Plaża

[Shi]

Eto Hakurokoshi
Seria 1/3
Misja rangi D
9/15
<Wiosna><389> rok
"Trudne sprawy!"

        Tak więc czas mijał, a dziewczyna kopała coraz to większy dół przerzucając coraz więcej piasku za siebie. Kunoichi pracując zastanawiała się nad swym losem. Nasza młoda bohaterka nie wiedziała czy to nie był jakiś wielki żart czasami lub coś co mogło ją w taki czy inny sposób upokorzyć. Tak czy inaczej plaża o tej porze nie obfitowała w ludność, więc siary by nie było na wszelki wypadek. Czas mijał bardzo szybko, a nasza młoda kunoichi miała sporo roboty za sobą. Tak czy inaczej dziewczyna może i nie odczuwała tak poczucia czasu, ale wiedziała że spora jego część już minęła tym samym powodując, że ta mogła odczuć pewien jego brak. W każdym bądź razie kunoichi powoli się zagłębiała w piasku powodując, że z każdą kolejną chwilą nie było jej coraz to bardziej i bardziej widać na jego powierzchni. Tak czy inaczej jeszcze trochę roboty jej brakowało, więc dziewczyna nie mogła zwalniać tempa. W końcu za kilka chwil mógł wrócić jej pracodawca. Prawda? Ale jak narazie mężczyzny nie było, możliwe że coś go zatrzymało, albo po prostu później wróci o ile w ogóle wróci. Prawda?

[Eto Hakurokoshi]

Kolejne tafle piasku upadały na już dość sobą kupkę pod drzewem, układająca się w dość chaotycznym kierunku zachodu słońca. Głowa kunoichi coraz bardziej zagłębiała się w rowie, mężczyzna nie określił dokładnie na jaką głębokość ma kopać dziewczyna, więc po prostu kopała. Bęzpiecznie coraz bardziej się zniżając, przy tym budując górkę dzięki której mogłaby opuścić "dziurę"...

Czas mijał nieubłaganie, a słońce z sekundy na sekundę świeciło coraz mocniej. Nie każdy był zwierzchnikiem upałów, a zwłaszcza Eto. Skwar nie dodawał jej sił, zapocone ubrania to nie jej klimaty. Choć zbyt zimna atmosfera także jej nie służyła, była dość wybredną personą. Na swój rzadki choć urokliwy sposób. Lekko zmęczona dziewczyna przetarła czoło, czując kolejne krople na jego powierzchni. Chwile powstała by dać odpocząć ciału i po chwili wróciła do pracy. Ciekawa była ile się płaci w tej okolicy za wykopanie dziury, zapewne marne grosze, ale zawsze to coś. Kunoichi starała się nie dobijać więcej myślą o marnej zapłacie, tylko oczyścić umysł i skupić się na pracy....

[Shi]

Eto Hakurokoshi
Seria 1/3
Misja rangi D
11/15
<Wiosna><389> rok
"Trudne sprawy!"

        Praca szła w najlepsze. Dziewczyna zadawała się dochodzić do coraz to większej wprawy w kopaniu. Eto z pewnością odczuwała nie małe zmęczenie. W końcu minęło już trochę czasu, a wykopanie takiego dołu dla osoby jej postury z pewnością do prostych czynności nie należało. Tak czy inaczej dół powiększał się z każdą kolejną minutą, dzięki czemu kunoichi była już coraz to bliżej końca, aniżeli dalej. Prawda? W każdym bądź razie nasza młoda kunoichi musiała się w pewnym momencie zdecydować na krótką przerwę, w końcu którz by inny mógł tak w nieskończoność pracować. Po pewnym czasie dziewczyna wróciła do swego obowiązku. Kiedy była blisko końcowi usłyszała pewne kroki, a chwilę po nich ujrzała nad swoją głową mężczyznę zaglądającego do dołu wykopanego przez nią.
-No dobra... Wychodź z tej dziury...-powiedział, a kiedy dziewczyna jeszcze dobrze nie wyszła z dołu ten wrzucił jakiś duży wór do niego. Był chudy i podłużny, gdzieś na metr siedemdziesiąt. Tylko co tam mogło być? Kto wie... Tak czy inaczej kiedy to nasza młoda bohaterka spojrzy na niego ten powie...
-To moje ogródkowe śmieci...-a czy były ogródkowe... Tak czy inaczej ten zaczął zasypywać dół.
-Kop młoda... Trzeba to zasypać i kończymy robotę na dzisiaj...-powiedział, po chwili dalej sypał piach do dziury...

[Eto Hakurokoshi]

Kopiąc usłyszałam kroki nieopodal mnie, był to zapewne mężczyzna. Po chwili dowiedziałam się iż miałam rację. Spojrzałam na niego patrząc w górę, z pewną nadzieją iż to koniec. Ponownie miałam rację, zaczełam pomału i ostrożnie wychodzić z dziury, na prośbę jegomościa. Jednak w pewnej chwili nad moją głową przeleciał jakiś worek, był dosyć dużych rozmiarów, jak na swoje określenie "ogrodowe śmieci", jak to określił mężczyzna. Może faktycznie były to śmieci, mierzące w długości jak dorosły mężczyzna. Kształt worka też by się zgadzał. Jeżeli określiło by się "ogrodowe śmieci" mężczyzne, który był twoim ogrodnikiem i odbił ci obecną żone... To tak, było to trafne stwierdzenie. Trafne jak i śmieszne, dla naszej bohaterki. Mimowolnie mała mroczna duszyczka w głębi Eto zaśmiała się pokaźny rechotem, czy to oznaczało że jest zła? Możliwe. Czy oznaczało to również iż cieszyła się niekiedy ludzkim nieszczęściem? Owszem. Świat nadal skrywała wiele tajemnic, jak i ciekawych smętnych i śmiesznych historii do poznania. Jednak to nie był czas na tak długie przemyślenia, kunoichi chwyciła dotychczasowe narzędzie pracy i mimowolnie zaczeła zakopywać dół. Trzeba było przyznać że zakopywanie było lżejszą pracą niż wykopywanie.

[Shi]

Eto Hakurokoshi
Seria 1/3
Misja rangi D
13/15
<Wiosna><389> rok
"Trudne sprawy!"

        Współpraca Eto z mężczyzną była rzecz jasna na najwyższym poziomie. Kunoichi nie zadawała pytań, nie sprawiała najmniejszych problemów. Innymi słowy była idealnym pracownikiem spod ciemnej gwiazdy. Tak czy inaczej jej czas tutaj powoli dobiegał końca i za kilkanaście minut będzie dane im się rozstać. Prawda? W każdym bądź razie dwójka zakopywała dół, do którego zostały wrzucone ogródkowe śmieci... Czy były to śmieci... Na pierwszy rzut oka, nie koniecznie, ale skoro tak mówił to może rzeczywiście nimi były. Tak czy inaczej Eto posiadała własne przemyślenia i daleko idące z nich wnioski. Dziewczyna nie była głupia i sporo już wiedziała o życiu. Kunoichi znała się na przetrwaniu i innych tego typu rzeczach. Czas mijał dosyć szybko lecz dół jeszcze nie był do końca zakopany, trzeba było jeszcze trochę czasu na to poświęcić. Prawda? Tak czy inaczej byli bliżej aniżeli dalej końca... Słońce już dawno znajdowało się po przeciwnej stronie nieba, więc zsypywanie piachu do dołu nie sprawiało większego zmęczenia jeśli tak można by to określić...

[Eto Hakurokoshi]

Mężczyzna który powrócił do naszej bohaterki postanowił że jednak jej pomoże i szybko zabrał się za zakopywanie dołu. Wydawać by się mogło iż mężczyzna się przed czymś spieszył, tak jakby chciał to już mieć za sobą. Tak czy inaczej kolejne pełne łopaty piasku wpadały w zagłębienie w ziemi, szło dość sprawnie już z większą ilością "pracowników". Jednak teraz dopiero dotarło do Eto, że od początku praktycznie nic nie powiedziała. Sama siebie znała na tyle żeby stwierdzić, iż za dużo to ona nie mówi, ale żeby aż tak. Nie zdarzyło jej się jeszcze takie coś, a na pewno nie ostatnio.

Kunoichi otrząsła się ze swoich dotychczasowych przemyśleń i powróciła całkowicie do pracy. Wydawało się że dół był coraz mniejszy, a po widoku "ogrodowych śmieci" nie zostało nic. Teraz pozostało tylko wyrównać teren i już będzie gotowe. Zaskakujące było to ile czasu na wykopanie dołka poświęciła Eto, a jak mało czasu potrzeba było do jego zasypania.

[Shi]

Eto Hakurokoshi
Seria 1/3
Misja rangi D
15/15
<Wiosna><389> rok
"Trudne sprawy!"

          Tak to nie była do końca prawda, ale w większości napewno. Nasza bohaterka bardzo mało mówiła. Całe szczęście, że nie musiała brać udziału w jakiś przemówieniach. Do łopaty nie trzeba było dużo mówić, również zawód ninja nie zawsze wymagał jakiś głębszych wypowiedzi. W nie których przypadkach, aby przeżyć nie trzeba było w ogóle nic mówić tylko słuchać i wykonywać polecenia, albo po prostu kogoś napaść zabrać kasę i tyle. Wszytko zależało od charakteru, osobowości i tak dalej... Tak czy inaczej dół z każdą kolejną minutą stawał się coraz to pełniejszy. Kunoichi mogła się cieszyć widząc to jak pomaga jej pracodawca. Nie zawsze spotyka się kogoś kto chce pracować razem z pracownikiem...
-No już prawie koniec, jeszcze podrównać, żeby śladów nie było...-powiedział mężczyzna do kunoichi kiedy kończyli zasypywać dół. Kilka minut później robota była skończona.
-Trzymaj worek z kasą, ja już lecę...narka...-powiedział, dał jej woreczek z pieniędzmi, a po chwili odszedł w kierunku, z którego przybył...

~KONIEC~

[Harikotto]

Hoshigaki Toshiko Misja D
17/15 Twoja duma była co nieco urażona, jednak wielogodzinny wysiłek przy wiosłach oraz harce z kapitanem wymęczyły cię tak mocno, że nie miałaś już sił na żadne sprzeczki. Nic nie odpowiedziawszy na prowokacyjne słowa twojego kochanka wyszłaś z jego kajuty i udałaś się do reszty załogi, gdzie znalazłaś sobie wolną koię i szybko na niej zasnęłaś. Obudziłaś się późnym rankiem czując, że statek porusza się nieco inaczej. Jakby trochę mniej już bujało pokładem. Byłaś doświadczoną marynarką, więc szybko domyśliłaś się, że Płetwa po prostu zakotwiczyła. Gdy wyszłaś na pokład szybko odkryłaś, że jesteście u brzegu jakiejś plaży i większość załogi pakuje nieoznaczone pakunki i skrzynie do łodzi, którymi najpewniej przetransportują towar na brzeg. Po dokonaniu przez ciebie tych obserwacji już po chwili pojawił się przy tobie kapitan. Wręczył ci mieszek i powiedział:
- Członkowie mojej załogi nie sypiają tak długo. Wycofuję się więc ze swojej wczorajszej propozycji. Masz tutaj zapłatę za swoją pracę i wara z mojego statku. Jesteśmy u brzegów Ryuzaku, tak jak chciałaś.

Koniec misji D

[Hoshigaki Toshiko]

Toshiko odebrała zapłatę, przez moment rozważając wyrąbanie pyszałkowatemu kapitanowi jeszcze w twarz, ale ostatecznie zdecydowała przeciwko temu. Nie miała dość czasu, aby określić czy jego załoga jest lojalna, do tego... nadal była obolała nieco po długim wiosłowaniu. Dlatego ostatecznie po prostu odwróciła się, chowając zapłatę do kieszeni i udając się w kierunku Ryuzaku no Taki, gdzie spędziła kilka dni, głównie odpoczywając. Zauważyła wtedy też jakieś dziwne, ale chyba już nieco przedawnione ogłoszenia dotyczące Antykreatora. Co prawda ta postać obchodziła ją mniej więcej tyle, co zeszłoroczny śnieg, niemniej - musiała oddać facetowi pewien szacunek, bo jeśli wierzyć plotkom to właśnie on rozwalił to śmieszne Kami no Hikage. Takiej potędze była w stanie okazać respekt, dlatego też uznała, że może spróbuje dowiedzieć się jakichś plotek o tej całej aferze? Tylko gdzie to było... Daishi? Ta, Daishi. Co prawda to już jakiś czas temu, więc może wrócić z niczym, no ale - podróże kształcą, a w sumie nigdy nie zwiedzała kontynentu. A w razie czego będzie mieć wymówkę przed liderem, czemu się ulotniła z Wysp, więc... był to czysty zysk. Wypoczęta, ruszyła na szlak.


[z/t]

[Satoshi]

  Ukryty tekst

[Satoshi]

  Ukryty tekst

[Satoshi]

  Ukryty tekst

[Satoshi]

  Ukryty tekst

[Satoshi]

  Ukryty tekst

[Hayami Akodo]

UWAGA, W TYM POŚCIE DOKONA SIĘ TIMESKIP UZGODNIONY Z ADMINAMI.

Ponowne przybycie do miasta kupieckiego (które to już z kolei?) zaprowadziło Hayamiego najpierw do odpowiedniej izakayi, gdzie się zatrzymał, odpoczął...
...a potem na plażę. Dlaczego tam? Ponieważ jego natura, ta sama, która od zawsze miłowała wodę, zachęciła młodzieńca do udania się właśnie tam dla medytacji i rozważań. Wydawało mu się, że plaże będą puste, że będą stanowić odpowiednie miejsce, aby wszystko przemyśleć.. To odpowiedni moment, byś to zrobił, głupcze.
Przyszedł więc, usiadł na piasku i zaczął wpatrywać się w fale. Pozwolił im, by go zabrały (w metaforycznym sensie), by ich kojący szum go wyciszył, pozwolił sobie na koncentrację. Liczył na to, że w międzyczasie nikt go nie zaatakuje (miał przynajmniej taką nadzieję, zresztą zawsze towarzyszyła mu jego włócznia).
Gdy tak wpatrywał się w ciche, spokojne wody morza, w jego głowie powstawały, rodziły się kolejne postanowienia i decyzje. Podejmował je świadomie, pewien swego jak nigdy wcześniej, gotowy na ich konsekwencje. Miał już 22 lata - czyli był to odpowiedni czas, żeby pozwolić sobie na coś więcej. Nawet jeśli nie udało mu się odnaleźć wyciszenia, wciąż miał szansę, by znaleźć coś innego: miłość. Już wtedy wiedział, który aspekt życia pominął... Rodzinę.
I właśnie to było smutne. Więc musiał zrobić wszystko, aby to naprawić. Na tyle, na ile było to możliwe.
*** Rok 393, kilka lat po opisanej powyżej scence Dwadzieścia sześć lat życia Hayamiego Akodo znacząco go zmieniło. Mógł to stwierdzić, wpatrując się znowu w ciche, spokojne fale, po tym, jak po długich latach podróży i wędrówek powrócił do pewnego rodzaju... Stabilizacji. Powiadano, że nowego okresu w życiu nie można rozpocząć od dziękczynienia bogom. Uczono go, że powinien być wdzięczny Bishamontenowi, odmawiać stosowne modlitwy - więc tak też na szybko uczynił, choć nie był w świątyni - i nie stał oko w oko z posągiem Pana Wojny.
Kiedy teraz słuchał szumu fal, jego matka nie żyła już od dłuższego czasu. Najwyraźniej nie wystarczyło jej sił, aby zmóc ciężką chorobę, na którą w pewnym momencie życia zapadła. Tak więc po Risie Akodo w tym momencie pozostała wdzięczna pamięć synów i sąsiadów, tych, którzy ją znali i kochali - i zadbany, piękny grób godny wiernej żony, którą była przez całe życie mimo hańby, smutku i żalu. Brata Risy, parszywego zdrajcy, którego przysiągł pomścić jako najstarszy syn, nigdy nie odnalazł, trop po nim urwał się na długo (i, prawdę powiedziawszy, Hayami na razie nie zamierzał go ścigać. Nie dlatego, by mu przebaczył; po prostu pojął, że pewne rzeczy muszą pozostać poza jego zasięgiem). Średni brat, Takashi, przejął opiekę nad domem i młodszym Hajime; osiedli we dwóch w domu w Watarimono, gdzie wiedli zwykłe, samurajskie życie, powoli szukali dla siebie żon i spokoju, jak to zawsze w takim stanie... Westchnął, uśmiechając się na ich wspomnienie - i na wspomnienie ojca, teraz już połączonego z żoną na zawsze.
Czy wtedy, gdy zasypiała... Trzymałeś jej dłoń, ojcze? Czy zostawiłeś ją samą, żeby zmierzyła się z Yomi?
Na to pytanie mężczyzna raczej nigdy nie miał poznać odpowiedzi.
Ani od Airy, ani od Sagisy nie miał - na ten moment - większych wieści; w zamieszaniu związanym z pogrzebem matki, zmianą pana daimyo i innymi cyrkami związanymi z tym, że trzeba było przecież ogarnąć, kto zajmuje się czym i jak... Jeśli były jakieś listy, to nie dotarły do niego, niestety. Nie znaczyło to jednak, że nie interesował go ich los i nie zamierzał się tego dowiedzieć.
Podniósł się wolno z ziemi, otrzepał piasek z ubrań. Westchnął. Ame, Kaito, Kei, Hikari, Shinji, Miyuki, Chise... Ci wszyscy ludzie, których spotkał albo mógł z nimi porozmawiać. Tak wielu z nich zniknęło, nie spotkał ich już więcej w swej podróży, nie otrzymał na ich temat wieści. Po prostu pojawili się w jego życiu i odeszli, tak jak maleńka panienka, która odeszła na samym początku - i zniknęła. Spała na wieki w morzu wspomnień, stając się jedynie światłem, które rozjaśniało mu drogę (nie rzeczywistym wspomnieniem). Wspomnienie Shijimy- dla odmiany - wciąż jeszcze było żywe. Może tak było lepiej.
Jakie podjął decyzje? Co wybrał? Och, to już pozostało jego osobistą tajemnicą. Jego i fal. Ale pewne było jedno: nadszedł dla niego czas, aby podjąć się prawdziwej służby. Zaoferować siebie którejś z ważniejszych organizacji w świecie shinobi, rozpocząć nowo wybraną drogę. I należało odnaleźć jego, pasterza owiec, który kiedyś przypomniał samurajowi o podstawach. Być może także przypomnieć się Kochankowi z legend, mężczyźnie, który też zapewne się zmienił...
...ale może nie zapomniał o ich spotkaniu te wiele lat temu. I o rysującym się wtedy planie, który mógł otworzyć mu nowe drzwi. A aspekt rodziny, żony?
O tym zamierzał pomyśleć potem.
Może kiedyś. - westchnął w duchu, odchodząc z plaży i kierując się do herbaciarni.

________________________________________________________________________________________________
zt do herbaciarni: tu, bo tu zaczynamy fabułę z Tsukune postprzeskokową