Siedziba straży

[Kisho]

Straż Ryuzaku faktycznie nie zacierała wszystkiego pod dywan i każdą sprawę odnotowywała i zapewne umieszczała w swoich archiwach. Był to kolejny powód, by pokazać się z dobrej strony i udowodnić, że ostatnie wydarzenia rzeczywiście nie były bezpośrednio z winy Kisho. Owszem spowodował wybuch i pewnie jakieś tam straty, ale działał w samoobronie. Poza tym przez cały czas działał w celu pomocy rannemu, dopiero później dowiadując się, że jest poszukiwanym zbiegiem.
- Prywa-tnego? - powtórzył z lekką przerwą, nie bardzo wiedząc, co kapitan ma na myśli. Nie miał nic przeciwko pomocy, co by nie było, nie zamierzał ot tak zostawić sprawę i odejść. Jak już się w to wszystko wpakował, to dokończy, co zaczął. Nie rozumiał jednak, o co konkretnie chodziło z tym całym innym rodzajem wsparcia ze strony rozmówcy. Jako strażnik nie mógł kiwnąć palcem, by nie mieszać się między sprawy Senjiu-Uchiha, ale prywatnie był zdolny coś wskórać? Ciekawe. - Można trochę jaśniej?

[Chise]

Misja C
5/30



Pokazywanie się z dobrej strony zawsze było odpowiednim pomysłem, zwłaszcza gdy wcześniej zdążyło się narozrabiać. Co prawda całe wydarzenie nie było winą chłopaka, ale i tak nie dało się ukryć, że narozrabiał. Dwójka niewinnych shinobich, którzy chcieli zrobić coś słusznego i zabić przestępcę, zginęło, bo Kisho chciał ocalić jedną rogatą duszę tylko dlatego, że akurat był ranny. Nie dało się ukryć, że cała zaistniała sytuacja była swego rodzaju konsekwencją wyborów, których dokonał w opuszczonym magazynie.
Kapitan spojrzał uważnie na młodzieńca, kiedy ten wyraził swoje wątpliwości. Ostrożnie otarł pióro z tuszu i oparł je o elegancką podstawkę. We wszystkim co robił, kapitan był zaskakująco staranny i skrupulatny, dbający o każdy szczegół. Może to też był powód tej dziwnej dość propozycji pomocy "prywatnej"?
- Mogę jaśniej. Mam znajomego, który mieszka w Ryuzaku, nie podlega jednak tutejszym władzom. Jest to shinobi, nie powiem, że jakoś doskonale uwarunkowany, ale zawsze to coś. Ten mój przyjaciel wisi mi przysługę za załatwienie polubownie sprawy, która mogła mu bardzo popsuć opinię.. Można powiedzieć, że był w bardzo podobnej sytuacji co ty, tyle, że jemu władze nie były tak skłonne zaufać. Jeśli więc podzielisz się z nim nagrodą, to jestem pewien, że pomoże ci dorwać drania choćby przed samym nosem liderki Uchiha - wyjaśnił, splatając przed sobą dłonie. Czyste, ale nieco zaniedbane, szorstkie zapewne od ćwiczeń i walki. Nie były to dłonie urzędnika tylko osoby, która przez całe życie nie bała się ciężkiej pracy.
- Jednak jak mówiłem, oficjalnie z rąk Ruyzaku nie możesz otrzymać żadnej pomocy, tylko ten list gończy - dodał, po czym sięgnął do małego puzderka. Posypał list drobnym piaskiem, by wchłonął reszki tuszu, po czym strzepnął go, z daleka od Kisho. Zwinął zwój i zawiązał czerwoną wstążką. Nie umieszczał jednak na nim pieczęci Ryuzaku, tylko podał chłopakowi wraz z listami gończymi.
- Mitsuhide znajdziesz o tej porze.. Zapewne w karczmie Onigiri. Łatwo go rozpoznać, bo jest rudy jak marchew i piegowaty jak indycze jajo. To niestety cała pomocą, jaką mogę ci zaoferować.

[Kisho]

Chłopak raczej nie nazwałby tego jakąś specjalną pomocą. W końcu mógł zapytać byle innego shinobi i jemu zaoferować podział nagrody. Wyszłoby na to samo, nie? Czy to Mitsuhide, czy ktoś inny, sprowadzałoby się do najprostrzego - wynajmu najemnika? Niemniej, przez głowę Kisho nie przeleciała nawet jedna myśl w tym kierunku, a szkoda. Przecież faktycznie nie musiał działać sam, jak to zwykle czynił. Angażowanie innych osób miało spore plusy i zapewniało czasem przewagę, chociażby liczebną, ale niestety są i minusy. Po pierwsze trudno zaufać totalnie obcej osobie i liczyć, że nie zwieje w trudnej sytuacji albo – co gorsza – nie sprzeda się przeciwnikowi. Dodatkowo Ranmaru ma ten problem, że działając z kimś, bardziej przejmuje się właśnie członkami swej drużyny niż samym sobą, co czasem niepotrzebnie go rozprasza lub zmusza do niebezpiecznych zagrywek. Teraz jednak, zamiast polegać na byle najemniku, miał poleconą osobę i to bynajmniej nie przez byle kogo, bo poprzez kapitana straży kupieckiego miasta. Jak więc mógł odmówić?
- Zawsze to dodatkowa para rąk do pomocy - stwierdził nie ukrywając lekkiego uśmiechu zadowolenia i odebrał dokumenty. Zwój, jak i pozostałe listy gończe wylądowały bezpiecznie do torby. Przypomniał sobie podobne dokumenty, jakie zobaczył w magazynie i dwójkę ludzi, która tam zginęła. Miał wyrzuty sumienia z tego powodu. Przecież nie musieli ginąć z powodu tych kilkuset Ryo... Co zabawniejsze, teraz to Kisho jest jakoby na ich miejscu i z listami gończymi będzie szukał zbiega tak samo, jak oni wcześniej. Różnica była jednak taka, że go nie obchodziła nagroda a zwyczajna sprawiedliwość.
- Pomógł Pan na tyle, ile mógł - wstał i wyciągnął dłoń. - Dziękuję. - teraz nie pozostało mu już nic innego, jak odnaleźć rzekomego rudzielca i nawiązać z nim współpracę, a potem złapać przynajmniej jednego uciekiniera z Shinrin.

z/t -> KLIK

[Kisho]

Przez całą drogę zastanawiał się nad tym, co go czeka. Nie spodziewał się ułaskawienia czy potraktowania lekką ręką. Zabił człowieka niemal z zimną krwią. To nie był jakiś tam rabunek czy porwanie, w którym nikt nie ucierpiał. Dobra można oddać, opcjonalnie spłacić lub próbować odkupić swoje czyny. W przypadku odebrania życia nie ma żadnej opcji cofnięcia wszystkiego bądź zadośćuczynienia. Nie przywróci chłopaka z powrotem.
Najbardziej obawiał się chyba spotkania z kapitanem straży. Piegus był jego znajomym, a przekazywanie informacji o śmierci kogoś bliskiego nigdy nie jest miła. Już nie wspominając, kiedy to właśnie morderca o tym informuje.
- My do Kapitana Noriaki. Jest u siebie? - spytał niemal od razu po podejściu do recepcjonistki. Chciał mieć to już za sobą i wolałby nie czekać na pojawienie się kapitana. Im dłużej myślał o Piegusie, tym bardziej zżerały go własne myśli.
Kisho wiedział, gdzie Noriaki ma swoje biuro, więc tym razem trafiłby do niego bez pomocy, zakładając, że oczywiście kapitan jest u siebie i nie ma właśnie gości.

[Chise]

Misja C
41/30


Ciężko było wyobrazić sobie co teraz czuje młodzieniec. Nie dość, że zżerały go wyrzuty sumienia i poczucie winy, że jako medyk zamiast ratować życie to je odebrał w taki sposób.. To jeszcze teraz dochodziła niepewność dotycząca jego własnego losu oraz, po części, chłopaka, któremu postanowił pomóc. Wszystko to składało się na zapewne bardzo nieprzyjemną i wyniszczającą psychicznie mieszankę, która tworzyła posępną atmosferę.
Każdy pogrążony we własnych ponurych myślach podróżowali w stronę Ryuzaku. Im bardziej zbliżali się do miasta tym bardziej niespokojny stawał się Uchiha - rozglądał się dookoła czujnie, przyglądał ludziom podejrzliwie, spuszczał głowę na widok straży, aż w końcu nawet nałożył na głowę kaptur spod którego błyskały raz czarne, a raz szkarłatne oczy.
Nikt ich jednak nie zatrzymał do samej siedziby straży. Tu ludzie strzegący wejścia już musieli chyba poznać zbiega, choć jego spokojne zachowanie musiało zbić ich z tropu. Jeden z nich wszedł z nimi, stojąc za ich plecami i dał znać komuś, kto pobiegł po środka budynku, Nie zatrzymywali ich, po prostu mieli ich na oku. Po co mieli robić hałas, skoro podejrzany sam do nich przyszedł, bez oporu, nie związany?
Tym razem na recepcji nie siedziała kobieta, a mężczyzna. Niewiele starszy od Kisho chłopak w okularach, uśmiechnął się na jego widok i grzecznie przywitał. W jego postawie nie było nic nieprzyjemnego, nic odpychającego. Może po prostu krótko tu pracował?
- Proszę zaczekać, sprawdzę - powiedział grzecznie, po czym wyciągnął zeszyt i zaczął go kartkować szybciutko.
- Kapitan jest dziś na służbie, nie zgłaszał, że wychodzi.. Więc prawdopodobnie jest w gabinecie. Jeśli nie, znajdziemy go - powiedział w końcu, unosząc wzrok znad szkieł.
Drogę znał i nic się nie zmieniło, Strażnik nadal za nim szedł, kilka kroków za nimi, z dłonią opartą na mieczu przy boku. Masaru był napięty jak struna, szedł obok Kisho z minął, jakby się zastanawiał jakim cudem dał się na to namówić i wzrokiem szukał chyba drogi ucieczki.
Zanim zdążyli zapukać, drzwi się otworzyły, tuż przed nimi, choć, jak się okazało, nie dla nich.
- Niech się Pani nie martwi, zrobimy wszystko, co będzie trzeba - usłyszeli z ust kapitana, wypuszczającego właśnie z gabinetu dwójkę ludzi, zapłakaną kobietę i starszego mężczyznę. Noriaki spojrzał na Kisho, na towarzyszącego mu człowieka, na strażnika i zdziwienie wylewało się z jego twarzy. Po paru skunach zawiechy w końcu jednak co nieco zrozumiał i się odblokował.
- Wejdźcie, proszę - rzucił do nich - Proszę, odprowadź państwa i.. Wróć z jakimś kolegą - rzucił do strażnika, po czym zamknął drzwi. Było widać, że jest ucieszony, ale i trochę zdenerwowany.
- Kisho.. I Masaru, jak sądzę - rzucił, podchodząc do swojego biurka, ale nie usiadł za nim, tylko się o niego oparł - Podejrzewam, że jest powód dla którego przychodzi tu z własnej woli, bez nawet skrępowanych rąk?
- Jestem niewinny, dlatego - rzucił nerwowo chłopak, wyrywając się do przodu, najwidoczniej chciał to wszystko zakończyć w najszybszy możliwy sposób - W obu sprawach - dodał.
- A to ciekawe - mruknął Kapitan, zakładając ręce na piersi - Gdybym dostawał Ryo za każdym razem gdy to słyszę, nie potrzebowałbym pensji - rzucił niedowierzająco.
- Mogę to udowodnić. Mogę wynająć Yamanaka, który dowiedzie mojej niewinności - odpowiedział butnie młody człowiek, na co Kapitan uniósł brwi.
- Nie wątpię. Ale do tego czasu, zostaniesz naszym gościem - zakończył ironicznie, po czym ruszył w stronę drzwi i wyjrzał na zewnątrz - Zapraszam - rzucił, a do środka weszła dwójka strażników, a Kapitan odwrócił się w stronę Masaru.
- Teraz pójdziesz z miłymi panami, którzy pokażą ci twój nowy pokój - powiedział. Widać było, że Uchiha jest na skraju wybuchu.. Ale opanował się, odetchnął. Wyciągnął z torby zwój, który przekazał w ręce młodzieńca.
- Oby twój plan zadziałał - mruknął w tej chwili aresztowany do Kisho, wstając - I powodzenia - dodał, wychodząc przed szereg i wyciągając przed siebie ręce, które zostały skute.
Po ich wyjściu Kapitan przeszedł za biurko, wyjął świtki papieru, które zaczął szybko wypełniać.
- Przyznam, że jestem zaskoczony, że udało ci się tak szybko go tu doprowadzić. Na dodatek pokojowo. Imponujące - powiedział z uśmiechem - Wypiszę wam kwity do odbioru pieniędzy za list gończy oraz potwierdzenia o złapaniu przestępcy, które możecie przekazać Senju.. A własnie, gdzie Mitsuhide? Już poszedł do karczmy? - zażartował na koniec.

/Z mojej strony to będzie wszystko. Teraz pewnie sprawę przejmie jakiś fabular. Życzę powodzenia! <3

[Kisho]

- Spokojnie - mówił półgłosem za każdym razem, gdy widział w oczach Masaru strach czy panikę na widok straży bądź podejrzliwie spoglądających na nich ludzi. Nie chciał, by znowu coś się skomplikowało bądź wydarzyło coś, co może jedynie zaszkodzić chłopakowi. Widać było, że czasami jest na skraju wybuchu, ale za każdym razem zdołał się jakoś uspokajać. Najpewniej zależało mu na uniewinnieniu i jedynie to go trzymało w ryzach. Chociaż... Myśl o swoim towarzyszu mogła działać na niego znacznie bardziej motywująco i pokrzepiająco. Może to właśnie dzięki niemu potrafił odzyskać spokój ducha?
Kisho krótkim ukłonem podziękował za informacje dotyczące kapitana chłopakowi z recepcji i nie czekając, ruszył do pomieszczenia, w którym rezydował Noriaki. Cały czas spoglądał i uspokajał Masaru. Podążająca za nimi straż wcale mu nie pomagała. Przypadkiem zgrali się idealnie z poprzednimi rozmówcami kapitana i kiedy ci wychodzili, Kisho i Masaru mogli bez kolejki czy oczekiwania wejść do środka.
Ranmaru nie odzywał się praktycznie w ogóle. Nie dlatego że nie mógł, bo mógł. Nie wiedział jednak co powiedzieć. W głowie wciąż miał widok przebijanego przez jego technikę Piegusa. Dopiero w momencie aresztowania, czy raczej dobrowolnego poddania się Masaru zdołał wydusić z siebie pierwsze słowa:
- Wzajemnie - odpowiedział, odbierając zwój drżącymi rękoma. Cóż, teraz chyba przyszła pora na niego, nie?
Poczekał, aż odprowadzono Masaru za drzwi i w momencie, kiedy został sam na sam z kapitanem, odwrócił się do niego przodem. Miał zamiar coś powiedzieć, przyznać się, lecz Noriaki był szybszy. Na wspomnienie o piegusie Ranmaru spuścił głowę w dół i połknął dużą gulę śliny.
- Wieżę, że jest niewinny.- Zaczął, podnosząc delikatnie głowę, by spojrzeć kapitanowi prosto w oczy. - Dlatego nie przyjmuję żadnej zapłaty. Natomiast Mutsuhide... nie żyje. - Przy ostatnim słowie ponownie wrył wzrok w podłogę i jedynie co uczynił, to postawił zwój z zapieczętowanym ciałem piegusa na blacie stołu, dodając: - Z mojej ręki.
Teraz, niech się dzieje wola Musa. Chłopak był winny, to nie ulegało wątpliwości. Zabił, choć nie musiał i właśnie się do tego przyznał. Reszta, nie zależy już od niego, ale przyjmie na siebie każdą karę, jaką mu wymierzą.

[Chise]

Misja B
1/45


One night
One more chance to say I'm sorry
And I can't believe a lie
Say you need me


Los pląta różne sztuczki.
Jeszcze nie tak dawno siedział na tym samym miejscu co teraz, przed tym samym mężczyzną, który patrzył teraz na niego jeszcze bardziej przyjaźnie. Jak na sprawdzonego człowieka, który perfekcyjnie spełnił to, co obiecał, a teraz na dodatek jest na tyle skromny, że odmawia nagrody. Już miał parsknąć, zaprzeczać, może nawet się zaśmiać, ale uśmiech zamarł mu na ustach, kiedy usłyszał dalszą część wypowiedzi. Zapatrzył się na Kisho, w milczeniu, po czym opuścił głowę i oparł ją na splecionych dłoniach.
Definitywnie potrzebował chwili, ale jej nie dostał, bo Kyuzazame zrzucił na niego kolejną bombę. Noriaki podniósł głowę, przetarł czoło, przytrzymał na nim rękę.
Wydawał się.. Zmęczony. Kolejnymi śmierciami, zaskoczeniami, zwrotami akcji, zawodem.. Zbyt zmęczony by reagować gwałtownie. Dla chłopaka ta cisza mogła być nieznośna. W końcu, po chwili, która mogła wydawać się wiecznością, ciężko westchnął.
- Od początku, Kisho - odezwał się w końcu, prostując się. Sięgnął po czystą kartkę, odkręcił butelkę z tuszem, zanurzył w nim pędzelek i starannie otarł o podstawkę. Mimo wszystko, był gotowy by spełniać swoje obowiązki jako Kapitan i przeprowadzić wszystko starannie, od początku do końca. Bez najmniejszych uchybień.
Był to chyba winny Mitsuhide. Cokolwiek się stało, on także był temu częściowo winny, przecież to on skierował młodzieńca na drogę Kyuzazame, on go polecił i wręcz postawił pod ścianą mówiąc o spłacie długu.
- Opowiedz mi wszystko po kolei, w tych najmniej ważnych momentach możesz pominąć - dodał sucho, gotowy do zapisania jego słów. W końcu, nie wszystko dzieje się na słowo, prawda? Papierologia funkcjonowała nawet wśród straży, która pewnie miała własne archiwum, pełne tego typu raportów o sprawach, która teraz już nikogo nie interesowały. Pewnie i kiedyś to nie będzie wzbudzało emocji, których teraz było tak dużo i tak negatywnych..

[Kisho]

Dalsze życie Kisho leżało w czyichś rękach. Chłopak mógł się jedynie mentalnie przygotowywać na to, co zgotuje mu los, kapitan Noriaki bądź też Prowadząca, a zapewne każde z wymienionej trójki w jakiś sposób wpłynął na historię samotnego Ranmaru w większym bądź mniejszym stopniu.
Nim jednak do czegokolwiek miałoby dojść, dwukolorowo włosy shinobi musiał zetrzeć się z Kapitanem. Wyznał mu prawdę, postawił czarno na białym, co się stało z jego piegowatym towarzyszem. Przyznał się do morderstwa. Widać było, że Noriaki co jak co ale tego to się nie spodziewał. Cóż, samo zabicie Mitsuhide dla Kisho było czymś, czego do końca nie potrafił zrozumieć, a co dopiero wytłumaczyć. Przecież gdy było po wszystkim, ze zdziwieniem i niedowierzaniem patrzył na przeszyte własną techniką ciało towarzysza. Dla Kapitana sprawa musiała malować się jeszcze gorzej, gdyż dodatkowo bardzo dobrze znał ofiarę.
Ku zaskoczeniu, Kapitan podszedł do sprawy fachowo, nie personalnie i jakimś cudem zdołał stłamsić gorycz czy nawet złość. Co prawda potrzebował do tego odrobiny chwili, która rzeczywiście dla Kisho zdawała się długoletnią męczarnią, ale jednak w jakiś sposób się opanował.
- Wszystko praktycznie zaczęło się w karczmie - zaczął wyjaśniać, zgodnie z poleceniem pomijając to, co rzeczywiście było mało istotne. - Masaru przez cały czas tam na mnie czekał. Liczył, że mam jakieś wiadomości odnośnie do jego kompana i... - zastanowił się chwilę. - Nie widziałem w nim żadnych negatywnych czy złych emocji, a potrafię to ocenić za pomocą Tsujtegan'a. A i bez tego nie dało się nie zauważyć, że Masaru szuka pomocy i nie próbuje nikogo zabić. Wyjaśnił, że został we wszystko wrobiony przez klan, któremu nie podobała się przyjaźń Uchiha-Senju. Uwierzyłem mu i zaproponowałem pomoc w wyjaśnieniu wszystkiego. Mitsuhide miał jednak inne plany i pomimo ostrzeżeń z mojej strony i tak postanowił zaatakować, gdy byliśmy na szlaku. Techniką raitonu uderzył w Masaru, a ja... - Przełknął ciężko ślinę i zamilkł. Wyjaśnienie dalszej części było dość trudne. - Ja odpowiedziałem niemal natychmiast, zbyt mocno i zbyt szybko by cokolwiek mogło go ocalić. - Wyznał w końcu, spuszczając głowę w dół, by uniknąć wzroku kapitana.

[Chise]

Misja B
3/45



Ile lat Noriaki mógł służyć w tym mieście? Wyglądał na jakieś 40, może trochę więcej, a jeśli zaczął tu pracować jako młodzieniec.. To mogło być dwudziestoletnie doświadczenie, które pozwoliło mu na odsunięcie od siebie szoku, smutku i żałoby, a zamiast tego próby zajęcia się sprawą profesjonalnie. Przynajmniej próbą, bo czy mu się uda wytrwać w tej postawie było już zupełnie inną kwestią.
Wraz ze słowami Kisho pokazywały się kolejne znaki na papierze. Kapitan nie mistrzem kaligrafii, ale potrafił pisać szybko, nadążał za tym, co mówił mu chłopak. Zresztą, ten się nie rozgadywał, mówił dość konkretnie, co ułatwiało spisywanie wszystkiego. Zatrzymał się na moment przy nazwie oczu chłopaka.
- Za pomocą czego? - dopytał się sucho. W sumie nazwa była dość niszowa, dotycząca klanu z nie tych okolic, a z wysp, które dość dobrze strzegły swoich tajemnic. Ciężko było oczekiwać, że jakiś Kapitan w straży Ryuzaku mógł mieć tak szczegółową i specjalistyczną wiedzę. Dalsza część jednak przeszła bez pytań aż do samego końca opowieści. Z czasem pióro przesuwało się po papierze z coraz większym oporem, aż w końcu zatrzymało się nad kartkę. Mężczyzna spojrzał na Kisho zmęczonym wzrokiem.
- Czyli, wedle twojej wersji, zabiłeś go w obronie tego całego Masaru, dobrze rozumiem? - zapytał z odcieniem niedowierzania i złości w głosie. Chyba po raz pierwszy okazał takiego emocje w czasie tej rozmowy. Odłożył na bok pisak, przeczesując dłońmi włosy i oddychając głęboko. Zamilczał na moment.
- Nie mogę w to uwierzyć, że zaatakowałby bez powodu - pokręcił w końcu ciężko głową, prostując się na siedzisku. Najwidoczniej jego dumanie musiało doprowadzić do jakiegoś rozwiązania, bo wziął znów pióro i dopisał szybko kilka zdań na końcu raportu, który zasypał piaskiem, jak poprzednie papiery, za szybko i za gwałtownie, rozsypując sporą część po biurku i podłodze. Przeklną pod nosem, zrzucając resztę ziarenek z papieru i blatu na ziemię. Wziął kolejną kartkę i napisał na niej jakąś wiadomość, zwinął i zawiązał sznureczkiem. Czas się dłużył. Nie patrzył chłopakowi w oczy, gdy wyjmował laseczkę laku i zaczął ją ogrzewać nad płomieniem świecy.
- Ponieważ zabiłeś obywatela Ryuzaku, muszę cię zatrzymać do wyjaśnienia sprawy - powiedział głucho - Sprowadzimy kogoś, kto zna się przesłuchiwaniu ludzi i rozpoznawaniu kłamstw, który będzie w stanie potwierdzić lub zaprzeczyć twojej opowieści. Przy okazji sprawdzimy tego drugiego - w tym czasie nakapał lakiem na papier w miejscu gdzie był zawiązany sznurek i przycisnął do niej jakąś pieczątkę z trzaskiem. Dźwięk zabrzmiał dość.. Ostatecznie. Trzask, pieczątka pod twoim losem postawiona.
Na szczęście, nie tym razem.
Noriaki zabrał go gdzieś ze sobą, po drodze przekazując list, bo chyba tym był, recepcjonistce. Nie odprowadził jednak chłopaka do samego lochu, oddał go w ręce innego strażnika z krótkim poleceniem, którego nikt nawet nie próbował kwestionować. Następne kroki były już mniej miłe. Został zakuty w kajdanki, jego rzeczy mu odebrane, on sam dokładnie przeszukany, a następnie poprowadzony w dół. I w dół i jeszcze trochę w dół. Właściwie to chłopak mógł być już pewny, że są pod poziomem gruntu.
Cela, do której trafił, była niewielka, ale przeznaczona dla dwóch osób, o czym świadczyły dwie prycze. Mimo tego, młodzieniec nie miał towarzystwa. Jeśli spróbował użyć czakry to szybko odkrył, że to również niemożliwe, jak bardzo by się nie starał.
Przez całe dwa dni jego świat ograniczał się do prymitywnego łóżka, wiadra, miski z wodą oraz trzech kroków w prawo i czterech do przodu. Jedynym kontaktem ze światem były przynoszone raz dziennie mierne posiłki oraz długie, zawodzące wycie - jedyna oznaka tego, że nie jest tu sam.

[Kisho]

- Tsujtegan - powtórzył, tyle że wolniej, by kapitan przypadkiem nie strzelił tak zwanego byka. Szybko pośpieszył z wyjaśnieniem: - Limit krwi Ranmaru o właściwościach podobnych do oczu Hyuga, Byakugan. - W tym momencie mrugnął, by pokazać kapitanowi, o co konkretnie chodzi. Błękitne ślepia Kisho pod wpływem napływu chakry, szybko zmieniły swój kolor i pokryły się szkarłatem, wydzielając przy okazji delikatną poświatę. Kto wie, może już widział coś podobnego, lecz po prostu nie znał nazwy? A jeśli nie, to teraz będzie bogatszy o odrobinę wiedzy w tematyce jednego z morskich klanów.
- Tak... nie... - Nie wiedział jak odpowiedzieć na kolejne pytanie kapitana. Prawdą było, że faktycznie zabił w obronie Masaru, ale sprawa miała głębsze dno. Nie miał jednak pojęcia jak to wszystko wyjaśnić, a bynajmniej nie chciał się od wszystkiego wymigać i uprościć całe zdarzenie do przysłowiowego wypadku. - Mutsuhide - Podjął w końcu próbę wytłumaczenia - Mutsuhide zaatakował, ale nie miał raczej na uwadze zabicia Masaru. Gdyby chciał to zrobić, zapewne nawet nie zdążyłbym zareagować. Pewnie nie dowierzał w niewinność lub wolał mieć pewność, że zbieg nie ucieknie. Ja zaatakowałem, by szybko zakończyć ewentualną dalszą walkę, ale... - zawiesił głos. Teraz to dopiero miał dylemat co powiedzieć. Jasne, że nie chciał zabić Mutsuhide, ale mimo wszystko potraktował go techniką, która gwarantowała mu praktycznie pewną śmierć, a to, co jak co, nijak ma się do pierwszej części tego zdania - „nie chciał zabić". - Nie miał szans zareagować... - skończył, ponownie ze spuszczona głową i smutkiem na twarzy. Nie potrafił tego opisać. Ocenić swoich działań i samego siebie. Chyba rzeczywiście wolałby zostać poddany przesłuchaniu przez Yamanaka, które w pełni oddałoby to, co się wydarzyło i mogło miarodajnie określić jego winę.
- Rozumiem. - Nie zamierzał stawiać oporu, bronić się czy coś podobnego. Rozumiał, co zrobił i co się z tym wiąże. Nie protestował więc gdy ogłoszono przed nim zatrzymanie w więzieniu. Całe życie walczył o sprawiedliwość, więc i w tym momencie wierzył w sprawiedliwy wyrok.
Miejsce, do którego trafił, cela, wcale go nie interesowało. Zdawał sobie sprawę, że może być przetrzymywany wystarczająco długo, by zapoznać się z każdym centymetrem kwadratowym swego nowego „pokoju", więc początkowo jedynie siedział na pryczy, oparty plecami o ścianę, z podkulonymi nogami i głową opartą policzkiem na kolanie. Miał tutaj mnóstwo czasu nad zastanawianiem się i myśleniem o przeróżnych sprawach. Dopiero z czasem przesuwał wzrok to w jedną to w drugą po ścianach z czystej ciekawości. Raz nawet mimowolnie starał się doszukać źródła jęków. Nie miał zbyt wiele możliwości, które pomogłyby mu skutecznie „zabić" czas i chociaż odrobinę zmniejszyć odczucie nieskończenie długiego oczekiwania.

[Chise]

Misja B
5/45


Informacja została również skrzętnie zanotowana. Kapitan zmarszczył brwi, najwidoczniej niezbyt uśmiechała mu się ta sytuacja. Zaczynała być polityczna. Ryuzaku niedawno zawarło przecież umowę handlową z Cesarstwem, w tym momencie skazanie na śmierć kogoś z wysp byłoby posunięciem nader.. Niedelikatnym. Nawet jeśli dokonał zabójstwa, nikt nie chciałby by narażać delikatne relacje dla jednej osoby. Noriaki chyba zdawał sobie z tego sprawę, dlaczego od razu się bardziej zirytował słysząc te słowa. Nawet jeśli chłopak byłby winny i zabiłby w premedytacją, egzekucja nie byłaby pewna.
Kolejne wyjaśnienia były.. Niejasne. Niepewne. Sam chłopak wiedział, że nawet wewnętrznie ze sobą sprzeczne w pewnym momencie. Z jednej strony nie chciał zabić. Ale z drugiej, użył techniki przed którą nie mógł się obronić, a więc miał intencję zabicia. To jak to w końcu było?
Może trzeba się przed sobą przyznać, że niezależnie od tego jak bardzo tego żałuje, w tamtej chwili po prostu chciał go zabić?
Najgorszy w więzieniu był brak możliwości zajęcia się czymś. Mógłby zrobić jak inni więźniowie, który potrafili obsesyjnie ćwiczyć albo z maniakalnym uporem wyskrobywać napisy w ścianach własnymi paznokciami - po takich osobach było tu sporo znaków. Niektórzy chyba liczyli dni, tak można wnioskować po pionowych znakach na jednej ze ścian. Bardzo dużej ilości znaków, idącej w setki. Nie było to zachęcające.
Kisho jednak nie musiał zaznaczać dni by wiedzieć ile tu siedzi, aż tak długo tu nie był. Był dopiero trzeci dzień, gdy usłyszał odgłosy niepasujące do codziennej rutyny. Kroki, otwieranie drzwi, to wszystko zdawało się być irytująco wolne. Dwójka strażników, która po niego przyszła jednak wcale nie wyglądała na powolnych. Szybko zabrali chłopaka z celi i ruszyli w górę. Po drodze miał okazje widzieć człowieka, który tak zawodził. Niemożliwie owłosiony osobnik z zakrwawionymi rękami od drapania nimi ścian patrzył się za nim błędnym wzrokiem w krótkiej chwili między kolejną serią wycia. Jednak nic z tym nie mógł zrobić.
Wyszedł na górę. Świeże powietrze było wręcz uderzające po zaduchu lochów, słońce wpadało do okna sali, w której się w końcu znalazł. Zakratowane okno, ale zawsze dawało trochę słonecznego światła, ale po dwóch dobach w ciemności, oczy szczypały nawet od takiej niewielkiej ilości promieni. Usadzili go na krześle i kazali czekać, a sami wyszli.
Trochę to czekanie trwało, aż w końcu do sali weszła niewysoka kobieta. Ubrana była po męsku i zachowywała się dość nerwowo, jakby sama obecność Kisho ją stresowała. Kiedy wchodziła, w korytarzu mignął mu Noriaki, ale nie wszedł do środka ani nie skinął głową. Weszłą tylko dwójka strażników, która go przyprowadziła i skierowała się w jego stronę, kładąc mu łapy na ramieniu. Na razie nie trzymali go siłą - kluczowe było na razie.
- Cz-cz-cześć - wyjąkała w jego stronę. Dziewczę miało długie, blond włosy i niebieskie oczy bez źrenic. Ostrożnie podeszła kilka kroków i uśmiechnęła się, trochę krzywo.
- Nazywam się.. Aori Yamanaka i.. Mam sprawdzić czy kła.. To znaczy, mam się upewnić czy nie.. O rany. Mam zobaczyć co się stało - wypowiedziała się w końcu - Będę musiała do ciebie podejść. Proszę, nie próbuj mnie gryźć - poprosiła jeszcze, zbliżając się i w końcu położyła mu drżącą jak osika dłoń na głowie. Odetchnęła, po czym chłopak poczuł dziwną rzecz. Jakby ktoś zmuszał go do wspominania tego co się działo wcześniej, tylko jakby wstecz. Coraz bardziej się cofał we wspomnieniach, aż w końcu dziewczyna dotarła do momentu zabójstwa Mitsuhide. Obejrzała to kilka razy, po czym cofnęła się jeszcze bardziej i przejrzała całą rozmowę w karczmie, zwracając na rudzielca szczególną uwagę.
W końcu Aori cofnęła dłoń i odsunęła się o kilka kroków, oddychając głęboko.. A właściwie to sapiąc, jakby zrobiła właśnie dłuuugą serię ćwiczeń.
- Uuuuuufff.. - odetchnęła, ocierając czoło - Możecie go puścić. Idę teraz zdać raport. Dziękuje bardzo, że nie mnie ugryzłeś - ukłoniła się przed wyjściem, a razem z nią wyszli strażnicy. Znów został sam, a z korytarza dochodziło do niego tylko mamrotanie bez sensu. Musiał jednak zdawać sobie sprawę, że od relacji dziewczyny zależały jego losy i to one się tam ważyły.

[Kisho]

Trzy dni to niby nie tak wiele. Jakby nie było, to raptem 72 godzin lub 4320 minut, lub 259200 sekund wyjętych z 8 760 godzin, lub 525600 minut, lub 31536000 sekund, jakie mamy w całym roku. Tak w przybliżeniu, pi razy drzwi. Innymi słowy, nawet nie jeden procent roku - jakieś 0,8 procenta - czyli tyle, co nic, a co dopiero w odniesieniu do dotychczasowego życia Kisho. Czyli wiek chłopaka pomnożyć przez... to będzie.... Żartuję. Nie potrzeba więcej wyliczeń, by uzmysłowić komuś, jak mikroskopijnie nic nieznaczącą cząstką są te trzy dni. Poza tym, po co dodawać sprawdzającemu i czytelnikom dodatkowe cyferki, które - a nóż widelec - zechcą sami policzyć i dla pewności sprawdzić, czy aby autor dobrze postawił przecinki? Oczywiście zakładając, że ktoś prócz tego biedaka, któremu przyjdzie to sprawdzać, zawita do tego wątku, nie? Trzy dni, tylko tyle. A może aż tyle? Sami przecież wiecie lub może nawet na własnej skórze doświadczyliście, co to znaczy permanentny szlaban wydany przez rodziców na kilka dni. Ból niesamowity, bo przecież chciałoby się dzień jakoś wykorzystać, spożytkować choćby i w całkowicie bezsensowny sposób, porobić coś ciekawego, a tu klops. Kategoryczny zakaz opuszczania pokoju, opcjonalnie domu przy jednoczesnym pozbawieniu dostępu do wszelkich urządzeń służących do komunikacji ze światem zewnętrznym, jak i innymi środkami umiejącymi skutecznie „zabić" czas. Taka prawie odsiadka, nie? Teraz przyznajcie się, kto zna ten ból uwięzienia we własnym domu właśnie na te wspomniane trzy dni. Niby trzy dni, króciutko, a na samo myślenie aż boli jak diabli.
Co by nie było, przetrzymanie w więzieniu miało także swoje plusy. Prócz resocjalizacji i uspokojenia, dawało możliwość głębszego zastanowienia się nad wszelakimi sprawami. W zasadzie samo myślenie jako takie było jedną z bardzo niewielu opcji do wyboru w takich miejscach, ale no. Na razie pomińmy ten fakt, dobrze? Kisho jak już zostało wcześniej wspomniane, lwią część spędził właśnie na dumaniu. I tutaj pojawia się kwestia poruszona przez poprzedniczkę - sprawa przyznania się przed samym sobą do popełnionego czynu. Nie raz i nie dwa pytał sam siebie i próbował ocenić. Czuł się winny i, choć naprawdę nie chciał nikogo zabić, za każdym razem dochodził do tego samego wniosku. Mianowicie, że mimo wszystko, przez jakiś ułamek sekundy chyba jednak chciał zabić. Uzmysławiając to sobie, zaczął się coraz to bardziej nienawidzić. W dość szybkim czasie pytania objęły nie tyle to jedno przykre zdarzenie, co całe życie chłopaka. W wielkim skrócie - przecież nikt tego nie przeczyta, gdy wyjdzie z tego tasiemiec z dodatkowymi cyferkami na samym początku... Bądźmy realistami. - dywagował w tematyce wagi jednego złego wydarzenia i tego, jak w konsekwencji przekłada się to na postrzegania jego moralności. I niestety albo tak naprawdę nie istniała stuprocentowa odpowiedź na jego pytania, albo po prostu nie dano mu wystarczająco dużo czasu na zastanowienie się nad nimi.
Po trzech dniach - osądźcie sami czy był to długi, czy jednak krótki czas oczekiwania - w ciszy przerywanej jedynie jękami pojawiły się nowe dźwięki. Ktoś szedł w jego kierunku, co świadczyło o tym, że nadszedł czas na przesłuchanie. Opcjonalnie zawsze mogli prowadzić w jego kierunku nowego towarzysza niedoli z pięknymi stalowymi obręczami na nadgarstkach. Całe szczęście, że koniec końców chodziło tylko i wyłącznie o jego sprawę.
Strażnicy, nie wiadomo dlaczego akurat dwóch skoro chłopak od samego początku nie stawiał oporów - być może procedura lub obawa nakazywała sprowadzać i odprowadzać przestępców w parach - przetransportowali Kisho przez ciemne korytarze na powierzchnię, kierując się do konkretnego pomieszczenia, w którym miało odbyć się przesłuchanie. Zostawili go w oświetlonym pokoiku, co jak co ale rzeczywiście dwa dni w ciemności zmieniały postrzeżenie światła dość gruntownie. Nie zdążył przyzwyczaić oczu do jasności, a ci sami strażnicy wrócili, tym razem jednak z osobą trzecią, której przedstawiać nikt mu nie musiał. Pojawił się sędzia, albo raczej sędzina, sądząc po plastycznej i miękkiej barwie głosu.
- Nie musisz się mnie bać - odpowiedział cicho, widząc, że kobieta podchodzi do niego z wyraźnym strachem. Czując jej dłoń na włosach delikatnie spuścił głowę w dół i poczuł, jak wszystko do niego wraca. Wspomnienia wraz z towarzyszącymi im uczuciami. Było to tak samo realne, jak wtedy. Widok powtarzanej sceny śmierci Mitsuhide był nie do wytrzymania. Coś w nim pękło, ponownie, a przez policzki wolnym strumykiem pociekły łzy. Nie wył, nie szlochał, a jedynie co dawał upust bolesnym uczuciom w najprostszym i zdawałoby się najbanalniejszym sposobie znanym ludzkości od samego początku.
- Czy po czymś takim człowiek może być jeszcze dobry? - spytał nagle, gdy było już po wszystkim, a pani Yamanaka praktycznie zamykała już za sobą drzwi. Mogła go nie usłyszeć. Głos miał cichy, głowę cały czas spuszczoną i chyba nawet sam do końca nie wiedział, dlaczego w ogóle się odezwał. Być może nadal szukał odpowiedzi na wcześniejsze pytania?

[Chise]

Misja B
7/45


0,04% czasu, jaki spędził na świecie. Malutki ułamek, nawet nie setne, nawet nie tysięczne, a dziesięciotysięczne części jego dotychczasowych przeżyć dotyczyły tego miejsca, a jednak, nie były nieistotne. Gdyby takie były, mógłby powiedzieć sobie szczerze "za tydzień pewnie nawet nie będę o tym pamiętał", tymczasem na razie szanse na to były.. Niewielkie. Zapewne ten tydzień utkwi mu w głowie i będzie zatruwał myśli jeszcze jakiś czas, ale zapewne, kiedyś go przeboleje. Może nie będzie się z tego śmiać, ale potrząśnie nad samym sobą głową i stwierdzi, że wtedy to był jednak młody i głupi.
Trzy dni bez kontaktu ze światem równie dobrze może być trzema miesiącami, latami albo wiekami. Kto tam tak naprawdę wie co ile oni karmili więźniów? Był to jedyny wyznacznik jego czasu, kiedy nie widział słońca ani gwiazd, ale co jeśli był to posiłek co dwa dni? To by oznaczało, że jest tu już sześć! I nie był w stanie tego zweryfikować bez pomocy osoby z zewnątrz, która by mu powiedziała dzisiejszą datę, więc pozostawało wierzyć na słowo, że nie oszczędzają na więźniach. W domu są chociaż ona, książki, jakieś zajęcia, a tutaj.. Pustka i porażająca nuda.
Kwestia moralności jest zawsze dość chwiejna i łatwa do zniszczenia. Kisho przecież przez całe życie był dobry! Był praworządny dobry, bo nawet po popełnieniu przestępstwa był targany wyrzutami sumienia i oddał się w ręce władz. Może więc zamiast jeden zły czyn rozciągać na całe swoje życie, to lepiej uznać ten moment za chwilę słabości, przestrogę na przyszłość? Brzmi zaskakująco podobnie do po prostu przejścia nad tym do porządku dziennego, co w końcu będzie musiał zrobić. Nie będzie mógł do końca sobie tego wypominać.. No, chyba, że zamierza zostać w celi i to rozważać.
Na razie jednak musiał zostać poddany ocenie. Dziewczyna może nie była tytularnie sędzią, ale to od jej relacji zależy dosłownie jego los, a zatem w jakieś części na pewno tą rolę pełniła, bez względu na to jak ją nazwano. Nawet jeśli się tak nie zachowywała. Musiała być nowa w tej roli, bo była wyraźnie zestresowana, a może to były słabe doświadczenia z poprzednich przesłuchań? Zapewne nie każdy oddawał się im tak potulnie jak młody Ranmaru.
Wspomnienia były bolesne, nie fizycznie. Psychicznie jednak każde obejrzenie było jak posypywanie ran solą, nic dziwnego więc, że młodzieniec pękł. Podobno płacz działa oczyszczająco, pomaga wyzwolić złe emocje. Dziewczyna skrzywiła się lekko.
- Przepraszam, ale muszę - mruknęła ze smutkiem, porzucając już to wspomnienie i przechodząc dalej. Dla niej to zapewne także nie były przyjemne doświadczenie, przeżywała to w końcu wraz z nim. Wycofała się więc zgrabnie, nie komentując jego załamania, dając mu przestrzeń potrzebną do uspokojenia.
Nie dała po sobie poznać, że usłyszała jego ostatnie zdanie, jeśli je usłyszała.
Nikt nie spieszył się z powrotem. Kisho miał sporo czasu by łzy przestały płynąć, uspokoić się i odetchnąć. Jakikolwiek zapadnie wyrok, lepiej było go przyjąć z podniesioną głową, prawda? Bez nadmiernych emocji, z godnością.. Jakby to robiło jakąś różnicę.
Oczekiwanie jednak musiało się zakończyć. Drzwi otworzyły się i najpierw weszła znana już chłopakowi dwójka strażników, a następnie w progu stanął Noriaki. Miał zaczerwieniony nos i podrążone oczy, wydawał się wzburzony, ale panował nad sobą. Nerwowo kręcił palcami.
- Rozkujcie go i oddajcie mu rzeczy - rzucił polecenie, nie patrząc Kisho w oczy - Wedle Yamanaki, zrobiłeś to w obronie swojej i Masaru. Jesteś wolny - nie był z tego zadowolony. Kto by chciał, aby to jego własny przyjaciel okazał się winnym swojej śmierci? Może nawet w to nie wierzył, ale tutaj jego wiara czy niewiara nie miała znaczenia. Musiał być obiektywny, tak jak ta dziewczyna. Stukał palcami o udo w niespokojnym rytmie.
- Dam ci dobrą radę. Lepiej niech takie wypadki nie zdarzają ci się w Ryuzaku. Żadne wypadki - założył ręce na piersi, po czym odwrócił się i miał już wyjść, ale jeszcze obejrzał się przez ramię - A w mojej opinii, najlepiej byłoby, gdybyś opuścił miasto. Na czas nieokreślony - dodał, po czym wyszedł.
Straznicy zgodnie z poleceniem zdjęli z niego kajdany, wróciła do niego możliwość używania czakry. Dostał cały swój ekwipunek, cały i nienaruszony, bez żadnego uszczerbku. A gdy wyszedł do głównego holu, zapewne mógł go zdziwić fakt, że ktoś do niego macha.
Masaru podszedł do niego dziarskim krokiem. Wydawał się dużo spokojniejszy niż jeszcze trzy dni temu, gdy podskakiwał na co drugi głośniejszy odgłos, ale przede wszystkim, nie był niczym skrępowany. Wydawał się zadowolony z tego, co się stało, oczy mu błyszczały.
- Udało się! - rzucił od razu z radością - Nie mam już na głowie listu gończego, ani ja ani Naoki, a przynajmniej tutaj! - wyciągnął w jego stronę ręce, chwytając za ramiona - Gdyby nie ty, nadal pewnie bezskutecznie szukałbym drogi, by się tu dostać po kryjomu, a potem pewnie wpadł i siedział w lochu przez lasa - rzucił z przejęciem, po czym krótko, po męsku przytulił chłopaka do siebie - Dziękuje ci za to, że mnie nie skazałeś.

[Kisho]

Kisho patrzył tępym wzrokiem na wyzwolonego Masaru. Wciąż nie mógł uwierzyć w to, co się stało.
Czekał na werdykt, spodziewając się jedynie samych najcięższych, acz zasłużonych kar. Przed oczyma miał nawet widok człowieka z lochu, tyle że w jego wyobrażeniach to on był na jego miejscu i wył wniebogłosy dniami i nocami. Wiedział, że jest winny, a przynajmniej tak to wszystko odczuwał. Czy była to kwestia przypadku, czy też nie, nie czyniło to żadnej różnicy. Dla samego siebie był winny, a winny musi ponieść karę. Taką czy inną, ale musi. Wymierzeniem jej miał natomiast zająć się ktoś inny, chociaż kto wie, możliwe, że i sam kapitan Noriaki mógłby wcielić się tutaj w rolę sodu i wydać ostateczny wyrok. To znacznie uprościłoby sprawę i skróciło i tak żmudnie przeciągające się oczekiwania. Chłopak naprawdę chciał mieć to wszystko już za sobą.
To, co jednak miało miejsce chwilę po przesłuchaniu przez blondwłosą kobietę z klanu Yamanaka, było jakby wstrząsem, czymś, w co nijak nie dało się uwierzyć. Słyszał wszystko dokładnie, ale i tak skupiony był na jednym krótkim zdaniu - „Jesteś wolny." Bez wspomnienia o jakimkolwiek morderstwie, przewinieniu najwyższej możliwej kategorii, za które dostaje się najsurowszy wymiar kary. Mógł odejść i tyle.
Nawet nie wiedział, jak znalazł się w głównym holu. Cud, że chociaż pamiętał część tego, przekazał mu kapitan i że ukłonił się na sam koniec, ni to wiadomo czy na pożegnanie, czy podziękowanie.
Teraz miał przed sobą człowieka, któremu najwyraźniej uratował życie i który w podzięce rzucił się mu do ramion, po męsku rzecz jasna. Kisho jednak stał jak wryty, kontaktując to, co się dzieje, z tępym wzrokiem utkwionym bóg wie gdzie. W głowie natomiast dalej analizował całe zajście, które miało miejsce po przesłuchaniu.
- Puścili mnie wolno - wybełkotał, nie dowierzając wszystkiemu. Co gorsza, fakt, że całkowicie oczyszczono go z wszelkich zarzutów, nie zmieniał faktu, że mimo wszystko wciąż czuł się winny śmierci drugiego człowieka. Poczucie niesprawiedliwości nadal gdzieś w nim siedziało. Odkąd pamiętał, zawsze starał się czynić dobrze, a tych, którzy w jakiś sposób zawinili, czyniąc większe czy mniejsze zło, nie karał śmiercią. Obdarowywał ich szansą na poprawę, na przyjęcie kary, która być może odmieni ich życie, poprawi choćby i w małym stopniu. Nie zawsze się udawało, ale starał się. Teraz jednak, gdy był po drugiej stronie, gdy stał jako ten zły szukający szansy na poprawę, nie miał nic. Nikt nie podał mu dłoni, nie wskazał błędu i poprawnej drogi. Po prostu go puszczono. Był wolny dla innych, ale nie dla samego siebie.
- Masz potwierdzenie niewinności? - spytał nagle, czując, że najwyraźniej sam będzie musiał wymierzyć sobie karę. Kto wie, może kiedyś zdoła zadośćuczynić i poczuje się „czystym"? Pozostało jedynie pokładać w tym nadzieje i być może właśnie teraz miał przed sobą idealną okazję, by zacząć. A nawet jeśli nie, to cóż, tak czy owak obiecał Masaru pomoc w odnalezieniu towarzysza i zamierzał dotrzymać danego słowa.
Koniec z chodzeniem na skróty.
- Jeśli tutaj cię uniewinniono, Senju, jak i Uchiha nie mają prawa skazywać cię ot tak. - Próbował mówić w miarę ciągle, ale ostatnie zdarzenia nadal nad nim ciążyły, co powodowało urywanie się głosu w niektórych momentach. - Nadal jesteście ścigani, więc nie ma sensu szukać twojego towarzysza. Najpierw musimy całkowicie was oczyścić. To jedyna szansa. - Spojrzał wprost w oczy Masaru, wiedząc, że to, co powie, nijak mu się nie spodoba. Podobnie zresztą było w karczmie, gdy wyjawił mu swój plan, który teraz, praktycznie będzie taki sam, z tym że z o wiele większym ryzykiem. - Musisz poddać się Senju. Jeśli stawisz się tam pokojowo z zamiarem oczyszczenia i potwierdzeniem, że tutaj cię oczyszczono, Senju nie będzie miało prawa skazywać cię na śmierć. - Kisho wiedział, że ryzykują i to mocno, ale to było jedyne logiczne posunięcie. Uchiha byli zbyt agresywni w tego typu sprawach dlatego właśnie padło na Senju, którzy z tego, co słyszał, z natury są znacznie bardziej przyjaźni. Poza tym, jeśli Masaru, będąc Uchiha, zgłosi się bezpośrednio u Senju i tam ze wszystkiego go oczyszczą, automatycznie oba rody będą musiały stoczyć ze sobą rozmowę i wszystko wyjaśnić.

[Chise]

Misja B
9/45


Kisho był.. Oszołomiony. Niestety nie w pozytywny sposób. Chociaż uwolniony i oczyszczony ze wszystkich zarzutów w oczach prawa, to nie czuł się taki we własnym umyśle. Uwolniony, owszem, ale nie zrehabilitowany, miał teraz wyjść bez żadnej kary, poza tymi dwoma dniami w pace. Dlatego jego umysł sam szukał drogi odkupienia, która pozwoli mu znów poczuć na tego, kim chciał być, kim był - czyli dobrym człowiekiem.
Masaru wydawał się wręcz w przeciwnym stanie umysłu, choć ich sytuacja była bardzo podoba. Obaj w końcu zabili w obronie kogoś, kogoś i siebie praktycznie, ale Uchiha odnosił się do tego zupełnie inaczej. Może była to kwestia mniej rozwiniętego poczucia sprawiedliwości, a może po prostu nie dbał o czyjeś życie - ciężko było powiedzieć. Teraz jednak, oczyszczony z zarzutów, był zachwycony głównie z powodu, że nic teraz nic nie stało na przeszkodzie poszukiwaniom jego przyjaciela. Sam list gończy był mu dość.. Obojętny. Tak przecież wcześniej go przekonał, by tu się tu zgłosił, poszukiwaniami.
Chłopak puścił go z objęć, patrząc na niego żywo.
- Puścili cię, bo stanąłeś z mojej obronie. Obronie niewinnej osoby - podkreślił, po czym wyszczerzył ząbki. Podobało mu się używanie tej nazwy. Na następne pytanie pokiwał szybko głową.
- Kapitan dał mi taki świstek, bym mógł go okazać patrolom, które jeszcze nie dostały informacje o zwolnieniu - powiedział, klepiąc się po torbie, w której zapewne schował rzeczone papierzysko. Stukał nogą niecierpliwie, słuchając chłopaka, ale niezbyt chętnie.
- Może mają, może nie mają. Co za różnica? Nie obchodzi mnie ten list gończy u Senjuu, Naoki na pewno tam nie wróci, ani ja - przewrócił oczami. Ale to słysząc kolejne słowa, Kisho na własne oczy mógł zobaczyć jak zmienia się wyraz jego twarzy, jak cały się spina i tężeje. Pokręcił powoli głową,
- Nie. Nie tym razem. Nie do nich - zaprzeczył. Widać było w jego postawie coś, czego nie było widać wcześniej - strach. Chłopak bał się tam wrócić i to było na tyle silne, że w połączeniu z innymi argumentami czyniły jego postawę nieugiętą.
- Posłuchałem się ciebie i poszedłem tutaj. Mogę szukać Naokiego. Naprawdę więcej nie potrzebuje! Raport straży pewnie i tak do nich trafi, prawda? Jak to im nie wystarczy, to i tak nie powinienem się tam zjawiać bez Naokiego, żeby im powiedział, że nie jest porwany, prawda? - ton głosu miał na początku stanowczy, ale z biegiem mówienia stawał się coraz bardziej błagalny. Bardziej proszący oczywiście o zrozumienie, a nie pozwolenie. Koniec końców, tego drugiego nie potrzebował, był wolnym człowiekiem, który mógł robić co chciał, a Kisho był osobą, która złożyła mu pewną obietnicę.