Wioska Kamo

[Harikotto]

Tamaki, Kisuke, Ario grupowa misja C
Kolejka 16/15
Walka dobiegła końca wraz z momentem, gdy ostatni bandyta wyzionął ducha. Chwilę po tym Kiga ożywiwszy kolejne parę rysunkowych zwierząt przeszukała ciała poległych i ułożyła je wszystkie na stosie tuż za zachodnią bramą. Woda, która jeszcze przed chwilą zalewała całą wioskę, teraz powoli spływała do ziemi. Wyglądało na to, że wszystko wraca powoli do normy i chłopi zaczęli wychodzić ze swoich domów mocno i żywiołowo wam dziękując. Do Norady natychmiast podbiegł Kono Jąkała ze sporym kawałkiem rozżarzonego do czerwoności żelaza i przytknął je w kikut odgryzionej nogi kunoichi. Norada zawyła z bólu, jednak było widać, że nie ma za złe wieśniakowi.
- K-k-kulas ci n-n-nie odrośnie, a-a-ale p-p-p-powinnaś przeżyć. M-m-my więcej nie z-z-z-zdołamy pomóc. P-p-p-powinnaś szybko i-i-iśc do jakiegoś m-m-medyka.
Tamaki tymczasem zaczęła ochrzaniać Mizunobu. Przestał on już bezcześcić ciało bandyty i właśnie wracał do wioski. Na słowa młodej Hyugi odpowiedział tylko:
- Temu skurywysnowi się należało. Jedyna krew, jaką mam na rękach to jego i nie wmówisz mi nic innego. Jeśli zaś ty już też się wyżyłaś, to odpierdol się ode mnie.
Gdy chwilę później zebraliście się wszyscy przy stosie poległych, który Mizunobu podpalił jedną z technik katonu, Kiga dała każdemu z was sakiewki z pieniędzmi.
- To wszystko co znalazłam przy tych gnojach i Wakimo. Podzieliłam po równo dla każdego z nas. W zamian biorę cały ich pozostały ekwipunek.

Koniec misji C

Kono Jąkała
Sołtys Oba
Samuraj Wakimo
Mizunobu Terumi
Kiga Gazo
Norada Rinameki

[Tamaki Hyūga]

Słysząc odpowiedź Mizunobu jedynie pokręciłam z niedowierzaniem głową, nie mogą uwierzyć w postawę jaką on sobą reprezentował a także brak jakiegokolwiek poczucia winy odnośnie tego co się wydarzyło, jednak nie miałam siły aby dłużej dyskutować z tym kretynem. Westchnęłam ciężko podchodząc do Ario i Kisuke, odbierając w międzyczasie sakiewkę od Kigi.
- Cóż, mogło być lepiej, mogło być gorzej. Grunt że nie ma zbyt dużych strat w ludziach... Nie wiem jak wy ale ja pewnie teraz ruszam znowu w drogę, możliwe że udam się do Cesarstwa, jeszcze nigdy tam nie byłam, więc zawsze jakieś nowe doświadczenia. Jestem zadowolona że miałam szansę was poznać i spędzić ten czas z wami. Mam nadzieję że nasze drogi jeszcze się kiedyś skrzyżują, możliwe że następnym razem jak będą miały miejsce jakieś bardziej globalne wydarzenia, kto wie. Uważajcie na siebie i życzę wam powodzenia. - powiedziałam do dwójki znajomych shinobi a po zakończonej rozmowie opuściłam wioskę, kierując się na szlak.

[z/t]

[Ario]

Ario przywołał do siebie oba twory, po czym zapieczętował je z powrotem do zwojów. Następnie wyjął strzałę, skrzywiając się przy tym lekko i odrzucając na ziemię. Mógł się jedynie cieszyć z tego, że nie była zatruta, ale następnym razem będzie musiał być czujniejszy, albo przyszykować sobie zbroję, która będzie pełniła funkcje ochronne dla biednego pacynkarza. Tamaki zdążyła się w międzyczasie pożegnać, tak samo więc Ario spojrzał na nią i na Kisuke.
- Jeżeli kiedyś będziecie chcieli odwiedzić pustynię, to zajrzyjcie do mnie. - odparł krótko, skinął głową i ruszył w swoją stronę. Jego czas w tym miejscu dobiegł końca.

[Z/T] http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 61#p167261

[Kisuke]

Emocje po walce nie opadły bezpośrednio. Tamaki prawie z pięściami wystartowała do Mizunobu dość jasno przekazując co myśli o takim zachowaniu w środku walki. Choć sama reakcja była trochę przesadzona, a przy okazji pokazywała też, że z Tamaki nie warto zadzierać, to jednak miała solidne podstawy. Faktycznie zachodnie przejście zostało mocno nieobstawione i nagromadziło się tam sporo problemów. Kisuke przypomniał sobie o tym, że Ario miał dopilnować tego miejsca, zamiast tego skupił się na bramie północnej i południowej. Nie chcąc jednak doprowadzać do kolejnych scen kłótni, zachował dla siebie te informacje.

-Zapraszam do Kaigan, gdybyście kiedyś mieli czas. No i do zobaczenia wkrótce- Pożegnał się ze swoimi znajomymi. To był pewien koniec ich wspólnej przygody. Spędzili ledwie kilka dni, a jednak sporo się o sobie dowiedzieli. Sporo się wzajemnie także nauczyli, zarówno o rzeczach mało znanych jak i o najgłośniejszych wydarzeniach na kontynencie. Kisuke miał pewność, że gdyby podobne wydarzenia jak w Oniniwie miały się gdzieś wydarzyć, on tam będzie i Tamaki z całą pewnością również. Jeszcze przed chwilą wszyscy stanowili jedną wielką drużynę obronną, a teraz każdy z ninja odchodził w swoją stronę.

[z/t]

[Isane]

Isane było obojętne z jakiego powodu mundurowi zdecydowali się z nią pójść. Jeśli nie przez jej starania, to chociażby z obowiązku. Wszystko jedno, liczył się przecież wynik. Była z siebie trochę dumna, że jakoś udało jej się ich przekonać. W końcu sołtysowi i jego pomocnikom nie wyszło, prawda? Oczywiście papierkowe roboty trwały bardzo długo. Obojętnie w której wiosce. Atsui nie była przecież inna. Wyszli więc z wioski kierując się w stronę Kamo, gdzie to grasował ten cały podpalacz. Isane nie miała o nim zbyt dużego pojęcia, w końcu nie pochodziła stąd. Była całkiem przyjezdna i obca, ale skąd patrol miał o tym wiedzieć? Widocznie było im wszystko jedno, co tylko wyszło na dobre dla naszej Kunoichi. Większość drogi szli w milczeniu, przynajmniej ze strony dziewczyny. Nie zamierzała ich zagadywać, skoro już zdecydowali się jej pomóc. Nie wypadało im teraz odmówić, a płaszczyć się przed nimi też chciała. Zresztą ten jeden mógł za spokojnie dokończyć dango po drodze, nikt mu tego nie zabraniał.
Na szczęście sołtys nie kłamał i mała wioseczka znajdowała się nieopodal. Isane rozglądała się w poszukiwaniu znajomych twarzy mężczyzn, których dziś poznała. Nie chciała przecież wyjść na wariatkę, która zakłóca spokój patrolu bez powodu. Jeszcze by się wkurzyli i ją zamknęli czy coś. Nie miała na to oczywiście czasu! Chciała trochę zarobić i ruszyć dalej w poszukiwania medyka z jej wspomnień. Nie było mowy o opóźnieniach. Jeśli będzie trzeba, to po prostu zrobi zadymę i tyle. Nie miała problemu z małą walką z tutejszą władzą, jeśli nie było innej opcji. Nie panikowała, ale bacznie obserwowała otoczenie.
- Już prawie jesteśmy na miejscu - poinformowała swoich 'towarzyszy'.

[Renkuro]

Isane Misja rangi D

---

11/15

[/center]

Isane weszła do wioski i pierwsze co to zaczęła szukać mężczyznę z którym miała współpracować, zamiast niego jednak pojawił się dziadek aka sołtys. Ten pomachał jej i podszedł do strażników, którzy wyglądali na faktycznie zdziwionych co widzą. Ten który właśnie skończył swoje dango podszedł do sołtysa i wymienili uścisk dłoni. Brunet tak jak wcześnie jedynie milkliwie podążał za towarzyszem. Rozmowa która się wywiązała była dosyć prosta i typowa. Wymiana uprzejmości i zaznajomienie ze sprawą, narzekanie obywatela że urzędnicy nie działają, obrona urzędników przez innego urzędnika w formie usprawiedliwiania sensu istnienia procedur i takie tam. Końcowo jednak blondyn zgodził się rozejrzeć skoro już tutaj przyszli i spisać wstępne raporty, zaznaczając że on tylko je złoży gdzie trzeba ale to nie jego rewir, nie jego zadanie i w ogóle to chyba nawet nie powinien tutaj być. Takie rozwiązanie sprawy chyba jednak zadowoliło wszystkich, bo sołtys cały się rozpromienił.
Dziewczyna nie miała jednak okazji słuchać rozmowy, dotarły do niej jedynie strzępki informacji bo bardzo szybko podszedł do niej jej nowy współpracownik gratulujący sukcesu i zachwalając jej zdolności retoryczne, zakładając dosyć błędnie że sprowadzenie tutaj stróżów prawa musiało być jakoś bardzo trudne. Nie było jednak miejsca żeby spocząć na laurach, bowiem od razu dostała kolejne zadanie. Wskazano jej bowiem szeroki blat postawiony w centralnej części wioski, koło wielkiego kotła nad ogniskiem i wielu różnych worków leżących tuż obok. Polecono jej ugotować zupę czy inny posiłek dla kilkudziesięciu osób, co dokładnie i jak to już gestia. Miała wolną rękę.

[Isane]

Rzeczywiście przyprowadzenie strażników na miejsce nie było zbytnio trudne. Przecież nie musiała ich w żaden sposób związać, pobić czy przytargać. Wystarczyło grzecznie zapytać i znieść jakoś ich smętne miny. Tak czy tak liczył się sukces. Isane ulżyło, kiedy dołączył do nich sołtys i przejął pałeczkę rozmowy z mundurowymi. Nie, żeby dziewczyna nie lubiła z kimś rozmawiać, wręcz przeciwnie uchodziła z skrajną gadułę, ale tę dwójkę smutasów miała już dość. Usłyszała odrobinę rozmowy i szczerze cieszyła się, że mogła w jakiś, chociażby najmniejszy, sposób pomóc.
Nie miała jednak czasu na cieszenie się sukcesem, bo kilka chwil później znalazł ją następny współpracownik. Wyjaśnił jej następne zadanie, które zdecydowanie poprawiło jej humor.
- Jasne, już się zabieram za zupę - odpowiedziała do jego pleców, kiedy odchodził z jej nowego stanowiska pracy. Najpierw sprawdziła gar, w którym miała zacząć gotować. Czy był szczelny i czysty. Następnie zaczęła przeglądać składniki, jakie mogła użyć. Nie była wybitną kucharką, ale nie gotowała też całkiem źle. Sprawiało jej to dużo przyjemności. Przypominało trochę pracę w laboratorium nad miksturami. Od razu przypomniało jej się dzieciństwo, więc kroiła marchewki i pietruszkę w bardzo powolnym tempie, żeby opanować trzęsienie się rąk. Wzięła kilka głębszych oddechów, żeby się uspokoić i zaczęła nucić pod nosem jakąś kojącą melodię. Kiedy już uporała się z warzywami , wrzuciła je do gotującej się wody i zaczęła uważnie mieszkać. Trochę soli i pieprzu i oczywiście pietruszka. Bulion przecież musiał też być smaczny, nie tylko pożywny. Dzisiaj czekała ich zupa wegetariańska, bo kunoichi nie miała dostępu do mięsa. Sama jednak za nim nie przepadała, więc dokładała wszelkich starań, żeby innym również bez niego zasmakowało.

[Renkuro]

Isane Misja rangi D

---

13/15

[/center]

Kunoichi z samotnych wydm poszła ugotować zupę, ale miała przy tym kwazi flashbacki związane z ewidentnym zespołem stresu pourazowego czy inną traumą. Kurczę to naprawdę może być dla dziewczyny uciążliwa przypadłość jeśli w praktyce uniemożliwia bądź mocno utrudnia, normalne gotowanie. Ta jednak była dzielna i nie poddała się. Zrobiła wysokiej klasy warzywną potrawę, która jak się miało zaraz okazać zdobędzie serce mieszkańców. Gdy jedzenie było już gotowe nastąpiła przerwa w pracy i wszyscy pracujący i mieszkańcy zebrali się na placu na jedzenie. Darmowe rzecz jasna. Dzięki temu nasza bohaterka mogła ustawić się w kolejce do garka z którego do drewnianych misek jadalny płyn rozlewały dwie starsze kobiety. Mogła usiąść w spokoju pod jakimś drzewem i delektować się potrawą, która na marginesie była bardzo dobra, czego wyrazem było zadowolenie jedzących. Miała około 15 minut żeby się posilić. Potem jednak przyszedł czas na kolejne zadania.
Zlecono jej bowiem porąbanie drewna, co prawda nikt nie zakładał świetnych efektów, ale może kunoichi miała jakiś talent? Co by nie było, pozostawiono ją stosem czegoś co kiedyś stanowiło element miejscowego lasu ale nie tylko. Były też tam na przykład nadpalone meble czy chociażby ewidentne elementy konstrukcji budynków. Gdyby się przyjrzeć temu co robili inni faktycznie można zauważyć że część osób budynki bardzo zniszczone zwyczajnie rozbiera na części które są później wykorzystywane w innych miejscach. Na przykład jak widać na opał.

[Isane]

Isane gotowała z pasją, chociaż dużego doświadczenia w kuchni nie miała. Dotychczas gotowała tylko dla siebie, więc jadła co lubiła i nie musiała się zbytnio starać. Za pewne inne kobiety w jej wieku gotowały swoim mężom i dzieciom. To całkiem inna bajka. Kunoichi upichciła w końcu zupę i czas gotowania bardzo jej się dłużył. W końcu sama była już bardzo głodna. Na szczęście wszystko nie trwało zbyt długo i kilkanaście minut później stała już w kolejce, żeby zjeść posiłek. Nie marudziła, grzecznie stała, bo większość osób wyglądała na jeszcze bardziej głodną niż ona.
Kiedy już przyszła na nią kolej, usiadła gdzieś z boku na trawce jedząc co sama ugotowała. Przerwa nie trwała długo, ale Isane wcale to nie przeszkadzało. Nie potrzebowała więcej się obijać, czas leciał zdecydowanie szybciej, kiedy pracowała, a chciała mieć już ten dzień z głowy. Chciała wznowić swoje poszukiwania i robić coś ciekawszego. Jej następne zadanie wymagało siły fizycznej. Isane może nie była jakoś super silna, ale na pewno bardziej niż przeciętne osoby płci żeńskiej w jej wieku. Traktowała to zadanie jako trening, który i tak powinna była dzisiaj zrobić. Przecież nie chciała wyjść z wprawy. Świat był niebezpieczny, nigdy nie wiedziała kiedy coś mogło ją zaatakować. Musiała pozostać czujna. Chwyciła więc bez większych zahamowań za siekierę, jaką znalazła w pobliżu i zabrała się z robotę. Kładła większe kawałki drewna na uciętym pniu i za pomocą siekiery przecinała je na mniejsze. I tak po kolei z każdym. Nie wiedziała jakiej wielkości powinny były być porąbane drewienka, więc robiła tak jak uważała. Miała nadzieję, że nikt się nie zamierzał tego czepiać. I tak przez następny długi czas.

[Renkuro]

Isane Misja rangi D

---

15/15

[/center]

Isane wykonała wzorowo wszystkie zadania które przed nią stały. Od tych bez większej inwencji twórczej jak roznoszenie ulotek czy rąbanie drewna, po te które były jakimś wyzwaniem czyli ugotowanie wybranej potrawy oraz przyciągnięcie strażników do wioski by cokolwiek w temacie podpalacza ruszyło do przodu. A jak wiadomo po ciężkiej pracy należy się zapłata. Był już wieczór gdy kończyła ostatnie zadanie, i wtedy też zobaczyła że ludzie się rozchodzą. Podeszła do niej jedna z kobiet nalewających wcześniej zupę i z uśmiechem oraz podziękowaniem wręczyła jej stosowną wypłatę za dzień pracy. Teraz była wolna jak ptak i mogła ruszyć w poszukiwaniu swojego wybawiciela, albo przynajmniej żeby gdzieś odpocząć.
Gdy odchodziła mogła jeszcze zobaczyć że żegnał ją machając ręką mężczyzna z którym wykonywała pierwsze zlecenie. Oraz mogła chwilkę wcześniej usłyszeć że faktycznie strażnicy jakiś raport czy notkę stworzyli, a nawet przesłuchali kilka osób! Trzeba mieć nadzieje że jakoś sprawa dalej zostanie pociągnięta przez służby, ale pierwszy krok został wykonany i to dzięki młodej kunoichi.

Koniec misji

[Isane]

Isane cieszyła się z końca tego dnia. Był bardziej męczący niż się spodziewała. Gotowanie, rąbanie drewna i te sprawy były całkiem wyczerpujące. Aż nabrała podziwu do mieszkańcy wioski, którzy wykonywali takie zajęcia każdego dnia. Nie mieli łatwego życia, trzeba im to było przyznać. Kunoichi podziękowała wszystkim za pracę i ruszyła w swoje drogę. Na odchodne pomachała mężczyźnie z wcześniej, ale więcej nie odwracała się za siebie. Nie zamierzała wracać d tego miejsca, taka była prawda. W końcu mogła skupić się na zadaniu, które sobie obrała. Medyk z jej przeszłości sam siebie nie znajdzie, prawda? A ewidentnie nie spieszyło mu się, żeby odszukać ją, miał na to przecież wiele lat. Teraz była jej kolej czy tego chciał czy nie. Dziewczyna ruszyła z powrotem w stronę targowiska a potem w głąb wioski. Posiadała informacje, że to właśnie w tamtych terenach mieszkał. Nie miała problemów z pytaniem o wskazówki dotyczące jej drogi, więc w taki sposób szła do przodu.
Kto wie, może kupi sobie coś ładnego na straganach po drodze. W końcu zarobiła dzisiaj nie małą sumkę. Niestety miała problemy ze zbieraniem pieniążków, należała raczej do tych rozrzutnych. Zwłaszcza, kiedy widziała jakieś śliczne sukienki albo błyszczące świecidełka, który jak wiadomo na straganach nigdy nie brakowało.

zt