Niedaleko głównego traktu

[Oshi]

Może powinien od samego początku odwrócić się na pięcie, gdy tylko rankiem zobaczyli dom wiedźmy. Oshi wyciągnął swoje karty z rękawa, przy czym zaraz został zatrzymany przez szybką ripostę zleceniodawczyni...
W sumie nie brał pod uwagę próby zatrucia, ale groźba to już co innego.
Przecież zawsze miał plan.
Jeśli faktycznie zostali otruci, to i tak mała była szansa że mogła być śmiertelna. Nawet wiedźma powinna się chociaż trochę szanować, warunki lokalne "fatalne".

- Proszę bardzo

Odpowiedział spokojnie, po groźbie złożonej przez kobietę. Najwidoczniej nie miał innej możliwości jak grać dalej w swoją grę, licząc że i tym razem dokona właściwego wyboru... Blada dłoń zanurzyła się w szerokiej kieszeni płaszcza, tej samej która do tej pory przechowywała skarb... Oshi nie mógł pozwolić sobie na porażkę. Był zdeterminowany do wypełnienia swego przeznaczenia za wszelką cenę, jeśli zginie, to znaczy że wcale się nie liczyło... Wyciągnął kamień z kieszeni, po czym skupił odrobinę energi by przywołać z ziemi zielony pęd. Który pochwycił skarb z jego dłoni, znikając w czeluściach ziemi...

- Najwidoczniej dzisiejszego dnia nie tylko my coś stracimy... Chcesz mi grozić kobieto, powodzenia w poszukiwaniu skały przez kolejny tysiąc lat.

Oshi tak czy inaczej miał zamiar postawić na swoim, bez względu na to jak bardzo przeciwnik może postawić go pod murem... Był dziedzicem drzewnego ludu, posiadał w sobie najczystszy gen mokutonu. Nieliczne jednostki dostały zaszczytu by dzierżyć tę moc... Ktoś taki jak pustelniczka z paroma zatrutymi grzybami nie zniszczy jego marzeń.

- Ja nie negocjuje... Kamień odebrał wam zdrowy rozsądek, oboje pragniecie go bardziej niż zakończenia waśni... Możecie się pozabijać, ale czy jest teraz sens skoro zabrakło nagrody?

Uśmiechnął się do kobiety, ukazując jak Burū zręcznie przechodzi z rękawa na zewnątrz wokół jego kołnierza. Ciekawe jak widziała to droga Kami? Czy dla niej groźba śmierci działała jak płachta na byka?.

[Kami Noriko]

Wielu rzeczy mogła się spodziewać. Rozgoryczona starsza kobieta była zdolna do wielu rzeczy. Nawet do tego insynuowanego zatrucia. Hormony w tym wieku wariowały a fakt, że straciła męża i wszystkie teorie spiskowe ułożyła sobie w głowie tylko pogarszały sprawę. Noriko była w całej tej sytuacji pominięta, jakby była cieniem. Bardzo dobrze, nie lubiła grać pierwszych skrzypiec. Nie martwiła się o truciznę. Znała metody pozbywania się takich substancji z organizmu, a fakt, że do tej pory nic się nie zadziało tylko potwierdzało jej myśli, że albo blefuje, albo to jakaś bardzo słaba trucizna. Jedzenie trawiło się ok. 4 godziny od spożycia, a więc do tej pory powinni mieć rozwolnienie lub skręty żołądka czy jelit co nie działo się. Organizm miał swoje sposoby na pozbywanie się toksyn, a jeśli do tej pory nie pojawiło się nic to była bardzo mała szansa, że rzeczywiście się coś działo.
Przed nią scena rozgrywała się prawie w zwolnionym tempie. Nie była jej częścią, ale widziała zdenerwowanie zarówno na twarzy Yoshi, jak i Oshiego. Jedno na drugim chciało wymusić swoje racje. Oshi nagle przywołał roślinę, która pochwyciła kamień i zniknęła w ziemi. Przestrzeń robiła się powoli tak gęsta, że można ją było kroić. Wolała nie używać teraz chakry na wypadek gdyby musiała rzeczywiście usuwać toksynę z organizmu, niemniej była czujna i gotowa do akcji.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 64/64

---

- Rok 385 - Jesień -
- Senju Oshi, Kami Noriko
- Niedaleko głównego Traktu Ryuzaku -
- Kara -

]

---

" Wiedźmi kamień " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=Y1Ji8yvd7ng[/youtube] Byłeś pewny swego, zadziorny, pełny siebie, jak zawsze w końcu. Musiałeś dokończyć i tą sprawę, nie tak jak chcieli inni, nie tak jak prosili a tak jak ty chciałeś, ty byłeś w końcu najważniejszy i wiedziałeś co jest najlepsze. Trzeba było zejść z tej ścieżki, skręcić i udać się gdzie indziej albo odmówić i pójść w swoją stronę, to byłoby rozważne a teraz? Rozważaliście to, że mogła was faktycznie otruć jednak pojawiało się w tym coś dobrego, jeszcze żyliście, czy jednak znaliście się na ziołach i medycynie do tego stopnia by stwierdzić czy zaczęła działać już teraz? Kto wie, może coś specjalnego ją aktywuje a może... Po prostu nie poczuliście jeszcze jej efektów, czy to możliwe? Każdy wojuje taką bronią jaką może władać, ty władałeś podstępem ona także, kto był silniejszym łowcą w tej chwili, otruty czy ta która otruła? W końcu dalej stała w odległości twojej techniki, miałeś ją na widelcu, mogłeś zrobić wszystko... Gdybyś tylko chciał.
Słowa które wypowiedziałeś dźwięczały w jej uszach, ty grałeś dalej a ona powoli popadała w histerię, nie chciała tego pokazywać, nie mogła udowodnić ci, że wygrałeś... Doprawdy wygrałeś w swojej własnej grze. Zielony pęd porwał kamień, nachyliła się chciała go chwycić on jednak szybko zniknął w objęciach ziemi.
- Ty...! Oddaj mi go! Słyszysz?! - Wskazała palcem na Oshiego, gniewnie, wyraźnie wzburzona, nie ukrywała swoich emocji ani zmarszczonej w tej chwili twarzy. Można było nawet odnieść wrażenie, że od tego gniewu zrobiło się tutaj odrobinę cieplej a jej włosy zaczęły nieznacznie unosić... A może to tylko wrażenie. Nie mogła zaakceptować takiego wyniku, nie mogła i nie zaakceptuje.
- Zapłacisz za to drożej niż przyszło wam zapłacić do tej pory, wy! Wy oboje zapłacicie, wynocha! - Wydarła się pokazując ręką drzwi swojego domu, nie mogła was dłużej oglądać, zdradziliście ją, oszukaliśćie...
- Czymże jest dane słowo w dzisiejszych czasach? Niech wasza chakra opuści wasze nędzne powłoki, poczujecie to jak was opuszcza, jeszcze zobaczycie, nie dziś, nie jutro... Nie pozbędziecie się tego, nie doputy rachunki nie zostaną wyrównane. - Krzyknęła a następnie jeśli dalej nie wyszliście to chciała was wyrzucić ze swojego domu, jeśli opuściliście jej progi to zwyczajnie zamknęła za wami drzwi. Kolejne tysiąc lat poszukiwań? Niechaj i tak będzie! Powiedziałaby teraz i te słowa z całą szczerością jaką posiadała. Wyglądało na to, że to koniec poszukiwań tajemniczego kamyka... Przynajmniej dla wiedźmy i pustelnika.

Trucizna... To mogło być wszystko, czy jednak rzeczywiście posiadacie o truciznach wszelką wiedzę jaką tylko możecie posiadać? Są ich różne rodzaje a każda jedna jest swoistym wyzwaniem dla alchemika. Jedni dopracowali swój fach już dawno a inni? Inni dalej go dopracowują. Niektóre trucizny działają poniżej radaru póki nie zdasz sobie sprawy z tego, że faktycznie dzieje się coś niedobrego... Niekoniecznie musi to być śmierć. Co więc poczniecie dalej, to w końcu jedynie czcze pogróżki kobiety która straciła coś co chciała odzyskać pełna złości, czyż nie?

  Ukryty tekst

Taguchi
Yoshi

[Oshi]

Oshi znalazł się w sytuacji, gdzie wyjście mogło stanowić jedynie początek. Niepewność jaką zakłębiła w jego umyśle czarownica. Sprawiła drżenie dłoni, mimo usilnych prób zaciskania. Nie wiedząc dlaczego spojrzał na swą towarzyszkę, dopiero po chwili łapiąc głęboki oddech. Czy tak wiele mógł stracić, przecież tu chodziło jedynie o słowa...
O słowa które sprawiły że wszystkie jego marzenia legly w gruzach. Przecież gdyby faktycznie coś takiego dostało się do ich organizmu. Powolna utrata chakry, jak konający który wie że zostało mu niewiele czasu.
Chłopak powoli zrobił dwa kroki w stronę kobiety, ignorując jej dziwne zachowanie. Miał gdzieś czy złamał dane słowo, moralność podpowiadał że uczynił słusznie... Jednak teraz, kiedy to wszystko nie wyszło na jaw.

- Ty... Chyba nie sądzisz że przeżyjesz dość długo jeśli coś będzie nie tak

Powiedział przez zaciśnięte zęby, mimo szerokiego uśmiechu na ustach.
Całe jego ciało zaczęły porastać drobne kolce, następnie ostre gałęzie zakończone cierniami. Z sekundy na sekunde przybliżały się w stronę kobiety, a wszystko wokół zaczęło wracać do dziewiczego stanu... Gdy ziemia miała to miejsce w swym władaniu. Oshi niemal namacalnie gotował się ze złości... Chciał zabić to coś co stało przed jego oczami, to pokraczne stworzenie, które ważyło się położyć cień brudnych łapsk na jego przeznaczeniu... Ostatnia sekunda przywrócił go jednak do porządku, gdy pewny swego spojrzał na małego węża u boku... Przecież udowodnił już co chciał, wygrał to starcie i mógł iść dalej. Jego doświadczenie budowało się na próbach i konsekwencjach które przyjmował na siebie... Zaciskając pięści całkowicie uwolnił chakrę, po czym odwrócił się na pięcie bez słowa... Ruszając prosto przed siebie. Miał do zrealizowania sporo planów, a czas nie pozwalał na zajmowanie się osamotnioną dziwaczką... Kami miała już nieco lepszy obraz jego osoby, decyzja co zrobić mogła przyjść o wiele łatwiej.
Chłopak uśmiechnął się do siebie, czując że kolejny raz wpakował się w coś czego jeszcze nie rozumiał. Dziwny duch który kazał mu iść przed siebie, wiwatował. Wiedząc że gdzieś czeka kolejna przygoda.

[Kami Noriko]

I atmosfera osiągnęła swój limit. Oshi zagotował się i to byłą w stanie wyczuć aż ze swojego osamotnionego miejsca. Zrobiła krok w jego stronę po jego słowach, ale natychmiast się zatrzymała, widząc jego ciało. Zaczęły je obrastać jakieś dziwne... kolce? Nie wiedziała jak to nazwać czy raczej skorupą czy pancerzem, niemniej jej wahanie trwało niecałą sekundę. Podeszła do niego objęła go od tyłu. Dopiero po chwili zorientowała się co robi. Jej twarz zapłonęła czerwienią, a chłopak po chwili obrócił się na pięcie. Oboje wyszli z domu wiedźmy niezastraszeni. Nie była zadowolona z całego obiegu sytuacji, bo niepotrzebnie stracili czas. Nie zyskali dzięki tej przygodzie zupełnie nic. Jedynie zmęczenie i potencjalną groźbę życia. Żenada. Niemniej miała nadzieję, że jakoś im się to odpłaci. Oshi nie był złym człowiekiem, także widział jak do szpiku kości zarówno mężczyzna, jak i wiedźma są przesiąknięci zepsuciem, żalem i jak bardzo zostawili swoją moralność w przeszłości.
Szli w ciszy przez jakiś czas od opuszczenia domostwa. Ona jeszcze zawstydzona swoją niekontrolowaną czułością tylko dodatkowo się stresowała. 'Kobieto! Nie byłaś jakąś trzpiotką, której trzęsą się nogi! Ogarnij się!' myślała, ale mało co to dawało. Dobrze znała teorię opanowana się i uspokojenia, lecz kiedy chodziło o jej osobę jakby całą teoria przestawała mieć sens.
Cieszę się, że zrobiłeś co zrobiłeś. powiedziała w końcu. Myślę, że powinniśmy udać się w jakieś spokojniejsze miejsce, to wyśpimy się a ja zbadam ciebie czy rzeczywiście nie ma jakiejś trucizny. Praca zawsze sprawiała, że jej myśli się organizowały tak jak powinny.

[Kana Yuki]

Otrzymany poprzedniego dnia list sprawił, iż uśpiona tęsknota za domem odżyła ze zdziesiątkowaną siłą. Harumi zdała sobie sprawę, jak wiele wydarzeń ją ominęło, jak bardzo pozmieniali się ludzie z Sabishi, a przede wszystkim, że mimo powierzchownej gruboskórności po prostu chciałaby w końcu zobaczyć swoją rodzinę. Zdjęcia oprawione w ramki nigdy nie dadzą bliskości; nie przytulą, nie wesprą dobrym słowem. Być może taka mocna relacja z ojcem i matką osłabia, ale każdy wie, iż za silnym shinobi - stoją silni rodzice. To oni nadają główny tor, którym będzie biec życie małego człowieka. Ostatnie dni w Shigashi no Kibu postanowiła spędzić na spacerach wśród miejsc, które pozwolą na wyciszenie przed długą drogą. Czas spędzany na pieszych wędrówkach miał pomóc w zaplanowaniu trasy oraz przygotowaniu spisu potrzebnego ekwipunku; miało to za zadanie znacznie zmniejszyć szansę na występowanie jakichkolwiek problemów podczas wyprawy w rodzinne strony.
Pogoda zachęcała do przechadzek; słońce przyozdabiało lasy w żywe barwy, które niesamowicie cieszyły oko sprawiając, iż człowiek chciał chłonąć coraz więcej obrazów ów miejsc. Sama Haru popadła już w pewien trans chodzenia, nie myśląc o niczym konkretnym – wydawała się korzystać z danej jej chwili oddechu. Z letargu wyrwały ją odgłosy rozmów - idących niedaleko - młodych ludzi. Spoglądając na tablicę informacyjną spostrzegła, iż jest już całkiem spory kawałek poza miejscem, z którego rozpoczęła swój spacer. Niepewnie rozejrzała się po okolicy poszukując wzrokiem miejsca, w którym mogłaby na krótką chwilę spocząć. W oczy rzucił jej się stary, przewalony konar drzewa przyozdobiony mchem. Powoli ruszyła w jego stronę.

[Hitsukejin Shiga]

Misja D 1/15 dla Harumi - Komu w drogę temu but w tyłek. Nie no, tylko komu w drogę temu najlepiej dać przestrogę.

Rozumiałbym, gdyby tęsknota odżywała z dziesięciokrotną siłą. Ale jeśli jest zdziesiątkowana - zdziesiątkowanie, decymacja czyli pozostawienie przy życiu jednego z dziesięciu... To znaczy, że tęsknisz mniej czy że tęsknisz bardziej? Kompletnie bez sensu. Chyba, że w tym liście był rysunek penisa, bardzo realistyczny i bardzo szczegółowy... Cóż, i takie rzeczy się zdarzały. Wtedy rozumiem, że tęsknota za domem mogłaby zostać zdziesiątkowana - logiczna kolej logicznych następstw. Kwik.
No ale przejdzmy do rzeczy. Mamy wiosne, ptaszki ćwierkają, mech kwitnie czy co tam mech robi - serio nie wiem. No jest ogólnie pięknie, zielono, a z okazji pozimowych roztopów gdzie nie gdzie już bagno z formy zestalonej stało się.... no, conajmniej niebezpieczne. Jeden nieuważny krok i masz nogę w błocie po kolano i po obuwiu. Tak było.
Harumi skierowała swoje pośladki w stronę pnia na którym to spoczęły spoczęciem sprawiedliwym. Pora odpoczywać. Ale życie to jest taka suka, że jeśli chcesz odpocząć to zaraz coś się stanie, cobyś za długo odpocząć człowieku biedny nie mógł. Czy w tym przypadku to było drzewo? Spadające na Haru i zakańczające jej kościany żywot? No, nic tym razem bardziej mylnego.
Młodzieńcy sobie po dłuższej chwili przeszli, poszli i ucichli, do momentu w którym z dość bliska było słychać... cięcia. Ktoś czymś dużym i ostrym karczował lasek przy trakcie.
W kierunku z którego nadchodzą dźwięki widać, że coś się rusza. Jacyś ludzie, wóz. A raczej - ludzie się ruszają, a wóz nie, jeśli mam być bardziej słowny.

Z tej odległości słyszysz tylko fragmenty wypowiedzi "... A mówiłem, iść kurwa głównym traktem, głównym szlakiem..." "Nieprzystowany i tyle, debilu." "Lepiej postój niż śmierć. Albo co gorsza kradzież" "Opierdoliłbym coś na ciepło..." . Ale czy cokolwiek cię zobowiązuje rekonesans odwalać? Niby nie, ale są... głośni. Hałaśliwi. Nie dadzą ci odpocząć. A może da się na nich zarobić?

[Kana Yuki]

Wcześniej wspomniany odpoczynek nie trwał zbyt długo, w zasadzie nie trwał wcale. Dźwięki, a właściwie kulturalne wiązanki słów, dochodzące do uszu dziewczyny obudziłyby zmarłego. Harumi obróciła głowę lokalizując źródło odgłosów; ktoś coś tnie, ktoś krzyczy. Zmarszczyła brwi obserwując całą sytuację z poczuciem lekkiego dysonansu. Niespecjalnie miała ochotę na obciążanie samej siebie czyimiś problemami, niemniej jednak wewnętrzna walka z empatią zakończyła się szybką kapitulacją. Przewracając oczami wzięła głęboki wdech. To do dzieła - pokrzepiła samą siebie wstając z zajmowanego miejsca. Poczęła kierować się w miejsce całego ambarasu po cichu licząc, że jej potencjalna pomoc usprawni usunięcie nieproszonych gości. Znajdując się tuż za całą ferajną nieśmiało zwróciła się w ich kierunku.
- Mogę jakoś pomóc? - to mówiąc wskazała głową na niesprawny wóz. Czuła się nieco niepewnie mając przed sobą kilku rosłych mężczyzn. W obecnych czasach niczego nie można być pewnym, a już tym bardziej tego, iż pomagając nieznajomym w środku lasku jesteś bezpieczny.

[Hitsukejin Shiga]

Misja D 5/15 dla Harumi - Komu w drogę temu but w tyłek. I kość w koło.

A teraz wyobraź sobie, że w tej sytuacji jest jednak jeden chociaż jeden zwycięzca. Koń, który do tej pory ciągnął wóz i ze zmęczenia, orając las kołami wozu na którym siedzi człowiek z własną grawitacją bębna, oddychał już przez dupę, teraz radośnie ociera się o drzewka, skubie mech, trawkę i turla się w błocie. To jeden naprawdę szczęśliwy konik któremu nie na ręke jest jakakolwiek poprawa stanu wozu.
Ale, Harumi chce udowodnić, że tam gdzie grubas, starzec i buntownik bez powodu nie dają rady wystarczy białowłosa kościatka. Kiedy dziewczyna się odezwała swoim stosunkowo przyjemnym dla ucha głosem po raz kolejny - została nagrodzona uśmiechem od człowieka z maczetą. Gdyby Kaguya miała wyczuwanie czakry wiedziałaby, że to są najbardziej ludzcy ludzie jacy istnieją. Szczytem ich możliwości jest machanie półtępą maczetą... A tutaj, po tym jak obwieściła Harumi, że rozwiązanie NA PEWNO JEST GDZIEŚ - tylko gdzie nie wie nikt - wyciągnęła z łapy kość. Grubasek przybrał minę jakby chciał krzyknąć "Łokurwa Witchcraft!", ale widząc, że wyciągnięta kość jest ostra - i co najważniejsze - kąsa dość skutecznie okalające wóz pnącza i korzenie, postanowił zrobić światu przysługę i się nie odzywać. Szpakowaty pokiwał głową i zbliżył się do Harumi.
-Tylko pamiętaj, że za wiele to my ci nie zaoferujemy, a jak będziesz chciała nas okraść to Hao cię pokona. - Wskazał spojrzeniem na człowieka z maczetem który kazał mu się popukać w mózg, najlepiej kamieniem.

Pnącza i korzenie, jak powiedziałem, ustępowały. W pewnym momencie trzeba było zwolnić pracę, by tnąć przeszkody nie uszkodzić wozu. Z grupa wszystko wydaje się w miare.... sprawne. Prócz kołka trzymającego koło na miejscu, przez co samo koło jest luźne. Ale to akurat nie problem na teraz. Sam wóz wydaje się w porządku, ale do Harumi podchodzi... koń i zaczyna ją skubać za rękę, by przestała odgruzowywać pojazd.
Tymczasą grubas doszedł do Siebie.
-Wiesz w ogóle panienko przed czym nas ratujesz? Na trakcie w Sogen grasują bandyci i podobno rozlali się po całym kontynencie. Usypiają wozy magią, wykorzystują seksualnie i zabierają dobytek! - Wyrzucił z Siebie niemalże na jednym tchu... On tu pierdu pierdu, a Tobie, Harumi, zostało pozbycie się plątaniny korzeni wokół osi wozu - których zwykłe przecięcie może uszkodzić ośkę. Co by tu na to poradzić?

[Kana Yuki]

Cała otoczka zdarzenia - dla osoby niezwiązanej z tragicznym losem wozu - była nieco komiczna. Ilu facetów trzeba do przepchania wozu? Jak widać, trójka nie wystarczy.
To, iż w lesie rosną drzewa, a korzenie wyrastają wręcz pod nogami, nie jest żadną tajemnicą. Można śmiało uznać, iż myślenie z pewnością nie jest znakiem rozpoznawczym mężczyzn. Sytuacja wyglądała na tą - a jakże - podbramkową. Skoro mężczyźni nie byli w stanie ruszyć wozu, to co może zrobić drobna kobiecina?
- Panowie... - wtrąciła stopując nieco licytację kto, co i komu zrobi. Czuła się zakłopotana całą sytuacją, jednak myśl, że może się ich szybko pozbyć i wrócić do celebrowania ciszy i spokoju była silniejsza. - Myślę, że na pewno jest jakiś sposób na rozwiązanie - spojrzała na wóz z lekkim niedowierzaniem we własne słowa. - tej sytuacji.
Kończąc zdanie zaczęła szukać wzrokiem możliwej alternatywy, leku na zastaną przez nią okoliczność. Lustrując sytuacją doszła do wniosku, iż najprostszym rozwiązaniem na ten moment będzie zwyczajnie wydostać pojazd z zaciśniętych na nim gałęzi, konarów i innych tym podobnym. Niewiele myśląc użyła rodowej techniki wyjmując jedną z kości ramiennych, bez większego planu zaczęła przecinać zalegające roślinne kajdany.

Technika: Hokkotsu no Yaiba
Zużycie chakry: 7%
Poziom chakry: 96/103%

[Hitsukejin Shiga]

Misja D 5/15 dla Harumi - Komu w drogę temu but w tyłek. I kość w koło.

A teraz wyobraź sobie, że w tej sytuacji jest jednak jeden chociaż jeden zwycięzca. Koń, który do tej pory ciągnął wóz i ze zmęczenia, orając las kołami wozu na którym siedzi człowiek z własną grawitacją bębna, oddychał już przez dupę, teraz radośnie ociera się o drzewka, skubie mech, trawkę i turla się w błocie. To jeden naprawdę szczęśliwy konik któremu nie na ręke jest jakakolwiek poprawa stanu wozu.
Ale, Harumi chce udowodnić, że tam gdzie grubas, starzec i buntownik bez powodu nie dają rady wystarczy białowłosa kościatka. Kiedy dziewczyna się odezwała swoim stosunkowo przyjemnym dla ucha głosem po raz kolejny - została nagrodzona uśmiechem od człowieka z maczetą. Gdyby Kaguya miała wyczuwanie czakry wiedziałaby, że to są najbardziej ludzcy ludzie jacy istnieją. Szczytem ich możliwości jest machanie półtępą maczetą... A tutaj, po tym jak obwieściła Harumi, że rozwiązanie NA PEWNO JEST GDZIEŚ - tylko gdzie nie wie nikt - wyciągnęła z łapy kość. Grubasek przybrał minę jakby chciał krzyknąć "Łokurwa Witchcraft!", ale widząc, że wyciągnięta kość jest ostra - i co najważniejsze - kąsa dość skutecznie okalające wóz pnącza i korzenie, postanowił zrobić światu przysługę i się nie odzywać. Szpakowaty pokiwał głową i zbliżył się do Harumi.
-Tylko pamiętaj, że za wiele to my ci nie zaoferujemy, a jak będziesz chciała nas okraść to Hao cię pokona. - Wskazał spojrzeniem na człowieka z maczetem który kazał mu się popukać w mózg, najlepiej kamieniem.

Pnącza i korzenie, jak powiedziałem, ustępowały. W pewnym momencie trzeba było zwolnić pracę, by tnąć przeszkody nie uszkodzić wozu. Z grupa wszystko wydaje się w miare.... sprawne. Prócz kołka trzymającego koło na miejscu, przez co samo koło jest luźne. Ale to akurat nie problem na teraz. Sam wóz wydaje się w porządku, ale do Harumi podchodzi... koń i zaczyna ją skubać za rękę, by przestała odgruzowywać pojazd.
Tymczasą grubas doszedł do Siebie.
-Wiesz w ogóle panienko przed czym nas ratujesz? Na trakcie w Sogen grasują bandyci i podobno rozlali się po całym kontynencie. Usypiają wozy magią, wykorzystują seksualnie i zabierają dobytek! - Wyrzucił z Siebie niemalże na jednym tchu... On tu pierdu pierdu, a Tobie, Harumi, zostało pozbycie się plątaniny korzeni wokół osi wozu - których zwykłe przecięcie może uszkodzić ośkę. Co by tu na to poradzić?

[Kana Yuki]

Konik wcina, tapla się, a oni? Mają problem, a znając szczęście białowłosej - będzie ich więcej. Niemniej jednak - w bieżącej chwili - ich jedynym zmartwieniem było to, by wydostać ten cholerny wóz, a panów odprawić siną w dal. Przyglądający się jej mężczyźni mogli odczuć pewne niespokojne wibracje na wysokości żołądka. W sumie, jaki człowiek by ich nie miał widząc, jak drobna dziewczyna najpierw wyjmuje kość z ramienia, a następnie ciacha nią zarośla; już pomijając fakt, iż z racji aktualnego położenia Haru, pewnie niewielu ludzi właściwie wie o jej szczepie. Dodając do tego uśpione myśli związane z zagrożeniem... Cóż - mogli zareagować zupełnie inaczej.
- Myślę, że nie będzie musiał - odparła z - ciężką do pohamowania - chęcią zaśmiania się; gdyby ów Hao zaatakował dziewczynę, z pewnością, nie skończyłby dobrze. Tępa maczeta naprzeciw umiejętnościom klanowym? Bądźmy rozsądni. No chyba, że ktoś tęskni za tamtym światem.
[***]
Przyklęknąwszy przy wozie zorientowała się, iż dalsze cięcie - w takim tempie - wydłuży czas pomocy, a jej samej odbierze cenne chwile relaksu podczas napawania się pięknem przyrody. Najprostsze rozwiązania zawsze okazują się najlepsze... - Analizując położenie gałęzi szybko dostrzegła miejsca splotów; już gotowała się do umieszczania swoich drobnych dłoni pośrodku przerw między szprychami, kiedy poczuła jak ktoś, a raczej coś ciągnie za rękaw jej lewej dłoni. Powoli, niczym w slow motion, odwróciła głowę; wprost przed oczami Haru znalazł się koń - ot, zwykły, stary siwek, który w swoim życiu już niejeden wóz ciągnął. Budząc się - z trwającego parę sekund - zdziwienia podsunęła dłoń pod łeb konia i chwyciła za wędzidło odciągając pysk zwierzęcia w przeciwną stronę. Wyrozumiałość wyrozumiałością, ale materiał z pewnością nie jest odpowiednim pożywieniem dla konia.
Czekała na moment, w którym mężczyzna wyrzuci z siebie potok słów by zdjąć z ust "uśmiech na idiotkę nr 5" i zająć się robotą. Żaden zbójnik - no chyba, że jest totalnym melepetą - nie wpadłby na pomysł, by szukać źródła zarobku pośrodku bliżej nieokreślonego zagajnika - tyle dobrze. Wciąż trzymając wędzidło spojrzała na jednego z mężczyzn i zwróciła się w jego stronę
- Przywiąż go do jakiegoś drzewa, będzie tylko przeszkadzać - to mówiąc przekazała zwierzchnictwo nad rumakiem. Wróciła do rozplątywania obwiązanych wokół osi koła korzeni.

[Hitsukejin Shiga]

Misja D 7/15 dla Harumi - Komu w drogę temu but w tyłek. I kość w koło.

Seria niefortunnych wydarzeń możnaby rzec. Sytuacja niemalże bez wyjścia, nie ma tamto siamto. Wóz się zarył, bo zaryć się musiał. Jak się wchodzi na sucho to musi ryć. Roztopy są, ziemia dookoła korzeni namiękła, odsunęła się, odsłaniając, a, że wilgoć jest i wiosna, to wszystko rośnie na potęgę... Z jednej strony problemy, z drugiej problemy...
Oprócz konia. Ten to ma dzień swojego życia, końskie urodziny z prezentem na miejscu. Koń by się uśmiał. I owszem. Mężczyżni widząc jak dziewcze wyciąga kość ze swojego smukłego ramionka, ogólnie smukłą mającą figurę... poczuli wibrację. Ci starsi w brzuchu, mózg wysyłał do brzucha sygnał o nadchodzącym bełcie.
Najmłodszy z nich też poczuł wibrację. Mózg przełączył penisa z trybu wyłączonego w wibracje. Oj dałby jej jedną kość więcej do zabawy... Jak zaczęłą wymachiwać tą kością, jak zaczęła ciąć te wszystkie przeszkody... No, no, mogłaby tak się z nim iść rąbać jak teraz rąbie te korzenie.

Szefowie Hao grozili Harumi jego atakiem na nią. Jeden nie dobry ruch, i ją rąbnie maczetą. A on, no. Rąbałby. Wpatruje się w nią jak w obrazek i dopiero pstrykanie palcami szpakowatego, przy jego głowie, cokolwiek go otrzeźwia, bo był w trakcie buforowania ale się zwiechło.
-To dobrze, to dobrze. Niewielu jest takich... bezinteresownie ochotniczych do pomocy ludzi jak Ty, dziewuszko. - Skwitował krępy, po raz kolejny prawie nie delikatnie zaznaczając, że zapłaty raczej null null.
Po spotkaniu trzeciego stopnia z koniem padło polecenie, by ów parzystokopytny został przywiązany do drzewa. Żebyś ty Harumi widziała z jakim smutkiem koń na Ciebie spojrzał. Jak cierpiał, kiedy został przywiązany do pobliskiego drzewa, nie mogąc cię zaczepiać. Chyba nastąpiła końsko-kobyla nić porozumienia między wami. Koński soulmate.

Po dłuższej chwili działań korzenie ustąpiły i ośka została wyplątana z pułapek. Stan wozu? Brak zamocowania koła na osi, kołek od ciągłego brodzenia w korzeniach wreszcie uległ presji i pękł. A bez tego koło po kilku obrotach zwyczajnie z hukiem odleci, a to może oznaczać przeciążenie ośki i nawet jej pęknięcie. Ale czym to zablokować? Wokół tylko drzewa, gałęzie i nic "just right". Co, strugać konar w środku lasu?

-Na szczęście tylko 20 metrów przez te haszcze i będziemy na widocznej części traktu i nikt nas nie zaskoczy! - Zakrzyknął grubasek, jak gdyby nie zdając sobie sprawy, że to będzie najdłuższe 20 metrów ich życia. Hao podszedł do Harumi wyraźnie speszony.
-Zostaniesz z nami w podróży, aż do miasta? - Wypowiedziane tonem, jakby nie wiedział czy chce jej wskoczyć między uda czy się oświadczyć...

[Kana Yuki]

Cóż, nie można winić pory roku. Fakt jest jeden - nikt normalny, mając drewniany wóz, nie wybiera się na przejażdżkę gęsto porośniętym lasem. Nikt.
Niespecjalnie zwracała uwagę na ogólne poruszenie. Mogliby pomóc, a nie patrzeć się jak szpak w pi*zdę; o tyle dobrze, że nie próbują wydawać jej poleceń. Wszak tego białowłosa nie znosiła, a każde polecenie od kogoś słabszego traktowała niejako jak obrazę, plamę na honorze. Należy pamiętać, że Haru ma zaledwie 19 lat - jeszcze wielu rzeczy musi się nauczyć, choćby pokory i większej ostrożności. Od dziecka wykazywała cechy charakteru typowe dla lidera, jednak wciąż brak jej doświadczenia.
W odpowiedzi posłała jedynie uśmiech. Zapłata? Who cares. Pieniądze rzecz nabyta - raz są, raz ich nie ma. W tej chwili Harumi zależało jedynie na tym, by spędzić resztę dnia na odpoczynku, zapamiętaniu pięknej wiosny. Te obrazy są cenniejsze niż jakiekolwiek monety.
[***]
Koniec końców wóz został uwolniony. Wszyscy szczęśliwi, radośni, ale nie. Nie może być dobrze - kołka nie ma. W teorii sam wóz mógłby pojechać, ale najpewniej skończyłoby się wylotem w kosmos niczym tesla. Nosz kurwa
Poziom załamania nerwowego osiągnął maksimum. Wdech-wydech.
Haru to typ uparciucha, jak już się podejmie, to choćby skały srały - zadanie skończy. Oparła łokieć prawej ręki na kolanie z miną mówiącą mniej więcej "w co ja się wjebałam?". Chwilowy zastój w naprawie wozu spowodowany był kolejną zagwozdką. Kołka nie ma, do miasta jeszcze kawał drogi, struganie czegokolwiek z konarów, to dobry pomysł, jeśli chciałaby skończyć w następnym stuleciu. Rozejrzała się po okolicy, ni żywej duszy, ni czegokolwiek, co nadawałoby się do naprawy. Jak nie drzwiami, to oknem; zawsze jest jakieś wyjście. Spojrzała na lukę po kołku, następnie na dzierżony w lewej dłoni kościany miecz, znowu na lukę i... Najzwyczajniej w świecie ostrożnie umieściła kość w pustym polu licząc, że to wszystko nie jebnie w podróży.
- Musimy postarać się, by wóz przejechał w miarę twardym gruntem. - poinformowała - W przeciwnym razie będziecie targać swoje towary na plecach.
Grubasek nie wiedział co mówił -w tym świecie wszystko jest możliwe. Dziecko zabija rodziców, przyjaciel morduje przyjaciół. Być może zwykli ludzie, cywile, nie są tego świadomi. Jak to mówią - im mniej wiesz, tym lepiej śpisz.
- Chyba nie mam wyboru, nie chciałabym mieć was na sumieniu. - dodała żartobliwie. Tyle z odpoczynku na wilgotnym konarze. Dziewczyna czuła się niejako zobowiązana, by towarzyszyć mężczyznom. Odplątała konia po chwili znów uziemiając go przy wozie. Z pewnością nie był zadowolony. Zwierzę, a w dodatku wieloletnie, wie, że lepiej słuchać człowieka.
- Będę szła przodem oczyszczając drogę. Prowadźcie konia, niech wóz będzie możliwe jak najmniej obciążony.
Modliła się, by trasa przebiegła bez większych kłopotów. Jak powiedziała, tak też uczyniła - ruszyła przodem starając się wytyczyć jak najkorzystniejszy tor.

[Hitsukejin Shiga]

Misja D 9/15 dla Harumi - Komu w drogę temu but w tyłek. I kość w koło.

Żodyn jadąc w haszcze nie bierze pięćdziesiąt w żopu, a sto w paszczę. A nie, to nie ta bajka. Wiesz Harumi co przeczy twoim słowom, że nikt nie jedzie w porośnięty las drewnianym wozem, nikt normalny? Tutaj obecni w liczbie trzech. Przecież są całkowicie normalni. To, że kątem oka zauwazyłaś jak szpakowaty grzebie w nosie i zjada jeszcze nie świadczy, że jest świrem. To zwykli drobno mieszczańscy kupcy, którzy są po prostu genetycznie uszkodzeni psychicznie, nie. Mają wdrukowane unikanie zagrożeń, nie mają typowego dla większości shinobi obecnego genu żądnego przygód, który ich popycha w paszczę niebezpieczeństwa i ostatecznych szaleństw, jak wojny, Han, zagrożenie. W sumie Harumi na pewno słyszała o tym, co się stało na Kami no Hikage. Cały świat słyszał w końcu o tym, jak jeden człowiek był w stanie wybić dziesiątki ludzi, liderów, radnych...
Dla Shinobi największym złem jest Suzumura Hanji, Han.
Dla Kupców? Pierwszy lepszy bandyta, który ma ostrą katanę. Bo gdy nie masz do obrony ziemi czy skał, ściany z lodu.... albo własnych twardszych od stali kośći... to bardzo łatwo pod jednym cięciem stracić kończynę. A z nią szansę na przetrwanie. Chociaż są śmiałkowie którym ujęcie kończyny powoduje tylko większe wkurwienie. O tym i o wielu innych dowiesz się pewnie w trakcie swoich przygód, moja słodka Harumi.
Godząc się z losem braku pieniędzy możliwym, ale ciesząc się chociaż, że nie będzie skazana na to by słuchać polecen ludzi wyraźnie od Siebie słabszych, Harumi wzięła się do roboty. Ale za prosto być nie mogło. Odgruzowany wóz ukazał brak kołka... A potem nastąpiła naprawdę złotopieniężna konsternacja. Czy Harumi postanowiła użyć własnej ręki jako kołka?

HA.

No, w sumie to tak.

Kość ramieniowa ugrzęzła w osi. Czubek wszedł gładko, z luzem, ale fakt budowy ostrza i jego zgrubienie do kości stawowej na końcu koścca sprawił, że zaklinowała się idealniej niż niejeden wystrugany na szybko kołek by mógł. A to niestety generuje brak możliwości dalszego wycinania... Na szczęście nie ma też co wycinać już, bo Harumi odwaliła najczarniejszą robotę za wszystkich.
W końcu ktoś musiał... Widząc, że ryzyko niesienia towarów na plecach jest realne, Hao wskoczył na tył wozu i wyciągnął z zewnątrz duży worek z którego wystawała mała, lecz podłużna skrzynia.
-Oszczędności, kwity, metale półszlachetne i szlachetne. W sumie najcięższa część wozu. Mogę nieść to na plecach. - I czy to była prawdziwa droga do odciążenia wozu, lżejszego teraz o jakieś trzydzieści do czterdziestu kilo, czy mężczyzna po prostu chciał zaimponować Harumi - pozostaje w słodkiej sferze domysłów.
Nah. Puścił jej oko robiąc to. Na pewno chce zaimponować.
Harumi wystrzeliła więc do przodu, torując drogę... I już po kilkunastu minutach wybili się na główny trakt i zarazem głowny szlak, na w miarę uklepaną drogę. Kość zdawała egzamin, wszyscy byli ciężko zadowoleni z dźwigającym Hao włącznie. Odłożył z ulgą pakunek na wóz, udając, że ani ciutek się nie zmęczył.

Wyjechaliśmy z lasu. Wokół pola, doliny. W oddali, kilkaset metrów w dal, widać grupkę kilku osób i rozbity namiot w postaci materiału na kiju naciągniętego i opartego o drzewo. Czyżby przecinka przez haszcze minęła się z celem? Co jeśli to bandyci...?
Oni także zauważyli wóz. W obozie jest poruszenie.
-Już po nas. - Skwitował gruby.

Jeśli coś będzie niejasne - pytaj.