Niedaleko głównego traktu

[Kana Yuki]

Wyjątek potwierdza regułę. Zawsze musi znaleźć się jakiś prekursor głupoty. Wystarczy ruszyć głową i najzwyczajniej w świecie wynająć pomoc. Niejeden shinobi, za niewielką gażę, będzie eskortował wóz kupiecki. Można się kłócić i uznać, że szkoda im było pieniędzy. Pytanie, co by zrobili, gdyby nie dziewczyna? Zostawiliby towar, nieśli go naprzemiennie na plecach? Straty, zarówno finansowe jak i czasowe, jakich mogli doświadczyć mogłyby być znacznie większe niż koszt wynajmu bodyguarda. Mniejsza o większe.
Naprawa wozu odbyła się całkiem - wbrew temu, co mogłoby się wydawać - sprawnie. Cała ferajna mogła zatem ruszyć ku zachodzącemu sło... znaczy miastu.
Widząc zamierzała Hao nie zamierzała go powstrzymywać. Wręcz przeciwnie.
- Jasne! Jeśli dasz radę - zachęciła mężczyznę. Wyglądało to co najmniej tak, jakby była nieświadoma bycia kobietą, że ktoś w ogóle może tak na nią patrzeć. Haru miejscami wykazywała więcej cech męskich, aniżeli żeńskich; brak pociągu do dram, wszelakich tynków, strojenia się czy też dramatyzowania. Ekspresowo pokonali dwadzieścia metrów. (szok i niedowierzanie!)
Myśli białowłosej zaczęły kręcić się między tym, jak wygodne jest jej łóżko, a ile ciepła daje ulubiona kołdra. Zastępczy kołek nie drgał toteż dziewczyna szła uśmiechnięta od ucha do ucha prężąc się przy tym - z dumy - jak paw, dziarskim krokiem kierując się głównym traktem.
Albo ona, albo mężczyźni, to istny magnes na problemy. Ja pierdole - gdyby ktoś usłyszał, jak piękne wiązanki puszcza w głowie ta młoda dama - nakryłby się nogami. Potencjalni przeciwnicy już spostrzegli Haru i mężczyzn - odwrót mijałby się z celem. Nigdy nie można okazywać strachu oraz słabych punktów.
- Wchodźcie na wóz i do środka - poleciła. Mężczyźni stali w bezruchu. - No już! - wrzasnęła wchodząc zaraz za nimi i zamykając drzwiczki. Odwrotu nie było, wyjścia też nie. Serce Haru biło głośniej niż dzwon zapraszający na niedzielną mszę. W pośpiechu składała kolejno pieczęci; baran->wąż->tygrys, a następnie pies->świnia->baran. Efekt? Dwa klony, łudząco przypominające grubaska i szpakowatego.
- Proszę zostańcie tutaj i bądźcie cicho .
Wraz z klonami opuściła zajmowane miejsce. Stres wywołany poczuciem, iż jest odpowiedzialna za życie aż trójki ludzi powoli rósł. Wóz był coraz bliżej obozowiska.

Technika: Bunshin no Jutsu
Zużycie chakry: 7%
Poziom chakry: 89/103%

Technika: Henge no Jutsu
Zużycie chakry: 7%
Poziom chakry: 82/103%

[Hitsukejin Shiga]

Misja D 11/15 dla Harumi - Komu w drogę temu but w tyłek. I kość w koło.

Prekursor głupoty brzmi prawie tak samo jak protoplasta debilizmu. Praprzodek zjebania. Dziedzic upośledzenia. No w sumie podobają mi się takie określenia. Wykorzystam kiedyś w niedalekiej przyszłości. A znasz takie fajne pojęcie którym możnaby naprawde całą tą twoją tyradę zastąpić? No wiesz, darować sobie to o tym byciu głupim i oszczędności i że gdyby wiedzieli... Jest takie powiedzenie - gdyby kózka nie skakała, to by nie była kochaną... Oj. Nóżek nie złamała.
Hao i jego szefowie pewnie nie myśleli o tym, że wszystko może pójść nie tak, bo teraz definitywnie WSZYSTKO szło nie tak. Ale kiedy zaczynali podróż to pewnie mieli znacząco lepsze wizje przyszłości.
Albo nie mieli. Nie trafiłaś na najsprytniejszych kupców na świecie, muszę przyznać szczerze i bez bicia, Haruś. Oznaczenia na ich towarach świadczą o tym, że jadą aż z Daishi. Daishi jest daleko. Wyobraźmy sobie ile po drodze mieli przygód... Albo właśnie może do tej pory wszystko szło świetnie i nie było żadnych komplikacji stąd teraz ten szok i niedowierzanie, że coś idzie nie tak?
Na szczęście, czy jest to pierwszy czy kolejny wypadeczek i komplikacja, na posterunku jest Harumi, która by spędziła popołudnie odciskając suche ślady jak poślady na mokrym konarze. Albo mokre ślady potem na wszystkim innym przez najbliższą godzinę tymi też pośladkami. A tak chociaż coś się dzieje, chociaż jest coś do roboty ciekawego...
-Dam radę! - Pochwalenie Hao sprawiło, że facet aż zakwitł na jej oczach. Harumi nie zdawała sobie sprawy ze swojego pobawu, ale nie oszukujmy się. Jest kobietą, nie dzieckiem. BĘDZIE się podobać mężczyznom. Hao nie był wyjątkiem, nie pierwszy i nie ostatni.
Pojawiło się za to zagrożenie, a reakcja Harumi była cokolwiek prężna... i skuteczna. Jej okrzyk i rozkazy zadziałały jak rażenie piorunem na mężczyzn. Radośnie zrobili to, co zostało im wskazane jako must-have do zrobienia. Wskoczyli na wóz, kość zaskrzypiała niebezpieczne trąc o ośkę, ale nie ulegając ciężarowi... Dwie techniki i nagle mamy o dwóch szpakowatych i dwóch grubasków za dużo na tym pięknym świecie.

Harumi wyszła z wozu razem ze swoimi klonami zostawiając prawdziwy duet w środku. Szła teraz ona, Hao i dwa klony... Aż doszli do obozu. Ognisko, namiot z kija na drzewie, ogólnie bardzo proste i tymczasowe schronienie. A kto na miejscu? Jeden dość chudy i młody czarnowłosy chłopak, a oprócz niego dwie chudziutkie, rachityczne kobietki. Jedna koło trzydziestki, druga w wieku Haru, obie blondynki, obie podobne.
-Ohayo! - Zakrzyknął chłopak do Haru, uśmiechając się szczerze do niej, a potem do Hao. - Podróżujecie do miasta? Chcecie może zabrać mnie z siostrą i mamą? Droga w sumie daleka jeszcze dla Mamy, ona choruje ostatnio troche na nogi. My z siostrą możemy iść jeśli macie ciężki wóz. - Rzeczywiście starsza kobieta ma przewiązane nogi bandażami. Chłopak marszczy brwi nagle, patrząc na szpakowatego i grubaska. Potem na niebo. Znów na nich. Znów na niebo. Nie siedze na koniu.
-Czemu twoi koledzy nie rzucają cienia? - Spytał ni stąd ni zowąd wpatrując się w nich jak w świrów. Ręka sama przesunęła mu się do tanto przy pasie obi... Poczuł się zagrożony przez Haru i Hao. Poczuł, że musi bronić matkę i siostrę. Odsunął się krok, gotowy do walki.

[Kana Yuki]

Lepsza wizja przyszłości czy nie - przezorny ubezpieczony, a już tym bardziej podczas tak długiej podróży. Dziewczyna - z racji dzisiejszych wydarzeń - powinna ponownie przemyśleć plan wędrówki w pojedynkę. Bo o ile sami mężczyźni mogli w teorii odstraszyć potencjalnych intruzów, tak samotnie kroczące dziewczę... tylko zachęcić. Na świecie nie brakuje brutali.
Wychodzi na to, iż to jednak białowłosa sprowadziła na nich jakieś fatum. Trudno. Co zostało zjebane, musi zostać naprawione - Paulo Coelho.
Wygląd wyglądem - Harumi wciąż czuła się dzieckiem zamkniętym w złotej klatce. Szkoła nie pobudzała w niej chęci obudzenia w sobie kobiety, wręcz przeciwnie. Otaczając się chłopcami powoli przejmowała zachowania typowe dla płci brzydkiej. A oni? Cóż, była dla nich dobrym kumplem.
Haru satysfakcjonowała uległość mężczyzn. Mogła nieco porządzić innymi; w jej stronach, jedynie starszyzna ma głos. To, co mówią rodzice, członkowie rodziny jest poleceniem w trybie natychmiastowym i nie ma dyskusji. Dopiero w tym momencie zdała sobie sprawę jak wiele jeszcze przed nią, że to dopiero zalążek początku.
Wóz zachwiał się pod ciężarem klonów. Dziewczyna przygryzła wargę prosząc w myślach wszelkie bóstwa o to, by bezpiecznie dojechali do miasta.
Im bliżej obozowiska byli, tym bicie serduszka Haru spowalniało. Spoglądała z politowaniem po twarzach obecnych tam ludzi. Odetchnęła z ulgą. Najwidoczniej modlitwy zostały wysłuchane. Koń stanął. Kolejna prośba, zajebiście - uniosła brwi w akcie totalnej bezradności wobec swojej chęci pomocy gawiedzi.
- Czas się odwdzięczyć, co? - rzuciła do Hao mimowolnie uznając, iż to on przewodzi tej wspaniałej wycieczce. Nim ten zdążył cokolwiek wydukać, a pamiętajmy, iż miał z tym problemy, kiedy tylko dziewczyna znajdowała się obok, młody rzucił trudnym do wytłumaczenia pytaniem.
Haru zająknęła się nie wiedząc co tak właściwie odpowiedzieć.
- Yyy... Ja - dukała - To znaczy my... - matko boska, weź się w garść - Myśleliśmy, że jesteście jakimiś zbójami - dodała z rezygnacją w głosie - Nie szukamy kłopotów, naprawdę.

[Hitsukejin Shiga]

Misja D 13/15 dla Harumi - Komu w drogę temu but w tyłek. I kość w koło.

Stosunkowo to ma sens. O ile wyprawa trzech mężczyzn wozem przez las miała sens jakiś taki nijaki to jednak w obliczu samotnego podróżowania przez prowincje ogarnięte wojną i konfliktem, bandyctwem wylewającym się zewsząd, niedobitkami po zdarzeniach na wyspach... No. To byłoby wysoce nieodpowiedzialne. Chyba, że ktoś lubi takie zabawy, jakiś może lekki masochizm...
Albo jest mogącą o siebie zadbać, umiejącą wyciągać swoje własne stalowe kości z ciała wojowniczką zamkniętą w ciele uroczej nastolatki którą każdy chętnie by napadł i większość skończyłaby bardzo marnie po tym napadzie. Ale skoro fatum stało się zadość i dziewczyna postanowiła wziąć rzucane jej przez życie wyzwania prosto na cycki, wprowadziła misterny plan w życie. Jednak, wiadomo, wszystko okazało się nie tym, czym okazać się mogło.. Mieli być bandyci, na widok których Harumi raczej by się teraz ucieszyła - oprawienie jakiegoś oprycha z tępym mieczem byłoby na pewno dużo prostsze w realizacji - a jest rodzina potrzebujących osób. Hao stwierdził, że w sumie to mogą im towarzyszyć do miasta, jeśli chcą. Nie ma problemu. Świat pomógł Hao i ekipie zsyłając Harumi, to on się odwdzięczy światu pomagając losowym ludziom tej pomocy potrzebującym. To przecież kompletnie tak działa, prawda?
Chłopak wpatruje się w Harumi niezbyt wyrozumiałym wzrokiem. Ręka, dłoń drzy zaciśnięta na rękojeści tanto. Wytarta owijka i okucie pokazuje, że to dość mocno zużyta broń, ale pewnie nadal ostra...
-Czemu myślałaś, że jesteśmy zbójami? Nie wierze. Tylko ostateczny dureń mógłby pomyśleć, że zbójcy będą się czaić przy ognisku i namiocie na środku polany... Najprędzej chyba w lesie, o tam... - Wskazał chłopak pokazując palcem las z którego wesoła gromadko przybyliście.
-Ishi, spokojnie... Nie bądź niekulturalny. Wiem, że po śmierci ojca chcesz zachowywać się jak On, ale łapanie za broń nie przystoi młodemu wojownikowi. - Skarciła go kobieta, ostroznie wstając spod drzewa i podchodząc powolnym sztywnym krokiem do wozu. Ze środka wybył przerażony szpakowaty i grubas, ale po wyjaśnieniu sytuacji zgodzili się, pozostając w zgodzie z Hao, że kobieta może podróżować z nimi... Jedynym nieprzejednanym pozostawał młody chłopak, zasłaniający swoim ciałem swoją siostrę.
-Matko myślisz, że możemy im ufać? - Spytał z wielką dozą zwątpienia w głosie...
Jeśli Harumi jakoś przekona chłopaka wszyscy wyruszą w stronę najbliższego miasteczka... A co tam dalej będzie, dowiemy się potem.

[Kana Yuki]

Fakt, nie zamierzała udać się w ów wyprawę bez planu, w dodatku ciągiem. Nie, nie. Rodzina była świadoma, iż nawet przemieszczając się wozem ciągniętym przez konia nie dotrze nazbyt szybko. Czy było jej to na rękę? Z pewnością. Dotąd była pod mocnym wpływem rodziny, nawet w samym ośrodku była kontrolowana przez przyjaciół rodziny. Nawet nie bekniesz bez zgody. A podczas wyprawy... czy da się kontrolować kogoś, kto jest w stałym ruchu? Niespecjalnie.
Spokój spokojem, ale nie kosztem życia innych. Haru - mimo wszystko - wciąż śmierdziała pacyfistką. Średnio szło jej zadawanie bólu innym; każda sytuacja, w której musiała choćby trenować - a jak wiemy, takie treningi bywa, iż kończą się w szpitalach - pozostawiała mocne poczucie winy. Z pewnością dziewczę potrzebuje dostać kubeł zimnej wody na głowę by przejrzeć na oczy.
Właściwie nie wiedziała co odpowiedzieć na pytanie chłopaka. Czy stres ją zjadł? Tak. Czy czuje się sfrustrowana dzisiejszym dniem i jego perypetiami? Brawo, strzał w 10. Dotąd żyła w miejscu, gdzie psy dupą szczekają. Zero zmartwień, kasa od rodziców. Żyć nie umierać.
- Wszystko jest możliwe - skwitowała nie dając wejść sobie na głowę. - Jaki dureń mógłby pomyśleć, że będę czekać na łaskę pana, by go zaatakować? - zadrwiła z chłopaka.
Jednak w głosie nie dało się odczuć braku szacunku, prędzej przyjacielskie nastawienie. Postawa Haru powodowała, iż ludzie od razu czuli, iż dobra dzierlatka z niej - i do tańca, i do różańca.
- A tym widelcem - przerwała, wzięła wdech i ucięła, gdyż dalsze kontynuowanie zaczepek mogło tylko rozwścieczyć chłopaka, a w tym wieku nie trudno o brawurę. - Wskakujesz i mniemy ku miastu czy nie? Krótka piłka - nie pozostawiła wyboru.

[Hitsukejin Shiga]

I przenosinki tutaj -> http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 44#p107044

[Oshi]

Oshi zebrał w sobie wszystko, co można było nazwać pokładami energii. Jego towarzysz miał się podobnie do jego stanu, jednak i On nie miał zamiaru tu dogorywać. Senju przez chwilę myślał nawet o tym, czy nie stworzyć kilku klonów do obrony. Jednak szybko porzucił ten pomysł z obawy o własne zdrowie. Dziwne było, że jego mózgownicy zaczynała pracować dopiero w takich momentach. Trzymając w kieszeni swoje trofeum wojenne, chłopak wypatrywał wszelkich problemów na szlaku. Poza zmęczeniem, czuł jednak niesamowite pokłady dumy. Mimo wielu błędów które popełniał krok za krokiem, wypełnił zadanie. Postawił na szali własne życie by zmienić skutki wojny. Bez rozkazu, z własnej woli... Zniszczył przeciwnika i cel swej misji...

-Co by nie mówić... Ale efekt końcowy był piorunujący
Odezwał się cicho do towarzysza, zapominając że tamten jest ranny w sumie przez niego. No co by dużo nie mówić, powinien jednak stawiać na pozytywy... Obaj żyli, a przynajmniej jeden mógł wyciągnąć wnioski. No oczywiście nie był to Oshi. Ten jak tylko się podleczy, z pewnością znowu uda się w którymś kierunku by ryzykować życie. Świat potrzebował idiotów, takich co to rzucają się w wir walki bez strachu. Chociaż obecny charakter nie pasował do spokojnego ludu Senju, to wszędzie trafiały się czarne owce. Kolejne minuty mijały mozolnie, a malejąca adrenalina ukazywała efekt prawdziwych zniszczeń. Chłopak wiedział że sił starczy mu jedynie na powrót do Ryuzaki, jednak tam nie obejdzie się bez pomocy medyka... Kurdebele, znowu przesadził.

[Kyoushi]

Misja wojenna rangi B
- Senju Oshi, Wylęgarnia -
43/45

---

Nie byliście w najlepszej kondycji. Twój organizm czuł wszystkie trudy pojedynków i wyzwań, którym jakoś sprostałeś. Problemem był jedynie powrót, jednak obraliście dobrą drogę - względnie bezpieczniejszą, ze względu na to iż tamta strona była już przeczesywana i dążyli po waszych śladach właśnie do garnizonu. Tymczasem zbiegliście. Mimo tego, co chwile musieliście się jednak zatrzymywać, ponieważ każdy z was musiał odpocząć. Dychnąć i zebrać się w sobie by uderzyć dalej i dalej. Mogłeś być z siebie dumny, jednak głównym tego powodem raczej byłoby to, że mimo błędów przeżyłeś i wypełniłeś misję. A mogło się skończyć zgoła inaczej. Przy okazji ucieczki wszedłeś w dialog ze swoim kompanem:
- Gdybyś tylko mnie osłaniał jak należy nie skończylibyśmy tak jak teraz i wszystko poszłoby gładko... - narzekając nie miał zamiaru nawet na końcu i po wypełnieniu misji ci odpuścić. Widać było, że zaszedłeś mu za skórę albo po prostu już taki był. Pan maruda. Cóż jednak teraz kierowaliście się całkowicie w innym kierunku. Musiałeś zdać sobie sprawę, że twoje wybory nie były najlepsze i przez to cierpiałeś. - Musimy wrócić zdać raport, im prędzej tym lepiej, tam skorzystamy z pomocy medyków. - powiedział, gdy tylko przebrnęliście przez zieloną granicę na tereny prowincji Ryuzaku. Cóż, Oshi miał teraz wgląd w to, że i tutaj zaczęło się robić tłoczno. Chyba doszła informacja, że coś się wydarzyło w Kaigan. Coś dużego, co mogło powodować pewne nieprzyjemne konsekwencje. Ty z bólem wracałeś, by teraz zdecydować co dalej i jakie kroki podejmiesz. Czy wraz z Kakimoro ruszysz do miejsca w Midori, z którego dostałeś misję czy też może ruszysz do Ryzuaku by się podleczyć? Co ciekawe czułeś zawroty głowy, które się nasilały. Mroczki przed oczami. Musiałeś się zawiesić zdrową ręką na ramieniu towarzysza, który tym razem nie odmówił ci pomocy i przyjął na swój bark. On miał rozwaloną swoją rękę, a ty swoją. Byliście jak wraki, które toczyły się prosto na złomowisko. Ale w takim stanie byliście znacznie wolniejsi, ale wciąż przemykaliście do przodu traktami, które były wolne od wojsk, wolne od patroli i rzadziej uczęszczane. Nie było tu Aburame, szczególnie, że to nie ich tereny. Mieliście wybór dokąd dalej...

Kolejny post Nara lub Ryuzaku

• Kakimoro
  - 1 kunai
  - pigułka wzmacniająca
  - 25 szybkości Oshiego na czas ucieczki z powodu obrażeń
  - obrażenia powodują zawroty głowy

  Ukryty tekst

[Ario]

Shi
Misja rangi D
1/15 Shi podróżowała niedaleko traktu, ku bliżej nieznanemu celu. Dzień zaczynał się w miarę dobrze, widać było pojedyncze chmury, które mogły zwiastować wodną katastrofę w formie deszczu, jak również być zapowiedzią ciepłego, słonecznego dnia. Na obecnym etapie ciężko było cokolwiek wywróżyć, chociaż na świecie na pewno istnieli ludzie, którzy z nieba potrafili czytać jak z księgi.

Gdy dziewczyna zaczynała docierać do rozwidlenia dróg, z daleka mogła już zauważyć postać, która przybijała coś na pobliskim drzewie.

Wraz z zmniejszeniem się odległości, postać stawała się coraz wyraźniejsza, aż w końcu, gdy znalazłaś się dość blisko, zakapturzona osoba odwróciła się w Twoją stronę. Była to zdecydowanie młoda kobieta, która w ręku trzymała prowizoryczny młotek, a za nią wisiała już przybita na słowo honoru kartka, jak można było się spodziewać - ogłoszenie.

Kobieta była młoda, ale już dojrzała, posiadała czarne bujne włosy i była raczej dobrze ubrana - co mogło świadczyć o jakimś statusie społecznym. Spojrzała na Ciebie niepewnie i skłoniła głowę, po czym podnosząc ją zagaiła.
- Pani...jest kunoichi, prawda? Pomoże Pani? Mam nietypową sprawę... - na twarzy kobiety pojawił się grymas. - Sprawa dotyczy pojawiającego się ducha na naszym dworze...choć mam swoje przypuszczenia, to wszyscy mężowie z wioski uciekli gdy dojrzeli zjawę...owy byt prześladuje nas już bardzo długo i to sprawia, że w nocy nie możemy nigdzie wychodzic...oczywiście za zlecenie przewidziana jest nagroda.

Z ust kobiety nie padały kłamstwa - to można było stwierdzić na miejscu. Pytaniem jest jednak...czy owy duch naprawdę istniał? Bo jeżeli to zwykłe oszustwo, to problem nie wydaje się skomplikowany. Co w przypadku jednak...gdy duch to prawda? Młoda Shi musiała podjąć decyzję - zmierzyć się z tym zadaniem, czy ruszyć w dalszą drogę, ku nieznanemu.

[Shi]

Zapowiadał się całkiem udany dzień. Nasza młoda bohaterka podróżowała w pobliżu traktatu Ryuzaki no Taki. Dziewczyna lubiła spacerować, ogólnie przemieszczać się pomiędzy różnymi lokalizacjami, jeszcze tym bardziej kiedy pogoda dopisywała. Tak też było dzisiaj... Kunoichi szła pewnym krokiem jedną z uliczek, w pewnym momencie dziewczyna dotarła do jakiegoś rozwidlenia dróg i zauważyła jakąś postać. Idąc dalej Shi mogła rozróżnić nieco więcej kształtów niż wcześniej. Dziewczyna widziała wyraźnie, że ową postacią była kobieta. Idąc dalej kunoichi spostrzegła, że ta przybija coś do drzewa... Po jakimś czasie nieznajoma nawiązała z nią rozmowę, z której Shi dowiedziała się o pewnym ogłoszeniu. Propozycji pracy, coś ala zagadka. Pewien duch nawiedzał dwór... Sprawa wyglądała dosyć ciekawie, a skoro Shi nie miała nic lepszego do roboty to czemu miała by nie podjąć się tego typu zadaniu. Prawda? Tak też odpowiadając kobiecie na jej zlecenie dzewczyna powiedziała mówiąc spokojnym, miłym tonem głosu...
-Tak, jestem kunoichi... Bardzo chętnie pomogę państwu rozwiązać te sprawę...-powiedziała. Dziewczynę nie interesowała zytnio krzywda tych ludzi, raczej oferowany zarobek, no i ciekawość. Tak, ciekawość przedewszystkim. Bo w końcu nie codziennie słyszy się o duchach. Prawda?

[Ario]

Shi
Misja rangi D
3/15 Zdecydowanie łapanie duchów nie było prostym zadaniem. Ale po kolei.

Kobieta na słowa młodej Kunoichi uśmiechnęła się, po czym szybkim ruchem zerwała przybite ogłoszenie. Popatrzyła na Ciebie zadowolona i wzruszyła ramionami.
- No co? Skoro idzie ze mną pełnoprawna Kunoichi, to raczej problem zostanie rozwiazany. - posłała szeroki uśmiech i powoli ruszyła ścieżką, ku nieznanemu.

Po kilku metrach, zaczęła opowiadać Ci szczegóły zlecenia.
- W naszej osadzie, mieszkają dwa główne rody i kilka mniejszych, gdzie tworzymy hermetyczne społeczeństwo. Nie lubimy obcych i dzięki dobrze opracowanemu planowi, możemy bez problemu utrzymywać się z handlu. Naszymi głównymi towarami są przede wszystkim jedwabne, kosztowne stroje, które zasłynęły w całej wschodniej prowincji. Jednym z głównych rodów jest rodzina Masami - głową tam jest niejaka Mamiko, owdowiała od ponad 10 lat, trzyma w ryzach swoich dwóch synów. Jeden z nich przejął główną funkcję transportową, a drugi nie jest skory do pracy, tylko ino wydurnianie mu w głowie i miłostki z dziewczętami.

W międzyczasie wyczułaś ruch w krzakach, lecz to był tylko mały jelonek, który po podniesieniu głowy, pokicał gdzieś szybko w las. Dziewczyna przystanęła i spojrzała na Ciebie, po czym ruszyła dalej i kontynuowała swoją opowieść.
- Drugim rodem jest ród Yamishi, do którego należę ja wraz z młodszą siostrą. Ja zajmuję się głównie organizacją posiadłości jak i rozmowami handlowymi i dyplomatycznymi, zaś moja siostra jest bardzo dobrą tkaczką. Nasza matka zginęła 10 lat temu, a obecnie władzę sprawuje nasz ojciec - Misuke...

Wzięła wdech. Odczekała 10 sekund i zaczęła dalej.
- Problem zaczął się jakieś pół roku temu. Na początku zjawa pojawiała się czasami na naszym dworze, początkowo brana za włamywacza, jednak okazało się, że to najprawdziwszy duch. Jest duży na 2,5 metra i przeraźliwie stuka jak chodzi...nikt nie odważył się do niego podejść, a pojawia się tylko czasem w nocy. Ojciec nakazał mi, żebym znalazła pomoc, ale jak ostatnio mężczyzni natrafili na wielką zmorę, to uciekli gdzie len rośnie...Panienka nadąża?

[Shi]

Kunoichi zgodziła się na zaproponowane jej zlecenie, zaś sama kobieta po usłyszeniu tego co ta powiedziała zerwała ogłoszenie by chwilę po tym ruszyć wraz z Shi do tegoż miejsca. Dziewczyna ruszyła idąc obok swej rozmówczyni... Kobieta idac zaczęła opowiadać po kolei co i jak. Nasza młoda bohaterka nie chcąc jej lekceważyć słuchała co ta do niej mówiła. Dziewczyna nie wykluczała ewentualności, w której to ktoś z tych osób mógł by być sprawcą całego tego zamieszania... Tak czy inaczej Shi szła, a nieznajoma dalej mówiła tłumacząc relację oraz pozycję poszczególnych osobistości w tej osadzie. "...ale się rozgadała..."-pomyślała idąc przed siebie, chwilę po tym jej przemyślenia przerwał ruch w pobliskich krzewach, gdzie po chwili okazało się że była to zwykła zwierzyna łowna... Chwilę po tym kobieta dalej kontynuowała temat...
-Tak, nadążam...-odpowiedziała Shi na potwierdzenie pytania zleceniodawczyni miłym dla ucha tonem głosu... Wszytko wskazywało na to, że dzisiejszy dzień nie będzie należał do prostych. Co jeżeli duch okaże się być prawdziwym...? Tak czy inaczej dziewczyna nie przejmowała się zbytnio tematem, w końcu potrafiła to i owo, więc nie powinien to być dla niej jakiś specjalnie duży problem. Prawda?

[Ario]

Shi
Misja rangi D
5/15 Czy prawda, to miało się dopiero okazać. Gdy kobieta w międzyczasie opowiedziała Ci jeszcze o specyfice wyrobu ich tkanin, o uprawach i innych rzeczach, które generalnie za dużo nie wnosiły do misji. W tym samym czasie, gdy kończyła wywód na temat tego, że jej siostra to w sumie mogłaby się już pomału rozglądać za jakimś kawalerem, zapytała Ciebie o to samo.
- A panienka, to szuka jakiegoś przystojniaka? Napewno szuka. - choć sama sobie odpowiedziała na to pytanie.

Nagle ku Waszym oczom ukazało się wejście do osady. Było położone trochę przy trakcie, trochę w jakby zagajniku. Było tam conajmniej kilkadziesiąt budynków, z czego kobieta odważnie prowadziła Cię do swojego dworu. Dworu - ponieważ jak sama zauważyłaś, był to bardzo duży budynek, można powiedzieć, że kompleksowy. Jak tylko minęłyście wejście, wybiegła do Was młodsza dziewczyna, najwidoczniej siostra zleceniodawczyni.
- O! Nowa twarz! Pracownica? - zapytała patrząc na siostrę.
- Zachowuj się. To kunoichi. Przegoni ducha.

Na te słowa, młodsza siostra pobladła, lecz dosłownie na sekundę. Mogło Ci się to wydawać, poniewaz ta szybko się wyprostowała i odchrząknęła.
- Rozumiem. W takim razie ja ją zaprowadzę do pokoju, niech...
- Nie. Ja ją zaprowadzę, Ty wracasz do pracy. Już ostatnio maczałaś w tym palce. Ojciec kazał to rozwiązać. - skarciła ją starsza, po czym młodsza odeszła, zostawiając Was same.
- Taki urok młodszych sióstr. Chodź, pokażę Ci miejsce zdarzenia.

Dotarłyście do budynku, który miał korytarz i kilka pokoju na bokach. Na końcu było wyjście w stronę lasu.
- Tutaj ma pokój moja siostra. Najczęściej duch pojawia się w tych okolicach...jak jest ciemno, późno w nocy. Nie wiem czy zastawia się jakieś pułapki...nie jestem ninja. W każdym razie - zostawiam Cię tu. W pokoju obok możesz sobie coś zjeść lub się napić. Jak potwór się dziś nie pokaże, to...to będziemy się martwić rano!

[Shi]

Idąc dziewczyna słuchała kobiety co ta mówiła. Kunoichi miała nadzieję, że nieznajoma powie jej coś sensownego. Kiedy skończyła mówić o konkretach, zaczęła wypytywać ją o jej drugą połówkę. Shi nic się nie odezwała, zaś ta chwilę później sama sobie odpowiedziała... Kunoichi nie chciała za wiele mówić, bo i po co. Prawda? Tak czy inaczej, w końcu doszły do wspomnianej wcześniej osady, która była ulokowana w jakimś zagajniku. Dziewczyna rozejrzała się wzrokiem po okolicy, zaś chwilę po tym zdążyła podbiec do nich jakąś kolejna kobieta, która okazała się być młodszą siostrą tej z którą właśnie szła... Nie minęło kilka sekund jak nawiązała się pewna dziwna rozmowa między dwiema. "...nie zdziwiła bym się gdyby w sprawie z duchem była zamieszana ta siostra..."-pomyślała Shi idąc dalej z kobietą, która właśnie prowadziła ją do pokoju, gdzie mogła spocząć i zaczekać na ducha...
-Dobrze, dziękuję...-odpowiedziała krótko, zwięźle i na temat. Jakoś dzisiaj dziewczyna nie miała chyba humoru na dłuższe pogawędki... Kiedy tamta ją zostawiła kunoichi rozejrzała się jeszcze po pokoju, otworzyła okno na oścież by mieć nieco lepszy dostęp i zostawiła drzwi otwarte na korytarz. Dziewczyna chciała mieć wszędzie idealny dostęp, tak aby w razie jakiejś sytuacji móc odrazu zareagować. Prawda? A jeśli chodzi o pułapki... To po co ma je zastawiać, można sobie nawet wyobrazić pewną sytuację, w której dziewczyna zastawiła by gdzieś wybuchową notkę na potwora i wysadziła kawałek budynku i gruntu. No chyba nikt nie był by z tego zadowolony... A jeśli chodzi o prowiant, to kunoichi miała zawsze przy sobie coś do jedzenia i picia. Dziewczyna nie lubiła znaleźć się w sytuacji, w której chodziła by głodna czy spragniona. Tak też korzystała z własnych zasobów jednocześnie czekając na ducha...

[Ario]

Shi
Misja rangi D
7/15 Młoda kunoichi miała swój sposób bycia i nie chciała zbytnio skracać dystansu ze zleceniodawczynią. Było to zupełnie zrozumiałe i jak zwykle podkreślało jeszcze charakter i osobowość Shi. Dziewczyna, a raczej już kobieta, nie poczęstowała się przygotowanymi wcześniej smakołykami, tylko użyła własnych zapasów.

Siedząc i po części rozmyślając, czy też medytując, czas zlatywał dość szybko. Przez okno było widać, jak ludzie przez cały dzień pracują, pałając się przeróżnymi zajęciami. Głównie mogła zaobserwować dużo wozów, których ładunkami były materiały do szycia ubrań. Czasami przechodziły też kobiety z różnymi wazami, a jedną z ciekawostek było to, że od przybycia nie zaobserwowała chyba żadnych dzieci. Czyżby osada miała jakieś specjalne miejsce, gdzie spędzają czas najmłodsi? Tego Shi nie wiedziała.

Pomału robiło się późno, do budynku w którym była Shi wchodziło w ciągu dnia kilka osób, jednak ostatnia była młoda siostra. Gdy przechodziła korytarzem, zerknęła w Twoją stronę i wydawało Ci się, że cicho prychnęła, odchodząc dalej. Po tym zdarzeniu osada wydawała się zapadać w sen, a jedynymi dźwiękami były owady, które rozpoczynały swoje nocne harce.

Przez długi czas nic się nie wydarzyło. Księżyc na oświetlał okolicę, w którego blasku można było się zakochać. W takim miejscu aż chciało się być...jednak spokój zakłócił jakiś hałas na korytarzu. Coś weszło do budynku. Coś, co nie wydawało dźwięku kroków...raczej stukanie. Ciężkie stukoty, wywołujące gęsią skórkę.