Wioska na granicy Ryuzaku

[Kakita Asagi]

Misja rangi B dla Seinaru
"Rzecz o honorze"
Post 31/?


Wioska...

Widząc, jak Seinaru odmawia alkoholu, Watanabe jedynie lekko przechylił głowę i nalał sake sobie. „Połeczka” stale pozostawała po stronie pasterza z Teiz, który miał dość poważny orzech do zgryzienia – jeśli jeszcze przed chwilą wierzył w to, że starszy wojownik znalazł się tutaj przypadkiem, to teraz wszelkie wątpliwości zostawały rozwiane. Watanabe nie mógł się tutaj zjawić przypadkiem, Seinaru wiedział, że szukał on Serizawy, a więc nie trzeba było przeprowadzać skomplikowanych anali by połączywszy wszystkie fakty zrozumieć „co w trawie piszczy”…
Mimo tego, co właśnie odkrył, Seinaru zachowywał nienaganny spokój, niczym wyrafinowany szlachcic. Ocenił sytuację, jego zmysły mierzyły sytuację więc chociaż z taktycznego punktu widzenia był w gorszym położeniu, zdecydował się zagrać w otwarte karty i zdecydował się uderzyć w poważną nutę. Słysząc jego słowa Watanabe… dziwnie się uspokoił. Jakby czekał, aż Kei w końcu powie to, co oboje wiedzą, aż w końcu przeniesie słuszne oskarżenie, które poważnie wymierzył przeciwko temu, co dla każdego samuraja najważniejsze, temu co czyni samuraja samurajem – kodeksowi bushido. Prawa, którymi kierował się każdy wojownik z Yinzin, prawa których znajomość była podstawową wiedzą wynoszoną z domu i szkoły, prawa których złamanie można było odpokutować tylko swoją własną śmiercią…
Watanabe nie odpowiedział od razu. Poczekał, aż Seinaru spokojnie zamówi swoją herbatę. Nie denerwował się, przeciwnie, ciężar jaki z niego spadł sprawiał, że… był gotowy, może nawet nieznacznie się uśmiechnął? Sięgnął po swoją czarkę, opróżnił ją, po czym odpowiedział.
-- Prawda w pisana w kodeks bushido są celem nadrzędnym, jednakże nie jedynym. Jeśli kłamstwo prowadzi do prawdy, w istocie staje się prawdą. – odpowiedział spokojnie, po czym wysłuchał oskarżenia, które na niego spadło od strony Seinaru, a chwilę później pojawiła się groźba… poważna groźna. Czy Watanabe się zląkł? Oj, kłamstwem będzie powiedzieć, że słowa Kei’a nijak go nie obeszły. Można całe życie przygotowywać się na śmierć, można doskonalić swoją technikę walki, ale ostatecznie, kiedy ta chwila pojawia się na horyzoncie, tylko wykuty z dobrego metalu i zahartowany w ogniu życia człowiek się nie ulęknie.
-- Poważna deklaracja. – zaczął zielonooki, ponownie polewając sobie sake, czy kpił z Seinaru, a może odwlekał to, co nieuniknione, albo przeciwnie, zamierzał dać młodszemu mężczyźnie szanse by zastanowił się, co tak naprawdę powiedział. Bo tak, otwarcie stwierdził, że najważniejsza jest opinia Klepsydry, a jak będzie ta wyglądać, kiedy zarżnie jednego z klientów? Będą wydawać się poważni? Zaczną ich traktować jak kogoś z kim się nie igra, czy może przeciwnie, fakt, że skupia ona w sobie w wybitne jednostki sprawi, że wszyscy spróbują przyciąć ich skrzydła? Gdyby się nad tym zastanowić, ostatni z Krwawego Pokolenia po zaginięciu Natsume i zwycięzca turnieju połączyli siły i zamierzają grać niezależnymi kartami – to nie jest coś, co można pominąć. Do uszu Seinaru doszedł dźwięk zasuwanych na górze drzwi, a może tylko mu się wydawało?
- Już moment, za kilka chwil będzie. – zawołał zza lady gospodarz, który następnie odwrócił się w stronę głębi kuchni i rzucił tam kilka niewybrednych zwrotów na temat tego, że klient się niecierpliwi…
-- Sens bushido odnajdujemy w śmierci, prawda? – zapytał w końcu Watanabe, który chyba już pogodził się z losem i był gotowy. Jeśli Seinaru widział kiedyś człowieka, który nie boi się umierać, bo wiem, że nie ma innej drogi to właśnie miał przed sobą taki przykład. Watanabe był od niego słabszy i to było widać – co więcej, zdawał sobie z tego sprawy. Mowy nie było, by z nim wygrał, a jednak… właśnie ta świadomość dodała mu dziwnej siły i czyniła niezwykle niebezpiecznym. I pewnie by za moment wyszli na zewnątrz, gdyby nie skrzypienie na schodach. W oczach Watanabe pojawiło się przerażenie połączone z rozpaczą – na schodach stał mężczyzna z jednym okiem zasłoniętym przez tsube, przez plecy miał zarzucone no-dachi, przy pasie natomiast wakizashi. Prezentował się niezwykle godnie, kroczył wyprostowany, a schody wraz z podłogą skrzypiały pod jego krokami – nie ukrywał się. Szedł spokojnie, chociaż aurę miał zupełnie inną niż Watanebe, który „groźny” zrobił się dopiero pogodziwszy się z losem. Serizawa natomiast był zupełnie inny, doświadczony w bojach wiarus, nauczyciel wielu wojowników i ktoś o niezłomnym charakterze.
- Serizawa Ishiro, nie przedstawiono nam sobie. – rzekł mężczyzna przysiadając się do nich ku zupełnemu przerażeniu Watanabe. Wydawało się, że doskonale wie co się tutaj dzieje i dlaczego, z resztą nie tylko on, gospodarz również dość wymownie spojrzał w ich stronę, chociaż jeszcze nie robił niczego nieprzewidywane. Rybkę właśnie podano.
-- Serizawa-dono, nie możesz… – wysyczał przez zęby Watanabe, zupełnie zniszczony i zrezygnowany. I na co było to wszystko? Tak bardzo chciał go ochronić, a wszystko wskazywało na to, że to właśnie on sprowadził Seinaru do tej wioski. Gdyby tylko…
-Watanabe-san, nie zawsze dostajemy to, co chcemy, stary przyjacielu. odpowiedział mu spokojnie Serizawa, po czym przeniósł spojrzenie na Seinaru.
- Zjemy wcześniej? – zapytał spokojnie…

[Seinaru]

- Tak właśnie tłumaczą się kłamcy. - Seinaru wzruszył ramionami w odpowiedzi na słowa Watanabe o tym, że prawdę można naginać do wyższych celów. Oczywiście że można, ale nie należy wtedy oszukiwać samego siebie takimi czczymi uzasadnieniami, bo to było godne pożałowania. Zamiast po męsku przyznać się do tego co zrobił, obstawał przy swoim próbując wmówić wszystkim dookoła, że nie zdradził swoich własnych ideałów.
Teraz dopiero atmosfera zaczęła robić się gęsta. Po wyzwaniu rzuconym przez Seinaru Watanabe nie spokorniał. Był gotowy oddać życie chroniąc zdrajcę, i to właśnie było powodem lekkiego wzruszenia Keia. Bo to, że taki honorowy człowiek (to mógł już chyba stwierdzić o mężczyźnie z którym rozmawiał) był gotów oddać życie w obronie Serizawy było czymś, co gryzło się w głowie samuraja dość poważnie. Oczywiście po nawiązaniu dialogu z Watanabe nie zamierzał zamienić swoich słów na czyny. Seinaru odpuścił.
- Widziałem już dostatecznie dużo śmierci aby stwierdzić, że wcale nie jest ona takim spełnieniem jak wbijali nam to do głowy. - Rozumiał tych, którzy postępują zgodnie z bushido. Sam znał większość tych zasad, ale w praktyce i tak żył po swojemu, nieskrępowany samurajskim kodeksem. Osobną ligą byli jednak Ci, którzy szli na pewną śmierć za te zasady, albo którzy zgodnie z nimi popełniali seppuku. To była już skrajność, której Kei nigdy nie pojmował i ludzi tych nazywał po prostu głupcami.
Wtem usłyszał, że istotnie ktoś nowy schodzi z piętra na salę. Watanabe zamarł, a Seinaru obejrzał się kto wzbudził w nim takie emocje. Gdy zobaczył jednak ten bardzo charakterystyczny znak - tsubę przysłaniającą oko - również się zdziwił. Na pewno nie spodziewał się spotkać Serizawy teraz i tutaj i w sumie... nie za bardzo wiedział co zrobić, bo kompletnie nie znał zamiarów poszukiwanego samuraja. Gdy ten jednak się przedstawił i do nich przysiadł, Kei nieco wyluzował. Wciąż jednak był bardziej spięty i czujny niż podczas rozmowy z samym Watanabe.
- Seinaru Kei, pasterz z Teiz. - Odpowiedział na powitanie Serizawie swoją standardową formułką. Ryba wylądowała na stole, lecz chłopak nie od razu złapał za pałeczki. Najpierw się przyglądnął.
- A gdzie Bantoro i Akame? - Zapytał wpatrując się poważnym wzrokiem w Ishiro, ignorując jego pytanie o jedzenie. Jeśli on tu jest, to na pewno przywlókł tu ze sobą swoich najwierniejszych pomagierów.
- Mam nadzieję, że macie jakąś propozycję na rozwiązanie tej niezręcznej sytuacji. - Bo naprawdę, już dawno przy stole Kei nie czuł się tak nieswojo jak teraz. Nie wiedział kompletnie na czym stoi, jakie przedsięwziąć środki i jak potoczy się kilka najbliższych minut. Był gotowy na rozpoczęcie walki w każdej chwili, niepewny ilu ludzie Serizawy znajduje się jeszcze w tym budynku.

[Kakita Asagi]

Misja rangi B dla Seinaru
"Rzecz o honorze"
Post 33/?


Wioska...


Istotą bushido nie było „jedynie” umrzeć. Umierać można śmiercią tchórza, umierać można śmiercią bohatera, umierać można śmiercią biedaka, albo i bogacza – tak czy inaczej, śmierć zawsze była śmiercią. Każdy, kto kroczył ścieżką wojownika musiał zdawać sobie sprawę z tego, że śmierć jest jego towarzyszką, przyjaciółką i kochanką, która jest zawsze o krok… Ten, kto dobywał miecza, musiał zrozumieć, dlaczego to robi. Śmierć była ostatecznością, nie można było jej zawrócić, dlatego ważnym było, by „dobrze” umrzeć i „dobrą śmierć” sprawić wrogom. Śmierć może dawać życie…
Watanabe nie skomentował słów Seinaru dotyczących zachowania typowego kłamcy – chociaż, na pewno podzielał jego myśli, albowiem tylko głupiec oszukuje samego siebie. Pytaniem było tylko, kto tutaj kłamał? Kłamstwo jest elementem sztuki wojny, stając do walki, trzeba przejrzeć zamiary wroga, sprawić, by popełnił błąd, podejść go podstępem – kłamstwo jest nieodzownym elementem sztuki wojny.
Na razie jednak miecze nie przemówiły – Watanabe wciąż w szoku, a Seinaru… chyba we wcale niewiele mniejszym. Najpewniej nie spodziewał się, że cel jego poszukiwań pojawi się o tak tutaj – czy był to pokaz głupoty, nadmierna pewność siebie, a może coś więcej? Może stary wojownik rozumiał inaczej niż młodzieniec z Teiz ideę dotyczącą umierania i odnajdywania w nim sensu bushido? Dlaczego bowiem wystawił mu się jak na widelcu? Jasnym już było, że zachowanie Watanabe sprzed chwili, robienie wokół siebie zamieszania miało na celu nic innego, jak właśnie ostrzec Serizawe, że ktoś po niego przyszedł. Nawet jego imię zostało odpowiednio wręcz wykrzyczane, by nadać odpowiedniej powagi zaistniałej sytuacji i Watanabe był gotów walczyć, tutaj i teraz, a jednak Serizawa nie uciekał, siedział teraz naprzeciwko Seinaru jakby nigdy nic. Czy to była jakaś pułapka, czy zamierzali we dwóch zaatakować „modliszkę”? Jeśli tak, to byli aż za dobrymi aktorami, bowiem zdziwienie Watanabe pojawieniem się jego dawnego mentora było nadwyraz rzeczywiste, a ten ostatni nie zdradzał się żadnym gestem, w którym mógłby ukryć jakąś zmyślą formę ataku.
– Bantoro jest u miejscowego felczera, jego noga wciąż się nie zagoiła. Jeśli chcesz, możemy się do niego przejść, to niedaleko. – odpowiedział spokojnie Serizawa, po czym spojrzał na stół w poszukiwaniu wolnej czarki, niestety niczego takiego nie znalazł, a więc pozostawało mu jedynie mówić.
– Mojej córki tutaj nie ma. – dodał po chwili, spoglądając swoim jednym okiem w oczy pasterza z Teiz. Jeśli Watanabe mógł być w jeszcze większym szoku niż przed chwilą, to właśnie to był ten moment. Nie rozumiał zupełnie niczego, dlaczego Serizawa wyjawia Kei’owi wszystkie istotne kwestie. Jego spojrzenie wyrażało totalne zagubienie, jego światopogląd mieszał się i obracał, a Serizawa chyba to zauważył, bowiem posłał mu delikatny uśmiech po czym powrócił do Seinaru.
– To zależy zupełnie od pana, Seinaru-san. – podjął niegłośnym, ale niskim głosem jednooki szermierz, po czym kontynuował.
– Uznać możemy, że do tego spotkania nigdy nie doszło i się rozejść w swoim kierunku. Z drugiej natomiast strony możemy wyjść na zewnątrz i skrzyżowawszy klingi sprawić, że tylko jeden z nas stąd odejdzie. Ostatecznie, możemy dalej siedzieć tu i cieszyć się obecną chwilą. – wyjaśnił spokojnie Serizawa, w międzyczasie skinieniem dłoni dał znak jednej z kelnerek, że również życzy sobie czegoś do picia, co to podchwyciła szybko w mig i już po chwili pojawiła się z czajniczkiem herbaty, pierwszą porcję nalewając do czarki.
– Decyzja należy do pana, Seinaru-san. Ja postaram się dostosować. – zakończył Serizawa, podnosząc czarkę z herbatą do ust i biorąc pierwszy łyk. W jego głosie nie dało się wyczuć kłamstwa, chyba, że kłamał dużo lepiej niż Watanabe (który nawiasem mówiąc popadł w swoisty marazm i zdecydował się już w ogóle nie wychylać).
Ciężar podjęcia decyzji spadał więc na Seinaru – mógł zrobić wiele rzeczy, ale nie mógł na pewno do końca rozgryźć Serizawy. Mężczyzna wydawał się jednocześnie szczery jak i skryty. Odpowiednio dawkował wszelkie informacje, zarówno te wypowiadane, jak i te przekazywane mową ciała – zachowywał gotowość wojownika, a przy tym wydawał się być zupełnie nie spięty. Jego ramiona nie były napięte, podobnie jak mimika twarzy, oddech i ton głosu. Może widział więcej śmierci niż młody samuraj i przez to umiał się w jej obecności zachowywać tak swobodnie. Może też podobnie jak Watanabe, a jednak inaczej i na swój sposób, pogodził się z zaistniałą sytuacją, a nie ukrywajmy była ona niezwykle złożona - bo co mu pozostawało obecnie? Podjął pewne decyzje i zamierzał z ich konsekwencjami żyć (a może właśnie umrzeć)…

[Seinaru]

- Chwileczkę momencik... - Powiedział Seinaru zaraz po tym, gdy Serizawa skończył wymieniać możliwe rozwiązania. Chłopak chciał po prostu zdążyć zanim Jednooki po prostu wstanie i sam podejmie decyzję. Przed kontynuowaniem swojej myśli, Kei wziął jednak w końcu do ust kawałek rybki. Naprawdę był głodny i stojącemu przed nim daniu oprzeć się nie mógł.
- Żeby podjąć decyzję muszę najpierw wiedzieć, czy Wy jesteście ci dobrzy, czy ci źli. - Proste pytanie, jednak o wiele trudniejsza była na nie odpowiedź.
- Rozumiem, że ten bunt i "zamach stanu" w rodzie Otori nie był bezpodstawny. Watanabe szanuje cię na tyle, żeby nadstawiać za ciebie karku, a ty nie zachowujesz się w ogóle jak tchórzliwy zdrajca i rebeliant. - Przemielił dobrze kęs i przełknął. W międzyczasie zastanowił się nad tym, co powiedzieć dalej.
- Naprawdę nie mam problemu z tym, żeby stanąć po właściwej stronie. Koniec końców jestem tutaj tylko najemnikiem. Ale nawet jeśli się odpuszczę, to nie zakończy to pogoni. Ja wyjdę tylko na nieudacznika, ale ten... jak mu tam było... Shichiro... wyśle za wami kolejne miecze, pewnie już mniej przyjazne. Mimo wszystko... bez wyjaśnień się nie obędzie, jeśli chcemy uniknąć rozlewu krwi. - Na razie wychodziło więc na to, że skorzystają z trzeciej opcji zaproponowanej przez Serizawę, czyli cieszenie się trwającą chwilą która upływała im na miłej pogawędce przy stoliku.
- No więc jak to było naprawdę? Za sam charakter nowego Pana nie dokonuje się od razu rzezi. Już widzę, że to nie w twoim stylu. - Wziął kolejnego kęsa ryby i sam poczęstował się herbatą. W końcu też ją sobie zamówił.

[Kakita Asagi]

Misja rangi B dla Seinaru
"Rzecz o honorze"
Post 35/?


Wioska...

Słowa i postawa starszego samuraja poruszyły Seinaru na tyle, że zupełnie zagubił się już w tym co powinien robić, przed chwilą szykował się do walki na śmierć i życie z kłamcą, teraz postanowił wybadać prawdę z drugiego punktu widzenia.
Słysząc słowa Seinaru dotyczące „dobra i zła” Serizawa nie zareagował, chociaż najpewniej w jego głowie pojawiła się przynajmniej jedna sentencja dotycząca tego, co jest dobre, a co złe. Widząc jednak, że przybysz z Teiz ma coś jeszcze do dodania, a raczej, do uszczegółowienia swojego pytania wyczekał w milczeniu, po czym nabrał delikatnie głębszego oddechu, zbierając myśli, a w tym czasie Kei mógł spokojnie przerzuć i połknąć pierwszy kęs swojej rybki.
– Pozwól, że zacznę niejako od końca. Miło słyszeć, że tak wyglądam w twoich oczach. Z Watanabe znamy się od wielu lat, cenie sobie jego przyjaźń i oddanie, chociaż miałem nadzieję, że w tą podróż za mną nie podąży… – tutaj Serizawa przeniósł spojrzenie swojego oka na strażnika bramy, który jedynie opuścił spojrzenie. Wzrok jednookiego nie był jednak szczególnie karcący, podobnie jak ton jego wypowiedzi, bardziej przypominał rodzica, albo starszego brata, który daje delikatnego, aczkolwiek zauważalnego, kuksańca swojemu młodszemu rodzeństwu. Zanim jednak Watanebe jakoś skomentował słowa mentora, ten dodał.
– Jednakże honorem jest dla mnie, że podjął się tej wyprawy. Za to jestem mu wdzięczny, ale nie mogę pozwolić, by za mnie umierał. Ktoś musi w rodzie Otori przetrwać. – niejako rozgrzeszył zachowanie swojego podopiecznego, jednocześnie uświadamiając go w obowiązkach. Serizawa nie był idiotą… z reszta, pozwólmy mu mówić samemu z siebie, bowiem ponownie powrócił uwagą do Seinaru, który zdążył przełknąć już pierwsze porcje kolacji. Ryba zdecydowanie nie była najlepiej przyrządzona, co jednak wynikał głównie z braku przypraw, bo sam pstrąg miał mięsko pierwsza klasa, możliwe, że nawet dzisiaj świeżo złowiony.
– A teraz, do rzeczy. – podjął poważnie, po czym kontynuował skupiając się już tylko na tym, co interesowało Seinaru – Motywacją do buntu było to, że mam poważne podstawy uważać, że mojego pana zabił właśnie jego brat. Przesłanki za tym są takie, że blisko miesiąc temu, stary pan Akihito, nasz ogrodnik został zastąpiony przez kobietę, niejaką Yumi. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że to właśnie Otori Shichiro zabiegał, o jej zatrudnienie. Oczywiście, to nie jest jeszcze powód do rzezi albo dowód, ale zwrócił moja uwagę fakt, że wtedy w naszym ogrodzie pojawiły się nowe rośliny. Przyznam szczerze, nie znałem takich wcześniej, ale spodobały się mojej córce ze względu na mocno granatowe kwiaty, więc ścięła kilka i zabrała do swojego pokoju dla ozdoby. – tutaj Serizawa zrobił małą przerwę na oddech, pociągnął łyk herbaty i mówił dalej.
– Nasz pan umarł w nocy, jego serce stanęło. To była tragedia, ale takie rzeczy się zdarzają, chociaż nie rozumiałem, jak mogło się stać. Otori Kambei był moim przyjacielem, pochowałem go więc razem z rodziną i przyjąłem jego brata za swojego nowego pana, bo tego by chciał Kambei, jednakże… Dzień po jego śmierci, kot mojej córki „pan Nyanta” potrącił stojące w jej pokoju naczynie z kwiatami, Akane wbiegła słysząc trzask i zobaczyła, jak ten wypija wodę którą podlewała kwiaty. Pogoniła go, a potem poszła trenować łucznictwo z panienką Otori, a gdy wróciła z treningu, znalazła pana Nyante martwego. Jak pan sądzi, Seinaru-san, dlaczego kot padł? – zapytał dosyć poważnie Serizawa, po czym dodał własne wyjaśnienie.
– Ten Kocur był młody i łowny, a na jego ciele nie znaleźliśmy ran. Kiedy Akane mi to powiedziała, połączyłem fakty i uznałem, że muszę działać. Postanowiłem obalić pana Otori Shichiro i ustanowić władczynią klanu córkę pana Kambei’a. Resztę opowieści już znasz. – zakończył i w tym momencie włączył się Watanabe.
-- Dlaczego nie pozwoliłeś mi pójść z sobą?! Ja bym… – wtrącił wręcz szlochem. Emocje kotłowały się w nim i w końcu dał im ujście.
– Przyjacielu, cenie sobie twoje umiejętności i oddanie, ale ktoś musiał to przetrwać. Nie wiedziałem, czy nam się uda, w zasadzie, w każdej chwili gotowy jestem umrzeć, a ktoś musiał zostać. Poza tym, po tym, co mi dzisiaj powiedziałeś mam tylko potwierdzenie tego, że miałem rację. – odpowiedział spokojnie Serizawa, po czym zapadła krótka cisza, w czasie której opróżnił swoją czarkę herbaty zupełnie, po czym spojrzał w jej dno, odstawił nią i powrócił do Seinaru.
– Tak to wygląda z mojej strony. Teraz, wróćmy do możliwości. Jak rozumiem, Otori Shichiro posłał cię za mną. Nie możesz jednak wystąpić przeciwko niemu. Jak sam zauważyłeś, jesteś tylko najemnikiem, więc nie tobie mieszać się w sprawy swojego pracodawcy, zwłaszcza, że nie masz namacalnych dowodów. Nie wiem jak podrzucili mojemu panu tą truciznę, to moje domysły, ale to tylko domysły. Możesz więc co najwyżej porzucić ta misję, ale i to rzuca cień na twoje przyszłe zlecenia, zwłaszcza biorąc pod uwagę pańską reputację, prawda? Słowo przeciwko słowu ma wystarczyć, by porzucił pan zadanie? – Serizawa spokojnie wyłożył sytuację z najbardziej prozaicznego punktu widzenia. Seinaru mógł „wyjść na nieudacznika”, ale z drugiej strony wcale nie mógł. Chcąc nie chcąc, od kiedy przestał być tylko wędrowcem i zaczął należeć do czegoś większego, zaczął reprezentować właśnie zrodzoną organizację. Jeśli persona o jego sławie zwyczajnie porzuca zadanie, bo nagle zmienia zdanie, o czym to świadczy? Jeśli staje przed możliwością jego wypełnienia, a ostatecznie rezygnuje, to jak często będzie kierował się swoim własnym kompasem moralnym, w miejsce woli zleceniodawców? Czy może obrócić się przeciwko mocodawcom, nawet jeśli to moralne? Kim w zasadzie jest, a raczej, jaką rolę pełni teraz Seinaru, czy jest ręką która dzierży miecz, czy jest właśnie mieczem? Odpowiedź znał Serizawa.
– To ręka odpowiada za czyny miecza, a ty jesteś mieczem. Jak słusznie zauważyłeś, jak nie ty, pojawią się kolejne, możliwe właśnie, że mniej przychylne – przerwał na moment i nieznacznie się uśmiechnął.
– Nikt nie może przewidzieć momentu swojej śmierci, ale jeśli może go wybrać, to jest to przywilej. Moja propozycja jest następująca, uczyń mi honor i stań ze mną do walki na śmierć i życie. Jeśli zdołasz mnie zabić, zaniesiesz moją głowę Otori Shichiro i na tym swoje zadanie zakończysz.
-- Nie może tak być! Nie godzę się, nie pozwalam! – ponownie wtrącił Watanabe, podnosząc się ze swojego miejsca, w jego oczach była rozpacz granicząca z szaleństwem, jednakże usiadł widząc spojrzenie Serizawy, który już nie był tak wyrozumiały jak przed chwilą. Nie był też złowrogi, jednakże bezpośredni i nieznoszący sprzeciwu – decyzja zapadła.
– Są rzeczy większe niż ja czy ty. W tej chwili innych rozwiązań nie ma, zwłaszcza, jeśli chcesz kiedyś rachunki w tej sprawie wyrównać. Cierpliwość jest cechą dobrego stratega, nie popełniaj moich błędów. – rzekł poważnie jednooki, po czym przeniósł spojrzenie na Seinaru, na którego spadł ciężar podjęcia decyzji co dalej…

[Seinaru]

Wysłuchał wszystkiego z mniejszym lub większym zdziwieniem. Dziwne było, że hipoteza którą wysnuł wcześniej bardzo arogancko i frywolnie zdawała się mieć wiele wspólnego z prawdą. Truciznę, którą otruto Kambeia wyhodowano w jego własnym ogrodzie. Tragiczna ironia losu, ale w historii wielu rodzin szlacheckich taki scenariusz odgrywany był chyba już wiele razy. Zazdrość, żądza władzy i pogarda dla rodzinnych więzów zdarzały się niestety nad wyraz często w najwyższych kręgach, które już dawno zapomniały, że będąc na świeczniku mogłyby dawać dobry przykład innym. Niestety, nigdy się tak nie działo i nie stało się również teraz - wszystko wskazywało na to, że za śmiercią lidera rodu Otori stoi jego własny brat. Kei wziął w międzyczasie jeszcze kilka kęsów - zdążył zanim Serizawa powiedział wszystko co miał do powiedzenia.
- Czyli zamiast przycisnąć Yumi i spróbować znaleźć twarde dowody, postanowiliście wyrąbać sobie drogę do prawdy? Nie obraź się, pół biedy gdybyś poległ sam, ale domyślam się że w walkach zginęło wielu ludzi, którzy nie mieli ze sprawą nic wspólnego. - Popił herbatką i na razie skończył jedzenie.
W kontekście tego jak zakończył Jednooki, wszystko jednak znacząco straciło na znaczeniu. Teraz to ten wyzwał go na pojedynek i wyglądało na to, że w bushido jest wpisany również upór, bo Kei już nawet nie próbował negocjować zasadności tej propozycji. Jemu nie mieściło się to w głowie, kolejny wartościowy człowiek straci za chwilę życie, a mógłby przynajmniej dokończyć to co zaczął.
- A córka Kambeia? Została tam teraz sama zdaje się, a jej wujek chyba nie będzie miał skrupułów żeby wyeliminować również ją z kolejki do władzy. Może nawet już nie żyje. - Poddał w wątpliwość jeszcze tą kwestię, której nikt mu jeszcze dotąd nie wyjaśnił. Jeśli Shichiro istotnie był mordercą, to tamta dziewczyna jest w wielkim niebezpieczeństwie. Do tego, jeśli Serizawa mówił o "kiedyś", coraz ciężej było Seinaru domyślić się, o co tak naprawdę mu chodziło. Z upływem czasu Shichiro umocni się na swojej pozycji, zatrudni nowych ludzi w miejsce zabitych i ci będą już kompletnie wierni jego pieniądzom. Dziwne, bardzo dziwne. Koniec końców nie należało zwlekać i trzymać przeciwnika w niepewności.
- Przyjmuję wyzwanie. Wyznacz czas i miejsce. Czy może chcesz to załatwić od razu? - Zapytał samuraja i po chwili dodał.
- I żadnego obcinania głów nie będzie. Wystarczy sam pojedynek. - W sumie to chyba bardziej komfortowo dla wszystkich byłoby, gdyby po prostu wyszli na zewnątrz i rozwiązali ten dziwny konflikt od ręki. Dziwny, bo właściwie Seinaru nie czuł tutaj nawet cienia konfliktu, a miał za chwilę za niego kogoś zabić.

[Kakita Asagi]

Misja rangi B dla Seinaru
"Rzecz o honorze"
Post 37/?


Wioska...

Wydawało się, że obie strony „sporu” nie potrafią zrozumieć swoich motywacji i podejmowanych decyzji. Serizawa wydawał się nie być zdziwiony faktem, że Seinaru nie rozumie dlaczego postępuje w ten, a nie inny sposób, chociaż musiał przyznać, że uwagi jego przyszłego przeciwnika były nad wyraz trafne.
– To, co proponujesz było jakimś wyjściem, ale musisz pamiętać, Seinaru-san, że Yumi to jedynie służka. Jej słowo nie może być postawione przeciwko słowu właściciela ziemskiego, a raczej, nie ma poparcia i pamiętaj, że jest kobietą. Poza tym, zanim by doszło do jakiegoś oficjalnego działania mogłoby ją spotkać jakieś nieszczęście.. – wyjaśnił spokojnie Serizawa, niejako wprowadzając Kei’a w zawiłości wielkiej polityki. Nie było równości, nawet jeśli na Yinzin panowały zasady, że samurajowie, rolnicy i wielorybnicy są sobie równi, to jednak ostatecznie właśnie słowo noszących miecz miało najwyższe znaczenie. Co więcej, nawet w pełnym równości Yinzin byli „lepsi” i „gorsi”, a raczej „lepsi” i „gorsze” – kobiety, chociaż wymagano od nich tyle samo co od mężczyzn, to jednak nie były traktowane z nimi równo, zwłaszcza, jeśli zgłębiały sztuki walki, które paradoksalnie, znać musiały…
-- Masz jednak racje. Bunt się nie udał i wielu moich towarzyszy poległo. Stale mam ich przed oczami, teraz zrobiłbym to inaczej, ale przeszłości nie zmienię. – dodał Serizawa zgadzając się z tym, że mogli działać inaczej, poczekać, sprawdzić więcej. Może obawiali się dalszego mataczenia, ukrywania faktów? Bo w zasadzie, co dałoby im przyciśnięcie ogrodniczki? Wskazałaby swojego pana jako bratobójcę? Tym ruchem skazałaby też siebie za współudział, nawet jeśli by uznano, że działała na jego rozkaz, to jednak zawsze mogła spróbować odmówić, wszak samurajem nie była, a jeśli się nim czuła i zadanie jakie jej powierzono było na tyle niemoralne, że nie mogła go wykonać, a jednocześnie żyć z tą świadomością mogła wybrać jeszcze inną drogę i otworzyć swoje żyły…
-- Nie do końca się z panem zgodzę, Seinaru-san. Panienka Otori jest dużo cenniejsza żywa. Wydając ją za mąż do innego rodu, z odpowiednim posagiem Shichiro zapewniłby sukcesję swojemu synowi, jest on bowiem teraz władcą klanu. By panienka stanęła na czele klanu, Shichiro musiałby umrzeć. – wyjaśnił Serizawa, chociaż oczywiście, zawsze pewne „ale” pozostawało. Jednooki zgadzam się z Seinaru, że bratobójca może być zdolny do najróżniejszych potworności, jednakże nie można było mu odmówić przebiegłości i inteligencji. Mimo wszystko musiał działać na korzyść rodu, zwłaszcza, jeśli chciał zrealizować swoje cele i zapewnić sobie godziwy byt, a to wymagało rozsądnego kierowania wszelkimi „zasobami”, nie wyłączając bratanicy…
Ostatecznie więc, wszystko sprowadzało się do tu i teraz. Słysząc, jak Seinaru zgadza się podjąć starcie, Serizawa rozpromienił się. Jaki miał cel w umieraniu, dlaczego tak bardzo tego potrzebował, a może przeciwnie, wcale nie uważał, że w tej walce zginie? Wiedział z kim się będzie mierzył, ale żaden z nich nie znał umiejętności przeciwnika, może ta nieświadomość przepaści jaka potencjalnie ich dzieliła dodawała staremu wojownikowi odwagi, a może to po prostu doświadczenie i wyjście cało z licznych opresji przyzwyczaiło go do śmierci?
– Dziękuję, że się zgadzasz Seinaru-san. Zapewniam, że nie zamierzam dać się łatwo zabić. odpowiedział Serizawa z wdzięcznością, ale i pewnością w głosie, po czym dodał. – Proponuję zrobić to od razu. Co się tyczy mojej głowy, to miałem nadzieje, że trafi ona raz jeszcze do domu mojego pana. Zróbmy zatem tak… jeśli mnie zabijesz, to chociaż zabierzcie ze sobą moją broń i pochowajcie na cmentarzu rodziny Otori, nie koniecznie oficjalnie. Serizawa ostatnie słowa skierował to Watanabe, który z łzami w oczach potwierdził, że to zrobi.
– Pora na nas, Seinaru-san. Watanabe-san, będziesz świadkiem tego starcia. rzekł Serizawa, kiedy ostania czarka herbaty została opróżniona. Wszystko mieli już za sobą ustalone, należało więc wstać. Jednooki wstał od stołu i gestem dał znak, że mogą ruszać po czym skierował się w stronę drzwi. Zachowanie samurajów wzbudziło spore zainteresowanie gawiedzi w gospodzie, w powietrzu czuć było nerwową sytuację, więc kiedy wojownicy już staną na udeptanej ziemi, będą mieli sporą widownie w oknach (nie tylko tej knajpy).
Niczym bohaterowie romantycznych opowieści, obaj samurajowie wyszli na środek głównej drogi osady – ludzie, którzy wracali po pracy do domu schodzili im z drogi, nikt nie chciał się mieszać do pojedynku. Słońce powoli chowało się za samotną górą, która majaczyła na horyzoncie, jego promienie świeciły jednak na tyle jasno, by nie potrzebowali dodatkowego oświetlenia. Wokół siebie mieli dość sporo miejsca, do najbliższych ustawionych wzdłuż drogi domków około 4 metry w każda stronę od środka drogi.
Serizawa zajał pozycję około 7 metrów do Seinaru, wsuwając sobie nodachi za pas – musiał to być niecodzienny widok, ale Serizwa wydawał się całkiem dobrze wiedzieć co robi. Jego lewa ręka spoczęła u koiguchi saya, natomiast kciuk oparł na tsuba, gotowy by wypchnąć ostrze. Prawa ręka natomiast zawinęła delikatnie palce na rękojeści broni – emanowała od niego niezwykła gotowość. Oddech miał spokojny, wręcz niezauważalny, na jego twarzy nie widać było niczego, co mogło zdradzać zdenerwowanie. Nogi miał lekko ugięte w kolanach, tak by nie tracić nic ze swojej prędkości i móc po nią sięgnąć w pełnej krasie…
Watanabe też wyszedł z mężczyznami i zajął miejsce siedząc na uboczu. Nie miał miecza za pasem, wydawało się, że zamierza wypełnić ostatnią wolę mentora i nie mieszać się do starcia.

-- Głos – Watanabe
– Głos Serizawa
Sytacja:

  Ukryty tekst

Powód edycji: Źle tu wstawiłem staty. Nie wpływało to na sędziowanie, ale poprawiam by było po bożemu (w poście poniżej są prawidzłowe)

[Seinaru]

Przynajmniej tyle dobrego, że nie trzeba było w stresie kłaść się spać. Nieważne kto był przeciwnikiem, nadchodzące starcie budziło w nim niepokój i pewne zdenerwowanie, które może i pomagało w walce, ale bardzo przeszkadzało w oczekiwaniu. Dlatego gdy Serizawa zaprosił go na zewnątrz od razu, Seinaru lekko odetchnął w uldze. Spojrzał jeszcze na Watanabe, czy ten będzie jeszcze chciał protestować. Wiadomo było, że nic już nie zatrzyma nieuniknionego i starszy samuraj chyba to wiedział, bo jednak nie sprzeciwił się już decyzji.
- Niechaj tak będzie. Miecz będzie wystarczającym dowodem dla Shichiro. Ale jeśli Watanabe będzie chciał... zabrać coś jeszcze, to już wasza sprawa. - Doprecyzował Kei ze swojej strony i nie zostawał w tyle za Serizawą. Prawdziwy samurajski pojedynek napawał go ekscytacją. Ten cały ceremoniał, dusza którą wkładano w sztukę władania mieczem - oglądanie tego z jakiejkolwiek perspektywy zawsze było przeżyciem. Seinaru nie był oczywiście zadowolony z faktu, że zaraz będą walczyć aż na śmierć i życie, lecz z drugiej strony bardzo chciał się sprawdzić. Idealnie byłoby, gdyby był to przyjacielski sparing, ale mimo że tak naprawdę nikt nie był już tutaj niczyim wrogiem, to tylko jeden z nich mógł zejść z pola walki.
Kei wyszedł na zewnątrz razem z Watanabe i Ishiro, nie zwracając uwagi na to kto i skąd na nich patrzy. Niepotrzebne były zasady. Chłopak nie zamierzał używać w tym pojedynku chakry, wiedział że nie przystoi to powadze sytuacji. Zastanawiał się jeszcze nad wyborem broni, ale ostatecznie padło na kosę, którą aktualnie miał pod ręką. Kij nie zabijał, służył do innych celów, natomiast naginata mogła nie wytrzymać spotkania z nodachi Serizawy. Shinku Ame wyglądała natomiast na bardzo solidną broń, a poza tym młody samuraj chciał w końcu przetestować ją w boju. Nawet jeśli był to oręż nieporęczny w pojedynkach i Kei był tego w pełni świadomy. Zdjął z siebie płaszcz i odłożył z boku, tak aby nie przeszkadzał nikomu podczas walki, na to położył torbę ściągniętą z ramienia i hełm odpięty od pasa.
Zajął nareszcie swoją pozycję, gotowy do rozpoczęcia starcia.
- Proszę, nie myśl o mnie źle. Mam nadzieję, że Twoi towarzysze to zrozumieją. - Buntaro był przecież właśnie u felczera, a córka miała za chwilę stracić ojca. Straszne, gdy pomyśli się o tym z tej perspektywy, ale ręka nie mogła przez to zadrżeć.
- Gotów? - Chwycił czarną kosę w obie ręce i przyjął pozycję do ataku. Serizawa czekał na niego. Przygotował się, lecz samemu nie atakował. Czy będzie miał wystarczająco dużo czasu i wystarczająco długie ręce, aby dobyć nodachi z biodra? Spodziewał się, że gdy tylko się zbliży, jego przeciwnik spróbuje cięcia z saya, choć Seinaru nie był do końca zaznajomiony z tym sposobem walki. Dla niego było to jak wyścig. Czyja broń będzie szybsza i dosięgnie celu, uśmiercając przeciwnika być może nawet podczas pierwszego starcia?
Kei ugiął lekko nogi i ruszył na wroga. Właściwie to skoczył do przodu, starając się od samego początku pokazać maksimum swoich możliwości. Nie zamierzał badać Serizawy, sprawdzać na co go stać i miarkować siły. Włożenie całego siebie w pojedynek to również wyraz szacunku, który zamierzał okazać Ishiro. Gdy tylko zbliży się na odległość cięcia kosą, wykonuje technikę Hitsujikai Ochitsuite. Była duża szansa na to, że jego oponent postara się skontrować cięciem w odsłonięte partie ciała Seinaru i w razie gdyby naprawdę miało do tego dojść, tzn. atak by chybił lub był za wolny aby dosięgnąć celu przed otrzymaniem ciosu, Kei skupia się na uniku w bok, w stronę wolnej ręki jeśli ten zamierza walczyć takim długim mieczem przy pomocy tylko jednej, na co wskazywałaby jego pozycja rozpoczynająca walkę.

  Ukryty tekst

[Kakita Asagi]

Misja rangi B dla Seinaru
"Rzecz o honorze"
Post 39/?

Pojedynek
Post theme


– Pojedynek jest elementem życia samuraja, a honorowo przeprowadzony nie powinien budzić żadnych wątpliwości. Takie jest moje życzenie. Odpowiedział Serizawa, lekko wysuwając nodachi do przodu lewą ręką, ale jeszcze go nie dobywając. Jednocześnie, na chwilę przeniósł spojrzenie w stronę Watanabe, by ten zrozumiał, że jego mentor nie życzy sobie żadnej zemsty na Seinaru w sytuacji, gdyby ten za moment powalił jednookiego.
-- Tak będzie, Serizawa-dono. – rzekł Watanabe z niskim ukłonem, decydując się na uszanowanie woli starszego szermierza. Doskonale zawał sobie sprawę z tego, że Serizawa stanął do walki z własnej woli i na własnych warunkach – jakiekolwiek mieszanie się w to starcie, czy też rozpamiętywanie jego wyniku byłoby otwarta obrazą i przekreśleniem wszystkiego, czego w swoim długim życiu dokonał jednooki szermierz.
– Urodziłem się gotów. odparł skupiając się zupełnie na swoim przeciwniku. Jego aura wojownika była silna, nie obawiał się tego, co nastąpi, uważnie obserwował swojego przeciwnika, szukał w jego postawie najmniejszego drgnięcia, które zdradzi, że trzeba ruszyć do przodu. Pewnikiem poszukiwał też otwarcia w jego wspaniałej zbroi, która chroniła ciało Kei’a. Z jednej strony ubrany w potężny pancerz młodzik, z drugiej odziany jedynie w kimono stary wiarus – trudno o większą dysproporcję.
Czy Serizawa był przerażającym przeciwnikiem? Cóż, niewątpliwie był wyszkolony, ale czy dorównany wał championowi z Hanamury? To wątpliwe i nie w tym kryła się jego siła. Jego moc leżała gdzie indziej – był zupełnie pozbawiony lęku i gotowy na śmierć, a z drugiej strony… jednocześnie nie chciał tutaj umierać. Serizawa rozumiał pewną tajemnicę samurajów – ostatnią zasadę, jaka wpisana była w bushido…

Kiedy Seinaru ruszył przed siebie, Serizawa nie pozostał mu dłużny – wyskoczył do przodu z jednym planem – dobyć miecz ukośnym cięciem do góry. Jego lewa ręką pchnęła saya z ogromną mocą w tył, niemalże wyrzucając ją zza biodra, natomiast prawa ręka dobyła klingę możliwie najszybciej jak mogła – jedno, mistrzowskie i błyskawiczne cięcie do po skosie do góry, zadane potężna bronią która za nic ma sobie pancerze. Czy Serizawa sięgnął po chakrowe ostrze? Może powinien, może planował, a może zwyczajnie, nie było na to czasu? Co bowiem zrobił jego oponent?
Seinaru zdecydował się sięgnąć po najlepsze co ma. W tej walce zdecydował się przetestować nową, egzotyczną broń, tylko, czy nadawała się idealnie do techniki po którą sięgał?
Sekundy wydawały się nagle biec powoli, w każdym razie, dla obu walczących. Seinaru zauważył, że Serizawa nie dał się do końca zwieść jego technice, a może po prostu nie miał czasu za nią odpowiednio powłóczyć wzrokiem czy też się jej "nadziwić
– dla obu było jednak oczywiste, który z nich jest tutaj szybszym, dla przyglądającej się gawiedzi nie do dostrzeżenia. Kosa Seinaru powędrowała pierw jakby do szerokiego uderzenia, po czym uniosło się płynnie do uderzenia znad głowy. Był odpowiednio szybki, by zajęć pozycję do ciosu, wszystko jednak, było w ruchu…
Serizawa stawiał kolejne kroki, a wiele ich nie było. Gdy wszedł w swój zasięg, jego ostrze już opuszczało saya, to był długi ruch, niewątpliwie wymusił w jego mięśniach maksymalny wysiłek, jednakże zadziałało. Do Seinaru brakowało mu tylko „trochę” i aż „trochę”. Jego miecz pomknął w stronę celu, ale kosa Seinaru spadała szybciej. Dystans był za mały, żaden z nich nie miał już miejsca na zatrzymanie się, chociaż Kei na moment mógł zwątpić, czy może jednak nie będzie rozsądniejszym uskoczyć w bok…
Pierwsza celu dosięgnęła kosa, która jednak nie trafiła dokładnie tak, jak sobie tego życzyć mógł Seinaru. Kij mógł uderzyć dowolną krawędzią, naginata w tej technice najpewniej rozpołowiłaby wroga na dwoje, yari zadałaby ogromne obrażenia, jednakże kosa… kosa była czymś innym. Jej zagięte do środka ostrze idealnie nadawało się do zadawanie skośnych i szerokich cięć, których potęga była ogromna, ale wertykalne uderzenie do nich nie należało, zwłaszcza przeciwko celom, które nie chcą umierać i chociaż Serizawa nie mógł się z nim równać, to jednak nie był aż tak prosty do zabicia i co najważniejsze, pozostawał w ruchu, nie mógł się zatrzymać i to nie tylko dlatego, że wszelki postów w walce oznacza śmierć...
Nie oznacza to oczywiście, że Seinaru przegrał to wymianę. Jego broń spadła z góry na prawy bark Serizawy i rozcięła go głęboko wzdłuż łopatki z błyskiem światła. Sprawił oto, że ostrze jednookiego zwyczajnie wypadło mu z ręki i wbiło się w ziemię kilka metrów dalej, natomiast on sam poleciał siłą swojego ataku przed siebie. Trafienie było potężne, jednakże nie śmiertelne, to co było słabą stronę techniki, po jaką sięgnął Serizawa częściowo ocaliło mu życie, ale pewne było, że z prawego barku już nie skorzysta. Ostrze zadało długą ranę, jednakże przez specyfikę broni, jaką ją zadano, technika nie osiągnęła pełni swojej niszczycielskiej mocy, chociaż jej efekty były i tak druzgoczące.
Serizawa przetoczył się i podniósł. Jego prawa ręką wisiała bezwładnie, a na twarzy widniał grymas bólu. Wzdłuż pleców spływała krew, którą przesiąkały wszystkie warstwy kimona.
Stary wiarus doskonale wiedział, że gdyby broń Seinaru była pokryta samurajską techniką chakry, albo wyzwoliłby ją w momencie uderzenie w postacie charakterystycznej niebieskiej smugi, byłby już martwy. Dlaczego Kei nie sięgnął po tą technikę?
– Nie oszczędzaj mnie! krzyknął przez ból Serizwa, który lewą ręką dobył wakizashi, - ostatnią broń jaką miał przy pasie. Wiedział, że jego prawa ręka nie działa, z ból za moment spowolni jego ruchu, podobnie jak ubytek krwi, która z każdą kolejną cenną kroplą wyciągała z niego tak siły jak i życie. Wiedział, że śmierć jest blisko, ale… nie chciał jeszcze umierać. Każda, wyrwana rzeczywistości sekunda była niezwykle cenna – stanowiła swoiste zwycięstwo i zagranie wieczności na nosie…
Wakizashi błysnęło niebieską poświatą, chociaż ruchy jego właściela były wolniejsze niż przed chwilą, oddychał ciężej, to adrenalina i ogrom doświadczenia jeszcze przez chwilę robiły swoje. Serizawa spojrzał na swojego oponenta i uśmiechnął się lekko, było w tym coś niecodziennego, wydawał się być mu wdzięczny, tylko za co?
– Nadchodzę! zawołał po czym ruszył przed siebie, z zamiarem próby doskoku w ostatnim momencie by zadać poziome cięcie jedną ręką. Był wolniejszy niż przed chwilą, ale wciąż groźny. W jego ruchach Seinaru mógł dostrzec przygotowanie do Mikazukigiri, pytanie, czy zostanie połączone z Issen, albo Hadan?

-- Głos – Watanabe
– Głos Serizawa


Sytacja:
Rany:

• Seinaru - zdrów jak ryba
• Serizawa - długa rana od prawego barku wzdłuż łopatki do połowy klatki piersiowej (od strony pleców). Ruchy spowolnione, nodachi stracone z dłoni, prawa ręka nie nadaje się do użytku.

- na środku drogi, dzielą was może 4 metry, Serizawa biegnie na Seinaru zadać cios swoim wakizashi…

  Ukryty tekst

[Seinaru]

Pojedynek rozpoczął się z dużym impetem z obu stron. Wygrana pierwszego starcia była kwestią milimetrów, ale jednak to Seinaru udało się wyjść z niego zwycięsko. A przynajmniej z przewagą, bo o zwycięstwie nie można było jeszcze mówić. Atak z góry był ryzykowny i Kei doskonale o tym wiedział, jednak kosa w tym wypadku sprawdziła się dobrze. W przeszłości zdarzyło mu się już przeciąć kogoś na pół całego calutkiego przy pomocy Iaigiri, jednak był to taki festiwal krwi i latających wnętrzności, że na pewno nie życzył i nie chciał zrobić tego Serizawie. Seinaru chciał odbyć pojedynek tak jak się powinno, bez zbędnego okrucieństwa, z klasą godną dwóch samurajów. Gore zostawmy na wojny i bandytów.
Miecz wylądował gdzieś za daleko aby go podnieść. Rozcięty bark uniemożliwiał użycie prawej ręki, jednak Ishiro nie myślał o poddaniu się. Nie odczuwał strachu, Kei nie zobaczył w jego oczach nawet cienia zawahania. On naprawdę zamierzał walczyć aż do samej śmierci. Dobył swojego wakizashi i pokrył je chakra flow. Znana niektórym samurajom sztuczka nie była obca również i Seinaru. Wiedział jak niebezpieczna jest to technika i że nie może pozostać dłużny w tej sytuacji. Widząc co robi jego przeciwnik, pokrył swoją kosę taką samą powłoką. No i nie oszczędzał go. Młody samuraj nie czuł gniewu, który najczęściej napędza wojownika do zabicia swojego wroga, ale nie znaczyło to że daje komuś taryfę ulgową. Walczył na sto procent, mimo że nie był żądny krwi Serizawy.
Gdy tamten przejął inicjatywę i ruszył do ataku, Kei szybko ułożył sobie w głowie plan. Był on niezmiernie prosty i polegał na kontrze cięcia, zanim w ogóle będzie ono miało szanse dosięgnąć celu, czyli jego skromnej osoby. Seinaru chwycił kosę w dłoń w taki sposób, aby można było obrócić ją i wystawić z przodu yari, znajdujące się na jej drugim końcu. W ten sposób ostrze kosy znalazło się przy jego prawym barku, jednocześnie ochraniając jego bok i stanowiąc w ten sposób doskonałą ochronę całej prawej części tułowia. Tak przygotowany na ewentualne dotarcie wakizashi do jego ciała, Kei zamierzał wyczekać właściwy moment i gdy tylko Serizawa zbliży się na odpowiednią odległość, wykonać technikę Ikioi, czyli wypad w przód z zamiarem pchnięcia w gardło wroga. Tak naprawdę chłopak celował nieco niżej, ale cały sens techniki został przy tym zachowany. Mając długą broń i stojąc naprzeciw oponenta uzbrojonego w wakizashi grzechem byłoby nie spróbować wykorzystać przewagi zasięgu. Mimo że oboje mieli wydłużone bronie przy pomocy chakra flow, to przy cięciu nie miało to aż takiego znaczenia jak przy pchnięciu. Poza tym, jedynym zagrożeniem w tym momencie była jedynie lewa ręka Serizawy. Odgrodzenie się od niej ostrzem kosy dawało Seinaru poczucie pewności i mógł on w pełni skupić się na zadaniu ostatecznego ciosu.

  Ukryty tekst

[Kakita Asagi]

Misja rangi B dla Seinaru
"Rzecz o honorze"
Post 41/?

Pojedynek


Serizawa zbliżał się do Kei’a w celu zadania ostatniego ciosu, a ten, widząc jego atak odpowiedział godnie. Otoczył swoją broń chakrową aurą, dzięki czemu nie tylko mógł się mierzyć z jego własną bronią, ale również kontrować ewentualny atak, gdyby takowy nastąpił…
Kolejna wymiana była szybsza, wszelkie atuty miał w tej kwestii Seinaru – przewaga zasięgu, przewaga prędkości, siły i sprawności. To jednak nie powstrzymało starego samuraja przed próbą zaatakowania, może gdyby był sprawniejszy, młodszy i mniej ranny, zdołałby w jakiś sposób prześlizgnąć się przez technikę młodszego oponenta?
Jednooki wziął zamach, który nie był wcale tak sprawny jak jego poprzednia technika i może nawet miał w zamiarze wpleść w uderzenie jakąś chakrową technikę, ale zwyczajnie nie zdołał. Pchnięcie jakie wykonał Kei, wykonane niezwykłą bronią było potężne i dodatkowo wzmocnione kenryuto bez problemu znalazło drogę przez tkanki starszego wojownika. Impet, z jakim Serizawa wpadł na włócznie i siła samego pchnięcia sprawiły, że długi grot yari przeszedł na wylot pierw przebijając mostek, potem lewą komorę serca, ostatecznie uszkadzając lewą łopatkę. Wakizashi Serizawy i tak pomknęło w jego stronę, jednakże eksplozja bólu i siła uderzenia sprawiły, że jedynie niegroźnie stuknęło w ostrze kosy. Obie techniki chakrowe zasyczały w charakterystyczny sposób, po czym krótki miecz mężczyzny opuścił jego dłonie, a on sam upadł na jedno kolano.
– Pchnięcie godne mistrza… wypowiedział Serizawa, jeszcze siląc się na to, by nie opuścić głowy, chociaż z jego ust zaczęła lecieć krew.
– Dziękuje… – dodał po czym nie był już w stanie utrzymać się na nogach. Jego głowa opadła, oko zamknęło się a ciało jeśli nie zostało podtrzymane opadło na ziemię. To był koniec walki, krótkiej, ale intensywnej – żaden z nich nie potraktował starcia niepoważnie, obaj sięgnęli po maksimum swoich możliwości, nawet jeśli dzieliła ich przepaść nie do przeskoczenia. Serizawa był samurajem starego kodeksu, starał się żyć tak, by w chwili śmierci niczego nie żałować i umrzeć dobrze. Mając wybór zginąć z ręki sławnego, młodego wojownika, albo jakiegoś przypadkowego shinobi, który prędzej czy później się napatoczy jednooki szermierz wybrał to pierwsze – odejść w pojedynku. Czy jego walka została jednak zakończona? Może on sam nie mógł już w niej brać udziału, jednakże nie umarło wszystko…
-- Dziękuję, Seinaru-dono. – Watanabe odezwał się podnosząc z kolan i wsuwając swój miecz za pas. Nie, nie chciał walczyć. Jego słowa były pełne szacunku, widać było, że jest niezwykle wdzięczny Kei’owi za to, że ten stanął na wysokości zadania i stoczyli to starcie w sposób wręcz niewidzialny dla gawiedzi, a skoro o tym mowa… Większość gapiów szybko się rozeszła, a raczej skryła za swoimi oknami. Nikt nie chciał mieć do czynienia z samurajami, którzy rozwiązywali swoje sprawy, zwłaszcza mieszkańcy wioski, do której prawa rościły sobie trzy prowincji, przy czym żadna szczególnie nie kwapiła się, by w jakiś szczególny sposób o jej bezpieczeństwo zadbać. Nie oznacza to oczywiście, że nikt się tutaj nie zainteresował, powiem „bitewna” zawierucha nie opadła jeszcze dobrze, a już w stronę Seinaru i Watanabe zmierzało trzech mężczyzn, dwóch było typowymi rolnikami, dość rośli i dobrze zbudowani, ale jednocześnie dosyć przestraszeni. Trzecim natomiast był noszący długą brodę Staruszek który wydawał się najbardziej opanowany z nich wszystkich, bez większego lęku kroczył w stronę wojowników.
– Nazywam się Kurakama, jestem przywódcą tej osady. Wyjaśnijcie mi co tu zaszło i dlaczego. Natychmiast! – starszy pan wydawał się za bardzo nie przejmować uzbrojonymi po zęby samurajami, raz po raz spoglądać to na Seinaru, to na Watanabe, a to na leżące ciało Serizawy…


-- Głos – Watanabe
– Głos – Serizawa
– Głos - Kurakama aka: O’ji-sama

[Seinaru]

Krótki, acz intensywny pojedynek został zakończony. Z jednej strony było to dość jednostronne widowisko, z drugiej natomiast wszystkie udane akcje działy się tylko ułamki sekund przed ciosami Serizawy. Pchnięcie zadane w klatkę piersiową było ciosem śmiertelnym i choć Kei nie miał zamiaru przebijać nikogo na wylot, to nie był w stanie zatrzymać grotu zanim ten nie przebije ciała z drugiej strony. Jego przeciwnik natychmiastowo opadł. Jego cięcie było w stanie z rozpędu dotrzeć do prowizorycznego bloku, który postawił Kei, jednak nie było to już zagrożeniem. Ciało pokonanego samuraja osunęło się na ziemię. Seinaru wygrał, choć potrzebował jeszcze garści sekund aby dotarło do niego, że walka jest już zakończona.
Z tej chwili zawieszenia wyrwał go Watanabe. Tak naprawdę jedno czy drugie podziękowanie nie robiło w ogóle różnicy. Nie sprawiało, że chłopak czuł się lepiej po zabiciu honorowego Ishiro, ani nie powodowały dodatkowych wyrzutów sumienia. Kei patrzył na leżące u jego stóp ciało w milczeniu.
Dopiero gdy na horyzoncie pojawiła się tutejsza starszyzna, Seinaru odzyskał język w gębie. Gdy staruszek się przedstawił, Kei odpowiedział tym samym i pospieszył z wyjaśnieniem.
- Seinaru Kei, pasterz z Teiz. Ten tutaj to samuraj oskarżony o bunt przeciwko swojemu panu w Ryuzaku no Taki. Oskarżony i... winny... - Niestety, jakkolwiek by nie przedstawiać sprawy, to czyny Serizawy były jednoznaczne, nawet jeśli działał na podstawie poszlak i domysłów. W ostatnich dniach swojego życia okrył się hańbą jako samuraj i niestety nikt nie dowie się, a na pewno nie teraz, że miał on szlachetne pobudki.
- Ścigałem go na zlecenie rodu Otori, a gdy go znalazłem stoczyliśmy pojedynek. - Wyjaśnił staruszkowi w żołnierskich słowach, nie dzieląc się oczywiście szczegółami dotyczącymi tła całej sytuacji. To o co zatroszczył się w Kei w tej sytuacji, to nodachi Serizawy, które w trakcie walki zostało wytrącone gdzieś na bok pola walki. Teraz podszedł tam i podniósł je, a następnie odpiął saya od martwego ciała.
- Wezmę ten miecz jako dowód. Może uda nam się spełnić jego ostatnią wolę. Zajmij się ciałem, aby nie leżało na widoku zbyt długo. - Powiedział do Watanabe, niezależnie od tego czy Kurakama był jeszcze w pobliżu.
- Chcesz wracać razem czy osobno? - Dopytał jeszcze, bo sam nie wiedział pod jakim pretekstem starszy samuraj wymknął się z siedziby Otori. Kei mógłby wyruszyć w drogę powrotną nawet teraz, jednak problemem była pora dnia i jego dotychczasowe trudy*, więc po krótkim zastanowieniu Seinaru stwierdził, że najlepiej będzie chyba pomóc Watanabe w pochówku Serizawy jeszcze dzisiaj, a następnie przenocować w Zadupiu i ruszyć w drogę powrotną rano dnia następnego.

*o ile dobrze się orientuję w czasie fabuły, to aktualnie mamy wieczór po całodziennej wędrówce Seinaru do tej osady.

[Kakita Asagi]

Misja rangi B dla Seinaru
"Rzecz o honorze"
Post 43/?
Wioska

Tam, gdzie blask słońca, zawsze kryje się cień. Tam gdzie doskonałość, gdzieś ułomność w tle przemyka. Tam gdzie życie, tam i śmierć. Dwoistość rzeczywistości nie było nigdy tak oczywista jak w tej chwili, kiedy dwóch wprawnych wojowników dobywa miecza by walczyć do końca, tylko jeden z nich odchodzi o własnych siłach – to coś, czego nie można przeżyć w nawet najbardziej zaciekłym sparingu, coś do czego nie można i nie powinno się przyzwyczajać, nigdy.
Seinaru nie zastanawiał się głęboko nad tym co zaszło, ani też w jego sercu i umyśle nie grały emocje, stojąc nad ciałem pokonane wroga chłonął rzeczywistość taką, jaka była. To właśnie różniło samuraja od chłopa, zdolność tak chronienia, jak i odbierania życia. Czy śmierć Serizawy głupotą, przejawem nadmiaru pychy i ambicji, a może podążaniem za ślepym i bezsensownym ideałem honoru, czy też ostatecznie miała większe znaczenie? Tego jeszcze się nasz bohater nie dowie, na razie bowiem musi sprostać innemu wyzwaniu…
– Doprawdy? - Kurakama aka pogładził swoją brodę, słysząc jak Seinaru się przedstawia, a ton starszego mężczyzny jasno zdradzał, że nie specjalnie wierzy w to, jakim zawodem przedstawia się Kei. Seinaru już od dawna nie był pasterzem, a na pewno nie w podstawowym znaczeniu tego słowa. Pasterz nie opuściłby swoich hal, nie udał się hen na drugi koniec świata i stawał w szranki z dzikimi, shinobi, a nawet demonami.
Dalsze słowa Kei’a wydały się jednak w pełni trafiać do staruszka, bowiem jedynie przeniósł zmęczone spojrzenie na leżące na ziemi ciało samuraja. Jego wzrok był zmęczony, jednakże nie trwał długo w milczeniu, zmrużył oczy, zmarszczył brwi i rzekł.
– W takim razie zasłużył na śmierć i ją odnalazł. Jak rozumiem, zajmiecie się ciałem. bardziej stwierdził, niż spytał, po czym słysząc słowa Kei’a skierowane do Watanabe dodał głosem nie znoszącym sprzeciwu. – Możecie go pochować na cmentarzu w świątyni poza wioską. Niech inni zdrajcy wiedzą, że nie ma tu czego szukać. Możecie pożyczyć ten wóz. – jasne było, że nie zamierza pozwolić, by ktoś zakopał ciało Serizawy na terenie osady wioski, jednakże mimo wszystko nawet zdrajcom należy się pochówek, zwłaszcza tym, którzy mają krew na rękach, kto wie, czy nie powrócą jako demony…
Tak czy inaczej, nasz bohater wraz z Watanabe dostał do użycia „wóz”, którym mogli przetransportować ciało do wspomnianej świątyni, chociaż „wóz” to troszkę za mocno powiedziane – była to bardziej taczka, dość duża, ale zawsze lepsze to niż nieść zwłoki na własnych plecach, albo co gorsza ciągnąć po ziemi.
-- Będę wdzięczny za pomoc w pochowaniu ciała Serizawa-dono. – rzekł Watanabe, który nieco już doszedł do siebie i zasłoniwszy oko Serizawy, po czym skierował się do wskazanego „wozu”. Mimo wieku, mężczyzna zdołał pchnąć „pojazd” i podciągnąć go pod ciało swojego dawnego mentora, które następnie sam, lub z pomocą Seinaru ułożył na wozie. Nie przejmował się przy tym, że jego strój niewątpliwie zostanie ubrudzony krwią, była to bowiem dobra krew. Jednocześnie, Watanabe odwiązał opaskę w formie tsuby, jaką na oku nosił Serizawa i schował ją do połów swojego kimona, ponad to wyjął zza jego pasa wakizashi i nie śmiejąc go dobywać włożył za swój pas – czy zachować je jako pamiątkę, a może miał dla nich jakiś inny plan, cóż, nie zdradził go niepytany.
-- Proponuję wrócić razem. Zaświadczę swoimi słowami co zaszło, poza tym, jeśli nie masz nic przeciwko, Seinaru-dono uzasadni to moją nieobecność. – rzekł Watanabe, niejako składając prośbę o to, by Kei nieco zatuszował jego nieobecność usprawiedliwiając ją – jakby nie było, Watanabe miał być jego łącznikiem w czasie śledztwa, więc mógł razem z nim wyruszyć na poszukiwania zdrajcy i teraz wrócić w chwale…
Słońce chyliło się coraz bardziej ku zachodowi, ale jeśli nasi bohaterowie się postarają, to zdołają spranie trafić do położonej w lesie świątyni, a tam jeden z kapłanów pomoże im odprawić skromny pogrzeb pokonanemu samurajowi, ale to najpewniej przeciągnie wszystko do późnego wieczoru, a do Ryuuzaku daleko…

-- Głos – Watanabe
– Głos –
- Kurakama aka: O’ji-sama

[Seinaru]

Na szczęście wyjaśnienie jakie wyłożył Seinaru było wystarczające do tego, aby nie szukać kary za ten pojedynek w środku niewielkiej osady. Pan starszy zastanowił się przez chwilę i bardzo racjonalnie wycofał, prawdopodobnie uznając sprawę za zamkniętą. Na pewno obu samurajom taki rozwój sytuacji był bardzo na rękę. Kei skinął tylko głową na ostatnie słowa staruszka, gdy tamten przykazał pochówek na zewnątrz wioski. Dla Seinaru nie miało to większego symbolicznego znaczenia, jedyną różnicą była tylko praca jaką należało włożyć w przetransportowanie ciała.
- Jasne, pewnie że pomogę. - Odparł do Watanabe nieco pocieszająco, bo domyślał się, że o ile dla Keia było to zamknięte kolejne zlecenie, dla tego starszego samuraja historia zabójstwa w rodzie Otori dopiero się rozpocznie. Nie wyobrażał sobie, że Watanabe wróci do swojego Pana i uzna sprawę za zamkniętą i niebyłą. Z Serizawą łączyła go naprawdę mocna więź i było to widać wiele razy podczas ich rozmowy, a przy życiu zostali przecież jeszcze inni buntownicy i córka Ishiro. Swoją drogą, Seinaru miał nadzieję, że ktoś wytłumaczy jej całe zajście w taki sposób, że nie będzie chciała szukać zemsty na Pasterzu.
Wspólnie ułożyli ciało na taczkowozie, którego użyczył im Kurakama. Nie był to godny karawan dla nikogo, ale i tak Kei starał się obchodzić z ciałem pokonanego z największym możliwym w tych okolicznościach szacunkiem.
- Dobrze, tak zrobimy. - Odparł na propozycję wspólnego powrotu, bo rzeczywiście potwierdzanie nawzajem swoich wersji miało sens. Tym bardziej, że jeśli Shichiro naprawdę był mordercą i to takim wyrachowanym, może być ciężko mu uwierzyć że Serizawa poległ, nie widząc jego głowy u swoich stóp.
Mimo że było już późno i nad osadą zapadł zmrok, nie spieszyli się aby jak najszybciej dotrzeć do świątyni. Seinaru raczej nie kwapił się do rozmów z tamtejszymi kapłanami. Zdawał sobie sprawę, że jego brak ogłady i swoboda wypowiedzi może być w tej sytuacji większą przeszkodą niż pomocą. Dlatego oddał w tej kwestii inicjatywę Watanabe, który powinien "załatwić" wszystkie kwestie związane z szybkim i cichym pogrzebem Serizawy. Tylko dwie osoby zebrały się, aby pożegnać człowieka honoru, który wolał zginąć w walce z podniesioną głową, niż ukrywając się i uciekając do końca swojego życia. Mimo że Kei nie widział różnicy pomiędzy śmiercią od trucizny a w honorowym pojedynku, to wiedział że chodzą po świecie ludzie, dla których jest to śmiertelnie ważne. Szanował takie podejście, dlatego zgodził się na ten pojedynek i chociaż nie do końca zgadzał się z tą ideologią, to miał nadzieję że Ishiro odnalazł w tej śmierci spokój.
Gdy było już po pochówku i należało wracać do Ryuzaku, bo nic innego ich już w Zadupiu nie trzymało, Kei nakreślił propozycję na organizację wspólnego powrotu.
- Wydaje mi się, że najrozsądniej będzie spędzić jeszcze noc w tamtej karczmie. Wyruszymy w drogę powrotną o świcie i jutro wieczorem zdamy już raport Otoriemu. - Powiedział do Watanabe, gdy opuścili już świątynię. Ostatnią rzeczą jaka pozostała do zrobienia, to powrót do siedziby Zleceniodawcy i odebranie nagrody.

[Kakita Asagi]

Misja rangi B dla Seinaru
"Rzecz o honorze"
Post 45/?
Wioska

Złożywszy ciało Serizawy na wozie, obaj samurajowie udali się w stronę położonej poza wioską świątyni, po drodze jednak Watanabe uznał, że należałoby jeszcze zajrzeć Bantoro, który chociaż stale leczył rany nogi, to był jednak wiernym druhem Serizawy, jeszcze bliższym niż Watanbe. Jako, że wioska była mała i niewiele się ukryje, szybko dotarli do siedziby felczera. Watanabe poprosił, by Seinaru chwilę poczekał, a on wyjaśni całą sprawę, ostatecznie nie wiadomo było, jak na wieści o tym co zaszło zareaguje dawny zawadiaka (nawet jeśli nie zdoła powalczyć). Pierwszym, co usłyszał zza drzwi pasterz z Teiz był ryk podobny do ryku rannego niedźwiedzia, chwilę po nim dwa przekrzykujące się głosy i po nich cisza… Cisza trwałą dobrych kilka minut, po których drzwi do domu felczera otworzyły się i pojawił się w nich Wielki mężczyzna o dość ubogiej fryzurze przewyższający Seinaru o ponad głowę. Ubrany był w kimono gorszego gatunku niż to Serizawy, nie miał jednak przy sobie broni. Podpierał swoje ciało na dwóch kulach, których średnica przypominała dwie maczugi niźli podporę. Spojrzał na przybysza z Teiz karcącym wzrokiem, ale nie wykonał w jego stronę żądnego złowrogiego gestu. Stał tak przez chwilę, by przenieść spojrzenie na ciało znajdujące się na wozie. Zrobił w jego stronę dwa niezgrabne kroki, po czym zatrzymał się i przemówił.
– Przyjacielu, w tą drogę nie mogę za tobą podążyć. Pamiętam wszystko i dopilnuje, by inni też zapamiętali. , po czym przeniósł spojrzenie na Seinaru. W jego oczach nadal widać było żal, ale nie gniew. Po chwili nabrał wdechu i jego spojrzenie zmieniło się, teraz było już „tylko” smutne, na swój sposób puste i zmęczone.
– Watanabe wszystko mi powiedział. Ufa ci więc i ja będę. – dodał po czym zrobił miejsce dla Watanabe, by mogli udać się w stronę świątyni. W dalszej podróży olbrzym się nie odzywał, głęboko w duszy rozważał wszystko co zaszło, może planował dalszą zemstę, cóż, na razie jednak pewne było, że musi nabrać sił. Mimo rany, kuśtykał w miarę sprawnie i nie zostawał w tyle za pozostałą dwójką…

Droga do świątyni była wąska, dosyć morka i śliska od opadających liści, ale obaj mężczyźni mieli dostatecznie dużo siły, by sobie z tym poradzić, a w krytycznych momentach mogli liczyć na sile ramię Bantoro, który nawet opierając się na jednej nodze potrafił wypchnąć wóz z każdej dziury. Nie minęła nawet godzina, a oczom samurajów ukazała się skryta między drzewami niewielka świątynia. Kiedy do niej podeszli, okazało się, że na miejscu były trzy osoby, jeden mnich i dwóch adeptów, którzy właśnie przygotowywali się do zamknięcia wrót świątyni, ale widząc przybyły kondukt przerwali pracę. Watanabe podszedł do mnicha i wyjaśnił mu sytuację. Ten pokiwał tylko głową po czym wydał polecenie swoim protegowanym, a ci bez zbędnych słów skierowali się do wozu z ciałem wielkiego wojownika, które ostrożnie zsunęli z wozu i zabrali do budynku położonego obok głównego „gmachu” świątynki. W tak zwanym międzyczasie Watanabe zajął się załatwianiem „formalności”, Bantoro przysiadł sobie gdzieś na uboczu i milczał, a Kei, Kei robił swoje…
Minęło nieco czasu i ciało Serizawy zostały przebrane w nowe, białe kimono, ubrane prawą połową na lewą – typowy dla zmarłych strój, po czym w trumnie zostało ustawione na środku budynku świątyni. Normalnie w tym momencie przyszliby żałobnicy zobaczyć ciało i złożyć kondolencje, ale starego samuraja żegnali tylko trzej: dwóch towarzyszy i ten, który go zabił. W czasie ceremonii mnich odśpiewał długą, traktująca o podróży w zaświaty sutrę, po czym nadał zmarłemu nowe imię: Kozure Ōkami, które miało zapobiec przed powrotem duszy samuraja na zawołanie własnego imienia. Następnie trumna została zamknięta i trafiła na ułożony przez adeptów stos drewna po czym podpalona. Naszych bohaterów czekały długie dwie godziny, w czasie których trwała ceremonia. Mnich odśpiewywał kolejne pieśni, a Watanabe i Bantoro trwali w milczeniu przez pierwsze trzydzieści minut, ale ostatecznie zdecydowali się nieco odezwać. To jeden, to drugi wspominali przygody jakie z Serizawa odbyli i tak Seinaru mógł posłuchać o pojedynku, jaki wielkolud stoczył z jednookim samurajem, a który to sprawił, że wstąpił na służbę do domu Otori, poznać historię o tym, jak Bantoro opiekował się córką Serizawy kiedy ten w wraz z panem Otori wyruszyli do negocjację do Daishi. Watanabe natomiast opowiedział o tym, jak kiedyś wraz z innymi dwoma strażnikami wymknęli się (w sensie, On, Serizawa i Bantoro plus dwóch, których imion nie będziemy wspominać) do dzielnicy rozkoszy i potem musieli ukradkiem na służbę wracać i pełnić ją z mocnym bólem głowy…
Kiedy ciało zostało zupełnie spalone, mnich dokładnie pozbierał prochy i kości które tradycyjnym obyczajem przekazał bliskim zmarłego. Tak, jak nakazuje tradycja, Bantoro wydobył jedną z kości szyjnych za pomocą pałeczek i schował do niewielkiego naczynia, następnie resztę prochów przenieśli do urny, którą mnich skrył w przygotowanych do tego nagrobków czekających na „lokatora”. Watanabe polecił mu, by inskrypcją na pomniku była ostatnia z nauk Bushido, po czym uregulował należności na cele świątyni i opieki nad grobem (mnich nie wziął dużo, z resztą, nawet gdyby był chytry, to w takich okolicznościach by się nie odważył), po czym cała trójka wróciła w stronę karczmy.
-- Sądzę, że to dobry pomysł. Dopilnujemy, by wszystkie rzeczy Serizawy trafiły tam, gdzie powinny. – Watanabe zgodził się z propozycją Seinaru, zwłaszcza, że było już późno i po tylu „wrażeniach” chyba nie ma sensu spacerować.
– Też tak uważam. Poza tym, wypada wypić kilka czarek ku pamięci Serizawa-dono, czyż nie? – Zagaił po drodze Bantoro…

/Możesz zrobić skip do podróży porankiem, idziecie we dwóch, Bantoro nie wraca.
_
-- Głos – Watanabe
– Głos - Bantoro