Plaża

[Ichirou]

Jest to nic innego jak plaża znajdująca się na obszarze kupieckiego kraju Ryuzaku no Taki, posiadającego dostęp do morza. Jako, że linia wybrzeża ma naprawdę dużą długość, to tutejsze plaże nie mają zbyt dużego zagęszczenia ludności. Można tu zatem odnaleźć ciszę i spokój, a przede wszystkim świetny odpoczynek. Znaczna część wybrzeża jest piaszczysta, co sprzyja klasycznemu plażowaniu. Ci, którzy mniej przepadają za ciągłą działalnością ognistej gwiazdy mogą znaleźć przyjemne schronienie w cieniu rosnących gdzieniegdzie drzew.

W swoich pierwszych dniach pobytu w nowym mieście korzystał z najróżniejszych rozrywek, poznawał osadę i ogólnie leniuchował. Jak długo mógł jednak trwać w tak bardzo luzackiej rutynie? Niestety fundusze w jego portfelu były ograniczone i z każdym dniem hulaszczej zabawy i swawolnego życia malały coraz bardziej. Oznaczało to tylko jedno - trzeba zacząć myśleć o jakimś konkretnym zarobku, bo przecież Ichi klepać biedy nie będzie. Z większą lub mniejszą chęcią musiał wrócić do najemnictwa jako shinobi. Zdecydował się wpierw jednak przygotować. Na dobrą sprawę od jakiegoś czasu nie korzystał za bardzo ze swoich umiejętności, dlatego konieczny był trening, a może nawet seria treningów by wrócić do formy i przygotować się dobrze do trudniejszych zadań, bo przecież takie są lepiej płatne. Wybrał się na długi spacer na okoliczną plażę, gdzie miał zapewnione duże pokłady potrzebnego mu surowca. Nie chciał męczyć swoich cennych pleców taszczeniem gurdy.

  Ukryty tekst

[Ichirou]

  Ukryty tekst

[Ichirou]

  Ukryty tekst

[Ichirou]

  Ukryty tekst

[Ichirou]

  Ukryty tekst

[Ichirou]

  Ukryty tekst

[Ichirou]

  Ukryty tekst

[Ichirou]

  Ukryty tekst

[Ichirou]

  Ukryty tekst

[Ichirou]

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Z nowym, ledwo co zakupionym ekwipunkiem zawędrował na plażę. Nabył bowiem gurde, która pusta nie dawała przecież żadnego pożytku. Niestety jako reprezentant klanu Seichuu, by móc operować na swoich specjalnych technikach potrzebował dostępnych zasobów surowca. A piasek nie był ogólnodostępny, przynajmniej nie w tym regionie. Stąd też pasowało mieć przy sobie gurdę wypełnioną milionem kwarcowych ziarenek. Chociaż tyle, że chuunin nie potrzebował do tego łopaty. Po prostu gestem dłoni zaczął sypać umieszczać piasek z plaży w swoim pojemniku, aż ten wreszcie stał się pełniutki. A co potem? Ichirou w żadnym wypadku nie zamierzał nadwyrężać swoich młodych pleców. W przeciwieństwie do wielu członków rodziny, wcale nie widziała mu się wizja targania gurdy z piachem przez całą dobę. Z lenistwa opanował więc sztukę pieczętowania. Gotową, napełnioną gurdę po prostu zapieczętował w zakupionym przez siebie, małym zwoju. W taki oto sposób zminiaturyzował swoje piaskowe zaopatrzenie, które w swojej nowej formie było bardzo wygodne do transportu. Jeżeli chodzi o resztę przedmiotów, to rozłożył je odpowiednio w kaburach w możliwie najbardziej ergonomiczny sposób. Później opuścił plażę i wrócił do swojego mieszkania.

[zt]

[Reika]

Reika już od pewnego czasu była w Ryuzaku no Taki, ale jeszcze nie miała okazji wybrać się nad morze. Szczerze mówiąc, to nigdy w życiu nie widziała tyle wody, gdyż wychowywała się w Prastarym Lesie, więc raczej przywykła do widoku drzew, a nie wody, która nie ma końca i rozciąga się aż po horyzont. Musiała jednak przyznać, że widok ten zapierał jej dech w piersiach. Akurat trafiła na moment, gdzie słońce powoli chyliło się ku zachodowi, lecz jeszcze było wystarczająco daleko do zapadnięcia zmroku. Wzięła kilka głębokich wdechów świeżego powietrza pozwalając, aby morska bryza zafalowała jej błękitnymi włosami, po czym ruszyła ostrożnie przez plażę, aby stanąć na brzegu, gdzie piasek był bardziej zbity i mokry, ale spokojnie fale nie docierały do niej. Uśmiechnęła szeroko, widząc białe mewy, skrzeczące jej nad głową i lądujące w słonej wodzie, aby podryfować na falach. Musi tu kiedyś przyjść z Shigeru. Bratu spodobałby się ten widok, który przyjemnie koił umysł kunoichi szumem fal i skrzekiem mew. Reika lubiła otaczającą ją naturę, bez względu na to, jak jest ukształtowana. Ważne, że prawie wcale nie było tu ludzi i miała spokój. Popatrzyła od nogi i schyliła się po muszelkę, którą wypatrzyła, a która bardzo jej się spodobała. Może nazbiera sobie kilka takich i pokaże Shigeru? Ruszyła więc wzdłuż brzegu, od czasu do czasu schylając się po muszelkę, która wpadła jej w oko. Gdyby nie rosnący niepokój o brata, to pewnie nawet uśmiechałaby się teraz jak dziecko, lecz na licu kunoichi panowało w tej chwili bolesne skupienie, a w niebieskich oczach czaił się lęk o życie Shigeru. Od czasu do czasu rozglądała się po okolicy, aby sprawdzić, czy w pobliżu nie ma ludzi i podpatrywała na pomarańczowe słońce. Chciała zobaczyć, jak znika za horyzontem, pogrążając świat w ciemności, ale do tego było jeszcze troszkę czasu, więc mogła się skupić na zbieraniu muszelek, póki jeszcze jest dostatecznie widno.

[Karada]

Każdy z ludzi których spotkał Karada zgadzał się z tezą, że idąc do Ryuzaku nie można przedtem chociażby przejść obok plaży, a że zbliżał się zachód słońca, wszyscy ochoczo go namawiali, by czym prędzej tam poszedł. Po tylu namowach chłopak skwitował, że skoro chodził tu już kilka tygodni, to kilka godzin nie zrobi mu większej różnicy. Plecak ciężał z każdym krokiem a krople potu zaczły spływać chłopakowi po czole, toteż spiął włosy z tyłu i co chwilę wycierał krople potu rękawem, żeby nie spływały mu do oczu. Podróż, nawet jeśli nie trwała zbyt długo, była zdecydowanie zbyt męcząca. W końcu, po wielu trudach, chłopak doszedł nad wodę.
Nie namyślał się długo. Zrzucił plecak na piasek i rozpoczął powolny marsz po plaży, ale po zrobieniu kilku kroków stanął jak wryty. Plaża była prawie pusta, a monstrualny ocean zrobił wielkie wrażenie na chłopcu, który nigdy nie był nad morzem. Promienie pomarańczowego słońca, które miało za niedługo skryć się za linią horyzontu lśniły żywym blaskiem rażąc w oczy i zmuszając tych, którzy wpatrywali się w jego promienie do psikania.
Jego uwagę przykuł jednak nie tyle ocean, który już dwa razy w życiu widział, a dziewczyna przechadzająca się po plaży. Niebieskowłosy aniołek zbierający muszelki - pomyślał Karada, mrużąc oczy, by przyjrzeć się dziewczynie z daleka. Cóż, zapoznanie kogoś stąd nie może być aż takie trudne, prawda?
Chłopak wyciągnął zza pazuchy dwie kartki papieru i zrobił z nich motyla (Kami Chou Sekkou no Jutsu). Napisał na jego skrzydłach krótkie przywitanie:
- [*]Lewe skrzydło / Prawe skrzydło[*]
Widzę, że piękna - chociaż twarz stroskana / Cały swój świat wielki dzieli na dwoje,
Chociaż oczy śliczne - szarzeć zaczynają / Duszy zwierciadło powoli już pęka
Usteczka zamyślone - a śmiać się powinna / Stają się wielkie serca jej podboje
Dłonie zaciśnięte - muszelki ściskają / Zachodem słońca zwieńczona rozterka[/i][/center]
- po czym wypuścił motylka w stronę dziewczyny, chcąc, by ten usiadł jej na dłoni i rozpostarł skrzydełka, ukazując owoc pracy Karady. Chłopak mógł się pochwalićozdobnym stylem pisania, wręcz kaligrafowania - jednak nie dość, że tutaj pisał na kolanie, to jeszcze "ozdobny" nie oznaczało "czytelny". Karada usiadł na piasku i czekał na reakcje dziewcyny, która na pewno zachwyci się pięknem wielkiego motyla.

[Reika]

Reika miała coraz więcej ładnych muszelek i po pewnym czasie nie mieściły się już w jej dłoni. Postanowiła więc przesypać je ostrożnie do torby, którą miała przy pasie, lecz przeszkodziło jej w tym dziwne zjawisko. Usłyszała trzepot skrzydełek i szybko zlokalizowała źródło owego dźwięku, należącego do motyla? Przecież motyle nie latają o tej porze dnia, chyba że ćmy. Kiedy owo stworzenie przysiadło jej na dłoni, Reika zdała sobie sprawę, że jest zrobione z papieru, a na skrzydełkach ma coś napisane. Otworzyła szeroko oczy i pisnęła ze strachu, po czym szybko strzepnęła motyla, odskakując do tyłu i przy okazji rozsypując muszelki. Z całych sił przyciskała do piersi dłoń, na której wcześniej usiadł papierowy owad.
- Co to za dziadostwo? - Szepnęła, cofając się wolno kilka kroków w tył.
Nigdy czegoś takiego nie widziała i z całą pewnością nie spodobało jej się to. Czy to jakaś technika? A jeśli to zaraz wybuchnie? Miała w pamięci niewinny żart Kamiru z kryształkami lodu, ale to było zupełnie co innego. Znowu się cofnęła, żeby usunąć się z pola rażenia, jeśli rzeczywiście dojdzie do detonacji i cały czas ze strachem wpatrywała się w papierowego motyla, nawet nie zdając sobie sprawy, że jest obserwowana przez jakiegoś nieznajomego. To jednak był zły pomysł, żeby samej przyjść na plażę o takiej późnej porze. Powinna rozważyć powrót do domu. W końcu oderwała wzrok od motyla i rozejrzała się po wybrzeżu, zastanawiając się, do kogo może należeć. Nie trudno było dostrzec, że niedaleko siedział sobie jakiś młodzieniec i przypatrywał się jej z ciekawością. Zmierzyła go spojrzeniem, po czym wskazała palcem na papierowego owada.
- To Twoje? - Zawołała, czekając na potwierdzenie.
Jeśli przytaknie, to lepiej żeby nie znalazł się w zasięgu Reiki, bo chyba go rozniesie za to, że tak ją przestraszył. Jakby nie mógł zwyczajnie podejść i się przywitać. Chyba, że serio chciał jej zrobić krzywdę, a wtedy gorzko pożałuje swoich intencji.

[Kuroi Kuma]

Misja rangi D na prośbę Reiki
1/15
Wieczór zbliżał coraz bardziej, słońce leniwie chowało się za horyzont, co sprawiało niesamowite wrażenie - zwłaszcza jeżeli wziąć pod uwagę miejsce, gdzie znajdowała się nasza dwójka gołąbeczków. Dziewczyna przestraszona motylkiem nie postanowiła go wziąć w swoje dłonie i poszukać kogoś, do kogo należała owa zguba. Znalazła jednak szczęśliwe psisko, które stało tuż obok niej i obwąchiwało muszelki. Nie dostrzegła go przejęta możliwością wybuchowej karteczki - każdy ma swoje priorytety. Gdy tylko psisko (czarny szczeniak, mógł mieć ze dwa miesiące i jeszcze bardziej człapał niż chodził) poczuło na sobie Twój wzrok, momentalnie skierował na Ciebie swoje ślepia i zaczął wesoło merdać ogonkiem. Nim jednak cokolwiek mogłaś zrobić przybiegła dziewczynka dysząc straszliwie. Miała na oko dwanaście lat, a jej długie, brązowe rozpuszczone włosy były w totalnym nieładzie. Nim zdążyła złapać oddech uniosła rękę do góry, byś dała jej chwilkę, a piesek niemrawo podszedł do Ciebie i oparł łapki o kolana prosząc o pieszczoty.
-Przepraszam za niego! Pierwszy raz jestem w tej pracy i nie za bardzo sobie radzę... może pomożesz siostrzyczko? Miałam wyprowadzić kilka psiaków i... -spuściła wzrok i zaczęła nogą majtać w piasku -chyba mi się kilka zgubiło. Nie dam chyba rady z nimi wszystkimi!