeń zawarte. A przynajmniej jakieś podłoże dla kiełkującego ziarenka, ponieważ maluch nie mógł wiele wymagać od osób starszych. To raczej kierowane było na odwrót.

[Murai]

z/t tutaj --> http://www.shinobiwar.pl/viewtopic.php?p=18562#p18562