Wioska na granicy Ryuzaku

[Seinaru]

Serizawa został pochowany skromnie i po cichu. Nie było jednak w tym pochówku niczego, co uwłaczałoby jego godności i piętnowało jako zdrajcę podczas przeprawy na tamten świat. Okoliczności w których Kei poznał Bantoro na pewno nie sprzyjały nawiązaniu sympatii, ale koniec końców w pogrzebie uczestniczyły trzy, a nie dwie osoby. Dobrze, że wszystkim udało się trzymać nerwy na wodzy, chociaż Kei nie odczuwał na swoich barkach spojrzenia nienawiści. Nie czuł również potrzeby pozostawania cały czas w gotowości przed jakimś niespodziewanym przypływem gniewu i atakiem któregoś z pozostałych samurajów. Mimo wszystko, smutek który dostrzegał w ich oczach sprawiał, że wyrzuty sumienia wzrastały z każdą chwilą i było to nawet gorsze, niż wylanie całej złości i żalu w jednym krzyku i ataku.
Gdy było już po wszystkim, skierowali się z powrotem w stronę osady, w której odbył się pojedynek. Kei podejrzewał, że wioska szybko przejdzie do porządku dziennego po tym incydencie. Zapewne dzisiaj będzie się o tym jeszcze dyskutowało w karczmie, jutro już mniej, pojutrze prawie w ogóle. Za tydzień najważniejszym tematem będzie już inna plotka i po emocjach które przeżywali nie zostanie nawet ślad.
Kei nie jadł już kolejnego posiłku, ale przez grzeczność nie odmówił toastu ku pamięci Serizawy. Wychylił wyjątkowo jedną czarkę w towarzystwie Bantoro i Watanabe, jednak nie krępował ich swoją obecnością i najszybciej jak tylko mógł zostawił ich samych, udając się do wynajętego na tą jedną noc pokoju - w końcu przynajmniej jeden tego wieczora został zwolniony. Widział, że miłość do Serizawy łączyła tych mężczyzn. Miłość do przyjaciela, nauczyciela i przewodnika - wcale nie musiała być żarliwa i głośna, aby była silna i powodowała ból po stracie.
Seinaru tej nocy postarał się zasnąć jak najszybciej. Nie spodziewał się tutaj w pobliżu żadnego onsenu, więc poprosił tylko o wodę w jakiejś balii do odświeżenia się i zmycia krwi, aby po kilkudziesięciu minutach od wejścia do pokoju spać, jakby to on był zabity.
Rano nie spieszył się z wyruszeniem w drogę. Wiedział ile mają do przejścia i że zdążą przed zmrokiem, dlatego nie ubierał się i nie jadł śniadania na złamanie karku. Spotkał się z Watanabe w głównej sali gospody na parterze i po kilku zdawkowych zdaniach przy wspólnym posiłku, Seinaru nie dążył do rozmowy. Oboje chyba nie mieli na nią zbyt wielkiej ochoty, dlatego zaraz po wyszykowaniu się do drogi, pamiętając o "trofeum" jakie zostało po Serizawie, dwóch samurajów wyruszyło w drogę powrotną do siedziby rodu Otori.

[Kakita Asagi]

Misja rangi B dla Seinaru
"Rzecz o honorze"
Post 47/?
Wioska


Wieczór po pogrzebie to moment, kiedy bliscy zmarłego mogą razem usiąść i powspominać swojego towarzysza, który udał się w podróż w którą nie mogą za nim podążyć. To często czas, kiedy stare znajomości na nowo mogą odżyć, a tragedia śmierci zostaje przekuta na zwiększenie jedności tych, którzy zostali na wachcie…
W karczmie było trzech samurajów, pośród anonimowych ludzi. Większość biesiadników doskonale wiedziała co zaszło przed kilkoma godzinami, nikt jednak nie odważył się rozmawiać na ten temat, ani też nie spoglądał w stronę „trzech”.
Kiedy Seianaru zdecydował się pozostawić starszych wojowników samych ci nie oponowali, pożegnali go krótkimi słowami z życzeniem dobrej nocy. Do której sami pozostali wspominając Serizawe, cóż, to wiedzą tylko oni i gospodarz…

Poranek minął dosyć leniwie, w każdym razie ani Kei, ani też Watanabe się nie spieszyli. Schodząc na dół po schodach, „Modliszka” nie odnalazł spojrzeniem Bantoro, za to strażnik bramy siedział gotów do drogi, trzymając miecz swojego dawnego mentora schowany w specjalny podróżny pokrowiec. Na widok Seinaru posłał mu skinienie głową i zaprosił do wspólnego śniadania, na które składał się ryż, nieco grzybów i nieco dziczyzny. Do popicia, dla odmiany, herbata.
-- Bantoro zdecydował w nocy, że nie pozostanie tu dłużej. Ruszył w stronę Kaigan. – rzekł Watanabe, przedstawiając sytuację, po czym sięgnął do swojej torby, jaką miał przy sobie, z które wyjął niewielki, zawinięty w papier przedmiot. Odpakował go i oczom młodszego szermierza ukazała się pieczęć rodu Otori.
-- Znalazłem w pokoju Serizawy, podejrzewam, że będziesz o to pytany. – rzekł Watanabe, przekazując mu znalezisko, stanowiące główny cel tej wyprawy. Następnie poczekał, aż Kei dopełni wszelkich swoich spraw po czym mogli ruszyć w drogę powrotną…

Podroż do Ryuuzaku minęła im głownie w milczeniu, jeśli o czymś rozmawiali, to raczej na swobodne tematy. Kei mógł się dowiedzieć, jak Watanabe został samurajem, że pochodził podobnie jak on z Teiz, a dokładnie z południowo zachodniego wybrzeża. Jego ojciec nie był wojownikiem, natomiast zajmował się polowanie na wieloryby i był w tym całkiem dobry, bowiem posiadał własną (nawet zacniejszych rozmiarów, bo mieszcząca 4 łowców i sternika) łódź, którą wyprawiał się na trwające czasem trzy tygodnie podróże za wielkimi ssakami na północ Yinzin.
Druga połowa trasy, to jeszcze kilka opowieści z życie Serizawy, który był samurajem z dziada-pradziada. Urodzony na Yinzin, był wojownikiem „starego kodeksu” – starał się żyć tak, by dobrze umrzeć. Jego rodzina była od kilku pokoleń związana z rodem Otori, jego ojciec był kapitanem straży u ojca aktualnego władcy, więc na przyszłego jednookiego samuraja obowiązek chronienia głowy rodu niejako spadał w spadku pokoleń. Córka Serizawy miała odziedziczyć tą rodzinną powinność już jako czwarta generacja Serizawów. Sam jednooki więcej dzieci nie miał, jego żona, Oharu pochodząca z bocznej rodziny rodu Natsumori zmarła na posocznice od rany, jakiej się nabawiła w wypadku w czasie jednej z podróży…
Jeżeli natomiast Seinaru poruszył temat zemsty za Serizawe, to dowiedział się, że sprawa ta nie zostanie zapomniana, jednakże w tej chwili oni Watanabe, ani Bantoro nie będą przygotowywać kolejnego przewrotu - zgodnie z tym, co powiedział bowiem Seinaru, działali za szybko, zbyt chaotycznie i chociaż przesłanki mieli dobrem wielu ich towarzyszy poniosło śmierć i chociaż zginąć w takim "dziele" to nie żal czy smutek, to jednak tak samo, jak śmierć stanowi kwintesencje bushido, tak tylko żywi mogą jego drogami podążać - pewne jednak było jedno, ta sprawa nie zostanie porzucona. Watanabe skwitował to takim oto pytaniem:
-- Czy staniesz razem z nami, gdy nadejdzie czas? – po czym więcej już do tematu nie powracał, nie poruszał pytanie ani kiedy, ani jak, ani kto i gdzie - niezależnie od tego, czy Seinaru się zgodził, czy też nie. Jeśli się bowiem nie zgodził, to Watanabe wcale nie wydała się mieć mu tego za złe, ani też nie próbował skrytobójczo go zabić, by ten czasem nie wydal go jako jednego z buntowników, chociaż na pewno musiał mieć z tyłu głowy świadomość, że Kei ostatecznie może to zrobić...

Kiedy na horyzoncie zaświeciły im dachy Ryuuzaku, słonce dawno minęło godzinę piątą i robiło się szarawo i niesympatycznie chłodniej – w powietrzu czuć było coraz bardziej zbliżającą się jesień. Do posiadłości rodu trafili bez problemu, a pełniący przy bramie straż wojownicy wyprężyli się w struny. Jeden z nich uważniej przyjrzał się zawiniętemu mieczowi i chyba wiedział co to, bowiem jego usta otworzyły się w niemym zdziwieniu, a pytanie posłał wzrokiem do Watanabe, który jedynie skinął głową twierdząco. W oczach wartowników zagrały skrajne emocje, u jednego była to ulga i zadowolenie, u drugiego zrodził się wielki żal – łączyło ich jednak to, że żaden nawet nie drgnął. Watanabe polecił kolejnym napotkanym podwładnym tego domu by zaanonsowali ich przybycie, co się szybko stało i polecono im bezwłocznie udać się na najwyższe piętro pagody, a tam, po kilku minutach odczekania przed drzwiami mogli znów ujrzeć pana Otori, który siedział w towarzystwie dwóch innych członków rodu, sędziwych mężczyzn, przedstawicieli starszyzny klanu. Poza tym, było w pomieszczeniu jeszcze dwóch innych samurajów, siedzących po obu stronach dostojników w pozycjach strażniczych z katanami za pasem. Jakby dla odmiany, nie było tutaj żadnej kobiety, ani feralnej ogrodniczki, ani też córki poprzedniego lidera.
Stając na progu, Watanabe ukłonił się zgodnie z etykietą i trwał w ukłonie, aż jego obecny pan nie przemówił.
- Seinaru-dono, Watanabe-san, jakie wieści mi przynosicie? – zapytał władca lekko unosząc sie na swoim siedzisku.
/
Seinaru ZT => Kontynuacja
-- Głos – Watanabe
- Głos – pan Otori

[Shi]

Kolejny piękny jesienny dzień, a przynajmniej tak się zapowiadał. Godzina siódma trzydzieści pięć. Aktualnie nasza młoda bohaterka przemierzała ulice tej biednej wioski, w jakiej przyszło jej przebywać. Bądź co bądź teren nie był aż taki najgorszy. Domy nie wyglądały tak całkiem źle, czy coś w tym stylu. Najważniejsze, że pogoda dziewczynie dzisiaj dopisywała i nic na tą chwilę więcej raczej się nie liczyło. Kunoichi idąc mogła spoglądać na praktycznie przejrzyste niebo, może i temperatura nie była wysoka, ale promienie słońca dawały poczucie, że jest o wiele cieplej niż było rzeczywiście. Shi mijając budynki widziała jak co drugi czy czwarty dom zaczynał się budzić do życia. Niektórzy o wiele wcześniej zaczeli swój dzień, ale czy to aż takie ważne? Najważniejsza jest tutaj nasza bohaterka, która najwyraźniej czegoś szuka, a może kogoś? Kto wie... Shi potrzebowała trochę kasy i na tym zamierzała się w wchwili obecnej najbardziej skupić. Prawda? Więc dziewczyna idąc, szukała jakiegoś celu do zarobku...

[Tamaki Hyūga]

~ 1/15 ~

~ Shi ~

~ Misja Rangi D ~

~ Dodatkowa para rąk ~

Młoda kunoichi imieniem Shi przechadzała się uliczkami małej wioski. Słońce dopiero rozpoczynało swoją podróż po nieboskłonie a ludzie zamieszkujący wioskę dopiero rozpoczynali swoje codzienne obowiązki. Na ulicach póki co było mało ludzi, większość albo dopiero zaczynała dzień albo jeżeli chodziło o rolników, którzy przeważali w ludności wioski, już jakiś czas temu wyszli na pola. Jednymi z niewielu ludzi którzy już byli zajęci okazała się młoda dziewczyna z chłopcem, nie mogli liczyć sobie więcej niż 16 wiosen każde. Najwyraźniej ta dwójka była skora do pracy ponieważ we dwójkę ciągnęli wóz, który był obładowany różnymi beczkami i skrzyniami. A przynajmniej próbowali, ponieważ wóz toczył się straaaasznie wolno. W pewnym momencie dziewczyna zatrzymała się i tupnęła mocno nogą.
- No mówię ci, do jutra będziemy się z tym wozem męczyć i nam nie zapłaci! - powiedziała dramatycznym głosem dziewczyna i skrzyżowała ręce.
- Przestań się mazać i mi pomóż! - odpowiedział sfrustrowany chłopak a jego mina wskazywała na to że dziewczyna już któryś raz musi robić taką scenę.
- Ehhhh... - zrezygnowana dziewczyna już miała łapać się za wóz kiedy jej wzrok padł na Shi. - O! Hej ty tam! Ty zamotana cała, chcesz może nam pomóc z tym wozem? Podzielimy się z tobą zapłatą, którą mamy za to dostać. - powiedziała zachęcająco dziewczyna machając do młodej kunoichi.

[Shi]

Każdy dzisiaj czegoś szukał, każdy pracował, każdy miał jakiś cel w życiu, a przynajmniej na dzisiaj. Nasza młoda bohaterka również, dziewczyna szukała celu na dzień dzisiejszy, by móc choć w pewnym stopniu wzmocnić swój skromny budżet. Prawda? Tak czy inaczej czas nie kazał Shi długo czekać. W pewnym momencie kunoichi idąc drogą zauważyła dwójkę ludzi i wóz z całkiem sporym bagażem znajdującym się w środku. Po przejściu kilku kroków Shi mogła nieco lepiej ocenić sytuację. Dwójka młodocianych, chłopak oraz dziewczyna. Na pierwszy rzut oka nie mieli więcej jak po szesnaście lat. Dobrze? Może tak, może nie... Tak czy inaczej nie wyglądali za ciekawie. Dlaczego? Ciagli wóz, a raczej probowali to chociaż robić. Nasza bohaterka przemieszczając się w tym samym kierunku spoglądała kątem oka na nich by mieć nieco lepszą ocene sytuacji. Chwilę później zobaczyła jak dziewczyna zatrzymała się dając wyraźne znaki swego niezadowolenia chłopakowi, który pomagał jej przy transporcie. W pewnym momencie oburzona szesnastolatka zauważyła zbliżającą się do nich Shi, dziewczyna zaproponowała jej wynagrodzenie za pomoc, z czego kunoichi wyraźnie dała znak głową, że się zgadza. Shi przyspieszyła kroku, by chwilę później móc znaleźć się tuż obok nich, następnie zapytała mówiąc...
-Dobrze to co mam robić? Za co chwycić?-powiedziała miłym głosem, następnie zmierzyła wzrokiem dwójkę młodych. Udawała zainteresowanie, chciała zdobyć ich zaufanie. W końcu oferowali jej kasę, kto by się nie zgodził. Co?

[Tamaki Hyūga]

~ 3/15 ~

~ Shi ~

~ Misja Rangi D ~

~ Dodatkowa para rąk ~

Dziewczyna słysząc odpowiedź kunoichi podskoczyła uradowana po czym pokazała język chłopakowi a następnie skierowała swoją uwagę na Shi.
- Świetnie! Tak ogólnie to po prostu złap za coś żeby ci było wygodnie i ciągniemy. Mamy ten wóz zabrać na drugi koniec wioski, do sklepu miejscowego handlarza... Tak właściwie to chyba wszystkim. Czegokolwiek byś nie potrzebowała to podobno tam da się kupić ale nie obsługuje on nieletnich... Nie wiadomo właściwie dlaczego, tak było, tak jest, i podobno zawsze tak będzie. Tak w ogóle to jestm Mako. - wytrajkotała dziewczyna i złapała za jeden z wystających uchwytów na wozie i czekała aż wszyscy zaczną ciągnąć pojazd aby się dołączyć.
- Hympf, dobra ale to ty się z nią dzielisz wypłatą! Jakbyś tyle nie marudziła i co chwila się nie zatrzymywała to byśmy się bez problemu wyrobili... Ja jestem Tobi. - powiedział nieco naburmuszonym tonem chłopak i również złapał za uchwyt po czym spojrzał wyczekująco na kunoichi.

[Shi]

Stojąc przy wozie Shi czekała na jakąkolwiek odpowiedź z ich strony. Dziewczyna nie wiedziała czego dokładnie się po nich spodziewać, w końcu po raz pierwszy widzi te dwójkę na swe piękne oczy. Prawda? Tak czy inaczej nieznajoma odpowiedziała szybciej, niż Shi mogła by się tego spodziewać. Wytłumaczyła co i jak, następnie wesołym głosem zachęciła do pomocy przy ciągnięciu wozu. Dziewczyna powiedziała nawet gdzie mają go dostarczyć. "...do sklepu, może mają coś ciekawego?..."-pomyślała słuchając dalej co mówi... "...nie obsługują nieletnich?...dziwny sklep..."-kolejne myśli w głowie Shi. Z drugiej strony co to za sklep, w którym nie obsługują nie letnich. Dziwny, a raczej bardzo dziwny. Na każde słowo dziewczyna przytakiwała lub dopasowywała odpowiednią mimike do sytuacji żeby dwójka ja zaakceptowała w swoim otoczeniu. Kilka sekund i udało się poznać pierwsze imie, później "buum" i drugie również.
-Witam was, mam na imię Shi. Bardzo miło mi was poznać, nie codziennie spotyka się fajnych ludzi. A tutaj proszę, takie szczęście mi się trafiło.-powiedziała miłym i ciepłym głosem, w końcu ktoś chciał jej dać kasę. Prawda? By nie przedłużać chwyciła za pierwszy lepszy elememt by zacząć coś robić, chłopakowi nie pasowało dzielenie się kasą...
-Wiesz do tego sklepu jeszcze daleka droga mieliście sporo szczęścia, że mnie spotkaliście Mako ma rację.-powiedziała by podbudować chociaż jedną stronę. Shi nie chciała stracić możliwości zarobku. Prawda?
-Mówiłaś, że nie sprzedają nieletnim niczego... To co to za sklep?-kolejne słowa, by nawiązać jakiś temat do rozmowy. Shi musiała odwrócić uwagę od pieniędzy...żeby nie zmienili zdania. Idąc dziewczyna udawała jeszcze mimiką twarzy, że próbuje mocno szarpać, ciągnąć do przodu wóz.
-To chyba na stałe tam pracujecie, co?-zapytała kiedy zaczęło się robić cicho...

[Tamaki Hyūga]

~ 5/15 ~

~ Shi ~

~ Misja Rangi D ~

~ Dodatkowa para rąk ~

Wszyscy wymienili się uprzejmościami i niedługo później cała trójka wzięła się za ciągnięcie wozu. Jak szybko się Shi przekonała, wóz był rzeczywiście bardzo obciążony i sama także napotkała niemałą trudność w ciągnięciu pojazdu.
- Miło mi cię poznać Shi. Jak sama widzisz, przypadki chodzą po ludziach. - odparła Mako z uśmiechem. Wóz wciąż toczył się dość ospale, jednak każdemu z trójki ciągnących zdecydowanie musiało być lżej. Tobi słysząc uwagę Shi skierowaną do niego jedynie wzruszył ramionami. - Hmmm, tak właściwie to sama nie jestem pewna, na witrynach nie ma niczego, ale każdy dorosły zna ten sklep i podobno każdy prędzej czy później coś tam kupuje. - dodała dziewczyna słysząc pytania nowopoznanej.
- Ciężko powiedzieć, niby nie pracujemy tam ale Abichi, właściciel sklepu często nam już płacił za taką robotę jak teraz... Tylko jeszcze nigdy nie trafił się taki ciężki wóz, zazwyczaj jest nie więcej niż jedna czwarta towaru co tym razem, nie wiem co się teraz zmieniło. - odpowiedział chłopak spoglądając na zawalony wóz.
- Tak w ogóle to chyba nie jesteś miejscowa co? Napewno nie z tej wioski, każdy zna tutaj każdego. - zagaiła po chwili ciszy Mako odwracając wzrok w kierunku Shi.
Droga szła nastolatkom dość mozolnie, jednak rozmowa sprawiała że chyba nikt nie zwracał na to zbytniej uwagi.

[Shi]

Czas mijał, to w tym wszytkim było najważniejsze. Prawda? Dziewczyna jeżeli chciała dostać kasę musiała pokazać, że coś robi. Skoro chłopak na początku był tak oburzony to może sprawiać jakieś problemy pod koniec ich podróży. Ale co wtedy? Nawet jeśli, to nasza bohaterka i tak znała takie ruchy/ techniki czy jak oni mogli by to nazwać, że nawet im się jeszcze o tym nie śniło. Tym bardziej, że tutejsi mieszkańcy nie znali zabardzo takich jak ona, a ta wioska nie należała do rozgarniętych. Więc jeżeli Shi wystarczająco dobrze zagra swoją rolę to niskim kosztem pracy może zarobić trochę kasy. Prawda? Idąc słuchała co mówią do niej młodzi. Shi zastanawiała się co powiedzieć kiedy dwójka ucichnie. W każdym bądź razie dziewczyna musiała coś zrobić, żeby niby było, że przy jej pomocy wóz idzie lżej. Kunoichi nie zamierzała się wykończyć szarpaniem wozu, którego oni razem nie potrafili normalnie ciągnąć. Dziewczyna nie musiała długo myśleć by coś wymyślić. Tak czy inaczej oni mówili, a Shi nie chciała być tą gorszą. Prawda?
-Skoro zawsze dawali o wiele mniej towaru, a dzisiaj tyle to pewnie mają w tym jakiś cel. Nie uważacie?-powiedziała by skupić ich uwagę na czymś innym...
-Może specjalnie wam dali tyle, nie wiem... Żeby się może was pozbyć. Że niby się nie nadajecie, czy coś w tym stylu...-kolejne słowa wypowiedziane z ust dziewczyny. Kunoichi lubiła czasami manipulować ludzmi, czemu i nie teraz...
-Ale się zdziwią jak was zobaczą, napewno będą zszokowani, że udało się wam dostarczyć transport.-powiedziała w ramach pocieszenia, no i przy okazji żeby docenili obecność naszej bohaterki. Prawda? Idac dziewczyna postanowiła pomóc sobie trochę piaskiem znajdującym się na ścieżce tak by i ten lekko pchał tylne koła tworząc coś na wzór małych górek lekko za połową kół. "...teraz napewno będzie lepiej szło..."-pomyślała, chwilę później odpowiedziała na pytanie Mako
-Nie, nie jestem. Ja po prostu przechodzę tędy... Idę do rodziny w odwiedziny.-powiedziała wesołym głosem.


[uhide=Tamaki Hyūga]

NazwaSuna Kanri: Reberu Di
RangaD
Pierwszy, a zarazem najważniejszy poziom Suna Kanri. To właśnie wraz z nim pojawia się możliwość kontrolowania piasku. Sabaku potrafi tworzyć proste kształty z piasku pokroju tarcz, zasłon, barier, itp. Jeżeli chodzi o ofensywne możliwości piachu, to jest tutaj trochę gorzej. Bez technik nie jesteśmy zrobić praktycznie nic poza uderzeniem sporą ilością piasku.

Teichi
WytrzymałośćBardzo Słaba (20) SzybkośćSłaba (60)

Kogane
WytrzymałośćSłaba (60) SzybkośćBardzo Słaba (20)

Zasięg Kontroli
Brak Skupienia15 metrów Pełne Skupienie60 metrów

Objętość Max.
Szerokość3 metrów Wysokość3 metrów Długość3 metrów

DodatkowePrzy braku skupienia objętość wynosi 1/3 pierwotnej wartości
KosztE: 7% | D: 6% | C: 5% | B: 4% | A: 3% | S: 2% | S+: 1 (na turę)


KC ranga E

[/uhide]

[Tamaki Hyūga]

~ 7/15 ~

~ Shi ~

~ Misja Rangi D ~

~ Dodatkowa para rąk ~

Drobna sztuczka Shi bardzo szybko dała odczuwalne efekty, jednak najwyraźniej nikt z ciągnących nie miał zamiaru tego komentować.
- Hmm... Ciekawa teoria. No ale może po prostu Abichi-san ściągnął jakiś całkowicie nowy towar do sklepu. - powiedziała zamyślona Mako.
- Nie sądzę żeby Abichi-san bawił się w takie podchody, jest bardzo bezpośrednim człowiekiem i jak mu się coś nie podoba albo mu coś nie pasuje to po prostu o tym mówi. Poza tym zawsze wykonujemy jego zadania bez żadnego szemrania a płaci nam na tyle mało że nikt tego nie zrobi taniej. - odpowiedział Tobi marszcząc nieco brwi kiedy trawił słowa Shi.
- Ooo, ale fajnie! A skąd idziesz? I dokąd idziesz? - zbombardowała pytaniami Mako, ewidentnie podekscytowana faktem iż nowopoznana dziewczyna pochodzi z jakiegoś najpewniej jej nieznanego miejsca.

[Shi]

Rozwiązanie naszej bohaterki z pewnością nie było głupim pomysłem. Napewno większość jej inicjatywy po prostu wynikała w pewnym stopniu z lenistwa. No ale dzisiejsza młodzież już tak po prostu ma, ciężko co do nie których dotrzeć, a jeśli już to trzeba przemawiać całkiem konkretnymi argumemtami. W przypadku Shi tym argumemtem była kasa, jeśli chodzi o innych to równie dobrze może nim być wszytko jedno. Tak czy inaczej plan dziewczyny się powiódł, wóz szedł o wiele lepiej. Przynajmniej chociaż jedna dobra wiadomość, ale mimo wszytko kunoichi starała się robić miny, że niby to ona tak szarpie mocno wóz do przodu. Dziewczyna od czasu do czasu wypuściła mocniej powietrze z ust, żeby było że się niby męczy. A kiedy nikt nie będzie zwracał uwagi na tył to znów pomoże sobie piaskiem, robiąc małą górkę. Efekt był napewno słabo widoczny tak z boku, w końcu tutaj wystarczyło żeby pojawiło się raptem kilka centymetrów różnicy w podłożu, aby lżej szło nic więcej... Temat jaki Shi zaczęła nie spodobał się jej rozmówcą, bronili swojego chlebodawce. Ale czy skoro płaci tak mało, to czy dla niej wystarczy. Z drugiej strony, przecież powiedziała dziewczyna, że zapłaci Shi, więc lepiej narazie nie poruszać tematu z pieniędzmi... Prawda?
-A może i macie racje, ja nie wiem, w końcu nie mieszkam tutaj.-powiedziała uśmiechając się do nich, żeby nikt czasami nie nabrał jakiś negatywnych odniesień do niej...
-Wiesz, mieszkam w Ryuzaki no Taki, a moja ciocia kilka kilometrów stąd idąc wzdłuż granicy mniej więcej w tym kierunku jakim idziemy.-wymyśliła bajeczke na poczekaniu, w końcu w tym była najlepsza.
-Mieszka w małym domku na skraju lasu, ale to i tak jeszcze kawał drogi, ale fajnie, że was spotkałam przynajmniej ciekawie swój czas spędzę.-dodała, niedługo po tym dopowiedziała mówiąc.
-To po ile macie lat, bo nie wyglądacie staro? Może jesteśmy w tym samym wieku...-zapytała by rozmowa nie ucichła...

[Tamaki Hyūga]

~ 9/15 ~

~ Shi ~

~ Misja Rangi D ~

~ Dodatkowa para rąk ~

Grupka nastolatków zabawiała się konwersacją w najlepsze, wóz skrzypiał wesoło a tajemniczy sklep Abichiego był co raz to bliżej. Ludzie naokoło byli kompletnie skoncentrowani na swoich sprawach i nikt nie zdawał sobie sprawy z drobnego fortelu zastosowaną przez sprytną Sabaku.
- Mieszkasz w Ryuzaku?! Ale super, zawsze chciałam odwiedzić takie duże miasto, ale rodzice mi zabraniają takich dalekich podróży i muszę pomagać w domu. - powiedziała podekscytowana Mako.
- Twoja ciocia jest jakąś pustelniczką że mieszka w takim miejscu czy jaki jest powód tego typu izolacji? - zapytał się zaciekawiony Tobi kierując spojrzenie na Shi.
- Ja wiosną skończyłam szesnaście lat a Tobi jest troszeczkę młodszy i zimą będzie miał szesnaście. A ty ile masz lat? Też nie wyglądasz na starą. - odbiła piłeczkę Mako.

[Shi]

Mieszka w Ryuzaki no Taki i idzie do cioci w odwiedziny. Dawno takiej głupoty Shi nie wymyśliła. W sumie to nie potrzebowała niczego takiego wymyślać, a skoro dzisiaj nadarzyła się okazja to czemu by nie. Prawda? Kunoichi nie miała żadnej rodziny, nikogo na kogo mogła by liczyć, czy coś w tym stylu. Wszyscy, których znała zgineli, kiedy była jeszcze dzieckiem. O ile wiek ośmiu lat można by nazwać dziecięcym... W tym świecie zwłaszcza dzieci, muszą szybko dorastać, tym bardziej te, które chcą być ninja. W innym przypadku ich kariera kończy się bardzo szybko, może za szybko... Dla naszej bohaterki jedno, czy dwa kłamstwa nie były niczym wielkim. Wychowywała się w warunkach ekstremalnych, dlatego tego typu umiejętności były czymś najczęściej niezbędnym do przetrwania w okrutnym świecie.
-Można tak powiedzieć, lubi samotne życie. Odkąd ją poznałam, żyła już samotnie...-powiedziała Shi odpowiadając chłopakowi na jego pytanie.
-Ale się super składa, ja też mam szesnaście lat. Miesiąc temu miałam urodziny.-powiedziała podekscytowanym głosem dziewczyna, by chwilę później dodać mówiąc.
-To Tobi będzie robił jakąś imprezę z okazji urodzin? W końcu taki wiek trzeba czymś uczcić...-mówiła miłym głosem by dwójka czuła się w jej towarzystwie miło. Dziewczyna nie chciała przerywać tematów do rozmowy, w końcu tak dobrze szło...

[Tamaki Hyūga]

~ 11/15 ~

~ Shi ~

~ Misja Rangi D ~

~ Dodatkowa para rąk ~

Mako, Tobi oraz Shi ciągneli wóz z dodatkową pomocą piasku kontrolowanego w tajemnicy przez kunoichi wywodzącą się z klanu Sabaku. Nie minęło wiele więcej czasu nim Mako podskoczyła uradowana i wskazała w kierunku ostatniego budynku prze drodze którą szliście.
- No proszę jaki zbieg okoliczności! O, to tamten budynek na końcu drogi z czarnych desek, już prawie jesteśmy na miejscu, potem już tylko rozładunek i wolne! - pisnęła uradowana Mako i z jeszcze większą werwą zaczęła ciągnąć pojazd.
- Impreza, hmm? No nie wiem co na to rodzice. No i co niby mielibyśmy robić na takiej imprezie? Myślę że po prostu zafunduję sobie jakieś królewskie danie w ryokanie i tyle mi w zupełności wystarczy. - odpowiedział Tobi na pytanie zadane przez Shi.

[Shi]

Kunoichi szła, szła i szła, a końca nie było widać. Wbrew pozorom, które dawała po sobie poznać zaczynało już ją wszytko nudzić. Tak czy inaczej musiała wytrzymać, wziąść wszytko na przeczekanie, aż po prostu wszytko samo się ustabilizuje. Prawda? W pewnym momencie Mako powiedziała coś na co dziewczyna długo czekała... "...nareszcie..."-pomyślała zadowolona Shi, że za chwilę wszytko się skończy. Teraz miała kolejną sprawę do przemyślenia. Ile dostanie kasy? W końcu to ona tutaj zrobiła prawie całą robotę. Prawda? Tak czy inaczej kunoichi czekał jeszcze rozładunek. Tak, czy nie? Nic w umowie nie było o rozładunku. Miała tylko zapchać ten wóz i dostać kasę. Czy było coś mówione? Dziewczyna nie pamiętała, to chyba przez to pchanie wozu. Nie mniej jednak Shi było wszytko jedno czy będzie musiała wyrzucić to z tego wozu, z drugiej strony pewnie i tak oni większość zrobią za nią, a ona będzie musiała wyrzucić tylko kilka rzeczy. Grunt, że dostanie kasę, na którą tyle się starała. Prawda?
-Całkiem fajny pomysł Tobi i ekonomiczny przedewszystkim.-powiedziała przyznając chłopakowi rację, bo przecież miał zupełną rację. Po co wydawać tyle kasy na głupoty, skoro można dobrze zjeść i być zadowolonym. Grunt to uszczęśliwić siebie, reszta się nie liczy. Takie podejście do sprawy bardzo podobało się naszej kunoichi...