Zapomniane jezioro

[Mei]

  Ukryty tekst

- Jak mi poszło? - powiedziała po dniu, w którym widziała, że dobrze jej idzie. Pot zrosił jej czoło, lecz odczuwała swego rodzaju satysfakcję. Zapoznając się z nowym stylem, czuła, iż wiele rzeczy stanęło przed nią otworem. Była zdecydowanie innym szermierzem, niż wtedy kiedy zaczęli. Swoją drogą to był dobry czas, aby dostać odpowiedź. Od tych, którzy musieli zadecydować. Rozejrzała się po terenie, myśląc, kiedy ponownie zobaczy Hyokena - Myślisz, że wszystko zostało ustalone? - spojrzała w niebo teraz przepełnione czerwienią oraz śladami złota. Mieli jeszcze trochę czasu, za nim zrobi się ciemno, a jednak nie wiedziała, czy to dzisiaj, czy też dnia następnego. Nie czuła niepokoju, była jak zwykle dobrej myśli.

[Natsume Yuki]

Wyglądało na to, że Mei zaczynała sobie powoli przyswajać wszystkie te informacje które jej przekazywał - oczywiście, jak na razie była zupełną początkującą, ale starała się przyjmować jego wskazówki do świadomości i próbować je zastosować w następnych ruchach. A to był dobry znak - oznaczało to, że jeżeli nie przestanie trenować i znów spocznie na laurach swoich zdolności kontroli chakry, prędzej czy później zdoła osiągnąć odpowiedni, a może nawet dobry poziom kontroli nad ostrzem. Początek szkoleń w wieku prawie trzydziestu lat działał co prawda dość mocno na jej niekorzyść, gdyż wielu mieczników trenowało swoje zdolności bojowe niemalże od dziecka, dlatego nie oczekiwał że bardzo szybko osiągnie poziom mistrzowski... ale przyswajała sobie wszystkie informacje na tyle sprawnie, że była szansa na wykucie z niej dobrego wojownika.
Nadal delikatnie się uśmiechając, odepchnął dziewczynę wraz z jej mieczem i wyprowadził własne dwa uderzenia. Dziewczyna widocznie spanikowała, widząc tak szybko wyprowadzoną kontrę, i w ostateczności zasłoniła się pochwą miecza. Błąd - i chyba sama też to zauważyła. Ostrze Natsumego, nawet jeśli stępione, było w stanie zostawić w sayi dość głęboką rysę. Gdyby to była rzeczywista saya, istniało prawdopodobieństwo że miecz i tak przeszedłby na wylot, tnąc - lub nawet odcinając - rękę. Yuki zaś zjechał mieczem po pochwie, przekładając miecz nad Mei, i atakiem powracającym trafił ją prosto w ramię. W normalnej walce byłaby to rana kończąca pojedynek. Zauważył na jej twarzy rozdrażnienie wymieszane z lekkim spanikowaniem - i chyba tylko ten instynkt pozwolił jej uniknąć trafienia wyprowadzonym przez niego Getsugiri, gdyż odskoczyła od niego na odpowiedni dystans by utrzymać go chociaż na krótki moment z dala od siebie.
Natsume spokojnym ruchem umieścił miecz ostrzem w dół w swojej słabszej ręce, symulując schowanie go z powrotem do sayi, i spokojnie stanął w lekkim rozkroku, patrząc prosto na zbierającą siły i myśli niebieskowłosą.
-Za dużo myślisz podczas walki - powiedział spokojnie. - Skupiasz się na szczegółach, które zupełnie nie są Ci potrzebne do zwycięstwa. Małe gesty, rozważanie nad myślami i emocjami przeciwnika, próba wytworzenia i wykonania określonego planu walki. Musisz nauczyć się używać ataków, bloków i uników w sposób instynktowny. Aby przeciwnik nie był w stanie przebić się przez Twoje bloki i ataki, pozwól swojemu ciału wykonywać ruchy za Ciebie. Wycisz myśli, i idź z rytmem.
Sięgnął po miecz.
-Szermierzy można podzielić na trzy typy. Pierwsi z nich potrafią całkowicie odciąć swoje emocje i myśli od swoich ruchów, stając się w pełni metodycznymi wojownikami, nigdy nie tracącymi spokoju podczas walki. Używają instynktu, aby przewidywać ataki wroga, i odpowiadać na nie. Sam kroczę tą ścieżką, gdyż uważam ją za najskuteczniejszą... i najbardziej rezonującą z moim duchem.
Wymierzył miecz w stronę Mei.
-Drugim rodzajem szermierza jest bojownik, żywiący się emocjami. Czerpiący przyjemność z walki, gniew przez straty, furię wywołaną smutkiem. Tacy wojownicy potrafią wyciągnąć z siebie sto dwadzieścia procent, przekraczając swoje limity gdy tylko natrafią na kogoś silniejszego niż oni. Emocje wzmacniają ich ataki i zmuszają do walki nawet przy ranach. Niestety, wadą tego sposobu walki jest to, że emocje sprawiają że człowiek popełnia błędy.
Westchnął lekko.
-A trzeci... to wojownicy bazujący na żądzy krwi. Walczą tylko za pomocą instynktu, nakazującego im zadawać ból i śmierć. W moim odczuciu, tacy są najgroźniejsi, gdyż są najbardziej nieprzewidywalni - mogą nawet specjalnie nastawić się na trafienie, aby otworzyć sobie możliwość zabicia Cię. Jednak... to nie jest sposób na walkę. Kroczący tą drogą nie są lepsi od wściekłych zwierząt.
Nastawił oręż, i przygotował się na następne ruchy.
-Sama będziesz musiała wybrać, którą ścieżką będziesz kroczyć Ty.
Dziewczyna doskoczyła, wykonując niskie cięcie z obrotu w stronę jego nóg - w reakcji, Natsume nagle wytworzył za sobą niewielką płytkę z lodu, od której odbił się jedną z nóg, aby przemknąć nad głową dziewczyny za jej plecy. Od razu wyprowadził cięcie sięgające jej szyi, i powstrzymał ostrze tuż przed sięgnięciem celu - kolejny punkt dla niego. Pozwolił jej na odskok i na następne uderzenie, tym razem zmierzające w stronę jego grdyki - sprawnie przemieszczała się po polu walki, okrążając go i szukając luk w jego obronie. Oznaczało to, że już zaczynała sobie przyswajać jego podpowiedzi z wcześniej - dobry ruch. Cios spadł na jego miecz i zsunął się po krawędzi ostrza, zmierzając w kierunku jego szyi...
Kiedy niespodziewanie zgiął nogi w kolanach i uchylił się przed trafieniem, w taki sposób by ostrze śmignęło tuż przed jego głową. Jednocześnie wystawił jedną z nóg do przodu, wyprowadzając nagły kopniak piętą w stronę kolana Mei. Takie trafienie spokojnie byłoby w stanie nie tylko obalić oponenta, ale też uszkodzić jego kończynę... o ile oczywiście użyłby pełni siły, a nie tylko trącenia - jak w tym przypadku. W sumie, to żałował że nie zaczął trenować Taijutsu wcześniej - okazało się, że mieszanie sztuk walki z szermierką dawało znacznie większe pole do popisu niż wielu by podejrzewało...
I w ten sposób kontynuowali trening - a Hyoken po kryjomu wycofał się poza ich pole widzenia, aby powrócić na Hyogashimę i przedstawić nową sprawę.

Od rozpoczęcia szkoleń sztuk szermierczych minął prawie miesiąc - duet trenował nieustannie, zaczynając od wczesnego poranka aż do późnego wieczora. Dłonie Mei zaczęły się w końcu przyzwyczajać do miecza, i osiągnęła na tyle dobry poziom by wyeliminować wszystkie pomniejsze błędy które utrudniały jej ćwiczenia na początku. Przestała wykonywać niepotrzebne gesty podczas walki, jej praca nóg poprawiła się dramatycznie, a i jej pewność siebie i wiara w swoje umiejętności miała prawo podskoczyć. O ile nie nazwałby jej jeszcze szermierzem Sengiri no kokyuu, na pewno mogła się tytułować jako adept tej sztuki - a to już było coś. Zwłaszcza po zaledwie miesiącu treningów. Jeżeli poćwiczyłaby jeszcze trochę, może zdołałaby nawet opanować Pierwszy Oddech, podstawową technikę której znajomość sygnalizowała osiągnięcie rangi kenshi... a to byłby już pierwszy krok do osiągnięcia mistrzostwa.
Musiał przyznać, że odczuwał lekką dumę z postępów niebieskowłosej. Jednak niektóre rzeczy naprawdę płynęły we krwi.
Kiedy zadała pytanie o efekty i o ustalenia, Natsume skinął powoli głową.
-Udało nam się wyeliminować podstawowe błędy, utrzymujesz prawidłową postawę bojową i zaczynasz wyprowadzać dobre, precyzyjne uderzenia. Powiedziałbym, że nie jesteś już początkującą - w końcu zaczynasz wyglądać jak szermierz. Gratuluję.
Podrapał się po zarośniętym podbródku.
-Cóż, chyba nie zaboli spytać, nie?
Rozciął sobie palec jednym ze swoich długich kłów, złożył kilka pieczęci i dotknął ziemi. Buchnął obłok, a chwilę później obok Natsumego stanęły dwa tygrysy: humanoidalny szermierz Hyoken, i dzierżący siodło z przytroczonymi doń zwojami Hyohiro.
Hyoken uśmiechnął się lekko.
-Dobre wieści - powiedział. - Hyogami i Hyojin zgodzili się na przyjęcie Mei jako kolejnego Związanego do naszego paktu.
-Ano, zaczyna się robić tłoczno - powiedział ze swoim typowym przekąsem Hyohiro. - Najpierw jedna uczennica, teraz siostra będąca drugą uczennicą? Musisz trochę przyhamować z tym rozdawaniem zwoju, cholero jedna.
Natsume wykonał uspokajający gest.
-Spokojnie, nie zamierzam go rozprowadzać dalej. Ja, Mikoto i Mei chyba wam w zupełności wystarczymy.
Hyohiro prychnął z rozbawieniem, po czym sięgnął po ozdobny zwój przytroczony do tyłu siodła. Jednym ruchem rozwinął go na pełną długość, ujawniając małą tabelę z podłużnymi rubrykami - w każdej z nich zaś znajdowały się wypisane krwią imiona, podpisane odciskiem pięciu palców. W pierwszej tabeli dało się znaleźć imię Natsumego, w następnym - Mikoto. Kolejne pole zaś było puste.
-Proszę bardzo - powiedział Natsume, podając Mei jeden ze swoich karambitów. - Jeżeli jesteś pewna, że chcesz podpisać pakt, natnij sobie palec i wpisz swoje imię do paktu. Następnie pokryj wszystkie palce krwią, i zrób odbitkę. Gdy to uczynisz, pakt zostanie przypieczętowany.

[Mei]

Poza licznymi wskazówkami, dostała jedną kwestię do rozważenia - jakim typem szermierza była? Zauważyła, że w czasie walki zwykle zachowuje spokój. Była jak niezmącona woda, szukająca sposobu na pozbawienie przeciwnika tchu. Mogłaby się utożsamić z pierwszym, lecz z racji na emocjonalną otoczkę, nie mogła wykluczyć drugiej opcji. Przejmowała się osobami z drużyny, wiedząc, że jeśli miałoby coś im się stać, to postawi życie na szli, byleby uchronić ich przed upadkiem. Westchnęła. Z góry wykluczyła ostatnią opcję, żądza krwi, pragnienie bólu i śmierci, w ogóle z nią nie współgrały. Pasowały za to świetnie to szału Jugo, o którym jej opowiedział. Niebezpieczni wojownicy, na nich zdecydowanie musiała uważać. Zwłaszcza, że brak możliwości przewidzenia ruchu, był jedną z tych rzeczy, na które w czasie walki trzeba było zdecydowanie uważać. Póki co stawiała wszystko na pierwszą kartę, szkoląc się na jednostkę podobną do brata.

Minął prawie miesiąc, odkąd oddała się treningowi Sengiri no Kokyuu. Wstawała rano, jadła śniadanie, szła do znanego jeziora, brała wykreowany miecz i ruszała do walki. Ilekroć powtarzali schematy, coś się zmieniało. Czy to w postawie, sposobie dzierżenia oręża, czy też w wyprowadzanych ruchach. Wielokrotnie zdawała sobie sprawę, że śni o rzeczach, które wydarzyły się za dnia. Odtwarzała to na nowo, przyglądając się z boku dwóm pojedynkującym się postaciom. Ilekroć analizowała starcia, starała się przekuwać wnioski na kolejny dzień, utrwalając wiedzę, którą zdobyła. Wychodziła również z nowymi wariancjami, zmieniając późniejsze sekwencje lub dodając ruchy, których jeszcze nie praktykowała. Ba, nawet naśladowała pierwszy oddech, dopasowując go do swojego poziomu. To dalej nie było to, lecz świadomość, iż ciągle posuwa się do przodu była nadzwyczaj motywująca. Dodawała pewności siebie oraz dumy z nowych nauk. Czuła się wprost świetnie, gdy dotarli do dnia dzisiejszego.
Adept nowego stylu brzmiał godnie, idealnie by go dalej udoskonalać. Jednakże tym razem chciała czegoś więcej. Pragnęła wieści, które nie przychodziły. W trakcie pierwszych treningów Hyoken się ulotnił, zostawiając ich samych. W pierwszym momencie nawet tego nie zauważyła. Była pochłonięta opanowywaniem podstaw. Dopiero gdy skończyli i rozejrzała się po otoczeniu - go już nie było. To był ten dzień, mówiła sobie, patrząc jak Natsume szykuje się do przyzwania. Wcześniej skinęła głową na jego słowa, w duchu ciesząc się jego uznaniem.
Nie mogła się powstrzymać, aby szeroko się nie uśmiechnąć. Widząc, Hyohiro całego i zdrowego, czuła się prawie jak wtedy, kiedy spotkali się na terenie Hyuo. Czy mogła znowu zażartować? Podeszła do ich dwójki, w geście przywitania, skłaniając głowę - Cieszę się, że również zostałam zaakceptowana - w końcu to była dobra wiadomość, która wiele razy doprowadzała ją do rozmyślania, na temat co dalej. Jeśli się uda, spełni swoje słowa, jeśli nie... Wolałaby o tym nie myśleć - Hyohiro-san, kopę lat - zwróciła oczy od niego w kierunku zwoju. Czyli tak to wyglądało. Dwa podpisy namalowane krwią, związywały summony z tym, który tam widniał. Trzy osoby - dobra liczba, zwłaszcza, że miała być ostatnią. Wzięła głębszy oddech, chwytając karambit - Kiedyś mi powiedziałeś, że koty do mnie pasują. Wtedy nie myślałam, iż stanę się jedną z was, a jednak... Los potrafi być przewrotny - zamknęła na chwilę oczy, by po chwili pewnym ruchem wykonać cięcie. Nie głębokie, nie płytkie. Wystarczające, aby ciepła posoka zaczęła się wylewać i wystarczyła, aby nią namalować swoje imię. Zacisnęła dłoń w pięść, aby szkarłat pokrył palce - Ostatni element - dotknęła opuszkami odpowiednie miejsce, po czym odsunęła się spoglądając na swoją dłoń. Pospiesznie drugą ręką wyciągnęła kawałek kwadratowego materiału z kieszeni spodni.
Po oczyszczeniu dłoni, to samo zrobiła z nożem i oddała go w ręce brata - Ze mną nigdy nie chciałaś zawrzeć paktu krwi - rzucił Hachiro z typowym dla siebie szerokim uśmiechem, odsłaniającym szereg ostro zakończonych zębów - Widzisz... - wzruszyła ramionami - Tygrysy były mi pisane. Hyohiro-san to przewidział - zaśmiała się dźwięcznie, trącając go niezranioną dłonią - W takim razie, jak się was przyzywa? Krew, pieczęcie i dotknięcie ziemi, tyle? - parę razy widziała jak to robi, lecz wątpiła, aby brak treningu był w stanie doprowadzić do tego samego efektu. Podparła się pod boki, gotowa, aby zgłębić dodatkową wiedzę - Poza tym, interesuje mnie również wasza historia. Chciałabym pomóc jak najlepiej potrafię, informację w tym zdecydowanie pomogą.

[Natsume Yuki]

Natsume uśmiechnął się delikatnie, kiedy przed nimi pojawiły się obydwa tygrysy. O ile planował przywołanie tylko Hyokena w ramach otrzymania od niego informacji, pojawienie się również Hyohiro było dla niego już oczywistą odpowiedzią. Wielki biały tygrys był powiernikiem zwoju z paktem, więc bez jego obecności nie można było wprowadzać żadnych modyfikacji ani poprawek do paktu pomiędzy człowiekiem i zwierzęciem. A skoro mimo wszystko pojawił się tutaj razem ze swoim pobratymcem, mogło to oznaczać tylko jedno: takowe poprawki będą dziś do zwoju wprowadzone. W ten sposób nie tylko on, ale również Mei została członkinią plemienia z Hyogashimy. Do pełnej akceptacji przez tygrysy będzie musiała jeszcze sporo popracować, i zapewne zrobić dla nich kilka przysług w tę czy we w tę - sam też był do tego typu robót zaganiany, zwłaszcza na samym początku ich współpracy. Później zaś dziewczyna będzie musiała przejść inicjację ziołami Hyogashimy, ale przypuszczał że to nie będzie dla niej problem.
Hyohiro uśmiechnął się krzywo, słysząc powitanie ze strony Mei. Wyglądało na to że pomimo dość długiego czasu pomiędzy ich pierwszym spotkaniem a tym dniem, i tak dość szybko dodał dwa do dwóch i rozpoznał w niebieskowłosej siostrę Natsumego. Oczywiście, on sam prawie na pewno wiedział o tym kto ma zostać przyłączony do paktu, ale mimo wszystko pewnie potrzebował chwili na przypomnienie sobie tego krótkiego czasu, w którym mieli możliwość wymienienia paru zdań.
-Ano, kilka wiosen minęło - stwierdził z lekko wyczuwalną nutą ironii w głosie. - Ostatnio gdy Cię widziałem, reprezentowałaś sobą nieco zagubione, młode dziewczę. A teraz... cóż, przynajmniej mogę Ci przyznać że trzymasz się całkiem nieźle.
Natsume spojrzał krzywo na Hyohiro, a ten tylko bezczelnie wyszczerzył kły w uśmiechu. Takie przytyki i żartobliwe kuksańce były bardzo w jego stylu.
-... Cóż, osobiście nieco podejrzewałem że prędzej czy później na tym się skończy - kontynuował swoją odpowiedź na słowa Mei. - Nie miałem ku temu żadnych powodów, ale jednak odczuwałem że też skończysz na Hyogashimie. Teraz pozostaje tylko mieć nadzieję, że masz ze swojej linii krwi też na tyle farta, by nie skończyć jako lodowa figura.
Spojrzenie Natsumego widocznie się ochłodziło. W takim stopniu, że nawet Hyohiro się zawahał.
-Do tego czasu jeszcze chwila minie - powiedział tonem o tyle niebezpiecznym, że nie zawierającym w sobie groźby. - Najpierw niech się przyzwyczai do kontaktów z Wami.
Hyoken sięgnął po zwój z pleców Hyohiro i rozwinął go.
-W takim razie kontynuujmy.
Zgodnie z poleceniami, Mei siegnęła po karambit z dłoni Natsumego i nacięła jeden z palców, na tyle by wydobyć z niego odrobinę krwi. Następnie nakreśliła na pergaminie kilka symboli, przedstawiających jej pełne imię i nazwisko, a ostatecznie - naznaczyła krwią wszystkie swoje palce, i zrobiła z nich odbitkę na spodzie rubryki. Gdy tylko to zrobiła, szkarłat napisu lekko błysnął, jak gdyby przeszła przez niego chakra, a ostatecznie - ciecz na zwoju natychmiast zastygła. Oznaczało to, że pakt krwi został podpisany i zaakceptowany. Mei sięgnęła po kawałek materiału, by od razu zatamować krwawiący palec, a w tym czasie oba tygrysy zwinęły zwój z paktem. Hyohiro przypiął go na swoje miejsce przy siodle, po czym podszedł powoli do Mei.
-Mówiąc wprost - tak i nie. Chociaż przywołanie nas to w skrócie dokładnie to, co wspomniałaś, sam proces działania techniki jest znacznie bardziej... zaawansowany. Ale nie będę Was zanudzać szczegółami, bo z waszej strony to w sumie tyle. Aby nas przywołać, potrzebujesz odrobinę swojej krwi na dłoni, którą złożysz następnie sekwencję pięciu pieczęci: Świnię, Psa, Ptaka, Małpę, i ostatecznie - Barana. Wtedy przykładasz dłoń do dowolnej płaskiej powierzchni, a Twoja upuszczona krew reaguje z chakrą i łączy się z nami, tworząc stabilną pieczęć przez którą możemy natychmiast pojawić się obok.
Hyoken uśmiechnął się lekko.
-Oczywiście, my również w razie potrzeby jesteśmy w stanie przywołać was do siebie w dokładnie ten sam sposób. Zwykle jednak używamy tej możliwości tylko, kiedy jest to absolutnie niezbędne.
Natsume westchnął lekko. Rzeczywiście, on na Hyogashimę za pomocą tej techniki był przywołany chyba tylko raz - kiedy Hyotora została zaatakowana przez dwóch nieznanych sprawców, i prawie przezeń zamordowana. To właśnie wtedy Yuki został ściągnięty na Hyogashimę, kiedy sprawdzał stan portu podczas swoich rządów jako Cesarz... i to to wydarzenie, połączone z późniejszymi propozycjami wspólnych szkoleń, sprawiły że Natsume opuścił Cesarstwo. I to te wydarzenia dały początek Akahoshiemu Kenseiowi.
Hyohiro uśmiechnął się krzywo.
-Nasza historia nie jest bardzo skomplikowana, gdyż przez większość naszej historii siedzieliśmy zamknięci na Hyogashimie, nie pchając się do świata ludzi. Co jakiś czas tylko pojawiali się u nas rozbitkowie, ale albo próbowali nas zabić przy pierwszej okazji, albo... kończyli w nieco inny sposób.
Ano tak. Statuy u Hyogamiego.
Hyoken wyciągnął rękę.
-Spróbuj przywołać jednego z naszych pobratymców. Najłatwiej będzie Ci przywołać Hyotai albo Hyoshiego. Chcę sprawdzić, jak dobrze Ci to pójdzie.

[Mei]

Zdecydowanie miała do czynienia z nikim innym jak Hyohiro. Jak zawsze żartobliwy, bez hamulców, które można by nacisnąć. Parsknęła. W końcu jak mogłaby się na niego gniewać? W tamtym okresie, rzeczywiście mogła przypominać zagubione zwierzę bez własnej drogi w życiu. Miała wtedy jeden cel, jakim było odnalezienie brata. Po nim, zupełnie nie wiedziała, co powinna robić, więc miotała się po świecie, poznając różne osobistości, których później ani razu nie spotkała. Miała jednak szczęście, że od tamtego czasu, minęło tyle lat. Zbieranie doświadczenia oraz przełamywanie strachu pozwoliło jej odnaleźć kierunek, w którym chciała kroczyć. Budowanie znajomości, również przyczyniło się do tego, iż zamiast szukać zemsty w zabójcach wioski, wolała wrócić na rodzinne tereny, a po nich wpadła prosto na Niego. Na nowo rozwijając więź, której jej brakowało.
- Spodziewałeś się czegoś innego? - spojrzała na niego z figlarnym uśmiechem. W końcu, niejednokrotnie nawet jeśli ocierała się o śmierć, wychodziła sprzed jej oblicza obronną ręką. Teraz z kolei, gdy nabyła nowych towarzyszy, wiedziała, że łatwiej sobie poradzi z nadchodzącymi zagrożeniami. Co nie znaczyło, iż spocznie na laurach. Cały czas zamierzała się rozwijać, byleby któregoś dnia móc dorównać temu, co był dla niej przykładem.
Kolejna kwestia była dość dziwna. Nie za bardzo wiedziała, o co mogło chodzić, przez co dała temu wyraz poprzez wymalowaną konsternację na twarzy. Zamienienie się w bryłę lodu, nie brzmiało zbyt ekscytująco. Jednakże chłód jej za bardzo nie przeszkadzał. Jako dzieło licznych eksperymentów nie mogła nic na to poradzić. Zwyczajnie zaakceptowała to, co nie znaczyło, iż mróz na Hyogashimie byłby przez jej ciało akceptowalny. Patrząc po chłodzie, który bił od skóry białowłosego, z pewnością ona również miała dostać jakieś zioła do spróbowania. Czyżby oto chodziło?
Poleganie na intuicji, nie zawsze było dobre. Z resztą po użytym tonie głosu, nie mogła porzucić tematu, chciała wiedzieć - Onii-sama, o czym on mówi? - podeszła w jego kierunku, by położyć mu dłoń na ramieniu. Nie chciała, aby się złościł. Dlatego myślała, że uspakajający gest nieco pomoże. Zerknęła w kierunku jego twarzy, wyrażając troskę oraz zmartwienie. Jakby nie patrzeć, to był ten moment, gdy stanie się jedną z nich. Nie było sensu, żeby coś przed nią zataili - Myślę, że to dobry moment byś mi opowiedział o ziołach, które wtedy zażyłeś.
Po podpisaniu się, wiedziała, że od tej pory była jedną z nich. Jej decyzja, niezależnie od tego, czego się mogła dowiedzieć była absolutna. Pozostało jedynie przygotować się na to, co w przyszłości miało nadejść. Niezależnie od tego, ile kłód rzuciliby jej pod nogi. Wszystkie zamierzała pokonać, by nie być dla nich problemem, a kimś na kim będą mogli polegać.
Przyszedł czas na kolejną próbę. Tym razem to ona miała sprowadzić jednego z ich pobratymców. Wsłuchała się w każde słowo, aby żaden mankament nie został przez nią pominięty. Następnie skinęła głową, zawiedzenie ich w takim momencie, mogło rzutować na późniejszą relację, a tego raczej by nie chciała. Wzięła głębszy oddech, który był swego rodzaju nawykiem. Zawsze to robiła przed czymś ważnym - czy to przed bardziej znaczącą kwestią, czy też szykując się do opanowania czegoś nowego.

  Ukryty tekst

- Nazywam się Yuki Mei, siostra Natsumego. Miło Cię poznać, Hyoshi-san - wyciągnęła do niego dłoń, licząc iż przyjacielski gest nie spotka się z odrzuceniem. Następnie zerknęła po swoich obserwatorach - Udało się - szeroko się uśmiechnęła, po czym wskazała na Hachiro, który uważnie przyglądał się młodszemu koledze - To jest Hachiro, mój lisi towarzysz - przedstawiła go pokrótce. Ten jak się tego spodziewała skinął tygrysowi głową, lecz nic nie powiedział. Zwyczajnie obserwował co się działo, co chwilę mrugając powiekami. Widać po nim było, że był zmęczony, a jednak zamiast położyć się, dzielnie siedział, nie chcąc niczego przegapić.

[Natsume Yuki]

Natsume westchnął ciężko, kiedy Mei postanowiła upomnieć się o informację niepotrzebnie udzieloną przez Hyohiro. Nie doprecyzował on, że to nie zioła z Hyogashimy mogą spowodować nieprzyjemne efekty uboczne, a coś zgoła innego - trening kontroli chakry natury, który potrafiło przejść tylko kilkanaście osób na świecie. Nie chciał wspominać o tej zdolności, głównie dlatego że gdyby jednak Mei została z jakiegoś powodu schwytana, nie chciał żeby agresorzy uzyskali kilka informacji, dających im możliwość przygotowania się na jego as w rękawie. Jeżeli jednak tak pomyśleć, to niebieskowłosa i tak prędzej czy później dowiedziałaby się o trybie Mędrca, więc fakt że dowie się już teraz zmieni w tej kwestii bardzo niewiele - jeżeli by nie powiedzieć, że nie zmieni zupełnie nic. A przynajmniej uspokoi ją na temat zagrożeń ze strony Tygrysów. Dlatego też ostatecznie tylko podrapał się po potylicy, zastanawiając się jak najlepiej ubrać cały ten opis w słowa... i dopiero wtedy odpowiedział na jej pytanie.
-... mówi o treningu odbywanym pod okiem Hyogamiego - tym samym, na czas którego odciąłem się od świata na ponad półtorej roku. Polega on na kontrolowaniu zupełnie nieznanej nam, ludziom, formy chakry: energia duchowa natury. Podczas gdy chakra której używamy my jest stworzona i dopasowana do nas, niektórzy ludzie potrafią używać chakry pobranej z otoczenia. Jest ona znacznie potężniejsza niż jakakolwiek używana przez ludzi - lecz w zamian, opanowanie kontroli nad nią jest zadaniem tak ryzykownym, że wręcz prawie samobójczym.
Spojrzał spokojnie w stronę Mei.
-Na co dzień, używając jutsu, mieszasz ze sobą chakrę ducha i chakrę ciała, w idealnym, równym balansie. Używając Senjutsu zaś, musisz w to wpleść również chakrę natury - która jest znana ze swojej dzikości i niechęci do bycia poskromioną. Jeżeli uda się ją utrzymać w ryzach, ninja staje się chodzącą machiną destrukcji, ze znacznie większymi pokładami chakry, możliwościami fizycznymi wykręconymi ponad skalę, i zdolnością wyczuwania sensorycznego innych źródeł wokół. Wystarczy jednak jeden, najmniejszy błąd, najmniejszy procent odstępstwa w balansie... i efekty uboczne mogą pozbawić nas życia. W przypadku sztuki Tygrysów, Twoje ciało na zawsze zmienia się w wielką, lodową figurę medytującego tygrysa.
Nie musiał chyba dodawać, że oznaczało to natychmiastową śmierć. To się mówiło samo przez się. Spojrzał jednak na moment na Hyohiro, widocznie niezadowolony że musiał podjąć ten temat tak szybko - i wygadany tygrys bardzo szybko powstrzymał się od chęci dodawania jakichkolwiek komentarzy. Natsume był rozdrażniony - a to oznaczało, że trzeba zachować wyjątkową ostrożność. Może ciężko go wytrącić z równowagi, ale gdy to się wydarzy - jest trudnym do powstrzymania sztormem.
Westchnął, i kontynuował.
-Jeżeli chodzi o zioła, to jest znacznie bardziej... prostolinijne. Jako że Hyogashima jest pokryta grubą pokrywą lodu, praktycznie nie ma tam roślinności - w jaskiniach jednak Tygrysy odnalazły pewne ciekawe zioła, które potrafią wytrzymać nawet tak trudne warunki. Przyjęcie ich powoduje chwilową malignę i halucynacje, ale ma to swój cel: odpowiednio przygotowane, po podaniu człowiekowi zioła te permanentnie obniżają jego temperaturę ciała, co sprawia że są oni znacznie odporniejsi na zimno. Dlatego moja skóra jest tak zimna, i dlatego nawet mrozy Hyuo były dla mnie jak wiaterek wiosny. W zamian jednak, znacznie gorzej odczuwa się wysokie temperatury... no, i występuje taki nietypowy efekt uboczny, że gdy używa się chakry, włosy chwilowo przyjmują barwę czystej bieli. Po opanowaniu kontroli Senjutsu zaś, przyjmują permanentną biel.
To było też wytłumaczenie, dlaczego jego uprzednio ciemne włosy teraz były barwy świeżego śniegu. W sumie chyba jej nawet o tym nie wspominał, a że sama nie pytała - to nie widział potrzeby tłumaczenia tego faktu.
Dziewczyna wtedy zajęła się treningiem techniki przywoływania - i efekty zaczęły się pojawiać bardzo szybko. Przy pierwszych podejściach do Kuchiyose no Jutsu, jedyne co udało jej się przywołać to kłęby futra zrzuconego przez tygrysy (czyli dokładnie to samo, co jemu i Mikoto przy pierwszych podejściach do techniki). Za którymś podejściem jednak w końcu udało jej się przywołać pełnego tygrysa - młodego, lecz już dorodnego rozmiarami dzikiego kota imieniem Hyoshi. Na samym początku, gdy dopiero co podpisał pakt, również zaczynał od kontaktów głównie z Hyoshim - lecz im dalej w las, tym bardziej zauważał że lepiej mu się dogadywało z cynicznym, lecz sympatycznym Hyohiro. Młodzieńcza energia młodszego tygrysa z czasem zaczęła go po prostu przerastać. Może w przypadku Mei będzie lepiej?
-Miło poznać, Hyoshi jestem! - powiedział, podnosząc łapę do skroni w geście salutu. - Miło mi poznać, Mei-san, Hachiro-san! Mam nadzieję, że będziemy mieli okazję do wspólnych wędrówek i walk!
Natsume lekko westchnął, uśmiechając się delikatnie. Jak zwykle, ledwo się pojawił, i już wszędzie go było pełno.
W czasie, kiedy Hyoshi krążył wokół Mei i Hachiro, obwąchując ich w iście psi sposób i wypytując o różne, pomniejsze informacje na temat tego kim są, skąd pochodzą i co widzieli, Natsume spojrzał na Hyohiro i Hyokena, którzy stali nieopodal niego. Oba tygrysy skinęły głową, rozumiejąc co oznaczało to spojrzenie. Oczywiście, przez ten miesiąc treningów i kręcenia się po okolicy portu Ryuzaku, nietrudno było im się dowiedzieć o dołączeniu Cesarstwa do wojny w Sogen - co oznaczało, że cesarscy dostali się na kontynent, i cholera wie kiedy zaczną się gęściej pojawiać również w innych okolicach, wliczając w to Ryuzaku. Na razie Natsume nie zamierzał kontaktować się dalej z Satoshim, zwłaszcza po tym dość niepotrzebnym manewrze agresora - prędzej czy później będzie musiał postawić mu czoła, ale dopóki sytuacja się nie uspokoi, będzie musiał się gdzieś zaszyć na dłuższy czas. A najbezpieczniejszym miejscem dla niego i wszystkich jego pobratymców byłaby właśnie Hyogashima...
Przeciągnął się lekko.
-Cóż - zaczął, poprawiając przytroczony do pasa Hakuhyo. - To chyba wszystko, co mogę Ci przekazać na ten moment. Znasz Hyoton równie dobrze jak ja, masz też opanowane podstawy Oddechu Tysiąca Cięć - resztę opanujesz wraz z doświadczeniem, o ile nie przestaniesz oczywiście trenować.
Wyciągnął z torby standardowy zwój - ten sam, w którym przez ostatnie miesiące cały czas notował wskazówki i postępy Mei, jak również rozpisywał szczegóły działania technik swoich i odziedziczonych od Kamiru.
-A to prezent dla Ciebie. Techniki autorstwa mojego i Kamiru. Masz tu rozpisane wszystkie informacje na temat wszystkich siedmiu Oddechów Sengiri no kokyuu, jak również wspomnienia naszego kuzyna, eksperta kontroli Lodu. Korzystaj z nich mądrze.

  Ukryty tekst

[Mei]

Trening? Nigdy nie pomyślałaby, że to on mógł zwiastować prawdziwe problemy. To co przeżyła wraz z nim było nieporównywalne do tego, co musiał zrobić na Hyogashimie. Chciała myśleć, że katorga było dobrym określeniem, lecz możliwość zamiany w posąg z lodu, mroziła krew w żyłach. Nie wiedziała nawet, co powinna odpowiedzieć. Zwyczajnie słuchała, milknąc na długi moment. Starała się to poukładać do kupy, ułożyć z tych kilku puzzli, to co chciał jej przekazać. Istniała czakra natury, ta możliwa do opanowania jedynie poprzez zawarcie paktu. Różniła się ona, od tej, której zwykle używała. Pobierana była z otoczenia, zaś odpowiedzialnym za trening był nikt inny jak Hyogami. Kolejny tygrys, którego nie poznała. Za jego pomocą odbywało się szkolenie, które jeśli poszłoby w złym kierunku było w stanie pozbawić silną jednostkę życia.
Zniknął, a jednak nie miała pojęcia, że w tym czasie mógł stracić życie. Zawsze miała przeczucie, iż nieważne co miałoby się stać, on zawsze wyjdzie z tego obronną ręką. Tutaj z kolei było tak blisko, jako lodowa figura nigdy by nie odnalazła. Utrzymywali to w ścisłym sekrecie, co by wyjaśniało, czemu się wkurzył na samo wspomnienie. Hyohiro popełnił jeden fundamentalny błąd - przy niej nigdy się nie wypowiadało czegoś niejasnego. Zawsze drążyła, chcąc chłonąć wiedzę, której nie posiadała. W tym wypadku czuła, że dowiedziała się o tym za wcześnie. Powinni sami jej kiedyś wyjawić, a tak mierzyła się z tym teraz, tuż przed przypieczętowaniem zwoju. W normalnych okolicznościach, strach powinien doradzić, aby się wycofała i raz jeszcze przemyślała swój wybór. Nie, ona już zdecydowała. Nie potrafiła się wycofać, nawet jeśli z góry wiedziała, że sama sytuacja może potoczyć się różnie.
Jeśli chodziło o zioła była to kolejna fascynująca nowina. Nie mordercza tak jak w przypadku pierwszej, lecz sprawiała, iż temperatura ciała schodziła jeszcze niżej. Wiedziała, że zimno wykreowane w laboratorium oraz to płynące z ich zażycia zdecydowanie się różniło. W przeciwieństwie do starszego Yuki nie była tak wyczulona na wysoką temperaturę, zwyczajnie nieco gorzej ją znosiła, niż przeciętny człowiek. Ponad to jej włosy miały zmienić barwę za jakiś czas, aż całkowicie ulegną zmianie. Zerknęła w kierunku okalających ją niebieskich pasm oraz przypomniała sobie, że kiedyś jej brat miał znacznie ciemniejsze włosy. Nigdy nie pytała w jaki sposób się zmieniły. Nie chciała go osaczać swoją obecnością, lecz teraz upomniała siebie, iż dobrze było pytać. Mogła już dawno temu zagadnąć o tą drobnostkę - Po opanowaniu Senjutsu, będziemy bardziej podobni do siebie, aczkolwiek świadomość ryzyka jest... Chyba czymś czego się nie spodziewałam. Nie wiedziałam, że mogłeś zginąć, ale... Cieszę się, że się udało. Daje mi to nadzieję, iż w moim przypadku będzie podobnie - zawahała się na moment, lecz i tak kontynuowała - W końcu płynie w nas ta sama krew, więc nie zawaham się, chcąc pójść w Twoje ślady - spojrzała na Hyohiro, który od tamtego momentu nie powiedział, ani jednego komentarza - Dziękuję, gdybyś tego nie przytoczył, żyłabym w błogiej nieświadomości - uśmiechnęła się delikatnie, choć kątem oka widziała strach wymalowany na pyszczku Hachiro. Zdecydowanie nie był gotowy, aby dowiedzieć się, że po jego śmierci mogła tak szybko do niego dołączyć. Przywołała go ruchem ręki, by delikatnie pogłaskać go po łebku - Nic mi nie będzie, musisz po prostu wierzyć - pozwoliła sobie na użycie swojego bardziej łagodnego głosu, co by część z jego zmartwień rozwiać.
- Natsume, oszczędź swojego kompana. Wyglądasz jak rozjuszone kocie, ale dobrze zrobił. Chciałam wiedzieć o was, historii z jaką się zetknęliście, a także o konsekwencjach. Źle, że planowałeś to zachować w tajemnicy - skarciła go, wiedząc doskonale na co się porywa. W tym stanie nie powinna go podjudzać, a jednak nie potrafiła przejść obok tego obojętnie. Stanęła przed nim, zadzierając głowę do góry. Z oczu biła pewność siebie, nie był w stanie jej przestraszyć. Zwyczajnie ktoś musiał mu się przeciwstawić i pokazać, iż sam czyn nie był zły. Sama by zaczęła naciskać, gdyby tylko chciała więcej odkryć o samych tygrysach. A zioła były czymś, co od początku chciała wiedzieć. Koniec końców i tak by do tego dotarła, idąc drogą bardziej naokoło lub znacznie szybciej - Rozchmurz się, lepiej wyglądasz z uśmiechem oraz pisanym Ci spokojem.
Nauka przywoływania była krokiem, który pozwolił na przywoływanie zwierząt zawartych w ogromnym zwoju. Oczywiście pierwsze próby były skazane na porażkę, najpierw nie pokazując efektów, aż jedyne, co mogła dostrzec to futro zwierząt. Trochę tego było, lecz z upływem czasu, w końcu się udało. Pojawił się Hyoshi, dość energiczny oraz młody tygrys. Patrzyła na niego ufnie, wierząc, iż mogła na nim polegać. Wraz z dniem dzisiejszym on również stał się jej kompanem, który chciała, aby stał przy jej boku - Nie omieszkam Ciebie wezwać, gdy przyjdzie właściwa pora - uśmiechnęła się szeroko, patrząc jak ten krąży wokół nich - Lis polarny, mieszkałem wcześniej na Hyuo, wiem tyle, co moja pani - pierwszy odpowiedział lis, który nie mógł się powstrzymać od parsknięcia. Najwidoczniej udzielił mu się humor przywołańca i starał się ukrywać to, co się przed chwilą dowiedział. Gorzej było z nią. Zapytana o te kilka rzeczy, musiała również odpowiedzieć - Yuki Mei, kunoichi pochodząca z Hyuo i wiem już całkiem sporo. Zarówno o was, jak i sytuacji na świecie. Gdybyś chciał o coś zapytać, nie krępuj się na wszystkie pytania chętnie odpowiem - tak się budowało pierwsze zaufanie. Zapamiętał ich zapach, co było pierwszym krokiem. Drugim były liczne pytania, którymi mógłby ich uraczyć. Problemów z mówieniem o sobie nie miała, chyba, że wkraczał znacznie głębiej, tam gdzie nie chciała sięgać pamięcią.
Po jakże krótkim momencie, zaczęło się to, czego się szczerze obawiała. Rozstanie. Nie była zdecydowanie na to gotowa, myślała w końcu, iż mają jeszcze trochę czasu. Po treningach chciała szczerze z nim porozmawiać, lecz gdy tylko zaczął mówić obawiała się, że zaraz będzie po wszystkim - Nie zamierzam. Będę każdego dnia się szkolić, zwłaszcza, że za niedługo wybiorę się w kierunku Sogen. Senju oraz tygrysy będą tam ze mną, więc... Powinnam sobie poradzić - wzięła głębszy wdech, powoli zaczęła się denerwować.
Przyjmując zwój, dłonie delikatnie zadrżały, lecz chwyt miała pewny. Powoli rozwinęła go, patrząc, co zostało ukryte w środku. Miał rację. Zobaczyła wiele jego zapisków, jak i te spisane przez Kamiru. Yuusuke mówił o nim jak o swoim braciszku. Ciekawe, co się z nim stało? Gdzie przepadł na tak długie lata? Zwinęła zawartość, chowając przedmiot w swojej tylnej torbie. Tam z zapisanym przez nią notesem był bezpieczny, choć pewnie z czasem znajdzie mu nową skrytkę. Gdzieś, gdzie nikt nie będzie mógł go znaleźć - Dziękuję, z pewnością odbędę każdy z tych treningów, by być jak najlepiej przygotowana przed nadchodzącą walkę - uśmiech mimo to nie nadchodził. Chciała się nie rozklejać, lecz oczy zapiekły ją z bólu. Kłucie w środku było niemalże nie do zniesienia, znowu musiała stracić go z zasięgu wzroku - Tak bardzo nie chcę się teraz rozstawać. Znowu Cię odzyskałam, a jednak wiem, że będziesz musiał się zaszyć w najbezpieczniejszym miejscu. Zwłaszcza po napisanym liście- odruchowo przylgnęła do niego, delikatnie otaczając go rękoma - Natsume, żałujesz, że tamtego dnia przyszłam, by Ci powiedzieć, że nie jesteś sam? A może cieszysz się, iż jednak masz rodzinę, która się o Ciebie troszczy? Pamiętaj... Zawsze będę Twoją młodszą siostrą oraz... Jestem dumna, mogąc Cię nazywać swoim starszym bratem - głos zaczął się łamać, lecz miała jeszcze tyle do powiedzenia. Było tyle rzeczy, o które chciała go zapytać, lecz to musiało wydobyć się jako pierwsze. Potrzebowała wiedzieć, napełnić serce nadzieją, iż... jeszcze nie wszystko stracone. Kiedyś na pewno będzie lepiej, prawda?

[Natsume Yuki]

Natsume nadal wydawał się niezadowolony z faktu, że musiał tak szybko udostępnić tak niebezpieczną informację, lecz mimo wszystko i tak musiał przyznać - to i tak zapewne było nieuniknione. Dziewczyna prędzej czy później musiałaby się dowiedzieć o zdolności kontroli chakry natury - tu po prostu jedyną kwestią było to, że wolał aby dowiedziała się o tym dopiero, kiedy rzeczywiście zapracuje sobie na pełny szacunek i współpracę ze strony Tygrysów, i upewni się że będzie potrafiła kontrolować swoją chakrę w tak dobrym stopniu, że będzie mogła postawić pierwsze kroki na drodze do tytułu Mędrca. Świadomość takiej mocy na końcu drogi często mogło odbić się czkawką - mając świadomość, że moc Senjutsu jest prawie zawsze tylko na wyciągnięcie ręki, mogłoby sprawić że Mei popełni błąd i spróbuje sięgnąć po nią za szybko... i skończy jako lodowa figura na Hyogashimie. Może nie powiedział tego bezpośrednio - bo i nigdy nie był dobry w wyrażaniu tego co tak naprawdę ma na myśli i co odczuwa - ale ta chęć zatajenia informacji wynikała tylko i wyłącznie z jego troski o dziewczynę. Rozwinęła się w zaskakującym tempie przez te kilka miesięcy które spędzili na wspólnych treningach, ale to wciąż był poziom bardzo daleki od tego wymaganego od Mędrców.
-Nie przyjmij tego w zły sposób, ale na razie jeszcze nie dasz rady opanować kontroli Senjutsu. - Podniósł wzrok i spojrzał prosto na dziewczynę. - Twoje ciało nie jest jeszcze odpowiednio przygotowane do takiego wysiłku, a Twoja kontrola chakry, choć dobra, jeszcze nie wystarczy żeby udźwignąć tak trudne brzemię jak chakra natury. No, i pozostaje kwestia Hyogamiego - jest wyjątkowo sceptyczny co do ludzi użytkujących Senjutsu, i trzeba naprawdę się postarać żeby nawet rozważył przyjęcie Cię na nauki.
Westchnął ciężko i pokręcił głową. To była już kolejna osoba, która porównała jego osobę do kota. Pierwszym był Shijima, który przyrównał go do kręcącego się na wszystkie strony, zamkniętego tygrysa. A teraz Mei, przyrównująca go do zirytowanego, młodego kota. Jego spojrzenie stężało.
-Senjutsu to nie jest temat o którym powinno się rozprawiać tak lekkomyślnie, a użytkowanie go jest nieludzko niebezpieczne - powiedział z powagą w głosie. - Chciałem, żebyś najpierw została uznana za gotową, by dowiedzieć się o tej sztuce. Nie ujawniałem tej informacji tylko i wyłącznie dlatego, że nie chcę żebyś niepotrzebnie ryzykowała swoim zdrowiem w pogoni za mocą która na razie jest jeszcze poza Twoim zasięgiem. Zwykła troska, do diabła.
Ostatecznie jednak po prostu odetchnął ciężko, pozwalając sprawie stopniowo zaniknąć. Skoro mleko się już rozlało, to nie było sensu żeby teraz tak bardzo nad tym rozpaczał. Po prostu musiał zaufać w to, że jego siostra zdoła zachować zdrowy rozsądek co do swoich możliwości, zarówno fizycznych jak i chakrowych, i nie będzie dążyła do uzyskania nowej zdolności do czasu aż upewni się że jest na pewno gotowa. Dlatego po prostu wsparł się o siedzącego na ziemi Hyohiro i machnął ręką na gest zakończenia tematu. Niech dziewczyna najpierw wykaże się swoimi umiejętnościami swoim nowym kompanom... i wtedy będzie mogła dowiedzieć się więcej na temat Trybu Mędrca.
Dziewczyna przywołała Hyoshiego, i wymieniła z nim pierwsze pozdrowienia. Tygrys podjął temat wyjątkowo entuzjastycznie, co było też dość standardowe dla jego persony: Yuki zawsze porównywał go do chomika napojonego mocną herbatą. Wszędzie go było pełno, i nie wahał się pchać w utarczki, czy to fizyczne, czy to słowne. Pod tym względem był bardzo podobny do Hyohiro, przy czym starszy tygrys był po prostu cyniczny, podczas gdy Hyoshiemu bliżej było do tej pyskatej strony. Tygrys na słowa Hachiro skinął łbem, uśmiechając się wesoło, i uderzył się zwiniętą łapą w okolice piersi.
-Jasne, możecie na mnie liczyć, i nie zawaham się zapytać jeśli czegoś nie będę rozumieć!
Chwilę później Natsume podszedł do dziewczyny i przekazał jej zwój z technikami, które chciał jej przekazać. Z tymi wskazówkami, powinna bez problemu z czasem osiągnąć podobny poziom do tego który sam sobą reprezentował... o ile oczywiście nie przestanie trenować. Co do tego jednak nie wyglądało na to że zamierzała to uczynić - co też potwierdziła własnymi słowami. Rzeczywiście, jeżeli będzie miała przy sobie któregoś z Tygrysów, to po prostu sam będzie mógł się upewnić że będą dawać jej wciry kiedy potrzeba, i przypominać o szkoleniach gdyby miała jakieś momenty zawahania. Dlatego też w końcu pozwolił sobie na lekki uśmiech, jednocześnie gładząc się dłonią po zaroście pokrywającym jego szczękę.
-Jeżeli Tygrysy będą przy Tobie, to osobiście się upewnię że nie zapomnisz o treningach - powiedział z krzywym uśmiechem rozbawienia na twarzy. - Po prostu będąc na Hyogashimie, będę im tłukł żeby Cię poganiali.
Oczywiście, bardzo szybko zauważył zawahanie ze strony Mei, i obawę przed rozstaniem które w niej narastało. Yuki miał ochotę westchnąć - głównie przez to, że nie do końca wiedział co powinien powiedzieć żeby dziewczyna poczuła się lepiej - ale powstrzymał się przed tym. Tylko tego brakowało, żeby jeszcze źle to odebrała. Skinął więc głową z uśmiechem, przyjmując informację że na pewno odbędzie wszystkie konieczne treningi.
Kiedy podeszła do niego i objęła go ramionami, ten spokojnie odwzajemnił gest, dalej się uśmiechając - uspokajająco, z lekkim smutkiem, ale jednocześnie pewnym tego że robi dobrą rzecz. Ona sama również wiedziała, że tak będzie najlepiej.
-Tu nie chodzi tylko o list, Mei - powiedział spokojnie. - Sama wiesz, co się dzieje. Cesarstwo dołączyło do wojny w Sogen, wszędzie będzie ich pełno. Całe Ryuzaku o tym huczy. Jeżeli nie chcę się wychylać i ryzykować, że będę musiał zgładzić kogoś z naszych pobratymców, muszę się ukryć. A Hyogashima będzie znakomitą kryjówką, do której zawsze mogę bezpiecznie powrócić.
Następnie uśmiechnął się delikatnie.
-Nie powiem, ujawnienie tej informacji uderzyło we mnie dość mocno... ale przypuszczam, że gdyby nie ona, na pewno nie byłbym tym kim jestem teraz. Prawdopodobnie nadal byłbym zwykłym narzędziem, machiną do zabijania na usługi tego kogo uznam za swojego przełożonego. A nie powiem... jestem usatysfakcjonowany tym, kim jestem. Dlatego... dziękuję.
Zacisnął ręce nieco mocniej, przy okazji kładąc dłoń na jej głowie.
-Ja również jestem dumny z tego, że jesteś moją siostrą. I kocham Cię, tak jak może członek rodziny. Nie zapominaj - zawsze jestem niedaleko, a możemy wymienić kilka słów za pośrednictwem Tygrysów... lub gdy dostaniesz się na Hyogashimę. Przyjmiemy Cię z otwartymi ramionami.
No tak. Teraz, kiedy ona również była połączona paktem, mogli przecież być zawsze w kontakcie za pośrednictwem Tygrysów - więc jeśli będzie potrzebowała rozmowy, mogą po prostu wymienić się listami z pomocą Hyoshiego lub Hyotai. A i Natsume co jakiś czas będzie się pewnie pojawiać na kontynencie, więc co jakiś czas pewnie ich drogi nadal się skrzyżują. Teraz nie będzie musiała go szukać - będzie zawsze pod ręką.
Poczochrał lekko jej włosy w pieszczotliwym geście.
-Tak że głowa do góry, Yuki Mei. To nie koniec - a wręcz przeciwnie. Początek Twojej nowej drogi.

[Mei]

Wiedziała, że nie było sensu się teraz porywać za Senjutsu. Dopiero, co zaczęła rozwijać skrzydła, nie była gotowa na opanowanie tak trudnej techniki. A prosić o śmierć jeszcze nie zamierzała. Kolejną kwestią było zasłużenie na trening tego typu. Takich rzeczy raczej nie dawało się byle komu, zwłaszcza, iż sama ta wiedza wyszła na światło dzienne przypadkiem. Nie sądziła, aby każdy posiadał tą informację, gdyż wydawała się zbyt groźna. Nic dziwnego, że w innych okolicznościach musiałaby ciągnąć ich za języki, byleby powiedzieli coś więcej.
Dlatego rozumiała, że powiedział wprost by się na to nie rzucała. Znała swoje aktualne umiejętności i nie miała zamiaru, aby przyspieszać sam proces. Wszystko przyjdzie z czasem, co było dość oczywiste. Specjalne trenowanie tylko po to, było pozbawione dla niej sensu. Ze świadomością, iż wiele brakuje do oczekiwanego poziomu chciała się skupić na innych rzeczach. Chakra była jedną z nich, zwłaszcza, że jej to nawet wypunktował. Chciała kiedyś po to sięgnąć, to musiała najpierw lepiej ją kontrolować. Skinęła głową, z lekkim uśmiechem na twarzy. Musiała dać mu jasno do zrozumienia, że będzie miała to na uwadze i nie będzie się spieszyć - Aż tak mi się do grobu nie spieszy - rzuciła żartobliwie, byleby tylko rozluźnić powstałe napięcie. Dodanie mu kolejnych zmartwień było ostatnią rzeczą jakiej pragnęła. Skoro niedługo się rozstaną lepiej było zostawić go w poczuciu, iż wszystko będzie dobrze. Da z siebie wszystko, tak jak zawsze.
Dobrze było widzieć, że przejmuje się nią. Zachował się jak na brata przystało, co było dla niej czymś nowym. Zwykle nie mówił tak otwarcie, a przynajmniej nie przyznawał się do tego, że się martwi. To radowało ją do tego stopnia, że się szerzej uśmiechnęła. Konfrontacja zakończyła się pomyślnie, nie oberwała tak jak jego pobratymcy, ani nie była obserwatorem bardziej niebezpiecznego tonu. Ot wyjaśnił sytuację i wyznał, co o tym myśli - Dlatego właśnie nie będę za tym gonić. Potulnie zaczekam, trenując te rzeczy, które są w moim zasięgu. Przede mną daleka droga, dlatego najlepiej rozumiem, ile rzeczy wymaga poprawy - delikatnie dotknęła jego ramienia - Powiedziałabym, że jeśli będziesz się tak bardzo martwił to osiwiejesz, ale to Ci raczej nie grozi - zaśmiała się pogodnie, wpatrując się w jego złote oczy.
Miała nadzieję, że wystarczająco go upewniła w tym temacie. Teraz miał świadomość, że poradzi sobie z problemami i nie będzie gonić za nieosiągalnym. Póki co dobrze się czuła z samą wiedzą. Dlatego, gdy przywołała pierwszego tygrysa, nie drążyła tematu. Nie miała zamiaru również o tym wspominać Hyoshiemu, zwyczajnie wolała z nim pomówić o innych rzeczach, bądź ewentualnie odpowiedzieć na pytania, które chciał zadać. Te, jednak nie pojawiły się, ale miała świadomość, iż przy ewentualnej okazji może je zadać - W takim razie od razu mówię, że prawdopodobnie spotkasz jeszcze jedną osobę z klanu Senju. Jednak nie atakuj go, nie zrobi Ci krzywdy. Ot mój przyjaciel, z którym idę na wojnę - wolała uświadomić mu to zanim, ewentualnie go przyzwie. Walka pomiędzy sojusznikami mogłaby być zgubna, zwłaszcza w ferworze walki. Z tego względu musiała zainicjować spotkanie szybciej, niż później. W takich sytuacjach wolała dmuchać na zimne, niż później pospiesznie tłumaczyć.
Westchnęła. Tego mogła się spodziewać, podpisując się pod paktem. Nawet jeśli go nie będzie, treningi nie będą proste. Musiała zatem pamiętać o wpojonej rutynie, do której miała zamiar dodawać kolejne elementy poprawiające jej atrybuty fizyczne. To oni staną się jej mentorami, więc nawet mając tylko ich przy swoim boku, musiała liczyć się z kolejnymi uwagami i brać je poważnie. Wszelkie uwagi będą zapewne raportowane prosto do niego, więc musiała pamiętać, aby zawsze dawać z siebie wszystko. Nie żeby zamierzała wrzucić na luz, po prostu z tą wiedzą, czuła dziwną presję - Będę pamiętać, by przed rozpoczęciem treningu przyzwać Hyoshiego, aby mnie pilnował i dawał wskazówki, których mu wcześniej udzielisz. Liczę na owocną współpracę Hyoshi, Natsume - skłoniła głowę, wiedząc, iż z tym momentem stało się to oficjalne. Od tej pory nie będzie samotnie trenowała, a z nimi u swojego boku.
Ciężko było się nie rozklejać. Ta jedna chwila w końcu nadeszła, a wraz z nią tysiące myśli, które chciała powiedzieć. Mimo to nie potrafiła, skupiła się na jednej kwestii, lecz i tak z trudem wypowiadała ją na głos. Potrzebowała najpierw się upewnić, lecz wcześniej szukała pocieszenia w jego ramionach. Odwzajemnił uścisk, co pomagało w przetrawieniu tego wszystko. Bez niego byłoby jeszcze gorzej. Zalał ją smutek, nawet jeśli rozumiała, iż tak musi być.
Nie potrafiła wyrazić zaskoczenia działaniem Cesarstwa. Akurat ich nie spodziewała się na wojnie przeciwko Uchiha, a jednak wykonali swój ruch, angażując wszystkie osoby z wyższą rangą. To była dobra okazja, aby to wykorzystać na swoją korzyść, lecz nie chciała jeszcze o tym myśleć. Teraz liczyło się ich pożegnanie, nic innego nie miało znaczenia.
Łzy w końcu same wyszły. Spływając po śnieżnobiałej buzi. Spojrzała w kierunku jego twarzy, nie wierząc, że naprawdę zdołała mu pomóc. Poza bólem pojawiło się szczęście oraz duma. Nigdy dłużej nie zastanawiała się nad tym, co mu zgotowała. Gdy w końcu podjęła się tej kwestii, myślała, iż postąpiła bezmyślnie, a jednak zmieniła go. Zrobiła tą jedną różnicę, która wpłynęła na ich życia - Cieszę się - powiedziała przez łzy - Wtedy jedyne, o czym myślałam to o odnalezieniu rodziny. Wiedziałam wtedy tylko o Tobie, więc gdy wiedziałam, że ty to ty, nie mogłam się powstrzymać i musiałam zacząć działać, ale skoro podoba Ci się aktualne ja, w takim razie wszystko jest w porządku - uśmiechnęła się, choć dopiero po chwili przestała czuć ból, który ściskał boleśnie wnętrzności.
Zapewnienie, iż będą w kontakcie, a także wyznanie o uczuciach względem niej całkowicie pozbawiło ją smutku. Poczuła ciepło, które rozlewało się powoli po ciele. Tak powinno być. Teraz nie było między nimi dystansu, mogli rozmawiać, nawet za pośrednictwem listów. Wiedziała gdzie będzie, więc śmiało mogła pożegnać okres ciągłych poszukiwań. W dodatku w pewnym momencie znowu go ujrzy, tym razem na Hyogashimie - Będę pisać listy. Może nie każdego dnia, ale często, więc bądź na to gotowy i już to mówiłam, ale również Cię kocham, tak jak siostra brata.
Zrobiła lekko naburmuszoną minę, gdy pozbawił włosy dawnego ładu. Szybko się jednak zaczęła śmiać, nie mając mu tego za złe - Uhm. Masz absolutną rację. W końcu będziesz w miejscu, które będzie w moim zasięgu. Właściwie za nim odejdziesz chciałam zapytać o kilka ostatnich rzeczy- zrobiła krótką pauzę, by ułożyć je w głowie i zaczęła mówić - Właściwie dalej nie wiem, jak ty i tygrysy się spotkaliście. Podobnie nic nie wiem o Twojej uczennicy, która również jest zapisana w pakcie - to jednak nie było wszystko. Dała mu chwilę, aby zdążył na to odpowiedzieć, korzystając z okazji, aby pozbierać się emocjonalnie. Krople przestały płynąć, lecz część pozostałości po nich dalej zostało. Mimo to, nie miała zamiaru ich zgarniać, gdyż nie chciała go puszczać. Pozostanie w tym krótkim kontakcie stało się dla niej bardziej istotne, niż zadbanie o komfort swój i swojego rozmówcy.
- Jakie jest Twoje ulubione wspomnienie, a także czy Mujin... Zna Ciebie jako Natsume, czy też Kenseia? Którego uratował? - takie informacje miały jej pomóc, zarówno w przelaniu skupienia na coś innego, a także by rozmowa z medykiem miała ręce i nogi. Nie chciała powiedzieć czegoś, czego później by żałowała. Teraz, gdy była powiernikiem sekretów musiała zadbać, aby te nie wyszły na jaw, a pozostały w stanie, jakim są.
- Co do Twojego sekretu, nie zamierzam go zdradzić... Dlatego pytam. Nawet temu, co idzie ze mną na pole walki, nie zamierzam powiedzieć, że Yuki Natsume dalej żyje i jest ze mną w kontakcie. Nazywa się on Senju Kazuma, pewnie będę o nim pisała w listach, co byś się nie martwił i wiedział, co się dzieje. Jakieś ostatnie rady, co do toczącej się wojny? - to była ostatnia rzecz, o którą chciała zapytać. Miał większe od niej doświadczenie, więc wiedział jak powinna się zachować oraz czego musiała unikać. To zdecydowanie nie będzie prosta walka.
Po tych słowach cofnie się, dając mu potrzebną przestrzeń i miejsce. Z tyłu głowy wiedziała, że po ostatniej wymianie czułości będzie musiała wrócić na statek po resztę swoich rzeczy. Hachiro, który nie przywykł do nagłych pożegnań, podniósł się i skłonił łepek - Również będę czuwał nad bezpieczeństwem mojej pani - rzucił pewnym siebie głosem, po czym odszedł od nich, zostawiając ich na chwilę "samych".
- Dziękuję za wszystkie treningi, które mogłam z Tobą odbyć. Byłam szczęśliwa, że te ostatnie kilka miesięcy spędziliśmy razem i nie będę już płakać. W końcu obiecałam Ci być dumną spadkobierczynią naszej rodziny. Od tygrysów pewnie się dowiesz jak mi idzie, więc zdaj się na nich i nie martw się za dużo - zawahała się na moment, po czym kontynuowała - Gdy będę gotowa stawię się osobiście na Hyogashimie, a wtedy wierzę, że odpowiednio mną pokierujesz. Z resztą tak jak teraz. Dzięki Tobie pogodziłam się z przeszłością i w końcu jestem w stanie stawić czoła demonom, które mnie nękały. Dlatego... raz jeszcze dziękuję za wszystko, co dla mnie zrobiłeś - ukłoniła się w tradycyjny sposób. Była wdzięczna za to, ile razem dokonali, a także odczuwała szczęście, iż jest siostrą Yuki Natsumego.

[Natsume Yuki]

Natsume kiwnął lekko głową, kiedy Mei potwierdziła że nie planuje spieszyć się z próbami poznania sztuki Senjutsu. Chociaż pokusa nauczenia się tak dużej mocy jak ta mogła być duża, zwłaszcza dla kogoś kto dopiero się rozwijał do poziomu mogącego przeważać szale pól bitwy, wierzył że Mei posłucha jego prośby i nie będzie dążyła do dowiedzenia się więcej na temat trybu mędrca - a przynajmniej do czasu, aż nie zostanie uznana za gotową. Jeżeli by tak przyrównać, Yuki zaczął szkolić się w sztuce kontroli chakry natury dopiero kiedy był w swojej szczytowej formie, panując nad swoją chakrą jak mało kto i ciesząc się nienagannym zdrowiem fizycznym... a i tak zajęło mu to wszystko prawie półtorej roku życia. Nie wspominał przy tym o wielu sytuacjach, w których dosłownie otarł się o śmierć, bo przez przypadek źle wykalkulował ilość chakry którą mógł zastosować na dany moment - w efekcie, prawie zmieniając się na zawsze w bryłę lodu na zapomnianej przez bogów wyspie. W tym momencie po prostu musiała mu uwierzyć na słowo, że to szkolenie to absolutnie nie są przelewki - i potrzebuje więcej czasu, zanim może zacząć o tym myśleć.
Lekko uniósł brew, kiedy dziewczyna dodała żart na temat osiwienia - akurat pod tym względem to na pewno mu nie groziło, bo wpływ chakry mędrców na jego ciało już dostatecznie wybieliło mu włosy. Ostatecznie tylko pokręcił głową, pozwalając sobie na lekki, krzywy uśmiech na twarzy. Skoro jej się takie żarty trzymają, to pewnie próbowała rozładować sytuację - czyli też zakończyć temat. Co mogło oznaczać, że rzeczywiście wzięła sobie jego zalecenie do serca.
-Dobra odpowiedź - odpowiedział tylko.
Kiedy dziewczyna wspomniała, że przed każdym treningiem będzie przywoływać jednego z przedstawicieli Tygrysów żeby przypominali jej o dyscyplinie i rutynie, Natsume tylko uśmiechnął się lekko. O ile sam pomysł był dobry, o tyle wybór Hyoshiego...
-... Hyoshi jest pełen energii, ale sam ma problemy z takimi pojęciami jak "dyscyplina". W każdej sytuacji, czy to wymagającej myślenia, czy bojowej, wychodzi z założenia że taktyka to "sugestia", a nie "plan". Gdyby miał problemy z otwarciem drzwi, to zamiast szukać przejścia, po prostu atakowałby mocniej aż wyłamie zamek. Subtelność rzutu cegłą w czoło.
Hyoshi spojrzał w stronę Natsumego z miną wyrażającą mieszankę chęci wywołania pyskówki z urazą, lecz zanim cokolwiek powiedział, najwidoczniej przeanalizował słowa które wypowiedział Yuki... i nie znalazł w nich niczego, co by nie pokrywało się z prawdą. Dlatego, zamiast zaczynać utarczkę słowną, po prostu wymamrotał kilka marudnych zdań pod nosem.
Natsume zaś kontynuował.
-Jeżeli chodzi o szkolenie, dobrym pomocnikiem pod tym względem będzie właśnie Hyohiro - tu wskazał na dzierżącego zwój wielkiego tygrysa, siedzącego obok Natsumego. - A kiedy zyskasz trochę doświadczenia, będziesz mogła próbować przywoływać Hyoso, młodszego brata stojącego tu Hyokena. Jest on wyjątkowo trudny w obyciu i bezlitosny, ale przy tym jest najlepszym nauczycielem pośród Tygrysów. To właśnie jemu zawdzięczam całą moją wiedzę w taijutsu.
Przez następne kilkanaście minut po prostu stali w miejscu, żegnając się po tak długim okresie przebywania niedaleko siebie i po tak licznych treningach. Dziewczyna potrzebowała chwili, żeby się uspokoić - a przez ten czas Natsume po prostu stał w miejscu i spokojnie ją przytrzymywał, jednocześnie zastanawiając się nad wszystkim co się wydarzyło... co dało mu też do myślenia. Niegdyś zupełnie nie rozumiałby sensu tego typu gestów, słów ani zachowań. Owszem, wykonywałby je, lecz byłyby one czysto mechaniczne, bez jakiejkolwiek prawdy - ot, tylko po to żeby druga osoba mogła odczuć to czego aktualnie potrzebowała. Teraz zaś? Chociaż jego emocje dalej były zapewne znacznie bardziej przytłumione niż u normalnych ludzi, potrafił już odróżniać jedne od drugich - i w tej sytuacji rzeczywiście odczuwał lekką formę smutku, połączoną z faktem że znowu będzie musiał rozdzielić się z siostrą i ruszyć na samotne wędrówki. Nie uważał tego za złą decyzję, wręcz przeciwnie - ale nie zmieniało to faktu, że część niego miała nadzieję że będzie miał kiedyś możliwość spędzenia z nią więcej czasu, bez konieczności szkoleń.
No ale, do tego czasu jeszcze dużo wody w rzekach upłynie.
-Jak będę na kontynencie, to najwyżej będę informować przez Hyohiro. Jakąś formę kontaktu będziemy mieć zawsze.
-To co, jesteśmy teraz pocztą czy co? - skomentował Hyohiro, lecz nie kontynuował myśli - głównie przez fakt, że trącenie czubkiem stopy przez Natsumego ugodziło go dość mocno w mięsień, co skończyło się syknięciem z bólu.
Chwilę później Mei dodała, że chciałaby zadać mu kilka pytań. Natsume pokazał gestem, by kontynuowała - i skinął lekko głową, gdy zadała pierwsze dwa. W jaki sposób on poznał się z Tygrysami, i jak poznał Mikoto?
-Z Tygrysami poznałem się przez zupełny przypadek - powiedział bez zawahania. - Byłem wysłany na misję przez handlarza z Ryuzaku no Taki, aby sprawdzić czemu jego transporty morskie nie dopływały. Na pokładzie okazało się, że na statku był sabotażysta, który wysadzał okręty - to samo stało się też z tym na którym byłem ja. Wyratowałem się głównie za pomocą otoczenia się czarnym lodem i przyzwoleniu lodowemu wielorybowi na złapanie mnie w paszczę i wyniesienie na najbliższy ląd... którym okazała się Hyogashima. Tam zaś, po zapolowaniu na kilka zwierząt, spotkałem właśnie Hyoso i Hyokena, którzy przyprowadzili mnie do siedziby klanu... i tam, po kilku pojedynkach i dłuższych rozmowach z liderami, nawiązaliśmy pakt.
Podrapał się po potylicy.
-A jeśli chodzi o Mikoto... cóż, spotkałem ją niedaleko świątyni Susanoo, tej samej w której się ukrywałem. Szkoliłem tam też innego młodzieńca, szermierza imieniem Kaiko, i okazało się że po dłuższym tułaniu się wzdłuż wybrzeża dotarła aż tam. Nie miała kontaktu z klanem, gdyż jej rodzina zginęła podczas ewakuacji Fuyuhany, i nie potrafiła obudzić w sobie kontroli Hyotonu przez zablokowaną kontrolę Suitonu. Obiecałem jej w tym pomóc - i w efekcie przez kilka miesięcy szkoliłem ją w sztukach kontroli chakry, Suitonu i właśnie Hyotonu. Po jakimś czasie też przyuczyłem ją co do sztuk Ninjutsu, a Hyogami i Hyojin postanowili przyjąć ją jako kolejną Związaną, aby nie musieć ryzykować że stracą kontakt ze światem gdyby przydarzył mi się... niefortunny wypadek.
Następne pytanie było zaś o Mujina. Natsume musiał chwilkę sobie przypomnieć o tym, kiedy tak właściwie poznał się z długowłosym medykiem - na szczęście przyszło to dość szybko, jako że okazało się że to wydarzenie było dość niedawne.
-Zna mnie tylko jako Kenseia. Poznałem go na trybunach turnieju w Yinzin, już po tym jak "zaginąłem", i pod tym imieniem byłem również w Oniniwie.
Skinął głową, kiedy dziewczyna wspomniała o jej nowym kompanie z którym zamierza wyruszyć na wojnę w Sogen. Senju Kazuma, hm... cóż, oczywiście samo imię nic mu nie mówiło, zresztą - nigdy nie zawracał sobie głowy tym żeby zapoznawać się z kimkolwiek innym z Shinrin poza Shigeru i Reiką, więc tym bardziej. Ale na pewno zapamięta sobie imię tego mężczyzny - był bardzo ciekaw tego, kim tak naprawdę okaże się ten człowiek, jeżeli kiedykolwiek będzie miał możliwość poznać go osobiście. Paranoiczna ostrożność białowłosego i tak podpowiadała, że lepiej żeby Mei zawsze miała się na baczności... no, ale to chyba już dostatecznie wyraził przez te ostatnie miesiące, kiedy też przypominał jej o rodowej dumie.
-Na wojnie? Najprostsza rada - nie wychylaj się. Sława nie jest czymś, za czym shinobi powinien podążać - daje ona znacznie więcej problemów niż pozytywów. I upewnij się, że ci z którymi współpracujesz są godni zaufania - w przypadku wojen, ludzie zawsze znajdą sposoby na zyskanie jak najwięcej dla siebie lub swojego stronnictwa. Wliczając w to zmienianie stron, szpiegostwo, kolaboracje i wbijanie noży w plecy.
W końcu nadszedł moment, w którym mieli rozejść się swoimi ścieżkami - dziewczyna zmierzała w stronę wojny w Sogen, Natsume zaś zamierzał udać się na Hyogashimę. Niebieskowłosa zdawała się być znacznie pewniejsza swego, nie była już tak pełna niepewności i zawahań które miotały nią od początku ich znajomości. Najwidoczniej świadomość tego, że w końcu dąży do jakiegoś określonego celu, i nie jest już sama na swojej ścieżce, dała jej siłę by kroczyć dalej w świat - ku swojej własnej drodze shinobi. Yuki uśmiechnął się lekko i odpowiedział podobnym ukłonem, zgodnym z tradycją.
-Wierzę. Na początku Twojego szkolenia, byłaś kimś zupełnie innym niż teraz - wtedy zdawałaś się dalej zagubioną dziewczyną, niepewną siebie i swojej przyszłości. Teraz zaś widzę w Tobie w końcu trochę dumy z tego kim jesteś, i co posiadasz: z pisklęcia zaczyna w końcu wyrastać dojrzały, dumny ptak.
Skinął głową, uśmiechając się lekko.
-Dzierż Shiroi Shi z dumą. Wola naszego Rodu teraz jest razem z Tobą. Niech wiatry Hyuo Cię prowadzą.
Z tymi słowami odwrócił się, i klepnął Hyohiro ręką. Za chwilę zamierzał wrócić na Morigan, i na jej pokładzie odpłynąć na Hyogashimę - lecz zanim to uczyni, będzie musiał odwiedzić jeszcze jedno miejsce...

z/t

[Mei]

Wspominała ten dzień, tak jakby wszystko miało miejsce przed chwilą. Pożegnanie się z bratem do łatwych nie należało, nawet jeśli kilka razy powtarzali podobny schemat. Znajdowali się po latach, aby każde z nich rozeszło się w swoją stronę. Tego dnia wiał przyjemny wiaterek oraz słabo przyświecało słońce. Wszędzie dało się wyczuć wyraźny chłód. To już była ta pora roku? Krajobraz zdecydowanie się zmienił, a ona zamiast ruszać dalej, zatrzymała się w tym miejscu. Miała jeszcze tyle do zrobienia. Bez treningów nie miała odwagi, aby pokazać się osobie, którą miała zamiar odwiedzić w następnej kolejności.
Wracając do niedawnych wspomnień, stała wtedy naprzeciwko tygrysów - potężnych stworzeń, które poza umiejętnością mowy, korzystały z technik dostępnych dla shinobich. Pomocnicy i towarzysze jak wolała ich nazywać, byli teraz nieodłączną częścią jej samej. Po podpisaniu paktu, należała do nowej rodziny, która miała nadzorować ich treningi. W tym celu przyzwała Hyohiro. Korzystając z rady brata nie sprowadzała Hyoshiego, gdyż temu brakowało dyscypliny. Wtedy jedynie zaśmiała się z tego komentarza, lecz widząc na własne oczy przywołańca, wierzyła, iż uwaga była trafna. Był niezwykle żywy, a także beztroski. To co się mu mówiło, traktował jako sugestię, niż coś, co trzeba było koniecznie wykonać. Na próbę zabrała go na jeden z szermierczych treningów, który właściwie w większości przegadali, biegając po terenie. Trening miecza zmienił się w maraton, gdzie ćwiczyła wydolność organizmu.
- Rozumiem. W takim razie tak uczynię - powiedziała wtedy na ofertę Natsumego. Hyohiro zdecydowanie lepiej się sprawdzał, nawet gdy pod jej adresem rzucał dużo śmiałych komentarzy. Cynizm do niego pasował, lecz z czasem zdążyła się do niego przyzwyczaić. Najwidoczniej pobyt u boku jej brata zszedł na drugi plan, skoro przez większość czasu jej towarzyszył.
Również tak jak zostało powiedziane, to samo zwierzę przybywało wraz z listem od starszego Yuki. Była niezmiernie ucieszona, że mogła pozostać z nim w kontakcie, nawet, gdy byli tak daleko od siebie. Tego dnia było nie inaczej. Stała przyswajając sobie treść, którą napisał. Początkowo były to wiadomości pozbawione szyfru. Z czasem, zaproponowała, aby kodować ich treść. Nie chciała, aby list został przechwycony przez wrogą jednostkę lub, aby Kazuma mógł się do niego dobrać. Nawet jeśli później paliła przesyłkę, wciąż nie miała pewności, czy czegoś nie zauważy. Jako powiernik sekretu musiała się mieć na baczności, niezależnie od sytuacji.
Historia o tym jak się poznali, całkowicie pasowała do jej brata. Podczas wykonywanej misji, dzięki szczęściu znalazł się na Hyogashimie, gdzie poznał tak cudownych kompanów. Oczywiście, nie mogło być prosto stąd domyślała się, że walki testowały go pod względem bycia godnym ich towarzystwa. Sama w tym momencie mogła nie być do końca pewna, czy jej umiejętności w pełni wystarczają, lecz po upływie określonego czasu, wszystko się zmieniało. Zarówno pod względem wiedzy, a także bycia kunoichi nabywała tego, czego jej na początku brakowało - Aż dziwne, że wcześniej mi o tym nie powiedziałeś. Chociaż... Kiedyś coś o tym wspominałeś. Byłeś wtedy uznany przez Yukich jako osoba zaginiona - to było tyle lat temu, lecz dalej składała kilka faktów do kupy. Zwłaszcza, jeśli wiązało się to z martwieniem o brata. Tego typu emocje pozostawiały ślady na pamięci, uwidaczniając je bardziej, niż wszystko inne.
Fakty o Mikoto, a także Kaiko zapisała w notatniku. Podobnie jak treści listów, przemieniła stronice na szyfr, który dekodować mogła ona oraz białowłosy. W konsekwencji część kartek została wyrwana, aby ta sama treść trafiła na następne stronice. Możliwe, że kiedyś spotka tą dziewczynę, która poza nią widniała na ogromnym zwoju. Tego poranka tygrys nie posiadał go, prawdopodobnie, aby zadbać odpowiednio o jego ochronę. Na wyspie, przy właścicielu był on zdecydowanie lepiej strzeżony. Chociaż nie zapytała go oto wprost, potrafiła chociaż tyle się po nim domyśleć.
- W takim razie, będę o Tobie mówiła "Kensei". Daleki kuzyn od strony matki, stary, dobry znajomy - same słowa padały od niej z widocznym bólem. Wcale się nie kryła, iż nie lubi tej tożsamości. Mogła być konieczna dla egzystencji brata, zwłaszcza po tym jak zachowywali się na Hyuo po jego zaginięciu. Otaczali jego zniknięcie podłymi kłamstwami, które wychodziły tak lekko, jakby nie różniły się od faktów.
Sama wojna, choć czyhała tuż za rogiem, tak miała obrzydliwy charakter. Rozumiała, iż mogła liczyć na wąskie grono osób. Gdyby Senju chciał jej wbić nóż w plecy, prawdopodobnie zrobiłby to, gdy miał ku temu okazję - podczas treningu, w karczmie, czy też w parku, gdzie nie mieli świadków. Z tego powodu nadawał się na osobę, której mogła na polu bitwy ufać. Widziała, co potrafił, a więc z synchronizacją nie mieliby problemów - W takim razie swoje zaufanie przerzucę na tych, z którymi wyruszę. Innymi słowy Kazuma oraz tygrysy, lecz przy pierwszym wyborze wciąż będę miała oczy szeroko otwarte. Na wypadek, gdyby chciał mnie zdradzić - odpowiedziała z całą powagą. Wszakże poznała go z dobre trzy miesiące temu. Spędzili wyłącznie trzy dni, a przez to wciąż poddawała ich znajomość testom. Nawet jeśli rozpaczliwie chciała wierzyć, iż z jego strony nic jej nie grozi.
Ostatnie słowa jakie padły tamtego dnia, omal nie doprowadziły do drugiego wylewu łez. Powiedziała sobie, że z tym skończy, lecz ciężko było się opanować. Zmieniła się, co zostało dostrzeżone. Ścieżka jaką wybrała również wydawała się słuszna. Co dalej? Po wojnie chciała odnaleźć organizację, o której była wcześniej mowa. Wszakże potrzebowała nowej tożsamości. Tak jak istniał Kensei, tak musiała istnieć inna "Mei".
- Otworzyłeś mi oczy, aby być dumnym z własnych korzeni. Choć afiszowanie się nimi brzmi groźnie, tak Mei, która stoi przed Tobą, całkowicie wystarczy - rzekła z dumą, skłaniając się przed jego sylwetką. W ten sposób wyrażała należny jemu szacunek - Niech wiatry Hyuo Cię prowadzą.
- Dalej zamierzasz tak stać i nic nie robić, czy zabieramy się za Twój trening? - warknął Hyohiro, gdy przyglądał się stojącej nad listem Mei. Niebieskowłosa po jego uwadze wzruszyła ramionami, po czym podeszła do niewielkiego ogniska. Tam wrzuciła list, który tak jak reszta zamienił się w niewielką kupkę popiołu.
- Co tym razem będziesz robić? Znowu pomachasz mieczem? - spojrzał z uśmieszkiem w kierunku kobiety, która podeszła do niego i przykucnęła przed nim - Zabieramy się za trening Hyotonu. Brat mógł mnie nauczyć wszystkiego, co potrafił, lecz dalej są techniki, których muszę się nauczyć. Jedną z nich jest ta - pokazała mu niewielki zwój, który zawierał kilka technik. Znalazła go w niewielkiej bibliotece, która była dostępna dla członków klanu Yuki. Nie należał do zbioru zakazanych, które były chronione przez liderkę, więc nie było problemu, aby się nim zaopiekowała. Zwłaszcza, gdy kopie leżały tuż obok niego na podłużnej półce.

  Ukryty tekst

Tym samym po odpoczynku, nadeszła pora, aby opuścić to miejsce. Potrzebowała się wybrać do Ryuzaku, aby rozejrzeć się po mieszkaniu. Obiecała liderce, że tam będzie, więc nie miała zamiaru zrobić czegoś, co jedynie rozzłościłoby Mikoto. Prawdopodobnie jeden z jej ludzi mógł sprawdzić, gdzie się podziewa, choć... Możliwe, iż miała na głowie większe zmartwienia. Dołączenie Cesarstwa do wojny było czymś, co pewnie pochłaniało większość jej uwagi. W każdym razie, pożegnała się z Hyohiro oraz pospiesznie napisała dla Natsume zaszyfrowaną wiadomość. Po przekazaniu go, obudziła śpiącego Hachiro i wraz z nim powędrowała w kierunku miasta. Tygrys zniknął w chmurze dymu, zaś oni celowali w dzielnicę mieszkalną.
[z/t]

[Minoru]

Wczorajszy wieczór był dla Minoru niezapomnianym przeżyciem. Nie potrafił przypomnieć sobie kiedy ostatni raz w swoim życiu czuł się tak swobodnie, jak przy tamtej dwójce. A ledwie co poznał Tsukune i Akodo. Szkoda tylko, że kolejny poranek przyniósł konsekwencje wczorajszego zawiązywania przyjaźni. Kac zaatakował ze zdwojoną siłą nim oczy Minoru zdążyły się otworzyć. Był to jeden z tych kaców gdy słońce za głośno świeciło, a woda była za sucha. Przynajmniej nie zwracał wczorajszego pożywienia. Wiedząc jednak, że miał spotkać się dzisiejszego dnia ze swoimi nowopoznanymi kumplami, starał się doprowadzić do należytego porządku. Proces ten rozpoczął od zmuszenia się do spożycia śniadania. Starał się zjeść coś delikatnego co nie podrażniłoby osłabionego żołądka, a jednocześnie by dostarczyło do organizmu niezbędną energię by przyspieszyć proces trawienia zawartej w organizmie trucizny. Pamiętał również o uzupełnianiu płynów i częstym chodzeniu do wychodka by pozbyć się tego co jego nerki zdołały wyfiltrować. Około południa zdrzemnął się odrobinę bo matka zawsze powtarzała mu, że ciało i umysł zawsze regenerują się najlepiej podczas snu. Po przebudzeniu zjadł kolejne danie, tym razem coś tłustszego, by dostarczyć do organizmu jeszcze więcej energii i sprawdzić w jakim stanie jest żołądek. Resztę dnia spędził na treningu swego suitonu, starając się by tworzona w ustach woda, nie wymieszała się z zawartością żołądka. I tak tułał się przez cały dzień, czując się początkowo jak wywrócona na drugą stronę skarpetka, z czasem jednak nabierając sił. Aż nastał wieczór i po potwornym kacu pozostało tylko wspomnienie. No może trochę więcej niż wspomnienie, ale gdyby ktoś go zobaczył, w życiu nie powiedziałby że pił. Może i nie miał najtwardszej głowy, lecz regenerował się całkiem sprawnie. Dlatego też gdy tylko nadszedł czas, zebrał się ze swojego pokoju i dziarskim krokiem ruszył w kierunku umówionego miejsca.

Zapomniane jezioro znajdowało się w kotlinie pośrodku gęstego lasu niedaleko Ryuzaku no Taki. Nie było ciężko tutaj trafić, ścieżka była dość dobrze zadbana i każda zapytana o drogę osoba doskonale wiedziała gdzie pokierować Minoru. Gdy dotarł, pierwszym co rzuciło mu się w oczy, to to, że był tutaj pierwszy z całej trójki. Czy zdziwiło go to? Odrobinę, spodziewał się, że Akodo może się spóźnić, lecz Tsukune na pewno był w lepszym stanie niż on. Przynajmniej miał trochę czasu na rozejrzenie się. Miejsce to miało swój mroczny urok. Niewielki zbiornik, po środku którego znajdowała się niewielka wysepka z pojedynczym drzewem, do tego unosząca się nad taflą jeziora mgła i nieprzenikniona cisza. Kuro będzie wniebowzięty, ha, Minoru nie zdziwiłby się, gdyby ten postanowił tutaj zamieszkać. Obszedł zbiornik wodny dookoła, szukając jakiegoś dogodnego miejsca. Rozsiadł się tam wygodnie i postanowił poczekać na pozostałych.

Mijały minuty, potem kwadrans i wciąż nikogo nie było. Minoru postanowił zatem, że skoro ma chwilę dla siebie, a jego ciało zdawało się wrócić do normalnego stanu, po wczorajszej popijawie, to powinien wykorzystać ten czas do treningu. Ostatnimi czasy skupił swój rozwój na swoim drugim żywiole, suitonie. Co było podstawą do zwiększenia swoich umiejętności panowania nad Suitonem? Oczywiście umiejętność zapanowania nad większą ilością wody. A Rakurai znał doskonałą technikę, która by mu w tym pomogła. Suigun Suima no Jutsu było techniką prostą pozbawioną jakichkolwiek znamion techniki bojowej i nadawała się doskonale do nauczenia się panowania nad większą ilością wody. Minoru znał teorię do tej techniki, przyswoił ją sobie jakiś czas temu, gdy przybył do Ryuzaku. Dlatego też, siedząc wygodnie na wybranym przez siebie miejscu, zaczął składać znaki, jednocześnie przelewając swą chakrę do jeziora. Dzik -> Pies -> Koń -> Tygrys Woda w zbiorniku wodnym wyglądała jakby zaczęła wrzeć, wypiętrzając się przed Minoru, by po chwili rozejść się łagodnie. No cóż, widocznie takie ilości wody były zbyt wielkim trudem dla niego, by je okiełznać. Dlatego też przy drugiej próbie wykorzystał o wiele mniejsze ilości wody. Dzik -> Pies -> Koń -> Tygrys Woda trysnęła niemal natychmiastowo w górę, cienkim strumieniem, by po chwili opaść na ziemię pod postacią kropli. Czyli tym razem wykorzystał za dużo chakry do zbyt małej ilości wody. Dlatego też przy trzeciej próbie ponownie zwiększył objętość wody nad jaką chciał zapanować, lecz wciąż mniejsze niż przy pierwszej próbie. Dzik -> Pies -> Koń -> Tygrys Tafla wody wzburzyła się, a następnie uformowała w strumień, który został wyrzucony w powietrze, tylko po to by po chwili wrócić ponownie na ziemię. Czyli wciąż nie był to jego limit. Dlatego też nastąpiła próba czwarta, potem piąta i szósta. Z każda kolejną zawężał on granice jakimi operował, szukając swego aktualnego limitu. Z każdą kolejną próbą czuł również jak coraz lepiej panuje nad swoją techniką. Dzik -> Pies -> Koń -> Tygrys Średnich rozmiarów strumień wystrzelił z tafli jeziora, lecz tym razem nie został posłany w powietrze, jak ostatnim razem. Tym razem, Minoru wycelował je w kierunku samotnego drzewa. Technika Suitonu skierowała się w kierunku swego celu z niezbyt zadowalającą prędkością, lecz jej ilość nadrabiała wszystko. Woda uderzyła w koronę drzewa rosząc jego liście kroplami. Nie była to technika bojowa, lecz nie to miał na celu ten trening. Minoru przesuwał swój limit, co dawało mu bazę do korzystania z innych technik. Teraz jednak gdy skończył, rozsiadł się wygodniej, chcąc złapać oddech i rozejrzał się zastanawiając gdzie też podziała się tamta dwójka?!

  Ukryty tekst

[Tsukune]

No i po opuszczeniu jako ostatni imprezki w Herbaciarni udałem się do domu. Tam po szybkim umyciu się poszedłem spać. Rano...no może nie aż tak rano tylko koło 10 plus minus parę minut różnicy obudziłem się. Udałem się do kuchni gdzie przygotowałem sobie swój standardowy posiłek, po umyciu się i ubraniu zgarnąłem to co zawsze miałem przy sobie i opuściłem dom kierując się w stronę zapomnianego jeziora.

Było wcześnie a powietrze w tym miejscu było przyjemne. Nie było ani gorąco ani zimno. Mgiełka dodawał tajemniczości no i przyjemnie schładzała w jakiś sposób. Mieliśmy się spotkać wieczorem ale nie miałem co robić więc przyszedłem "troszkę" wcześniej. Na miejscu trochę się ponudziłem by następnie powisieć na gałęzi, to sobie na niej poleżeć by w następnej kolejności usiąść pod drzewem i sobie coś porysować. Gdy to mi się znudziło odłożyłem futerał, no i swoją pandę spod kapelusza i postanowiłem się powygłupiać jak kiedyś. Czyli sobie "potańczyłem" a przynajmniej dla kogoś mogłoby to wyglądać jak dziwny taniec. Kiedyś wykorzystałem to aby zdobyć pewien przedmiot pomagający mi w treningu. Z jednej strony wyglądało to jak taniec, jednak te ruchy można było wykorzystać bardzo przyjemnie do wykonania kopnięcia, podcięcia lub uderzenia dłonią. W ten sposób sobie trenowałem wygłupiając się jednocześnie z parę godzin. Patrząc na słońce pewnie byłoby tak koło 16? Może trochę wcześniej lub później. Co za różnica tak naprawdę.
-Ty jestem ciekaw co jest na tym drzewie na środku usłyszałem w głowie swoje alter ego w momencie gdy zarzucałem sobie na ramię futerał i chowałem pandę za pazuchę. Zatrzymałem się tak patrząc się w stronę drzewa na środku jeziora
-A co mi tam powiedziałem sam do siebie i używając prostej techniki do chodzenia po wodzie niespiesznie skierowałem się do drzewa. Cóż. Ciekawość jak i mówienie w prost mogło mnie kiedyś zabić. No co się poradzi. Po paru minutach dotarłem do wysepki i obszedłem ją do okoła, następnie wlazłem sobie na nią i na drzewo. Wdrapałem się tak na sam jego szczyt i rozejrzałem dookoła. Trzeba było przyznać iż było to bardzo dziwne uczucie. Zamiast być otoczony przez wodę. Zostałem otoczony przez zielony ruchomy dywan. Taaa...takie coś chyba było bardziej irytujące niż woda. Pokręciłem chwilkę karkiem i zszedłem na dół kładąc się na jednej z najniższych gałęzi tak sobie siedząc z zamkniętymi oczami. Nie wiedziałem ile czasu minęło aż nie zostałem oblany wodą.
-Pewnie jakiś szybki deszczyk przeleciało mi przez myśl. Zeskoczyłem z drzewa na wysepkę po czym korzystając z chakry gromadzącej się w stopach użyłem podstawowej techniki i idąc po wodzie skierowałem się na brzeg ponieważ widocznie zbliżał się czas spotkania. Nawet miałem wrażenie iż wyczułem jednego z moich nowo poznanych kompanów.
-Buuu powiedziałem wchodząc na brzeg i przeciągając się. Musiało to wyglądać całkiem dziwnie...no nic ja tam przywykłem Jakbyme miał inney wybór.

[Hayami Akodo]

Nie pamiętał.
Nie pamiętał, jak udało mu się dostać do gospody - jakkolwiek to zrobił, musiał dokonać tego cudem, bo kiedy się obudził, leżał na ziemi niedaleko futonu, skacowany do niemożliwości, z pękającą głową, paskudnie pachnący wczorajszym alkoholem i do tego nieszczególnie żywy. Stąd też trochę mu zajęło, nim doprowadził się do porządku - przebranie się w świeże ubranie, umycie się i ogólne ogarnięcie na tyle, żeby choć trochę mniej przypominać samurajskiego zombie czy innego oni, wymagało czasu. Udało mu się jednak osiągnąć cel i jakiś czas później opuścił gospodę. Skierował się do zapomnianego jeziora, o którym wczoraj chyba z kimś rozmawiał...
...chyba? Tego właściwie nie był pewien. Owe dwa ktosie, dwóch mężczyzn - ich imiona akurat zapamiętał, Minoru i Tsukune (Akodo nigdy nie zapominali imion ni twarzy) - chyba... Chyba z nimi pił ubiegłej nocy, rozmawiali o czymś tam, była też panda (pandy też nie dało się zapomnieć), ale co tam dokładnie się działo? Bishamontenie, dopomóż.
Tak czy inaczej, gdy pojawił się na miejscu i zobaczył tam zarówno Tsukune, jak i Minoru, uśmiechnął się lekko.
Czyli jednak mi się nie przyśniło - pomyślał. Przyspieszył trochę kroku, aby znaleźć się bliżej, choć naturalnie przez jego straszliwy ból głowy miał wolniejsze tempo (wieczorny chłód wprawdzie go trochę orzeźwił, ale nie na tyle, żeby jego funkcje kognitywno-życiowe się polepszyły).
Gdy przyszedł, Minoru już odpoczywał na ziemi, a Tsukune właśnie uskuteczniał jakieś... Trudno powiedzieć, co. Próbę przestraszenia kompana? Zaskoczenia? Do czegokolwiek to miało prowadzić, Hayami tego nie skomentował w żaden sposób. Za to zbliżył się do nich, tak żeby mogli słyszeć jego kroki i widzieć, że już do nich dołączył - tym razem wolał być zauważony. Czy jemu się wydawało, czy on im coś obiecał? Walkę? Chyba walkę. Albo trening. Nie był pewien, ponieważ wspomnienia poprzedniego wieczoru skutecznie zasnuł kac, a nie zamierzał zdradzać przed nimi, że niewiele pamięta - lepiej było (mimo wszystko) pewne rzeczy utrzymać w tajemnicy.

- Przepraszam za spóźnienie - poinformował. Głos miał tak schrypnięty, jakby dopiero co wyszedł z grobu (co, sądząc po intensywności kaca - widocznej na kilometr zresztą - nie było zaskoczeniem). Wprawdzie nie umawiali się na żadną konkretną godzinę, ot samuraj luźno rzucił informację typu jakby co to wieczorem czekam, ale zdawało mu się, że dawno wpojone maniery wymagają jednak takich rzeczy. - Jeśli chodzi o mnie, chciałbym chwilę potrenować. I w tym celu będę potrzebował partnerów.

Zaśmiał się cicho, a następnie odsunął się nieco na bok (jednak cały czas pozostając na widoku obu shinobich). Zamierzał zrobić, co trzeba, pokazać, że nie jest słaby - że Lwy z Yinzin wciąż jednak mają znaczenie, coś potrafią... Oczywiście wiedział, że nie musi im nic udowadniać. Przecież Minoru i Tsukune nie byli milczącymi, lecz uważnymi Żurawiami, oceniającymi każde potknięcie Lwów; nie należeli do klanów, które wyciągały wnioski i czyniły na ich podstawie to, co należy.

- Hej, Minoru... Zechcesz mi pomóc z paroma technikami? - spytał. Jeżeli tamten wyraziłby zgodę, to Hayami miał zamiar zająć odpowiednią pozycję, a następnie poinstruować shinobiego:

- Zbliż się do mnie i kiedy zaatakuję, broń się. Kuro, jeśli chcesz do nas dołączyć, to śmiało. Nie powstrzymujcie się, może być ciekawie. Sam chciałbym zobaczyć, co takiego potraficie.

Niezależnie od tego, czy Kuro i Tsukune przyjęli wyzwanie, czy nie, samuraj zajął odpowiednią pozycję. I wolno, leniwym ruchem, dobył włóczni. Jego zmęczone, lecz spokojne oczy lśniły lekko, można by było pomyśleć, że przypomina trochę kota. Sennego, zmęczonego kota, który dopiero co opił się mleka - ale nadal jest gotowy przypuścić atak z użyciem pazurów. Zakaszlał, próbując oczyścić sobie gardło i powrócić do w miarę normalnej barwy głosu.

[Minoru]

Nie dane było mu wypocząć zbyt długo. Ledwie zdążył się rozsiąść gdy jego oczy wychwyciły jakąś sylwetkę zmierzającą w jego kierunku od strony wyspy. W pierwszej chwili nie zrozumiał kto to, po chwili jednak ukazał się mu nie kto inny jak Tsukune w całej swej okazałości, do tego jeszcze próbujący go przestraszyć? Tak by przynajmniej wynikało z tego całego „Buu”. Musiał być w niezłym humorze skoro był tak skory do żartów, a jego ubranie wyglądało na odrobinę mokre. Sam jednak dopiero po chwili pokojarzył fakty. Kuro przybył od strony wyspy, jedyne miejsce gdzie mógł się tam schować, przed jego wzrokiem, znajdowało się na jedynym rosnącym tam drzewie. Drzewie, które właśnie padło ofiarą jego suitonu.
– Aaaa! - Zawtórował w żarcie swemu rozmówcy, nie chcąc wyprowadzać go z dobrego humoru. Ostatnim czego potrzebował to zakończyć tą znajomość za pomocą złego żartu i suitonu. Podniósł się z ziemi i już miał witać z Kuro, gdy nagle jego szósty zmysł wychwycił kolejną osobę zbliżającą się w ich kierunku. Akodo wyglądał tak jak Minoru czuł się nad ranem, jak wywrócona na lewą stronę, mokra skarpetka.
– Boże drogi, co ci się stało?! - Zażartował, chcąc podtrzymać panującą pośród nich atmosferę. Samuraj jednak zdawał się nie być w nastroju do żartów, ponieważ przeprosił ich wszystkich za spóźnienie, na co Minoru odpowiedział zbywającym machnięciem dłonią, wszak nic się nie stało, prawda? Zdziwiło go jednak stwierdzenie Akodo, że ten chce potrenować. Minoru będąc w takim stanie nigdy w życiu nie pomyślałby o treningu, a zwłaszcza nie z partnerem. I wtedy nastąpiło drugie zdziwienie tego wieczora. Akodo poprosił na sparing partnera… jego.
– Eee jasne… - Odpowiedział niepewnie na zaproszenie. Wiedział, że samurajowie są jednymi z najsprawniejszych ludzi na całym kontynencie, a Minoru nie uważał się za kogoś wyjątkowego, dlatego też nie był zadowolony z tego obrotu sprawy. Ale miał to być tylko sparing, więc nic mu nie groziło… prawda? Zajął więc pozycję naprzeciwko Akodo, tak w odległości około 5 kroków, by ten nie mógł go sięgnąć swoją kataną, a jednocześnie nie musieli biec do siebie pół godziny. Samuraj pomimo swego stanu był wyraźnie pewny siebie. Skoro nie chciał by się powstrzymywali, niech będzie, ale na wszelki wypadek zaproponuje użycie bokenów, które nabył jakiś czas temu. Lub też zaproponowałby gdyby, Hayami nie sięgnął po swoją włócznię, zamiast katany. Natychmiast przeleciało mu przez głowę, że powinien ustawić się o wiele dalej i ze źle się to skończy. Wyciągnął pośpiesznie swoją rodzinną katanę i chwycił ją oburącz za tsuke, umieszczając ją przed sobą, z czubkiem ostrza wymierzonym do góry, choć lekko skierowanym w stronę samuraja, w taki sposób, by ten nabił się na kissaki. Tylko, że to on miał atakować. Zrobił więc krok do przodu, a chwilę później następny. Wiedząc że już znajduje się w jego zasięgu, oczekiwał nadchodzącego ciosu. Plan był prosty, jeśli wykorzysta pchnięcie, wtedy Minoru odskoczy w bok i sam uderzy w jego ostrze, mając nadzieję, że waga jego broni załatwi sama sprawę i wywróci samuraja na ziemię. Gorzej jeśli ten zamachnie się na niego, wtedy po prostu kucnie, czując że mógłby nie dać rady sparować jego ostrza.

Nazwa

Yōdō

Ranga

D

Pieczęci

Brak

Zasięg

Bezpośredni

Koszt

Brak

Dodatkowe

Na czas używania techniki otrzymujemy +10 do siły

Opis Prosta technika pozwalająca na wykorzystanie ataku przeciwnika. Gdy wróg naciera na nas wykonując pchnięcie swoją bronią, my lekko odsuwamy się na bok i ustawiamy bokiem do niego. W tym momencie uderzamy w jego oręż tak, by użyć przeciw niemu impet, jaki nadał ostrzu. Sztuczka ta sprawia, że oponent zostaje pociągnięty w miejsce, w którym staliśmy przed unikiem i traci równowagę odsłaniając plecy dla naszego cięcia. Można również podstawić nogę, by się wywrócił.