Wioska rybacka Nishihara

[Harikotto]

Mujin Wyprawa B
53/57
Przepisywanie zwoju było nudne i monotonne. Miałeś w nim jednak sporą wprawę. Zdarzało ci się zapewne spędzać całe godziny w różnych bibliotekach, gdzie kopiowałeś różne receptury i teksty, aby móc je później wykorzystywać do ratowania ludzi. To co robiłeś w chwili obecnej nie różniło się od tego przecież aż tak bardzo. Przepisywałeś tekst, który chciałeś później użyć do ratowania ludzkiego życia. Nie było więc tak naprawdę żadnej różnicy, prawda?

Cóż, pewne różnice jednak były i nie chodzi nawet o komfort pracy. Gdy bowiem skończyłeś, wróciłeś do niszczejącego hangaru, aby oddać zwój. Rozpylona przez ciebie trucizna zdążyła już się rozwiać i widziałeś wyraźnie leżących na podłodze ludzi. Niektórzy nie wykazywali żadnych oznak życia poza unoszącymi się klatkami piersiowymi. Inni jednak nie byli tacy spokojni. Przodował wśród nich Desu, z którym przyszło ci walczyć. Gdy tylko zorientował się z twojej obecności, zaczął warczeć, charczeć i wydawać inne niezbyt mile brzmiące dźwięki. Ewidentnie był wściekły i cię nie lubił. Nie mógł się jednak ruszyć. Gdy ty wygłaszałeś do niego swój monolog, zorientowałeś się, że ktoś wszedł do magazynu. Był to pryszczaty mężczyzna, z którym rozmawiałeś wcześniej przed wejściem do manufaktury.
- Panie shinobi... Pan mówiłżech że chce pomóc. Że pogada z grubasem. Co pan? Zdradził nas? No tak, biednemu chłopu to zawsze wiatr w oczy i nóż w plecy. Byle tyrał od rana do nocy na cudzą kiesę. My możem ginąć i nikogo nie obejdzie. Byleby pan szlachta miał co chciał? Tak? Panie shinobi? Jak to tak?

[Mujin]

Ewidentnie nie byli zadowoleni. Nic dziwnego, zostali potraktowani potężną trucizną paraliżującą. O musiało być potworne uczucie. Świadomość porażki. Mogłeś tylko patrzeć, jak ten ktoś triumfuje i ograbia ciebie z szansy na spełnienie marzeń, celu albo cokolwiek. Problem? Mujin nic takiego nie robił. W ostatecznym rozrachunku jego akcje nie doprowadzały do niczego. Był jedynie pionem, nietkniętym przez okoliczności. Piórkiem, które przyleciało i odleciało. I taka była jego rola. Nie musiał wchodzić w interakcję z kimkolwiek. Ale czuł, że powinien. Niestety to był jego błąd. Pryszczaty przyszedł. Ten, od którego brał informacje. I zaczął go atakować słowem. Brać na sumienie.
- Grubas poprosił mnie o zabranie wam zwoju wszelkimi możliwymi środkami i przyniesienie go wam. Jak widzisz, nie oddałem mu go. Czyli was nie zdradziłem. - odpowiedział Mujin. Został bezpośrednio skonfrontowany przez tego pryszczatego wieśniaka. Nie miał zamiaru z nim rozmawiać, nie miał zamiaru się z tego tłumaczyć. On nie był jego sumieniem. Początkowo miał zamiar poznać ich sytuację. Pomóc. Ich strach go od niego go odrzucił. Mujina, znaczy się. Zupełnie jak ze zwierzętami. Uciekały będąc zranionymi, przestraszone. A co nadchodziło po strachu? Gdy nie dało się jak uciec? Przełamanie, atak. Na Mujina? Byłoby to skrajnie głupie i skrajnie nieodpowiedzialne z ich strony. Skoro on miał być tym ninja który ich zdradził? Emocje rodziły irracjonalność. Irracjonalność z kolei rodziła nieprzewidywalność.
Czy w tym momencie tłumaczył się przed samym sobą? Czy zaprzedał swój ideał dla korzyści? Ideał pomocy medycznej ludziom bez względu na stan czy poziom moralności? Zdecydowanie nie. Nie porzucił tego. Nikt nie był ranny, ludzie nie potrzebowali jego pomocy. On jako nieznany nikomu medyk nie miał żadnego prawa mieć wpływ na radę. A skoro rada, czyli jakby nie patrzeć najpotężniejsze wpływowo osoby w osadzie pomagały grubasowi. Co on mógł zrobić?
- Ta sprawa jest ponad mną. Rada wysłała tutaj ninję. Jeśli on zniknie, to wyślą kolejnego i kolejnego. Jedynym rozwiązaniem jest śmierć grubasa. A ja nie zabijam. Nie mam co zrobić w tej sytuacji, co mogłoby wam pomóc. - odpowiedział. Niestety to była prawda. Nic innego nie był w stanie wskórać. Ze wsparciem Rady mógłby próbować dwóch rzeczy. Jedną z nich było przekonanie ninja idącego do wioski, że nie ma sensu i sprawa została przez niego rozwiązana. Zechce zobaczyć jego odznakę ninja i papier od Rady. Na tym się skończy. Może go spacyfikować. Na stałe. Ale Mujin nie zabija dla takich błahostek. Nie było sensu dalej prowadzić rozmowy. Stworzył z robaków chmurkę. Wskoczył. Odleciał w kierunku Ryuzaku. Nic po nim. Szczególnie, że będąc tutaj wystawił swój lokal na słabość. Ktoś ewidentnie był w jego klinice. I trzeba to było wyjaśnić. Nie tracił więcej czasu. Po prostu odleciał.

  Ukryty tekst

[Harikotto]

Mujin Wyprawa B
55/57
Miałeś się za zwykłego pionka, który nie ma żadnych możliwości na zmianę czegokolwiek. Zupełnie tak, jakbyś samodzielnie nie decydował o własnym losie. Zupełnie tak, jakbyś był tutaj z czyjegoś polecenia, a nie z własnej woli wplątał się w ów konflikt i ową sytuację. Było jednak inaczej. Byłeś tutaj bo chciałeś, nikt ci niczego nie kazał, a nawet jeśli, to miałeś pełne prawo ignorować wszelkie rozkazy i polecenia. Mogłeś robić co chcesz. postanowiłeś więc działać tylko i wyłącznie na własną korzyść. Najwidoczniej brakowało ci przywilejów i prerogatyw i chciałeś mieć ich jeszcze więcej, za to zupełnie nie miałeś zamiaru się nimi dzielić, czy używać ich dla polepszenia życia innych. Wystarczyło, że ty na tym wszystkim zyskałeś. Innych może szlag trafić.

- Mógł pan pomóc, a wolał z nami walczyć, panie shinobi. Jak nikt nam nie pomoże, to grubas nas rozgoni i powybija swoimi ludźmi. My na walce się nie znamy, a grubas ma znajomości w straży. My jeno pracować umiem i chcielim to uczciwie robić. Przyjdzie jednak na żebry iść, bo wszyscy gdzieś nas mają. Dla wszystkich tylko gzami jesteśmy, co rozgnieść trzeba. Problemem tylko jesteśmy, a problemów się pozbywacie, tacy jak wy. Przez chwilę myślał żech, że chociaż jeden, że chociaż pan się ulituje i pomoże. Wszyscy tylko wykorzystać nas chcą i zostawić. - odpowiedział ci pryszczaty., w trakcie gdy ty już odlatywałeś w strone swojej kliniki. Wyraźnie słychać było w jego głosie wielki żal i rozczarowanie. On nie wiedział, że przesłanki, które miały wpływ na podjęcie przez ciebie decyzję pochodziły tylko z jednego źródła i to w dodatku niepewnego. Wiedziałeś bowiem jedynie, że Sukeyoshi prosił Radę o przysłanie shinobiego. Nie wiedziałeś, czy Rada odpowiedziała pozytywnie na tę prośbę.

z/t

[Tamaki Hyūga]

Po dopłynięciu do portu w osadzie na terenie prowincji Ryuzaku no Taki, zeszłam na stały ląd i podziękowałam za transport i zapłaciłam drobną sumkę równą 100 ryo. Po pożegnaniu się z kapitanem statku, który już zajął się nadzorowaniem rozładunku, ja skierowałam moje kroki w kierunku stolicy gdzie miałam największe szanse znaleźć jakiegoś kuriera, któremu mogłabym powierzyć wiadomość oraz znalezienie Ario. W drodze również rozglądałam się po terenie, zaciekawiona myślą o postawieniu siedziby organizacji w Ryuzaku no Taki. Klimat prowincji był dość neutralny, więc to było zdecydowanie na plus, zarówno dla osób ciepłolubnych jak i tych które preferują niższą temperaturę. Głównym czynnikiem, który wybijał tą prowincję ponad wszystkie inne był fakt że nie było tutaj żadnego klanu który sprawował pieczę nad nią ani również nie słyszałam aby funkcjonowała tutaj inna organizacja, tak jak trzy mafie rządzące Shigashi no Kibu. Kolejnym atutem Ryuzaku no Taki był również dostęp do morza. Spędzona na przemyśleniach droga minęła mi bardzo szybko i nim się obejrzałam, byłam już niedaleko stolicy prowincji a także miasta od którego ma ona swoją nazwę, Ryuzaku no Taki.

[z/t[

[Takashi]

"Płyniemy w nieznane"
Misja rangi B - Rika Kari Matsubari
Jesień, rok 393
3/34...

Przyszliśmy stąd: Ryuzaku no Taki, Osada Ryuzaku no Taki Siedziba Kyusei

Widząc zadowolenie Riki, kurier uśmiechnął się i odetchnął z ulgą. Nie lubił, kiedy ktoś nie przyjmował zleceń, za których dostarczenie był odpowiedzialny, tymczasem kunoichi nie tylko je zaakceptowała, ale również była z niego bardzo zadowolona, radość emanowała z niej na dużą odległość i zarażała innych. Wysłannik Rady Możnych odebrał podpisany zwój, skłonił się nisko w ramach podziękowania, po czym zniknął, taką samą metodą, którą potem ulotniła się Matsubari. Piraci, morze, statki - sama wieść o tym wzbudziła w niej ogromne podekscytowanie, z całą pewnością to zadanie przypadło jej do gustu. Dzięki specjalnej zdolności błyskawicznie znalazła się w domu i poinformowała ojca o konieczności zastępstwa, przygotowała się do następnego dnia, po czym poszła spać. Słusznie, musiała nabrać sił przed wyprawą morską.

Nazajutrz

Następnego dnia sentokini uwinęła się dość szybko ze wszystkimi czynnościami, które należało zrobić o poranku, po czym błyskawicznie udała się do rybackiej wioski, Nishihary. Słońce jeszcze nie wychyliło się zza nieboskłonu, choć pierwsze promienie słoneczne zaczynały oświetlać okolicę, mimo wszystko było jeszcze stosunkowo ciemno. I chłodno, morska bryza nadawała rześki klimat i bez odpowiedniego nasłonecznienia należało narzucić na siebie coś więcej, niż zwykłą sukienkę, w przeciwnym razie można było zmarznąć i zachorować. To, na co dziewczyna zwróciła uwagę w wiosce, to zapach ryb - owszem, w osadzie Ryuzaku też było go czuć, ale tutaj był on wyjątkowo silny, jednakże nie przeszkadzał komuś, kto wychowywał się na tych terenach. Po niedługim czasie poszukiwania Rika w końcu znalazła statek, który był jej celem - nie był duży, ale z pewnością mógł pomieścić kilka osób i potrzebny sprzęt, wyróżniał się granatowymi żaglami, dzięki któremu łatwo można było go zlokalizować. Na statku stał siwy mężczyzna, pasował na kapitana. Przechodzący w kółko po kładce dwaj mężczyźni dopełniali załogę - siłacz dźwigający ciężkie pudła i skrzynie oraz zielonowłosy, szczupły i chyba najmłodszy z grupy chłopak, który również pomagał w noszeniu, ale znacznie lżejszych bagaży o mniejszych gabarytach. Brązowowłosy i zielonowłosy byli zbyt zajęci dźwiganiem, to siwy starzec zauważył Matsubari pierwszy i zszedł po kładce na drewniany pomost, by przywitać się z nią.
-Ah, ty pewnie jesteś Rika, zgadza się? - poczekał na potwierdzenie, po czym też się przywitał i zaczął wskazywać po kolei członków swojej niewielkiej załogi. -To jest Hibiki, a to Eisuke.
-Yo. - przywitał się krótko ostrzyżony mięśniak.
-Cześć! - ostatni był typek w okularach.
-Gotowa na morską przygodę? - spytał, wchodząc z powrotem na swoją ukochaną bestię z drewna.
Chłopaki cały czas pakowali bagaże ustawione na pomoście, było ich bardzo dużo i przydałaby się im pomoc. Kapitan nie zamierzał ich dźwigać z niewiadomego powodu, ale tamta dwójka ochoczo wypełniała swoje zadanie. Oczywiście znacznie lepiej radził sobie Hibiki, ale Eisuke też coś tam nadganiał, zdawać by się mogło, że zaczął się bardziej starać, gdy na horyzoncie pojawiła się dziewczyna. Czyżby zachowywał się jak typowy samiec w tej sytuacji?

Legenda:
-Kapitan Isamu
-Hibiki
-Eisuke

Dopisz sobie te 3% chakry, po spaniu Ci się zregenerowała. ~Takaś

[Rika Kari Matsubari]

Dotarłszy na miejsce nie pozostało nic, jak skontaktować się z załogą. O ile oczywiście dotarło się pod właściwy statek. I niby Rika wiedziała, że należy szukać granatowego żagla, niby nawet taki znalazła, ale zawsze jest jakieś ale. Nigdzie nie widać innego granatowego, ale to w sumie bardziej ciemny kobalt... - tkwiła w niepewności. Co jeśli spoufali się z nieodpowiednimi ludźmi i jacyś piraci wywiozą ją na otwarte morze? Nie, nie. Nadszedł czas na plan B.
Plan ten zakładał ciche podchody i obserwację. Rika kręciła się po okolicy, spacerując w tę i z powrotem w okolicach statku. Szukała potwierdzenia, że trafiła pod właściwy adres. A jeśli go nie znajdzie, to przecież ktoś musiał się do niej odezwać, wszak raczej zostali powiadomieni z kim będą płynąć. Krążąc tak dostrzegła dwóch mężczyzn raz po raz niosących kolejne porcje załadunku. Po statku krążył zaś jakiś starszy facet. Było też kilku innych, których widziała w okolicy, ale nie byli bezpośrednio zajęci pracami przy statku. Wreszcie jej pomysł przyniósł pożądany skutek. Kiedy znalazła się w pobliżu mężczyzny z siwą głową od razu wiedziała, że ma do czynienia z kapitanem Isamu.
-We własnej osobie. - potwierdziła swoją godność. - A pan musi być kapitanem Isamu. - ni to stwierdziła, ni zapytała. Niby była o tym przekonana, ale pewności nigdy za wiele.
Po chwili znała już pozostałych członków załogi, którym przyglądała się - miała nadzieję - całkiem dyskretnie.
-Jestem Rika i będę odpowiedzialna za nasze bezpieczeństwo. - powiedziała bardziej do nich, niż do samego kapitana. Otaksowała ich wzrokiem jeszcze raz i nie mogła pozbyć się wrażenia, że o ile Hibiki dobrze oddaje jej wyobrażenie pracy na morzu, tak Eisuke ze swoim wyglądem nie pasuje tam prawie tak bardzo jak, no cóż, Rika.
-Mam doświadczenie w zabezpieczaniu konwojów, nie pierwszy raz biorę udział w podobnej akcji. Choć pierwszy raz będę świadkiem dołączenia do Ryuzaku nowych ziemi. - Kunoichi może i miała doświadczenie, ale zazwyczaj nie dzieliłaby się tym z innymi. Słowa te kierowała bardziej do siebie, ponieważ ona, córka morskiego kupca nie czuła się najpewniej bez lądu pod stopami. Co za wstyd.
-Urodziłam się gotowa, kapitanie.
Rika urodziła się martwa. Ale to już zupełnie inna historia.
Mieli jeszcze parę chwil, zanim wszystko zostanie załadowane na pokład. Nie wiedziała też, czy zaraz po wrzuceniu wszystkiego na statek odpłyną. Może jeszcze na kogoś czekali, może nie na kogoś, a na coś, jakąś przesyłkę? Albo mieli z góry ustaloną godzinę startu? Panienka postanowiła rozejrzeć się po statku. "Rozejrzeć" to mocne słowo. Zamierzała rzucić okiem to tu, to tam i zupełnie niechcący, przypadkowo, chociaż koniuszkiem palca dotknąć steru. Poczuć się kapitanką, księżniczką mórz.
-Jak często zdarzają się ataki piratów? - zapytała niby od niechcenia.
Przecież się nie cyka.

  Ukryty tekst

[Takashi]

"Płyniemy w nieznane"
Misja rangi B - Rika Kari Matsubari
Jesień, rok 393
5/34...

Kapitan jednym, acz solidnym skinieniem głowy potwierdził swoją tożsamość, prężąc przy tym męsko swoją klatę, prawdopodobnie był dumny nie tylko ze swojej tężyzny fizycznej, ale również z wykonywanej przez niego profesji. Wprowadził dziewczynę na statek, dotykając ją przez krótką chwilę po plecach (wiecie, jakby chciał ją grzecznie pchnąć/wprowadzić, nie ma w tym żadnego podtekstu!), po czym zaczął zajmować się robotą. Coś tam gdzieś przestawiał, coś tam nastawiał, coś przenosił, czymś kręcił, wyglądało to na bardzo skomplikowane, ale dla niego było codziennością i wszystkie czynności wykonywał bez żadnych problemów. Przez cały czas słuchał Riki i tego, co ma do przekazania i choć informacji nie było dużo, jedno musiał sprostować.
-Nie możemy być pewni, że uda nam się dołączyć jakiekolwiek tereny, w przeciwnym razie nasza załoga byłaby znacznie większa. Naszym zadaniem jest zbadanie wysp, o których nie mamy żadnych danych, czyli pozyskanie niezbędnych informacji na temat gleby, minerałów, powierzchni, flory, fauny i tym podobnych. Musimy sprawdzić, czy uda się tam założyć osadę. - zrobił krótką przerwę, by wyjaśnić, dlaczego sama Matsubari jest niezbędna. -A ponieważ ostatnimi czasy w Ryuzaku i na morzu roi się od piratów, ochrona jest niezbędna, dlatego cieszymy się, że jesteś z nami.
No tak, teraz wszystko się zgadzało. Prawdopodobnie dlatego jeden z członków załogi wcale nie wychyla się pod względem tężyzny fizycznej, kunoichi sama zwróciła uwagę na to, że nieco odstaje od morskiej załogi i to miałoby sens, to na pewno naukowiec. Eisuke, bo o nim mówimy, wnosił właśnie jakiś plecach na statek i przykucnął przy kładce, by zacząć ją składać. Hibiki wniósł dwa ostatnie pudła i to było wszystko, co miało być zapakowane na statek. Poczynili ostatnie przygotowania i mogli ruszać.
-Hibiki, zacznij rozpakowywać sprzęt, sprawdź żagle i liny. Eisuke, ty sprawdź swój sprzęt i przygotuj wszystko, co potrzebne do przeprowadzenia badań. Zajmij się też racjami żywnościowymi. - kapitan wydał polecenia, samemu operując sterem okrętu. -Rika, ty delektuj się widokami, a jeśli chcesz, możesz pomóc któremuś z chłopaków.
Chłopaki zaczęli działać, a Ryuzaku z każdą chwilą zostawało coraz bardziej w tyle. Przyjemna bryza morska zaczęła muskać skórę sentokini coraz bardziej, bodźce zewnętrzne zdecydowanie dawały znać o tym, że znajdują się na otwartym morzu. Coraz mniej słychać było miasto, a coraz bardziej wodę, pluskanie fal i szum wiatru, pogoda robiła się coraz przyjemniejsza - mieli szczęście.

Legenda:
-Kapitan Isamu
-Hibiki
-Eisuke

Następnego posta poproszę tutaj

[Rika Kari Matsubari]

Droga powrotna, jak to droga powrotna, minęła znacznie szybciej niż w pierwszą stronę. Nie przykładała większej wagi do tego, co się działo przez upływające godziny. A to błąd, bo zarówno Hibiki jak i Eisuke dawali z siebie wszystko w nowych rolach. Hibiki, podczas niedyspozycji Isamu został kapitanem, a Eisuke zajął miejsce Hibikiego. I mimo tych wszystkich przetasowań i z jeńcami na pokładzie dotarli do Ryuzaku bez większych przygód.
Na miejscu nie pozostawało nic innego, jak podziękować sobie za wzajemne wsparcie w podróży i życzliwie się pożegnać. Między załogą nawiązała się podczas tej przygody pewna więź, którą prawdopodobnie będzie im dane dalej rozwijać. Tymczasem Rika upewniła się, że wszystko przebiegło po jej myśli (załoga u siebie, jeńcy do paki) i obrała kurs na własny dom. Tam matka zadba o jej ranę, a ona wreszcie będzie mogła chwilę wypocząć. Wciąż miała złość o kradzież cennego mienia. Zadra towarzyszyła jej przez niemal cały spacer do domu. Po niekrótkiej wędrówce dotarła. I co się rzekło, została opatrzona i skierowana do łóżka. Choć nie odnieśli pełnego sukcesu, chyba jej się należało.
Następnego ranka poczuła ranę, jaką jej zadano. Nie było to nic przyjemnego, ale Rika nie zamierzała siedzieć w domu. Kyusei było teraz jej oczkiem w głowie. Co prawda miała wolne i nie zamierzała wchodzić z buciorami w grafik, ale chciała chociaż stanąć na dziedzińcu i móc spędzić ten dzień z ludźmi.

z/t -> Siedziba Kyusei

[Takashi]

"Płyniemy w nieznane po raz drugi"
Misja rangi A - Rika Kari Matsubari
Jesień, rok 393
3/38...

Poprzedni wątek: tutaj

Wizyta trzech gości w Kyusei miała konkretny cel i choć nie był on jakoś ściśle tajny, to jednak wymagał, by bohaterowie porozmawiali tylko w swoim towarzystwie, we czwórkę. Chodziło przecież o sprawy dotyczące bezpośrednio osady Ryuzaku no Taki, Rady Możnych i tej czwórki tutaj (no, w zasadzie piątki, trzeba doliczyć tego nowego, ale aktualnie przebywał w Nishiharze). Jak się okazało, rządzący przyjrzeli się wszystkim raportom, także temu, który sporządziła Rika, poza tym przesłuchali jeńców i porozmawiali z załogą Isamu. Po naradzie obmyślili plan, którego realizacja nie różniła się szczególnie od wcześniejszych założeń, zadanie miało być kontynuowane i dociągnięte do samego końca. Można powiedzieć, że Matsubari dostała drugą szansę na to, by wyruszyć na morze i przyczynić się do zasiedlenia nowej wyspy, która ma być częścią jej ojczystej prowincji. Najpierw należało ją jednak dokładnie zbadać i, przede wszystkim, wyeliminować konkurencję.
Po wszystkich rozmowach, gdy już specjalni goście opuścili szkołę, dziewiętnastolatka podjęła mądrą decyzję co do tego, by od razu zacząć przygotowania. Zapakowała do swojej torby wszystko, co uważała za potrzebne, najadła się, zrelaksowała i położyła spać tak wcześnie, by następnego dnia wstać z samego rana, gdy na dworze było jeszcze ciemno. Przemierzała wąskie, ciemne uliczki osady, czasami szła główną, oświetloną drogą, niekiedy pięknym murkiem wzniesionym nad wybrzeżem, pełnił on rolę chodnika do spacerów, z którego podziwiać można było piękne widoki zarówno miasta, jak i oceanu. Nie mogła się doczekać następnej morskiej przygody, była tak pochłonięta przez ekscytację, że nawet nie spostrzegła, kiedy znalazła się w porcie rybackiej wioski. Wiedziała, którego okrętu ma szukać, wiedziała, z kim ma porozmawiać i bez problemu poznała granatowy żagiel. Na pokładzie okrętu dostrzegła trzy znajome twarze i jedną nową - blondyna, który pomagał Hibiki'emu w przygotowaniu wszystkiego na statku. Nie był tak umięśniony, jak nasz znajomy Bicek, nawet nie miał do niego startu, ale jego postura fizyczna też była niczego sobie. Było widać, że pod ubraniami kryje ładnie wyrzeźbione ciałko. Isamu czekał na pomoście, odebrał młodą kunoichi i wprowadził ją na statek - nostalgicznie, ostatnim razem zrobił dokładnie to samo. Eisuke złożył drewnianą platformę, zamknął solidnie drewniane drzwiczki przy prawej burcie i po chwili wszyscy byli gotowi do rejsu. Ruszyli.
-Rika-chan, poznaj Setsuro. - na chwilę oderwał się od swoich obowiązków, by przedstawić koleżance nowego członka załogi.
-Cześć, Rika. Dużo o tobie słyszałem. Cieszę się, że z nami jesteś. - przymknął jedno oko, uśmiechnął się i podrapał w tył głowy onieśmielony.
Wyglądał na jej rówieśnika, choć mógł być odrobinę starszy. Po krótkim przedstawieniu obydwaj wrócili do swojej pracy, a sentokini mogła cieszyć się morzem. Było jeszcze ciemno, nawet pierwsze promienie słońca nie wychylały się zza tafli wody, ale lada moment miało dojść do wschodu słońca. Woda była nadzwyczaj spokojna, było też dość ciepło jak na tak wczesną porę, dlatego pierwszy moment wycieczki był dość miły. Mijały kolejne godziny, pogoda się nie zmieniała, natomiast słońce znajdowało się już wysoko na niebie. Co jakiś czas przysłaniały je chmury, ale nic nie wskazywało na to, by pogoda miała się zepsuć, nawet wiatr był stosunkowo umiarkowany i niezbyt porywisty. Było przyjemnie. Czy to cisza przed burzą?
-Rika-chan, co robiłaś przez ten tydzień? Udało ci się opanować jakieś nowe, ciekawe zdolności, trenowałaś, czy może odpoczywałaś po poprzednim? - kapitan wykorzystał to, że dziewczyna zakręciła się niedaleko niego i zagadał do niej.

Legenda:
-Kapitan Isamu
-Hibiki
-Eisuke
-Setsuro

[Rika Kari Matsubari]

Małej Riki (bo przecież teraz jest duża) nikt nie nauczył, że nie powinna chodzić sama po ciemku. Gdy tylko bowiem zaczęła zapisywać swój wiek dwoma znakami, stała się wystarczająco silna, by sprostać najniższemu sortowi oprychów. Kiedyś nosiła drogi medalion ale dzisiaj, gdy jego zdrowotne właściwości były podawane w wątpliwość, nie nosiła się szczególnie bogato. Ot, sukienka, buty i torebka, której zawartość była przecież tajemnicą. Nie miała więc drogocennych przedmiotów, a ona sama od lat nie jest już w kupieckim mieście anonimowa. Po cóż więc ją atakować? Nie bała się więc ciemności. Doskonale wiedziała, że stanąć jej na drodze mogą tylko zbiry wyjątkowo złaknione solidnej porcji wpierdolu o poranku.
I tak dotarła do Nishihary bez kłopotów i strachu w oczach. Bardzo by chciała, żeby zostało tak do końca misji. Jako że nie była tu pierwszy raz, znalezienie odpowiedniego statku nie stanowiła już większego kłopotu. Żagiel znała, a sam okręt zacumowany był w tych samych okolicach. Nie minęło wiele czasu, a już była na pokładzie i witała się z załogą. Obecność nowej osoby nie była dla niej zaskoczeniem, bo już wcześniej została o tym poinformowana.
-Mam nadzieję, że same dobre rzeczy. - odpowiedziała Setsuro, nie licząc na odpowiedź.
Bez zbędnej zwłoki Eisuke dokończył dzieła, składając drewnianą platformę i byli gotowi do startu. Sytuacja była bliźniaczopodobna do tej sprzed tygodnia. Jedyna różnica była taka, że teraz Rika wiedziała już czego należy się spodziewać. No i mieli ze sobą Setsuro. Choć Rika wolałaby sytuację, w której Ryuzaku angażuje w rejs dodatkowego shinobi. Tu jednak koło się zamyka, bo przecież obdarowanie jej tak dużym zaufaniem bardzo wiele dla niej znaczyło.
Tymczasem okręt prawie się nie bujał. Przynajmniej w porównaniu z tym, co się działo ostatnim razem. Rika rozejrzała się po niebie, udając znawczynię i wyszukując jakichś oznak na pogorszenie pogody. Niczego takiego nie znalazła. Może tym razem miało dopisać im szczęście? Nieokiełznana natura daruje im podobnych przygód, co podczas ostatniego rejsu, a na miejscu nie spotkają nikogo z Morskich Klifów? To chyba marzenie ściętej głowy. Ktoś wspominał zresztą, że należy się ich spodziewać już na wyspie, tak jak ostatnio. Ponownie ugięły się pod nią nogi. Na morzu była taka mała, i jeszcze to przytłaczające wyzwanie. Jeden shinobi mógł bronić całej załogi, ale nie gwarantował bezpieczeństwa w miejscu, gdzie ścierały się interesy tak potężnych mocarstw. Do tego byli na obczyźnie. Z rozmyślań wyrwał ją Kapitan.
-Do szkółki przyszedł pewien chłopak. Miał niesamowite zdolności, bo potrafił ożywiać przygotowane przez siebie malunki. A kiedy byliśmy z Eisukem na wyspie, zaatakował nas człowiek kontrolujący lód. Niektórzy mają niesamowite zdolności, o których ja mogę tylko pomarzyć. A na pewno wiedziałabym lepiej jak je wykorzystać. - jak zwykle, pytanie odbierała jako zaproszenie do rozmowy na dowolny temat. Przez słodką Rikę przemawiała wyjątkowa gorycz. Od zawsze miała problem z byciem mieszańcem wśród rodów o potężnych Kekkei Genkai.
-Kapitanie..? Nie chcę by wszyscy o tym wiedzieli, ale myślałam dużo o naszej wyprawie i doszłam do wniosku, że jeśli Cesarstwo zaangażuje duże środki, to nie będę w stanie nas obronić. Najsilniejsi shinobi jakich znam potrafią ocenić swoje możliwości, a po mnie może tego nie widać, ale zawsze mierzę siły na zamiary. - to dlaczego na miłość boską się tego podjęłaś! - I choć wszyscy wiedzą, że brałam udział w zażegnywaniu pamiętnej zarazy w Ryuzaku no Taki, mało kto wie, że swego czasu gotowa byłam ryzykować życie za Królestwo Sów... a później własną krwią podpisałam pakt z tymi cudownymi stworzeniami i od tego czasu wiąże nas prawo wzajemnej współpracy. Dlatego jeśli wyślą na nas armię to nie tylko zaryzykuję życiem, ale otoczę się swoimi przyjaciółmi i urządzę taką jatkę, ŻE LUDZIE NA LATA ZAPAMIĘTAJĄ ZARÓWNO NAS, JAK I SIŁĘ RYUZAKU NO TAKI!! - Rikę poniosło i końcówka rozmowy z prywatnej stała się taką, jaką słyszano z prawie każdego zakątka statku. Zorientowała się po czasie. - Chciałam powiedzieć, że wypoczywałam. Dziękuję.

  Ukryty tekst

[Takashi]

"Płyniemy w nieznane po raz drugi"
Misja rangi A - Rika Kari Matsubari
Jesień, rok 393
5/38...

z/t -> tutaj

[Tetsurō]

"Córkoo Rybakaaaa!!"

Misja A dla Souei'ka

39 / 38+ Poprzednia Lokacja : Ryuzaku no Taki - Slumsy

Nasz bohater bezpiecznie w swojej kryjówce przeglądał dokumenty. Wiedza, którą posiadały była ogromna, wykraczała poza jego misję i na pewno jego przełożeni będą chcieli ją dostać w swoje ręce. Jednakże nim będzie mógł wrócić do domu, trzeba było doprowadzić sprawę do końca. Jak słusznie zauważył, Jedwabisty oraz Feniksy byli jedynie chwilowym wsparciem, nie można było im ufać, w końcu na ten moment zjednoczył ich ten sam wróg, jednakże kiedy tylko tygrysy upadną, to smoki wraz z feniksami rzucą się sobie do gardeł, a wtedy każda wiedza może być przydatna. Dlatego też Souei postanowił pozbierać wiedzę tak, gdzie bezpiecznie ją uzyska. Po spakowaniu wszystkich przedmiotów wmieszał się w tłum i zabrał się za wypytywanie. Karczmy, targowisko, ludzie na ulicy, to wszystko było bardzo dobrym miejscem do zaczerpnięcia wiedzy. Nie trzeba było długo szukać, w mniej niż godzinę nasz bohater dowiedział się, że Nishihara jest dużą rybacką osadą położoną nad oceanem. Dowiedział się także, że najszybciej będzie tam w stanie dostać się statkiem, które regularnie wypływają z portu. Co prawda była to nietypowa droga, dosyć klaustrofobiczna, jednakże pozwalała na chwilowy odpoczynek i zebranie myśli. Oczywiście wędrówka piesza także wchodziła w drogę, czy też wynajęcie sobie miejsca na jakimś kupieckim wozie.
Nie ważne na jaką drogę nasz bohater się zdecydował, to w końcu dotarł do Nishihary. Osada nie była jakaś ogromna, jednakże jej port był bardzo duży, przynajmniej w porównaniu do serca miasteczka. Nie ma się co dziwić, w końcu większość ludzi zajmowała się tutaj rybołówstwem i miała swoje łodzie, którymi codziennie wypływali szukać skarbów oceanu. Większość domów wyglądał biednie, były niewielkie i ciasno poupychane, choć zdarzały się takie bardziej imponujące. Sama osada nie była otoczona murem, więc potencjalne drogi ucieczki były wszędzie. Charakterystycznym dla tego miejsca było to, że wszędzie unosił się zapach ryb, ten bardzo intensywny, nie lubiany przez wielu mieszkańców i przyjezdnych. Pogoda dzisiejszego dnia była nieprzyjemna, wiatr wiał dosyć mocno, co jakiś czas padało i zdecydowanie zanosiło się na burzę oraz sztorm. Dlatego też wiele łodzi było zacumowanych. Jedynie ci najodważniejsi, bądź też najgłupsi, wypłynęli w morze w poszukiwaniu szczęścia. Powiada się, że przed burzą i chwilę po niej zawsze łowi się najwięcej ryb. Jednakże czy była to gra warta ryzyka?
Kiedy Souei wkroczył do osady, czuł, że przyciąga on uwagę. W okolicy nie było zbyt wielu shinobich, raczej unikali tego miejsca, nie było tu pieniędzy, nie było przyszłości, dlatego też w większości mieszkańcy wyglądali jak miernoty. Ludzie przyglądali mu się, kiedy go mijali, często też schodzili mu z drogi, nie chcąc robić sobie kłopotów. Czyżby Matsuda prezentował się aż tak groźnie? W każdym razie, do przeszukania było trochę terenu, gęsto wybudowane domy nie sprzyjały wypytywaniu od drzwi do drzwi, dlatego też trzeba było ustalić jakiś plan. Wybrać w jaki sposób podejść do sprawy. Po raz kolejny postawić na karczmarzy, czy może tym razem zdecydować się na alternatywne rozwiązanie?

Tajemnicza Kobieta
Róża Aiko
Jedwabisty
Mishura Kyoko

Dla Sprawdzających :

Stan ekwipunku :

• -1 Pigułka żywnościowa
• +1 Notka Wybuchowa

[Souei]

Ucieszył się w duchu gdy dowiedział się, że Nishihara leży za murami Ryuzaku. Porwać dziewczynę z jakiejś gównowioski będzie o wiele łatwiej, niż z dobrze strzeżonego miasta. Nie zwlekał ani chwili z udaniem się na miejsce. Wybrał drogę morską, skoro była najszybsza i w sumie miał sporo szczęścia, bo po stanięciu ponownie na suchym ladzie, już w rybackiej wioseczce, czuł za plecami zbliżającą się zmianę pogody. Zamierzał więc szybko załatwić to co z czym przyszedł i nie czekać, aż przemoknie do suchej nitki.
Użycie byakugana do poszukiwań niewiele dałoby mu w tej sytuacji. Nie wiedział jak wygląda dziewczyna, ani nawet wspomniany w dokumentach mężczyzna, więc wypatrywanie ich superoczami nie miało sensu. Trzeba było popytać, ponownie, bo Souei nie dysponował żadnym opisem znaków szczególnych, ani nawet przybliżonym miejscem lokalizacji celu w Nishiharze. Gdzie indziej mógł więc zacząć poszukiwania, niż w portowej karczmie. Nie spodziewał się zastać tam Nanami we własnej osobie, natomiast może natknie się na tego jej "opiekuna"? Matsuda zakładał, że kimś takim miał być właśnie Tadashi. Nie zważając na reakcje ludzi dookoła, wyszukał coś, co wydawało mu się barem, a następnie wszedł do środka.
- Szukam dziewczyny o imieniu Nanami. - Zwrócił się do osoby, która stała za kontuarem. Jeśli nikt tu o takiej nie słyszał, wtedy dopiero Matsuda wymienił nazwisko Tadashiego, jako drugiej osoby, której szuka w osadzie.

[Tetsurō]

"Córkoo Rybakaaaa!!"

Misja A dla Souei'ka

41 / 38+

Naszemu bohaterowi zależało na czasie, dlatego też zdecydował się na drogę morską. Znalezienie łodzi płynącej do Nishihary nie było problemem, choć jak się okazało, większość z nich to były statki rybackie, więc ten cudowny, rybny zapach towarzyszył mu przez całą podróż. Przynajmniej było szybko, no i tanio. Nikt też nie zadawał mu zbędnych pytań, jedynie miał nie przeszkadzać w trakcie podróży. Tylko tyle i aż tyle. Np ale była to też dobra chwila na zaplanowanie co dalej i zebranie myśli. Gdyby jeszcze tylko nie te walające się wszędzie po pokładzie resztki ryb i sprzęt do połowów... Wiecie jak mocno haczyk potrafi się wbić w stopę?
Po dotarciu do portu, okazało się, że wioska jest tak na prawdę małym miasteczkiem. Ogromny port z mnóstwem łodzi rybackich i dużą dzielnicą portową, to zdecydowanie nie było kilka domów na krzyż. Na szczęście nie urastało to do ogromu takich osad jak Ryuzaku czy Shigashi, więc nie było problemu z odnalezieniem odpowiednich źródeł informacji. Nasz smoczy wojownik skierował się do jednej z karczm i zaczął wypytywać. Trochę to trwało, większość ludzi nie wiedziała o kogo chodzi, zarówno nie rozpoznawała mężczyzny jak i dziewczyny. Czas mijał i Souei szukał, już zapewne zacząłby tracić nadzieję, jednakże coś podkusiło go, żeby podejść do jednej z grup rybaków, którzy w właśnie wrócili z połowu. Panowie delektowali się lokalnym piwem i nie wyglądali na skorych do rozmów, jednakże postawienie kolejki piwa rozwiązało ich języki. Samej dziewczyny nie znali, jej imię było im obce. Inaczej jednak z mężczyzną, ten był im bardzo dobrze znany. Na tyle, że kiedy Souei wymienił jego imię, wszyscy wnieśli kufle ja znak przyjaźni ze wspomnianym jegomościem.
- Tadashi to równy gość! Nie wiem jak to robi, ale jego ryby są najlepsze, każdy Ci to powie.
- To prawda, pływa na tej swojej starej łajbie, ja to bym się bał, że się utopię, a on mimo wszystko codziennie wypływa.
- Kotoki ostatnio próbował za nim płynąć, żeby sprawdzić czy ma może jakieś specjalne łowisko, ale skubany był tak szybki, że mu uciekł i zgubił go między wyspami. Ciekawa sprawa. - panowie dosyć dobrze wypowiadali się o celu naszego wojownika, widać było, że jest to lubiana persona w tym środowisku, dlatego też trzeba było być ostrożnym, jeden zły ruch i Tadashi może dowiedzieć się o poszukiwaniach, o ile już się tego nie dowiedział.
- A co tak właściwie chcesz od Tadashiego? Nie wyglądasz na kupca, więc raczej nie będziesz z nim robić interesów? - odezwał się jeden z grupki, który cały czas milczał i przyglądał się Soueiowi od jego pojawienia. W końcu ktoś postanowił zadać to racjonalne pytanie, czyżby pozostałym aż tak alkohol uderzył do głowy, a może po prostu nie spodziewali się, że ktoś może chcieć coś złego od tak miłego i przyjacielskiego człowieka, na jakiego był rysowany Tadashi.

Tajemnicza Kobieta
Róża Aiko
Jedwabisty
Mishura Kyoko

Dla Sprawdzających :

Stan ekwipunku :

• -1 Pigułka żywnościowa
• +1 Notka Wybuchowa

[Souei]

Małymi kroczkami, ale konsekwentnie zbliżał się do celu. Przepytani w karczmie ludzie nie byli zbyt pomocni, ale inni rybacy w porcie już owszem. O ile imię dziewczyny niczego im nie powiedziało, o tyle o jej towarzyszu słyszeli całkiem sporo. Wyglądało na to, że są w całkiem dobrej komitywie, co oczywiście dobrze wróżyło dla Matsudy. Mógł dowiedzieć się od nich całkiem sporo, a może i nawet tyle ile w ogóle potrzebował, aby odnaleźć mężczyznę i osobiście z nim porozmawiać. Wyglądało jednak na to, że Tadashi cieszy się tutaj sporym szacunkiem i sympatią, więc groźba i wymuszenie może nie były najlepszym pierwszym środkiem do poznania prawdy. Zamiast tego, Souei postawił im kolejną kolejkę, aby jego też trochę polubili, a przy okazji byli bardziej skorzy do zwierzeń. Gdy tak sobie plotkowali o nieobecnym, w końcu padło kluczowe pytanie. Pazur nie został jednak zbity przez nie z tropu. Może i jego wygląd nie wzbudzał zaufania, ale póki starał się nie być groźnym i małomównym mrukiem.
- Masz rację przyjacielu, i bystre oko przy okazji. - Pochwalił go za to odkrywcze spostrzeżenie.
- Nie przyjechałem w interesach. Mam dla niego ważną wiadomość z Ryuzaku, która nie może czekać. Wiecie może, gdzie mogę go teraz znaleźć? - Położył nacisk na "teraz", bo nie interesowały go opowieści o ich morskich przeszpiegach, chociaż z drugiej strony... ciekawe co tajemniczy rybak może ukrywać między tymi wyspami na morzu. Cała ta misja polegała na poszukiwaniach, więc na takie wątki Souei był już wyczulony. Na razie jednak rozwiązaniem może okazać się prosty kontakt i rozmowa, więc póki co chciał wyciągnąć ze swoich rozmówców jak najwięcej.