Niedaleko głównego traktu

[Yami]

Misja Rangi C
Mikoto
15/15 kolejek

Chłopak podrapał się po czuprynie kiedy tylko usłyszał pełną niedowierzania Mikoto. Był to wniosek, który wyciągnęła sama jednak chłopak nie zaprzeczał temu faktu, musiało więc być coś na rzeczy. Podniósł wtedy wyżej głowę kiedy dziewczyna nawet na moment nie zawahała się mu zaufać i odwrócić się do niego plecami. Teraz mógł bez większych problemów poderżnąć jej gardło, pozbawić przytomności czy kto wie co tam jeszcze. Znali się bardzo krótko, zaś Mikoto mimo, że chłopak był celem bandytów a więc musiał mieć coś za uszami wierzyła w jego słowa. Czasami taka wiara potrafi zabić co zresztą wypunktował z uśmiechem na twarzy i swoim typowym tonem głosu.
- Ho ho jeśli jesteś tak chętna aby cię przypadkowy facet dotykał tak widzę, że chyba na jednym głębszym nie stanie co? -Zaśmiał się po czym westchnął głośno - Dobrze, zaczynam. Poczujesz trzy ukłucia.
Minęła chwila ciszy i wtedy Juzo dotknął cię w okolicach łopatek. Nacisk pozwolił Tobie zawęzić do obszaru jednego palca. Ból jednak jaki tym wywołał był dość specyficzny. Nie pochodził z nacisku na skórę, czułaś coś w rodzaju ukłucia wewnątrz siebie. Było to nieprzyjemne uczucie. Kolejny punkt znajdował się na wysokości Twojej prawej piersi. Odczucie było podobne co poprzednim razem.
- Nie wiem jak dobrze wytłumaczyć Tobie co się właśnie dzieje. Powiedzmy, że niektóre kanały jakimi płynie chakra były zablokowane. To co robię powinno pozwolić je odetkać... niczym zapchany komin.
Trzeci punkt był w okolicach serca. Tutaj nieprzyjemne odczucie był najsilniejsze. Poczułaś lekkie drżenie najważniejszego organu. Chłopak po tym wszystkim westchnął i zaśmiał, nieco udawanie niczym antagonista z różnych opowieści.
- Muhahaha teraz pieczęć została nałożona, musisz spełnić każde me słowo... pierwszy mój rozkaz, chodźmy ku północy do najbliższej karczmy aby świętować dzisiejszy dzień.
Juzo podniósł butelkę aby potowarzyszyć Tobie zgodnie z obietnicą ku północy...

Misja kończy się Twoim postem. Miłej dalszej gry
Juzo

[Mikoto]

Juzo w żaden sposób nie zaprzeczył jej wnioskowi i to tylko utwierdziło ją w przekonaniu, że ma rację. To było naprawdę niesamowite i teraz już wiedziała, dlaczego jego oczy były takie cenne. No ale zaraz, przecież tamci chcieli go zabić, a nie wykorzystać jego umiejętności. Najwyraźniej umiejętności Juzo krzyżowały jakieś plany zleceniodawcy, skoro wystawił go na pewną śmierć. A skoro już dowiedziała się tak istotnej rzeczy, postanowiła mu zaufać i dać mu zrobić to, co zamierzał, cokolwiek miałoby to być. Tak, zaufała mu, bo w końcu był jej dłużnikiem i miał okazję się zrewanżować za uratowanie mu życia i pomoc w rozprawieniu się z bandytami. Był jej sporo winny i teraz miał szansę się odwdzięczyć. Słysząc jednak jego słowa, przewróciła oczami i zacisnęła mocniej palce na złożonym wachlarzu.
- Nie przeginaj, bo przestaniesz oddychać prostym nosem. - Rzuciła do niego przez ramię.
Czasami był zbyt arogancki i na zbyt wiele sobie pozwalał, no ale ten typ chyba tak miał. Ważne było jednak to, że teraz ona postanowiła mu zaufać i miała nadzieję, że ten nie wykorzysta tego w podły sposób. Na wszelki wypadek złożyła jedną ręką połowę pieczęci barana, żeby w razie czego odepchnąć go chakrą Futonu, wyzwoloną bezpośrednio ze swojego ciała i spoglądała przez ramię. Skinęła tylko głową, gdy uprzedził ją o trzech ukłuciach. Ukłuciach?! Czym będzie ją nakłuwał? Zanim jednak miała okazję zaprotestować, poczuła na łopatkach jego palec, a nim zdołała odetchnąć z ulgą, poczuła dość nieprzyjemne ukłucie. Jednak nie z zewnątrz, tylko jakby od wewnątrz. Aż sapnęła, kompletnie się tego nie spodziewając. Było to bardzo nieprzyjemne i bolesne, jednak nie na tyle, żeby miała się tutaj zaraz wydzierać. Zacisnęła więc oczy i zęby, a palce na wachlarzu, czekając na dwa kolejne ukłucia.
Nastąpiło drugie ukłucie, w innymi miejscu, a potem słowa Juzo, wyjaśniające cały proces. Miko skinęła głową, rozumiejąc to co do niej mówi. Była doświadczonym medykiem i doskonale znała ludzkie ciało, oraz wiedziała, że chakra płynie po organizmie w specjalny sposób, na zasadzie kanałów, niczym żyły i tętnice. Nie bez powodu było to nazywane układem chakry. Nigdy nie miała z tym jednak styczności, ponieważ nie miała możliwości zobaczyć tego na własne oczy. A więc miała przyblokowane niektóre kanały i to w trzech miejscach. Niesamowite. Czy dzięki temu odzyska swoje zdolności? Okaże się.
- W porządku, rozumiem. - Odpowiedziała. - To jak zapchana skrzepem żyła lub tętnica, przez co krew nie dociera tam, gdzie powinna.
Ledwo zdołała dokończyć, a poczuła trzecie ukłucie, tuż przy sercu, najsilniejsze i najbardziej bolesne. Ponownie sapnęła i tym razem skuliła się z bólu, mocno zaciskając zęby i oczy. Gdyby nie wachlarz, to rzeczywiście by klapnęła na tyłku. Ból jednak nie trwał zbyt długo, zaś Miko mogła poczuć coś naprawdę dziwnego. Ciężko było opisać to uczucie, jakby rozchodzące się po ciele ciepło, po wypiciu gorącej herbaty, tylko to nie było takie ciepło. Było to tylko chwilowe, a potem wszystko wróciło do normy. Nie czuła się jakoś inaczej i chyba nie powinna, prawda? Będzie jednak musiała trochę poczekać z przetestowaniem tego, aż znowu będzie miała trochę czasu tylko dla siebie. Wzięła kilka głębszych oddechów i parsknęła, słysząc słowa Juzo odnośnie pieczęci. Nie, zdecydowanie nie czuła, że musi iść z nim, więc wszystko było w porządku.
- O tak, jest co świętować. - Parsknęła śmiechem. - Dziękuję Ci z całego serca. Mam nadzieję, że to rozwiąże problem blokady moich umiejętności. Chodźmy więc.
Pozostało już tylko wrócić na trakt i udać się w kierunku Sogen. Po drodze pewnie trafią na jakąś karczmę, więc dobrze będzie się tam zatrzymać na kilka kieliszków i coś dobrego do jedzenia. Musiała przyznać, że Juzo miał swoje wady i zalety, ale był zdecydowanie zabawnym kompanem do podróży. Teraz, kiedy byli kwita, można było odetchnąć i cieszyć się pomyślnością tego dnia.

[zt]

Dziękuję za misję <3

[Rika Kari Matsubari]

Rika odebrała swoje żarełko numer jeden, którego nazwy nie chciała powtarzać i zajęła się szamką. Z jedzeniem zazwyczaj jest tak, że dopiero po pierwszym kęsie zdajesz sobie sprawę z tego, jak bardzo się go potrzebowało. I dziewczynka także nie narzekała, że pod mniejszym lub większym przymusem zamówiła tutaj danie. Może nawet poczułaby jakąś wdzięczność, gdyby nie to, że stała w kolejce jak wszyscy inni, płaciła jak wszyscy inni i w zasadzie nie otrzymała żadnego przywileju. Może poza zablokowaniem kolejki na nieco dłużej od pozostałych.
No pięknie, a ja myślałam, że to stoisko rodziny Oyama... - pomyślała, wiedząc że zrobiła niemałą gafę. Ale może dobrze, może należy się sprzedawczyni. Może nawet Rika powinna żałować, że nie zrobiła tego celowo! Ale już dobrze Rika, uspokój się. Wszystko jest dobrze.
Kunoichi wysłuchała tłumaczeń dotyczących trasy, jaką należało pokonać, by dostać się do Oyamów. Droga była dosyć zawiła. Tu to, tu tamto... nie. Do spamiętania byłoby tego stanowczo zbyt dużo i w normalnych okolicznościach na pewno spisałaby wszystko na kartce, ale przecież była w Ryuaku, ojczyźnie swojej kochanej. Bez problemu połączyła wszystkie kropki i nie pozostawało nic jak rozmarzyć się na myśl o domku opisywanym przez mistrzynię kuchni. Chciałaby już tam być, ale droga nie należała do najkrótszych. A tymczasem, gdzieś między kurczaczkiem a ośmiornicą, Rika otrzymała coś jeszcze. Towary do zabrania. Pełne siaty najlepszych składników, warte pewnie małą fortunę. I ważące około tonę. Wzięła je do rąk, niezdolna do obrony po pysznym amciu. Spojrzała na obu mięśniaków, ale ci wcale nie kwapili się, by wziąć od niej torby. Czyżby miała nieść je sama? Na to wychodzi. Jeszcze chwilę wcześniej chciała pochwalić kulinarny kunszt sprzedawczyni, porównać jej magię do chakrowych uroków, ale teraz jej przeszło. Nie zdążyła zresztą wiele powiedzieć, a rozmowa dobiegła końca.
-Dziękuję za posiłek. - rzuciła na pożegnanie z braku laku, zupełnie jakby ktoś jej robił łaskę, że dostała jedzenie za które musiała zapłacić okrągłą sumkę. Rika poczuła ulgę, mogąc odejść z targowiska ze świadomością, że wie dokąd iść. Jej nastrój od rana uległ jednak znacznemu pogorszeniu.
Co ja jestem, tragarz?! Wyzywała w myślach, raptem moment po opuszczeniu targowiska. Jeszcze tylko chwila i rzuciła siaty na ziemię. Nie ważne ile ważyły. Pięć kilo, piętnaście czy trzydzieści. Jej wątłe rączki nie lubiły ciężarów i nie radziły sobie z nimi najlepiej. Obłapała swoje łokcie, jakby sprawdzając czy nic nie wybiło ze stawów. Obawy były daremne. Uff... nigdy nie byłam dobra w spacerze farmera. Za to zawsze była dobra w składaniu pieczątek. Dlatego uformowała dzika i w tej chwili włosy przestały poruszać się na wietrze, będąc pod ścisłą kontrolą Riki. Grubsze pasmo przemknęło od lewego ucha, między uchwytami toreb, unosząc je w powietrze i zatrzymując się w okolicach prawego ucha, tworząc wieszak, coś w rodzaju plecaka podtrzymywanego nie barkami, a siłą chakry. Ruszyła dalej. Przesyłka nawet szczególnie nie bimbała. Ale kunoichi wciąż była niezadowolona. Nie lubiła pracować dla bogaczy. Czasem ludzie dziwili się dlaczego. Przecież bogatsi dobrze zapłacą, mówili. A guzik! Bogatsi więcej się targują, mają większe wymagania i jeszcze myślą, że należy im się nie wiadomo co. To biedni ludzie najlepiej obdarowują wdzięcznością. To im należy służyć. Także dlatego, że mają wokół mniej ludzi skorych do pomocy.
Co się rzekło, Rika była zła i traciła cierpliwość. Była sentoki, a nosiła siaty z zakupami w imię misji, której nie znała. Czego się nie robi dla Ryuzaku? Nie wiedziała z jakich powodów zadowolenie rodziny Oyama jest ważne dla miasta. Ale ona traktowała to zadanie jak zlecenie od władz, a nie samej rodziny. Musiała zadowolić rodzinę, a wtedy i władze (którym nie omieszka wygarnąć tego i owego po powrocie!) będą zadowolone. Misja już teraz była dla niej dużym wyzwaniem. Czasami to nie brutalna walka na śmierć i życie jest największą przeszkodą ku powodzeniu misji.
Po dłuższym czasie Rika dotarła na miejsce. Wzięła kilka głębszych wdechów, by zapomnieć o swoim podłym nastroju, który nie opuszczał jej podczas podróży. Przetestowała swój najładniejszy uśmiech, co nie było trudne na widok takiej willi. Powoli weszła na posesję, szukając kogoś przed domem, albo udając się do drzwi.
-Jestem Rika Kari Matsubari, sentokini Ryuzaku no Taki, urodzona... - tak, tak, Rika. Obok lasku Sai.

  Ukryty tekst

[Takashi]

"Panienka na wydaniu"
Misja rangi C - Rika Kari Matsubari
Jesień, rok 393
7/28...

Dźwiganie ciężkich siat z zakupami na tak długiej trasie na pewno nie było łatwym zadaniem dla dziewiętnastolatki o wątłych ramionach i niedużej sile. Tamci dwaj siłacze ze sklepu Takady bardzo by się jej przydali, niestety byli już zajęci, mieli opłaconą robotę i obowiązki, których nie mogli pozostawić. Zresztą, ich szefowa nie pozwoliłaby im odejść, była zawzięta, uparta i na pierwszym miejscu stawiała swój przybytek. Na szczęście Rika poszczycić mogła się arsenałem zdolności ninja, a to pozwoliło jej na wykorzystanie techniki, która znacznie poprawiła jakość podróży. Z własnych włosów utworzyła coś na wzór plecaka, dzięki któremu transport bagażu był znacznie bardziej komfortowy. Kunoichi znała tereny Ryuzaku no Taki i wiedziała, że czeka ją niekrótka wędrówka, trzeba się było więc do niej porządnie przyszykować, żeby po wszystkim nie być zmęczonym.[/akapa]
Po dwóch godzinach bohaterka dotarła przed posiadłość. Zapamiętała dokładnie wszystkie instrukcje właścicielki sklepu i pokonała niełatwą trasę. Wielka willa otoczona była bardzo dużą działką, ta z kolei wyznaczona była pięknym żywopłotem, który idealnie oddzielał leśne gęstwiny od pięknego, zadbanego trawnika. Widać było, że mieszkającej tutaj rodzinie wcale nie brakuje ani pieniędzy, ani służby, każdy skrawek terytorium, na którym mieszkali, był idealnie przyszykowany na wizytę nawet spontanicznego gościa. Przed główną bramą stał strażnik, który już z daleka zauważył dziewczynkę. Zrobił dwa kroki w przód, gdy ta się zbliżyła.
-Panienka Rika, zapraszam serdecznie. - uśmiechnął się szeroko i otworzył bramę, za nią czekał następny strażnik. -Odprowadź ją do Oyama-samy.
-Dobrze. Zapraszam, Rika-chan. - obydwaj byli uśmiechnięci i uradowani, jakby znali naszą bohaterkę od dawna.
Po drodze strażnik nic nie mówił, natomiast Matsubari mogła zobaczyć posiadłość z bliska. Mijała rozmaite altany, aranżacje florystyczne, skalniaczki, a nawet fontanny, których na co dzień nie widuje się w każdym domu Ruyzaku. Taa, to zdecydowanie byli bogacze. Mężczyzna otworzył duże drzwi budynku, wprowadzając gościa do wielkiego holu, na którego środku znajdowały się wielkie schody prowadzące na górę. Po prawej dało się zauważyć przestronną kuchnię z jadalnią, na której ktoś przygotowywał posiłek, jedne z drzwi po lewej stronie były zamknięte, drugie kierowały do następnego korytarza, żeby to wszystko spamiętać, potrzebna była dłuższa wycieczka. Na półpiętrze stała kobieta, która nie tylko wyglądała dostojnie, ale przede wszystkim wyróżniała się pięknymi, długimi włosami. Rozmawiała właśnie ze swoją służbą i wcale nie wyglądało to na poważną rozmowę, jakby ich relacje były wyjątkowo luźne.
-Nie musisz się spieszyć, najważniejsze, by było pięknie. Dania naszego szefa kuchni muszą nie tylko smakować, ale i wyglądać wybornie. Mamy jeszcze sporo czasu do jutra, myślę, że na spokojnie się wyrobimy. - mówiła wspomniana kobieta, uśmiechając się przy tym i przytrzymując delikatnie niższą od siebie służącą.
-Hai, Oyama-sama. - młoda służka uśmiechnęła się szeroko i zbiegła po schodach na dół, a kiedy zauważyła strażnika z gościem, na chwilę się zdziwiła, po czym znów uśmiechnęła. -Ohayo!
Przywitała się, po czym pobiegła do części jadalnianej szykować zastawę, wtedy właśnie pani domu spostrzegła nową postać na terenie rezydencji.
-Oh, ty musisz być Rika-chan, prawda? - zaczęła schodzić po schodach, szła bardzo powoli, gdyż miała na sobie długą suknię, nie chciała popełnić faux pas. -Nazywam się Youko Oyama i jestem panią tego domu.
W końcu młoda kunoichi miała przed sobą swojego zleceniodawcę i mogła poznać szczegóły misji.

Legenda:
-strażnik #1
-strażnik #2
-Youko Oyama
-służba #1

[Rika Kari Matsubari]

Może i Rika nie przepadała za zleceniami od zamożnych. Może i nie przepadała za ich wymaganiami i zachciankami, ale trzeba było przyznać, że potrafili przyjąć gościnę. I nawet nie musieli wkładać w to wielkiego wysiłku, bo całą robotę robił za nich ich majątek. Gdy dziewczyna dotarła do willi, rozglądała się na wszystkie strony świata. To na ogród i idealnie przystrzyżone rośliny, to na bogatą, niestroniącą od zdobień zabudowę. No, a kończąc oczywiście na nietuzinkowym wnętrzu. Nim jednak zdołała tam dotrzeć, musiała załatwić formalności z pracownikami rodziny. Wpierw z jednym, który stał na straży całego dobytku, a potem z drugim. Jakakolwiek była rola drugiego z nich, odciążył pierwszego w oprowadzeniu dziewczyny, by ten mógł dalej pełnić wartę. Zresztą ich obowiązki nie kończyły się jedynie na kwestiach bezpieczeństwa. Choć niewątpliwie silni i skupieni, potrafili okazać odrobinę życzliwości i choćby się uśmiechnąć. Rika doceniała te gesty i starała się je odwzajemniać.
Dziewczyna przechodziła od pomieszczenia do pomieszczenia, kierowana przez swojego prywatnego odprowadzacza. Nie opuszczało jej wrażenie, że znajdujące się tu bogactwa i to w takiej ilości najzwyczajniej nie są nikomu potrzebne i aż brało ją zdziwienie, że jest tam stosunkuwo pusto, bo przestrzeń pozwalałaby na godne życie pewnie kilku tuzinom ludzi. Jednocześnie, czuła się tam jak u siebie w domu, a wszystko to za sprawą sympatycznego starszego mężczyzny. Po pewnym czasie mogłoby się wydawać, że zmierzają donikąd i Rika bierze udział w jakimś tournee po mieszkaniu ze złota. Kunoichi zmieniłą optykę w chwili, gdy usłyszała głos, który z cała pewnością musiał oznaczać kogoś ważnego. Skąd wiedziała? Po wydawaniu rozkazów. Zresztą Rika zorientowałaby się nawet, gdyby nie znała języka rozmówców. To po prostu słychać.
Następnie doszło do kilku wymian uprzejmości, po których Rika mogła wreszcie stanąć oko w oko z osobą, której tak bardzo zależało (a może i nie?) na jej przybyciu. Służąca czmychnęła do innego pomieszczenia, zaś rola strażnika także dobiegła w tym miejscu końca. Rika przyjrzała się kobiecie, która przedstawiła się jako Youko. Miała piękną suknię i sama też mogła się pochwalić urodą. Rika niemal na wszystkich musiała patrzeć z dołu, ale schodząca ze schodów gospodyni wręcz przygniatała ją w tym momencie swoją wielkością.
Kunoichi skinęła tylko głową, dając do zrozumienia że tak, to ona jest Riką.
-Bardzo mi miło. Przychodzę prosto od stoiska Takedy, która kazała przekazać małe co nieco. - Rika pokazała w tym momencie ciężkie torby. Liczyła, że będzie miała je komu wręczyć, choć raczej nie samej Youko, wszak ona raczej nie pałała się takimi obowiązkami jak noszenie. - piękny dom. - wypełniła jeszcze skrawej ciszy przed przejściem do ważniejszych spraw.
-Nie ukrywam, że niecodziennie przyjmuję zlecenia tak skąpe w informacje. Zwłaszcza teraz, gdy prowadzę szkółkę w centrum Ryuzaku. Jednak władze jednoznacznie dały do zrozumienia, że sprawa jest poważna, a państwo życzą sobie konkretnie moich usług. Można wiedzieć dlaczego? Proszę wtajemniczyć mnie w sprawę, dla której zostałam tu sprowadzona. - Rika nie była mistrzynią oficjalnych sytuacji, ale na chwile takie jak ta potrafiła się spiąć.
A spięta była nie na żarty. Bo jakkolwiek nie życzyła źle rodzinie Oyama, miała nadzieję, że nie została zatrudniona wyłącznie do transportu drogich owoców morza.

[Takashi]

"Panienka na wydaniu"
Misja rangi C - Rika Kari Matsubari
Jesień, rok 393
9/28...

Jak już zostało wspomniane - posiadłość zdecydowanie cechowała się nadzwyczajnym pięknem i bogactwem, która dało się ujrzeć zarówno na zewnątrz, na terenach okalających główny budynek, jak i w jego środku, gdzie panował wyjątkowy porządek i spokój. Nawet drobne szczegóły i zdobienia rzucały się w oczy, co chwila odwracając uwagę gości. Ci, którzy tutaj mieszkali lub pracowali, przywykli do dobrobytu i widoków, mogli skoncentrować się na życiu czy pracy, z kolei Rika co chwila badała wzrokiem kolejne elementy wystroju, które udawało jej się odkryć, a było ich niemało.
Youko, bo tak miała na imię właścicielka tego pięknego domostwa, była znacznie wyższa od naszej bohaterki. Jej piękne różowe włosy falowały bujnie z każdym jej następnym krokiem, który pokonywała zarówno schodząc ze schodów, jak i idąc po korytarzu usłanym mięciutkim dywanem. Jej wzrok pełny był ciepła, a głos otulał dobrocią, to nie była typowa rodzina bogaczy, którą zwykło się poznawać, stereotyp został przełamany. Gdy tylko usłyszała imię swojej ulubionej sprzedawczyni i zauważyła siaty z podarunkiem, szybko chwyciła je we własne ręce i przekazała strażnikowi, który wprowadził dziewczynę do budynku.
-Zanim wrócisz na podwórko, zanieś to proszę do szefa kuchni. - podała towar do mężczyzny i uśmiechnęła się do niego serdecznie. -Dziękuję.
Trzeba przyznać, to naprawdę nie była typowa rodzina z toną hajsu - wszyscy byli wyjątkowo mili, nikt na nikogo nie patrzył z góry, nawet ci z kasą odnosili się grzecznie do swojej służby i szanowali ją, to się ceni. Umięśniony pan chwycił torby i zaniósł je na prawo, gdzie znajdowała się część jadalniana, gdzieś z tyłu dało się zobaczyć ogromną kuchnię, z której dochodziły piękne zapachy. To właśnie w tamtym kierunku wcześniej udała się służąca, która rozmawiała z różowowłosą.
-Dziękuję. - odpowiedziała na komplement dotyczący jej dobytku, po czym delikatnie ułożyła rękę na jej górnej części pleców, prawie na szyi przez dzielącą je różnicę wzrostu. -Chodź do salonu, usiądziemy i porozmawiamy, wszystko ci opowiem.
Udały się na prawo od wejścia, czyli właśnie w stronę wielkiego salonu, który, jak się okazało, był znacznie większy, niż początkowo mogło się wydawać. Od drzwi po lewej stronie dało się zauważyć otwartą kuchnię odgrodzoną od części jadalnianej pokaźną wyspą, przy której, swoją drogą, również można było usiąść. Znajdował się tam wielki stół z kilkunastoma krzesłami, przy którym spokojnie zmieścić mogły się trzy, a może nawet cztery duże rodziny. Piękny obrus, świeże kwiaty, ogromna ilość oświetlenia, a także przestronne wnętrze aż zapraszało do tego, by usiąść na jednym z wygodnych krzeseł. To właśnie tam kobieta zaprosiła młodą kunoichi. Usiadły blisko siebie, a służąca w jednej chwili przerwała aktualnie wykonywaną czynność i podeszła do nich, czekając na instrukcje, jakby automatycznie wiedziała, co w danej chwili ma zrobić i powiedzieć.
-Rika, napijesz się może kawy, herbaty, wody? A może czegoś innego? Nie musisz się krępować, mamy wszystko. - powiedziała bez zawahania. -Ja poproszę zieloną herbatę. Schłodzoną.
-Hai. - powiedziała służąca, spoglądając na Rikę, jeszcze jej zamówienie.
Warto wspomnieć o drugiej części salonu. Ta pierwsza kuchenno-jadalniana była znacznie większa, z kolei drugą, mniejszą, stanowił kominek z niewielkim stolikiem kawowym ulokowanym naprzeciwko. Wokół stolika ustawione były trzy fotele, które wyglądały na bardzo wygodne, a także jedna kanapa. Cały salon był świetnie oświetlony dzięki temu, że jedna ściana była praktycznie cała przeszklona - tworzyły ją okna sięgające od podłogi do sufitu, na środku znajdowało się wyjście na taras.
-Pozwól, że opowiem ci o zadaniu, które dla ciebie przygotowaliśmy. - zrobiła krótką przerwę, popijając herbatę, którą przyniosła służka, jeśli Matsubari też coś wcześniej zamówiła, dostała swój napój. -Nie musisz się spodziewać nie wiadomo czego, zadanie będzie bardzo proste. Jutro mój kochany synek Haru ma urodziny i chciałabym, byś mu potowarzyszyła zarówno na bankiecie, jak i później. Bankiet będzie rano, organizujemy śniadanie, które nie będzie trwało długo - godzinę, może dwie. Chciałabym, byś spędziła z nim resztę dnia, to dla mnie bardzo ważne. W okolicy nie ma wielu rodzin takich, jak nasza, a nie chcę, by Haru zadawał się z fałszywymi koleżankami, którym zależy tylko na jego pieniądzach. Słyszałam o tobie bardzo dużo, ale to, co słyszałam, nie ma znaczenia, w każdym razie były to bardzo miłe rzeczy. Jesteś już sentoki'm, prawda? Powierzone ci zadanie wykonasz ze stuprocentową starannością, zgadza się? Chcę tylko, byś spędziła trochę czasu z moim synem, poznacie się, potowarzyszysz mu na bankiecie, może spędzicie trochę czasu sami, pokażesz mu, co to znaczy być ninją, a na koniec dnia otrzymasz wynagrodzenie pieniężne. - zrobiła przerwę, by dopowiedzieć jeszcze kilka ważnych kwestii, popiła w tym czasie dwa łyki herbaty. -Mój syn ma dziewiętnaście lat, czyli tyle samo, co ty. Jest miły, uprzejmy i bardzo energiczny. Na czas twojego pobytu tutaj dostaniesz własny pokój, własną łazienkę i będziesz mogła czuć się, jak u siebie - to oczywiście masz zagwarantowane.
Zamilkła, wyczekując odpowiedzi rozmówczyni.

Legenda:
-strażnik #2
-Youko Oyama
-służba #1

Jadalniana część salonu:

[Rika Kari Matsubari]

Co się rzekło, bogaczom wystarczy ładny domek, by gościom było miło i robić na nich dobre wrażenie. Tu jednak nie ograniczano się do tego. Od pierwszego kroku postawionego w willi Oyamów wszyscy byli dla Riki bardzo życzliwi. Zarówno obaj pilnujący porządku w okolicy mężczyźni, jak i służąca i pani domu. Choć, co jasne, to Youko miała tutaj władzę, z luźnych rozmów można było wnioskować, że łączy ich też jakaś przyjaźń albo chociaż dobra znajomość. Nie umknęło to uwadze dziewczyny, która dzięki temu też poczuła się nieco swobodniej.
Dała się zaprowadzić do salonu, który wielkością przypominał jakąś pałacową komnatę. Istotnie, willi wiele do pałacu nie brakowało. Rika co rusz znajdowała nowy obiekt zainteresowania. A to rząd kwiatów oddzielający salon od reszty pomieszczeń, a to wielkie okiennice, a to piękne wykończenia ścian. Panience Matsubari udzieliła się dobra atmosfera panująca w willi i zrezygnowała ze wzięcia na pokaz jakiejś dziwacznej herbaty.
-Sok jabłkowy... - odpowiedziała niepewnie. Nie raz odwiedzała karczmy i zamawiała swój ulubiony napój, ale usługiwanie się kimś w cudzym domu było takie nienaturalne. Całe szczęście po chwili napoje zostały przyniesione i można było zakończyć tę mało komfortową scenę. Czas przejść do zadania.
Rika słuchała, nie wchodząc w słowo ani razu. A było to trudne, gdy usłyszała o towarzyszeniu na bankiecie "i później". Bankiety były zazwyczaj wieczorem i mimo super wygodnego krzesła dziewczyna zaczęła się niespokojnie kręcić. Co prawda szybko się okazało, że bankiet jest rano, a "później' to nic innego, jak popołudnie, ale nie zmieniało to faktu, że została sprowadzona jako panna dla towarzystwa. Mina jej zrzedła. Była przekonana, że Youko nie ma wobec niej złych zamiarów, ale czuła się upokorzona. A od zadania nie było już odwrotu. Wycofanie się w tym momencie będzie jeszcze gorzej odebrane, niż odmowa na wstępie. A chodziło nie tylko o nią, a interesy rodziny Oyama z Ryuzaku i nie mogła sobie pozwolić na taką plamę. Dlatego nikt mi nie powiedział na czym polega zadanie... - dziewczyna zacisnęła pod stołem piąstkę ze złości, starając się zachować spokój "u góry".
Pewnie powinna się cieszyć. Dobrze zje, ładnie się ubierze i wypocznie. Ale czy na pewno będzie się tak świetnie bawić? Ostatni raz na salonach była wiele lat temu. W dodatku dopiero co spotkała Panią Dobrze Zbudowaną i to też nie pomagało. No i chłopcy nie byli dla niej w życiu najważniejsi.
-Brzmi jak zadanie-marzenie, Oyama-san. Chętnie spędzę tutaj trochę czasu i poznam Haru. Jestem sentokini od 4 lat, ale krótko po awansie byłam przez pewien czas mniej aktywna. No, ale nie tylko pokonywaniem potężnych wojowników człowiek żyje. Tutaj raczej nie grożą mi takie atrakcje, hihi. - Rika postarała się o żarcik przy herbatce, ale tak naprawdę był to KONTRATAK! Nie ze mną takie numery, Youko! Rika nie jest w ciemię bita. Nie znała Haru, ale o ile nie pochodził z rodu Akimichi, to z pieniążkami rodziny nie powinien mieć żadnych problemów ze znalezieniem kogoś wspaniałego. A już na pewno nie sprowadzono by wyspecjalizowanej kunoichi. Przysługi od miasta są zbyt cenne, by wykorzystywać je na jakieś bankiety. Rika miała w oku błysk. Pani domu mogła pomyśleć, że to na myśl o wytwornym śniadaniu, może szkoleniu jej syna, ale nieeee. Rika czuła, że wydarzy się coś ekscytującego i już zacierała rączki.
Niezależnie od tego, czy Youko chwyciła przynętę, Rika miała do powiedzenia więcej.
-Czy Haru kiedyś coś ćwiczył? Np. Taijutsu? Walka wręcz to domena mężczyzn, warto też ćwiczyć dla ciała i duszy. - dodała zadowolona ze swojej mądrości. Oby tylko nie chciał poznać mojego Taijutsu... - I kiedy go poznam? Już niedługo, czy przed samym bankietem? Zapowiada się ciekawy dzień. Czy macie tu jakiś plan?
Rika nie była szczególnie stabilna emocjonalnie, a dzisiejsze wydarzenia prowadziły do nieustannej huśtawki nastrojów. Teraz jednak nabrała wigoru, przekonana że wszystko jest pod kontrolą.

[Takashi]

"Panienka na wydaniu"
Misja rangi C - Rika Kari Matsubari
Jesień, rok 393
11/28...

Z każdą następną chwilą atmosfera przy wielkim stole rosła nieprzerwanie, wszystko za sprawą tego, jak nietypowe było zadanie, do którego została wybrana Rika. Od samego początku kwintesencja zlecenia stanowiła niewiadomą, a gdy już wszystko wyszło na jaw, należało jedynie omówić plan działania i szczegóły. Kobieta co chwila popijała swoją zieloną herbatę, która w tak ciepły dzień stanowiła idealne orzeźwienie, to samo można było powiedzieć o jabłkowym soku, który po podaniu był chłodny. Wyjaśniała wszystkie niezbędne kwestie, zdradzała coraz więcej informacji, to był idealny moment na wycofanie się dla młodej kunoichi. Ta jednak postanowiła brnąć dalej przed siebie, a wszystko dla dobra Ryuzaku, można też powiedzieć - dla własnego dobra. Piękne zapachy docierające z kuchni, praca kucharza i jego pomocy kuchennej, kręcenie się wokół służki, która co chwila sprzątała i myła coś innego - żadne z tych nie przeszkadzało rozmawiającej dwójce.
-Zdecydowanie, tego typu atrakcje raczej ci tutaj nie grożą. - odpowiedziała jej, uśmiechając się przy tym szeroko.
Potem zaczęły rozmawiać o Haru, czyli bezpośrednim powodzie, dla którego Matsubari się tutaj znalazła.
-Tak, Haru co jakiś czas ćwiczy sztuki walki ze swoim mistrzem i myślę, że jest w tym całkiem niezły. Ponadto ćwiczy swoje ciało pięć dni w tygodniu, zazwyczaj odpoczywa w weekend.
-Czy coś jeszcze podać, Oyama-sama? Rika-chan? - ni stąd, ni zowąd młoda służąca stała koło nich i proponowała, że poda coś jeszcze.
-Ja dziękuję. Jeśli Rika-chan nic nie chce i posprzątałaś już tutaj wszystko, możesz odpocząć u siebie. Chcę, żebyś jutro była wypoczęta i gotowa do pracy od samego rana. - mówiąc to popijała swój napój, który powoli się kończył. Przerzuciła wzrok na rozmówczynię, by odpowiedzieć na jej pytania. -Możesz go poznać nawet teraz, jeśli chcesz. Poprosić go? - chwila przerwy. -Jeśli chcesz spędzić z nim trochę czasu już dzisiaj i go poznać, nie widzę problemu. Myślę, że to byłoby nawet lepsze, gdybyście jutro towarzyszyli sobie już po tym, jak się trochę poznacie.

Legenda:
-Youko Oyama
-służba #1

[Rika Kari Matsubari]

Youko Oyama nie połknęła haczyka. Mogło to oznaczać dwie rzeczy. Albo nic się tutaj nie kroi i jedynie Rika desperacko szukała głębszego sensu swojej wizyty, albo pani domu potrafiła zachować pokerową twarz. To drugie było nie mniej możliwe, bowiem Rika doskonale wiedziała, że przypadkowi ludzie nie dorabiają się takiego majątku, a przypadkowi dziedzice potrafią go szybko roztrwonić. Tak czy inaczej, trudno było przejrzeć panią Oyama. Rika nie wyczuła nic podejrzanego w jej gestach czy mimice, więc przynajmniej chwilowo musiała porzucić ten trop. Posłuchała trochę o Haru, ale tak naprawdę nie przykładała do tego większej wagi. Matka mówiąca o synu nie może być obiektywna i kunoichi zdecydowanie musiała poznać go sama. Zadumała się. Nie wiem co o tym wszystkim myśleć. Od tej chwili była niemal pewna, że nie wyciśnie nic od Youko. Może poza kolejnym napojem i pysznościami, za które jednak podziękowała. Nie pamiętała już nazwy dania zjedzonego na targowisku, a jedynie jego smak, ale drobinki kurczaczka wciąż znajdowały się w jej żołądku. Teraz wyżłopała swój ulubiony soczek, uzupełniając swoją słodycz i zdecydowanie nie potrzebowała niczego więcej. Była bardziej jak gotowa na spotkanie z chłopakiem, którego miała być nazajutrz partnerką. Tylko czy naprawdę potrzebuje do tego jego mamusi? Czy to nie będzie aż nadto niezręczne? I co najważniejsze - czy przy niej będzie miała jakiekolwiek szanse dowiedzieć się czegoś więcej niż te fasadowe informacje, którymi częstowano ją w salonie?
-Nie mogę się doczekać spotkania z Haru. - odpowiedziała z nieco udawanym entuzjazmem. - ale proszę go nie kłopotać. Chętnie sama złożę mu wizytę, tylko ktoś musiałby mi wskazać drogę, żebym nie zabłądziła w tym labiryncie. No, a potem pójdę przygotować się na jutro. Zapewne wszyscy będą w świetnej formie, a jestem już nieco zmęczona. - usprawiedliwiła się i miała nadzieję, że Youko przystanie na jej pomysł.
Jeśli tak, zamierzała możliwie dyskretnie wyciągnąć z torebki odznakę mówiącą o tym, że jest tutejszą Sentoki. Jeśli rzeczywiście chłopak lubi walczyć, to to może pomóc. Następnie zapuka do drzwi i wsunie się do jego pokoju. Nie zamierzała przerywać mu w tym co robił i grzecznie poczekać. Dygnąć przed nim, jak przed jakimś urzędnikiem minimum z czwartego piętra i uprzejmie przedstawić swoją godność.
-Jestem Rika Kari Matsubari, sentokini Ryuzaku no Taki, urodzona na wschodnim wybrzeżu, przy Ścieżce Nadziei na prawo od lasku Sai.
Rika witała się w ten sam sposób z dwóch powodów. Była dumna ze swojego pochodzenia, oraz mogła mówić. A gdy tylko mogła, naprawdę uwielbiała to robić.
-Idziemy jutro razem na bankiet. Cieszysz się? - postanowiła podejść go w inny sposób. Tylko czym tak naprawdę jest dla niego cieszenie? Radość z samego wydarzenia, a może z Riki? Miała cichutką nadzieję, że chłopak najchętniej w ogóle by się tam nie zjawiał, a ona zaraz dowie się dlaczego.

[Takashi]

"Panienka na wydaniu"
Misja rangi C - Rika Kari Matsubari
Jesień, rok 393
13/28...

Po poznaniu wszystkich szczegółów zadania nadeszła pora na poznanie osoby, której miało ono dotyczyć. Soczek dopity, pytania wyczerpane, siedzenie w pięknym salonie i podejmowanie tematów "z czapy" nie miało najmniejszego sensu, dlatego właśnie Matsubari zaproponowała bezpośrednie spotkanie z Haru. Była młodą dziewczyną, także wiedziała doskonale, z czym wiążę się rozmowa przy przyzwoitce, tym bardziej, kiedy byłaby nią matka chłopca. Właśnie z tego powodu zaproponowała, że sama uda się do pokoju solenizanta, który następnego dnia miał świętować swoje urodziny.
-Oczywiście, nie ma problemu. - spojrzała na służącą, która jeszcze chwilę krzątała się po pomieszczeniu, właściwie miała już wychodzić. -Zaprowadź ją do pokoju Haru, ale najpierw pokaż jej własny pokój i daj klucz. Potem idź do siebie, dziękuję. Ja tutaj posprzątam.
-Hai, Oyama-sama. - ukłoniła się w jej stronę, po czym spojrzała na kunoichi. -Zapraszam ze mną na górę, Rika-chan.
Do czego to dochodzi, by pani domu sprzątała filiżankę i szklankę, a służba brała w tym czasie wolne? Z każdą następną chwilą dało się zauważyć szczególne zasady panujące w tym domu - zasady znacząco różniące się od tych, które zazwyczaj panowały u bogaczy, tutaj rzeczywiście dało się odczuć różnicę, ale nie było w tym niczego złego. Sentokini poszła z młodą gosposią, zaś pani domu zabrała dwa niewielkie naczynia i udała się do kuchni.
-Haru-san nie może się doczekać spotkania z panienką. - uśmiechnęła się po drodze, podwijając swoją sukienkę w trakcie wchodzenia po schodach, tych było niemało.
Schody na piętro miały specyficzny kształt - od dołu z czegoś w rodzaju stożka prowadziły na półpiętro, na którym nie było nic - kilka metrów kwadratowych miejsca, w którym można stanąć, popatrzeć na zawieszone na ścianie obrazy, rzucić okiem zarówno na górną część posiadłości, jak i na dolną, po czym ruszyć dalej. Z półpiętra dwie drogi - jedna w lewo, druga w prawo, obie zataczały drogę po okręgu, by spotkać się w jednym miejscu (coś takiego), mianowicie na długim korytarzu. Na nim z kolei znajdowało się dużo drzwi prowadzących do pokoi rodziny, gości, czy też pomieszczeń gospodarczych. Skręciły w lewo, jeden z pierwszych pokoików należał do Riki. Weszły do środka, do wielkiej sypialni z ogromnym łóżkiem, własną łazienką i garderobą. Znajdowały się tam wszystkie przedmioty, których młoda kobieta potrzebowała, a także ubrania i sukienki, z których na pewno wybierze coś dla siebie. Klucz pasował do drzwi i bohaterka dostała go na własność. Kiedy już ta kwestia była załatwiona, służąca zabrała dziewczynę przed sypialnię Haru. Skręciły w lewo, czyli od schodów poszły w korytarz po prawej. Służka zeszła na dół i udała się na zewnątrz, do innego budynku, w którym mieszkała służba, z kolei chłopiec wpuścił do środka swoją jutrzejszą towarzyszkę. Przywitał ją z ogromnym uśmiechem.
-Rika-chan, jesteś w końcu! - rzucił z ekscytacją. -Pewnie byłaś na dole z moją mamą, co? Wejdź, proszę.
Pokój, jak pokój - nie różnił się bardziej od tego, w którym miała zatrzymać się kunoichi, był z pewnością bardziej zdobiony i było w nim dużo regałów z książkami. Chyba lubił czytać. Duże biurko, na nim mnóstwo kartek, zwojów i rzeczy do pisania, być może interesował się literaturą. Dużo światła - tutaj okna również były duże, a jedna ściana była prawie cała przeszklona, jak w salonie. Jeśli chodzi o samego Haru - młody, przystojny chłopak o jasnych, popielatych włosach. Wyróżniały go z pewnością oczy - to nie był zwykły kolor bordowy, mienił się czerwienią, różem, jasnością, zresztą nie wiem - jestem facetem i nie umiem prawidłowo nazywać kolorów. Powiedzmy, że oczy miał bordowe. Ogólnie wyglądał w porządku i biło od niego ciepło.
-Oczywiście, że się cieszę! - na chwilę zmniejszył swój uśmiech i następne pytanie wypowiedział ciszej, niemalże szeptem. -Mam nadzieję, że mama cię nie zamęczyła.
Podrapał się w tył głowy z zakłopotania. Posadził siebie i gościa przy niewielkim stoliku kawowym ulokowanym przy oknie i przy wielkim regale z książkami.

Legenda:
-Youko Oyama
-służba #1
-Haru Oyama

Wygląd Haru:

[Rika Kari Matsubari]

Rice udało się wyszarpać nieco prywatności dla siebie i Haru, bowiem Youko zgodzila się, by jutrzejsza para mogła porozmawiać swobodnie w pokoju chłopaka. Dla RIki było to bardzo ważne, choć nie z zamiaru nawiązania jakiejś głębszej więzi z synem swojego pracodawcy. Bardiej liczyła na to, że dowie się od niego czegoś więcej. A sama Youko? No ciężko jej nie lubić. Sympatyczne, gościnna i nie nosi głowy w chmurach. Sytuacja, w której gospodarz bierze się za naczynia, mając służbę stojącą tuż obok jest raczej bez precedensu w willach podobnych do tej.
W każdym razie, Rika popędziła za służbą. Od spaceru po willu Oyamów mogło zakręcić się w głowie. Kunoichi nie miała wątpliwości, że dziewczyna, która tak swobodnie poruszała się po tym labiryncie bogactw i zdobień, musiała pracować tutaj od dłuższego czasu. RIka została zaprowadzona do swojego pokoju, gdzie jedynie omiotła wzrokiem pomieszczenie i sama przyjrzała się w lustrze swemu odbiciu. Wyszła, zakluczyła drzwi. Skierowała się do Haru.
-Mam nadzieję, że będzie miło. Wiesz może kogo należy się tu jutro spodziewać? - służka sprawiała wrażenie równie miłej co wszystkie osoby, które do tej pory spotkała w willi. To oznaczało, że warto podpytać i ją. Oczywiście nieinwazyjnie, bo ta raczej nie zrobi niczego wbrew swojej pani.
Ku zaskoczeniu Riki, dystans dzielący ich pokoje nie był już tak ogromny i spacer ze służbą był nieco krótszy, niż początkowo sądziła. Nim się zorientowała, znalazła się koło drzwi i została opuszczona przez swoją przewodniczkę. Weszła do środka, przywitała się. Pierwsze co zarejestrowała, to że chłopak rzeczywiście był zadowolony z jej widoku. Czy wiedział o niej coś oprócz imienia, które zresztą sama podała mu na tacy? Znał ją, a może najzwyczajniej docenił słodycz jej buzi i nie zerkał zanadto niżej? On sam prezentował się dobrze. To ważne. Nie żeby była w nim zauroczona, ale nie sądziła, by miał on problem ze znalezieniem kogoś na jutrzejsze przyjęcie. Owszem, osoby w okolicy mogły nie być godne zaufania, ale przecież o swoich urodzinach wie się z całkiem sporym wyprzedzeniem.
-Jestem zmęczona, ale wcale nie przez twoją mamę. Choć wydaje się bardzo opiekuńcza.
Chwyci wątek? Na pewno chwyci. Mów co cię gryzie!
-Widzę, że masz dużo książek. Lubisz czytać? Jakie? Jak byłam mniejsza to lubiłam komiksy. - Rika najchętniej porozmawiałaby o czymś innym, ale musiała też dać chłopakowi nieco uwagi.
-Czuję się tu bardzo nieswojo... rzadko bywam w takich dużych domach jak ten. Aż nie wiem na co mam patrzeć. Zresztą na co dzień zajmuję się raczej nauką sztuk walki i nie pamiętam kiedy ostatnim razem byłam na takim wielkim przyjęciu. Może opowiesz mi o tym co nas jutro czeka, zanim wrócę do pokoju i się trochę rozpakuję? Jest jakiś ścisły harmonogram albo muszę uważać na przestrzeganie jakiejś etykiety?

[Takashi]

"Panienka na wydaniu"
Misja rangi C - Rika Kari Matsubari
Jesień, rok 393
15/28...

Haru, najmłodszy członek rodziny Oyama i przyszły spadkobierca całego majątku wykazywał się nie tylko ogromną dawką entuzjazmu względem poznanej kunoichi, ale również wysoką kulturą osobistą. W czasie rozmowy dokładnie słuchał, nie unikając kontaktu wzrokowego, dbał o zasady dobrego wychowania, które były mu wpajane od dzieciństwa, używał ładnego języka i sprawiał, że jego gość czuł się tak, jak należy, dbał o każdy aspekt jego komfortu, także Rika nie miała na co narzekać. Zachowanie i charakter to nie wszysto - chłopak był naprawdę przystojny, a do tego zadbany, z pewnością można było zawiesić na nim oko i choć aparycja w dużej mierze zależy od gustu danej osoby, to jednak ten tutaj mógł wpasowywać się w naprawdę wiele kryteriów oceny, pozytywnej rzecz jasna.
Wracając na chwilę do służki i zadanego jej pytania po drodze:
-Cała uroczystość nie będzie tak huczna, będzie z pewnością kilka rodzin z różnych zakątków Ryuzaku, no i wujostwo Haru ze strony matki. Na pewno będziecie się miło bawić. - uśmiechnęła się przed zostawieniem jej i w końcu udała na należyty odpoczynek.
No i jesteśmy z powrotem u dwójki młodzieńców.
-Oj tak, mama jest bardzo opiekuńcza. Mam nadzieję, że nie sprawiła ci żadnego kłopotu. No i że mnie nie upokorzyła. - na chwilę zaczerwienił się i odwrócił wzrok.
-Jak byłem młodszy, czytałem dużo komiksów, teraz czytam je dla rozluźnienia, ale jednak bardziej skupiam się na klasykach literatury. Widzisz, poza czytaniem bardzo lubię czytać i kiedyś sam chciałbym wydać własną powieść. Wszyscy tutaj mówią, że piszę bardzo ładnie, ale jestem samokrytyczny i uważam, że jeszcze dużo mi brakuje. Dlatego właśnie dużo czytam, chcę nauczyć się jak najwięcej i wychwytywać techniki, które pomogą mi stworzyć coś pięknego, moje własne dzieło. - tutaj zrobił krótką przerwę, by dopowiedzieć wątek swoich hobby, w końcu mieli się poznawać. -Poza książkami i pisaniem lubię też dbać o swoje ciało - ćwiczę często, dużo biegam, dbam o sylwetkę. Mówi się, że w zdrowym ciele zdrowy duch - ja w to wierzę. Uwielbiam zwierzęta i naturę, a także dobre jedzenie. No i bardzo lubię przyglądać się, jak działają ludzie tacy, jak ty - ninja. Sam nie umiem korzystać z chakry, ale uwielbiam patrzeć, jak inni to robią. - zdradził i znów na chwilę przerwał. -A ty? Co lubisz, Rika-chan?
Gdy odpowiedziała, padło kolejne pytanie z jej strony.
-Ja się tutaj urodziłem, więc przywykłem, ale domyślam się, że ogrom tego miejsca może być odrobinę przerażający. Myślę, że do jutra jeszcze nie zdążysz przywyknąć, ale trochę się będzie działo i może sama jutrzejsza impreza pozwoli ci po prostu to wszystko ogarnąć. Na pewno będziemy musieli wstać wcześnie rano, koło siódmej, przed ósmą. Bankiet zaczyna się o dziesiątej, będzie śniadanie, wystąpienie matki, wręczenie prezentów i tyle, potem goście rozejdą się i zajmie się nimi matka, ja już zadeklarowałem, że nie będę chciał spędzać z gośćmi całego dnia. Jeśli chcesz, spędzimy trochę czasu razem, pokaże ci piękną okolicę. Wieczorem mamy pokaz sztucznych ogni, chciałbym, żebyś też na nim była. - Haru widział, że pomimo stosunkowo wczesnej pory Matsubari robi się zmęczona - no tak, jeszcze kilka godzin temu udzielała lekcji w Kyusei, potem czekała ją długa podróż, zdecydowanie potrzebowała relaksu. -Rika-chan, jeśli chcesz już odpocząć, śmiało idź do siebie. Polecam gorącą kąpiel, masz wielką wannę w łazience, na pewno się odprężysz. Po czymś takim łatwiej uśniesz i zrelaksujesz mięśnie w całym ciele. Widzimy się jutro o ósmej trzydzieści w holu na dole, przy schodach, przy głównym wejściu?

Legenda:
-Youko Oyama
-służba #1
-Haru Oyama

Jeśli zdecydujesz się na spanko - żegnaj się i zrobimy timeskip. Jeśli zaś chcesz z nim pogadać, nie ma problemu, można przeciągnąć.

[Rika Kari Matsubari]

Rika krok po kroku zbierała informacje i próbowała kruszyć wizję standardowego przyjęcia. Jednak wszystkie dane, które do niej docierały zdawały się potwierdzać jeden i tylko jeden scenariusz. Odbędzie się uroczystość, na którą przyjdą goście. Trochę rodziny, trochę ryuzackich ważniaków, ale jednak wciąż goście. Solenizant otrzyma prezenty, pewnie nieco bardziej wypasione niż te w przeciętnym domu, ale wciąż będą to prezenty. Prawdopodobnie i jedzonko będzie bardziej wyszukane, ale koniec końców wszyscy napchają brzuchy, może wypiją alkohol i będzie fajnie. Dziewczyna nikogo tutaj nie znała i pewnie będzie czuła się nieco obco, ale jej rolą nie jest przecież szampańska zabawa. Ma się ładnie uśmiechać i dobrze wyglądać przy Haru. Nie jest to wymarzona rola, ale czasem tak już jest.
Najważniejszą wieścią pobytu w pokoju Haru było, że nie ma wobec niej szczególnych oczekiwań. Nie mówi jej co ma ubrać, jak się zachowywać. Nie każe jej być miłą, nie narzuca się i nie robi gorszych rzeczy. Można z nim było normalnie pogadać.
-W zdrowym ciele zdrowy duch... w zdrowym duchu siła za dwóch! - dokończyła dumnie. O, nawet się dogadują.
-To bardzo ciekawe, że lubisz czytać i pisać. Ja piszę tylko listy i nigdy nie myślałam, żeby napisać coś innego. Sama w wolnym czasie staram się doskonalić swoje jutsu. Uwielbiam służyć Ryuzaku i pomagać ludziom, którzy tego potrzebują. - o ironio, i właśnie siedzi tutaj z chłopakiem, dla którego nie było dość dobrej dziołchy w okolicy! - od niedawna szkolę osoby, które chcą robić to co ja.
Rika jeszcze nikogo niczego nie nauczyła, ale przecież dopiero zaczyna!
-Myślę, że będzie wspaniale. A już najbardziej nie mogę doczekać się tych sztucznych ogni. - dodała, tym razem z autentycznym poruszeniem.
-Kąpiel dobrze mi zrobi. I chyba pójdę wcześnie spać. Musimy być jutro najlepszymi wersjami siebie, prawda?
Niedługo później opuściła pokój Haru i udała się do własnego. Trafiła bez większych problemów, pamiętając drogę, jaką pokonała ze służką. Nalała sobie wody do wanny i wzięła kąpiel. Nieco dłuższą niż trzeba, ale miała na to czas. Rozmyślała o tym wszystkim, co ją dzisiaj spotkało. Jeszcze niedawno nie wiedziała co o tym myśleć. Teraz jednak opuściły ją wszystkie teorie spiskowe o na temat jej obecności w tym miejscu. Świat jest dziwny. Ale nie powinna narzekać. Zadowoli władze, pozna nowych ludzi i odpręży się w wyjątkowo dogodnych warunkach, a na końcu jeszcze dostanie ryo do ręki. A odpowiedź może być przecież znacznie prostsza. Co prawda Rika nie uważała się za super ważną osobę, ale może Youko chciała się pochwalić znajomością z nią, albo Haru bardzo chciał ją poznać? Rika nie należała do skromnych, ale akurat te opcje wydały jej się dziwne. I z tymi właśnie myślami trafiła do łóżka. Zamknęła oczy, usnęła.
Wstała o świcie, jak to miała w zwyczaju. Ogarnęła się i ubrała, tak dla odmiany, białą sukienkę. W głowie powróciła do spotkania z Dobrze Zbudowaną. Wypchała jeden cycek, ale uznała, że to nie najlepszy pomysł. Wpięła swój owoc słonecznika we włosy i... chyba była gotowa! Trochę głupio jej było wyjść z pokoju. Ktoś po nią przyjdzie, a może powinna sama odnaleźć miejsce spotkania? Albo pójść do Haru? Ciężko powiedzieć. Czas mknął, a Rika czuła lekkie zdenerwowanie.

[Takashi]

"Panienka na wydaniu"
Misja rangi C - Rika Kari Matsubari
Jesień, rok 393
17/28...

Dopiero co się poznali, a można było odnieść wrażenie, że dogadują się wcale nie najgorzej. Gdzieś tam mieli jakieś wspólne zainteresowania, w niektórych aspektach się uzupełniali, z kolei komfort rozmowy w dużej mierze brał się z samej kwestii wspólnego wieku. Wszystko wskazywało na to, że następny dzień miał przebiegać bez żadnych problemów. Bardzo dobrym pomysłem ze strony Riki było poznanie Haru wcześniej i to jeszcze bez obecności jakiejkolwiek przyzwoitki, mogli swobodnie przełamać pierwsze lody i dowiedzieć się czegoś o sobie, co było idealnym preludium jutrzejszej imprezy.
Szarowłosy uśmiechnął się, słysząc odpowiedź rozmówczyni dotyczącą zdrowego ducha i ciała.
-To właśnie dlatego chciałem cię poznać, Rika-chan. Szkolisz we własnej szkole, którą otworzyłaś, prawda? Można to w ogóle określić szkołą? Kyusei, prawda? - ciężko było cokolwiek ukryć przed kimś zarówno bogatym, jak i mającym wpływy w całej prowincji.
Robiło się coraz później, słońce powoli opadało za horyzont, tworząc piękną pomarańczową łunę świetlną, która wpadała do pokoju, tworząc wyjątkowy nastrój. Rozmowa przebiegała bez problemów i krępacji, jakby ta dwójka znała się już wcześniej. Niczego się nie krępowali i otwarcie poruszali różne kwestie, choć byli sobie zupełnie obcy.
-Ja też nie mogę doczekać się pokazu sztucznych ogni, dawno ich nie widziałem. No i cieszę się, że będziesz tam ze mną. - znów szczerze się uśmiechnął. -Dobrze, dziękuję ci za to, że jesteś i za to, że spędziłaś ze mną trochę czasu. Musisz być naprawdę zmęczona. Widzimy się rano.
W jego zachowaniu nie trzeba było nawet doszukiwać się serdeczności, ta biła od niego na odległość. Wstał, pomógł jej wstać z krzesła i odprowadził nie tylko do swoich drzwi od sypialni, ale również pod jej własny pokój, był bardzo szarmancki. Wrócił do siebie, a bohaterka mogła skoncentrować się na odpoczynku i relaksie, na który tak bardzo zasługiwała.

Następnego dnia

Matsubari podniosła się dość wcześnie - może to za sprawą promieni słonecznych przebijających się przez woal drogiej tkaniny użytej do uszycia zasłony w jej pokoju, a może za sprawą naturalnego budzika, który sama w sobie ustawiła. Była już na nogach i zaczęła się szykować, wyrobiła się dość szybko i to nawet przed budzeniem służby. W dni takie, jak ten, pracownicy posiadłości niejednokrotnie pomagali wygramolić się z łóżek swoim przełożonym, kunoichi tej pomocy nie potrzebowała, jako ninja była zdyscyplinowana i punktualna.
*puk* *puk* Stosunkowo głośne pukanie rzeczywiście mogło pomóc w budzeniu, Rika była już jednak na nogach, dlatego mogła opuścić sypialnię. Na korytarzu ujrzała tę samą służącą, która oprowadzała ją wczoraj po piętrze i przynosiła napoje w trakcie rozmowy z panią domu.
-Ahh, Rika-chan, już na nogach? - pochwaliła jej wyczucie czasu, ale musiała też powiedzieć coś na temat jej wyglądu. -Wyglądasz przepięknie, Haru na pewno się ucieszy.
Biała sukienka, piękne włosy i wczesany w nie słonecznik, zregenerowane siły, uśmiech na twarzy - wszystko to widać było na pierwszy rzut oka, piękno promieniowało z niej na odległość! Nie trzeba było długo czekać, młody Oyama usłyszał rozmowę na korytarzu i sam wyszedł się przywitać. Gdy tylko zobaczył swoją rówieśniczkę, dostał rumieńców, których nie był w stanie zamaskować.
-Ohayo! Rika-chan, wyglądasz przepięknie! - on też był wyszykowany, ale miał na sobie codzienny strój, coś tu nie grało. -Chciałem zobaczyć, co założysz, muszę przecież dobrać strój pod twój. - no tak, wszystko jasne.
Wrócił do pomieszczenia i dosłownie po kilku minutach wyszedł, przeczesał jeszcze włosy i był gotowy. Miał na sobie szare, eleganckie spodnie kolorem zbliżone do jego włosów, a także piękną białą koszulę, której materiał był dość śliski, a jednocześnie zwiewny. Do tego mucha w kropki w barwie słonecznika Riki - okej, postarał się.

Legenda:
-Youko Oyama
-służba #1
-Haru Oyama

[Rika Kari Matsubari]

-Kyusei jest szkołą, bo szkolimy adeptów. Jest też szkołą, bo nauczamy o świecie shinobi, zdominowaną przez chakrę i inne rzemiosła. Ale nie trzeba się uczyć, by móc spędzać czas z innymi ludźmi. Każdy człowiek, któremu doskwiera samotność może przyjść na dziedziniec i porozmawiać czy też okazjonalnie zawitać na jakichś pokazach. Wspólnota to ładne słowo i tak lubię mówić o Kyusei. Należy do mnie, ale współpracuje z Ryuzaku i jest w zasadzie dla wszystkich. - o swojej nowej inicjatywie pewnie mogłaby rozmawiać godzinami, no ale trzeba było odpocząć.
Nazajutrz zrobiła te wszystkie czynności, których wymaga obecność na uroczystym przyjęciu. Gdy zapukała służka, Rika była już na nogach, gotowa do przyjmowania komplementów. Biała sukienka nie była szczególnie napuszona czy w ogóle balowa. Ot, casualowy strój, jaki nosiła na co dzień i w jakim nawet walczyła. Nie było pretensjonalnie, ale też nie niechlujnie. W końcu nie szła na spotkanie z Tsuyo, nieformalnym liderem Ryuzaku no Taki. No, może butki mogłaby mieć nieco inne, ale przecież wzięto ją z zaskoczenia. A więc jest okej. - pomyślała z ulgą, słysząc opinię tutejszej służącej. Oczywiście opinia mogła być nieszczera, ale Rika nie sądziła, by tak było.
Wyszła więc na spotkanie z chłopakiem, odebrała kolejne miłe słowo i rozochocona zrobiła obrót, wprawiając w ruch suknię. Na solenizanta musiała jednak jeszcze chwilę poczekać, bo ten zamierzał dostosować się do jej stroju. Nie sądziła, że to było konieczne, ale kto wie, być może było. A nie dało się przy tym zaprzeczyć, że był to całkiem miły gest. Nie wiedziała, czy powinna złożyć mu życzenia, ale uznała że poczeka na sam bankiet i dołączy się do innych. W końcu nie znała go na tyle długo, by móc powiedzieć coś oryginalnego i od serca.
-Dawno mi się tak dobrze nie spało. - powiedziała trochę z braku laku. Ale rzeczywiście, jak na sen w obcym miejscu była bardzo wypoczęta.
Siły bez wątpienia były jej potrzebne, bo choć dzień miała spędzić na samych przyjemnościach, czuła lekki niepokój. Wynikał on z pewnego rodzaju niepewności. Znała harmonogram, wiedziała czego się spodziewać. Nie miała jednak pojęcia jakich spotka ludzi, jak będą się zachowywać i w jaki sposób zostanie odebrana. Czy wystarczy, że się uśmiechnie i pochwali potrawę na talerzu? A może wpadnie w grad trudnych pytań? Miała nadzieję, że nie zrobi się krępująco, ale przecież należało się tego spodziewać. Stresowała się jak przed rozmową z władzami albo mową na otwarcie swojej organizacji. Już chyba wolałaby nakopać do tyłka jakiemuś bandycie.
-Chyba jesteśmy gotowi. - uśmiechnęła się lekko. Chciała już iść i mieć za sobą najgorszy, pierwszy moment. Była tu jednak tylko gościem.