Bagnisty teren pośród lasu

[Nana]

Misja B
Rika
kolejka 10

Nie wszystko szło zgodnie z planem Riki, jednak to w ogóle jej nie zniechęcało. Była pomysłowa i kreatywna, a to stanowiło jej główną przewagę nad swoim wrogiem, który przede wszystkim polegał na swoich wrodzonych umiejętnościach. Nie wiedział, że jego przeciwniczka posiadała informacje o jego klanie. Skąd mógł wiedzieć? Był pyszny i niestety przez to przewidywalny. Chociaż nie brakowało mu przy tym siły. Posługiwał się tymi technikami, które przychodziły mu najłatwiej. Stawiał na utarte szlaki i schematy.

Chociaż Rika była obecnie unieszkodliwiona, a ogień prawie podpalał jej ładne, lśniące włosy, nie był to koniec walki. Jej komentarz wcale nie poprawił pozycji jej przeciwnika Wręcz przeciwnie. Satoshi poczuł wzbierajace ukłucie paniki.
- Ty gnido! Rozwalę Cię! - Groził niczym ranny psiak wciąż się cofając i usilnie próbując naprawić swój wzrok. W końcu pomimo bólu i szczypania sobie poradził. Świat przestał być tak wyraźny jak przedtem z powodu soli i nadmiernego pocierania, ale wystarczająco, żeby mógł dokończyć tego co zaczął.

W tym czasie niezadowolony Misao postanowił wkroczyć do akcji. Rika za długo nie wychodziła na zewnątrz, zresztą na pewno doszły do niego obraźliwe krzyki Satoshiego. Od razu znalazł się przy wejściu do budynku lustrując całe - niewielkie - pole walki. Przeszedł do ataku widząc swojego przeciwnika oraz ścianę ognia, za którą znajdowała się kunoichi. Już po chwili pomieszczenie wypełniły silne podmuchy powietrza, które przewracały nie jedną skrzynię z antykami, a także zaskoczonego Satoshiego. Chłopak cały czas się cofał i zdecydowanie nie był przygotowany na atak z tyłu. Od razu wywalił się do przodu z całej siły uderzając nosem o podłogę. Można było usłyszeć trzask, głośny ryk bólu i krew lejącą się z nosa. W tym samym momencie ogień otaczający Rikę zgasł. Następny podmuch jednak nie był tak łaskawy jak poprzedni całkowicie uciszając leżącego Satoshiego.

Przestał się ruszać.
Wszędzie zapanowała grobowa cisza.

- To jak? Posprzątane? - Zapytał Key wyłaniając się zza jednej ze skrzyń z antykami. Jak on się tam znalazł? I kiedy? W jednej dłoni trzymał drogie perły i diamentowe naszyjniki, które pewnie zabierał na pamiątkę, a w drugiej czerwony zwój, który rzucił w stronę Riki. Był starannie zapieczętowany charakterystyczną pieczęcią Ryuzaku no Taki.

[Rika Kari Matsubari]

Rika doskonale wiedziała, że walka to nie tylko siła fizyczna i moc chakry. Walka to także nie tylko - czego nie była już taka pewna - potężne Kekkei Genkai. W kluczowej chwili pojedynku, choć to ona była otoczona płomieniami, zachowała zimną krew. Uderzyła w najczulszy punkt Satoshiego i pomogła mu na chwilę uwierzyć, że straci swoje bezcenne oczy. Sama teleportowała się w bezpieczne miejsce, poza budynek, wręcz w okolicę krzaków, w których powinien być Key. Ale go nie było. Pobiegła więc w kierunku osamotnionego domku. Znalazłszy się na miejscu mogła zauważyć, że walka się skończyła. Misao miał wroga podanego na tacy. Kunoichi spodziewała się, że ten go dopadnie, ale szybkość i zdecydowanie jego działań były zaskakujące.
Panienka była zmęczona. Poziom jej chakry znacznie spadł. Dotarło do niej, jak wielkim wysiłkiem jest przyzwanie przyjaciela z królestwa sów. Nie miała jednak czego żałować. Misao spisał się znakomicie, eliminując jednego wroga za drugim. Teraz, gdy zbliżyli się do siebie, zdawał się szczęśliwy bardziej, niż powinien. Nie musiała pytać, wiedziała.
-Nikogo więcej nie ma? Chyba pozostało odnaleźć twój zwój, Riko Kari Matsubari. - odpowiedział spokojnie i chyba wiedział, że to koniec walki na dziś. Choć Jego włosy wciąż stały nienagannie do góry, on także odczuwał już zmęczenie. To był bardzo intensywny czas.
I wtem odezwał się Key, który, nie wiedzieć w jaki sposób znalazł się w posiadaniu zwoju. Był obwieszony jakimiś drogocennymi rzeczami. Nie powinien, ale... niech mu będzie. Jeszcze parę lat temu nie puściłaby mu tego płazem, ale wiele się od tego czasu zmieniło. Już nie była taka zapatrzona w walkę dobra ze złem. Nie była już prawa i spawiedliwa. No, przynajmniej aż tak. Chwyciła zwój i przyjrzywszy się jego pieczęci stwierdziła, że właśnie po to tu przyszli.
-Dziękuję za pomoc. - sprawiła Misao przytulasa, a ten tylko na to czekał, dumny z wypiętą do przodu piersią. Tyle go widzieli.
-Key... jak się tam znalazłeś? Prosiłam, żebyś czekał w bezpiecznym miejscu. - powiedziała niby zagniewana. Chłopak mógł jednak bez problemu wyczytać z jej twarzy, że bardzo jej się to podobało.
-Nic tu po nas. - stwierdziła wymownie. Zamierzała podać drogę w to miejsce w siedzibie władz, by odpowiedni ludzie zajęli się antykami, które nie zostały spalone. Dobrze więc, by Key nie wziął wszystkiego dla siebie.
Nieśpiesznie ruszyli w drogę powrotną.
-Na co dzień tropisz takich oprychów jak ci? Ciekawe co jest w tym zwoju...- zagaiła, bo przecież czymś trzeba wypełnić ciszę. Ich przemarsz powrotny zajmie nieco więcej niż 5 minut.

[Nana]

Misja B
Rika
kolejka 11

Wszystko musiało się kiedyś skończyć. Nawet pomysłowa i pełna kreatywności walka Riki. Czy wygrana była wystarczająca, kiedy przyszło jej patrzeć na leżącego plackiem przeciwnika? Kunoichi mogła być z siebie dumna. Z siebie, a także ze swojego sowiego towarzysza, który spisał się na medal. Teraz jednak odczuwała spore zmęczenie spowodowane ogromnym ubytkiem chakry. Musiała odpocząć i nie nadawała się do dalszej walki. Liczył się wynik, a panna Matsubari po raz kolejny pokazała na co było stać samą Sentoki z Ryuzaku no Taki.

Key pojawił się znikąd i kiedy go o to zapytała wzruszył nonszalancko ramionami podchodząc do niej. Niby przypadkiem napiął prawego bicka, kiedy wyciągnął zza pleców bordową różę i wręczył ją dziewczynie.
- Nie mogłem przegapić tego przedstawienia. Ruszajmy. Powoli zaczyna się przejaśniać, a nie wiemy kiedy przybędą posiłki - poinformował ruszając w stronę wyjścia i czekając na Rikę.

I ruszyli w stronę miasta. Key specjalnie zmienił trochę drogę tak na wszelki wypadek, gdyby ktoś postanowił ich ścigać. Z doświadczenia zachowywał się przezornie.
- Tak dosyć często. Taka robota zajmuje miesiące obserwacji i przygotowań, ale było warto - puścił jej oko spoglądając na zwój. Wzruszył ramionami, jednak z jego twarzy mogła wyczytać, że był tak samo ciekawy jak ona.

- Mówię Ci. Zakładam, że testament Przewodniczącego Rady Ryuzaku - zaśmiał się wesoło, ale czy naprawdę żartował?

Po dosyć długim marszu w końcu dotarli do głównego szlaku i stamtąd skierowali się w stronę wioski. Kiedy przekroczyli jej bramę Key zatrzymał się spoglądając na dziewczynę.
- Będę się zbierał. Powodzenia z Hanako. Podobno lubi jak ktoś chwali jej okulary - dodał ciszej rozglądajac się na boki, czy aby na pewno nikt ich nie podsłuchiwał. Pomachał jej na pożegnanie i ruszył w swoją stronę pozostawiając dziewczynę samą sobie.

Przenosimy się z powrotem tutaj: Siedziba

[Rika Kari Matsubari]

Pewną ulgą było, że to nie Rika zadała ostateczny cios. Zabijanie nigdy nie było czymś przyjemnym i w całej tej pracy było tylko czasami niechcianym obowiązkiem. Zaczynała przywykać, ale jeszcze nie przywykła. W tej sytuacji najlepiej było odwrócić wzrok i odejść. Z tego co zrozumiała, Key przyglądał się jej walce. Było to nieodpowiedzialne i mogło się źle skończyć, ale finalnie wyszedł obronną ręką i nawet posunął się krok dalej, gdy zrobiło się bezpiecznie to on znalazł zwój. Brzmi zupełnie jak przygody początkującej Riki. Nie mogła być zła. Nie miała czasu na bycie złą. Bowiem jej dzisiejszy partner słusznie zauważył, że prędzej czy później mogą nadejść posiłki i lepiej, by oni tego nie sprawdzili. Rika, jako już zaprawiona w boju wojowniczka doskonale zdawała sobie sprawę, że "posiłki" nie oznaczają w tym przypadku sushi i soku jabłkowego. No co? Kiedyś tak myślała.
Praca Keya nie wydała się kunoichi szczególnie ciekawa. Ona się biła, przychodziła na gotowe i zostawała bohaterką. On z kolei musiał miesiącami stać i patrzeć, obserwować, notować i pewnie robić dziesiątki innych rzeczy, na które ona nie miałaby cierpliwości. Dzień taki jak ten, w którym jego praca przyniosła efekt musiał być czymś bardzo miłym, ale przecież to tylko wisienka na torcie codziennych, żmudnych obowiązków. Niby sama też musiała trenować, ale nie, nie, nie. To nie było to samo. Nie zamieniłaby się z nim za żadne skarby. Ale mniejsza o tym, dostała przecież różę! Gdyby tylko w wieku, kiedy takie jak ona otrzymują ich najwięcej nie była zajęta włóczeniem się po świecie i zabijaniem pechowców, pewnie wiedziałaby jak się zachować. Stała jednak, trochę szczęśliwa, a trochę zdezorientowana i przyjęła podarunek. Róże były fajne. Ładniejsze nawet od słoneczników. No i dobrze pachniały. Podziękowała Keyowi i po nacieszeniu się nią, schowała do torebki. Przecież nie będzie jej tak trzymać przez całą drogę!
Pozostawała kwestia zwoju. Oj, korciło zajrzeć do środka! Próbowała nawet podpuścić Keya, by ją do tego zachęcił. Nie okazał się jednak diabełkiem z trójzębem, siedzącym jej na ramieniu i prowadzącym ku złu. Troszeczkę sobie poteoretyzowali na temat potencjalnej zawartości zdobyczy, a czas upłynął tak szybko, że nie wiedzieć kiedy znaleźli się na miejscu. Rice nie umknął fakt, że odprowadził ją pod samą siedzibę (a chyba nie musiał), ale w sumie nie wiedziała co miała powiedzieć. Pożegnała się z nim ciepło i podziękowała za współpracę. Chyba nawet nazwała go bohaterem.
Rika udała się do władz. Tym razem darowała sobie recepcję. Jeśli dalej panował tam taki harmider, i tak nie poświęcono by jej wystarczająco uwagi. Zresztą wiedziała dokąd iść i należało spodziewać się jej wizyty. Po co komu testament Tsuyo? Może miał jakieś skandaliczne sekrety, które nie mogły ujrzeć światła dziennego? Po co w ogóle tacy jak on mieliby spisywać swoje ostatnie życzenia? Przecież zdawać by się mogło, że nigdy nie zginą. Wspięła się po schodach na czwarte piętro do dobrze jej znanego gabinetu. Była z siebie zadowolona. Może nawet dumna. I przeszczęśliwa perspektywą, jaka maluje się na jej horyzoncie po wykonaniu tego zadania.
-Oto zwój, który ja i śledczy Sanato Key odzyskaliśmy z przedmieść Ryuzaku. Wraz z moim sowim przyjacielem pokonałam czterech mężczyzn broniących kryjówki, spośród których jeden należał do klanu Uchiha. Wszyscy ponieśli śmierć. Mamy więc pewność... - rany julek, przecież tam miały być drogie antyki, a nie jakiś testament żyjącego człowieka! - że nie żyją. Tak, są całkowicie martwi. Niestety, część z zabytków znajdujących się w pomieszczeniach została spalona w wyniku pożaru, do którego doszło w trakcie walki. Do zwoju nie zaglądałam, choć kusiło. Nie mogę więc stwierdzić tego z pełnym przekonaniem, ale wierzę, że są w nim wszystkie te rzeczy, na których zależy Ryuzaku no Taki.

[Nana]

Dalej piszemy tutaj: Siedziba władzy