Zaniedbane pole treningowe

[Sasame]

  Ukryty tekst

[z/t]

[Tsukune]

Post 2/2 I tak po opuszczeniu swojego domu udałem się w stronę Pola Treningowego. Stwierdziłem że to może być dobre miejsce. Nie powinno być tutaj zbyt dużo ludzi więc nie powinno się wyrządzić zbyt wiele szkód. Okazało się jednak iż to pole było dość mocno zaniedbane. Widocznie było w takim miejscu iż mało osób tutaj zaglądało...albo po prostu woleli trenować w domu albo innym miejscu gdzie nie musieli obawiać się iż ktoś będzie im się przypatrywał. Postanowiłem użyć swojej wrodzonej umiejętności aby sprawdzić teren czy jestem tutaj sam by następnie przygotować "scenę" na przybycie jednego z głównych aktorów tego spektaklu. Położyłem parę zatrutych "zwierzęcych" makibishi na ziemi po 3. Tak aby wyglądało to na walkę zwierząt nic nadzwyczajnego. Wykorzystałem w ten sposób 9 zatrutych makibishi z czego ostatni rzuciłem od tak po prostu na środku drogi. Następnie w miejscu gdzie była większa trawa lekko naciąłem ziemie unosząc tak jej lekki fragment i wsunąłem w to miejsce notkę oślepiającą tak aby była tylko lekko przykryta ziemią. Zrobiłem też lekkie ślady pazurów jakby to miejsce było zasypane przez zwierzę. Ustawiłem ją w takiej odległości aby być w miarę bezpieczny przed oślepieniem. Co prawda zawsze będę mógł po aktywacji zamknąć oczy i użyć swoich umiejętności ale warto się zabezpieczyć. Stanąłem jakieś 15m od tej notki opierając się o drzewo. Założyłem też metalową maskę w czarnym kolorze, posiadającą demoniczny uśmiech z zębami w białym kolorze oraz pocięte oczy na twarz i czekałem na moją ofiarę. W trakcie jednak postawiłem wejść na drzewo i posiedzieć na gałęzi. Co jakiś czas sprawdzałem też teren czy nie zbliżają się do mnie jakieś osoby. Zwłaszcza chakra tego...jak mu w sumie było? A nie ważne. Tego kogoś kto fascynuje się mutacjami.
Następny post

[Shin]

Ciepły, letni dzień nie przerodził się jeszcze w gorące piekło, jak to miało zazwyczaj miejsce koło południa, więc chłopak postanowił pójść na spacer. Swoim charakterystycznym, niepospiesznym chodem zaczął przemierzać Ryuuzaku. Od jakiegoś czasu przemierzał wioskę i błąkał się po jej ulicach, starając znaleźć miejsce, w którym mógłby odpocząć i przemyśleć swoje dalsze plany. Zadanie nie było trudne - oprócz ścisłego centrum miasta, odchodząc w stronę murów zewnętrznych co rusz Shin znajdywał opuszczone budynki, zrujnowane piętra czy opuszczone place. Problemem było to, że większość z nich była okupowana przez niezbyt przyjemnie wyglądających i pachnących jegomościów.
Miejsce, do którego dotarł szwędając się uliczkami wzbudziło jednak nadzieję na miły dzień. Pole treningowe na które trafił było zupełnie opuszczone, nie było na na nim ani żywej duszy. Drzewo posadzone z boku dawało cień. Po rozejrzeniu się po terenie okazało się, że część torów nosi znaki drobnych napraw, wymian, a tu i ówdzie niedawno skoszonej trawy - ktokolwiek by to nie był, stara się w nieudolny sposób dbać o pole i co jakiś odnawia opuszczony przez większość ludzi teren.
Chłopak wszedł na drzewo, na jedną z grubszych gałęzi i ułożył się na tyle wygodnie, na ile było to możliwe. Myślenie o przyszłości nigdy nie było jego ulubionym zajęciem, ale w chwili obecnej musiał zdecydować się, którą drogę wybrać i jaki cel obrać, by nie snuć się po mieście do końca życia.

[Shin]

Kilka dni po swoim ostatnim wypadzie, chłopak wrócił na polane treningową. Wczesny ranek przyniósł piękną tęcze, która towarzyszyła chłopakowi w drodze na polane treningową. W nocy padało, i to był czynnik decydujący o tym, że należało iść poćwiczyć technikę, której od dawna chłopak chciał się nauczyć.
Stojąc na środku placu, chłopak rozejrzał się, wybierając odpowiednio dużą kałużę. Wybrał jedną z tych, w której było najwięcej błota - było go na tyle, żeby kładąc się w niej mógłby z powodzeniem brać kąpiel błotną, więc nadawała się doskonale na naukę techniki, którą zaplanował.
Chłopak wziął głęboki wdech. Błoto nie wyglądało zachęcająco, ale wrodzonego talentu się nie wybiera - był nim Doton, i raczej pozostanie nim Doton, skoro żadne próba nauki technik innych żywiołów spełzała na niczym. Jego zadaniem dzisiaj było zamienić się miejsce z błotem.
Sama technika w założeniu nie różniła się niemalże niczym od zwykłej wersji, Techniki Podmiany, ale samo zaangażowanie błota było tu wyzwaniem. Za pomocą Dotonu można by utwardzić je w bryłę, ale nie chodziło tu o zastosowanie zwykłego Kawarimi, a o zamienienie się z kupą błota, która mogłaby przecież potem posłużyć do wyprowadzenia kolejnych ataków.
Pieczęcie: Tygrys, Świnia, Wół, Pies, Wąż, jak w podstawowym ninjutsu, wydawały się chłopakowi zbędne, więc zaczął eksperymentować. Wzbudzał chakrę, by w końcu dojść do wniosku. że Tygrys i Świnia to wystarczające pieczęcie, i nie musi się przejmować drobiazgami wynikającymi z teorii dla ludzi, którzy nie byli tak utalentowani w sztuce ninja, jak on.
Chłopak ćwiczył zamianę, aż po kilkunastu razach błoto zaczęło się ruszać. Technika pierwszy raz udała mu się, z powodu licznych błędów i trudów zrozumienia techniki bez pomocy kogoś, kto już ją opanował, dopiero późnym południem. Ciężko mu było zajarzyć prawidła w przypadku tak prostej techniki, a każde efekty równały się wylądowaniu w błocie, toteż chłopak nie cieszył się zwycięstwami tak, jak powinien.
Gdy słońce zaczęło zachodzić, Shin postanowił opuścić polanę treningową. Technika wychodziła mu już całkiem wprawnie, a dwie pieczęcie zamiast pięciu, jak to bywało w standardowej wersji, dadzą mu pewną przewagę na polu bitwy. To, co pozostało, to wrócić, umyć się z błota, zamoczyć ubrania i przygotować do dobrego, długiego snu...

[ Nauka Doton: Doro Kawarimi no Jutsu [D*] ]

[Yasuo]

Shin
"Anioł i wysłannik"
Misja rangi D
1/14
Lato, 394 roku Niektórzy ludzie wierzą w rzeczy nadprzyrodzone, takie jak chociażby wspomniany w tytule anioł - istota tak piękna, mądra i potężna, że wydawała się nieludzka. Mogła przynieść piękną tęczę, jak również straszliwą burzę. Dla niektórych takimi aniołami byli shinobi. W oczach standardowego wieśniaka, który nawet czytać i pisać nie potrafił, ninja uchodzili za ludzi wykształconych, obytych ze światem i posiadali nadludzkie wręcz zdolności. Idealnie mogli wpasować się w definicję anioła, który im pomoże. Mogli też uchodzić za diabły, które czynią tylko zło. Zależało to od konkretnego przypadku i konkretnego wojownika. Biorąc pod uwagę aparycję, Shin w obecnej chwili w ogóle anioła nie przypominał. Zmęczony i pokryty błotem, właśnie wracał do domu. Po odbytym treningu potrafił więcej, a więc warto było. Prawdopodobnie każdy człowiek posiadał w życiu jakąś motywację i powód, dla którego warto było się ubrudzić.
Czasami jednak bardzo trudno było odgadnąć dlaczego ktoś postąpił tak, a nie inaczej. Przykładowo, jak wytłumaczyć zachowanie bogatego kupca, który wysyła swoją żonę daleko, daleko w świat, by dostarczyła jeden głupi list? Nie mógł się sam pofatygować lub zlecić tego zadania komuś innemu? Nie bał się, że coś się jego ukochanej stanie? A może próbował się jej pozbyć, by mieć czas na zabawę z kochanką? Powody tego kupca mogłyby być różne, więc póki co jedyne co nam pozostaje to zwyczajne zgadywanie.
Historia jest ciągiem zdarzeń, które wywołane zostały całkowicie umyślnie lub całkowicie przez przypadek: przez naturę, przez zrządzenie losu, lub przez człowieka, kierującego się mniej lub bardziej oczywistymi motywacjami. Historia jest zbiorem innych historii. Dziadek, który mówił do wnuka: "Chodź, usiądź, opowiem Ci historię", z pewnością nie zamierzał opowiadać historii całego świata. Zamierzał opowiedzieć krótki, wręcz mikroskopijny, wycinek. I taka właśnie taka krótka historia - jakby jeden wycinek większej całości - miała się wkrótce rozpocząć, a jej bohater miał na imię Shin. Historia rozpoczęła się w błocie. Jak mawiał pewien mądry człowiek: "od błota, do tronu i złota", ale nie wyprzedzajmy faktów.
A fakt był następujący: nasz bohater nie był tutaj sam. Opuszczone pole treningowe raczej nie uchodziło za miejscową atrakcję turystyczną, więc młodzieniec mógł tylko zgadywać co w takim miejscu robiła pewna nieprzreciętna dama. Wyglądała na starszą od naszego bohatera i to co najmniej o 5 lat. Wygląd kobiety był nad wyraz dostojny. Być może sprawiała tylko takie wrażenie. Jej czarna suknia kontrastowała z bielą włosów. Nie zwracała uwagi na młodszego Shina, będąc pogrążoną we własnych myślach. Myślała - czego bohater tej opowieści nie mógł wiedzieć - o tym do czego się zobowiązała i co musi wykonać. Na tym się skupiła, chcąc podejść do tematu z pełną powagą i profesjonalizmem. Czasem profesjonalizm jak widać zawodził, bowiem kobieta znalazła się w jakimś zapomnianym przez Kami-sama miejscu. Sprawiała wrażenie lekko zagubionej. Shinowi nie umknął jednak jeden szczegół: dość pokaźnych rozmiarów katana, której rękojeść znajdowała się nad prawym ramieniem białowłosej, a sztych pod lewym pośladkiem. Reszty miecza Shin nie widział, ale doskonale zdawał sobie sprawę gdzie był umieszczony - w pochwie na plecach. Najprawdopodobniej była to broń dwuręczna, a jej właścicielka z pewnością wiedziała jak jej użyć. Być może więc przyszła potrenować... jednak ubiór temu przeczył. Kto normalny trenuje w takiej pięknej sukni, prawda? Szkoda ubrudzić i czy jest to wygodne?
Nieznajoma zdawała się nie zwracać uwagi na Shina i stała tak sobie, opierając się o pobliski manekin treningowy. Manekin ten kiedyś używany był do treningów walki dystansowej i narażony był na niewyobrażalne wręcz cierpienie. Teraz biedaczek mógł sobie odpocząć w towarzystwie naprawdę ładnej niewiasty. I właśnie te trzy postacie miały rozpocząć tą historię. Młody shinobi - jednocześnie główny bohater tejże opowieści - o imieniu Shin, zabójczo piękna nieznajoma i drewniany człowiek, który robił tej drugiej za podpórkę. Shin był brudny, kobieta zagubiona, a manekin sztywny jak to zazwyczaj manekiny mają w zwyczaju. Każdy miał swoje przeznaczenie czy motywacje, które doprowadziły go w to, a nie inne miejsce i pozwoliły połączyć się z innymi, by wspólnymi siłami stworzyć jedną z najpiękniejszych historii jakie człowiek mógłby kiedykolwiek usłyszeć. A może jednak nie. Wszystko zależy od tego co ta trójka zrobiła w przeszłości, robi obecnie i zrobi w przyszłości. A wyglądało to tak: manekin w przeszłości stał sobie tutaj i obrywał, teraz też stoi i pewnie stać będzie, o ile nie wiedzieć, czemu ktoś postanowi go wyrwać go z ziemi i przenieść w inne miejsce; kobieta w przeszłości robiła wiele rzeczy, ale są one póki co owiane tajemnicą, teraz podpiera się o manekina, a jej przyszłość jest niepewna; Shin natomiast w przeszłości trenował, a teraźniejszości i przyszłości narrator jeszcze nie zna, chociaż bardzo chętnie pozna. Więc co teraz? Jakie kolejne ruchy, słowa, gesty, myśli czy działania?

[Shin]

Anioł i wysłannik
2/14 Shin stał obok kałuży błota, próbując doprowadzić się do jakiegokolwiek stanu używalności po tym, jak przećwiczył swoją błotną sztukę. Nie był w stanie wyczyścić się w konkretny sposób, a otrzepywanie wyschniętego błota pozostawiało wiele do życzenia. Skarcił się w myślach, że nie przygotował drugiej pary odzienia i mokrego ręcznika do otarcia po ćwiczeniach, bo teraz jego aparycja nie wyglądała bynajmniej zachęcająco. Całe szczęście mało ludzi znało go w mieście, bo musiałby czekać aż się ściemni, żeby nie narobić sobie wstydu przed całym miastem.
Chłopak już miał opuścić pole treningowe, ale zauważył, że nie jest jedyną osobą na polu treningowym. Po przeciwnej stronie stała piękna dziewczyna odziana w czarną, zdobioną suknię kontrastującą z zapuszczonym, niezadbanym otoczeniem. Miecz na jej plecach wskazywał, że może być kunoichi albo szlachcianką, a jej szykowane ubrania wskazywały nie tylko na niemałą fortunę, ale również na staranne przygotowania do zrobienia czegoś, co - jak uznał Shin - raczej nie powinno być zrobione na opuszczonym placu takim jak ten. Chłopak skarcił się w myślach za swój strój po raz kolejny, ale zauważając zagubienie na twarzy dziewczyny, mógł tylko westchnąć. Najwyżej każe mi spadać, pomyślał, idąc w stronę dziewczyny. Mózg mówił mu, że nie ma się wtrącać w nie swoje sprawy, ale serce w takich chwilach zawsze brało górę nad rozsądkiem.
- Chyba pomyliła panienka miejsca. - powiedział głośno jeszcze z daleka, chcąc zwrócić na siebie jej uwagę i nie chcąc, by się przestraszyła. Tak się składało, że Shin miał pewnego rodzaju uczulenie na rozpłatanie wielkim mieczem, i takie zdarzenie mogłoby się skończyć dla niego niezbyt korzystnie - Może powinienem wskazać panience drogę? Proszę wybaczyć ubiór, ale jestem po dniu ciężkiej pracy - wyjaśnił, oczekując na odpowiedz. Od zawsze sumienie ruszało chłopca, gdy widział kogoś, kto może potrzebować pomocy, i była to jego ulubiona wada. Dzieciaki w sierocińcu zawsze musiały sobie pomagać, więc sama pomoc była, mimo niepraktyczności, swoistym nawykiem. Shin miał nadzieję, że krótka rozmowa nie przerodzi się w balladę o smutnym życiu, ale był już gotowy na wysłuchanie każdej historyjki o nieszczęśliwym dzieciństwie.

[Yasuo]

Shin
"Anioł i wysłannik"
Misja rangi D
3/14
Lato, 394 roku Kobieta nie wyglądała na zaskoczoną, gdy z ust Shina padły pierwsze skierowane do niej słowa. Nawet nie drgnęła czy nie spojrzała w jego stronę. Mogło to uchodzić za niegrzeczne, jednak zazwyczaj białowłosa starała się ograniczać swoje akcje do niezbędnego minimum. Shin mógł to odebrać w inny sposób - być może kobieta rzeczywiście była szlachcianką, która nawet nie raczy spojrzeć na prosty lud. Tego jednak nasz bohater nie wiedział na pewno. Nieznajoma ciągle była dla niego zagadką. Podobnie zagadkowa była czarna opaska, którą kobieta przewiązała sobie oczy. Tajemnicą było także to czemu znalazła się w tym miejscu, o tym czasie.
- Nie spodziewałam się, że akurat zgubię się w Ryuzaku, na końcu podróży... szukając targowiska - powiedziała, niejako potwierdzając przypuszczenia naszego bohatera. Rzeczywiście się zgubiła. Zmierzała do Ryuzaku. Chciała dostać się na targowisko. Był to cel jej podróży. Nie mówiła wiele, jednakże potrafiła przekazać wszystkie potrzebne informacje w jak najmniejszej ilości słów. Nie skomentowała nijak tego co było zbędne, pomijając całkowicie fakt ubioru Shina. Pozostawał dla niej tak jakby niezauważony. Nie widziała jednak problemu w tym, by jej rozmówca pomógł jej odnaleźć to czego tak bardzo w tej chwili szukała; żeby pomógł jej odnaleźć drogę. Skinęła tylko głową potwierdzająco.
Po wszystkim zwyczajnie odsunęła się od drewnianego manekina, o który uprzednio się opierała, zostawiając go samego. Chyba będzie musiał poczekać na innego wolontariusza, który wyciągnie go z twardo ubitej ziemi i pozwoli ruszyć w świat. Skierowała swe kroki w stronę Shina. Nie były szybkie. Spokojne, jedna noga za drugą, bez zbędnego pośpiechu. Kobiecie widocznie się nie spieszyło, co - znając naszego bohatera i sposób w jaki lubił się przemieszczać - dobrze wróżyło wspólnej podróży. Wyglądało to tak jakby białowłosa nijak nie przejmowała się tym, że słońce zaraz zajdzie i nawet, jeśli uda jej się dotrzeć do celu swojej podróży, to nikogo tam nie znajdzie i będzie zmuszona zmienić obiekt swoich poszukiwań. Będzie musiała znaleźć miejsce do spania. Chyba, że nie zamierzała spać przez całą noc. Ten sam wniosek mógł wysnuć Shin, który wiedział jak toczy się życie w mieście. Po prostu zmierzam do tego, że kobieta mogła wymagać większej pomocy niż mogło to się wydawać. Czy byłby to problem dla bohatera tej opowieści? Być może trochę tak, ale przecież lubił pomagać ludziom. Zwłaszcza tak pięknym jak białowłosa z czarną opaską na oczach. Może nawet się w niej zakochał, bo w końcu "serce w takich chwilach zawsze brało górę nad rozsądkiem".
Po jakimś czasie stanęła obok Shina. Była może pół metra od chłopaka. Za jego plecami. Zwarta i gotowa do drogi. Zupełnie nie przejmowała się tym, że jej rozmówca właśnie jest - jak sam to ujął - po dniu ciężkiej pracy. W jej przekonaniu, jeśli byłby aż tak bardzo zmęczony, to nie proponowałby jej pomocy. A może idzie po prostu w tą samą stronę co ona? Chociaż dowiedział się, w którą stronę zmierzała dopiero po swojej propozycji pomocy.
"Biedaczek" - pomyślała - "Po ciężkim dniu pracy chce mi pomóc. Zastanawiające..."
Mimo wszystko jednak pomoc przyjęła i nie zamierzała zostawić jej bez nagrody, jeśli cała sprawa zostanie załatwiona. W swoich myślach była trochę bardziej wylewna niż w swoich wypowiedziach.
Shin wzbudzał jej zaciekawienie. Po głowie mogła wnioskować, że ma około 20, może 25 lat. Nie więcej, nie mniej. Oceniała go. Najbardziej ciekawiło ją to o jakiej pracy mówił. Zdążyła się już zorientować w swoim otoczeniu i chociaż niewątpliwie nie znała drogi do targowiska w Ryuzaki no Taki, to wiedziała gdzie się obecnie znajduje. W końcu opierała się o pewnego manekina dość długo. Zdążyła go na tyle obmacać, by wiedzieć, że wygląda jak człowiek - albo raczej górna jego część. Po fakturze wnioskowała, że osoba ta nie jest obleczona w skórę... W dotyku przypominała bardziej kawałek drewna. Manekin. Nie było dla niej problemu, by zorientować się, że wokoło znajduje się więcej takich drewnianych gości. Znajdowała się na polu treningowym. Jaką pracę mógł wykonywać młodzieniec w takim miejscu? Sprzątał to pole i odnawiał je, by było zdatne do użytku? A może tutaj trenował? A może po prostu tędy przechodził? Jeśli Shin się odwrócił albo nie pozwolił jej stanąć za swoimi plecami, to mógł dostrzec, że kobieta bawi się włosami, czasem to drapiąc się po głowie, czasem to kręcąc miniaturowe loki jednym palcem, czasem to odgarniając grzywkę z czoła. Tak, jakby szykowała się na randkę. Nie mógł wiedzieć, że kobieta po prostu niezbyt mu ufała i była gotowa sięgnąć po broń, gdy tylko wyczuje zagrożenie. Ręka w okolicach głowy potrafiła szybciej dobyć znajdujący się na plecach miecz niż ręka w okolicach pasa lub piersi. Działania kobiety były od początku do końca bardzo przemyślane.
- Ruszajmy - oznajmiła swoją gotowość. To jedno słowo brzmiało niemalże jak rozkaz, ale rozkaz, którego chciało się posłuchać. Nie był to taki rozkaz jak wydaje pan swoim niewolnikom i oni nie mają nic do gadania. To nie był rozkaz, który wykonuje się ze strachu. Był to jeden z tych rozkazów, które wykonywało się ze względu na uwielbienie do osoby, która go wydała. Białowłosa miała w sobie pewnego rodzaju dziwną charyzmę.

[Shin]

Anioł i wysłannik
2/14 Shin po propozycji odprowadzenia białogłowej uważnie spojrzał na wystrojoną damę, starając się odgadnąć jej zamiary. Może było już na to za późno, skoro wszedł z nią w interakcję, ale zmęczenie dawało o sobie znać i spóźnione procesy myślowe były tego dobrym przykładem. Co prawda w żaden sposób nie wyglądała ona podejrzanie, ale ostrożność była tą cechą ninja, której widocznie na tura Shinowi poskąpiła. Chłopak zawsze starał się być rozsądny i sam nie umiał odpowiedzieć na pytanie, czy to jej uroda, czy zaskoczenie, że taka piękność zapuściła się w takie okolice wyprowadziło go z równowagi i wprowadziło w takie osłupienie, że przestał być ostrożny iczujny.
Dziewczyna była cudowna, nie pozostawiało to żadnej wątpliwości. Biała skóra, opaska na oczach, szykowny strój w raz z rękawiczkami mającymi za zadanie, jak odgadywał, ukryć odciski i niedoskonałości na rękach, które powstały w wyniku treningu z wielkim mieczem. Ornamenty sukni wyglądały na podszywane złotem, co świadczyło o statusie. Mimo tego i zachowania, jakim postać obdarzyła Shina, dziewczyna nie była dumna jak paw i nie zachowywała się jak rozwydrzone dziecię z dobrego domu - była to raczej ostrożność wynikająca z tego, że była niewidoma, a teraz właśnie sam zagadywał do niej jakiś nieznajomy.
- Jestem Shin, mieszkam tu od jakichś 3 lat. Jak tu pierwszy raz trafiłem, to gubiłem się średnio dwa razy w ciągu dnia - powiedział z nieukrywanym rozbawieniem na myśl o starych czasach chłopak. W tamtym okresie znajdował większość kryjówek, przejść i przesmyków używanych przez służbę, a także kilka lokali do których chodzili spieniężyć swoje zdobycze lokalni złodzieje, ale raczej nie pałał sympatią do takich miejsc. W większości obcych traktowano tam jak ścierwo, opierając swoje stosunki jedynie na zaufaniu do samego siebie i do swoich kontrahentów.
Dziewczyna powoli obeszła Shina, stając tak, że gdyby ten się do niej nie obrócił, stałaby mu teraz za plecami. Dziewczyna odgarniała grzywkę, poprawiając sobie to i owo, a chłopak nie umiał wyjść z podziwu, że nawet w takiej sytuacji dbała o swój wygląd. No, przynajmniej dopóki nie dodał dwa do dwóch i nie zrozumiał, że grzywka jest znacznie bliżej rękojeści niż talia.
- Poprowadzę nad przez główne alejki. Pójdziemy trochę okrężną drogą, ale dzięki temu unikniemy kłopotów - powiedział, robiąc powolne, pierwsze kroki - Z góry radziłbym, żebyś załapała mnie za rękę, którą wyciągam - powiedział i wyciągnął w jej stronę lewą dłoń - o tej porze może być tam niezły ścisk, i nie jestem pewien, czy wpadanie na ludzi będzie Ci się podobać.
Niezależnie od tego, czy dziewczyna zechce podać mu dłoń, czy odrzuci ofertę, chłopak zacznie prowadzić ją przez kręte uliczki tej dzielnicy Ryuuzaku.

[Yasuo]

z/t: viewtopic.php?p=212678#p212678

[Shin]

Po kolejnej przespanej nocy chłopak wrócił na plac. Zaczynał się przyzwyczajać do magicznie odnawiających się rzeczy, które były naprawiana podczas jego obecności tutaj. Nie zdziwiła go nawet ścięta w paru miejscach trawa, która wcześniej nadawała temu miejscu urok dzikiej puszczy. Ale przecież plac treningowy nie miał służyć za urokliwe, a za pragmatyczne miejsce. Chłopak nie robiąc sobie przerwy, zaczął więc wykorzystywać przestrzeń tak, jak powinna zostać wykorzystana.
Technika, której się uczył była bajecznie prosta: polegała na wykonaniu ściany z ziemi, która blokuje bezpośredni atak wroga, ale mogła też służyć jako zasłona, gdy użytkownik wykonywał dalszą część jakiegoś planu, ukrytą przed nieprzyjacielem. Technika nie była wyjątkowo szybka ani widowiskowa, ale prostota miała swoje miejsce w pragmatycznej walce, a Shin widząc jej potencjał bez marudzenia powędrował, by poszerzyć swój arsenał technik.
Teoria techniki nie była niczym skomplikowanym. Kładąc ręce na ziemi, za pomocą chakry odrywało się kawał o danym kształcie, po czym stawiało go przed sobą oddzielając się od przeciwnika. Shin oddzielił kroki: wysłanie chakry, wybranie kształtu, wycięcie podłoża, postawienie ściany.
Pierwszy krok był prosty, chłopak korzystał z niego również w technice niższej rangi, więc nie stanowił on problemu. Wycięcie kształtu nie było skomplikowane: plan zakładał, że ściana ma być kwadratowa albo prostokątna, w ciągu walki chłopak wyobrażał sobie, że nie będzie możliwości skomplikowanych ruchów nawet, gdyby chciał się popisać. Po kilku próbach okazało się, że coś, co nazwał "wycinaniem", było nie do końca poprawne. Należało utwardzić ziemię, którą się wybrało wewnątrz wyobrażonego kształtu, wtedy cała reszta opadnie podczas ostatniego kroku. Po przygotowaniach postawienie ściany powinno być formalnością.
Shin przekonał się po raz kolejny, że w życiu nie wszystko idzie zgodnie z planem. Utwardzanie ziemi trwało długo, a pierwsze co powstało z jego wykonania techniki ciężko było nazwać kwadratem, nie mówiąc już o rozmiarze, który co najwyżej skryłby kostki chłopaka. Nie było w tym niczego dziwnego - nauki techniki zawsze były żmudną, monotonną pracą, doskonaląca w kolejnych powtórzeniach te same kroki, aż będą one na tyle perfekcyjne, by móc wykorzystać je w walce.
Shin skończył stawiać mury późnym wieczorem, gdy słońce już prawie schowało się za linią horyzontu. Mur przybrał na wielkości i twardości, ale samo doskonalenie tej techniki będzie jeszcze konieczne, aż chłopak nie zacznie stawiać ziemnych murów z finezją równie wielką, jak opróżnianie talerza makaronu o poranku. Teraz jednak dzień zbliżał się ku końcowi i chłopak zebrał rzeczy, by zdążyć do domu przed środkiem nocy, by wypocząć i następnego dnia mieć siłę do kolejnego trenowania.

  Ukryty tekst

[Shin]

Dotarcie na pole treningowe było łatwe, gdy tyle razy trenowało się tu techniki i ich kombinacje. Skróty i murki były do przeskoczenia, a droga mijała bez problemów, może pomijając w opisie krzyki pań krzyczących kto im tam łazi przez podwórze. Na polu treningowym nic się nie zmieniało i ten spokój, zaburzany tylko rozmowami nielicznych przechodniów stawał się oazą Shina.
Od kilku dni chłopak borykał się z problemami: brakowało mu waluty na jedzenie, to na nowe sandały, które w mieście zdawały się być potrzebne, a to na ubranie, kiedy stare przedarło się, a przecież chłopak, jak to wędrowiec, nie nosił ze sobą kilku kompletów "na wszelki wypadek". Tym razem brakowało mu tak broni, jak i laski podróżnej. Brak grosza przy duszy zmusił go do szukania rozwiązania - rozglądał się za lagami lub laskami, ale nawet kije z drzew nie podchodziły pod jego gusta. Usiadł więc w miejscu i po przemyśleniu doszedł do wniosku, że właściwie najlepszy budulec już ma - ziemia! Pomysł, że mógłby wykonać broń z ziemii była tal genialna, że od razu zaczął obmyślać, w jaki sposób może wykonać broń.
Shin przyłożył rękę do ziemi, przesyłając i ostrożnie kształtując chakrę w glebie. Postarał się wyobrazić kształt kija, ale jego pierwszy twór można by było porównać bardziej do spłaszczonego ziemniaka niż do rękojeści. Rozprowadzenie chakry było zbyt niemiarodajne. Aby uprościć proces, chłopak pozbył się wszelkich udziwnień, zagięć i zgrubień. Prosty kij, który chciał utworzyć, po kilku próbach okazał się być... dwoma zlepionymi ziemniakami!
Wiele czasu i mnóstwo prób potrzebnych było, by wreszcie z ziemniaka dało się ukształtować długą tyczkę. Daleko jej było do kija z powodu zgrubień, ale była na przynajmniej twarda. Kolejne próby miały na celu wyrównanie powierzchni i sprawienie, by tyczka bardziej przypominała kij niż zrzuconą z góry zlepkę czegokolwiek. Dopiero następnego dnia kij przypominał to, czym miał być. Parę dni zapewne zajmie mu jeszcze dopracowanie techniki, ale pewnie przejdzie ona do jego codziennego repertuaru. Chłopak planował ćwiczyć technikę w drodze do kolejnego miasta...

  Ukryty tekst

z/t

[Minoru]

Poprzedni post

15/17

Wyprawa B
~ Zdradzicecki Korikami ~
Pogoda: Wieczór, bezchmurnie, słońce chyli się ku zachodowi.
Jesień 393,

---

A więc stało się. Tsukune zakończył swoje małe dochodzenie i czuł się gotowy na konfrontację ze swym „przeciwnikiem”. No prawie. Nim spotkanie nastąpi, musi minąć jeszcze cały następny dzień. Lecz, nasz bohater, nie zamierzał poprostu czekać, co to to nie. Co prawda, po nocnych przechadzkach, powrócił do swego domu, by zaczerpnąć trochę relaksującego snu, lecz od samego rana zabrał się za przygotowania. Rozpoczął od przejrzenia całego swojego ekwipunku. Ot tam coś doczyścił, gdzie indziej trochę nasmarował. Tylko tyle i aż tyle, by mieć pewność że jego śmiercionośne przedmioty nie zawiodą go w krytycznym momencie. Były również filozoficzne dysputy nad zasobnością jego ekwipunku. Wszak musiał się upewnić, że był w posiadaniu wszystkiego co będzie mu potrzebne. Nikt bowiem nie chciał aby pojedynek przedłużał się jedynie ze względu na brakującego kunaia, czy innej notki. Ostatecznie, przygotował jeszcze jedną, dość nieprzyjemną niespodziankę. Był on bowiem w posiadaniu dość nietypowych makibishi, które swoim kształtem przypominały zwierzęce kły. Tsukune naniósł na nie resztki trucizny, którą miał sposobność wytworzyć kiedyś. Po takich przygotowaniach, nasz bohater, mógł zakończyć pierwszy etap swych przygotowań i udać się na wyznaczone miejsce, by tam dokończyć swoją pułapkę.
Miejsce, które wybrał było jak najbardziej odludne i by mieć pewność, że tak właśnie się stanie, użył swego skrytego talentu. Niestety w promieniu swych umiejętności nie był sam, lecz były to zaledwie pojedyncze źródła chakry, oddalone od niego na tyle, by nie zawdzać mu. Zabrał się więc za przygotowanie okolicy. Rozrzucił swoje przygotowane makibishi dookoła, tak by jak najmniej rzucały się w oczy. A następnie rozpoczął on przedziwną operację, nacinania ziemi, tak by móc wsunąć w nią oślepiającą notkę i przyć ją tak, by nie można było jej dostrzec. Jeszcze tylko kilka nacięć pazurami, by miejsce schowania notki wyglądało, jakby zainteresował się nim jakiś większy drapieżnik i gotowe. Teraz pozostało czekać.
Mijały godziny. Początkowo Tsukune zajął pozycję przy drzewie, gdzie założył swoją złowrogą maskę i trwał tak dobrą godzinę. Lecz w końcu postanowił on wejść na drzewo, skąd miał lepszy widok, samemu będąc mniej widocznym. Do tego jeszcze umiejętność sensoryczna i wychodziło na to, że miał on pełną kontrolę nad okolicą. Wspaniale, czyż nie? Co jakiś czas pojawiało się jakieś źródło chakry, lecz nikt nie zostawał na dłużej. Ot ktoś był zapewne ciekaw co może tu znaleźć, ktoś inny przyszedł na rozgrzewkę. Nic konkretnego. Do czasu aż słońce nie zaczęło chylić się mocno, ku zachodowi, oznajmiając wszem i wobec, że zbliża się wieczór. Wtem, kilka chwil po ów momencie. W zasięgu zmysłu Tsukune pojawił się kolejny osobnik. Ten wyróżniał się jednak wyraźnie od pozostałych źródeł. Od samego początku zdawało się być „aktywne”. Jakby jego użytkownik cały czas korzystał z chakry, a ów chakra oplatała jego ciało. Gdy źródło pojawiło się w zasięgu wzroku, Tsukune mógł dostrzec średniego wzrostu, dość chuderlawego chłopaka, który swoim wiekiem dopiero co wchodził w dorosłość. Rude włosy i piegowata twarz natychmiast wpadała w oko. Ubrany był na modłę tutejszych shinobi, a na plecach nosił dwie sztuki ogromnych kunai. Wyglądał jakby kogoś szukał. Chodził on po całym polu treningowym, rozglądając się wyraźnie a także zaglądając za większe skały i między wyższe trawy. Nie wpadł jednak na to by spojrzeć do góry. Może wtedy dojrzałby wiszącego nad jego głową diabła.

---

- Shirakuda Baiginori - Sługa Kaminari Ninjiego
- Recepcjonista – Recepcjonista w budynku rady
- Osamu Nakamura – Członek rady niższego szczebla
- Hattori –
- Takeru –

[Tsukune]

No i po długim czasie doczekałem się aż ktoś przyjdzie. Dzięki swojej umiejętności wyczułem, że owa osoba nie jest raczej tym za kogo by się podawała...a przynajmniej takie miałem odczucie. Spokojnie zszedłem na ziemię, odsunąłem lekko maskę tak by mieć odsłonięte usta i opierając się o lasce wyszedłem zza drzewa
-Kogo szukasz chłopcze? Chociaż raczej nie jesteś tym za kogo się podajesz co? zapytałem nieco ochrypłym głosem i dwoma palcami prawej ręki dotknąłem swojego ucha mamrocząc coś pod nosem. Specjalnie tak aby jedyne co mógł usłyszeć to "Dzięki za informację" i nic poza tym. Używałem cały czas swojej wrodzonej umiejętności sprawdzając czy zamierza coś zrobić. Jak wyczuję że miesza na coś chakrę od razu mam zamiar użyć jednej szybkiej techniki która wymaga jedynie zmieszania chakry w ustach i zaatakowaniu przeciwnika i skierowaniu go w jedną z pułapek jaką zastawiłem. Cóż Jeżeli coś spróbuje nie zawaham się go zaatakować. Jeżeli po zniknięciu tej chakry co go otacza okaże się że to osoba której szukam...będzie trzeba dla bezpieczeństwa połamać mu ręce i nogi...i najlepiej byłoby mu wybić szczękę aby nie mógł nic zrobić...Ale to myślenie na przyszłość.

  Ukryty tekst

[Minoru]

16/17

Wyprawa B
~ Zdradzicecki Korikami ~
Pogoda: Wieczór, bezchmurnie, słońce chyli się ku zachodowi.
Jesień 393,

---

Chłopak niemalże natychmiast dostrzegł Tsukune, gdy ten wyłonił się ze swej kryjówki. Przyglądał się on podejrzliwie, naszemu bohaterowi, co dla samego Tsukune nie powinno być niczym nowym. Nie uciekał jednak, nie robił również żadnych gwałtownych ruchów. Stał w swoim miejscu, obserwując zbliżającego się mężczyznę, zupełnie jakby oceniał go.
- Pardon? – Odpowiedział chłopak na rzucone w jego stronę powitanie. Wyglądało to tak, jakby chciał początkowo odpowiedzieć również zdawkowym „cześć”, lecz gdy tylko usłyszał uwagę na temat tego, że prawdopodobnie nie jest tym za kogo się podaje, zmienił całkowicie swoją postawę. Jego głos był dziecinny, nie było co do tego żadnych wątpliwości, lecz słowo jakiego użył oraz sposób w jaki je wypowiedział wskazywały na kogoś starszego. Również jego ciało wyglądało jakby spięło się. Zupełnie jakby gotował się do walki. Sytuacji nie poprawiło również to, że Tsukune niczym jakiś wariat, zaczął dotykać swojego ucha i mamrotać coś do samego siebie.
- Dam ci jedną szansę. Masz klucz, czy to wszystko było kłamstwem i właśnie zmarnowałeś mój czas i dobry humor?! – Chłopak całkowicie porzucił swoją grę aktorską, a jego dłonie spoczęły na pasie jego stroju, przy którym nic jednak nie wisiało. Tsukune nie mógł wyczuć by ten mieszał swą chakrę w jakikolwiek sposób. Jak na razie lustrował on wciąż naszego bohatera, trzymając między nimi bezpieczną odległość kilku kroków.

---

- Shirakuda Baiginori - Sługa Kaminari Ninjiego
- Recepcjonista – Recepcjonista w budynku rady
- Osamu Nakamura – Członek rady niższego szczebla
- Hattori –
- Takeru –

  Ukryty tekst

[Tsukune]

-Znam kogoś kto może mi w tym pomóc. Kiedyś się do mnie włamał i zamiast go zabić zatrudniłem go zacząłem spokojnie obserwując go uważnie jednocześnie używając swojej umiejętności wrodzonej.
-Nie próbuj niczego głupiego chłopcze... przerwałem by za chwilke dokończyć ...Korikami zgadza się? dodałem wskazując na niego palcem starając się wyczuć w nim zmianę.
-Nie mam czasu na użeranie sie z Tobą. Co powiesz na małą umowę? Oddasz mi to co zapierdoliłeś swoim ludziom a ja dam tobie hmm... 2 tysiące, pozwolę tobie uciec. Ja oddam to co ukradłeś i zyskam coś u was a ty w przyszłości ukradniesz to sobie ponownie...a nawet użyję techniki by pokazać Tobie jak wygląda facet który będzie miał tą paczkę. Co ty na to? zaproponowałem. Dalej miałem lekko odsuniętą maskę by odsłaniała jedynie moje usta abym mógł w stanie użyć jednej prostej techniki w momencie gdy wyczuję że miesza chakrę lub zobaczę że wykonuje ruch jakby chciał sięgnąć po broń pozwolę mu na to i jak mnie zaatakuje lub nawet spróbuje zaatakować używam zwykłej szybkiej techniki.

  Ukryty tekst