Wioska Kamo

[Minoru]

Zbudowana na obrysie kwadratu, niewielka miejscowość, będąca łącznikiem pomiędzy mniejszymi sąsiadami a światem zewnętrznym. Licząca sobie, niemalże niezmiennie, sto dwadzieścia trzy osoby miejscowość, posiada nadzwyczaj rozbudowaną infrastrukturę. Znaleźć tu można mały ryneczek, w samym centrum, tuż obok jedynego kamiennego budynku, jakim był spichlerz. Również w tym samym miejscu postawiono studnię, która służyła jako zabezpieczenie przed ewentualnymi pożarami. Wokół rynku znaleźć można było pięć posiadłości należących do najzamożniejszych rodzin zamieszkujących wioskę Kamo. Pomiędzy nimi, we wschodniej części postawiono miejscową szkołę, do której uczęszczały nie tylko miejscowe dzieci, ale również i te z okolicznych miejscowości. W odleglejszych, od rynku, częściach miasta znajdowały się domy mieszkalne pozostałych mieszkańców, miejscowa tawerna, służąca również jako jedyna noclegownia dla przejezdnych oraz kilka miejskich sklepów, w których obsługiwano jedynie miejscowych. Na obrzeżach wioski, od strony południowej, zamieszkiwał miejscowy zielarz. Głównym źródłem wody jest przepływająca niedaleko rzeczka.

Miejscowa ludność para się głownie rolnictwem, dlatego też wokół wioski można dostrzec przede wszystkim pola uprawne. Wyjątek stanowi strona wschodnia, po której znajdował się gęsty las, w którym miejscowy zielarz zaopatrywał się w niezbędne mu zioła. Handel, z racji tego, że wioska leżała daleko od głównego traktu, ograniczał się do miejskiego ryneczku, a i tam można było go opisać mianem miernego. Sprzedawało się tutaj jedynie podstawowe przedmioty, takie jak żywność, ubrania niskiej jakości, czy też narzędzia rolnicze. Pomimo wybudowanej szkoły, edukacja w tym rejonie jest na niskim poziomie, ponieważ budynek postawiono zaledwie kilka lat temu. Większość mieszkańców jest niepiśmienna.

[Minoru]

Kurier Misja D: 7/... Izanagi Na miejsce dobiegłeś jeszcze tego samego dnia, tuż przed zmrokiem, gdy ruch na ulicach zaczynał już zamierać, a na miejscowym ryneczku zawijali się ostatni z handlarzy. Jedynymi, dla których pora się nie liczyła, były miejscowe dzieci biegające za metalową poręczą od beczki, którą toczyły przy pomocy znalezionego gdzieś kija. Twoje nogi wręcz krzyczały na ciebie, oznajmiając ci, że jutrzejszego dnia zakwasy będą pierwszą i ostatnią rzeczą jaką poczujesz w przeciągu całego dnia. No dobrze, tylko gdzie teraz miałbyś szukać celu swego zadania?

- Przepraszam... mogę jakoś pomóc - niespodziewany głos, zaatakował niczego niespodziewającego młodzieńca od pleców. Aż ciarki, wywołane zaskoczeniem, przeszły mu po plecach. Mówiącym okazał się mężczyzna w sile wieku, ubrany w rodzaj sukni, jakie zwykle noszą kapłani, lecz ta była całkiem znoszona i jej kolor dawno stracił na mocy, na rzecz szarego. Jego twarz zdobiła długa, kasztanowa broda oraz równie długie włosy tego samego koloru. Twarz gładka niczym pupcia niemowlęcia odejmowała mu lat. Spojrzenie miał łagodne, ciepłe.

- Wyglądasz na mocno zmęczonego, uciekałeś przed kimś? Może jesteś ranny, mogę pomóc, jestem miejscowym zielarzem - zrobił krok do przodu z zatroskaną miną.

[Izanagi]

Przybiegłem sobie do wioski w której miałem dostarczyć swój pakunek, spokojnym krokiem mogłem już iść i oddać paczkę. Rozejrzałem się po wiosce, spojrzałem na adres widniejący na paczce, przez co nie pozostało mi nic innego jak znaleźć adres, ruszyłem dalej, ale ktoś do mnie coś zagadał. Odwróciłem głowę w stronę z której dochodził dźwięk by odpowiedzieć.
- Nie dzięki wszystko w porządku, jedynie jeśli chcesz pomóc to możesz mi powiedzieć którędy dostać się najszybciej do tego miejsca.- po czym pokazałem adres z paczki by móc w miarę możliwości czym prędzej tam się dostać. Moim celem teraz było tylko dostarczenie paczki, potem będę mógł sobie spokojnie odpocząć gdzieś we wiosce za nim udam się dalej w trasę, teraz trzeba paczuchę oddać i mieć już spokój. Czy facet zna miejsce czy też nie to ja zamierzam iść w odpowiednie miejsce czy znajdę szybciej lub krócej ten adres, im prędzej oddam pakunek tym szybciej sprawię radość osobie która to właśnie na niego czeka, taki mam cel, takie mam zadanie, trzeba je wykonać nic więcej.

[Minoru]

Kurier Misja D: 9/... Izanagi Mężczyzna spojrzał na zaadresowaną paczkę i zmrużył oczy. Ewidentnie brakowało mu okularów lub monokla do czytania, lecz na wsi mało kto miał szanse na uzyskanie tak zaawansowanych urządzeń jakimi były okulary. W końcu wyprostował się z wyrazem zaskoczenia, na twarzy.

- To mój adres - wyciągnął dłonie by odebrać paczkę z rąk Izanagiego. Potrząsnął nią lekko, wsłuchując się w zawartość, która z grzechotem zaczęła przesuwać się to w lewo to w prawo. Na jego twarzy, nagle pojawił się wyraz oświecenia. Jego dłoń z głośnym plaskiem wylądowała na jego czole, a sam odchylił głowę do tyłu w niemym śmiechu.

- No tak, zamówiłem przecież leki dla dzieci, podczas mojej ostatniej wizyty w stolicy... przysłał cię ten śmieszny staruszek prawda, doktor Hayato? - wcisnął sobie pakunek pod pachę i zamyślił się nad czymś.

- Niestety nie mam przy sobie pieniędzy, ale jeśli zechcesz pójść za mną, to dostaniesz swoje wynagrodzenie jeszcze dzisiaj- zaproponował. Nim jeszcze uzyskał odpowiedź, ruszył przed siebie w głąb wsi. Wydawał się być zadowolonym z biegu spraw, ponieważ pogwizdywał sobie cichutko, jakąś wesołą melodię. Po drodze rozerwał nawet opakowanie, by zajrzeć do środka. Zatrzymał się również przy trójce, wciąż bawiących się dzieci i każdemu z nich wręczył po lizaku z paczki, nim dzieci zostały zawołane do domów na kolacje.

- Doktor Hayato wydał mi się niesamowitym człowiekiem. Nigdy nie widziałem lekarza, który robił lekarstwa w postaci słodyczy, ale właściwie to ma sens, nie uważasz?- trajkotał tak przez całą drogę. Jego kroki kierowały się wpierw do centrum, by następnie udać się w kierunku obrzeża wioski.

[Izanagi]

Spotkałem faceta który, jak twierdzi jest osobą do której ta paczka miała dotrzeć, zbytnio z tym się nie kłóciłem i paczkę mu oddałem teraz pozostało mi przejść się do jego domu po zapłatę.
- Ciężko mi cokolwiek powiedzieć, bo nie znam go tak naprawdę. Po prostu pomogłem mu z bandą małych złodziejaszków i tak jakoś wyszło.- przypomniałem sobie przez chwilkę ten moment gdy odgoniłem dzieciaki oraz faceta który podarował mi tę paczkę z której mam coś zarobić. Pozostało mi przejść się po wynagrodzenie z tym typkiem, szczęście było takie iż już pojawiłem się na końcu mej trasy, teraz tylko kaska i ruszamy dalej. Fajnie że facet zajmował nas podczas drogi rozmową przez co szybciej czas zleciał do pojawienia się pod jego domem, ja sam spokojnie mogłem obserwować to co dzieje się dookoła, uważałem by nic nas podczas tej sielanki nie zaatakowała gdyż ostatnim razem jak dostarczałem paczkę zaatakowała nas sfora dzikich kundli, więc trzeba cały czas być uważnym gdyż nigdy nic nie wiadomo, nie wiadomo co może się stać oraz czego się spodziewać.

[Minoru]

Kurier Misja D: 11/... Izanagi Mężczyzna trajkotał przez całą drogę, niemalże bez przerwy. Inną sprawą było to, że sama droga nie była nadzwyczaj daleka i już po zaledwie kilkunastu minutach nasza mała wyprawa była już na miejscu. Budynek zielarza znajdował się na samym obrzeżu wioski i wyróżniał się na tle pozostałych budynków głównie tym, że po ścianach rozwieszone wisiały liczne zasuszone zioła, a tuż obok niego znajdował się niesamowicie zachwaszczony ogródek. Mężczyzna z impetem wpadł w drzwi, otwierając je z hukiem na oścież i wpadając do środka budynku. Wewnątrz panował niezły bałagan. Wszędzie stały porozstawiane kosze wypełnione wysuszonymi roślinami. Na każdym ze stołów można było dostrzec istny rozgardiasz, z każdego wyróżniały się alchemiczne przedmioty, takie jak moździerze czy specjalne noże do krojenia nasion. Tuż przy drzwiach znajdował się wieszak, na którym wisiały ubrania mężczyzny, będące różnymi wariantami tego samego ciuchu, który nosił aktualnie na sobie. Zaraz obok wieszaka, na ścianie wisiały dziesiątki czapek imitujących zwierzęce głowy. W tej przedziwnej kolekcji można było dostrzec konia, gołębia, kota, świnię czy choćby kaczkę. Po przeciwległej ścianie znajdowała się drewniana balia, obok której stał niewysoki stolik, na którym umieszczono jakieś naczynie, wypełnione półpłynną mazią koloru jasnego brązu.

Zielarz odstawił pakunek na jeden ze stołów, by po chwili obrócić się z uśmiechem na twarzy do młodego Izanagiego.

- Rozgość się - sięgnął w kierunku swej głowy, ściągając zamaszystym ruchem swoje włosy i prezentując tym samym, swoją łysą glacę. Tupecik, szybko wylądował na ścianie budynku, na jedynym wolnym haku, tuż obok pozostałych czapek.

- No... gdzie też położyłem pieniądze... - zaczął przerzucać przedmioty leżące na stole, a które nie miały szans się stłuc. Trwało to dobrą chwilę, gdy nagle rozbrzmiało głośne i natarczywe pukanie do drzwi. Zielarz spojrzał zdziwiony w kierunku Izanagiego, zadając niewypowiedziane pytanie. Gdy osoba znajdująca powtórzyła serię uderzeń, mężczyzna podszedł do drzwi i otworzył je. Do środka wpadł zdyszany młodzieniec, na oko w wieku naszego bohatera. Upadł on na kolana, wspierając się na rękach by nie rozbić sobie twarzy.

- Przepraszam...?- starał się zwrócić na siebie uwagę zielarz. Chłopak jednak podniósł głowę rozglądając się wokół, by zatrzymać swój wzrok na przyniesionej paczce. Uniósł swą dłoń, wskazując na nią.

- Trucizna - wycharczał, niemalże krztusząc się własną śliną. Jednakże, to jedno słowo wystarczyło, by zielarz zbielał w mieszance zaskoczenia i przerażenia.

- Słodycze, są zatrute - wycharczał w końcu, nim ponownie zaczął kasłać, plując nadmiarem śliny z ust. Zielarz podszedł do paczuszki i wyciągnął jeden z lizaków, bacznie mu się przyglądając. Chyba jednak nic to nie dało, ponieważ obrócił się nagle do Izanagiego i podszedł w jego kierunku.

- Dzieci... błagam cię, znajdź je i odbierz im lizaki... nie wiem czy ten chłopak mówi prawdę, ale nie chcę ryzykować, a analiza potrwa bardzo długo- niemalże błagał naszego bohatera.

[Izanagi]

Doszedłem do miejsca gdzie czekała na mnie zapłata, no w sumie nie mogłem się jej doczekać bo dziadek nie mógł jej znaleźć jeszcze, więc oparłem się o futrynę drzwi z założonymi rękoma. Tym gestem chciałem pokazać że nie chcę tutaj zagościć dłużej, gdy tak czekałem aż koleś znajdzie pieniądze dla mnie wpadła jakaś osoba, zaczęła coś gadać, o truciźnie i tym podobnych. Nie podobało mi się to, zastanawiało mnie co tutaj się wydarzyło i dlaczego? Lizaki zatrute jak to? Najpierw pomyślałem potem to powiedziałem.
- Lizaki zatrute? Jak to?- zastanowiłem się nad tym przez chwilę ale dalej czekałem na kasę. Gdy facet miał do mnie jeszcze jakąś sprawę...
- Najpierw kasa za pierwsze zlecenie, nie jestem odpowiedzialny za to co znajdowało się w środku, nie mój interes. Po tym jak zapłacisz będziesz musiał mnie wynająć i zapłacić abym miał to zrobić, nie pracuję za darmo.- jak miałem pracować to tylko za pieniądze, mogłem być miłym człowiekiem ale tylko dla znajomych, a nie znajomi mogą chcieć mnie tylko dymać żeby robić coś dla nich za darmo..
- Albo dopłacasz mi kasę i dajesz ją całą teraz, albo dawaj to co mi się należy i spadam przed siebie.- powiedziałem spokojnie czekając na decyzję faceta.

[Minoru]

Kurier Misja D: 13/... Izanagi Zielarz osłupiał ze zdumienia, słysząc słowa młodego Izanagiego. Na pewno teraz w jego głowie pojawiło się tysiące myśli, dotyczących ludzkiego egoizmu i braku empatii wobec tragedii innych. Podniósł się na równiejsze nogi, patrząc na chłopaka z wyższością i wrogością.

- Jak możesz - rzucił krótko, obracając się do Izanagiego plecami. Ruszył w kierunku stołu, gdzie ponoć gdzieś schowana była nagroda za zadanie.

- Nie ma czasu, jeśli ktoś już dostał truciznę, kto wie jak długo ustoi na nogach - Panikował klęczący na ziemi mężczyzna. Zielarz nie zwracał jednak uwagi na jego mamrotanie, wciąż szukając nagrody. W końcu znalazł, wyciągnął dwa niewielkie mieszeki, pełne brzęczących monet i rzucił jeden z nich w kierunku chłopaka.

- Nie zasługujesz nawet na tyle... Drugi, otrzymasz po zadaniu i nie targuj się ze mną, bo nie powinieneś dostać nawet tyle, a jeśli uważasz, że możesz odejść, to idź...- Machnął ręką, jak gdyby wyganiał natrętną muchę.

- Wiedz jednak, że przekażę wszystkie informacje strażnikom. Ciekawe czy też będą uważać, że kurier nie odpowiada za zawartość przesyłki- Na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech, człowieka pewnego siebie, który uważał, że wygrał pojedynek. Rzucił drugi mieszek na stół i ruszył w kierunku drzwi.

- Decyzja należy do ciebie, straciłem jednak zbyt wiele czasu, więc sam również ruszam do wioski... dwoje dzieci mieszka po wschodniej stronie, tam też się udam. Ostatnie mieszka w małym, parterowym domku na zachodniej stronie wioski, tuż obok rozłożystego dębu...- Przeszedł obok Izanagiego, rzucając się do biegu w kierunku budynków.

[Izanagi]

Ostatni raz przyjąłem ofertę kurierską za kogoś, skoro to ma tak wyglądać to nie podejmę się nigdy w życiu takiej roboty, niestety. To jest dla mnie duża nauczka na przyszłość, którą sobie zapamiętam.
- Aha, teraz będziesz mnie terroryzował kurwa? Tak?- wziąłem swoją zapłatę za dostawę. Nikt nie będzie mnie szantażował, więc nie wykonam dla niego tego co on chce, miałem tylko dostarczyć paczkę, nic innego mnie nie interesuje.
Kiwnąłem głową, zgadzając się z dziadkiem, niech myśli że jest dobrze, w końcu nie będę się z nim dalej kłócił.
- Dobra, dawaj ten hajs i tam lecę.- wziąłem to co moje i wybiegłem, początkowo w stronę miejsca gdzie miałem biec, ale po drodze postanowiłem zmienić kurs na siedzibę mojego klanu aby wreszcie wrócić do domu i odpocząć sobie od tego wszystkiego, jakoś nie chciało mi się pomagać tym ludziom, wiem że dobrze nie zrobiłem, ale czasem trzeba być empatycznym w tym szaroburym świecie, tutaj nic nie jest czarne albo białe tylko szare. Najgorsze tylko jest to, że chciałem komuś pomóc i zostałem oszukany, przez to nie mam zamiaru pomagać zbytnio ludziom, nikt nawet nie próbował przekonać żebym się uspokoił, to moja prywatna sprawa. Czas wracać do domu...

[Minoru]

Kurier Misja D: 15/15 Izanagi I tak oto kończy się ta historia. Izanagi obruszony zachowaniem miejscowego znachora, postanowił odwdzięczyć się mu pięknym za nadobne i odebrać to co mu się należało. Zielarz opuścił swój dom, pchany strachem o życie maluchów, jak również i o swoje życie, a także nie chcąc patrzeć na młodego shinobi, który pchany swym egoizmem za nic miał życie niewinnych. Chwilę później domostwo opuścił również Izanagi, lecz ten nie miał zamiaru ruszać na ratunek młodym, nie była wszak to jego sprawa, on swoje zrobił, a dać się wykorzystać też nie miał zamiaru. Swe kroki skierował w kierunku granicy, skąd miał udać się do domu.

A co z samymi dziećmi? Jedno z nich wyszło bez szwanku, jako że nie zdążyło spróbować podarowanego słodycza. Pozostała dwójka miała trochę mniej szczęścia. To, które ratować miał zielarz, trafiło do niego z objawami lekkiego zatrucia, gdzie poddany płukaniu żołądka i lekkiej rekonwalescencji doszedł do siebie. Gorzej było z drugim z dzieciaków. Pozbawiony szybkiej pomocy medycznej, zaczął czuć się gorzej. Dopadły go drgawki, uderzenia ciepła i w końcu wymioty. Gdy trafił do zielarza, trucizna zdążyła rozejść się po jego ciele i spowodować pierwsze zniszczenia. Samo płukanie żołądka okazało się niewystarczające i malec musiał zostać poddanym wielodniowej terapii. Szczęśliwie przeżył. Wszystkie informacje dotyczące zdarzenia zostały przekazane wezwanym strażnikom. Dowiedzieli się oni o zatrutej paczce kupionej od starego i poczciwego doktora. O tym, że została przyniesiona przez młodego shinobi, że młodzieniec ów odmówił pomocy i uciekł z miejsca zdarzenia. Strażnicy przekazali wszystkie informacje swoim zwierzchnikom, a ci podjęli decyzje. Wystawiono dwa listy gończe, jeden za szalonym doktorem, a drugi za nieznanym z imienia shinobim, który podejrzewany jest o współudział w całym tym procederze.

[Rika Kari Matsubari]

Może powinna była bardziej sprzeciwiać się pokazowi robaków. Postawić weto. Jasno dać do zrozumienia, że jeśli będą tu jakieś obrzydliwe robale, to ona dalej nie idzie! Może powinna, ale przecież nieco bardziej intensywny lobbing przeciw owadom albo wręcz agresywne stawanie okoniem wobec rozentuzjazmowanego, pełnego robaczywych potrzeb Kenshina mogłoby uwidocznić jej obrzydzenie do tych istot. A Rika wcale się nie brzydziła. Ani trochę. Po prostu nie lubiła ich i nie miała ochoty na nie patrzeć. Poza tym idą do Kamo, ponieważ czeka ich poważne zadanie. Powinni szybko tam dojść, a nie wygłupiać się, podczas gdy końca drogi nie widać.
Dlatego gdy pokaz się rozpoczął, nie była szczególnie zachwycona. Nie bała się, bo schludność i czystość towarzyszyły jej tylko do rozpoczęcia bitwy. Nie bała się ubrudzić, walczyć ani w ogóle, no wiecie. Dlatego odsunęła się tylko do tyłu i z kamienną buzią wpatrywała gdzieś w bok, czekając aż pokaz dobiegnie końca. Nie podobało jej się, że to ktoś inny otrzymał tyle uwagi, którą Rika żywi się na co dzień. Ten jeden raz machnęła na to ręką, bo przecież idą ratować – jak podejrzewała – zasłużonych ludzi Ryuzaku, a to dużo ważniejsze. Chyba przez ułamek sekundy poczuła nawet wyższość.
A pokaz? Został przerwany przez pisk Ayumi, z którą Rika zdawała się od początku nadawać na tych samych falach. Było kilka śmieszków, ale gdy siostra Kenshina spojrzała na Rikę, by jej odpowiedzieć, na buzi dziewczynki uśmiechu nie było.
Za to Kamo było coraz bliżej. Ayumi poznawała okolicę. Chyba jako jedyna. Tylko że coś jej się nie zgadzało. Jakby pusto? To było poważne ostrzeżenie, przecież spodziewali się pakować w kłopoty. Kilka słów Milczka było zdecydowanie wystarczających, aby każdy wiedział co ma robić. To duży plus. Aż strach pomyśleć, co by było gdyby to Rika miała wydać taki rozkaz. Zanim by skończyła, nikt nie pamiętałby początku.
Sama skierowała się w tę stronę, po której się znajdowała względem grupy. Liczyła na jakąś zdobycz. Zupełnie jakby była ze swoją babką szukać jakichś zmyślnych ziół albo grzybów. Fajna zabawa. Niestety wróciła z niczym, a szczęśliwym znalazcą okazał się Kenshin. Ohhhh…
Tylko że on nie zdawał się zachwycony swoim sukcesem w łowach. Rika nie zastanawiała się za długo i poszła w jego stronę. Bardzo, bardzo nietajny widok. Martwy ptak. Sokół. Wprowadzenie Staruszka było bardziej jak wystarczające, by teraz łatwo domyślić się, że sokół ten został wysłany przez władze. Dopiero leciał do akolitów, czy może został zabity w drodze powrotnej? – wybrzmiewało w myślach najważniejsze jej zdaniem pytanie. Spodziewała się tego pierwszego, mając na uwadze stan w jakim wrócił pierwszy sokół. Nie mogła być tego pewna ale myślała, że drugi w ogóle nie doleciał do adresatów. Na szybko wywnioskowała, że może ten także został potraktowany trucizną. Czy w takim razie jego mięsko też może być trujące? Ktoś je nadgryzł. Chyba warto wejść głębiej i zobaczyć, czy coś tam jest. Nie jestem dobrym łowcą. – zreflektowała, unosząc głowę do góry i kierując się w głąb zarośli. – Ale w domu zawsze znalazłam ukrytą czekoladę. Teraz była już pewna, że może się udać.
-Przecież spodziewaliśmy się, że wydarzyło się coś złego. Musimy ich odnaleźć. – nie odwracając głowy odpowiedziała na wątpliwości Fumio, z którego jakby opadł cały heroizm.

[Mujin]

Cóż, nie miał nic przeciwko odsłonięciu nieco swoich kart w tym rozdaniu. To znaczy i tak powiedział co umie, więc niewielka prezentacja oparta na delikatnym poruszeniu kilku robaków jako potwierdzenie? No czemu nie, nie miał z tym żadnego problemu. Jeśli innym to odpowiadało, a przynajmniej jedna osoba zechciała to oglądać, to mógł. Oczywiście nie użył swoich 100%, którymi na spokojnie mógłby zasłonić jedno całkiem spore drzewo. Za dużo robaków mogłoby wywołać niekontrolowane ataki paniki, płaczu, agresję... Przerabiał to wiele razy i ludzie zazwyczaj nie są zachwyceni chmarą robactwa przez które są oblegani z każdej możliwej strony, Wiedział z autopsji. Dlatego te kilka małych robaczków powinno starczyć. Też nie są jakieś groźnne. Nie składają jajeczek w ciałach, nie pasożytują na czyiś siłach witalnych. Gryzą i pobierają chakrę, owszem. I jest ich w cholerę dużo. I to nieco boli, maksymalnie pomnożyć ból wywoływany przez jednego osobnika przez kilka tysięcy. Pffff, nic specjalnego. Wszelkie obawy były całkowicie nieuzasadnione.
Publika była zachwycona, atmosfera nieco rozluźniła. Same plusy. Generalnie pracując z innymi trzeba było się dobrze zachowywać i mieć pozytywne relacje. No, chyba łatwiej przychodzi uratowanie kogoś kogo lubisz, niż totalnego dupka i skurwysyna. Robaczki spełniły swoją funkcję, wróciły subtelnie do rękawa. Ayumi dała znak, że pora kończyć. I faktycznie to był dobry moment. Na horyzoncie pojawiła się wioska, całkowicie zresztą pusta. Dlaczego? To znaczy mogli siedzieć w domach. Była zima, nic nie da się zbierać w zimie. To martwy okres dla rolnictwa. Więc no, to samo w sobie dziwne nie było. Ale inne gospodarskie prace powinni już wykonywać. Otrzymali rozkaz - rozglądnąć się. I się rozeszli. Mujin szukał za pomocą swoich robaków, rozproszonych po niedalekim obszarze. Pojedyncze osobniki tu i ówdzie miały za zadanie dać mu informacje wszelakie. O ile coś dziwnego faktycznie by znaleźli. Na przykład krew, innych ludzi. Znaki niepokojące w każdym możliwym kontekście. Ostatecznie udało im się znaleźć jedynie ptaka. Gatunek - sokół. W stanie rozkładu, szacowany czas zgonu: kilka dni minimum.
- To pewnie ten zaginiony. - mruknął. Przez maskę zapewne mogli tego nie słyszeć, ale stwierdzenie takiego prostego faktu też miało znaczenie. Może inni nie byli tacy jak on. Tacy bystrzy, błyskotliwi, pomysłowi i rzecz jasna bezinteresowni. I skromni. I nie mieli takich umiejętności których mogliby użyć do rekonesansu. On miał.
- Mogę wysłać moje robaki na przeszpiegi zanim wejdziemy. Może uda się czegoś dowiedzieć przed wejściem, bo na ślepo to tak trochę ryzykownie. - rzucił propozycję do przywódcy grupy. Jeśli ten faktycznie się zgodzi, to użyje swoich robaków. Wyśle ich niewielką chmarę, rozbitą na pojedyncze osobniki. W kierunku wioski. Te powinny wchodzić przez szczeliny do domów, latać spokojnie na podwórzu. A po kilku minutach wrócić z informacjami. Teoretycznie lepiej było wiedzieć przedtem niz wbijać na pałę na czyjś ogródek, nie wiedząc gdzie łaskawy gospodarz rozstawił wnyki. A jakby nie pozwolił użyć robaków, to po prostu pozwoli robić co tam chceta. Nie będzie konfliktowy, nie na tym polegało bycie drużyną.

  Ukryty tekst

[Uzumaki Hibana]

"Bajka średniowieczna"
Dla: Rika Kari Matsubari & Mujin
Misja rangi B
22/67 Wszyscy zgodnie rozeszli się by wykonać rozkaz i znaleźć jakieś poszlaki, ale to Kenshinowi się poszczęściło. O ile znalezienie martwego ptaka można uznać za szczęście.
Chyba wszyscy pomyśleli to samo, ale tylko Mijin powiedział to na głos: to mógł być zaginiony sokół.
-Na to wygląda – odpowiedziała mu Ayumi zakładając rękawiczki. Zniknęło jej obrzydzenie i delikatność. Przestała być kobietą i zmieniła się w profesjonalnego medyka, który bez wstrętu zabrał się do oględzin gnijącego truchła. - Ma list przy nodze – zameldowała podając dowódcy skrawek papieru. Następnie wróciła do zwierzaka. - Leży tutaj od kilku dni. Jakieś zwierzęta go nadgryzły, ale widać jeszcze rany po ludzkiej broni... prawdopodobnie shiurikenie. Przyczyną zgonu była utrata krwi oraz trucizna... chyba podobna do tej, od której zmarł pierwszy sokół – nadała przez cały czas, w miarę postępów badania. W końcu jednak wstała, dając tym samym znak, że nic więcej nie da się stwierdzić.
-Kiepska sprawa. Czuję jakbyśmy się pchali prosto w pułapkę – stwierdził Fumio drapiąc się po głowie. - Ale masz racje, Rika. Przyszliśmy ich uratować i wiedzieliśmy, że nie będzie łatwo – mniej więcej w tym momencie odezwał się Mujin. - Pewnie! Wysyłaj. Zawsze to lepiej poświęcić robaki niż ludzi – spojrzał na dowódce, a ten przytaknął z aprobatą.
Nie było żadnych przeciwwskazań, a wręcz sporo zachęty, więc – jak należało się spodziewać – robaczki Aburme poszybowały do wioski. Następne minuty były przepełnione cichym oczekiwaniem. Już nikt nie żartował, nie straszył się, ani nie rozpoczynał luźnych pogawędek. Wszystko co niezwiązane z misją było zbywane milczeniem bądź pomrukami. Ayumi próbowała jeszcze coś wyciągnąć ze zwłok ptaka, ale ostatecznie pobrała tylko kilka próbek i zostawiła zwierze w spokoju. Z listu, który Toshio ledwie zdołał poskładać, jasno wynikało, że była to wiadomość od wioski, do zaginionych.
Owady wróciły bez optymistycznych wieści. Strach! Ludzie są wiosce, pochowani w swoich domach, kulą się w kątach i szepczą modlitwy. Nie była to – jak można by się spodziewać – reakcja na wlatujące przez szpary karaluchopodobne. Ci ludzie żyli w terrorze. Czego się bali? Może wypadałoby zapytać... Ale, do tego trzeba by wejść do wioski. Po za tym, robaki nie przyniosły żadnych informacji o czyhających pułapkach albo hordach zbrojnych na ulicach. Czy to jednak znaczyło, że było bezpiecznie?
Bez względu na to czy Mujin podzielił się z pozostałymi otrzymaną informacją, czy też – z jakiegoś powodu – postanowił zachować ją dla siebie, nie ulegało wątpliwościom, że do wioski trzeba było w końcu wejść.
-Mujin z Riką, Fumio z Kenshinem, Ja z Ayumi – Toshio narysował na ziemi plan wioski i podzielił ją na trzy sektory.
Wam przypadł kawałek znajdujący się najbliżej miejsca znalezienia sokoła. Druga część wioski dostała się w przydziale chłopakom, natomiast Ayumi z dowódcą mieli zostać w pogotowiu, obserwując sytuacje w dwóch najwyższych drzew w okolicy.
-Pytajcie ludzi. Dowiedzcie się, czy nie widzieli zaginionych – mówiąc to, przekazał Fumio portret mężczyzny, a Rice podobiznę kobiety. Zbiórka u dowódcy, wezwanie za pośrednictwem gwizdu.
Kiedy wszystko zostało wyjaśnione, o ile któreś z was nie miało nic do dodania, Toshio z Ayumi odddalili się na swoje stanowiska obserwacyjne, a Fumio z Kenshinem ruszyli wzdłuż linii lasu, by obejść wioskę. Zostaliście sami.

Drużyna:
Kobieta: Ayumi
Spóźnialski: Fumio
Milczek: Toshio
Dzieciak: Kenshin

[Rika Kari Matsubari]

Sytuacja wyglądała naprawdę parszywie. Znalezisko, jakiego dokonał Kenshin było dla RIki jakąś niezrozumiałą iskierką nadziei. Liczyła, że teraz stanie się coś dobrego, choć właściwie wiedziała czego można się spodziewać. Skoro zaginieni znikli z radarów władz, krzywda stała im się już przed wysłaniem drugiego z sokołów. Prawdopodobnie nie mieli więc okazji spotkać się z powietrznym listowym. Ta teoria miała sens i akolitka nie widziała w nim słabych punktów. Mimo to, kiedy Ayumi przystąpiła do oględzin przez chwilę nabrała poważnych wątpliwości. Cała procedura trwała zresztą dłuższą chwilę i dawała trochę czasu do refleksji. Jak ta delikatna z pozoru pani może grzebać w zwłokach i nawet przy tym nie grymasić? Oh, na pewno były teraz większe problemy. Zwłaszcza, że werdykt medyczki odzierał z resztek nadziei. Sokół zginął z rąk ludzi, a broń jakiej użyli wskazuje na zdolności w sztuce ninja. No i ta trucizna… No i te pięć dni… no i…
-Tutaj dzieje coś niedobrego od dłuższego czasu. – powiedziała bardziej do siebie, niż do pozostałych.
Chwilę później robaczki Mujina zaczęły badać teren, a Fumio przyznał jej rację, że przecież są tu aby nieść pomoc, a nie martwić się o siebie. Rika nie przepadała dotąd za Panem Spóźnialskim, którego od niedawna zaczęła określać mianem Pana Chwalipięty. Teraz jednak, w obliczu tego, że tak mądrze się z nią zgodził, chyba „podświadomie postanowiła” go lubić.
Kenshin tymczasem poskładał list, na ile było to możliwe. Upewnili się co do tego, co właściwie już wcześniej wiedzieli. A teraz pora coś z tym zrobić! Milczek postanowił użyć – nie zgadniecie – słów. Podzielił ich w pary, Rikę łącząc z Mujinem. Nie najgorzej. Tak naprawdę jedyna osoba, z którą nie chciałaby zostać sama był Milczek i to nie dlatego, że go nie lubiła. Po prostu nie sądziła, by miał ochotę z nią rozmawiać. Pewnym rozczarowaniem było natomiast, że w przydziale przypadł im teren najbliżej miejsca, w którym byli. Przygody czekały pewnie w głębi wioski, choć może tym razem najciemniej okaże się pod latarnią? Wysłuchawszy do końca Fumio Rika kiwnęła głową. Zrobiło jej się śmiesznie na myśl, że użyła najbardziej preferowanej przez niego formy komunikacji. Ale dobra. Mujin. Odwróciła się w jego stronę.
-Co powiedziały twoje robale (jeśli nie podzielił się tą informacją wcześniej)? Jeśli nie znalazły zagrożenia, może odwiedzimy jeden z ustronnych domków i spróbujemy porozmawiać..? TY MÓWISZ. – dodała z prędkością błyskawicy, niczym dwoje brzdąców stojących pod domofonem, przygotowujących się do batalii słownej z mamą swojego ziomeczka. – Ale za to ja będę wchodziła pierwsza. Jestem wojowniczką, a jeśli tobie coś się stanie, nie będzie komu nas wyleczyć. – zacisnęła piąstkę i aż rwała się do przodu!

[Mujin]

Dla takich wypadków nosił na ciele bandaże. Żeby przy oględzinach trupa albo przy operacji nie zaszkodzić pacjentowi przykładowo kawałkiem ziemi pod paznokciem. Ta tutaj wiedziała o tym i jej profesjonalizm był widoczny gołym okiem. Praca z amatorami zawsze stwarzała pewne ryzyko, że coś zjebią. Że nie odkażą rany alkoholem, że nie będą potrafili zatamować krwawienia i inne takie. Zrobią coś głupiego albo coś co naraziłoby życie niewinnych, a to oczywiście będzie ciążyło na nim. Pewnie dlatego też nie miał żadnego asystenta, pomocnika, terminatora ani żadnego rodzaju przydupasa do załatwiania codziennych spraw i do uczenia. Zresztą... może nawet lepiej? Jeśli jego badania wejdą w niepowołane ręce, równie uzdolnione co jego, to to także będzie ciążyło na nim. Ach sumienie, ostatnia podpora człowieczeństwa i moralności.
Drgnął nieznacznie, wyrwany z własnych myśli. Jego wzrok nadal tkwił w martwym sokole leżącym na ziemi. Z drugiej strony... po co było pobierać próbki, skoro można było go pobrać całego? Martwe elementy organiczne nie gniją wewnątrz zwojów. Rozłożył go na ziemi, delikatnie ujął ptaka za mniej martwe części, i zapieczętował wewnątrz. Może przyda się mu, może przyda się tym u władzy. Kto tam ich wie, sam też badał kiedyś martwe ptaki i ich lekkie kości. Nauki jego senseia mniej więcej w tym momencie zaczynały być mocno niepokojące, ale faktem było - troszkę o ptactwie wiedział. Zapieczętował więc ptaka w jednym ze swoich wolnych zwojów. Ignorował przy tym potencjalne niepokojące spojrzenia które mogły towarzyszyć takiemu czemuś. Ale nie przejmował się tym, zabezpieczenie medycznego komponentu który może mieć znaczenie? Czemu nie?
Wysłanie robaków okazało się dobrym pomysłem, zaakceptowanym przez ogół i dowódcę operacji. Niewielka chama wystrzeliła spod rękawów Mujina i szybko rozpierzchła się. W takim stanie podleciała do miasta. Bez specjalnych możliwości nie było opcji żeby ktoś wyczuł takie robaczki. Były małe, rozproszone. Zwykły bandzior prędzej uwierzyłby w ludzi chodzących po księżycu, niż szpiegujące robaki. Po jakimś czasie wróciły do swojego właściciela. Ze zwykłego chodzenia po ciele i wpatrywania się w robaki nie dało się wywnioskować wiele, przynajmniej jeśli nie było się członkiem rodu Aburame. Ale ponieważ był, to mógł kilka rzeczy powiedzieć.
- Ludzie są przestraszeni, siedzą w swoich domach. Na ulicach pusto, nikogo nie widać. Żadnych pułapek ani zbójów. Czysto. W teorii. Pewnie jeśli ktoś jest zagrożeniem to się z tym kryje, siedzi w jakimś budynku. Ale jakim - nie wiem. - powiedział. Niewiele informacji uzyskał, ale zawsze coś. Robaki nie mogły wykryć przykładowo wnyk ukrytych w ziemi albo jakiejś spadającej z góry kłody. No były pewne ograniczenia, ale tak czy siak - miał pewne pojęcie o tym co może ich czekać. Dowódca podzielił ich na grupki. Po dwie osoby. Mu oczywiście trafiła się dziewczynka. Rika. Tak, nadal nie był pewny co do nich.
- No właśnie nie wiem czy na pewno chcą z nami rozmawiać. Chcesz wejść im do domów i zacząć przesłuchiwać? Ja na ich miejscu kazałbym spadać z mojego domu. W sumie... - Mujin przerwał na chwilę, zastanawiając się nagle nad nową możliwością, która wpadła mu do głowy - Dziecko mogą wpuścić do środka, nie? Więc jak zapukamy i zobaczą dziecko, to mogą faktycznie pomóc! No to w takim razie dobrze, możesz wchodzić pierwsza. Tylko pukaj. - klasnął w dłonie, ucieszony z samego siebie i ze swoich, tym razem, genialnych pomysłów. To chyba był kompromis i Rika powinna być zadowolona z takiego obrotu wydarzeń. Był gotów wejść do wioski. Robaki wróciły zresztą do jego ciała, poza kilkoma - pojedyncze osobniki wpełzły do kabur pozostałych członków drużyny, także Riki. Samiczki Kikaichū, dokładniej rzecz mówiąc. Na wszelki wypadek, żeby potem móc je wykryć.

  Ukryty tekst