Niedaleko głównego traktu

[Takashi]

"Panienka na wydaniu"
Misja rangi C - Rika Kari Matsubari
Jesień, rok 393
19/28...

Rzeczywiście, oboje wyglądali pięknie i na dodatek pasowali do siebie, tworząc zgraną parę. Nie było powiedziane, by miał być to jakiś warunek, Rika wcale nie musiała się do nikogo dostosowywać, to Haru przejął inicjatywę. To nie tak, że chciał się podlizać, wcale też nie zależało mu szczególnie na tym, żeby inni widzieli między nimi tę drobną dozę podobieństwa, po jego zachowaniu bez problemu można było wywnioskować, że nie ma złych intencji wobec towarzyszki i wcale nie zamierza zabiegać o jej względy, był szarmancki i pragnął jedynie, by kunoichi czuła się swobodnie. Dlaczego tak o nią dbał? Bo chciał mieć koleżankę, u której boku spędzi swoje urodziny, nic więcej.
-Cieszę się, że się wyspałaś, mam nadzieję, że nie miałaś problemów z zaśnięciem. - mówił, gdy schodzili ze schodów, prowadziła ich oczywiście młoda służąca.
Czy byli gotowi? Oczywiście, że byli, na to stwierdzenie chłopiec uśmiechnął się szeroko i przywitał z mamą, która czekała na dole w głównym holu. Ona, pani Oyama, również była gotowa, ale to wcale nie oznaczało, że mogli zacząć uroczystość, do przybycia gości nadal było jakieś półtorej godziny, natomiast w głębi posiadłości, w części złożonej z salonu oraz jadalni dało się zauważyć ogromny chaos. Trzy służki usiłowały zaaranżować ogromny stół, ale nie były w stanie sobie poradzić. Nie wiedziały, jakie kwiaty ustawić na stole, jak je przyciąć i ułożyć w wazonach. Ba, nawet nie wiedziały, w których miejscach mają stać wazony. Gdzie świecie? Gdzie talerze, sztućce, jak to wszystko poustawiać?
-Wybaczcie, już się nimi zajmuję. - widać było, że ta tutaj przewodzi całym zespołem czterech służących, była za nie odpowiedzialna i musiała nad nimi zapanować.
-Dzień dobry, Rika-chan, Haru, mój synku. Wszystkiego najlepszego! - ścisnęła policzki synka i przytuliła go ciepło, uścisk trwał dobrych kilka minut, ale po nim nastał niezręczny moment, kobieta puściła swoje dziecko i spoważniała. -Jeden z kucharzy zachorował i został u siebie, został tylko szef kuchni z jednym kucharzem. Nie wyrobią się, muszę im pomóc, dlatego właśnie lecę się przebierać i idę szybko na kuchnię. Przez to wszystko dziewczyny też się nie wyrobiły, w domu panuje chaos, a trzeba się również zając stołem na tarasie. - no tak, przecież na zewnątrz też trzeba było wszystko przygotować. -Dacie radę pomóc w przygotowaniach? Może pomóżcie dziewczynom? Albo zajmijcie się wszystkim na dworze?
Kobieta wyglądała nie na zirytowaną, a na bardzo smutną, chciała jak najlepiej w tak ważnym dniu.
-Oczywiście, że pomożemy, mamo. Idź się przebierz i rób swoje, my zajmiemy się stołami i dekoracjami. - uspokoił rodzicielkę i spojrzał na Rikę. -Założyłaś własną wspólnotę, więc coś mi mówi, że nie będziesz miała problemu z pomocą przy czymś tak błahym, jak urodziny, co? - uśmiechnął się do niej. -Ja pójdę na dwór, trzeba poprzestawiać stoły i krzesła, no i zająć się dekoracjami tam. Jeśli chcesz, chodź ze mną, ale może najpierw pokażesz im, jak to się robi? Myślę, że masz ogromne poczucie gustu, a przede wszystkim lubisz kwiaty.
Nie znał jej długo, ale kilka rzeczy mógł już wywnioskować. Minuty mijały, a do przybycia gości było mniej więcej półtorej godziny, trzeba było zakasać rękawy i pomóc w przygotowaniach.

Legenda:
-Youko Oyama
-służba #1
-Haru Oyama

[Rika Kari Matsubari]

Jednodniowa para była gotowa do świętowania i prowadząc zdawkową rozmowę zeszła na dół. Rika spodziewała się, że wszystko jest już gotowe, a i pewnie jacyś goście wychylili się przed szereg i przyszli stanowczo zbyt prędko. Druga z prognoz nie sprawdziła się. Sama kunoichi oczywiście wiedziała, że modne spóźnienie jest w granicach normy, ale przyjście zbyt wcześnie i plątanie się pod nogami w trakcie przygotowań to najgorsze co może zrobić gość. No, ale widocznie ci tutaj doskonale zdawali sobie sprawę ze zwyczajów, bo przynajmniej na razie nie widziała nikogo, kto byłby tu nowy.
No, może poza kolejnymi osobami obsługującymi willę, które uwijały się w pośpiechu gdzieś za plecami Youko. Ta złożyła synowi życzenia i przekazała paskudną nowinę. Przygotowanie nie idą po myśli! Kucharz chory, stół nienakryty, a zegar tyk-tyk, tyka! Trzeba działać, trzeba pomóc. Już wczoraj zauważyła, że hierarchia jest tutaj mocno zatarta, a granice między pracownikami a pracodawcami niewidoczna na pierwszy rzut oka. To też sama pani domu dała przykład i skierowała się do kuchni. Rika, która do tej pory nie udzielała się zanadto i była raczej tłem to bieżących wydarzeń, poczuła się wywołana do tablicy. Ulzyło jej, że sama nie została zaangażowana w kuchnię. Rika potrafiła tylko zrobić kanapki i nalać sobie soku jabłkowego. Przez to jakim była dzieckiem, raczej nie dostawała nawet noża do ręki, żeby obraż i pokroić marchewkę. Wiedziała, że w Ryuzaku coraz więcej ludzi używało kryształków. Ale nie takich jak mają Koseki tylko innych. Chyba nazywały się metamfetaminutsu. - pomyślała, ale szybko jej uwaga została skierowana na co innego. Co się rzekło, Rika w kuchni sprawiłaby, że goście wysadziliby niejeden w posiadłości Oyamów kibel. Całe szczęście były inne opcje. Trzeba było pomóc z jadalnią i organizacją jakichś rzeczy na zewnątrz. O co mogło chodzić? Czyżby już z samego rana pracowano nad sztucznymi ogniami? A może trwały przygotowania nad pośniadaniową popijawą? Nie interesowało jej to zanadto, bo jeśli dobrze pamiętała, Haru nie zamierzał uczestniczyć w tym wszystkim. Ale zamierzał tam pójść i pomóc. Rice został więc stół.
-Kyusei to co innego, ale damy sobie radę! - zapewniła Haru i pozwoliła mu odejść.
W Kyusei za przygotowanie jedzonka odpowiadał Po, kluseczkowy arcymistrz sztuki kulinarnej. Pieczę nad kantyną, oprócz szefa kuchni sprawowała jej mama. I nie bardzo chcieli jej pomocy. Maya Matsubari uważa, że Rika ma do takich rzeczy dwie lewe ręce. Z czym panienka się rzecz jasna nie zgadza, bo dwiema lewymi rękami nie zrobiłaby pieczęci. Podeszła więc do zatrwożonych dziewcząt, nie mając pojęcia co robić i odezwała się głosem Pani Sytuacji, która doskonale wie co należy zrobić.
-Misy z owocami muszą być mniej więcej tu i tu, by każdy miał je w zasięgu ręki. To samo się tyczy waz z napojami. Ważne, żeby było różnorodnie. - Rika nie była pewna co to za napoje, ale widziała po kolorach, że się różnią. Własnymi rączkami zadbała o to, by rozdzielić je po równo. Siła jeden sprawiała, że odkładała naczynia na stół z raczej dużą mocą, ale w tym całym zamieszaniu raczej nie rzucało się w oczy. - Trzeba zabrać to coś ze środka. To musi być miejsce na tort. Gdzie są świeczki? No i jeśli nikt tu nie włada katonem, to przyda się coś do podpalenia... - Rika głowiła się, co jeszcze może pójść nie tak. Każdy musi mieć talerz, coś do jedzenia. Wiadomo. Krzeseł było w opór, talerzy nie brakowało, chyba pozostaje czekać na dania, które powinny stopniowo napływać z kuchni.
SERWETKI!
-Dziewczyny, wiecie może gdzie są serwetki i mogłybyście po nie pójść? Przydałyby się takie stojaczki, ale ja nie umiem ich tak składać, więc może poskładamy każdą na pół i położymy każdemu koło talerzyka. - poinstruowała, starając się być częścią tego zespołu. Miała nadzieje, że nie zjawią się tu same fleje i taka opcja wystarczy. No, teraz chyba można już czekać na amciu!

[Takashi]

"Panienka na wydaniu"
Misja rangi C - Rika Kari Matsubari
Jesień, rok 393
21/28...

Haru zajął się organizacją wyposażenia na zewnątrz, Youko poszła pomagać w kuchni, natomiast Rika zdecydowała się zostać w salonie i wspomóc służące w nakrywaniu stołu i ustawianiu jedzonka. Aż ciężko pomyśleć, że dziewczyny zatrudnione na stanowisku, które pełniły, nie potrafiły zająć się tak prostym zadaniem, jakim było przygotowanie stołu do imprezy. Możliwe, że zjadła je trema, możliwe, że przeciwnikiem był czas, albo mogło po prostu chodzić o to, że jeszcze nigdy nie brały udziału w przygotowaniach do imprezy, która wcale nie należy do najmniejszych. Nie było wcale łatwo, ale w kilkadziesiąt minut udało się wszystko przygotować - ustawić talerze, sztućce, kubki, misy z owocami, napoje w dzbanach, przekąski słodkie, słone, różnego rodzaju ciasta, niczego nie brakowało. Z podaniem ciepłych dań trzeba było czekać, ale cały dom wypełniony był po brzegi pięknym zapachem.
Co u Haru? Radził sobie nieco gorzej, bo był sam jeden, ale gdy Matsubari wraz z służącymi skończyła, mogli zając się tamtym miejscem. Na razie bez żywności i talerzy, jedynie stół, krzesła, wyczyszczenie wszystkiego i przygotowanie na później, na początku bankiet miał odbywać się przecież w domu przy uroczystym posiłku. Wszyscy sprawnie uwinęli się przed przyjściem gości, a kiedy do ustalonej godziny brakowało już kilku minut, pani Oyama wybiegła z kuchni na piętro, by się odświeżyć i przebrać z powrotem w suknię. Gdy zeszła na dół, pierwsi goście zaczęli się pojawiać w holu. Haru u boku swojej towarzyszki i matki stali na samym środku, kucharze doprawiali ostatnie posiłki i pilnowali, by nic się nie spaliło, z kolei czwórka służących odpowiadała za serwis w salonie. Gości nie było aż tak dużo, łącznie jakieś pięć rodzin i kilka pojedynczych osobistości, z których kunoichi mogła rozpoznać może ze dwie - pełniły ważne funkcje w siedzibie Ryuzaku no Taki. Jedna dziwna rzecz - brakowało dzieci. W każdym razie - goście podchodzili do nich, składali życzenia, wręczali prezenty i byli zapraszani do stołu. Po kilku minutach Haru miał pełne ręce, było mu niewygodnie przyjmować następne torby z podarunkami.
-Dobrze, wszyscy już są. Odbierz prezenty i dołączcie do wszystkich, idę do gości. - powiedziała cicho do syna, ale bohaterka mogła to usłyszeć. Fakt, nie wypadało, by zaproszeni byli sami tylko w obecności służby.
-Pomożesz mi? - spojrzał na dziewczynę i uśmiechnął się.
Nie mógł niestety liczyć w tym momencie na matkę, dlatego o wsparcie poprosił towarzyszkę. Wystarczyło wziąć prezenty, poczekać, aż wszystko było wręczone i udać się na chwilę do pokoju Haru, by je odłożyć. Gdy już było po wszystkim, nadeszła pora na ucztę.
Rozmaite posiłki trafiały chyba w każde gusta, nawet, jeśli ktoś był mocno wybredny w kwestii jedzenia, na stole mógł znaleźć coś dla siebie. Każdy jadł, rozmawiał, na szczęście nie było alkoholu, po około godzinie, dwóch było już tak naprawdę po wszystkim, a czas, który spędzili razem przy stole był bardzo miły. To był ten moment, gdy mieli przenieść całe wydarzenie na dwór, dlatego wszyscy udali się na przygotowany wcześniej taras, z kolei służące zaczęły dekorować stół. No tak, wcześniej nie można było tego zrobić ze względu na świeżość i chociażby ewentualne muszki/robaczki. Solenizant zostawił w którymś momencie Rikę, przepraszając ją na chwilę, udał się do matki, wyszeptał jej coś na ucho i wrócił do Matsubari.
-Ja mam chwilowo dość słuchania o pieniądzach, biznesach, o Ryuzaku, przejdziemy się? - zaprosił ją przez główne drzwi na dziedziniec i zaoferował spacer.
-Przepraszam, ale moje urodziny skończyły się, gdy przyszli goście i dostałem prezenty. Nie winię za to matki, ale w mojej rodzinie tak już jest, gdy ktoś ma jakieś święto - wszyscy schodzą się w którymś domu, wcześniej umówionym, moja rodzina i te, które do nas przyszły, zazwyczaj spędzają razem święta. Łączy je wspólny interes, oczywiście. - rzeczywiście, przy stole nikt nie mówił o młodym Oyam'ie, nie wspominał jego dzieciństwa, jego pierwszych słów, nie pytał go o wyniki w nauce, o to, czy ma jakąś dziewczynę, wszyscy mówili o interesach. -Nie winię za to matki, bo po pierwsze - przywykłem do tego, a po drugie - to nie jej wina, ona po prostu wypełnia swoją powinność, dużo wnosimy do Ryuzaku, ale sami też czerpiemy z tego zyski. Przepraszam, że musiałaś przez to przejść i to, co powiem, będzie troszkę samolubne, ale cieszę się, że jesteś tutaj ze mną i chociaż trochę mnie odciążasz. Normalnie pewnie wróciłbym teraz do pokoju, lub spacerował sam, a tak to przynajmniej mam się do kogo uśmiechnąć.
Posiadanie kogoś do rozmowy, kogoś, do kogo można było się chociażby uśmiechnąć w takim momencie - to było naprawdę dużo. Może ciężko było to zrozumieć komuś z zewnątrz, ale właśnie w tych chwilach Haru potrzebował obok jakiejś duszyczki, której mógłby się wyżalić, z którą mógłby spędzić chwilę czasu. Spacer po dziedzińcu był przyjemny, udało im się zamienić kilka zdań i opowieści. Chcieli wyjść do lasu, Oyama miał pokazać bohaterce piękne wzgórze z widokiem na morze, kiedy nagle stało się coś nieoczekiwanego. Przy głównej bramie posiadłości zawsze stał strażnik, niestety tym razem go nie było, co wzbudziło niepokój chłopca. Wystarczyło się trochę rozejrzeć, by zauważyć mężczyznę zakneblowanego, przywiązanego do drzewa i ledwo przytomnego.

Legenda:
-Youko Oyama
-służba #1
-Haru Oyama

[Rika Kari Matsubari]

Na organizację urodzinowej imprezy spadły nieoczekiwane trudności. Wymagało to pomocy od osób, które bynajmniej nie były odpowiedzialne za przygotowania, a raczej ich konsumpcję. Nikt jednak nie grymasił, nikt nie mówił co to nie on. Wszystkie ręce na pokład i do dzieła! Zadania zostały rozdzielone, zarówno Rika, jak i Haru oraz Youko musieli zakasać rękawy i wspomóc służbę. Zadanie Riki nie należało do najtrudniejszych. No, a przynajmniej do takich, przy których z ewentualnej gafy sama nie będzie świadoma. I jeśli takie nastąpiły, to rzeczywiście bez jej wiedzy. Dodatkowa para rąk i głowa pełna pomysłów niewątpliwie przyspieszyły prace nad przygotowaniem sceny pod pierwszy urodzinowy akt, a sama Rika jak zwykle była z siebie bardzo zadowolona. W międzyczasie ze swoimi obowiązkami uporał się Haru, a i Youko wyszła z kuchni i pomknęła przebrać się na powrót w swoje wyjściowe ubranie.
Ludzie zaczęli się schodzić. Klasyczna scena. Youko mówiła do gości, Haru przyjmował od nich prezenty, a Rika świeciła ząbkami w szerokim uśmiechu. Rika kojarzyła część z nich "z widzenia", ale nie był to stopień zażyłości godny poświęcenia mu czasu. Chodziło przecież o Haru, a przynajmniej tak myślała panienka przed rozpoczęciem śniadania. Zanim to, pomogła chłopakowi z prezentami. Nie było ich jakoś wiele, ale z pewnością były bardzo cenne i nietaktem byłoby, gdyby któryś z nich upadł na ziemię. Wzięła więc część z nich i pomaszerowała w wybrane miejsce, po czym razem udali się do stołu.
Nuda, nuda, NUUUUUUDA. Rozmowy przy stole nie należały w jej mniemaniu do najciekawszych. Nie dotyczyły ani Haru, ani jego dzisiejszej partnerki, ani nawet jakiegoś neutralnego tematu. Tylko te biznesy i biznesy. Oczywiście Rikę interesowały sprawy Ryuzaku, ale te mniej tyczyły się samego kupieckiego miasta, a bardziej spraw między zebranymi rodzinami. To nie był jej świat. Całe szczęście zaserwowane na stole jedzenie zdecydowanie nie było nudą i można było spokojnie pałaszować.
Po części pierwszej przyszedł czas na spotkanie na świeżym powietrzu. Kolejne godziny przy stole... - pomyślała, ale Haru miał wspaniałomyślnie inne plany.
-Świetnie. Ja też wolałabym się przejść. - zgodziła się i opuścili gości.
-Masz rację, Haru. W twoim dniu powinno chodzić tylko o ciebie i o nic więcej. - ugryzła się w język, by nie powiedzieć, że w jej urodziny tak właśnie jest. Ba!, rodzina otacza ją specjalną troską praktycznie każdego dnia. - ale może właśnie taka jest cena za wasz status? Pewnie wielu chętnie by się z tobą zamieniło, choć oczywiście nie wiedzą o konsekwencjach tego wszystkiego co macie. Wkraczam powoli w ten świat i wiem, że bez rozmów nie ma niczego. Może powinieneś obchodzić z mamą osobne urodziny, np. następnego dnia i porobić razem to co najbardziej lubicie? - to brzmiało jak plan i realne rozwiązanie!
Co więcej, Rika zaczęła rozumieć dlaczego tu się znalazła. Nie jako ochroniarz, ani pewnie nawet nie jako Słodka Buzia. Miała najzwyczajniej pomóc przetrwać Haru ten trudny dla niego dzień. Nie było to trudne zadanie. Co więcej, łączyło przyjemne z pożytecznym. Pojadła, zaskarbi sobie sympatię Ayamów i Ryuzaku, a do tego pozna okolicę. Kierując się jednak do wyjściowej bramy posesji zauważyli coś niepokojącego. Albo raczej jakiś brak. Nie było strażnika. Sam brak ten nie był jeszcze powodem do wszczynania alarmu, ale już chwilę później znaleźli mężczyznę. Był przywiązany do drzewa i niezdolny do wołania o pomoc. Nie trzeba było wiele by zrozumieć, że cała willa znajdowała się w niebezpieczeństwie. Mogło chodzić o zwykłą napaść rabunkową, ale akurat w urodziny Haru? Ktoś wiedział, że będą tu dziś ważne osoby!
-Haru, natychmiast wyjmij mu to z ust! - rozkazała. Chłopak mógł jeszcze dostrzec, jak Rika klaszcze w dłonie i trzyma je w geście nietypowej pieczęci. Cokolwiek to było, mógł mieć pewność że nie czeka bezczynnie.
I nie czekała. Niewidzialna powłoka otaczała jej ciało coraz większa kopułą, dostarczając informacji o znajdujących się w pobliżu istotach. Czy są w bezpośrednim zagrożeniu? Czy powinni jak najszybciej pobiec do tarasu? Co na to wszystko strażnik? Rika jeszcze tego nie wiedziała, ale była gotów puścić się biegiem do willi.
-Trzymaj się blisko mnie i żadnych popisów!

  Ukryty tekst

[Takashi]

"Panienka na wydaniu"
Misja rangi C - Rika Kari Matsubari
Jesień, rok 393
23/28...

Dopiero teraz, kiedy to byli sami, mogli szczerze porozmawiać na temat tego, co działo się na imprezie. A raczej tego, co się nie zadziało, a powinno. Spotkali się w posiadłości po to, by świętować urodziny Haru, a skończyło się jedynie na prezentach, bo na urodziny wcale to nie wyglądało. Im dłużej to trwało, tym łatwiej można było sobie wyobrazić, co tak naprawdę Rika robiła w tym miejscu. Niezadowolony Oyama poprosił matkę o wynajęcie kunoichi, o której było całkiem głośno - osoby, która będzie bezstronna i za odpowiednią opłatą wywiąże się z obowiązku i będzie towarzyszyć chłopcu. Młoda bohaterka była już tego świadoma, poznała prawdę i domyśliła się reszty szczegółów. Młodzieniec wyżalił się jej w trakcie spaceru, co tylko utwierdziło ją w przekonaniu co do tego, jak było naprawdę.
-Ej, to bardzo fajny pomysł. Muszę zaproponować to mamie po fajerwerkach, jak już goście sobie pójdą. Dziękuję, Rika. - uśmiechnął się szczerze, prowadząc ją w stronę bramy.
Wtedy właśnie spostrzegli ochroniarza przywiązanego do drzewa i ledwie przytomnego. Sentokini wiedziała, co ma robić, od razu wydała towarzyszowi prostą komendę, a sama zajęła się składaniem ręcznych pieczęci.
-Dobrze. - nie zamierzał się sprzeciwiać, bo wiedział doskonale, w czyim towarzystwie przebywa.
Mężczyzna mógł już normalnie oddychać, ale nie był w stanie powiedzieć ani słowa. Było widać, że został porządnie obity, na jego skórze nie było widać żadnych obrażeń wywołanych zdolnościami ninja - nikt nie ciskał w niego ogniem, wodą, prądem, czy czymkolwiek innym, najzwyczajniej w świecie został pobity i związany. To nasza Matsubari mogła zauważyć od razu, a kiedy wykonała swoje jutsu, jej zasięg wykrywania znacząco się zwiększył. Dość pożyteczna zdolność, szczególnie w takich okolicznościach. Na ten moment była w stanie wyczuć jedynie dwie sylwetki - Haru i ochroniarza, któremu pomogli, a to oznaczało, że w w jej zasięgu nie ma nikogo innego. Dlatego właśnie postanowiła wrócić się w kierunku posiadłości.
-Jasne, prowadź. - odpowiedział jej, wcale nie zamierzał się popisywać, mógł w stu procentach polegać na nowej koleżance.
Im bliżej domu, tym więcej była w stanie wyczuć. Z każdym następnym krokiem w jej zasięgu pojawiała się nowa osoba. Gdy byli już wystarczająco blisko głównego wejścia, wszystko stało się oczywiście. Służba - na miejscu, goście - na miejscu, kucharze - na miejscu, co więc nie grało? Dwie zupełnie obce i oddalone od pozostałych sylwetki - trochę dalej za tarasem. Jedna z nich znajdowała się w krzakach po prawej lewej stronie, z kolei druga za altaną. Nie wykonywali gwałtownych ruchów, wyglądało to tak, jakby się skradali i szykowali do napaści.

Legenda:
-Youko Oyama
-służba #1
-Haru Oyama

Mapka i legenda:

Niebieskie koła - średnie zbiorniki wodne
Czarny prostokąt - posiadłość
Pomarańczowy prostokąt - taras
Brązowy kwadrat - altanka
Zielone gryzmoły - drzewa i wysokie krzaki
Brązowa gwiazdka - Rika
Niebieska gwiazdka - Haru
Czerwone gwiazdki - jakieś dwie obce osoby

  Ukryty tekst

[Rika Kari Matsubari]

Strażnik nie był w stanie udzielić im żadnych informacji. Niewątpliwie potrzebował pomocy, ale jego stan nie był krytyczny. Dlatego musieli go zostawić, bo w każdej chwili krzywda mogła stać się pozostałym.
-Wrócimy po ciebie. - zapewniła, gdy ruszyli biegiem w stronę tarasu.
Nie było czasu do stracenia i początkowo pędzili na złamanie karku. Dopiero gdy Rika zdała sobie sprawę z położenia większości (wszystkich?) ludzi, mogła się zatrzymać i opracować plan. Mogła, bowiem nie doszło jeszcze do ataku i włamywacze skrywali się w niedalekiej odległości od tarasu. Może nawet nie planowali ataku. Może ich celem było ukraść coś cennego. Nie miała pojęcia. Dla niej ważne było, że nikt więcej do tej pory nie ucierpiał.
-Jest ich dwóch. Ukrywają się przed tarasem. Wiesz czego mogą chcieć? - zapytała Haru, nie chcąc zostawiać go samego ze swoimi myślami. Kierowała go na lewą stronę budynku, myśląc w tym czasie nad swoim kolejnym ruchem. Chciała zachować ostrożność. Postanowiła, że jeśli nie będzie to konieczne, postara się uniknąć zniszczeń na samej posesji i unieszkodliwić ich w mniej destrukcyjny sposób.
Intruzi mogli mieć w planach jakiś skoordynowany atak. Celem kunoichi było namieszanie w ich szykach i miała do tego wiele niewinnie brutalnych jutsu. Wychyliła główkę i dostrzegła za krzakiem jednego z nieprzyjaciół, który znajdował się mniej więcej w tym miejscu, w którym wyczuła jego obecność. Złożyła pieczęć. Potem kolejną i kolejną.
-Chuurui o Temae... - mruknęła z uśmieszkiem, wiedząc jaki los czeka napastnika. Poczekała na pierwsze efekty działania swojej iluzji, po czym ominęła oczko wodne i bez strachu w oczach pobiegła na starcie z mężczyzną skrytym za altaną. Ciekawe co dla niej szykował?

  Ukryty tekst

[Takashi]

"Panienka na wydaniu"
Misja rangi C - Rika Kari Matsubari
Jesień, rok 393
25/28...

Dzięki wykorzystaniu świetnej zdolności sensorycznej Rika mogła nie tylko określić liczebność wrogów, ale również ich lokalizację. A odległość, z jakiej mogła to wyczuć, pozwoliła jej opracować plan odpowiednio wcześnie i przygotować się do starca. Nie była pewna, z kim przyszło się jej zmierzyć, ale działała szybko, bowiem nie chciała, by komukolwiek stała się krzywda.
-Podejrzewam, że niczego konkretnego, pewnie pieniędzy i drogich rzeczy. Pewna grupa przestępcza od dawna czai się na naszą posiadłość, podejrzewam, że zaatakowali właśnie teraz, bo widzieli dużą ilość bogatych rodzin wchodzących do środka. Mama chciała wzmocnić obronę, ale jeszcze tego nie zrobiła, ostatnio miała dużo spraw urzędowych. - Haru starał się wytłumaczyć swojej towarzyszce potencjalny powód pojawienia się zbirów.
Młoda sentokini wiedziała, co ma robić. Za cel obrała pierwszego z dwójki, tego, który znajdował się za krzakami z lewej strony tarasu. Los chciał, że był to zwykły bandyta, który nie był ninją, nie umiał w chakrę i spotkał go tragiczny los, jutsu zadziałało na niego w stu procentach, aż w końcu na skutek efektów stracił przytomność w niedługim czasie, krzycząc przy tym agonalnie. Normalny ninja by to przetrwał, ale ktoś, kto nie znał żadnych jutsu i nigdy czegoś takiego nie doświadczył - zemdlał ze strachu i paniki.
-Aaa, co to jest? - upadł na ziemię i zaczął się na niej dosłownie wiercić, a także oklepywać wszystkie swoje ubrania. -Zabierzcie je ze mnie! Pomooooocy!
Krzyki, które zaczął wydawać, zwróciły uwagę wszystkich w okolicy. Każdy z gości i z posiadłości wstał, spoglądając w kierunku, z którego nadciągały krzyki, drugi bandyta też wychylił się zza altany. Zauważył, że kunoichi już biegnie w jego stronę, młody Oyama zatrzymał się przy tarasie.
-Schowajcie się w środku, Rika się nimi zajmie! - krzyknął, po czym wszyscy grzecznie posłuchali jego rozkazu, on sam został na zewnątrz.
-Cholera, co to za ustrojstwo? Nie mogę dać jej zbliżyć się do mnie. - myślał drugi bandyta, składając pieczęci ręczne.
Po chwili w kierunku Matsubari zmierzał pokaźny strumień wody w postaci węża, miał zaatakować od pleców, bo dziewczyna zdołała już minąć zbiornik wodny.

Legenda:
-Youko Oyama
-służba #1
-Haru Oyama
-bandyta #1
-bandyta #2

Mapka i opis:

Niebieskie koła - średnie zbiorniki wodne
Czarny prostokąt - posiadłość
Pomarańczowy prostokąt - taras
Brązowy kwadrat - altanka
Zielone gryzmoły - drzewa i wysokie krzaki
Brązowa gwiazdka - Rika
Niebieska gwiazdka - Haru
Czerwone gwiazdki - jakieś dwie obce osoby

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Rika Kari Matsubari]

Plan Riki zakładał wprowadzenie nieco zamieszania i pokrzyżowanie planów dwójki włamywaczy. Czego się spodziewała, posyłając na jednego z nich podstępne robaczki wyobraźni? Że będzie krzyczał? Tak. Że wpadnie w panikę? Jak najbardziej. Może nawet, że narobi w gacie. W najśmielszych oczekiwaniach nie sądziła jednak, że ten po chwili przestanie krzyczeń, przestanie panikować i najzwyczajniej w świecie zemdleje ze strachu. Sama nie lubiła robaczków, ale żeby aż tak? Widocznie, bo tak się właśnie stało. Sama była tego świadkiem, rejestrując zdarzenie kątem oka podczas szarży na drugiego ze zbirów. Uśmiechęła się pod nosem, nie mając czasu by poświęcić mu teraz większą chwilę. Bowiem moment po swoim pierwszym ataku minęła w pełnym biegu wodę i minąwszy krzaki, za którymi znajdował się wróg, przepuściła swój kolejny atak.
Mniej więcej w tym czasie Haru nakazał gościom ewakuację. Było to bardzo przytomne z jego strony i mogło mieć niemałe znaczenie. Panienka Matsubari wiedziała co to znaczy walczyć, chroniąc kogoś za swoimi plecami. Nie mogąc przepuścić żadnego pocisku, żadnej strzały. Nie jest to proste, gdy stosuje się głównie niematerialne iluzje. Byłaby niczym bramkarz strzegący bramki (czy jak to się nazywa) od rugby lub futbolu amerykańskiego.
-Schowajcie się w środku! - krzyknęła, na wypadek gdyby mieli jeszcze wątpliwości, czy słuchać chłopaka.
Taras w błyskawicznym tempie stawał się pusty. Rika mknęła przed siebie, a za jej plecami wyrósł wodny wąż, który wyłonił się z wodnego oczka i gotów był zrobić jej niemałą krzywdę. Spodziewała się, że nie będzie łatwo dobiec do oponenta, zanim zostanie złapana przez wodę. Ale dlaczego właściwie miałaby się ścigać?
Dostrzegła pewien niuans, małą rzecz. Oczywistą oczywistość, ale jakże istotną. Oponent podtrzymywał swoje jutsu pieczęcią. Co, jeśli zostanie ona zerwana? Smok najpewniej zostanie rozproszony i przerodzi się w zwykły strumień wody, zatracając swoją siłę i pęd. Tylko jak ma tego dokonać, skoro raczej nie jest w stanie znaleźć się przy wrogu nim pochłonie ją żywioł? Nie zatrzymywała się. Wcześniej ułożone wzdłuż ciała ręce teraz znalazły się przed tułowiem i złożyły dwie sybkie pieczęcie.
Klask!
Czyżby ktoś znajdował się za plecami suitonowca? Ktoś podszedł go i zaatakował w chamski sposób od tyłu? Może kiedy jego wspólnik leżał na ziemi, on sam został zaatakowany przez wsparcie Riki? Faktem było, że dostał skoordynowanego strzała w głowę. A dokładniej w uszy.
Rika z kolei nie zamierzała się zatrzymywać. Niezależnie od tego co działo się za jej plecami z wodnym wężem, biegła dalej, znajdując się już całkiem blisko wroga. Tylko czy był gotowy odeprzeć jej atak?

  Ukryty tekst

[Takashi]

"Panienka na wydaniu"
Misja rangi C - Rika Kari Matsubari
Jesień, rok 393
27/28...

Członkowie służby rodziny Oyama, pani Youko, a także goście dzisiejszej uroczystości nie wahali się nawet na moment. Gdy tylko Haru wydał polecenie, zaczęli wstawać i w panice udawać się do środka domostwa, przyspieszyli, kiedy młoda kunoichi krzyknęła w ich stronę dodatkowe ostrzeżenie. Wodne węże, agonalne krzyki - samo to świadczyło o tym, że coś niedobrego dzieje się na terenie posiadłości, nikt nie zamierzał się w to mieszać, całe szczęście bezbronni cywile dostosowali się grzecznie i schowali wewnątrz. Jedynie szarowłosy solenizant został na zewnątrz, ale nie zmieniał swojego położenia, zachowywał dystans i był bezpieczny.
-Jesteś moja! - krzyknął bandyta, chowający się za altaną, gdy wodny twór zbliżał się do biegnącej Matsubari.
Rzeczywiście podtrzymywał jedną pieczęć, dzięki której mógł sterować swoją techniką. Ta nie była jednak szczególnie szybka i może dogoniłaby biegnącą dziewczynę, gdyby nie to, że ona też mogła korzystać ze swojego arsenału jutsu. Złożyła dwie proste pieczęci, a na koniec klasnęła w dłonie, w tej samej chwili jej przeciwnik został momentalnie oszołomiony. W skutek tego rozłączył dłonie, by złapać się za uszy, wodny wąż rozpadł się momentalnie, pozostawiając za Riką niemałą kałużę. Sentokini zbliżała się do mężczyzny i była coraz bliżej, miała go na wyciągnięcie ręki, ten w końcu otrząsnął się i sięgnął za plecy, by wyciągnąć kunai'a, którym zamierzał dźgnąć swoją ofiarę. Podniósł się z klęczków, po czym rzucił przed siebie, wyglądał na bardzo niezadowolonego.
W tym samym czasie drugi bandyta, który leżał za krzakami, odzyskiwał powoli przytomność. Trzymał się za głowę, dotykał po całym ciele, jakby cały czas odczuwał, że po jego ciele chodzą malutkie robaki. Dopiero po chwili zdał sobie sprawę, że padł ofiarą jakiejś sztuczki, w końcu wstał, potrząsał kilka razy głową i zaczął biec w kierunku swojego kolegi i bohaterki z Ryuzaku. Haru zauważył złoczyńcę, dlatego odruchowo zaczął biec przed siebie, ale cały czas zachowywał dystans, obiecał, że nie będzie się wtrącał.
-Rika, ten drugi się ocknął, uważaj! - głośny krzyk miał ją ostrzec, by mogła zareagować odpowiednio wcześnie.

Legenda:
-Youko Oyama
-służba #1
-Haru Oyama
-bandyta #1
-bandyta #2

Mapka i opis:

Niebieskie koła - średnie zbiorniki wodne
Czarny prostokąt - posiadłość
Pomarańczowy prostokąt - taras
Brązowy kwadrat - altanka
Zielone gryzmoły - drzewa i wysokie krzaki
Brązowa gwiazdka - Rika
Niebieska gwiazdka - Haru
Czerwone gwiazdki - jakieś dwie obce osoby

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

___________________________
Edit za zgodą Riki - coś poszło nie tak z treścią pod hide, naprawiłem.

[Rika Kari Matsubari]

Rika nie dopadła Złola. Wciąż dzielił ją od niego spory dystans. Mimo to dopadła go. Głośnym klaśnięciem stworzyła za jego plecami dwie dłonie, które zrobiły mu potężne stereo. No, w każdym razie wystarczająco potężne, by zerwać pieczęć i upiec dwie pieczenie na jednym ogniu. Nie tylko bowiem oszołomiła bandytę, ale też pokonała węża. Woda, która jeszcze chwilę temu przybrała postać żądnego krwi węża, teraz chlusnęła o ziemię tuż za plecami dziewczyny i na powrót przybrała swą bazową postać.
Nie był to jednak koniec batalii, bowiem kunoichi i tak wpadła w sidła włamywacza. A przynajmniej tak mówił. Wyciągnął kunai i teraz to on nacierał na dziewczynę. Ta, widząc ostre narzędzie zawahała się i przystanęła. Mężczyzna zrobił błąd, bo próbował zaatakować Rikę frontalnie. Wystarczyła jej pieczęć małpy i zamaszysty ruch ręką, by skontrować jego działanie. Pod nogą zbira dziwnym trafem znalazła się skórka od banana, po której, przynajmniej planowo, powinien wywinąć orła do tyłu. Kierunek potencjalnegu padku jest dla Riki na tyle szczęśliwy, że raczej nie musiała martwić się ewentualnym rzutem.
Mniej więcej w tym samym czasie nadbiegał drugi ze złodziejaszków. Panienka była tego świadoma dzięki podpowiedzi, jaką uzyskała od Haru. Wiedziała więc, że i on popełnił błąd, ponieważ zaatakował Rikę od tyłu. Tym razem kunoichi nawet nie odwróciła się w kierunku ataku, a jedynie przechyliła głowę pod odpowiednim kątem i ścisnęła znajdujący się pod gęstą pokrywą włosów woreczek.
Trysk!
Podstępny kwiatuszek słonecznika wpięty we włosy nie był do końca tym, czego się spodziewano. Wystrzelił w kierunku oczu drugiego ze złoczyńców strumieniem żółtawej, nieco przezroczystej cieczy, z którą kontakt raczej nie należał do przyjemnych. Zaraz po tym natychmiast popędziła do leżącego na ziemi mężczyzny, następując mu na nadgarstki stopami i przyklejając się do nich jak do ściany przy wykorzystaniu elementarnych sztuk ninja. Następnie obłapała go dłońmi tak, jak to było możliwe i sprawiła mu mocnego przytulasa.
-Jak nie chcesz stracić wzroku, radzę szybko opłukać oczy! - powiedziała melodyjnym, niemal zachodzącym śmiechem głosem. Jeśli jest coś potężniejszego niż dobrze wykonane jutsu, to jest to połączenie wiedzy i podstępu. A ten facet był zwykłym cykorem i zamierzała ponownie to obnażyć.
Przytulas, w jakim tkwiła był mocny jedynie na tyle, na ile pozwalała jej siła. Fizycznie nie miała szans z dorosłym mężczyzną, ale jego ręce były sklejone z jej nogami, a reszta ciała przyssała się do niego jak przyssawka. I raczej nie mógł trwać w tej pozie, bowiem Rika pod przykrywką przytulaska, serwowała mu coś gorszego niż trójkątne duszenie. Zupełnie nieświadomego odsyłała do krainy snów.

  Ukryty tekst

[Takashi]

"Panienka na wydaniu"
Misja rangi C - Rika Kari Matsubari
Jesień, rok 393
29/28...

Zdawać by się mogło, że Rika przygotowana jest na wszelkie ewentualności, dosłownie. Co by się nie działo, ona posiadała zdolność lub przedmiot, który ratowałby ją z każdej sytuacji, tak było w tym przypadku. Wodnego węża skontrowała własną techniką oddziałującą na zmysł słuchu oponenta, a teraz? Tylko spójrzcie na te dzikie pląsy, wywijasy, psikające kwiatki i kolejne wyimaginowane twory, którymi się posługiwała. Dobra, po kolei.
Matsubari musiała zareagować nie tylko na oprycha, który mierzył w nią kunai'em, ale także w tego, który otrząsnął się po akcji z robakami i zaczął na nią szarżować od tyłu. Złożyła pieczęć do prostego jutsu, po czym w charakterystyczny sposób machnęła ręką, a mężczyzna przed nią, zamiast rzucić się na nią w nerwach i zamiarem zrobienia krzywdy, najzwyczajniej w świecie padł na ryj. Tak po prostu, jego atak nie poskutkował, za to sam sobie zadał niemałe obrażenia, uderzając z impetem twarzą o ziemię. Co z drugim typkiem? Kunoichi wychyliła się lekko do tyłu i uaktywniła ukryty mechanizm skryty elegancko we włosach. Nacisnęła, co potrzeba, a to spowodowało psiknięcie żółtej substancji prosto w facjatę delikwenta. Nazwijmy rzeczy po imieniu - dostał szczynami. Gdyby ktoś zobaczył tę walkę z boku, pomyślałby, że to wcale nie jest sentokini, a jakiś klaun z cyrku, który swoimi przebiegłymi sztuczkami pokonuje tęgich bandytów o pokaźnej posturze, tego z pewnością nie widzi się na co dzień. Nie trzeba było długo czekać, od razu wydobył z siebie głośny krzyk, w którym wyczuć dało się nie tylko złość, ale również zażenowanie - przecierając oczy pobiegł do stawu obok tarasu i zaczął przemywać oczy. Rika nie marnowała czasu - wspięła się na leżącego przed nią bandytę, który upuścił swój nóż i objęła go z całej siły, chcąc nie tylko skrępować jego ruchy, ale także wywołać w nim pewny stan, który powoli zaczynał go ogarniać. Miotał się, miotał, a jego siły z każdą następną sekundą odpływały w nieznane, aż w końcu przestał się ruszać i zasnął.
-Argh, co to kur*a jest?! - przeklinał pod nosem ten drugi, który płukał oczy czystą wodą.
Nie był w stanie klarownie widzieć tego, co dzieje się wokół niego, nie zwracał też za bardzo uwagi na otoczenie, koncentrował się jedynie na przepłukaniu własnych oczu, które piekły niemiłosiernie. Całą sytuację wykorzystał Haru, który rozpędził się w jego stronę i dał pokaz własnych umiejętności, zasadzając mu soczystego kopniaka z wyskoku, prosto w łepetynę. Stracił przytomność w jednej chwili. Jeden - spał, drugi - nieprzytomny, przyjęcie uratowane! Trzeba tylko posprzątać...

Legenda:
-Youko Oyama
-służba #1
-Haru Oyama
-bandyta #1
-bandyta #2

Mapkę sobie już daruję, bo wszystko jest jasne i klarowne

Haru vs obsikaniec

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Rika Kari Matsubari]

Walka zakończyła się kombinacją kilku niecodziennych posunięć, które nieczęsto ogląda się na polu bitwy. Efekt? Jeden złol obalony i uśpiony, a drugi osikany. Osoby trzecie mogły mieć trudności w zorientowaniu się, co tak naprawdę miało miejsce. Haru, może ktoś wyglądający z okna willi. Co powstrzymało smoka, co spowodowało upadek mężczyzny z kunaiem? To wiedzieli tylko oni i Rika, choć ci pierwsi też niekoniecznie. Nie dało się ukryć, że Rika nie walczyła jak poważna wojowniczka. Jej drobne ciało i mało odpowiedzialne zachowania często sprawiały, że pozostawała niedoceniana, zupełnie jakby nie miała własnych, bardzo groźnych narzędzi. Kiedy jeden ze zbitów zapadł w sen, Rika podniosła się, by dokończyć dzieło z jego wspólnikiem. Ku jej zaskoczeniu, drugim z mężczyzn zajął się Haru, który ostatecznie zakończył walkę solidnym kopniakiem. Miał się nie wtrącać, ale finalnie wszystko wyszło dobrze.
-Możecie wyjść, jest już bezpiecznie! - pierwsze co zrobiła, to zawołała ludzi, a w szczególności gospodynię. Musiała chwilę ochłonąć, ale wiedziała przecież, że potrzebne będą dodatkowe pary rąk. Otrzepała sukienkę, która etap krystalicznej bieli miała już dawno za sobą. Poprawiła kwiatuszek, który okazał się być czymś więcej, niż tylko niewinną ozdóbką. Następnie pozbierała myśli i skierowała się do Youko, gdy ta pojawiła się na tarasie.
-Jeden ze strażników został ranny pod bramą. Nic mu nie będzie, ale potrzebuje pomocy. - oznajmiła, licząc że Pani Domu sama będzie najlepiej wiedziała, kogo oddelegować do jakich zadań. Sama skierowałaby tam kogoś ze służby, a leżącymi mężczyznami kazała zająć się drugiemu ze strażników. Ta decyzja należała jednak tylko i wyłącznie do Youko.
-Spacerowaliśmy z Haru i znaleźliśmy strażnika pod drzewem. Natychmiast tu przybiegliśmy. W międzyczasie wykryłam ich obecność w niedużej odległości od tarasu i preprowadziliśmy atak zanim mogli się rozeznać w sytuacji. Haru załatwił tamtego. - Rika wskazała palcem na chłopa leżącego w okolicach oczka wodnego, tłumacząc co się wydarzyło i jednocześnie sprawiając nieco przyjemności chłopakowi. W tym samym celu przybiła z nim piątkę i pogratulowała.
Całe zajście nie było przyjemne, ale najważniejsze, że nikt nie zginął. Z całą pewnością był to jubileusz, który przysporzył chłopakowi najwięcej emocji. Egoistycznie patrząc, z perspektywy Haru trudno wymarzyć sobie lepsze urodziny. Uniknął corocznej samotności w towarzystwie starszyzny i jeszcze spuścił manto oprychom w prawdziwej walce. A to wszystko w towarzystkie zaprawionej w boju wojowniczki, która znalazła się we właściwym czasie i miejscu. Uśmiechnęła się. Chyba nawet tego jej było trzeba.

  Ukryty tekst

[Takashi]

"Panienka na wydaniu"
Misja rangi C - Rika Kari Matsubari
Jesień, rok 393
31/28...

Niebezpieczeństwo zostało zażegnane dość szybko. Sprawne działania Riki spowodowały, że bandyci zostali pokonani i obyło się bez żadnych ofiar, nie ucierpiały nawet żadne budynki i rośliny, walka przebiegła szybko i bez jakichkolwiek komplikacji. Jaki w ogóle był cel dwójki jegomościów? Ciężko stwierdzić, możliwe, że rzeczywiście chcieli wykorzystać zbiorowisko bogatych ludzi i się obłowić. Istniało też prawdopodobieństwo, że od dawna szykowali się na obrabowanie tego konkretnego domostwa i po prostu trafili na nieodpowiedni moment. Ciężko było doszukiwać się ich prawdziwych motywów i w sumie nie miało to żadnego sensu, liczył się jedynie fakt, że młoda sentokini sobie z nimi poradziła i można było przekazać ich organom sprawiedliwości.
No dobra, jeden ze strażników został pojmany, ale gdzie w tym czasie znajdował się drugi? Jak się okazało, był w takim samym stanie, co pierwszy, znajdował się jednak w innym miejscu. Jedna z służących, którą pani Oyama oddelegowała do gościa, którego znalazła wcześniej dwójka spacerujących młodzików, to ona go znalazła. Pomogła im, zajęła się ich obrażeniami i pomogła dojść do siebie.
Goście? Początkowo byli przerażeni, ale z każdą następną chwilą przedstawienie rozgrywane przed ich oczami zaczynało im się podobać coraz bardziej. Przy finałowej scenie wyszli na taras i zaczęli bić brawa - nie tylko w stronę kunoichi, ale również uzdolnionego Haru, który sam dokończył robotę z jednym zbirem. Pani domu była bardzo dumna ze swojego syna, nie denerwowała się, jak to matki zwykły robić w takich momentach, okazywała radość i dumę ze swojego potomka.
Robiło się coraz później, a strażnicy posiadłości nie byli w dobrym stanie, dlatego pani Youko oddelegowała jedną służącą w podróż do miasta. Chciała, by firma świadcząca usługi ochrony dała więcej jednostek na ten konkretny obiekt, może nawet na stałe byli w stanie przydzielić kogoś takiego, jak Rika? Z pewnością by się przydało! Kwestia kilku godzin i może jeszcze przed wzrokiem w posiadłości miała być dodatkowa ochrona. Nie nowa - z tą dwójką rodzina i służba była już zżyta. Chodziło o dodatkową pomoc na tak dużym terenie i w tak niebezpiecznej okolicy oddalonej od głównej osady.
Wszyscy wrócili do stołu i na nowo delektowali się pysznym jedzeniem, nawet rozmowy dotyczyły zupełnie innych tematów - na tapecie nie znajdowały się już pieniądze, biznes i nudne wątki, które w ogóle nie interesowały bohaterki i jej towarzysza. Teraz wszyscy zebrani dyskutowali o jednej rzeczy - jak wspaniale nasza dwójka młodych wojowników poradziła sobie z zagrożeniem i uratowali przyjęcie. Tak, nawet Haru został nazwany bohaterem w obliczu sytuacji, w jakiej się znalazł. Chłopiec też był z siebie dumny, co chwila zagadywał Matsubari i dziękował jej za to, że zdecydowała się mu towarzyszyć w tym ważnym dla niego dniu.
-Rika-chan, chcę, żebyś wiedziała, że to były moje najlepsze urodziny! Jesteś wspaniałą kunoichi, dziękuję Ci bardzo za to, że sprawiłaś, by ten dzień był dla mnie wyjątkowy! - po tych słowach wzniósł za nią toast, co było bardzo miłym gestem.
To nie wszystko. Poza zupełnie przyjemniejszymi już, przyziemnymi rozmowami, na stole pojawiały się co chwila nowe posiłki, które donosili kucharze i służba, wjechały nawet desery, które pocieszyć mogły nawet najbardziej wymagające kubki smakowe! Robiło się coraz później, a pięknie oświetlony taras i ogród dawały niesamowite wrażenie, aż w pewnej chwili wszystkie światła zgasły niemalże w jednej chwili, synchronicznie.
-Już czas! - nie wiedząc, kiedy, szarowłosy chwycił bohaterkę za rękę i wskazał jej palcem, by spoglądała w niebo, po chwili zaczerwienił się i puścił dłoń
* BUM! * Piękny pokaz fajerwerków zakończył całe wydarzenie. To było coś niesamowitego - piękne, czyste niebo usłane kanonadą mieniących się wieloma kolorami rozbłysków stworzyło łunę, która podkreśliła szczególnie znaczenie zarówno tej uroczystości, jak i sukcesu, jaki udało się odnieść brązowowłosej. To był sukces i koniec ciężkiego dnia.
-Rika-chan, dziękujemy ci serdecznie za przybycie. Nie chcemy cię zatrzymywać, ale jest już późno, powrót o tej porze nie wróży nic dobrego, zostań jeszcze na noc, pokój cały czas przydzielony jest tylko tobie. - dostojna Youko zwróciła się z podziękowaniami osobiście, miała do przekazania jeszcze jedną informację. -Jeśli chcesz, przekażę informację o Kyusei wszystkim moim znajomym, by twoje przedsięwzięcie zyskało większy rozgłos. Uważam, że to, co robisz, jest naprawdę wspaniałą ideą. Nie zdajesz sobie sprawy z tego, jak wiele zrobiłaś dla mojej rodziny swoją obecnością tutaj.
Rzeczywiście, to praktycznie jeden dzień, a święto, które opisywane było za tragiczne w opowieściach solenizanta, w dniu dzisiejszym wyglądało zupełnie inaczej. Może po prostu Rika Matsubari ma szczególny dar? A może to znów jej cyrkowe sztuczki?

Legenda:
-Youko Oyama
-Haru Oyama

Koniec misji, dziękuję serdecznie! ~Takaś

[Rika Kari Matsubari]

Walka została zakończona, a goście dostali nieoczekiwany spektakl. Zdolności Riki mogły się podobać, bo w swoich walkach nigdy nie sięgała po najprostsze środki. Po wszystkim zebrała gesty uznania i wraz z innymi wzięła się za "sprzątanie". Szybko okazało się, że nie ten jeden strażnik został pobity, ale także drugi i Youko szybko uznała, że przyda jej się wzmocnienie straży. Tym razem miała szczęście, ale następnym razem na liście gości może zabraknąć sentokini na usługach Ryuzaku no Taki. Kolejną rzeczą byli rabusiowie, których należało oddać w ręce władz. I tą czynnością zajęły się już jednak inne osoby. Rika zrobiła im kuku, teraz pałeczkę przejmowali inni. I to właściwie na tyle, jeśli chodzi o sprzątanie, bo sam pojedynek nie narobił wiele szkód na tarasie ani w ogrodzie. Walka nie wyrządziła żadnych szkód materialnych, a jedynie jeden z rabusiów przemył szczyny w oczku wodnym. Jedynie strażników szkoda, ale no w końcu ryzyko zawodowe.
Nie miała wątpliwości, że dla Haru było to niezapomniane przeżycie. Cieszyła się jego szczęściem, wiedziała bowiem, że sama na jego miejscu po prostu nie mogłaby usiedzieć z rozemocjonowania. Sama kiedyś zaczynała i przeskakiwanie kolejnych kamieni milowych zawsze wiązało się z wilczą satysfakcją. A Haru obił właśnie łotra na oczach matki i najważniejszych rodzin w okolicy. Miał współudział w walce prowadzonej przez osobę znacznie wyższą rangą. I mimo to sam postawił kropkę nad i. Wszystko to w urodziny, które do tej pory nie kojarzyły mu się zbyt dobrze!
Dalsze spotkanie przy stole diametralnie różniło się od zdarzeń sprzed ataku. Teraz tematem nr 1 były nie interesy, a dzisiejsze wydarzenia i bohaterska postawa solenizanta. Choć oczywiście nie tylko jego. Potem nadszedł czas na sztuczne ognie i dalszą celebrę urodzin Haru. Miło było Rice spędzić tam czas. Nie chodziło o sam przepych, ale też wspólny czas z rówieśnikiem, bo dziewczyna nie miała zbyt wiele kontaktu z równolatkami. Tego wieczora także została na noc w posiadłości Ayamów. Było już późno i dziewczyna chętnie przystała na propozycję gospodyni. Opuściła ich dopiero nazajutrz.
-To ja dziękuję za miły czas!
-Haru, zawsze jesteś mile widziany w Kyusei
I to na tyle. Pożegnała się ze wszystkimi i opuściła willę, krocząc powolutku w stronę domu. Droga nie należała do krótkich, ale Rice się nie śpieszyło. Chciała zatrzymać przy sobie jeszcze na tę krótką chwilę wydarzenia u Oyamów i pożyć nimi w głowie. W końcu już zaraz wróci na stare śmieci. Choć sama kunoichi nie zgodziłaby się z takim określeniem. Kroczyła w końcu od przygody do przygody. Założenie szkółki i codzienne zajęcia były czymś, co nie przestawało jej ekscytować. Już jutro będzie mogła wrócić do tych wszystkich ludzi. Co jeden, to z innymi motywacjami. Ahh! Nowe doświadczenia dodawały jej skrzydeł.

z/t -> Siedziba Kyusei