Las Pamięci

[Suzu]

Szczęście w nieszczęściu
[ Rika Kari Matsubari i Saiki - misja D ]
9 (12)

---

[/color]

---

[/b][/size][/center]
Czy wszyscy pamiętają o deszczu...? Lał się z ciemnego nieba bez ustanku, spływał po mokrych włosach, obciążał ubranie i wybijał swą monotonną melodię o deski przewróconego wozu, który - oddzielony od koni - runął do tyłu, nabierając prędkości na pochyłej drodze. Leśna droga nie była równym, idealnym traktem, nierówności i wyboje zdarzały się na każdym kroku. To właśnie one ostatecznie wybiły rozpędzony wóz z resztek równowagi, ładunek przechylił się, napierając na lewą burtę i nie było w tym miejscu osoby, która mogłaby powstrzymać jego upadek. Koła uniesionej strony zakołysały się słabo, obciążone kleistym błotem, a wśród rozsypanych desek znalazł się Saiki, odrobinę poturbowany i oszołomiony.
Inaczej rzecz miała się z końmi. Nikt chyba nie spodziewał się, że przerażone zwierzęta pozostaną na miejscu, prawda? Uprząż była jedyną siłą przytrzymującą je na zalanej deszczem drodze, gdy tylko poczuły wolność, jak oszalałe rzuciły się do ucieczki w dwie różne strony, nie patrząc nawet na siebie nawzajem, a ogrom zebranego dotychczas strachu sprawił, że żadne nawoływania nie mogły ich teraz zatrzymać. Pokopytkowały w las, ot co. W błocie po obu stronach pozostały wyraźne ślady, powoli jednak i one zaczęły nabierać wody. Deszcz był bezlitosny.
Saiki, zawołany przez małą Rikę, nie odpowiedział. Ze swego miejsca zaś nie mogła za dobrze dostrzec, w jakim jest stanie, poza tym, że siedział na zsuniętych z wozu deskach.
Sama dziewczynka wyszła z sytuacji praktycznie bez szwanku, zeskoczenie z wozu nie było wymagającą czynnością nawet dla kogoś, kto zaniedbał trochę fizyczny trening. W dłoniach miała ciężki nóż, z pomocą którego zdołała uwolnić jadącego po jej stronie konia. Może i nie zrealizowała swojego planu doskonałego, właściwie to sprawy wzięły poważnie w łeb, mogła jednak odczuć pewną satysfakcję z tego, że tymi właśnie swoimi małymi dłońmi przysłużyła się do ocalenia jednego ze zwierząt. Teraz tylko jeszcze pozostawało je odnaleźć...
- Nic ci nie jest, dziecino? - zapytał z drugiej strony ścieżki były woźnica.
Mężczyzna wyglądał na bardziej przygarbionego i ponurego niż wcześniej. Swój nóż wbił w trawę i kuśtykając na jedną nogę, ruszył w dół drogi, by skonfrontować się z ponurą rzeczywistością. Nie odezwał się nawet do Saikiego, ale drgająca skóra przy zaciśniętej szczęce sugerowała, że wiele go to kosztowało. Zamiast tego obejrzał wóz i upewnił się z pewną ulgą, że obyło się bez większych uszkodzeń. Na razie pozostawił to tak, wziął tylko z kozła manierkę i pociągnął z niej solidnie.
- Jesteś na praktyce u medyka? - to nie był właściwy moment, by się dziwić, ale jednak słowa dziewczynki wprawiły go w zdumienie - Najpierw, cholibka, trzeba je znaleźć. To dobre zwierzęta, wierne, tylko zestrachały się teraz na śmierć. Idę, póki ślady widać. - wyjaśnił.
Nie przedstawiał Rice żadnych instrukcji ani nie próbował angażować jej w poszukiwania. Przy jego boku nie zdałaby się na wiele, niemożliwością zaś wydawało mu się posyłanie małej dziewczynki samej w nieprzyjazny, spływający deszczem las. Saikiemu zaś nie powierzyłby nawet sparciałego sznurka i przed rzuceniem się na chłopaka powstrzymywał go tylko fakt, że jednak z pomocą dziewczynki zdołał uratować konie. Bez niej mógłby uwolnić tylko jednego.
Tuż obok Riki biegła druga ścieżka śladów, prowadząca w las po lewej stronie drogi. Rozpędzone kopyta pozostawiły w miękkiej ziemi głębokie, podłużne korytka, bo podczas unoszenia nóg ziemia z tyłu była unoszona wraz z nimi, by potem opaść na zieloną ściółkę. Ślady te były dość dobrze widoczne, ulewa jednak pracowicie starała się spłukać grudki ziemi z drobnych listków i zakleić błotem powstałe w ziemi wyżłobienia. Kwestią niedługiego czasu było ich całkowite zniknięcie.

[Rika Kari Matsubari]

W ogóle… jedno wielkie zamieszanie. Co się tu w ogóle dzieje!? Z góry leje coraz mocniejszy deszcz i rzadki, przeciekający parasol z liści najwyższych drzew okazuje się coraz bardziej zawodny. Rika po odcięciu konia została wystraszona przez zrywające się do ucieczki konie. Dobrze, że mała poleciała w bok, a nie choćby odrobinę do przodu, bo mogłoby być nieciekawie. Jakie szkody może narobić kontakt pierwszego stopnia z kopytem konia? Pewnie duże. Zwłaszcza, gdyby kopytko spadło na młodziutkiej czaszce mało odpornej dziewczyny. Żyjemy dalej, trzeba czym prędzej zorientować się w sytuacji i ruszyć do przodu!
Nie było to jednak wcale takie proste. Nie tylko deszcz, nie tylko konie, ale też głośne łubudu, jakie dobiegło ją i woźnicę zza ich pleców. Saiki poleciał w dół z wozem pełnym desek, których część się wysypała. Z przodu, a właściwie z boku były gdzieś konie. Potem woźnica i Rika. Następnie wóz, a za nim dziwna breja stworzona z błota, desek i Saikiego.
Na moment jeszcze do koni. Cóż, Rika naiwnie liczyła, że konie nie uciekną. Niestety, uratowanie ich zdrowia wiązało się z takim niebezpieczeństwem. Nie można ich chyba winić… kto nie postąpiłby tak samo? Teraz wrzeszczała wraz z woźnicą, ale te się nie zatrzymywały. Jeden w lewo, jeden w prawo. Tak jak im najlepiej pasowało.
Opuścili więc tę dwójkę zupełnie niepasujących do siebie osób. Pracownika tartaku i małą dziewczynkę, która chciała ratować świat. Cóż… teraz dzierżyła w dłoni wcale niemały nóż i bynajmniej na bohaterkę nie wyglądała.
Pytanie woźnicy dotarło do niej z lekkim opóźnieniem, gdyż Rika dochodziła do siebie po tym całym zamieszaniu.
-Nic… Chyba nic. – to nie miało brzmieć super. Rika po prostu nie była pewna.
Ale nic jej nie było. Sam mężczyzna był chyba w gorszym stanie od dziewczynki. Kulał. Pierw jednak wbił w ziemię swój nóż, a dopiero potem ruszył na oględziny swojego wozu. Blisko wciąż był Saiki. Dziw bierze, że kierowca nie odezwał się do niego ani słowem. Ciekawe, czy żałował teraz, że jego nóż leżał teraz blisko Riki, wbity w ziemię? A może celowo to zrobił, aby nie podkusiło go do zrobienia chłopakowi krzywdy?
Nie było po co chwalić się posiadaniem zestawu medycznego. Nie obyło się zresztą bez zdziwienia starszego człowieka. Dobrze, że już zapomniał… pomyślała, gdy niemal nie czekając na odpowiedź podjął kolejny temat. O tak, zdecydowanie trzeba szukać koników. Ciekawe, czy nadal są równie zlęknione?
Woźnica poszedł w swoją stronę, śledząc ślady kopyt. Na tym właściwie kończyła się ich współpraca. Rika próbowała pomóc, nie udało się. Teraz on szuka koni, a mała może sobie iść, gdzie chce. Jej uwadze nie umknęły jednak drugie ślady kopyt, ciągnące się w przeciwnym kierunku.
Gdyby Rika zwróciła uwagę na ich dziwaczny kształt i wydedukowała, co to może oznaczać, pewnie doszłaby i do wniosku, że konie uciekały w pośpiechu. Czyżby? Ważniejszy był teraz wyścig z deszczem zalewającym ślady. Rika miała nadzieję, że prędzej czy później konie zatrzymają się. Nie będą chyba galopować w nieskończoność? – pomyślała z nadzieją.
Kierowała się śladami, idąc obok nich. Co prawda ślady i tak pewnie niedługo znikną, ale nigdy nie wiadomo. Jej zdrowie było lepsze, niż kierowcy wozu i mała nie oszczędzała się, szybko przebierając nóżkami. Rozglądała się na lewo i prawo, szukając czegoś między krzewami. Przypomniały jej się poszukiwania w przeraźliwie chłodnym klimacie Hyuo. Tutaj pogoda również nie rozpieszczała, ale i tak było to bez porównania lepsze. Rika jęła cmokać najgłośniej, jak potrafi. Jeśli koń gdzieś stoi, może ją usłyszy? Teraz chyba nie będzie uciekał… Jeśli droga będzie się wlokła, mała zacznie i gwizdać. Wie, że konie reagują na to różnie, ale co ma właściwie do stracenia?

[Nikusui]

Wyprawa dla Tsukune
Ranga C
30/~ Trzeba było wiedzieć, kiedy odpuścić. Chociaż na chwilę. Tym lepiej dla Tsukune, że puścił Aizakę, bo z jego ręką rzeczywiście mogłoby być ciężko. A wtedy już by nie powalczył. Ani teraz, ani przez najbliższy czas. Tego raczej nie chciał. Poza tym, sam Aizaka nie miał w zamiarze wyrządzać mu krzywdę. Miał go jedynie sprawdzić, niepotrzebny był do tego uszczerbek na zdrowiu.
To miała być ostatnia szansa. Ostatnia szansa na atak. Tsukune postanowił zaatakować otwarcie, jednakże zdążył ułożyć sobie plan. Cóż, albo teraz, albo wcale. Nie poszło to jednak tak, jakby tego Kuro chciał. W momencie, kiedy zaczął wymierzać w niego cios i liczył na to, że Aizaka zablokuje go, najpewniej łapiąc za rękę lub nadgarstek, to łysy mężczyzna wcale tego nie zrobił. Zamiast tego jedynie strącił jego rękę na bok, ale miał już mniej czasu na to, by odsunąć się przy ataku łokciem. Dlatego ten atak musiał zablokować, ale i na to miał Tsukune odpowiedź. Wykorzystał kolejny moment, by wysunąć swoją nogę i spróbować podciąć swojego przeciwnika. Zdecydowanie taka seria podobało się Aizace. Taka kombinacja była ciekawa i nawet, jeśli nie każdy ruch zapewniał sukces, za chwilę działo się coś innego, co mogło zwiększyć szanse na zwycięstwo. Tutaj dał się zaskoczyć i utracił równowagę, ale dochylił się do końca do tyłu, by ponownie zrobić przewrót, wspierając się na dłoniach i powrócić do pozycji stojącej, nie narażając się na serię ataków, które chciał mu zaserwować Tsukune. Wyglądało to w pewnym momencie dość chaotycznie, ale może takie było tego założenie. Nie pozwalało to też przewidzieć kolejnego ataku, co znacząco utrudniało sprawę. Był jednak w stanie go dotknąc i jakoś mu zagrozić. Dlatego najwyższa pora na kolejny etap.
- Całkiem nieźle. - gestem ręki jakby chciał zatrzymać Tsukune, by ten przez chwilę nie wykonywał żadnego ruchu. - Zobaczymy jednak, jak sobie poradzisz, kiedy pozbędę się obciążenia. - dodał, uśmiechając się lekko i pochylił się do przodu. Odpiął ciężarki z jednej nogi, a następnie z drugiej, po czym rzucił oba za siebie. Kiedy tylko zetknęły się z ziemi, zrobiły niemały hałas, a pył i kurz z ziemi stworzył swego rodzaju obłok, który nieco pogarszał widoczność. Zapewne jednak nie będzie trwało to zbyt długo, ale póki co, widzenie było nieco gorsze.
- I tym razem nie będę się tylko bronił. - powiedział zadowolony, po czym ruszył gwałtownie z miejsca. W jednym momencie niemalże zniknął, a przynajmniej tak to wyglądało dla Tsukune. Widać było jakby cień i rozwiany, unoszący się ciągle w powietrzu kurz. Widział, gdzie się porusza, ale nie potrafił w porę podążyć wzorkiem tam, gdzie akurat Aizaka się znajdował. A teraz jedynie robił kółeczka wokół Tsukune, zachowując odstęp jakiś czterech metrów.

KP NPC

  Ukryty tekst

[Tsukune]

Ból nie jest mile widziany a przynajmniej taki który nie jest potrzebny tak jak w przypadku uszkodzenia reki. Więc zamiast starać się siłować z kimś silniejszym od siebie po prostu postanowiłem puścić swojego rywala. Następnie chwilkę postanowiłem sobie ową rękę nieco rozluźnić i wymyślić plan który częściowo poskutkował. Udało mi się zaskoczyć swojego przeciwnika i prawie go wywalić lecz zrobił to co wcześniej i wykonał przewrót w tył aby stać tak jakby nic się nie stało.
-Czasem zdarza mi się coś dobrego wymyślić. odpowiedziałem tylko tyle na pochwałę. Cóż to prawda że w aktualnym momencie byłem w stanie wymyślić tylko tyle. Nie znałem prawie żadnej techniki do walki w zwarciu poza używaniem swojej własnej chakry.
-Teraz będzie o wiele trudniej i gorzej pomyślałem widząc..a raczej nie mogąc dostrzec jak bardzo jest szybki. Nie byłem w stanie nadążyć za nim wzrokiem.
-Robi się ciekawie powiedziałem uśmiechając się wrednie. Cóż aktualnie i tak byłem na straconej pozycji więc wiele nie stracę. Postanowiłem zamknąć oczy. Czemu? A to dlatego że jak przysłowie mówi "wzrok często oszukuje" więc skoro w tym wypadku nie mogę na nim polegać muszę postarać wykorzystać pozostałe zmysły tak samo jak swoją wrodzoną umiejętność. Wyglądało to tak jakbym nic nie robił. W sumie i tak było. Jednak nie miałem nic do stracenia nie licząc bycia obitym
-Kobieta nie spostrzegłaby się gdyby ją przeleciał usłyszałem w głowie i ledwo powstrzymałem się przed roześmianiem się. Gdyby się tak zastanowić było w tym trochę racji. Stałem tak i jakby starałem się obliczyć ile zajmuje mu zrobienie kółka wokół mnie. Zauważyłem że utrzymywał ode mnie cały czas dystans. Gdy według moich wyliczeń był za mną postanowiłem skoczyć do przodu z wystawioną nogą mając nadzieję że w ten sposób go zaatakuję. Gdyby mi się to udało staram się wykorzystać to i wykonać parę chaotycznych uderzeń by na koniec spróbować złapać go za ramiona i odbijając się od jego nogi wskoczyć na niego. Jednak gdy tego unika to staję bokiem, lewą nogę stawiam za sobą by mieć skrzyżowane nogi a następnie skaczę do przodu by chwycić Aizakę nogami w pasie i wykonując ruch biodrami przewrócić go jednocześnie podpierając się dłońmi ziemi

  Ukryty tekst

[Suzu]

Szczęście w nieszczęściu
[ Rika Kari Matsubari i Saiki - misja D ]
11 (14)

---

[/color]

---

[/b][/size][/center][ dźwięki w tle ] I tak oto dziewczynka od czynienia rzeczy "na niby" zdecydowała się pójść w las. Nie byłoby to dziwne, gdyby posiadała zdolność kontrolowania reberu, znała się na walce albo chociaż miała w zanadrzu jakieś sztuczki klasycznego ninjutsu. W ostateczności mogła przynajmniej wziąć ze sobą Saikiego. Las to przecież nie tylko zgrupowanie drzew. To terytorium i świetna kryjówka dla zagrożeń zupełnie realnych, często kompletnie niepodatnych na genjutsu. W ich obliczu Rika była po prostu zwykłą dziewczynką, a na jej korzyść przemawiał tylko wielki nóż w dłoniach, choć bardziej nadawał się na straszaka biorąc pod uwagę fakt, że kunoichi nie potrafiła walczyć bronią. Zaiste, nie można odmówić panience Matsubari odwagi. Można jedynie zapytać, czy odwaga niepodparta umiejętnościami przypadkiem nie ściągnie na nią zguby.
Szczęściem jednak deszcz, choć zainicjował całą lawinę przykrych wydarzeń, zdawał się trzymać wszystkie zwierzęta, potwory oraz bandytów gdzieś w otchłaniach suchych kryjówek. Las wydawał się pusty i głuchy, utopiony w deszczu, od czasu do czasu jednak wśród monotonnego szumu kropel deszczu i ponurych grzmotów słychać było parskanie konia. Nieodległe, po chwili skupienia dało się zlokalizować kierunek. Niepokojący mógł jednak być fakt, że dźwięki te brzmiały dość desperacko, w dodatku zwierzę zdawało się tkwić w jednym miejscu - czyżby wpadło w nowe tarapaty...?
Po kilku minutach wędrówki przez leśne błoto, podczas której nietrudno było o poślizgnięcie się na wystających gdzieniegdzie korzeniach i opadłych gałęziach, Rika zdołała wreszcie dogonić zgubę. Koń stał nieruchomo, z tylną nogą przygiętą i uniesioną do góry. Nadal miał na sobie odcięte elementy uprzęży, nie w tym jednak był problem - zwierzak znalazł się w nowym potrzasku. Wokół jego uniesionej nogi zaciśnięta była pętla sznura prowadzącego do solidnie zbudowanej pułapki, która dla mniejszego zwierzęcia mogłaby okazać się nawet śmiercionośna, jego natomiast po prostu uwięziła. Próbował wprawdzie się wyrwać, a nawet i gryźć sznur, bez specjalnych efektów niestety.
Wychodziło więc na to, że Rika naprawdę miała się okazać dziś jego bohaterką. Pytanie tylko, czy zwierzak pozwoli sobie pomóc.

Coś tego rodzaju choć solidniej wykonane, ale nadal ze zwykłym sznurkiem.

[Rika Kari Matsubari]

Jeśli w lesie było teraz jakieś niebezpieczeństwo, to mała na pewno tego nie dostrzegała. Zbiry, bandyci? Chyba bała się ich mniej, niż kiedyś. Teraz miała za sobą jakieś argumenty w walce z nimi. A że jej techniki nie wpływają na rzeczywistość? To mniej ważne, niż niektórzy mogliby pomyśleć.
Spacer w towarzystwie deszczu, którego opady skutecznie oczyściły teren z jakichkolwiek ludzi, a nawet większości zwierzyny, okazał się znacznie krótszy, niż się spodziewała. Nie było tu godzinnego, żmudnego marszu z bezsensownym oglądaniem się na lewo i prawo. Raptem kilku, kilkunastominutowy spacer ze spadającymi z nieba kroplami, amortyzowanymi przez kopułę lasu, zwieńczony powodzeniem.
Deszcz bywa głośny i potrafi zagłuszyć otoczenie, ale w danej chwili był bodaj jedynym dźwiękiem, jaki dobiegał do uszu Riki. Ta wychwyciła w nim rzężenie konia i idąc już nie tylko za śladami, ale i za głosem szybko zauważyła zgubę. Nie podeszła jednak od razu. Zatrzymała się i obserwowała scenę przez chwilę. Wpadł w pułapkę, dlatego nie uciekał dalej! - wniosek ten był oczywisty. Mniej oczywisty był sposób uwolnienia go. Jeśli zetnie linę z tylnego kopyta, narazi się na kopnięcia konia, a w najlepszym razie ten ucieknie jeszcze dalej. Musi też znaleźć coś, co pomogłoby jej na niego wskoczyć. Znowu…
Rika rozejrzała się po okolicy, intensywnie doszukując się jakiegoś pieńka, czy czegokolwiek innego, co mogłoby się zdać na choćby minimalne podwyższenie. W ostateczności dobry będzie nawet stos gałęzi. Gdy podejdę bliżej, okaże się czy naprawdę tego potrzebuję.
Koniku! – zawołała, nie mając na celu nic innego, niż sprawienie, by ją usłyszał. Złożyła łapki w pieczęć i wysłała znajdującemu się kilkanaście metrów przed nią konia odrobinę zapachu. Zapachu prawdziwego przysmaku, marchewki! Trzymając technikę przesuwała się do przodu, manipulując ją tak, by zwiększenie intensywności woni mogło wskazywać na to, że marchewka (Rika) się zbliża. Miała nadzieję, że jej głos, kroki i zapach zostaną ze sobą skojarzone. Podeszła do konia i szybko oceniła, że nie może rozciąć tej pętli w ten sposób, stojąc za tyłem konia. Nie mogę narażać się na uderzenie. Gdy koń chociaż nieco się uspokoi, Rika spróbuje go pogłaskać i zorientować się, czy koń ma takie fikuśne coś, czego RIka nazwy nie znała, do ułatwienia wskoczenia na rumaka. Jeśli nie ma, potrzebny będzie plan B z gałązkami lub drewnem. Rika kiedyś wskakiwała już na konia i to nawet bez tego, ale było to trudne i wolałaby, aby nie zestresować zwierzęcia jeszcze bardziej.
Będąc na koniu będzie trzeba utrzymać na nim równowagę. Jak wielkie zaufanie między nią, a koniem zostało zbudowane? Okaże się w momencie, gdy spróbuje wskoczyć. Jeśli wszystko przebiegnie względnie po myśli, pozostanie uwolnić konia. Spróbuje przesunąć się możliwie blisko zadu konia i sięgnąć ręką. Prawdopodobnie będzie to trudne. Gdy pierwsze próby wezmą w łeb, wyciągnie z torebki shurikena i spróbuje nim. Ten sposób powinien być dobry. Tak oto Rika zamierza na powrót ogarnąć konia. Być może uda się na nim wrócić co miejsca, w którym to wszystko się zaczęło?

  Ukryty tekst

[Suzu]

Szczęście w nieszczęściu
[ Rika Kari Matsubari i Saiki - misja D ]
13 (16)

---

[/color]

---

[/b][/size][/center]
Czy rzeczywiście brak możliwości wpływania na rzeczywistość był tak mało ważny jak się Rice wydawało? Genjtusu było interesujące w starciu z człowiekiem, co jednak dawało jej tutaj? W głuszy, w dzikim otoczeniu, gdzie poza zagrożeniem ze strony przypadkowo napotkanych łotrów groziło jej starcie z samą przyrodą? Co mała kunoichi mogła zrobić w starciu z wilkiem albo innym agresywnym stworzeniem?
Na pewno nic opartego na genjutsu. Dziewczynka po znalezieniu konia dość szybko przeanalizowała sytuację i ustaliła kolejne kroki, których wykonanie miało jej pozwolić na uwolnienie zwierzęcia z opresji. Znowu. Zastanawiająca była jednak decyzja skorzystania z iluzji, która - choć teoretycznie trafiona - nie miała prawa zadziałać. Trzymając pieczęć dziewczynka stawiała kolejne kroki, zwierzak zaś zastrzygł uszami i zamarł, spoglądając w jej stronę. Nawet przez chwilę nie wyglądał na zainteresowanego przysmakiem, którego nie było, bo też i zupełnie nie czuł żadnego zapachu. Tak jak wygłodniały wilk nie zauważyłby żadnej wizji ani przeszkody, którą mogłaby mu spróbować podsunąć kunoichi w sytuacji zagrożenia - bo genjutsu na zwyczajne zwierzęta po prostu nie działało.
Nie był to jednak zwierzak narwany i choć nie wyszedł przyjaźnie w stronę Riki, na co mogła zapewne liczyć, to mimo wszystko pozwolił do siebie podejść. Energiczne machnięcia ogonem i rozszerzone chrapy mogły zdradzić dziewczynce, że jest niespokojny, nie było jednak zwiastunów agresji. Nie od razu, ale pozwolił się pogłaskać, a w miarę łagodnego traktowania i może kolejnych słów zaczął się wyraźnie uspokajać i wyglądało na to, że zaakceptował dziewczynkę.
Nie był to zwierzak przystosowany do jazdy wierzchem, dlatego nie posiadał wygodnych pomocy do umieszczenia się w siodle... jakim siodle? Nadal jednak opięty był pasami uprzęży i Rika mogła wykorzystać je do wspięcia się w górę, co z pewnością było wygodniejsze niż szukanie stosu gałęzi. I omal nie wylądowała z powrotem na ziemi, bo zwierzak targnął się dziko, zaskoczony. Był zwierzęciem pociągowym i nigdy nie nauczono go pracy z jeźdźcem. Dziewczynka mogła go uspokoić i ugłaskać na tyle, by przestał wierzgać, zdołała nawet odciąć krępujący go sznur. Cały problem jednak w tym, że kompletnie nie dało się nad nim zapanować - nie znał komunikatów, które służyły jeźdźcom do kontroli jazdy, każdą próbę Riki zbywał machnięciem ogona. Uwolniony zaczął spacerować po polance, skubiąc drobne listki. W ten sposób daleko nie dotrą.

[Rika Kari Matsubari]

Ciekawe, czy wiedziała, że sztuczka nie przyniosła zamierzonego efektu. W sumie..? Lepiej było osiągnąć cel z nieudaną sztuczką, niżeli wykonać ją poprawnie i dalej stać przy koniu z niemocy przed wskoczeniem na niego.
Ale nic nie przyszło za darmo! Rikę nie spotkało wcale żywe zainteresowanie konia, jakiego oczekiwała. Może nie jest głodny? - pomyślała bez przekonania. Mimo to pogłaskała go tak, jak zamierzała. Otwartą dłonią szorowała po jego sierści od przodu w tył. Kto wie, czy nie bardziej dla własnej przyjemności. Wtórowały temu półsłówka wypowiedziane do konia podekscytowanym głosem. Być może właśnie ton tych słów pomógł w przekonaniu do siebie rumaka. Nie minęło wiele czasu, gdy Rika wspięła się po uprzęży na grzbiet konia, a chwilę później omal z niego nie zleciała! Jak zawsze, kiedy nie miała niczyjej asysty, mała wgramoliła się na konia bardzo niezdarnie, no bo czego tu oczekiwać od osóbki, która może doić krowy na stojąco? Nic dziwnego, że przestraszyła zwierzątko zaskakującym susem na grzbiet.
No ale dobrze, po pewnych staraniach udało się go ubłagać o odrobinę spokoju. Wystarczyło to do w miarę sprawnego odcięcia kopyta z pułapki i pełna wiatru we włosach przejażdżka na koniu do punktu wyjścia. Ta, jasne. Powinna była domyślić się tego, gdy wskakując na konia opadła na jego grzbiet, a nie wygodne siodło. Rika jedno, a koń drugie. Czy on to robi specjalnie? - zastanawiała się, wciąż ponaglając go i skłaniając do posłuszeństwa. Ten jednak ani myślał się słuchać, a właściwie to w ogóle nie rozumiał. Rika widząc, że ten schodzi na polanę i robi na co ma ochotę, szybko rezygnowała.
-Uuuh! Konikuuu… - niemal położyła się na nim zbliżając swoją głowę do jego grzywy. Błagalny, pełen bezradności ton okazał się równie skuteczny jak poprzednie zabiegi. – dlaczego nie rozumiesz, o co mi chodzi? – wróciła do wyjściowej pozycji. Trzeba było coś zrobić.
Powoli przełożyła prawą nogę na lewą stronę konia i ostrożnie zeskoczyła z niego. Tym razem starała się nie narobić tyle zamieszania, co przy wdrapywaniu się na grzbiet. Stanęła koło niego i jeśli się nie spłoszył, dała jeszcze kilka chwil radości przy listkach. To było fajne. Byli sobie blisko siebie, mimo że nikt nie trzymał za sznurki. Miała nadzieję, że koń pójdzie za nią. Pociągnęła go lekko za zwisający pas uprzęży i puszczając go, wysunęła się na przód i szła dalej, bokiem cały czas patrząc na konia. Pokrzykiwała, dopingowała, aby ten zrozumiał o co jej chodzi, zaczął iść razem z nią. Przecież to dla jego dobra! Trzeba go oddać w ręce właściciela. Rika widziała przecież, jak wiele dla niego znaczą.

[Suzu]

Szczęście w nieszczęściu
[ Rika Kari Matsubari i Saiki - misja D ]
15 (18)

---

[/color]

---

[/b][/size][/center]
Nic z tego, koń kompletnie nie rozumiał. Machał tylko ogonem i od czasu do czasu. gdy dziewczynka szczególnie intensywnie go zaczepiała, podejmował próby zrzucenia jej, niezbyt gorliwie jednak. Rika była leciutka, umiała go też uspokoić, tolerował więc jej obecność na swym grzbiecie dość dobrze, choć do jeźdźców przyzwyczajony nie był. I kompletnie nie potrafił zareagować na jej usilne próby wywarcia jakiegokolwiek wpływu.
Koniec końców dziewczynka zdecydowała się po prostu odprowadzić go z powrotem. Udało jej się uwolnić go z potrzasku, a to już coś. Nie wykazywał też specjalnie ochoty na pozostanie w samotności i zachęcany przez Rikę, bez większych oporów ruszył razem z nią. Czasami zatrzymywał się, nasłuchując, dość często robił postoje dla poskubania listków czy trawki. Kunoichi mogła mu dać na to czas lub też ciągnąc w tych momentach za wiszące resztki uprzęży, przypomnieć o konieczności podróży. Nie opierał się ani nie płoszył.
Dopiero podczas podróży powrotnej emocje opadły dostatecznie by zauważyć, że ulewa nareszcie zaczęła ustępować. To już nie był nieustanny prysznic u szczytu swych możliwości, wciąż kapało wprawdzie, były to jednak głównie krople kołyszące się na końcach liści, gałązek i igiełek, opóźnione w swej podróży ku ziemi. Problem błota jednak pozostał, ziemia rozmokła zupełnie, a Rika zapadała się miejscami niemal do kostek. Chociaż, czy po tym wszystkim to jeszcze było ważne?
Nim zdążyli wyjść znów na drogę, odnalazł ich woźnica, ubłocony niemal po kolana i nieźle zdyszany. Ze zdziwienia otworzył buzię, po czym Rika pierwszy raz miała okazję zobaczyć uśmiech na twarzy tego mężczyzny - szeroki, szczery i pełen niewypowiedzianej ulgi. Przyspieszył kroku, po czym położył swą wielką dłoń na boku szyi konia, który powitał go przyjaznym trącaniem chrapami. Druga ręka mężczyzny niespodziewanie spoczęła na ramieniu dziewczynki - uścisnął je lekko palcami, i na chwilę spojrzał jej w oczy, wyrażając w ten sposób swoją ogromną wdzięczność. Nie powiedział nic. Może nie umiał znaleźć właściwych słów?
W milczeniu powrócili na drogę i stało się jasne, że faktycznie deszcz skończył się już zupełnie. Na dole górki znajdywał się wóz, przywrócony do właściwej pozycji, do jego burty przywiązany był jeden z koni. Deski pozostały w błocie, ciężkie i nieporęczne stanowiły zbyt duże wyzwanie dla kulejącego mężczyzny.
- Gdzie Twój towarzysz, dziewczyno? - zapytał mężczyzna, kuśtykając do wozu - Gdy wróciłem, nie było już po Was śladu...
Okoliczności pozwalały sądzić, że może jednak nie mówił dziewczynie wszystkiego, nic jednak nie wskazywało na popełnioną tu zbrodnie. Tyle tylko, że Saikiego rzeczywiście nigdzie nie dało się zauważyć. Mężczyzna tymczasem wspiął się na kozła i uniósł w górę deskę, która normalnie służyła za siedzenie. Pod nią krył się kufer, wypełniony różnymi narzędziami i przydatnymi drobiazgami. Szperał tam chwilę, mamrocząc coś do siebie niewyraźnie, po czym odnalazł niewielką sakiewkę, której zawartość przeliczył pospiesznie. Wreszcie wrócił na ziemię i podał mieszek dziewczynce.
- Weź to. Zmierzam do pobliskiej wioski, jeśli potrzebujesz podwózki, wskakuj. Szkoda desek, ale to nic w porównaniu ze stratą dobrego konia.
I tak dobiegła końca deszczowa przygoda. Woźnica powiązał ze sobą sznurki uprzęży, naprawiając ją w sposób mocno prowizoryczny, na chwilę jednak to wystarczyło. Uratowany przez Rikę koń trącił ją jeszcze przyjaźnie nosem i niezależnie od jej decyzji wóz ruszył, obierając na kierunek najbliższą wieś. Minie zapewne sporo czasu, nim mężczyzna ten ponownie zdecyduje się wyruszyć przez las z towarem podczas deszczu.

---

Misja zakończona powodzeniem.

[Rika Kari Matsubari]

Konik współpracował. Na tyle, na ile potrafił. Rika zeszła zeskoczyła i prowadziła go, bardziej wytyczając właściwą ścieżkę, niżeli popychając go, a raczej ciągnąc do przodu. Trochę rozumiał, a trochę nie. Stawał, kręcił się, rozpraszały go rozmaite rzeczy i generalnie mocno się ociągał. Małą drażniło to, nie miała jednak serca go ciągnąć ani ganić. On też swoje dzisiaj przeżył. Poza tym trochę się bała, że będąc zbyt wymagająca spłoszy konia i cały plan spali na panewce.
Szli więc tak ślimaczym tempem, gdy aura zaczęła się uspokajać. Przestawało padać i od razu wpłynęło to na ich samopoczucie. Rika uśmiechnęła się gdzieś pod nosem, w końcu całkiem nieźle jej szło. Konik zaś przyspieszył, co dawało nadzieję, że dotrą dziś do celu.
Wdarli się w głąb lasu i po niedługim czasie zauważyli woźnicę. Rzeczywiście, Rika miała pierwszą okazję zobaczyć go uśmiechniętego. Widać, że zeszło z niego napięcie. Oto jakimś cudem nie ucierpiał jego wóz. Teraz odzyskał konia. Drugiego, bowiem pierwszego samemu udało mu się znaleźć. Mężczyzna przywitał się z koniem jak na spotkaniu po latach, potem położył rękę na ramieniu dziewczynki i spojrzał na nią w podzięce, nie wypowiadając choćby jednego słowa. Małą przeszły dreszcze, choć wiedziała, że nic jej nie grozi.
Odeszli trochę dalej i Rika ujrzała wóz, do którego przymocowany był drugi z koni. Co więcej, wóz ten stał optymalnie i był gotowy do odjazdu. Oczywiście z drugim koniem, który zaraz dołączy do pierwszego.
-Nie wiem gdzie jest. Nieważne. – dodała, aby podkreślić, że nie byli ze sobą zżyci. – pewnie gdzieś sobie poszedł. Nie ma sensu go szukać.
Wtedy kierowca sięgnął do skrytki po specjalny kufer, z którego wyciągnął zakiewkę. Tam szybko wybrał parę grosza i dał dziewczynce.
-To dla mnie? Dziękuję… Za podwózkę podziękuję. Mieszkam niedaleko stąd. Do zobaczenia! – pomachała mu na odchodne.
Najwyższy czas wracać do domu. Białą sukienkę mocno przybrudziło błoto, a butach i łydkach nawet nie mówiąc. Przykryła jeszcze deski zebranymi liśćmi i gałązkami, aby ochronić je przed potencjalnym deszczem. Wiedziała już, że jutro tu wróci.

z/t

[Nikusui]

Wyprawa dla Tsukune
Ranga C
32/~ Nie dało się tego ukryć, że mimo zapowiedzianego ataku i pokazania swoich możliwości, Aizaka dawał czas Tsukune, by ten mógł obmyślić jakiś plan. Na pewno było to nieco ulgowe traktowanie, ale jak można było zauważyć, to ten mężczyzna nie atakował bez powodu i raczej starał się omijać nieprzyjemne sytuacje. To, co zdarzyło się w Ryuzaku było akurat wyjątkiem, ale nie darowałby sam sobie, gdyby wtedy nie zareagował, bo mogło to się skończyć źle. A tak to efektem tego wszystkiego był właśnie ten sparing. To dzięki tamtej akcji Tsukune się o nim dowiedział i go znalazł.
Tak po prawdzie to nie spodziewał się, że chłopakowi uda się trafić w odpowiedni moment, kiedy ten biegał wokół niego. Nie, żeby specjalnie sprawiał mu trudności. Było jednak coś, co działało na korzyść Kuro, a o czym nie wiedział Aizaka. Coś, co Tsukune posiadał od urodzenia i co mogło być dobrym elementem zaskoczenia. Sensorzy w końcu byli nieczęsto spotykani, a jednym z nich właśnie był nasz bohater. Wystarczyło, że przeczekał jakiś czas i skupił się na tempie, jakie miał Aizaka. Utrzymywał jedną prędkość, co też na pewno działało na korzyść Tsukune. To był, oczywiście, zabieg celowy, żeby aż tak mu spraw nie utrudniać, zwłaszcza, że pod względem atrybutów fizycznych, Aizaka prezentował się lepiej od niego.
Po urokliwym żarcie, jakie alter ego Tsukune "wypowiedziało", postanowił wykonać ruch. W momencie, kiedy Aizaka znajdował się za nim, ruszył do przodu, przed siebie, by w odpowiednim momencie pojawiać się tam, gdzie jego przeciwnik. Miał dwie możliwości, które wziął pod uwagę. Albo seria uderzeń, albo plan awaryjny. Podczas gdy pierwsza pięść leciała już w kierunku Aizaki, ten bez większego problemu to zauważył i jedyne co zrobił, to gwałtownie obrócił się na swojej stopie, obracając się, by drugą stopę postawić dalej, w bok, dzięki czemu ponownie zwiększył odległość między nimi. I to był moment, który Tsukune również postanowił wykorzystać. Szybko ustawił się bokiem, po czym wyskoczył w stronę Aizaki, łapiąc go nogami na wysokości ud, mocno je ściskając. Tym sposobem chciał go przewrócić, samemu opierając dłonie o ziemię. W czasie, gdy oparł już dłonie, a Aizaka znajdował się w powietrzu, łysy mężczyzna przesunął swoje ręce w tył, dzięki czemu sam również mógł oprzeć się o podłoże. Usztywnił bardziej swoje ciało, napierając jeszcze na Tsukune i stawiając mu opór. Jego zamiarem było wesprzeć się na rękach i zrobienie "świeci", stawiając się do pionu, nogami do góry. Pytanie tylko, co zrobi Tsukune, bo mógł spokojnie dalej trzymać go w swoich "kleszczach", samemu również niemalże stawiając się do pionu, bądź też go puścić i próbować dalej. W każdym razie, nie był na straconej pozycji, tutaj szanse mogły być wyrównane. Jednak tak, jak Aizaka zapowiedział, nie będzie się jedynie bronił, więc było wysokie prawdopodobieństwo, że wykorzysta i tę sytuację. Tsukune miał jakieś dwie, trzy sekundy, żeby zdecydować, co dalej uczyni. Pozostanie biernym w tej sytuacji na pewno mu nie popłaci.

KP NPC

  Ukryty tekst

[Tsukune]

Miałem dosyć sporo szczęścia. Szczęście że przy urodzeniu się otrzymałem umiejętność sensoryczną. Szczęście że mój rywal mimo tego iż był ode mnie o wiele sprawniejszy i niby szedł na całość poruszał się wokół mnie jednakowym tempem. Szczęściem było też to że w dzieciństwie rodzice poza grą na instrumentach uczyli mnie też tańczyć. To wszystko w połączeniu pozwoliło mi oszacować dobry moment do ataku. Pierwszy cios oczywiście został uniknięty lecz udało mi się złapać Aizakiego nogami w pasie i prawie...Właśnie! Prawie go przewrócić. Sam oparł się na dłoniach i chciał wykonać świecę. Postanowiłem i to wykorzystać zmieniłem nieco położenie rąk tak jakbym chciał zrobić gwiazdę. Puściłem swojego rywala i gdy nogi miałem skierowane wprost w górę uniosłem dłoń znajdującą się bliżej Aizakiego i na części lewej ręki [tam gdzie jest kciuk mam na myśli ten fragment mięśnia] zakręcić się by oprzeć podniesioną rękę nieco dalej i tym razem złapać w nogami ręce swojego rywala i wykonać szybki skręt biodrami w stronę zgięcia w łokciu [tak by się przewrócił]. Jednak gdyby udało mu się tego uniknąć to szybko staję na nogi. Wykonuję skręt bioder by zaatakować kopnięciem łukiem prawą nogą i gdy ta dotyka już ziemi [jakiś jeden dwa kroki przede mną] szybko wykonuję zamach po łuku lewą nogą by jednocześnie zbliżyć się bardziej do przeciwnika

  Ukryty tekst

[Sumairu Abe]

-Trzeba przyznać, że Omawari zna się na gotowaniu...Pyszności!- oznajmił sam do siebie przechadzając się po lesie ze splecionymi dłońmi za swoją głową. Jego siostra musiała zająć się domem i jakimiś dekoracjami na zbliżające się urodziny jej męża, więc młody samuraj wymknął się za miasto i postanowił, że poświęci ten czas na trening.

Sumairu opuścił dłonie i powoli wyciągnął jeden ze swoich mieczy. Nie potrzebował wybitnie przystosowanego miejsca, aby rozpocząć naukę techniki, którą wybrał na rozgrzewkę. Powolnymi ruchami zaczął wymachiwać kataną jakby była jakimś wahadłem. Hipnotyzujące wahadłowe ruchy zniknęły po parunastu sekundach, a wszystko to za sprawą wyprowadzonego cięcia horyzontalnego w pustą przestrzeń od lewej do prawej, mniej więcej na poziomie swoich barków. W momencie uderzenia, Sumairu postawił na szybkość, aby potencjalne ataki wyimaginowanych przeciwników zostały zbite szybkim, defensywnym cięciem.
-Jeszcze trochę... - wyszeptał, gdy jego katana ponownie wróciła do wahadłowych ruchów, a rozszerzone nogi zapewniały dobry balans i równowagę. Gdy miecz znalazł się po lewej stronie na wysokości barku Sumy, chłopak wyprowadził jeszcze szybsze i pewniejsze horyzontalne cięcie, któremu towarzyszył wyraźniejszy świst przecinanego powietrza niż za pierwszym razem.
Chłopak powtórzył czynność jeszcze kilkadziesiąt razy, aż w końcu, po ostatnim cięciu poczuł satysfakcję, a zamach z jakim wyprowadził defensywne uderzenie wytworzył niebieską poświatę, która tak szybko jak się pojawiła, tak szybko zniknęła, gdy ostrze katany znalazło się po prawej stronie na wysokości barku samuraja.
-Więc tak działa Twoje Mikazukigiri, mistrzu... - wyszeptał lekko zdyszany sam do siebie, przypominając sobie sparingi ze swoim senseiem w Yinzin, podczas których Shino blokował każde cięcie Sumy tą właśnie techniką.

Chłopak wyprostował się i schował katanę do sayi, poprawiając po tym swoje białe obi.
-Wracamy do spaceru... - rzucił na głos kolejnym zdaniem do samego siebie i zaczął kroczyć dalej, wgłąb lasu.
[z/t] -----> Klik

[Nikusui]

Wyprawa dla Tsukune
Ranga C
34/~ Tsukune postanowił jednak odpuścić, by chwilę później ponownie zaatakować. Zwolnił uścisk nóg, po czym przekręcił się na ręce i chciał złapać nogami dłonie swojego rywala, jednocześnie znowu go blokując. Całkiem odważnie, by dalej go atakować. Aizaka raczej postawiłby na to, że będzie starał się go unikać i korzystać z małych okazji. Jednakże, tak jak zapowiedział wcześniej, nie będzie ograniczał się jedynie do obrony. Nie chciał również pozwolić Tsukune na to, by zbytnio się od niego oddali, bo ten ruch miał już należeć do niego. Dzięki temu Kuro mógł zauważyć różnicę w ich reakcjach i szybkości. Aizaka nie wiedział przecież, co zrobi Tsukune, mógł jedynie reagować na jego ruchy. A ta reakcja była znacząca. Jeszcze przed tym, nim zdążył ponownie złapać go w swoje kleszcze, łysy mężczyzna gwałtownie opuścił nogi, opierając jedną nogę o ziemię, a drugą wykopując w stronę Tsukune. Momentalnie stopa mężczyzny spotkała się z żebrami posiadacza małej, słodkiej pandy, odrzucając go natychmiast o pięć metrów dalej. W sumie, będąc w aktualnej pozycji, Kuro przekoziołkował, robiąc przewroty, aż w końcu się zatrzymał. Czuł uderzenie, ale nie było ono na tyle mocne, by połamać mu żebra. Jednak trochę się poobijał, więc może jakiś siniak się pojawi.
Panda, która do tej pory gdzieś leżała sobie przy wodzie, jakby niechętnie obserwując toczący się pojedynek, szybko się podniosła i podreptała w stronę swojego pana, kiedy ten podpierał się jedną dłonią o ziemię, w pozycji siedzącej. Łapkami jakby chciała wspiąć się na jego ramię, ale raczej to nie był odpowiedni moment. Sparing się przecież nie zakończył. Raczej. Zresztą, wszystko to było zaplanowane. Aizaka miał pewien cel, chciał coś sprawdzić, więc wskazane było to, by Tsukune czuł się na straconej pozycji.
- Nie ma przerwy. - zakomunikował, stając na proste nogi i robiąc krok do przodu. - Broń siebie. I nie tylko siebie. - dodał pośpiesznie, oczywiście mając na myśli również pandę, która znalazła się na placu tego małego boju. Czy Aizaka rzeczywiście byłby w stanie zrobić krzywdę temu zwierzęciu? Czy może ostrzegał, że znajdując się tak blisko, może się narazić. Może byłą to prowokacja, albo rzeczywiście ostrzeżenie. Tak czy siak, przyśpieszył i biegł prosto na Tsukune. Widział go, czuł jego chakrę, ale był zbyt blisko, by w porę dobrze zareagować. Możliwe, że Aizaka o tym wiedział, dlatego wyminął go, stając przy swoich ciężarkach. Małe kłębki kurzy uniosły się wokół jego nóg, kiedy się zatrzymał. Sięgnął swoje obciążenia, każde w dłoń i uniósł ręce do góry. Tsukune doskonale wiedział, gdzie się znajduje i mógł go spokojnie dostrzec, jeśli tylko sie odwróci. I wtedy właśnie zauważy, że Aizaka zaczyna kręcić ciężarkami, po czym wyrzuca w jego stronę to jeden, to drugi. Po prostej linii, w odstępie dwóch sekund. Czasu na reakcję było mało, ale na pewno nieco więcej, niż jakby Aizaka zaatakował go sam, bezpośrednio, a nie za pomocą obciążeń.

KP NPC

  Ukryty tekst

[Tsukune]

Plan był dobry...właśnie PLAN!. Realizacja niestety się już zbytnio mi nie powiodła. Czemu? dlatego iż mój przeciwnik był o wiele bardziej spostrzegawczy i szybszy ode mnie nie licząc też tego iż był silniejszy co dokładnie odczułem po tym jak zaserwował mi kopniaka prosto w klatę. Dobrze że nie użył swoje prawdziwej siły bo zapewne by mi połamał żebra.
-Jest silny. I to bardzo pomyślałem gdy toczyłem się po ziemi. Gdy się zatrzymałem podniosłem się do siadu podpierając się jedną ręką ziemi a drugą sprawdzając czy mam całe kości. Nie byłem medykiem ale raczej poza bólem nic mi nie było. Odruchowo splunąłem w bok. Czułem dokładnie gdzie znajdował się mój rywal.
-Jestem ciekaw czy jest gotów załatwić tego sierściucha usłyszałem w głowie tuż po wypowiedzi Aizaki
-Pewnie nie ale kto go tam wie odpowiedziałem sam sobie. Gdyby chciał mnie załatwić zrobiłby to z łatwością ze swoją szybkością. Nie miałbym nawet jak zareagować i chyba o tym wiedział wymijając mnie. Spostrzegłem że zaczyna kręcić ciężarkami. Odruchowo zgarnąłem swoją pandę i osłaniając ją ciałem przeturlałem się w lewą stronę by uniknąć obrażeń
-W najlepszym wypadku by mi nimi coś połamał. W najgorszym pewnie umrę przeleciało mi mimowolnie przez głowę gdy unikałem lecących ciężarków.
-Nie wolno. Miałeś tam siedzieć powiedziałem do swojej pandy i pstryknąłem ją lekko w nos tak za karę. Z pandą miałem nieco mniej możliwości ale skoro ostrzegał mnie czy dam radę obronić zwierzaka i siebie zapewne będzie miał zamiar znowu to zrobić.
-Trzymaj się z tyłu powiedziałem do swojego zwierzaka odkładając go na ziemię i przechodząc parę kroków do przodu. Następnie prawą nogę dałem do przodu i przykucnąłem lekko tak jakbym szykował się do biegu. Lewą ręką zaś nieco zgiętą w łokciu osłaniałem sobie twarz. Dokładniej przedramieniem to robiłem. Następnie prawą nogę dałem na bok by po chwili cofnąć lewą nogę do tyłu a prawym przedramieniem się zasłonić. Poruszałem się aktualnie po takim trójkącie czekając na to co zrobi mój rywal. Postanowiłem w tym momencie się bronić. Jeżeli postanowił zaatakować mnie prostym kopnięciem to wchodzę pod nie jednocześnie stawiając krok do przodu by mieć jego nogę na plecach a następnie
szybko się prostuję by go przewrócić. Jeżeli miałby zamiar zaatakować mnie jakimś uderzeniem wtedy wykonuję mostek podpierając się wpierw jedną ręką by następnie dodać drugą jednocześnie odbijając się nogami tak by kopnąć go w szczękę by następnie stanąć na nogach i skoczyć na niego do przodu mając ręce uniesione lekko po bokach by zatrzymać ewentualny cios na głowę i z główki uderzyć go w szczękę.

  Ukryty tekst