Wioska na granicy Ryuzaku

[Ryu]

Była to mała rolnicza wioska licząca ok. 100 mieszkańców, której podstawą funkcjonowania była uprawa ryżu. Niemniej uprawy te wystarczyły jedynie na własny użytek i tylko niewielka ich część trafiała na rynek – stąd też ludzie wiedli biedne, ale spokojne życie. Był to zdecydowanie najbiedniejszy obszar tego jakże bogatego regionu, słynącego z handlu. Wioska ta znajdowała się u podnóża porośniętej lasem góry, z którego spływał krystalicznie czysty strumień, stanowiący główne źródło wody w osadzie. Od głównej Osady Ryuzaku no Taki dzieliło ją kilka kilometrów drogi, która – dochodząc do wioski – prowadziła przez niewielki las. Powodem tak fatalnej sytuacji materialnej osady, było bez wątpienia jej położenie – znajdowała się ona, bowiem na granicy regionów Ryuzaku no Taki, Midori oraz Kaigan. Wszystkie te jednostki terytorialne traktowały to, jako swego rodzaju tereny niczyje – swoistą strefę buforową, w którą nie warto inwestować, ponieważ jest zbyt blisko granic, i przy ewentualnym konflikcie byłyby to tereny nie do wybronienia. Niemniej odpowiedzialnymi za ludność wioski i jej bezpieczeństwo był region Ryuzaku no Taki.

[Ryu]

MISJA RANGI D
3/15

Cóż… Zdawać się mogło, iż od młodzieńca nie bił aż taki entuzjazm, jakiego można było się spodziewać. Ale może właśnie takie jest to nowe pokolenie – nieco „uśpione”, stonowane, bez tego żaru w oczach… Lecz z drugiej strony, czemu miałoby być inaczej? Pokolenie to nie doświadczyło żadnych zagrożeń, żadnych konfliktów, a nawet sytuacji, która mogłaby walkę zbrojną zwiastować – może poza nielicznymi incydentami szybko zażegnanymi… Ich życie do tej pory – w większości przypadków - było skąpane domowym „ciepełkiem”, ochroną tatusia i opieką mamusi - niemniej świat ten nie jest taki piękny jak mogłoby się wydawać…

Gdy Karasu był gotowy, Ibiki ruszył z młodzieńcem prosto do celu, objaśniając na początku misję – Wracając do naszego zadania – w pewnej wiosce na krańcach regionu doszło w ostatnich trzech dniach do licznych podtruć. Mamy to zbadać, co oznacza uleczenie chorych, odkrycie oraz zlikwidowanie problemu. Podróż - szybkim tempem marszu - potrwa zapewne jakieś cztery, może pięć godzin, niemniej ciężko sobie wyobrazić lepsze warunki do wędrówki. Temperatura dalej się utrzymywała na przyjaznym człowiekowi poziomie, a lekki wiaterek niosący zapachy przydrożnych roślin dawał dodatkowego uroku w połączeniu z symfonią wyśpiewywaną przez ptaki. Sielanka ta trwała przez pierwsze dwie godziny drogi, niemniej po tym czasie pogoda zaczęła się psuć. Wiatr się wzmagał, a niebo pokryło się czarnymi burzowymi chmurami. Do wioski weszli w towarzystwie potężnej burzy, deszczowej nawałnicy i silnego, chłodnego wiatru, który potęgował poczucie zimna wywołanego ich przemoczonymi ciałami i ubraniami. Punktem centralnym życia osady, był rzucający się w oczy górski strumień, który to ludność wioski traktowała w sumie, jako jedyne źródło wody – może nie było to bezpieczne, niemniej dotychczas nigdy nie było problemu z czystością wody...

Nikt przybyszów nie powitał - nie było widać żywego ducha. W obskurnych domach tliły się świece i jakiś palenisk, które dawały oprócz ciepła – swego rodzaju „poczucie bezpieczeństwa”. Chodź Karasu - Ibiki po wydaniu komendy poszedł przodem, brodząc w rozmiękłej, błotnistej dróżce biegnącej przez wioskę, omijając większe kałuże, co kilka sekund odbijające potężne błyskawice.

Weszli do pierwszego lepszego „domostwa” by rozeznać się w sytuacji. To, czego doświadczyli dwaj Shinobi z pewnością mogło odbić się na psychice niejednego człowieka. W cuchnącym wilgocią - i po części wymiocinami wywołanymi zatruciem – malutkim pokoju, wypełnionym płaczącymi dziećmi i pojękiwaniami bólu, znajdowała się siedmioosobowa rodzina. Najbardziej dosadnym widokiem był obraz wyjącej bólu pięcioletniej dziewczynki, którą to tenże ból rozrywał od środka. Ibiki nie chcąc tracić czasu, natychmiast wziął na stronę ojca, podpytując go o to, „co tu w tej wiosce się dzieje, i co może być przyczyną?” Rolnik odpowiedział… Dobrze żeście przybyli, bo sytuacja wygląda fatalnie – przed zgłoszeniem problemu Władcy, było około pięciu zatrutych osób - obecnie blisko ¾ wioski ma lżejsze lub cięższe objawy… Nie mamy pojęcia co to może być – żywimy się wyłącznie tym co wyhodujemy, więc to raczej na pewno nie przez pożywienie… Ibiki nie spodziewał się skali problemu. Natychmiast odrzekł do młodego kompana, z wyczuwalną powagą sytuacji w głosie - Karasu, ja muszę wyleczyć tych ludzi, a Ty spróbuj ustalić, co takiego - oprócz jedzenia - łączy całą wioskę, co mogłoby się przyczynić do zatrucia niemal wszystkich jej mieszkańców. Pośpiesz się i nie zawiedź, ponieważ liczę na Ciebie.

Karasu dostał jasne wytyczne. Miał niezwykle odpowiedzialne zadanie, bowiem musiał ruszyć głową i domyśleć się, co jest wspólne dla wszystkich mieszkańców wioski, co mogło tak negatywnie wpłynąć na ich zdrowie. Młodzieniec musiał spojrzeć niejako na problem „z góry”, pamiętając przy tym, że czas ucieka i wielu cierpiących ludzi czeka na rozwikłanie zagadki.

[Karasu]

Idąc prosto do celu Ibiki wyjaśnił cel naszej misji. Najwyraźniej czas się sprawdzić w roli detektywa. Dobrze przynajmniej, że się do tego przyzwyczaiłem po tym jak Honami chowała moje rzeczy w różnych miejscach, przez co często całą posiadłość musiałem przeszukiwać. Przynajmniej było zabawnie. Miałem ochotę uśmiechnąć się na to wspomnienie, lecz obecność obcej osoby sprawiała, że moja twarz zastygła jak zwykle w spokoju. Pogoda była początkowo niezwykle dobra, choć psuła się z każdą chwilą. Ostatecznie, gdy zaczęliśmy dochodzić do jakiejś małej wioseczki, rozpadało się. Zarzuciłem kaptur na głowę, aby choć trochę osłonić się przed deszczem. W tym samym czasie zacząłem przyglądać się wiosce. Wyglądała na dosyć ubogą, choć nie można było nie zauważyć dużego źródła wody, chyba jedynego w tej mieścinie, przepływającego przez centralny punkt wioski. Gdy do niej weszliśmy w oczy rzuciła mi się jedna rzecz. Dlaczego jest tutaj aż tak pusto? Co to epidemia tędy przebiegła czy jak?
- Hai - mruknąłem w odpowiedzi do Ibikiego, który nagle przerwał moje rozmyślania.
Przechodziliśmy przez ulice wioski, które były niezwykle zabłocone. Będę musiał po misji wyczyścić buty, porządnie. Po kilku chwilach żmudnego przedzierania się przez błoto Ibiki wszedł do jednego z domostw, toteż ruszyłem za nim, bo niby co innego miałbym zrobić? W środku zastaliśmy dosyć przerażający widok. Dokładniej jakaś dziewczynka aktualnie wiła się z bólu. Czyżby to było działanie trucizny, o której mówił Ibiki? Kto mógłby coś takiego zrobić, przecież to... nieludzkie. Co najmniej, oczywiście. Mężczyzna, który był najwyraźniej głową tejże rodziny, zaczął wyjaśniać nam sytuację i utwierdził mnie w przekonaniu o potworności tej trucizny, choć rzecz jasna nie dałem tego po sobie poznać. Lepiej, żeby nikt nie znał moich uczuć. To może mi kiedyś uratować życie, prawda?
Ibiki stosunkowo szybko stwierdził, że zajmie się leczeniem tych ludzi, a ja mam dojść do tego co łączy całą wioskę i może być powiązane z trucizną. Jedzenie odpada, bo wieśniacy sami by siebie nie otruli, więc pewnikiem jest, że ta opcja jest błędna. Sami też raczej nie będą sobie do żył pompować truciznę, bo po co? I to jeszcze tak całą wioskę? Też odpada. Czyli, że to musi być coś co każdy potrzebuje do przeżycia i co ważniejsze zażywa impulsywnie. Choć nie. Impulsywnie to złe słowo i tu nie pasuje. Pomijając dobór słów, co może tu pasować? Zacznijmy od początku. Każdy człowiek potrzebuje do przeżycia pożywienia i wody, żeby się ani nie zagłodzić ani nie odwodnić. Jedzenie odpada, to już wiem, więc jedynym logicznym wyjściem byłaby woda.
- Woda - nieświadomie powiedziałem ostatnią myśl na głos. - Czy w wiosce poza strumieniem nieopodal jest jeszcze jakieś źródło? - postanowiłem zadać to pytanie na głos, bo przecież mogli wodę importować. Choć nie, nie wyglądali na kogoś kogo stać byłoby na tak duży wydatek, ale może było jeszcze jakieś źródło?

[Ryu]

MISJA RANGI D
5/15

Woda… Czy w wiosce poza strumieniem nieopodal jest jeszcze jakieś źródło? – pytanie to rozległo się po wiosce, zaś odpowiedź na nie padła z ust poznanego już wcześniej ojca - „głowy” siedmioosobowej rodziny – Nie ma innego źródła wody – każdy pobiera wodę ze strumyka, choć niektórzy – Ci bardziej przezorni ją zagotowują… Co mogłoby wyjaśniać, że ¼ populacji jest zdrowa. – wydawało się zatem, iż spostrzegawczy młodzieniec z Kaminari zaliczył „test” z analizy i logicznego myślenia, wpadając na zdawać by się mogło właściwy trop. Oczywiście stuprocentowej pewności mieć nie można było, niemniej i samemu Ibikiemu też ta teza składała się w logiczną całość, i tą logiczną całością kierował się, dając młodszemu kompanowi kolejne wytyczne… Brawo Karasu. Przychylam się do twojej tezy z zatrutą wodą. Masz, zatem kolejne zadanie – w momencie, gdy ja będę leczył ludzi, Ty idź w górę strumienia i poszukaj źródła skażenia. Miej oczy szeroko otwarte i nie zgrywaj bohatera. Jak coś znajdziesz, i nie będziesz pewny własnych możliwości to poczekaj, aż ja do Ciebie dołączę. Jeśli jednak uznasz, że dasz radę w pojedynkę – działaj sam. Powodzenia.
Ibiki nie bał się puszczać kompana samemu – w końcu miał do czynienia z Shinobi, który rzekomo został przygotowany do służby przez swój klan. Poza tym, gdzie ma zbierać doświadczenie, hartować charakter i umysł jak nie na misjach, – na których musi być w 150% skupiony, bowiem nie wie, co może go czekać, – co może go zabić lub wpędzić w tarapaty. Karasu musiał iść w górę strumienia, i wypatrywać wszelkich możliwych zagrożeń. Brzeg był gęsto obrośnięty przez krzaki i drzewa, przez które podróż może okazać się katorgą w połączeniu z rozmiękłym podłożem – niemniej odpowiednio wykorzystane mogą ułatwić wspinaczkę, no i Karasu pozostałby w ukryciu. Idąc zaś korytem płytkiego strumyka - będzie bardziej widoczny, aaczkolwiek podróż powinna przebiegać bardziej komfortowo i sprawniej. Co zrobi Kamikiri? Jaki obierze plan wędrówki i czy uda mu się go wdrożyć?

[Karasu]

Moja myśl zyskała aprobatę co skutkowało, choć odrobiną wyjaśnień w sprawie tajemniczych otruć, ale nadal może się wszystko zmienić. Taki już jest ten świat. Rano biegasz za rodzicami i bawisz się z rodziną, a wieczorem patrzysz na trupy swych bliskich... Stop! Muszę przestać myśleć o tamtej nocy i iść dalej. Choć Jin i tak zginie! Ale to później, teraz zatruta woda. Jak tak dalej pójdzie to nigdy ta misja się ie skończy, a jak już to Ibiki ją ukończy. Uciążliwy tok myślenia, co nie? Dobra mniejsza z tym. Z tego co zdążyłem usłyszeć miałem iść w górę strumienia i spróbować potwierdzić tezę o zatrutej wodzie.
- Możesz na mnie liczyć, dam z siebie wszystko - powiedziałem spokojnie i po chwili zacząłem podchodzić do drzwi. - Wyruszam natychmiast.
Niby proste i pozbawione głębszych emocji słowa, lecz ludzie, którzy znają się na ludziach bądź znają mnie, od razu poznają, że rzeczywiście zamierzam się przyłożyć do powierzonego zadania. Oczywiście czy ktoś to zauważył to już inna sprawa. Szybko opuściłem budynek i ruszyłem w stronę strumienia, oczywiście jeśli nic mi się po drodze nie pomieszało to teoretycznie byłem na dobrej drodze. Moje przypuszczenia jednakże nie okazały się mylne i po zaledwie paru chwilach, z kapturem na głowie, stanąłem przed strumieniem. Miałem do wyboru teraz dwie drogi. Pierwszą był brzeg, który był niezwykle gęsto obrośnięty i nie wyglądał na zbyt dostępny, drugą zaś było koryto rzeki, ale to odpada. Przecież ktoś mógł zatruć tą wodę, a wtedy raczej pilnowałby aby nikt nie zakłócił jego planów, więc pierwsza opcja - czyli brzeg - była tą lepszą. Przynajmniej pod względem bezpieczeństwa, bo oczywiście te krzewy zapewne będą niezwykle uciążliwe do wspinaczki. Westchnąłem cicho i ruszyłem przez brzeg rzeki, przedzierając się przez krzaki, krzewy i starając się nie upaść z powodu rozmokłej ziemi. Te małe i uparte roślinki, których celem najwyższym było doprowadzenie mnie do szału, gdyż co chwila biły mnie po rękach, tymi swoimi łodyżkami, okazały się przydatne. Chwytając się ich zachowywałem w miarę dobrą równowagę, więc łatwiej było wykorzystać to do wspinaczki, która zapowiada się niezwykle długa i żmudna.

[Ryu]

MISJA RANGI D
7/15

Młodzieniec obrał drogę, którą spokojnie można by nazwać na mapie „przedzieranie się przez upierdliwe gałęzie, płatające nogi i atakujące ze wszystkich stron. W praktyce podróż ta jednak nie przebiegała Kaminari tak drastycznie. Oczywiście nie uniknął otarć, zadrapań, a i ciuchy pewnie w niektórych miejscach trzeba będzie zacerować, niemniej opcja ta i tak wydawała się bezpieczniejszą, bowiem dalej pozostawał w ukryciu, a wykorzystując sprytnie do wspinaczki, to, co natura przed nim posiała – parł pewnie do przodu. Jego wycieńczająca wędrówka trwała dobre 20-25 minut w błocie, strugach deszczu, które w połączeniu z mocnym wiatrem dawały się we znaki potęgując chłód – Karasu miał pecha, że już przy pierwszym zadaniu los daje mu poważnie w kość…

Idąc dalej i dalej w pewnym momencie dostrzegł przez gałęzie krzaków realny synonim okrucieństwa tego świata… Jego oczom ukazał się widok, który spokojnie może kwestionować istnienie bogów, i tej całej „wiary”, że ktoś tam czuwa nad tym światem. Banda kłusowników z drewnianymi pałkami – dokładnie trzech – obcierała ze skóry zwierzęta, które przez sidła zapewne konały w męczarniach, a i zabijanie też nie było bezbolesne, żeby „futra” nie zniszczyć. Widać było, że jest to świeża kryjówka – miała może z dwa tygodnie. Ale skąd zatruta woda? Gdy zwierzęta zostały już obdarte ze skóry, wszystkie te wnętrzności i mięso, – czyli to, co „niepotrzebne” były składowane przy strumieniu, a uzbierana duża ich ilość przy psuciu się w wysokiej temperaturze - spokojnie mogła być powodem zainfekowania wody.

Karasu musiał zdecydować czy wkroczyć samemu do akcji i wymierzyć sprawiedliwość, czy nie ryzykować – i poczekać na Ibikiego, którego czas przybycia nie sposób było stwierdzić. Kaminaru wiedział, kim jest, znał swoje umiejętności oraz przydatność ekwipunku – tylko od niego zależało, jak oszacuje szanse na sukces i czy zaryzykuje konfrontacją. Jeśli nie zaatakuje kłusowników, to na jego oczach kolejna żywa sarna zostanie żywcem zatłuczona drewnianymi pałkami – a on będzie musiał z tym widokiem i przeraźliwymi dźwiękami żyć do końca życia. „Test” z logicznego myślenia zaliczył pozytywnie – teraz przyszedł czas na „test” podejmowania trudnych decyzji. Ruszy na pomoc zwierzęciu ryzykując konfrontację z posiadającym liczebną przewagę przeciwnikiem – aczkolwiek nie znającym położenia Shinobi, czy może poczeka na wsparcie?

[Karasu]

Nie wiem ile czasu tak szedłem po ścieżce, lecz na pewno mniej niż godzinę. Po tej żmudnej wędrówce doszedłem do górskiego źródła, lecz tego widoku nigdy nie zapomnę. Trzech kłusowników obdzierało ze skóry zwierzęta, których zwłoki kładli później na kupce nieopodal wody. Mamy przyczynę zatrucia wody, ale tym będzie musiał się zająć Ibiki, ja tam na tym się nie znam. Teraz natomiast sprawa jest prosta. Muszę pozbyć się kłusowników, choć mają przewagę liczebną, więc co teraz? Chociaż gdybym ja widział ich, a oni mnie nie to automatycznie miałbym przewagę... Bez wahania podniosłem lewą rękę do góry, zaś prawą złożyłem w połowę pieczęci barana.
- Suiton: Kirigakure no Jutsu - mruknąłem cicho, używając jednej ze swoich technik suiton.
Polegała ona na wytworzeniu przez użytkownika mgły, przez którą widzi jedynie on, o zasięgu trzydziestu pięciu metrów. Była niezwykle przydatna w sytuacji, w której przeciwnik ma przewagę liczebną, gdyż w tym momencie nie mógł widzieć gdzie jest jego oponent. W tym wypadku nie wiedziałem czego się po nich spodziewać, więc automatycznie zdobyłem jakąś przewagę, choć jeśli byli dobrze wyszkoleni, w co wątpię, to będę mógł mieć poważne kłopoty. Jakby nie patrzeć mam przy sobie tylko odrobinę broni i zaledwie kilka technik, przy czym większość z nich muszę wykorzystać z wielką rozwagą, aby zadziałały odpowiednio. Otou-san zawsze powtarzał, że nie wolno nie doceniać przeciwników, a nawet należy sądzić, że są znacznie potężniejsi od nas. Wtedy przynajmniej będziemy gotowi na najgorsze, więc trudno będzie nas zaskoczyć. Ciekawe czy jego słowa są aż tak prawdziwe? Choć niewątpliwie nie mogę ich nie docenić, chociażby dlatego, że mają nade mną przewagę liczebną.


-12% Chakry
Zostaje: 88% Chakry

Suiton: Kirigakure no Jutsu
Ciekawa technika Suitonu, pozwalająca użytkownikowi na wytworzenie bardzo gęstej mgły, przez którą właściwie nikt (oprócz niego samego) nic nie widzi. Shinobi staje w specjalnej pozycji (prawa ręka składa połowę pieczęci Barana, drugą zaś podnosi się nad głowę) i zaczyna wydzielać z siebie chakrę Wody. Im wyższa ranga danego shinobi, tym dłużej można utrzymać mgłę. Trzeba też zaznaczyć, że wytworzona zasłona nie jest w stanie oszukać doujutsu takich, jak Byakugan lub Tsujitegan. Sharingan jednak zostanie w niej zmylony.

[Ryu]

MISJA RANGI D
9/15

Nie mogąc tolerować takiego okrucieństwa wobec zwierząt i jednocześnie synonimu okrucieństwa występującego na tym świecie – członek klanu Kaminari postanowił nie czekać na Ibikiego i samemu wymierzyć sprawiedliwość, przygotowując się do szybkiego ataku.

Suiton: Kirigakure no Jutsu – technika prosta, tania, a odpowiednio wykorzystana, z powodzeniem może zniwelować przewagę liczebną wrogów. Prostota to esencja działań Shinobi – zbytnie komplikowanie może być genialnym posunięciem na miarę sukcesu, lub fatalnym błędem niosącym równie fatalną porażkę. Karasu wybrał proste środki i opłaciło mu się to – rywale byli totalnie zdezorientowani, a wręcz nie podejrzewali, że nagłe przyjście mgły było wywołane przez człowieka – w końcu o to zjawisko nie było trudno w wilgotnym lesie przy strumieniu. Deszcz dalej padał, zagłuszając tym samym wszelkie szmery co też dawało młodemu Shinobi ogromną przewagę, bowiem zwyrodnialcy ani go nie widzieli, ani nie słyszeli, ani nawet się go nie spodziewali – wydawałby się zatem mogło, że ma ich na widelcu…

[Karasu]

Moja technika zadziałała dokładnie tak jak chciałem. Kłusownicy byli niezwykle zszokowani nagłym pojawieniem się mgły, więc teraz mam znaczną przewagę. Nie spodziewali się tutaj nikogo - co widać po ich reakcji - i mnie nie widzą. Tylko teraz nie mogę nadepnąć na żaden kamyczek, bo to już będzie totalna wtopa. Prawda? Spokojnie podkradłem się bliżej nich i wyrzuciłem kunai w kłusownika, który siedział po mojej lewej. Dodatkowo nie zastanawiając się ani chwili dłużej zacząłem odpowiednie pieczęcie.
- Bunshin no Jutsu - mruknąłem cicho tworząc swoje dwie kopie, które dla zmyłki pobiegły prosto na kłusowników.
W tym czasie wycofałem się za nich, tak aby w efekcie stać dwa metry za kłusownikami. W tym czasie wyjąłem jeden kunai i przygotowałem się do dalszej walki, choć teraz chciałem zobaczyć jak zareagują na mój ruch. Oby tylko nie okazało się, że są niezwykle dobrze wyszkoleni, bo wówczas wątpię, że moja mgła mi z nimi pomoże. W końcu element zaskoczenia może przeważyć znacząco szalę na moją stronę, lecz doświadczenie i siła niewątpliwie z nim wygrywają.


- 2% chakry za utrzymanie mgły
- 5% chakry za dwa klony
Zostaje: 81% Chakry

Bunshin no Jutsu
Prosta technika Ninjutsu, która polega na stworzeniu iluzji nas samych. Przy jej pomocy – w zależności od kontroli chakry – jesteśmy w stanie stworzyć od jednej do kilkunastu iluzji, które wyglądają jak my i robią to co zasugerujemy. Oczywiście iluzje nie są materialne, więc każde uderzenie w nie kończy się ich rozwianiem. Warto również zauważyć, że iluzje nie wydają żadnych dźwięków, dodatkowo nie rzuca swym "niematerialnym" ciałem cienia, a także nie potrafią poruszać żadnych przedmiotów.

[Ryu]

RANGA D
11/15

”Dmuchać na zimne” – ta zasada życiowa powinna być notorycznie wbijania do głowy każdemu człowiekowi, a już w szczególności każdemu Shinobi od najmłodszych lat. Efektowność, szaleństwo, nieustraszenie, polot – oczywiście to robi wrażenie… Ale tylko na laikach. Doświadczeni Shinobi zamiast doznań wrażenia i podziwu, ujrzeliby wyłącznie bezmyślność i głupotę. Pewność każdego ruchu, dogłębna analiza sytuacji i wybór najprostszych, a zarazem najbezpieczniejszych rozwiązań to klucz do wykonania zadań, – czyli tym samym klucz do sukcesu. „Zrealizować cel i nie dać się przy tym zabić” – to powinno być motto każdego Shinobi.

Karasu jak widać doskonale zdawał sobie z tego sprawę, bowiem wszystko skrupulatnie planował nie mając zamiaru popełnić jakiegokolwiek błędu. Wykonał świetny manewr z odwróceniem uwagi – posyłając na kłusownik dwie swoje „kopie”, po czym zakradł się niepostrzeżenie na tyły oponentów, stojąc od nich w odległości zaledwie dwóch metrów. Dzierżył w dłoni kunai, będąc zwartym i gotowym do dalszej walki. Oczywiście manewr z „zajściem” od tyłu udał się, bowiem kłusownicy będąc we mgle, i widząc nacierające na nich „klony” wpadli w panikę i zgłupieli. Jedyne, co im przyszło do głowy to instynktowne okładanie iluzji drewnianymi kijami trzymanymi w dłoniach.

Sytuacja wygląda tak, że kłusownicy po zniszczeniu „klonów”, rzucili krótkie - Spieprzamy stąd! chcąc zabrać się do ucieczki na oślep, jak najdalej od miejsca w którym znajdowali się obecnie. Kaminari miał ich na widelcu – będzie zwlekał z atakiem i pozwoli im na ucieczkę, kontynuując pościg? Puści ich wolno? Czy może wyskoczy tuż zza ich pleców i wymierzy sprawiedliwość? - Decyzja leżała tylko i wyłącznie w rękach Karasu…

[Karasu]

Po zniszczeniu moich klonów, kłusownicy czym prędzej postanowili uciec. Oni naprawdę sądzą, że im na to pozwolę? Jak najszybciej jak mogłem rzuciłem się na najbliższego z kunai'em, który chciałem wbić mu w szyję. Miałem nadzieję, że to wypali, choć w przeciwnym wypadku i tak miałem przewagę. W końcu niedaleko jest woda.. W tym momencie zaś chwyciłem mocniej broń "lecąc" na przeciwnika. Przez moment czułem wahanie, jakbym wcale nie chciał ich zaatakować, lecz skoro nie potrafię pokonać trójki kłusowników to jak kiedykolwiek mam zabić Jin'a?! Nawet teraz jest ode mnie znacznie potężniejszy mimo, że nie jestem tym samym bezbronnym dzieciakiem co kiedyś! Bo nie jestem, prawda? Pogrążony w rozmyślaniach przez chwilę straciłem czujność, łamiąc część swego nindo, które brzmiało "Nawet na chwilę nie trać czujności.*. W tym momencie byłem podatny na atak, lecz mgła dawała mi o tyle przewagi, że raczej nie zostało to zauważone. Tym razem.

- 2% chakry za utrzymanie mgły
Zostaje: 79%

[Ryu]

MISJA RANGI D
13/15

Zawahanie – jeżeli można wskazać jedną rzecz, która bezsprzecznie może być sabotażystą działań, to właśnie wahanie się powinno być wymienione w pierwszej kolejności. Strach, obawy przed obraniem właściwego działania, czasem wyrzuty sumienia - spowodo-wane świadomością, iż zaraz pozbawisz kogoś życia… Wiele jest czynników wywołujących to paraliżujące działania, uczucie – wszystkie tak samo istotne. Doświadczeni wojownicy potrafią to w sobie zwalczyć – młodzi wojownicy muszą się tego nauczyć…

Karasu przytrafiło się to w kulminacyjnym momencie, szarżowania na rywala z kunaiem w ręku – celem pozbawienia go życia i wymierzenia sprawiedliwości. Wewnętrzne rozterki w takim momencie były zdecydowanie negatywnym elementem. Niemniej miał szczęście, iż ludzie Ci, – mimo, że kompletnie pozbawieni wszelkich uczuć i człowieczeństwa – byli kom-pletnymi laikami, nie wojownikami. Po szarży zostało już tylko dwóch, bowiem zimne ostrze kunaia, zostało zatopione w szyi pierwszego kłusownika, natychmiast paraliżując jego ciało po przerwaniu kręgów szyjnych, i pozbawiając życia szybkim wykrwawianiem z powodu przecięcia tętnicy szyjnej. Karasu widział twarz tego człowieka, widział jego odpływający wzrok… Widok ten zapewne będzie spędzał mu sen z oczu niejednej nocy, aczkolwiek nie mógł teraz myśleć o tym – musiał działać dalej.

[Karasu]

Jednego mniej. Tylko taka myśl przeszła mi po głowie, gdy pierwszy kłusownik padł na ziemię martwy. Niektórzy powiedzą, że nie mam uczuć, inni zaś, że po śmierci rodziny moja psychika uległa pogorszeniu. Jednakże prawda jest taka, że czasem trzeba zabić. Chciałem to zrobić, gdy Jin zabił moją matkę. Chciałem to zrobić, gdy porwano moją siostrę. A teraz? Nie pragnąłem niczego. Wiedziałem tylko, że nie mogę ich puścić. Krew tego człowieka trysnęła na moją rękę, a ja widziałem jak jego oczy tracą blask. Widziałem jego śmierć, ale tak samo zginęli moi rodzice, mój wuj i mój kuzyn. I tak samo zginie Jin i porywacze Honami. Nie mogę się zatrzymać, bo wówczas wszystkie lata treningów z siostrą pójdą na marne, prawda? Teraz natomiast wyrwałem kunai z szyi martwego już wroga, który osunął się na ziemię i rzuciłem nim w drugiego przeciwnika. Miałem nadzieję, że to go chociaż zaskoczy, ale nie zamierzałem stać w miejscu i czekać na rozwój wydarzeń. Wyjąłem drugiego kunai'a i rzuciłem się na ostatniego kłusownika z chęcią wbicia mu ostrza noża w serce.


- 2% chakry za utrzymanie mgły
Zostaje: 77%

[Ryu]

MISJA RANGI D
15/15

Po beznamiętnej reakcji Karasu na widok śmierci człowieka – człowieka, którego de facto chłopiec sam pozbawił życia, z zimną krwią – można było się spodziewać, iż Kaminari nie miał lekkiego dzieciństwa, a wręcz sprawiał wrażenie, jakby śmierć towarzyszyła mu od narodzin. Z jednej strony było to błogosławieństwo dla Shinobi, – bowiem wyzbycie się wszelkich możliwych emocji związanych z zabijaniem, sprawiało, iż były to czynności automatyczne - bez rozpamiętywania tego nocami, bez wyrzutów sumienia. Z drugiej jednak strony, ktoś, dla kogo zabicie kogoś jest czymś powszednim, może w pewnym momencie okazać się niebezpieczny.

Niemniej to jak rozwinie się młody Kaminari, i co go będzie kształtowało, okaże się przez lata bycia Shinobi. Teraz miał do wykonania zadanie i pewnie to zadanie realizował. Błyskawicznie eliminując pierwszego rywala, wyciągnął kunai z jego szyi i rzucił nim celnie w drugiego rywala, szarżując następnie na trzeciego, i gdy cios był idealnie wymierzony w serce, a kłusownik mógł tylko zamknąć oczy, żegnając się z tym światem – do akcji wkroczył Ibiki, który złapał rękę Karasu, w której to chłopak dzierżył ostrze, jednocześnie nokautując jednym celnym ciosem w szczękę kłusownika… Jeden żywy nam się przyda do przesłuchania Karasu. Dobrze się spisałeś. Masz tutaj swoją zapłatę – schowaj ją, wyciągniemy te martwe zwierzęta ze strumyka i możesz wracać do domu. Ja tymczasem tu zostanę, ponieważ mam jeszcze trochę roboty. – po czym mentor wręczył przedstawicielowi klanu Kaminari 100 ryo, i udał się do strumyka w celu wyciągnięcia padliny.

<Karasu daj ostatni post i koniec misji>

[Karasu]

Przygotowany na ujrzenie śmierci trzeciego kłusownika, zaszarżowałem na niego z kunai'em w ręce. W tym również momencie moja mgła się rozproszyła. Trafiłbym go prosto w serce, gdyby nie nagła interwencja Ibiki'ego, który zatrzymał moją dłoń i błyskawicznie znokautował mężczyznę. Po krótkim wyjaśnieniu przekazał mi zapłatę i stwierdził, że powinniśmy wyjąć ciała zwierząt z wody. Może to zająć sporo czasu, gdyż tych ciał było dosyć dużo. Przez następny czas wyjmowaliśmy te nieszczęsne zwierzęta z wody . To wszystko zajęło nam dobre kilka godzin, ale warto było. Zwierzaki zostały wyjęte z rzeki i pochowane. Ibiki natomiast wrócił się do wioski, aby dokończyć swoją pracę, a ja zacząłem wracać do Ryuzaku, choć tym razem nie wybrałem tych piekielnych krzaków, a znacznie bezpieczniejszą i wygodniejszą drogę, czyli koryto rzeki. Tym razem podróż mijała znacznie szybciej, choć była nudniejsza, gdyż przechodziłem ją sam. Takie już życie shinobi, prawda?

z/t